เสียงกึกกักดังขึ้น ใจทิชชาตกลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม ทิชชาตื่นขึ้นมากลางดึก เห็นเงาเดินย่องเข้ามา หญิงสาวคิดว่าซวยแน่แล้ว ขโมยขึ้นบ้าน!
หล่อนจะทำยังไง ในเมื่อไม่มีอาวุธอะไรเลยสักอย่าง มีแค่มือสองมือเท่านั้น จะไปสู้อะไรกับมันได้
ทิชชาอยู่คนเดียวด้วย ใครจะช่วยหล่อนได้นี่
ทิชชากลัวจนตัวเนื้อสั่น รู้ว่าอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามา หล่อนมองไม่เห็นหน้าหัวขโมยเพราะมันมืดมาก ทิชชาหัวใจเต้นระทึก เต็มไปด้วยความหวาดผวา ตื่นตระหนก สติกระเจิดกระเจิง ไม่ทราบจะทำยังไงดี
ตายแล้ว...ถ้ามันกระโจนออกมา หล่อนไม่มีทางสู้มันได้แน่
ทิชชาพยายามรวบรวมสติอีกครั้ง เผื่อมันรู้ว่าเจ้าของบ้านตื่นแล้ว มันอาจจะกลัวแล้วรีบวิ่งหนีไป ทิชชาตัดสินใจร้องตะโกนออกไปในความมืดสลัว หวังจะข่มขู่ให้ผู้บุกรุกเกิดความหวาดกลัวว่าเจ้าของบ้านรู้ตัวแล้ว
หล่อนบังคับเสียงไม่ให้สั่น ก่อนจะตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงทรงพลังอำนาจ
?ใคร...?
ไม่มีเสียงตอบ
ตายแล้ว ทิชชาต้องตายแน่ๆ หล่อนอยู่ในบ้านคนเดียวด้วย พี่ชายยังไม่กลับ...ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปเมาอยู่ที่ไหน...
คุณพระช่วย...หรือว่าเป็นผี!
?ฉันถามว่าใคร!?...
มีเสียงทุ้มลึกหัวเราะออกมา
?พี่เอง ทำเสียงหลงไปได้ คิดว่าเป็นใคร??
พอได้ยินเสียงคุ้นหูทิชชาก็โล่งอกจนบอกไม่ถูก แล้วก็อยากทุบคนทำให้ตกใจสักอึกหนึ่ง
?พี่ต้น!?
?คิดว่าเป็นใครล่ะ?
?ก็คิดว่าเป็นหัวขโมยน่ะสิ? ทิชชาพูดอย่างหมั่นไส้
ต้นหรืออมเรศเป็นเพื่อนของพี่ชายทิชชา และเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ บ้านหลังนี้พี่ชายหล่อนขอเช่าจากเจ้าของบ้านที่เป็นเพื่อนรักกัน เขาไม่ค่อยได้อยู่กรุงเทพฯ ธนิตเลยขอเขาเช่าอยู่กับน้องสาว
เขาให้มาอยู่ บอกว่าไม่ต้องจ่ายค่าเช่าหรอก แค่ดูบ้านให้ก็พอ ปกติเขาไม่มีเวลามากรุงเทพฯ อยู่แล้ว
ธนิตบอกว่าอมเรศเป็นลูกคนรวย พ่อแม่มีอันจะกิน แต่พ่อแม่เสียชีวิตไปหมด ทิ้งสมบัติให้ลูกเอาไว้ มีบ้านหลังนี้กับที่ดินที่เชียงใหม่ ส่วนใหญ่นายอมเรศคนนี้จะไปอยู่ที่ไร่ที่เชียงใหม่มากกว่า
ทิชชาเองเคยเจอเพื่อนพี่ชายคนนี้สองสามครั้งเห็นจะได้ ที่พบกันจริงๆ จังๆ ก็วันที่ขนย้ายข้าวของเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ เขามาช่วยขนย้ายด้วย
ธนิตบอกว่าอมเรศเป็นคนดี เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดที่ธนิตมี ซึ่งก็น่าอยู่หรอก เพื่อนที่ไหนให้บ้านเพื่อนอยู่ทั้งหลังแบบนี้
บ้านนี้หลังไม่ใช่เล็กๆ แถมอยู่ใจกลางเมืองหลวง เนื้อที่ที่นี่รวมแล้วเกือบสองไร่ ปลูกต้นไม้ร่มรื่นรอบบ้าน
ธนิตคุยฟุ้งถึงเรื่องเพื่อนคนนี้ แต่พอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ธนิตก็เรื่องเปลี่ยนไป ธนิตไม่มีเวลาอยู่บ้าน กลับบ้านบ้างไม่กลับบ้าง ปล่อยน้องสาวให้อยู่โยงเฝ้าบ้านตามลำพัง บางครั้งพี่ชายก็หิ้วสาวเข้าบ้านแบบไม่ซ้ำหน้า
ทิชชาเคยบ่นว่าบ้านนี้ไม่ใช่บ้านเรา ธนิตทำอะไรควรเกรงใจเจ้าของบ้านบ้าง ธนิตก็บอกว่าไม่เป็นไร เพื่อนกัน อมเรศไม่ว่าหรอก
ทิชชาทราบว่าพี่ชายไปหลอกบรรดาสาวๆ ว่าบ้านนี้เป็นบ้านของตัวเอง รถที่พี่ชายขับก็เป็นรถของอมเรศที่จอดทิ้งไว้ไม่ได้ใช้ รถคันนั้นเป็นรถสปอร์ตหรูทีเดียว พี่ชายไปเอาของเขามาขับหน้าตาเฉย
ทิชชาอดเกรงใจอมเรศไม่ได้ แต่ไม่ทราบจะพูดยังไง ทิชชาเตือนธนิตแล้วพี่ชายกลับไม่ยอมฟัง จนทิชชาอ่อนใจไปหมด
ทิชชาไม่ทราบว่าพี่ชายตัวเองไปก่อวีรกรรมกับเพื่อนคนนี้เอามากกว่าที่ตัวเองคิด และตอนนี้เขากำลังกลับมาคิดบัญชี
ไฟกลางห้องสว่างวาบ
หล่อนไม่แปลกใจเลยที่เขาเข้ามาในห้องของหล่อนได้ยังไง ทว่าเขาเป็นเจ้าของบ้าน กุญแจทุกดอกในบ้านนี้เขาจะเข้าห้องไหนก็ได้ ทิชชาไม่ทราบว่าห้องที่ตัวเองเลือกใช้เป็นห้องนอนของอมเรศ
เขาเองไม่ทราบมาก่อนว่าห้องของเขาถูกน้องสาวเพื่อนยึดเป็นห้องตัวเองไปแล้ว เขายังแปลกใจที่หญิงสาวส่งเสียงออกมาในความมืดแบบนั้น
ทิชชามองเขา อมเรศไว้เคราเขียวครึ้มเลยทีเดียวอย่างคนไม่มีเวลาโกน
เขาดูหล่อเหมือนที่หล่อนจำได้ติดตาไม่มีผิด หญิงสาวอดมองเขาอย่างสำรวจไม่ได้ ขณะปรับจังหวะเต้นของหัวใจให้เป็นปกติ
?พี่ต้นมายังไงคะ... ทำไมไม่กดกริ่ง ทิชชาใจหายหมดเลย?
?ขอโทษที พี่คิดว่าเป็นบ้านตัวเองก็เลยไขกุญแจเข้ามา?
เขาบอกแบบทำเอาทิชชาหน้าแดงอย่างละอายใจ เมื่อนึกว่าก็จริงของเขา
บ้านของเขา เขาจะไขกุญแจเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่จำเป็นต้องกดกริ่งบอกใคร หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ รู้สึกประดักประเดิดชอบกล ที่คุยกับเขาทั้งที่อยู่ในห้องนอน แล้วตัวเองอยู่บนเตียงแบบนี้
หล่อนขยับเลื่อนตัวลงจากเตียง ร่างสูงหรี่ตาลงช้าๆ
?จะไปไหน??
ทิชชาหน้าแดง
?เอ่อ...ก็จะลงไปคุยกับพี่ต้นข้างล่างไงคะ?
?ดึกแล้ว?
เขายกมือลูบท้ายทอย ท่าทางอ่อนล้า คงเพราะเขาขับรถมาหลายชั่วโมง เขาบอกหล่อนว่า
?พี่หิว หาอะไรให้พี่กินหน่อยสิ ขับรถมายังไม่ได้กินอะไรเลย?
เขาสั่งเป็นเจ้านาย จริงๆ แล้วหาข้าวให้เขากิน ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับทิชชาหรอก แต่ทิชชาไม่ชอบให้ใครมาใช้ทิชชาแบบนี้ ธนิตยังไม่กล้าใช้ทิชชาแบบนี้เลย
?พี่นิตไม่อยู่...ยังไม่กลับเลย...ไม่รู้ไปเมาที่ไหน เชิญพี่ต้นตามสบายนะคะ ทิชชาขอตัวไปนอนล่ะ?
ใบหน้าหล่อเลิกคิ้วน้อยๆ
?อ้าว...เลยจะทิ้งกันไว้แบบนี้เหรอ...อย่างน้อยทิชชาก็ควรมีน้ำใจหาข้าวหาปลาให้พี่กินหน่อยนะ...?หล่อนพูดขึ้น
ทิชชาย่นจมูกใส่เขา
?บ้านนี้มันบ้านของพี่ต้น ก็เชิญพี่ต้นทำอะไรตามสบายเลยค่ะ ทิชชาจะไปนอนล่ะ?
หล่อนทำท่าจะทิ้งเขาหน้าตาเฉยเลย
ทิชชานึกเคืองเขาที่เขาทำตัวเป็นเจ้าใหญ่นายโตเลย ถ้าเขาคิดว่าบ้านนี้เป็นบ้านของเขา แล้วคิดจะจิกหัวหล่อนใช้ล่ะก็ เขาคิดผิดแล้ว
ทิชชาไม่ใช่คนรับใช้ของเขาสักหน่อย
คนอะไรถืออภิสิทธิ์มาจากไหนกัน ถึงบ้านนี้จะเป็นของเขา แต่เขาไม่ได้อยู่ตั้งนานแล้ว เขาให้พี่ชายหล่อนมาอยู่ อย่างน้อยเขาก็น่าจะให้เกียรติกันบ้าง ไม่ใช่บุกเข้าในยามวิกาลแบบนี้ หล่อนไม่ยิงไส้ทะลักก็ดีเท่าไหร่แล้ว แถมยังจะมาใช้หล่อนอีก
ทิชชาไม่ใช่ลูกกระจ๊อกของใคร ทิชชากับเขาไม่ได้สนิทกันสักหน่อย เคยเจอกันไม่กี่ครั้งด้วยซ้ำ เขามีหน้าอะไรมาใช้หล่อนยังกับคนใช้
หล่อนออกปากแกมเชิญเขาออกจากห้องนอนของหล่อน แต่เขาไม่ออกแถมยังพูดว่า
?นี่ห้องของพี่?
ทิชชาหน้าตาตื่น
?ห้องพี่ต้น!?
?ใช่? เขาตอบหน้าตาเฉย
?พี่ต้นจะนอนห้องนี้หรือคะ? ทิชชาชักเสียงแข็ง
?ไม่ให้พี่นอนห้องพี่แล้วจะให้พี่นอนที่ไหน??
?แต่ห้องนี้ทิชชานอนอยู่ก่อนแล้ว? หล่อนแย้งออกไป ?พี่ต้นไปเลือกห้องอื่นนอนก่อนก็ได้นี่คะ?
เขาเลิกคิ้วคมขึ้น
?ได้ยังไง?
ทิชชาหน้าแดง อย่าบอกนะว่าเขาจะให้หล่อนย้ายข้าวของตัวเองออกจากห้องกลางดึกแบบนี้
ทิชชาเม้มปากอย่างไม่พอใจ
?แล้วพี่ต้นจะเอายังไง?
?ตอนนี้ยังคิดไม่ออก ไปหาอะไรให้กินก่อน?
บ้าจริงเชียว เขาเล่นบีบกันแบบนี้หล่อนเลยไม่มีทางเลือก หญิงสาวจำต้องเดินปึงๆ ลงไปหาอะไรให้เขากิน
ทิชชาทำอาหารง่ายๆ ทอดไข่กับต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้เขากินกับข้าวสวยที่หุงเหลือเมื่อเย็นนี้ เขาไม่บ่นสักคำ
ทิชชาค้อนเขา เพราะเขาเล่นกินทุกอย่างจนเกลี้ยงจาน ไม่รู้ไปหิวโซมาจากไหน
ดูเถอะ...กินเอากินเอาไม่เกรงใจกันบ้างเลย ทิชชารู้สึกขุ่นมัวในใจ ไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขามากขึ้น
เขาคงเห็นว่าหล่อนจ้องเขาตาเขม็งเชียว เขาก็เลยถามว่า
?กินข้าวหรือยัง?
?ดึกป่านนี้ใครจะยังไม่กินล่ะ?
?เห็นจ้องตาเขม็ง นึกว่าอยากกิน?
?บ้า? ทิชชาหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ
เขามองมาสีหน้ายิ้มๆ
?หิวจริงๆ นั่นแหละ ตั้งแต่มายังไม่ได้กินข้าวเลย?
?แล้วใครไปห้ามไว้ล่ะ?
เขาอ้าปากจะพูดแต่แล้วก็หุบปากฉับไป เขามองหล่อนตาเขม็ง
?ไอ้นิตมันไม่กลับบ้านแบบนี้บ่อยเหรอ?
?แทบทุกวัน?
?มิน่า? เขาว่า
?มิน่าอะไร?
หล่อนย้อนถาม เขาไม่ตอบ
?กินด้วยกันไหม อร่อยนะ?
?ไม่หิว?
หล่อนตอบเสียงแข็ง ตาบ้า กินจวนจะหมดแล้วมาเรียก จะให้หล่อนกินของเหลือเขาหรือไง ทิชชาสะบัดหน้าหนี
?อยู่นี่คงสบายสินะ อยู่เป็นบ้านตัวเองเลย?
ไม่รู้เขาประชดหรือเปล่า ทิชชาหน้าแดง ทั้งโกรธทั้งอาย
?พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง??
เขายักไหล่
?ไม่ได้หมายความว่ายังไง?
ทิชชามองเขาอย่างค้อนๆ
เขาไม่อยากอยู่ก็บอก หล่อนจะได้ย้ายออกไป หล่อนไม่ชอบให้เขามาพูดค่อนคอดแบบนี้หรอก
หญิงสาวเม้มปาก เขามองหล่อน แบบที่ทำให้ทิชชามองเขาตากลมโต ใจเต้นระทึก ตีหน้าไม่ถูก เมื่อเขาเล่นสบตากับหล่อนในระยะเผาขนแบบนั้น
?อิ่มหรือยัง??
ทิชชาหน้ามุ่ย แสดงอาการดื้อเงียบกับเขา
?อิ่มแล้ว?
?อิ่มแล้วก็ไปล้างจาน?
?ล้างให้หน่อย? เขาว่า
?ใครกินใครก็ล้างสิ?
?หน้าที่ของผู้หญิง?
ทิชชาเชิดคางใส่เขาอย่างถือดี
?ทิชชาไม่ใช่คนรับใช้ใคร?
เอาล่ะสิ เกิดศึกเถียงกันอีกแล้ว
เขาจ้องหน้า ตาแข็งกร้าว ทำให้ทิชชาชักปอดๆ ขึ้นมา
?ล้างก็ได้...?
หญิงสาวพูดเสียงกระแทกกระทั้น สุดท้ายก็ยอมจำนนไปล้างจาน บ้าชะมัดเลย ทำไมหล่อนต้องกลัวเขาด้วยนะ
เขายืนรอหล่อนล้างจาน หล่อนค้อนใส่เขาอย่างขวางๆ หล่อนเดินผ่านเขาขึ้นไปบนบ้าน เขาเดินตามมา หล่อนอยากรู้นักว่าเขาจะเอายังไงเรื่องห้อง
?ตกลงพี่ต้นจะนอนห้องไหน??
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?ทิชชา? ย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของเพื่อนพี่ชายด้วยกัน แถมธนิตยังไม่เกรงใจเอารถสปอร์ตของเจ้าของบ้านไปขับหน้าตาเฉย จนกระทั่งเขาทำเรื่องเลวร้ายด้วยการเอาบ้านหลังนี้ไปจำนอง ?อมเรศ? เห็นท่าจะไม่ได้การเสียแล้วเขาจึงต้องมาจัดการด้วยตัวเอง ซึ่งคำร้องขอของธนิตทำให้อมเรศตัดสินใจไม่ถูกเพราะด้วยความเป็นเพื่อน แต่แล้วเขาก็ตกลงที่จะแลกหญิงสาวกับเงินสามล้านที่ให้ธนิตเอาไปใช้หนี้ ทิชชาออกจะงุนงงอยู่มากที่อมเรศพาตัวเธอมาถึงเชียงใหม่ แต่แล้วเธอก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อรู้ว่าเธอไม่ได้ถูกจับมาแต่งงาน แต่ทิชชาต้องมาเป็นนางบำเรอของอมเรศจนกว่าเขาจะพอใจ
?เลิกพยศเสียที? ?ฉันไม่ใช่ม้านะ? เขาอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ?ไม่ใช่ม้า แต่พยศจนน่าเฆี่ยนด้วยแส้นัก?
