?นั่งสิ?
เสียงทรงพลังน่าเกรงขามกล่าวขึ้นพร้อมกับจ้องเขม็งมาที่ร่างอรชร ทำให้เจ้าของร่างโปร่งงดงามนั้นถึงกับต้องกลืนน้ำลาย รู้สึกร้อนวูบวาบอย่างบอกไม่ถูก เมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องมองอย่างไม่เกรงใจ
สายตาของอีกฝ่ายทำให้วรินยุพารู้สึกขาสั่น
เห็นได้ชัดว่าบุรุษตรงหน้าหล่อนนี้ ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาเลย...เขาเป็นผู้ชายทรงอำนาจแบบคนเถื่อนโดยแท้
ผู้ชายแบบนี้หาได้ง่ายๆ ที่ไหนกัน วรินยุพาเริ่มไม่สบายใจ ขนาดว่าเขาดูเถื่อนขนาดนี้ แต่ก็ยังดูสะดุดตาน่าเกรงขาม และมีเสน่ห์อย่างหาตัวจับได้ยาก
ที่สำคัญคือ เขาดูเอาแต่ใจตัวเองอย่างร้ายกาจ ฟังจากน้ำเสียงเขาก็รู้ แถมเขายังมีฐานะร่ำรวยและทรงอิทธิพลอีกต่างหาก ดูสายตาเขาสิ มองใครที เหมือนจะสะกดให้จังงังเป็นหินถูกสาป
วรินยุพารู้สึกเหมือนตัวเองตัวจิ๊ดริดกระจ้อยร่อยไปถนัดเลยทีเดียว ก็เขาน่ะดูทั้งหล่อทั้งรวยแถมน่าเกรงขามอีกต่างหาก ส่วนหล่อนเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา เป็นแค่เด็กกะโปโลเมื่อเทียบกับเขา มีแค่หน้าตาที่พอไปวัดไปวาได้แค่นั้น
วรินยุพาคิดตามประสาเด็ก เห็นเขาเป็นเหมือนเจ้าพ่อ เป็นแรมโบ้ เป็นคนเถื่อน...ที่ทั้งหล่อทั้งรวย หล่อนแอบกลัวเขาอยู่เงียบๆ
หล่อนเคยได้ยินมาว่าปรัชญ์ควงสาวสวยแทบไม่ซ้ำหน้า แต่ละคนสวยระดับประกวดนางงามโลกได้ทั้งนั้น ไม่มีทางเลยที่เขาจะชายตามองหล่อนเป็นแน่
วรินยุพาแอบคิดเล่นๆ ว่าถ้าเขามาชอบหล่อนก็คงจะดี แต่ไม่มีวันเป็นไปได้เด็ดขาด
หล่อนไม่นึกเลยด้วยซ้ำว่าจะมีวันนี้...วันที่ต้องเผชิญหน้ากับเขาแบบตัวต่อตัวแบบนี้ ทำเอาวรินยุพาถึงกับใจสั่น ทำอะไรไม่ถูก แค่เขามองก็สั่นไปหมดแล้ว
หล่อนเองคิดว่าเขาไม่เคยเหลือบแลมองหล่อนด้วยซ้ำ แต่ก็แปลกใจเหลือเกินที่เขาเรียกหล่อนมาพบแบบนี้
หล่อนเป็นแค่เด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่เขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจจำด้วยซ้ำ หล่อนแปลกใจมากๆ ที่พบว่าเขาคิดจะช่วยเหลือ ทั้งที่เขาแทบไม่รู้จักหล่อนด้วยซ้ำ วรินยุพามัวแต่สั่นอยู่จึงไม่ทันทำตามที่เขาสั่ง เลยถูกเขาดุเสียงเข้ม
?ฉันบอกให้นั่ง...ไม่ได้ยินหรือไง ไม่ได้หูหนวกไม่ใช่เหรอเราน่ะ ถ้าอยากโชว์หุ่นไปยืนโชว์ที่อื่น ที่นี่ไม่มีใครอยากดู?
เขาทำเสียงดุ วรินยุพาหน้าแดงก่ำ มองเขาหน้าเสีย
ใบหน้าหล่อของเขามองหล่อนอย่างเข้มงวด จนวรินยุพาหน้าแดงก่ำ สงสัยเหลือเกินว่าโชคชะตาเล่นตลกอะไรนี่
วรินยุพาหน้าชาวาบไปหมด ก็จะไม่ให้หล่อนอายได้ยังไง เขาเล่นพูดดุกันขนาดนี้ เขาไม่คิดรักษาน้ำใจคนฟังเลย
วรินยุพารีบเดินไปนั่งลงตามที่เขาสั่ง ด้วยท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัว
โอ๊ย หล่อนสั่นจะแย่อยู่แล้ว คนอะไรดุยังกับหมาแน่ะ เธอไม่เข้าใจเลย เขาเรียกเธอมาทำไมกันนะ
เขามองหล่อนอย่างพินิจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างไม่คิดจะรักษามารยาทแม้แต่น้อย วรินยุพาชักโมโหขึ้นมาบ้าง ตอนนี้หล่อนหน้าแดงก่ำ เม้มปากมองเขาอย่างอวดดื้อถือดี จ้องเขาตาไม่กะพริบ
ในเมื่อเขาเล่นมองจ้องกันตรงๆ ขนาดนี้ หล่อนก็จ้องเขาบ้าง...มีอะไรไหม?
ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ทำไมถึงให้คนไปตามหล่อนมาพบแบบนี้ ทั้งๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันเป็นการส่วนตัวเลยแม้แต่น้อย
วรินยุพาอาจเคยเจอหน้าเขาบ่อยครั้ง แต่ก็แค่เคยเห็นผ่านๆ เท่านั้น ไม่เคยได้คุยกันเลยสักที สำหรับเขาแล้ว หล่อนเหมือนหมามองเห็นเครื่องบินที่ได้แต่แหงนคอมอง ส่วนเขาไม่เคยชายตาแลหล่อนด้วยซ้ำไป
วรินยุพายังแปลกใจที่เขาสังเกตเห็นหล่อนด้วย
ทำไม? เขาต้องการอะไร?
คิดว่าเขามีจิตพิศวาสหล่อนเป็นการส่วนตัวงั้นหรือ?
ไม่มีทางแน่?
หล่อนจ้องหน้าเขาเขม็ง ตาไม่กะพริบ สายตาที่มองแบบดูถูกดูแคลนของเขาทำให้หล่อนหน้าร้อนวาบ วรินยุพาหน้าชาไปหมด หล่อนกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ
เขาจะพูดอะไรก็พูดออกมาสิ จ้องหน้าหล่อนอยู่ได้
ปรัชญ์มองหญิงสาวอย่างพินิจ วรินยุพาอายจนหน้าชาวาบ พยายามทำหน้าให้ปกติราบเรียบเข้าไว้ ทั้งที่อายจนหน้าแดงก่ำไปหมด
ผู้ชายคนนี้มาดเข้มเหลือเกิน หล่อจัดมากๆ หล่อนเองทราบว่าเขาหล่อมาก มองจากไกลๆ ว่าหล่อแล้ว เห็นใกล้ๆ นี่ยิ่งหล่อจัดเข้าไปใหญ่
เขายังหนุ่มมาก หน้านี้เนียนเชียวทั้งที่ดูมาดเข้ม ติดจะเถื่อนๆ ด้วยซ้ำ แต่ผิวพรรณเขาสะอาดสะอ้าน หมดจดขนาดผู้หญิงบางคนยังอายเลย หล่อนไม่เคยเห็นผู้ชายหล่อบาดตาอย่างนี้มาก่อน พอมาเห็นใกล้ๆ แบบเผชิญหน้าระยะประชิดแบบนี้ก็ออกเขินทำอะไรไม่ถูก
ที่หล่อนไม่เข้าใจก็คือ ผู้ชายคนนี้ให้คนไปเชิญตัวหล่อนมาพบทำไม หล่อนกับเขาไม่มีธุระเกี่ยวข้องกันสักนิด
?หน้าตาพอดูได้นี่เรา? เขาพูด น้ำเสียงนั้นทำเอาคนฟังหน้าร้อนวาบ
อีตาบ้า ฟังพูดเข้า
?เอ่อ...คุณมีธุระอะไรกับรินหรือคะ? หล่อนถามออกไปตรงๆ แบบไม่อ้อมค้อม จริงๆ แล้วเป็นเพราะหล่อนคิดอะไรไม่ออกต่างหาก
หล่อนเองเห็นผู้ชายคนนี้บ่อย เขาอยู่ในซอยบ้านหล่อน ซึ่งด้านหน้าเป็นหมู่บ้านคนรวย ส่วนที่หล่อนอยู่เป็นเหมือนสลัมซ่อนอยู่ด้านใน
บ้านที่วรินยุพาอยู่นี้ พ่อแม่ปู่ย่าตายายของหล่อนมาบุกเบิกอยู่ตั้งสมัยเก่าก่อนจนที่นี่เป็นเขตเศรษฐกิจเจริญรุ่งเรือง ด้านหน้าเจ้าของขายให้คนมีอันจะกินซื้อปลูกบ้านใหญ่โต ข้างในเป็นชุมชนคนอยู่กันมาก ไล่ที่ลำบาก ถ้าจะไล่ก็คงต้องเผากันทั้งสลัมอะไรแบบนั้น
บ้านของปรัญช์ถัดเข้ามาในซอยเพียงไม่กี่หลัง บ้านเขาหลังใหญ่มาก ใหญ่โตราวกับวัง หล่อนเองมองบ้านหลังนั้นทุกครั้งที่ผ่าน ไม่ใช่แต่วรินยุพาเพียงคนเดียวที่มอง ทุกคนก็มองทั้งนั้น เพราะบ้านเขาใหญ่แล้วก็สวยมากๆ ใครๆ ก็ใฝ่ฝันอยากมีบ้านแบบนี้ ถึงไม่ได้อยู่ได้แต่มองก็ยังดี
บ่อยครั้งที่วรินยุพาบังเอิญเดินผ่านมาเห็นเจ้าของบ้านจอดรถรอเข้าบ้าน ถึงแม้จะมองผ่านกระจกเห็นไม่ชัดนัก บางครั้งมองเห็นจากที่ไกลๆ แต่ก็พอเห็นเค้าโครงว่าเขาหล่อจัดมากๆ มาเห็นตอนนี้วรินยุพาก็ยืนยันได้ว่าเขาหล่อมาก
ไม่หล่ออย่างเดียว...นิสัยยังไม่ดีอีกต่างหาก
ฟังจากน้ำเสียงพูดจาของเขาก็รู้ คนคนนี้ดูถูกคน ไม่เห็นใจใคร มองไม่เห็นหัวใครทั้งนั้น เขาคิดว่าตัวเองใหญ่โตมโหฬารมากสิท่า
หล่อนเม้มปาก ท่าทางเขาดูน่าเกรงขามพอๆ กับน่ากลัว
?บอกตรงๆ นะว่าฉันไม่ได้อยากจะโอภาปราศรัยกับคนอย่างเธอสักเท่าไหร่ แต่นี่มันจำเป็น?
วรินยุพาหน้าซีด ไม่คิดเลยว่าเขาจะเป็นคนร้ายกาจขนาดนี้
?ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณปรัชญ์ไม่อยากพูดกับริน...รินกลับก็ได้ค่ะ?
หล่อนพูด ทำให้เขาหน้าแดง
?ใครบอกให้เธอกลับ? เขาพูดเสียงเข้ม
?คุณบอกเองไม่ใช่หรือคะว่าคุณไม่อยากพูดกับริน?
?ฉันบอกแล้วไงว่ามันจำเป็น?
?จำเป็นอะไรไม่ทราบคะ?
?นี่เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันต้องการที่ผืนนี้ ผืนที่เธออยู่ตอนนี้?
คำบอกกล่าวของเขาสร้างความแปลกใจให้วรินยุพาเป็นอย่างมาก
?อะไรนะคะ??
?เธอได้ยินชัดแล้ว คงไม่ต้องพูดอ้อมค้อมกันหรอกนะ ฉันต้องการที่ที่พวกเธออยู่ แต่มันติดอยู่ตรงที่เจ้าของเดิมเซ็นอนุญาตให้บรรพบุรุษของเธออาศัยอยู่ที่นี่ ทายาทของเจ้าของที่เดิมเลยให้ฉันมาคุยกับเธอดู?
มิน่าเล่า...เป็นแบบนี้นี่เอง
วรินยุพาเข้าใจแล้ว แล้วหล่อนจะหวังอะไรได้ล่ะ...คิดว่าเขาเรียกเธอมาหาเพราะเขาพิศวาสเธอกระนั้นหรือ...เมินเสียเถอะ
?ถ้าเธอยอมเซ็นชื่อลงในสัญญาว่าจะยอมย้ายออกไปจากที่นี่ ฉันจะจ่ายให้เธอเป็นจำนวนเงินหนึ่งล้านบาท มันคงพอให้เธอเอาเงินไปซื้อบ้านเล็กๆ ได้สักหลัง เธอจะว่ายังไง?
เขาพูดเสียงเข้มงวดออกมา
วรินยุพาเบิกตาโตทันที
?แล้วชาวบ้านที่นี่ล่ะคะ?
?ใครจะไปสนล่ะ ทุกอย่างมันติดอยู่ที่เธอคนเดียว คนพวกนั้นไม่ได้มีสิทธิ์มีส่วนได้เสียอะไรในที่ดินผืนนี้ ถ้าเธอยอมย้ายออกไป คนพวกนั้นก็ต้องไป?
?นี่เธอก็นั่งลงสักทีสิ...ยืนหัวโด่อยู่ได้ ฉันขี้เกียจเงยหน้าเวลาคุย...อย่าบอกว่าไม่สนใจนะ...ที่ฉันเลือกเธอก็เพราะเห็นว่าเธอไม่มีที่ไป?
หล่อนมองปรัชญ์ ไม่คิดว่าคนหน้าหล่อๆ แบบเขาจะใจไม้ไส้ระกำได้ถึงเพียงนี้ เขาคิดจะไล่คนมากกว่าร้อยครัวเรือนออกไปจากพื้นที่ที่เขาอยากได้ลงคอเชียวหรือ วรินยุพาหน้าแดงด้วยความโกรธ
หล่อนสั่นหน้าทันที
?ฉันทำไม่ได้หรอกค่ะ?
คราวนี้ใบหน้าหล่อเป็นฝ่ายหน้าแดงบ้าง
?อะไรนะ!?
?ฉัน-ทำ-ไม่-ได้? หล่อนพูดเน้นทีละคำ ชัดถ้อยชัดคำ ?ฉันลอยแพคนพวกนั้นไม่ได้หรอกค่ะ พวกเขาไม่ได้มีความผิดอะไร?
?เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าคนพวกนั้นบุกรุกที่ของคนอื่น?
?คนอื่นที่คุณว่าน่ะ เป็นคนแก่ใจดีที่เห็นใจเพื่อนมนุษย์ ไม่เหมือนคนใจทมิฬหินชาติบางคนหรอกค่ะ?
หล่อนพูดประชด เขาหน้าแดงเมื่อถูกหลอกด่า
?ฉันทำไม่ได้หรอกค่ะ? หล่อนพูดออกไปแบบไม่อ้อมค้อม
?เงินตั้งล้านเชียวนะ?
เขากำลังเอาเงินมาฟาดหัวหล่อน
ตอนนี้วรินยุพาเข้าใจแล้ว เขาอยากได้ที่ดินผืนนี้ที่เธออยู่ แต่ติดอยู่ตรงที่เจ้าของที่เดิมเซ็นอนุญาตให้รุ่นปู่ย่าของวรินยุพาเอาไว้
สมัยก่อนเจ้าของที่แห่งนี้ใจดี ให้คนไม่มีที่อยู่มาอยู่รวมกัน ทำไปทำมาเลยไล่ไม่ได้ แถมมีหนังสืออนุญาตกันอีก
โชคดีเหลือเกินที่ปู่ย่าของวรินยุพาทำหลักฐานเอาไว้อย่างดีและรอบคอบ ไม่อย่างนั้นป่านนี้หล่อนคงถูกไล่ออกจากที่ไปแล้ว
?ฉันไม่ต้องการค่ะ?
?เธอโง่หรือเปล่า?
วรินยุพาเม้มปากเชิดคาง
?ฉันไม่โง่ค่ะ ถ้าฉันเซ็นให้คุณสิคะฉันคงโง่มากๆ คุณว่าจริงไหมคะ?
หญิงสาวพูดจายอกย้อนกับเขา ทำเอาเขาหน้าแดงก่ำไปหมด
?อย่ามาอวดดีกับฉัน?
?รินไม่ได้พูดจาอวดดีสักหน่อย ถ้าคุณจะคุยเรื่องนี้เราคงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก? วรินยุพาลุกขึ้น
?งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ?
?ใครใช้ให้เธอกลับ? ปรัชญ์พูดเสียงห้วนจัด
?ไม่ต้องมีใครให้ ฉันอยากกลับก็กลับ?
?อวดดี!? ปรัญช์โกรธจนหน้าแดง
ทำไมพงศ์ภัคไม่ยอมบอกว่านายปรัชญ์คนนี้อยากพบหล่อนเพราะเรื่องที่ดิน ไม่อย่างนั้นหล่อนคงไม่ยอมมาตั้งแต่แรก
วรินยุพาเชิดหน้า
?ถ้าไม่ถูกใจคุณ ฉันกลับดีกว่า?
เขาเข้ามาขวางเอาไว้
?เธอยังไปไหนไม่ได้?
วรินยุพาหน้าซีด เมื่อเขาเข้ามาขวางเอาไว้ สายตาดุวับของเขาทำให้หล่อนหน้าแดงอย่างเริ่มโกรธขึ้นมา
?ถอยไป!?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?ปรัชญ์? คือนักธุรกิจที่คิดแต่เรื่องผลประโยชน์ที่หน้าตาหล่อเหลากระชากใจสาว และ ?วรินยุพา? ก็คือหนึ่งในผู้หญิงพวกนั้นที่ไม่อาจละสายตาจากดวงหน้าคมเข้มนั้นได้เลย แต่แล้ววันหนึ่งหล่อนก็ได้รู้ซึ้งถึงธาตุแท้ที่ไร้มนุษยธรรมของผู้ชายคนนี้ เมื่อปรัชญ์ต้องการที่ดินผืนที่หล่อนและชาวชุมชนนับร้อยชีวิตอาศัยพึ่งพิง หนึ่งล้านบาทที่เขาเสนอมาแต่วรินยุพาก็ไม่ยอมรับหล่อนกลับดื้อดึงจนเกิดข้อเสนอใหม่ ดังนั้นข้อต่อรองข้อแรกที่หล่อนต้องยอมรับก็คือการพรากจากพรหมจรรย์ที่หวงแหน ซ้ำร้ายเขายังไม่แยแสมองเป็นเรื่องธรรมชาติที่ชายหญิงที่รักกันพึงกระทำกันอีกด้วย
รักหรือ? ปรัชญ์รักวรินยุพาน่ะหรือ ทุกครั้งที่เขาได้ครอบครองเป็นเจ้าของร่างบางปรัชญ์ถามตัวเองเสมอว่าเขารักผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ โดยที่วรินยุพาไม่รู้เลยว่าการแสดงออกของเขาคืออะไรกันแน่หล่อนได้แต่นึกในใจว่าเขาคือสามีทมิฬ
?เอาไป...ฉันไม่ใช้เธอฟรีๆ หรอก ถึงแม้เธอจะมาให้ความบันเทิงฉันถึงห้องนอนก็เถอะ? เขามองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นชิงชังของหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความสะใจ ?ฉันเกลียดคุณ! ไอ้คนเลว!?
