ราชสีห์ไฟและกระต่ายหิมะ
พระจันทร์เต็มดวงหรุบหรู่อยู่ในหมู่เมฆ เกลียวคลื่นสาดซัดเสียงกึกก้องสร้างฟองพรูสีขาวยามเมื่อเรือสำราญลำใหญ่แล่นฝ่าผ่าน ลำเรือสีขาวกระจ่างชัดนักท่ามกลางท้องทะเลยามค่ำคืน
บนดาดฟ้าเรือซึ่งจัดไว้เป็นงานเลี้ยงริมสระกว้างคึกคักไปด้วยผู้คนที่ต่างหาความสำราญกลางแจ้งท่ามกลางนภาและดารากันอย่างเต็มที่
ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทลำลองสีเข้มเปิดเปลือยแผ่นอกกว้างสีงาช้างล้อกับแสงจันทร์กระจ่าง เอนกายพิงราวเหล็กทาสีขาว ก่อนหันไปจิบไวน์ในแก้วทรงสูงที่หญิงสาวผมบลอนด์ข้างกายจ่อติดริมฝีปากอย่างเอาใจ
ระหว่างนั้นเสียงเพลงคึกคักที่เรียกให้ขาแดนซ์นั่งไม่ติดมานานก็แผ่วลงเป็นเพลงบรรเลงด้วยเปียโนและแซ็กโซโฟน ประกอบกับบรรยากาศที่เย็นฉ่ำ และแสงจันทร์ที่เริ่มสาดส่อง คู่รักโรแมนติกก็เริ่มจับคู่กันออกไปเต้นรำที่ฟลอร์
?มาเถอะค่ะ เต้นรำกัน? หญิงสาวลุกขึ้นพลางกระตุกแขนใหญ่อย่างเว้าวอน
ร่างสูงหัวเราะหึในลำคอ หากไม่ขยับ
ช่วงเวลาแสนผ่อนคลายหลังจากการเจรจาธุรกิจจบลงด้วยผลประโยชน์อันงดงามทั้งสองฝ่าย เขาอยากลิ้มรสความสงบนิ่งมากกว่าจะหาความสุขกับอะไรหรือใคร
และแววตาคมกริบที่บ่งบอกความรู้สึกอย่างไม่ปิดบังก็ทำให้สาวสวยต้องรีบลุกไปทันทีโดยไม่กล้าเซ้าซี้อีก ด้วยรู้ดีว่าจุดจบของการทำตัวกวนใจจะเป็นเช่นไร
อเล็กซิโอ คอนเทสซา นักธุรกิจหนุ่มผู้ครอบครองบริษัทเงินทุนและกิจการใหญ่หลายแขนงในอิตาลี ทว่าฉากหลังคือมาเฟียหนุ่มที่วงการมืดรู้จักกันดีในนาม ราชสีห์ไฟ
ความหล่อเหลาของเขาไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าอันตราย ที่เป็นประดุจเกราะชั้นเยี่ยมซึ่งห่อหุ้มร่างสูงใหญ่เอาไว้
แววตาคมกริบยากจะคาดเดาความคิดนั้นคือบ่อน้ำลึก ที่ล่อศัตรูให้หลงกลจนจมดิ่งตายมานักต่อนัก
ริมฝีปากหนาได้รูปยามยกยิ้มคือสัญญาณสำหรับผู้ที่กล้าคิดขวางทางว่า ต้องมีใครสักคนย่อยยับหรือจบชีวิตภายใต้กำมือทรงอำนาจนั่น
หากสำหรับหญิงสาวที่ได้พบชายหนุ่ม หลายคนมอบกายถวายใจ ยอมเป็นดอกทานตะวันที่หันมองตะวัน และเป็นแมลงที่หลงแสงสวยงามของไฟ แม้ถูกเผาตายก็ไม่หวั่นเกรง
?ดอนครับ ท่านโทรมาครับ? ชายชุดดำหนึ่งในหลายๆ คนที่ยืนห้อมล้อมเฝ้าระวังผู้เป็นนายก้มลงกระซิบรายงาน
คนฟังรับโทรศัพท์มาโดยไม่พูดอะไร และปลายสายก็วางไปทันทีที่บอกธุระของตนจบ เป็นบทสนทนาง่ายๆ ประสาพ่อลูกที่ต่างคุ้นชิน
อเล็กซิโอคุ้นเคยกับคำสั่ง เขาฟังและทำมันให้บิดามาตลอด ไม่คิดว่าเป็นเรื่องเหลือบ่ากว่าแรง เรื่องน่ารำคาญหรือว่าทนได้ยาก นั่นเพราะความรักที่ได้จากอีกฝ่ายหลังสูญเสียมารดาไปในวันที่ตัวเองเกิด สำคัญเหนืออื่นใด
จะมีก็แต่ครั้งนี้ ที่ทำให้เขาลำบากใจ...นิดหน่อย
เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มกดโทรศัพท์ราคาแพงที่มีเพียงเครื่องเดียวในโลกลงไปในโถแก้วทรงสูงที่เต็มปรี่ไปด้วยน้ำแข็งก้อนเล็กๆ แล้วลุกขึ้นถอดเสื้อนอกออกส่งให้คนสนิท
สาวสวยในเครื่องแต่งกายยั่วยวนที่คอยทีอยู่แล้ว เมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเข้าไปรับแก้วเหล้าจากเพื่อนๆ ที่เฮฮาริมสระก็โผเข้ากอดซบอกกว้าง
สาวสวยผมดำตาสีฟ้าผู้โชคดีหัวเราะคิกเมื่อมือใหญ่เลือกที่จะบีบเคล้นทรวงอวบของเธอ ดวงตาฉ่ำเยิ้มยามปลายยอดถูกบีบสะกิดคลึงจนชูชันให้ต้องซุกกายสั่นระริกด้วยแรงปรารถนาเข้าบดเบียดแผงอกกว้าง สูดปากเมื่อมือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังเรื่อยลงมายังสะโพกตึงแน่นแล้วบีบคลึงเคล้น ตอบรับราตรีอันร้อนแรงที่กำลังจะเริ่มขึ้นท่ามกลางแสงจันทราและดาราพราย
โตเกียว มหาวิทยาลัยเคโอ
?เฮ้ โซมะ หลังจากนี้จะไม่ไปด้วยกันหรือ?
เสียงทักจากเพื่อนร่วมคณะเศรษฐศาสตร์ที่กำลังจะไปหาที่สังสรรค์คลายเครียดทำให้ผู้ที่กำลังจะสวมหมวกกันน็อกต้องวางมันลงบนต้นขา ก่อนหันมายิ้มบาง
?ขอโทษที ไว้คราวหลังเถอะ เผอิญมีนัดอยู่ก่อนแล้ว?
?เห กับรุ่นพี่สาวสวยคณะแพทย์คนนั้นน่ะหรือ น่าอิจฉาจังน้า? หนึ่งในนั้นแซวอย่างคะนองปากพลางมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างชื่นชมระคนริษยานิดๆ
โซมะ คาเครุ เป็นผู้ชายหน้าสวยผิวผุดผ่องดูสะอาดก็จริง กระนั้นก็มีรูปร่างสมส่วนสูงเพรียวที่ดูสุขภาพดี ไม่ผอมบอบบางปลิวลมหรือดูเหยาะแหยะเช่นผู้ชายหน้าตาน่ารักอีกหลายคนในมหาวิทยาลัย
คงเพราะเจ้าตัวชอบออกกำลังกายเล่นกีฬาทุกชนิด รวมทั้งกิตติศัพท์ความเป็นนักซิ่งรุ่นใหม่ที่กำลังสร้างชื่อเสียงตามการแข่งต่างๆ อีก เพียงแค่คุณสมบัติเหล่านี้ไม่นับรวมเรื่องฐานะทางบ้านก็กวาดความนิยมจากสาวๆ ได้ไม่น้อยแล้ว
?น่าอิจฉาอะไรกันเล่า พวกนายก็มีสาวสวยน่ารักล้อมหน้าหลังอยู่ทุกวันไม่ใช่หรือไง? คาเครุตอบพลางหัวเราะเบาๆ
คนฟังยักไหล่ก่อนเปลี่ยนเรื่อง
?เออ แล้ววันหยุดยาวที่จะถึงนี่จะเอาไง งานพิเศษนายจบลงแล้วไม่ใช่หรือ พวกเราว่าจะไปตั้งแคมป์ตกปลากัน?
?น่าเสียดาย แต่ช่วงนั้นฉันต้องกลับเกียวโตพอดี เอาล่ะ ต้องไปจริงๆ แล้ว ขอให้สนุกนะ?
คาเครุสวมหมวกกันน็อกเป็นการตัดบท สตาร์ทรถแล้วพามอเตอร์ไซค์เคลื่อนออกจากจุดนั้นไปราวลูกธนูพุ่ง ท่ามกลางเสียงบ่นพึมพำอย่างเสียดายของเหล่าเพื่อนๆ ที่ตั้งใจใช้อีกฝ่ายเรียกสาวๆ ในคณะให้ตามไปเที่ยวพร้อมกันมากๆ เพื่อเปิดโอกาสให้ตัวเองได้จีบสบายๆ
คาบุกิโจ ยามราตรีกาลภายใต้เงื้อมเงาแห่งแสงสีเสียงยังคงเปี่ยมด้วยชีวิตชีวาเหมือนเช่นที่ผ่านมา นักเที่ยวที่เวลายังมีอีกมากในการหาความสุขในค่ำคืนนี้เดินสวนกันอย่างขวักไขว่ บางจุดก็มีการปะทะกันเล็กๆ จากแอลกอฮอล์ที่ฟาดเข้าไปเกินอัตรา แต่เมื่อถูกเจ้าถิ่นเข้ามามองอย่างเอาเรื่องถึงขั้นหิ้วคอเสื้อออกไปจนพ้นย่านธุรกิจของพวกเขา ทุกอย่างก็กลับมาเหมือนเดิมประหนึ่งไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
คาเครุในชุดเสื้อยืดสีดำ กางเกงยีน สอดมือลงกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตหนังก้าวยาวๆ ไปตามถนนอันจอแจปะปนไปกับนักท่องราตรี ความแปลกแยกในการแต่งกายหรืออาจเป็นเพราะใบหน้ากระจ่างกลางแสงไฟที่ยากจะชี้ชัดลงไปว่าชายหรือหญิง ทำให้ชายหนุ่มตกเป็นเป้าสายตาสงสัยแกมสนใจอยู่บ่อยครั้ง ทว่าเจ้าตัวไม่สนใจอะไรมากไปกว่าการไปให้ถึงสถานที่นัดให้เร็วที่สุด ด้วยว่าผู้ที่รอเขาอยู่เป็นพวกที่เกลียดการผิดเวลาเป็นอย่างยิ่ง
จนกระทั่งไปถึงหน้าไนต์คลับหรูหราแห่งหนึ่ง เขายิ้มให้ชายในชุดสูทลำลองสีดำที่ยืนกระจายตัวอยู่ดุจคอยเฝ้าระวังแวบหนึ่ง ก่อนก้าวเข้าไปด้านในอย่างผู้ที่คุ้นเคยกับสถานที่เป็นอย่างดี
ประตูห้องวีไอพีเปิดออก เผยให้เห็นชายที่นั่งอยู่กลางวงล้อมสาวสวยท่ามกลางม่านควันสีเทาจากบุหรี่ที่ปลายนิ้วเจ้าตัว ใบหน้ากร้านบอกความโชกโชนทั้งร้อนหนาวที่กระหน่ำมากว่าครึ่งชีวิต
?สายไปหนึ่งนาทีนะ?
คาเครุยิ้มบางก่อนก้าวเข้าไปนั่งข้างๆ อีกฝ่ายโดยไม่โต้ตอบอะไร ส่ายหน้าเมื่อมือใหญ่ส่งแก้วเหล้าให้
?กลายเป็นเด็กน่าเบื่อไปซะแล้วสินะ คุณชายน้อยตระกูลโซมะ?
คนฟังหัวเราะออกมาอย่างไม่ถือสาน้ำเสียงประชดประชัน
?เรียกผมมามีอะไรหรือเปล่า?
?ต้องมีธุระถึงเรียกออกมาได้หรือไง?
?ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ?
เจ้าของไนต์คลับผู้ไร้รอยยิ้มโบกมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนในห้องออกไป เพื่อจะได้พูดคุยกับชายหนุ่มผู้มาใหม่ตามลำพัง
?ท่าทางแบบนี้คงยังไม่รู้สิท่า เรื่องโซมะ มารินะ พี่สาวคนสวยของแก?
ชื่อนี้ทำให้ผู้ที่กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำแร่ชะงักกึก ก่อนเจ้าตัวจะหันมามองพลางขมวดคิ้วมุ่น เรียกเสียงหัวเราะพอใจดังขึ้น
?ไม่ต้องซีเรียสหรอกน่า ข่าวดีออกจะตาย ข่าวมงคล...แบบเดิมๆ ที่ตาแก่โซมะอยากให้เกิดแต่เหลวมาหลายครั้งเพราะแกนั่นไง หึๆ?
คาเครุหรี่ตาลง เอนกายพิงพนักพลางยกนิ้วชี้ขึ้นกัดเบาๆ ที่ปลายเล็บอย่างครุ่นคิด เทศกาลดูตัวหาว่าที่เจ้าบ่าวมาอีกแล้ว คราวนี้ถึงกับใช้งานวันเกิดตัวเองเลยเชียวหรือ คงเป็นคนสำคัญไม่เบา
?คราวนี้ใครครับ?
?ได้ยินว่าเป็นมาเฟียจากอิตาลี? มือใหญ่ขยี้บุหรี่ลงในที่เขี่ยคริสตัล ?ดอน อเล็กซิโอ คอนเทสซา ฉายาราชสีห์ไฟ ข่าวว่าร้ายไม่เบา คงถูกแกเขี่ยพ้นทางไม่ได้ง่ายๆ เหมือนคนอื่นๆ หรอก?
Chapter 1
เมื่อฤดูใบไม้ร่วงย่างกรายเข้ามาครอบคลุมเกียวโต เมืองหลวงเก่าที่ยังคงทรงคุณค่าทางด้านวัฒนธรรมและประวัติศาสตร์อันยาวนานของญี่ปุ่น ใบไม้ก็เริ่มเปลี่ยนสีจากเขียวเป็นเหลือง ส้มหรือแดง ก่อนที่จะร่วงหล่นไปตามวัฏจักร กระนั้นก็ยังสร้างความงดงามให้ผืนพิภพดุจเป็นการส่งท้ายช่วงชีวิตหนึ่ง
บนถนนสายยาวที่ลดหลั่นไปตามพื้นที่หุบเขา ในรถเบนซ์ซึ่งเคลื่อนมาด้วยความเร็วคงที่ ดอนหนุ่มแห่งคอนเทสซ่ากรุ๊ปมองวิวที่รถเคลื่อนผ่านอย่างสนใจ ก่อนที่กระจกจะถูกเลื่อนลงช้าๆ ดวงตาคมสีหมอกอมเขียวฉาบด้วยประกายทึ่งและชื่นชมในสีสันของใบไม้สีส้มแดงอมเหลือง ประหนึ่งใครมาหยดสีลงสร้างความงดงามจัดจ้านราวกับสวรรค์บนดินก็ไม่ปาน
บิดาเคยกล่าวไว้ว่า เกียวโตงดงามทุกฤดูกาล โดยเฉพาะในฤดูใบไม้ร่วง หรือที่เรียกกันว่าช่วงใบไม้เปลี่ยนสี อันจับตาจับใจอีกฝ่ายที่ค่อนข้างอ่อนไหวกับธรรมชาติเป็นพิเศษ ทว่าสำหรับเขาที่ไม่เคยมีความโรแมนติกในหัวใจ ความงามชนิดนี้จึงเป็นเพียงแค่ความจัดจ้านแปลกตา มองได้นานๆ แต่ไม่มีอะไรให้หวามไหว ไม่มีอะไรให้ต้องจดจำ
?เข้าเขตตระกูลโซมะแล้วละครับ อีกไม่นานคุณจะได้เห็นคฤหาสน์คาเอเดะที่เป็นความภูมิใจของชาวบ้านในแถบนี้? คนขับรถเอ่ยขึ้นด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงญี่ปุ่น
คฤหาสน์คาเอเดะ? ชื่อแปลกดี อเล็กซิโอกระตุกยิ้มเป็นเชิงรับรู้ก่อนปิดกระจกรถ ยกมือขึ้นกอดอกแล้วเอนกายพิงพนัก ตั้งใจจะหลับตาคลายความเมื่อยล้าสักอึดใจ
แต่แล้วทันใดนั้นเอง
เอี๊ยด
โครม!
แรงเบรกขนาดนี้คงชนกับอะไรบางอย่างในระยะกระชั้นชิดมาก อเล็กซิโอมองตามคนขับที่เปิดประตูรถออกไปอย่างลุกลี้ลุกลนผิดกับท่าทีสุขุมซึ่งมีมาตลอด ชั่วอึดใจจึงเปิดประตูตามออกไป
บนพรมใบไม้สีแดงอมส้ม มอเตอร์ไซค์คันใหญ่ล้มเค้เก้ในสภาพที่ล้อยังหมุน ข้างๆ กันมีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งเหยียดขาสาละวนปัดเสื้อเชิ้ต ซึ่งเวลานั้นฝุ่นจับจนความขาวเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลมอมแมม
?บาดเจ็บตรงไหนบ้าง?
เขาเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษพร้อมกับยื่นมือให้ ส่งผลให้อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามอง เผยใบหน้ารูปไข่ผ่องผุดอย่างคนตะวันออก ล้อมกรอบด้วยผมหนาสีน้ำตาลเข้มหยักศกนิดๆ คิ้วเข้มโค้งเลิกขึ้นข้างหนึ่งเช่นเดียวกับแววตาสีดำสนิทฉายความฉงน ริมฝีปากบางสีกลีบซากุระเผยอน้อยๆ คล้ายจะเอ่ยบางอย่างแต่แล้วเจ้าตัวก็กลับเม้มไว้ แสงแดดอ่อนสะท้อนยังใบหูเป็นประกายวิบวับ ไม่ทันพินิจให้รู้แน่ว่ามาจากอะไร ฝ่ายนั้นก็ยกมือขึ้นเสยผมจนปอยข้างแก้มลงมาปรกไว้เสียก่อน
?จับมือฉันไว้สิ? อเล็กซิโอบอกซ้ำ อีกฝ่ายจึงเลื่อนสายตาจากหน้าเขาลงมาที่มือ ก่อนจับไว้แล้วเหนี่ยวเป็นหลักลุกขึ้นยืน เป็นเวลาเดียวกับคนขับรถหน้.ึ่งช่วยยกรถขึ้นจอดให้ใหม่เรียบร้อยรีบเข้ามาคำนับ
?ขออภัยด้วยครับ คุณคาเครุ?
ชื่อนั้นทำให้มาเฟียหนุ่มอิตาเลียนเป็นฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นบ้าง
อ้อ คนนี้เองหรือ โซมะ คาเครุ ว่าที่ทายาทเสือเฒ่าโซมะ เก็นจิโร
?ไม่ใช่ความผิดวาดะซังหรอก ผมผิดเองที่มาเร็วไป พอเลี้ยวเลยไถลออกนอกเลน? คาเครุเอ่ยอย่างเกรงใจเช่นกัน ก่อนหันมาหาหนุ่มต่างชาติอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม
?คุณคงจะเป็นมิสเตอร์คอนเทสซาที่ทุกคนกำลังรออยู่? เขาเอ่ยพลางยื่นมือออกมา ?ผม โซมะ คาเครุ ยินดีที่ได้พบ?
?เช่นกัน? อเล็กซิโอกระตุกยิ้ม
คาเครุสะดุดนิดๆ กับอุ้งมือใหญ่กร้านอันกระชับรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ นั้น เขาเชิดคางขึ้นพลางหรี่ตาเหมือนจะถามว่าจะเอายังไง เรียกรอยยิ้มมุมปากคนช่างยั่วก่อนเจ้าตัวจะปล่อยมือให้โดยดี กระนั้นก็ยังไม่ละสายตาจากเจ้าของใบหน้าขาวที่จ้องตาเขาโดยไม่หลบเช่นกัน
หน้าใสๆ นึกว่าจะเชื่องจนน่าเบื่อ อย่างนี้ค่อยน่านับเป็นน้องชายในอนาคตหน่อย
บรรยากาศเริ่มจะไม่ค่อยดีเมื่อหลานเจ้าบ้านกับแขกทำสงครามสายตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร คนขับรถประจำตระกูลโซมะจึงเอ่ยขึ้นหวังหย่าศึก
?ผมว่าคุณคาเครุทิ้งมอเตอร์ไซค์ไว้ที่นี่แล้วขึ้นรถกลับด้วยกันดีกว่านะครับ แล้วผมจะให้คนมาเอา?
นั่นล่ะ คาเครุจึงนึกได้ว่าเขามีบางอย่างที่ต้องไปทำ บางอย่างที่สำคัญมาก
?ไม่เป็นไรครับ ผมมีที่ที่ต้องรีบไป ฝากบอกมาริจังด้วยว่าผมจะกลับมาก่อนงานเริ่มแน่นอน?
พูดจบก็เข้าไปสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์ที่ขัดคำสั่งผู้เป็นตาซื้อมาด้วยเงินจากการทำงานพิเศษ บิดเสียงกระหึ่มแล้วขี่ฉวัดเฉวียนจากไปอย่างรวดเร็ว
คนขับหันมายิ้มแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้มาเฟียหนุ่มจากแดนไกล
?คุณคาเครุขี่รถเร็วแบบนี้เสมอครับ แต่น้อยครั้งจะเกิดเรื่องแบบนี้ คงจะรีบจริงๆ?
คนฟังคลี่ยิ้มมุมปากเป็นเชิงรับรู้ก่อนก้าวกลับเข้าไปนั่งในรถโดยไม่เอ่ยอะไร ไม่นานเบนซ์คันงามก็ค่อยๆ เคลื่อนออกจากจุดนั้น ทิ้งป่าผลัดสีให้จมอยู่ภายใต้แสงแดดยามบ่าย และอีกไม่นานความมืดก็คงจะเข้ามาเยือน
บ้านใหญ่ตระกูลโซมะในเกียวโตอันเป็นที่พำนักของโซมะ เก็นจิโร อดีตผู้นำกลุ่มยากูซ่าผู้ทรงอำนาจสูงสุด ซึ่งปัจจุบันด้วยวัยที่มากขึ้นจึงตัดสินใจวางมือจากแก๊ง มอบอำนาจทุกอย่างให้แก่คนสนิทซึ่งไว้ใจได้คอยดูแลทุกอย่างแทนชั่วคราวเพื่อรอทายาทคนใหม่ โดยตัวเขาคอยให้คำปรึกษาอยู่เบื้องหลังนั้น ประกอบด้วยเรือนญี่ปุ่นสี่หลังเรียกว่า ?เรือน 4 ฤดู? ได้แก่ เรือนโทโคะนัตสึ ที่มีพื้นที่กว้างขวางที่สุดและเขาอาศัยอยู่เพียงคนเดียวลำพัง
รองลงมาคือ เรือนอิโจ เป็นของฮาสึมิ ลูกคนโต ซึ่งอาศัยอยู่กับมารินะ บุตรสาวคนเดียว
ต่อด้วย เรือนโมมิจิ เป็นของคาเอเดะ ลูกสาวคนเล็กผู้วายชนม์ด้วยโรคหัวใจ ปัจจุบันจึงตกเป็นของคาเครุ บุตรชายและหลานชายคนเดียวของเขาผู้จะขึ้นเป็นทายาทโซมะคนต่อไป
และสุดท้ายคือ เรือนทสึบากิ ซึ่งใช้เป็นที่พักสำหรับแขกตระกูลโซมะโดยเฉพาะ ภายในตกแต่งแบบสมัยใหม่ทั้งหมดโดยที่ภายนอกยังความเป็นญี่ปุ่นไว้ เพื่อให้เข้ากับรูปแบบการจัดสวนแบบเซน แวดล้อมด้วยต้นทสึบากิออกดอกทั้งแดง ขาว และชมพู
เรือนทั้งหมดถูกปลูกสร้างอยู่ในพื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาลซึ่งตกทอดกันมาช้านานจากรุ่นสู่รุ่น แต่ละหลังจะมีสวนอยู่ด้านหน้าซึ่งถูกจัดตกแต่งอย่างดีและมีทางเดินเชื่อมถึงกันได้ทั้งหมด โดยผ่านป่าไผ่และสระน้ำใหญ่ซึ่งมีสะพานโค้งพาดผ่าน
และยามนี้ ในสวนหน้าเรือนใหญ่ของผู้นำตระกูลที่แสนจะกว้างขวาง และงดงามด้วยแสงไฟซึ่งถูกประดับประดาไว้ตามต้นไม้ในรูปแบบโคมญี่ปุ่นและตะเกียงหินที่ถูกวางตามหลักฮวงจุ้ย แขกที่ได้รับเชิญมาเป็นพิเศษก็กำลังเพลิดเพลินกับการแสดงดนตรีคลาสสิคกลางลาน โดยเหล่านักดนตรีสาวสวยในชุดกิโมโนหลากสีสัน
ภายในเรือนโมมิจิ คาเครุซึ่งกลับมาได้สักพักหนึ่งแล้วกำลังนั่งดีดกีตาร์ไฟฟ้าอยู่กลางห้องใหญ่ซึ่งปูด้วยเสื่อทาทามิอวลกลิ่นแดดจางๆ
ชายหนุ่มไล่ปลายนิ้วไปตามสายอย่างชำนาญ ดวงตาหลุบต่ำอย่างดื่มด่ำและมีสมาธิ โดเบอร์แมนตัวใหญ่ซึ่งหมอบอยู่เคียงข้างไม่มีทีท่าตื่นตกใจในเสียงแหลมสูงต่ำต่างๆ รอบกาย
เรือนนี้เคยเป็นที่พำนักของมารดาผู้ล่วงลับไปเนิ่นนาน กระนั้นเขาก็ยังคงทุกอย่างไว้ประหนึ่งว่าอีกฝ่ายยังคงมีชีวิตอยู่ ยกเว้นห้องนี้ ที่มีการออกแบบไว้อย่างร่วมสมัยเพื่อตอบสนองความชอบส่วนตัวทางด้านดนตรี จึงมีการทำผนังให้กักเก็บเสียงไว้อย่างดี มีเครื่องเสียงครบวงจร ทีวีจอยักษ์ ริมผนังเรียงรายไปด้วยกีตาร์ไฟฟ้า เบส และกลองชุดตั้งอยู่มุมห้อง บนตู้ตัวยาววางถ้วยรางวัลและเหรียญจากการแข่งขันกีฬาต่างๆ ตั้งแต่ชั้นประถมถึงมหาวิทยาลัย เรียงรายเข้าหมวดหมู่อย่างเป็นระเบียบ
พลันโคมไฟรูปมิกกี้เม้าส์ติดผนังที่เขาใช้แทนกริ่งบอกการมาของคนภายนอกก็วูบขึ้นเป็นสีเหลืองสลับฟ้า ก่อนที่ประตูจะค่อยๆ ถูกมือเรียวขาวเลื่อนเปิดออก ส่งผลให้สุนัขผู้จงรักผงกหัวขวับขึ้นมามอง หูตั้งชัน ดวงตาเบิกกร้าวเตรียมพร้อม แต่ไม่นานก็ทำหูลู่ กระดิกหางแล้วหมอบลงตามเดิม ยามเห็นผู้มาใหม่ก้าวเข้ามาพร้อมชุดสูทใส่ไม้แขวน
คาเครุยิ้มให้หญิงสาวในชุดกิโมโนสีฟ้าปักลวดลายดอกอุเมะ ที่ส่งให้เจ้าตัวกลายเป็นสาวสวยสะพรั่ง ผิดกับในยามปกติที่ดูราวกับเด็กสาวไร้เดียงสา ประหนึ่งผีเสื้องามที่เพิ่งผุดพ้นจากรังไหม
หญิงสาวผู้ที่เพิ่งจะพ้นจากรั้วมหาวิทยาลัยเก่าแก่ในเกียวโตด้วยคะแนนอันยอดเยี่ยม มีเค้าโครงใบหน้างดงามถอดแบบมาจากมารดาผู้ที่ใครๆ ต่างก็รู้ว่าตอนสาวๆ นั้นสวยเพียงใด แต่นิสัยกลับแตกต่าง อ่อนโยนและยิ้มง่ายคล้ายบิดาผู้ล่วงลับมากกว่า
?ผมนึกว่ามาริจังไปที่สวนกับคุณป้าแล้วเสียอีก?
?คุณแม่ล่วงหน้าไปรับคุณตาที่เรือนโทโคะนัตสึแล้ว ส่วนพี่ตั้งใจจะไปที่สวนพร้อมเคจัง? โซมะ มารินะเอ่ยด้วยใบหน้าฉาบรอยยิ้มอ่อนโยน แม้จะต่างเติบโตเป็นหนุ่มสาวกันแล้ว แต่ทั้งสองก็ยังพอใจจะเรียกขานกันไม่ต่างจากในวัยเยาว์
?รีบอาบน้ำเร็วเข้าเถอะ พี่ผสมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว?
ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำ เก็บกีตาร์เข้าที่แล้วเดินตามร่างบอบบางออกไปจากห้องซ้อมดนตรี ใช้เวลาชำระร่างกายไม่นานก็ก้าวออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับไอน้ำสีขาวจางๆ อวลอลติดตามหลัง
?เฮ่อ น้ำอุ่นดีจังครับ?
?ชุดอยู่บนเตียงนะจ๊ะ เอ เนคไทที่เข้าชุดกัน เอาสีไหนดี?
ท่าทีกระตือรือร้นที่จะจัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้พร้อมของผู้เป็นเสมือนแม่คนที่สอง ซึ่งคอยดูแลเขามาตลอดตั้งแต่เด็กๆ ในขณะที่คนอื่นๆ ในตระกูลยกเว้นผู้เป็นตาล้วนเมินหน้าหนี ทำให้คาเครุทั้งขบขันและอบอุ่นใจ
?โธ่ มาริจัง มืดค่ำขนาดนี้ใครเขาจะมามัวสนใจกันเล่า?
?มันเป็นมารยาททางสังคมที่เราต้องใส่ใจจ้ะ? มารินะบอกพลางหันมาผูกเนคไทให้ ส่งผลให้ผู้อ่อนวัยกว่าสองปีกลอกตาพลางทอดถอนใจยิ้มๆ
?อ้อจริงสิ ผมเจอเขาแล้วนะ?
?ใครหรือ?
?มิสเตอร์คอนเทสซาของพี่ไง?
ผู้ที่กำลังเลือกหาน้ำหอมกลิ่นเหมาะๆ หันมาค้อน
?เขาไม่ใช่ของพี่?
?ยังไม่ใช่ แต่เดี๋ยวก็ใช่?
คาเครุคว้าขวดน้ำหอมจากมือบางวางกลับที่เดิม ทำมือส่งสัญญาณให้ร่างที่นอนหมอบอยู่มุมห้องรอที่นี่ไม่ต้องตาม ก่อนรุนหลังลูกพี่ลูกน้องสาวออกไป
สองหนุ่มสาวเดินไปตามทางกรวดที่ทอดยาว มีแสงสว่างจากตะเกียงหินให้ทาง ยามสายพัดมา ใบโมมิจิสีส้มอมแดงก็ร่วงพรูลงดุจหิมะแดง
?คนนี้คงเป็นว่าที่เจ้าบ่าวตัวจริงของพี่แน่แล้ว?
?พูดอะไรน่าเกลียดจริง คุณตาแค่อยากให้ได้รู้จักกันไว้ เหมือนคนอื่นๆ นั่นล่ะ?
?แต่คุณตาไม่เคยให้ใครมาพักที่นี่ อย่างดีที่สุดก็ให้ไปพักที่โรงแรมของตระกูลในตัวเมือง?
มารินะอึ้งไป ใช่ว่าเธอจะไม่รู้สึกผิดสังเกตในข้อนี้ ใช่ว่าจะไม่รู้สึกว่ากำลังจะถูกมัดมือชก แต่จะให้ทำอย่างไรได้ การแต่งงานย่อมต้องแล้วแต่ผู้ใหญ่ที่มีสายตากว้างไกลกว่า นั่นคือสิ่งที่ถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เล็ก แต่แล้วคำพูดของคนข้างๆ ก็ทำให้บางสิ่งที่ซุกซ่อนไว้ในใจเปล่งประกายขึ้นมาดุจเพชรต้องแดด
?บางทีมันน่าจะได้เวลาที่ต้องพูดออกมาแล้วนะ ว่ามาริจังมีคนที่รอคอยอยู่?
มารินะเม้มริมฝีปาก ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรทั้งคู่ก็เดินผ่านป่าไผ่มายังสวนกว้างอันเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยงกลางแจ้ง ที่ซึ่งใครคนหนึ่งกำลังตกเป็นที่สนใจจากญาติคนอื่นๆ ที่ห้อมล้อมร่างสูงไว้ราวกับดาวล้อมเดือนไม่มีผิด
อเล็กซิโอร่วมวงสนทนากับคนในตระกูลโซมะด้วยภาษาญี่ปุ่นในสำเนียงที่แทบไม่ต่างจากเจ้าของ ธุรกิจฉากหน้าหลายแขนงต้องติดต่อกับผู้คนมากมายหลายเชื้อชาติทำให้เขาได้รับการปลูกฝังเรื่องภาษาและวัฒนธรรมของคู่ค้ามาตั้งแต่เด็กๆ ต้องขอบคุณบิดาที่ให้ในสิ่งที่ดีเยี่ยมเหล่านี้กับเขา เลี้ยงและหล่อหลอมเขาทุกวิถีทางเพื่อให้ผงาดขึ้นมาแทนที่อีกฝ่ายได้อย่างรวดเร็วที่สุด
เพื่ออีกฝ่ายจะได้ตีจากวงการมืดแล้วโผเข้าหาแสงสว่างได้เร็วที่สุด
โดยทิ้งเขาไว้ในเงามืดนั้นแทน
แต่ก็นะ...จะเป็นไรไปล่ะ ในความมืดนั้นก็อยู่สบายไม่เลว แสงสว่างต่างหากที่เจิดจ้าจนน่ารำคาญ
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ มุมปากได้รูปหยักขึ้นแวบหนึ่งก่อนเจ้าตัวจะยกค็อกเทลในมือขึ้นมาจิบ และสะกดทุกคนที่มองด้วยแววตาสุขุมลึกซึ้งชวนให้ค้นหาความรู้สึกภายในใจ
อีกด้านหนึ่ง คาเครุยิ้มให้คู่สนทนาที่ส่วนมากจะเป็นญาติหนุ่มสาวซึ่งอายุใกล้เคียงกันและค่อนข้างคุยถูกคอกันมาแต่เดิม พร้อมกันนั้นก็ลอบจับตามองดอนหนุ่มแห่งคอนเทสซาเป็นการเก็บข้อมูลไปด้วย
แม้จะมีท่าทีหยิ่งผยอง ทุกอณูที่สัมผัสได้จากสายตาบ่งบอกว่าอีกฝ่ายมีพื้นนิสัยอันรุนแรง ประดุจเสือดำที่ดูสง่างามสงบนิ่งแต่พร้อมกรรโชกขย้ำกัดหากเอื้อมมือแตะ แต่ดูเหมือนนั่นกลับยิ่งดึงดูดให้คนรอบข้างยิ่งอยากเข้าใกล้สินะ
ผู้ชายคนนี้อันตราย สำนึกบางอย่างบอกเขาเช่นนั้น อันตรายสำหรับทุกคนไม่ว่าชายหรือหญิง
และแววตาเย็นชาบวกกับรอยยิ้มที่ไม่อินังขังขอบต่อสิ่งใดนั่น ไม่แคล้วในอนาคตจะสร้างความชอกช้ำอาดูรให้มารินะมากกว่าความสุขสดชื่นเป็นแน่
?คุณตาลำเอียงจริงๆ หาแต่สิ่งดีๆ ให้หลานสาวคนโปรด ทั้งข้าวของ หรือแม้แต่คู่ครอง คนอื่นไม่มีเสียล่ะที่จะอยู่ในสายตา?
เสียงแหลมสะบัดห้วนดังขึ้นจากซายากะ นางแบบสาวสวยที่กำลังมาแรงในวงการแฟชั่น เป็นญาติห่างๆ ที่มาร่วมงานเพราะหวังให้หัวหน้าตระกูลเห็นหน้าค่าตาว่ายังไม่ลืมญาติผู้ใหญ่ มากกว่าจะมาอวยพรอย่างจริงใจ
คาเครุสอดมือลงในกะเป๋ากางเกงสแล็ค
?พี่มารินะคู่ควรกับสิ่งดีๆ เหล่านั้น และหวังว่าเธอคงจะรู้ว่าเพราะอะไร?
ซายากะตวัดสายตาคมเฉี่ยวใส่ญาติหนุ่มที่เธอไม่ชอบหน้าสักเท่าไร ไม่ใช่นิสัยเพราะไม่ได้สนิทจึงไม่สำคัญ แต่เธอไม่ชอบหน้านั้นจริงๆ หน้าที่สวยและผ่องจนน่าอิจฉานั่น กับรูปร่างที่สูงสง่า รวมกันเป็นนายน้อยว่าที่ผู้นำตระกูลโซมะที่ใครๆ ชื่นชม แม้แต่เอเจนซี่ของเธอยังคอยถามเซ้าซี้ว่ามีหวังบ้างไหมที่คนคนนี้จะไปถ่ายแบบให้ หมั่นไส้!
?ผู้ชายที่เหมือนไฟแบบนั้น อย่างมารินะน่ะเอาไม่อยู่หรอก?
?ต้องอย่างเธอสินะ ถึงจะเอาอยู่?
?แน่นอน?
คาเครุอมยิ้มกับอาการเชิดหน้ามั่นอกมั่นใจของสาวสวยร้อนแรง
?ถ้าชอบก็แย่งไปสิ ยังมีเวลานี่ ถ้าเขาหันมาสนใจเธอจริง คุณตาจะทำอะไรได้ เกมจบและเธอชนะ?
คนถูกยุมุ่นคิ้ว ?ไม่คิดว่านายจะมาเข้าข้างฉันนะเนี่ย ไม่กลัวพี่สาวเสียใจหรือ?
?เพราะกลัวว่าจะเสียใจน่ะสิถึงต้องให้เธอรีบฉกไปให้ห่างๆ ว่าแต่เธอเถอะ จะกล้าหรือเปล่า?
ซายากะหัวเราะเสียงพลิ้วเป็นคำตอบ ก่อนจะหันไปมองหนุ่มรูปหล่อจากอิตาลีที่กำลังตักขนมชิ้นเล็กๆ ใส่จานส่งให้มารินะ ท่ามกลางสีหน้าปลาบปลื้มของสาวใหญ่เจ้าของเรือนอิโจอย่างหมายมาด
?คอยดูไปก็แล้วกัน?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?อเล็กซิโอ คอนเทสซา? มาเฟียหนุ่มฉายาราชสีห์ไฟ เดินทางจากเวนิซเพื่อมาร่วมงานวันเกิดเจ้าพ่อยากูซ่าแห่งตระกูลโซมะ โดยทราบดีว่ามีวาระซ่อนเร้น นั่นคือการดูตัวว่าที่เจ้าสาวในอนาคต...?โซมะ มารินะ? หญิงสาวผู้เพียบพร้อมทั้งรูปแลทรัพย์สมบัติ หากแต่บุคคลที่สะดุดตามาเฟียหนุ่มเพียงแรกเห็นกลับเป็น ?โซมะ คาเครุ? เด็กหนุ่มผู้ประกาศตนท้าทายว่าไม่ต้อนรับเขาในฐานะ ?พี่เขย?... ดูเหมือนการได้ต่อปากต่อคำและเฝ้าดูสีหน้ากิริยาที่เปลี่ยนไปตามอารมณ์ของเด็กหนุ่มทายาทแห่งโซมะ จะสั่นคลอนหัวใจน้ำแข็งที่ไม่เคยมีใครทลายได้มาก่อนของอเล็กซิโอ ความต้องการจากส่วนลึกแสดงชัดว่าอยากให้ทุกราตรีของเขาจบลงในอ้อมกอดอันเร่าร้อนของเด็กหนุ่มผู้นี้! ทว่า...เสือหนุ่มแดนซามูไรกลับไม่ยอมละพยศให้ราชสีห์ไฟง่ายๆ สุดท้ายศึกครั้งนี้จะจบลงเช่นไร ใครกันจะเป็นฝ่ายสูญเสียหัวใจก่อน!
