?น้องจันทร์?น้องจันทร์? เสียงของพี่พุดซ้อนดังมาไม่ไกลนัก
ณจันทร์หันไปมองทันที เพระไม่รู้ว่าพี่พุดมีงานอะไรจะสั่งเธอหรือเปล่า เพราะงานนี้นับว่าเป็นงานช้างเลยทีเดียว บริษัทของเธอได้รับเกียรติให้มาจัดงานถึงประเทศตะวันออกกลางแห่งนี้ และที่สำคัญคือไม่ใช่แค่มาจัดงานที่ประเทศนี้เท่านั้น แต่มาจัดงานถึงในวังชีคผู้ยิ่งใหญ่ผู้เป็นเจ้าของประเทศ ซึ่งน้อยคนนักที่จะได้เข้ามาเหยียบที่วังแห่งนี้
?ค่ะ?พี่พุดมีอะไรจะใช้จันทร์หรือเปล่าคะ? ณจันทร์ขานรับพร้อมกับยิ้มหวานจนเห็นลักยิ้มเล็กๆ ที่แก้มใสทั้งสองข้าง
?น้องจันทร์ช่วยไปดูที่ห้องพิธีให้พี่หน่อยสิจ๊ะว่าไปถึงไหนแล้ว พี่ห่วงจริงๆ กลัวว่าจะเสร็จไม่ทันพระราชพิธีพรุ่งนี้? พุดซ้อนบอกกับณจันทร์
เธอออกจะกังวลนิดๆ กลัวว่างานจะไม่เสร็จสมบูรณ์ตามที่ตั้งใจไว้ เพราะงานนี้ถือว่าบริษัทของเธอโชคดีมากๆ และถ้างานนี้สำเร็จ บริษัทของเธอก็จะมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักไปทั้งประเทศเลยทีเดียว
ครั้งแรกที่มีคนติดต่อให้มาจัดงานขึ้นครองราชย์สมบัติให้กับชีคพระองค์ใหม่เธอก็ออกจะตกใจ คิดว่ามีคนมาล้อเล่น แต่มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นสักนิดเพราะตอนนี้ทั้งเธอและลูกน้องอีกสิบห้าคนได้ยกโขยงมาไกลจนถึงประเทศนี้และตอนนี้กำลังช่วยกันทำงานจนหน้ามันไปหมด หวังเพียงให้งานออกมาดีที่สุด
?ได้ค่ะพี่พุด?
ณจันทร์รับคำก่อนจะลุกเดินตรงไปที่ห้องพระราชพิธีที่ตอนนี้พวกน้องๆ ในบริษัทกำลังช่วยกันทำงานอย่างแข็งขัน
ร่างบอบบางในชุดเสื้อยืดสีชมพูอ่อนๆ ใส่พอดีตัวกับกางเกงยีนทำให้ร่างสมส่วนของณจันทร์ดูทะมัดทะแมงและน่าทะนุถนอมไปในตัว
เท้าเล็กก้าวฉับๆ ตรงไปที่ประตูก่อนจะโผล่เข้าไปแล้วยืนมองพร้อมกับกวาดสายตาดูความเรียบร้อยภายในห้องพระราชพิธี
?พี่จันทร์ครับ?
?ว่าไงจ๊ะเอก? ณจันทร์หันไปหาเอกภพพร้อมกับถามเบาๆ
?ตรงเสาต้นใหญ่นั่นพี่จันทร์จะให้ผมเอาดอกไม้ไปจัดเลยไหมครับ? เอกภพถามรุ่นพี่
?จัดได้เลยจ้ะภพ เดี๋ยวจะไม่ทัน แล้วให้ใครยกดอกไม้เข้ามาหรือยัง?
?พี่วิทย์ไปเอาอยู่ครับ?
?อ๋อ?จ้ะ งั้นภพมาช่วยพี่ยกลังใบนี้ไปใกล้ๆ เสานั่นดีกว่า เดี๋ยวพี่วิทย์มาจะได้ช่วยกันทำ? ณจันทร์ชี้มือไปที่ลังใส่อุปกรณ์ที่ตั้งอยู่กลางห้อง
?ครับ?พี่จันทร์?
จากนั้นทั้งณจันทร์และพนักงานในบริษัททุกคนก็ช่วยกันเนรมิตพระราชวังอันสวยงามให้กลายเป็นห้องที่พร้อมจะจัดพระราชพิธีอันยิ่งใหญ่สมพระเกียรติของชีคอัสมานผู้ยิ่งใหญ่
************
?พี่จันทร์คะ?พี่จันทร์?
อัมภรณ์เรียกณจันทร์เบาๆ เพราะตอนนี้ทุกคนต่างนั่งมองผลงานที่ต่างช่วยกันทำด้วยสายตาชื่นชมและภาคภูมิใจ
?ว่าไงจ้ะน้องภรณ์? ณจันทร์หันมาหาพร้อมกับยิ้มหวานจนชายหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกลถึงกับมองตาวาวหวาน
?ภรณ์อยากเห็นท่านชีคอัสมานจังเลย ได้ข่าวว่าท่านทรงพระหล่อมากเลยค่ะ? อัมภรณ์บอกพร้อมกับทำตาลอยอย่างฝันเฟื่อง
?น้องภรณ์เคยเห็นท่านแล้วเหรอจ๊ะ ถึงได้รู้ว่าท่านหล่อ? ณจันทร์ถามยิ้มๆ
?แหม!...พี่จันทร์ล่ะก็ ชอบขัดภรณ์เรื่อยเลย? อัมภรณ์ค้อนขวับพร้อมกับทำหน้าประหลับประเหลือกจนทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นพากันหัวเราะครืน
?ก็จริงนี่จ๊ะ ไม่มีใครเคยเห็นท่านสักหน่อย แล้วน้องภรณ์รู้ได้ยังไงว่าท่านหล่อ?
?ภรณ์แอบถามคนแถวนี้น่ะค่ะ ก็เลยทราบว่าท่านน่ะทรงหล่อมาก? อัมภรณ์เฉลยพร้อมกับทำนัยน์ตาชวนฝัน
?เหรอจ๊ะ?แต่พี่ว่ายังไงเราก็ไม่เห็นท่านหรอกเพราะฉะนั้นเลิกฝันได้แล้ว?
?โธ่!? อัมภรณ์ครางเสียงละห้อย
?งานเสร็จแล้วไปนั่งพักกันเถอะ อีกสักพักฟ้าก็จะสว่างแล้ว ตอนนั้นเราคงยุ่งกันอีกเพราะฉะนั้นทุกคนต้องช่วยกันดูแลงานนี้ให้ดีนะจ๊ะ บริษัทเราจะได้มีชื่อเสียง? ณจันทร์บอกกับน้องๆ ในบริษัท
?ค่ะ/ครับ? ทุกคนในบริษัทต่างส่งเสียงขานรับออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเธอทุกคนช่วยกันทำงานจนดึกดื่น อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงงานพระราชพิธีแล้ว ยังไงพวกเธอต้องทำให้งานนี้เป็นที่ชื่นชมของคนที่นี่ให้ได้
************
?พี่จันทร์ใส่ชุดนี้แล้วสวยจังเลยค่ะ เหมือนนางในวรรณคดีเลย? อัมภรณ์มองร่างบอบบางของณจันทร์อย่างชื่นชม
วันนี้ทุกคนในบริษัทต่างใส่ชุดไทยกันทุกคน เพื่อแสดงถึงความเป็นไทยว่าเราก็เป็นประเทศที่มีวัฒนธรรมอันดีงาม ทั้งชุดไทย อาหารไทย ว่าไม่ได้น้อยหน้าประเทศไหนๆ ทั่วโลก
ณจันทร์ใส่ชุดไทยแขนยาว ผ้าถุงยาวกรอมเท้าสีชมพู ผมยาวสลวยยาวถึงกลางหลังถูกรวบขึ้นง่ายๆ แล้วเสียบประดับด้วยดอกมะลิที่ร้อยขึ้นมาเป็นช่อเล็กๆ อย่างสวยงาม เผยให้เห็นวงหน้าเนียนใส ที่วันนี้เจ้าของแต่งหน้าเอาไว้แต่เพียงบางเบา คิ้วโก่งเรียวสวยถูกวาดนิดๆ จนดูสวยราวกับคิ้วของนางในวรรณคดี กลีบปากจิ้มลิ้มเคลือบสีชมพูหวานน่าจุมพิต ดวงตากลมโตสวยซึ้งโดยไม่ต้องใช้อายไลน์เนอร์แม้แต่นิด แต่มันกลับสวยซึ้งเสียจนคนที่เห็นต้องมองเหลียวหลัง
?ขอบใจจ้ะ วันนี้น้องภรณ์ก็สวยมากเหมือนกันนะจ๊ะ? ณจันทร์บอกพรางยิ้มหวาน ก่อนจะก้มลงมองตัวเองอย่างอดที่จะภูมิใจนิดๆ ไม่ได้ นานๆ เธอจะได้ใส่ชุดไทยกับเขาสักที ดูไปก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ
?เอ้า!...ทุกคน เตรียมตัวเสร็จกันหรือยัง พระราชพิธีกำลังจะเริ่มแล้วนะ? เสียงพี่พุดซ้อนดังลั่นห้อง
?เสร็จแล้วค่ะพี่พุด? น้องภรณ์ตอบ
?งั้นก็ดีแล้ว ทุกคนเข้าประจำที่ ดูแลงานให้ดี อย่าให้เสียชื่อประเทศเราได้นะ? พุดซ้อนบอกกับน้องๆ ทุกคนในบริษัท
?ค่ะ/ครับ?
จากนั้นทุกคนจึงแยกย้ายกันไปประจำยังจุดต่างๆ เพื่อดูแลงานที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด
************
?อุ๊ย!...?
ณจันทร์อุทานออกมาเบาๆ อย่างตกใจ ร่างบอบบางหมุนคว้างเกือบจะล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นถ้าไม่ติดว่ามีมือแข็งแรงคู่หนึ่งยื่นมารับไว้พร้อมกับออกแรงดึงเข้าไปชิดอกกว้างไว้ได้อย่างทันท่วงที
ณจันทร์ยืนนิ่งอย่างตกใจ ก่อนจะเงยหน้าขวับเมื่อรู้ว่าตัวเองยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษผู้หนึ่ง
มือบางยกขึ้นดันอกแกร่งนั่นทันที พร้อมกับพยายามเบี่ยงกายออกมาจากอ้อมอกกว้างนั่น
ดวงตากลมโตเบิกค้างเมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบกับดวงตาร้อนแรงคู่หนึ่งที่มองมาที่เธอตาไม่กะพริบ ยิ่งเห็นหนวดเคราที่ล้อมรอบใบหน้าของผู้ชายคนนั้นณจันทร์ก็ถึงกับขวัญเสีย
?sorry?
กลีบปากสีหวานเปล่งเสียงออกมาแผ่วๆ พร้อมกับดันตัวเองออกมาจากอ้อมแขนแกร่งนั่นจนสำเร็จ ไม่รู้ว่าเพราะเธอตั้งใจดันเต็มแรงหรือเพราะวงแขนแกร่งคู่นั้นมันยินยอมปล่อยเธอกันแน่
จากนั้นณจันทร์ก็ตาลีตาเหลือกรีบก้าวยาวๆ เดินกลับไปที่ห้องด้านข้างห้องพระราชพิธีทันที
หลังจากพระราชพิธีสำคัญผ่านพ้นไปแล้วเธอจึงเดินมาเข้าห้องน้ำ ไม่คิดว่าตัวเองจะซุ่มซ่ามเดินไปชนใครเข้า ดีว่าคนที่เธอชนไม่ใช่คนสำคัญอะไร ไม่งั้นเธอคงถูกจับไปขังคุกแล้วกระมัง
?เอ๊ะ!...แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ใช่คนสำคัญ?
เธอถามตัวเองก่อนจะปลอบตัวเองว่า...
?ก็เขาเดินมาคนเดียวน่ะสิ ถ้าเป็นคนใหญ่คนโตล่ะก็ คงมีพวกทหารเดินตามมาเป็นพรวนแล้ว ไม่มาเดินคนเดียวแบบนี้หรอก?
ณจันทร์คิดในใจพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
************
?น้องๆ ทุกคน?นี่เป็นรางวัลที่ทุกคนช่วยกันทำงานในครั้งนี้นะจ๊ะ?
พี่พุดซ้อนชูซองสีขาวในมือขึ้นมาพร้อมกับบอกทุกคนในบริษัทด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
?รางวัลอะไรคะพี่พุด? น้องภรณ์ขี้สงสัยเหมือนเดิม
?ก็รางวัลที่เราไปจัดงานเลี้ยงที่วังของท่านชีคยังไงล่ะจ๊ะ นี่เป็นรางวัลที่นอกเหนือจากเงินที่ท่านจ้างเรานะ ท่านให้มาเป็นพิเศษ ท่านบอกว่าเราจัดงานได้ดีมาก แถมยังจัดสถานที่ได้สวยงาม ท่านเลยให้รางวัลพิเศษ? พี่พุดซ้อนบอกยิ้มๆ
?เย้!...?
พนักงานในบริษัทต่างพากันปรบมืออย่างดีใจ ไม่เสียแรงที่ทุ่มเททำงานไม่ยอมหลับยอมนอนเพื่อให้งานออกมาดีที่สุด
?ทุกคนมารับรางวัลได้เลยจ้ะ แล้วเย็นนี้พี่จะพาทุกคนไปเลี้ยงข้าวเย็นด้วย?
?ไชโย? คราวนี้ทุกคนต่างร้องกันเสียงดังอย่างยินดี
พุดซ้อนยิ้มหน้าบาน กลับมาจากวังของท่านชีคคราวนี้เธอแทบจะยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว เพราะท่านชีคอุตส่าห์เรียกเธอไปพบด้วยตัวท่านเอง ท่านชมว่าเธอจัดงานได้ดีมาก แถมยังให้รางวัลมาอีกมากมาย
ไม่คิดว่าคนระดับนั้นจะเรียกเธอไปพบ ช่างเป็นบุญของเธอเสียจริงๆ
?ยิ้มไม่หุบเลยนะคะพี่พุด?
ณจันทร์เย้ายิ้มๆ เมื่อเห็นคนที่เป็นทั้งเจ้านาย...เป็นทั้งพี่สาวที่เธอนับถือยืนยิ้มไม่ยอมหุบ
?แหมน้องจันทร์ล่ะก็?ก็พี่ดีใจนี่จ๊ะ? พุดซ้อนยิ้มเขินๆ
?จันทร์ก็ดีใจค่ะ?ว่าแต่งานแต่งลูกชายท่านรัฐมนตรีอาทิตย์หน้า พี่พุดจะไปด้วยไหมคะ? ณจันทร์ถามถึงงานช้างอีกงานที่จะมีในอาทิตย์หน้า
?ไปสิ งานช้างทั้งที พี่ไม่ไปไม่ได้หรอก แล้วคุณหญิงนงนุชพี่ก็รู้จักท่านดี ไม่ไปคงจะน่าเกลียด? พุดซ้อนบอกยิ้มๆ
?งานนี้บริษัทเราดังอีกแล้วนะคะ?งั้นจันทร์ขอตัวก่อนนะคะพี่พุด? ณจันทร์บอกยิ้มๆ พร้อมกับขยับตัวเตรียมเดินออกไปจากห้อง
?เดี๋ยวจ้ะน้องจันทร์พี่มีอะไรจะบอก? พุดซ้อนเรียกหญิงสาวเอาไว้
?คะ?พี่พุด? ณจันทร์ชะงักก่อนจะหันกลับมา
?ท่านชีคน่ะหล่อมากเลยนะ พี่เห็นแล้วยังจ้องเสียตาค้างเลย? พุดซ้อนบอกเสียงหวาน แม้อายุอานามจะเลขสี่ปลายๆ แล้วแต่เธอก็ยังไม่วายชื่นชมบุรุษรูปงาม มันกระชุ่มกระชวยหัวใจดี
?พี่พุดล่ะก็?ไปเห็นท่านตอนไหนคะถึงว่าท่านหล่อน่ะ? ณจันทร์พูดยิ้มๆ
?ก็ตอนท่านเรียกเข้าเฝ้ายังไงล่ะจ้ะ ไม่คิดว่าคนระดับท่านจะให้พี่เข้าเฝ้าด้วย ตอนแรกพี่พูดแทบไม่ออกเลย มันตื่นเต้นน่ะ?
?แล้วท่านหล่อมากไหมคะ? ณจันทร์ถามพร้อมกับมองท่าทางตื่นเต้นของผู้เป็นนายอย่างขำๆ
?หล่อมาก ขนาดมีหนวดมีเคราเต็มไปหมดแต่ก็ยังหล่อ ยิ่งแววตาของท่านน่ะ โอ๊ย!...คมกริบราวกับมีดโกนเลยทีเดียว? พุดซ้อนพูดแววตาชวนฝัน
?พี่พุดบอกว่ามีหนวดมีเคราแล้วรู้ได้ยังคะว่าหล่อ? ณจันทร์ขัดคอยิ้มๆ
?แหม!...น้องจันทร์ล่ะก็ ชอบขัดคอพี่เรื่อยเลย? พุดซ้อนค้อนให้หนึ่งทีเพราะโดนขัดคอ
?จันทร์พูดจริงนี่คะ?คนมีหนวดมีเคราจะหล่อได้ยังไง?
?เอาเป็นว่าท่านหล่อจริงๆ นะ ไว้น้องจันทร์เห็นท่าน ก็จะรู้ว่าท่านน่ะหล่อมากๆ? หางเสียงยังไม่วายชื่นชม
?ค่ะ?ค่ะจันทร์เชื่อแล้ว งั้นจันทร์ขอตัวไปทำงานต่อนะคะพี่พุด? ณจันทร์บอกพร้อมกับยิ้มหวาน
?จ้ะ?ไปเถอะ?
พุดซ้อนมองตามหลังลูกน้องคนโปรดไปอย่างเอ็นดู
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ข้อเสนอที่ ?กษัตริย์อัสมาน? ยื่นมาให้นั้น ถูก ?ณจันทร์? ปฏิเสธกลับไปอย่างไม่ใยดี หญิงสาวไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับใคร และไม่ต้องการเพียงสวาทเสน่หาที่เขาโปรยให้ หากแต่ชายหนุ่มผู้ที่มีสาวน้อยใหญ่รอบกายแต่ไม่เคยมีใครในใจกลับสนใจการต่อต้านนั้น อัสมานจึงพยายามตามตื๊อโดยใช้ทั้งการขู่บังคับ และเมื่อไม่ได้ผลเขาก็ใช้หัวใจนำทางแทน ณจันทร์เหนื่อยที่จะวิ่งหนีเขาแล้วจึงยอมให้กษัตริย์หนุ่มผู้ไม่ถือตัวติดตามไปทุกแห่ง วิถีชีวิตบ้านสวนแสนสงบทำให้เธอและเขาปรับความเข้าใจและรักกันในที่สุด ยิ่งเมื่อกษัตริย์หนุ่มถูกปองร้ายก็ยิ่งทำให้ณจันทร์รู้ว่าหากไม่มีอัสมานเธอคงรักใครไม่ได้อีก
วงแขนแกร่งกอดรัดร่างบางไว้อย่างแสนรัก ริมฝีปากหยักสวยจูบแก้มนุ่มหนักๆ พร้อมกับกระซิบกระซาบบอกคนในอ้อมกอดเสียงนุ่มว่า ?ผมรักคุณ? กลีบปากหวานคลี่ยิ้มละมุนอย่างมีความสุข ร่างบางขยับซุกอกกว้างก่อนจะหลับใหลไปทันที
