อาโออิคิดเสมอ...ว่าเธอคนนั้นราวกับเป็นนางฟ้า
ตอนนี้เป็นชั่วโมงพละ นักเรียนหญิงปี 1 กำลังเรียนครีเอทีฟแดนซ์กันอยู่
ครีเอทีฟแดนซ์ก็คือการจับกลุ่มกับคนที่ชอบแล้วเต้นตามท่าที่คิดกันเองในกลุ่มตามจังหวะเพลงที่กำหนด
พระอาทิตย์ทอแสงผ่านบานกระจกสูงเข้ามาภายในโรงยิมอันมืดสลัว ประกายแดดพราวระยิบวิบวับราวกับกำลังค่อยๆ โรยตัวลงมาช้าๆ
เธอร่ายรำอย่างงดงามราวกับท่วงทำนองเพลงกำลังห่อหุ้มตัวเธอไว้ แขนและขาอันเรียวยาวกรีดกรายอย่างที่ใจคิด เส้นผมปลิวละล่องตามลีลาอันพลิ้วไหว เธอบรรจงโพสท่าจบอย่างสวยงามทั่วทุกส่วนแม้กระทั่งปลายนิ้วแล้วผลิยิ้มราวกับดอกไม้
?....แบบนี้เป็นไงบ้าง??
?ดีมาก! เยี่ยมไปเลยล่ะ เจ้าหญิงอาคาริ!?
?สมกับที่เป็นเจ้าหญิงอาคาริจริงๆ! สุดยอดไปเลย!!?
เสียงปรบมือดังกึกก้องขึ้นจนโรงยิมของโรงเรียนมัธยมต้นคุริทสุมินามิแทบสะเทือน
?อิชิคาวะนี่เก่งจริงๆ เลยนะ ลีลายอดเยี่ยมแบบนั้นขนาดครูเองยังคิดไม่ออกเลยล่ะจ้ะ?
ครูพละวัยสี่สิบกว่าๆ ที่ปกติมักจะดูซึมเศร้า เย็นชาจนนักเรียนพากันเรียกลับหลังว่า ?ยัยป้าโครงกระดูก? ถอนหายใจพลางกล่าวชมอย่างปลาบปลื้ม
รอยยิ้มเขินอายน่าเอ็นดูปรากฏบนดวงหน้าสวยหมดจดของอาคาริ
?ไม่หรอกค่ะ....หนูเรียนบัลเล่ต์มาตั้งแต่เด็ก แค่นี้ธรรมดาออกค่ะ?
?คนที่จะพูดว่าธรรมดาได้ก็มีแต่อาคาริเนี่ยแหละ?
?ก็สมแล้วล่ะเนอะที่เป็น ?เจ้าหญิง? ของพวกเรา?
เด็กสาวหกคนรุมล้อมสาวน้อยผู้เปล่งประกายเจิดจ้าอย่างภูมิอกภูมิใจ
โยชิดะ ซาโนะ, อาเบะ ฮัทสุกิ, ซาโต้ มาโอะ, โคโนะ นานะ, ทาเคดะ ฮิโรมิ และโนะงาวะ อากิโฮะ....กลุ่มเด็กสาวที่มักจะอยู่รายล้อมอาคาริและไปไหนมาไหนด้วยกันนี้ถูกเรียกขานว่า<อาณาจักรอาคาริ>
?ถ้า<อาณาจักรอาคาริ>เต้นแบบเมื่อกี้คงจะวิเศษน่าดูเนอะ?
?น่าอิจฉาจังเลยน้า <อาณาจักรอาคาริ>เนี่ย?
ในขณะที่นักเรียนคนอื่นๆ พากันจ้องมอง<อาณาจักรอาคาริ>ผู้โดดเด่นอย่างหลงใหลและกล่าวชมไม่ขาดสายอยู่นั้นเอง เสียงเย็นชาของครูพละก็ดังขัดจังหวะขึ้นมาว่า
?คุซากะ อาโออิ นี่เธอยังจับกลุ่มไม่ได้อีกเหรอเนี่ย!??
?....ค่ะ....?
?งั้นก็ช่วยไม่ได้....เอ้า ใครก็ได้ให้คุซากะเขาเข้ากลุ่มหน่อยซิ!?
อาโออิถูกครูพละจับไหล่ลากเดินโซเซไปข้างหน้าอย่างไม่ปรานีปราศรัย
ร่างที่ผอมบางอยู่แล้วยิ่งลีบเล็กลงกว่าเก่า สีหน้าของเธอหวาดผวาราวกับเต่ากลัวภัยพยายามซุกซ่อนตัวเองเข้าไปในกระดองที่มองไม่เห็น
บรรยากาศอันสดใสวูบหม่นลงทันตา
สีหน้าลำบากใจปรากฏอยู่กลางหน้าผากเด็กสาวแต่ละคนไม่ต่างกัน
?เอ่อ คุซากะเหรอ....?
?เอาไงดี....?
?นี่เพื่อนร่วมห้องพวกเธอนะ ไม่มีกลุ่มไหนยอมให้เข้ากลุ่มบ้างเลยรึไง!??
เสียงครูพละยิ่งทวีความหงุดหงิดขึ้นไปอีก
กลุ่มที่มีสมาชิกน้อยที่สุดจึงยกมือขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจทำนองว่า เออ ก็ได้
อาโออิที่ถูกครูพละดันเข้าไปในกลุ่มกล่าวเสียงค่อยราวกับยุงบินว่า ?ขอบใจนะ? แต่กลับถูกเสียงครูพละที่เริ่มสอนต่อดังกลบเสียจนไม่ได้ยิน
แม้แต่สมาชิกในกลุ่มที่ยอมรับอาโออิเข้ามาก็ยังไม่มีใครหันไปมองอาโออิเลยสักคน
แต่อาโออิก็ไม่ได้ใส่ใจ....และไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดใจแต่อย่างใด เพราะว่านี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประจำอยู่แล้ว
เราไม่ได้ถูกใครแกล้งหรอก
เราก็แค่....ไม่ถนัดเรื่องคบเพื่อนหรือพูดคุยกับใครก็เท่านั้นเอง
เพราะว่าเราดูด้อยกว่าคนอื่นก็เลยไม่มีความมั่นใจ จึงคิดไปว่าถึงอยู่กับใครก็รังแต่จะสร้างความลำบากให้เขาเท่านั้น
ใครอยู่กับเราเขาก็คงจะเบื่อ คงจะไม่สนใจสิ่งที่เราพูดหรอก....
พอคิดเช่นนั้นแล้วก็รู้สึกอึดอัดทรมานใจมากเหลือเกินจนไม่กล้าเข้าไปอยู่ในหมู่ผู้คน
แต่ว่า
?กลุ่มอิชิคาวะเอาครีเอทีฟแดนซ์นี่ไปเต้นโชว์บนเวทีงานโรงเรียนสิ ครูว่าต้องดูดีทีเดียวล่ะ?
?อุ๊ย ดีเลย! แฟนคลับของเจ้าหญิงอาคาริจะได้เพิ่มขึ้นอีกไง?
?แหม ฮัทสุกิเนี่ยล่ะก็?
สมาชิกใน<อาณาจักรอาคาริ>พากันส่งเสียงเจื้อยแจ้วดี๊ด๊ากับคำพูดของครูพละที่ใบหน้ายิ้มแย้มผิดกับตอนที่พูดกับอาโออิเมื่อกี้ลิบลับ
อาคาริที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมนั้นยิ้มสดใสราวกับดวงตะวัน
เพียงแค่หรี่ตามองความเจิดจ้านั้นเพียงครั้งก็เผลอจ้องมองอย่างเพลินตา
เมื่อใดที่ได้เห็นอาคาริ อาโออิจะรู้สึกเหมือนมีแสงสว่างอันอบอุ่นจุดวาบขึ้นในหัวใจ สำหรับอาโออิแล้ว อาคาริคือ ?แสงสว่างที่เจิดจ้า? สมกับชื่ออาคาริ
ถึงแม้การเข้ากลุ่ม<อาณาจักรอาคาริ>จะเป็นความหวังที่สูงเกินเอื้อมจนไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจจะบอกใครให้ได้รู้....
แต่อาโออิก็ยังแก้ตัวกับตัวเองอย่างไม่สนใจใครว่า
แค่แอบปลื้มอาคาริผู้แสนวิเศษราวกับความฝัน
....เพียงแค่นี้คงจะไม่เป็นไรหรอกเนอะ
?ว้าย! แย่แล้ว แย่แล้ว!?
?คาบที่สามจะเริ่มแล้ว!?
บรรดานักเรียนหญิงที่รีบร้อนเปลี่ยนชุดจนเสร็จพากันวิ่งออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ท่ามกลางความมืดสลัวในห้องที่ทุกคนเปลี่ยนชุดเสร็จพร้อมกันจนไม่เหลือใครนั้นคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นหอมราวกับดอกไม้ของบรรดาเด็กสาวคละเคล้ากับกลิ่นฝุ่น
ในบรรยากาศเช่นนั้น อาโออิที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวเป็นคนสุดท้ายก็เปลี่ยนชุดเสร็จในที่สุด
ทั้งเปลี่ยนชุด ย้ายห้อง ไปเอาอุปกรณ์ฝึกทำอาหาร....ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามจะมีการจัดลำดับในห้องเอาไว้แล้วทุกอย่าง โดยจะเริ่มจากกลุ่มที่กระตือรือร้นและโดดเด่นก่อน....
ซึ่งก็แน่นอนว่าจะต้องเริ่มจาก<อาณาจักรอาคาริ>ก่อนเป็นอันดับแรก และตามมาด้วยกลุ่มอื่นๆ ที่แม้จะมีการสลับสับเปลี่ยนกันบ้างแต่ก็จะยึดลักษณะนี้ไว้ราวกับเป็นกฎที่เข้าใจกันเอง
ส่วนอาโออิที่เข้ากับกลุ่มไหนอย่างกลมกลืนเป็นธรรมชาติไม่ได้สักกลุ่มก็จะถูกจัดให้อยู่ในลำดับสุดท้าย
ออดเตือนก่อนเริ่มคาบเรียนดังขึ้น
?ตายล่ะสิ ต้องรีบแล้ว!?
อาโออิพึมพำกับตัวเองคนเดียวโดยไม่มีใครตอบรับแล้วรูดซิปกระเป๋าที่ใส่ชุดพละลงไป ทันใดนั้นมุมหนึ่งของสายตาที่ทอดลงพื้นก็พลันเห็นอะไรบางอย่างส่องประกายวิบวับ
?....เอ๊ะ....??
พอเดินเข้าไปเก็บก็พบว่าสิ่งที่สะท้อนแสงอาทิตย์ที่ลอดเข้ามาจากหน้าต่างบานเล็กนั้นเป็นกระดุมสีทอง....กระดุมจากเสื้อแจ็กเก็ตเครื่องแบบ
....ของใครกันนะ....
เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงห้องเปลี่ยนชุดที่เต็มไปด้วยเสียงอึกทึกเมื่อครู่ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะแหลมสูงของบรรดาเด็กสาว เสียงคุยเรื่องในโทรทัศน์ เห็นภาพผมยาว แว่นตา และชุดเครื่องแบบนักเรียนที่มีกระโปรงยาวหลากหลายระดับ
เมื่อภาพของทั้งห้องเปลี่ยนชุดปรากฏขึ้นราวกับกล้องถอยให้เห็นมุมกว้าง ก็มีภาพหนึ่งผุดขึ้นมาอย่างแจ่มชัดในหัวของอาโออิ
อ๋อ....ตรงนี้เป็นที่ที่<อาณาจักรอาคาริ>เคยใช้นี่นา
....ทำไงดีล่ะ เข้าไปลองคุยกับใครดูดีกว่า
อาโออินั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะของตนในห้องเรียนขณะที่ในมือยังคงกำกระดุมสีทองที่เก็บได้เอาไว้
ทั้งห้องเต็มไปด้วยบรรยากาศครึกครื้นของช่วงพักเที่ยง....ทั้งนักเรียนหญิงที่กำลังพูดคุยกันอย่างเพลิดเพลินและนักเรียนชายที่วิ่งไปรอบห้อง ในขณะที่ริมหน้าต่างที่มีแสงส่องเข้ามามากที่สุดนั้นทุกคนใน<อาณาจักรอาคาริ>กำลังหัวเราะครื้นเครงกันอยู่
ที่ข้างๆ อาคาริมักจะมีฮัทสุกิอยู่ด้วยเสมอ และคนที่ปลื้มอาคาริอย่างสุดหัวใจจนเริ่มเรียกอาคาริว่า ?เจ้าหญิง? และเรียกกลุ่มตัวเองว่า<อาณาจักรอาคาริ>ก็คือเธอคนนี้ด้วย แม้ว่าตอนอยู่คนเดียวจะดูเป็นคนเงียบๆ แต่พอมาอยู่กับอาคาริแล้วกลับดูสดใสอย่างประหลาด หากอาคาริเป็นดวงอาทิตย์ ฮัทสุกิก็คงจะไม่ต่างอะไรกับดวงจันทร์
ส่วนอีกข้างหนึ่งก็คือโยชิดะ ซาโนะ ที่มีท่าทีสงบนิ่งและอ่อนโยน สะท้อนให้เห็นว่าได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี อีกทั้งยังเหมือนอาคาริตรงที่ความสวยและความสามารถทั้งในด้านการเรียนและกีฬา จึงเป็นคนที่ดูเหมาะจะอยู่ใน<อาณาจักรอาคาริ>ที่สุด
ส่วนซาโต้มาโอะ, โคโนะ นานะ, ทาเคดะ ฮิโรมิ, โนะงาวะ อากิโฮะ ที่อยู่รายล้อมพวกเธอนั้นล้วนเป็นเพื่อนของอาคาริมาตั้งแต่สมัยประถม
นอกจากจะโดดเด่นจนยากจะเข้าใกล้แล้ว ความผูกพันแนบแน่นราวกับโซ่เหล็กก็ยังทำให้อาโออิหวั่นกลัว
พอแบมือออก กระดุมสีทองก็ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ แม้จะเป็นเหงื่อของตัวเองแต่ทำไมก็ไม่รู้เธอถึงได้กลับมองเห็นว่าสกปรกเสียเหลือเกิน
ในตอนนั้นเอง
?ดูไม่ได้เล้ย คนอะไรเนี่ย?
?แหวะ ทุเรศเป็นบ้า?
เราเหรอ....!?
อาโออิหันขวับอย่างตื่นตระหนกไปทางเสียงเยาะเย้ยของเด็กผู้ชาย พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นสนั่นหวั่นไหวในจังหวะนั้นเอง
?หยุดนะ!?
และภาพที่ได้เห็นก็คือ อาคาริที่กำลังยืนขวางด้วยสายตามุ่งมั่นเพื่อปกป้องเด็กผู้ชายที่ดูเหมือนจะโดนแกล้งถอดกางเกงและกำลังเบะปากจะร้องไห้
?พวกนายนี่มันแย่! แย่! แย่ที่สุด!!?
โอคาดะซึ่งเป็นครูวิชาภาษาญี่ปุ่นและเป็นครูประจำชั้นตวาดใส่ด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว
โอคาดะเป็นครูหนุ่มเพิ่งจบจากมหาวิทยาลัย รูปร่างสูง หน้าตาดูเรียบร้อย มีความยุติธรรมสูง และให้ความสำคัญกับการสั่งสอนเรื่องการใช้ชีวิตมากกว่าการสอนในชั้นเรียน แม้ว่าเขาดูจะเป็นที่นิยมในหมู่นักเรียน แต่ก็ขึ้นชื่อในแง่ลบว่าน่ารำคาญจากความจริงจังตั้งใจจนชวนอึดอัดของเขา
แม้กระนั้นคนที่มีความรู้สึกช้าอย่างเขาก็ไม่ได้รู้สึกตัวว่ากำลังโดนว่าเช่นนั้นแต่อย่างใด แต่กลับเชื่อว่าพวกนักเรียนชอบที่จะมาพึ่งพาเขาเสียด้วยซ้ำ
คาบที่ห้าเป็นคาบเรียนภาษาญี่ปุ่นของโอคาดะพอดี เมื่อได้ฟังเรื่องเมื่อตอนพักกลางวันจากอาคาริแล้วเขาก็จัดการเปลี่ยนคาบเรียนของตัวเองไปเป็นคาบ LHR อย่างไม่เสียดาย อันเป็นที่มาของคำพูดข้างต้น
คนที่โดนเพื่อนแกล้งถอดกางเกงคือซายามะ นักเรียนตัวจ้อยที่มีนิสัยเก็บตัว
ส่วนคนที่ถอดกางกางนั้นมีสามคน ได้แก่ อิโต้, นากาทานิ และทสุมูระ โอคาดะสั่งให้สามคนนี้ยืนขึ้นจากนั้นก็ตวาดยาวอย่างใส่อารมณ์
?นี่พวกนาย การแกล้งคนอื่นมันก็คือการทำตัวเป็นขยะสังคมนะ! เมื่อวันก่อนก็เพิ่งจะไปเดินเตร่กลางค่ำกลางคืนในเมืองจนโดนจับไปอบรมอยู่แหม็บๆ ไม่ใช่รึไง! จะต้องโดนดีอีกเท่าไหร่ถึงจะพอใจกันน่ะหา!??
พวกอิโต้ทั้งสามคนโยกตัวพร้อมทำเสียงจึ๊กจั๊กในปากอย่างไม่สะทกสะท้าน คนที่ขึ้นชื่อเรื่องความประพฤติแย่อย่างพวกเขาสามคนถึงจะโดนว่าสักแค่ไหนก็ไม่รู้สึก มีแต่เพียงรู้สึกรำคาญก็เท่านั้น
ทสุมูระที่ยืนอยู่ใกล้โอคาดะที่สุดถอนหายใจด้วยความรำคาญ
?คร้าบ คร้าบ ขอโทษนะคร้าบ?
?ทสุมูระ ท่าทางแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงหา!!?
พอตวาดเสร็จโอคาดะก็ค่อยๆ หันไปเขียนคำว่า ?มนุษย์? ตัวโตๆ ลงบนกระดานดำ แล้วเริ่มพูดตามอย่างในละครว่า
?ฟังนะ คำว่ามนุษย์ก็คือการค้ำจุนซึ่งกันและกัน อย่างตัวอักษรที่มันเขียน....?
แม้จะรู้ว่าโอคาดะใฝ่ฝันจะเป็นครูเพราะได้แรงบันดาลใจมาจากในละคร แต่ว่านั่นก็ไม่ได้เข้าไปถึงจิตใจของพวกนักเรียน ยิ่งโอคาดะพูดอย่างจริงจังเท่าไหร่ ทั้งห้องก็ยิ่งกลับจะรู้สึกเซ็ง
ทั้งสามคนไม่ได้แกล้งซายามะครั้งนี้เป็นครั้งแรก
ถึงแม้จะแกล้งอย่างโจ่งแจ้งเป็นครั้งแรกด้วยการถอดกางเกงในวันนี้ แต่ทุกคนก็พอจะรู้ระแคะระคายกันอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดเท่านั้น
จนสุดท้ายก็กลายเป็นเรื่องที่เหมือนอยู่กันคนละโลก
ถึงซายามะจะโดนแกล้งก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร และที่สำคัญตัวเองก็ไม่อยากจะข้องแวะกับเด็กมีปัญหาสามคนนั้นด้วย
ในตอนนั้นเอง
?ครูคะ?
เสียงใสดังกระดิ่งดังขึ้นซ้อนกับเสียงตวาดไม่ขาดสายของโอคาดะ
?ขอหนู....พูดอะไรหน่อยได้มั้ยคะ??
?อิชิคาวะ?
อาคาริลุกยืนขึ้นเงียบๆ จากนั้นค่อยๆ กวาดสายตามองทั้งห้องแล้วพูดว่า
?พวกเราน่าจะต้องคิดกันให้ดีๆ นะ ทั้งเรื่องที่ซายามะคุงถูกแกล้ง แล้วก็เรื่องอิโต้คุง นากาทานิคุง ทสุมูระคุงด้วย ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น ฉันว่ามันจะต้องมีเหตุผลอะไรแน่ๆ ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าพวกเขาเป็นคนไม่ดี เพราะว่าพวกเขาคือเพื่อนร่วมห้องของพวกเรา?
พร้อมทั้งจ้องตรงๆ ไปที่ทั้งสามคน
ทั้งสามคนหน้าแดงกับคำพูดของอาคาริแล้วก้มหน้าลง หลังจากเงียบไปสักพักทสุมูระก็พึมพำขึ้นมาเบาๆ ว่า
?....ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว?
ทั่วทั้งห้องส่งเสียงฮือฮา ส่วนโอคาดะปรบมือดังกึกก้องไปทั้งห้อง
?ใช่! นั่นสินะ อิชิคาวะพูดถูกแล้ว! เก่งมากอิชิคาวะ!!?
คนทั้งห้องปรบมือชื่นชม อาคาริยิ้มอย่างสดใสท่ามกลางเสียงเบิกบานที่รายล้อมอยู่รอบตัว
....อาคารินี่สุดยอดจริงๆ ด้วย
อาโออิปรบมือเต็มแรงพร้อมทั้งจ้องมองอาคาริผู้งดงามและใจดีอย่างเคลิบเคลิ้ม ในขณะที่เสียงปรบมือดังสะท้อนกึกก้องอยู่นั้นเองก็มีเสียงเปิดประตูห้องเรียนดังขึ้นอย่างไม่คาดคิด
ทั้งห้องจึงเลื่อนสายตาไปทางนั้น ซึ่งผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูก็คือนักเรียนชายสวมแว่นร่างโย่งถือหนังสือรวมแบบฝึกหัดเล่มหนากับสมุดแนบกับลำตัว....
?อ้าว ทาจิบานะ นี่นายไม่ได้อยู่ในห้องเหรอเนี่ย??
โอคาดะถามด้วยความแปลกใจ แม้ว่าการไม่ทันสังเกตว่านักเรียนของตัวเองหายไปจะเป็นสิ่งที่ชวนให้แคลงใจในคุณสมบัติความเป็นครู แต่เขาก็เดินเข้าไปนั่งที่ของตัวเองโดยไม่สนใจแม้แต่น้อย พร้อมกับกล่าวว่า
?ขอโทษครับ....ผมนั่งทำโจทย์เลขอยู่ที่ห้องสมุด ไม่ทันสังเกตว่าหมดพักเที่ยงแล้วน่ะครับ....?
เขางึมงำตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำขณะที่ก้มหน้างุดไม่มองหน้าผู้ฟัง
ทาจิบานะ เรียวทาโร่จะทำแบบนี้กับทุกคนเสมอ และมักจะนั่งเงียบๆ อยู่คนเดียว จนไม่น่าแปลกที่ครูประจำชั้นอย่างโอคาดะจะลืมนึกถึงเขา
ถึงแม้จะเก่งกาจเรื่องเรียนโดยเฉพาะวิชาคณิตศาสตร์ จนตัวเขาโดดเด่นขึ้นมาทุกครั้งที่มีการสอบ แต่ประกายแสงนั้นก็จะดับไปเพียงชั่วพริบตาเมื่อไร้ความโดดเด่นถึงเพียงนั้น จึงเป็นธรรมดาที่จะไม่มีเพื่อน และเขาเองก็ไม่มีทีท่าว่าอยากจะหาเพื่อนด้วย
ด้วยเหตุนี้ ในใจของอาโออิจึงถือว่าเขาเป็น ?พรรคพวกร่วมชะตากรรมโดดเดี่ยว? แต่ว่าเรียวทาโร่นั้นต่างจากอาโออิตรงที่ไม่ได้มีท่าทีที่จะคิดว่าตนเองด้อยกว่าคนอื่น ดูเหมือนว่าเขาจะรักษาความโดดเดี่ยวเอาไว้อย่างสุขุม ซึ่งต่างจากตัวเองที่อยู่คนเดียวด้วยความหวาดหวั่นอย่างสิ้นเชิง....เมื่อคิดดังนี้จึงรู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมา
แต่
อาโออิก็คิดว่า
ถึงจะหวาดหวั่นหรือว่าน่าสมเพชตัวเองก็ยังรู้สึกไม่อยากที่จะอยู่คนเดียว
แต่ทำไมเรียวทาโร่ถึงอยู่คนเดียวได้โดยไม่รู้สึกอะไร เขาไม่อยากมีเพื่อน ไม่เหงาบ้างหรือ
ออดหมดคาบที่ห้าดังขึ้น ทั้งห้องเริ่มขยับ
?เมื่อกี้นี้เจ้าหญิงอาคาริดูเท่มากเลยเนอะ?
?สมแล้วที่เป็นเจ้าหญิงอาคาริ?
<อาณาจักรอาคาริ>รีบเข้ามารุมล้อมอาคาริแล้วส่งเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน
อย่างกับเหล่านางฟ้าบินวนเวียนอยู่รอบเทพีไม่มีผิด....อาโออิมองตาม<อาณาจักรอาคาริ>ที่งดงามซึ่งกำลังเดินออกไปที่ระเบียงทางเดินอย่างรู้สึกไม่อาจเอื้อม
ทันใดนั้น
?อุ๊ย ฉันลืมผ้าเช็ดหน้าไว้ในโต๊ะ?
โยชิดะ ซาโนะ หนึ่งในสมาชิกของ<อาณาจักรอาคาริ>บอกให้คนอื่นๆ เดินไปก่อน แล้วย้อนกลับมาที่โต๊ะ
โต๊ะของซาโนะอยู่เฉียงไปทางด้านหลังของอาโออิ อาโออิรีบหลุบสายตาลงต่ำเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองกำลังจ้องมองอยู่
....เอ๊ะ
ชุดเครื่องแบบนักเรียนของซาโนะที่กำลังลากเก้าอี้ถอยหลัง....กระดุมเงาวับบนแจ็กเก็ตสีกรมท่าหายไปหนึ่งเม็ด
?....อ๊ะ!?
ซาโนะเงยหน้าขึ้นตามเสียงของอาโออิที่เผลอเปล่งออกไปโดยไม่รู้ตัว บนใบหน้าสวยหมดจดที่แม้จะไม่เท่าอาคาริแต่ก็ชวนให้นึกถึงดอกลิลลี่สีขาวนั้นเผยรอยยิ้มอ่อนโยน
?มีอะไรเหรอ??
ซาโนะนั้นถึงแม้จะอยู่ใน<อาณาจักรอาคาริ>ที่ทุกคนใฝ่ฝัน แต่ก็ไม่เย่อหยิ่ง ใจดี และอ่อนโยนกับทุกคนเท่าเทียมกัน
อาโออิพยายามข่มความตื่นเต้นที่ได้เห็นใบหน้าเป็นมิตรของซาโนะแล้วชวนคุย
?เอ่อ....โยชิดะ กระดุม....?
พอได้ยินอาโออิพูดอย่างนั้น ซาโนะก็มองชุดนักเรียนแล้วหัวเราะอย่างแกนๆ
?อ๋อ....มันหลุดหายไปน่ะ เห็นชัดจริงๆ ด้วยสินะ?
?....นี่....?
?อุ๊ย....ของฉันเหรอ!??
เมื่อเห็นกระดุมในมือของอาโออิที่ยื่นออกมาตรงหน้า ซาโนะก็ใบหน้าสดใสขึ้น ซึ่งก็ทำให้อาโออิหัวใจพองโตไปด้วยความยินดี
?อื้ม....น่าจะใช่นะ มันตกอยู่ในห้องล็อกเกอร์น่ะ ตรงที่ประจำของ<อาณาจักรอาคาริ>....?
?เอ๊ะ....?
สีหน้าของซาโนะเปลี่ยนวูบ ทันทีที่อาโออิสังเกตเห็น ซาโนะก็คว้ากระดุมจากมืออาโออิแล้ววิ่งออกจากห้องเรียนไป
ในห้องเรียนยังคงวุ่นวายจอแจ ไม่มีใครเลยสักคนที่เห็นว่าทั้งสองคนทำอะไรกัน ....ยกเว้นอาโออิคนเดียว อาโออิรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างรุนแรง พร้อมทั้งกำมือที่ว่างเปล่า....อย่างไร้เรี่ยวแรง ....นี่เราเป็นคนไร้ค่าเกินกว่าที่จะได้รับคำขอบคุณ....เชียวหรือนี่....
นึกแล้วเชียวว่าเราจะต้องเป็นคนแบบนั้น
หัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความยินดีเพียงชั่วครู่กลับชืดชาและว่างเปล่ายิ่งกว่าเก่า
หลังเลิกเรียนวันนั้น
การทำความสะอาดนอกตึกเรียนดูจะผ่อนคลายกว่าการทำความสะอาดในตึกเรียน ระหว่างทำความสะอาดสวนระหว่างอาคาร เด็กสาวพูดคุยกันอย่างเพลิดเพลินในกลุ่มทำความสะอาด เด็กหนุ่มหยอกล้อกันไปรอบๆ ส่วนอาโออิใช้ไม้กวาดกวาดพื้นไปเงียบๆ
ในตอนนั้นเองก็มีวัตถุเล็กๆ สีขาวค่อยๆ ร่วงลงมาที่ปลายไม้กวาด
....หิมะ....?
จะเป็นไปได้ยังไง ตอนนี้เนี่ยนะ....
?ว้าย! เศษกระดาษอะไรเนี่ย?
เด็กสาวคนหนึ่งในกลุ่มทำความสะอาดร้องขึ้นมาอย่างไม่สบอารมณ์
เศษกระดาษชิ้นเล็กร่วงลงมาบนสวนชิ้นแล้วชิ้นเล่า
?โธ่เอ๊ย มาหล่นอะไรตอนทำความสะอาดนะ!?
?ใครเป็นคนทิ้งขยะลงมาเนี่ย!??
สมาชิกแต่ละคนในกลุ่มทำความสะอาดที่กำลังหัวเสียเงยหน้ามองขึ้นไปที่ตึกเรียน แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ที่หน้าต่างบานไหน มีเพียงแต่เสียงหัวเราะของเด็กสาวลอยมาจากบนดาดฟ้า
คนที่ทำความสะอาดดาดฟ้าก็คือ<อาณาจักรอาคาริ> เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงของ<อาณาจักรอาคาริ>ที่ดูเหมือนจะทำความสะอาดเสร็จแล้ว กลุ่มทำความสะอาดสวนก็หันมามองหน้ากัน
?....แบบนี้ไม่มีทางทำเสร็จแน่ พวกเราเลิกทำซะดีมั้ย??
?นั่นสิ?
?....เอ๊ะ....?
อาโออิอยากจะพูดว่าทั้งที่ยังเลอะเทอะแบบนี้เนี่ยนะ....แต่ก็พูดไม่ออก คนอื่นๆ หันมองตามเสียงของอาโออิ
------------------------------------------------------------
?อาณาจักรอาคาริ? หรือกลุ่มเด็กสาวที่ดูโดดเด่นอยู่เสมอ ซึ่งมีอาคาริ สาวน้อยแสนสวยและเฉลียวฉลาดเป็นศูนย์กลาง คือที่สุดแห่งความใฝ่ฝันสำหรับอาโออิผู้มีนิสัยขี้อาย แต่แล้ววันหนึ่งอาโออิก็เริ่มสังเกตเห็นว่ามีการแกล้งกันภายใน ?อาณาจักร? อาโออิจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีพยายามเข้าไปช่วยเหลือคนที่โดนแกล้ง แต่ปัญหาเรื่องการกลั่นแกล้งที่ดูเหมือนจะคลี่คลายลงแล้วครั้งหนึ่งกลับพัฒนาไปในทิศทางที่คาดไม่ถึง เพราะหลังจากนั้นเพียงไม่นาน ความจริงที่ซับซ้อนและเลวร้ายกว่าที่อาโออิคิดไว้ในทีแรกมากมายก็ถูกเปิดเผย....!?
