บทนำ เส้นทางไปกลับโรงเรียนสายเดิม
มีความรักไปแล้ว
พอคิดถึงเขาคนนั้นก็จะเจ็บจี๊ดในอก
เจ็บชนิดที่กังวลว่าตัวเองอาจต้องตายแน่ๆ
และเมื่อไหร่กันนะที่รู้ตัวว่าตัวเองมีความรัก
ลองย้อนคิดถึงเรื่องพวกนี้ดูสักหน่อย
แต่เรื่องมันนานมากจนจำไม่ได้แล้ว
ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ข้างบ้านเขา
เป็นเพื่อนเล่นกับเขา
ไม่ทันรู้ตัว
เอาแต่มองตามเขา โดยที่ตัวเองไม่ทันรู้ตัวจริงๆ
?........?
ในใจรู้เรื่องนี้ดี
รู้มาแต่แรกว่าจะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้
แต่ดูเหมือนความรู้สึกนี้จะไม่ใช่สิ่งที่กำหนดเองได้อย่างใจนึก
เธอจึงถอนหายใจ
ถอนหายใจเบาๆ อย่างเหงาหงอย
?....เฮ้อ?
ชิกุเระ ฮารุกะเปล่งเสียง แล้วเปิดปากน่ารักน่าเอ็นดูนั้นถอนหายใจเบาๆ
ผมดำสวยประบ่า ดวงตาดำกลมโต กระโปรงจีบกับชุดนักเรียนปกกะลาสีของโรงเรียนมิยาซากะ
เธออาจดูเหมือนนักเรียนหญิง ม.ปลาย ทั่วไป แต่เธอมีบางอย่างที่ต่างจากนักเรียนหญิง ม.ปลาย ปกติ
อย่างเช่น การสูญเสียความทรงจำที่เกิดขึ้นเป็นระยะ
ไม่สิ ควรต้องบอกว่าลืมความเป็นจริงจะดีกว่า
ลืมความเป็นจริงที่ว่าตัวเองเกิดมาเพื่ออะไร และมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร
เหตุผลคือเพื่อไม่ให้เป้าหมายรู้ตัวว่าตัวเองคือผู้สังเกตการณ์
เพื่อไม่ให้คุโรกาเนะ ไทโตะ เพื่อนสมัยเด็กที่อาศัยอยู่ข้างบ้านรู้ว่าตนคือผู้สังเกตการณ์
เขาคือคนที่เคยเล่นด้วยกันตลอดมา
คนที่เคยหัวเราะด้วยกันตลอดมา
และคนที่หลงรักโดยไม่รู้ตัว เหตุผลก็เพื่อไม่ให้คนคนนี้รู้ว่าตนคือมนุษย์ที่เกิดมาเพียงแค่จับตามองเขาเท่านั้น
?........?
ฉะนั้นในเวลาส่วนมาก แม้แต่ตัวเองก็ยังคิดว่าตัวเองคือนักเรียนสาว ม.ปลาย ธรรมดาที่ไม่มีอะไรแปลกพิสดาร
เพราะไม่มีความทรงจำ
เพราะไม่มีความทรงจำของความจริงส่วนสำคัญที่สุด นึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงธรรมดาสามัญ ชอบไทโตะเพื่อนซี้ตั้งแต่เด็ก แค่ได้อยู่ด้วยกันก็มีความสุข และฝันอยากจะเป็นภรรยาของเขาตั้งแต่อายุได้ 12 ปี
แค่เด็กผู้หญิงธรรมดา
?........?
แต่จู่ๆ กลับนึกถึงมันขึ้นมาได้
จะนึกออกแบบปุบปับในเวลาที่เจ้านายผู้สร้างตนขึ้นมานั้นเห็นว่าจำเป็น
???เธอคือผู้สังเกตการณ์
???เธอเกิดมาเพื่อทำหน้าผู้สังเกตการณ์คุโรกาเนะ ไทโตะที่มีพลังของ<ลาเมียล ลิลิธ>ในตัวเท่านั้น
???ทำหน้าที่ให้ลุล่วงซะ
เมื่อนึกเรื่องพวกนี้ขึ้นมาได้ เธอก็จะปลงตกในใจ
อา จริงด้วยสิ
มิน่ามันถึงได้อึดอัดใจแบบนี้
เพราะตัวเองเกิดไปชอบบุคคลต้องห้ามเข้า และทรยศเขาอยู่ทุกวี่วัน
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนยังรู้สึกมีความสุขได้เมื่อเขายิ้มแย้มให้ แต่ตอนนี้รู้สึกตัวแล้วว่าไม่มีคุณสมบัติพอที่เขาจะยิ้มให้เลย
เป็นความรู้สึกที่แย่อย่างที่สุด
ความรู้สึกผิดต่อไทโตะกับความรู้สึกที่
?........?
เหมือนตัวเองเป็นคนแปดเปื้อนด่างพร้อย คิดถึงมันแล้วอยากจะอาเจียนให้ได้
ในเวลาที่ไม่มีคนอยู่ใกล้ๆ เธอเคยร้องไห้ ตะโกน ตะคอกถามว่าทำไมตัวเองจะต้องเกิดมาเป็นแบบนี้
ทำไม
?....ทำไมถึงถูกสร้างมาให้หลงรักคนอื่นได้ด้วยนะ?
เธอพึมพำและเอามือกุมหน้าอกใต้เสื้อคอปกกะลาสีไว้แน่น
?ไม่อยาก....ไม่อยากรู้สึกทรมานอย่างนี้เลย?
เธอพูดเบาๆ
เธอทำหน้าเหมือนจะร้องไห้และแหงนหน้ามองท้องฟ้า ท้องฟ้านั้นสว่างแจ่มใสทั่วซะจนเห็นแล้วอ่อนใจ พอมองฟ้าแล้วเธอก็พยายามปั้นหน้ายิ้มกลบเกลื่อน แต่ยามที่ความทรงจำหวนกลับคืนมานั้นมักจะยิ้มไม่ได้ดั่งใจเท่าไหร่นัก
ความจริงแล้วตนคือเด็กผู้หญิงที่ปกติธรรมดามากจนน่าเศร้า
เด็กผู้หญิงธรรมดาที่ควบคุมอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองไม่ได้
เพราะฉะนั้นในเวลาที่ความทรงจำนี้หวนกลับมา เธอจึงอยากร้องไห้เสมอ
?........?
ทว่าจู่ๆ เธอกลับเห็นความมืดขยายตัวอยู่เบื้องหน้า
สถานที่คือทางเดินที่ใช้ไปกลับโรงเรียน
มันเป็นทางเดินแคบๆ ที่เชื่อมระหว่างบ้านของเธอกับโรงเรียนมิยาซากะ ทอดยาวอยู่ตรงกลางระหว่างแนวรั้วของบ้านหลังโต
ความมืดขยายตัวบนแนวรั้ว และมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาจากความมืด
ผู้ชายคนนั้นอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ประมาณ 15-16 ปี
ผมสีดำ และดวงตาคมกริบไร้อารมณ์ความรู้สึก
ฮารุกะเงยหน้ามองเด็กผู้ชายคนนั้น เธอรู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นเขามาก่อน เพราะเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้หน้าตาพิมพ์เดียวกับประธานนักเรียนที่โรงเรียนเธอไม่ผิดเพี้ยน
แต่
?........?
เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คุเรไน เกคโคคุงที่เป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนมิยาซากะ
เธอแหงนหน้าพูดกับเขา
?....เธอคือผู้รับใช้มารสวรรค์ใช่มั้ย?
เขาก้มมองดูเธอด้วยแววตาเย็นชาไร้อารมณ์และตอบว่า
?ก็คงงั้น?
น้ำเสียงเย็นชาไม่ต่างกับสีหน้า
เธอเงยหน้าถามเขา
?....มาฆ่าฉันรึไง?
?เปล่า?
?ไม่ใช่หรอกเหรอ?
?ไม่ใช่?
?ถ้างั้น?
ฮารุกะพูดต่อ
?ถ้างั้นมีธุระอะไรกับฉัน?
ผู้ชายคนนั้นตอบ และจ้องเธอไม่วางตา
?ฉันมาเตือน?
?เตือน??
?อือ?
?จะเตือนเรื่องอะไร?
เมื่อเธอถาม กาดำของมารสวรรค์ที่หน้าเหมือนคุเรไน เกคโคก็ลงมาจากรั้วบ้าน
เขามองไกลไปยังโรงเรียนมิยาซากะที่อยู่ด้านหลังเธอโดยไม่เอ่ยปากพูดอะไร
จากนั้น
?....อย่าเข้าใกล้พี่ชายฉันมากนักล่ะ? เขากล่าว
ฮารุกะยิ้มตอบ
?พี่ชายที่ว่า หมายถึงเกคโคคุงใช่มั้ย?
?........?
?หน้าเหมือนกันเปี๊ยบเลยนี่นา?
?........?
?ท่าทางสนิทกันน่าดู?
?........?
?แต่ฉันคิดว่าตัวเองคงทำตามที่เธอหวังไม่ได้หรอก ขอโทษนะ?
เขามองเธออีกครั้งหลังจากเธอตอบเมื่อกี้และพูดว่า
?....ผู้หญิงน่าสงสาร?
ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกภายในดวงตาคู่นั้น มีเพียงความมืดลึกล้ำและความโศกเศร้าเท่านั้นที่เต็มเปี่ยม
แต่ฮารุกะกล่าวพร้อมกับมองดวงตามืดมนของเขา
?....งั้นช่วยฆ่าฉันให้หน่อยได้รึเปล่า?
ทว่าเขากลับส่ายหน้า
?ฆ่าไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เพราะเธอคือตุ๊กตาที่มีตัวแทนใหม่ได้เรื่อยๆ ถึงฆ่าเธอไป พวกสัตว์ประหลาดรอบนอกดวงจันทร์ก็จะสร้างผู้สังเกตการณ์คนใหม่มาอยู่ดี จริงมั้ย??
?อื้อ?
?แล้วทำไมฉันถึงจำเป็นต้องฆ่าเธอล่ะ?
?ฮ่ะๆๆ จริงด้วยเนอะ?
เธอกำลังจะพูดต่อว่า เพราะไม่มีค่าให้ฆ่าสินะ แต่สุดท้ายก็กลืนคำพูดนั้นกลับ เพราะเธอรู้สึกว่าคำพูดนั้นมันต่ำต้อยและน่าเศร้าเกินไป
เธอจึงหัวเราะร่วนอีกครั้ง
?ตกลงจะทำอะไรกับฉันเนี่ย?
และถามเขา
เขาผู้เป็นศัตรู
หนึ่งในศัตรูตัวฉกาจของเจ้านาย
เขาหัวเราะเบาๆ
?ไม่ทำอะไรทั้งนั้นแหละ?
เขาตอบ
?ไม่สิ ไม่จริงหรอก ตอนแรกฉันกะจะใช้งานเธอสักหน่อย....แต่ไม่เอาแล้ว?
เขาพูดแก้ใหม่
ฮารุกะเอียงคอแล้วถามว่า
?ทำไมล่ะ?
ดวงตาเย็นชาของเขาจ้องมองเธอกลับ จากนั้นเขาก็อธิบายเหตุผล
?....ถ้าเธอทรมานกับการมีชีวิตอยู่ถึงขั้นต้องทำหน้าแบบนั้นล่ะก็ ยังไงซะเธอคงคิดจะแก้แค้นพวกเทพสวะรอบนอกดวงจันทร์ที่สร้างเธอขึ้นมาอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ ถ้าใช่ ก็ไม่จำเป็นที่ฉันต้องทำอะไรเธอ?
เมื่อพูดจบเขาจึงกลับหลังหันเดินหายวับไปในความมืด
ภาพทิวทัศน์ที่เห็นกลับคืนเป็นทางเดินไปกลับโรงเรียนตามปกติเช่นเดิม
กลับสู่ชีวิตของเด็กผู้หญิงสามัญธรรมดา
เธอหลั่งน้ำตาเพียงลำพังอยู่ท่ามกลางทัศนียภาพที่เด็กสาวทั่วไปจะได้เห็น
น้ำตาไหลทั้งที่ยังยิ้ม
เธอคิดในใจว่า....
เหมือนหัวใจตัวเองจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
เหตุผลก็เพราะมีความรักเข้าแล้ว
มีความรักที่ไม่สมควรจะมี
ดังนั้นพอคิดถึงเขาคนนั้นก็จะเจ็บจี๊ดในอก
เจ็บชนิดที่กังวลว่าตัวเองอาจต้องตายแน่ๆ
ความรักนี้คงไม่มีวันสมหวัง เพราะโลกแห่งความเป็นจริงไม่ใช่ว่าจะลงเอยกันอย่างมีความสุขเหมือนเจ้าหญิงเจ้าชายในนิทาน
แต่ถ้าเช่นนั้นแล้วตัวเองเกิดมาเพื่ออะไรกัน
หากเกิดมาเพียงเพื่อทรยศไทโตะอย่างเดียวล่ะก็ มันน่าเศร้าเกินไป ถ้างั้นเกิดมาเพื่ออะไรกันแน่
?........?
เธอคิดเรื่องนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แต่จริงๆ เธอได้คำตอบนานแล้ว
ได้คำตอบตั้งแต่วินาทีที่ตกหลุมรัก
นั่นคือเพื่อกันไทโตะ
ออกไปห่างๆ จากตัวเองแม้สักเล็กน้อยก็ยังดี
ให้อยู่ห่างจากเรื่องราวความเป็นไปของโลกผิดเพี้ยนใบนี้แม้เพียงน้อยนิด
ให้อยู่ห่างจากตัวเอง
ให้อยู่ห่างจากไซโตฮิเมอา
ให้อยู่ห่างจากมารสวรรค์
ให้อยู่ห่างจากพวกสัตว์ประหลาดที่อยู่รอบนอกดวงจันทร์
เธอสาบานในใจตัวเองว่าจะปกป้องไทโตะที่รัก แม้ต้องแลกด้วยชีวิตตัวเองก็ตาม
?........?
แต่พอคิดมาถึงตรงนี้ ความทรงจำชักจะเลือนหาย
ความเป็นจริงกำลังจะหายไปจากหัวสมอง เธอรู้ว่านี่คือสัมผัสในยามที่เรื่องสำคัญทั้งหมดจะหายไป และข้อมูลจำเป็นทั้งหมดกำลังจะหลับใหลอยู่ภายใน
และรู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่รู้สึกถึงสัมผัสแบบนี้
เพราะหากลืมความเป็นจริงไปก็จะสิ้นหวังยิ่งกว่าอะไรดีในเวลาที่นึกมันออกอีกครั้ง
เจ็บปวดบาดลึกจนอยากหวีดร้องหลายครั้งๆ เมื่อจำความจริงได้
ฉะนั้นฉัน
ฉันเลย....
?........?
ฮารุกะเปิดดวงตาสีดำขึ้น และเลิ่กลั่กมองดูสถานที่รอบตัวตนเอง
?อ้าว ทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?
เธอเอียงคอสงสัย
แล้วแตะแก้มตนเอง
?หวา เดี๋ยว นี่อะไรเนี่ย ร้องไห้อีกต่างหาก?
เธอรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าที่ถืออยู่ออกมาเช็ดน้ำตา เกิดคนข้างบ้านมาเห็นว่าเธอยืนร้องไห้คนเดียวอยู่ริมถนนล่ะก็ มีแววได้เป็นเรื่องราวใหญ่โตแน่ๆ
เสร็จแล้วก็เหลียวหน้าเหลียวหลังมองรอบตัวอีกหน ดูจนแน่ใจในที่สุดว่าไม่มีคนอยู่
เธอถอนหายใจโล่งอกหนึ่งเฮือก
?........?
เหตุการณ์ทำนองนี้มักเกิดขึ้นเป็นพักๆ บางทีตัวเองก็ไปยังสถานที่ที่ไม่ตั้งใจจะไป แถมจำไม่ได้เลยว่าเรื่องเป็นยังไงมายังไง
นึกไม่ออกว่าเมื่อกี้ทำอะไร และตัวเองมาที่นี่ทำไม
ด้วยความที่แม่เป็นห่วงจึงเคยพาเธอไปหาหมอตอนสมัยอยู่ ม.1 แต่นานๆ ทีถึงจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นสักครั้ง อีกทั้งพอลองตรวจแล้วก็ปรากฏว่าสุขภาพแข็งแรงดี เรื่องนี้เลยคาราคาซังเรื่อยมา
หมอบอกว่าอาจจะเป็นอาการชอบพูดจาเพ้อเจ้อหลุดโลกซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของช่วงวัยรุ่นก็เป็นได้ นั่นทำให้แม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟยืนกรานว่าลูกสาวของตัวเองไม่ใช่คนโกหกพกลม ก็เลยค้างคามาจนทุกวันนี้
แต่ถึงยังไงก็ตาม
?....อยู่ๆ ความทรงจำหายไปเองนี่ก็น่ากลัวนะ?
เธอมองไปรอบตัว จากนั้นจึงลองนึกดูว่าทำไมตัวเองถึงมายืนอยู่ที่นี่ได้
จำได้ว่าอยู่ๆ ทางโรงเรียนก็จัดให้มีการซ้อมอพยพหนีภัยแบบไม่บอกกันก่อนเลยได้กลับบ้านไวกว่าปกติ เธอออกจากโรงเรียนด้วยอารมณ์ผิดหวังนิดๆ ที่ไม่เจอไทโตะ กลับบ้านพร้อมอาคาเนะกับยูกิมาจนถึงกลางทางและโบกมือลาแยกตัวจากทั้งสองคนมา....
?....อ้าว จำเรื่องหลังจากแยกกับสองคนนั้นไม่ได้เลยแฮะ....?
เธอทำหน้ากลุ้มใจพลางขมวดคิ้ว
?อืม ไปโรงพยาบาลอีกรอบท่าจะดี?
เธอเดินไปพูดกับตัวเองไป
อากาศวันนี้แจ่มใส ไร้เมฆอย่างสิ้นเชิง
พี่สาวผู้รายงานสภาพอากาศของรายการพยากรณ์อากาศตอนเช้าบอกว่า วันนี้อากาศดี เหมาะกับการซักผ้าตาก เธอจึงทำข้าวกล่องมาให้ไทโตะ ด้วยความหวังว่าถ้าได้กินกับเขาที่ระเบียงนอกห้องเรียนคงจะได้บรรยากาศดี
?....รู้สึกว่าวันนี้....อะไรก็ไม่ค่อยได้ดั่งใจเท่าไหร่เนอะ?
เธอพูดเสียงเศร้าแล้วยิ้ม
????
หลังจากนั้นอีกไม่กี่นาที....เธอก็หายสาบสูญไป
บทที่ 1 ดวงอาทิตย์กลับมา
ไม่มีใครอยู่ที่โรงเรียนเพราะนักเรียนกลับกันหมดแล้ว
ไฟทุกดวงดับหมด ภายในห้องเรียนมืดสนิท
และหากมีวันใดที่ได้อยู่กับสาวสวยลูกครึ่งที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ในห้องเรียนมืดๆ นี้กันแบบสองต่อสองล่ะก็ มันคงเป็นสถานการณ์น่าใจเต้นนิดๆ หน่อยๆ สำหรับนักเรียนชาย ม.ปลาย หนุ่มแน่นอย่างแน่แท้
แถมเมื่อกี้สาวสวยคนนั้นยังสารภาพรักและเป็นฝ่ายจูบด้วย
จูบแรกอีกต่างหาก
เฟิร์สคิสเชียวนะ
ต่อไปก็คงไอ้นั่นแล้วมั้ง
สิ่งต่อไปที่จะเกิดก็มีแต่ไอ้นั่นแล้วใช่ม้า
เอ๋ จริงเรอะ นี่เราจะได้ไปถึงขั้นนั้นแล้วเรอะ
แต่ว่าตอนนี้คุโรกาเนะ ไทโตะไม่มีเวลาจะคิดอะไรพวกนั้นหรอก
?........?
เขาฉวยมือสาวสวยคนที่จูบเขาเมื่อกี้วิ่งหนีออกมาจากห้องเรียนมืดๆ
และวิ่งต่อแบบลืมตายบนทางเดิน
ทางเดินนั้นไร้แสง มืดสนิท
เมฆหนาปกคลุมท้องฟ้าข้างนอก บดบังแสงอาทิตย์จนหมดสิ้น ทั้งที่ยังไม่ทันจะถึงบ่ายสามโมงเลยแท้ๆ
ดวงจันทร์สีแดงกลับปรากฏขึ้นมาแทนที่บนท้องฟ้า
สีของดวงจันทร์นั่นแดงฉานอัปมงคลมาก
เท่านั้นไม่พอ ยังมีฝนสีแดงเหมือนเลือดตกใส่สนามโรงเรียน ซึ่งแค่เพียงสัมผัสมันก็ทำให้มนุษย์ตายได้ทันที สถานการณ์ที่ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรเช่นนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมัวมามีเลิฟซีนกับผู้หญิง
ไม่ใช่เวลามัวดีใจว่าตูมีจูบแรกแล้วนะ ไชโย! เลยแม้แต่น้อย
แบบนี้ต้องเรียกไอ้นั่นแล้วมั้ง? หนังสยองขวัญใช่มั้ย? พอพูดถึงหนังสยองขวัญ โดยทั่วไปแล้วคนที่กะหนุงกะหนิงกับผู้หญิงมักโดนฆ่าก่อนรายแรกนี่เนอะ?
ตอนนี้เขากำลังจูงมือผู้หญิงวิ่งหนี แถมเมื่อกี้เธอบอกรักเขา เขาบอกรักเธอ รวมถึงมีประสบการณ์จูบแรกไปเรียบร้อย มันก็คงเป็นแบบนั้นแล้วล่ะมั้ง? คนที่จะถูกฆ่าต้องเป็นตัวเขาเองแหงๆ ใช่มั้ย?
ไทโตะวิ่งไปพร้อมกับคิดเรื่องไร้สาระพวกนี้
เสียงประหลาดเหมือนแมลงร้องดังแก๊กๆ แก๊กๆ แว่วอยู่ด้านหลัง และกำลังใกล้เข้ามาทีละนิด
ทั้งที่ไทโตะวิ่งหนีแทบตาย แต่เสียงนั่นก็ใกล้เข้ามาทุกที
แต่เขาไม่หันกลับไปมอง
จะไม่หันไปมองเด็ดขาด
ที่จริงคือจะหันกลับไปมองมันไม่ได้
เพราะหากมนุษย์ธรรมดามองเจ้าสัตว์ประหลาดนั่น ตัวตนของคนคนนั้นจะถูกลบหายไปเลย
เพียงแค่มองดู ตัวตนก็หายวับ
?........?
เฮ้ยๆ จะให้สู้กับสัตว์ประหลาดที่ก้าวข้ามสามัญสำนึกของหนังสยองขวัญทั่วๆ ไปอีท่าไหนล่ะ?
แวบหนึ่งก็นึกอยากถามไปแบบนี้สักทีเหมือนกัน แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาถามหรอก ต้องพยายามหนีหัวซุกหัวซุนไปให้ถึงห้องสภานักเรียน เพราะที่นั่นมีคนสามารถแก้สถานการณ์บ้าๆ นี้ได้อยู่
เพราะเขาสัญญาไว้แล้ว....เขาสัญญาว่าจะปกป้องสาวสวยที่ตัวเองกำลังจูงมือลากถูลู่ถูกังอยู่ให้พ้นจากเหตุการณ์บ้าบอคอแตกนี้
?........?
ไทโตะเหลือบมองไปทางเด็กสาวที่ตนจูงมืออยู่
เด็กสาวคนนั้นสวยจนแทบไม่น่าเชื่อว่าเป็นมนุษย์???ซึ่งตามจริงแล้ว เธอก็ไม่ใช่มนุษย์
เธอสวมกระโปรงพลีทสีแดงกับชุดนักเรียนปกกะลาสีของโรงเรียนมิยาซากะ ผมสีลาเวนเดอร์ยาวส่องประกายสีรุ้งวิบวับแม้ในที่ไร้แสง เห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่าไม่ใช่เส้นผมของมนุษย์แน่ๆ ผิวขาวผ่องดุจเครื่องกระเบื้องเคลือบ ริมฝีปากสีชมพู และดวงตาสีแดงสด
เขามองไปในดวงตาของเธอผู้มีนิสัยเด็ดเดี่ยวและมักยิ้มแบบกระเซ้าเย้าแหย่คนนั้น
ตอนนี้น้ำตาคลอดวงตาเศร้าหมองของเธอนิดหน่อย ดวงตาไม่มีแววเด็ดเดี่ยวอย่างทุกที แต่แฝงความลำบากใจนิดหน่อยเอาไว้
ไทโตะมองตาคู่นั้น
?ฮิเมอา ยังตามมาอยู่รึเปล่า?? เขาเรียกชื่อเธอและถาม
ฮิเมอาทำหน้าประหลาดใจเล็กน้อย แล้วยิ้มให้
?อื้อ ฉันอยู่ตรงนี้? เธอตอบ
แต่เขาก็ยังจับมือฮิเมอาอีกครั้งให้แน่นกว่าเดิม เพราะกลัวว่าหากไม่ทำเช่นนี้แล้ว เธอจะหายไปไหนอีก ขนาดจับไว้อย่างนี้ยังดูเหมือนกับจะหายไปรอมร่อเลย
?........?
ไม่หรอก เมื่อกี้ฮิเมอาเพิ่งทำท่าจะหายไปต่อหน้าต่อตาไทโตะมาสดๆ ร้อนๆ เอง จากไปโดยไม่อธิบายอะไรเหมือนกับเมื่อ 9 ปีก่อน
เธอสูญเสียพลังไปเพราะใช้มันคืนชีพให้ไทโตะฟื้นกลับมา
และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้สัตว์ประหลาดที่ชื่อ ?มารสวรรค์? ปรากฏตัวมาเพื่อกินฮิเมอาที่สูญสิ้นพลังไปแล้ว
เขายังไม่รู้ว่าสัตว์ประหลาดชื่อมารสวรรค์เป็นใคร ทำไมถึงตามล่าฮิเมอา เพราะยังไม่มีใครอธิบายเรื่องราวโดยละเอียดให้ฟัง
แต่มีเรื่องที่เขาพอจะรู้อยู่
มีเพียงแค่เรื่องเดียวที่เขาจำเป็นต้องรู้ภายใต้สถานการณ์นี้
คือเรื่องที่ฮิเมอาสูญเสียพลังไปเพราะเขา
ไม่ใช่เพียงเท่านั้น ทั้งที่เธอรู้ว่าหากเสียพลังไปตัวเองก็จะตายตามด้วย แต่เธอกลับไม่แคร์อะไรเลย
เธอยอมสละชีวิตเพื่อผู้ชายโง่ๆ คนหนึ่งที่ลืมและทอดทิ้งเธอมาตลอด 9 ปี
จะตอบแทน
?........?
จะตอบแทนความรู้สึกของเธอยังไงดี?
ไทโตะคิดในใจ
หากว่ากันตามตรง เขาทั้งโง่ อ่อนแอ ไม่ประสีประสาความรัก แถมเมื่อไม่นานมานี้ก็ยังเป็นเด็ก ม.ปลาย ทั่วไปอยู่แหม็บๆ ไม่มีทางที่เขาจะนึกหนทางออก
แต่อย่างน้อยๆ ก็รู้ว่าจะปล่อยให้เธออยู่คนเดียวไม่ได้
เพราะพอเธออยู่ตัวคนเดียวปุ๊บ ก็ชอบที่จะแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียวแล้วหนีหน้าหายไปยังสถานที่ที่ไทโตะไม่รู้จัก
ไทโตะจึงวิ่งพลางจับมือเธอไว้แน่น
วิ่งไปตามทางเดินมืดๆ
ถ้าพ้นทางเดินตรงนี้ไปได้เมื่อไหร่ก็จะเจอห้องสภานักเรียนที่เจ้านั่นอยู่แล้ว
คุเรไน เกคโค ประธานนักเรียนผู้สุดจะเย่อหยิ่ง
แม้เป็นคนนิสัยเสียขั้นสุดยอด และไม่อยากติดหนี้บุญคุณเป็นอันดับหนึ่ง แต่เจ้านั่นต้องรู้เรื่องเกี่ยวกับสถานการณ์ผิดปกติพวกนี้แน่นอน อย่างน้อยก็รู้มากกว่าเขาเยอะ
เพราะฉะนั้นเขาจะไปขอความช่วยเหลือ แล้วเอาตัวรอดจากเหตุการณ์สยองขวัญนี้ให้ได้
มีระบบที่ช่วยให้ทำเช่นนั้นได้อยู่ในห้องสภานักเรียน มันสามารถเชื่อมต่อไปยังสถานที่ต่างโลกต่างมิติได้ทุกแห่ง
?........?
ถ้าใช้เส้นทางนั้น หากหนีไปทางอุโมงค์นั้นล่ะก็ จะหนีจากโรงเรียนหลุดโลกที่มีสัตว์ประหลาดพิลึกกึกกือเพ่นพ่านไปทั่วได้
คิดมาถึงตรงนี้เขาก็ได้ยินเสียงนั้นอีกครั้งหนึ่ง
เสียงสัตว์ประหลาดดังแก๊กๆ แก๊กๆ ที่เพียงได้ยินก็เสียววาบ แถมมันยังดังอยู่ข้างหลังเขานี่เอง
และ....
?........?
เขารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสัมผัสที่น่องซ้าย แต่เพราะไม่สามารถดูมันได้เลยไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่
ถึงอย่างนั้นก็รับรู้ได้ว่าแค่เพียงถูกสัมผัส น่องขาของตัวเองก็หายไปส่วนหนึ่ง ขาซ้ายหมดเรี่ยวแรงไปแบบไม่ทันตั้งตัวจนเกือบล้มคะมำ
ทันใดนั้น
?ไทโตะ!??
ฮิเมอาตะโกนเรียกเขา
?สะ สุดท้ายก็ไม่รอดเหรอเนี่ย....โดนตามทันแล้ว....?
แต่ไทโตะตะคอกกลับ
?เงียบไปซะ! ฉันไม่เป็นไร! อีกแป๊บเดียว อีกแป๊บจะถึงแล้ว!?
เขาจับมือเธอแน่นขึ้นและดึงตัวเธอเข้ามาหา เพื่อไม่ให้เธอพลัดหลงหรือแยกตัวไปที่ไหนไกลๆ อีก
เริ่มมองเห็นประตูห้องสภานักเรียนแล้ว วิ่งต่ออีกนิดก็หนีเข้าห้องสภานักเรียนได้สบาย
เขาจึงกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดรวดร้าวจนเกือบเป็นลมนี้ไว้ ลากขาที่ไร้ความรู้สึกตั้งแต่ช่วงน่องไปข้างหน้า แล้วเดินหน้าต่อไป
น่องที่สลายหายไปไม่มีการฟื้นฟูสภาพใดๆ เขาตายไป 6 ครั้งแล้วในช่วง 15 นาทีล่าสุด ฉะนั้นหากไม่รอเวลาผ่านไปนานกว่านี้ พลังฟื้นฟูตัวเองก็จะไม่กลับมา
ทว่าเขาก็ยังฝืนดันขาและจูงมือฮิเมอาเดินหน้าต่อแบบไม่สนอะไร ไม่นานนักก็กลับมีอะไรบางอย่างมาสัมผัสข้อเท้าจนอวัยวะตั้งแต่ส่วนข้อเท้าหายไปหมด
ฮิเมอาคร่ำครวญ
?มะ ไม่ไหวแล้ว....ไม่มีทางสำเร็จจริงๆ ด้วย....ถ้าโดนไอของมารสวรรค์เมื่อไหร่....ร่างกายของไทโตะจะหายไปหมด ไทโตะ ปล่อยมือเถอะ....?
แต่เขาตะโกนว่า
?ไม่ปล่อย!?
เขาดึงมือกระชากตัวเธอมาแล้วผลักไปข้างหน้า จนเธอหกล้มลงบนพื้นทางเดิน
จากนั้นเขาก็ร้องบอก
?ฮิเมอา เธอรีบไปก่อน!?
สั่งให้เธอไปก่อน
?ไปห้องสภานักเรียนแล้วเรียกเกคโคมา!?
เธอเงยหน้ามองไทโตะ ซึ่ง ณ ตอนนั้นขาซ้ายกับแขนขวาสลายหายไปเรียบร้อยแล้ว ทำให้เขาทรงตัวต่อไม่ได้อีกจนล้มลงกับพื้น และมีอะไรบางอย่างสัมผัสขาขวาที่เหลืออยู่ในตอนที่ล้มไปนั่นเอง
ฮิเมอาตะลึงตาโตเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
?ระ รอเดี๋ยว! ฉันไม่ขัดขืนหรอก! จะยอมให้ต้มยำทำแกงแต่โดยดีเลย อย่าลบ....ไทโตะให้หายไปนะ!?
เธอตะโกนลั่นใส่สัตว์ประหลาด ?มารสวรรค์? ที่กำลังจะสัมผัสตัวไทโตะ
แต่ไทโตะตะคอกกลบเสียงเธอ
?อย่าทำอะไรบ้าๆ! ฉันไม่ยกฮิเมอาให้ใครทั้งนั้น! เจ้าบ้าเกคโค นายมัวทำอะไรอยู่วะ! น่าจะได้ยินเสียงพวกเราแล้วไม่ใช่รึไง! ถ้างั้นก็ออกมาจัดการสัตว์ประหลาดนี่ซะทีสิ! ไม่งั้นนะ เดี๋ยวฉันจะเอาอึหมายัดใส่เก๊ะใต้โต๊ะนาย!?
เขาตะโกนพูดเรื่องไร้สาระสุดเสียง เสียงสั่นเครือจนฟังเหมือนจะเป็นเสียงโหยหวนได้อยู่แล้ว
ไทโตะคิดว่าถ้าเสียงนี้ส่งไปถึงเจ้าบ้านั่นที่อยู่ในห้องสภานักเรียนล่ะก็ อาจจะยังพอมีหวัง
?........?
ไม่มีเสียงตอบ ตอนโทรเข้ามือถือเกคโคเมื่อกี้เจ้านั่นก็ไม่รับ เป็นไปได้ว่าอาจจะไม่อยู่ที่ห้องสภานักเรียนแล้ว
ดีไม่ดีอาจจะถูกเจ้าสัตว์ประหลาด ?มารสวรรค์? ที่กำลังคืบคลานตามล่ามาจากด้านหลังฆ่าไปแล้วด้วยซ้ำ
แต่ถึงยังไงไทโตะก็ยังตะโกนไม่ลดละ
?ไม่อยู่เหรอวะ เกคโค!?
ตอนนั้นเอง....
---------------------------------------------------------------------------------
?....เธอคือข้ารับใช้ของมารสวรรค์เหรอ? มาฆ่าฉันรึไง??
?เธอเป็นตุ๊กตาที่หาของใหม่มาแทนได้เรื่อยๆ ฆ่าไปก็ไม่ได้ประโยชน์?
ขณะรับฟังเสียงของชายผู้มีหน้าตาเหมือนคุเรไน เกคโคอยู่บนทางเดินไปกลับโรงเรียนสายเดิมนั้น ฮารุกะก็คิดในใจ เธอจะต้องกันไทโตะออกไปให้ไกล จากตัวเธอ ไซโตฮิเมอาและเรื่องราวของโลกผิดเพี้ยนใบนี้ กันเขาผู้เป็นที่รักไปให้พ้น ?แม้เพียงน้อยนิดก็ยังดี
อีกด้านหนึ่ง <มารสวรรค์>กำลังไล่ล่าไทโตะกับฮิเมอา
<มารสวรรค์>ประกาศกร้าว ว่า ?จะฆ่า<ลาเมียล ลิลิธ>ที่ทำให้โลกนี้ผิดปกติไป? ไทโตะต้องการเบาะแสเพื่อตอบโต้กลับจึงมุ่งหน้าไปหาเกคโค แต่ทว่า....!?
นี่คือเรื่องราวแฟนตาซีการคืนชีพในรั้วโรงเรียนของความปรารถนาพลังเพื่อปกป้องสิ่งสำคัญ
