1 ข้อที่ 1 P.6
2 ข้อที่ 2 P.28
3 ข้อที่ 3 P.76
4 ข้อที่ 4 P.108
5 ข้อที่ 5 P.138
6 ข้อที่ 6 P.190
7 ข้อที่ 7 P.222
8 คำถามสุดท้าย P.242
9 โรงเรียนป่วนก๊วนคนบ๊อง 3
CONTENTS
10 คุยกันท้ายเล่ม P.250
(ต้นฉบับหน้า 12)
?โชโกะ?
?....ฉันไม่ได้ปิดบังอะไรไว้?
?ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ?
?....การถามนำมันขี้โกง?
?คราวหน้าเธอไปเปิดพจนานุกรมหาความหมายของการถามนำซะนะ ว่าแต่ สิ่งที่เธอซ่อนอยู่ข้างหลังตอนนี้คืออะไร??
?....ไม่มีอะไรเลย?
?โชโกะ มาจับมือกันเถอะ?
?อืม?
?อึ๊บ....หืม เครื่องเล่น MP3 เหรอ?
?....ยูจิ โหดร้าย....?
?เพราะอะไรคนไม่ถูกกับเครื่องกลอย่างเธอถึงมีของพรรค์นี้.... บันทึกอะไรเอาไว้น่ะ??
?....เพลงธรรมดา?
....ปิ๊บ <แล้วพอฉันชนะเลิศ เราก็มาแต่งงานกัน ฉันรักเธอ โชโกะ>
?......?
?....เพลงธรรมดา?
?ฉันจะลบไอ้นี่ทิ้ง แล้วคืนให้พรุ่งนี้นะ?
?....ใจร้าย ฉันยังไม่ได้เอาไปให้คุณพ่อฟังเลยแท้ๆ.... แถมยังไม่ยอมจับมือฉันด้วย....?
?คุณพ่อเรอะ นี่เธอ....คิดจะใช้ไอ้นี่มาเป็นเครื่องข่มขู่ฉันเรอะ??
?....ไม่ใช่อย่างนั้น แค่จะเอาให้คุณพ่อฟัง และให้ไปคุยเรื่องการแต่งงานเท่านั้น?
?โชโกะ ไปโรงพยาบาลกันเถอะ ถ้าเป็นตอนนี้ เจอแค่สองสามทีก็อาจจะหายนะ?
?....ฉันคิดว่ายังไม่มีเด็กเลย?
?ที่จะไปคือแผนกจิตเวชต่างหาก! ....อื๋อ? เธอซ่อนอะไรไว้ในกระเป๋าด้วยรึเปล่า??
?....นี่ไม่ใช่ของสลักสำคัญหรอก?
?เอ อะไรหว่า? รายการชื่อลูกของฉันกับยูจิเหรอ ....เดี๋ยวก่อนสิเฟ้ย?
?....ฉันขอแนะนำชื่อที่ได้จากการประสมชื่อของพวกเรา ที่เขียนไว้ท้ายสุด?
?โชโกะ กับ ยูจิ รวมกันเป็น ?โชยุ? เหรอ ....ทำไมถึงประสมกันแบบนี้ล่ะ?
?....ฉันคิดว่าจะต้องโตมาเป็นเด็กที่มีรสชาติแน่นอน?
?ฉันมองเห็นแต่อนาคตที่โตมาเป็นคนขวางโลกอย่างเดียวเลย?
?....อีกอย่างหนึ่ง ถ้าเกิดเป็นเด็กผู้ชายก็น่าจะตั้งชื่อว่า ?โคโช? นะ?
?โชยุเป็นชื่อผู้หญิงหรอกเรอะ....?
(ต้นฉบับหน้า 6)
ศึกป่วน
ภาษาญี่ปุ่น
[ข้อที่ 1]
จากประโยคที่ขีดเส้นใต้ไว้ จงตอบว่าเหตุใด ?ฉัน? จึงรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้
พ่อกล่าวกับฉันด้วยสีหน้าปวดใจว่า
?เขาออกไปตั้งแต่เช้าตรู่เลย ลืมไปได้แล้ว?
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉันรู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายถูกฉีกขาด ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย ไม่สนด้วยว่าเขาจะเป็นยังไง ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ ระหว่างฉันกับเขา ฉันน่าจะคิดอย่างนั้นแท้ๆ แล้วเพราะอะไรจิตใจถึงได้หวั่นไหวขนาดนี้นะ
คำตอบของฮิเมจิ มิสึกิ
?เพราะสำหรับฉันแล้ว เขาเป็นคนสำคัญเหมือนกับร่างครึ่งหนึ่งของตน?
ความเห็นของอาจารย์
นั่นสินะ เนื่องจากมีความสำคัญเหมือนกับร่างครึ่งหนึ่งของตน การที่เขาจากไปจึงทำให้ ?ฉัน? รู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายถูกฉีกขาดนั่นเอง
คำตอบของโยชิอิ อาคิฮิสะ
?เพราะว่าสำหรับฉันแล้ว เขาเป็นคนที่มีความสำคัญเหมือนกับร่างกายท่อนล่างของตน?
ความเห็นของอาจารย์
เพราะอะไรถึงจำกัดเฉพาะร่างกายท่อนล่างล่ะ
คำตอบของสึจิยะ โคตะ
?เพราะว่าเขาเป็นเหมือนร่างกายท่อนล่างของฉัน?
ความเห็นของอาจารย์
ครูคิดว่าความเข้าใจแบบนั้นมันเกินไปหน่อยนะ
(ต้นฉบับหน้า
หลังจากขึ้นปีการศึกษาใหม่มาได้ 2 เดือน ก็เริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเวลาอาทิตย์ตกดินได้อย่างชัดเจน อาจจะเป็นเพราะได้หลับสบายในอุณหภูมิกำลังดี ผมจึงเดินทางไปเรียนหนังสือในเวลาที่เช้ากว่าปกติเล็กน้อย
?อื๋อ? วันนี้มาเช้าจังนะอาคิฮิสะ?
พอย่างเท้าเข้าไปในห้องเรียนก็มีเพื่อนร่วมชั้นเอ่ยปากพูดกับผม เขามีดวงตากลมโตอยู่บนใบหน้าเล็กๆ และใช้คำพูดแปลกๆ อยู่บ้าง แต่ใครๆ ต่างก็ยอมรับว่าเป็นสาวงามล้ำเลิศ
?อรุณสวัสดิ์ ฮิเดโยชิ ผมบังเอิญตื่นแต่เช้าน่ะ?
ชื่อของเขาผู้ซึ่งมีลักษณะภายนอกแบบนั้นคือคิโนชิตะ ฮิเดโยชิ เขาเรียนห้องเดียวกับผม และเป็นเพื่อนอันตรายที่ระยะนี้กำลังลบเอาความคิดเรื่องกำแพงทางเพศออกไปจากตัวผม
?อรุณสวัสดิ์ นี่นายคงจะเริงร่าเพราะการเข้าค่ายเสริมความสามารถที่จะเริ่มในวันพรุ่งนี้ล่ะสิ??
ใบหน้าของฮิเดโยชิซึ่งพูดเช่นนั้นก็ดูสดใสเหมือนกัน ทำให้รอยยิ้มดูน่ารักยิ่งกว่าปกติเสียอีก
?ฮะๆ อาจจะใช่ก็ได้นะ?
ผมย่ำลงไปบนเสื่อทาทามิที่ได้กลับมาจากงานโรงเรียนก่อนหน้านี้ และวางกระเป๋าลงบนโต๊ะกินข้าว นับว่ายินดีที่โต๊ะกินข้าวต่างจากกล่องส้ม ตรงที่เอาสัมภาระวางได้โดยไม่สะดุ้งสะเทือน
?ถึงจะมีเป้าหมายอยู่ที่การยกระดับความสามารถทางวิชาการ แต่ก็จะได้ไปพักค้างแรมกับทุกคน คงเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่จะตั้งตาคอยล่ะนะ แน่นอนว่าฉันเองก็ใจพองโตด้วยเหมือนกัน?
?ไม่เอาน่า หน้าอกไม่ได้ใหญ่ขนาดจะเรียกว่าใจพองโตได้สักหน่อย?
?เอ่อ ถ้าหน้าอกฉันใหญ่ขึ้นมาก็แย่น่ะสิ....?
ระหว่างที่เพลิดเพลินกับบทสนทนาทั่วๆ ไปในชีวิตประจำวันกับฮิเดโยชิ ผมก็ย้ายของในกระเป๋าไปไว้ในล็อกเกอร์
?แต่ได้ไปตั้ง 5 วัน 4 คืนแบบนี้เหมือนกับไปทัศนศึกษาเลย น่าสนุกจริงๆ....?
ในตอนนั้นเอง ผมรู้สึกได้ว่าปลายนิ้วมือไปสัมผัสบางอย่างแห้งๆ บางๆ
?อื๋อ? อะไรน่ะ??
ข้าวของแทบทั้งหมดในตู้ล็อกเกอร์โดนคนเหล็กริบไปแล้วเมื่อวานนี้ จึงน่าที่จะว่างเปล่านะ
ผมเลื่อนหน้าเข้าไปมองข้างในด้วยความสงสัย และเห็นว่ามีซองจดหมายที่ไม่คุ้นตาใส่อยู่ในล็อกเกอร์ซึ่งน่าจะว่างเปล่า ใช่จดหมายรึเปล่านะ?
<ถึงคุณโยชิอิ อาคิฮิสะ>
มีชื่อผมเขียนไว้ตรงช่องจ่าหน้าซองด้วย
?....อึก!!?
มะ ไม่น่าเชื่อ นี่มัน....จดหมายรัก?
?หือ? เป็นอะไรไปอาคิฮิสะ??
สะ สะ สะ สงบใจไว้โยชิอิ อาคิฮิสะ ถ้าเกิดเรื่องแดงว่าผมได้รับจดหมายแบบนี้ เหล่าเพื่อนร่วมชั้นในห้องนี้จะต้องคลั่งด้วยความริษยา และพยายามจับผมประหารอย่างแน่นอน ผมรู้เรื่องนั้นดีพอ จากประสบการณ์ที่ผ่านๆ มา เวลาแบบนี้ต้องแสร้งทำนิ่งเฉยไว้ก่อน!
?What?s up, Hideyoshi? Everything goes so well....?
?เกิดเหตุการณ์ผิดปกติสินะ?
บ้าน่า! ไม่ทันไรก็ความแตกแล้วเหรอ!?
?สะ สมแล้วที่เป็นฮิเดโยชิ.... ถึงกับมองการเล่นละครอันสมบูรณ์แบบของผมออกในพริบตาเดียวเลย....?
?ไม่หรอก ปัญหามันอยู่ที่เรื่องภาษามากกว่าการเล่นละครนะ....?
ไม่ได้เป็นดาวรุ่งของชมรมการแสดงแค่ชื่อจริงๆ นั่นแหละ
?ยะ ยังไงก็ตาม ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก ช่วยทำเป็นไม่เห็นจะได้มั้ย?
ผมเอามือสองข้างประกบกันตรงหน้าอกเป็นท่าขอร้อง ถ้าเล่นละครไม่ได้ผล ก็ขอความเห็นใจแทนละกัน
?อะ อือ.... ถ้าอาคิฮิสะพูดอย่างนั้น ฉันจะไม่ซักไซ้ก็ได้....?
จากนั้นฮิเดโยชิก็ยอมถอย แม้จะยังมีสีหน้าสงสัยอยู่ก็ตาม ช่างอ่อนโยนเหลือเกิน
?ขอบใจนะ ช่วยได้มากเลย! ไปก่อนนะ!?
ผมเก็บจดหมายลงกระเป๋านักเรียนไม่ให้ใครเห็น แล้วจึงวิ่งปราดออกจากห้องเรียนไป
เรื่องเวลา....ไม่มีปัญหา มีเวลามากพอจะอ่านจดหมายได้ อีกทั้งไม่มีวี่แววของการสะกดรอย ดังนั้นน่าจะคาดได้ว่าทุกคนในห้องยังไม่รู้เรื่อง
?ไม่แน่ว่าในที่สุดฤดูใบไม้ผลิก็มาเยือนผมแล้ว....!?
ผมระงับความเริงรื่นขณะจ้ำขึ้นไปตามขั้นบันได
?เอ้า ฮึบ?
พอผลักบานประตูเหล็กหนักๆ ที่นำไปสู่ดาดฟ้าเปิดออก ก็พบท้องฟ้าสีครามใสกระจ่างแผ่ออกไปไกลลิบ
?ค่อยยังชั่ว ไม่มีใครอยู่?
ผมพูดเช่นนั้นกับตัวเองอย่างไม่ตั้งใจ ต่อมาก็หย่อนก้นลงนั่งในร่มเงาเย็นๆ เพื่อหลบเลี่ยงแสงแดดแรงกล้า และหยิบจดหมายออกจากกระเป๋านักเรียน
?ใครเป็นคนให้ไอ้นี่กับผมนะ....??
ไม่มีชื่อคนส่งเขียนอยู่บนซองจดหมาย เด็กสาวแบบไหนที่ส่งจดหมายนี่มาให้ผม และส่งมาด้วยความรู้สึกแบบไหนกันนะ เพียงแค่คิดเรื่องนั้นก็ใจเต้นรัวแล้ว
ทันใดนั้นสายลมนุ่มนวลก็เข้าห่อหุ้มร่างกายของผม รู้สึกเหมือนกับว่าสายลมนั้นจะผสมปนเปด้วยบรรยากาศของทั้งหน้าร้อนที่ใกล้เข้ามา และฤดูใบไม้ผลิที่กำลังจะผ่านพ้นไป
ผมหลับตาลงเพื่อสงบอารมณ์อยู่พักหนึ่ง แล้วจึงลงมือเปิดซองจดหมาย อาจจะเพราะความตื่นเต้น ทำให้เกิดความขลุกขลักเล็กน้อยในการเอาสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา
วันนี้เป็นวันยอดเยี่ยมที่สุด เพราะว่ามีสิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกเป็นสุขอยู่มากมายถึงขนาดนี้
แสงแดดอุ่นสบายที่ส่องต้องร่างผม
ฟ้าใสสีครามอันกว้างใหญ่ไพศาล
สายลมอ่อนๆ ที่พัดให้เย็นสดชื่น
?ฉันกำความลับของคุณไว้?
มันเป็นจดหมายข่มขู่ผม
?เลวร้ายที่สุด!!?
ฤดูใบไม้ผลิของผมยังอยู่อีกห่างไกลนัก
?
?อาคิฮิสะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ??
เมื่อเห็นผมกลับมายังห้องเรียน ฮิเดโยชิก็เข้ามาทักด้วยความเป็นห่วง
?มะ ไม่มีอะไรหรอก ฮะๆ?
จดหมายที่คิดว่าเป็นจดหมายรัก แท้จริงแล้วเป็นจดหมายข่มขู่ เรื่องน่าอายพรรค์นั้นใครจะไปพูดออก เวลานี้ผมอยากปิดบังไปให้ตลอดรอดฝั่ง โดยเอาศักดิ์ศรีของตนเป็นเดิมพัน
?โกหกชัดๆ เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงตะโกนแปลกๆ ดังมาจากทางหน้าต่างด้วย นายปิดบังอะไรอยู่ล่ะสิ?
?อ๊ะ มินามิ อรุณสวัสดิ์?
คนที่ปรากฏตัวขึ้นจากทางด้านหลังฮิเดโยชิคือ ชิมาดะ มินามิซัง เพื่อนร่วมชั้นผู้ใช้ชีวิตวัยเด็กในเยอรมัน เธอเป็นเด็กสาวซึ่งมีผมหางม้ากับหางตาเฉียงขึ้นแบบคนใจแข็งเป็นเครื่องหมายการค้า
?อรุณสวัสดิ์ อาคิ ว่าแต่ นายปิดบังอะไรอยู่เหรอ? หวังว่า....?
หางตาของมินามิยิ่งถูกยกสูงขึ้นไปกว่าปกติ เรียกได้ว่าอยู่ในสภาพที่อีกก้าวเดียวก็เข้าสู่ภาวะพร้อมโจมตีแล้ว
?ไม่เอาน่ามินามิ ผมไม่ได้ปิดบังอะไรอยู่จริงๆ?
?หวังว่าคงไม่บอกว่าได้รับจดหมายรักอีกแล้วนะ?
?มินามิ ระวังคำพูดหน่อย ทุกคนมีปฏิกิริยาต่อคำว่าจดหมายรัก และยกคัตเตอร์ขึ้นเล็งมาทางผมแล้วนะ?
เหล่าเพื่อนร่วมชั้นยังคงน่ากลัวเหมือนเดิมเลย การที่ปราศจากความลังเลในการเสียบเพื่อนร่วมชั้นให้ดับ มันไม่ปกติแล้ว
?ทุกคน ยังเร็วไปที่จะใช้คัตเตอร์นะ ใจเย็นไว้ก่อน ที่สำคัญ ไม่ว่าคิดยังไง อาคิก็ไม่มีทางจะได้รับจดหมายรักใช่มั้ยล่ะ สิ่งที่ปิดบังไว้ต้องเป็นอย่างอื่นอยู่แล้ว?
มินามิยกมือข้างหนึ่งขึ้นเป็นการปรามทุกคนที่ทำท่.ียม
เธอคาดการณ์ได้ถูกต้องก็จริง แต่วิธีการพูดแบบนั้นมันยังไงๆ อยู่ ผมเองก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน ดังนั้นพอได้ฟังอย่างนั้นเข้าก็ชักอยากปฏิเสธขึ้นมา เมื่อเป็นแบบนี้ผมจะไม่ยอมตอบตามตรงเด็ดขาด! เป็นไงเป็นกันสิ!
?เฮอะ! เธอเดาถูกแล้ว! เมื่อเช้ามีจดหมายรักใส่อยู่ในตู้เก็บรองเท้าของผม....?
ฉึก! (เสียงคัตเตอร์ปักเสื่อทาทามิ)
?ต่อไปเป็นหูนะ?
?ผมขอโทษจากใจจริงเลยครับ?
ศักดิ์ศรีเหรอ? อะไรล่ะนั่น? กินได้รึเปล่า?
?ถ้างั้นตอบมาตามตรงซะ นายปิดบังอะไรอยู่??
?ครับ ความจริงผมปิดบังเรื่องจด....?
ขณะที่พูดว่าจดหมายข่มขู่ค้างอยู่ ผมก็คิดได้
....การเอาเรื่องที่ถูกข่มขู่ไปบอกคนอื่น มันจะแย่เอาไม่ใช่เหรอ?
ในทีวีคนร้ายข่มขู่ก็ชอบพูดบ่อยๆ ว่า ?อย่าเอาเรื่องไปบอกตำรวจหรือคนอื่นนะ? ด้วย โดยส่วนตัวแล้ว ผมก็อยากเลี่ยงไม่ให้มีคนรู้ความจริงเรื่องที่ถูกข่มขู่มากนัก ในกรณีนี้ต้องหาทางกลบเกลื่อนก่อน! จะทำยังไง อาคิฮิสะ!?
?จด จด....?
วินาทีนั้น เวลาเคลื่อนไปอย่างเชื่องช้าราวกับกำลังนึกภาพย้อนอดีต
ผมเคยได้ยินมาว่าสิ่งที่ภาพย้อนอดีตแสดงให้เห็นคือ ความทรงจำสำหรับการค้นหาหนทางหลุดพ้นจากภาวะอับจนซึ่งคนคนนั้นกำลังเผชิญ โดยอาศัยประสบการณ์ที่ผ่านๆ มา
?จดอะไรล่ะ??
เวลานี้สมองของผมกำลังรื้อฟื้นความทรงจำเรื่องรายการโทรทัศน์เมื่อคืนนี้ เพื่อที่จะหนีจากภาวะอับจน
?จด จดหมายเชิญชวนจากกลุ่มคนรักชุดว่ายน้ำเพื่อการแข่งขัน!?
อ๊า! สกู๊ปพิเศษเมื่อวานเรื่อง ?เกาะติดนักกีฬาว่ายน้ำเวลา 24 นาฬิกา ~มุ่งสู่โอลิมปิกอันทรงเกียรติ~? ดันแวบเข้ามาในสมองซะได้!
....จะว่าไป นี่เป็นวิธีการหลุดพ้นจากภาวะอับจนที่สมองผมคิดมาอย่างจริงจังแน่เหรอ? ผมชักรู้สึกกังวลเรื่องสมองตัวเองขึ้นมานิดๆ แล้ว
?จะ จริงเหรออาคิ??
แน่นอนว่าต้องโกหกอยู่แล้ว
แต่ขืนพูดแบบนั้นออกไปก็จะถูกย้อนถามว่า ?งั้นปิดบังอะไรอยู่ล่ะ?? อีก ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ก็ได้แต่ต้องเชื่อในหนทางที่สมองผมชี้นำมาเท่านั้น
?จริงแน่อยู่แล้ว!?
ผมตอบอย่างหนักแน่น เพื่อจะทำให้มินามิที่ดูผวาเล็กน้อยยอมเชื่อ
?ตะ แต่ไม่เห็นนายมีทีท่าจะทิ้งมันไปเลยนะ.... หรือว่าคิดจะเข้าร่วมกลุ่มงั้นเหรอ??
?กะ ก็อย่างนั้นล่ะ! ผมมีความสนใจมาตั้งนานแล้วนี่!?
ไม่ได้การ! มาถึงขั้นที่หันหลังกลับไม่ได้จริงๆ แล้ว!
?งะ งั้นหรอกเหรอ เพิ่งเคยได้ยิน....?
อืม ตัวคนพูดก็เพิ่งเคยได้ยินเหมือนกัน
?แต่ว่าดันไปชอบชุดว่ายน้ำเพื่อการแข่งขัน แทนที่จะเป็นชุดว่ายน้ำปกติซะด้วย.... นายไปสนใจเข้าตรงไหนกัน??
เอาล่ะ ลำบากแล้วไง
ขอบอกชัดๆ เลยว่าผมไม่มีความรู้เกี่ยวกับชุดว่ายน้ำเพื่อการแข่งขันแม้แต่เศษเสี้ยว
ยังไงก็ตาม ต้องตอบโดยใช้ความรู้ที่ได้จากรายการโทรทัศน์เมื่อวานนี้....
?ระ เรื่องนั้น....?
?อืม?
นึกให้ออกสิ! ดูรายการนั้นแล้วมีอะไรติดตรึงใจบ้าง โยชิอิ อาคิฮิสะ!
สิ่งที่ติดตรึงใจมากที่สุดในตอนนั้นคือ....
?....ความแนบเนื้อ?
ผมเป็นพวกวิตถารเรอะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ก่อนถึงการเข้าค่ายยกระดับความสามารถทางวิชาการ 1 วัน มีจดหมายฉบับหนึ่งถูกวางไว้ในตู้ล็อกเกอร์ของอาคิฮิสะ ?ระ หรือว่านี่จะเป็น....!? อาคิฮิสะคิดเช่นนั้น และใจเต้นตึกตักขณะฉีกซองออก แต่ภายในกลับเป็นจดหมายข่มขู่ที่มีข้อความว่า ?ฉันกำความลับของคุณไว้? กับรูปถ่ายน่าอายจำนวนมากของอาคิฮิสะ! เพื่อจะค้นหาตัวคนร้าย มีแต่ต้องแอบดูห้องอาบน้ำหญิงเท่านั้นเหรอ!? เอ้า ไปเลย! มุสสึลินีของพวกเรา! ?อะ อ้าว? แล้วบทของผมล่ะ?? (by อาคิฮิสะ) ขอขอบคุณในเสียงตอบรับอันดียิ่ง! เรื่องรักขำขันของชีวิตวัยรุ่นสุดป่วนมาถึงเล่ม 3 แล้ว!
