ประเทศญี่ปุ่น
ที่นั่นเป็นหมู่บ้านชานกรุงโตเกียว เงียบ ห่างไกลความอึกทึกครึกโครมมานาน
รถสองคันแล่นตามกันมาหยุดอยู่ตรงนั้น บุรุษในสูทสีดำผูกเนคไทสีจัดจ้าก้าวลงมาจากรถด้วยท่าทางล้วนยียวนกวนอวัยวะเบื้องล่าง
ขณะที่ใครคนหนึ่งมองมายังกลุ่มคนที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากที่พวกตนยืนอยู่นัก...
?เอ็งว่ามันจะหนีเข้ามาในนี้หรือวะ...? คนหนึ่งถามขึ้น
?ก็แถวนี้มีแต่ที่นี่ไม่ใช่หรือ...ตามทางที่ผ่านมา...ไม่น่าจะมีที่ให้มันหลบซ่อนได้สักแห่ง?
?ไปถามไอ้พวกที่นั่งอยู่ซิ...เผื่อมันจะเห็น...?
?ถ้ามันเห็น...มันไม่นั่งเฉยๆ หรอกวะ...อีนังหนูนั่นถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว...?
?ก็ไปถามดู มันจะเสียเวลาแค่ไหน...ไม่มีใครถามใช่ไหม...กูไปเอง...?
ว่าแล้ว หนึ่งในจำนวนนั้นก็เดินอย่างองอาจแต่กวนได้สุดๆ ตรงไปยังกลุ่มคนที่นั่งอยู่...
เมื่อเข้าไปใกล้จึงสังเกตได้ว่ากลุ่มคนเหล่านั้น แต่งตัวเหมือนซามูไรโบราณสมัยเก่ากันทุกคน แต่ผมไม่ได้เป็นทรงประหลาดมากด้วยสีสันแบบพวกตน...ทุกคนไว้ผมแบบผู้ชายธรรมดา รองทรงสั้นบ้างยาวบ้างเป็นปกติ
?เฮ้ย...ที่นี่ที่ไหนวะ...?
เขาถามคนกลุ่มนั้นด้วยเสียงดังราวจะข่มคู่ต่อสู้เอาไว้ก่อน...
?โตเกียวไง...มึงมาจากไหนล่ะ...? คนที่ตอบย้อนถามมาอย่างกวนๆ พอกัน
?โตเกียวมันกว้างนะโว้ย...ตรงนี้มันตรงไหนของโตเกียวกันวะ...???
?มึงไม่ได้ดูป้ายตอนผ่านมารึไง...?
คนที่นั่งข้างๆ คนตอบคนแรกถามกลับมา...อย่างกวนยิ่งกว่า
?กูอยากรู้ว่าที่นี่มันตรงไหนของโตเกียว...? มันถามใหม่แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนสายตาสบกันอย่างเอาเรื่อง...
?กลับไปซะ...? คนตอบไล่แทน ?ที่นี่เป็นเขตของเรา...โรนิน...?
พอจบคำว่า ?โรนิน? ทั้งหมดก็ลุกขึ้นเกือบพร้อมกัน แล้วตีวงมารอบตัวคนที่เดินมาถามเพียงคนเดียวนั่น...
คำว่า ?โรนิน? มันเคยได้ยินมานานแล้ว และบัดนี้ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็เรียกรวมกันว่า ?ยากูซ่า? หมด...
ขณะที่มันยืนคิด...พรรคพวกก็เดินเข้ามาสมทบ พอๆ กับพวกที่นั่งอยู่ก็กระจายตัวลากดาบยาวมาหยุดอยู่รอบๆ ตัว...ยกเว้นคนคนเดียวที่นั่งเฉยอยู่และทอดดวงตาคมดุมาที่มัน...พร้อมกับบอกว่า...
?ออกไปซะ...เราให้เวลาแกนาทีเดียว...ไม่งั้นจะตัดหัวฝังไว้ที่นี่ทั้งหมด?
มันฟังคำขู่มาเยอะ...แต่ไอ้หมอนี่ขู่ได้น่ากลัวจนรู้สึกว่าถูกตัดหัวไปแล้วจริงๆ...เล่นเอาร่างในสูทดำเซโดยไม่รู้ตัว...
ทุกคนยกมือไปที่อกเสื้อหมายจะคว้าปืนออกมาสู้...แต่ต้องพากันชะงักเมื่อดาบยาวเหล่านั้นพุ่งมาที่คอหอยอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะชักปืนออกมาได้ทัน...
ใช่แล้ว...พวกมันรู้ดีว่าไม่ทันได้ดึงปืนออกมา มีหวังคอขาดกันหมดในพริบตา...
?จะไป...หรือจะตาย...?
คำถามสุดท้ายจากคนที่นั่งอยู่ทำเอาทุกคนต้องถอยอย่างหมดรูป...เพราะรู้ดีว่ามีหวังมือขาด หรือไม่ก็คอขาดก่อนจะดึงอาวุธออกมาต่อสู้อย่างแน่นอน...
มันทั้งหมดจึงค่อยๆ ถอยโดยมีเจ้าถิ่นตามจ่อดาบไปติดๆ...ไม่เปิดโอกาสให้มันดึงปืนออกมาต่อสู้จนถึงรถ...แล้วถอยออกไปโดยดี...
?ความจริงเราไม่น่าจะยอมมัน...เมื่อกี้มีโอกาส...?
ใครคนหนึ่งพูดขึ้น เมื่อรถวิ่งออกไปไกลพอสมควร...
?มึงไม่เห็นรึว่ามันตามมาถึงรถ...และฝีมือดาบของมันแต่ละคน...แค่จ่อปลายมาโดยมือไม่สั่นก็รู้แล้วว่ามันเอาแน่?
?เรายังไม่พร้อมจะมีเรื่องกับมัน...ดูป้ายเร็วว่าไอ้หมู่บ้านนี้ชื่ออะไร...?
เสียงคนที่สามทำให้ทั้งคู่เลิกทะเลาะกัน หันไปมองหาป้ายทันที...
?เรามีงานต้องทำ...ต้องเอาตัวนังเด็กคนนั้นไปให้เจ้านาย...หยุดรถแล้วเริ่มตระเวนหากันใหม่...?
คนที่เป็นลูกพี่ในกลุ่มนี้สั่ง ทำให้รถหยุดทันที...คนทั้งหมดลงจากรถแล้วสอดส่ายสายตามองหาเป้าหมายที่ตามมาอย่างจริงจัง...หวังจะได้ตัว ?หล่อน? กลับไป...
?โย่ย...ลูกพี่...? ใครคนหนึ่งบอกเมื่อแลเห็นป้าย...
?ไม่เคยได้ยินเลยว่ะ...แต่ก็ดี สั้นดี... ?โย่ย? ...หมู่บ้านดี...หรือคนดีวะ...?
คนถามถามไปอย่างนั้น...คำว่า ?ดี? ไม่ได้วิ่งเข้าไปจับหัวใจเลยสักนิด
?มันอ้างว่าเป็นโรนิน...แถวนี้มีปราสาทด้วยหรือวะ...? พร้อมกับคำถาม ทุกคนก็หันไปเห็นปราสาทเก่าๆ บนยอดเขาไม่ไกล ที่จะได้รับอนุญาตให้สร้างขึ้นเมืองละแห่งเดียวเท่านั้น
**********************************************************************************************************
พอคนเหล่านั้นออกไปหมด...คนที่นั่งอยู่เพียงคนเดียวบนเสื่อก็ได้ยินอะไรบางอย่างมาเข้าหู?
ร่างสูงหันขวับไปมอง...แล้วโดดตามเสียงไปทันที...สิ่งที่เขาเห็นทำเอาเคนอิชิถึงกับหยุดกึกไปชั่วขณะ...ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในพุ่มไม้นั่น...
นี่ล่ะมังที่ทำให้ไอ้พวกนั้นตามเข้ามาถึงในนี้...แม่สาวน้อยคนนี้เอง เขารำพึงอยู่ในใจเมื่อขยับตัวตามเข้าไปในพุ่มไม้ที่ด้านในโล่ง สามารถใช้เป็นที่ซ่อนได้สบาย...แต่ตอนนี้หล่อนหมดสติไปแล้ว...เพราะอะไร...
เขากวาดตาไปทั่วเรือนร่างกลมกลึงบอบบางน่าถนอมในชุดนักเรียนมัธยมปลายของหล่อน แล้วหยุดเมื่อมองเห็นชายกระโปรงเลื่อนขึ้นไปสูง อวดปลีขาเรียวยาวขาวอมชมพูน่ามอง ทำเอาเคนอิชิต้องกลั้นใจเมื่อยื่นปลายนิ้วไปแตะเพียงกระโปรงแล้วเลื่อนมันลงปิดขาหล่อนตามเดิม...
?ลูกพี่...?
เสียงลูกน้องที่ดังตามมาทำเอาเคนอิชิต้องหันไปหักกิ่งไม้ที่ตกลงมาปิดบังสายตาออกทีละกิ่ง จนเป็นช่องว่างพอเอาตัวหล่อนออกไปได้...
?อุ๊ย...ผู้หญิง!?...?
โบรุ ลูกน้องตัวอ้วนกลมสมชื่อครางออกมาเมื่อเห็นลูกพี่ค่อยๆ ช้อนหล่อนขึ้นอุ้มแล้วพาเล็ดลอดกิ่งไม้ออกมา...
?อุ๊ย...สวยด้วย...น่ารักยังกับตุ๊กตา...?
โบรุอุทานเมื่อเห็นดวงหน้างามที่ซบอยู่กับบ่ากว้างของลูกพี่ถนัด...
?ถอยไป...? เคนอิชิไล่ลูกน้องให้หลีกทางขณะที่อุ้มหล่อนตรงไปยังตัวบ้านของเขาไม่ไกลจากบริเวณนั้น
เสียงของลูกน้องอีกหลายคนตามมา...แล้วผิวปากอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไร...
?เฮ้ย...ชุดนักเรียนว่ะ...ชุดนักเรียน...?
ใครคนหนึ่งกระซิบ...แต่ทุกคนก็ได้ยินเสียงกระซิบสั่นๆ ของมันกันทั่ว...
?กูชอบ...?
มันคร่ำครวญ...เมื่อมองไปยังถุงเท้าขาวที่มอมแมมไปหมดนั่น...
?ขอถอด...ถุงเท้าหน่อย...?
มือของมันยื่นมาที่ถุงเท้าของหล่อน และเคนอิชิขยับตัวพาหลบเสีย...
?โธ่ลูกพี่...แค่ถุงเท้านะ...?
คนชอบเด็กนักเรียนต่อว่า ขณะที่ลูกพี่ทำเฉยเหมือนไม่ได้ยินและไม่สนใจ...
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันชอบอะไร...ผู้ชายมากมายชอบเด็กสาวในชุดนักเรียนที่มีปกเสื้อกะลาสีแบบนี้นัก เขารู้...แต่ไม่เคยชอบอย่างนั้น...เด็กนักเรียนคือเด็กในความรู้สึกของเขา...
ลูกน้องทุกคนที่ตามมาพากันส่งเสียงจิ๊กจั๊กอย่างถูกใจเมื่อเห็นร่างงามในอ้อมแขนลูกพี่...
?เมื่อยไหมกว่าจะถึง...ให้พวกเราช่วยอุ้มหล่อนมั่งก็ได้...ตัวหล่อนคงนุ่มนิ่มพิลึก?
ใครคนหนึ่งว่า แต่ลูกพี่เฉย...ไม่คิดส่งหล่อนให้ใครช่วย...
?ตัวคงหอมน่าดู...?
อีกคนพึมพำ...และสอดหน้าเข้ามาใกล้หมายจะได้กลิ่น
แต่เคนอิชิก็พาหลบอีก
?โธ่ลูกพี่...แค่นี้ก็หวง...?
?หล่อนเป็นของลูกพี่...ใครเห็นก่อนเป็นของคนนั้น...?
โบรุตีตราจองตามกฎของกลุ่มทันที...ทำเอาทุกคนหงอยไปเลยทีเดียว...
?ดูได้...แต่ห้ามแตะ...ไม่งั้น... ?ตาย?...?
โบรุประกาศเตือนให้รู้ว่าของใครเป็นของใคร...แต่คำว่า ?ดูได้? ทำให้ทุกคนรู้สึกคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง...
?ไม่เป็นไร...ฝันเอาก็ได้วะ...?
คนหนึ่งพูด ทำเอาทุกคนหัวเราะขึ้นมาอย่างครื้นเครงรวมทั้ง ?ลูกพี่? ที่ก้มลงมองร่างในอ้อมแขนโดยไม่ตั้งใจ...
ไม่นานนัก เคนอิชิก็พาหล่อนมาถึงบ้าน...ยาย ?โอเซ? แม่บ้านเก่าแก่ที่อยู่กันมานานออกมาเห็นเข้าพอดี...
?อุ๊ย...คุณหนูไปเอามาจากไหนคะ...?
ถึงเคนอิชิจะโตเกิน ?หนู? แล้ว...แต่โอเซก็ยังเรียก ?คุณหนู? อยู่นั่น...แล้วหมุนตัวเดินนำเข้าบ้านอย่างรู้หน้าที่...วิ่งไปบนกระดานขัดเรียบกริบ...แม้จะไม่มันวาวเหมือนสมัยก่อน...แต่ก็สะอาดเท่าที่แรงแกจะทำได้...
โอเซเปิดประตูไม้กรุด้วยกระดาษออก ทำให้ชายหนุ่มก้าวเข้าไป แล้วดึงฟูกบางๆ จากในตู้มาปูพร้อมหมอน...และผ้าห่มที่ลากลงมารวดเดียวหมด...
?ไปได้ตัวมาจากไหนคะนี่...?
นางถามและก้มลงมองเด็กสาวที่เขาวางหล่อนลงอย่างระมัดระวัง...ตั้งแต่วางร่างบางลงแล้วก็วางปลายเท้าก่อนจะหันมาช้อนศีรษะหล่อนวางลงพร้อมกับจ้องนิ่งอยู่
?หล่อนหนีพวกยากูซ่ามา...? โบรุเข้ามาตอนไหนไม่รู้เป็นคนตอบ
?รู้ได้ยังไงคะว่าเป็นยากูซ่า...? โอเซถามอย่างสงสัย
?ดูมันแต่งตัวไง ใครเห็นก็รู้...?
คำตอบของโบรุทำเอาโอเซต้องหันไปมองเคนอิชิโดยอัตโนมัติ...เพราะนางรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร...
?แล้วเธอเป็นอย่างไรบ้างคะนี่...?
โอเซแตะลงบนแขนบอบบางซึ่งเวลานี้เขียวอื๋อจนเห็นได้ชัดและร้อนไปหมด...
ประสบการณ์ของนางบอกให้รู้ทันทีว่า...
?อุ๊ยตาย แขนหักนี่คะนี่...ตายแล้ว ดูให้ทั่วสิคะว่ามีอะไรหักอีก...?
แล้วโอเซก็สำรวจไปทั่วตัวหล่อนขณะที่เคนอิชินั่งมอง...ไม่กล้าแตะหล่อนอีก...
?ค่อยยังชั่ว...แค่แขนหักเดี๋ยวโอเซจัดการเอง...คุณหนูไปพักเถอะค่ะ...โบรุไปหาอาหารให้พรรคพวกแทนโอเซได้ไหม...โอเซจะดูเด็กผู้หญิงคนนี้ให้...?
?ใครว่าเด็ก...เป็นสาวแล้วนั่น...แล้วก็สวยด้วย...อยากดูตอนฟื้นแล้วจังว่าจะสวยสักแค่ไหน...?
โบรุเถียงขณะที่มองเด็กสาวอย่างพอใจ...แต่ก็ถูกลูกพี่ลากคอให้ตามกันออกไปซะก่อน...
ที่ลานหน้าบ้าน...พรรคพวกที่ตามกันมา และคนที่อยู่ด้านในรวมตัวกันแล้วราวสามสิบคน กำลังฝึกดาบไม้ที่เรียกว่า ?เคนโด? กันอย่างขะมักเขม้น...
คนที่เก่งกว่าจะเป็นผู้สอนตามตำราอาจารย์ที่สอนกันมาเป็นทอดๆ มาจนถึงปัจจุบัน
โบรุจัดการออกไปตบมือเรียกให้ทุกคนหยุด แล้วมาขนอาหารออกมารับประทานกันเพราะยายโอเซไม่ว่างในวันนี้
เคนอิชิพาตัวเองมานั่งอยู่หน้าบ้านแล้วคิดถึงการที่ได้ตัวหล่อนมาโดยไม่คาดคิด...เพราะแต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยไปนั่งอยู่บนก้อนหินนั่น...
แต่วันนี้ได้เดินสำรวจไปทั่วหมู่บ้าน...แล้วไปนั่งพักอยู่ได้ไม่นาน ไอ้พวกนั้นก็เข้ามาพอดี...
มันตามหล่อนมา...เพราะอะไร...เพียงแค่อยากได้เด็กผู้หญิงไปเป็นเหยื่อของมันเท่านี้เองหรือ ถึงต้องพากันมาเป็นคันรถ...เคนอิชิสงสัย...
เขารู้ว่าพวกมันเป็นใคร...ขบวนการยากูซ่ามีมากมาย และกำลังครองเมือง อย่างไรเคนอิชิรู้...แต่ไม่อยากเข้าไปสัมผัสด้วย เพราะไม่ชอบวิธีทำมาหากินของพวกนี้ ซึ่งทำให้ ?โรนิน? อย่างเขาเสื่อมเสีย...
เคนอิชินึกถึงบิดาของเขาซึ่งเป็นผู้รับใช้ใกล้ชิดโชกุนที่สุดในสมัยก่อน...และต่อสู้เพื่อปกป้องชุมชนแห่งนี้มาตั้งแต่สมัยปู่ของปู่จนตกมาถึงเขา...
สังคมภายนอก...ไกลออกไปอาจจะเปลี่ยนแปลง...แต่ที่นี่ไม่เคยเปลี่ยน ไม่เคยรังแกคนที่อ่อนแอกว่า...ไม่เคยรีดไถผู้คน ยกเว้นจะนำมาให้เองซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นอาหารการกิน ผลิตผลที่ได้จากเรือกสวนไร่นา ไม่ได้เป็นเงินอย่างที่ยากูซ่าสมัยนี้ต้องการ ไม่เคยค้าผู้หญิงหรือเด็ก ซึ่งเป็นที่เสียศักดิ์ศรีของโรนินเป็นอย่างยิ่ง...เขาไม่ทำ...
โรนินอย่างเขาอยู่ด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีสืบต่อกันมาจากโบราณกาล และไม่ยอมให้อะไรมาเปลี่ยนแปลง...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สาวมัธยมปลายกำลังหนีสุดชีวิตจากการตามล่าของเหล่าวายร้ายฝ่ายตรงข้าม ?ซายูริ? แอบซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้จนสลบไปในอาณาบริเวณของพวกที่เรียกตัวเองว่าโรนิน ชายหนุ่มในชุดเคนโดเป็นผู้มาอุ้มเธอออกจากที่ตรงนั้นและเพียงแวบแรกก็พึงใจผู้หญิงในอ้อมแขนคนนี้ และเมื่อเจ้าพ่อยากูซ่าเอ่ยปากให้เขาดูแลซายูริอย่างดีเคนอิจิจึงไม่ปฏิเสธ แต่ผู้ชายมาดนิ่งขรึมอย่าง ?เคนอิชิ? ไม่ทำอะไรประเจิดประเจ้อตามอารมณ์ตัวเองอยู่แล้ว ทั้งๆ ที่บ่อยครั้งเขาอยากจะรั้งร่างบางในชุดกิโมโนแสนสวยมาจูบหยอกเอินก็ตาม
ความรักทำให้เคนอิชิและซายูริรอคอยจนถึงเวลานี้ เวลาที่จะได้แสดงความรักต่อกันและกัน...เวลาที่มีกันเพียงสองคน จุมพิตอันซาบซึ้งดูดดื่มลึกล้ำของเคนอิชิที่มีต่อซายูรินี้ไม่ใช่การระบายอารมณ์ การลูบไล้ไปทั่วตัวก็เช่นกันที่ไม่ใช่เป็นการระบายความต้องการให้หมดไปตามธรรมชาติอย่างไร้ค่า การแสดงความรักต่อกันมีความหมายมากมายสำหรับคนที่ ?รักกัน? เกินจะบรรยายได้ แต่จะมีคนสักกี่คนที่เข้าใจอย่างซาบซึ้ง...หากไม่ได้ให้หัวใจผ่านการเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย
