?นายสงสัยใคร?
บูชิตกล่าวด้วยเสียงเรียบแต่เคร่งเครียดอยู่ในที...ทำคนถูกถามถึงกับขมวดคิ้วนิ่วหน้ายุ่งตอบกลับมา
?แล้วนายล่ะสงสัยใคร?
?เลขาฯ นาย?
คำตอบนั้นทำให้บุรุษหนุ่มมาดเข้มหรี่ตาลง ทำหน้าราวกับจะเปล่งแสงอะไรบางอย่างออกมา
เห็นได้ชัดว่าคำตอบนั้นทำให้ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยเพราะเขาไม่เคยคิดถึงเลขาฯ ของตัวเองมาก่อน
?ทำไมล่ะ??
บูชิตย้อนถามกลับไปเหมือนจะบอกว่าทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อเขาตรวจสอบมาอย่างดีแล้ว
?นายกำลังจะบอกว่า...นายสงสัยคุณนงนี่นะ??
ชายหนุ่มลูบคางอย่างใช้ความคิด ไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด
?เออ...ก็ใช่น่ะสิ จะใครเสียอีกล่ะ อย่าบอกนะว่านายไม่เชื่อ?
บูชิตมองผ่านกระจกห้องทำงานเพื่อนออกไป มองหญิงสาวที่กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างแข็งขัน
?จะบ้าหรือไง ไม่มีทาง? ชายหนุ่มปฏิเสธหัวชนฝา ?อย่างคุณนงนี่นะ จะทำอะไรแบบนั้นได้?
?เงินมันไม่เข้าใครออกใครนะ...หรือนายจะเถียง?
ใบหน้าหล่อนั้นฉายแววไม่เห็นด้วยกับเพื่อนเลยแม้แต่น้อย
?ไม่มีทางใช่คุณนงแน่?
?นั่นไง ฉันว่าแล้ว...เพราะแบบนี้ไงฉันถึงอยากให้แน่ใจก่อน?
ธัสยุส่ายหน้าไปมาอย่างไม่อยากเชื่อ
?ไม่มีทาง?
?แต่ฉันว่ามีนะ...นายลองคิดดู ใครกันที่เกี่ยวข้องกับเงินของนายมากที่สุด ไม่ใช่เลขาฯ ของนายหรอกหรือ?
แม้ว่าเหตุผลของบูชิตจะฟังดูเข้าเค้า...แต่ยังไงเสียธัสยุก็ไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเลขาฯ ที่ทำงานกับเขามาร่วมสิบปี จะกลายเป็นคนยักยอกเงินในบริษัทเขาไปได้
เขารู้จักนงสินีดี นงสินีเป็นคนขี้กลัว ขี้อาย และที่สำคัญคือหล่อนเป็นคนเจียมตัว ไม่คิดใฝ่สูงเกินศักดิ์ อย่าว่าแต่คิดเลย แค่ถูกกระเซ้าก็ยังทำหน้าไม่ถูก
เขาไม่คิดว่าคนอย่างนงสินีจะกล้าหาญขนาดยักยอกเงินบริษัทเข้ากระเป๋าตัวเองได้...เขาไม่เคยสงสัยนงสินีเลยแม้แต่น้อย และออกแปลกใจมากที่เพื่อนเขาดูมั่นใจว่าเลขาฯ ของเขาเป็นตัวการ
?ฉันไม่คิดว่าคุณนงจะกล้า?
?นายไปรู้ใจเขาได้ยังไง?
?นายลืมแล้วหรือว่าคุณนงทำงานกับฉันมากี่ปี?
?แล้วไง...ของแบบนี้เลือดเข้าตามันก็ทำกันได้ทั้งนั้นแหละ?
?ฉันไม่คิดว่าคุณนงจะมีปัญหาขนาดนั้น?
?แต่หลักฐานทุกอย่างมันชี้ไปที่เลขาฯ ของนายนะ?
ธัสยุมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที ก่อนจะพยักหน้ายอมรับ
?ก็จริงของนาย?
?เราคงต้องสืบสวนเธออย่างจริงจัง?
ธัสยุลูบคางอย่างใช้ความคิด
?นายมั่นใจแค่ไหน??
?เก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์?
คำตอบที่ได้รับทำให้ธัสยุนิ่งไป เพราะทราบดีว่าข้อหานี้ร้ายแรงขนาดไหน...คนโกงจะต้องถูกลงโทษ และที่สำคัญที่สุดก็คือเขาต้องการจัดการปัญหานี้ พร้อมกับดำเนินคดีตามกฎหมาย ไม่ว่าเป็นใครทั้งสิ้น...
เขาจะไม่ยอมให้คนชั่วลูบคมเขาเล่นแล้วปล่อยให้ลอยนวลไปได้
ดวงตาคมเข้มของชายหนุ่มจ้องตรงไปที่เลขาฯ ของตัวเอง...
?ทำในสิ่งที่นายต้องทำแล้วกัน?
บูชิตคลี่ยิ้มเมื่อเพื่อนเปิดไฟเขียว
?ขอบใจ...?
?ยังไงฉันก็ไม่คิดว่าจะเป็นเขาหรอกนะ?
?ไม่ใช่ก็ดีไป...?
?ฉันก็ขอให้เป็นแบบนั้น?
บูชิตตอบเสียงเนือยออกไป...ทราบดีว่าเพื่อนของตนเองผูกพันใกล้ชิดกับเลขาฯ มากแค่ไหน แต่ก็นั่นแหละ...ในเมื่อมีการโกงเกิดขึ้นเขาก็ต้องจับหัวขโมยให้ได้ แม้จะต้องใช้เวลาอยู่บ้าง
หลังจากบูชิตเข้ามาตรวจสอบตามคำร้องขอของเพื่อน หลังจากพบพิรุธทางตัวเลขในบัญชีหมุนเวียนของบริษัทก็มีการตรวจสอบมาได้สักระยะหนึ่ง สุดท้ายผลทุกอย่างออกมาพุ่งเป้าไปที่เลขาฯ คนสนิทของเพื่อนเขานั่นเอง
บูชิตทราบว่ามันยากจะทำใจ แต่ในเมื่อผลออกมาแบบนั้นก็ต้องยอมรับ และเอาตัวคนผิดมาลงโทษให้ได้
บูชิตกลับออกไปแล้ว...ธัสยุทราบว่าตัวเองไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากปล่อยให้บูชิตจัดการกับคนกระทำผิด...
แต่อย่างไรเสียธัสยุก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าคนเซื่องๆ อย่างนงสินีจะกลายเป็นคนฉ้อโกงเงินบริษัทเขาได้
?คุณนงเข้ามาหาผมหน่อย?
เสียงห้าวทุ้มนุ่มหูดังผ่านเครื่องติดต่อภายใน
สาวน้อยใบหน้าซื่อใสรีบเอื้อมมือไปกดปุ่มตอบรับทันทีอย่างกุลีกุจอ
?ค่ะ...คุณธัสยุ?
นงสินีคว้าไอแพดลุกขึ้นจากโต๊ะ รีบก้าวฉับๆ เข้าไปในห้องทำงานของเจ้านายตนเองทันที หากแต่มีเสียงแทรกขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน
?พี่นง?
นงสินีชะงักเท้ากึก หันไปมองร่างโปร่งบางในชุดทำงานทั้งรัดรูปทั้งแสนสั้นนั้นด้วยสายตาขมวดยุ่ง
?นุ่น?
หญิงสาวใบหน้าสวยเฉี่ยวแบบสาวทันสมัยฉีกยิ้มตอบรับกลับมาทันที
?จะรีบไปไหนคะ เดินปลิวจนจะเหาะเชียว?
นงสินียิ้มเก้อๆ
?คุณธัสยุเรียกน่ะ?
นุ่นหรือนางสาวนิรชดาทำคอย่นทันที เมื่อพี่สาวเอ่ยชื่อบุรุษที่ตัวเองไม่ค่อยชอบขี้หน้าสักเท่าไหร่
?วันหนึ่งเขาจะเรียกใช้กี่สิบครั้งนี่...นุ่นว่าพี่นงน่าจะย้ายเข้าไปทำงานในห้องเขาซะเลย จะได้ไม่ต้องเปลืองเวลาเดินเข้าเดินออก?
?อย่าบ่นน่า...นี่มันงานของพี่ ว่าแต่เราเถอะ มาทำไม ข้างล่างไม่มีงานทำหรือไง?
นงสินีตำหนิน้องสาว
นิรชดาย่นจมูก
?คนเราก็ต้องมีเวลาพักบ้างสิพี่นง ไม่ได้อย่างพี่นงนี่ จะได้เป็นทาสเจ้านายตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง?
?บ๊อง ฟังพูดเข้า...มีธุระอะไรก็ว่ามา พี่ไม่มีเวลาคุยหรอกตอนนี้ ขืนเข้าไปช้าเจอเล้งอีกล่ะแย่แน่?
?เผด็จการชะมัด?
?ไปว่าเขา?
?ก็จริงนี่...พี่นงไม่เห็นต้องกลัวเขาลานขนาดนี้เลย เป็นนุ่นนะ...?
?เป็นคุณ คุณจะทำไมไม่ทราบ?
หญิงสาวพูดค้างเอาไว้ เพราะมีเสียงดังแทรกผ่านออกมาทางเครื่องติดต่อภายในซะก่อน ทำเอานงสินีเบิกตาโตทันที เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองลืมปิดเครื่องติดต่อภายในเสียสนิท เพราะความรีบร้อนกลัวไม่ทันใจเจ้านาย
ขณะที่นงสินีหน้าตาตื่นอยู่นั้น น้องสาวจอมซ่าของตัวเองก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เครื่องติดต่อภายในราวกับต้องการให้คนข้างในได้ยินให้ถนัดหู
?ก็จะหาอะไรทุ่มที่สวมหมวกคุณน่ะสิ?
?เธอ!?
?ทำไมคะ เจ้านายขา?
หญิงสาวพูดเสียงหวานจ๋อยเลยทีเดียว
พอนงสินีหายตกใจจึงรีบปรามน้องสาวทันที
?นุ่น!?
นงสินีรีบดึงแขนน้องสาวถอยออกมา หลังจากปิดเครื่องรับส่งภายในก่อนที่จะเกิดการตอบโต้กันมากไปกว่านั้น
?พอได้แล้ว?
?ฮึ! ทำไมต้องให้เขากดขี่อยู่ได้...พี่นงเป็นเลขาฯ นะไม่ใช่คนรับใช้?
นงสินีถอนใจยืดยาว
?ไม่เอาน่านุ่น ไปก่อน...พี่จะเข้าไปหาคุณธัสยุ ป่านนี้คงโกรธแย่แล้ว?
?ก็ช่างเขาสิ นุ่นไม่ใช่ลูกน้องเขาสักหน่อย?
?นุ่นไม่ใช่แต่พี่ใช่นี่นา?
?งานมีถมไป พี่นงไปทำงานบริษัทนุ่นก็ได้?
นงสินีส่ายหน้าอ่อนใจน้องสาว...ดูเถอะ...มาหย่อนระเบิดไว้แล้วก็ไปเสียเฉยๆ นงสินีรีบเข้าไปหาเจ้านายทันที
นงสินียิ้มแหยๆ เดินเข้าไป
?นง...นงขอโทษแทนน้องสาวด้วยนะคะ?
เห็นหน้าหล่อๆ นั้นแล้ว นงสินีคิดว่าตัวเองคงเจอระเบิดลูกโตเข้าแน่ๆ นงสินีพยายามใจดีสู้เสือเข้าไว้
?ช่วยอบรมน้องสาวคุณเสียบ้าง?
?เอ่อ...ค่ะ...?
เสียงเขียวๆ นั้นทำให้นงสินีเหงื่อแตกพลั่ก
อะไรบางอย่างในดวงตาคู่คมกริบคู่นั้นทำให้นงสินีเหมือนหัวใจจะละลายอยู่ตรงนั้น...
?เอ่อ...คือ...ยายนุ่นแกเป็นคนมุทะลุอย่างนั้นเอง จริงๆ แล้วไม่มีอะไรหรอกค่ะ...นงต้องขอโทษแทนน้องอีกครั้ง?
?มารยาทแย่มาก?
นงสินีหน้าเจื่อน
?เอ่อ...?
?เขามาทำไม??
?มาคุยเล่นค่ะ?
?ว่างมากรึไง?
ชายหนุ่มถามเสียงเย็นเรียบ
?เอ่อ คือ...คือ...?
ธัสยุโบกมือตัดรำคาญ
?ช่างเถอะ ผมไม่ใส่ใจหรอก ว่างๆ คุณช่วยเอาน้องสาวไปเช็คประสาทบ้างก็แล้วกัน...ทำตัวเป็นหมาบ้าแบบนี้จับฉีดยาซะบ้างก็ดี?
?ฉีดยาตัวเองเถอะ?
เสียงแหลมดังแทรกขึ้นมา ทำเอานงสินีหันขวับไปมองน้องสาวที่ยืนอยู่ตรงประตูอย่างตกใจ ขณะที่บุรุษหนุ่มทำตาขวางขึ้นมาทันที
?นุ่น!?
นงสินีเรียกน้องเสียงหลง ทำท่าราวกับจะเป็นจะตาย
หญิงสาวร่างบางจ้องหน้าอีกฝ่ายตาเขียวปานกัน
?ทำไมล่ะ เขามาว่านุ่นก่อนนี่...ไม่ได้ตั้งใจมาแอบฟังหรอกนะ แต่กลับมาเพราะลืมบอกพี่นงว่าคืนนี้นุ่นไม่กลับบ้าน?
นิรชดาเชิดหน้าใส่บุรุษหนุ่มอย่างไม่กริ่งเกรง
?ขอโทษ...ฉันว่าคุณนั่นแหละควรไปเช็คประสาทบ้าง ทำตัวเป็นหมาบ้าแบบนี้จับฉีดยาซะบ้างก็ดีนะ?
หญิงสาวเลียนคำพูดเขาทุกคำ
ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยว
?มันจะมากไปแล้วนะ!?
?ทำไม จะทำอะไรฉันไม่ทราบ...เสียใจด้วยนะ บังเอิญฉันไม่ใช่ลูกน้องคุณ ฉันไม่กลัวคุณหรอก ลองเข้ามาสิ ฉันจะหาอะไรทุ่มหัวคุณให้เลือดสาดเลยเชียว?
?นุ่นพอแล้ว...ไปได้แล้ว?
นงสินีรีบดันน้องสาวออกไปจากห้อง ก่อนจะมีเรื่องมากไปกว่านี้
ธัสยุไม่เคยโกรธใครมากเท่านี้มาก่อน เขากำมือแน่น
ให้ตายเถอะ...นี้ถ้าไม่คิดว่าเป็นผู้หญิงล่ะก็ เขาจะตามไปกระชากคอตะบันหน้าเสียให้สมกับความปากดีของเจ้าหล่อนเลยทีเดียว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?นงสินี? ผู้พี่เก็บงำการยักยอกเงินสองล้านเพื่อไถ่ถอนบ้านไม่ให้น้องสาวรู้ ทว่าเพื่อนสนิทของบอสหนุ่ม ?บูชิต? ก็พยายามรื้อหาหลักฐานมามัดตัวจนได้ หล่อนไม่รู้ว่า ?ธัสยุ? เจ้านายที่ใช้งานนงสินีเยี่ยงทาสจะรับฟังข้อแก้ตัวหรือไม่ และยิ่งเขากับ ?นิรชดา? เป็นไม้เบื่อไม้เมาเข้ากันใกล้กันทีไรต้องต่อปากต่อคำทุกที หากบูชิตเอ่ยปากบอกเพื่อนแล้วล่ะก็...น้องสาวต้องโดนข้อหาสมรู้ร่วมคิดเป็นแน่ ด้วยห่วงนิรชดาหนักหนาแม้วิธีการจะฝืนใจสาวเรียบร้อยขี้อายอย่างเธอ ข้อเสนอเดียวที่บูชิตจะยอมปิดปากให้สนิทนั่นก็คือการตกเป็นของของเขา มือน้อยจึงค่อยๆ ปลดเปลื้องกระดุมช้าๆ แม้ว่าเวลานี้แก้มหล่อนจะแดงก่ำร่างบางจะสั่นสะท้านก็ตาม โดยที่หล่อนไม่รู้ว่าเงินก้อนนั้นเป็นโมฆะเพราะลมโมโหของธัสยุจับนิรชดาไปแผดเผาด้วยไฟสวาทแล้ว ส่วนบูชิต...เขาทำได้เพียงชะงักค้างในเมื่อท่อนบนของหล่อนไม่มีอะไรปิดปัง จะเหลือก็เพียงท่อนล่างตัวจิ๋วที่เขาอยากทำให้มันหลุดลุ่ยเสียเอง
