บทนำ ในยามนี้มารสวรรค์ยังไม่ถูกขับขาน
นั่นอาจเป็นความทรงจำในอดีตเมื่อนานมาแล้ว
ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้น
ผมถามไปว่า
?จะดูดเลือดเหรอ??
และเด็กผู้หญิงตอบมาว่า
?ฉันไม่ดูดเลือดเธอหรอกน่า?
เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่สวย งดงามมาก
ผมยาวสีลาเวนเดอร์ ผิวขาว
ดวงตาขี้เล่นสีแดงสด รูปตาเรียวชี้ขึ้นด้านบน
เด็กผู้หญิงคนนี้มีกลิ่นอายราวกับภูตในจินตนาการ
?แล้วจะทำอะไร??
เมื่อผมถาม เธอก็ตอบ
?จะฉีดพิษ?
?พิษ??
?ใช่ พิษ?
พูดจบปุ๊บ เธอก็ผุดรอยยิ้มชวนใจเต้นเย้ายวนผิดวัยเด็กและพยักหน้า
?ฉันจะฉีดพิษของฉันเข้าไปในตัวเธอ เธอจะได้อยู่ห่างจากฉันไม่ได้ไงล่ะ?
เธอเผยอริมฝีปากสีชมพูมันเงาของตัวเอง ดวงตาคู่นั้นยังคงความขี้เล่นอยู่เช่นเดิม ส่วนริมฝีปากค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ลำคอของผมอย่างช้าๆ
?ไม่เป็นไร ฉันไม่ทำให้เจ็บหรอก?
เธอพูดเช่นนั้น แต่ที่จริงแล้วโกหกชัดๆ ผมรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างแทงเข้าไปในลำคอ
?เจ็บ? ผมอุทาน
เธอหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขทั้งที่ยังกัดคอของผมอยู่ ลมหายใจตอนอีกฝ่ายหัวเราะรดคอทำให้ผมตัวแข็งทื่อ
?เอาเลยนะ??
เมื่อเธอกล่าว พิษก็วิ่งเข้ามาในคอทันที
ผมรู้สึกได้
พิษ
<อาคม> นั่นถูกร่ายใส่ผมแล้ว
ทุกอย่างจบลงอย่างรวดเร็ว
เธอผละออกห่าง จ้องมองผมอย่างพอใจและมีความสุข
?อ้ะ เสร็จแล้วจ้า~ ทีนี้เธอก็อยู่ห่างฉันไม่ได้แล้วนะ อยู่ด้วยกันตลอดทั้งยามเป็นยามตาย เตรียมใจพร้อมรึยังเอ่ย??
ผมตอบไปว่า
?....ยังไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรเลย?
?ฮ่ะๆ แต่ฉันร่ายคำสาปไปแล้วนะ~ เพราะฉะนั้นเธอคือทาสรับใช้ของฉัน คือองครักษ์ของฉัน คือคนที่ฉันรัก ฉันรักเธอนะ ไทโตะ?
อยู่ๆ เธอก็พูดเช่นนี้ ผมใจเต้นรัวกับคำพูดของเธอ
?จู่ๆ มาบอกกันแบบนี้มันก็....?
?เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรทั้งสิ้น?
?อะไรเนี่ย?
?ช่างเถอะน่า บอกรักฉันสิ <อาคม>จะได้สมบูรณ์ หรือว่า....เกลียดฉัน??
เธอหน้าจ๋อยเล็กน้อยหลังพูดจบ และขมวดคิ้วมองผมอย่างเหงาหงอย
ผมจึง
?........?
ตอบออกไป
เพราะไม่อยากเห็นใบหน้านั้นของเธอเลย
เพราะไม่อยากเห็นสีหน้าแบบนั้นของเธอผู้เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ช่างกระเซ้าเย้าแหย่และเอาแต่ใจเสมอในยามปกติ
ผมถึงได้ตอบไปว่า
?....ไม่ได้เกลียดหรอก?
?ชอบรึเปล่า??
?อื้อ?
?งั้นพูดสิ?
?........?
?พูดสิ ไทโตะ?
ผมพยักหน้า
?....อื้อ ฉัน....ฉันก็รักเธอเหมือนกัน ฮิเมอา?
และพูดไป พร้อมเรียกชื่อของเธอ
ชั่วขณะนั้นเอง ผมรู้สึกได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนแปลง
รู้สึกได้ว่าโลกและส่วนประกอบทั้งหมดในร่างกายเปลี่ยนแปลงไป
คำสาปออกฤทธิ์แล้ว
<พิษ>ออกฤทธิ์แล้ว
เธอหัวเราะอย่างมีความสุข
ริมฝีปากสีชมพูสวยเผยอออก มองเห็นเขี้ยวแหลมเล็กได้แวบๆ
ผมชอบมองรอยยิ้มของเธอ ผมจึงยิ้มตามไปด้วย มองเธอแล้วยิ้ม
และในขณะที่กำลัง
?ฉันชอบเธอ ฮิเมอา?
จะเอ่ยปากบอกเธอเช่นนี้อีกครั้ง
เรื่องราวของผมก็เริ่มต้นขึ้น
บทที่ 1 พานพบ
?นี่ เอ๊ะนี่! ตื่นซะทีสิ ไทโตะ หมดคาบโฮมรูมไปตั้งนานแล้วนะ?
อยู่ๆ มีเสียงคนเรียก
?อื๋อ??
คุโรกาเนะ ไทโตะครางเบาๆ เขาลืมตาปรือและพบว่าเด็กสาวคนหนึ่งจ้องหน้าอยู่
เด็กสาวผมบ๊อบดำยาวประบ่าสวมชุดนักเรียนปกกะลาสีกับกระโปรงจีบ เธอยิ้มอย่างลำบากใจแม้กระนั้นก็ยังแฝงความอ่อนโยนไว้
ชิกุเระ ฮารุกะ
เธอคนนี้อาศัยอยู่ข้างบ้านมาตั้งแต่ชั้น ป.6 แถมพอเข้าเรียนมัธยมปลายที่โรงเรียนมิยาซากะเมื่อฤดูใบไม้ผลิที่ผ่านมาก็ได้อยู่ห้องเดียวกันแถมนั่งข้างกันอีก เรียกว่าเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กที่ดวงสมพงศ์และผูกพันด้วยชะตาต้องอยู่ข้างกันตลอด
ไทโตะเงยหน้ามองฮารุกะ
?....มีอะไร??
พอได้ยินคำถาม เธอก็ขมวดคิ้วจิ้มลิ้มน่ารักและเอามือเท้าเอวอย่างเคืองๆ
?โธ่~ ไม่ต้องมาถามเลย~ ไทโตะนี่ล่ะนะ หลับตลอดตั้งแต่คาบห้า อาจารย์ปลุกก็ไม่ยอมตื่น?
?....เอ๊ะ? ตั้งแต่คาบห้า? แล้วตอนนี้กี่โมง??
?บ่ายสามยี่สิบ?
?โว้ว? หมดโฮมรูมแล้วไม่ใช่เหรอน่ะ?
?ก็กำลังบอกอยู่นี่ไง?
ฮารุกะกล่าวพร้อมทำหน้าเอือมระอายิ่งขึ้นทุกขณะ
?โกหกใช่มั้ย??
ส่วนไทโตะตกใจลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบตัว เขาจำได้ว่าตัวเองหลับตอนคาบห้าวิชาคหกรรม ช่วงพักกลางวันเขาซื้อขนมปังโครเกต์มาสามอันแล้วอัดเข้าปากพร้อมนมสดจนจุกเสียดท้อง แถมพอถึงคาบคหกรรมอาจารย์ยังบอกว่า
?เอาล่ะจ้ะ วันนี้เรามาเรียนเย็บสอยริมผ้ากันนะ~?
นึกบ่นในใจอยู่ดีๆ ว่าชีวิตนี้คงไม่ได้เอาทักษะสอยริมผ้าไปใช้แน่ๆ ก็ง่วงขึ้นมาแล้วฟุบหลับไปกับโต๊ะ จำได้ถึงตรงนี้
แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะหลับยาวขนาดข้ามวิชาภาษาญี่ปุ่นคาบหกจนกระทั่งจบโฮมรูม
?........?
ไม่อยากเชื่อว่าตอนนี้เลิกเรียนแล้ว
?........?
แต่พอไทโตะเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าเหลือนักเรียนอยู่ในห้องเรียนเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น แถมนักเรียนหลายคนเริ่มหยิบไม้กวาดทำความสะอาดกันแล้ว และเด็กผู้หญิงหลายคนในกลุ่มก็มองไทโตะที่หลับสันหลังยาว ไม่ยอมเลื่อนโต๊ะไปหลังห้องอย่างไม่สบอารมณ์
ไทโตะลนลาน
?....อา~ เอ~ เอ่อ ฉันควรรีบเลื่อนโต๊ะดีกว่าใช่มั้ย??
พวกสาวๆ พยักหน้าพร้อมกับแสดงสีหน้าว่ามันต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ไทโตะจึงรีบร้อนลุกขึ้นยกโต๊ะพลางบ่นอุบ
?....นี่ ฮารุกะ ทำไมเธอไม่ปลุกฉันล่ะ??
ฮารุกะได้ยินเข้าก็พองแก้มเล็กน้อย
?ปลุกไม่รู้กี่รอบแล้วค่า~?
?โกหก?
?ไม่ได้โกหกซะหน่อย?
?งั้นทำไมฉันถึงไม่ตื่น??
?ไม่รู้ ขนาดอาจารย์ยามาดะวิชาภาษาญี่ปุ่นเขกหัวแถมตะคอกใส่ ไทโตะยังไม่ยอมตื่นเลยนะ แล้วอย่างฉันจะปลุกคนขี้เซาแบบนั้นให้ตื่นได้ยังไงล่ะ? ฮารุกะอธิบาย
คำพูดนั้นทำให้ไทโตะเบิกตากว้าง
อาจารย์ภาษาญี่ปุ่นยามาดะ
อาจารย์แนะแนวยามาดะ!
หมัดเหล็กพิพากษามหาประลัยยามาดะ!!
ไทโตะตัวสั่นพรั่นพรึงกับความจริงอันน่าตกตะลึงว่าตัวเองหลับโดยไม่ตื่นแม้แต่ครั้งเดียวในคาบของยามาดะ เขาถามทั้งที่ตัวสั่น
?....ยา ยามาดะโกรธรึเปล่า??
ฮารุกะพยักหน้าอย่างสงบเสงี่ยม
?บอกว่าเดี๋ยวจะฆ่าทีหลัง?
?พูดจริงดิ!?
ไทโตะเอามือกุมหัว ทว่าอยู่ๆ ฮารุกะกลับหัวเราะขึ้นมา
?ล้อเล่นน่า~ โกหกน่ะโกหก วันนี้อาจารย์ยามาดะไม่มาเพราะไม่สบายจ้า~ คาบหกเลยเป็นคาบอิสระไป?
?....เธอนี่ เดี๋ยวฆ่าทิ้งซะเลย?
ไทโตะกำหมัด ฮารุกะยื่นมือทั้งสองออกมาข้างหน้า โพสท่าคาราเต้หลอกๆ ข่มกลับบ้างและพูดว่า
?ฮ่าๆๆ ก็ลองดูซี่ ไทโตะคุง?
?เธอเป็นใครเนี่ยหา??
?ชื่อของฉันคือคุณเจ๊กกี้!?
?แล้วนั่นน่ะใคร??
ฮารุกะเอียงคองุนงง
?อ้าว ไม่ได้มีนักกังฟูชื่อนี้หรอกเหรอ??
?นักกังฟู....นั่นมันแจ๊กกี้ ชานไม่ใช่รึไง? หรือพูดถึงเจ็ท ลี??
?ไม่รู้?
?ถ้าไม่รู้ก็ไม่ต้องเอามาเล่นน่า?
ไทโตะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายและมองรอบตัวอีกครั้ง การทำความสะอาดห้องเหมือนจะเสร็จแล้ว คนอื่นๆ จึงเริ่มย้ายโต๊ะกลับที่เดิม แสงของดวงอาทิตย์ที่มองเห็นจากหน้าต่างชักคล้อยเอียงพอสมควร อีกไม่นานคงใกล้ถึงเวลาที่มันจะย้อมท้องฟ้าเป็นสีแดงแล้ว
ตอนนี้เวลา 15.40 น. ดูเหมือนว่าไทโตะจะหลับยาวร่วมสองชั่วโมงมาตั้งแต่เริ่มคาบห้าจริงๆ
?ตายล่ะหว่า~ หลับมากไปแล้วเรา?
ตอนที่ไทโตะบ่นพึมพำนั่นเอง จู่ๆ ฮารุกะก็เอานิ้วเช็ดข้างปากของไทโตะให้
?โว้ว? หา? เธอทำอะไร??
เมื่อเขาถาม สีหน้าที่เธอมองมานั้นเหมือนจะพูดว่าทำไมเขาต้องตกใจขนาดนั้นด้วย
?เอ๊ะ อ๋อ ก็เปื้อนน้ำลายนี่นา?
เธอตอบ และทำท่าจะเอานิ้วช่วยเช็ดน้ำลายที่ไหลยืดตอนเขางีบหลับอีกที
?....เดี๋ยวๆ รอแป๊บ อืม เอ่อ คือมันไม่มากไปนิดเหรอ??
ไทโตะมองรอบตัว แม้เหลือนักเรียนอยู่ในห้องไม่เยอะแล้วแต่ก็มีหลายคนมองพวกเขา
ก๊วนสามสาวเพื่อนซี้ทำหน้าตาคล้ายจะอุทาน เอ๋? มองมาทางนี้
สองหนุ่มแว่นนิสัยดีที่มักคุยแต่เรื่องอนิเมฯ ทำหน้าตาคล้ายจะอุทาน เอ๋? มองมาทางนี้เช่นกัน
คนอื่นๆ ที่เหลือก็พร้อมใจทำหน้าตาเหลือเชื่อคล้ายจะอุทาน เอ๋? จ้องมองไทโตะกับฮารุกะที่สนิทกันราวคู่สามีภรรยาทั้งที่เพิ่งเรียนมัธยมปลายปีแรก
เอ่อ ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิด ยัยนี่เป็นเพื่อนบ้าน โตกันมาแบบพี่น้องเฉยๆ ไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิดแน่นอน พูดจริงๆ นะ
ไทโตะตั้งใจจะอธิบายแบบนั้น แต่ถึงพูดไป แม้คนอื่นๆ จะยอมรับโดยดีว่าพวกเขาสนิทสนมกัน ทว่าวันรุ่งขึ้นจะต้องมีข่าวลือว่าทั้งคู่แต่งงานกันแล้ว ความจริงมีลูกด้วยกันลับๆ แล้วหรือจ้ำจี้กันทุกวัน อะไรทำนองนี้แพร่สะพัด และจบลงด้วยการโดนเรียกตัวไปห้องพักอาจารย์ในที่สุด เขาเคยเห็นคู่รัก 4 คู่ประสบเคราะห์กรรมอย่างนี้มาแล้ว ไทโตะจึงรีบแก้สถานการณ์อย่างเร่งด่วน
?เอ เอ่อ ฮารุกะ คือนี่ พวกเราไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นกันใช่มั้ย? เธอเลิกทำแบบนี้เถอะน่า?
พอพูดจบฮารุกะกลับทำหน้างุนงง
?อื๋อ? ไม่ได้เป็นแบบนั้นหมายถึงอะไรเหรอ??
?เอ่อ เข้าใจหน่อยสิ?
?หือ??
?อืม~ เอ้อ อ่า เออ ช่างมันเถอะ....?
ไทโตะถอนหายใจกับความหัวช้าที่ไม่เคยเปลี่ยนไปของฮารุกะและมองหน้าเธอ มองใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มที่ใครๆ ต่างพากันออกปากชมมาตั้งแต่สมัยก่อน แต่เขาไม่ค่อยนึกถึงเรื่องนี้เท่าไหร่นักเพราะโตมาด้วยกัน ตาดำในดวงตากลมโตนั้นลอยเด่น เส้นผมดำเงาสลวยก็ได้รับการดูแลอย่างทั่วถึง ....เขารู้ดีว่าเธอพยายามกับการดูแลมันมาก
มองแล้วไทโตะก็คิด
?........?
ที่จริงเขาโชคดีมากไม่ใช่รึไงที่มีสาวน่ารักนิสัยดีเช่นนี้อยู่ข้างกาย? อีกทั้งยังสนิทสนมรู้นิสัยใจคอกันดีอีกต่างหาก ขืนพูดว่าไม่เคยสนใจชีวิต มัธยมปลาย ปี 1 วัย 16 ปีแสนปกติธรรมดา แถมถูกขนบธรรมเนียมเช่นนี้มีหวังได้โดนดึงลิ้นหลุดแน่ๆ และหากเป็นคู่ชายหญิงที่มีชีวิตแบบนั้น
ไม่แน่ว่าบางที
ไม่ต้องคิดให้ซับซ้อนไปหรอก ปกติอาจจะคบหาดูใจกันแล้วก็ได้
?........?
ไทโตะมองเธอและคิดเรื่องนี้ไปพลาง
ฮารุกะมองกลับ ทำหน้าทำตางงๆ
?มีอะไรเหรอไทโตะ หน้าเคร่งเครียดเชียว?
เธอถามมา
?........?
ไทโตะพูดคนเดียว
?....แปลกจังน้า....ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกแบบนั้น?
?แล้วพูดถึงอะไรเนี่ย??
?เปล่า ไม่มีอะไร....มันคืออะไรกันแน่นะ?
เขาพึมพำเบาๆ และนึกในใจว่าตัวเองก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
สมัยอยู่มัธยมต้น สาวที่ได้ชื่อว่าน่ารักที่สุดในชั้นปีมาสารภาพรักกับเขาราวปาฏิหาริย์ คราวโน้นก็รู้สึกแบบนี้เหมือนกัน ไม่รู้ด้วยเหตุผลกลใดเขาจึงปฏิเสธโอกาสเดียวในชีวิตนี้ไป โดยไม่อาจรับความรู้สึกของอีกฝ่ายไว้ได้
เขาเคยคิดว่าเหตุผลน่าจะเป็นเพราะตนชอบฮารุกะ เพื่อนสมัยเด็กที่เรียนอยู่อีกโรงเรียน เลยทำใจเป็นแฟนกับสาวน่ารักอันดับหนึ่งของชั้นปีไม่ได้
?........?
แต่เมื่อมองฮารุกะที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ ฮารุกะคนที่ใจดีกับตนเสมอ เธอผู้แสนอ่อนโยน น่ารัก เฉลียวฉลาดและสนิทสนมกันที่สุด
คำพูดที่ลอยมาทันทีทันใดคือ???
?เดี๋ยวเถอะ! เธอเป็นของฉันไม่ใช่เหรอ? ถ้านอกใจกันล่ะก็ไม่ยอมแน่?
จู่ๆ เสียงนี้กลับดังก้องในหัว แถมยังทำเอารู้สึกปวดหัวนิดๆ อีก
เสียงนั้น
?........?
ทำให้ไทโตะตะลึงงัน
เพราะว่าเขารู้จักเสียงที่ดังในหัวนั่นดี
นั่นคือเสียงของเด็กสาวในฝันที่ฝันเห็นเป็นครั้งคราว
เสียงของเด็กสาวที่โผล่มาในฝันน่าเขินอายที่เขาฝันเห็นเป็นพักๆ ความฝันนี้ออกไปทางแนวแฟนตาซี มีหลายอย่างที่ชวนให้อุทานว่าเด็กมัธยมปลายคงไม่น่าฝันแบบนี้กันแล้ว
เสียงนั่นเป็นของสาวน้อยหน้าตาดีในความฝันพิลึกกึกกือที่ฝันถึงตอนงีบหลับเมื่อกี้ด้วย
ไทโตะ
?........?
ฉุกคิดขึ้นมาในใจ อ้าว? เดี๋ยวก่อน?
เอ๊ะ? หา? แปลว่ามันคือแบบนี้เองเรอะ? นี่เราเป็นคนบ้าๆ บวมๆ หลงรักเด็กสาวในจินตนาการที่โผล่มาในฝัน จนรักสาวในโลกความจริงไม่ได้ใช่มั้ย?
เอ๋? เฮ้ย ล้อเล่นใช่รึเปล่า? ไม่น่า ไม่น่า ไม่มีทางหรอก เราเป็นคนปกติกว่านี้ตั้งเยอะ เมื่อกี้ยังแอบคิดเรื่องฮารุกะ....
?........?
ตอนที่มัวแต่คิดเรื่องบ้าๆ บอๆ พวกนั้นอยู่นั่นเอง อยู่ๆ พวกผู้หญิงก็หวีดร้อง กรี๊ดดดดดดดด! กันสนั่นห้อง
เมื่อได้ยินเสียง
?หือ? มีอะไร??
ไทโตะจึงหันไปทางทิศที่เสียงร้องดังมา
?อื๋อ??
ฮารุกะเองก็หันมองตาม และตอนนั้นเอง
ประตูห้องเรียนกระเด็นหลุดออก พร้อมกับร่างผู้ชายคนหนึ่งล้มเข้ามาในห้องเรียน
?อะไร? อะไรน่ะ??
ฮารุกะตื่นตระหนก ไทโตะก้าวออกไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง เอาตัวบังเธอแล้วมองผู้ชายที่เข้ามาในห้อง
?........?
ไทโตะรู้จักชายร่างยักษ์สิวเขรอะเต็มหน้าคนนั้น เจ้านั่นเป็นนักเรียนชั้นปี 3 ชื่อซาคามากิ และผู้นำกลุ่มเด็กความประพฤติแย่ ช่วงนี้ก็มีข่าวลือว่าหมอนั่นข่มขู่รีดไถเด็กปี 1 ที่เพิ่งเข้ามาเรียนเดือนเมษายนด้วย
ตอนนี้เจ้านั่นลอยตัวปลิวพังประตูเข้ามาในห้องเรียนของชั้นปี 1 ห้อง 3 ใบหน้าของซาคามากิที่มักเดินกร่างอวดดีอยู่เสมอบัดนี้บูดเบี้ยวไปด้วยความหวาดกลัว ปากแตกเลือดไหลซิบเหมือนกับโดนใครชกมา สายตาจ้องเขม็งไปยังนอกห้องเรียนในขณะที่ร่างกายสั่นระริก
เห็นดังนั้นไทโตะเลยพึมพำ
?....มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะ??
พร้อมกันนั้นเอง
?....ขอทางหน่อย?
ผู้ชายอีกคนหนึ่งก็เข้ามาในห้องเรียน
ชั่วพริบตานั้น สีหน้าของสาวๆ ที่ยังอยู่ในห้องเรียนเปลี่ยนไปทันที
--------------------------------------------------------------------------------------------
?ฉันจะฉีดพิษของฉันเข้าไปในตัวเธอ เธอจะได้อยู่ห่างจากฉันไม่ได้ไงล่ะ?
ความจริงแล้วเรื่องราวของผมนั้น....มันได้เริ่มขึ้นแล้ว
คุโรกาเนะ ไทโตะ นักเรียนชั้น ม.ปลาย ปี 1 โรงเรียน ม.ปลายมิยาซากะ เขาไม่เชื่ออีกแล้วว่าตนเองคือตัวเอกของชีวิตตัวเอง และไม่เชื่อภาพลวงตาที่ว่าจะได้รับผลตอบแทนจากความพยายาม ทุกๆ วันของเขาหมดไปอย่างคนธรรมดา ไทโตะลืมหมดสิ้น ทั้งรอยยิ้มของ ?เธอ? ?คำสัญญา? ที่เคยให้กันไว้ คำสาปที่ซึมอยู่ในร่างกาย ทำไมความทรงจำสำคัญจึงได้หายไป? แม้กระนั้นก็ตาม ?เธอ? ก็ยังคงยิ้มแย้มอยู่ในความรู้สึกที่สูญหายไปแล้ว
?ตายเพื่อฉันซะทีนะ เฝ้ารอวันนี้มาตลอดเลย?
?มีชีวิตรอด 7 ครั้งไปพบเธอ? เรื่องราวแฟนตาซีการคืนชีพในรั้วโรงเรียน เปิดม่านแล้ว!!
