ฉันยืนกะพริบตาปริบๆ อยู่หลังต้นไม้ มองเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าด้วยใจที่เต้นระทึกสุดๆ ในโรงเรียนชายล้วนที่ฉันแอบเข้ามาโดยพลการเพียงเพราะอยากจะเห็นหน้าคนคนหนึ่ง และตอนนี้...คนที่ฉันต้องการเจอมากที่สุดก็อยู่ตรงหน้าแล้ว!!! เขากับเพื่อนๆ ของเขาอีกสี่คนกำลังรุมสกรัมนักเรียนชายของโรงเรียนนี้อยู่ และดูท่าว่าฝั่งเขาที่มีเพียงแค่ห้าคนจะชนะ เพราะมีแววลอยมาเห็นๆ =___=;;
วี้หว่อๆๆๆๆ
?เฮ้ย! ใครแจ้งตำรวจฟะ!!!? หนึ่งในพวกของอีกฝั่งที่ไม่ใช่พวกเขาห้าคนตะโกนขึ้น ก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง หึๆๆ ฉันแจ้งเองล่ะไม่อยากจะบอก วะฮะฮ่า >O<
และเพียงไม่นาน ผู้ชายที่เป็นเป้าหมายของฉันก็เหลือบมาเห็นฉันเข้า เขายืนมองฉันด้วยสายตานิ่งๆ แต่ทว่าฉันกลับรู้สึกหนาวยะเยือกเวลาสบสายตาคู่นั้น ฉันโต้สายตากลับไปอย่างไม่กลัวเกรง
?บีเอ! ไม่หนีหรือไงวะ เดี๋ยวพ่อก็วิ่งเข้ามาจับหรอก? ผู้ชายผมสีน้ำตาลเกรียมแดดตะโกนถามเป้าหมายของฉันที่ยังคงจ้องมาทางฉันอยู่ เป้าหมายของฉันรีบหันไปหาผู้ชายหัวเกรียมแดดคนนั้น ฉันอาศัยจังหวะนี้หมอบตัวลงไม่ให้เขาเห็นทันที
และดูเหมือนเป้าหมายที่ฉันต้องการมาพบในวันนี้จะหันมามองทางฉันอีกครั้ง แต่เมื่อไม่เห็นฉันในจุดจุดเดิมแล้วเขาก็ขมวดเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตามเพื่อนๆ ของเขาออกไป ฉันเลยวิ่งตามเขาออกไปทันทีแบบเว้นระยะห่างพอสมควร
พวกเขาทั้งห้าคนวิ่งมาหยุดอยู่ที่ซอยแคบๆ แห่งหนึ่ง ฉันแอบมองพวกเขาอยู่ตรงซอยตรงข้ามหลังเสาไฟฟ้าขนาดใหญ่
?อย่าให้รู้นะว่าใครแจ้งตำรวจ ฉันจะเอากระบองทอนฟาตีหัวให้แหลกเลย!!!? ผู้ชายหัวสีเงินตะโกนกร้าว เล่นเอาฉันสะดุ้งโหยง ขนลุกชันตั้งเรียงกันเป็นแถบๆ นี่ถ้าเขารู้ว่าคนที่แจ้งตำรวจเป็นฉัน เขาจะเอากระบองทอนฟาฟาดหัวฉันจริงๆ มั้ยนะ TT^TT
?บีเอ็ม...? เป้าหมายของฉันหันไปเรียกเพื่อนของเขาอีกคนที่มีผมสีดำสนิท หน้าตาโอเวอร์หล่อสุดยอด -////-
?อะไรวะ ทำไมต้องทำเสียงเย็นแบบนั้นด้วย ฉันกลัวนะ >_<?
?ฉันมีเรื่องจะถามแก?
?อ่า....ว่ามาสิ -O-?
?แกเคยไปหักอกผู้หญิงคนไหนบ้างหรือเปล่า?
?ถามทำไมน่ะ = =++?
?ฉันถามก็ตอบมาเหอะน่า?
?อืม... จากการคำนวณจำนวนผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตฉันแล้วพบว่า...?
ในขณะที่ฉันเองก็ลุ้นในคำตอบของผู้ชายที่ชื่อบีเอ็มอยู่เหมือนกัน ผู้ชายหัวสีน้ำตาลเกรียมแดดก็พูดแทรกขึ้นแทน
?มีมากกว่าร้อย!?
โห...ท่าทางจะเจ้าชู้ใช่เล่นแฮะผู้ชายหัวสีดำคนนั้น ถ้าการคาดเดาของฉันถูกต้องล่ะก็...เป้าหมายของฉันจะต้องสงสัยว่าฉันเป็นใครแน่นอน หึๆ จะสงสัยไปทำไม อีกไม่นานนายกับฉันก็จะได้ปะทะกันซึ่งๆ หน้าแล้ว!
?ฉันก็ทิ้งมาเยอะอ่ะนะ แต่ทุกคนก็ยินดีจะจบกับฉันด้วยดี ไม่มีอะไรนี่?
?เอาแบบคนที่เขาทำท่าจะไม่เลิกกับแก รักแกมาก อะไรทำนองนี้น่ะ มีมั้ย?
?งืมๆ แบบนั้นไม่มีหรอก ฉันยังไม่เคยเจอเลย ส่วนใหญ่คบฉันเพราะเงินกับหน้าตาอันหล่อเหลาของฉันเท่านั้นแหละ -.,- จริงมั้ยบีไอ?
?ฮ่าๆๆ ใช่เลย ^^?
?แกถามไปทำไมเหรอบีเอ? ผู้ชายผมสีทองสว่างใส่แว่นกรอบดำดูท่าทางเย่อหยิ่งใช่เล่นอีกคนถามขึ้น เขามอง ?เป้าหมาย? ของฉันลอดแว่นตา ในมือถือหนังสืออยู่หนึ่งเล่ม
?ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากรู้เฉยๆ? เป้าหมายของฉันตอบกลับทันที คงอยากจะรู้เรื่องของฉันจนตัวสั่นแล้วสินะ
?บีเอ...ฉันว่าแกมีอะไรก็บอกมาดีกว่านะ? ผู้ชายหัวสีเงินถามต่อ ดูท่าทางเขาคนนี้จะอารมณ์ร้อนน่าดู นัยน์ตาน่ากลัวแปลกๆ ไม่อยากจะมองเลย -*- แต่ยังไงๆ ฉันว่าอีตาหัวทองนั่นดูไม่น่าคบหามากกว่า
?เปล่านี่ ก็แค่อยากรู้เฉยๆ? เป้าหมายของฉันยังคงตอบประโยคแบบเดิมๆ ฉันขี้เกียจแอบฟังพวกเขายืนคุยกันแล้วเลยหันหลังเดินห่างออกมา
นี่สินะ...เป้าหมายของฉัน...ราพันเซลคนนี้!!
1
ฉันเดินทิ้งห่างออกมาเพื่อจะกลับบ้าน เพราะวันนี้ทั้งวันฉันแอบตามเจ้าพวกบ้านั่นจนเหนื่อยแล้ว อยากรู้ล่ะสิว่าฉันสะกดรอยตามพวกนั้นทำไม แล้วใครในนั้นที่ฉันตาม! เขาคือ ?บีเอ? ลูกชายของเพื่อนคุณพ่อฉันเอง หมอนั่นคือคนที่จะมาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉัน เพราะฉันกำลังโดนปองร้ายจากศัตรูทางธุรกิจของคุณพ่อ!
?หนูไม่ต้องการบอดี้การ์ด!!!? ฉันตะโกนอย่างแข็งกร้าวเมื่อสิ้นคำพูดของพ่อที่บอกว่าอีกสามวันจะพาบอดี้การ์ดส่วนตัวมาให้รู้จัก
?แต่ตอนนี้ลูกกำลังตกอยู่ในอันตรายนะ ศัตรูของพ่อคราวนี้ไม่ได้กระจอกๆ เหมือนพวกที่ผ่านมา?
?หนูดูแลตัวเองได้ค่ะพ่อ ไม่จำเป็นต้องมีบอดี้การ์ด หนูโตแล้วนะคะ อย่าทำเหมือนหนูเป็นเด็กจะได้มั้ย!!!?
?ราพันเซล ฟังพ่อหน่อยสิลูก นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ นะ บอดี้การ์ดของลูกคนนี้เป็นลูกชายของเพื่อนพ่อเอง อายุก็ไล่เลี่ยกับลูก ที่สำคัญคือเขามีฝีมือในการต่อสู้ที่เฉียบขาด เป็นแชมป์เคนโด้ของประเทศไทยด้วยนะลูก?
?ต่อให้เป็นแชมป์เทควันโดระดับโลก มวยสากลหรือว่ามวยปล้ำ ซูโม่หนูก็ไม่ต้องการค่ะ พ่ออย่ามายุ่งกับชีวิตหนูได้มั้ย!!!?
ฉันตะคอกใส่คุณพ่ออย่างโมโห ทำไมต้องบังคับในเรื่องที่ฉันไม่ชอบและไม่ต้องการด้วย ฉันเกลียดการมีบอดี้การ์ด เกลียดที่สุด...
?อย่าดื้อสิราพันเซล ที่พ่อทำทุกอย่างก็เพื่อลูกนะ?
?อย่ามาอ้างเลยค่ะพ่อ! พ่อทำทุกอย่างก็เพื่อตัวเองเท่านั้น พ่อบ้าอยู่แต่กับธุรกิจบ้าๆ นั่นจนต้องส่งบอดี้การ์ดมาดูแลหนูแทน หนูเบื่อ! พ่อเข้าใจมั้ยคะว่าหนูเบื่อ!!?
?พ่อยอมลูกมาตลอดเรื่องการมีบอดี้การ์ด แต่ครั้งนี้...ครั้งนี้พ่อจะไม่ยอม ยังไงลูกก็ต้องมีบอดี้การ์ด และต้องเป็นคนที่พ่อเลือกให้เท่านั้น เพราะคราวนี้...มันเดิมพันด้วยชีวิตของลูกและผู้คนอีกมากมาย?
?เรื่องทั้งหมดมันก็มาจากพ่อทั้งนั้นแหละ พ่อสร้างเรื่องทุกอย่าง!!!?
?.....?
?หนูเกลียดพ่อ เกลียดธุรกิจของพ่อ เกลียดบอดี้การ์ดของพ่อ เกลียดบ้านหลังนี้ เกลียดทุกคน เกลียดทุกอย่าง หนูเกลียด!!?
?ราพันเซล!!!?
เสียงคุณพ่อตะโกนเรียกชื่อฉันไล่หลัง แต่ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เดินดุ่มๆ ออกจากบ้านแล้วขึ้นรถแท็กซี่ไปทันที เกลียด...เกลียดบ้านหลังนี้ที่สุดเลย!
ติ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์คนสนิทของคุณพ่อที่แอบเป็นสปายลับๆ ให้ฉันเวลาฉันต้องการความช่วยเหลือ
?พิศักดิ์เหรอ ฉันราพันเซลนะ ช่วยสืบให้ทีว่าคนที่จะมาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันคือใคร ...นี่คือคำสั่ง!!?
แล้วก็วางสายไป และเพียงไม่ถึงสามนาทีพิศักดิ์ก็โทรกลับมา
?บีเอ...อย่างนั้นเหรอ?
หึๆ...นายกับฉันได้เจอกันแน่! คุณบอดี้การ์ด!
และนั่นก็คือเหตุผลทั้งหมดที่ฉันสะกดรอยตามหมอนั่นมา เพราะฉันอยากจะรู้ยังไงล่ะว่าคนที่คุณพ่อไว้ใจให้มาเป็นบอดี้การ์ดของฉันหน้าตาจะเป็นยังไง ฝีมือการต่อสู้ขนาดไหน และพอได้มาเห็นด้วยตัวเองในวันนี้ก็ต้องขอบอกว่า...เฉียบขาดจริงๆ =____=;;;
หมับ!
?อ๊ะ!!!? ฉันตกใจร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ก็มีคนกระชากแขนอย่างแรง ตัวของฉันหมุนกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่กระชากแขน และทันทีที่มองเห็นเต็มตาก็แทบผงะหงายหลัง...
บะ...บีเอ
?ตามฉันทำไม? เขาถามเสียงเรียบ น้ำเสียงคงที่คีย์เดียวตลอดประโยค ขะ...ขนลุกจริงๆ T_T
?ใครตามนายไม่ทราบ!?
?เธอไง -_-?
?ฉันเปล่า!? ฉันพูดพร้อมกับสะบัดแขนเขาออก...แต่ไม่สำเร็จ บีเอบีบแขนฉันแน่นอย่างไม่กลัวว่ากระดูกฉันจะแตกหักหรือสลายเลยสักนิด อ๊ากกกก ฉันเป็นผู้หญิงนะ
?โกหกทั้งเพ -_-?
?อะไรของนายเล่า! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ?
ฉันพยายามบิดแขนตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขาแต่ก็ไม่เป็ผล บีเอมีแต่จะยิ่งบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนแขนฉันเป็นจ้ำแดงๆ
?จนกว่าจะบอกว่าตามฉันทำไม?
?ก็บอกว่าไม่ได้ตามไงเล่า!!!? ฉันใช้เล็บจิกเข้าที่มือเขาข้างที่จับแขนฉันไว้จนเลือดซิบ แต่บีเอก็ยังคงยืนบีบแขนฉันด้วยสีหน้านิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดๆ คนหรือรูปปั้นฟะ =_=;;
?โกหก...ตกนรก?
?ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!! นายไม่มีสิทธิ์มาจับตัวฉันไว้แบบนี้!!!?
?คิดว่าอยากจับเหรอ -_-? บีเอแสยะปากทำหน้าสะอิดสะเอียนฉันอย่างเต็มที่ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นรองหมอนี่อยู่ ฉันคงพุ่งเข้าไปตบๆๆๆ ให้เสียโฉมไปแล้ว -*-
?ตกลงนายจะไม่ปล่อยฉันใช่มั้ย?
?อืม -_-?
?ได้...?
?.....?
พลั่ก!!!
ฉันรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายที่มีอยู่ทั้งหมดเอาหัวตัวเองโขกเข้ากับหัวของเขาสุดแรงเกิดจนเจ็บจี๊ดเหมือนกระดูกหน้าผากแตก และได้ผล! บีเอปล่อยมือออกจากแขนฉันไปจับที่หน้าผากซึ่งแดงแปร๊ดแทน
?เจ็บ! เธอกล้าทำฉัน!? บีเอชี้หน้าฉันอย่างโกรธจัด ก่อนจะชักนิ้วกลับไปลูบหน้าผากตัวเองต่อ ส่วนฉันแทนที่จะหนีกลับมายืนลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ไม่ต่างจากบีเอ คิดผิดจริงๆ ที่เอาหน้าผากโขกหมอนี่ มันหัวหินชัดๆ T^T
?นี่แน่ะ!?
โป๊ก!!!
?โอ๊ย TOT? ฉันร้องลั่นเมื่อบีเอเขกมะเหงกเข้ามาเต็มๆ หัวฉันอย่างแรง จนฉันรู้สึกเหมือนเยื่อบุสมองได้บุบไปเป็นที่เรียบร้อย หรือบางทีกะโหลกฉันอาจจะร้าวแล้วก็ได้ อ๊ากกกกก เจ็บที่สุด ฮือๆๆ แอบโนด้วย T^T
?นายทำฉัน!!!?
?ก็เจ๊ากันดีนี่ -_-? บีเอตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉยเหมือนเดิม น้ำเสียงทุ้มต่ำคีย์เดียวตลอดของเขามัน...เพราะชะมัดเลย -/////-
?หน้าแดงทำไม -_-? บีเอเขยิบเดินเข้ามาใกล้ๆ เขาดันหน้าฉันขึ้น ทำให้ฉันต้องสบตากับเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทันทีที่สบตากัน ฉันรู้สึกเหมือนเวลาของโลกใบนี้หยุดนิ่งลง นัยน์ตาลึกลับน่าค้นหาแต่แฝงความเศร้าเอาไว้ของเขามีเสน่ห์จนฉันไม่อาจละสายตาได้แม้แต่วินาทีเดียว...
?ปละ...ปล่อยฉันนะ? เมื่อตั้งสติได้ฉันก็ปัดมือเขาออกแล้วก้มหน้าลง ให้ตายสิ! ฉันเป็นบ้าอะไรไปแล้วเนี่ยยยย
?ฉันว่าเธอ...หน้าตาคุ้นๆ นะ? แล้วเขาก็เปลี่ยนเรื่องแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ฉันรีบหันหลังให้เพราะไม่อยากให้เขารู้ตอนนี้ว่าฉันเป็นใคร มาจากไหน
?เราไม่เคยเจอกันมาก่อน และฉันก็ไม่ได้ตามนายด้วย แค่นี้แหละย่ะ!?
พูดจบฉันก็ติดสปีดวิ่งทันที คิดไว้ว่าเขาจะต้องวิ่งตามมาแน่ๆ แต่พอหันหลังกลับไปมองก็พบว่าเขาแค่ยืนจ้องฉันอยู่กับที่ด้วยสายตาเรียบนิ่งเท่านั้น
ฉันขึ้นรถแท็กซี่กลับมาที่บ้านตามเดิม และทันทีที่ลงจากรถ บอดี้การ์ดมากมายของคุณพ่อก็พุ่งออกมารับตัวฉันกันเป็นแถว ทำให้ฉันต้องใช้สายตาไม่พอใจห้ามปรามพวกนั้น ตกลงนี่มันบ้านฉันหรือบ้านของพวกบอดี้การ์ดกันแน่นะ -*-
?ราพันเซล ลูกหายไปไหนมา พ่อเป็นห่วงหนูมากรู้มั้ย?
?พ่อยังมีเวลาห่วงหนูด้วยเหรอคะ? ฉันจิกสายตาไปทางคุณพ่อก่อนจะเดินเชิดหน้าขึ้นชั้นบนเพื่อไปที่ห้องตัวเอง
?คุณหนูคะ ทำแบบนี้กับคุณพ่อนี่ไม่น่ารักเลยนะคะ? นมหยาด แม่นมที่เลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เล็กๆ เพราะคุณแม่เสียทันทีที่คลอดฉันออกมาพูดขึ้น ชีวิตฉันเลยมีแต่นมหยาด คุณพ่อ แล้วก็...พี่ซินแบค
?สิ่งที่คุณพ่อทำมันก็ไม่น่ารักเหมือนกันนี่คะนมหยาด? ฉันโผเข้ากอดนมหยาด น้ำตามากมายไหลพรั่งพรูออกมา นมหยาดคงเข้าใจความหมายของคำว่า ?สิ่งที่คุณพ่อทำ?
?ไม่ร้องนะคะคนดีของนม โอ๋ๆ? นมหยาดกอดฉันอย่างแผ่วเบา ชีวิตนี้...นอกจากพี่ซินแบคแล้ว คงมีแต่นมหยาดเท่านั้นล่ะมั้งที่เข้าใจฉัน เข้าใจความเหงาของฉัน เข้าใจความรู้สึกของฉัน...
?พรุ่งนี้เราไปหาพี่ซินแบคกันนะคะนมหยาด เซลอยากกอดพี่ชาย?
นมหยาดพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ พี่ซินแบค...ช่วยเซลด้วย เซลไม่ต้องการบอดี้การ์ด เซลไม่อยากอยู่กับคุณพ่ออีกต่อไปแล้ว เซลกลัว...บอกตรงๆ ว่า...เซลกลัว
เช้านี้ฉันตื่นเร็วเป็นพิเศษเพราะต้องการจะไปหาพี่ซินแบค พอลงมาข้างล่างก็พบกับนมหยาดที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ในมือของนมหยาดมีกระเช้าซึ่งบรรจุดอกไม้หลายชนิดที่พี่ซินแบคชอบ แต่พอฉันจะเดินเข้าไปหานมหยาด คุณพ่อที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนก็กระชากกระเช้าดอกไม้ที่อยู่ในมือนมหยาดไปแล้วปาทิ้งลงพื้นก่อนจะเหยียบซ้ำ
?คุณพ่อทำอะไรคะ!? ฉันพูดพร้อมกับผลักคุณพ่อให้ออกจากดอกไม้ที่ท่านกำลังเหยียบ น้ำตามากมายไหลพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง
?หนูจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ จะบ้าไปถึงเมื่อไหร่ลูก!?
?คุณพ่อใจร้าย ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!!? ฉันเงยหน้ามองคุณพ่อทั้งน้ำตา ในมือถือซากดอกไม้ที่เละไม่มีชิ้นดีไว้ ดอกไม้ของพี่ซินแบค...
?ที่พ่อทำเพราะพ่ออยากให้หนูยอมรับความจริงต่างหาก ลูกกำลังหลอกตัวเองนะราพันเซล?
?หนูก็แค่จะไปเยี่ยมพี่เท่านั้น แค่ไปเยี่ยมพี่ซินแบคค่ะพ่อ!!? ฉันมองคุณพ่อผ่านม่านน้ำตาอีกครั้งก่อนจะวิ่งกลับขึ้นไปบนห้อง เสียงนมหยาดดังเรียกอย่างถี่ยิบ แต่ฉันไม่หันกลับไปมองใครอีกเลย
?ราพันเซล เปิดประตูให้พ่อนะลูก ราพันเซล!?
?คุณหนูคะ คุณหนูของนม เปิดให้นมเข้าไปหน่อยสิคะ? เสียงนมหยาดกับคุณพ่อสลับกันเรียกฉัน ฉันเอาหมอนมาอุดหูไว้แล้วนอนคว่ำหน้าลงบนเตียง ไม่อยากอยู่แล้ว...ที่ที่มีแต่คนไม่เข้าใจฉันแบบนี้ ฉันไม่อยากอยู่อีกต่อไปแล้ว!
ฉันลุกขึ้นไปหยิบอัลบั้มรูปของฉันกับพี่ซินแบคมาดู พี่ซินแบคเป็นพี่ชายแท้ๆ ของฉันเอง เราสองคนอยู่ด้วยกันตลอด ทุกครั้งที่คุณพ่อไปสัมมนาที่ต่างประเทศ เราสองคนพี่น้องก็จะนั่งกอดกันร้องไห้เพราะคิดถึงคุณพ่อ บวกกับน้อยใจที่ท่านไม่มีเวลาให้
?พี่ซินแบค เซลคิดถึงพี่ค่ะ? ฉันลูบรูปของพี่ซินแบคในมืออย่างทะนุถนอม ถึงจะเรียกมันว่าอัลบั้มรูปก็ตามที แต่ในอัลบั้มนั้น...มีรูปของพี่ซินแบคแค่รูปเดียว เพราะรูปอื่นๆ...คุณพ่อเอาไปเผาทิ้งหมดแล้ว
?เซลไม่อยากมีบอดี้การ์ด เซลกลัว...พี่ซินแบคเข้าใจเซลใช่มั้ยคะ? ฉันมองไปที่ประตูอย่างหวาดกลัว เสียงคุณพ่อกับนมหยาดยังคงดังมาเป็นระยะๆ
?เมื่อไหร่เราสองคนพี่น้องจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน เซลอยากอยู่กับพี่ ในโลกนี้...ไม่มีใครเข้าใจเซลได้ดีเท่าพี่อีกแล้ว ไม่มีเลย...?
?ราพันเซล! เปิดประตูสิลูก อย่าทำให้พ่อใจไม่ดีได้มั้ย ราพันเซล!?
?อ๊ะ! คุณผู้ชาย!? เสียงนมหยาดโวยวายอะไรสักอย่าง แต่มันไม่ได้เข้าหูฉันเลยแม้แต่นิดเดียว ในหูของฉันมีแต่เสียง ?ปังๆๆ? ที่ได้ยินในตอนนั้น กับน้ำสีแดงสดที่ไหลนองเต็มพื้น
?อ๊ายยยย!!!!!!? ฉันกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น เหตุการณ์ที่ทำให้ฉันสูญเสียหัวใจของตัวเองไปจนหมดสิ้น
?คุณหนู! คุณหนูเป็นอะไรคะ!? เสียงนมหยาดดังมาอย่างตกใจ ฉันรีบหลับตาลงเพื่อตั้งสติของตัวเอง เมื่อรู้สึกว่าดีขึ้นแล้วจึงตะโกนตอบนมหยาดกลับไป
?มะ...ไม่มีอะไรค่ะ เซลแค่ปวดหัวนิดหน่อย? ฉันตอบกลับไปแค่นั้น แต่นมหยาดถามกลับมาอีกเป็นชุด ซึ่งก็แน่นอน...ฉันไม่ตอบกลับสักคำถามเดียว
?หนูไม่ต้องการ...บอดี้การ์ด?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทั้งที่ปฏิเสธหัวชนฝาไปแล้วว่าไม่ต้องการ แต่พ่อก็ยังบังคับให้ฉันต้องมีบอดี้การ์ดติดตามจนได้ เฮ้อ~ เกิดเป็นคุณหนู ?ราพันเซล? นี่มันลำบากจริงๆ อยากทำอะไรอย่างอิสระก็ไม่ได้ เพราะรอบกายเต็มไปด้วยศัตรูทางธุรกิจของพ่อที่คอยจ้องทำร้ายอยู่ >O< แต่ยังไงก็ยืนยันคำเดิมว่าฉันเกลียดการมีบอดี้การ์ด ก็เพราะ.... ช่างเถอะ เอาเป็นว่าฉันดูแลตัวเองได้ ว่าแต่นาย ?บีเอ? บอดี้การ์ดใหม่นี่อึดยังกับวัว เพราะฉันทั้งวีนทั้งเหวี่ยงยังไงก็ไม่ยอมไป แถมยังพูดหน้าตายว่า ?ผมจะมาเป็นอัศวิน ไม่ใช่บอดี้การ์ด? (-_-*) หน็อย! อยากเป็นอัศวินนักใช่มั้ย เดี๋ยวจัดให้! ฉันจะป่วนประสาทนายให้ทำงานนี้ต่อไม่ได้เลยคอยดู!!
