?อัยยะ! กระเป๋าหลุยส์ติงต๊องใบนี้สวยจังเลย!?
ฉันพูดเสียงดังหลังจากเห็นป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ที่เพิ่งเอามาแปะไว้ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน โฆษณากระเป๋ายี่ห้อดังไฮโซ ที่ชนชั้นเกือบจะมีกินอย่างฉันใฝ่ฝันถึง >_<
?เห็นบ่นอยู่หยกๆ ว่าช่วงนี้แม้แต่มาม่ายังไม่ค่อยมีจะกิน ยังกล้ามองของไร้สาระอีกเหรอ =__=? อันอัน เพื่อนซี้สาวคนสนิทที่เดินกลับบ้านด้วยกันพูดขึ้นแล้วส่ายหัว
?แหม...ฉันมันพวกตามแฟชั่นนะยะ >O<?
?อารมณ์แบบพวกรายได้ต่ำแต่รสนิยมสูงใช่ป่ะ?
ประโยคนั้นทำเอาฉันอยากจับหัวเพื่อนสาวข้างกายโขกลงกับพื้นถนนเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่พอเหลือบไปมองรูปกระเป๋าหลุยส์ติงต๊องบนแผ่นป้ายโฆษณาอีกครั้ง ทำให้ฉันต้องทิ้งความเคืองเอาไว้ก่อน อูย...รู้สึกเหมือนแผ่นป้ายนี้มันมีออร่าประกายวิ้งๆ ออกมาเลยนะ สวยมากเลย
ฉันอยากได้กระเป๋าใบนี้! >O<
?วันนี้เราเดินอ้อมกันหน่อยดีกว่าไหม?
จู่ๆ ยัยอันอันก็โพล่งขึ้นมาหลังจากฉันเอาแต่มองป้ายโฆษณากระเป๋าจนเหลียวหลัง พอหันไปมองยัยนั่นด้วยความสงสัยยัยนั่นทำท่าให้มองไปข้างหน้านั่นแหละ ฉันจึงร้องอ๋อ...
นักเรียนชายกลุ่มหนึ่งกำลังยืนจับกลุ่มกันอยู่ริมตึก ซึ่งตรงนั้นมันเป็นทางที่ฉันกับยัยอันอันต้องเดินผ่านด้วยสิ อันที่จริงมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก แต่กลุ่มนั้นน่ะ...ฉันจำได้ว่าเป็นกลุ่มอันธพาลประจำโรงเรียนฉันเอง แว่วมาว่าเจ้าร่างยักษ์ที่ใหญ่สุดในกลุ่มนั่นพ่อแม่มีอิทธิพล เลยไม่มีใครกล้าทำอะไร ดังนั้นภาพที่เห็นพวกนั้นยืนสูบบุหรี่ ทำท่าทางกวนประสาท จึงเป็นเรื่องปกติ
มีความสวยเป็นอาวุธซะอย่าง! อย่าไปกลัวเซ่!
?เฮ้ย...เอาจริงดิมิดไนท์ O__O? ยัยอันอันร้องถามเมื่อฉันจ้ำพรวดไปต่อ
?เอาน่า...แค่เดินผ่าน อีกอย่างนี่ก็กลางวัน ไม่เป็นอะไรหรอก?
?แต่ว่า...ถ้าเกิดเจ้าพวกนั้นหาเรื่องพวกเราล่ะ?
ฉันยกมือกุมคางครุ่นคิด ถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีนักเรียนจำนวนมากเดินกันเกลื่อนเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่ก็เห็นได้ชัดว่าทุกคนพยายามเดินเลี่ยงออกมาจากกลุ่มอันธพาลพวกนั้น
?งั้นก็เลียนแบบน้องหมาสิ ^^? ฉันเสนอพลางดีดนิ้วเปาะ
?น้องหมา...เกี่ยวอะไรด้วย =__=? ยัยอันอันทำตาปริบๆ พลางถามอย่างงงๆ
?ก็ถ้าเกิดอะไรขึ้น ก็เข้าเกียร์หมา ขาหน้าถีบขาหลังส่งไง!?
?=[]=!?
?ไปเถอะน่า บ้านพวกเราทางนี้ใกล้สุดนะ ฉันไม่ยอมไปเดินอ้อมฝ่าป่าดงพงไพรแน่นอน งูได้ฉกคนสวยอย่างฉันไปกินเป็นอาหารเย็นแน่ๆ?
ไม่รอให้ยัยอันอันได้เถียงอะไรต่อ ฉันก็คว้าแขนยัยนั่น (ที่ดูเหมือนจะออกแรงฝืนเต็มที่) พาออกเดินทันที เป็นอย่างที่คิด...ทันทีที่เดินผ่านพวกนั้น สายตาทุกคู่ก็หันมามองทางเราเป็นตาเดียว เจ้ายักษ์ใหญ่ที่กำลังสูบบุหรี่ส่งเสียงจุปากแล้วมองทางฉันกับอันอันด้วยสายตาหื่นสุดๆ >__<
?โอ๊ะโอ๋...นึกว่าใคร...ที่แท้ก็สาวป๊อปประจำโรงเรียน มิดไนท์กับอันอันนี่เอง?
ประโยคนั้นทำเอาฉันตาเป็นประกาย หันไปมองหมอนั่นด้วยความดีใจปนประหลาดใจ
?นายรู้จักฉันด้วยเหรอ O__O?
?แน่นอนสิ...สาวสวยที่ใครๆ ก็ชอบพูดถึง...? หมอนั่นพูดต่อพลางโยนบุหรี่ลงบนพื้นแล้วใช้เท้าขยี้ตามลงไป ?รวมถึงฉันด้วย...?
?อันอัน...ฉันดังเป็นบ้าเลย หมอนี่บอกฉันสวยด้วยล่ะ บางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนเลวอะไรก็ได้นะ >_<? ฉันหันไปกระซิบกับอันอัน ก่อนจะโดนมะเหงกกลับมาหนึ่งที
?ติงต๊อง! ใช่เวลาเล่นไหม...หันไปดูนู่นก่อนเถอะ!?
ฉันหันไปตามที่อันอันบอก ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อตอนนี้เจ้ายักษ์นั่นเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วยืนขวางทางเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ บรรดาลูกน้องคนอื่นก็ยืนมองมาทางพวกเราด้วยแววตาประสงค์ร้ายเหมือนกัน
เวรล่ะสิ!
?ไม่คิดเลยว่าของสวยๆ งามๆ จะมาประเคนตัวถึงที่...ไหนขอลองพิสูจน์หน่อย? พูดพลางขยับเข้ามาใกล้ ฉันกับอันอันก็กำลังถอยหลังเช่นเดียวกัน
?พิสูจน์อะไรของนาย =__=?
?พิสูจน์ว่า...สาวสวยคนนี้...ยังสดอยู่รึเปล่าไงจ๊ะ ^^?
=[]=!!
?กรี๊ดดดด!! ไอ้โรคจิต ไอ้ลามก ไอ้อ้วน! อย่ามาหยาบคายกับฉันนะ!?
ฉันถึงกับปรี๊ดแตกเมื่อโดนพูดจาสองแง่สามง่ามใส่แบบนั้น ทำเอาอันอันแทบจะตาเหลือกเมื่อฉันโพล่งด่าคนตรงหน้าอย่างพลั้งปาก เช่นเดียวกับพวกนักเลงกลุ่มนี้เหมือนกัน บางคนดูอึ้งในขณะที่บางคนกำลังกลั้นหัวเราะ
?นะ...นี่เธอกล้าด่าฉันเหรอ? เจ้ายักษ์พูดเสียงเข้ม หน้าเริ่มขึ้นสีด้วยความโกรธแล้ว
กรรมของเวร...ปากตูหนอ! TOT
?ฉันเข้าแล้วนะ? ยัยอันอันกระซิบข้างหู ทำเอาฉันยิ่งงงหนัก
?เข้าอะไรของเธอ!?
?เข้าเกียร์หมาไง!?
พูดจบปุ๊บ ยัยอันอันก็สตาร์ทเครื่องเผ่นพรวดไปด้วยความเร็วแสง ที่แม้แต่พวกลูกน้องเจ้ายักษ์ยังคว้าตัวไม่ทัน ฉันจ้องภาพสโลว์โมชั่นของแผ่นหลังยัยอันอันจนตาแทบถลน
อ๊ากกกก!!! มันทิ้งเพื่อน! ยัยนั่น...มันทิ้งช้านนน!!!
?หึ ปากดีแบบนี้...มันต้องจับทำโทษซะให้เข็ด?
พูดจบเจ้าร่างยักษ์พุ่งตัวเข้ามาหมายจะคว้าร่างฉันเข้าไปกอด ริมฝีปากหนาและดำของมันยื่นเข้ามาใกล้จนฉันแทบจะร้องจ๊ากด้วยความขยะแขยง แต่เพราะตัวเล็กกว่าฉันจึงก้มตัวหลบทันอย่างฉิวเฉียด ก่อนจะใช้เข่ากระแทกเข้าไปที่จุดศูนย์กลางโลกของหมอนั่นเสียงดังพลั่ก!
?อุ๊บบ!!!?
?ไอ้โรคจิต! ไปตายแล้วเกิดใหม่อีกสิบชาติก็อย่าหวังจะได้ดมแม้แต่เล็บขบของฉันเลย!?
=[]=!
?นะ...หน็อย...ยัยตัวแสบ...พวกแก...จับมันไว้!?
?กรี๊ดดด!!!?
ฉันถึงกับร้องเสียงสูงแล้วเข้าเกียร์หมาตามยัยอันอันไปทันทีที่เจ้าพวกนั้นรุมเข้ามาหาตามคำสั่งหัวหน้า ทุกคนที่เดินผ่านไปมามองอย่างงงๆ เมื่อเห็นชายโฉดกำลังวิ่งไล่สาวสวยอย่างฉัน อ๊าก! จะมีใครบ้างไหมสนใจแล้วเข้ามาช่วยหน่อยน่ะ! TOT
?หยุดนะยัยตัวแสบ!? เสียงหนึ่งดังตามหลังมา ทำเอาฉันแทบหน้าทิ่มด้วยความตกใจ
?อย่าตามมาสิเฟ้ย! จงรักภักดีจริงนะพวกแก๊!?
?หน็อย...ปากแบบนี้นี่มัน...!?
?มิดไนท์! ทางนี้!?
?ยัยอันอัน!?
ยัยอันอันที่แอบอยู่ในมุมมืดของตึกร้องเรียกพลางกวักมือเป็นพัลวัน ฉันแหกโค้งเฉียดถังขยะใบหนึ่งไปอย่างเร็วแล้วพุ่งตัวเข้าหาเพื่อนซี้ทันที
?บอกว่าให้หยุดไง!?
?แว้ก! ตามมาแล้ว? ฉันร้องลั่นพลางหันไปหายัยอันอันที่วิ่งนำหน้าอยู่ ?อันอัน! ปีน!?
?หา! ปีนอะไรของเธอ? อันอันหันมาถามฉันงงๆ
?กำแพงไง ปีนเร็วเซ่!?
ฉันว่าพลางกระโดดคว้าขอบกำแพงหมับ ก่อนจะถกกระโปรงขึ้นเตรียมปีนขึ้นไป อันอันดูอึ้งไปเล็กน้อยที่เห็นฉันแหกขาอย่างอาจหาญ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อสวัสดิภาพของเรา เราทั้งคู่จึงจำเป็นต้องแหกขาปีนกำแพงสูงทั้งที่ใส่กระโปรงสั้นจู๋อยู่แบบนี้ TOT
เกิดมาเป็นคนสวยและมีเพื่อนสวยต้องทำใจ เพราะความสวยแท้ๆ ทำให้มีแต่คนคิดจะหื่นใส่ โอย! ทำไมพระพุทธเจ้าต้องมอบคนสุดแสนจะเพอร์เฟกต์อย่างฉันให้มาเกิดบนโลกนี้ด้วยนะ! >__<
?หนีไม่รอดหรอกน่า ทั้งคู่นั่นแหละ!?
รอดหรือไม่รอดฉันตัดสินเองได้เฟ้ย!
บรรดานักเลงอันธพาลมาหยุดอยู่ด้านล่างกำแพงพลางตะโกนเรียกเราเป็นเสียงเดียว ฉันถึงกับขนลุกเมื่อก้มลงไปมอง ไม่นะ! ถ้าฉันตกลงไปฝั่งเดิมมีหวังโดนพวกนั้นรุมปู้ยี่ปู้ยำแน่นอนเลย อ๊าย! คนสวยรับไม่ได้อย่างแรง TOT
?กระโดดลงไปสิมิดไนท์!? ยัยอันอันที่นั่งอยู่บนกำแพงเหมือนกันหันมาตะโกนบอกฉัน
?อันอัน...ฉันขึ้นมาได้ แต่ฉันไม่กล้าโดดลงไปนี่นา มันสูงนะ!?
ฉันร้องเสียงหลงเมื่อเพิ่งจะรู้ว่าตัวเองมานั่งค้างเติ่งอยู่บนกำแพงโรงเรียนที่สูงปานต้นมะพร้าว (เว่อร์ไป) เพราะความตกใจแท้ๆ ทำให้ปีนขึ้นมาได้ แต่จะลงยังไง!
?กระโดดลงไปเลย อย่างมากก็ตาย!? อันอันร้อง
?งั้นเชิญเลย! เชิญเธอลงไปตายให้ดูก่อนเลยคุณผู้หญิง? ฉันแว้ดใส่
ยัยอันอันหันมาแสยะยิ้มให้ฉันพร้อมกับกระโดดตีลังกาลงไปจากกำแพงก่อนจะขาถึงพื้นอย่างปลอดภัย ฉันถึงกับอ้าปากค้างกับท่าม้วนตัวกลางอากาศของยัยนั่น แม่เจ้าโว้ย! ยังกะนักกีฬาโอลิมปิก!
?โฮะๆๆ เป็นไงล่ะ ฉันลงมาถึงพื้นอย่างปลอดภัยแล้ว ตาเธอล่ะ?
?ฉันลืมไปว่าเธอได้คะแนนพละเต็ม -_-? ฉันบ่นอุบและเริ่มมองตัวเองบ้าง ต่างกับฉันที่วิชาพละห่วยแตกสุดๆ ยัยนั่นลงไปครบสามสิบสอง แต่ถ้าฉันกระโดดม้วนตัวลงไปแบบนั้นบ้างมีแต่จะคอหักตาย
?หึๆ จนมุมแล้วสินะ กลับไปหาลูกพี่พวกเราซะดีๆ?
เสียงหื่นๆ ของใครบางคนดังขึ้นด้านหลัง ฉันหันกลับไปดูพร้อมกับร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเจ้านักเลงหนึ่งในพวกนั้นปีนขึ้นมาหาฉันจนเกือบถึงตัวอยู่แล้ว กรี๊ดดด! นี่ตามขึ้นมาถึงบนกำแพงเลยเหรอเนี่ย พวกโรคจิตเอ๊ย!
?มิดไนท์! โดดลงมาสิ!? อันอันบอกอีกครั้ง
?แต่ฉันกลัวนี่นา มันสูงนะ!?
?กระโดดพุ่งหลาวลงมาเลย!?
?พื้นคอนกรีตไม่ใช่สระว่ายน้ำนะยะ!!?
?แล้วเธอจะเอายังไง คอหักตายกับโดนผู้ชายปล้ำตายเธอจะเอาอย่างไหนฮะ!? ยัยอันอันเริ่มตะคอกใส่
?อย่างไหนก็ไม่เวิร์ค!?
และในตอนนั้นเอง เหมือนสวรรค์ประทานเจ้าชายขี่ม้าขาวมาให้ ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มในชุดนักเรียนโรงเรียนฉันเองนี่แหละเดินผ่านมาพอดี
?นี่นาย...นายคนนั้นน่ะ!? ฉันตะโกนเรียกออกไป
ชายหนุ่มที่ฉันเรียกหยุดกึกพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองฉันบนกำแพง พระเจ้า! หล่อปานเทพบุตร หล่อไม่เผื่อแผ่ใครเลยเว้ยเฮ้ย แต่เดี๋ยวไว้ค่อยชม ก่อนอื่นต้องขอความช่วยเหลือจากพระเอกคนนี้ก่อน
?ช่วยรับฉันหน่อยสิ มันสูงน่ะ ฉันไม่กล้าโดดลงไป? ฉันพูดเสียงหวาน ใครก็ตามที่เจอลูกไม้นี้มีแต่จะใจอ่อนทุกรายไป (ก็คนมันสวยนี่ โฮะๆๆๆ)
เขาเดินตรงเข้ามาใกล้ฉันก่อนจะหยุดยืนกอดอก พร้อมกับพูดเสียงเรียบ
?เธอก็กระโดดลงมาสิ?
?นายจะรับฉันใช่ไหม? ฉันถามอีกครั้งพลางหันไปหายัยอันอัน ?โฮะๆ ฉันโชคดีกว่าเธอย่ะ เพราะฉันมีเจ้าชายขี่ม้าขาวมารองรับ ไม่ต้องกระโดดม้วนหน้าเหมือนเธอ!?
แต่แทนที่ยัยอันอันจะตะคอกเถียงกลับอย่างที่เคยเป็น ยัยนั่นกลับกำลังอึ้ง...อึ้งอะไรน่ะเหรอ ก็กำลังมองหน้าชายแปลกหน้าคนนี้ด้วยท่าทางอึ้งน่ะสิ!
ชายหน้าหล่อคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองฉันบนกำแพงอีกครั้ง ส่วนยัยอันอันทำสายตาเคลิ้มไปไหนต่อไหน บ๊ะ! ยัยเพื่อนนรก! เห็นหนุ่มหล่อเป็นไม่ได้เลยนะยะ อ๊ะ...แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น...
?โดดลงมาเลย? นายหน้าหล่อยืนยันอีกครั้ง ทำให้ฉันตัดสินใจได้ในทันที
ฉันฉีกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะจับกระโปรงและทิ้งตัวลงไปทันที ด้วยความโล่งใจว่าอย่างน้อยข้างล่างก็ยังมีคนมาคอยรับฉันอยู่ล่ะน่า โฮะๆ ลาก่อนและลาขาดนะพวกหื่นทั้งหลาย
พลั่ก!!
แอ๊กกกก!!
แทนที่จะหล่นลงมาใส่แขนใหญ่ๆ ของชายหนุ่มเบื้องล่าง หรือหล่นลงมาทับร่างของชายหนุ่มร่างใหญ่เหมือนดั่งในนิยายหรือการ์ตูนทั่วไปที่เคยอ่าน ไหงฉันถึงหล่นลงมากระแทกกับพื้นคอนกรีตแบบนี้ได้ล่ะเนี่ย อ๊ากกก!
?ตายแล้ว! ยัยมิดไนท์? อันอันร้องลั่นพลางวิ่งเข้ามาดูฉัน
อุตส่าห์เลือกที่จะไม่เจ็บ สุดท้ายก็ต้องเจ็บอยู่ดี แล้วทำไมนายนี่ไม่รับฉันล่ะเนี่ย TOT
?ทำไมไม่รับฉันเล่า! โอ๊ย เจ็บ!? ฉันหันไปตะคอกใส่เขาเสียงดัง
?มะ...มิดไนท์...ใจเย็นก่อน...คนนี้น่ะเขา...? ยัยอันอันพูดพลางทำท่าเหมือนส่งสัญญาณอะไรบางอย่างให้ฉันรู้ แต่ฉันไม่สน
?ฉันก็ยังไม่ได้รับปากว่าจะรับเธอนี่? เขาพูดหน้าตาย
?อย่างน้อยเห็นผู้หญิงกำลังเดือดร้อนนายก็น่าจะช่วยกันบ้าง สุภาพบุรุษน่ะมีบ้างไหม!?
?แล้วเธอล่ะ...สุภาพสตรีตายล่ะ?
?นายนี่มัน...โอ๊ยยย!?
ฉันตั้งท่าจะเถียงเขาต่อแต่เพราะก้นที่กระแทกกับพื้นเข้าโครมเบ้อเริ่มทำให้ต้องหยุดปากสงบศึกเอาไว้แค่นั้นก่อน หน็อยแน่! บังอาจทำกับคนสวยได้ลงคอนะ จำไว้เลย >O<
?โอ๊ย! เลิกหนีได้แล้ว มานี่เดี๋ยวนี้!?
?กรี๊ดดดดด? ฉันร้องลั่นเมื่อเจ้าพวกอันธพาลสามสี่คนเริ่มปีนกำแพงและกระโดดมาทางฉัน จะตามจองเวรจองกรรมกันไปถึงไหนเนี่ยพวกนี้ โรคจิต!
?อันอัน...ช่วยทีสิ ฉันวิ่งไม่ไหว?
ฉันบอกกับเพื่อนสาวหวังจะให้ช่วยพยุงและวิ่งไป แต่พอหันไปดูยัยนั่นกลับใส่เกียร์หมาวิ่งโกยอ้าวไปก่อนเสียแล้ว กรี๊ดดดด นี่ยัยนั่นทิ้งฉันเป็นครั้งที่สองแล้ว!! ฉันเกลียดแก๊!! TOT
?มามะ มิดไนท์ ให้พวกเราช่วยพาไปทำแผลเถอะนะ? หนึ่งในพวกนั้นพูดแล้วเดินมาใกล้
?ปล่อยนะ! อย่ามายุ่ง?
ฉันร้องลั่นพลางวิ่งไปหลบหลังชายที่ฉันเพิ่งจะขอยื่นสงบศึกไปเมื่อครู่ เขาหันมามองฉันสลับกับพวกนักเลงอย่างงงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
?ไปกันเถอะ พวกเราไม่ทำอะไรหรอก เชื่อใจเราเถอะ? ชายหนึ่งในกลุ่มนักเลงคนหนึ่งพูดขึ้น
ถ้าฉันเชื่อใจพวกนายได้ โลกนี้ฉันก็เชื่อใจใครไม่ได้อีกแล้วล่ะ! TOT
และแล้วก่อนที่จะโดนกองทัพชายหื่นพาตัวไปตามที่พวกเขาหวังจริงๆ สมองอันชาญฉลาดของฉันก็คิดอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน ฉันคว้าหมับเข้าที่แขนของชายหน้าหล่อข้างตัว ก่อนจะตะโกนบอกทุกคนเสียงดัง
?ขอประกาศเลยนะว่าคนนี้นี่แหละเป็นแฟนฉัน ดังนั้นกลับไปบอกหัวหน้าเฮงซวยของพวกนายซะว่าอย่ามาสะเออะยุ่งกับฉันอีก!?
?นี่เธอ...!? นายหน้าหล่อถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ ฉันบอกแบบนั้น
?นี่หมายความว่าไง มิดไนท์ไปคบกับไอ้...หน้าตุ๊ดนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่!? หนึ่งในนั้นตะโกนขึ้นมา
?พวกแกว่าใครหน้าตุ๊ดฟระ -_-? นายหน้าหล่อพึมพำ
?ฉันคบกับเขามาได้สักพักแล้ว นี่เขามารับฉันเพราะนัดไว้ว่าจะไปเดทกัน จริงไหมคะ เอ่อ...เอ่อ...?
เวรล่ะสิ! นายหน้าหล่อนี่ชื่ออะไร O_O!
และก่อนที่สงครามระหว่างนักเลงกะชายหล่อจะได้เริ่มขึ้น ฉันก็คว้าแขนของชายผู้ที่เพิ่งจะถูกยัดเยียดฐานะแฟนของฉันให้เมื่อครู่ออกวิ่งทันที ทิ้งให้พวกชายหื่นยืนตะโกนด่าด้วยความโมโห
อย่าได้ตามมาจองเวรจองกรรมกันอีกเลย! TOT
?แฮกๆๆ หนีพ้นรึยังเนี่ย?
ฉันหอบแฮกหลังจากวิ่งหนีออกนอกโรงเรียน มุดเข้าซอยโน้นทะลุออกซอยนี้จนมั่วไปหมด ไม่รู้หรอกจะวิ่งไปไหน รู้แค่ว่าต้องหนีบรรดาชายหื่นพวกนั้นให้พ้น แต่ก็ดูเหมือนว่าจะหนีพ้นแล้วล่ะนะ
?นี่เธอ...?
?กรี๊ดดดด! ยังหนีไม่พ้นอีกเหรอเนี่ย!?
ฉันร้องลั่นและเตรียมก้าวขาวิ่งอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงใครบางคนเรียกขึ้นมา แต่ทว่ากลับวิ่งไม่ออกเมื่อมีมือของใครบางคนคว้าหมับเข้าที่คอเสื้อฉันไว้ TOT
?เป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย!?
?อะ...อ้าว?
ฉันหันกลับไปมองก่อนจะหัวเราะแห้งๆ เมื่อคนที่ดึงคอเสื้อฉันไว้คือนายหน้าหล่อ เวรกรรม ลืมตัวไปซะสนิท ฉันวิ่งมาโดยฉุดแขนเขามาด้วยงั้นเหรอเนี่ย จ๊ากกก! น่าอายๆๆๆ >///<
?ขอโทษ...นึกว่านายเป็นพวกนั้น?
?หน้าฉันมันหื่นขนาดนั้นเลยหรือไง? เขาถาม
?ก็คือๆ กัน...เอ้ย ไม่ใช่ๆ ขอโทษที่ลากนายมาด้วยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ?
?ลากฉันมาตั้งไกล จะชดใช้แค่คำว่าขอโทษเนี่ยนะ?
ว่าแล้วเขาก็เดินเข้ามาใกล้ฉันจนฉันชิดกำแพง แขนใหญ่ยันเอาไว้ไม่ให้ฉันหนีไปไหนได้ ใบหน้าหล่อของเขายื่นเข้ามาจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
ซวยแล้วไง! หนีโรคจิตมาเจอโรคจิต ชีวิตคนสวยมันซวยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย! T^T
?นะ...นายจะทำอะไร ฉันบอกว่าขอโทษแล้วไง!?
?เมื่อกี้ที่เธอบอกกับพวกนั้นน่ะ จริงรึเปล่า?
?ระ...เรื่องอะไรเล่า!?
?ที่เธอบอกว่าฉันเป็นแฟนเธอ...และเรากำลังจะออกเดทกัน?
โอ้ว! มันจะอะไรกันนักกันหนา ฉันก็แค่พูดไปเพื่อจะให้ตัวเองรอดจากน้ำมือของพวกหื่นพวกนั้นแค่นั้นเอง อีกอย่างฉันถอดหมอนี่ออกจากบทพระเอกตั้งแต่เขาปล่อยให้ฉันก้นกระแทกพื้นแล้วด้วยซ้ำ แต่ถ้าเขาจะหลงเสน่ห์ฉันนั่นมันก็ช่วยไม่ได้นะ เพราะฉันมันสวยนี่ ฮ่าๆๆ (ย้ำซะจริงนะ)
?ละ...แล้วนายอยากเป็นแฟนฉันรึเปล่าล่ะ? ฉันย้อนถาม สภาพแบบนี้ต้องพูดดีไว้ก่อนลูก ขืนปากไม่ดีออกไปมีหวังโดนหมอนี่ทำอะไรมิดีมิร้ายแหง
?ก็ถ้าเธออยาก...ฉันยินดีจะเป็นทั้งแฟนและออกเดทกับเธอ สนใจรึเปล่า?
โอ้ว! อยากจะกรีดร้องให้โลกแตก คนหล่อๆ แบบนี้มาบอกว่าจะเป็นแฟนฉันให้ และจะไปออกเดทกับฉันด้วย โดยที่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ใจจริงก็อยากจะปฏิเสธ แต่ถ้าเขามาเป็นแฟนฉันจริงๆ อย่างน้อยเจ้าพวกหื่นนั่นก็จะได้เลิกยุ่งกับฉันสักที แบบนี้ก็ไม่เลวนะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวแน่ะ
ผู้ชายอะไรใจง่าย...แต่ก็เหมาะกับฉันดี เพราะฉันก็ใจง่ายเหมือนกัน! กร๊ากกก!
?ตกลงเลย ตั้งแต่วันนี้ไปนายเป็นแฟนฉันนะ?
?ตกลง...มิดไนท์?
?อ้าว แล้วนายรู้ชื่อฉันได้ยังไง?
?พวกนั้นตะโกนเรียกเธอขนาดนั้น ถ้าฉันไม่รู้ฉันก็ไร้ซึ่งการสังเกตมากเกินไปแล้ว? เขาพูดและจิ้มหน้าผากฉันเบาๆ ฉันเหล่มองเขาก่อนจะถามต่อบ้าง
?แล้วนายชื่ออะไร อยู่ห้องอะไร ฉันไม่เคยเห็นหน้า?
?ยูยะ ม.5 ห้อง 1?
?ยูยะ...แฟนของฉัน ^^?
?เอาไว้ฉันจะไปคิดรวมกับพรุ่งนี้แล้วกัน...ยังไงก็กลับบ้านดีๆ ล่ะ ฉันมีธุระต้องไปทำต่อ?
ยูยะพูดพลางหันหลังและโบกมือลา ฉันอยากจะตะโกนถามไปว่าที่บอกคิดรวมกับพรุ่งนี้หมายความว่าไง แต่ก็เอาเถอะ ยังไงซะตั้งแต่พรุ่งนี้ไปฉันจะไม่ต้องคอยวิ่งหนีพวกชายหื่นอีกแล้ว เพราะฉันมีแฟนหล่อคอยปกป้องอยู่นี่นา โฮะๆๆ
เอ่อ...ถึงแม้ว่าแฟนคนนี้ฉันจะรู้จักได้ไม่ถึงชั่วโมงก็เหอะ!
****************************************************************************
เพราะเหตุการณ์จวนตัว ?มิดไนท์? เลยต้องตู่เอาผู้ชายคนแรกที่บังเอิญผ่านมาเป็นแฟน เพื่อเอาตัวรอดจากพวกนักเลงหื่น พอรอดมาได้ ?ยูยะ? ก็ออกปากว่ายินดีเป็นแฟนกับเธอจริงๆ >O< แต่พอเดทหวานแหววจบลงเท่านั้นแหละ เขาก็เรียกเก็บค่าบริการหน้าตาเฉย และบอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นธุรกิจล้วนๆ ก่อนจะสลัดมาดเจ้าชายเข้าโหมดปีศาจร้ายด้วยการขู่จะตัดไตเธอไปขายถ้าไม่จ่ายเงิน! YOY แล้วฉันจะเอาที่ไหนมาให้ ก็ช้อปกระเป๋าแบรนด์เนมไปหมดตัวแล้วนี่นา แถมนอกจากหมอนี่ยังมีพรรคพวก (หน้าตาดี) ของเขาที่มาบังคับให้ฉันเข้าชมรม LS อะไรนั่นอีก โฮ~ นี่มันวันซวยอะไรของฉัน ถึงต้องมาเจอไอ้มนุษย์สองหน้าพวกนี้กันล่ะเนี่ย! TOT
