ที่จริงเราจมน้ำตายไปแล้วสินะ? ถึงได้อึดอัดหายใจไม่ออกขนาดนี้
?ฮือ.... ไอ้บ้าบันโด เอจิ....?
?ตื่นเถิดขอรับ ฝ่าบาท?
เซอร์เวลเลอร์ผู้สดชื่นเช่นเคยชะเง้อมอง โดยปราศจากอาการตาบวม หรือผมเสียทรงจากการนอนทั้งที่เป็นตอนเช้า
?....อย่าเรียกฝ่าบาทสิ นายเป็นคนตั้งชื่อให้นะ?
?ขออภัยขอรับ ข้าลืมตัวไปหน่อย ทว่านกบอกเวลาร้องครั้งที่สามแล้วนะขอรับ?
?โกหกน่า!??
แปดโมงเช้า นาฬิกาดิจิตอลอนาล็อกที่สับเวลาอย่างแข็งขันบอกเวลาปัจจุบันรวมทั้งลงวันที่ 30 พฤศจิกายน เดือนแรกแห่งเหมันตฤดู ค่าคำนวณโดยเฉลี่ย ?หนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมง? ดูเหมือนจะใช้การได้ สำหรับนาฬิกาแล้วไม่มีการผิดเพี้ยนที่เด่นชัด นั่นเพราะขนาดของดาวเคราะห์และอัตราส่วนความเร็วในการหมุนรอบตัวเองคล้ายคลึงกับโลก....เรื่องยากๆ เช่นนั้นผมคงไม่อาจทราบได้
สรุปคือผมไปพิพิธภัณฑ์เพื่อฉลองการอกหักของมุราตะ เคน จากนั้นก็ทัวร์จักรวาลขณะจับมือกับบันโดคุงที่เป็นปลาโลมา มายังโลกต่างพิภพที่เต็มไปด้วยดาบ เวทมนตร์ และทัพหนุ่มหล่อ และตอนนี้เวลาได้ล่วงเลยไปเฉียด 120 วัน
ควรแก่การเลื่อนขั้นเป็นลูกค้าขาประจำเสียที เนื่องจากมายังดินแดนนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว แม้จะเรียกไม่ได้ว่าราบรื่น แต่เมื่อคลี่คลายปัญหาได้อย่างกระท่อนกระแท่น ผมก็จะได้กลับญี่ปุ่นยุคปัจจุบันทุกครั้ง ผมจึงเปลี่ยนชั้นในเป็นแบบบ็อกเซอร์เหมือนชาวบ้านชาวช่อง เตรียมพร้อมเต็มที่จะได้กลับบ้าน
แต่
คอนราดถูหางตาของผมที่กระเสือกกระสนจะลุกขึ้นด้วยนิ้วหัวแม่มืออย่างรวดเร็ว
?ฝันถึงบันโดคุงอีกแล้วรึ??
?ประมาณนั้น?
ผมก็ไม่ได้กลับไป
ไม่ได้แปลว่าร่ำรวย อ่อนโยน หรือสุขสบาย แต่ชื่อของผมคือชิบุยะกำไร ฮาราจูกุขาดทุน1 อันแสนหวนหาอาลัยที่จะได้ยิน ผมไม่อาจกลับไปยังญี่ปุ่น ซึ่งที่นั่นผมได้เป็นเจ้าภาพทีมเบสบอลรากหญ้า กัปตันทีม และแคทเชอร์ตัวจริงสวมเสื้อเบอร์แปดในขณะที่เป็นเด็กมัธยมปลาย
?....ผ่านมาตั้งสี่เดือนแล้วแท้ๆ.... เฮ้ย แล้วหมอนี่ทำอะไรของเขาเนี่ย! มิน่าถึงหายใจไม่ออก เล่นนอนทับทั้งตัวแบบนี้นี่เอง!?
ใบหน้ายามหลับใหลของเทวดา กับท่านอนของปีศาจ ลอร์ดโวลฟรัม ฟอน บีเลอเฟลท์ เกาะเกี่ยวด้วยสองแขนและสองขาอันเป็นอุปสรรคต่อการหลับสบายของผม ในชุดนอนผ้าแพรระบายลูกไม้
?ทำเป็นเล่นไปได้ ถ้ากุนเทอร์มาเห็นตอนนี้ล่ะก็....!?
?ข้ามาแล้วขอรับ!?
ประตูไม้บานหนาและหนักอึ้งถูกเคาะอย่างแรง ลอร์ดฟอน ไครสท์ตะโกนอยู่นอกห้อง ใบหน้างามหมดจดคงจะบูดเบี้ยวด้วยความเร่งร้อนและความวิตกกังวล ส่วนผมก็คงสะบัดกระเจิงเป็นแน่
?ฝ่าบาท เป็นอะไรไปหรือขอรับ ฝ่าบาท!? เปิดประตูสิขอรับ! เปิดประตูสิขอรับ!?
ผู้ปกครองควบตำแหน่งบอดี้การ์ด และพันธมิตรทุกที่ทุกเวลาของผม ขยับสีข้างของโวลฟรัมที่อยู่ในอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น
?ข้าล็อกประตูไว้กันเหนียวน่ะขอรับ?
?สมกับเป็นคอนราด รอดตายไปที?
ผมสวมชุมวอร์มสั่งตัดพิเศษอย่างรวดเร็ว แม้จะเป็นดีไซน์ที่จะได้เห็นเฉพาะในรายการวาไรตี้ ซึ่งมีแถบเส้นสีขาวอวบอ้วนตีคู่บนพื้นสีเขียว กับความยืดหยุ่นที่ไม่น่าพอใจนัก แต่ก็เคลื่อนไหวสะดวกกว่าชุดดำสไตล์เครื่องแบบนักเรียนคอตั้ง
ผมเปิดประตู พร้อมพูดทิ้งท้ายเพียง ?ไปวิ่งก่อนนะ? แล้วจึงวิ่งผ่านด้านข้างของกุนเทอร์ เสียงหวีดร้องราวสตรีดังขึ้นจากด้านหลัง
?ไยท่านจึงอยู่ในห้องของฝ่าบาท!? ทั้งยังอยู่ในชุดนอนอีกด้วย?
ผมลองถามในสิ่งที่แม้แต่ตัวเองยังประหลาดใจขณะทิ้งห้องนอนที่น่าจะกลายเป็นสนามรบนับจากนี้
?ว่าแต่ ไหงโวล์ฟมาอยู่ห้องฉันล่ะ? ตึกอลังการงานสร้างแบบนี้น่าจะมีห้องนอนแขกสักห้องสองห้องไม่ใช่เหรอ?
ไม่สิ ที่น่าจะถามมากกว่าคือทำไมเขาถึงยังพำนักอยู่ในปราสาทปฏิญาณโลหิต ทั้งที่กองบัญชาการของเขาอยู่ที่เขตบีเลอเฟลท์ และฐานที่มั่นอันมีนามน่าสะพรึงแห่งนี้น่าจะเป็นปราสาทของผม ใช่แล้ว เพราะชิบุยะ ยูริ เจ้าหนูเบสบอลแบบที่หาได้ทั่วไปได้กลายเป็นเจ้าของหนึ่งประเทศ หนึ่งปราสาทก่อนอายุครบสิบหกปี
ทั้งยังไม่ได้เป็นราชาที่องอาจอะไร แม้จะถูกหัวเราะว่าเป็น ?ราชา? เพลงร็อกภาษาญี่ปุ่น แต่ฐานะทางสังคมของผมก็ใช่ย่อย แม้จะเป็นหนุ่มมัธยมปลายตามเกณฑ์เฉลี่ย ตั้งแต่รูปลักษณ์แสนธรรมดาสามัญ ไปจนถึงระดับมันสมองก็ตามที....
เพราะผมผู้นี้คือ ราชาปีศาจ
หลังผ่านประสบการณ์ปาฏิหาริย์แสนเหลือเชื่อที่ถูกชักโครกสไตล์ตะวันตกสูบ ผมก็ถูกรายล้อมด้วยบรรดาคนหน้าตาดีเหลือหลาย และได้รับการบอกกล่าวว่านับแต่วันนี้ไปท่านคือราชาปีศาจ ไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่านี่คือความฝัน ผมก็เช่นกัน ผมก้มกราบเฝ้าภาวนาแล้วภาวนาเล่าต่อผู้ยิ่งใหญ่ที่ทุกคนเรียกว่าชินโอให้ตื่นจากความฝันโดยเร็ว ขอให้กลับไปยังโลกแห่งความจริงเสียที
แต่ผมก็ได้ก้าวผ่านขั้นตอนนั้นไปแล้ว
ไม่มีเวลาสำหรับการทอดอาลัย เอกสารที่ต้องเซ็นชื่อกองพะเนินเทินทึก ปัญหาที่ต้องไขประเดประดังเข้ามาไม่หยุดหย่อน แค่จำนวนคนสำคัญที่ต้องพบก็เยอะจนน่าระอาใจ ดูไม่ต่างกับร้านค้าที่ต้องต่อคิวยาวเหยียด และแน่นอน แต่ละวันผมหมั่นฝึกซ้อมไม่ขาดตกบกพร่อง อาชีพราชาปีศาจร่างกายต้องพร้อมเสมอ
กุนเทอร์ผู้ทำหน้าที่ครูพี่เลี้ยงและมือขวาของราชาสาละวนอยู่กับการเคลิ้มฝัน บ้างก็น้ำตาร่วงรินให้กับร่างผู้นำประเทศตัวอย่าง แต่ก็เอาเถอะ เพราะโดยพื้นฐานผมเป็นเผ่ากล้ามเนื้อมันสมองไร้รอยหยัก (หรือเรียกอย่างย่อว่าเผ่ากล้ามสมอง) อยู่แล้ว คนที่ต้องเหมางานจิปาถะแทบทั้งหมดจึงเป็นตัวเขานี่เอง
ผมเริ่มอ่านเขียนได้ทีละน้อย แม้ตอนนี้จะอยู่ในระดับเด็กสามขวบผู้เก่งกาจ แต่บางครั้งผมสามารถอ่านออกอย่างง่ายดายเมื่อวาดนิ้วบนชื่อหนังสือค่อนข้างยากซึ่งยังไม่ได้เรียนรู้ บางทีพรสวรรค์อาจผลิบานอย่างฉับพลัน เหมือนอย่างในโฆษณาชวนเชื่อเกี่ยวกับตำราและอุปกรณ์การเรียนสนทนาภาษาอังกฤษ
ผมวิ่งผ่านบันไดสีเทา ก้าวสู่สวนซึ่งอยู่ระหว่างอาคาร ผมวิ่งผ่านหน้าทหารโดยไม่เปิดโอกาสให้โค้งคำนับ ต้นหญ้าฤดูหนาวทอประกายเมื่ออาบแสงยามเช้า ภายใต้ต้นหญ้า เกล็ดน้ำแข็งเล็กๆ จับตัวบนผิวดิน ลมหายใจที่พ่นออกมาเป็นสีขาว ปลายนิ้วที่กำหมัดชาไปหมด ความเจ็บปวดเสียดแทงโพรงจมูกจนน้ำตาไหล เนื่องด้วยสูดอากาศใสบริสุทธิ์และเย็นเยียบในฉบับพลัน
?ไม่เป็นไรใช่ไหมขอรับ??
คอนราดที่วิ่งผ่านด้านข้างถามสั้นๆ เขาถามคำถามซ้ำๆ เป็นครั้งคราว
?อะไร? ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า??
หินสีฟ้าที่แกว่งไกวตรงอกทวีความหนาวเย็น สีฟ้าเข้มกว่าท้องฟ้า บนกรอบงานฝีมือที่ทำจากเงิน ศิลามารสีไลออนส์บลูฉุดให้คิดถึงความรับผิดชอบ
ไม่ใช่เพราะถูกยัดเยียด แต่เป็นตำแหน่งที่เลือกด้วยตัวเอง
ผมเกิดมาพร้อมดวงจิตของราชาปีศาจ และสัญญาว่าจะปกป้องดินแดนแห่งนี้
เพราะผมสัญญาแล้ว
ผมวิ่งวนตามเส้นทางเช่นทุกทีแล้วจึงกลับปราสาท เมื่อตรงไปที่ห้องเพื่อหยิบเสื้อที่ใช้ผลัดเปลี่ยน โดยหวังล้างเหงื่อก่อนรับประทานอาหารเช้า ก็เกิดความวุ่นวายบางอย่างขึ้นในห้องทำงานซึ่งอยู่ระหว่างทาง
?ยังไม่เลิกทะเลาะกันอีกเหรอ โวล์ฟ กุนเทอร์....?
?ฝ่าบาท!?
ผมซอยสั้นราวเด็กหนุ่มที่รับกับผิวเกรียมแดดจนกลายเป็นสีข้าวสาลี ตากลมโตสีน้ำตาลแดงหรี่เล็กลงเพราะรอยยิ้ม หญิงสาวที่เหมือนดอกทานตะวันวิ่งเข้ามา จากความใหญ่ที่เห็น ดูเหมือนเด็กในท้องจะแข็งแรงดี
?นิโคลา เธอมาเหรอเนี่ย?
?ไม่เจอกันนานนะเพคะ! ฝ่าบาท สบายดีมั้ยเพคะ??
เจ้าสาวของเผ่าปีศาจที่เป็นมนุษย์ คุณหนูที่เหมือนดาราวัยรุ่น เมื่อราวสี่เดือนก่อนเธอถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผม และผมก็ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเธอ พวกเราต่างเจอเรื่องร้ายๆ แต่ผลลัพธ์สุดท้ายก็คือ เธอตัดสินใจคลอดลูกในบ้านเกิดเมืองนอนของสามี ส่วนผมก็ได้ช่วยผู้หญิงจำนวนหนึ่ง และได้ครอบครองขลุ่ยสไตล์ Recorder หากนับจากบทสรุปมันอาจนับเป็นเรื่องดี
?ใต้เท้ามีธุระที่ต้องผ่านเขตปกครองของท่านก็เลยแวะมาส่งข้าน่ะ แต่ก็น่าแปลกนะ ทั้งที่ใต้เท้าโกรธฮิวบ์ขนาดนั้น แต่กลับใจดีกับข้างยิ่งนัก?
ใต้เท้าคือลอร์ดเกวนดัล ฟอน โวลแตร์ ผู้มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของเกเกนฮิวเบอร์ กรีเซลา สามีของนิโคลา ชายเจ้าของผมยาวสีเทาเข้มจนเกือบดำ ดวงตาสีน้ำเงินแสดงอารมณ์ขุ่นมัวซึ่งไม่มีนางงามใดสามารถเยียวยา รูปโฉมอันคู่ควรกับตำแหน่งราชาปีศาจยิ่งกว่าผู้ใด และน้ำเสียงทุ้มต่ำชวนเข่าอ่อน เขาเคยอยู่ในตำแหน่งมกุฎราชกุมารจนกระทั่งเมื่อครึ่งปีก่อน ในฐานะบุตรคนโตของเลดี้เซซิลี ฟอน ชปิทซ์เว็ก ราชาปีศาจองค์ก่อน
ลอร์ดโวลฟรัม ฟอน บีเลอเฟลท์ที่มาอาศัยอยู่ในห้องของผมแบบกึ่งถาวร และเซอร์คอนราด เวลเลอร์ ผู้ทำกระทั่งหน้าที่เพื่อนฝึกร่างกาย แม้จะต่างบิดา แต่ก็ล้วนถือกำเนิดจากท่านเซลี่ ราชินีฟีโรโมนทั้งสิ้น แม้จะประกอบกันเป็นสามพี่น้องเผ่าปีศาจที่ไม่เหมือนกันเลย แต่ระยะหลังมานี้ผมเริ่มปรับความคิดตัวเองเสียใหม่
น้องสามที่พอฟัดพอเหวี่ยงกับผมในด้านรูปร่าง ผมสีทองเจิดจ้าถอดแบบจากผู้เป็นแม่ นัยน์ตาสีเขียวมรกตชวนให้คิดถึงก้นทะเลสาบ เด็กหนุ่มรูปร่างหน้าตาหมดจดงดงามไร้ที่ติผู้มีสายเลือดปีศาจพันธุ์แท้ ซึ่งหากเอ่ยบางถ้อยคำในฝัน น้ำตาอาจท่วมท้นด้วยคิดว่าเป็นสาส์นจากเทวทูต ทว่าในความเป็นจริงเมื่อเปิดปากพูด อย่าว่าแต่สาส์นจากพระเจ้าเลย นี่มัน จ. (เจ้าชาย) เอาแต่ใจชัดๆ
บุตรที่เกิดจากสัมพันธ์ลึกซึ้งระหว่างท่านเซลี่ผู้ถือคติรักเสรี กับมนุษย์พเนจรซึ่งไม่มีข้อดีใดนอกเสียจากฝีมือดาบ คือคอนราดลูกชายคนรอง แม้เขาจะมีภาพลักษณ์ที่ไม่หวือหวาเมื่ออยู่ในขบวนการหนุ่มรูปงาม แต่จากการพูดคุยที่แว่วเข้าหู ดูเหมือนเขาจะเนื้อหอมในหมู่สาวๆ ทีเดียว เขาคือคนหนุ่มนิสัยดีที่ไม่หล่อจนเกินเหตุ ทั้งยังฝีมือฉกาจฉกรรจ์ หนำซ้ำยังมีบางอย่างแฝงเร้นในอดีต หากเขาซุกซ่อนหัวใจราชสีห์เอาไว้ เด็กผู้หญิงคงไม่มีใครกล้าเมินเขา แต่ถ้าผมเป็นผู้หญิงจริงๆ ผมคงกลัวผู้ชายที่เพียบพร้อมเกินไปแบบนี้
ลอร์ดกุนเทอร์ ฟอน ไครสท์ ผู้ทำหน้าที่ครูพี่เลี้ยง คือคนที่มีตัวตนตรงกันข้ามกับเขาโดยสิ้นเชิง ผมสีเทาเคลียหลัง ดวงตาสีม่วงเปี่ยมด้วยปัญญาหลักแหลม เขามีระดับเสียงสูงปานกลางของนักร้องชายอันทรงเสน่ห์ชวนเข่าอ่อน หากเขาพูดนุ่มๆ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงแบบไหนก็ต้องถูกพิฆาตในพริบตา ทว่าผู้งามบาดตาเหนือใครคนนี้กลับมีเนื้อแท้อันน่าทึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นเซนส์ด้านความงามแบบใด แต่เขาชื่นชมคนอย่างผม และเพ้อคลั่งจนเสียบุคลิกชนิดกู่ไม่กลับ ส่วนเขาจะเตลิดไปได้ไกลขนาดไหนนั้น คือหนึ่งในเรื่องที่ผมอดห่วงไม่ได้ในฐานะราชา
กุนเทอร์ในสภาพกึ่งเสียสติแม้ในเวลานี้กำลังโต้เถียงเผ็ดร้อนกับเด็กหนุ่มรูปงามคู่กรณีซึ่งกำลังวางเขื่องอย่างที่สุด
?แล้วเหตุใดท่านจึงตื่นนอนในห้องฝ่าบาท!??
?ยูริขอข้าแต่งงานนะ? เขาก็ต้องอยากให้ข้ามานอนด้วยสิ?
เปล่าสักหน่อย
หนุ่มรูปงามผู้สะบัดผมจนกระเซิงโต้กลับในสถานการณ์ที่เป็นรอง
?คู่หมั้น อย่างไรก็เป็นแค่คู่หมั้น มิใช่คู่ชีวิตหรือสามีภรรยา! จะอยู่ด้วยกันข้ามคืนก่อนแลกคำสาบานแต่งงานได้อย่างไร ชะ ชะ ชะ ช่างไร้ยางอายอะไรเยี่ยงนี้!?
โวลฟรัมเสยผมม้าที่เสียทรงจากท่านอน
?สมแล้วที่อายุใกล้จะครบร้อยห้าสิบปี ช่างเป็นคำกล่าวอ้างที่ล้าสมัยยิ่งนัก!?
คนอายุแปดสิบสองก็ไม่มีสิทธิ์ไปว่าคนอื่นแบบนั้นหรอกนะ ผมพูดสอดแทรกเพียงในใจ ด้วยไม่อยากถูกดึงเข้าไปพัวพันกับความวุ่นวาย เนื่องจากเลือดของเผ่าปีศาจทำให้มีอายุยืนยาว พวกเขาจึงอยู่มานานกว่าภาพลักษณ์ที่เห็นราวห้าเท่า สำหรับผมที่อายุใกล้ครบสิบหก ที่นี่เหมือนงานชุมนุมซูเปอร์ตาเฒ่า
คอนราดที่ไม่เข้าไปร่วมวงถกเถียงยักไหล่ที่สวมชุดวอร์มเบาๆ
?แค่นอนเบียดกัน ไม่เห็นต้องโกรธจนตาขวางเลย....?
?ก่อนจะคิดแบบนั้น ใครก็ได้ช่วยเอะใจทีได้ไหมว่าเราเป็นผู้ชายทั้งคู่!??
นิโคลาพึมพำอย่างไร้ซึ่งเจตนาร้ายหลังแตะบริเวณท้องที่เริ่มโตจนสังเกตได้
?ทั้งคู่เข้าใจอะไรผิดอยู่หรือเปล่า ทั้งที่ฝ่าบาทมีใต้เท้าเกวนดัลอยู่แล้วเนี่ยนะ?
?นั่นแหละ ความเข้าใจผิดที่เลวร้ายที่สุด!?
ทั้งสามปฏิเสธเป็นเสียงเดียว มีเพียงเซอร์เวลเลอร์ซึ่งเป็นคนนอกกลั้นหัวเราะอย่างเต็มกำลัง อย่าทำแบบนั้นสิ คอนราด สหายเล่นเบสบอลเพียงคนเดียวในโลกนี้กำลังจะถูกหลอกแต่งงานนะ.... เดี๋ยวก่อน หรือน่าจะเป็นแปลงเพศมากกว่า? อา ถ้าโวลฟรัมเป็นผู้หญิงล่ะก็....แต่เขาก็ยังเป็น จ. (เจ้าชาย) เอาแต่ใจเหมือนเดิมอยู่ดี....
เสียงทุ้มๆ ของที่เคาะประตูดังก้องหลายครั้ง คอนราดเปิดด้านหนึ่งของประตูบานหนัก ทหารหนุ่มผู้อารักขาประตูใหญ่ยืนอยู่อย่างตื่นประหม่า
?ข้าน้อยมีเรื่องมารายงานขอรับ!?
?มีอะไร?
?เอ่อ ข้าน้อยมีเรื่องกราบทูลฝ่าบาท แต่ข้าทราบว่านี่เป็นเวลานอกราชการ?
?ไม่ต้องพิธีรีตองขนาดนั้นหรอก รีบๆ พูดมาเถอะ?
?ขอรับ! ขออภัยด้วยขอรับ!?
หัวเข่าที่แนบชิดกันสั่นเทา สงสัยจะยิ่งทำให้เกร็งกว่าเดิมเสียกระมัง
?เมื่อครู่นี้ที่ประตูปราสาท มีผู้มาขอเข้าเฝ้าฯ ฝ่าบาทขอรับ?
?อ้าว เหรอ งั้นจะแทรกคิวให้หลังข้าวเช้านะ?
ที่ปรึกษากุนเทอร์ หรือมือขวาของราชา แทรกกลางระหว่างผมกับพลทหาร ด้วยน้ำเสียงทรงภูมิผิดกับนาทีก่อนสิ้นเชิง
?ธุระเช่นนั้น ข้าผู้นี้ต้องคัดกรองก่อนขอรับ?
?แต่....เอ่อ มันเป็นเรื่องที่ส่วนตัวมากน่ะขอรับ....ถ้าเป็นไปได้ เอ่อ ควรให้ผู้อื่นออกไปก่อน?
ชายหนุ่มกวาดสายตาไปรอบๆ เขาหน้าแดงก่ำทันทีเมื่อถูกกุนเทอร์และโวลฟรัมจ้องมอง หากอยู่กับผมตามลำพัง ความดันมิพุ่งพรวดจนล้มพับหรอกหรือ คอนราดเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นก่อนจะกลายเป็นแบบนั้น
?ไม่เป็นไร ทุกคนล้วนปากหนักทั้งนั้น?
?เช่นนั้นก็ ขอเดชะพระอาญามิพ้นเกล้า?
ทหารเว้นวรรค ก่อนกลืนน้ำลายเพื่อขยับเสียงสูงขึ้น
?ผู้ที่มาขอเข้าเฝ้าฯ กล่าวว่า....ไม่สิ อ้างตนว่าเป็นลูกนอกสมรสขององค์ราชาลำดับที่ 27 จ้าวผู้ครองอาณาจักรปีศาจและผู้นำเพียงหนึ่งเดียวของพวกเราเผ่าปีศาจขอรับ!?
?ลูกนอกสมรส??
โวลฟรัมคว้าคอของผมที่หันไปทางคอนราดเพื่อถามว่า มันแปลว่าอะไร?
?ยูริ นี่เจ้า! ไปคลอดไว้ที่ใด? ที่ใด เมื่อไหร่ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน??
?อะ อะไร ไม่ได้คลอดนะ บอกแล้วไงว่าไม่ได้คลอด!?
เมื่อถูกหนุ่มน้อยรูปงามหมดจดราวเทวดาถลึงตาใส่ก็ชักอยากจะสารภาพบาปที่ไม่ได้ทำขึ้นมาเสียอย่างนั้น
?ไม่ได้คลอด แล้วไปไข่ไว้ที่ใด??
?หา! เฮ้ย เปล่านะ ไม่ได้ไข่! ตกลงลูกนอกสมรสมันแปลว่าอะไรเนี่ย!??
?แปลว่าการที่คนชั้นสูงมีลูกที่เกิดกับหญิงที่มิได้เป็นภรรยาขอรับ?
?อ๋อ ไอ้มุกลูกลับๆ ที่ใช้กันเกร่อในละครย้อนยุค อย่างลูกนอกสมรสของโชกุนน่ะเหรอ อืม นั่นสิเนอะ โชกุนมักมาคู่กับปัญหาเรื่องลูกลับๆ เดี๋ยวก็มีปัญหาศึกชิงตำแหน่งผู้สืบทอดให้ปวดหัวอีก....เดี๋ยวนะ? บ้าน่า ฉันเนี่ยนะ? คนชั้นสูงที่มีลูกนอกสมรส หมายความว่าฉันมีลูกลับๆ งั้นเหรอ!?!?
?เกรงว่าจะเป็นเช่นนั้น?
พระครูพี่เลี้ยงซึ่งอยู่ติดกับคอนราดที่พยายามวางท่าสุขุมหงายหลังล้มตึงอย่างแรง เขาตาเหลือกจากอาการช็อก
?หวา กุนเทอร์!?
?นี่มันเรื่องอะไรกัน! เจ้าทำเรื่องมักมากเยี่ยงนั้นโดยที่ข้าไม่รู้งั้นรึ! ข้าถึงได้ว่าเจ้าก้นเบาอย่างไรเล่า!?
เขาคว้าชุดผ้ายืดสีเขียวของผมพลางเขย่าสุดแรง
?ดะ ดะ ดะ เดี๋ยวก่อน อย่าขะ ขะ ขะ ขะ เขย่ามันสมองฉันเซ่ ฉะ ฉันที่ไม่เคยเนื้อหอมมาตลอด 16 ปี จะ จะมีลูกลับๆ....?
?สุดยอดเลย ยูริเนี่ย ปกติเห็นทำหน้าเหมือนไม่เคยฆ่าแมลงสักตัวแท้ๆ?
การอุปมาของนิโคลาช่างไม่เข้ากันเลย กุนเทอร์เริ่มชักดิ้นชักงอขณะกลิ้งไปกับพื้น
?ถึงจะฆ่ายุงกับแมลงสาบ แต่ฉันก็ไม่ทำใครท้องหรอกน่า!?
?แล้วตอนนี้ลูกนอกสมรสคนนั้นอยู่ที่ใดล่ะ??
บอดี้การ์ดซึ่งควบตำแหน่งผู้ปกครองย้อนถามทหารผู้ทำหน้าที่รายงานอย่างสุขุมเยือกเย็น อาจเพราะเขามั่นใจว่าราชาไม่น่าจะมีลูกลับๆ หรือไม่ก็เพราะได้ยินคำเล่าลือถึงความไร้เสน่ห์ของผมจากอเมริกาหรือที่ไหนสักแห่ง
?ที่จริงเขา....อยู่ที่นี่แล้วขอรับ....ข้าจำต้องให้ผ่านเข้ามา เนื่องจากมีตราพระราชลัญจกรแห่งอาณาจักรปีศาจซึ่งจะสืบทอดกันในหมู่ราชาปีศาจรุ่นก่อนๆ และเครือญาติเท่านั้น....?
มันคืออะไรน่ะ สงสัยจะเป็นบางสิ่งที่คล้ายกับแหวนแชมเปี้ยนที่ระลึกสำหรับผู้ชนะ หรือธงประจำสถาบันที่จะแจกให้ผู้เกี่ยวข้องกับทีมเบสบอลอาชีพเท่านั้นล่ะมั้ง อาจเพราะถูกศัพท์คำนั้นเบนความสนใจ มือของพระคู่หมั้นที่บีบคอจึงคลายลง
?ตราพระราชลัญจกร??
?นี่ มันคืออะไรเหรอ ราชากับเครือญาติงั้นเหรอ งั้นนายที่เป็นลูกของท่านเซลี่ก็มีน่ะสิ?
?ข้าสืบสกุลบิดา จึงไม่ได้รับสืบทอด แต่ถ้าจำไม่ผิด ท่านพี่น่าจะมีนะ ก็ผู้นำตระกูลฟอนโวลแตร์ได้รับและส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่นมาตั้งแต่สมัยพระเจ้าฟอร์แจร์ ฟอน โวลแตร์ (Forgeas von Voltaire) ราชาองค์ที่เจ็ดแล้วนี่นา?
เมื่อได้ยินชื่อที่น่าจะอยู่ในรายนามทางประวัติศาสตร์ กุนเทอร์ก็กระเด้งตัวขึ้นราวกับถูกไฟช็อต เป็นกล้ามท้องที่แข็งแรงเหลือเชื่อสำหรับคนวัยเฉียด 150 ปี
?ถ้าเช่นนั้น เด็กบ้านั่น....เอ๊ย ผู้อ้างว่าเป็นลูกนอกสมรสก็ไม่มีทางเป็นลูกของฝ่าบาท การที่ฝ่าบาทอายุยังไม่ครบ 16 ชันษาก็เป็นการปฏิเสธในตัวอยู่แล้ว เพราะยังไม่ได้รับการออกแบบตราพระราชลัญจกร?
เพราะผมผู้ผ่านปิดเทอมหน้าร้อนที่คร่ำหวอดกับเบสบอลรากหญ้าในญี่ปุ่นยุคปัจจุบันได้ทัวร์จักรวาลกับบันโดคุงที่เป็นโลมา ก่อนจะถึงวันเกิดอายุครบ 16 ปี ดังนั้น โดยส่วนตัวชิบุยะ ยูริแล้ว ก็ยังอยู่ในอารมณ์ อายุ 15 กับอีก 364 วัน
?งั้นเขาก็ถือตราของตระกูลไหนสักตระกูล....อ๊ะ! อย่าบอกนะว่ามีพี่น้องคนใหม่โผล่มาอีกแล้ว!??
เมื่อมีหญิงมากรักผู้งดงามเป็นมารดาก็ย่อมลำบากกับข้อกังวลเช่นนี้ อาจด้วยความร้อนใจ เพราะมันกำลังจะกลายเป็นปัญหาของตน โวลฟรัมจึงเร่งฝีเท้ามุ่งตรงไปยังปากประตู และเปิดประตูออกเต็มแรง
?ใครบังอาจ....?
มีเพียงความว่างเปล่าที่สุดปลายสายตา เจ้าตัวอยู่ต่ำลงไปอีก หัวของเขาอยู่ในระดับสะโพก
เจ้าของผมหยิกสีน้ำตาลแดง เส้นเล็ก ตัดสั้นเหนือใบหู เม้มปากแน่น อาจเพราะเป็นการเสี่ยงครั้งสำคัญที่สุดในชีวิต สีหน้าจึงแข็งกร้าว สีเลือดดูเหมือนจะเลือนหายไปจากผิวสีมะกอก คิ้วหนา ขนตายาวเตะตา ราวกับนักแสดงหญิงในละครเมื่อ 10 ปีก่อนที่นำมาฉายซ้ำ
ผมตรวจสอบรูปลักษณ์ทั้งหมดของเด็กด้วยเครื่องสแกนมนุษย์ในพริบตาซึ่งติดตัวผมมาแต่กำเนิด
ไม่ระบุเพศ ไม่ระบุเชื้อชาติ ไม่ระบุอายุ
เครื่องสแกนไม่ทำงาน เอาเถอะ อายุก็น่าจะสักสิบขวบล่ะนะ
?เดี๋ยวก่อน? เด็กคนนั้น? อายุ 10 ขวบใช่มั้ย แล้วฉันต้องมีลูกตอนอายุเท่าไหร่เนี่ย? ถ้า 10 ขวบ....ฉันก็มีลูกตอน 6 ขวบน่ะสิ!? 6 ขวบเนี่ยเพิ่งอยู่ ป.1 เองนะ! ถึงเด็ก ป.1 จะมีเพื่อนแย่ๆ ได้เป็นร้อย แต่ไม่มีทางมีลูกได้หรอกน่า!? ยังไงก็ไม่ใช่อ่ะ! เด็กคนนั้นยังไงก็ไม่ใช่ลูกฉัน....?
เด็กสิบขวบเกร็งส้นเท้าหลังสูดหายใจลึก จากนั้นจึงถีบพื้นเต็มแรงเพื่อย่นระยะห่างระหว่างคนทั้งสอง
?ท่านพ่อ!?
?ทะ....ท่านพ่อเหรอ?
ไม่มีเวลาให้ตั้งรับกับความปลาบปลื้มที่ได้เป็นพ่อคน (ซึ่งยังไม่อยากตั้งรับเท่าไหร่) กายที่พุ่งทะยานราวลูกฟุตบอลก็พุ่งเข้ามาตรงหน้า ผมผายสองมืออัตโนมัติตามปฏิกิริยาตอบสนอง แต่ลูกน้อยกลับตรึงมันไว้กับที่ด้วยสีข้างด้านขวา
ชั่วพริบตานั้น เหล็กกล้าสะท้อนแสงตะวันยามเช้า
มันคืออะไร?
?ฝ่าบาท!?
ผมที่บิดตัวหลบด้วยลางสังหรณ์โดยไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร เสียการทรงตัวจนเอียงล้มในแนวเฉียง สะโพกและข้อมือขวากระแทกพื้นอย่างแรง ประกายวาวสีเงินคลานบนพื้นราวลื่นไถล และหยุดบริเวณเท้าของโวลฟรัมที่อยู่ตรงประตูทางเข้าออก เหลือเพียงเสียงกลิ้งเบาๆ ของโลหะแบบบาง
?ฝ่าบาท! ช่างน่ากลัวอะไรเยี่ยงนี้....ฝ่าบาท บาดเจ็บหรือไม่ขอรับ?
?อะไร เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ไหงฉันล้มกลิ้ง ไหงฉันเสียหลักล้มได้ล่ะเนี่ย??
ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องหลบหลีกให้เจ็บตัวเลยจริงๆ เพราะคอนราดที่แทรกกลางอย่างว่องไวก่อนคนร้ายจะบรรลุเป้าหมายได้ปัดมีดซึ่งถูกซุกซ่อนกระเด็นออกจากมือของเด็กน้อย กุนเทอร์นั่งยอง ลูบเนื้อลูบตัวของผมไปทั่ว
?หากเกิดรอยแผลขึ้นที่ใดในพระวรกายอันแสนงดงามนี้ล่ะก็....?
?ฉันไม่เป็นไรหรอก....ว่าแต่ นายอย่าจับตรงที่มันไม่เกี่ยวเซ่?
เลยไหล่ของพระครูพี่เลี้ยงออกไป ทหารวัยหนุ่มล็อกแขนเด็กจากด้านหลัง เขาหน้าถอดสีต่อสถานการณ์มิคาดฝัน
?ขะ ขอประทานอภัยขอรับ! ข้าน้อยคิดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าเด็กจะลอบ.... จะคิดการใหญ่เยี่ยงนี้?
?ลอบสังหาร? ฉันเกือบโดนลอบฆ่างั้นเหรอ!??
แอสซาสซินในภาษาฝรั่ง ถ้าเป็นภาษาญี่ปุ่นก็ต้อง ?ใต้เท้า ข้ามาเอาชีวิตของท่าน? แต่คนที่จะพูดแบบนั้นได้ย่อมไม่ใช่เด็ก เพราะเป็นงานของมืออาชีพอย่างนินจา
ด้วยความงามของเขา คำประกาศของกุนเทอร์จึงยิ่งชวนขนหัวลุก
?แม้เป็นผู้เยาว์ แต่การคิดกบฏต่อราชาปีศาจย่อมเป็นความผิดอุกฉกรรจ์ยากให้อภัย จะต้องชดใช้ด้วยการต้องโทษประหาร ตัดหัวที่ประตูคุก หรือไม่ก็เผาทั้งเป็นหลังจากแห่ประจานรอบเมือง....?
?เดี๋ยวก่อนสิ พักโทษที่เคยได้ยินแค่ในละครย้อนยุคไว้ก่อนเหอะ อีกฝ่ายยังเป็นเด็กประถมอยู่เลย!? ยังไงซะ เด็กประถมก็ไม่นึกอยากลอบฆ่าใครหรอกน่า บางทีแกอาจถูกใครบงการหรือโดนล้างสมองก็ได้?
หากปล่อยเลยเถิด เขาอาจลงมือด้วยตนเอง ผมจึงพยายามลุกขึ้นเพื่อห้ามปรามพระครูพี่เลี้ยง
?โอ๊ย?
ความเจ็บปวดแล่นมายังข้อเท้าขวา ผมทรุดตัวลงทันที
?อ้าว เคล็ดซะแล้วมั้ง?
หลังขมวดคิ้วที่ทิ้งร่องรอยแผลเก่าเบาๆ คอนราดก็ถอดรองเท้าของผมออก เพียงเดี๋ยวเดียวข้อเท้าก็บวมเป่ง
?แย่จัง....ข้อเท้าพลิก?
?ช่างโหดร้ายอะไรเยี่ยงนี้! ฝ่าบาทผู้น่าสงสาร หากทำได้กุนเทอร์ผู้นี้อยากเจ็บตัวแทนเหลือเกิน?
?ไม่ได้อยู่กลางฤดูกาลแข่งสักหน่อย ค่อยๆ รักษาไปก็ได้....โอ๊ย!?
?ขออภัยนะขอรับ ข้าอยากตรวจสอบดูว่าแค่เคล็ดเท่านั้นหรือไม่?
หลังสะบัดผมกระเซิงสีเทา กุนเทอร์ก็พูดโพล่งออกมาด้วยวาจาของเสนาธิการผู้เปี่ยมความสามารถ
?ข้าจะรีบตามแพทย์มือหนึ่งซึ่งเก่งที่สุดในดินแดนนี้มายังพระราชวังโดยด่วนขอรับ!?
ในเวลาเดียวกันนั้น น้องรองกล่าวเสียงสดใสต่อนายทหาร ในขณะที่ยังบ่ายหน้ามองต่ำ
?บอกให้ส่งตัวกีเซลามาเสียก็สิ้นเรื่อง แล้วก็เฝ้าเด็กคนนั้นไว้ด้วยล่ะ?
ทหารวิ่งออกไปหลังจากทำความเคารพหนึ่งครั้ง แม้ยังอายุน้อยแต่ดูเหมือนจะแยกแยะได้ว่าคำสั่งของผู้ใดเหมาะสม
มุ่งหน้าบนทางลาดเอียง ขณะโยกเยกบนหลังม้า
เมื่อคล้อยบ่าย อากาศอบอุ่นขึ้นมาก ผิวใต้เสื้อแจ็กเก็ตพองๆ ชุ่มเหงื่อ ผมไม่เคยคิดสวมเสื้อหนาวขนเป็ดมาก่อน กระทั่งมายังโลกแห่งดาบและเวทมนตร์
แต่มาลองทบทวนดู ก็เพราะเป็นขนนกกับผ้า จึงเป็นธรรมดาหากจะมีผู้นิยมเลือกใช้เป็นเครื่องกันหนาว แต่อาจเป็นเพราะปัญหาในเชิงช่าง มันจึงหนักไม่ต่างจากโค้ทหนัง แล้วแบบนี้มันจะมีความหมายอะไร
แม้ความสูงจากระดับน้ำทะเลจะอยู่ในเกณฑ์การไปเที่ยวปิกนิกเป็นหมู่คณะของโรงเรียนประถม แต่อาจเพราะเป็นกฎของคนภูเขา เราจึงต้องยกมือทักทายคนที่สัญจรไปมา แม้บางครั้งจะมีคนตกใจเมื่อสังเกตเห็นสีผมและตาของผมที่ซุกซ่อนใต้ฮู้ด ทว่าพอคอนราดแสดงท่าทางเป็นนัยว่า ?อย่าเอ็ดไป? พวกเขาก็พยักหน้าน้อมรับแบบแปลกๆ คงเพราะคิดว่าเรามาสืบราชการลับเป็นแน่
?ทุกคนเดินกันหมด ฉันอยากลงเดินมั่งอ่ะ?
?ไว้ขาหายดีก่อนแล้วกันนะ?
เซอร์เวลเลอร์พูดเสริมขณะมองไปข้างหน้า
?ไม่เป็นไรหรอกขอรับ ก็แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละ เดี๋ยวก็วิ่งได้เหมือนเดิมแล้ว?
?....ก็รู้หรอก แต่?
ข้อเท้าขวาที่เคล็ดจากการล้มไม่หลงเหลือความเจ็บปวดและหายขาดจากอาการบวม ถึงกระนั้นก็ยังอดกังวลไม่ได้ว่าจะกลับมาเหมือนเดิมจริงๆ หรือจะวิ่งไม่ได้แค่ตอนนี้เท่านั้นจริงๆ หรือเปล่า
ผมเริ่มสิ้นหวัง ด้วยกลัวว่าไม่มีวันที่ขาจะกลับมาดีดังเดิม
ผู้รีบรุดมายังจุดเกิดเหตุเพื่อตรวจอาการบาดเจ็บโดยไม่พกกระทั่งกล่องปฐมพยาบาลคือหญิงสาวสีหน้าไม่สู้ดี ผู้หญิงผิวขาวซีดในชุดทหารขัดกับรูปร่างบอบบาง หล่อนนั่งยองระหว่างที่ยังไม่สิ้นคำทักทายอย่างสั้น แล้ววางขาขวาของผมลงบนตัก หนุ่มมัธยมปลายผู้ใช้ชีวิตในโลกมา 16 ปี ร้อนวูบทั้งกาย เว้นเพียงบริเวณที่เจ็บปวด แม้แต่ผู้จัดการสาวชมรมเบสบอลก็ไม่เคยทำแบบนี้
?ไม่เป็นไรเพคะ เพียงเคล็ดธรรมดาเท่านั้น?
แม้การแสดงความคิดเห็นเช่นนี้ต่อเผ่าปีศาจจะดูพิลึก ทว่าทหารหญิงเผยรอยยิ้มราวพระแม่มารี ดวงตาสีเขียวหรี่เล็ก
?....เราเคยพบกันมาก่อนใช่มั้ย?
หล่อนตอบคำถามที่เหมือนมุกจีบสาวเก่าเก็บโดยไม่รู้สึกขยะแขยง
?เกรงว่าหม่อมฉันจะเคยทำให้หัตถ์ของพระองค์สกปรก ในที่ทำงานของข้าเพคะ ทุกคนได้รับความเมตตาจากท่านถ้วนทั่ว โดยมิแบ่งแยกว่าเป็นมิตรหรือข้าศึก?
?อ๋อ!?
แม้จะขวยเขินราวเจ้าบ่าวในพิธีแต่งงานเมื่อเจอคำชมเชยเช่นนั้น แต่หญิงที่ถูกเรียกว่ากีเซลาก็คือทหารเสนารักษ์ในวันนั้นจริงๆ ตระกูลหัตถ์รักษาที่ทำงานอยู่ในหน่วยพยาบาลกลางสนามรบ ในครั้งแรกที่ผมถูกเรียกตัวมายังโลกใบนี้
?เอาล่ะ ฝ่าบาท ขอพระหัตถ์หน่อยนะเพคะ??
?อ๊ะ ได้ครับ?
?....ตอนที่พบฝ่าบาทครั้งแรก หม่อมฉันประหลาดใจมากเลยเพคะ หม่อมฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้มีสีดำอันสูงส่งสถิตในดวงตาและเกศายืนอยู่ตรงหน้าของหม่อมฉันแล้วจริงๆ ทั้งยังช่วยเยียวยาผู้คนโดยมิได้แบ่งแยกว่าเป็นปีศาจหรือมนุษย์?
ราวมีหัวใจดวงโตอยู่ตรงนั้น ความเจ็บปวดที่ข้อเท้าทุเลาเบาบาง ความร้อนในร่างกระจุกรวมที่แขนเป็นเส้นตรง ถ่ายทอดจากมือซ้ายที่ถูกกุมสู่ฝ่ามือของหล่อน
?อะไรกันเนี่ย....ความเจ็บปวดกับอาการบวมหายไปแล้ว?
?นี่เป็นเวทของตระกูลหม่อมฉันเพคะ ขณะสัมผัสผู้ป่วยและพูดคุยกับหัวใจของอีกฝ่ายก็กระซิบคาถายังส่วนลึกของกายเนื้อและจิตวิญญาณ เพื่อยกระดับความเร็วในการรักษาตัวให้เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว ....ในการนั้น การปลุกใจที่มุ่งมั่นอยากหายจากอาการเจ็บป่วยของคนไข้สำคัญเหนือสิ่งใด การให้กำลังใจจึงสำคัญอย่างยิ่ง ดังนั้นในบางครั้งเราจึงร้องเพลงกล่อมเด็กสบายหู แม้แต่กับผู้เจ็บหนักใกล้ตาย?
?สุดยอด จริงด้วย เริ่มกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้ว! ถ้าใช้ระหว่างการแข่งมันจะสะดวกมากเลยนะเนี่ย อยากได้แบบนี้ในทีมสักคนจริงๆ?
หล่อนโปรยยิ้มแห่งความรักและเมตตาดุจมารดาแสดงกับบุตรมายังผม
?ด้วยพลังอันแก่กล้าของฝ่าบาท เวทระดับนี้เป็นเรื่องง่ายๆ เพคะ?
?จริงเหรอ? ง่ายกว่างูน้ำ ฝูงกระดูก แล้วก็ยักษ์โคลนอีกเหรอ??
เสนารักษ์ทำหน้าสงสัยว่านั่นคืออะไรเพียงพริบตาเดียว
พระครูเดินวนไปมาอย่างกระสับกระส่ายที่หน้าประตู สร้างความลำบากใจให้แก่คอนราดซึ่งคอยปลอบใจอยู่ตั้งแต่เมื่อครู่
?ควรตามหมอที่เก่งที่สุดในอาณาจักรมาจริงๆ ด้วย.... จะฝากขาของฝ่าบาทไว้กับกีเซลาได้เยี่ยงไร....?
?ใจอันจงรักต่อฝ่าบาทของท่านน่านับถือก็จริง ทว่ากีเซลาก็รักษาผู้บาดเจ็บได้ทุกรูปแบบตั้งแต่แผลถลอกยันแผลถูกฟันสาหัสนะ แค่อาการเคล็ดขัดยอก ท่านก็วางใจให้นางรักษาเถิด ท่านต้องเชื่อใจบุตรีของตนสิ?
?นั่นสิ กุนเทอร์ ได้รักษากับหมอหญิงเนี่ยเป็น 1 ใน 3 สถานการณ์ในฝันสำหรับหนุ่ม ม.ปลายนักกีฬาอย่างฉันเลยนะ ถึงเธอจะเป็นลูกสาวนาย....ลูกสาว!??
อาจเพราะการได้รับการรักษาขณะวางข้อเท้าบาดเจ็บบนตักของผู้หญิงเป็นความสุขเหลือล้น ผมจึงเคลิ้มนานกว่าปกติ กว่าจะสะดุ้งถามว่าใครเป็นใคร
?ลูกสาว!? เอ๋ เอ่อ กีเซลาเป็นลูกกุนเทอร์? ดูจากอายุไม่น่าจะเป็นอย่างนั้นเลย.... อ๊ะ ก็อายุวัดจากรูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้นี่เนอะ ว่าแต่ อะไรกันน่ะ มีลูกสาวโตขนาดนี้แล้ว คนที่ถูกเปิดโปงเรื่องลูกลับๆ ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นนายต่างหาก แหม แต่นายก็ไม่ได้ปิดบังอะไรนี่เนอะ ว่าแต่ ไม่ยักรู้มาก่อนว่านายมีลูกแล้ว!?
กีเซลายิ้มรื่น ผมจึงหันไปทางหล่อนแล้วพูด
?แต่ก็เป็น เป็นคุณหนูที่สวย เก่ง ไร้ที่ติจริงๆ นะ ในฐานะพ่อ คงเป็นห่วงทุกวันเลยล่ะสิว่าจะมีผู้ชายน่าเบื่อมาเกาะแกะหรือเปล่า นั่นสิเนอะ มาลองคิดๆ ดู อายุขนาดกุนเทอร์จะแต่งงานมีลูกก็ไม่แปลกหรอก จะมีหลาน มีเหลน ก็ยังไม่แปลกเล้ย เอ๊ะ ต่อจากเหลนนี่อะไรนะ??
?โหลนกระมัง?
?เออใช่ โหลน! ว่าแต่ ทำไมนายถึงรู้จักคำนั้นล่ะ??
ติดกับคอนราดที่ตอบคำถามนั้น พระครูหยุดยืนในท่าตื่นตกใจ เขาห้อยแขนเหมือนหัวไหล่ทั้งสองข้างหลุดจากข้อต่อ น้ำตาน้ำมูกไหลนอง ริมผีปากที่ออกแรงเม้มอย่างสุดชีวิตสั่นเทา
?ปะ เป็นอะไรน่ะ?
?ข้าน้อยยังมิได้แต่งงานขอรับ?
?อ้าว? อ๊ะ! งั้นนายก็เป็นพ่อลูกติดน่ะสิ? สุดยอด ในยุคนี้มันต้องใช้ความกล้ามากเลยนะ! ว่าแต่ เขาว่าการหย่าครั้งสองครั้งถือเป็นเครื่องราชอิสริยาภรณ์สำหรับผู้ชายนะ! ในประกาศหาคู่ก็มีผู้หญิงบางคนที่ชอบรสฝาดของผู้ชายที่ผ่านการหย่าร้างมาแล้วเหมือนกัน?
?หย่าร้างข้าก็มิเคยขอรับ! ไยท่าน.... ท่านจึงกล่าวกลั่นแกล้งข้าเยี่ยงนั้น!? ท่านก็รู้มิใช่หรือว่าข้าภักดีต่อฝ่าบาทเพียงผู้เดียว!?
กีเซลาลูบข้อเท้าผม ก่อนเอ่ยอย่างชัดเจนด้วยน้ำเสียงสงบเยือกเย็น
?ลูกเลี้ยงเพคะ?
?เอ๋??
?พ่อหม่อมฉันสิ้นตั้งแต่ข้ายังเยาว์ แม่ก็ป่วยกระเสาะกระแสะ ท่านแม่ของใต้เท้าจึงรับอุปการะเพื่อให้หม่อมฉันได้ศึกษาในระดับสูง ฉะนั้นเราจึงไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด จึงเป็นธรรมดาที่ใบหน้าจะไม่คล้ายคลึงกัน?
ไม่หรอก แม้จะไม่มีองค์ประกอบทางพันธุกรรม แต่ลอร์ดฟอนไครสท์ก็มีลูกแล้วจริงๆ และที่ยิ่งผิดหนักก็คือ ไม่ยอมแนะนำหญิงสาวที่องอาจผึ่งผายเช่นนี้ให้ผมรู้จัก ก็หล่อนเป็นถึงทหารหญิงที่ควบตำแหน่งแพทย์และพยาบาลนี่นา!? ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายแบบใดก็ต้องเคยฝันถึงสักครั้ง
ถึงจะไม่สามารถตอบได้ว่า เป็นอาชีพอะไรก็เถอะ
?ดีล่ะ ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะเรียกกุนเทอร์ว่าป๊ะป๋า แล้วก็จะถามด้วยว่า ป๊ะป๋า ลูกสาวสบายดีมั้ย??
?หม่อมฉันเป็นสมาชิกคนหนึ่งของกองทัพ แม้ไม่ผ่านท่านพ่อบุญธรรม หม่อมฉันก็ยินดีมาหาท่านทุกเมื่อที่ท่านเรียกหาเพคะ เอาล่ะ หม่อนฉันรักษาเสร็จแล้วเพคะ?
ทหารหญิงผิวขาวซีดใช้มือตบสลับระหว่างบริเวณที่เป็นแผลและหัวเข่า
?ที่เหลือก็ อย่าให้ขาขวารับภาระหนักสักประมาณครึ่งเดือนนะเพคะ?
?อ้าว ก็หายแล้วไม่ใช่เหรอ??
?เนื่องจากเป็นการเร่งการทำงานของร่างกาย ร่างกายจึงเปราะบางกว่าวิธีรักษาตามธรรมชาติขอรับ แต่ก็มิใช่เรื่องใหญ่แต่อย่างใด วางใจได้ขอรับ กุนเทอร์ผู้นี้จะทุ่มเททุกสิ่งเพื่อดูแลฝ่าบาท ท่านจะไม่รู้สึกติดขัดแต่ประการใด?
?เดี๋ยวก่อนสิ พูดซะโอเวอร์เลย! เฮ้ย บ้าน่า ฉันต้องนอนแบ็บอยู่บนเตียงเหรอ? ฉันเจ็บหนักจนต้องมีพยาบาลส่วนตัวเลยเหรอ??
?มิได้เพคะ ท่านสามารถใช้ชีวิตตามปกติ เพียงแต่ยามเดิน....?
กีเซลายื่นท่อนไม้ด้วยรอยยิ้มของนางพยาบาล
?กรุณาใช้สิ่งนี้ด้วยเพคะ?
?มะ....ไม้เท้า??
?ใช่แล้วเพคะ ชื่อของมันคือ หลอดลมหมายเลขหนึ่ง?
?หา? มะ ไม้เท้ามีชื่อด้วยเหรอ??
แถมยังเป็นหลอดลมหมายเลขหนึ่งอีกต่างหาก ไม่หรอก นั่นคงเพราะเป็นของสะสมหายาก อันเป็นเกียรติสูงส่งของช่างฝีมือเอกที่สนับสนุนการเดินเท้าของผู้บาดเจ็บมาหลายต่อหลายคนแล้วเป็นแน่ ถึงจะพูดเช่นนั้น แต่มันก็คือแท่งมันเงาสีชา ที่มีมือจับรูปตัว T เดี๋ยวก่อน รูปร่างแบบนี้มันคุ้นๆ ตานะ ถ้าจำไม่ผิด ปู่ของผมก็ชอบใช้ กล่าวคือ ไม้เท้าคนชรานั่นเอง
?....โหย ต้องถือไม้เท้าตั้งแต่ยังหนุ่มเหรอเนี่ย....?
?อย่างกับสุภาพบุรุษแห่งเกาะอังกฤษแน่ะ เยี่ยมไปเลยขอรับ ฝ่าบาท?
คอนราด นั่นตลกฝืดหรือจะปลอบใจกันแน่
ผมลองดึงไม้เท้าไปคนละทาง เพราะส่วนปลายอาจเป็นปืนกล หรือไม่ก็เป็นไม้เท้าสุดเท่ที่มีดาบซ่อนอยู่ภายใน
ป๊อก! หลุดพรืด
?....นึกว่าจะมีดอกไม้โผล่ออกมาแล้วนะเนี่ย?
?งดงามมากขอรับ?
ผมยิ่งซึมเศร้าหนักกว่าเดิม เซอร์เวลเลอร์ที่นึกสงสารจึงพาออกมาจากปราสาทช่วงก่อนเที่ยงวัน ออกจากเขตเมือง ควบม้าประมาณครึ่งชั่วโมง เมื่อพ้นเขตไร่นาที่อยู่ระหว่างพักการหว่านไถก็กลายเป็นถนนทอดยาวมุ่งสู่ทิวเขา
หนึ่งชั่วโมงเศษนับแต่เริ่มเดินบนทางขึ้นเขาที่ถูกปรับหน้าดิน ทันใดนั้น ป่าใบเขียวขาดช่วง ทัศนวิสัยเปิดกว้าง ผืนฟ้ายามเหมันตฤดูแผ่ขยายไร้ซึ่งสิ่งใดบดบัง
?เอาล่ะ ลงมาได้แล้วขอรับ ระวังอย่าให้ขารับน้ำหนักนะ?
ผมกุมไม้เท้าที่ไม่เคยมือ จากนั้นก็ลงเดินโดยทิ้งน้ำหนักที่มือซ้าย เอาเถอะ มันก็พอไปวัดไปวาได้ล่ะนะ
ยอดเขากลายเป็นจุดชมทิวทัศน์ มีรั้วรอบมั่นคงแข็งแรงป้องกันการกลิ้งตกจากภูเขา ลมที่พัดผ่านมีสีขาวเย็นเยียบ ทว่านักท่องเที่ยวหลายคนก็ยังมองลงมาจากทิศที่ถูกใจ
?เอ๋! นึกถึงตอนไปเดินทางไกลกับโรงเรียนเลยแฮะ! ฉันเคยกินข้าวเที่ยงในสวนสาธารณะที่เขาเทนรันซันด้วยนะ?
?ระวังขอรับ ใช้หลอดลมหมายเลขหนึ่งสิขอรับ?
?รู้แล้วน่า แต่ก็ไม่คิดเลยนะว่าจะมาถึงยอดเขาจนได้ แบบนี้มันต้องประกาศก้องกันหน่อยแล้ว!?
ผมยกมือข้างหนึ่งขึ้นขนาบแก้ม ก่อนสูบลมหายใจที่โทรโข่งมือแบบครึ่งวงกลม และเริ่มเปล่งเสียง แทบจะในเวลาเดียวกับเด็กที่อยู่ด้านข้าง
?ยะ....?
?อ่ะฮึ้ง!?
เสียงสะท้อนตามมาเป็นคำรบ
อะไรน่ะ!? ?โฮ่? ที่ไม่ได้ตะโกนออกไปหันมาเป็นปฏิปักษ์กับเส้นเสียง
เสียงหนึ่งของเด็กน้อยกลายเป็นชนวน ทุกคนเริ่มตะโกนเสียงดังสนั่น จนกลายเป็นแดนสวรรค์อ่ะฮึ้ง
?ไหงเป็นเงี้ย?
?เป็นคำนิยมตะโกนบนยอดเขาน่ะขอรับ ที่ญี่ปุ่นเป็นเช่นไรหรือขอรับ??
?ยะโฮ่?
?แหม ไร้เสน่ห์สิ้นดี?
เรียกร้องเสน่ห์จากเสียงสะท้อนในภูเขาเนี่ยนะ ไม่สิ ที่สำคัญ ทำไมไม่ใช้คำว่า ?อ่ะฮ้า?!?
คุณป้าที่เพิ่งตะโกนเสร็จไปหนึ่งรอบมองเปรียบเทียบระหว่างไม้เท้ากับใบหน้าของผม ก่อนที่จะเดินเข้ามาใกล้
?โถ พ่อหนูผู้น่าสงสาร ขาไม่ดีตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่น เจ้าลองหันไปทางโน้นแล้วภาวนาสิ สุสานชินโอก็อยู่ทางนั้น ท่านต้องฟังคำอธิษฐานของเจ้าเป็นแน่?
?เอ่อ ขอบคุณในความหวังดีนะครับ?
แต่ผมเพิ่งมาจากตรงนั้น
ผมเกาะรั้วไม้แล้วก้มลงมองในทิศที่ได้รับการบอกกล่าว โดยไม่อาจสารภาพความจริงในเรื่องนั้น
พระราชวังและปราสาทปฏิญาณโลหิตซึ่งได้รับการปกปักโดยประตูปราสาทอยู่อีกฟากของถนนยาวเหยียด
?ไม่หนาวใช่ไหมขอรับ?
?สบายมากน่า?
เขาหยิบยื่นของเหลวสีอำพันในถ้วยเงินใบเล็กกว่าฝ่ามือมาให้ ผมดื่มเข้าไปหนึ่งอึกโดยไม่ได้คิดอะไร จึงต้องไอไม่หยุดให้กับรสขมในปาก
?นะ นี่มันเหล้านี่นา!?
?มันจะช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้น จะอายุครบสิบหกแล้ว ควรทำความคุ้นเคยได้แล้วนะขอรับ?
?แต่ที่ญี่ปุ่นเขาห้ามดื่มเหล้าจนกว่าจะอายุยี่สิบนะ! แต่ก็เอาเถอะ ถึงไม่มีกฎหมายแบบนั้น ฉันก็จะไม่ทำอะไรที่จะขัดขวางการเจริญเติบโต ตราบใดที่ยังมีความเป็นไปได้ว่าตัวจะสูงขึ้นอีก?
?เช่นนั้นหรือขอรับ ที่ญี่ปุ่นเป็นผู้ใหญ่เมื่ออายุครบยี่สิบนี่เอง แต่ในดินแดนนี้ อายุสิบหกก็ถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วขอรับ?
?อายุสิบหก? ไม่เร็วไปหน่อยเหรอ??
?แหม จะตอบเช่นไรดี ไม่เคยเปรียบเทียบกับดินแดนอื่นเสียด้วย?
เพราะจากสมการการคำนวณอายุที่แท้จริง ร่างกายจะดูเหมือนเด็กอายุเพียงสามขวบเท่านั้น พิธีฉลองความเป็นผู้ใหญ่ของคนที่เหมือนเด็กสามขวบ เด็กสามขวบมีสิทธิ์เลือกตั้ง ปัญหาก็คือจะเดินทางไปถึงจุดเลือกตั้งหรือไม่ มันระทึกเกินไปสำหรับภารกิจแรก
คอนราดเผยรอยยิ้มลำบากใจ ราวกับมองเห็นภาพจินตนาการของผม
?แม้กล่าวได้ไม่เต็มปากเกี่ยวกับการเจริญเติบโตของเผ่าปีศาจ ทว่าอาจเพราะข้ามีเลือดที่ผิดแผกไหลเวียนอยู่ ข้าจึงเติบโตเยี่ยงมนุษย์กระทั่งอายุราวสิบสองปี แต่หลังจากนั้นก็ช้าลงอย่างมาก ทว่าโวล์ฟเป็นเผ่าปีศาจพันธุ์แท้ผู้มีเชื้อสายเก่าแก่ ฉะนั้นในงานพิธีเขาจึงยังเด็กอยู่มาก จะว่าไปก็พอๆ กับเด็กผู้หญิงที่อ้างตนว่าเป็นลูกนอกสมรสเมื่อเช้าเลย?
?เด็กผู้หญิงเหรอ!??
?ไม่เอะใจเลยหรือขอรับ??
ตรวจสอบรวดเร็ว สมกับเป็นหนุ่มเนื้อหอม
ว่าแต่ เมื่อพูดถึงโวลฟรัมในร่างเด็กสิบขวบ ภาพพจน์ของเทวดาในภาพวาดทางศาสนาก็ผุดขึ้นทันใด เขาคงเหมาะกับปีกและวงแหวนเป็นแน่
?ในดินแดนนี้จะกำหนดชีวิตภายภาคหน้าในวันเกิดอายุสิบหกขอรับ เลือกว่าตนเองจะดำเนินชีวิตอย่างไรในอนาคต จะปฏิญาณตนในฐานะทหาร จะสร้างความรุ่งเรืองในฐานะพลเรือน หรือจะใช้ชีวิตในแต่ละวันเพื่อปกปักและอธิษฐานต่อวิญญาณของบรรพชนผู้ยิ่งใหญ่ หัวข้อที่ต้องตัดสินใจจะต่างกันไปในแต่ละบุคคล ทั้งเกวนและโวล์ฟต่างก็ต้องเลือกใช้สกุลบิดาหรือมารดา ส่วนข้าก็เลือกที่จะอยู่เป็นหนึ่งในสมาชิกของเผ่าปีศาจ ไม่ใช่ในฐานะมนุษย์....เมื่ออายุสิบหก?
เขาทิ้งน้ำหนักที่รั้วไม้ ทอดสายตาไกลโดยไม่จับจ้องที่ทิวทัศน์ หากแต่ความเศร้าเสียใจหาได้เจือในน้ำเสียง ผมจึงแอบถอนหายใจโล่งอก เพราะผมคงไม่มีวิธีฉุดรั้งหากเขาปรารถนาอยากไปจากอาณาจักรปีศาจ
?กีเซลาก็น่าจะเลือกเป็นบุตรีบุญธรรมของตระกูลฟอน ไครสท์ บางครั้งเราก็ต้องเลือกชะตาในอนาคตสักครั้งในชีวิต และสำหรับเผ่าปีศาจนั่นคือวันเกิดอายุสิบหกขอรับ?
สุสานชินโอซึ่งอยู่ด้านหลังปราสาทปฏิญาณโลหิตตั้งอยู่ในความสูงระดับสายตาพอดิบพอดี
กองไฟที่สุมกลางแจ้งไม่เคยดับมอด ทั้งกลางวัน กลางคืน ไม่ว่าจะเป็นฤดูร้อนหรือในฤดูหนาว หากลองหันหน้าไปทางนั้นแล้วอธิษฐานตามคำบอกเล่าของคุณป้าคนเมื่อกี้ ทุกอย่างอาจคลี่คลายในทางที่ดี ทว่าคำขอของผมคืออะไรกัน ผมรู้สึกเหมือนกับมันเป็นเรื่องที่ไม่ควรคาดหวัง
ในขณะเดียวกันนั้น ผมถูกบุกทะลวงโดยความละอายที่ทำให้ขาอ่อนเปลี้ย คำพูดน่าเลื่อมใสหลุดออกจากปากโดยไม่รู้ตัว
?....งั้นฉันต้องรีบอายุสิบหกเร็วๆ แล้วล่ะ?
?ทำไมหรือขอรับ??
?ก็ฉันทำให้กุนเทอร์ลำบากนี่นา?
?ไม่เลยขอรับอลาสก้า?
....หา? ผมรู้สึกเหมือนอุณหภูมิลดลงอย่างกะทันหัน
?มะ เมื่อกี้ ว่าไงนะ??
ลางร้ายบุกจู่โจมเมื่อมองคอนราดที่กำลังจะเปิดปาก ผมสะบัดคอซ้ายขวาอย่างแรง ดูเหมือนกระทั่งร่างกายก็ยังปฏิเสธ
?อ....เอ้อ ไม่ต้องๆ ไม่ต้องพูดอีกรอบก็ได้!?
?เห็นท่านไม่ร่าเริงนัก ข้าก็อยากจะทำให้ท่านหัวเราะบ้าง?
?อ๋อ เหรอ อย่างงั้นเหรอ!?
ผมมักคิดอยู่เสมอว่าคนดูดีไร้ที่ติขนาดนี้หาได้ยากจริงๆ เรียกได้เลยว่าหน้าตาหล่อ นิสัยดี เสียงเพราะ ทั้งยังมีฝีมือและฉลาดหลักแหลม มีอดีตอึมครึม แถมยังไม่มีลูกติด ไม่เคยหย่า ไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนหนุ่มดีพร้อมอย่างนั้น ไม่สิ ไม่มีคนแบบนี้อยู่บนโลกหรอก ผมแอบคิดเสมอว่าเขาจะต้องมีจุดบกพร่องร้ายแรงตรงไหนสักแห่งแต่เก็บซ่อนมันไว้ ยกตัวอย่างเช่น ถุงเท้ามีกลิ่นเหม็นสุดทนเพราะโรคน้ำกัดเท้าขั้นรุนแรง หรือพอถอดเสื้อปุ๊บก็เจอขนหน้าอกดกดำเหมือนสัตว์ป่า หรือไม่ก็เบื้องหลังรอยยิ้มพิมพ์ใจทรงเสน่ห์แท้จริงนั่นคือฟันปลอมทั้งยวง
ทว่าปัญหากลับไม่ใช่เรื่องพวกนั้น แต่เป็นมุกตลกที่ฝืดสนิท
?คอนราด ต่อไปอย่าริคิดทำให้ฉันหัวเราะอีกเด็ดขาด โอเค? ห้ามอีกเด็ดขาด!?
ได้ฟังมุกแบบนี้บ่อยๆ ประเดี๋ยวจะกลายฤดูหนาวที่หนาวจัดชนิดทุบสถิติ
?แหม พลาดแค่ครั้งเดียวเอง ให้โอกาสอีกสักครั้งสิขอรับ?
?กะ กะ กะ กะ ก็ได้! งั้นอีกครั้ง อีกแค่ครั้งเดียวนะ?
?เอาล่ะนะขอรับ? ที่จริงมันไม่อลาส....?
มุกเดิมเรอะ!?
?เอ้อ พอๆ พอดีกว่านะ! ฉันสดชื่นขึ้นแล้วล่ะ มีแต่ขานี่แหละที่จ๋อย!?
?เช่นนั้นให้ข้อเท้ารู้สึกสดชื่นขึ้นด้วยดีไหมขอรับ?
ขณะพิงรั้วไม้เนื้อหยาบ เซอร์เวลเลอร์ค้อมกายเล็กน้อย พร้อมยิ้มสลวยซึ่งเพิ่งถูกสงสัยว่าเป็นฟันปลอมทั้งยวง เขาเบาเสียงลงราวกับจะปรึกษาแผนแกล้งคน ทั้งที่ไม่มีใครยืนฟังอยู่
?ลองขยับเนื้อตัวสักพักให้ร่างกายไม่ชินกับอาการเคล็ดขัดยอกดีไหมขอรับ?
?ขยับไปไหนล่ะ?
เขาใช้ศัพท์ที่ไม่สมกับเป็นเผ่าปีศาจ แต่แฝงกลิ่นอายของคนที่เพิ่งกลับมาจากอเมริกา
?Rehabilitation ขอรับ?2
-------------------------------------------------------------------------------------
ผม ชิบุยะ ยูริ ผู้ไม่สามารถกลับสู่โลกเดิมได้ ก่อนถึงวันเกิดครบอายุ 16 ถึงจะปวดใจอยู่บ้างเมื่อคิดถึงหน้าคนในครอบครัว แต่ผมก็ยังคงถูไถทำหน้าที่ราชาปีศาจต่อไป ท่ามกลางวงล้อมของเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาชั้นเลิศที่ทะนุถนอมเกินกว่าเหตุ แต่แล้ว วันคืนอันสุขสงบตามอัตภาพในอาณาจักรปีศาจ ก็ถูกทำลายสิ้น หลังการปรากฏตัวของแม่หนูที่อ้างตนว่าเป็น ?ลูกนอกสมรสของราชาปีศาจ? ....ว่าแต่ ลูกนอกสมรสเนี่ย แปลว่าอะไรเหรอ หา ลูกลับๆ? ของใครเหรอ ....เฮ้ย? ของฉันเนี่ยนะ!? แฟนตาซีสุดเฟี้ยวที่ทุกคนล่ำลือ มาถึงเล่มที่ 4 แล้ว!!
