เสียงกรีดร้องก้องไปทั่วป่า ร่างเล็กๆ ในชุดขาดวิ่นเพราะแรงมือและแรงอารมณ์ของเจ้าของร่างใหญ่กำยำ ภูผา อัคนี ชายหนุ่มผู้มีรูปร่างดังยักษ์ปักหลั่น ยืนแสยะยิ้มแยกเขี้ยวอย่างสาสมใจเมื่อเห็นร่างบางยกมือขึ้นปิดนวลเนื้อขาวโพลนที่โผล่พ้นเสื้อผ้ารุ่งริ่ง
?ปล่อยฉันนะ แกไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้? นวลอนงค์เหลือบมองชายหนุ่มร่างยักษ์ เห็นมุมปากเขายกอย่างไม่ใส่ใจต่อเสียงร้องขอ
?ลากเอาไปขังไว้ในกระท่อม เอาผ้าปิดปากอย่าให้ส่งเสียง ดูซิว่าจะร้องได้อีกไหม? เสียงกรีดร้องหยุดลงพร้อมกับเสื้อเขรอะดินของใครคนหนึ่งถูกยัดปิดปากหญิงสาวร่างเล็ก
นวลอนงค์ อิทธิมหาพลดีดดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ไม่มีทางที่จะหลุดพ้นจากชายร่างยักษ์สองคนที่ลากเธอเข้าไปในกระท่อมอย่างไม่ปรานีปราศรัย หญิงสาวทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างหมดทางดิ้นรน ปลุกความพยายามเฮือกสุดท้ายยกเท้าขึ้นถีบเจ้าวายร้ายคนหนึ่งเข้าที่ชายโครงเต็มรัก จนเจ้ายักษ์ร่างใหญ่สะดุ้งโหยงล้มลง แต่หมัดลุ่นๆ ของชายหนุ่มอีกคนก็ปะทะเข้าที่ท้องหญิงสาว
นวลอนงค์ล้มคว่ำลงอีกครั้ง?
?เฮ้ย ยังไม่ได้ล้วงความลับของพ่อมันเลย ไอ้ฉอกไปเอาน้ำมา? ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ยิ้มร่ารับคำสั่ง ก่อนที่จะผลุนผลันหายไปและกลับมาพร้อมถังน้ำขนาดย่อม เสียงสั่งดังมาอีก เจ้าฉอกยิ้มรับอีกครั้งก่อนเทน้ำในถังใส่ร่างบางในชุดขาดรุ่งริ่ง
นวลอนงค์กะพริบตาปริบ ปวดแปลบไปทั้งร่าง รู้สึกเย็นวาบเมื่อน้ำในถังสาดมาอีกรอบ เมื่อนั้นเองสติสัมปชัญญะเริ่มทำงานอีกครั้ง ร่างบางกระถดหนีด้วยแรงกำลังอันน้อยนิด
?บอกมาว่าใครเป็นคนบอกข้อมูลของหมู่บ้านบูโดให้รัฐเมฆารับรู้ ถ้าเธอบอกฉันจะปล่อยเธอกลับไปโดยไม่มีรอยขีดข่วน แต่ถ้าเธอไม่บอก รู้นะว่าต้องเป็นยังไง?
นวนอนงค์เงยหน้ามองผู้พูด ใบหน้าเข้มคมเคราขรึ้มดูน่าดุดัน ร่างกำยำล่ำสัน แต่สิ่งที่น่าดึงดูดที่สุดคือแววตาคู่นั้นมันคมวาวจนน่าขนลุก
?ฉันไม่รู้?
?ไม่รู้อย่างนั้นเหรอนวลอนงค์ ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของนายพลเกรียงไกร นายใหญ่แห่งรัฐเมฆา ปฏิเสธว่าไม่รับรู้การทำชั่วของพ่อ ใครจะเชื่อ บอกมาดีกว่า? ชายหนุ่มยื่นจับใบหน้าเรียวเล็กไว้ในอุ้งมือ แสร้งบีบเบาๆ ข่มขวัญ
?บอกมาแล้วเธอจะเป็นอิสระ เราไม่ต้องการสู้รบ เราต้องการเพียงอยู่อย่างสงบสุข บอกเราแล้วจะไม่มีใครต้องเสียเลือดเนื้อ?
?ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้ จะให้ฉันบอกอะไร? หญิงสาวตอบกลับ มือเรียวบางพยายามแกะมือใหญ่ออกจากหน้า แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
?ถ้าเธออยากลองดีฉันจะให้เธอลอง ที่นี่หมู่บ้านบูโด เราไม่อยากทำร้ายใครโดยไร้เหตุผลเหมือนรัฐเมฆา แต่ถ้าปากหนักนักล่ะก็...?
?ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่รู้เรื่องจริงๆ ฉันไม่เคยมีส่วนรับรู้กับงานของพ่อ?
ภูผาปล่อยมือจากหน้าเรียวเล็ก ยกมือเป็นสัญญานให้ลูกน้องออกไปจากห้อง ชายหนุ่มโน้มหน้าลงสำรวจหญิงสาวใกล้ๆ นวลอนงค์ขยับหนี ดวงตากลมโตเบิกกว้างหวาดกลัว
?สวยสมคำร่ำลือ ไม่น่าล่ะนายพลมือเปื้อนเลือดถึงหวงนักหนา พ่อเธอจะว่ายังไงนะ ถ้ารู้ว่าลูกสาวได้คนจากหมู่บ้านบูโดที่เขาเกลียดนักหนาเป็นสามี?
ภูผาแสยะยิ้มสมใจที่เห็นแววตาตื่นตระหนกฉายวาบออกมาจากดวงตาคู่สวย หญิงสาวถอยหนีจนหลังสัมผัสกำแพงไม้เย็นเยียบ มือเรียวเล็กควานหาอาวุธที่พอจะป้องกันตัว แต่พบเพียงพื้นกระดานว่างเปล่า
?ถึงคุณจะทรมานฉันยังไงฉันก็บอกอะไรคุณไม่ได้หรอก เพราะฉันไม่รู้จริงๆ? หญิงสาวบอกปากคอสั่น พยายามมองหาทางออก แต่ประตูไม้อยู่ด้านหลังชายหนุ่มที่ตอนนี้ยืนกอดอกจังก้า มันถูกปิดล็อกแน่นหนา และเธอเชื่อว่าหลังประตูบานนั้น คนของเขาต้องเฝ้าอยู่อีกเป็นโขยง
?อย่างนั้นเหรอ แล้วเราจะได้รู้กันว่าเธอจะยังปิดปากเงียบอยู่อีกไหม? ชายหนุ่มก้าวช้าๆ เข้ามาหา ก่อนที่จะถึงตัวหญิงสาวก็ถอยกรูดไปอีกฟากหนึ่ง ภูผากระโจนคว้าร่างบางให้อยู่ในอ้อมแขน ยกมือปิดปากบางที่กำลังกรีดร้องหวาดกลัว
?ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอกนวลอนงค์ ที่นี่คนของฉันเฝ้าไว้ทุกทาง? ชายหนุ่มกระซิบริมหู หญิงสาวนิ่งเงียบไปในบัดดล
?ปล่อยฉันไปเถอะ จับฉันมาก็ไม่มีประโยชน์ พ่อฉันคงแค้นพวกคุณขึ้นไปอีก ไม่มีประโยชน์อะไรเลย? นวลอนงค์อ้อนวอนเสียงสั่นพร่า ความกลัวแล่นจับหัวใจเย็นเฉียบ
?เริ่มคุยกันรู้เรื่องขึ้นมาหน่อย? ชายหนุ่มจับแขนหญิงสาวไขว้หลังจนร่างบางหมดหนทางต่อสู้ ?ขออธิบายสักนิดที่ผมต้องจับตัวคุณมา เพราะเรารู้ว่ามีหนอนบ่อนไส้อยู่ในหมู่บ้านบูโด เราอยากรู้แค่ว่ามันคนนั้นเป็นใคร เท่านั้นเองครับคุณผู้หญิง คุณจะได้รับอิสรภาพทันทีที่บอกความลับนี้แก่ผม? ภูผาตะล่อม
?ฉันไม่รู้ คนของคุณทำไมคุณไม่ดูแลให้ดี คุณน่าจะรู้ดีกว่าฉันด้วยซ้ำ?
ภูผาหันตัวหญิงสาวให้ยืนประจันหน้า ก้มมองดวงตาวาวโรจน์ของคนสวย สวยเสียจนเขาเกือบใจอ่อนเมื่อเธอหันมาประจันหน้าเข้าจังๆ ดวงตาดำขลับวาววับ ปากจมูกคิ้วคางรับกับใบหน้าเรียวเล็ก ผิวขาวนวลนุ่มละมุนอย่างคุณหนูผู้ไม่เคยลำบากตรากตรำ เสื้อสีหวานมีจีบระบายปรุทั่วตัวตอนนี้ขาดรุ่งริ่ง เช่นเดียวกับกระโปรงผ้าพลิ้วที่เขรอะไปด้วยคราบดินโคลน
?ถ้าผมรู้ผมจะถามคุณทำไม ใครๆ ก็รู้ว่าท่านนายพลไม่เคยมีความลับกับลูกสาว ถ้าคุณไม่บอก ผมมีวิธีที่จะให้คุณบอก? ชายหนุ่มพันธนาการมือเล็กไว้ด้านหลัง คว้าเอวบางแนบร่างแล้วก้มหน้าประกบริมฝีปากเรียวนิ่มอย่างอุกอาจ นวลอนงค์เม้มปากแน่น หันหน้าหนีเป็นพัลวันเปิดโอกาสให้ชายหนุ่มซบหน้าลงซอกคอขาวนวล ควานหาความหวานจากเนื้อกรุ่นกลิ่นสาว
?ปล่อยฉัน ขอร้องเถอะ ฉันกำลังจะแต่งงาน? นวลอนงค์บอกเสียงสั่น ร่างบางแทบจะล้มพับหากเขาไม่รั้งเอวบางให้แนบชิดร่างใหญ่กำยำ
ภูผาชะงักค้าง เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่ส่งสายตาวิงวอนตรงมาให้ ดวงหน้าหวานยังแน่วแน่มั่นคง แม้เขาจะสัมผัสได้ว่าร่างนิ่มๆ ของเธอสั่นระริกด้วยความกลัว
?คุณกำลังจะแต่งงาน...อย่างนั้นเหรอ กับใครกัน?
?นายพลองอาจ คู่หมั้นของฉัน ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสัญญาจะขอร้องให้พ่อเลิกกวาดล้างพวกนาย? หญิงสาวยันตัวออกห่างแต่ไม่เป็นผล
?นายพลองอาจอย่างนั้นเหรอ? ภูผาแสยะยิ้ม...ดวงตามีแววขบขัน ?ข้าทาสรับใช้ของพ่อคุณ อยากแก้แค้นมันมานานแล้ว นอกจากทำให้พ่อคุณเดือดพล่านแล้วยังได้ทำให้หมอนั่นหัวใจสลายอีกด้วย องอาจจะว่ายังไงนะที่เจ้าสาวของตัวเองโดนเจาะไข่แดงก่อนเข้าห้องหอ อ้อ...หรือว่าคุณทั้งสองอิ่มเอมเปรมปรีดิ์กันก่อนหน้านี้แล้ว ฝากบอกเขาด้วยนะว่ารสรักของผมกับของเขาน่ะใครดีกว่ากัน?
มือเรียวบางสลัดหลุดจากการเกาะกุม นวลอนงค์ถอยห่างแล้วตบฉาดจนใบหน้าคร้ามคมหันตามแรงมือ
?อย่าดูถูกฉันให้มาก เราไม่เคยทำอะไรอย่างนายว่า องอาจเขาเป็นสุภาพบุรุษกว่านายมากนัก ไม่มีวันที่นายจะเทียบกับเขาได้?
ภูผากระชากตัวหญิงสาวให้เข้ามาสู่อ้อมกอดอย่างไม่ปรานีอีกต่อไป
?อย่างนั้นก็ดี ดูซิสุภาพบุรุษของคุณจะว่ายังไง ถ้ารู้ว่าเจ้าสาวต้องมาตกเป็นของคนอื่นก่อนแต่งงาน? ชายหนุ่มกระชากเสื้อบางพลิ้วขาดวิ่นเผยให้เห็นเนินอกขาวสล้าง เสื้อชั้นในสีดำตัวจิ๋วปิดบังเนินเนื้อเต่งตึงแทบไม่มิด ภูผาปลดตะขอรวดเร็วแล้วนวลเนื้อนุ่มหยุ่นก็ปรากฏต่อสายตา ชายหนุ่มก้มหน้าเคล้าคลอ ขมเม้มยอดถันชูชันอย่างคนชำนาญในเพลงกาม เนิ่นนานจนสำรวจครบทุกตารางนิ้ว ชายหนุ่มอุ้มร่างบางให้เอนกาย มือควานปลดตะขอกระโปรงตัวจิ๋วของหญิงสาว ตอนนั้นเองที่ภูผาเอะใจ?เขาไม่ได้ยินเสียงหญิงสาวแม้สักแอะ
ชายหนุ่มเงยหน้ามองดวงหน้าขาวนวลในยามพลบ แสงไฟจากตะเกียงที่คงถูกจุดจากภายนอกส่องลอดจางๆ เข้ามาด้านใน น้ำตาเปรอะหน้าคนที่อยู่ใต้ร่าง
?คุณจะบอกผมได้หรือยังนวลอนงค์ ว่าใครเป็นคนคาบข่าวไปบอกพ่อคุณ? ชายหนุ่มถามอีกครั้ง
นวลอนงค์ยกมือปาดน้ำตาที่ซึมเปื้อนหน้า หุบปากสนิทนิ่งไม่ยอมแม้แต่ปฏิเสธการรับรู้เหมือนเช่นเคย หญิงสาวกลืนคำนั้นลงคอ จะมีประโยชน์อะไรเล่าหากพูดไป ผู้ชายคนนี้ไม่เคยคิดจะเชื่อเธออยู่แล้ว
ภูผาไล้มือผ่านริมฝีปากบาง เรื่อยมาถึงลำคอเรียวระหง หยุดอยู่ที่เนินอกขาวนวล วนเวียนรอบถันเต่งตึง
?ผมไม่หยุดแค่นี้แน่ ถ้าคุณยังไม่เปิดปากพูด? ชายหนุ่มลากมือลงเอวคอดกิ่ว หยุดที่ขอบกระโปรง ?แค่บอกเท่านั้น คุณรู้ดีว่าเป็นใคร? ชายหนุ่มดึงกระโปรงตัวนั้นแต่หญิงสาวตะปบ เขาจึงเปลี่ยนเป็นถลกขึ้นถึงเอว อีกมือพันธนาการลำแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้เหนือศรีษะ
?คุณยอมเหรอ เพียงเพื่อปกป้องความลับให้คนเลวๆ คุณต้องมาเสียพรหมจรรย์ให้ผม ไม่คุ้มกันหรอกนะสาวน้อย?ชายหนุ่มลากนิ้วขึ้นมาถึงต้นขา วนเวียนอยู่กับเนื้ออ่อนๆ ไวต่อความรู้สึก นวลอนงค์บิดตัวเร่าหนีมือสากๆ ของชายหนุ่ม
?ปล่อย? เสียงหญิงสาวสั่นพร่า ใบหน้าแดงก่ำเพราะสัมผัสสากๆ จากมือหนา บิดตัวหนีสุดกำลังแต่ทำได้เพียงขยับดิ้นให้เขาตะโบมมือหนักยิ่งขึ้น
?เนื้อในก็สวยสมคำร่ำลือ ได้ข่าวว่านายพลหวงลูกสาวนักหนา เธอคงถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหินซินะ อยากรู้จริงๆ ว่าหากผ่านมือชายทั้งบูโด เธอจะยังสวยแบบนี้อีกไหม? เสียงเยาะๆ ของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวดิ้นหนักขึ้นกว่าเก่า ภูผาก้มช้าๆ ใช้ลิ้นสัมผัสเม็ดบัวสีชมพูหวานจนฉ่ำ แม้เจ้าของร่างจะไม่เต็มใจแต่ร่างกายของเธอก็ตื่นตัวจนตึงคัดไปทุกสัดส่วน
ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น เสียงเรียกก็ดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน
?พี่ภูผาเกิดเรื่องแล้ว? เสียงตะโกนดังมาจากด้านนอก น้ำเสียงตื่นตระหนกของลูกน้องคู่ใจทำให้ภูผาจำใจดึงกระโปรงหญิงสาวให้เรียบร้อยเป็นปกติ คว้าเสื้อรุ่งริ่งตัวนั้นมาห่มคลุม เมื่อเห็นว่านวลเนื้อขาวโพลนยังลอดรอยขาดออกมา ชายหนุ่มจึงถอดเสื้อเนื้อหยาบหนาของตัวเองคลุมตัวให้ ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู
?มีอะไรวะไอ้ฉอก? ชายหนุ่มถามดังๆ ซ่อนอาการวาบหวามเมื่อครู่ไว้มิดชิด
?ไอ้ชาติมันเจอกองลาดตระเวนของรัฐเมฆาเฉียดเข้าใกล้สันเขาฝั่งแม่น้ำกก มันคงกำลังพลิกแผ่นดินตามหาลูกสาว?
ชายหนุ่มฉกรรจ์รูปร่างกำยำล่ำสันนามเจ้าฉอกรายงานเสียงก้อง สายตาแอบชำเลืองมองเข้ามาด้านใน
?ริมฝั่งแม่น้ำกกยังไกลจากหมู่บ้านของเรามาก แต่ระวังไว้เป็นดี วางคนของเรากระจายตามจุดรอบนอกแม่น้ำกก ดูซิว่าพวกมันจะเดินเข้ามาใกล้กว่านั้นหรือไม่ มันไม่รู้ว่าเราตั้งอยู่ที่ไหน พวกนั้นแค่อาจเดินหลงมาก็ได้? ภูผาสั่งการเสียงเครียด การมีศัตรูเดินว่อนอยู่ใกล้หมู่บ้านไม่ใช่เรื่องที่ชายหนุ่มอยากให้เกิด บูโดเพิ่งอพยพมาตั้งหมู่บ้านได้ไม่นาน เขาไม่อยากย้ายไปไหนให้เสียกำลังใจแก่ผู้คน
?ครับ เห็นพ่อใหญ่เรียกหาพี่ด้วย?
?เดี๋ยวฉันไป เอ้อ...ไปตามหวินมาที่นี่หน่อย เอาเสื้อผ้ามาให้ผู้หญิงคนนี้ด้วย อาหารแล้วก็เครื่องนอน ให้หวินอยู่เป็นเพื่อนเขา? ชายหนุ่มชำเลืองมองเข้าไปด้านใน เห็นร่างบางนิ่งงันอยู่มุมห้อง
?ครับ พี่รีบไปเถอะ?
ภูผาเดินออกจากกระท่อมหลังนั้น คว้าเสื้อของใครบางคนที่พาดไว้บนเสาไม้หน้ากระท่อมขึ้นใส่ลวกๆ แสงคบไฟสว่างไสวเป็นจุดๆ ที่นี่ถูกกันออกจากหมู่บ้านไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่าม เป็นสถานที่ลับเฉพาะสำหรับกักกันเชลยเพื่อเค้นความลับ ชายหนุ่มไม่ชอบวิธีการแบบนั้น แต่เพื่อให้ชาวบูโดอยู่รอดเขาจำเป็นต้องทำ?ไม่ว่าวิธีการใดก็แล้วแต่
ห่างจากจุดนั้นไม่มาก แสงคบไฟสว่างไสวกว่าเดิม กระท่อมหลังเล็กๆ รวมตัวอยู่เป็นกระจุกสร้างด้วยไม้หยาบๆ มุงหลังคาแฝก ยกพื้นใต้ถุนเตี้ย แต่ละบ้านติดคบไฟให้ความสว่าง เวลาย่ำดึกอย่างนี้ชาวบ้านจะออกมานั่งหน้าบ้าน สนทนากันเบาๆ พร้อมทำงานเล็กๆ น้อย อย่างการทำเครื่องมือดักจับสัตว์ป่า คนเหล่านั้นคือพี่น้องร่วมเผ่าพันธุ์ชาวบูโดของชายหนุ่ม ทุกคนให้ความเคารพลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านอย่างเขา ตลอดทางที่ภูผาเดินผ่านเสียงร้องทักทายจึงดังอยู่ไม่ขาดสาย
ชายหนุ่มชะลอฝีเท้าเมื่อเข้าใกล้กระท่อมหลังใหญ่กลางหมู่บ้าน ที่นั่นบิดาของเขารออยู่แล้ว
?ได้เบาะแสอะไรบ้างไหม? ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะหย่อนก้นนั่งข้างบิดา ผู้เป็นพ่อก็ถามออกมาเสียก่อน
?ยังเลยครับ ผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมเอ่ยปากอะไรออกมาเลย เธอบอกว่าเธอไม่รู้เรื่อง แต่ผมว่าเธอต้องรู้ เธอคือที่ปรึกษาของบิดาในทุกเรื่อง สายของเราบอกมาอย่างนี้?
?พลเอกเกรียงไกรต้องพลิกแผ่นดินตามหาลูกสาวของเขาแน่ รีบปล่อยนางไปเถอะ ก่อนที่เราจะต้องเดือดร้อน? ชายชราบอกสีหน้าเป็นกังวล
?ไม่ได้ครับ ถ้าปล่อยเธอไปเธอต้องบอกได้แน่ว่าหมู่บ้านของเราอยู่ที่ไหน ต้องเก็บเธอไว้อย่างนี้ก่อน จนกว่าเราจะสืบรู้ว่าใครเป็นหนอนบ่อนไส้ ตอนนั้นเราอาจต้องย้ายหมู่บ้านอีกครั้ง แล้วส่งเธอกลับไป เราจะหายเข้าไปในเทือกเขาบูโดและจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ไม่ต้องอพยพไปไหนอีก? ชายหนุ่มบอกด้วยดวงตาแน่วแน่
?ลูกหลานแห่งบูโด ไม่มีใครคิดคดทรยศ เราอาจเข้าใจผิด? ชายชราทักท้วง ดวงหน้าที่อุดมไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น พึมพำอะไรในลำคอเหมือนที่ชาวบูโดชอบทำเวลาพูดถึงเรื่องเลวร้าย เป็นการขอโทษขอโพยต่อเจ้าป่าบูโด สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของชาวบ้าน
?สายของเราบอกมา มีคนคอยรายงานเรื่องของหมู่บ้านบูโดต่อนายพลเกรียงไกรทุกระยะ?
?แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้ว่าหมู่บ้านของเราอยู่ที่ไหน สายของเราอาจเข้าใจผิดก็ได้ ถ้ารู้ป่านนี้เขาไม่ยกกองกำลังเข้ามาถล่มแล้วรึ?
ชายหนุ่มนิ่งคิด เสียววาบขึ้นมาทันใด กองกำลังลาดตระเวนของรัฐเมฆาที่เดินเฉียดใกล้เข้ามาทำให้รู้สึกหวั่นใจ
?พ่อครับ ข้าขอเรียกประชุมทุกคนในหมู่บ้านเดี๋ยวนี้ เมื่อครู่ไอ้ชาติมันเจอกองกำลังของรัฐเมฆาริมแม่น้ำกก พวกมันอาจรู้ก็ได้ว่าเราอยู่ที่ไหน แต่เพราะภูมิประเทศที่ยากแก่การยกกำลังทหารเข้ามาทำให้เรายังได้เปรียบ ลูกจะสั่งวางกองกำลังตลอดแนวหมู่บ้าน คนในห้ามออกคนนอกห้ามเข้าก็จะเป็นการป้องกันข่าวรั่วไหลได้? ภูผาลุกขึ้นยืน คว้ากระดึงที่แขวนอยู่หน้ากระท่อมของผู้เป็นบิดาขึ้นมาถือ ชายชราคว้ามือลูกชายแล้วเอากระดึงสำหรับตีเรียกสมาชิกชาวบูโดขึ้นมาถือเสียเอง
?การเรียกสมาชิกชาวบูโดต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าป่าบูโด พ่อจะเป็นคนเคาะเกราะนี้เอง? ชายชราพึมพำคำสวดอ้อนวอนอยู่ครู่หนึ่งก่อนลงมือเคราะเกราะประจำตำแหน่งผู้นำที่สืบทอดมายาวนาน เสียงแหลมใสแทรกอากาศเข้าหูชาวสมาชิกในคืนดึกสงัด ทุกคนขยับลุกว่องไว เพราะรู้ดีว่ามันหมายถึงการอยู่รอดของสมาชิกชาวบูโดทุกคน
***********************************************************************************
?ผมจะปกป้องคุณด้วยชีวิตของผม และจะเป็นเช่นนี้เสมอ?
ไม่รู้อาถรรพ์ป่าหรือแสงเรื่อเรืองริมขอบฟ้าทำให้ ?ภูผา? พูดออกมาเช่นนั้น หญิงสาวเงยหน้ามองด้วยดวงตาพิศวง สบสายตาอ่อนโยนของชายหนุ่มที่จ้องตรงมา มันเหมือนมีแรงดึงดูดมหาศาลทำให้ ?นวลอนงค์? ไม่อาจหลบสายตาคมวาวคู่นั้น ชายหนุ่มโน้มหน้าลงมาใกล้ ริมฝีปากหนาใหญ่ประกบเม้มกับริมฝีบากบาง ขณะนั้นเหมือนโลกทั้งโลกมลายหายไปต่อหน้า สองหนุ่มสาวแนบชิดท่ามกลางแสงสีส้มที่จับอยู่ริมขอบฟ้าส่องต้องผืนน้ำระยับไหวเหมือนอยู่ในสวรรค์ แม้ว่าความเป็นจริง...ภูผาแห่งหมู่บ้านบูโดและนวลอนงค์ลูกสาวเจ้าชีวิตแห่งเมฆาจะบาดหมางกัน หากแต่ความรักความใกล้ชิดในป่าลึกทำให้ทั้งสองรักกันตราบนิรันดร์
