1
ที่นั่น...มหานครแห่งนั้นมีนามว่า...อาณาจักรแสนหวี...งดงาม...เรียบสงบและมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักกันมาเนิ่นนานว่ากว้างขวาง...ใหญ่โตประการใด...
ขุนยี่คำแดงและพระชายา...เจ้าหญิงแห่งแสนหวีครองอาณาจักรนี้มาเนิ่นนานเช่นกัน...
จนวันนี้ขุนยี่คำแดงและพระชายา...พาเจ้าราชบุตรนามขุนยี่กางคำ...เสด็จตามกันมาในพระอุทยานกว้างซึ่งกำลังจะจัดงานให้เจ้าราชบุตรได้คัดเลือดสตรีงามไว้เป็นคู่อภิเษกในปีข้างหน้า
ขณะที่ขุนยี่กางคำ...เสด็จตามพระบิดาพระมารดามานั้น สายพระเนตรก็เหลือบไปเห็นเจ้านางน้อยคนหนึ่ง...กำลังนั่งอยู่ท่ามกลางดอกไม้งามมากมายในอุทยาน...จึงทรงหยุดทอดพระเนตรสตรีนางนั้น...และหล่อนก็เงยหน้าขึ้นมาสบพระเนตรกับพระองค์พอดี...
บ่ายวันนั้นท้องฟ้าสดใสไร้เมฆหมอกทำให้เจ้าฟ้าแห่งแสนหวีมองนางได้อย่างชัดเจน....
มองเห็นเส้นผมสีดำเงางามล้อมรอบดวงหน้างดงามแจ่มจรัส...สวยถูกใจพระทัยไปหมดไม่ว่าจะเป็นคิ้ว คาง ปาก คอ โดยเฉพาะดวงตาดำคมที่ทอดมองมายังพระองค์คู่นั้น...
มันทำให้ขุนยี่กางคำมองดูหล่อนอย่างเผลอไผล...เนิ่นนานจนลืมไปเลยว่ามีพระบิดาพระมารดามาด้วย...มิได้เสด็จมาเพียงพระองค์เดียว...
?มองใครอยู่รึกางคำ...?
ขุนยี่คำแดงหยุดถามราชบุตรองค์โตอย่างสนพระทัย...
?อ๋อ...นางอ่ำ....เจ้านางอ่ำ...ญาติของเราเอง...?
?ญาติหรือพะย่ะค่ะ? คำถามของราชบุตรทำท่าผิดหวัง พระบิดาจึงอธิบายต่อว่า
?ญาติห่างๆ น่ะ...สุดปลายแถวทีเดียวล่ะ...นับว่าเป็นญาติก็ได้...ไม่ใช่ก็ได้ เป็นอย่างไร...เจ้าสนใจนางอ่ำคนนี้รึไง...?
?พะย่ะค่ะ...หล่อนงามถูกใจลูกจัง?
?ก็นับว่าเจ้าตาถึง...เพราะในสายตาพ่อเวลานี้...นางอ่ำนี่แหละที่งามเลิศที่สุดในแสนหวีของเรา...?
?เจ้าพ่อคิดเหมือนลูกเลยหรือพะย่ะค่ะ?
?งั้นรองานคืนนี้แล้วกัน...ถ้าเจ้าชอบนางอ่ำจริงๆ...และแน่ใจแล้วว่าไม่ว่าใครสวยแค่ไหน เจ้าจะไม่เปลี่ยนใจ...ก็เลือกนางอ่ำได้...?
?จริงหรือพะย่ะค่ะ...?
?จริงสิ...พ่อจะหลอกเจ้าทำไม...งานนี้จัดขึ้นเพื่อเจ้านะ...ในเมื่อเจ้าหมายตาไว้แล้ว...พ่อก็ยินดีที่เจ้าเบือกคู่ได้แล้ว...?
พอตกค่ำ...พิธีเลือกคู่สยุมพรของขุนยี่กางคำก็ได้เริ่มขึ้น...
ในท้องพระโรงแห่งนั้น...มีสตรีสูงศักดิ์มากมายมารวมกันอยู่พร้อมกับบิดามารดาของนาง รอคอยการเลือกคู่ของเจ้าราชบุตร
ทันทีที่เสียงแตรงอนดังขึ้น...ทุกคนก็พากันขยับตัวทันที...เพราะมันได้เวลาที่ขุนยี่คำแดงและพระชายา...เจ้าชาย...เจ้าหญิงแห่งแสนหวีและพระโอรสทั้งสองได้เสด็จมาถึงท้องพระโรงแห่งนี้แล้ว...
เพลานั้น...ทั้งสี่พระองค์ก็ออกมาประทับยืนกันพร้อมหน้าแล้วเจ้าพนักงานพิธีกำพานบรรจุพวงมาลัยสีชมพูที่ถูกร้อยอย่างดงามนั้นไปถวายให้กับขุนยี่กางคำเจ้าชายแห่งแสนหวี เพื่อมอบพวงมาลัยนี้ให้กับสตรีที่พรองค์พอพระทัยที่สุดในงานนี้ และจะได้เป็นคู่อภิเษกสมรสในเวลาต่อไป...
ขุนยี่กางคำ...รับพวงมาลัยจากเจ้าพนักงาน แล้วเดินเข้าไปในหมู่สาวงามทั้งหลายที่มาในงานเลี้ยงในท้องพระโรงแห่งนั้น...
แต่จนแล้วจนรอด...ทรงเดินจนรอบ...ก็ไม่เห็นนางงามที่พระองค์หมายตาไว้เมื่อบ่ายนี้เลย...
จนพระบิดา...พระมารดาที่มองตามมาชัดกังวลพระทัย...
แต่ขุนยี่กางคำก็ยังทรงดำเนินต่อไป...เหมือนจะหานางงามคนที่หมายตาเอาไว้ให้เจอ...
***************************************************
เวลานั้น...เจ้านางอ่ำมาอาศัยอยู่กับญาติของนางใกล้พระราชวังเพื่อเดินทางเข้าออกได้โดยสะดวก...แต่พระญาติของเจ้านางคนนี้ก็มีบุตรีถึงสองคนซึ่งต่างก็หวังตำแหน่งพระมเหสีในอนาคตเช่นกัน
ดังนั้นการที่เจ้านางอ่ำมาอาศัยอยู่กับญาติผู้นี้จึงเป็นความคิดที่ผิดพลาดอย่างยิ่ง...
?เราจะให้มันไปกับเราไม่ได้นะดอกคำ...เราต้องหาทางให้มันไปไม่ทัน...ให้พ้นทางเราไปให้ได้?
เจ้านางดอกคำปรึกษากับเจ้านางดอกเอื้อง เพราะแม้ทั้งคู่จะถูกจัดว่าเป็นหญิงงาม แต่เมื่อนำเจ้านางอ่ำเข้ามาเทียบแล้ว...ความงามของเจ้านางทั้งสองก็อับแสงไปทันที
?แล้วจะทำยังไงดี...? เจ้าดอกเอื้องพึมพำเป็นเชิงถาม
เวลานั้นทั้งสองเจ้านางทอดตาไปมองเห็นน้ำที่ขังเป็นสีโคลนไม่ห่างตัวนัก แล้วก็หันมามองหน้ากันอย่างได้ความคิด...
?ข้าคิดออกแล้ว...ไป...เจ้าไปดูซิว่านางอ่ำมันแต่งตัวเสร็จหรือยัง ถ้าแต่งตัวเสร็จแล้วก็ชวนมันออกมา...?
เจ้านางดอกเองสั่งพี่...
?เจ้าจะทำยังไง...?
?เจ้าไปเรียกมันออกมา...มานั่งตรงนี้...ส่วนอย่างอื่นข้าจัดการเอง?
เจ้านางดอกคำสั่งซ้ำสองแล้วมองหาอะไรบางอย่าง...ขณะนั้นเจ้านางดอกเองก็เดินเข้าไปชะโงกดูเจ้านางอ่ำ...
?แต่งตัวเสร็จหรือยังคะ...พี่นางอ่ำ...?
เจ้านางดอกเอื้องเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน ซ่อนความริษยาเอาไว้ในใจอย่างแนบเนียน
?เสร็จพอดีจ๊ะดอกเอื้องขออภัยที่ทำให้เจ้ารอนะจ้ะ...?
เจ้านางอ่ำลุกขึ้นจากหน้ากระจก...เดินออกมาสมทบกับเจ้าดอกเอื้องทันที
เวลานั้นเจ้าดอกเองเงยหน้าขึ้นมองเจ้านางอ่ำแล้วต้องกะพริบตาตกตะลึง...
เพราะใครๆ ก็รู้ว่าครอบครัวของเจ้านางอ่ำนั่นเป็นพระญาติห่างๆ ก็จริง แต่ก็มีทรัพย์สมบัติมากมายจนถึงขั้นมหาเศรษฐี...ไม่แพ้บิดามารดาของเจ้านางเอื้องเลยแม้แต่น้อย...หรืออาจจะมีมากกว่าด้วยซ้ำ
ดังนั้นเจ้านางอ่ำจึงเป็นที่อิจฉาริษยาทุกครั้งที่มีคนชื่นชมนิยมยินดีในความงามและความร่ำรวยให้เจ้านางทั้งสองได้ยินเสมอ
เจ้านางดอกเอื้องเห็นความงามเลิศชนิดหนึ่งไม่มีสองของเจ้านางอ่ำแล้วนิ่งไปหลายอึดใจ...กว่าจะพูดกระท่อนกระแท่นออกไปได้ว่า...
?ออกไปได้แล้วค่ะ...ป่านนี้เสลี่ยงหามคงมาแล้ว...เดี๋ยวข้าจะไปตามเจ้าพ่อเจ้าแม่?
พูดจบเจ้านางดอกเองก็หลบไปทันที ปล่อยเจ้านางอ่ำออกไปตามลำพัง...
ฝ่ายเจ้านางอ่ำ...ค่อยพาร่างกลมกลึงงดงามออกมาจากตำหนักที่พัก...และทอดสายตามองหาเสลี่ยงที่ควรจะมาคอยแล้ว...แต่ไม่เห็น...
เวลานั้น...มีเด็กชาวบ้านที่ชอบแอบเข้ามาเล่นในบริเวณในวังบ่อยๆ วิ่งผ่านเข้ามาสวมสี่คน...ในมือทุกคนมีกะลามะพร้าวผ่าซีกที่เห็นโดยทั่วไป...ถือวิ่งมาด้วยและทุกคนก็วิ่งตรงมายังเจ้านางอ่ำที่ออกมายืนนิ่งอยู่หน้าบ้านเพราะหมายตาเอาไว้แล้ว...
เจ้านางมัวมองหาเสลี่ยงจึงไม่ได้มองเด็กๆ เหล่านั้น...จนกระทั่งถูกสาดน้ำในกะลามะพร้าวเข้าใส่ถึงสี่ขัน...ทีละขัน...ทีละขัน...ท่ามกลางเสียงร้องอย่างตกอกตกใจของตัวเอง แล้วเด็กๆ ก็วิ่งหายไป...
เวลานั้นเจ้านางจึงก้มลงมองเสื้อผ้า เนื้อตัวที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนปนโคลนสกปรกที่เด็กๆ พากันวิ่งมาสาดใส่นาง...
?ตายแล้ว...ตาย...นี่มันอะไรกันคะพี่นาง...?
เจ้านางดอกคำโผล่ออกมาจากไหนไม่ทราบ...ส่งเสียงอุทานอย่างตกใจ..
?เด็กๆ สิ...เด็ก มันเอาน้ำฝนมาสาดพี่...?
เจ้านางอ่ำตอบแล้วก็ตัดสินใจวิ่งกลับเข้าบ้าน...จำต้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวใหม่...ไปอย่างนั้นไม่ได้แน่นอน...
เวลานั้นเสลี่ยงคานหามก็เรียงกันเข้ามาหน้าลานพระตำหนักพอดี...
?ตายแล้ว...เสลี่ยงมาแล้วค่ะพี่นาง...ไม่ทันแล้ว...เจ้าพ่อเจ้าแม่คะ...เสลี่ยงมาแล้ว...?
เจ้านางดอกคำวิ่งไปบอกบิดามารดาและน้องสาวด้วยรอยยิ้มของความสะใจ...
ไม่ช้าทุกคนก็ออกมารวมกันพร้อมเพรียง...
?อ้าวแล้วเจ้านางอ่ำล่ะ...? ผู้เป็นบิดามองหาเจ้านางอ่ำแล้วถามอย่างห่วงใย...
?พี่นางอ่ำเข้าไปแต่งตัวใหม่ค่ะ...ไม่ทันแล้วเจ้าพ่อเจ้าแม่คะ เราไปก่อนเถอะค่ะ...แล้วให้พี่นางตามไปทีหลัง...สั่งนางกำนัลเอาไว้...?
เจ้านางดอกคำหาทางออกให้พระบิดา ซึ่งก็พยักหน้ายอมรับเพราะไม่อยากเจ้าวังข้า เกรงจะเป็นที่ครหา ทั้งหมดจึงพากันขึ้นเสลี่ยงเข้าวังไปก่อน แล้วให้เจ้านางอ่ำตามไปทีหลัง
พอเสลี่ยงคานหามเคลื่อนออก...เจ้านางดอกคำและดอกเองก็พากันหัวเราะคิกคักด้วยความถูกใจ...
ฝ่ายเจ้านางอ่ำนั้น...เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เลอะเทอะนั้นออก...ก็หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่ออกมา...ซึ่งมันงดงามยิ่งกว่าชุดเดิมที่เจ้านางสวมใส่เสียอีก...
ความจริง...เจ้านางยังไม่คิดจะใช้ชุดนี้ในเวลานี้...แต่มันก็จำเป็นเสียแล้ว...
เจ้านางอ่ำจำต้องหยิบเครื่องทรงตาข่ายทองคำออกมาสวม...ทั้งๆ ที่คิดว่าจะสวมมันในงานสำคัญกว่านี้ แต่เหตุการณ์ก็บังคับให้นางต้องใช้ชุดผ้าตาดทองคำนี้เสียแล้ววันนี้...
**********************************************************
มันช่างน่าแปลกที่เผิญวันนี้ พิธีเริ่มต้นช้ากว่าเดิมนับชั่วยามทีเดียว
เจ้ายี่กางคำก็เสด็จดำเนินหาสตรีที่พระองค์ต้องการจนรอบท้องพระโรงก็หาได้เห็นนางไม่...จนวุดท้ายทรงตัดสินพระทัยเดินออกมาภายนอกท้องพระโรง
เวลานั้นเสลี่ยงของเจ้านางอ่ำก็มาถึงพอดี...และบรรดาผู้คนภายในก็ต่างออกมายืนออยู่ด้านหลังเจ้ายี่...คอยดูว่าพระองค์จะเลือกใคร...
ทุกคนต่างพุ่งสายตาไปยังเสลี่ยงที่พานางอ่ำมาหยุดลง...และพอเห็นร่างงดงามกลมกลึงในชุดสีทองค่อยๆ ก้าวลงจากเสลี่ยงอันนั้น...ก็ต่างพากันตกตะลึงในความงดงามอันพิลาศพิไล...เหนือตรีใสโดยสิ้นเชิงนั้น...
เจ้ายี่กางคำยิ้มอย่างดีใจยิ่งที่หานางที่พระองค์หมายตาไว้พบ
เมื่อเจ้านางอ่ำลงจากเสลี่ยง และย่อตัวลงถวายบังคมแก่พระองค์ เจ้ายี่กางคำก็มอบมาลัยสีชมพูพวงนั้นให้แก่นางในทันที...
?ข้าขอเลือกเจ้าเป็นคู่อภิเษกของข้า...?
ทรงรับสั่งท่ามกลางเสียงยอมรับอันอื้ออึงรอบพระองค์...
**************************************************************
เช้าวันต่อมาเจ้ายี่เสด็จมาหานางอ่ำหรือเจ้านางอำภาวดีแต่เช้าโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า ทำให้สาวใช้ที่โผล่ออกมาเห็นเป็นคนแรกถึงกับตกตะลึง...
?เจ้าชาย...!? นางอุทานด้วยความตกใจ ก่อนจะคุกเข่าลงทันทีอย่างทำอะไรไม่ถูกในเวลานั้น...
?ข้ามาเยี่ยมเจ้านางอ่ำ...ไปบอกหน่อยสิว่าข้ามา...?
ทรงสั่งสาวใช้โดยไม่ปรารถนาจะเข้าไปในวังแห่งนั้น...
?เพคะ...หม่อมฉันจะไปบอกเดี๋ยวนี้...?
สาวใช้รับพระบัญชาอย่างลนลาน แล้วลุกขึ้นวิ่งกลับเข้าไปภายในทันที...หวังจะเข้าไปบอกเจ้านางอ่ำก่อนเพื่อน แต่คนที่ไปเจอก่อนกลับเป็นเจ้านางดอกเองซึ่งเดินออกมาเห็นท่าทางลนลานตกใจของสาวใช้พอดี...
?อ้าว...พุทรานั่นเจ้าเป็นอะไร...ตกใจอะไรมา...?
คำถามของเจ้านางเอื้องคำทำให้พุทราทรุดร่างลง แล้วรายงานทันทีว่า...
?เจ้า...เจ้ายี่เพคะ...เจ้ายี่อยู่ข้างนอกเพคะ...?
ได้ยินเพียงแค่นั้น...หัวใจของเจ้านางดอกเองก็หล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเช่นกัน...
?จริงเรอะพุทรา!?? นางถามออกไปอย่างไม่อยากเชื่อ...
?จริงเพคะ...ออกไปทอดพระเนตรสิเพคะ...?
เจ้านางดอกเองไม่รอช้า...วิ่งออกไปแอบดูทันที...พอเห็นว่าเป็นเจ้ายี่จริงๆ ก็วิ่งเข้าตำหนักและไปหยุดนิ่งอยู่หน้าห้องของเจ้านางอ่ำ...
ใจหนึ่งอยากบอกให้รู้...แต่อีกใจหนึ่งเจ้านางดอกเองกลับรู้สึกหึงหวงเจ้ายี่ขึ้นมาอย่างรุนแรง...ไม่ต้องการให้ใครมาชิงเอาไป...ยิ่งเป็นเจ้านางต่างบ้านซึ่งอยู่ไกลแสนไกลอย่างเจ้านางอ่ำ...แต่กลับโชคดีได้เลือกเป็นคู่สยุมพร...
เจ้านางดอกเองยืนลังเลอยู่เช่นนั้นจนเจ้านางดอกคำผ่านมาเห็นเข้าจึงส่งเสียงถามไปทันที...
?เจ้าเอื้อง...ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นฮึ...?
เจ้านางเองหันขวับไปมองพี่สาว แล้ววิ่งเข้ามาหาโดยเร็ว...
?เจ้ายี่มา...อยู่ข้างนอก...?
?ฮะ!?...อะไรนะ!?...?
?จริงๆ...ไปดูมาแล้ว...คงมาหาพี่นางอ่ำน่ะ...?
เจ้านางดอกคำถึงกับอึ้งไปเมื่อรู้เช่นนั้น...สองสาวพี่น้องต่างมองตากันเหมือนจะถามว่าจะทำยังไงกันดีที่จะกีดกันไม่ให้ทั้งคู่พบกันได้...
ขณะที่มัวอึ้งกันอยู่ เจ้าวังทองซึ่งเป็นพระบิดาก็ผ่านมาเห็นเข้าพอดี...
?เอ้า...เจ้าเอื้อง...เจ้าคำ....มาทำอะไรอยู่ตรงนั้น...?
พระบิดาส่งเสียงมายังไม่ทันได้ตอบ...พระมารดาเจ้านางดอกฟ้าก็ผ่านมาพอดี...
?นั่นสิเจ้ามาทำอะไรกันตรงนี้ล่ะ...?
เวลานั้นสาวใช้ที่โผล่ไปเห็นเจ้ายี่ก็โผล่เข้ามารายงานเมื่อหายตกใจแล้ว...
?เจ้ายี่เพคะ...เจ้ายี่มารออยู่ข้างนอกเพคะ บอกว่ามาเยี่ยมเจ้านางอ่ำเพคะ...?
ในที่สุด...เรื่องที่คิดจะปกปิดก็ไม่เป็นผล...เจ้านางเองจึงรีบแก้ตัวทันทีว่า...
?เรากำลังจะเรียกพี่นางอ่ำพอดีเพคะ เลยมาอยู่กันตรงนี้...?
?ก็รีบบอกเข้าสิ...ปล่อยให้เจ้ายี่คอยนานให้ขุ่นเคืองพระทัยทำไม พวกเจ้านี่มันวอนหาเรื่องใส่ตัวนะ...เรียกเจ้านางเร็วเข้าพุทรา...?
พระบิดาหันไปดูลูก แล้วบอกให้สาวใช้ไปเคาะประตูเรียกเจ้านางอ่ำทันที...
พุทราได้ยินคำสั่งก็วิ่งเข้าไปเคาะประตูอย่างไม่ลังเล...ไม่กี่อึดใจเจ้านางอ่ำผู้งดงามก็โผล่ออกมาในเสื้อผ้าอยู่วังธรรมดามิได้พิเศษเลิศเลออย่างวันก่อน แต่ถึงกระนั้นความงามของนางก็ไม่ได้ดับรัศมีลงไป
?เจ้ายี่เพคะ...เจ้ายี่เสด็จมาเยี่ยมแต่เช้าเลยเพคะ..? สาวใช้รายงานทันที
?ไปกันเถอะดอกฟ้า...ไปเชิญเสด็จเข้ามาข้างในกัน...?
เจ้าวังทองบอกพระชายาก่อนจะเดินจากไปด้วยความยินดีที่เจ้ายี่มาถึงวังของพระองค์ ซึ่งต่อไปจะทำให้เจ้าวังทองมีหน้ามีตา เป็นที่เกรงอกเกรงใจของหมู่ราชวงศ์ทั้งหลายเพิ่มขึ้นอีกโดยไม่ต้องสงสัย...และเมื่อได้ช่วยเหลือให้เจ้ายี่กับเจ้านางอ่ำเป็นทองแผ่นเดียวกันได้สำเร็จ...ตำแหน่งหน้าที่การงานและเงินทองย่อมไหลมาเทมาด้วยเช่นกัน...เรียกว่าใครๆ ก็ยินดีทั้งนั้นที่เจ้ายี่เสด็จมาถึงวัง ยกเว้นนางดอกเองและดอกคำเพียงสองคนที่พากันหลบไปอย่างไม่ยินดี...
*******************************************************
หลังจากขออนุญาตเจ้าวังทองแล้ว เจ้ายี่ก็พาเจ้านางอ่ำนั่งช้างของพระองค์ไปเที่ยวรอบๆ พระอุทยาน...และเลยไปรอบพระนครเป็นการอวดความงามของพระคู่หมั้นให้ประชาชนได้ชมไปด้วยพร้อมๆ กันโดยมิได้มีกำหนดการณ์ใดมาก่อน...
?เจ้ารู้ไหมว่าเมื่อวานข้าใจหายที่หาเจ้าไม่เจอในตอนแรก...?
เจ้ายี่ก้มลงบอกนางอ่ำ...ดวงตาคมกวาดทอดพระเนตรไปทั่วดวงพักตร์ของพระคู่หมั้นอย่างพึงพอใจ...
เจ้านางอ่ำไม่รู้จะตอบอะไร นอกจากนั่งหลบตา แก้มแดงด้วยความรู้สึกเขินอาย...
?เกือบจะตัดสินใจไม่เลือกใครอยู่แล้ว...พอดีเจ้ามาถึง...?
?คงเป็นบุญวาสนาของหม่อมฉันกระมังเพคะ...?
นางรำพึงเมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องมาช้ากว่าใครเมื่อวานนี้
?แต่ในที่สุดเจ้าก็มา...? เมื่อตรัสมาถึงตอนนี้เจ้ายี่ทรงถอนพระทัยอย่างโล่งอก พร้อมกับยื่นพระหัตถ์ไปจับมือนางผู้เป็นที่ต้องพระทัยแต่แรกเห็นมากุมเอาไว้...
ข้าอยากบอกเจ้าว่าข้าดีใจที่ได้เจจ้ามาเป็นคู่หมั้นของเข้า และอยากสัญญาด้วยว่านอกจากเจ้าแล้วข้าจะไม่มองหญิงใดอีก เราจะมีกันและกันเพียงสองคนตลอดไป...?
เจ้ายี่ทรงให้สัญญากับนางอ่ำบนหลังช้าง...ท่ามกลางพสกนิกรที่คลาคล่ำเข้ามายลโฉมเจ้านางพระคู่หมั้นซึ่งมีความงาม เลอเลิศที่สุดในแผ่นดิน...
***************************************************
หลังจากนั้น...เจ้ายี่ก็เสด็จมาหาเจ้านางอ่ำสม่ำเสมอ ท่ามกลางความไม่พอใจของทั้งเจ้านางดอกคำและดอกเอง...
แต่เจ้านางอ่ำไม่ได้ใส่ใจใครเลยนอกจากเจ้ายี่เท่านั้น...
เจ้ายี่พาเจ้านางอ่ำเข้าไปในวังบ่อยๆ พบพระบิดาพระมารดาซึ่งทุกคนก็พอใจเจ้านางอ่ำทุกคน...และยอมรับว่าเจ้านางอ่ำคือคู่อภิเษกที่เจ้ายี่ได้จองเอาไว้แล้ว...
ในเวลานั้น...ไม่มีใครรู้เลยว่า...ด้วยความงามอันระบือไปไกลของเจ้านางอ่ำนี่แหละ ที่จะต้องทำให้ทุกคนต้องเสียใจ...และผิดหวัง
คนที่เสียใจและผิดหวังที่สุดก็คือเจ้ายี่กางคำ...ราชบุตรองค์โตของนครแสนหวีนั่นเอง
**********************************************************************************************************
อำภาวดี...หญิงงามที่เป็นที่เลื่องลือในแผ่นดิน ตัดสินใจปลดเข็มขัดทองคำออกจากเอวบาง ปล่อยให้มันร่วงลงสู่พื้นตำหนักดังจนเจ้าราชบุตรต้องหันมามอง
เวลานั้นพระวรกายสูงของพระองค์ก็หมุนเข้ามาหา ช้อนร่างบางขึ้นอุ้มไปวางลงบนตั่งบรรทม
?ปล่อยข้านะ...ปล่อย?
พระสุรเสียงของพระธิดาคำดาราขาดหาย เมื่อถูกพระโอษฐ์ของเจ้าสามฟ้าปิดเอาไว้แนบแน่น...ไม่ให้หล่อนทรงกล่าวอะไรออกมาอีก
เจ้าหญิงยี่โขงทรงคร่ำครวญอย่างอ่อนพระทัย พระวรกายกลมกลึงในอ้อมแขนแม่ทัพหนุ่มสั่นสะท้าน เมื่อรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับพระองค์อีก...เมื่อโมนาติดใจกับความสุขอันล้นหัวใจ ไม่ยอมปล่อยเจ้าหญิงให้พ้นไปจากกายของเขา
ในขณะที่ราชองครักษ์ทั้งหมดติดตามเจ้าสามฟ้าไป ยกเว้นศิขรินทร์ เขาขี่ม้าบ่ายหน้าไปยังนอกเมืองเพื่อตามหาใครคนหนึ่ง...และต้องให้เจอ...
