ร้อน! ร้อน! ร้อน! ร้อน!
ทำไมอากาศหน้าร้อนมันถึงได้ร้อนตับแตกได้ถึงขนาดนี้ =[]=!
ฉันเงยหน้าขึ้นมองพระอาทิตย์ดวงโตที่ส่องแสงร้อนแรงลงกลางกระหม่อมของฉันอย่างพอดิบพอดี มือบางได้แต่ยกกระดาษที่จดที่อยู่ของบริษัทนับสิบขึ้นบังแดด การออกหางานทำกลางฤดูร้อนแบบนี้มันช่างเป็นอะไรที่หฤโหด จะโทษใครก็ไม่ได้นอกเสียจากตัวเองที่ดันไปมีปัญหากับเจ้าของที่ทำงานเก่าจึงโดนไล่ตะเพิดออกมาแบบนี้
หลังจากที่โดนไล่ออกก็ผ่านไปเกือบเดือนแล้ว แต่ฉันก็ยังหางานใหม่ไม่ได้เสียที...
ทำไมเดี๋ยวนี้งานมันหายากแบบนี้เล่า!
ฉันได้แต่โวยวายอยู่ในใจพลางเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยเปื่อย ฉันเพิ่งกลับจากการสัมภาษณ์งานบริษัทที่สี่ของวันนี้ แต่เป็นบริษัทที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของเดือน แต่ไม่ว่าจะเข้าไปสัมภาษณ์มากี่ที่ ก็ไม่เห็นมีที่ไหนจะติดต่อกลับมาเรียกฉันไปทำงานเลยสักที
โฮ~ ถ้าสิ้นเดือนนี้ฉันยังหางานทำไม่ได้อีก สงสัยเดือนหน้าต้องกินแกลบไปทั้งเดือนแน่ กระซิกๆ Y__Y
เมื่อฟ้าเริ่มมืดก็ถึงเวลาที่ฉันจะยุติการออกเดินหางาน ฉันโบกรถเมล์สายประจำ เมื่อมาถึงที่หมายฉันก็เดินกลับเข้าบ้านตามเส้นทางที่คุ้นเคย พอเดินจ้ำอ้าวเข้ามาในซอยลึกสุดกู่ บ้านเดี่ยวขนาดกลางตั้งตระหง่านโดดเด่นก็ปรากฏให้เห็นเป็นขวัญตา ฉันหอบร่างที่แสนเหนื่อยอ่อนของตัวเองผ่านประตูบ้านเข้าไป
?กลับมาแล้วค่า?
?กลับมาแล้วเหรอหลานรัก?
?คุณปู่ ^O^~?
ฉันกระโดดเข้ากอดร่างเล็กๆ ของคุณปู่ที่ค่อยๆ เดินออกมาจากตัวบ้านพร้อมกับไม้เท้าคุณผู้เฒ่า ปู่ของฉันมีลักษณะพิเศษที่เห็นได้เด่นชัดคือหัวโล้นๆ และมีเคราแหลมๆ ยาวลงมาเกือบถึงพื้น มองๆ ดูแล้วก็ตลกดี
?เป็นยังไงบ้างล่ะวันนี้?
?เหมือนเดิมเลยค่ะ หลายที่ก็บอกเต็มอัตราจ้างแล้ว ส่วนที่ที่ยังไม่เต็มก็บอกว่าจะติดต่อกลับมา คุณปู่ ไอเหนื่อยจังเลย T__T?
ฉันครวญครางในขณะช่วยพยุงคุณปู่กลับไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น ถึงจะเห็นแข็งแรงแบบนี้แต่คุณปู่ของฉันก็อายุจะปาไปเลขแปดแล้ว และบ้านหลังนี้ฉันก็อาศัยอยู่กับคุณปู่เพียงสองคน ดังนั้นคุณปู่จึงเป็นที่พึ่งพิงเดียวของฉัน ส่วนคุณพ่อคุณแม่น่ะเหรอ? อยู่ๆ ก็หายตัวไปโดยไม่บอกไม่กล่าวเมื่อตอนฉันอายุสักสิบขวบได้ เห็นคุณปู่บอกว่าพ่อกับแม่โดนเรียกตัวไปทำงานที่ไหนไม่รู้ ท่านไม่ยอมบอก นานๆ สักเดือนสองเดือนจะกลับบ้านมาหาฉันที อยู่ด้วยกันเพียงวันสองวันก็หายแวบไปอีกแล้ว ไม่ว่าฉันจะถามอะไรกับใครถึงเรื่องนี้ก็ไม่มีใครบอก ดังนั้นฉันจึงได้แต่ปลงและใช้ชีวิตอยู่กับคุณปู่เรื่อยมา
?หลานรัก คืนนี้ช่วยเตรียมอาหารพิเศษด้วยนะ แขกของปู่จะมา?
?แขก? ใครเหรอคะคุณปู่?
?เดี๋ยวเขามา หลานก็จะรู้เองล่ะ?
คุณปู่เอาแต่ยิ้มและไม่ยอมตอบคำถามของฉัน ดังนั้นฉันจึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจและลุกเดินเข้าห้องครัวไปเพื่อเตรียมตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี
08:00 PM
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูหน้าบ้านดังสนั่นจนขนาดฉันที่ทำครัวอยู่ยังได้ยิน ร่างบางเทผัดผักใส่จาน ปิดแก๊ส เก็บผ้ากันเปื้อนและเดินตรงดิ่งออกจากห้องครัวอย่างรวดเร็ว
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
?ค่า! มาแล้วค่า!?
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งและเสียงมันดังกว่าเดิมจนฉันต้องขานรับออกไปก่อนคนที่มาเยี่ยมเยียนยามค่ำคืนจะทำประตูบ้านพัง ทันทีที่เปิดประตูออกไปฉันก็ถึงกับชะงักงัน เมื่อภาพตรงหน้าที่เห็นมันเหนือจินตนาการไปหลายต่อหลายขุม
หน้าประตูบ้านของฉันตอนนี้มีผู้ชายแปลกหน้าสองคนยืนอยู่ คนหนึ่งอยู่ในชุดเจ้าชายแบบในนิยายเต็มยศ ส่วนอีกคนแต่งตัวรัดกุมมิดชิดประมาณองครักษ์และสะพายดาบขนาดใหญ่ไว้ข้างหลัง...
ฉันงับประตูปิดลงอย่างรวดเร็วด้วยความตกใจก่อนจะหันหลังให้ประตูบานนั้น ภาพของคนประหลาดทั้งสองยังคงติดตา
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังถี่รัวขึ้นอีกครั้งอย่างน่ากลัว ฉันยกมือขึ้นตบแก้มตัวเองเบาๆ เป็นการปลอบใจและเรียกสติ
ตาฝาดไปน่า...สงสัยช่วงนี้คงนอนไม่ค่อยพอ
และเมื่อฉันเปิดประตูออกไปอีกครั้ง สุภาพบุรุษที่แต่งตัวบ้าบอทั้งสองก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
?สวัสดี ข้าคือเจ้าชายเอนเนสแห่งโครเนเซีย =O=?
ปัง!!!
ฉันปิดประตูใส่หน้าชายสองคนนั้นอย่างจัง สองเท้าถอยกรูดออกห่างออกจากประตูพร้อมกับยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติอีกครั้ง แต่แล้วภาพของประตูที่ถูกระเบิดต่อหน้าต่อตาก็ทำเอาฉันแทบเป็นลมล้มพับไปตรงนั้น
?กล้าปิดประตูใส่หน้าเจ้าชายแบบนี้ มารยาทไม่ดีเลยนะ?
ชายเจ้าของเรือนผมสีดำ นัยน์ตาสีฟ้า และสวมเสื้อผ้าชุดเจ้าชายเต็มยศกล่าวเสียงเย็น ในขณะอีกคนที่มาด้วยกันเพิ่งจะเก็บดาบที่ชักออกมาเพื่อทำการบอมบ์ประตูบ้านเข้าฝักไป
?นะ...นายเป็นใคร ตัวอะไร...?
?เสียมารยาท! ข้าก็บอกไปแล้วว่าข้าคือเจ้าชายเอนเนสแห่งโครเนเซีย แล้วนี่คิมลี่ไปไหนเสียล่ะ?
?คิมลี่!? เฮ้! นั่นนายจะทำอะไรน่ะ ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันโทรแจ้งตำรวจจริงๆ ด้วย!?
ฉันโวยวายพลางถลาเอาตัวเข้ากันคนบ้าสองคนไม่ให้เข้ามาในตัวบ้านได้ คนบ้าในชุดเจ้าชายส่งเสียงในลำคอคล้ายจะรำคาญ ส่งผลให้คนบ้าในชุดองครักษ์ชักดาบของเขาออกมาอีกครั้ง
อ๊าย นี่มันดาบจริงนี่ O[]O!
เมื่อเห็นแสงสะท้อนวิ้งๆ จากปลายดาบฉันก็รีบถอยกรูดออกห่างด้วยความกลัว นอกจากจะบ้าแบบสุดโต่งแล้วยังมีอาวุธด้วย แล้วแบบนี้ไอริสกับคุณปู่จะรอดออกไปจากเงื้อมมือของคนบ้าได้ยังไง TOT
?อย่ามาขวางทางข้า จงบอกมา คิมลี่อยู่ไหน?
?ฉันไม่รู้จักคนชื่อคิมลี่...!?
?อย่ามาเล่นลิ้นกับข้า!!?
ชิ้ง!
ปลายดาบถูกสะบัดมาจ่อที่คอหอยอย่างพอดิบพอดี ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อกอย่างยากลำบาก ขอบตาร้อนผ่าวกึ่งๆ จะร้องไห้ มือทั้งสองถูกยกขึ้นแนบศีรษะโดยอัตโนมัติ
?ยะ...อย่าทำอะไรฉันนะ ฉันยอมแล้ว นายอยากได้อะไรก็บอกมา หรือถูกใจอะไรก็ขนไปเลย! แต่ฉันไม่มีเงินให้นายหรอกนะ Y__Y?
?ข้าไม่ได้ต้องการอะไรทั้งนั้น ข้ามาหาคิมลี่!?
ผู้ชายตาฟ้าตะโกนใส่ เล่นเอาฉันสะดุ้งสุดตัว ในขณะที่คนบ้าซึ่งเข้าใจว่าตัวเองเป็นองครักษ์ก็ขยับดาบจริงที่ไม่รู้ไปขโมยมาจากไหนให้เข้ามาใกล้คอของฉันมากขึ้น
ไม่นะ ฉันไม่อยากต้องมาตายเพราะฝีมือคนบ้านะ โฮ TTOTT~
?ได้โปรดลดดาบลงก่อนเถอะเจ้าชาย ที่ประเทศนี้การพกอาวุธถือเป็นสิ่งผิดกฎหมายนะพ่ะย่ะค่ะ?
?คิมลี่!?
?คุณปู่!!?
ฉันถลาเข้าไปกันร่างเล็กของคุณปู่ให้รอดพ้นจากสายตาของคนบ้าทั้งสองด้วยเกรงว่าพวกมันจะทำอันตรายคนแก่ที่ไม่มีทางสู้ แต่ท่าทางเหมือนคนรู้จักกันของชายตาฟ้ากับคุณปู่ทำให้ฉันรู้สึกงุนงง บางทีคุณปู่อาจจะกำลังเล่นละครไปกับคนบ้าเพื่อให้เรารอดตายก็ได้
?เก็บดาบเสียเถอะพ่ะย่ะค่ะ?
คุณปู่บอกกับอีตาเจ้าชายตาฟ้าอีกครั้ง เขาจึงหันไปพยักหน้าให้กับคนบ้าองครักษ์ แล้วดาบที่สะท้อนแสงแสบตาก็ถูกเก็บเข้าฝักไปอย่างเงียบเชียบ ฉันฉวยโอกาสที่พวกมันเผลอย่องไปคว้าแจกันดอกไม้ที่ตั้งอยู่หน้าบ้าน และวินาทีที่ฉันกำลังเล็งหัวดำๆ ของคนบ้าในชุดเจ้าชายเป็นเป้าหมาย คุณปู่ก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
?หลานก็วางแจกันนั่นไว้ที่เดิมเถอะไอริส คนพวกนี้เป็นแขกของปู่เอง?
ฉันพยักหน้าหงึกหงักให้คุณปู่ แต่ก่อนที่สมองจะแปลความได้มือก็ขว้างแจกันไปเสียแล้ว ดวงตาคู่กลมตวัดมองหนึ่งในสองที่ก้มตัวร้องโอดโอยเมื่อโดนแจกันเข้าไปเต็มๆ อย่างไม่เชื่อสายตา
คนบ้าพวกนี้เนี่ยนะแขกของคุณปู่!!
หลังจากเหตุการณ์ลุ้นระทึกครึกโครมผ่านไป คุณปู่ของฉัน (ที่คนพวกนั้นเรียกว่าคิมลี่) ก็พาทั้งสองเข้าไปนั่งในห้องรับแขกและสั่งให้ฉันนำชาร้อนๆ ไปเสิร์ฟ นายตาฟ้าในชุดเจ้าชายวางอำนาจเต็มที่โดยการยึดครองโซฟาตัวที่ใหญ่ที่สุดของบ้านไป ส่วนคนบ้าในชุดองครักษ์ก็ยืนกุมดาบอยู่ห่างๆ เยื้องไปทางเบื้องหลัง ใบหน้าของคนทั้งสองบูดบึ้ง แตกต่างจากคุณปู่ของฉันที่ยังคงยิ้มได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย
?แผลเป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?
คุณปู่เป็นผู้เริ่มบทสนทนา ฉันที่วางถ้วยชาลงบนโต๊ะตรงหน้าได้แต่เหลือบมองคนทั้งสองอย่างหวาดๆ ชายตาฟ้ายกมือขึ้นลูบสำลีที่ติดแหมะอยู่บนขมับด้านขวาก่อนจะเหล่สายตามองฉันด้วยความไม่พอใจ
?เจ็บแค่นี้ไกลหัวใจ?
คำตอบเป็นไปอย่างวางมาดจนน่าเตะ แต่รังสีทะมึนๆ ที่แผ่ออกมารอบตัวเขาบ่งบอกได้อย่างชัดเจนว่าเจ้าตัวกำลังอารมณ์เสียสุดๆ และต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้นคือฉันเอง...
แต่ฉันไม่ได้กลัวเขาหรอกนะ! ฉันกลัวดาบที่อยู่บนหลังของใครอีกคนมากกว่า YOY
?พระองค์เสด็จมาช้ากว่าที่นัดหมายกันไว้ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือพ่ะย่ะค่ะ??
?มีปัญหากับทางโน้นนิดหน่อย ว่าแต่นี่บ้านเจ้าหรือคิมลี่ เล็กเหมือนกันนะ เจ้าอยู่ได้ยังไง?
?ไม่เล็กหรอกพ่ะย่ะค่ะ บ้านที่มีผู้อยู่อาศัยเพียงสองคน กระหม่อมว่ามันใหญ่โตเกินไปเสียด้วยซ้ำ?
คุณปู่ยังคงคุยกับแขกตาฟ้าอย่างเรียบเรื่อยในขณะที่ฉันเริ่มจะงุนงงเข้าไปทุกขณะ และฉันก็ตัดสินใจที่จะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนานั้นด้วย
?ขอโทษนะคะ แต่ว่าคนพวกนี้...เป็นแขกของคุณปู่จริงๆ เหรอคะ?
ฉันเหลือบมองชายในชุดเจ้าชายเต็มยศกับองครักษ์ของเขาอย่างไม่เชื่อและไม่อยากจะเชื่อว่าคุณปู่จะรู้จักคนพวกนี้ด้วย นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นเมื่อเห็นกิริยาไม่เคารพของฉันก็เริ่มฉายแววขุ่นเขียวและทำท่าจะตวาดออกมาถ้าคุณปู่ไม่เอ่ยออกมาเสียก่อน
?หลานยังไม่รู้จักสินะ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าหลานตอนนี้คือ เจ้าชายเอนเนส บุตรองค์ที่สองของราชาแห่งโครเนเซีย ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคือ ไคย์ องครักษ์ส่วนตัวของท่าน?
?คนคนนี้...เป็นเจ้าชายจริงๆ เหรอคะ O_O?
ฉันเข้าไปกระซิบถามคุณปู่ใกล้ๆ ซึ่งท่านก็พยักหน้าและยิ้มให้แทนคำตอบ ก่อนที่นัยน์ตาคู่กลมกวาดมองร่างสูงสง่าในชุดบ้าๆ อย่างไม่เกรงใจ
?มองอะไรของเจ้า -_-^^?
เจ้าของดวงตาสีฟ้ากอดอกและจ้องกลับมาด้วยความไม่พอใจ ฉันหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะรีบหลบฉากไปอยู่ด้านหลังเพราะไม่อาจทำใจรับและเข้าใจเรื่องบ้าๆ นี่ได้ เจ้าชายอะไรกัน ตลกเกินไปแล้ว จะไปมีเจ้าชายมานั่งอยู่ในบ้านของฉันได้ยังไง แถมยังรู้จักกับคุณปู่อีก สงสัยฉันจะกำลังฝันอยู่
?ไอริสมานั่งนี่สิ มานั่งข้างๆ ปู่ แล้วปู่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังเอง?
แต่คุณปู่ไม่ยอมให้ฉันหลบไปง่ายๆ ท่านเรียกฉันไว้ สุดท้ายฉันก็ต้องเดินกลับเข้าไปและทิ้งตัวนั่งข้างๆ ปู่ ซึ่งมันเป็นตำแหน่งที่ตรงข้ามกับเจ้าชายตาฟ้าพอดีเด๊ะ
น่ากลัว TT__TT
?โลกเรานอกจากมีมิติที่เราอาศัยอยู่แล้ว ยังมีอีกมิติหนึ่งซึ่งเรียกว่า ?มอร์แดน? ที่นั่นก็แบ่งเป็นประเทศเช่นเดียวกับมิตินี้ ที่โลก แรงขับเคลื่อนคือ ?เทคโนโลยี? แต่ที่มอร์แดน แรงขับเคลื่อนคือ ?เวทมนตร์? โครเนเซียก็เป็นประเทศประเทศหนึ่งของที่นั่น และเจ้าชายเอนเนสก็คือบุตรของพระราชาผู้ปกครองโครเนเซีย?
คุณปู่เริ่มเล่าเรื่องที่มันชักจะเหมือนนิทานก่อนนอนเข้าไปทุกขณะ ฉันได้แต่เฝ้าหยิกแขนตัวเองเพื่อทดสอบว่ากำลังฝันไปหรือเปล่า แต่ความเจ็บที่ได้รับเมื่อทดลองหยิกไปเพียงครั้งสองครั้งก็บอกฉันได้ว่ามันคือความจริง
?วันนี้มันวันเอพริลฟูลเดย์หรือเปล่าคะ ฮะฮะ ทำไมคุณปู่ต้องอำไอด้วย?
ฉันแสร้งทำเป็นหัวเราะทั้งๆ ที่ใบหน้าเริ่มเครียดกับเรื่องเพ้อฝันที่อยู่ๆ ก็กลายเป็นจริงขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว คุณปู่ขยับยิ้มและดึงมือฉันไปกุมไว้
?ฟังปู่นะไอริส เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องตลก แต่มันเป็นเรื่องจริง ประเทศโครเนเซียและมอร์แดนมีอยู่จริง เมื่อก่อนปู่ก็ทำงานเป็นคนรับใช้อยู่ที่นั่น พ่อแม่หลานเองตอนนี้ก็อยู่ที่นั่นเช่นกัน?
คำกล่าวอ้างถึงพ่อแม่ทำให้ฉันเริ่มคลายท่าทีแข็งกร้าวลง จิตใจเริ่มเอนเอียงเชื่อคำที่คุณปู่เล่าทั้งๆ ที่มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย
?พ่อของหลานทำงานเป็นองครักษ์อยู่ที่นั่น ส่วนแม่ของหลานก็ทำงานรับใช้องค์ราชินี ทั้งสองไม่ค่อยมีเวลากลับมาที่นี่จึงฝากปู่ให้ช่วยดูแลหลาน?
ได้ยินดังนั้นฉันก็รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก จะบอกว่าคิดน้อยใจก็ได้ ถึงแม้จะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งกับเรื่องที่คุณปู่พยายามบอกอยู่ก็เถอะ
?แล้วพวกเขา...มาอยู่อะไรที่นี่คะ?
ฉันเหลือบมองคนที่คุณปู่ย้ำนักย้ำหนาว่าเป็นเจ้าชายอย่างหวาดๆ ถ้าเขามีเวทมนตร์จริง เขาจะแก้แค้นฉันที่ปาแจกันใส่หัวเขาด้วยลูกบอลเวทอะไรแบบในหนังสือนิยายหรือเปล่า
?ที่โครเนเซียมีธรรมเนียมที่ถือปฏิบัติกันมาว่า เมื่อเจ้าชายอายุครบยี่สิบชันษา ไม่ว่าจะเป็นเจ้าชายองค์ใดก็จะถูกส่งออกมาต่างแดนเพื่อเรียนรู้ชีวิตภายนอกราชวังเป็นเวลาหนึ่งปี และนั่นคือสาเหตุที่ท่านมาที่นี่?
?หา O_o??
?ในฐานะที่ตระกูลของเราทำงานรับใช้ราชวงศ์ หลานจะต้องสืบทอดหน้าที่ของวงศ์ตระกูลโดยการดูแลเจ้าชายตลอดระยะเวลาที่ท่านอยู่ที่นี่?
คุณปู่กำลังจะทำให้ฉันช็อก! ช็อก! แอนด์ช็อก! โดยการอำเรื่องที่ตลกที่สุดในโลก!
?คุณปู่หมายความว่า ผู้ชายคนนี้ จะย้ายมาอยู่กับเรา...??
คำพูดที่หลุดออกจากปากตะกุกตะกักและเริ่มไม่เป็นคำ ดวงตาคู่กลมตวัดมองคนสองคนที่ฉันเคยคิดว่าพวกเขาเป็นบ้า ซึ่งพวกเขาก็เอาแต่นั่งนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ
?ใช่ หลานรัก เจ้าชายเอนเนสจะมาอาศัยอยู่กับเราเป็นเวลาหนึ่งปี รวมถึงไคย์องครักษ์ของท่านด้วย และหลานจะต้องรับหน้าที่เป็นผู้ดูแล?
คำสรุปรวบยอดของคุณปู่เล่นเอาฉันที่นั่งอยู่บนโซฟาแทบจะเป็นลมล้มพับตรงนั้น
โอ้! มาย! ก็อด! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย กรี๊ด =[]=!
ฉันหนีจากห้องรับแขกมาแอบตั้งสติอยู่ในห้องน้ำโดยอ้างว่าปวดท้องกะทันหัน สมองคิดทบทวนเรื่องที่ได้ยินได้ฟังพร้อมกับกรีดร้องใส่ปฏิทินในมือถือที่มันฟ้องว่าวันนี้ไม่ใช่วันเอพริลฟูลเดย์อย่างเสียสติ
ไม่นะ! ไม่จริง! มันจะมีเจ้าชายบ้าบอแห่งโลกเวทมนตร์ไปได้ยังไง! นี่มันโลกแห่งความเป็นจริงไม่ใช่นิยายแฟนตาซีนะเฟ้ย TOT!
ฉันตะโกนโวยวายบอกตัวเองอยู่แบบนั้นทั้งๆ ที่ในใจลึกๆ ก็แอบต่อต้าน เพราะคุณปู่ไม่เคยอำอะไรฉันเลยสักครั้ง ท่านบอกความจริงทุกอย่างกับฉันตลอดถ้าฉันเอ่ยปากถาม เพราะฉะนั้น เมื่อเรื่องเหล่านี้หลุดออกมาจากปากของคุณปู่ ฉันก็เชื่อว่ามันเป็นความจริงไปแล้ว 99.99% แต่อีก 0.01% ที่เหลือกลับรุนแรงกว่าที่จะยันความคิดไม่เชื่อของฉันเอาไว้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องน้ำซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับเสียงที่เคยได้ยินก่อนที่คนบ้าสองคนจะโผล่เข้ามาเล่นเอาฉันสะดุ้งโหยง สองขาก้าวเข้าไปชิดประตูและทำตัวให้เงียบสนิทอย่างไม่ไว้วางใจในคนข้างนอก
?ออกมาเดี๋ยวนี้ ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ข้างใน?
เงียบสงบ...สยบความเคลื่อนไหว
?ข้าบอกให้ออกมายังไงเล่า!!!?
โครม!
แล้วประตูในบ้านของฉันก็พังไปอีกหนึ่งบานภายในเวลาไม่ถึงสามชั่วโมง =[]=! ทันทีที่ฝุ่นฟุ้งตลบอบอวลจางหายไป ฉันก็เห็นแสงเรืองรองสีฟ้าอ่อนอยู่รอบกำปั้นของเขา
นะ...นี่เขามีเวทมนตร์จริงๆ เหรอเนี่ย อ๊าย T^T
?เอ่อ...นายต้องการอะไร? ฉันเอ่ยตะกุกตะกักอย่างพยายามประนีประนอม แต่นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้นกลับดุจนฉันไม่กล้าสบตา แต่ก็พยายามทำเป็นใจดีสู้เสือด้วยการฉีกยิ้มแหยๆ
?ข้าเหนื่อยแล้วก็ง่วงมาก! คิมลี่บอกให้เจ้าเป็นคนพาข้าขึ้นไปที่ห้อง ดังนั้นข้าไม่สนหรอกนะว่าเจ้าจะทำธุระหนักหรืออะไรก็ตาม แต่เจ้าจะต้องหยุดมันและพาข้าไปที่ห้องก่อน แล้วเจ้าจะกลับมากระโดดส้วมตายก็เรื่องของเจ้า!?
ผู้ชายมาดเนี้ยบตะโกนสั่งแบบหมดคราบผู้ดี ฉันถึงกับผงะและขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ สาบานได้ไหมว่านั่นคือปากของคนที่เรียกตัวเองว่าเจ้าชายน่ะ!!
ฉันกระทืบเท้าเดินปึงปังผ่านหน้าเจ้าชายขี้เก๊กบ้านั่นไปทางบันได ไอ้หมอนั่นวางมาดเจ้าชายและเดินตามฉันมาอย่างเชื่องช้า โดยมีองครักษ์ของเขาติดสอยห้อยตามอยู่ไม่ห่าง ฉันพาพวกเขาขึ้นมาถึงชั้นสอง บ้านหลังนี้มีห้องอยู่ทั้งหมดห้าห้องด้วยกัน ซึ่งเป็นของฉันหนึ่งห้อง ส่วนคุณปู่นั้นนอนที่ห้องชั้นล่างเพราะท่านแก่แล้ว ฉันไม่อยากให้ท่านเดินขึ้นลงบันไดบ่อยๆ และที่เหลือเป็นห้องว่าง
?เชิญเลือกห้องกันตามสบาย แต่ห้องซ้ายสุดนั่นห้าม มันเป็นห้องของฉัน?
โดยไม่ฟังคำของฉัน ตาเจ้าชายขี้เก๊กเดินดุ่มๆ ไปที่ห้องทางซ้ายสุดทันที
?เฮ้ย! ฉันบอกว่าห้องนั้นไมได้ไง!?
ฉันรีบพุ่งหลาวตามเข้าไปหมายดึงเขาออกมาจากห้อง แต่องครักษ์ที่ยกฝักดาบขึ้นมาขวางระหว่างฉันกับอีตาเจ้าชายเอาไว้ทำเอาฉันชะงัก นายเจ้าชายจึงเดินเข้าไปสำรวจห้องฉันได้อย่างสบายใจ เขาเดินสำรวจซ้ายขวา จับโน่นจับนี่ ก่อนจะจบลงที่การกวาดบรรดาตุ๊กตาแสนรักของฉันที่อยู่บนเตียงลงพื้นพร้อมกับประกาศว่า
?ฉันเอาห้องนี้แหละ -O-?
?ไม่ได้! นี่มันห้องของฉันย่ะ!?
ฉันตะโกนสวนทันควัน เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้ามีท่าทีไม่พอใจ แต่เพียงแค่เขาเหลือบมององครักษ์คู่กายของตน...
?ก็ได้ๆ นายนอนห้องนี้ไปก็ได้?
สุดท้ายฉันก็ต้องยอมจำนนให้กับดาบที่แสนแหลมคมเล่มนั้นอยู่ดี ฮือออออ Y^Y
หลังจากใช้อำนาจเบ่งในบ้านของฉันเสร็จสรรพ อีตาเจ้าชายก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงของฉันพร้อมกับเสียงบ่น
?มีกลิ่นอะไรด้วยเนี่ย นี่เจ้า พรุ่งนี้เอาเครื่องนอนชุดใหม่มาเปลี่ยนให้ข้าด้วยนะ วันนี้ข้าจะทนๆ กลิ่นสาบของเจ้าไปก่อนเพราะข้าง่วง ไม่ไหวแล้ว?
มือที่ก้มลงเก็บตุ๊กตาตัวน้อยที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นด้วยฝีมือของเจ้าชายขี้เก๊กสั่นหงึกๆ อีตาบ้านี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ! กล้ามาว่าที่นอนฉันมีกลิ่นสาบเหรอ!
?นี่นาย...!?
?อย่ารบกวนเวลาบรรทมของเจ้าชาย?
ยังไม่ทันที่ฉันจะอ้าปากด่า ฝักดาบก็ถูกยกขึ้นมากันฉันอีกครั้งด้วยฝีมือของไคย์ องครักษ์ที่ฉันคิดว่าเขาเป็นใบ้ แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ เพราะเขาเพิ่งพูดกับฉันเมื่อกี้ ฉันได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหอบหิ้วตุ๊กตาเดินปึงปังให้เสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ออกมาจากห้องที่เป็นของฉันเอง
?แล้วนายจะตามฉันออกมาทำไมเนี่ย!?
องครักษ์ผู้สงวนคำพูดไม่ยอมตอบ แต่กลับปิดประตูและยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องแทน
?อย่าบอกนะว่านายจะเฝ้าอยู่ตรงนี้ทั้งคืนน่ะ?
?.....?
?เฮ้! จะบ้าเหรอ ดึกดื่นป่านนี้แล้วนายก็ไปนอนสิ! จะมามัวยืนเฝ้าทำไม?
?มันเป็นหน้าที่ของข้า? เขาตอบเรียบๆ และยืนนิ่งเป็นหุ่นไล่กา
ฉันถอนหายใจอย่างไม่เข้าใจทั้งเจ้าชายบ้าอำนาจที่ยึดห้องนอนของฉันไป และองครักษ์หุ่นไล่กาที่ยืนใบ้อยู่หน้าประตูห้องอย่างกับรูปปั้น
?จะยืนเฝ้าอยู่แบบนี้ทั้งคืนก็เรื่องของนายแล้วกัน แต่ถ้าอยากจะนอน ห้องข้างๆ ห้องนี้ยังว่างอยู่ นายเข้าไปนอนในห้องนั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันไปนอนฟากนู้นแทน?
ฉันบอกอย่างหวังดี แต่องครักษ์บ้าใบ้ก็เงียบปากสนิทจนฉันหงุดหงิดและเดินหนีออกมาโดยไม่คิดจะสนใจอะไรอีก ปวดหัว! ปวดหัวกับคนพวกนี้จริงๆ!
********************************************
ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของคุณปู่ที่ให้คอยดูแล ?เอนเนส? ชายหนุ่มที่อวดอ้างว่าตัวเองเป็นเจ้าชายแห่งโครเนเซียแล้วล่ะก็ ?ไอริส? ไม่มีทางเสวนาด้วยแน่ๆ คนอะไร ทั้งเอาแต่ใจและขี้โวยวายสุดๆ บอกว่ามาเพื่อเรียนรู้ชีวิตแบบสามัญชน แต่ไม่ทำอะไรสักอย่างนอกจากชี้นิ้วสั่ง แล้วประเทศที่เขาคุยโวว่าตัวเองเป็นเจ้าของนั่น ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่ส่วนไหนของโลก เห็นทีฉันคงต้องเปิดคอร์สละลายพฤติกรรมแบบจัดหนัก สั่งสอนให้หมอนี่รู้ว่าอำนาจของเขามันใช้ไม่ได้กับทุกที่และทุกคน! .... ความรักน่าลุ้นชวนปวดหัวที่จะทำให้คุณยิ้มได้ในอากาศร้อนๆ อย่าลืมไปซื้อหามา่อ่านกันนะคะ! [คลิกที่ปกเพื่อดูรายละเอียด]
