ชายแดนแม็กซิโก้ซิตี้ติดอเมริกา...
ครีสกำลังเก็บของใส่หลังรถ กำลังจะกลับบ้าน...เขาหนีงานอันมากมายมาพักผ่อนอยู่ตามลำพังบนภูเขาแห่งนี้ซึ่งมีรีสอร์ทราคาแพงให้เช่าอยู่หลายแห่ง...
ขณะที่เก็บของอยู่นั้นชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นหลายนัด...ก่อนจะเงียบเสียงไป เขาหยุดยืนฟังอยู่ชั่วขณะ พร้อมทั้งล้วงมือของตนเข้าไปสำรวจอาวุธที่เอาติดตัวมาด้วย...เมื่อเห็นว่ามันอยู่ดีก็ดึงมือออกมาแล้วกวาดตามองไปรอบบริเวณอีกครั้งอย่างถี่ถ้วน...
เสียงปืนนั้นอยู่ใกล้เขามาก...และคิดว่าพวกที่ยิงปืนเหล่านั้นอาจจะอยู่ใกล้ๆ นี่ด้วย
ชายหนุ่มคิดอยู่ได้ไม่กี่อึดใจ ร่างๆ หนึ่งก็วิ่งออกมาหาเขาด้วยท่าทางของคนที่บาดเจ็บ...มีเลือดหยดตามมาเป็นทาง...
แบบนี้...ไม่ช่วยคงไม่ได้...ครีสคิดเมื่อมองร่างนั้นเข้ามาใกล้...เหมือนจะขอความช่วยเหลือ...
ชยหนุ่มไม่รอช้า...ปิดกระโปรงท้ายรถแล้ววิ่งมาเปิดประตูด้านหลังให้ทันที ก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถเตรียมสตาร์ทเครื่อง...
ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นใคร...เขาคงต้องช่วย...แล้วพวกมันไม่ต่ำกว่าสามคนก็วิ่งตามมา...
คนที่ถูกยิงวิ่งมาถึงรถเขาพุ่งเข้าทางเบาะหลังแล้วดึงประตูปิด ขณะที่ครีสออกรถไปจากที่นั่นท่ามกลางลูกกระสุนที่วิ่งตามมาถี่ยิบ...
****************************************
?ขอบคุณที่ช่วยเหลือผม...?
คนที่เขาช่วยเหลือมองเห็นว่าเป็นคนเอเชีย...แต่สัญชาติใดครีสไม่รู้...
?พวกมันยิงคุณทำไม...?
?ผมคิดว่า...พวกมันคงจะเป็นพวกพรรคการเมืองฝ่ายตรงข้าม...?
คำตอบนั้นเล่นเอาครีสเงียบไปหลายอึดใจ ก่อนจะถามต่อว่า...
?แล้วคุณมาทำอะไรแถวนี้...?
?ผมมาพักผ่อน...ไม่นึกเหมือนกันว่ามันจะมาดักทำร้าย...แล้วคุณมาทำอะไรแถวนี้...?
?ผมมาพักผ่อนเหมือนกัน...?
ครีสพูดจบก็มองเห็นรถคันหนึ่งวิ่งตามมาข้างหลัง และเวลาต่อมาก็มีกระสุนปืนวิ่งเข้ามาในรถทำให้เขาต้องเหยียบคันเร่งหนีอย่างรวดเร็ว...
ชายหนุ่มหนีมาได้ไม่เท่าไหร่มันก็ตามทันและเหยียบรถขึ้นแซง...
เวลานั้นครีสจึงโยนปืนอีกกระบอกที่วางอยู่ในช่องหน้ารถส่งไปด้านหลัง...
?เอ้า...จัดการมันให้พ้นไปที...คุณยิงปืนเป็นไหม...?
แทนคำตอบ...คนบาดเจ็บข้างหลังคว้าปืนเขาได้ก็เล็งยิงออกไปไม่นับ...จนกระสุนนัดหนึ่งคงวิ่งเข้าตัวคนขับรถคันนั้นเข้าอย่างจัง...ทำเอามันหมุนพวงมาลัยพารถลงข้างทางไปอย่างรวดเร็ว...เปิดโอกาสให้ครีสเหยียบคันเร่งหนีไปลิบลับเลยทีนี้
***********************************************
?คุณทำอะไรอยู่กับนักการเมืองถึงถูกตามฆ่า...?
ครีสถามคนที่เขาช่วยมา เมื่อพากันไปถึงเกาะที่เขาเป็นเจ้าของ...และเรียกหมอมาดูอาการคนเจ็บที่โดนกระสุนเข้าถึงสามนัด แต่โชคดีที่ไม่เข้าที่สำคัญ...และผ่าตัดเรียบร้อย...
?ผมเป็นเลขาพรรคและช่วยวางแฟนเลือกตั้งนิดหน่อย...?
?มันไม่ใช่แค่นิดหน่อยล่ะมั้ง...พวกมันถึงจะเอาคุณตายอยู่นี่...คุณชื่ออะไร...?
?เบญจา โควารี...ผมเป็นคนไทย...เรียกว่า เบ็น สั้นๆ ก็ได้...?
?โอ.เค.เบ็น...ผมชื่อครีสโตเฟอร์ เบ็นนาแฮม เรียกสั้นๆ ว่าครีสก็ได้...?
ทั้งคู่ยื่นมือมาจับกัน ก่อนที่ลูกน้องของครีสโตเฟอร์จะวิ่งหน้าเริดเข้ามาบอกเขาว่า...
?นาย...มีเรือเร็ววิ่งมานี่สองลำ...มีคนมาเต็ม มีอาวุธด้วย...ไม่รู้พวกไหน...?
?เตรียมรับมือสิ...?
ครีสตอบก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องทำงานของเขา แล้วเปิดตู้ที่มีอาวุธนานาชนิดวางไว้เป็นระเบียบเรียบร้อย...และหยิบเอาปืนที่ถนัดมือที่สุดมาสองกระบอก...
เขาออกมาส่งให้คนเจ็บกระบอกหนึ่ง ส่วนอีกกระบอกถือออกไปด้านหน้าบ้าน...
อาวุธที่เขาใช้ตอนนี้เป็นปืนกลเบา...ขนาดสั้น...ใช้ได้คล่องตัว...เหมาะที่จะเผชิญหน้ากับกองกำลังติดอาวุธทุกชนิดที่จะเข้ามาเผชิญหน้า...
เมื่อครีสวิ่งตรงไปยังท่าเรือ...คนของเขาเข้าประจำที่พร้อมหมดแล้ว ทุกตำแหน่งที่ครีสวางจุดป้องกันภัยเอาไว้...ไม่นานนัก...เรือเร็วสองลำที่เป็นของใครไม่รู้ก็มาถึง...
มีคนของเขาสองสามคนตรงไปยังเรือที่เพิ่งเล่นเข้ามา...ยังไม่ได้จอดด้วยซ้ำ แต่กระสุนปืนในมือของมันที่วิ่งเข้ามาท้าทายพวกเขาบนเกาะก่อน...ทำให้คนที่ตั้งรับไม่ลังเลที่จะยิงสวนออกไปในทันที...การรบขนาดย่อยจึงเกิดตามมาในไม่กี่นาทีนั้น...และเสียงการต่อสู้นั้นก็ดังไปถึงบนบ้านที่เบญจากำลังนอนเจ็บอยู่ด้วย...
ชายหนุ่มไม่ลังเลเลยที่จะลุกลงจากเตียง ตรงมาตั้งหลักที่หน้าต่าง และมองลงไปดูการต่อสู้นั้นอย่างใจจดใจจ่อ...
แน่นอน...เขาแน่ใจเลยว่ามันจะต้องตามมาเล่นงานเขาแน่...
มันต้องการเล่นงานเขาให้ตายเพราะเขาเป็นคนต่างชาติ แต่ยังอาจก้าวขึ้นมาเป็นเลขาพรรคและกำลังจะพาให้พรรคการเมืองที่สังกัดอยู่ได้รับชัยชนะในการหาเสียงอย่างแน่นอน...มันจึงไม่เก็บเขาไว้...
เบญจามองดูเพื่อนใหม่ของเขาตอบโต้กับผู้บุกรุกได้อย่างดีเยี่ยม...ราวกับเป็นมืออาชีพ...เคยโรมรันพันตูกับการบุกโจมตีซึ่งๆ หน้ามาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน...ครีสจึงมีพร้อมทั้งอาวุธ...ผู้คน...และบังเกอร์ในการป้องกันตัวเองอย่างครบครันแบบนี้...นี่เขามาเจอกับใครกัน...เบญจาถามตัวเองอย่างสงสัย...และไม่กี่นาทีต่อมาเสียงปืนก็เงียบไป...เขาจึงชะโงกลงไปดูอีกครั้ง...มองเห็นกองโจรติดอาวุธไม่ระบุเชื้อชาตินั้น นอนตายกันเกลื่อนท่าเรือเลยทีเดียว...
?ไม่น่าเชื่อเลย...คุณทำเหมือนเคยโดนโจมตีแบบนี้อยู่บ่อยๆ...ถึงมีทุกอย่างในการตั้งรับพร้อมแบบนี้...?
เบญจาถามครีสเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้าบ้านและขึ้นมาบนห้องที่ผู้ป่วยใช้พักอยู่อีกครั้ง...
?พ่อของผมเคยเป็นนักการเมืองมาก่อน...และเคยโดนถูกถล่มแบบนี้หลายครั้ง...นอกจากเป็นนักการเมืองแล้วท่านก็ค้าขายแบบผม...?
?มิน่า...? เบญจารำพึง ?แล้วคุณล่ะ...อยู่ข้างไหน...? เขาถามใหม่
?ผมเบื่อการเมือง...ผมเป็นแค่พ่อค้าและทนายความที่ว่าคดีใหญ่ๆ โดยเฉพาะปีหนึ่งมีไม่กี่คดีหรอก...แต่ต้องอุ้ม...บางปีมีแค่คดีเดียว...?
?คุณค้าอะไร...? เบญจาถามอย่างสงสัย...
?อาวุธ...? ครีสตอบ ?แต่ไม่ชอบมันเท่าไหร่...?
?ทำไม...? เบญจาถามอย่างสงสัย
?ผมรับมาจากพ่ออีกที...ชอบงานตัวเองมากกว่าจะชอบเป็นทนายความ...?
?คุณอยากจบรึไง...? เบญจาถามอย่างสงสัยตามเดิม...
?มีพอแล้ว...ถึงอยากเปลี่ยนไง...ผมไม่ชอบสนับสนุนให้คนใช้อาวุธฆ่าแกงกัน...
?แล้วพ่อคุณตายเพราะอะไร...? เบญจาถามใหม่
?ท่านหัวใจวาย...?
?เออ...แล้วไป...?
?ทำไม...คุณคิดว่าท่านจะตายเพราะอาวุธรึ...?
?ใช่...? เบญจาตอบตามตรง... ?แต่ผมก็ต้องขอขอบคุณที่ช่วยผมเอาไว้นะ...?
?ไม่เป็นไร...แต่เราต้องระวังต่อไปนะ...ผมไม่คิดว่ามันจะจบแค่นี้หรอก...คุณจะพักที่นี่ต่อไปก็ได้...นานๆ ได้ออกกำลังกายแบบนี้ที...ก็สนุกดีเหมือนกัน...?
ครีสบอกเขาก่อนจะก้าวออกไปจากห้อง...ทิ้งเบญจาให้อยู่ตามลำพังอีกครั้ง...
เขาไม่คิดเลยว่าการถูกตามฆ่าจะเป็นเรื่องสนุก...แต่อีกฝ่ายกลับเห็นการถูกโจมตีด้วยกองกำลังติดอาวุธเป็นเรื่องสนุกไปได้...ชายหนุ่มส่ายหัวกับตัวเองก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงคนป่วย แล้วทิ้งตัวลงแผ่หลาหมดกำลัง...ก็เขายังบาดเจ็บอยู่นะ...ยังไม่ได้หายดีเลย...
เขาหลับไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องสะดุ้งตื่นสุดตัว เมื่อได้ยินเสียงระเบิดตูมใหญ่ใกล้ห้องนอนนิดเดียว...แล้วก็เสียงเฮลิคอปเตอร์...และเสียงปืนกลตามมา...
ร่างสูงของเบญจาที่พอๆ กับครีสกลิ้งลงมาจากเตียงทันที...ตรงไปยังโต๊ะที่เขาวางปืนทิ้งเอาไว้...แล้วเวลาต่อมาเบญจาก็ได้ยินเสียงปืนดังเป็นชุดๆ โต้ไปจากพื้นดินเป็นระยะๆ
เขาจึงไปที่หน้าต่างมองเห็นร่างดำๆ โรยตัวลงมาจากเฮลิคอปเตอร์เป็นระยะๆ แล้วขยับปืนในมือเล็งตรงไปทันที...แต่ยิงพลาด...
มันจะต้องมาตามหาเขาแน่...ชายหนุ่มวิ่งมาที่ประตูห้อง...ค่อยๆ เปิดออกและวิ่งลงไปชั้นล่าง
ขณะนั้น เขาได้ยินเสียงปืนตามมาเป็นชุดๆ ติดๆ กัน...แล้วก็เงียบไปในที่สุด...
เขานั่งฟังอยู่นานกว่าจะได้ยินเสียงประตูเปิด...แล้วไฟก็ถูกเปิดสว่างจ้าไปทั้งห้องพร้อมกับร่างของครีสที่เดินเข้ามาบอกเขาว่า...
?เรียบร้อยหมดแล้ว...มันลงมากันแค่สามคน....น่าเสียดาย...เฮลิคอปเตอร์หนีไปได้...?
คำอธิบายของครีสทำให้เบญจาต้องลุกขึ้นยืนมองเพื่อนใหม่อย่างทึ่งๆ และคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่น่าสนใจอย่างมากสำหรับเขาทีเดียว...
?ขอโทษด้วยนะที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อนแบบนี้...?
?ไม่เป็นไร...เมื่อก่อนตอนพ่อผมยังอยู่ยิ่งกว่านี้อีก ที่ผมอยากเลิกค้าอาวุธเพราะแม่ผมถูกลอบยิงน่ะ...ความจริงมันจะยิงพ่อแต่แม่ไปรับเคราะห์แทนไง...ผมถึงเสียใจมาถึงทุกวันนี้แล้วคุณล่ะ...ไม่เห็นเล่าอะไรให้ผมฟังเลย...?
?ผมมาจากเมืองไทย...? เบญจาเริ่มเล่าเรื่องส่วนตัวของเขา... ?พ่อแม่ตายหมดแล้วถึงถูกส่งตัวมาอยู่กับป้าที่ไม่ได้รักเราสองพี่น้องเท่าไหร่...ผมมีน้องอีกคนยังอยู่ในประเทศไทย...ผมทนอยู่กับป้าไม่นานหรอก พอเรียนจบมหาวิทยาลัยก็หาเงินบินมานี่เลย ผมออกมาเผชิญโชคนั่นแหละ...อยากสัมผัสขอบฟ้ากว้างให้พอใจ...?
แล้วทั้งคู่ก็คบหากันฉันท์เพื่อนมาตั้งแต่บัดนั้น...
**********************************************
ประกายพรึกหนีป้าของหล่อนไปหาพี่ชายในแดนไกล...ซึ่งเบญจากำลังวุ่นวายกับการเลือกตั้งที่ฝ่ายตรงข้ามกำลังต้องการชีวิตของเขา... ครีส...นักค้าอาวุธดวงตาสีน้ำเงินที่ต้องเข้ามารับผิดชอบชีวิตหล่อนแทนพี่ชาย...จะพาหล่อนหนีการตามล่าไปได้หรือไม่...
?โอ.เค. ได้...เธอจะได้ทุกสิ่งที่ต้องการ แต่ต้องทำหน้าที่ของตัวเองก่อนนะ...?
ครีสพูดพลางกวาดตาลงมาตลอดร่างกลมกลึงใต้ชุดแต่งงานแสนสวย เผยให้เห็นรูปร่างอันสมส่วนงดงามของหญิงสาว...ไม่ว่าจะเป็นทรวงอกอวบอิ่ม...เอวบางและสะโพกอันผายเต็มตึง...หน้าท้องที่แบนราบ...ก่อนจะดึงสายตาขึ้นมองดวงหน้าหวานแฉล่มที่ตกแต่งอย่างงดงาม จนไม่ผิดอะไรกับนางฟ้าแสนสวยที่ทุกคนได้เห็นแล้วต้องตกตะลึง... ประกายพรึกถอยหลังทันทีที่เห็นประกายตาคู่นั้น...
?หน้าที่ของ ?เมีย? ไง...?
ครีสคว้าคอหล่อนไว้แล้วก้มลงกระซิบก่อนจะปิดปากหล่อนด้วยริมฝีปากของเขาอย่างหนักหน่วง...
ผลงานเล่มล่าสุดจากปลายปากกาของ 'นภาลัย ไผ่สีทอง' อย่าพลาดเรื่องราวอันเข้มข้นที่จะทำให้คุณลุ้นจนบรรทัดสุดท้ายกันเลยทีเดียวค่ะ ... รายละเอียดคลิกที่ปก
