?ปัง!!?
เสียงตบโต๊ะดังสนั่นลั่นห้องประชุมที่กำลังอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด ผู้เข้าร่วมประชุมแต่ละคนต่างพากันหน้าซีดปากสั่น หายใจไม่ทั่วท้อง เนื่องจากอารมณ์ที่รุนแรงและน่ากลัว ซึ่งถูกส่งมาจากร่างสูงใหญ่ที่กำลังยืนตัวตรงหันหลังให้ผู้เข้าร่วมประชุม ทุกคนต่างเดากันไม่ถูกว่าบัดนี้หน้าตาของเจ้านายใหญ่มีลักษณะเป็นอย่างไร ขนาดอยู่นิ่งๆ ยังน่ากลัว แล้วยิ่งตอนนี้เขากำลังโกรธและโมโหอย่างรุนแรง ด้วยเรื่องที่ความลับของแผนงานที่วางไว้ถูกขโมยไปโดยคู่แข่งทางธุรกิจ จึงเป็นเหตุให้งานของเขาสะดุดลงกลางคันจนต้องเรียกประชุมโดยด่วน
?เอ่อ...ท่านครับ? คุณธีรเดช ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเอ่ยเรียกนายหนุ่มด้วยน้ำเสียงหวาดๆ แล้วก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกเมื่อไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จากผู้เป็นนายตอบกลับมา ชายหนุ่มที่ยืนหันหลังให้ไม่ไหวติงใดๆ มือทั้งสองข้างถูกซุกลงไปในกระเป๋ากางเกง คุณธีรเดชรู้ดีว่ายามที่เจ้านายของเขาโกรธ รายไหนรายนั้น ไม่รอดเงื้อมมือมัจจุราชอย่างผู้เป็นนายสักราย ร่างสูงใหญ่ที่หันหลังให้ทุกคนถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างข่มอารมณ์สุดขีด
?จัดการแก้ไขทุกอย่างให้เรียบร้อย ทำตามแผนสองที่ผมวางไว้? เขากล่าวเสียงเข้มไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาจากประโยคนั้น
?ผมไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมแผนงานที่วางไว้ของโรงแรมเราถึงได้หลุดไปอยู่ในมือคู่แข่งจนทำให้พวกเขาสร้างกลยุทธ์ใหม่ขึ้นมาดักทางเราได้ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบแน่นอน? เขากล่าวขึ้นอีกครั้ง มันเหมือนเสียงของพญามัจจุราชที่กำลังคาดโทษเหล่านักโทษ แต่ละคนต่างพากันกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก
ร่างสูงทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ในห้องทำงานอย่างไม่สบอารมณ์นัก สายตาหลุบมองเอกสารกองโตที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยใบหน้าเรียบเฉย โดยเบื้องหน้ามีชายร่างสูงในชุดสูทสากลสีดำสองคนยืนสงบนิ่งอยู่ พวกเขามองมาที่ชายผู้มีอำนาจเหนือตนอย่างรอคำบัญชา
?จัดการทำทุกอย่างให้เรียบร้อย ถึงเวลาเชือดไก่ให้ลิงดูแล้ว? รวิกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุจมัจจุราชสั่งประหารนักโทษ ใบหน้าเขาเต็มไปด้. ไม่มีแม้แววตาของความปรานีใดๆ
?ครับนาย? บอดี้การ์ด 2 นายรับคำสั่ง พวกเขารู้ดีว่าต้องทำอย่างไรกับเรื่องนี้ ก่อนจะโน้มตัวทำความเคารพแล้วเดินจากไปเพื่อทำภารกิจที่ได้รับมอบหมาย
ชายหนุ่มคิดว่าปัญหาแค่นี้ไม่คณามือเขาหรอก และมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ หากแต่สิ่งที่ตามมาให้ต้องแก้ไขต่างหาก ในเมื่อกล้ามาลูบคมนักธุรกิจอย่างรวิกร นอเรนซ์ ก็สมควรจะได้รับการตอบแทนที่สาสมกับความอาจหาญ ซ้ำดันเลือกวิธีการที่สิ้นคิดในความรู้สึกของเขา มันเป็นการฉีกหน้าตัวเองชัดๆ
แล้วเราจะได้เห็นดีกัน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หรอกที่จะยืนหยัดอยู่ในวงการธุรกิจได้
สายตาคมวาววับพร้อมกับมุมปากหยักกระตุกขึ้นอย่างเย้ยเยาะ เขาจะทำให้คนที่กล้าลองดีได้รู้สำนึกว่าอย่าแม้แต่จะคิดมายุ่งกับเสือร้ายอย่างเขา เล่นกับใครไม่เล่น ดันมาเล่นกับรวิกร หรืออีกชื่อหนึ่งคือโรม นอเรนซ์ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงอายุ 29 ปี ลูกครึ่งไทย-อเมริกัน-กรีก บุตรชายของตระกูลนอเรนซ์ ตระกูลนักธุรกิจที่มีอิทธิพลมากมายแห่งวงการโรงแรมชื่อดังของอเมริกา ซึ่งมีการขยายเครือข่ายธุรกิจในหลายประเทศ รวมทั้งที่ประเทศไทยนี้ด้วย บิดาของเขามีเชื้อชาติอเมริกัน-กรีก ส่วนมารดาเป็นคนไทยแท้ๆ รวิกรมีพี่น้องทั้งหมด 3 คน เขาเป็นน้องชายคนสุดท้อง พี่ชายคนโตและพี่สาวคนรองนั้นทำงานอยู่ที่อเมริกากับพ่อ แม่ และย่า ส่วนเขาอยู่บริหารงานที่ประเทศไทยเพียงคนเดียว
?เฮ้อ?
ลมหายใจถูกพ่นออกมาเมื่อพลอยน้ำงาม หรือน้ำพลอย บริรักษ์เดชา บุตรสาวคนเดียววัย 22 ปีของพลตำรวจโทไกร บริรักษ์เดชา กำลังคิดไม่ตกกับปัญหาชีวิต เธอกำลังจะจบการศึกษาจากสาขาการโรงแรมในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า แต่ติดที่วิชาสุดท้ายซึ่งเป็นภาคปฏิบัติ เธอต้องฝึกงานตามแขนงวิชาที่ศึกษามา แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ยังหาที่ฝึกงานไม่ได้ เธอเลือกที่ฝึกงานไว้หลายที่ แต่ก็โดนพวกที่มีเส้นสายตัดหน้าไปก่อนทุกที ใบหน้าหวานน่ารักเหมือนตุ๊กตานั่งคิดไม่ตกอยู่ในห้องรับแขก จนเมื่อเสียงรถที่แล่นเข้ามาปลุกอารมณ์คนมีปัญหาให้หันไปสนใจกับสิ่งใหม่แทน
?ว่าไงยัยตัวแสบ วันนี้ไม่ไปไหนเหรอ? เสียงหวานใสที่เอ่ยทักเรียกรอยยิ้มจากสาวน้อยคนงาม
?ทำไมกลับเร็วจังคะวันนี้?
?งานไม่ยุ่งน่ะ ว่าแต่เราเถอะ ทำไมวันนี้ถึงอยู่ติดบ้านได้ล่ะ ไม่ออกไปหาที่ฝึกงานเหรอจ๊ะ? เพชรน้ำหนึ่ง หรือน้ำเพชร วสุไพศาล ลูกพี่ลูกน้องสุดสวยวัย 27 ปี เอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินไปนั่งลงที่โซฟากว้างข้างน้องสาว
?น้ำพลอยเริ่มท้อแล้วล่ะพี่น้ำเพชร ทำไมที่ฝึกงานมันหายากจัง เพื่อนๆ เขาได้กันไปหมดแล้วนะ เหลือแต่น้ำพลอยที่ยังหาไม่ได้เลย?
เมื่อน้องสาวนั่งบ่นเป็นหมีกินผึ้ง คนเป็นพี่ก็เริ่มวิตกกังวลไปด้วย แต่แล้วดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างขึ้นเมื่อนึกอะไรออก บ้าจริง เธอเองก็ทำงานอยู่ที่โรงแรมนี่นา แล้วตอนนี้ทางโรงแรมก็เปิดโอกาสให้นักศึกษาเข้าไปฝึกงานได้ด้วย
?น้ำพลอย?
?คะ?
?พี่ว่า...รอเดี๋ยวนะ? เพชรน้ำหนึ่งกำลังจะคุยกับพลอยน้ำงามเรื่องที่ฝึกงาน แต่เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน หญิงสาวจึงขอตัวไปคุยโทรศัพท์ ทิ้งให้คนเป็นน้องนั่งกลุ้มต่อไป
หนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันนี้ขายหมดเกลี้ยงภายในพริบตา ด้วยข้อความที่พาดหัวข่าวหน้าหนึ่งเด่นชัด ตัวหนังสือที่พิมพ์ด้วยตัวหนาใหญ่ชนิดที่ว่ากินพื้นที่ในหน้าหนังสือพิมพ์ไปกว่าครึ่ง
นอเรนซ์วิลเลียม ฟ้องล้มละลายวิลเล่ธารา ล้มไม่เป็นท่า!!
?นอเรนซ์วิลเลียม โรงแรมชื่อดังก้องโลกและมีเครือข่ายอยู่ที่ประเทศไทย ได้สั่งฟ้องโรงแรมในเครือวิลเล่ธารา ด้วยจำนวนเงินมหาศาล ในข้อหาขโมยข้อมูลสำคัญจนทำให้โรงแรมในเครือนอเรนซ์เกิดความเสียหาย ดูเหมือนงานนี้วิลเล่ธาราจะดิ้นไม่หลุด เพราะมีพยานและหลักฐานมัดแน่น คุณรวิกร นอเรนซ์ ประธานบริหารได้สั่งเฉียบขาดว่าจะไม่มีการตกลงใดๆ ทั้งนั้น เพราะสิ่งที่สูญเสียไปล้วนแต่เป็นข้อมูลสำคัญทั้งสิ้น เพราะแผนการของคู่แข่งทำให้โรงแรมได้รับความเสียหายจนต้องจัดแผนงานใหม่ทั้งหมด งานนี้ถ้าวิลเล่ธาราไม่ล้มละลายก็คงต้องถูกนอเรนซ์วิลเลียมเทคโอเวอร์กิจการแน่นอน? เสียงหวานใสเอ่ยเจื้อยแจ้วให้คนที่นั่งข้างๆ ฟัง แต่เมื่อไม่รู้สึกถึงปฏิกิริยาของคนฟังจึงทำให้ต้องลดหนังสือพิมพ์ในมือลง
?พี่น้ำเพชร? หญิงสาวหน้าเหมือนตุ๊กตาเอ่ยเรียกผู้เป็นพี่สาว แต่คนที่ถูกเรียกก็ยังคงไม่ไหวติง จนคนน้องต้องเรียกซ้ำอีกครั้ง แต่คราวนี้ดังกว่าเดิมพร้อมกับเขย่าแขนผู้เป็นพี่อย่างแรงให้รู้สึกตัว
?อ๊ะ...อะไร? เสียงตื่นตระหนกของเพชรน้ำหนึ่งดังขึ้นหลังจากที่โดนน้องสาวเขย่าแขน
?เรียกแล้วไม่ตอบ คิดอะไรอยู่เหรอ? คำถามเหมือนต้องการคำตอบ
?เปล่า...พี่แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเท่านั้น?
?คิดอะไรอยู่ล่ะ? คนถามยังไม่รามือง่ายๆ
?ก็คิดว่าคุณรวิกรน่ากลัวน่ะสิ ใครๆ ก็บอกว่าเขาเป็นคนที่ดุมาก โมโหร้าย ไม่มีความปรานีให้ใคร หากคนคนนั้นผิดจริงๆ? เพชรน้ำหนึ่งบรรยายสรรพคุณเจ้านายด้วยใบหน้าสยอง คนหน้าคล้ายตุ๊กตาขมวดคิ้วมุ่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง กลอกตาขึ้นลงอย่างใช้ความคิด
?เสียดายไม่เห็นลงรูปเขาเลย น้ำพลอยอยากเห็นหน้าเจ้านายพี่น้ำเพชรจังเลยว่าจะโหดขนาดไหน อืม...แต่จะว่าไปมันก็ถูกต้องแล้วนี่ คนที่ทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ ถ้าเขาไม่ดุ ไม่โหดร้าย ไม่เฉียบขาด เขาจะสามารถปกครองคนนับร้อยหรือนับพันได้ยังไง และที่สำคัญ คนที่ชอบโกงคนอื่นด้วยวิธีสกปรกแบบนี้ไม่สมควรจะได้รับความปรานีใดๆ หรอก?
ผู้เป็นน้องแสดงอาการสนับสนุนเจ้านายของพี่สาวจนออกนอกหน้า นี่ขนาดยังไม่เคยพบเจอนะเนี่ย ไม่รู้ว่าถ้าเจอตัวจริงของคุณรวิกรแล้วน้องสาวของเธอยังจะเข้าข้างเขาอยู่มั้ย แต่จู่ๆ เธอก็นึกอะไรออก
?จริงสิ พี่ลืมบอกเธอไปเลยว่าตอนนี้ที่โรงแรมนอเรนซ์กำลังเปิดรับสมัครนักศึกษาฝึกงานอยู่ ถ้ายังไม่มีที่ไหนตอบรับมา จะลองไปยื่นใบสมัครดูมั้ยล่ะ?
?น้ำพลอยไม่กล้าไปสมัครหรอก โรงแรมหรูขนาดนั้น เกิดทำอะไรพลาดขึ้นมามีหวังฝึกงานไม่ผ่านแน่ๆ เลย ที่นี่เป็นที่เดียวที่น้ำพลอยไม่คิดจะไปสมัครเลยนะ?
เพราะโรงแรมนอเรนซ์วิลเลียมเป็นโรงแรมที่หรูหรามากแห่งหนึ่งในประเทศไทย กฎระเบียบต่างๆ จึงเข้มงวดมากเป็นพิเศษ นักศึกษาส่วนใหญ่รวมถึงน้ำพลอยต่างก็ไม่กล้าไปสมัครฝึกงานเพราะกลัวว่าจะไม่ผ่าน
?ก็เพราะความกลัวนี่ไง ถึงทำให้ไม่เคยมีนักศึกษาคนไหนกล้าเข้าไปขอฝึกงาน ทั้งที่โรงแรมก็เปิดรับไม่ได้ปิดกั้นอะไรสักหน่อย? เมื่อเห็นน้องสาวหมดความมั่นใจ น้ำเพชรจึงพูดให้กำลังใจ
?แต่น้ำพลอยว่า?
?ไม่ลองไม่รู้นะ น้ำพลอยหาที่ฝึกงานมาก็เยอะแล้ว จะลองไปที่นอเรนซ์วิลเลียมอีกสักที่จะเป็นไรไปล่ะ?
เมื่อพี่สาวสนับสนุน พลอยน้ำงามจึงต้องทิ้งความกลัวแล้วพกเอาความกล้าไปจนเต็มพิกัด เธอผิดหวังมาก็เยอะแล้ว จะผิดหวังอีกสักที่มันจะเป็นไรไป ใช่ พี่สาวเธอพูดถูก บางทีฟ้าอาจดลบันดาลให้เธอได้ฝึกงานที่นี่ก็ได้ ถึงได้ไม่มีที่ไหนตอบรับ ใครจะไปคิดว่าเธอจะกล้าก้าวเข้าไปขอสมัครฝึกงานที่นอเรนซ์วิลเลียม
สายตาคมกริบของคุณอุมาพร ผู้จัดการแผนกจัดเลี้ยงและต้อนรับของโรงแรมวัยสามสิบต้นๆ มองไปทั่วร่างบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เดินวนไปหนึ่งรอบและกลับมาอีกหนึ่งรอบ พร้อมกับกวาดสายตามองตั้งแต่ล่างขึ้นบนอีกหนึ่งรอบ ก่อนจะไปจบลงที่ดวงหน้าหวานสวยราวตุ๊กตาของสาวน้อยตรงหน้า
?เธอจะมาสมัครเป็นนักศึกษาฝึกงานเหรอจ๊ะ?
?คะ...ค่ะ? พลอยน้ำงามตอบแบบไม่เต็มเสียงนัก นึกหวั่นเกรงอยู่ในที ถ้าคิดใหม่ได้ขอย้อนกลับไปตอนที่เดินเข้ามาโรงแรมใหม่ๆ ได้ไหม เธอจะไม่ขอก้าวเข้ามาถึงจุดนี้แน่นอน
?เธอเรียนการโรงแรมใช่มั้ย?
?ค่ะ?
?แล้วนึกยังไงถึงมาสมัครเป็นนักศึกษาฝึกงานที่นี่ รู้มั้ยว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีนักศึกษาเข้ามาฝึกงานที่นี่เลย เพราะมัวแต่กลัวกันว่าสมัครแล้วจะไม่รับ มาฝึกแล้วจะไม่ผ่าน คิดไปเองกันทั้งนั้น ทั้งที่ทางโรงแรมก็เปิดโอกาสให้นักศึกษาเข้ามาฝึกงานแท้ๆ?
พลอยน้ำงามถึงกับหน้าถอดสี คำถามนี้ตอบยากชะมัด ถ้าตอบไม่ตรงใจเขาจะรับเธอเข้าฝึกงานไหมเล่า
?เอ่อ...ค่ะ?
?บอกหน่อยซิว่าทำไมเธอถึงกล้ามายื่นใบสมัคร?
?คือว่าน้ำพลอยลองไปยื่นใบสมัครมาหลายที่แล้วแต่ก็ถูกปฏิเสธมาทุกที่ และที่นี่ก็เป็นที่สุดท้ายที่เหลืออยู่ค่ะ จึงต้องทิ้งความกลัวทุกอย่าง แล้วพกความกล้าเข้ามาสมัครแทน?
ตอบคำถามไปแบบนี้คงโดนปฏิเสธอีกแน่เลย
?แล้วก่อนหน้านี้ทำไมเธอไม่ลองมาสมัครดูล่ะ?
?นอเรนซ์วิลเลียมเป็นโรงแรมที่หรูหราใหญ่โตและมีชื่อเสียงก้องโลก ทุกอย่างก็คงต้องเนี้ยบจนแทบหาที่ติไม่ได้เลย ดังนั้นการเข้ามาฝึกงานที่นี่ก็อาจจะยากมาก และอาจต้องรักษากฎระเบียบอย่างเคร่งครัด หากทำผิดพลาดไปอาจจะ...?
?อาจจะฝึกไม่จบแล้วต้องเสียเวลาหาที่ฝึกใหม่ ก็เลยไม่เข้ามาสมัครดีกว่าใช่มั้ย? อุมาพรต่อให้จนจบพลางส่ายศีรษะไปมาด้วยความหน่ายเหนื่อยหัวใจ พลอยน้ำงามก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ ส่งให้
?แล้วเธออยากฝึกงานในส่วนไหนบ้างล่ะ?
?ส่วนไหนก็ได้ค่ะ หนูพร้อมที่จะเรียนรู้งานทุกส่วน ขอเพียงแค่ที่นี่รับหนูเข้าฝึกงาน?
?ดูจากประวัติและผลการเรียนที่ผ่านมาของเธอแล้ว คิดว่าคงไม่มีปัญหาอะไร ตกลงว่าทางโรงแรมจะเปิดโอกาสให้เธอได้ฝึกงานในทุกส่วนเป็นเวลา 3 เดือน?
?ค่ะ...ฮะ! ว่าไงนะคะ หมายความว่าคุณจะรับน้ำพลอยเข้าฝึกงานที่นี่หรือคะ?
?ใช่จ้ะ...เพราะประวัติการเรียนของเธอดีมาก ถ้าทางโรงแรมไม่รับไว้ก็เสียดายแย่ ถ้าเธอตั้งใจฝึกงานดีๆ อาจจะได้ทำงานที่นี่ต่อก็ได้นะ อีกอย่าง เธอจะได้รู้ไงว่าที่นี่ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด เริ่มฝึกงานวันจันท์หน้าเลยนะ เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ? อุมาพรบอกยิ้มๆ หากแต่คนฟังยิ้มกว้างยิ่งกว่า เธอไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะได้ฝึกงานที่นอเรนซ์วิลเลียม โรงแรมอันดับหนึ่งของประเทศและมีชื่อเสียงก้องโลก
ร่างสูงใหญ่เดินมาหยุดยืนที่กลางห้องโถงขนาดใหญ่ภายใต้ตึกที่สูงเทียมฟ้า สายตาจับจ้องและเพ่งพินิจไปทั่วทุกซอกทุกมุมเพื่อมองหาคนที่ต้องการเจอ เมื่อเห็นเป้าหมายก็รีบเดินไปหาบุคคลที่ยืนสั่งงานอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มบวกกับร่างสูงที่ดูสมส่วนเป็นเหตุให้หญิงสาวที่เดินผ่านไปมาต้องหยุดมองด้วยความชื่นชม และเพื่อให้หลุดพ้นจากสายตาที่จ้องจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว ชายหนุ่มจึงรีบเดินโดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนเดินสวนมา ทำให้ร่างสูงชนเข้ากับร่างบางนั้นอย่างจัง มือเรียวหนาคว้าหมับเข้าที่เอวบางอย่างรวดเร็ว ด้วยกลัวว่าเธอจะล้มไปกองกับพื้น เช่นเดียวกันกับที่มือเรียวบางก็คว้าปกเสื้อเขาไว้แน่น เมื่อตาประสานตาก็เหมือนกับว่าโลกนี้มันหยุดหมุนและมีเพียงแค่เขากับเธอ
ภีมพศ นอเรนซ์ หรือภีม ชายหนุ่มอายุ 33 ปี ทายาทคนโตของตระกูลนอเรนซ์ ตกตะลึงกับใบหน้าหวานปานน้ำผึ้งของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขน ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครถูกใจเท่านี้มาก่อนเลย ใบหน้าสวยหวาน ดวงตาพราวระยิบ
?เอ้า...มาวันแรกก็ถึงเนื้อถึงตัวสาวเลยนะครับคุณพี่ชาย? เสียงทุ้มออกแนวล้อเลียนเอ่ยขึ้นหลังจากที่ปล่อยให้คนทั้งสองอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน นานจนไม่รับรู้ว่ามีคนมายืนอยู่ข้างๆ
เสียงของบุคคลที่มาใหม่เรียกสติเพชรน้ำหนึ่งให้รีบผละออกจากอ้อมแขนนั้นอย่างรวดเร็ว จนคนที่โอบประคองอยู่รู้สึกเสียดาย อยากจะเข้าไปเขกหัวไอ้น้องชายตัวดีเหลือเกินที่มาขัดจังหวะ หญิงสาวเอี้ยวหน้าไปมองบุคคลที่มาใหม่แล้วก็ต้องตาโตจนแทบจะหลุดออกมานอกเบ้า เพราะเขาคือเจ้านายที่น่ากลัวของเธอ หญิงสาวอึ้งตะลึงงัน ก่อนจะหันมามองชายหนุ่มที่เธอเดินชนเมื่อครู่สลับกันไปมา
ถ้าหูเธอไม่ฝาด เจ้านายของเธอเอ่ยทักเขาคนนั้นว่าพี่ชาย หรือว่า....
?ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? คำถามนั้นถูกเอ่ยขึ้นเมื่อสองหนุ่มพี่น้องเข้ามาอยู่ลำพังในห้องทำงาน ทำเอาคนฟังหรี่ตามองคนถามอย่างสงสัย
?ถามทำไมเหรอ? รวิกรเอ่ยถามหยั่งเชิง แม้จะดูรู้อยู่แล้วว่าพี่ชายของเขาต้องการอะไร ไม่มีคำตอบกลับมา มีเพียงรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชาย และสิ่งที่เขาคาดไว้ก็ถูกเผงจากคำตอบของผู้เป็นพี่
?เธอสวยดี...ฉันชอบ?
?อืม...จะบอกว่ารักแรกพบว่างั้น?
?คงงั้นมั้ง? ภีมพศรับหน้าตาเฉย รวิกรมองหน้าพี่ชาย กระตุกยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก พยักหน้ารับรู้สิ่งที่พี่ชายบอก
?เธอชื่อ...เพชรน้ำหนึ่ง วสุไพศาล แต่เห็นใครๆ เรียกเธอว่าน้ำเพชร เป็นผู้ช่วยผู้จัดการโรงแรม สวย...สวยมากด้วย? รวิกรบอกแถมแสดงหน้าตาสนับสนุนความสวยของเพชรน้ำหนึ่ง
?ใช่ เธอสวยมาก อย่าบอกนะว่าเธอเป็นผู้หญิงของนาย? ภีมพศเอ่ยถามเสียงอ่อย รู้สึกหวาดกลัวอยู่ในทีว่าใจของเขาอาจสลายได้เพราะน้องชายตัวดี
รวิกรไหวไหล่มองหน้าพี่ชายพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ทำเอาคนที่รอฟังด้วยหัวใจที่แทบจะหยุดเต้นกลับมาหายใจคล่องอีกครั้ง แต่แล้วคิ้วเข้มก็ต้องขมวดเข้าหากันอย่างฉงนสงสัย
?เป็นไปได้เหรอ เธอสวยออกขนาดนั้น นายปล่อยให้ลอยนวลได้ไง?
?โอ้โห...นี่เห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย? รวิกรเริ่มยัวะ เขาลุกพรวดขึ้นเต็มความสูงใบหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจมาก
?ใจเย็น ฉันแค่พูดเล่น ใครๆ ก็รู้ว่านายน่ะใช้ผู้หญิงเปลืองอย่างกับอะไรดี ยิ่งผู้หญิงที่สวยอย่างเธอด้วยแล้ว คนอย่างนายมีหรือจะปล่อยให้หลุดมือ ฉันพูดถูกมั้ยล่ะ นายควงผู้หญิงไม่เคยซ้ำหน้า จนแม่ชอบบ่นบ่อยๆ ว่านายน่ะทำตัวเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมา ไม่เห็นคิดจะจริงจังกับใครสักคน? ภีมพศพยายามอธิบายเพื่อให้น้องชายใจเย็นลง รวิกรถอนหายใจเฮือกใหญ่ มันก็จริงอย่างที่พี่เขาว่า
?ใช่ เธอสวย และฉันก็สนใจเธอ แต่ว่า...ฉันถือคติที่ว่าสมภารไม่กินไก่วัด ถ้าเธอไม่ได้เป็นพนักงานของที่นี่ ฉันก็คงจะวิ่งเข้าไปเสนอตัวให้เธอเลือกแล้ว แต่ก็เท่านั้นแหละ บอกตามตรงว่าเธอก็ไม่ใช่คนที่ฉันต้องการอยู่ดี ก็คงตามวิสัยทั่วไปของฉัน สวย...อยากได้ ได้แล้วก็ผ่านไป? เขาตอบอย่างไม่ยี่หระ ยักไหล่อย่างไม่แคร์อะไร
?เฮ้อ...เป็นบุญของเจ้าหล่อนแท้ๆ? ภีมพศเปรยยิ้มๆ แล้วก็หุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อเจอเข้ากับสายตาอั.ียมของน้องชาย จึงได้แต่หัวเราะแหะๆ
?ถ้าอย่างนั้นฉันขอแล้วกัน? ผู้เป็นพี่โพล่งขึ้น
?เชิญตามสบายเลยครับคุณพี่ชาย ผมเชียร์เต็มที่ พี่ชายสุดที่รักจะมีความรักทั้งที สงสัยถ้าจีบสำเร็จคงต้องจัดงานเลี้ยงฉลองใหญ่เลยล่ะ ฮ่าๆๆ?
รวิกรหัวเราะร่ามองหน้าพี่ชายที่กำลังยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างหมายมาด สงสัยงานนี้พี่เขาคงเอาจริง เป็นไงเป็นกัน เขาเองก็จะช่วยเต็มที่ พี่ชายจะมีความรักกับเขาทั้งที ถ้าเจ้าหล่อนไม่เล่นด้วย เขาจะใช้กลอุบายชนิดที่เธอปฏิเสธไม่ได้เลย งานนี้พี่ชายเขาต้องสมหวัง ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องได้ด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ก็คงต้องอาศัยคาถา ชายหนุ่มคิดอย่างหมายมั่น
ร่างเพรียวบางที่ถือกรรไกรตัดแต่งกิ่งในมือกำลังจะตัดกิ่งกุหลาบ มือเรียวนั้นก็ดูทำงานอย่างตั้งใจ แต่เมื่อมองใบหน้านวลกลับพบว่าสติของหญิงสาวไม่ได้อยู่ที่กรรไกรหรือกุหลาบเลย เพชรน้ำหนึ่งกำลังตกอยู่ในภวังค์ ใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่ชนเธอเมื่อตอนบ่ายยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำไม่จางหาย ผู้ชายอะไร คิดว่าหลุดออกมาจากในนิยายเสียอีก ไม่ว่าคนพี่หรือคนน้อง หล่อขั้นเทพทั้งคู่ แต่สิ่งที่หญิงสาวจดจำไม่ลืมก็คือดวงตาคมเข้มที่จับจ้องประสานสายตากันตอนที่เขาคว้าร่างเธอไว้ เวลานั้นเธอแทบหยุดหายใจ หน้าของเขาและเธอห่างกันไม่ถึงคืบ ลมหายใจที่เป่ารดลงมาที่ดวงหน้าสร้างความปั่นป่วนใจให้เตลิดไปไกลอย่างกู่ไม่กลับ ยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวย
ขณะที่ใจกำลังคิดถึงใบหน้าหล่อเหลานั้น มือเรียวก็ยังคงทำหน้าที่ตัดดอกกุหลาบสีเหลืองสด ดอกที่หนึ่งร่วงแผละลงที่พื้นหญ้า ตามด้วยดอกที่สอง สาม และกำลังจะตัดดอกที่สี่ หากเสียงหวานใสไม่ดังขัดจังหวะเสียก่อน เพชรน้ำหนึ่งผวาตกใจหลุดออกจากภวังค์ความคิด หันมาทางต้นเสียงที่มองเธอด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง พลอยน้ำงามเบิกตากลมโตมองหน้าพี่สาวตาปริบๆ
?เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย?
?เธอว่าอะไรนะ พี่เป็นอะไร...? คนถูกถามทำหน้างงไม่เข้าใจในสิ่งที่น้องสาวถาม
คิ้วสวยของพลอยน้ำงามยิ่งยุ่งพันกันเป็นโบเข้าไปใหญ่เมื่อได้รับคำถามกลับมา หญิงสาวจึงชี้ไปที่พื้นตรงที่ดอกกุหลาบสุดรักของพี่สาวร่วงอยู่ เพชรน้ำหนึ่งหลุบตาลงมองตามนิ้วของพลอยน้ำงาม แล้วตาก็แทบจะถลนออกมานอกเบ้าเมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฏแก่สายตา
?ตายแล้ว เหลืองอรุณ ใครทำกับลูกแบบนี้ ใครที่ไหนกล้ามาเด็ดดอกกุหลาบของฉัน? หญิงสาวตะโกนเสียงดังลั่นแปลงกุหลาบ หันซ้ายหันขวามองหาตัวการ
พลอยน้ำงามมองแล้วอึ้ง อาการแบบนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน เหม่อเพราะคิดเรื่องงานเหรอ ไม่ใช่แน่ ชัดเจน ความรักชัวร์
?พี่น้ำเพชรไม่ต้องไปหาว่าใครทำหรอก ไอ้ดอกกุหลาบสามดอกที่พื้นน่ะฝีมือพี่นั่นแหละ?
พลอยน้ำงามส่ายศีรษะไปมาอย่างขำขัน เพชรน้ำหนึ่งใช้นิ้วจิ้มมาที่อกตัวเองเพื่อขอคำยืนยันว่าเธอเหรอที่เป็นคนทำ พลอยน้ำงามพยักหน้าแทนคำตอบ
?เป็นอะไรมากหรือเปล่า ให้น้ำพลอยช่วยอะไรมั้ย?
เพชรน้ำหนึ่งฟังน้องถามแล้วได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้ ก็เพราะมัวแต่คิดถึงเขาน่ะสิ ดอกกุหลาบสุดรักของเธอถึงต้องร่วงจากต้น ไม่ใช่ร่วงตามธรรมชาติแต่จากฝีมือของเธอเอง คิดแล้วก็อดขำไม่ได้ ยิ่งโดนแม่น้องสาวตัวดีจ้องจับผิดยิ่งเขินอายเข้าไปใหญ่ จึงหันหลังเดินหนีเอาดื้อๆ ปล่อยให้พลอยน้ำงามมองตามอย่างงุนงงสงสัย
*******************************************
"รวิกรณ์ นอเรนซ์" มัจจุราชแห่งวงการธุรกิจที่ดุดันและเก่งกาจที่ใครๆ ต่างกลัวเกรง อีกทั้งความหล่อ รวย จึงมีผู้หญิงมาให้เลือกมากมาย เขาเปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า แต่ไม่เคยต้องตาหญิงสาวคนไหน กระทั่งได้พบกับเธอ..."พลอยน้ำงาม บริรักษ์เดชา" นักศึกษาปริญญาตรีปีสุดท้ายที่เข้ามาฝึกงานในโรงแรมของเขา เธอกล้าต่อปากต่อคำ ซ้ำยังแสดงออกว่าเกลียดเขามาก ครั้งแรกที่เขาจูบเธอเพียงอยากสั่งสอนให้รู้ว่าอย่ามาลองดีกับคนอย่างเขา แต่ความหอมหวานจากรสสัมผัสนั้นกลับทำให้เขาอยากลิ้มลองมากขึ้นไปอีก ยิ่งความพยศดื้อดึงราวกับม้าศึกนั้นยิ่งทำให้เขาอยากเอาชนะ "คุณมันก็ได้แค่จูบเท่านั้นแหละ" เขาจะลบความสบประมาทนั้นและทำให้เธอเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ!
เรื่องราวความรักสุดเข้มข้นเมื่อขิงก็ราข่าก็แรงระหว่างพระนาง .... หนังสือจากเครือร้อยรักอีกเล่ม ที่จะทำให้คุณวางไม่ลง อย่าพลาดกันนะคะ ... รายละเอียดคลิกที่ปก
