?ไม่ผ่านนะ?
ฮารุฮิปัดกระดาษกลับไปอย่างไร้เยื่อใย
?ใช้ไม่ได้เหรอ?
คุณอาซาฮินะโอดครวญเหมือนจะร้องไห้
?ทั้งที่ตั้งใจคิดเต็มที่แล้วนะ......?
?อือ ไม่ได้ ใช้ไม่ได้เลย คือมันไม่น่าสนใจเลยสักนิดนะ?
ฮารุฮินั่งวางท่าใหญ่โตบนโต๊ะผู้นำ ดึงปากกาแดงที่เหน็บบนหูตัวเองออกมา
?เริ่มจากตรงเริ่มต้นเนี่ยมันธรรมดาเกินไป ?กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ สถานที่แห่งหนึ่ง? มันเป็นข้อความเกริ่นนำเกร่อๆ ที่หาความแปลกใหม่ไม่ได้เลยสักนิด ต้องคิดที่มันเข้าท่ากว่านี้หน่อยสิ ต้องจับใจคนอ่านให้ได้ตั้งแต่เริ่มมาเลยนะ เฟิร์สอิมเพรสชั่นมันสำคัญมาก?
?แต่?
คุณอาซาฮินะท้วงอย่างไม่เต็มเสียง
?ขึ้นชื่อว่านิทานเขาก็เริ่มต้นกันแบบนี้ไม่ใช่เหรอ......?
?ความคิดนั้นเก่าไปแล้ว?
ไม่ว่ายังไงฮารุฮิก็ยื่นคำขาดว่าใช้ไม่ได้ลูกเดียว
?จำเป็นต้องเปลี่ยนแนวคิดใหม่นะ ถ้าคิดว่า เอ นี่มันเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนน้า ก็ต้องคิดกลับกัน ถ้าทำแบบนั้นอาจมีอะไรใหม่ๆ แวบขึ้นมาก็ได้?
การที่พวกเราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองชักถูกดึงออกจากสายหลักเรื่อยๆ มันไม่ใช่เพราะระบบความคิดของฮารุฮิรึไงนะ นี่มันไม่เหมือนการขว้างทำเอาท์ตัววิ่งฝีเท้าลมกรดที่วิ่งออกไปเบสแรกของพิทเชอร์ด้วย ใช่ว่าคิดทำสวนกระแสแล้วจะได้ผลลัพธ์ที่ดีเสมอไป
?จะยังไงนี่ก็ไม่ผ่าน?
ยังอุตส่าห์เอาปากกาแดงเขียนลงต้นฉบับที่เป็นกระดาษถ่ายเอกสารว่า retake ก่อนปล่อยมันลงลังกระดาษข้างโต๊ะอย่างช้าๆ ในกล่องที่ทุนเดิมใช้บรรจุส้มตอนนี้เต็มไปด้วยเศษกระดาษที่มีชะตากรรมต้องเข้าเตาเผาขยะมากมายเป็นกองพะเนิน
?ไปเขียนมาใหม่?
?ฮือ?
คุณอาซาฮินะเดินไหล่ตกกลับมาโต๊ะตัวเองอย่างห่อเหี่ยว ช่างน่าสงสารจับใจจริงๆ ยิ่งเห็นตอนเธอกำดินสอกุมศีรษะก็เกิดความเห็นใจอย่างบอกไม่ถูก
จากนั้นผมก็เคลื่อนสายตาไปยังมุมโต๊ะเพราะรู้สึกได้ถึงความว่างเปล่าไร้จิตวิญญาณ ตรงนั้นนางาโตะนั่งอยู่ การที่เธอไม่ได้อ่านหนังสืออยู่นับได้ว่าเป็นภาพที่หาดูได้ยากสำหรับห้องนี้
?......?
นางาโตะจ้องจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเงียบๆ อย่างไม่กระดุกกระดิก กระทั่งผ่านไปหลายวินาทีจึงเคลื่อนนิ้วสัมผัสแป้นเพื่อพิมพ์บางสิ่งแล้วก็นิ่งเงียบเป็นเครื่องประดับห้องไปอีก จากนั้นก็ทำอย่างนั้นอยู่อีกหลายครั้ง
สิ่งที่นางาโตะกำลังใช้งานอยู่คือคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คที่ยึดมาจากชุมนุมวิจัยคอมพิวเตอร์ในฐานะรางวัลที่ได้จากการดวลเกมชนะ ส่วนด้านหน้าของผมกับโคอิซึมิก็มีของแบบเดียวกัน แต่เพราะสมองตีบตันคิดอะไรไม่ออกจึงได้แต่ปล่อยให้พัดลม CPU หมุนเสียงดังหนวกหูอยู่อย่างเดียว ในขณะที่โคอิซึมิรัวนิ้วใส่แป้นอย่างสบายอารมณ์ เสียงที่ดังต่อเนื่องนั้นน่ารำคาญมาก อิจฉามันจริงๆ เพราะมีเรื่องที่ใช้เขียนอยู่แล้วนี่นะ
ยกเว้นคุณอาซาฮินะคนเดียวที่ไม่ค่อยถูกโฉลกกับเครื่องจักรจึงต้องลงมือเขียนลงกระดาษถ่ายเอกสารด้วยลายมือตัวเอง แต่ตอนนี้หยุดมือแล้วราวกับซิงโครกับผมได้
มันก็น่าอยู่หรอก ผมจะพิมพ์ลงไปได้ยังไงในเมื่อยังไม่รู้จะพิมพ์อะไรเลย
?เอาล่ะ ทุกคนก็!?
มีฮารุฮิคนเดียวที่ร่าเริงผิดปกติ
?รีบปั่นต้นฉบับให้เสร็จได้แล้ว ถ้าไม่เริ่มเรียบเรียงสักทีจะไม่ทันเข้าเล่มเอานะ เร่งสปีดหน่อย เร่งสปีด แค่ใช้ความคิดสักหน่อยก็น่าจะเขียนได้อยู่แล้วใช่มั้ย? เพราะไม่ได้เขียนนวนิยายส่งเข้าประกวดชิงรางวัลสักหน่อย?
บนใบหน้าของฮารุฮิที่อารมณ์ดีเป็นพิเศษมีความเชื่อมั่นอยู่เต็มเปี่ยม เป็นความเชื่อมั่นที่สุดจะเข้าใจได้ว่ามันผุดมาจากไหนเหมือนเช่นทุกครั้ง มันมากมายจนทำเอาคนอื่นเดือดร้อนไปหมด
?เคียวน์ ไม่ขยับมือเลยสักนิดนี่ เอาแต่จ้องจอคอมฯ อย่างเดียวตัวหนังสือจะขึ้นได้ไงเล่า ต้องเริ่มจากพิมพ์ลงไปก่อนแล้วปริ๊นท์ออกมาให้ฉันดู แต่ต้องทำให้ฉันรู้สึกว่าสนุกได้นะถึงจะผ่าน ไม่งั้นก็ไม่ผ่านแน่นอน?
เอาเถอะ ถึงยังไงหูของสึซึมิยะ ฮารุฮิผู้นำกองกำลัง SOS ก็มีไว้ฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาอยู่ดี ว่าแต่ทำไมยัยนี่ถึงต้องทำเรื่องแบบนี้โดยพลการด้วย
สายตาผมเลื่อนจากใบหน้ายิ้มแย้มของฮารุฮิที่กำลังรอโยนต้นฉบับคนอื่นลงลังกระดาษอย่างแทบอดใจไม่ไหวไปยังปลอกแขนที่คาดอยู่บนแขนของเธอ
ทุกทีจะมีตัวหนังสือผู้นำจารึกไว้ บางฤดูกาลอาจมีการเปลี่ยนแปลงเป็นยอดนักสืบมั่งล่ะ ยอดผู้กำกับมั่งล่ะ และงวดนี้ยศใหม่ก็ถูกเขียนด้วยปากกาเมจิกเป็นอักษรตัวโตๆ
สรุปคืองวดนี้ขึ้นยศว่า ?บ.ก.?
**************************************
ซีรี่ส์ยอดฮิตถล่มทลายดำเนินมาถึงเล่ม 8 แล้ว! เนื้อหาสุดเข้มข้นเมื่อคราวนี้ฮารุฮิติดปอกแขนคำว่า 'บ.ก.' พร้อมสั่งให้เหล่าสมาชิก SOS เขียนคอลัมน์เขียนงาน เพื่อล้มล้างประธานนักเรียนที่ต่อต้านหัวชนฝาว่าไม่ขอยอมรับการมีอยู่ของกองกำลัง SOS สถานการณ์กำลังน่าเป็นห่วง พบกับวิบากกรรมครั้งใหม่ได้ในเล่มที่ 8 นี้เลยค่ะ! [รายละเอียดคลิกที่ปก]
