O แจ้งต่อ <เจ้าหน้าที่>
ระยะนี้เริ่มเกิดข้อกังขาจากบุคคลระดับสูงของ <กิจการ> เกี่ยวกับผลการแทรกแซงของพวกคุณ
โดยลักษณะงานแล้ว ผลงานของพวกคุณไม่อาจประเมินออกมาเป็นตัวเลขที่แน่ชัดได้ ทว่าในช่วงนี้ไม่ค่อยจะมองเห็นความทุ่มเทต่อ <กิจการ> เลย
แม้จะมีเสียงที่ระบุถึงความผิดปกติใน <HUMAN FEEDBACK SYSTEM> แต่เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ในการปฏิบัติงานแล้ว ความเป็นไปได้นั้นต่ำเป็นอย่างยิ่ง พูดง่ายๆ คือข้อแก้ตัวนั่นใช้การไม่ได้
ด้วยเหตุนั้นจึงอยากให้ ?เจ้าหน้าที่? เช่นพวกคุณ ลงมือทำตามแผนงานอย่างคร่ำเคร่งอีกสักครั้ง
เพราะได้รับบรรยากาศใน <โรงเรียน> จิตใจเลยหย่อนยานลงรึเปล่า?
พึ่งพาคู่มือมากเกินไป จนหลงลืมการปรับตัวตามสถานการณ์ไปรึเปล่า?
เชื่อมั่นในสถานะและอำนาจของพวกตนมากเกินไปรึเปล่า?
อย่าไปดูถูกเด็กๆ นะ
จริงอยู่ว่าพวกคุณมีความสามารถสูง ในญี่ปุ่นนี่คงไม่มีพวกหัวกะทิที่มีความเชี่ยวชาญในการควบคุมจิตใจคนมากยิ่งไปกว่าพวกคุณอีกแล้ว
แต่การที่จะเข้าใจจิตใจเด็กอ่อนหัดสมัยนี้ได้อย่างสมบูรณ์แบบนั้น อาจจะมีบางจุดที่ยากเพราะเป็นคนเก่งกาจแบบพวกคุณก็ได้
และ
เพราะอย่างนั้น ในบางครั้งจึงเสียทีให้กับกรรมการนักเรียนพวกนั้นกระมัง
ด้วยเหตุนั้น ครั้งนี้ <กิจการ> จึงตกลงใจจะนำแผนการแก้ปัญหาอย่างใหม่มาใช้
แผนการแก้ปัญหาที่ว่าก็คือ....
[ตอนที่ 1 ~กรรมการนักเรียนท้าทายสิ่งใหม่~]
?ถึงจะกลัว ก็ต้องมีความกล้าที่จะลองก้าวออกไปข้างหน้า! สิ่งนั้นแหละที่ทำให้มนุษยชาติเจริญรุ่งเรือง!?
ประธานแอ่นอกเล็กๆ ของตน แล้ววางมาดพูดเรื่องที่อ่านจากหนังสืออะไรสักเล่มอีกตามเคย
และฉันก็มองเธอทำเช่นนั้นด้วยสายตาเย็นชา
คนคนนี้....ก่อนหน้านี้พอใจกับสภาพปัจจุบันที่เป็นประธานนักเรียน และทำตัวเฉื่อยแฉะรึเปล่าเนี่ย? ในความเป็นจริง ลักษณะดั้งเดิมของเธอจะเป็นคนมีนิสัยจริงจังและรักตัวเองสุดๆ จนไม่มีความเกี่ยวข้องกับคำว่าความท้าทายเลยแท้ๆ
ยังไงซะก็คงไปอ่านเรื่องวันพีซรวดเดียวมาล่ะสิ เป็นคนเข้าใจง่ายซะจริง
?ฉันคิดว่ากรรมการนักเรียนก็ไม่ควรจะทำแต่กิจกรรมแบบเดียวกับกรรมการนักเรียนที่เคยมีมานะ!?
ประธานทำสีหน้าเปี่ยมล้นความมั่นใจว่า ?ตอนนี้ตัวฉันกำลังพูดเรื่องยอดเยี่ยมมาก!? และประกาศหัวข้อในวันนี้ต่อพวกเราเหล่ากรรมการนักเรียน
ขณะเดียวกันพวกเรากรรมการทั้งสี่คน อันได้แก่....สึงิซากิ เคน, อากาบะ จิสึรุ, ชีนะ มินัตสึ, ชีนะ มาฟุยุ ซึ่งชินกับการรับมือประธานแล้ว ต่างก็รับคำไปอย่างแกนๆ ว่า ?นั่นสินะ? หรือ ?สมเป็นประธาน?
....เป็นเรื่องน่ากลัวมาก พักหลังนี่ยังไม่ทันจะใช้สมองคิด ปากก็ขยับไปแล้ว
ถ้าเพียงแค่ฉันคนนี้ซึ่งเห็นการพิชิตใจสาวๆ เป็นคุณค่าของชีวิต และดำรงชีพอยู่ได้ด้วยฝีปากล้วนๆ ก็ว่าไปอย่าง แต่นี่กระทั่งมาฟุยุจังซึ่งไม่อาจจะเรียกได้ว่าเป็นคนพูดเก่ง ตอนนี้ก็ตอบอย่างขอไปทีว่า ?ถูกต้องแล้วค่า? ด้วยดวงตาปรือๆ ได้แล้ว
ประธาน....ในแง่หนึ่งแล้วก็นับว่าน่ากลัวยิ่ง
เอาล่ะ ในวันนี้ก็มีประธานคนเดียวที่ไม่ได้สังเกตเห็น ?บรรยากาศแบบขอไปที? อีกเหมือนเดิม เธอพอใจกับการรับคำอย่างแกนๆ ของพวกเรา และหันไปเขียนหัวข้อตัวโตลงบนไวท์บอร์ด อีกอย่างหนึ่ง สำหรับกรรมการนักเรียนชุดนี้จะเป็นที่เข้าใจกันโดยไม่ต้องบอกว่า ?เมื่อเขียนลงบนไวท์บอร์ดแล้ว จะต้องใช้เป็นหัวข้อการประชุม?
?....เป็นเรื่องที่ดูยุ่งยากอีกแล้ว....?
มินัตสึมองไปที่หัวข้อการประชุมแล้วเดาะลิ้นเบาๆ อย่างขุ่นใจ ฉันจึงหันหน้าไปทางไวท์บอร์ดบ้าง
?....แสวงหากิจกรรมใหม่ๆ ของกรรมการนักเรียน เหรอครับ?
?ใช่แล้ว! เพราะการทำงานตามคำสั่งน่ะใครๆ ก็ทำได้!?
ประธานวางมาดพูดประโยคที่เคยฟังจากหลายๆ ที่มาจนเบื่ออีกแล้ว
ในตอนนั้น กรรมการนักเรียนทุกคนคงคิดอย่างเดียวกันว่า
(เอ่อ ตอนนี้ประธานยังทำหน้าที่ตามปกติได้ไม่ดีพอด้วยซ้ำไป....)
สำหรับเรื่องเกินกว่านั้น แม้จะเป็นเสียงในใจ แต่พวกเราก็ต้องคุมตัวเองไว้ ....เพราะรู้สึกเหมือนถ้าพูดเรื่องนั้นออกไปก็เป็นอันจบกัน
เมื่อได้รับฟังคำพูดของประธานแล้ว จิสึรุซังที่อยู่ตรงที่นั่งข้างหน้าฉันก็พึมพำว่า ?นั่นสินะ....? เหมือนกำลังใช้ความคิด และสายตาของทุกคนก็พุ่งไปที่เธอ
การที่กรรมการนักเรียนชุดนี้ หรือโรงเรียนนี้ดำเนินการได้อย่างเป็นเรื่องเป็นราวทั้งที่มีประธานเป็นอย่างนี้ ก็เพราะมีจิสึรุซังคอยคุมหางเสือ โดยแก้ไขแนวทางและปรับแก้ไอเดียได้อย่างราบรื่นในระดับหนึ่ง นับเป็นพระคุณของจิสึรุซังจริงๆ
จิสึรุซังเอานิ้วอันงามแตะที่คาง แล้วหรี่ตาลงอย่างเยือกเย็น ไม่มีภาพของความ ?กลุ้มใจ? ในกิริยานั้นเลย แม้เธอจะครุ่นคิดอยู่เงียบๆ แต่คนรอบข้างต่างก็รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
ถ้าเป็นจิสึรุซังล่ะก็ ต่อให้มีรายงานว่า ?อีก 10 นาทีจะมีระเบิดนิวเคลียร์มาลงที่นี่!? ก็น่าจะตอบว่า ?เหรอ? พลางยิ้มอย่างมีสง่า และนิ่งคิดเล็กน้อยก่อนจะเสนอความคิดดีๆ ออกมาอย่างเคย
(แต่จะว่าไปแล้ว....อา จิสึรุซังก็ดูดีจริงๆ นั่นแหละ)
ฉันแอบมองจิสึรุซังนั่งใช้ความคิดเงียบๆ แล้วเคลิบเคลิ้มไปคนเดียว
เยี่ยม ยอดเยี่ยมสุดๆ ภาพที่เธอเสยผมดำยาวสลวยเบาๆ เป็นครั้งคราว และคิดเรื่องงานด้วยใบหน้าจริงจังนี่ บอกตามตรงแล้วยั่วยวนใจมาก
(ในภาวะปัจจุบัน เฉพาะความมีเสน่ห์นี่แหละที่เป็นความสามารถเฉพาะตัวของจิสึรุซังเลย)
ระหว่างที่จิสึรุซังกำลังใช้ความคิด ฉันว่างก็เลยเริ่มคิดเรื่องทรงภูมิบ้าง
วิทยานิพนธ์ของฉันในวันนี้
<ว่าด้วยความหายากของ ?ตัวละครสาวสวย? ในหมู่นักเรียนหญิงมัธยมปลาย>
สึงิซากิ เคน ชั้นปี 2 ห้อง B
****************************************
ห้องกรรมการนักเรียนแห่งโรงเรียนเอกชนเฮคิโย....มันเป็นทั้งแดนศักดิ์สิทธิ์และวิมาน ซึ่งจะสามารถเข้าไปได้เฉพาะผู้ที่ถูกเลือกเท่านั้น....ทั้งที่น่าจะเป็นอย่างนั้น แต่อยู่ๆ มากิรุ ซาโตริ สาวงามที่ประกาศตัวว่าเป็น ?ที่ปรึกษากรรมการนักเรียน? ก็มาปรากฏตัวขึ้น เธอเหยียดยิ้มแล้วเอ่ยว่า ?นั่นเป็นข้อ (จำกัดขอบเขต)? ขโมยมุกอีกแล้วเรอะ....อ๊ะ อภัยให้ด้วยท่านเจ้าเมือง! One more try! มากิรุ ซาโตริ สาวงามที่ประกาศตัวว่าเป็น ?ที่ปรึกษากรรมการนักเรียน? ได้ปรากฏตัวขึ้น เธอเหยียดยิ้มแล้วเอ่ยว่า ?กรรมการนักเรียนชุดนี้หมดหน้าที่ลงในวันนี้แล้ว แยกย้ายได้? หากบอกว่านี่เป็นส่วนหนึ่งของบันทึกอันเรียงร้อยจากชีวิตประจำวันที่น่าหลงใหลก็ฟังดูดีอยู่หรอก แต่ความจริงในเล่มที่แล้วเรื่องไม่ได้คืบหน้าไปไหนเลย ในที่สุดคราวนี้เรื่องราวก็จะมีความเปลี่ยนแปลงซะที!? ขอให้มาพิสูจน์ความเป็นจริงด้วยตาคุณเองในเล่ม 2 นี้!! {รายละอียดคลิกที่ปก}
