บทนำ
สึซึมิยะ ฮารุฮิสงบเสงี่ยม
ไม่ได้ออกอาการหดหู่ ไม่ได้ทำเสียงทอดถอนใจ แล้วก็ไม่ได้ทำหน้าเบื่อหน่ายด้วย ระยะนี้เธอเงียบผิดปกติ ความสงบเสงี่ยมที่ไม่รู้ที่มาที่ไปนั้นทำให้ผมขนลุกอย่างบอกไม่ถูก
แน่นอน เธอไม่ได้เงียบเพียงแค่ภายนอกเฉยๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่ากลายเป็นคนเรียบร้อยไปซะทีเดียว ฮารุฮิไม่ใช่คนที่จะนิสัยเปลี่ยนเพราะเจอเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อยู่แล้ว จะว่าไป ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ก็มีแววว่างานจะเข้าทางผมอีกตามเคย ป่านนี้แล้วเลยไม่คิดจะทำให้เธอเปลี่ยนนิสัย แต่ว่าไงดีล่ะ ราวกับว่าออร่าซึ่งแผ่ออกมาได้ตลอดทั้งปีเปลี่ยนจากสีแดงร้อนแรงเป็นสีส้มๆ จืดจางไปยังไงยังงั้น
ส่วนเพื่อนในห้องที่สังเกตเห็นบรรยากาศที่แตกต่างจากปกติของยัยนี่ก็มีแค่คนเดียว หรืออย่างมากก็ 2 คน 1 ใน 2 คนนั่นผมสามารถระบุได้อย่างชัดเจน เพราะมันคือผมเอง นับตั้งแต่เข้าเรียนมาเธอก็นั่งอยู่หลังผมตลอด หรือต่อให้เลิกเรียนก็ยังต้องเจอหน้ากันอีก ดังนั้นนอกจากผมแล้ว คนอื่นจะไม่ทันสังเกตเห็นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร และถึงจะสงบเสงี่ยม แววตาที่หาญกล้าท้าทายต่อสรรพสิ่งก็ยังคงปกติดี ความกระตือรือร้นที่หากเริ่มทำอะไรลงไปแล้วก็จะไม่ยอมหยุดจนกว่าจะพอใจก็ยังคงอยู่เช่นกัน
เป็นที่น่าเสียดายอย่างยิ่งที่การแข่งขันเกมไพ่ 100 บทโคลงซึ่งถูกจัดขึ้นในโรงเรียนเมื่อช่วงสิ้นเดือนที่แล้ว เธอถูกสกัดดาวรุ่งให้หยุดอยู่แค่ที่ 2 แต่งานวิ่งแข่งมาราธอนในโรงเรียนที่จัดขึ้นเมื่อต้นเดือนที่ผ่านมาเธอก็คว้าตำแหน่งชนะเลิศมาประดับบารมีได้สำเร็จ อ้อ ลืมบอก ที่ 1 ของการแข่งขันเกมไพ่ 100 บทโคลงได้แก่นางาโตะ ส่วนแข่งวิ่งมาราธอน นางาโตะได้ที่ 2 สรุปแล้วผู้นำกองกำลัง SOS กับหนอนหนังสือประจำกองฮุบที่ 1 ที่ 2 ของการแข่งสายบุ๊นสายบู๊ไปเบ็ดเสร็จ อันเป็นเหตุให้นักเรียนทั้งโรงเรียนกลับมาฮือฮากันอีกรอบว่ากองกำลังนี้อยากทำอะไรกันแน่ แต่จะพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องตัวเองก็กระไรอยู่ เพราะผมก็เป็นคนหนึ่งในกองกำลังนั้นเหมือนกัน
ถ้าจะมีอย่างเดียวที่เข้าใจ จากประสบการณ์ที่สั่งสมมา เวลาที่ฮารุฮิทำหน้าอย่างนี้ แผ่บรรยากาศอย่างนี้ ก็มั่นใจได้เลยว่าเธอกำลังคิดแผนแผลงๆ ที่จะใช้ในงวดต่อไปอยู่ และที่จริงเสียยิ่งกว่าจริงคือ พริบตาที่เธอปิ๊งไอเดียขึ้นมา ใบหน้าก็จะเปลี่ยนไปเป็นโหมดยิ้มแฉ่งทันที
ก็มันนึกตอนที่ไม่ได้เป็นแบบนั้นไม่ออกเลยนี่นะ มีรึเปล่าหว่า? ผมลองพลิกหนังสือประวัติศาสตร์ที่อยู่ในสมองผม เช็คดูตารางบันทึกเหตุการณ์ว่ามีครั้งไหนบ้างที่ฮารุฮิอยู่อย่างสงบเสงี่ยม
หากเธอสงบเสงี่ยมไปพักหนึ่งก็เป็นลางบอกเหตุที่สามารถพยากรณ์ได้เลยว่าคลื่นสึนามิลูกใหญ่ลูกต่อไปกำลังจะมา มันเป็นอย่างนั้นเสมอจริงๆ
เอาล่ะ??
เวลานี้คือต้นเดือนกุมภาพันธ์ โค้งสุดท้ายของกลางฤดูหนาวที่อุณหภูมิต่ำถึงขีดสุด
หลังจากผ่านพ้นปีที่แสนอลหม่านเพราะเกิดเรื่องราวขึ้นมากมายก็เข้าสู่ปีใหม่มาได้ 1 เดือนแล้ว การที่ผมรู้สึกว่าเวลาเดินเร็วขึ้นคงเพราะช่วงเดือนแรกของปีเองก็ทำอะไรหลายอย่างไปเหมือนกัน
ณ เวลานี้ขอย้อนเวลากลับไปสักเล็กน้อย เรื่องฮารุฮิจะวางแผนอะไรอยู่ก็ขอพักเอาไว้ก่อน ที่แน่ๆ คือก่อนหน้านี้ผมมีเรื่องอยากแก้ไขกับตัวเอง การย้อนกลับไปดูเหตุการณ์ตลอด 1 ปี ถ้าแค่เดือนกุมภาพันธ์ก็ยังเร็วไป แต่เอาเป็นว่าจะเล่าให้ฟัง ถึงเหตุการณ์ที่ผมต้องทำ ไม่สิ เคยอยากทำด้วยความกระตือรือร้นด้วยซ้ำ
สโลแกนที่ผมยึดถือในเวลานั้นมีเพียงอย่างเดียว
??รีบสะสางเรื่องที่คั่งค้างให้เสร็จดีกว่า สะสางให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้
ผมตัดสินใจแน่วแน่สุดจะแน่ก็ตอนกลางฤดูหนาว แต่กว่าจะเริ่มลงมือก็ต้องใช้เวลาสักหน่อย
มันคือเรื่องเมื่อวันที่ 2 มกราคม เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นที่หน้าสถานีเช่นเคย
.........
......
...
การออกค่ายฤดูหนาวที่ไปประสบภัยกลางพายุหิมะ ถูกขังอยู่ในคฤหาสน์ปริศนานั่นก็จบลงในวันที่ 2 ของปีใหม่ คณะทัวร์ออกค่ายแห่งกองกำลัง SOS ต่างกลับมาจากที่หมายของการเดินทางซึ่งอยู่ในภูเขาอันไกลโพ้นเป็นที่เรียบร้อย
?เฮ้อ กลับมาแล้ว?
ฮารุฮิกล่าวคำทักทายกับเมืองของพวกเรา หรี่ตาลงมองอาทิตย์ยามเย็น
?ยังไงที่นี่ก็ให้ความรู้สึกอุ่นใจจริงๆ เนอะ ที่ภูเขาหิมะก็โอเคอยู่หรอก แต่ยังไงอากาศที่สูดจนคุ้นเคยก็ย่อมดีกว่าอยู่แล้ว แต่ออกชื้นหน่อยๆ อ่ะนะ?
เวลานี้ไม่เหลือเงาของพี่น้องทามารุและคุณอาราคาว่ากับคุณโมริแล้ว เนื่องจากกลับคนละทางกับพวกเรา ดังนั้นคนที่แบกสัมภาระเดินลงสถานีแถวบ้านที่แสนคิดถึงจึงมีเพียงฮารุฮิกับคุณซึรุยะ 2 สาวเหล็กที่ไม่ได้เหน็ดเหนื่อยกับการเดินทางไกลแม้แต่น้อย ราวกับร่างกายและจิตใจเสริมใยเหล็กกล้าก็ไม่ปาน ตามด้วยคุณอาซาฮินะที่น้องสาวติดแจจนไม่อยากจากกัน นางาโตะซึ่งยืนด้วยใบหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย โคอิซึมิซึ่งยิ้มเหมือนมีความอ่อนล้า และผมซึ่งอ่อนล้าเห็นๆ กันชามิเซนที่กลายสภาพเป็นสัมภาระ เอาเถอะ ในเมื่อขาไปไปกันเท่านี้ ขากลับกลับเท่านี้ก็ถูกอยู่แล้วล่ะนะ
?วันนี้แยกย้ายกันแค่นี้นะ?
ฮารุฮิทำหน้าแบบคนเพิ่งเล่นสนุกสนานมาอย่างหนำใจ
?กลับไปพักผ่อนกันให้สบาย เพราะพรุ่งนี้เราจะไปไหว้พระปีใหม่ที่วัดกับศาลเจ้าใกล้บ้านกัน รวมพลที่นี่ตอน 9 โมงเช้า อ๊ะ คุณซึรุยะจะเอาไง??
รู้สึกชื่นชมความกระตือรือร้นของเธอจริงๆ ขนาดเพิ่งกลับมาจากเดินทางไกลไม่ทันไรก็วางแผนจะไปเที่ยวอีกในวันถัดไปแล้ว ปัญหาก็คือตัวผมซึ่งเป็นตัวแทนมนุษย์ธรรมดาไม่ได้มีเครื่องจักรนิรันดร์อยู่ในร่างแบบเธอ แต่คุณซึรุยะที่มีต้นกำเนิดพลังงานระดับเดียวกับฮารุฮิกลับ
?ขอโทษนะ! ตั้งแต่พรุ่งนี้ฉันต้องบินไปสวิตเซอร์แลนด์แล้ว จะซื้อของฝากกลับมาให้แน่ เพราะงั้นช่วยใส่เงินทำบุญเผื่อฉันด้วยได้มั้ย!?
หยิบเศษเงินจากกระเป๋าให้คุณอาซาฮินะและ
?นี่แต๊ะเอียนะ!?
ส่งเงินเหรียญให้น้องสาว
?โชคดีนะ แล้วเจอกันตอนเปิดเทอมใหม่?
เธอโบกมือให้ด้วยรอยยิ้มก่อนหันหลังให้สถานี เมื่อเห็นเธอเดินไปอย่างสดใสเริงร่าผมก็เกิดความคิดว่าอยากไปหาพ่อแม่ของคุณซึรุยะจริงๆ จะได้ถามว่าเลี้ยงลูกสาวยังไงให้ดีได้ปานนี้ เผื่อเอาไปใช้เป็นแนวทางของตัวเองในอนาคต
ฮารุฮิโบกมือให้ตลอดกระทั่งสาวรุ่นพี่ผู้ซึ่งรอยยิ้มไม่เคยจางหายจากใบหน้าเดินเลี้ยวหายลับไปตรงมุมตึกสำนักงาน
?เอาล่ะ งั้นพวกเราก็กลับกันเถอะ ทุกคน กลับระวังๆ นะ การออกค่ายยังไม่จบจนกว่าจะถึงบ้าน?
ถ้ายังมีอะไรมากกว่านี้ ร่างกายของฉันกับโคอิซึมิคงรับไม่ไหวแล้ว แต่เอาเข้าจริง ระหว่างทางกลับจากสถานีจนถึงบ้านก็ไม่มีอะไรผิดสำแดงโผล่มาให้เห็นเลย
ผมมองนางาโตะ ความผิดปกติที่คฤหาสน์หายไปอย่างไม่เหลือเค้า ใบหน้ากลับคืนสู่ความไร้อารมณ์ซึ่งไม่อาจอ่านความคิดได้เช่นเคย?ทว่าสายตาคู่นั้นกลับขยับเล็กน้อยมาประสานกับสายตาผมเข้า เชื่อว่าผมคงไม่ได้ตาฝาดไปเองแน่ ที่รู้สึกเหมือนเธอพยักหน้าให้
ผมมองคุณอาซาฮินะต่อ เธอคนนี้มองทุกอย่างในแง่ดีตลอดการเดินทาง แต่ก็มองในแง่ดีมากไปเสียจนผมใจแป้วเล็กน้อยตอนอยู่ในคฤหาสน์ เอาเถอะ คิดดูตอนนี้ ให้เธอเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้ว เพราะต่อจากนี้ไปถึงคราวเธอออกโรงบ้างล่ะ ผมลองส่งความรู้สึกผ่านทางสายตาที่มองเธอ แต่น่าเสียดาย คุณอาซาฮินะไม่ได้สังเกตสายตาที่แฝงความนัยของผมไว้เลย ยังคงเจี๊ยวจ๊าวอย่างสนุกสนานกับน้องสาวเสมือนเป็นเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน
?งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ! ห้ามมาสายล่ะ แล้วก็อย่าลืมเอาเงินแต๊ะเอียมาด้วย เชื่อว่าร้านแผงลอยคงตั้งกันยาวเหยียดตลอดทางเดินวัดแน่?
ผมแยกกับฮารุฮิที่กำชับเรื่องนั้นกับพวกคุณอาซาฮินะก่อนจะจูงมือน้องสาวพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางบรรจุแมวขึ้นรถบัส
?มิคุรุจัง แล้วพบกันใหม่น้า!?
ระหว่างที่ทำให้น้องสาวออกห่างจากประตูขึ้นลงรถบัสจนไปนั่งที่ข้างในรถได้ คุณอาซาฮินะก็เหลียวมามองแล้วเหลียวมามองอีก ยกมือข้างหนึ่งโบกไม้โบกมือให้ตลอด แต่ต้องขอโทษด้วยครับ เวลานี้ผมยังไม่คิดจะโบกมือให้ แต่ถ้าเป็นฮารุฮิกับโคอิซึมิ ผมคงตะโกนบ๊ายบายเน้อให้อย่างเสียงดัง
เอาล่ะ สักหลายนาทีหลังกลับถึงบ้าน ได้ปลดปล่อยจากน้องสาวกับชามิเซน ผมก็เริ่มยกหูโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์หาสมาชิก 2 คนที่เพิ่งแยกย้ายกันเมื่อกี้
ถามว่าเพื่ออะไร?
ผมมีเรื่องหนึ่งที่นึกเสียใจว่าควรรีบสะสางให้เสร็จโดยเร็วตั้งแต่ปีที่แล้ว จะให้มาเหงื่อตกทีหลังเพราะความเกียจคร้านเป็นเหตุก็ไม่เอาด้วย เหตุนี้ผมจึงอยากลงโทษตัวเองหนักๆ ที่มัวแต่เอ้อระเหยในช่วงสิ้นปีที่ผ่านมา เพียงแต่ที่หมายที่ต้องไปหาคือตัวเองเมื่อก่อนหน้านี้จึงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ แม้ว่าเหตุการณ์คฤหาสน์ปริศนานั้นจะรอดพ้นจากผลลัพธ์สุดเลวร้ายมาได้ด้วยฝีมือของนางาโตะ และปฏิภาณไหวพริบของโคอิซึมิก็ตาม แต่ก็ไม่มีหลักประกันว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก ตรงกันข้าม มันมีวี่แววว่าจะเกิดขึ้นอีกด้วยซ้ำ ในช่วงที่ออกค่ายอยู่ผมเกรงว่าจะเกิดปัญหาจึงได้ลังเลอยู่บ้าง แต่ตอนนี้สมาชิกก็แยกย้ายไปแล้วจึงไม่ติดขัดปัญหาอะไรอีก ช่วงที่เล่นเกมสืบสวนกับเกมทอยเต๋าในบ้านพักตากอากาศของคุณซึรุยะเองก็มีเวลามากพอให้ผมได้ใช้ตัดสินใจ
เราต้องไป ไปเวลานั้นอีกครั้งพร้อมกับนางาโตะและคุณอาซาฮินะ
ใช่ ไปช่วงรุ่งสางของวันที่ 18 ธันวาคม?
หลังจากปลดเปลื้องความเหนื่อยล้าจากการออกค่ายฤดูหนาวได้ไม่ทันไรผมก็กดเบอร์โทรศัพท์ทันที สายแรกที่โทรไปหาคือคุณอาซาฮินะ ดูเหมือนเธอจะตกใจเล็กน้อยที่มีโทรศัพท์จากคนที่เพิ่งลากันเมื่อกี้
?มีอะไรเหรอ? เคียวน์คุง?
?ผมมีที่ที่อยากให้ไปด้วยกันหน่อย เดี๋ยวนี้เลยครับ?
น้ำเสียงฟังดูตกใจหนักขึ้น
?เอ๋......? ที่ไหนเหรอ??
?วันที่ 18 ธันวาคมของเมื่อปีที่แล้วครับ?
น้ำเสียงเริ่มมีความหนักใจผสมกับความตกใจ
?อะ เอ๋......? หมายความว่ายังไงเหรอ......??
?อยากให้ช่วยพาผมกับนางาโตะย้อนไปอดีตหน่อยครับ เรา 3 คนต้องย้อนเวลากลับไปอดีตเมื่อ 2 อาทิตย์ก่อนนับจากตอนนี้?
?ไม่นะ ฉันใช้ TP......เอ๊ย เอ่อ ฉันใช้โดยพลการไม่ได้ ต้องรอการพิจารณาอย่างเข้มงวดกับคำอนุญาตจากหลายฝ่ายก่อนนะ??
พนันได้ คำขอนี้ผ่านชัวร์ ในจอมโนภาพที่ลอยขึ้นเหนือหัวผมมีภาพคุณอาซาฮินะเวอร์ชั่นผู้ใหญ่ขยิบตาให้ แถมส่งจูบให้งามๆ ด้วย
?คุณอาซาฮินะ ลองติดต่อหัวหน้าของคุณหรือใครก็ได้ที่มีตำแหน่งเทียบเท่าดูเดี๋ยวนี้เลยครับ บอกไปว่าผมอยากพาคุณกับนางาโตะกลับไปรุ่งสางของวันที่ 18 ธันวาคม?
คงเพราะผมมั่นใจเกินเหตุไปหน่อย คุณอาซาฮินะถึงได้เงียบสนิทไปพักหนึ่งราวกับปล่อยเครื่องหมายคำถามผ่านทางหูโทรศัพท์
?คะ คอยเดี๋ยวนะ?
แน่นอน ผมคอย ก็อยากรู้เหมือนกันว่าติดต่อกับอนาคตยังไง แต่สิ่งที่ถ่ายทอดมาให้ผมรับรู้มีเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาของคุณอาซาฮินะ เสียงลมหายใจนั้นดังเป็นดนตรีประกอบฉากได้ไม่ถึง 10 วินาที
?ไม่อยากเชื่อเลย......?
ก็เปลี่ยนเป็นเสียงอุทานอันตะลึงงึนงัน
?......ผ่านแล้วล่ะ ไม่นะ เป็นไปได้ยังไง......? ทำไมถึงง่ายดายอย่างนี้......?
ก็บ่าทั้งสองข้างของผมแบกรับเรื่องคอขาดบาดตายของโลกอนาคตอยู่นี่นะ?เอาเถอะ ยังไงก็บอกเรื่องนี้ไม่ได้ ไม่สิ ผมไม่คิดจะอธิบายยาวทางโทรศัพท์ด้วย
?นัดเจอกันที่คอนโดฯ ของนางาโตะเถอะครับ ไปถึงได้ใน 30 นาทีมั้ย??
?อ๊ะ......คอยเดี๋ยวนะ ขอเวลาสักชั่วโมงหนึ่ง ฉันอยากยืนยันดูอีกรอบ ละ แล้วก็ไม่ใช่ที่ห้องของคุณนางาโตะได้มั้ย คือฉันอยากนัดเจอตรงทางเข้าคอนโดฯ น่ะ......?
ผมตอบรับด้วยความยินดีก่อนวางสาย นึกภาพคุณอาซาฮินะทำหน้าตกใจน่ารักๆ แล้วก็แอบยิ้มอยู่คนเดียวพักหนึ่งก่อนจะทำหน้าเข้ม มิติเวลาที่เรากำลังจะไปกันไม่ได้มีฉากสุขสันต์ชวนให้ฉีกยิ้มได้แม้แต่นิดเดียว อันนี้ผมรู้ดีกว่าใครเลย
ส่วนอีกคน ผมรู้สึกว่าถึงไม่โทรหาก็คงรู้อยู่แล้ว แต่โทรเป็นพิธีละกัน ผมยกหูโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้ง
1 ชั่วโมงต่อมา?
ผมมาเร็วไปหน่อย ดันถีบจักรยานเร็วไปด้วย ลงท้ายเลยต้องออกกำลังกายยามดึกด้วยการซอยเท้าอยู่กับที่ต้านความหนาวอยู่หน้าคอนโดฯ หรูตั้ง 15 นาที กระทั่งเงาคนที่แลดูนุ่มนิ่มเร่งร้อนเข้ามาหา คงไม่มีเวลาเปลี่ยนชุดหรือเวลาคิดว่าจะใส่ชุดอะไรไปดี เธอถึงได้มาทั้งชุดที่ใส่ตอนกลับจากออกค่าย จริงๆ ผมก็เหมือนกันอ่ะนะ
?เคียวน์คุง?
คุณอาซาฮินะยังคงทำหน้าเหวอๆ เหมือนถูกสุนัขจิ้งจอกหลอกเอา
?ฉันไม่เข้าใจเลย ทำไมคำขอของเคียวน์คุงถึงผ่านง่ายดายอย่างนี้? แถมยังโดนสั่งด้วยว่าต้องไปกัน 3 คนพร้อมกับคุณนางาโตะ......แต่พอถามรายละเอียดกลับได้รับคำตอบว่าเป็นความลับสุดยอด ยิ่งกว่านั้น......ยังบอกว่าให้ทำตามที่เธอบอกทุกอย่างอีก ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ??
?ผมจะอธิบายให้ฟัง ที่ห้องนางาโตะนะ?
ผมบอกเธอพร้อมกับเริ่มป้อนหมายเลขห้องของนางาโตะลงแผงควบคุมหน้าคอนโดฯ เสร็จแล้วก็กดปุ่มเรียก มีการตอบรับทันที
?......?
?ฉันเอง?
?เข้ามา?
ผมเดินผ่านประตูที่ถูกปลดล็อกเข้าไปอย่างสบายๆ อ๊ะ จะทิ้งคุณอาซาฮินะไว้ไม่ได้ ดูท่าทางจิตใจจะยังไม่หายเลื่อนลอย พอกวักมือเรียกถึงได้รีบตามมาอย่างลุกลี้ลุกลนเหมือนวิญญาณเพิ่งเข้าร่าง สงสัยอาการหวาดผวาที่แสดงออกมาให้เห็นทุกครั้งที่มาที่นี่จะกลายเป็นเรื่องปกติของเธอไปซะแล้ว แม้แต่ตอนอยู่ในลิฟต์ คุณอาซาฮินะก็ยังทำหน้าตึงเครียด ปล่อยเครื่องหมายคำถามวนเวียนอยู่รอบหัว เห็นทีจิตใจคงเลื่อนลอยอยู่จริงๆ
สีหน้านั้นยังคงอยู่แม้นางาโตะจะเปิดประตูเชิญให้พวกเราเข้าไปแล้วก็ตาม
นางาโตะเองก็ดูท่าจะว่างและมีความพร้อมอยู่เต็มที่ แม้อยู่ในบ้านตัวเองก็ยังสวมชุดปกกะลาสีที่คุ้นตา จะว่าเป็นรูปลักษณ์ที่ทำให้ผมเบาใจมันก็ใช่อยู่หรอก แต่ไม่ได้หมายความว่าผมคลั่งไคล้ชุดปกกะลาสีหรอกนะ มันคือความเบาใจที่รู้สึกว่ายัยนี่เข้าใจผมต่างหาก
ในตอนนั้น วินาทีที่กำลังจะสลบไป ผมเห็นภาพใครบางคนที่ผมสั้น ใส่ชุดปกกะลาสีกำมีดเอาไว้ ดังนั้นหากนางาโตะคนนี้ที่กำลังจะไปเวลานั้นใส่ชุดอื่น มันก็คงเป็นปัญหากับผมในเวลานั้น ผมเชื่อว่าตัวเองไม่มีทางจำนางาโตะผิดเป็นคนอื่นไปได้ แต่ถึงยังไงชุดปกกะลาสีก็เป็นเครื่องหมายการค้าของยัยนี่อยู่ดี
?......?
นางาโตะแค่ชี้ไปห้องรับแขกอย่างเงียบๆ บอกเป็นนัยว่าให้ไปนั่งรอก่อน ส่วนตัวเองก็หายเข้าไปเตรียมน้ำชาในห้องครัว
เอาล่ะ อาศัยเวลานี้เท้าความให้คุณอาซาฮินะฟังไว้หน่อยละกัน
******************************************************************************************
มาถึงเล่ม 7 แล้ว สำหรับนิยายสุดฮิตเรื่องสึซึมิยะ ฮารุฮิ เล่มนี้เป็นเล่มที่มีเนื้อหามากที่สุดจาก 6 เล่มที่ผ่านมา เมื่อฮารุฮิที่ปกติจะสรรหากิจกรรมนู่นนี่มาให้สมาชิกชมรม SOS ได้ทำกลับมีท่าทางสงบเสงี่ยมผิดแปลกไปจากทุกที ทำเอาเคียวน์ผู้ซึ่งรู้จักฮารุฮิดีกว่าใครร้อนๆ หนาวๆ เพราะรู้ดีว่าท่าทางแบบนี้ของเธอนั้นไม่ปกติ มันเป็นอาการแบบคลื่นลมสงบก่อนพายุจะมา! จะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง ไปติดตามหาคำตอบกันได้ในเล่มเลยค่ะ โดยสามารถหาซื้อได้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป หรือสั่งซื้อที่เว็บไซต์ http://www.bongkoch.com/catalog/product ... ts_id=7927