ถูกผูกมัดด้วยเงื่อนไขประหลาดสามข้อ นั่นก็คือ...
ความฝัน
ความหวัง
และความเป็นจริง!
สิ่งที่มองด้วยตาไม่เห็น สัมผัสด้วยมือไม่ได้ แต่ทว่ารับรู้ได้ทางกระแสจิต
ความบังเอิญเกิดขึ้นได้เสมอสำหรับทุกคน
ทุกที่และทุกเวลา
ความบังเอิญในครั้งนี้มันช่างน่ากลัว...
ความบังเอิญอันตราย!
ตึกตึกตึก!!!
เสียงฝีเท้าจำนวนหลายคู่ดังขึ้นเป็นระยะๆ บริเวณซอกมุมตึกในซอยเปลี่ยวที่ซึ่งไร้แสงไฟ สถานที่อันตรายที่ถูกขนานนามว่า ?ทางลัดนรก? แต่ทว่าน้อยคนนักจะทราบได้ถึงความหมายของชื่อที่ว่านั้น ใครบางคนที่โง่พอจะกล้าเดินพลัดหลงเข้ามาในบริเวณแห่งนี้
ยกตัวอย่างเช่นฉัน!!
ผู้หญิงที่ซวยที่สุดในโลก~
กลุ่มชายวัยรุ่นสองกลุ่มที่มีอาวุธครบมือกำลังยืนประจันหน้ากันอย่างดุเดือดเลือดขึ้นหน้า...ใบหน้าของทุกคนในตอนนี้นั้นบ่งบอกถึงความพร้อมที่จะกระโจนใส่คู่ต่อสู้ตรงหน้าเต็มแก่ และไม่ทันที่จะมีสิ่งใดได้เคลื่อนไหว (รวมถึงฉันด้วย)
ชายวัยรุ่นทั้งสองกลุ่มก็กระโจนเข้าหาพร้อมกับแลกหมัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยหารู้ไม่ว่า...ยังมีหญิงสาวร่างบางที่กำลังนั่งตัวสั่นน้ำตาคลอด้วยความกลัวอยู่ตรงนี้ ตรงพุ่มไม้ข้างๆ นี้อีกคน!!
ถึงแม้ว่าสถานการณ์อาจจะชุลมุนไปสักนิด แต่ยังไงฉันก็ต้องขอแนะนำตัวซะก่อน ฉันมีชื่อเสียงเรียงนามอันไพเราะเสนาะหูว่าคิมเซรัน บ้านเกิดเมืองนอนฉันอยู่ที่ญี่ปุ่น แต่ฉันมาทำบ้าอะไรที่เกาหลีนี่น่ะเหรอ
เฮ้อ~ เล่าแล้วเรื่องมันจะเศร้า
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ...
1
[ภายในห้องพักครูโรงเรียนมัธยมเลื่องชื่อแห่งหนึ่ง]
?ว่าไงนะคะ อะ...อาจารย์กำลังล้อหนูเล่นอยู่ใช่ไหมคะ?
ร่างบางเจ้าของเรือนผมสีดำสลวยตะโกนลั่นพร้อมกับส่ายหัวไปมาอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง กับสิ่งที่เพิ่งจะได้ยินจากปากของผู้เป็นครูที่อยู่ตรงหน้า
?เธอได้ยินไม่ผิดหรอกจ้ะนักเรียนคิมเซรัน เมื่อคืนที่ผ่านมานี้มีผู้บุกรุกห้องเก็บข้อมูลลับของโรงเรียน ทางกรมตำรวจตั้งข้อสงสัยว่าคนร้ายอาจจะเป็นนักโปรแกรมเมอร์หรือเว็บมาสเตอร์ทำนองนั้น เพราะข้อมูลที่สำคัญถูกลบออกไปจนเกลี้ยง ไม่เหลือร่องรอยอะไรให้ทางเราตามสืบได้เลย?
?หนูไม่ได้วิ่งขึ้นมาด้วยความเร็วสูงสุดยอดจากชั้นหกเพื่อที่จะมาฟังอาจารย์บอกถึงประวัติคร่าวๆ แต่เล่ายาวของคนร้ายนะคะ ที่หนูสงสัยก็คือว่า...หนูลงชื่อไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ประเทศไทย แต่ไหงรายชื่อหนูถึงไปโผล่อยู่ที่ประเทศเกาหลีได้ล่ะคะอาจารย์? หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ช้ำชอกและเสียใจแบบสุดๆ
?นั่นเพราะว่านักเรียนที่มีสิทธิ์ไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ประเทศไทยจะต้องพูดได้ทั้งสิ้นสามภาษา ทำอาหารอร่อย ยิ้มหวาน มีความอดทนสูงจ้ะ?
?แล้วหนูไม่มีคุณสมบัติข้อไหนล่ะคะอาจารย์? ฉันรีบชิงถามขึ้นอีกครั้งก่อนที่อาจารย์เรมิยะจะได้ทันพูดจบ
?ผลสำรวจออกมาเป็นทางการแล้วจ้ะว่า เธอไม่มีคุณสมบัติอย่างว่าเลยสักข้อเดียว?
เถียงไม่ออกเพราะว่ามันคือความจริง
ให้ตายสิ!! การที่ฉันพูดไม่ได้สามภาษามันจะทำให้ต่างดาวบุกโลกรึไง แล้วการที่ฉันกินอาหารเก่งมากกว่าทำ มันจะทำให้น้ำท่วมโลกเพิ่มขึ้นอีกรึไงกัน ไม่มีใครเก่งมาแต่เกิดหรอกนะจะบอกให้
?ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ แล้วทำไมรายชื่อของหนูถึงได้ไปอยู่ในบัญชีดำนั่นล่ะคะอาจารย์? เมื่อยังไม่หมดข้อสงสัย ฉันจึงเอ่ยปากถามไปอีกรอบด้วยแววตาที่มีประกายแวววับ มีความหวังว่าฉันจะได้เหตุผลที่ดีพอ
?ต่อจากคำตอบเดิมนั่นแหละจ้ะ เพราะทางโรงเรียนเล็งเห็นว่าเธอไม่มีคุณสมบัติที่จะไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ประเทศไทยก็จริง แต่ถ้าเป็นตัวแทนหนึ่งเดียวไปแลกเปลี่ยนที่ประเทศเกาหลีแล้วล่ะก็ เธอเป็นคนเดียวที่เหมาะสมที่สุด?
คำตอบของอาจารย์ก็พอจะฟังขึ้นอยู่บ้างล่ะนะ แต่มันดันไปสะดุดไอ้ตรงคำว่า ?หนึ่งเดียว? นี่แหละ
หนึ่งเดียว??
ก็หมายถึงฉันคนเดียวน่ะสินะ!
?แล้วโรงเรียนที่หนูจะต้องไปเรียนแลกเปลี่ยนมันชื่อสถาบันอะไรเหรอคะ?
?เซ็นชื่อยอมรับก่อนสิจ๊ะ แล้วครูจะเฉลยให้เธอฟัง?
ทำไมต้องมีลับลมคมในให้เรื่องมันยุ่งยากเข้าไปใหญ่ด้วยเนี่ย
แต่ถึงจะรำคาญแค่ไหนฉันก็ต้องจำใจเอื้อมมือไปหยิบกระดาษที่ถูกวางไว้ให้ตรงหน้ามาเซ็นอย่างเสียไม่ได้ ทันทีที่เซ็นเสร็จปุ๊บ อาจารย์เรมิยะก็รีบคว้ามันไปจากมือฉันอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยัดใส่ลิ้นชักพร้อมกับล็อกกุญแจอย่างแน่นหนาราวกับว่ากลัวจะมีใครบางคนมาขโมยฉีกมันทิ้งยังไงยังงั้น
หวังว่าคนที่ว่าคงจะไม่ใช่ฉันหรอกนะ
?อย่าโกรธครูเลยนะเซรันจัง กฎข้อบังคับการศึกษาแลกเปลี่ยนมันกำหนดมาอย่างนี้ นักเรียนของโรงเรียนมัธยมกังวานจะต้องส่งตัวนักเรียนไปแลกเปลี่ยนที่ประเทศไทยและเกาหลี ไม่มีข้อยกเว้นใดๆ ทั้งสิ้น เพื่อเป็นการเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างประเทศที่มีมาแต่นมนาน เธอเองก็น่าจะภาคภูมิใจในการไปเรียนแลกเปลี่ยนครั้งนี้นะ?
?แล้วมันยังไงล่ะคะ อาจารย์ช่วยหยุดพูดอะไรที่หนูฟังแล้วงงทีเถอะค่ะ ชี้ความกระจ่างให้กับหนูที?
?เอางั้นเหรอจ๊ะ??
?.....?
?ก็ได้ๆ ทำใจดีๆ ไว้ล่ะ เพราะสิ่งที่ครูกำลังจะพูดต่อไปนี้มันอาจจะทำให้เธอช็อกตาตั้งได้เลยทีเดียว ครูมีความประสงค์ที่จะต้องแจ้งให้เธอทราบว่า โรงเรียนที่เธอจะต้องไปเรียนแลกเปลี่ยนเป็นระยะเวลาสามเดือนนั้น...?
..........
.....
?คือโรงเรียนมัธยมฮันนัมวานจ้ะ!!?
O[]O
O[]O
O[]O
?ฮะ...ฮันนัมวาน!!?
โฮกกกกก~ ระเบิดตัวเองตายจงทำงาน ณ บัดนาววววว~
[กลับมา ณ ปัจจุบัน]
ด้วยเหตุฉะนี้ ฉันถึงต้องจำใจจำยอมเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาเกาหลีเมืองกิมจิอย่างเลี่ยงไม่ได้ นับจากวันนั้นที่ฉันกลายเป็นหนึ่งเดียวที่ต้องมาเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนนรกเมิน สวรรค์ชัง โลกมนุษย์รังเกียจนั่น ผู้คนทั่วสารทิศก็ต่างพากันให้กำลังใจฉันอย่างไม่ขาดสาย ราวกับว่ามันจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่จะได้พูดคุยพบปะกันยังไงยังงั้น บางคนถึงกับร้องห่มร้องไห้พร้อมกับตะโกนดังลั่นให้ฉันไปที่ชอบๆ อย่าได้มาหลอกหลอนกันเลยก็มี
แล้วนี่ถ้าฉันบอกว่าฉันมาเรียนหนังสือหาความรู้ใส่สมอง ไม่ได้มาทำสงครามโลก จะมีใครสนใจคำพูดของฉันบ้างไหมล่ะเนี่ย!!!
สวบ!!
กรี๊ด ว้าย ตาเถรตกหล่น!!
เพราะความซุ่มซ่ามที่ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรกบวกกับพระเจ้ารังแก ทำให้ฉันที่ตั้งใจว่าจะค่อยๆ ถอยห่างออกจากสองกลุ่มอันธพาลเลือดร้อนพวกนั้นอย่างช้าๆ แต่ทว่าขาเจ้ากรรมดันก้าวไม่ดี จึงเป็นเหตุทำให้ฉันล้มหน้าคะมำลงบนพุ่มหญ้าข้างๆ ทันที
?เฮ้ย!! นั่นเสียงอะไรวะ!!?
หนึ่งในยี่สิบของอันธพาลสุดโหดพูดขึ้นทันทีขณะที่ฉันกำลังพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนและเตรียมเผ่นหนีไปให้ไกลถึงขั้วโลกใต้ แต่ทว่าขาเจ้ากรรมดันกลัวจนก้าวไม่ออกซะอย่างนั้น
ปัดโธ่เว้ย!!
ทำไมชีวิตฉันมันถึงได้สวยจนซวยงามไส้อย่างนี้นะเนี่ย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาแอบดูพวกเขายกพวกตีกันสักหน่อย ฉันแค่กำลังเดินหาที่พักอยู่แล้วเกิดพลัดหลงเดินเข้ามาในมุมตึกบัดซบนี่ก็เท่านั้นเอง ถ้ารู้ว่าที่นี่คือลานประลองฝึกวิทยายุทธ์ของไอ้พวกบ้านั่นแล้วล่ะก็ ให้ตายฉันก็ไม่มีวันย่างกรายเข้ามาแน่
?ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะรีบวิ่งหนีให้สุดกำลังเกิดเลยนะจะบอกให้?
จู่ๆ ก็มีเสียงปริศนาดังขึ้นบนหัวฉัน แต่เปล่า! เสียงที่ว่านั่นมันไม่ได้เกิดจากความคิดหรือจินตนาการของฉันผู้นี้แต่อย่างใด เพราะเสียงฉันคงไม่เข้มและทรงพลังอย่างนั้นแน่!!
คำถามในเวลานี้คือ...ใคร!!
เสียงคร้ายยยยยยย!!!!
(- - )(- -)( - -) ขวับ ขวับ ขวับ!
ฉันหันซ้ายที หันขวาที พยายามเพ่งหาต้นตอของเสียงประหลาดที่ว่านั่น แต่ก็ไร้ประโยชน์ ไม่มีใครอยู่แถวนี้เลยสักกะคน...ไม่มีแม้กระทั่งหมาสักตัว
?ใครวะ! โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้นะโว้ยยย~?
ย้ากกก! ช่างมันเถอะ จะเป็นเสียงวิญญาณของผีเร่ร่อนที่ไหนก็ช่าง เวลาแบบนี้ฉันต้องหนีก่อนล่ะ
โฮกกกก~ วงจรชีวิตนักเรียนแลกเปลี่ยนของนางสาวคิมเซรัน ทำไมถึงได้เริ่มต้นด้วยการวิ่งมาราธอนแบบนี้กันนะ เริ่มต้นก็ตื่นเต้นจนอยากจะวิ่งไปสนามบินแล้วจองตั๋วกลับประเทศ แล้วจุดจบจะขนาดไหนกันล่ะเนี่ย
เมื่อรวบรวมความกล้าเป็นที่มั่นเหมาะแก่ใจแล้ว ฉันไม่รอช้า ค่อยๆ ก้าวถอยหลังทีละนิดไม่ให้คนพวกนั้นไหวตัวและจับได้ ค่อยๆ ย่อง ย่อง และ...
พรึ่บ!
?อื้อ!!!? ฉันร้องอู้อี้ทันทีที่ถูกปิดปากจากด้านหลัง ก่อนจะโดนลากเข้าไปหลบในพุ่มหญ้าข้างทาง
?ฉันไม่มีเงินหรอกนะ ถ้าจะปล้นกันล่ะก็ ขอบอกว่าพวกแกคิดผิดแล้วล่ะ แถมตอนนี้พ่อยังป่วยหนัก แม่หนีตามชายชู้ คุณปู่เป็นลมพิษ ความลับของตระกูลก็ยังปิดไม่มิด นี่ฉันพูดบ้าอะไรอยู่นะเนี่ย~?
ฉันสติแตกไปในทันทีที่มือปริศนาคลายตัวปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ก่อนจะจับจ้องไปยังร่างสูงตรงหน้าด้วยความสงสัย
?ฮึ! เธอนี่ตลกดีแฮะ ฉันไม่ใช่พวกเดียวกับไอ้บ้าเลือดพวกนั้นหรอกนะยัยเซ่อ ทางที่ดีเธอควรจะไปจากที่นี่ซะ ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน? ว่าจบร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีทองก็ยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าจากไป เหลือไว้แต่ฉันที่กำลังสงสัยอยู่เต็มพิกัด
ว่าทำไม...ทำไม
ทำไมหมอนั่นถึงได้หล่อนะ
แต่เดี๋ยวก่อนนะ! นี่มันไม่ใช่เวลาที่แกจะมามัวพร่ำเพ้อนะยัยเซรัน ไม่ได้การล่ะ รีบไปก่อนที่เจ้าพวกนั้นจะหาฉันเจอดีกว่า
เฮ้อ~ มาวันแรกก็เจอกับพวกนักเลงอันธพาลแล้ว ไม่อยากจะคิดถึงวันต่อๆ ไปที่ยังมาไม่ถึงเลย
2
[โรงเรียนมัธยมฮันนัมวาน]
ฉันไม่เคยคิดถึงบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเองเท่ากับวันนี้มาก่อนเลยจริงๆ ใครจะบอกได้ไหมล่ะว่า หากเพียงฉันก้าวล้ำเข้าไปในสถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของความชั่วร้ายตรงหน้านี้แล้วชีวิตฉันจะปลอดภัย
รู้งี้ก่อนมาที่นี่ฉันน่าจะทำประกันชีวิตชั้นหนึ่งเอาไว้กันพลาดก็ดีหรอก
แค่เพียงแต่คิดถึงหนังสือคำแนะนำ หรือจะเรียกให้ถูกมันก็คือหนังสือรวบรวมวีรกรรมของบุคคลที่ร่ำเรียนอยู่ ณ สถานที่แห่งนี้ ฉันก็แทบจะหยุดลมหายใจตัวเองซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
โรงเรียนแห่งนี้ดูภายนอกโอ่อ่ากว้างขวางร่มรื่นน่าสิงสู่ แต่ทว่าภายในกลับเต็มไปด้วยเหล่าลูกหลานเหลนโหลนมาเฟียชื่อดังของแก๊งชายโฉดต่างๆ ไปซะเกือบครึ่ง พ่อแม่ของนักศึกษาในโรงเรียนนรกเมินสวรรค์ชังแห่งนี้ล้วนแต่ทำงานด้านมืดทั้งนั้น
น่าแปลกที่ทำไมโรงเรียนของฉันจะต้องส่งนักเรียนมาเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่ด้วยก็ไม่รู้ ทั้งๆ ที่ฉันตั้งใจว่าจะมาหาประสบการณ์ต่างแดน แต่นี่มันเลวร้ายไปไหม โฮกกก~ ฉันคงต้องเข้าไปจริงๆ แล้วสินะเนี่ย!!
ผ่างงงงงง!!~
สายลมแห่งโชคชะตาที่รันทดพัดโฉบผ่านหน้าไปด้วยความเร็วสูง ทำเอาฉันขนลุกเกรียวไปเป็นแถบๆ ก่อนจะสูดลมหายใจเก็บกักความกลัวเอาไว้ที่ปอด พร้อมกับเร่งฝีเท้าหาห้องผู้อำนวยการให้เจออย่างเร็วที่สุด
?นี่ๆ ได้ข่าวว่าวันนี้จะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนมาที่นี่สินะ เฮ้อ~ เหยื่อรายใหม่ที่พวกเรารอมานานเมื่อไหร่จะมาถึงสักทีล่ะเนี่ย ฉันอุตส่าห์มารอต้อนรับแล้วแท้ๆ?
ฉันแทบจะพุ่งหลาวเข้าพุ่มไม้ข้างทางเดินแทบจะไม่ทันเมื่อเสียงหวานพูดขึ้น ทันทีที่รู้ว่าตัวเองอยู่ในระยะปลอดภัยดีแล้ว ฉันจึงค่อยๆ ชะโงกหน้าออกไปมองดูภาพเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว แล้วสิ่งที่ได้เห็นก็ทำเอาความกล้าที่มีเหลืออยู่น้อยนิดแทบจะหมดไป หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับฉันประมาณห้าคนเห็นจะได้กำลังยืนลูบไม้หน้าสามอยู่ ใบหน้าขาวเนียนท่าทางดูเหมือนจะใจดีมีเมตตานั้นไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกกลัวจับใจของฉันลดน้อยลงเลยสักนิดเมื่อคิดถึงประโยคที่เธอเพิ่งจะพูดออกไป
เหยื่อรายใหม่ที่ว่า...หมายถึงฉันงั้นสินะ!!
?เอาไงดี มีจอง ฉันว่ามันคงรู้ตัวแล้วหาทางเข้ามาจากที่อื่นแน่ๆ เลย?
?ไม่หรอก ฉันสัมผัสได้ว่ามีสิ่งแปลกปลอมกำลังคืบคลานอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้แหละ กลิ่นของศัตรู...?
แว้กกกก!!~ ยัยบ้านั่นท่าทางน่ากลัวเป็นบ้า มีบรรพบุรุษเป็นหมารึไงยะ ถึงได้ดมกลิ่นเร็วปานนั้นน่ะ ทำไงดี จะอยู่ตรงนี้รอให้พวกนั้นดมกลิ่นจนเจอก็ไม่ได้ จะวิ่งหนี ขาเจ้ากรรมก็ดันก้าวไม่ออกซะดื้อๆ นี่ฉันก้าวล้ำเข้ามาในอาณาเขตแห่งนี้แค่เพียงสามก้าวก็ต้องมาจบชีวิตลงแล้วหรือเนี่ย ไม่นะ! ใครมันจะไปอยากตายกันเล่า
?พวกเธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ มีจอง!?
เสียงสวรรค์ดังขึ้นก่อนร่างสูงของผู้มาเยือนใหม่จะเดินสง่าเข้ามาหากลุ่มผู้หญิงอันตรายกลุ่มนั้น
ใบหน้าขาวเนียนสไตล์เกาหลี คิ้วเข้ม ปากนิด ผมสีทรายดูดีไปอีกแบบ เทวดามาโปรดฉันแล้วแหงๆ หล่อจังเลยแฮะ อยากจะลองเข้าไปสัมผัสเรือนผมสีสวยนั่นสักครั้งจังเลยอ่า~ นี่ฉันเพ้ออะไรอยู่เนี่ย
?แล้วนายล่ะมาทำอะไรที่นี่ เซจุน?
เนื้อคู่แน่ๆ ขนาดชื่อเกาหลียังคล้องจองกันซะขนาดนี้ ไม่ใช่เนื้อคู่ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว หลายคนอาจจะแปลกใจที่ว่าทำไมชื่อฉันถึงเป็นชื่อเกาหลี ก็เพราะคุณยายของฉันที่มีเชื้อสายเกาหลีเป็นคนตั้งให้ ฉันเลยกลายเป็นเด็กญี่ปุ่นที่มีชื่อเกาหลีไปโดยปริยายอย่างไม่ต้องสงสัยไงล่ะ
ช่างเรื่องไร้สาระไม่มีแก่นสารของฉันก่อนเถอะ มาดูสถานการณ์ตรงหน้ากันต่อดีกว่าว่าชายหนุ่มสุดหล่อคนนั้นเขามาทำอะไร เอ๊ะ หรือว่าจะมาช่วยฉันกันนะ
?สายฉันรายงานมาว่าเด็กนักเรียนที่ย้ายเข้ามาเรียนที่นี่มักจะเดินทางไปไม่ถึงห้องประธานนักเรียน เพราะมักจะมีพวกลิ่วล้อมาดักหน้าอยู่เสมอ ซึ่งฉันไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าพวกที่เป็นแค่สมุนจิ้งจกที่ว่าจะเป็นเธอ!? เสียงเรียบเฉยราวกับไม่เกรงกลัวสิ่งใดพูดขึ้น
น้ำเสียงของเขามันช่างทรงพลังอำนาจอะไรเช่นนี้นะ ฉันไม่ได้คิดไปเองแน่นอน เพราะถ้าฉันคิดไปเอง ยัยผู้หญิงพวกนั้นคงไม่ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าแบบนี้หรอก -O-!!
?ฉันก็แค่มารอต้อนรับเด็กใหม่ก็เท่านั้นเอง ถ้าไม่เก่งจริง...ยังไงซะก็คงไม่รอดถึงสามวันแน่ๆ จะให้พวกที่ไม่เอาไหนเข้าไปเหยียบสถานที่ที่เต็มไปด้วยความสนุกแบบนั้นได้ยังไงกัน!?
ยัยมีจองหัวหน้าแก๊งสาวโหดพูดขึ้นหน้าตาเฉย ถ้าเลือกได้ เธอคิดว่าฉันพิศวาสอยากจะมาเหยียบที่นี่นักรึไงกันเล่า ไม่มีใครเขาอยากจะมาเลยสักนิด โดยเฉพาะฉัน!!
?เรื่องนั้นไม่ใช่หน้าที่ของเธอที่จะมาพิสูจน์ ในฐานะที่ฉันเป็นประธานนักเรียนของที่นี่ ฉันขอสั่งให้พวกเธอจงไปซะ!?
ใช่ๆๆ ไปให้หมดเลย จะไปไหนก็ไปเลยไป๊!!
?เชอะ! ฝากไว้ก่อนเถอะเซจุน พวกเรา ไป!!?
เมื่อเลือกไม่ได้ ยัยสาวจอมโหดก็เดินจากไป ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก สองมือกุมแนบหัวใจเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง อย่างน้อยๆ หัวใจฉันมันก็ยังคงเต้นอยู่ นึกว่าจะต้องตายจริงๆ แล้วนะเนี่ย
?ออกมาได้แล้ว? เสียงเข้มๆ ดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะหันซ้ายหันขวามองดูชายหนุ่มตรงหน้าว่าเขาพูดกับใครอยู่กันแน่
?.....?
?ถ้าไม่ออกมาก็ซ่อนอยู่ตรงนั้นรอให้ใครสักคนมาเห็นแล้วฆ่าเธอก็แล้วกัน ฉันไปล่ะ? ว่าจบชายหนุ่มก็ทำท่าว่าจะเดินจากไป ทำให้ฉันต้องรีบออกจากที่ซ่อนอย่างด่วนแบบไม่กลัวตาย
?เฮ้ๆๆ เดี๋ยวสิ! ฉันออกมาแล้วนี่ไง?
เขารู้ได้ยังไงกันนะว่าฉันซ่อนอยู่ตรงนั้น มีตาหลังรึไงกันผู้ชายคนนี้
?ถ้าคิดจะหลบซ่อนให้มิดๆ เสียงหายใจควรจะเบากว่านี้ ไม่งั้นเธออาจจะตายโดยที่ไม่รู้ตัว?
เลิกพูดเรื่องตายสักทีจะได้ไหมเนี่ย ไม่มีคำอื่นที่ฟังแล้วทำให้ฉันมีกำลังใจที่จะหายใจต่อไปรึไงกันเล่า
?ขะ...ขอบคุณที่ช่วยนะ ถ้าไม่ได้นาย ฉันคงแย่?
?ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ว่าแต่เธอ...? เว้นช่วงก่อนจะก้มมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดหยาม ?...คิดยังไงถึงได้มาเรียนแลกเปลี่ยนที่นี่ ไม่มีวิธีฆ่าตัวตายแบบอื่นที่ดีกว่านี้แล้วรึไง?
?ฉันถูกอาจารย์ปล่อยเกาะน่ะสิ ทั้งๆ ที่ลงชื่อจะไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ประเทศไทยแล้วแท้ๆ มารู้ตัวอีกทีก็ถูกหลอกให้เซ็นชื่อมาเรียนแลกเปลี่ยนที่เกาหลี แถมยังเป็นที่นี่อีกต่างหาก -[]-!? ฉันเล่าประวัติความเป็นมาของความซวยให้ชายตรงหน้าฟัง
?หึ! ชีวิตเธอมันหดสั้นลงแล้วล่ะสาวน้อย ก่อนตายอยากจะทำอะไรก็จงรีบทำซะ ไม่งั้นตายไปอาจจะเสียดาย?
ปัดโธ่เว้ย!! ก็บอกแล้วไงว่าเลิกพูดเรื่องพรรค์นั้นสักที นี่ฉันต้องมาตายในที่แบบนี้จริงๆ เหรอเนี่ย ใครมันจะไปรับได้ ยังไงซะฉันก็จะไม่มีวันยอมตายแน่นอน
ฉันจะต้องรอดไปจากโรงเรียนนรกแห่งนี้ให้ได้ ต้องทำให้ได้!!
ฉันเดินตามหลังนายเซจุนมาจนถึงหอพัก ระหว่างทางที่เดินมาจนถึงที่นี่ หมอนั่นก็อธิบายถึงกฎ กติกา มารยาทและทักษะการเอาตัวรอดให้ฉันฟังอย่างคร่าวๆ
ทุกคนที่นี่ถูกบังคับให้ต้องอยู่หอในตลอดการศึกษา ก่อนสามทุ่มนักเรียนชาย-หญิงจะต้องไปลงชื่อเข้านอนที่ห้องโถงใหญ่ภายในหอทุกวัน ถ้าไม่อยากกลายเป็นศพก็จงอย่าไปช้าแม้วินาทีเดียว
หอพักของที่นี่สร้างเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ มีห้องโถงใหญ่ที่ว่าตั้งตระหง่านอยู่ชั้นล่างตรงกลางเพื่อกั้นเขตแดนระหว่างชาย-หญิง มีด้วยกันทั้งหมดสิบสามชั้น ชั้นบนสุดเป็นเขตหวงห้ามเพราะเป็นที่พำนักของเหล่ายอดนักสู้ที่ควบคุมโรงเรียน นี่ฉันมาศึกษาหาความรู้หรือมาทำสงครามโลกกันแน่นะเนี่ย!
?นี่ก็เลยเวลาอาหารเย็นไปมาก คงไม่มีอาหารเหลือแล้วล่ะ สามทุ่มตรงให้เธอรีบลงไปที่ห้องโถงชั้นล่าง รายงานตัวกับลีซัมซุน หมอนั่นเป็นประธานของหอพักรวมแห่งนี้ เอ๊าะ! ที่หลังเธอต้องเรียกฉันว่ารุ่นพี่เพราะฉันแก่กว่าเธอหนึ่งปี หมดหน้าที่ของฉันแล้ว...โชคดี?
ไม่รอให้ฉันได้ทันถามเรื่องมากมายที่อยากจะรู้จนอกแทบระเบิด เซจุนก็เดินจากไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้ฉันต้องยืนอยู่หน้าห้องพักหมายเลข 13 แต่เพียงผู้เดียว
แล้วฉันจะตรัสรู้ได้ยังไงว่าคนไหนคือลีซัมซุนอะไรนั่นของนายกันน่ะหาา~
[อีกสิบห้านาทีจะสามทุ่มตรง]
ถึงจะกลัวจับใจแค่ไหน แต่ยังไงซะฉันก็ต้องทำตามกฎของที่นี่ แต่ละก้าวของการเดินตามหาประธานหอพักนั้นฉันถูกสายตานับร้อยๆ คู่จ้องมองอย่างไม่ขาดสาย
?ยัยนั่นใครกัน...ไม่เคยเห็นหน้า?
?เห็นว่าเป็นเด็กใหม่ ได้ข่าวว่าเซจุนของพวกเราลดตัวไปรับถึงหน้าโรงเรียนแน่ะ มันน่านักเชียวนังนั่น!!?
สายลมแห่งความอาฆาตพัดโฉบผ่านหน้าฉันไปในทันทีที่สองสาวเสวนากันจบประโยค แต่นี่มันไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมามัวกลัวอยู่แบบนี้ ต้องหาประธานหอให้เจออย่างเร่งด่วนแล้วล่ะ ว่าแต่นายซัมซุนที่ว่ามัวแต่ไปมุดอยู่ที่รูไหนกันล่ะเนี่ย
ตึกตึกตึ่ง!!!
ราวกับเกิดแผ่นดินไหวกลางห้องโถงใหญ่ เมื่อฉันดันเซ่อเดินไปชนแผงอกกว้างของใครบางคนเข้าให้อย่างจังโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ เจ็บปวดรวดร้าวแบบนี้หัวฉันแตกรึเปล่านะ ฉันที่เป็นฝ่ายชนเขาแท้ๆ กลับล้มก้นจ้ำพื้นเสียเอง น่าอายกว่านี้มีอีกไหมเนี่ย
ฉันคิดไปเองรึเปล่านะว่าบรรยากาศที่ก่อนหน้าเคยเสียงดังสนั่นหู บัดนี้กลับเงียบกริบลงทันทีที่ฉันสะเหล่อเดินไปชนร่างสูงของใครบางคน สิ่งที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าตอนนี้มีแค่รองเท้าหนังสีดำเงาวับเท่านั้น ความเงียบที่ไม่มีแม้กระทั่งเสียงลมพัดทำให้ฉันไม่กล้าเงยขึ้นมองคนตรงหน้า ด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างที่ฉันเองก็ไม่สามารถหาคำใดมาอธิบายเป็นคำพูดได้ แค่ทำตามสัญชาตญาณเอาตัวรอดเท่านั้น
บรรยากาศยิ่งเงียบยิ่งน่ากลัวแฮะ -_-?
?ขะ...ขอโทษด้วย พอดีว่าฉันไม่ทันดู...?
ฉันรีบขอโทษขอโพยก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและทำท่าว่าจะจากไปแบบเนียนๆ แต่เพียงแค่สามก้าวที่ฉันกำลังจะเดินหนีความผิดที่ไม่ได้ตั้งใจ ร่างฉันก็ถูกกระชากอย่างแรง ส่งผลให้ฉันหันมาสบตากับเจ้าของมือปริศนาเข้าให้อย่างจัง...
ทันทีที่เห็นใบหน้าของเจ้าของมือปริศนา ฉันก็อ้าปากด้วยความตกใจ หัวใจเต้นรัวขึ้นอย่างไร้เหตุผล หน้ามืด เลือดลมในท้องตีกันพัลวันไปหมด
O[]O!!!
ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มนิรนามต้นเหตุที่สามารถทำให้เสียงที่ดังราวนรกแตกเงียบลงได้ใช้ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองราวกับว่าฉันเป็นตัวน่าเกลียดน่ากลัวก็ไม่ปาน ทำให้อดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าฉันทำอะไรผิดมากนักรึไง แค่เผลอจ้องหน้าเขานานไปหน่อยเท่านั้นเอง ก็ใครใช้ให้หมอนี่เกิดมาหน้าตาหล่อจนฉันละสายตาไม่ได้กันล่ะ มันไม่ใช่ความผิดของฉันเลยสักนิดนะ เขานั่นแหละที่ผิด!!
?อะ...โอ๊ย นี่!!?
คิ้วหนาทั้งสองเริ่มขมวดเข้าหากัน มือหนาที่กำลังจับต้นแขนฉันอยู่จู่ๆ ก็ออกแรงบีบโดยไม่รู้สาเหตุจนฉันต้องร้องเสียงหลงเพราะความเจ็บ หมอนี่กินอะไรเป็นอาหารเช้ากันแน่นะ พละกำลังถึงได้มีมากมายแบบนี้ ริมฝีปากบางกระจับเริ่มจะมีรอยยิ้มเล็กๆ ผุดขึ้นมา ราวกับว่ามีความสุขที่เห็นฉันส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดยังไงยังงั้น ป่าเถื่อนซะจริงหมอนี่!!
และที่สำคัญไปมากกว่านั้น ทำไมถึงได้มองฉันด้วยสายตาอาฆาตพยาบาทแบบนั้น ด้วยหน้าตากับนิสัยไปคนละทางเลย ผู้ชายคนนี้หน้าตาโคตรจะดีแต่นิสัยเลวชาติชะมัด!!
?ใครอนุญาตให้เธอมองหน้าฉัน ยัยโง่!?
นะ...นั่นปากเหรอ แล้วเมื่อกี้นี้เขาว่าไงนะ ยัยโง่อย่างงั้นเหรอ...มากไปแล้วนะ กล้าดียังไงมาด่าคนที่เพิ่งจะเคยเจอครั้งแรกด้วยคำพูดที่รุนแรงแบบนั้น >O<!!
?แล้วทำไมฉันจะต้องขออนุญาตนายด้วย มีป้ายติดเอาไว้ตรงหลืบไหนไม่ทราบว่ากำลังซ่อมแซมอยู่ ห้ามมองน่ะ!!?
ไม่รู้ว่าฉันไปเที่ยวขุดเอาความกล้ามาจากไหน รู้ตัวอีกทีฉันก็สามารถทำให้คนทั้งห้องโถงอ้าปากค้างไปตามๆ กันเพียงเพราะคำพูดไม่กี่คำของฉันเอง
สรุปคือ...ฉันไม่ควรจะพูดแบบนั้นสินะ
?เธอกล้าดียังไง? ร่างสูงขบฟันพูด ก่อนจะคลายมือที่บีบต้นแขนฉันออก แต่เปลี่ยนมาเป็นบีบที่คอฉันแทน อ๊ากกก!! หมอนี่กะจะฆ่าฉันให้ตายคามือเลยรึไง แค่เดินชนเท่านั้นเองนะ แค่เดินชนจริงๆ น้า~
?แอ๊ก ฉะ...ฉันขอโทษนายก็ได้ ทีนี้ปล่อยฉันไปได้รึยัง...แค่ก? ฉันพูดตะกุกตะกักพร้อมทั้งพยายามไขว่คว้าหาที่พึ่งพิง แรงบีบที่คอก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ฉันจะตายอยู่แล้วนะตาบ้า!
?เฮ้ย! นั่นมันยัยเซ่อที่เจอเมื่อวานนี่หว่า ไปทำอีท่าไหนถึงได้มาอยู่ที่นี่กันล่ะเนี่ย?
เสียงเข้มๆ ดังขึ้นในขณะที่เปลือกตาฉันใกล้จะปิดเต็มที ลมหายใจเฮือกสุดท้ายกำลังจะหมดลงในไม่ช้า อะไรกัน นี่ฉันเปิดตัวมาได้สองตอนเศษๆ จะต้องมาตายแล้วเหรอเนี่ย ไม่นะ ฉันไม่ย้อมมมม!!~
?แกรู้จัก??
เสียงของไอ้ซาตานจอมโหดถาม ขณะที่มือหนาก็ยังคงกำคอฉันเอาไว้แน่น ฉันรู้สึกเหมือนว่าเท้าทั้งสองของตัวเองลอยขึ้นจากพื้นเพราะถูกยก โฮ ชีวิตที่ใกล้จะตายนี่มันช่างน่ากลัวอะไรเช่นนี้
?ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัวหรอก แต่นั่นมันผู้หญิงนะโว้ย แกจะฆ่าคนในห้องโถงที่ฉันชอบมานั่งจู๋จี๋กับสาวๆ ไม่ได้นะ?
?แล้วแกจะสั่งให้ฉันปล่อยเธอ...?
?ฉันไม่บังอาจขนาดนั้นหรอก แค่อยากจะบอกให้แกคิดดูให้ดี ถ้ายัยนี่ตายไป ประชากรหญิงสวยก็ต้องลดลงไปอีกหนึ่งคนเชียวนะเว้ย?
?แอ่กๆ ปละ...ปล่อยฉันนะ ขะ...ขอโทษ.....? ฉันได้แต่พร่ำบอกคำว่าขอโทษไปอย่างไม่คิดถึงศักดิ์ศรี วินาทีนี้ไม่มีใครใจกล้าเข้ามาช่วยฉันเลยจริงๆ สินะ ใจร้ายเกินไปแล้วนะคนพวกนี้
?สัญญาสิว่าจะยอมเป็นทาสของฉันไปจนวันตาย?
ฮะ? ไอ้โหดนั่นมันว่าไงนะ ให้เป็นทาสมันอย่างงั้นเหรอ แถมยังค่อยๆ คลายมือออกจากคอของฉันนิดหน่อยเพื่อให้ฉันเปิดปากพูดได้ ฉันควรจะขอบใจเขาด้วยดีไหมล่ะเนี่ย?
?รีบสัญญาสิยัยทึ่ม ไม่งั้นเธอตายแน่!?
นายคนนี้ OoO!! คนที่เจอกันเมื่อวานนี่นา ไอ้หน้าหล่อที่เข้ามาทักตอนที่ฉันกำลังแอบดูไอ้พวกนักเลงยกพวกตีกัน เขามาทำอะไรที่นี่
?นายจะให้ฉันเป็นทาสของนายจนวันตายสินะ...? ฉันย้อนถามชายตรงหน้า
เขามองฉันด้วยสายตาที่น่ากลัว แค่เพียงได้จ้องลึกเข้าไปในดวงตา ความรู้สึกหวาดผวาก็บุกเข้าโจมตีฉันในทันที มันเป็นความรู้สึกที่น่าขยะแขยงอะไรเช่นนี้นะ
?นั่นคือทางเดียวที่มันจะทำให้เธอต่อยอดลมหายใจของตัวเองให้ยาวขึ้นไปอีกหน่อย? เสียงเรียบตอบกลับ
?ถ้าฉันปฏิเสธล่ะ?
ฉันไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองทำผิดร้ายแรงอะไรนักหนา กะอีแค่เดินชนเขาเท่านั้นเองนะ บ้าบอไร้สาระสิ้นดี!
?เธอก็จะถูกฆ่าตายโดยไม่ต้องสงสัย?
นั่นสินะ...จะอยู่หรือตาย ทำไมฉันจะต้องให้คนคนนี้มาตัดสินให้ด้วย ชีวิตของฉันมันก็ต้องเป็นฉันเองที่มีสิทธิ์เลือก ไม่ใช่เขาซะหน่อย!
?ถ้าอย่างงั้นฉันขอปฏิเสธ! และจะไม่ยอมถูกนายฆ่าตายที่นี่และวันนี้ด้วย!!?
หลายคนถึงกับหวีดร้องเมื่อฉันตะโกนประโยคนั้นใส่หน้าซาตานโฉด ฉันไม่ได้ทำแบบนี้เพื่อให้ทุกคนมองว่าฉันแข็งแกร่ง แต่ฉันทำเพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนที่นี่รับรู้ว่าฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะอยากตาย
ฉันจะไม่ยอมให้ใครที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของฉันมาพูดจาข่มเหงและกระทำชำเราฉันอีกแล้ว สู้ก็ตาย ไม่สู้ก็ไม่มีทางรอด...ถ้างั้นฉันจะสู้จนตัวตายเลยก็แล้วกัน!!
ไอ้ที่ว่าร้ายของนาย...ขอฉันดูหน่อยซิว่ามันจะแค่ไหนกันเชียว!
เพราะความปากไวไปท้าทายขาใหญ่จอมโหดเข้า เลยกลายเป็นจุดเริ่มต้นความซวยแบบเต็มรูปแบบ แล้วเซรันจะรับมือกับจอมโหดยังไงต้อง ติดตามอ่านใน Snow Heart จุดชนวนหัวใจเปลี่ยนร้ายให้เป็นรัก ฉบับเต็ม หาซื้อได้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป หรือเว็บไซต์ http://www.bongkoch.com/catalog/product ... ts_id=7782