บทนำ
วันที่ 1 สิงหาคม พุทธศักราช 2542...
ภายในห้องสีดำมืดสนิท ฉันกำลังนั่งมองท้องฟ้าที่สว่างเจิดจ้าไปด้วยแสงอาทิตย์ ขอบตาล่างเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่มักจะไหลออกมาในทุกๆ วัน เหม่อมองบนท้องฟ้าเพื่อเฝ้ารอบางสิ่งบางอย่าง แม้ใครหลายคนจะมีสิ่งสำคัญที่ยิ่งใหญ่กว่า อย่างเช่นการบรรลุความฝัน หรือการเฝ้ามองว่าเมื่อไรตัวเองจะเติบโตขึ้น แต่สิ่งสำคัญของฉันนั่นคือการรอคอย...คอยพ่อแม่ที่จะกลับมาหาฉัน คอยเด็กผู้ชายคนนั้นที่จะกลับมาหาฉัน คอยใครสักคนที่เป็นห่วงฉัน ใครสักคนที่รักฉันอย่างจริงใจ และไม่มีทางจะทิ้งฉันไปไหน
?เพลิดเพลิน...?
ฉันสะดุ้งขึ้นเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง เสียงของใครสักคนที่กำลังเรียกชื่อฉัน ใครกันน่ะ? ฉันเหลียวซ้าย...เหลียวขวาเพื่อมองหาต้นเสียงปริศนานั้น ทว่าฉันมองไม่เห็นใครเลยนอกจากข้าวของเก่าๆ ที่ถูกวางเอาไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ
?ฉันอยู่ในนี้?
?ธะ...เธอเป็นใคร?? ฉันตอบกลับเจ้าของเสียงพลางกลอกสายตาไปมาด้วยความกลัว ในบ้านหลังนี้นอกจากตัวฉันเองก็ไม่มีใครอีกแล้วนี่นา
?ฉันเหรอ? ฉันก็คือเธอยังไงล่ะ?
?เธอเดินมาหาฉันสิ แล้วเธอจะรู้เอง?
?แล้วเธออยู่ที่ไหน?
?กระจกบานใหญ่สีน้ำตาล เธอมองเห็นมั้ย?
ฉันมองตรงไปยังกระจกบานใหญ่สีน้ำตาลที่ป้าเคยบอกว่ามันเป็นของท่านแม่หญิงชม้อยคล้อยชื่นบาน บรรพบุรุษของเรา กระจกนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น หยากไย่เต็มไปหมดเพราะไม่มีใครจะทำความสะอาด รวมถึงฉันที่ปล่อยให้บ้านดูสกปรก ฉันเดินไปยืนที่หน้ากระจกบานนั้นแล้วมองเงาสะท้อนของตัวเองอย่างสงสัย
?เดินเข้ามาเลยเพลิดเพลิน?
?นี่มันกระจกนะ?
?ฉันอยู่ข้างในนั้น เธอเดินเข้ามาเลยเพลิดเพลิน...มาหาฉัน?
ฉันยืนชั่งใจสักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปในกระจกตามเสียงปริศนานั้น ไม่น่าเชื่อที่ฉันสามารถเข้ามาในกระจกบานนี้ได้ ทันทีที่เดินเข้ามาฉันก็พบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาเหมือนฉันไม่มีผิด
?เธอเหงามากเลยใช่มั้ย??
ฉันพยักยักหน้าเบาๆ เด็กผู้หญิงฝาแฝด (คิดว่า) ยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยนพร้อมยื่นมือเล็กๆ ของเธอให้จับ ฉันจับมือนั้นด้วยความเต็มใจและยิ้มตอบ
?ต่อไปนี้เธอไม่ต้องอยู่คนเดียวแล้วนะ เพราะฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง...ตลอดไป ^^?
ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านมานานเท่าไหร่ แต่ที่ฉันรู้คือในกระจกที่ฉันเข้ามาอยู่มันเหมือนกับที่ที่ฉันจากมามาก เพียงแต่ในโลกนี้ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากฉันและตัวฉันอีกคน ที่สำคัญอีกฟากของกระจกมันมีแต่สีดำเท่านั้น เธอเป็นเพื่อนที่ดีมากสำหรับฉัน พวกเราเล่นกันอย่างสนุกสนานจนฉันลืมอะไรบางอย่างไปเสียสนิทเลย...
กริ๊งๆ กริ๊งๆ!
เสียงโทรศัพท์ดังมาจากอีกฟากของกระจก สงสัยต้องเป็นป้าโทรมาหาฉันแน่ๆ ป้าที่อยู่ที่กรุงโรมมักจะโทรหาฉันอยู่บ่อยๆ ตั้งแต่พ่อกับแม่ฉันหายไป ฉันลืมป้าคนสำคัญของฉันไปได้ยังไงกันนะ
?ป้าฉันเป็นห่วงแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนจะได้มั้ย?
?แต่ถ้าเธอไปเธอจะต้องกลับไปใช้ชีวิตที่ไม่มีใครเหมือนเดิมนะ เธอมาอยู่กับฉันดีกว่า อยู่ที่นี่และสร้างโลกของเราทั้งสองด้วยกัน ^O^?
?ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ชีวิตฉันต้องดำเนินต่อไปโดยมีคนอื่นๆ ด้วยนะ อย่างเช่นว่าฉันต้องไปเรียนหนังสือ ฉันต้องเอ็นทรานซ์หรือต้องทำงานในอนาคต?
?.....?
?เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมาเล่นกับเธอใหม่ วันนี้ฉันต้องกลับแล้วจริงๆ ^-^?
?เธออยากกลับมาก...ขนาดนั้นเลยเหรอ?
?อื้ม?
?ถ้าเธออยากกลับฉันก็จะไม่รั้งเธอเอาไว้ ฉันจะแลกชีวิตครึ่งหนึ่งของฉันให้กับเธอ เพื่อให้เธอออกไปใช้ชีวิตในโลกของเธอ แต่ว่าพอเธออายุครบ 19 ปี?
?.....?
?เธอจะต้องตาย เธอยังอยากจะออกไปอยู่มั้ยเพลิดเพลิน?
?ฉันก็ต้องอยากกลับไปอยู่แล้ว ไว้พรุ่งนี้เราเจอกันใหม่นะเพลิดเพลินอีกคน ^^?
?เธอสัญญานะว่าต้องกลับมา?
?สัญญาสิ?
?แล้วก็...สุขสันต์วันเกิดนะเพลิดเพลิน?
?ขอบใจจ้ะ ^-^?
เราทั้งคู่ยิ้มให้กัน จากนั้นฉันจึงเดินกลับเข้าไปในกระจกอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนมืดและรกของตัวเองเหมือนเดิม
กริ๊งๆ กริ๊งๆ
เสียงโทรศัพท์บ้านยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุดตั้งแต่เมื่อกี้ ฉันเลยรีบวิ่งออกจากห้องแล้วไปรับโทรศัพท์ นั่นไง! เป็นป้าจริงๆ ด้วย ฉันคุยกับป้าอย่างปกติเหมือนเคย และตั้งแต่นั้นฉันก็ไม่สามารถจำเรื่องราวของโลกในกระจกได้อีกเลย...
1
เฮือก!
ฉันสะดุ้งตัวตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างกายและใบหน้าเต็มใบด้วยเม็ดเหงื่อมากมาย รวมถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ฉันสัมผัสได้มันถี่ขึ้นเรื่อยๆ ให้ฉันรับรู้ว่าสิ่งที่ฉันเห็นเป็นเพียงแค่ความฝัน กี่ครั้งแล้วที่ฉันมองเห็นภาพของตัวเองในวัยเยาว์กับเรื่องราวแปลกๆ ของผู้หญิงที่หน้าเหมือนตัวเอง ฝันร้ายนั้นทำร้ายฉันอีกแล้ว... ฉันมองนาฬิกาเรือนเล็กที่อยู่บนหัวเตียงซึ่งตอนนี้ได้บ่งบอกว่าถึงเวลาเริ่มต้นวันใหม่เสียที!
วันที่ 18 มิถุนายน พุทธศักราช 2554...
?กรี๊ดดดดด!! ต๋ง หม่งเหมียว ขื่อ ต๋ง หม่งเหมียว ขื่อ โอ ละ ลือ โอ ละ ลือ โอ ละ เหมียว เหมียว อา แหล่ คือ~~?
?-_-?
?อา คั่น ละ เหมี่ยว ขื่อ โอ ละ ลือ โอ ละ ลือ~?
?-_-^?
ฉันใช้ความพยายามอย่างมากที่จะต้องทนฟังไอ้เพลงแมวหอนนี่จนจบ ไม่ใช่จบเพลง! แต่จบงานนี้ต่างหาก TOT;; ดูอีตาพี่กะเทยคนนั้นสิ เต้นซะนมปลอมจะหลุดออกมาจากเสื้ออยู่แล้ว แล้วไหนๆ ดูผู้ชายอีกคนที่กำลังเอาลิ้นเลียรองเท้าตัวเองตรงนู้น อ๊ากกกก ฉันถึงบอกไงว่าฉันโคตรเกลียดมหาวิทยาลัยเลย >O<!!!!!
?น้องเพลิดเพลิน เรามาโย่วกันดีกว่านะจ๊ะ?
?พี่ไปโย่วคนเดียวเหอะ?
ขอหาก้อนหินมาอุดรูหูก่อนจะได้มั้ยยะ
?ถ้าน้องเพลิดเพลินไม่ดิ้น พี่เส่ยก็ไม่มันส์น่ะสิจ๊ะ T^T?
?-_-;;?
ฉันทำหน้าตายพร้อมกับเดินหนีออกมานั่งในที่ที่มันห่างไกลจากไอ้เสียงน่ารำคาญของเจ๊จูเลียต แกนนำสีเสื้อที่ทำให้การเมืองต้องวุ่นวายและบ้านเมืองก็จะไม่สงบสุข >O< (คุกค่ะคุก -_-) ล้อเล่นค่ะ! เจ๊จูเลียตแกเป็นเจ้าแม่ในการจัดงานรับน้องเฟรชชี่ปี 1 ต่างหากล่ะ -..-
แพล่มมานาน ขอซีนคนสวย รวยและเก่งคนนี้แนะนำตัวก่อน อะแฮ่มๆ กระแอมให้พองาม ข้าพเจ้ามีชื่อว่านางสาวพลอยไพลิน สว่างวาบ แต่ไม่ว่าใครๆ ก็เรียกข้าพเจ้าว่า ?เพลิดเพลิน? นั่นคือชื่อเล่นฉันเอง และหากออกเสียงควบกล้ำยาก จะเรียกว่าสวยก็ไม่ว่ากัน -.,- พ่อฉันเป็นประธานาธิบดีอยู่ที่อเมริกา ส่วนแม่ก็เคยเป็นอดีตแฟนเก่าเดวิด เบคแฮม ตอนนี้อยู่กรุงลอนดอน ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ แต่ที่สำคัญฉันสวยที่สุด ^^//
?เพลิดเพลิน พอจบงานแล้วแกจะไปไหนต่อรึเปล่าวะ?
?อืม...ไม่รู้สินะ ทำไมเหรอ =O=?
และนี่คือ ?เป็นปลา? เพื่อนสนิทของฉันที่ได้ร่วมผ่านลมฝน ร้อน ทราย เฮอริเคนและทอร์นาโดมาด้วยกันในช่วงแอดมิดชั่นที่ผ่านมา แต่ด้วยความโง่ขั้นบรมของพวกเรา T_T (ไม่อยากจะยอมรับเลยจริงๆ) มันทำให้ฉันและเป็นปลาไม่ประสบความสำเร็จในการสอบ จนเราทั้งคู่ต้องตัดสินใจถีบตัวเองมาเรียนที่มหาวิทยาลัยอินเตอร์แห่งหนึ่งที่ค่าเทอมไม่รู้จะแพงไปเพื่อใคร -..-
?ไปนัดบอดแทนฉันหน่อยสิ TOT?
?หา -O-??? ยัยบ้านี่กำลังพูดเรื่องอะไรวะคะ
?นัดบอดน่ะนัดบอด แกช่วยไปนัดบอดแทนฉันจะได้มั้ย ขอร้องล่ะเพลิน เห็นแก่ฉันที่เป็นเพื่อนแกมา 3 ปีติดกันจะได้มั้ย?
?นัดบอด นัดเบิดอะไรของแก ฉันไม่ไปหรอก -_-;;?
ด้วยความรักเพื่อนมาก ฉันเลยตัดสินใจปฏิเสธมันทันที -_- ตัวเองนัดเองแท้ๆ ยังจะต้องมาลำบากให้คนอื่นไปแทนอีก ไม่เข้าเรื่องเลยจริงๆ
?แกไม่รักฉันเหรอ T_T?
?รัก?
?แล้วทำไมแกไม่ทำเพื่อฉันล่ะ >O<?
?แต่ฉันรักตัวเองมากกว่า?
?ไอ้คนเห็นแก่ตัว ไม่รักเพื่อน!?
?ฉันไม่เจ็บหรอก ฉันหน้าด้าน -_-^?
เมื่อเป็นปลาได้ยินฉันพูดแบบนั้นเลยลงไปดีดดิ้นกับพื้น เฮ้ย! แก นี่มันพื้นปูนซีเมนต์ตราเสือนะเว้ย >O< พื้นเลยนะแก ไม่กลัวชุดเปื้อนเลยหรือยังง้ายยยย
?ผู้หญิงใจร้าย ใจดำ นิสัยไม่ดี งี่เง่า!!?
?นั่นแกพูดอะไรของแก๊~?
?คนไม่รักเพื่อน คนเห็นแก่ความสุขของตัวเอง ทำเพื่อเพื่อนไม่ได้ ฮือๆๆๆ!!!?
?แกอย่าเสียงดังสิวะ TOT?
ว้ากกกกก! คนแทบทั้งมหาวิทยาลัยหันมามองที่ฉันเป็นสายตาเดียวกันหมด พวกหล่อนจะมามองฉันทำไมยะ ก็รู้อยู่หรอกว่าหน้าตาดีเหมือนนาตาลี เกลโบวา อดีตภรรยาเฮียภราดร ศรีชาพันธุ์ แต่ก็ไม่เห็นจะต้องมองฉันแบบนั้นเลยนี่นา ใครก็ได้เอาปี๊บมาให้ฉันทีเถอะ T^T
?เธอมันผู้หญิ.!!!!!!!!?
?ฉันบอกว่าอย่าเสียงดัง?
ฉันพยายามจะพยุงร่างเพื่อนตัวเองขึ้นมาจากพื้นโบกเสือ T_T แต่ว่าไอ้เป็นปลามันสลัดแขนฉันทิ้งพร้อมโหวกเหวกต่อไป ปี๊บล่ะปี๊บ ปี๊บอยู่ที่ไหน ฉันจะเอามาคลุมหัวตัวเองด่วนเลย โว้ยยยย คนสวยปวดร้าว >O<!!
?ฉะ...ฉันไปก็ได้ T^T?
กระดากปากเป็นที่สุด ฉันพูดมันออกไปได้ยังง้ายยยย
?จริงหรือเปล่า ??
?จริงสิ T3T?
กรี๊ด! ทุกคนดูหน้ามันสิคะ เมื่อครู่นี้มันยังชักดิ้นชักงออยู่กับพื้นอยู่เลย เหตุใดเจ้าถึงยิ้มแฉ่งเหมือนคนเพิ่งอุจจาระเสร็จแบบนี้!! แกนี่มันสตอแหลที่สุดเลยไอ้เป็นปลา เพื่อนบ้า เพื่อนบอ ฮือๆๆ TT^TT
?แล้วจะมีใครไปเป็นเพื่อนฉันมั้ยอ่ะ?
อย่างน้อยมีคนไปเป็นเพื่อนฉันก็ยังดี เพราะฉันเคยได้ยินว่าไอ้นัดบอดเนี่ย -_- น่ากลัวอย่างมาก เพื่อนฉันคนหนึ่งเคยไปมาแล้ว มันบอกว่าตอนนั้นคนที่มันนัดบอดด้วยโดนผีสิงแล้วอะละวาดลั่นร้านส้มตำเลย!! นั่นแหละๆ...ฉันถึงต้องระวังตัวให้ดี -_-+
?ยัยพริกไทยไม่ว่าง ต้องไปช่วยแม่ดูแลพ่อที่ป่วยเป็นลูคิเมีย ส่วนมะเกลือก็ต้องไปทำงานที่คณะสถาปัตย์ เห็นบอกว่าจะมีงานอะไรบางอย่าง ท้องฟ้าก็ต้องไปเรียนพิเศษ และฉันก็ต้อง...?
?เออๆๆ พวกแกไปกันเหอะ -_-?
?จริงเหรอจ๊ะเพลินจ๋า ฉันรักแกที่สุดเลย ฝากด้วยนะ จุ๊บุ จุ๊บุ >3<?
เป็นปลาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ก่อนจะวิ่งไปไกลสุดสายตาขอบฟ้าสีคราม แผ่นดินสยาม~ อี๋ TOT น้ำลายแกติดแก้มฉันด้วย นึกขึ้นมาดีๆ ฉันน่าจะปล่อยให้มันดิ้นอยู่ที่พื้นต่อไปนะ ไม่น่ารับปากไปนัดบอดแทนมันเลยจริงจริ๊ง และคนที่โง่ที่สุดคือใครล่ะ...ฉันเอง ขอบใจ -_-;;
?น้องๆ เฟรชชี่เคอะ เข้าใจพี่จูเลียตชิมิเคอะ?
โอ้โห =O= ฉันว่าฉันร่อนมานั่งไกลแล้วนะ เสียงพี่จูเลียตยังตามมากระแทกแก้วหูฉันได้ถึงตรงนี้เชียว แล้วนั่นทำไมฉันรู้สึกเหมือนหัวพี่เขากำลังลอยมาใกล้ๆ ฉันเลยล่ะ พี่เขาถอดหัวได้ด้วยเหรอเนี่ย ตลกเป็นบ้าเลย ก๊ากๆๆ จะบ้าเหรอฟะ -*- คนบ้าอะไรถอดหัวได้
?คุณน้องเพลิดเพลินค้า!!!?
?คะ...ค้า TOT?
รู้แล้วๆ ความจริงคือเจ๊แกเดินมาหาฉันนี่เอง แถมยังแผดเสียงดัดจริตใส่ฉันอีก อ๊าก >O< เสียงพี่แสบไม่ไหวจะเคลียร์แล้วนะคะเนี่ย
?มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ!?
?หนู...หนูมานั่งดูดาวตกค่ะ T_T?
บอกฉันสิว่าคำนั้นฉันไม่ได้พูด โฮกกก
?ดูดาวตกตอนบ่ายสองเหรอคะคุณน้อง กลับไปเข้าฐานเลยค่ะ เพื่อนๆ เขาจะเริ่มเล่นเกมกันแล้ว?
?เกมอะไรคะ?
?ลิงชิงห่านค่ะคุณน้อง เข้าฐานด่วน - -+?
อ๊ากกกก แล้วทำไมเจ๊ต้องเอาห่านมาชิงกันด้วย ห่านนะพี่ไม่ใช่ลูกบอล จะได้โยนไปโยนมาได้ ถ้าเกิดเล่นไปนานแล้วมีคนติดเชื้อไข้หวัดนกล่ะ จากนั้นมันก็จะลามไปสู่อีกคน...อีกคน และมันก็จะลามไปทั่วประเทศไทย จนเราต้องปิดประเทศแล้วซี้แหงแก๋กันหมด ดังนั้นฉันไม่เล่นนนนนน >O<!!!!
แถวนี้มีจรวดที่จะพาฉันไปตงไห่พาราก้อนได้มั้ย -_-;;
ถามด้วยจิตมิตรไมตรีจริงๆ ตัวฉันในตอนนี้เหมือนตกโกดังทำเค้กมาไม่มีผิด ทั้งแป้ง ทั้งครีม ทั้งช็อกโกแลต แน่จริงก็เอากล่องกับโบมาติดให้ฉันเลยเซ่!!! คอยดูนะ ถ้ามีลูกมีหลานฉันจะบอกเขาว่าไม่ให้มางานรับน้องอีก งอแงๆๆ นี่มันงานรับน้องสยองขวัญตามชื่อหนังชัดๆ ที่น่าหงุดหงิดไปกว่านี้คือ ฉันต้องไปนัดบอด! ในสภาพที่ทุเรศลูกตาแบบนี้...ก็แบบนี้นั่นแหละ -_-
?แม่คะ ตัวอะไรเนี่ย หนูกลัว ฮือๆ TOT?
?(- -)+?
?อย่าไปมองลูก คนบ้าน่ะ ไปกันเถอะหนูดี?
?(- -)++?
ย่ะ ยัยหนูเลว ไปให้ไกลเลยนะ ไม่ต้องมายืนใกล้ฉันอีก เพราะฉันนี่แหละจะกินตับเธอ -_-;; ในขณะที่ฉันยืนบ่นกับตัวเอง รถแท็กซี่ที่ชาติหนึ่งจะว่างก็มาจอดเทียบอยู่หน้าฉันพอดิบพอดี ฉันเลยตัดสินใจขึ้นไปบนรถแล้วบอกลุงแกว่าจะไปตงไห่พาราก้อน แต่ฉันไม่เข้าใจว่าอีตาลุงนี่จะมองอะไรฉันนักหนา
?ลุงมองอะไรของลุงน่ะ -_-+?
ฉันถามไปตามตรง ไม่รู้จะทำกลัวให้มันได้อะไรขึ้นมา แต่ถ้าเกิดลุงนี่เป็นโจรล่ะ อย่าหวังเลยเหอะ ฉันมีระเบิดนิวเคลียร์นะเว้ย ลุงตายคาแท็กซี่แน่ - -;;
?หนูเป็นคนใช่มั้ย T^T?
?ก็คนน่ะสิ ลุงคิดว่าหนูเป็นอะไรล่ะ?
?หนูดูไม่เหมือนคนเลย?
?ลุงจะบอกว่าหนูสวยเหมือนอึ้ม พัชราภาพใช่ม้า ^O^?
?ลุงคิดว่าหนูเป็นผี T_T?
อ๊ายย หยาบคายที่สุด! หน้าตาสวย ดีและเริดสะแมนแตนอย่างฉันจะเหมือนผีได้ยังกันล่ะคะ ต้องเป็นเพราะไอ้แป้ง ครีม ช็อกโกแลตบ้าบอนั่นแหง็มเลย ที่ทำให้คนมองฉันแบบนี้ ปัดโธ่เว้ย!!! อย่าให้เจอที่มหาวิทยาลัยนะพี่จูเลียต หนูจะเอายาพิษของโรมิโอให้พี่กินจะได้ตายๆๆ ไปเลย >O< โว้ย ทำไมฉันเป็นนางเอกที่จิ.้ขนาดนี้ ไม่ค่ะ ฉันต้องจิตใจดี ^^;;
?ถึงแล้วจ้ะ?
?เท่าไหร่คะ?
?ลุงขอค่ากางเกงในก็พอ T^T?
ฉันลดสายตาลงมองที่เป้ากางเกงในของลุงคนขับแท็กซี่ -_-;; สิ่งที่ฉันเห็นมันอุบาทว์ยิ่งกว่าหน้าฉันในตอนนี้ซะอีก สมองของฉันมันเริ่มประมาณเหตุการณ์ทุกอย่าง ลุงแกฉี่แตกรดกางเกง =O=!!!!!!!
ฉันไม่ผิดใช่มั้ยคะ แหะๆ ^O^//
ในมือของฉันมีกระดาษจดสถานที่ วัน เวลา ชื่อคน บลาๆ ที่เป็นปลาเอามาให้ ในกระดาษนี้เขียนบอกว่าสถานที่นัดก็คือ ?ร้านโตงเตงติงนัง? ใครตั้งชื่อร้านฟะ ตั้งไม่นึกถึงคนที่จะเรียกเลยจริงๆ จากชื่อร้านก็ทำให้ฉันเดาได้เลยว่าไอ้คนที่นัดต้องหมกมุ่น โสมมและสกปรกแค่ไหน หน็อย ยัยเป็นปลา อย่าให้ฉันรอดไปได้นะ ฉันจะฆ่าแกโบกปูนตราเสือ (เป็นอะไรกับปูนตราเสือ -_-) ฉันเดินไป...เดินมา...เดินวน เออ เอาเข้าไป ให้มันได้อย่างนี้เหอะ หาร้านไม่เจอพ่ะย่ะค่ะ
?หาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ?
?หาแหวนครองพิภพเดอะลอร์ด ออฟ เดอะริง?
จู่ๆ ก็มีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เดินเข้ามาทักฉัน เขาถือเป็นผู้ชายตัวเล็กอยู่แต่ก็สูงกว่าเด็กผู้หญิงทั่วไป ริมฝีปากบางรูปกระจับเข้ากันกับดวงตากลมโตสีดำสนิท เพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร ฉันก็เลยตอบไปว่าฉันกำลังหาแหวนอยู่ -_- พอดีฉันเป็นโรคไม่ชอบคนแปลกหน้าน่ะ บ้าหรือเปล่าฟะ เข้ามาทักทำไม
?ฮ่าๆ เธอตลกจังเลย ^O^?
?ฮี่ๆ โฮะๆ ไม่ทราบว่าขำอะไรคะ -_-?
นายนี่ท่าจะประสาท มุกมันไม่เห็นจะฮาตรงไหนเลย แน่จริงถามคุณผู้อ่านดูเซ่! ฉันทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะเดินหนีไปตามหาร้านตุเลงๆ นั่นต่อไป แกไปอยู่ส่วนไหนของจักรวาลวะ ทำไมฉันหาไม่เจอสักที
?ผมชื่อมาริโอ้?
?-_-? อะไรของอีตานี่เนี่ย
?ครอบครัวผมรวยมาก มีบ้านที่ประเทศออสเตรเลีย ฝรั่งเศส อังกฤษ อเมริกา ไทยและพม่า?
?-_-;;? แล้วมาบอกฉันทำไมยะ คนกำลังหาร้านตุงๆ อยู่เฟ้ย ไม่ว่างรับฟัง
?มีคนมาทาบทามให้ไปแสดงหนังตั้งหลายครั้งแต่ผมหยิ่ง ไม่เล่น?
?-_-^?
?ด้วยความที่ผมหล่อมาก คุณคนสวย ผมขอจีบคุณได้มั้ย??
?=O=?
?^O^?
?ปะ...?
?^O^//?
?ไปตายซะ!!?
2
ณ ร้านโตงเตงติงนัง...
ไม่น่าเชื่อว่าไอ้บ้าโอริโอ้อะไรนั่นจะเดินตามฉันมาถึงที่นี่ เชื่อมั้ยว่าตั้งแต่นั้นฉันไม่ได้คุยกับไอ้หมอนี่เลยสักคำ อุตส่าห์ไล่ให้ไปแล้วเชียว ผู้ชายมันก็ชีกอกันทั้งโลกอ่ะค่ะ จีบกันหน้าด้านๆ ไม่อายหมาเลย (ไม่มีหมาสักตัว -_-) จนในที่สุดฉันก็หาร้านนี่เจอสักที
?ว้าว เราบังเอิญมาร้านนี้เหมือนกันเลย *O*?
?นายจะตามฉันมาทำไมเนี่ย?
?ฉันเปล่าตามนะ -3-?
?ก็เห็นอยู่ว่าตาม ยังจะเถียงอีก?
?เปล่าตาม?
แน่ะ! พูดจาไม่เข้าหู เดี๋ยวแม่ถีบเปรี้ยงไปดาวเสาร์เลย ฉันเดินเข้าไปในร้านแล้วหานัมเบอร์โต๊ะที่จดไว้ในกระดาษ...โต๊ะ 555 ชื่อร้านแปลกไม่พอ ยังจะชื่อโต๊ะแปลกอีก สิ่งที่ควรทำเวลานัดบอดมีอะไรบ้างนะ นั่ง คุย เล่น -..- หรือเปล่า? ฉันไม่เคยนี่นา อ๊ะ ทุกคนหันมามองหน้าฉันกันหมดแล้ว
?เธอชื่อเป็นปลาใช่มั้ย ^^?
?ฉันเป็นเพื่อนเป็นปลา ชื่อเพลิดเพลิน?
ฉันตอบเรียบๆ พร้อมกับเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะใหญ่ติดหน้าต่างร้าน ดูผู้หญิงกับผู้ชายพวกนี้สิ หน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ ต่อให้ทำศัลยกรรมก็ไม่สามารถดูดีขึ้นมาได้ T^T ฉันพูดแรงไปใช่มั้ย อาจจะเป็นเพราะฉันหน้าตาดีตั้งแต่เกิดเลยทำให้ฉันคิดอย่างงั้น โธ่ถัง เซ็งความสวยตัวเอง -^-
?แหม...ชื่อเธอกระดกลิ้นยากจังเลย?
?แล้วนายมาโต๊ะฉันทำไม ไปที่อื่นสิ ฉันจะทำธุระ?
ฉันว่านายปาจิงโก้ (?) ทันที แต่เขาก็ยังคงยืนปั้นหน้ายิ้มก่อนจะนั่งลงตรงข้ามฉัน นั่นก็คือฝั่งผู้ชายนั่นเอง กรี๊ด! ไอ้หน้าด้านนน นี่มันโต๊ะฉันนะยะไม่ใช่โต๊ะนาย จะตามฉันไปถึงสุไหงโก-ลกเลยหรือไง TOT
?นายจะมายุ่งอะไรกับฉันเนี่ย?
?ฉันไม่ได้ยุ่งอะไรเลยนะ ฉันก็มาทำธุระเหมือนกัน - -?
?ธุระบ้าอะไรนายถึงต้องมานั่งจ้องหน้าฉัน ฮะ!!?
?ก็ฉันมานัดบอด เธอล่ะทำธุระอะไร -O-?
โว้ยยยยยยย! ใครมันพาผู้ชายคนนี้มาให้ฉันรู้จักกันวะคะ กวนฝ่าเท้าได้ใจมากเลย กล้ามากที่ทำฉันหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ T^T ฉันเห็นนะว่านายนั่นกำลังหัวเราะคิกคักสะใจอะไรบางอย่าง ขำบ้าอะไรฟะ ไม่เคยเห็นคนหน้าแตกหรือไง >O<
?เอาล่ะ ฉันเป็นแม่งานนี้นะจ๊ะ ชื่อลูกชิด สาวๆ แนะนำตัวกันเร้ววว?
ว่าแล้วผู้หญิงที่มาร่วมนั่งโต๊ะนัดบอดที่มีอยู่ด้วยกัน 5 คนก็แนะนำตัวขึ้น รวมถึงฉันด้วย งานนี้มีชาย 5 หญิง 5 ค่ะ รวมกันเป็นสิบ แต่ถ้าหารสองก็จะได้ 5 เหมือนเดิม ฉันคิดบริหารสมองทำไมนะ ในเมื่อยังไงฉันก็ต้องโง่อยู่ดี -_-^
?และต่อไปนี้เราจะต้องจับฉลากจับคู่กันนะทุกคน?
?เฮ~?
คนอื่นๆ ต่างเฮฮาปาร์ตี้ไปตามภาษาคนโสด ถึงแม้ว่าฉันจะโสด แต่นั่นเป็นเพราะฉันไม่อยากมีแฟน ไม่ใช่ไม่มีใครเอาเหมือนยัยพวกนี้ ฉันพูดจริงๆ นะ เชื่อฉันสิ T^T (โกหกทั้งเพ!)
?ทำไมเธอต้องทำหน้าเบื่อแบบนั้นล่ะ?
?เรื่องของฉัน นายยุ่งอะไรด้วย -O-?
?อย่าทำนิสัยไม่น่าคบสิเพลิดเพลิน?
?รู้จักชื่อฉันได้ยังไง บอกมานะ O_O นายเป็นโจรจะมาลอบฆ่าฉันใช่มั้ย เออ! นายตายแน่ -_-?
?พูดเองเออเองอยู่ได้ ก็เธอเพิ่งแนะนำตัวเองไปเมื่อกี้?
อ๋อเหรอ ลืมไปเสียสนิท -_-;; สักพักคุณลูกชิ้น (?) ก็จัดการนำสลากสีขาวมาให้พวกเราจับ ฉันจะได้ใครนะ ไม่อยากคิดเลยจริงๆ ผู้ชายที่หน้าตาดีที่สุดในตอนนี้ก็คือโอริโอ้นี่คนเดียวเท่านั้น นอกนั้นเหมือนเก็บมาจากขยะก็ไม่ปาน แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่อยากได้นายโอริโอ้อยู่ดีนั่นแหละ ฮือๆๆๆ T^T
กึก...กึก
อ๊ากกกกกก >O< ฉันค่อยๆ เปิดฉลากด้วยความตื่นเต้น ความจริงฉันยังไม่เห็นชื่อหรอก ร้องไปแค่นั้นเอง คะ...ใคร ฉันจะได้คร้ายยยยย กรี๊ด! ฉันเปิดแล้วแต่ไม่กล้าดู ไม่เป็นไรเพลิดเพลิน อึ๊บไว้และเชื่อมั่น ขอให้เป็นอีตาโอริโอ้ก็ยังดี =_=;;
?ดัมโบ้?
=O= ไอ้ชื่อช้างบินได้นี่มันใครวะ ฉันมองไปยังผู้ชาย 5 คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับฉัน ซวยแล้ว ดันจำไม่ได้ซะด้วยว่าไอ้พวกเหล่านก เหล่ากาพวกนี้มันชื่ออะไรบ้าง
?ว้าย ฉันได้พี่โอ้โหเฮะเหรอเนี่ย >O<~~?
?เฮ้ย! พี่ชื่อมาริโอ้นะ ไม่ใช่โอ้โหเฮะ O_O?
จู่ๆ นายมาริโอ้ สรุปนายชื่อมาริโอ้ใช่มั้ย...นั่นแหละ ก็ลุกขึ้นพรวดดึงกระดาษฉลากของผู้หญิงคนหนึ่งออกจากมือแล้วทำตาโตเท่าไข่เป็ด นายอย่าทำตาโตขนาดนั้นจะได้มั้ย ตานายโตจวนจะหลุดออกมาจากเบ้าแล้วนะยะ
?ลูกชิด ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันชื่อมาริโอ้ T_T?
?แกอย่ามาทำเนียนหน่อยเลยไอ้โอ้ ชื่อแกคือโอ้โหเฮะ แต่กระแดะเปลี่ยนเป็นมาริโอ้เอง?
?ฉันว่าฉันบอกแกแล้วนะว่านี่เป็นความลับน่ะ T^T?
?จะลับจะลบอะไรนักหนา แกชื่อโอ้โหเฮะ ยังไงก็หนีความจริงไม่พ้นหรอก?
ฉันมองลูกชิดกับนายมาริโอ้อย่างงงๆ มันเถียงกันเรื่องอะไรของมัน แล้วสรุปนายชื่อกันอะไรกันแน่ โอริโอ้ โดมิโน ปาจิงโก้ โกโก้ มาริโอ้ หรือโอ้โหเฮะกันแน่เนี่ย >O< แต่ที่สำคัญก็คือ ใครชื่อดัมโบ้ฟะ -*-
?ใครจับได้ผมคร้าบบบ ^^?
ชายอ้วน เตี้ย ดำ เหงื่อแตกเต็มหน้าพูดขึ้น ลูกชิดเลยหันหน้ามาถามผู้หญิงอย่างเราๆ ว่า
?ใครจับได้ดัมโบ้บ้างจ๊ะ ^-^?
แต่ไม่ยักกะมีใครยกมือขึ้นแม้แต่คนเดียว พวกหล่อนนี่ก็ชักช้าเสียจริง ใครจับได้ไอ้หมอนี่ก็บอกๆ เขาไปสิ จะอายอะไรกันล่ะ ดูหน้าเขาสิ เขาเริ่มทำหน้าน่าสงสารแล้วนะ สงสัยเขาคงคิดว่าตัวเองไม่มีใครชอบแน่เลย ฮือๆ TT^TT
?เพลิดเพลิน เธอจับได้ดัมโบ้หรือเปล่า?
?เปล่า ฉันจับได้จัมโบ้ T_T?
?จัมโบ้มีที่ไหนล่ะ มีแต่ดัมโบ้ อ๊ะ ดัมโบ้ เพลิดเพลินคือคู่ของนายนะ >O<?
ความจริงไอ้ที่โม้แตกมาข้างบนฉันกำลังหนีความจริงต่างหาก เพลิดเพลินคนสวยขอลาตาย TTOTT
อยากตายแต่ไม่ได้ตายสักที ทำไม? ก็เพราะว่าตอนนี้เราจะต้องแข่งกินป๊อกกี้เป็นคู่ๆ น่ะเซ่ >O< โดยผู้หญิงจะเป็นฝ่ายคาบป๊อกกี้เอาไว้ ส่วนฝ่ายชายน่ะก็จะเป็นฝ่าย...กิน!!!!!!
?1...2...3!!?
ทันทีที่สัญญาณเลขสามดังขึ้น คุณจัมโบ้ยักษ์ใหญ่ก็ตัดสินใจกัดๆ หงึกๆๆๆ หงักๆๆ ป๊อกกี้ด้วยความรวดเร็วดั่งความเร็วแสง ตาที่โตจนจะหลุดออกมาจากเบ้ากับฟันที่เหยินเกินริมฝีปากนั่น อ๊ากกกกกกก ชะ...ช่วยด้วย ไอ้หมอนี่น่ากลัวเกินไปแล้ว
?หงึกๆ หงักๆ?
?T__T;;?
?หงึกๆๆ หงักๆๆๆ?
?TOT;;?
?แควกๆ ควากๆ?
?TT[]TT;;;;?
?ควากๆๆ ก๊อบแก๊บ!!?
?กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!?
ไม่ทง ไม่ทนมันต่อไปแล้วโว้ยยยย >O< ฉันปล่อยป๊อกกี้ออกจากปากตัวเองแล้วรีบลุกขึ้นเดินหนีออกจากโต๊ะ 555 ฮาปัญญาอ่อนนี่อย่างไม่ลังเล ไอ้จัมโบ้ช้างลอยได้แกควรจะไปดัดฟันด่วน!!!!!
?อ้าว เพลิงเพิ้ง เธอจะกลับแล้วเหรอ *-*?
?ฉันชื่อเพลิดเพลิน นายโอริโอ้ -_-?
นายนี่มันตายยากตายเย็นจริงๆ อุตส่าห์หนีออกมาจากนรกนั่นแล้ว นายจะตามฉันมาทำสากกะเบืออะไรกันฟะ ฉันเกาหัวแกรกๆ ด้วยความเซ็ง =_=;;
?ฉันชื่อมาริโอ้ต่างหาก ว่าแต่เธออยากให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านมั้ย ^^?
?ไม่?
?งั้นฉันไปส่งหน้าปากซอยก็ได้ ^O^?
?ไม่ -_-? ถ้านายถามอีก ฉันจะเอาอีโต้ฟันคอนายให้ขาดเลย
นายมาริโอ้ทำหน้ามู่ทู่พร้อมกับงึมงัมๆ อะไรก็ไม่รู้คนเดียว นายจะเสกหนังควายเข้าท้องฉันหรือไงกันยะ ฉันเลย...เดินหนี! เหมือนเดิม เพราะถ้าฉันคุยกับเขาคงจะยาวไปถึงห้องนอนตัวเองเลยทีเดียว แต่เขาก็ยังคงตามฉันมา
?นายเลิกทำตัวเหมือนเห็บหมาสักทีจะได้มั้ย?
?แต่ถ้าฉันเป็นเห็บบนตัวเธอ ฉันก็ยอมนะ >O<?
?นายด่าฉันเป็นหมาเรอะ!?
?ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ?
เออ ใช่เซ่ ฉันด่าแล้วมันเข้าตัวเอง มันช่วยไม่ได้จริงๆ และในขณะที่ฉันกำลังยืนรอรถแท็กซี่อยู่ จู่ๆ ฉันก็เห็นผู้ชายหน้าตาเหมือนก๊อตซิลล่าแปลงกายมายืนอยู่ไม่ไกลจากฉันมากนัก แถมบนหัวยังสวมหมวกไอ้โม่งสีดำ ที่สำคัญยังทำท่าส่อว่าเป็นโจรอีกต่างหาก
?รถแท็กซี่ทำไมยังไม่มาอีกนะ?
?นายชวนฉันคุยจนแท็กซี่คันว่างมันผ่านฉันไปหมดแล้ว?
?นี่ฉันก็ยืนรอแท็กซี่เป็นเพื่อนเธอนะ มองฉันในแง่ร้ายได้ยังไงกัน?
?ขอบใจ แต่ไม่เป็นไร =_=?
สรุปว่านายนี่จะจีบฉันจริงๆ เหรอฟะ ไม่เป็นไรๆ คนมันสวย รวยและเก่ง ใครก็ต่างหมายปองฉัน เหอๆๆ -.,- ฉันคิดพลางสายตาก็ยังจับจ้องที่นายก๊อตซิลล่าแปลงกายนั่น อืม มันจะปล้นใครฟะ -*- แถมเขาเริ่มจะขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นแล้วด้วย
?ฉันอยู่มหา?ลัยเดียวกับเธอด้วยแหละ?
?นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่มหา?ลัยไหน?
?ก็ฉันตามเธออยู่?
?นายจะตามฉันทำไมนักหนา เบื่อ เซ็ง ไปให้พ้นๆ หน้าเลยไป -_-?
?ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะจีบเธอน่ะ ฉันไม่เบื่อเธอหรอก ^O^?
?นายจีบฉันไม่ติดหรอก เชื่อสิ?
?อย่าพูดจาทำร้ายจิตใจฉันแบบนั้นจะได้มั้ย คุณคนสวย...เฮ้ย เพลิดเพลินระวัง!!?
?หา...ว้ายยยย?
ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจสุดขีด ที่นายมาริโอ้จับตัวฉันเหวี่ยงไปอีกฝั่งกะทันหัน แต่สิ่งที่น่าตกใจไปกว่านั้นนั่นก็คือ...
?เลือด นาย...เลือดออก!!!!?
มีดสั้นของไอ้ก๊อซซิลล่าแปลงกายมันมาอยู่ที่ข้างลำตัวมาริโอ้ได้ยังไงก็ไม่รู้! ตัวฉันเริ่มสั่นเมื่อเห็นเลือดบนตัวเขา ฉันกะว่าจะวิ่งตามไอ้โจรโฉดนั่น แต่ไม่ทันซะแล้ว เพราะมันกระชากกระเป๋าใบละ 100 จากตลาดคลองถมจากไปกับสายลม ช่างเรื่องกระเป๋ามันปะไรล่ะ!!
?นายไม่เป็นไรใช่มั้ย ฉันจะพานายไปโรงพยาบาลเองนะ?
ปัดโธ่เว้ย! ทีเวลาไม่รีบแท็กซี่ดันว่างเอาๆ แต่ทำไมในตอนสถานการณ์เร่งด่วนแบบนี้ถึงไม่มีแท็กซี่หน้าไหนโผล่มาเลยสักคันวะ อย่าให้โทรด่าศูนย์นะเว้ย!! ฉันมีเบอร์นะ จำได้ >O<
และแล้วแท็กซี่คันว่างก็โผล่มาให้เห็นสักที ฉันไม่รอรี รีบพยุงนายโอ้โหเฮะ (สรุปชื่ออะไรก็ไม่รู้) เข้าไปในรถพร้อมบอกโชเฟอร์ให้พาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด ให้ตายเถอะ เลือดเขาไหลออกมาไม่หยุดเลย ทำเอาน้ำตาฉันคลอขึ้นเพราะความรู้สึกผิด
?ฉันขอโทษ...?
?เธอจะขอโทษฉันทำไม เธอไม่...ผิดสักหน่อย ^^?
?ก็ถ้านายไม่ปกป้องฉัน คนที่ควรจะโดนแทงมันคือฉัน ไม่ใช่นายนะ!?
?เพราะฉันไม่อยากให้คนนั้นเป็นเธอสิ?
?เวลาแบบนี้นายจะยิ้มเพื่ออะไร!?
?ถ้าเกิดฉันไม่รอด...?
?หุบปากซะ!?
?ถ้าเกิดเป็นแบบนั้น ฉันอยากจะบอกเธอว่า?
?.....?
?ฉันรักเธอ...เจ้าหญิงน้อยของฉัน?
มืออุ่นที่จับเอาไว้แน่นทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวในอดีตบางอย่าง ?เจ้าหญิงน้อยของฉัน? ไม่เคยมีใครเรียกฉันแบบนี้มาก่อน นอกจากคนคนนั้น คนที่ฉันเคยรักแต่ลืมเรื่องของเขาไป
เรื่องราวของเด็กผู้ชายข้างบ้านคนนั้น...
3
ในสมัยที่ฉันยังเด็กมาก ฉันเป็นเด็กที่ขี้แย วันๆ เอาแต่เก็บตัวอยู่ที่บ้านไม่ไปโรงเรียน ไม่พูดกับใคร นั่นทำให้ฉันไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว ไม่นานนักก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาที่บ้านของฉัน เขาพยายามทำตัวตีสนิทกับฉัน ชวนฉันไปเล่นที่สนามเด็กเล่น ชวนฉันคุย ทำให้ฉันยิ้มได้ เพียงแต่เขาไม่บอกชื่อของตัวเองให้ฉันรู้จักเลยแม้แต่นิดเดียว เขาบอกว่าให้ฉันเรียกเขาว่า ?พี่ชาย? ส่วนตัวเขาเองเรียกฉันว่า ?เจ้าหญิงน้อย? เขาเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ และรักครั้งแรก ทั้งที่เขาสัญญาว่าจะมาเล่นกับฉันทุกวัน แต่เขากลับผิดสัญญา เขาหายไปไหนก็ไม่รู้ ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ฉันเลยได้แต่รอเขา...ฉันรอวันที่เขาจะมาเล่นด้วย ซึ่งเขาก็ไม่มา
ครืด!
?หมอคะ เป็นยังไงบ้างคะ?
ฉันวิ่งหน้าตื่นไปหาคนชุดเขียวที่มีผ้าปิดปากอยู่อย่างใจร้อน นี่เขาก็เข้าไปข้างในนาน 3 ชั่วโมงแล้วนะ จะเป็นอะไรมากหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉัน...ฉันไม่น่าลืมเขาได้เลยจริงๆ โอ้โหเฮะ เขาก็คือพี่ชายคนนั้น!
?เขาโดนแทงลึกมากครับ...?
?รอดหรือเปล่าคะ?
?ทำให้กล้ามเนื้อเรียบด้านในฉีกขาดและ...?
?แล้วรอดหรือเปล่า?
?หมอพยายามช่วยเต็มที่...?
?สรุปรอดมั้ยคะ!!!!?
?คนไข้ปลอดภัยครับ -_-^^?
ก็แค่นี้แหละ จะพล่ามอะไรนักหนาวะ ฉันฟังไม่รู้เรื่องหรอก งี่เง่าเป็นบ้าไอ้พวกแพทย์ พยาบาลอะไรเนี่ย ฉันเลยไม่อยากเรียนยังไงล่ะ เหอะ -_-
?แล้วเยี่ยมได้รึยังคะ?
?ตอนนี้คนไข้อยู่ในห้องปลอดเชื้อครับ พรุ่งนี้ถึงจะอนุญาต?
สุดท้ายคือฉันต้องกลับบ้านใช่มั้ยล่ะ -_-
ฉันนั่งรถแท็กซี่(ทั้งปี) กลับบ้านด้วยใบหน้าละเหี่ยสุดๆ ในหัวยังคงนึกภาพเก่ามากมายที่มันแล่นอยู่เต็มหัว นี่ฉันลืมเขาไปได้ยังไงกัน ฉันลืมรักครั้งแรกของฉันได้ยังไง! ที่ผ่านมาเขาไม่เคยลืมฉันเลยใช่มั้ย แล้วทำไมตอนนั้นเขาถึงไม่กลับมาล่ะ เพราะเขานั่นแหละที่ทำให้ฉัน...
?85 บาทครับ?
?80 ได้มั้ยคะ -_-?
?เอิ่ม ผมมีแม่ต้องดูแลนะครับ มีน้องชาย 3 คนที่ยังเรียนหนังสือ คุณย่าก็ป่วยเป็นไข้หวัดสองพันเก้า คุณปู่ก็ยังเดินไม่ค่อยจะไหว TOT?
?80 นั่นแหละค่ะขาดตัว -_-?
ฉันยื่นธนบัตรยี่สิบ 4 ใบให้อย่างหน้าด้านก่อนจะเดินลงจากรถแท็กซี่เหลือง-เขียวคันนั้น ฉันคิดว่าเขาคงไม่คิดจะรับฉันเป็นผู้โดยสารอีกแล้วแน่เลย อย่างว่าแหละ คนไทยเหมือนกันก็ควรจะต้องช่วยกันประหยัดถูกมั้ยคะ ^^ ฉันเดินเข้าบ้าน เปิดไฟ บลาๆๆ ไปตามประสาคนธรรมดาคนหนึ่ง จากนั้นจึงเดินไปหน้ากระจกเพื่อที่จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างคราบเลือด เห้อ! ฉันลืมเขาจริงเหรอ เครียดค่ะเครียด TOT
และขณะที่กำลังจะถอดเสื้อ...
?เจ้าเลิกถอดเสื้อหน้ากระจกสักทีจะได้มั้ย?
?=O=??
สะ...เสียงใครวะคะ!? ก็ฉันเป็นคนชอบส่องดูความสวยของตัวเอง มันไปหนักกบาลใครตรงไหนฟะ เดี๋ยวแม่ถีบเปรี้ยงไปชนอุกกาบาตเลย ว่าแต่...เสียงใครน่ะ กลัวนะตัวเอง
?T_T? ฉันคงหูฝาดไปแน่ๆ เลย
?นี่! ไม่ฟังข้าเลยใช่มั้ย ข้าไม่อยากเห็นอะไรๆ ของเจ้าหรอกนะ?
?ใครกัน...คร้ายยยยยยย TOT?
ฉันดึงเสื้อลงอย่างหวาดๆ พร้อมกับควานหาอุปกรณ์ป้องกันตัวขั้นสุดยอด อ๊าก! ไม้กวาด ที่มีมันสุดยอดได้แค่นี้เองเรอะ >O< ฉันหันซ้าย (- - ) หัวขวา ( - -) เออ ไม่มีใครเลย
?ฉันต้องหูฝาดแน่ๆ เลย -..-?
ฉันพูดกับตัวเองแล้วจึงตบหูสองข้างสักสองสามที งี่เง่าที่สุด จะมาได้ยินเสียงผู้ชายในห้องฉันได้ยังไงกัน แถมยังพูดจาตูข้าสูเจ้าอย่างกับหลุดออกมาจากเรื่องจูมงยังไงยังงั้น นอกจากไอ้ชายนั้นจะเป็นผอสระอีน่ะ T^T ฉันพยายามไม่สนใจ จากนั้นก็ถอดเสื้อเหมือนเดิม มันไม่มีอะไรเพลิดเพลิน ไม่มีอะไรเลย -_-^^
?เจ้าน่ะหยุดสักที!?
อ๊ากกก ชัดเลย!
?นายเป็นใครกันน่ะหา!!?
ฉันกำอาวุธลับสุดยอด (ตรงไหน) อย่างแน่นและไม่คิดที่จะปล่อยมันออกจากมือเลย ไม้กวาดจ๋า ฉันรักแกยิ่งกว่าชุดบราซาบีน่าของตัวเอง แกอย่าทิ้งฉันไปนะจ๊ะ จ๊วบ T3T
?เจ้าอยากรู้เหรอว่าข้าเป็นใคร?
?ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นจะถามหาดาบสตาร์วอร์อะไร?
?มุกอะไรไม่ฮาเลย?
ก็ฉันไม่ได้เล่นให้แกฮานี่ยะ!!
?บอกมานะว่านายเป็นใคร จากนั้นก็ออกมายืนข้างหน้าฉัน แต่ว่าถ้านายเป็นผี นายไม่ต้องออกมายืน อยู่กับที่นั่นแหละ เข้าใจมั้ย?
?แล้วถ้าข้าบอกเจ้าว่าข้าเป็นผีล่ะ?
?ก็ไม่ต้องออกมาไง?
TT___TT ฉันจะให้เวลานายสามวินาที ถ้าไม่ออกมา ฉันฟันธงเลยนะว่านายเป็นตัวอะไร หนึ่ง...สอง... จะวินาทีที่สามแล้วนะโว้ย ออกมาสิฟะ สะ...สามม!!!!!
?นายเป็นผีใช่ม้ายยยยยย TOT!!!!?
?พวกมนุษย์หน้าโง่ อุวะฮ่าๆ?
เสียงหัวเราะชั่วร้ายของผีตนนั้นดังขึ้นพร้อมกับร่างของใครบางคนที่เดินออกมาจากกำแพงในห้องนอนของฉัน รูปร่างสูงโปร่งราวกับนายแบบ จมูกคมสันที่เข้ากับใบหน้าคมคาย เส้นผมสีดำสนิทถูกจัดให้เรียบสนิท สีผิวขาวดุจหิมะ ให้ตาย...
?แข็งเป็นหินไปแล้วหรือไง -_-?
?ผีหล่อได้ด้วยยยยยยยย!!!!!!!!?
จบฉากนางเอกมีสติค่ะ ลาก่อน -_-
ฟืด! -..- นี่มันกลิ่นอะไรนะ หอมเป็นบ้าเลย ต้องเป็นพวกสปาออโรม่าเธอเรอปี้ชัวร์ป้าบ อ้า~ ฉันชอบกลิ่นนี้จังเลย เหมือนตัวเองกำลังลอยอยู่บนสวรรค์ที่มีดอกกุหลาบ ดอกลาเวนเดอร์ ดอกทานตะวันและสารพัดดอกทั้งหลาย รู้สึกอยากกินดอกไม้ซะแล้วสิ แผล็บๆ
?ยัยโรคจิต เจ้ากินเสื้อข้า - -?
หูแว่วไปเองรึเปล่านะ มีใครกำลังด่าฉัน ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยโดนผู้ชายด่าเลยนะโว้ยยยย!! เพราะว่าฉันสวยไงล่ะ ถึงไม่มีใครกล้าด่า ฮี่ๆ ว่าแต่ไอ้หมอนี่บังอาจมากนัก ด่าฉันโรคจิตได้ไง
?ง่ำๆ?
?อี๋ เสื้อข้ามีน้ำลายเจ้าด้วย >O<?
เนื่องด้วยรู้สึกได้จากสัมผัสที่ 6 ว่าเสียงนั้นมันอยู่ใกล้เหลือเกิน ฉันจึงค่อยๆ ขยับเปลือกตาเปิดขึ้นทีละนิด ทีละน้อย ทีละหน่อย แล้วฉันก็พบกับสภาพของตัวเองที่กำลังกินเสื้อใครบางคน ซึ่งไอ้คนนั้นกำลังคร่อมฉันอยู่ หน้าอกขาวเป็นบ้า กำเดาจะแตกอยู่แล้ว เดี๋ยวนะ! ผู้ชายเหรอ -_-^^^^^
?O_O!!?
?จะกินอีกนานมั้ยนั่น?
?ว้ากกกกกกกก ผี!!!!!!!!!!!!?
ฉันสะดุ้งตัวขึ้นอย่างแรงจนหัวแทบจะกระแทกกับหน้าผีตนนั้น สิ่งแรกที่ฉันนึกได้ในยามเจอเหตุการณ์แบบนี้นั่นก็คือ ประนมมือ!...บทสวดมนต์!! อุปกรณ์พร้อม ทุกอย่างพร้อม ลุยโว้ยยยยย >/l\<
?อะระหังสัมมา อะมีบ้าคาราคาซัง โฮกกกกก TTOTT?
ฉันกำลังทำศาสนาพุทธเสื่อมเสีย ทำไมฉันต้องเกิดมาเกลียดวิชาพระพุทธศาสนาด้วยนะ ไม่เข้าใจ! รู้อย่างงี้ฉันน่าจะตั้งใจเรียน ฉันน่าจะตั้งใจสวดมนต์หน้าเสาธง ไม่น่าหลับ ดูสิ เจอผีแล้วซวยเลย พระเจ้าคะ ช่วยคนสวยด้วยค่า!!~~~
?คาถาบ้าอะไรของเจ้ากัน?
?คุณผีไม่กลัวเหรอ T^T? ตอบทีว่ากลัวจะได้มั้ยเคอะ
?ก็มันฟังไม่รู้เรื่อง?
?คุณเป็นผีคริสต์แน่ๆ เลย?
แล้วคาถาของศาสนาคริสต์มันท่องว่ายังไง จำได้ว่าตอนอนุบาลฉันเคยเรียนโรงเรียนคริสต์นะ แต่ที่จำได้อย่างเดียวนั่นก็คือดื่มๆๆ เรามาดื่มๆ นมกันเถอะ ดื่มนมเยอะๆ ร่างกายแข็งแรง แล้วก็... TOT
?เดชะ พระนาม พระบิดา พระบุตรและพระจิต อาเมน พระสวามีเจ้าข้า โปรดอวยพรแก่ข้าพเจ้าและอาหารที่จะรับประทานในวันนี้ เดชะพระนาม พระบิดา พระบุตรและพระจิต อาเมน...T_T?
?ท่องยาวเชียว มันคืออะไร?
?อ๊ากกกกก นายเป็นผีศาสนาอะไรกันแน่ >O<?
?ข้าเหรอ อืม...นับถือเทพซีอุสนะ?
?ฉันสวดบทเทพซาอุไม่เป็นหรอกกกกกก TTOTT?
ใครก็ได้เอาคาถาไล่ผีเทพซาอุดิอาระเบียมาให้ฉันที หรือว่าข้าวสารเสก ไม้กางเขนก็ได้ เอามาๆ เอามาให้หมดเลย ฉันกลัวผี กลัวแล้วค่า อย่าฆ่าแกงกันจะได้มั้ย
?ฉันเพลิดเพลิน...ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้ทำความดีอะไรสักอย่าง มีเพียงหน้าตาเท่านั้นที่สวยแล้วไปทำร้ายจิตใจคนอื่น ฉันไม่ได้เจตนานะ แต่นับจากวันนี้ฉันสัญญาว่าฉันจะสวดมนต์ก่อนเข้านอนทุกวัน และไม่นินทาว่าร้ายใครต่อหน้า แต่ขอทำในใจเท่านั้นเอง T/O\T?
?เจ้านี่มันเลวของแท้เลยแฮะ?
?ฉันจะพยายามเลวให้น้อยลง อย่ามาหลอกหลอนกันเลย เจ้าประคุณรุนช่อง T^T?
?นอกจากจะโง่แล้วเจ้ายังไร้สาระอีกด้วย?
?อิฉันก็กลัวตุ๊กตาบาร์บี้นะเพคะ T_T?
?ตุ๊กตาบาร์บี้อะไรของเจ้าอีกแล้ว -*-?
?มันเป็นโค้ดลับของผอสระอีน่ะ ท่านอยากได้อะไรมั้ยเพคะ เดี๋ยวอิฉันจะทำบุญไปให้ คราวนี้เลี้ยงไม่อั้นเลย จริงๆ นะ T^T?
แม้จะต้องควักออกมาเท่าไหร่ หนูก็จะยอมค่ะ เพื่อชีวิตรอดของตัวเอง งอแงๆๆ เมื่อไหร่ไอ้ผีบ้า อุ๊ย! ห้ามด่าตุ๊กตาบาร์บี้ เมื่อไหร่เขาจะไปสักทีนะ กลัวจนน้ำเหลืองแทบจะปล่อยซู่ซ่าออกมาแล้วนะคะคุณขา~
?ข้าอยากกินเนื้อสิงโตรมควัน หมีอบซอส กวางต้มและแย้ปิ้ง?
?แล้วอิฉันจะไปหามาจากไหนเพคะ TOT?
ตุ๊กตาบาร์บี้อะไรกัน เรื่องมากเป็นบ้า ฉันสามารถให้ได้เฉพาะแย้ปิ้งเท่านั้นแหละย่ะ แถมจิ้งจกกับตุ๊กแกให้เลยเป็นไง มันแทนกันได้หรือเปล่า >O<
?งั้นข้าจะกินเจ้าแทน?
?มะ...ไม่ได้นะเพคะ! ท่านกินอิฉันไม่ได้หรอก อิฉันไม่อร่อยเลย?
?เจ้ารู้ได้อย่างไร?
?รู้สิ เพราะว่าอิฉันน่ะเป็นโรคเกลื้อนมา 3 ปีแล้ว รักษาไม่หายสักที ตอนนี้ก็ยังเป็นริดสีดวงทวารด้วย จากนั้นก็จะลามกลายเป็นก้อนเนื้อร้าย ที่สำคัญ ฉันเป็นโรคเอดส์ ถ้าท่านกินอิฉันจะต้องติดโรคกันแน่ๆ T_T?
แบบนี้แหละคุณบาร์บี้ก็จะต้องรังเกียจฉันมากและเผ่นแน่บกระเจิง ไปสิคุณบาร์บี้หน้าหล่อ T^T จะมายิ้มหล่อใส่หน้าฉันทำไม ฉันไม่อยากได้ซาระมีเป็นบาร์บี้หรอกนะเพคะ ไปสิ ป๊ายยยย TTOTT
?ถ้าเป็นข้านะ...?
?T[]T?
?ข้าตายตั้งแต่โรคเกลื้อนแล้วล่ะ ว่าแต่เจ้าเป็นจริงๆ หรือ?
?(_ _)(T_T)(_ _)(T_T)?
ฉันพยักหน้าช้าๆ แม้ทุกอย่างที่พูดมามันจะสตรอเบอรี่ก็ตามแต่ ฉันโกหกตุ๊กตาบาร์บี้แล้วฉันจะไม่เป็นโรคบ้านี่จริงๆ ใช่มั้ย? และมันก็ได้ผลมาก! พี่แกค่อยๆ กระเด้งตัวออกจากเตียงฉันอย่างขยะแขยง ดีๆๆ ขยะแขยงฉันไปเลยแล้วกลับหลุมไปซะท่านเจ้าผี T_T
?ต่อไปนี้ข้าคงต้องอยู่กับเจ้าอีกนาน?
?ท่านจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้นะเพคะ ท่านต้องไปสู่สุคติและไปเกิดใหม่ TOT?
?ก็บอกว่าจะอยู่ก็อยู่สิ เจ้าจะขัดใจข้าทำเพื่อ!!??
?ไม่ขัดค่ะไม่ขัด?
หมอผีคะ...
?และข้าขอให้เจ้าอยู่ห่างจากข้าในระยะ 2 เมตร เข้าใจมั้ย?
ช่วยมาไล่มันออกจากห้องฉันเท้ T[]T!!~~~ ไอ้ตุ๊กตาบาร์บี้เน่าเฟะจะมาอยู่กับฉันทำไม ไม่มีหลุมเหรอ ฉันทำหลุมให้เอามั้ย หรืออยากได้โลงแก้วเหมือนสโนว์ไวท์สักโลง ฉันซื้อให้ก็ได้นะ
?เข้าใจมั้ย!!?
?รับทราบเพคะ ว่าแต่ท่านไปจากที่นี่ไม่ได้เหรอ TOT?
?คงไม่ได้หรอก?
?.....?
?เพราะเป้าหมายของข้าก็คือการมาเอาชีวิตของเจ้า...?
ไม่ว่าจะบทสวดมนต์หรือหมอผีก็ไล่หมอนี่ไม่ได้ เพลิดเพลินจะใช้วิธีไหนกำจัดเขา เพื่อรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ ต้องติดตามอ่านใน Abracadabra เสกเวทมนตร์สะกดใจให้นายมารักกัน ฉบับเต็ม หาซื้อได้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป หรือเว็บไซต์ http://www.bongkoch.com/catalog/product ... ts_id=7665