Like a bright light.
Even if anytime...that will always shine.
เจ้าหญิง...คือผู้ที่อยู่ในดวงใจด้วยความรัก
เปรียบเสมือนแสงสว่างอันสดใส
ที่ไม่ว่าเมื่อใด...ก็จะส่องแสงอยู่เสมอ
บทนำ
?พ่อคะ พ่อจะไปไหนอ่ะ T^T?
ฉันร้องเรียกขณะเดินตามพ่อต้อยๆ ณ...เอ่อ...ร้านเหล้า = =^ คิดว่างั้นนะ เพราะที่นี่มีตาลุงนั่งเมาแอ๋อยู่สองสามคนน่ะสิ อี๋...หยะแหยงชะมัด ว่าแต่ป๊ะป๋าพาฉันมาทำอะไรที่ร้านเหล้าล่ะเนี่ย ฉันเพิ่งจะอายุหกขวบเองนะ! OoO
?ปา~ย ทำงา~น~ \^//0//^/?
นั่นไง...ชัดเลย เดินมามั่วนี่นา แถมเมาอีกต่างหาก =
?ที่นี่ไม่ใช่ที่ทำงานนะ ป๊ะป๋าแอบดื่มตอนหนูไปห้องน้ำเหรอ?
ฉันถามป๊ะป๋าที่เดินหน้าแดงและยิ้มกริ่มนำหน้าฉันไปไกล ก่อนที่ฉันจะวิ่งตามและคอยดึงป๊ะป๋าออกห่างจากร้านที่มีพี่ผู้ชายหน้าตาน่ากลัวยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าร้าน =*=
ไม่เข้าใจจริงๆ เล้ยยย หมู่นี่ป๊ะป๋าเมาบ่อยจัง เพราะหม่าม้าบอกว่าเครียดเรื่องงานนิดหน่อย แต่ดูท่าจะไม่หน่อยเลยนี่นา ปกติป๊ะป๋าเป็นคนไม่ดื่ม พอดื่มเข้าก็เลยคอพับคออ่อนอย่างที่เห็น อีกอย่าง นี่มันวันเกิดฉันนะ ๐(><)๐ บอกว่าจะพามาเลี้ยงข้าว แล้วเผลอแผล็บเดียวทำไมออกมาก็เมาแอ๋แล้วเนี่ย~!!
?ป๊ะป๋ามีของขวัญให้เจ้าหญิงด้วยล่ะ ^O^?
เย้~ ฉันชอบที่จะได้รับของขวัญในวันเกิดจัง เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็มันตื่นเต้นดีนี่นา!
พ่อล้วงกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบตุ๊กตาเซรามิกที่มีขนาดเท่านิ้วชี้ออกมา มันเป็นตุ๊กตานางฟ้าตัวน้อยสีขาว
เพล้ง~ (เสียงตุ๊กตาหล่นแตก)
?=[]=!!?
ป๊ะป๋า~!! อะไรกันเนี่ย ยังไม่ทันจะให้เลย ตุ๊กตาฉันก็แตกซะแล้ว
?แหะๆ ทำหลุดมือน่ะ?
?.....?
?ขอโทษน้า~?
?T T?
?หนูงอนแล้ว!!?
ฉันวิ่งหนีป๊ะป๋าที่พยายามจะง้ออย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง (ก็เด็กหกขวบนี่นา) จนมาสุดซอย ทางตันนี่นา!! ฮือออ~ งอนป๊ะป๋า แต่ก็ไม่รู้จะวิ่งหนีไปไหน TOT (แล้วฉันจะหนีทำไมล่ะเนี่ย)
?จับได้แล้ว!?
ฉันถูกมือใหญ่และท่อนแขนที่แข็งแรงรวบเข้าในคราวเดียว ก่อนที่ป๊ะป๋าจะยกฉันขึ้นนั่งบนไหล่
?ป๊ะป๋า เหม็นกลิ่นเหล้าอ่ะ >..<?
?ฮ่าๆๆ เหรอๆ แป๊บเดียวน่า วันนี้ขออุ้มเจ้าหญิงน้อยของพ่อหน่อยนะ?
ถ้าจะอุ้มแล้วแอบดื่มเหล้าทำไมล่ะเนี่ย =
ป๊ะป๋าอุ้มฉันเดินมาจนถึงบ้าน แล้ววางลงบนโซฟา ฮ้า~ สบายชะมัด ในที่สุดก็จะได้นอนสักที! =w= กลิ่นเค้กวานิลลาในเตาอบที่หม่าม้าอบไว้รอสงสัยจะต้องเป็นหมันรอฉันไปสักพัก เพราะตอนนี้ฉันง่วงสุดๆ เอาไว้ฉันจะตื่นมากินเจ้านะจ๊ะเค้กจ๋า...
?สุขสันต์วันเกิดนะเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ของพ่อ พ่อรักลูกเสมอ? ป๊ะป๋าบรรจงจุมพิตที่หน้าผากเล็กๆ ของฉัน ภายใต้สติอันเลือนรางด้วยความง่วง ทำให้ฉันได้ยินเสียงป๊ะป๋าเบาๆ เหมือนลมแว่วมา แต่ก็พอฟังออกอยู่ดี หนูก็รักป๊ะป๋านะคะ แต่ตอนนี้ไม่ไหวอ่ะ หมดเรี่ยวแรงจะเอ่ย ...๐T^T๐
?คุณคะ...ทำไมลูกสลบอย่างนั้นล่ะ แล้วคุณไปทำอะไรมา กลิ่นเหล้า??
แม่ของฉันเดินออกมาจากในครัว ก่อนจะหันมองลูกสาวกับผู้เป็นพ่ออย่างฉงน
?ผมเครียดนิดหน่อยเลยเผลอดื่มตอนเจ้าหญิงไปเข้าห้องน้ำน่ะ ผมไม่อยากเครียดในวันเกิดแกนี่นา~?
?แล้วนี่คุณหายเมาแล้วเหรอ ถึงเดินกลับบ้านมาถูกเนี่ย =*=?
?ก็นะ...ดื่มไปนิดหน่อย ตอนนี้ก็โอเค ^^?
?แย่จริงๆ คุณนี่ เป็นตัวอย่างที่ดีกับลูกหน่อยสิ วันนี้วันเกิดแกนะคะ?
หลังจากที่แม่บ่นพ่อเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ได้ยินเสียงรองเท้าแตะสำหรับเดินในบ้านเดินเบาๆ ไปทางห้องครัว พ่อนั่งอยู่ข้างๆ ฉันสักพัก ก่อนที่ฉันจะได้ยินคำพูดสุดท้าย คำพูดอวยพรเป็นของขวัญสำหรับวันเกิดของฉัน
?หลับฝันดีนะเจ้าหญิง ถึงพ่อจะทำตุ๊กตาแตกแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่ถึงอย่างนั้น พ่อขออวยพรให้นางฟ้าช่วยคุ้มครองหนูเสมอนะ ^^?
เสียงของพ่อฟังดูเหมือนระฆังกังวานสดใสที่ก้องอยู่ในหัวก่อนที่ฉันจะหลับไป... นางฟ้าเหรอ ดีจังเลยน้า =w= พ่ออวยพรให้มีนางฟ้าคุ้มครองฉันด้วยล่ะ...
เป็นเวลาสองทุ่มแล้วขณะที่พ่อผู้ห่วงใยลูกสาวอุ้มเธอขึ้นไปนอนบนเตียงนอนอุ่นๆ ในห้อง โคมไฟในห้องส่องแสงสีส้มสลัวรางพอให้มองเห็นข้าวของภายใน บนโต๊ะข้างโคมไฟมีสร้อยล็อกเกตหนึ่งเส้นวางทับอยู่บนกระดาษโน้ตที่มีข้อความเขียนเอาไว้ว่า... สุขสันต์วันเกิดนะคนดีของป๊า ^^
1
หลายปีต่อมา...
ในฝัน...
ฉันยืนอยู่กลางห้องโถงใหญ่หรูหราตระการตา โดยมีเจ้าชายผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ผมสีนิล ในฉลองพระองค์ที่ทรงสง่าที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นยืนอยู่เบื้องหน้า ดวงตาประกายสดใสจ้องมองฉันราวกับจะกลืนกิน >..<
?เต้นรำกับข้าเถอะ? เจ้าชายผายมือออกและเชิญฉันไปเต้นรำ
กรี๊ด~ ไม่ต้องชวนฉันก็ไปแน่นอนอย่างไม่ขัดขืนค่ะเจ้าชาย O//3//O
และแน่นอน เมื่อได้คืบฉันต้องหวังจะเอาศอก ><
ตามตำราของเทพนิยายแสนสุขเจ้าชายจะต้อง...จูบ...เจ้าหญิงอย่างอ่อนโยน
การเต้นรำดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ฉันกำลังมีความสุขในอ้อมแขนเจ้าชาย ><!! แน่นอนว่าในความฝันคนเรามักจะไม่รู้ตัวว่ากำลังฝันอยู่ ใช่! ในฝันฉันย่อมคิดว่ามันคือความจริงอันแสนสุขสมอารมณ์หมาย~
เจ้าชายโน้มใบหน้าลงมาใกล้ชิด ดวงตาจ้องมองฉันอย่างแน่วแน่ สองมือประคองฉันไว้อย่างอ่อนโยน...
ใช่ๆๆ อย่างนั้นแหละ จูบฉันเลยค่ะเจ้าชาย!! เอาเลย จูบเลย >///< ฉันคิดพลางหลับตาปี๋~
?เจ้าหญิง?
?หือ...อย่าเพิ่งน่า อย่ามาขัดจังหวะได้มั้ย? ฉันงึมงำพลางน้ำลายยืด
?เจ้าหญิง...สายแล้วลูก? ผู้เป็นแม่เขย่าตัวลูกสาวเบาๆ
...เงียบ... เจ้าหญิงยังคงน้ำลายยืด...
?สายแล้ววววว!!? แม่ตะโกนกรอกหูทำเอาฉันสะดุ้งตื่นลุกขึ้นมาทำหน้าเอ๋อ ผู้เป็นแม่หัวเราะหึๆ เบาๆ
?ฝันดีอยู่รึไง? แม่ถามแล้วอมยิ้มอย่างรู้ทัน
?เปล่านี่แม่ ปลุกซะตกใจเชียว =///=?
ฉันที่ตอนนี้หน้าแดงแจ๋คว้าผ้าเช็ดตัวแล้วรีบพุ่งไปที่ห้องน้ำ โด่ว~เอ๊ยย แม่นะแม่ กำลังจะได้จูบแล้ว อีกนี้ด~เดียว
ที่โรงเรียน
ฉันนั่งเอามือเท้าคางแล้วมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ลมร้อนระอุพัดอยู่ข้างนอกอย่างแผ่วเบา แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจ เพราะตอนนี้ในหัวของฉันมันเต็มไปด้วยฝันดีเมื่อคืนและสิ่งที่ฉันคิดจะทำเย็นนี้ ให้ตายสิ คิดถึงเรื่องนี้ทีไรฉันต้องหน้าแดงทุกที =///= ก็เพราะเย็นนี้ฉันวางแผนจะสารภาพรักกับเจ้าชายในฝันของฉัน...รุ่นพี่เอ็ดการ์ ห้อง 7
ก๊อง~!! เสียงโลหะกระทบกับหัวฉันอย่างจัง
บ้าจริง! ใครกันยะบังอาจขัดขวางฝันหวานของสาวน้อยคนนี้ -*-
อาจารย์นั่นเอง ยัยป้าแก่หน้.๊ย~ ไม่อยากเชื่อเลยว่ายัยป้านี่จะปากระป๋องแม่นอย่างกะจับวาง ขณะที่ฉันกำลังสาปแช่งแบบน้ำไหลไฟแลบ (ได้ข่าวว่ามีแต่ไฟดับ) กระป๋องอีกใบก็ลอยหวือมาทางฉัน คราวนี้ฉันเบี่ยงตัวหลบทัน โฮะๆ ให้มันรู้ซะมั่งว่าใครเป็นใคร (ทำผิดแล้วยังหัวเราะในใจได้อีก ชั่วมาก)
?อย่านั่งเหม่อในห้องเรียนสิ? เสียงเตือนจากสวรรค์ลอยมาเข้าหูฉัน ...ก็เสียงอาจารย์นั่นแล...
?ค่ะอาจารย์? =*= เชอะ...เดี๋ยวผ่านไปอีกชั่วโมงฉันก็กลับมานั่งเหม่ออีกอยู่ดีล่ะย่ะ
หนึ่งในเหตุผลที่ฉันไม่เคยตั้งใจเรียนในห้องเลย พูดไปเดี๋ยวจะหาว่าอวด -w- ฉันน่ะมันพวกอัจฉริยะ แถมอัจฉริยะไม่พอ ยังสวยเข้าขั้นอีกต่างหาก (ฟังดูเหมือนหลงตัวเองอย่างแรง) แต่แน่ล่ะมันคือความจริง
ชื่อของฉันคือไฮลีย์ ไลลีย์ ที่ชื่อฝรั่งๆ นี่ก็เพราะพ่อฉันเป็นชาวอเมริกัน ส่วนชื่อเล่นของฉันก็คือเจ้าหญิง ที่พ่อตั้งชื่อนี้ให้เพราะบอกว่าฉันจะได้เป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆ ที่ถูกโอบล้อมด้วยความรักของพ่อเสมอ แต่ตอนนี้พ่อไม่อยู่แล้วล่ะ ท่านเสียไปได้หลายปีแล้ว...
ตอนมีชีวิตอยู่ พ่อของฉันทำงานอยู่ใน CIA (หน่วยข่าวกรองกลางของสหรัฐอเมริกา)* มีหน้าที่สืบราชการลับและทำงานให้กับผลประโยชน์ของอเมริกาเท่านั้น
หลังจากวันเกิดปีสุดท้ายที่ฉันได้ฉลองกับพ่อ ก็ออกจะเป็นเรื่องที่น่าตกใจ เพราะฉันไม่ได้เจอกับพ่อของฉันอีกเลย วันนั้นพอพ่อสร่างเมาแล้วก็ออกไปทำงาน หลังจากนั้นพอฉันตื่น ก็เหมือนฝันร้าย...ฉันได้ข่าวว่าพ่อตายในหน้าที่ ตอนที่กำลังจับผู้ก่อการร้ายกลุ่มหนึ่งที่พยายามหลบหนี พวกนั้นยิงปืนสวนมา และก็เหมือนในหนังนั่นแหละ T T พ่อของฉันโชคร้ายถูกกระสุนเข้าที่ศีรษะ ทำให้เสียชีวิตในทันที ฉันกับแม่เลยต้องย้ายจากอเมริกามาอยู่บ้านหลังใหม่ ซึ่งเป็นบ้านเกิดของแม่ที่ประเทศไทย แม่บอกว่าไม่อยากจะอยู่ที่บ้านหลังเดิมเพราะมองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพความทรงจำของพ่อเต็มไปหมด มันทำให้ท่านทำใจไม่ได้
ฉันเองก็คิดเหมือนแม่นะ ไม่ว่าจะมองไปที่มุมไหนของบ้าน ก็มักจะรู้สึกว่าเห็นพ่ออยู่ที่นั่นเสมอๆ พ่อเป็นพ่อที่คอยใจดีกับฉันตลอด มีพักหลังๆ ที่พ่อมักจะทำหน้าเคร่งเครียดและชอบไปดื่มจนเมา สาเหตุมาจากความเครียดจากเรื่องงาน เพราะงานที่พ่อทำอยู่ไม่ใช่งานง่ายๆ พ่อบอกว่าเป็นงานที่น่าปวดหัว และถึงแม้จะเป็นงานที่ต้องเสี่ยงอันตราย แต่พ่อก็รักมัน เพราะมันเป็นงานที่คอยช่วยเหลือผู้อื่น และนั่นก็ทำให้ฉันใฝ่ฝันมาตลอดว่าอยากจะทำอาชีพนี้เหมือนพ่อ แม้จะขัดกับความตั้งใจของแม่ที่อยากให้ฉันเป็นหมอก็ตาม =^=
โชคดีอย่างที่บอกว่าฉันน่ะออกจะอัจฉริยะ ทำให้เพื่อนคุณพ่อที่ชอบมาพาฉันไปเที่ยวบ่อยๆ เพราะกลัวฉันเหงาหลังจากที่พ่อเสียไปเริ่มเห็นแวว และได้ลองเอาคดีปล้นร้านสะดวกซื้อเล็กๆ คดีหนึ่งมาลองให้ฉันวิเคราะห์ดู ซึ่งฉันก็ได้ให้คำแนะนำไป หลังจากนั้นอีกอาทิตย์ต่อมาตำรวจก็จับคนร้ายได้ ^O^ แล้วเพื่อนคุณพ่อคนนั้นก็เลยแนะนำฉันกับคนในซีไอเอที่เคยเป็นเพื่อนคุณพ่ออีกหลายคน จนฉันเริ่มเป็นที่รู้จักของคนในองค์กรมากขึ้น และก็ยังได้ช่วยวิเคราะห์คดีอีกหลายคดี จนในที่สุด ฉันก็สามารถสอบเข้าทำงานในองค์กรผ่าน ด้วยคะแนนสูงสุดที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อนตั้งแต่ก่อตั้งองค์กรมา แม้ว่าอายุจะยังไม่ถึงเกณฑ์ก็ตาม ฉันจึงได้รับฉายา...สาวน้อยอัจฉริยะแห่งซีไอเอ และได้ทำงานเหมือนพ่อในที่สุด ^O^ ถ้าพ่อที่อยู่บนสวรรค์รู้ว่าลูกสาวคนนี้เก่งแค่ไหน พ่อคงจะต้องดีใจมากแน่ๆ
ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงเย็น รุ่นพี่เอ็ดการ์เลิกเรียนพอดี >< ฉันเฝ้ารอรุ่นพี่อยู่กับเพื่อนอีกคนที่มุมตึก ฟังดูแอบจิตยังไงชอบกลอ่ะ = =^ แต่ช่างเถอะ แค่คิดถึงใบหน้าอันหล่อเหลาราวเทพบุตรของรุ่นพี่ก็ทำให้หัวใจฉันเต้นแรงแล้ว ฮ่าฮ่า~ แม้จะแอบจิตฉันก็ยอม (ตกลงแอบจิตจริงๆ เรอะ =[]=)
?นี่แก?
?อะไร...อยู่นิ่งๆ สิ อย่าเพิ่งสะกิด ฉันกำลังเพ้อ =///=?
?พูดออกมาได้นะแกนี่ = =?
ยัยชะเอม...เพื่อนตัวดีที่มายืนแอบจิตเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ ฉันทำหน้าเบื่อโลก
?ฉันว่านะ ถึงชื่อเล่นแกจะคือเจ้าหญิงก็เถอะ...แต่บางที...รุ่นพี่คนนั้นอาจจะไม่ใช่เจ้าชายสำหรับแกก็ได้นะ...?
-3- แกจะหาว่าฉันไม่เหมาะกับรุ่นพี่หรือยะยัยเพื่อนปากปีจอ
?แกหมายความว่ายังไงยะ =*=?
?ก็วันก่อนฉันเห็นรุ่นพี่ของแกคนนั้นยืน...เอ่อ...?
ตอนนี้ฉันแทบไม่ได้ฟังที่ชะเอมพูดแล้ว เพราะความสนใจทั้งหมดพุ่งไปยังรุ่นพี่เอ็ดการ์ที่กำลังเดินมา
?เขามาโน่นแล้ว? >///< ฉันยืนกระโดดขึ้นๆ ลงๆ แล้วสะกิดยัยชะเอมอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ยัยเพื่อนตัวดีมองฉันอย่างอดไม่ได้แล้วถอนหายใจพลางยิ้มหน่ายๆ ก่อนจะถีบส่งฉันให้ไปหยุดอยู่ข้างหน้ารุ่นพี่เอ็ดการ์ ถึงฉันจะเป็นสาวน้อยสายลับ แต่ฉันก็มีความรักเป็นเหมือนกันนะ ^///^ (แล้วก็เขินเป็นด้วย)
ฉันยืนทำท่าอึกๆ อักๆ อยู่ข้างหน้ารุ่นพี่ พอเหลียวหลังกลับไปมอง...ยัยชะเอมหลบแวบไปอยู่หลังมุมตึก เพื่อนนะเพื่อน ถีบกันได้ T T เจ็บบั้นท้ายเสียจริง ถูกถีบเต็มแรงเลย (ตรูด) ตรู
?เอ่อ...? O///O ตายละวา...รุ่นพี่มองมาแล้ว ก่อนอื่นฉันต้องพูดอะไรบ้างเนี่ย
?เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่า? รุ่นพี่เอ็ดการ์ยื่นหน้าเข้ามาหาฉัน ท่าสะพายกระเป๋าสีดำพาดบ่าดูเท่มาก ตอนนี้ใบหน้าเนียนผ่องของรุ่นพี่อยู่ห่างจากฉันไม่ถึงสิบเซ็นต์ อร๊าย~ >///<
จะไม่ให้เคยเจอกันมาก่อนได้ไงล่ะ ก็รุ่นพี่น่ะเป็นรักแรกพบของฉันสมัยเรียนอยู่ที่อเมริกา ได้ข่าวว่าเขาก็มีญาติอยู่ที่ประเทศไทยเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าพอสิบปีให้หลังมาเจอกันฉันก็ยังชอบเขาอยู่เหมือนเดิม ติดอยู่ที่รุ่นพี่จำฉันไม่ได้น่ะสิ ToT
?เราเคย...อ่า...เอ่อ...?
?หืม...? เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วส่งยิ้มหวาน
ม่ายน้า~ อย่าส่งรอยยิ้มกระชากใจมาแบบน้าน~ TwT
ฉันมัวแต่จ้องหน้ารุ่นพี่จนลืมตัว แก้มทั้งสองข้างแดงเป็นลูกแอปเปิ้ล
?อ๊ะ! เอ็ดคะ มายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้? ยัยผู้หญิงที่ไหนไม่รู้จู่ๆ ก็โผล่มาขัด = = ชิชะ แม่นี่ วอนตายซะแล้ว แถมมาทำท่าตีซี้กะรุ่นพี่อีก ยัยนี่ไม่ใช่แฟนรุ่นพี่ชัวร์ เพราะฉันสืบมาเรียบร้อยแล้วว่ารุ่นพี่ยังไม่มีแฟน ฮ่าฮ่า
?เอ็ด คุณรู้จักเด็กคนนี้ด้วยเหรอคะ ^^?
ว่าใครเด็กยะยัยหน้าชะนี >o< หน็อยๆ แค้นนัก ฉันแค่ไม่สูงเท่านั้นเองนะ! ปอลิง...ฉันสูงแค่ 155 เซนติเมตร
?ผมว่าเขาหน้าคุ้นๆ น่ะ?
?ฉันเคยรู้จักรุ่นพี่ตอนเรียนเกรด 1 อยู่ที่อเมริกาค่ะ รุ่นพี่จำฉันได้รึเปล่าคะ ตอนนั้นฉันไปเที่ยวบ้านรุ่นพี่แล้วรุ่นพี่ยังทำพุดดิ้งให้กินอยู่เลย ^^? ตีหน้าแอ๊บแบ๊วเข้าไว้...ตีหน้าแอ๊บแบ๊วเข้าไว้...
?อ๋อ นึกออกแล้ว!? รุ่นพี่ทำหน้าดีใจแล้วกระโดดมาคว้าตัวฉันหมับ *///* แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่ฉันนึกไม่ถึง...เขากอดฉัน...
อ๊ากกกกก~ >///<
?รุ่นพี่จำฉันได้ด้วยเหรอคะ?
?จำได้สิ! ก็เธอน่ะเหมือนน้องสาวคนนึงเลย ว่าแล้วเชียวว่าต้องใช่คนรู้จักแน่ \\^o^//?
?เอ็ดคะ ฉันยืนอยู่ตรงนี้นะ? หญิงสาวคนที่เพิ่งมาถึงกระแอมกระไอแล้วเอ่ยขัดขึ้น
ฉันหันไปมองแล้วแผ่รังสีอำมหิต เป็นไปได้ก็อยากส่งกระแสจิตไปด้วยในเวลาเดียวกัน อย่ามายุ่งกะรุ่นพี่ของฉันนะย้า~ โฮกกกกก
?รุ่นพี่คะ ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนรุ่นพี่เหรอคะ ^^? ตีหน้าแอ๊บแบ๊วต่อไป...แอ๊บต่อไป...
?อ้อ เมื่อก่อนน่ะใช่ จนกระทั่งเมื่อเช้านี้แหละ?
?ช่าย~ ฉันเพิ่งจะตอบตกลงจดหมายรักเขาไปเมื่อเช้านี้เอง?
=0=! ว่าไงน้า~ ไม่จริงใช่ม้ายยยยย
มือของรุ่นพี่เคลื่อนไปโอบผู้หญิงคนนั้นแล้วยิ้มกว้าง เป็นหลักฐานบ่งชัดว่าข้อมูลที่สืบมาเมื่อวานมันผิด ใช่สิ ก็เขาเพิ่งจะเป็นแฟนกันเมื่อเช้านี่นะ TOT ดีใจยังไม่ทันไรฉันก็ต้องมานั่งน้ำตาตกแล้วเหรอเนี่ย!
ก๊อก~ ก๊อก~ ก๊อก~
?มาเยี่ยมเจ้าหญิงค่ะ? ชะเอมเดินเข้ามาในบ้านทันทีที่แม่เปิดประตูให้
?อยู่บนห้องน่ะจ้ะ เจ้าหญิง~ เพื่อนมาหาลูก!?
?แป๊บนึงแม่! เดี๋ยวหนูลงไป?
?เร็วๆ ล่ะ เพื่อนรออยู่นะลูก เดี๋ยวแม่ไปตลาดก่อนนะ? พูดจบแม่ก็หยิบตะกร้าจ่ายตลาดเดินออกจากบ้านไป ปล่อยให้ชะเอมนั่งรอเจ้าหญิงอยู่ที่โซฟาบุกำมะหยี่สีแดงตัวใหญ่
.....เงียบ..... ผ่านไปห้านาที.....
พรืดด~ดดด ปึง!!
?โอ๊ยย!!?
=[]=! ชะเอมสะดุ้งโหยงเหลียวไปหาต้นตอของเสียง ก็เห็นเพื่อนรักนอนแผ่หงายอยู่ตรงปลายบันได
?จะ...? คำแรกที่ฉันพูดเมื่อเจอหน้ายัยชะเอมคือ ?เจ็บบบบบบ!!?
?หญิง! เธอไปนอนทำอะไรตรงนั้นเนี่ย!? ชะเอมกุลีกุจอมาพยุงตัวฉันขึ้น
?ถามได้ ฉันไม่ได้กำลังเต้นระบำอยู่หรอกนะ U^U?
?ซุ่มซ่ามชะมัด...เอ้า ลุกขึ้น?
อือ...อ... ฉันเอามือคลำที่ศีรษะ มันปวดแปลบๆ ซวยจริงๆ นอกจากจะอกหักรักคุดแล้วฉันยังลื่นล้มตกบันไดกระเด้งกระดอนจนลื่นกระเด็นกบาลกระแทกฟาดพื้นอีกแน่ะ โฮ~
?เฮ้ย!?
?อะไรยัยเอม แหกปากบ้านแตกเชียว?
?หัวเธอมีเลือดด้วยอ่ะ!! =0=? ชะเอมพูดพร้อมกับชี้นิ้วสั่นระริกมาที่หัวฉัน
ฉันยกมือขึ้นคลำที่หัว... หือ... น้ำเปียกๆ นี่มัน...
?เลือดดดดดดดด!! เลือดๆๆๆๆ!! ฉันจะตายมั้ยเนี่ย~! โฮ~!!? ถ้าที่ยัยชะเอมแหกปากเมื่อกี้เรียกว่าดังบ้านแตก เสียงฉันตอนนี้คงเรียกว่าดังหมู่บ้านระเบิดแล้วล่ะ TOT~!!
โธ่เอ๊ย! นี่มันวันวินาศสันตะโรอะไรกันเนี่ย! ฉันกำลังจะบอกรักคนที่ฉันหลงรักและเฝ้าคิดถึงมากว่าสิบปี แต่ก็กลับต้องพบว่าชายคนนั้นมีแฟนแล้ว แถมตัดหน้าฉันไปแค่ไม่กี่ชั่วโมงด้วย! พอกลับบ้านอยากจะพักผ่อน ฉันก็ดันซุ่มซ่ามตกบันไดจนหัวแตกเลือดออกอีก! ฉันนี่มันซวยจริงๆ TWT ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่ประเทศไทยเมื่อเดือนก่อน ดวงฉันก็ตกลงอย่างเห็นได้ชัด...
นางฟ้าค้า~ T0T ฟังหนูหน่อยเถอะ หนูน่ะอกหักรักคุด ดวงตกยิ่งกว่าดัชนีหุ้นดาวโจนส์ แถมกำลังจะต้องไปปฏิบัติภารกิจในฐานะสายลับให้กับซีไอเอก็ดันมาลื่นหัวแตก! หนูจะสมองเสื่อมมั้ยคะนางฟ้า T.T หนูเกิดมาชื่อเจ้าหญิง แต่ไหนล่ะคะเจ้าชาย! แถมชีวิตบัดซบกว่ายัยซินเดอเรลล่าอีก T^T หนูยังไม่อยากสมองเสื่อมมมม!
นางฟ้าค้า~ T[]T! หนูยังไม่มีแฟนเลยน้า~ จะให้หนูมาตายแบบนี้ไม่ด้า~ย!! (เว่อร์มาก)
นางฟ้าค้า~ TOT! ได้โปรดเถอะ...หนูอยากมีชีวิตแบบเจ้าหญิงในนิยายมั่งจังเลย...
อา...นางฟ้าคะ...ได้โปรดเถอะ...
.....
..........
แล้วทุกอย่าง...ก็ดำมืดลง...
2
ร่างของเจ้าหญิงนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงฟูกสีขาวสะอาด ผมสีน้ำตาลเข้มหนายาวลงมาจนเกือบถึงเอว เปลือกตาปิดทับดวงตาสีฟ้าใสมาเป็นเวลากว่าสองวัน บนศีรษะมีผ้าพันแผลพันไว้ และมีสายน้ำเกลือที่ถูกเจาะเข้ากับแขนเรียวบางห้อยอยู่ข้างเตียง
ฉันค่อยๆ กะพริบตาสู่แสงสว่าง... อา...ฉันสลบไปสินะ เพราะเท่าที่ลืมตาดู นี่มันโรงพยาบาล
?ฟื้นแล้วเหรอ ลูกสลบไปตั้งสองวันแน่ะ? แม่รีบเข้ามาประคองฉัน
?นานขนาดนั้นเลยเหรอคะแม่ =[]=?
?ใช่จ้ะ ลูกไม่ต้องห่วงหรอกนะ คุณหมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมากหรอก?
?แม่คะ แม่ลืมแล้วเหรอว่าอีกสองวันหนูต้องไปปฏิบัติภารกิจลับแล้วนะ!?
แม่รินนมจากเหยือกใส่แก้วแล้วนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือนิตยสารซุบซิบดาราอย่างไม่ทุกข์ร้อนกับคำบอกกล่าวของฉัน แม่นะแม่ = = อายุปูนนี้แล้วยังชอบอ่านเรื่องชาวบ้านชาวช่องอีก
?ไม่ลืมหรอก แต่ทางซีไอเอเขารู้แล้วล่ะว่าลูกเข้าโรงพยาบาล เขาเลยจะส่งคนอื่นไปทำแทน?
เอ๋?! =[]= ม่ายน้า~ ไม่จริงใช่มั้ย! อย่างงี้ก็เหมือนถูกปลดอ่ะดิ! ฉันได้รับความไว้วางใจและได้ทำงานสำคัญๆ ให้กับซีไอเอตลอดเลยนะ TOT แล้วงานนี้ฉันก็อยากทำมากด้วย!
งานที่ว่าคือเข้าไปเป็นสายลับ เพื่อสืบหาว่าใครเป็นคนใช้คอมพิวเตอร์แฮกระบบฐานข้อมูลขององค์กร ซึ่งฉันก็ได้รับข้อมูลมาว่า เครื่องที่ใช้แฮกข้อมูลนั้นตั้งอยู่ที่คฤหาสน์หลังที่ฉันกำลังจะแฝงตัวเข้าไป แถมข้อมูลนี้ยังเป็นข้อมูลที่สำคัญ เป็นประวัติและหน้าที่ของบุคลากรในองค์กร หากได้ไปครบล่ะก็จะสามารถทำให้วิเคราะห์และรู้ถึงระบบการทำงานขององค์กรได้ และจะทำให้คนร้ายวางแผนก่อการร้ายต่างๆ ได้สะดวกขึ้น แต่โชคยังดีที่หน่วยข้อมูลปิดระบบทันตั้งแต่คนร้ายเริ่มเจาะเข้ามา ทำให้ได้ข้อมูลไปเพียงบางส่วน แถมคนร้ายยังไม่สามารถเปิดอ่านข้อมูลที่แฮกไปนั้นได้อีกด้วย
ส่วนหน้าที่ของฉันคือ สืบให้ได้ว่าใครเป็นคนพยายามเจาะข้อมูลขององค์กร โดยให้ฉันแฝงตัวเป็นคนดูแลสัตว์ที่มาจากกรมปศุสัตว์ ถึงฉันจะไม่เค้ย~ ไม่เคย~ แม้จะเฉียดเข้าใกล้ไก่สักตัวเลยก็เถอะ แต่งานนี้ฉันก็อุตส่าห์เตรียมตัวและลงทุนไปฝึกที่ฟาร์มของจริงมาเชียวนะ! ทั้งเช็ดขี้หมู ขี้หมา ขี้กา ขี้ไก่! ตอนนี้ฉันฝึกมาหมด อยากจะอวดว่ารีดนมวัวได้ด้วยนะเออ~ แต่ไหงชะตาฟ้าลิขิต T^T ให้ฉันต้องประสบเคราะห์กรรมจนถูกปลดออกจากหน้าที่นี้หนอ ToT~
?แม่คะ หนูหายแล้วน่า ให้หนูกลับไปทำหน้าที่เหมือนเดิมนะ TWT?
?แหม ลูกก็รู้นี่จ๊ะ ถ้าเขาปลดลูกออกแล้วก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะยอมให้ลูกกลับไปทำ แล้วร่างกายลูกก็ยังไม่แข็งแรงดี ถ้าไปปฏิบัติภารกิจทั้งสภาพแบบนี้มันก็เสี่ยงเกินไปนะ?
แม่พูดพร้อมกับส่งแก้วนมมาให้ แล้ววางจานผลไม้ที่ปอกแล้วไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
?อีกอย่าง ลูกอาจจะยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ นี้หรอก เผลอๆ อีกสองวันต่อให้ลูกต้องไปปฏิบัติภารกิจ คุณหมอก็ไม่ยอมปล่อยลูกกลับบ้านเด็ดขาด หมอยังต้องเช็คผลเอกซเรย์สมองอีกที?
?ไหนแม่บอกว่าหนูไม่เป็นไรมากไงคะ -*-?
?แหม...ก็...มันคงอาจจะยังไม่เป็นอะไรตอนนี้ก็ได้มั้ง แต่ในอนาคตก็ไม่แน่?
?แม่พูดเหมือนจะแช่งหนูเลยนะ ToT?
?โธ่ ลูก? แม่เอ่ยเรียกพร้อมกับส่งยิ้มให้ ?นอนเถอะ ไม่ช้าไม่นานพอลูกหายค่อยกลับไปทำงานต่อแล้วกันนะ?
วันถัดมาเกิดเสียงเอะอะมาจากด้านนอก เสียงปึงปังเป็นอันดับแรก แล้วก็เสียงโครมครามตามมา ประตูห้องเปิดผางออกพร้อมกับใครบางคนกระเด็นตามเข้ามา =[]= ใครคนนั้นคือยัยชะเอมนี่เอง
?ยัยเอม!? ฉันทักเพื่อนกึ่งดีใจกึ่งงงๆ
?โอ๊ย เมื่อกี้ฉันเข้าห้องผิด คนในห้องนั้นเลยไล่ส่งฉันออกมาง่ะ?
?แกก็ซุ่มซ่ามเหมือนกันเหรอเนี่ย =*=?
?นิดหน่อยเองน่า อ๊ะ คุณป้า สวัสดีค่ะ?
?สวัสดีจ้ะหนูเอม?
อ๊ะ...ฉันนึกอะไรได้อย่างแล้วล่ะ
?แม่คะ เดี๋ยวหนูไปซื้อของกินที่เซเว่นฯ หน่อยนะ?
?จะกินอะไรล่ะ เดี๋ยวแม่ไปซื้อให้? แม่ทำท่าลุกจะเดินออกไปแทน
?งั้นหนูขอนมเปรี้ยวกับการ์ตูนสักเล่มนะคะ?
ฮี่~ ฮี่~ ว่าเข้านั่น ที่จริงฉันรู้อยู่แล้วว่าพูดไปแม่ก็ต้องออกไปซื้อของให้ฉันแทน เข้าแผนโป๊ะเชะ! ทีนี้ฉันก็จะได้ปรึกษากับยัยชะเอมเรื่องแผนลับที่บังเกิดจากไอเดียสุดปิ๊งของสาวน้อยอัจฉริยะคนนี้
ฉันสอดส่ายสายตาว่าแม่ออกไปเรียบร้อยแล้วก็หันมาส่งเสียงเรียกยัยชะเอม
?ยัยเอม ^O^?
?อะ...อะไรยะ ยิ้มชั่วร้ายเชียว = =? ยัยชะเอมที่ชินแล้วกับการช่วยฉันวางแผนชั่วต่างๆ มองมาอย่างรู้ทัน แหม ฉันล่ะรักเพื่อนเลิฟคนนี้จริงๆ (ก็พึ่งได้นี่เนอะ) โฮะๆๆ~
?ฉันจะหนีออกจากโรงพยาบาล?
?ว่าไงนะ?! แกจะบ้าเหรอ! =[]=!!?
?ฉันพูดจริงย่ะ ฉันจะหนีออกจากโรงพยาบาลคืนนี้! ฉันจะให้แกปลอมตัวเป็นฉันนอนป่วยอยู่ที่นี่ ส่วนฉันจะไปทำงานสายลับของฉัน ^O^?
?นี่แกไปเอาความคิดบ้าๆ นี่มาจากไหนเนี่ย! =[]=? ยัยชะเอมทำหน้าสติแตกไปแล้ว
?ก็คิดออกตะกี้ตอนที่แกกระเด็นเข้ามาในห้องนี่แหละ ^W^?
?ทางหน่วยงานเขาไม่ได้หาคนอื่นมาทำแทนแกเหรอ ทำไมเขายังยอมเสี่ยงให้คนป่วยอย่างแกทำล่ะ ทั้งๆ ที่ก็ไม่รู้ด้วยว่าแกจะหายดีทันมั้ย?
แหม่...ยิงคำถามมาเป็นชุดเลยนะ ยัยเพื่อนจอมรู้ทัน แต่ฉลาดแบบนี้แหละจะได้ปลอมเป็นฉันได้เหมือนหน่อย ฮ่าฮ่า~
?เขาปลดฉันแล้ว? ฉันเริ่มตีหน้าเศร้าหลอกล่อยัยชะเอม ?ที่แกพูดมาน่ะถูกหมดเลย...แต่...แต่แกก็รู้นี่นาว่าฉันรักงานนี้มากอ่า~ เอม~ ช่วยฉันเถอะน้า~ ฉันอยากทำงานนี้นี่นา~?
?แกแน่ใจเหรอ อย่างงี้คุณป้าโกรธฉันตายเลย?
?ไม่หรอกๆ เพราะถ้าแกปลอมตัวเป็นฉัน ยังไงคุณแม่ก็ดูออกอยู่ดี เพราะงั้นยังไงฉันก็ต้องขอความร่วมมือจากแม่ให้ช่วยปิดเรื่องนี้กับหมอแล้วก็ปิดกับทางซีไอเอด้วย ^o^?
?เข้าใจล่ะ แกจะสืบจนกว่าจะบรรลุเป้าหมายก่อนถึงจะบอกทางซีไอเอใช่มั้ยว่าทำงานสำเร็จ ถึงแม้จะฝืนคำสั่งที่ปลดแกออกไปแล้วก็ตาม?
?ใช่แล้ว เพราะงั้นเราถึงต้องปิดเป็นความลับ?
?แกนี่น้า... แกนี่มัน...?
?อะไรเหรอ ^W^?
?ดื้อด้าน ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานล่ะก็ แกต้องทำให้สำเร็จจนได้สินะ -*-? ยัยชะเอมเบือนหน้าหนีอย่างหน่ายๆ แต่ก็ดูออกว่ามีแววตาเป็นห่วงฉันอยู่ในสายตา
ชะเอมกับฉันหน้าคล้ายๆ กันจนเกือบจะเหมือนมากก็ว่าได้ มีคนหลายคนทักผิดเหมือนกันทั้งๆ ที่เราสองคนไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่ผมเราคนละสี ของชะเอมจะเป็นผมสีดำและดวงตาสีดำ ของฉันดวงตาสีฟ้า ผมสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ และชะเอมก็สูงกว่าฉันประมาณสามสี่เซ็นต์ได้...แต่แค่นอนอยู่บนเตียง หมอมองไม่เห็นความสูงที่แท้จริงหรอก หึหึหึ (หัวเราะอย่างชั่วร้าย)
ตะวันใกล้จะตกดิน ชะเอมที่ออกไปจัดการตามแผนของฉันก็กลับมาถึงห้องพักคนป่วยอีกครั้ง คราวนี้ถือถุงกระดาษถุงใหญ่ใบหนึ่งมาด้วย ซึ่งในนั้นมีอุปกรณ์สำหรับปลอมตัวทั้งหมดอยู่
?หอบอะไรมาเยอะแยะจ๊ะ?
เสียงแม่ทำเอาฉันกับชะเอมสะดุ้งโหยง
?อะ...เอ่อ ของที่หนูจะเอาไปทำรายงานต่อพรุ่งนี้น่ะค่ะ? ชะเอมแถไปเรื่อย
ดูเหมือนแม่ไม่ได้ติดใจอะไรอีก ฉันกับชะเอมตกลงกันไว้ว่าให้ฉันหนีออกไปได้ก่อนแล้วค่อยให้ชะเอมอธิบายเรื่องนี้ให้แม่ฟังทีหลัง ไม่งั้นแม่ไม่ยอมให้ฉันหนีออกไปแน่ๆ
พอเที่ยงคืนแม่ก็หลับสนิท ด้วยฝีมือน้ำแตงโมปั่นใส่ยานอนหลับของฉัน TWT ขอโทษนะคะแม่~ หนูจำเป็นต้องทำ (พูดเหมือนไปฆ่าใครมา)
?แกแน่ใจจริงๆ เหรอ?
?อือ? ฉันตอบขณะที่ปากคาบเสื้อยืดของยัยชะเอมไว้ แล้วพยายามยัดขาเข้าไปในกางเกงยีน
ชะเอมส่องกระจกที่สะท้อนเงาตัวเองในชุดคนไข้ บนหัวมีผ้าพันแผลพันไว้ และใส่วิกที่เหมือนกับทรงผมของฉันทุกประการ ส่วนสีตานั้นช่างมันก่อน = = ขืนใส่คอนแทคเลนส์ ยังไงหมอก็ต้องรู้แน่ (ก็เป็นหมอนี่) เอาเป็นว่าคิดในแง่ดีว่าก่อนหน้านี้หมออาจจะจำสีตาของฉันไม่ได้ก็ได้
?หญิง...แล้วถ้าหมอเขาขอตรวจแผลที่หัวล่ะ TWT?
?คิดว่ายังหรอก ตอนนี้แผลคงยังไม่หายง่ายๆ กว่าหมอจะเปิดผ้าพันแผลคงอีกสองสามวัน แผลฉันไม่ต้องใส่ยา อ้อ แล้วก็ถ้าเขาให้กินยาก็แอบทิ้งให้เนียนๆ นา...ระวังแม่บ้านด้วย เวลาพวกนั้นเทขยะอาจจะเห็นยาที่แกทิ้งในถัง ฉันแนะนำให้แกเอามันละลายน้ำแล้วเทลงท่อ หรือไม่ก็ทิ้งในท่อนั่นแหละ เดี๋ยวมันก็ละลายไปเอง?
?จะเรียกว่าแกฉลาดหรือเจ้าเล่ห์ดีเนี่ย =w=?
ฉันมองชะเอมที่ตอนนี้ดูเหมือนฉันเกือบทุกประการยิ้มให้กับกระจก ก่อนจะก้มลงสำรวจตัวเองที่ตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อยืดสีชมพู กางเกงยีน สวมวิกผมบ๊อบสั้นสีดำแล้วสวมทับด้วยหมวกแก๊ป และเพราะวิกผมที่สวมเป็นทรงหน้าม้าเลยทำให้สามารถซ่อนผ้าพันแผลที่พันอยู่รอบหัวได้ เท่านั้นไม่พอ ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนใหม่ ลุคคล้ายๆ ริฮานน่า ที่ร้องเพลง umbrella แต่ยังไงฉันก็สวยกว่าอยู่ดี >< (มั้งนะ) เพราะฉันทาสีผิวให้เปลี่ยนเป็นสีแทนด้วยครีมชั้นดีที่เหล่านางแบบใช้กัน และถึงเสื้อสีชมพูจะดูตัดกับสีผิวมาก แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังดูดี~ ก็คนมันสวยอยู่แล้ว โฮะๆๆ ^.^ (ว่าเข้านั่น)
ตอนนี้นาฬิกาบ่งบอกเวลาเที่ยงคืนครึ่งแล้ว ได้เวลาที่ฉันต้องไปแล้ว...
?หญิง...ฉันเป็นห่วงนะ คราวนี้มันต่างกับครั้งก่อน คราวที่แล้วที่เราปลอมตัวกันตอนนั้นแกไม่มีแผลอยู่บนหัว? สีหน้าของชะเอมดูวิตกกังวลอย่างเห็นได้ชัด โดยนิสัยปกติแล้วฉันอาจจะดูเป็นคนซุ่มซ่าม แต่ถ้าเป็นเรื่องงานสายลับแล้วล่ะก็ ฉันไม่เคยพลาดเลยแม้แต่ปลายก้อย
?อย่าห่วงน่า ฉันมีกำลังเสริมคอยหนุนหลังอยู่สองสามคน เอลม์กับรุ่นพี่มิสะไว้ใจได้ แกก็รู้ ^^? ฉันส่งยิ้มที่แสดงถึงความมั่นใจเต็มเปี่ยมไปให้ ?อีกอย่าง ฉันจะพยายามกลับมาให้ทันก่อนที่หมอจะมาตรวจแผลที่หัวนะ?
?ให้เอลม์ขับเฮลิคอปเตอร์ให้เหรอ?
?ใช่ ฉันต้องไปแล้วล่ะ? ฉันมองนาฬิกาข้อมือ แล้วเปิดประตูออก
?หญิง แกลืม...เอานี่ไปด้วย? ชะเอมชูสร้อยคอสีทองเส้นหนึ่งขึ้น ที่ปลายของสร้อยนั้นมีล็อกเกตรูปวงรีสีทองส่งประกายแวววาวห้อยอยู่ มันเป็นล็อกเกตของฉันเอง ข้างในมีรูปคุณพ่อกับคุณแม่
?ขอบคุณ? ฉันรีบคว้ามันมาและคงต้องรีบไปแล้ว แต่เสียงชะเอมเรียกฉันทำให้ต้องหันหลังกลับไปอีก
?ฉันเสียใจที่ไม่ได้บอกแกก่อนหน้านี้ว่าเมื่อเช้าวันก่อนนั้นฉันเห็นรุ่นพี่ที่แกชอบยืนจูบอยู่กับผู้หญิงคนอื่น?
?0..0?
?ฉันขอโทษจริงๆ?
?ไม่เป็นไรหรอกเอม...สำหรับฉันตอนนี้ ภารกิจสายลับสำคัญที่สุด ^^? พูดจบฉันก็เดินออกจากห้องคนไข้ที่ควรจะอยู่มาสมทบกับชายร่างสูงในชุดกาวน์สีขาว ถึงแม้จะแต่งตัวเหมือนหมอแต่ก็ไม่ใช่ เขาคือเอลม์ ชายวัยสามสิบห้า และเป็นสายลับคนหนึ่งเช่นกัน มีหน้าที่ขับเฮลิคอปเตอร์รับ-ส่งเพื่อปฏิบัติภารกิจซะส่วนใหญ่
?ขโมยยามาให้ฉันแล้วใช่รึเปล่า? ฉันกระซิบถามเอลม์เบาๆ
หลังจากเอลม์พยักหน้าหงึกๆ และแตะไปที่กระเป๋าสีดำเป็นสัญญาณให้รู้ว่างานที่ฉันสั่งไปสำเร็จเรียบร้อยดี เราทั้งคู่ก็สาวเท้าเดินออกจากบริเวณนั้นมาทันที โชคดีที่เอลม์สำรวจทางลัดปลอดคนมาเรียบร้อย พวกเราจึงขึ้นมาถึงดาดฟ้าได้โดยปลอดภัย เสียงใบพัดเฮลิคอปเตอร์ดังหวึ่งๆ เมื่อเครื่องทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
?ที่จริงผมกะจะเปลี่ยนใจไม่ช่วยเหลือคุณซะแล้ว ดูสภาพคุณสิ...?
เอลม์ส่ายหน้าหน่ายๆ เมื่อเห็นฉันถอดวิกออกและเริ่มแกะผ้าพันแผล เปลี่ยนมาเป็นแปะผ้าก๊อซปิดแผลแทน
?แต่คุณพ่อของคุณมีบุญคุณกับผมมาก ผมรู้ว่าคุณก็คงทำเพื่อพ่อของคุณเหมือนกัน?
?ขอบคุณที่เข้าใจนะเอลม์ ^^? ใช่...ฉันทำทุกอย่างก็เพราะฉันคิดถึงพ่อ ถ้าพ่อยังอยู่ ท่านก็คงจะทำแบบนี้เหมือนกัน
?มิสะเก็บของใช้ของคุณมาให้เรียบร้อยแล้ว แล้วนี่ยาของคุณ? เอลม์พูดพร้อมกับโยนกระปุกยามาให้ มันเป็นยาชนิดเดียวกับที่หมอที่โรงพยาบาลให้ฉันกิน
มิสะที่เอลม์พูดถึงเป็นรุ่นพี่ที่เข้ามาอยู่ในองค์กรก่อนฉันเพียงหนึ่งปี แต่ถึงอย่างนั้นก็อายุมากกว่าฉันตั้งหกปี แถมสวยและมีความสามารถ เป็นที่ไว้วางใจได้อีกต่างหาก ^O^ ฉันตรวจสอบดูในกระเป๋าสีดำก็พบสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ ที่จำเป็น เช่น แว่นสายตาทรงกลมอันใหญ่ (ฉันคิดว่ามิสะคงเตรียมไว้เผื่อให้ฉันปลอมตัว) ครีมเปลี่ยนสีผิวและครีมบำรุงผิว >< ขืนโดนแดดนานๆ โดยไม่ได้ทาครีมป้องกันผิวฉันก็เสียหมดน่ะสิ มีหวังฉันได้ดำจริงๆ แน่เลย T T แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าอะไรจะรอฉันอยู่ข้างหน้าด้วย เจ้าพวกผู้ต้องสงสัยนั่นอาจจะเป็นพวกบ้าระห่ำชอบทรมานคนใช้ให้ฉันไปตากแดดทำสวนก็ได้ รุ่นพี่มิสะช่างรอบคอบและรู้ใจฉันจริงๆ และหลังจากนั้นฉันก็ค้นช่องเล็กในกระเป๋าซึ่งนั่นก็ทำให้พบว่า...เอลม์กวาดยามาหลายชนิดพอดู = =
?นี่กะขนมาทั้งคลังเลยรึเปล่าเนี่ย หนูเขียนชื่อยาให้คุณแล้วไม่ใช่เหรอ?
?มิสะบอกให้เผื่อเอาไว้ได้ก็ดีน่ะ?
?แล้วตอนนี้รุ่นพี่มิสะอยู่ไหนหรือคะ?
?อังกฤษ บินไปตรวจสอบเรื่องไม่ชอบมาพากลนิดหน่อย?
ฉันพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะตรวจสอบทุกอย่างอีกครั้ง รวมไปถึงคัดยาที่ไม่จำเป็นออกด้วย บางทีสายลับอย่างพวกเราก็ต้องทำผิดกฎหมายบ้างเหมือนกัน อย่างเช่น ต้องแอบลักลอบ บุกรุก หรือขโมยบ้างเป็นบางครั้ง แต่นั่นก็ไม่ได้เลวร้ายเกินเลย และอีกอย่าง ที่เราทำไปทุกอย่างนั้นก็เพื่อความถูกต้อง
ฉันเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ภายนอกเฮลิคอปเตอร์ที่เรานั่งอยู่นั้น ท้องฟ้าในคืนนี้ช่างมืดสนิท ไม่มีแสงจากดาวแม้สักดวง จะเห็นแสงได้เพียงจากตึกรามบ้านช่องเบื้องล่างก็เท่านั้นเอง...
3
ไม่เคยรู้และไม่นึกไม่ฝันมาก่อนด้วยว่าคนอย่างฉันจะได้เข้ามาทำงานในบ้านหรูๆ แบบนี้ TWT ฉันอยากจะบอกว่าตอนนี้รู้สึกเข้าใจความรู้สึกคุณพจมานในละครบ้านทรายดองขึ้นมาในทันใด...เพียงแต่ตอนนี้ฉันเป็นพจมานผมสั้น ผิวสีแทนเข้ม แถมยังใส่แว่นตาทรงกลม (เกือบจะใหญ่) แบบเด็กเนิร์ดอีกต่างหาก =..=
เมื่อสิบห้านาทีก่อนที่มาถึงในฐานะคนสมัครงาน ฉันแทบจะจ้องคฤหาสน์สีขาวสูงตระหง่านที่อยู่ตรงหน้าตาถลน OoO!! เพราะในบรรดาสถานที่ที่ฉันแฝงตัวเข้าไปเป็นสายลับไม่เคยมีที่ไหนที่หรูหรา อลังการ และกว้างขวางเท่านี้มาก่อน
ระหว่างทางเดินฉันมองเครื่องเรือน โต๊ะเครื่องแป้ง และเหล่าตู้หินอ่อนใบใหญ่ด้วยดวงตามันเยิ้ม~ ทำงานอีกกี่สิบปีเนี่ย ฉันถึงจะซื้อได้แบบนี้มั่ง TWT
?คุณ...คุณครับ?
?หือ...มีอะไรหรือคะ? ฉันมัวแต่มองนู่นนี่เพลินไปหน่อย สงสัยตาพ่อบ้านที่มานำทางให้นี่ต้องคิดว่าฉันจะขโมยแหงๆ ดูท่าทางเขาเหมือนไม่ค่อยไว้ใจฉันเท่าไหร่ ทั้งยังส่งสายตาสุดแสนจะสงสัยมาที่ผ้าก๊อซปิดแผลบนหัวของฉันอีก
?แผลนี่...ฉันได้ตอนลื่นล้มตกบันไดน่ะค่ะ ^^? ฉันพูดพร้อมกับยิ้มหวานแล้วก็ทำหน้าซื่อๆ ตาพ่อบ้านนี่จะได้มองว่า โอ้...ฉันคือสาวน้อยผู้บอบบางและบริสุทธิ์~ ที่แค่อยากจะมาหางานทำเท่านั้นเอง~ (ชั่วร้ายจริง)
ฉันเดินไปอีกสองสามก้าว สายตากำลังสำรวจแจกันใบโต๊โต~ (มันใหญ่จริงๆ นะ ใหญ่สูงท่วมหัวฉันเลยแน่ะ!) แล้วอีกสองสามวิฯ ต่อมา เสียงดังสนั่นก็กระแทกเข้ารูหูฉัน...เพล้ง!!!
เฮือก!! ตัยหอง...นี่แค่จ้องแจกันมันก็แตกได้แล้วเร้อ~ ชะบะละเฮ้ยย หนูเปล่าทำนะค้า ToT
บร๊ะเจ้า~ ยังไม่ทันเริ่มงานฉันก็วอนติดลบเงินเดือนซะแล้ว...
ระหว่างที่ฉันกำลังสติแตก (หนูไม่ได้ทำ~ หนูไม่ได้ทำน้า~ ToT) พ่อบ้านแก่ๆ ข้างๆ ฉันก็ตะโกนขึ้น!
?คุณหนู! ระวังครับ!?
ฮะ! อะไรนะ? เรียกฉันว่าคุณหนูเหรอ O..O ไม่ใช่แฮะ...เพราะฉันหันหลังไปเพื่อดูว่าพ่อบ้านคนนั้นเรียกคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันรึเปล่า = = แล้วก็ใช่จริงๆ ด้วย เพราะฉันเห็นเด็กหนุ่มผมสีทองกำลังไถลสเกตมาทางนี้ ด้านหลังตรงทางที่เขาผ่านมีเศษแจกันแตกกระจัดกระจายอยู่
?เหวออ~ ผมหยุดไม่อยู่ฮะ!! >o<?
เด็กคนนั้นพุ่งมาทางฉันด้วยความเร็วอย่างกับดาวตก =[]=! เด็กอะไรวะ ซนเป็นลิง เล่นสเกตในบ้านหน้าตาเฉย...อ๋อ...สงสัยคงจะคิดว่าบ้านตัวเองใหญ่มากสินะ
?ช่วย~ หยุด~ ที~ >///<?
ฟิ้ว~ ...แล้วก็ตามมาด้วยเสียงแตกกระจายของแจกันใบแรกที่ฉันจ้องมองอยู่
หมดกัน! เด็กลิงนี่! แจกันใบนั้นราคาเท่าไหร่เนี่ย...ดีนะที่ฉันไม่ได้เป็นคนทำแตก -o-
?...อูยส์...>o<?
?เป็นอะไรมากรึเปล่า? ฉันคว้าตัวเด็กลิงนี่ไว้ได้ แต่ก็โชคร้ายหน่อยล่ะ ที่ระหว่างคว้าแขนของเด็กนี่ปัดไปโดนแจกันเตกเอง
?แฮ่~ ขอบคุณฮะ ^O^? เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาตีหน้ายิ้มระรื่น ผมสีทองชี้ไปแทบจะคนละทิศ ดวงตาสีเขียวสุกใสเหมือนดวงดาวชวนให้ฉันจ้องจนลืมตัว
?ปล่อยผมได้รึยังพี่สาวคนสวย ^^?
อ๊ะ =///= ลืมตัว น่าอายจริงๆ ใบหน้าได้รูปของเด็กนี่ทำให้ฉันเผลอมองจนลืมตัว
?ลุงแซม อย่าบอกแม่นะ? เด็กหนุ่มมองพ่อบ้านพลางทำสีหน้าออดอ้อน ก่อนที่พ่อบ้านจะทำท่าทางเห็นใจแล้วยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ตามใจกันจนนิสัยเสียนี่เอง เด็กอะไรเนี่ย =[]= มิน่าล่ะ...
?แล้ว...พี่สาวเป็นใครฮะ?
?ฉันมาสมัครเป็นแม่บ้านค่ะ?
?โห~ เด็กสาวสมัยนี้ตกอับกันขนาดนี้เชียว *[]*?
ย้ากกก ว่าใครตกอับยะตาเด็กนรก ><!! ฮึ้ย แค้นนัก แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะเรามันลูกผู้หญิงตัวน้อยนิด (แน่ใจเร้อ)
?ลุงแซมฮะ เดี๋ยวผมจะพาพี่คนนี้ไปหาพี่ฟิวส์เอง ลุงกลับไปทำอาหารเถอะฮะ ผมหิวแล้ว?
?ครับ? พ่อบ้านรับคำ ก่อนจะโค้งให้คุณหนูนี่ทีหนึ่งแล้วก็เดินหายลับไปหลังประตูไม้โอ๊กเงาวับบานใหญ่ทันที
ตาเด็กนี่จดๆ จ้องๆ ฉันแล้วก็ยิ้ม =///= อะไรของเขานะ จะว่าไปหมอนี่ก็ไม่เด็กเท่าไหร่แล้วนี่นา เท่าที่ดูคงอายุราวๆ 13-14
?ผมชื่อโคตะ พี่สาวชื่ออะไร?
?โฮลี่? นี่เป็นชื่อเล่นที่ฉันปลอมขึ้นมาเอง ใช้เวลาที่ปลอมตัวแล้วมันง่ายดี ซึ่งต่อจากนี้...ฉันคงต้องฟังคนที่นี่เรียกฉันว่าโฮลี่ไปอีกประมานเดือนกว่าๆ เลยทีเดียว
โคตะพาฉันเดินมาถึงหน้าประตูไม้สีขาวบานใหญ่ ก่อนจะเปิดผลัวะเข้าไปโดยไม่เคาะประตู
?พี่บอกว่าให้เคาะประตูก่อนไง?
?ก็พี่ไม่ล็อกประตูเองง่ะ?
เด็กหนุ่มผมสีดำสนิทผละจากกองหนังสือตั้งใหญ่ที่วางอยู่ตรงหน้า เมื่อเขายืนก็เผยให้เห็นผิวที่ขาวผ่องแลดูสดใสราวกับตะวัน และเมื่อถอดแว่นตาสีดำออก...ก็เผยให้เห็นนัยน์ตาสีดำเป็นประกายซึ่งจับจ้องมาที่ฉันที...โคตะที...
?นี่ใคร โคตะ?
?เขาบอกว่ามาสมัครเป็นแม่บ้านฮะ?
?จะให้ฉันจ้างเด็กกะโปโลอย่างเธอมาดูแลบ้านพวกฉันเนี่ยนะ = =?
เด็กกะโปโลแล้วไงยะ >o< หมอนี่จ้องฉันแล้วส่ายหัวแบบปลงโลกมาก ถึงฉันจะเป็นสาวน้อยอายุ 17 ฉันก็ช่ำชองนะ ฮ่าฮ่า กวาดบ้าน ถูบ้าน กำจัดหยากไย่ ล้างจาน นานาสารพัด (ภูมิใจ)
ฉันยื่นประวัติที่ฉันปลอมขึ้นมาอย่างดีให้โคตะ ในนั้นมีทั้งใบการันตีแชมป์ล้างจานจากซันไลต์สี่สมัยซ้อน แม่บ้านดีเด่นจากอีแจ๋วกรุ๊ป และอีกมากมาย...
?ลองดูประวัติก่อนก็ได้ค่ะ^W^~?
โคตะส่งใบประวัติของฉันต่อให้พี่ชายเขาทันที
?อะไรเนี่ย! เธอจบ ม.3 เหรอ?
ยังเรียนไม่จบต่างหากย่ะ = = เขาจะเชื่อประวัติที่ฉันปลอมขึ้นมั้ยเนี่ย...
?อ๋อ...อืม?
?งั้นก็ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันชื่อฟิวส์?
?ฉันโฮลี่?
?พี่ฮะ ท่าทางอย่างงี้ทำงานบ้านเป็นเหรอ >_<?
?ดูแขนเรียวๆ นั่นสิ แน่ใจแล้วเหรอที่มาสมัคร หรือว่าเธอร้อนเงิน บอกมาก็ได้นะ ฉันจะบริจาคค่าเทอมให้ อ้อ อีกอย่างนะ ฉันไม่อยากรับคนสมองเสื่อมมาทำงานด้วย? ฟิวส์พูดพร้อมกับชี้นิ้วมาที่แผลบนหัวฉัน แถมยังยิ้มเยาะนิดๆ อย่างเยือกเย็น
=[]=!! อ๊ากกก หมอนี่ดูถูกคนอื่นชะมัด! ฉันไม่ได้สมองเสื่อมนะยะ แค่ซุ่มซ่ามตกบันไดต่างหากย่ะ อยากจะเอาเล็บงามๆ ของฉันข่วนหน้าขาวๆ นั่นเสียจริง ไม่ได้...ไม่ได้นะหญิง...เธอต้องอดทนไว้เพื่องาน
?ฉันทำงานบ้านได้ทุกอย่าง อีกอย่างฉันก็ไม่ได้สมองเสื่อมด้วย ฉันแค่ลื่นตกบันไดนิดหน่อยเองน่ะ ><? ฉันจ้องหมอนั่นเขม็งอย่างท้าทาย
?เสียใจนะ ฉันอยากได้แม่บ้านแบบที่ทำงานได้จริงๆ ไม่ใช่คนมีแผลเจ็บออดๆ แอดๆ = =? ฟิวส์พูดพลางส่ายหน้าเอือมๆ อีกรอบ
?ฉันทำงานบ้านได้จริงๆ นะ แล้วแผลก็นิดหน่อยเท่านั้นเองน่า ไม่งั้นฉันคงนอนอยู่โรงพยาบาลไปแล้ว >o<!?
?ทำไมพี่สาวไม่ลองไปหางานอื่นทำดูล่ะฮะ ><?
?ฉันถนัดทำงานบ้าน?
?แต่ฉันไม่รับเธอหรอก ไม่รับก็คือไม่รับ!? ฟิวส์พูดพร้อมกับส่ายหน้าอย่างกวนประสาท
อะ...ไอ้หมอนี่...กวนประสาทฉันจริงๆ ถ้าเกิดหมอนี่ไม่ยอมรับฉันเข้าทำงาน งานสายลับก็เจ๊งบ๊งหมดอ่ะเซ่~ T{}T ฉันต้องทำงานที่นี่ให้ได้!
ฉันเหลือบไปเห็นแจกันใบสวยที่ตั้งอยู่บนโต๊ะโชว์ ท่าทางจะแพงมากเสียด้วย แล้วความคิดชั่วร้ายก็บังเกิด! ถ้าฉันเป็นหนี้บ้านนี้ล่ะก็... คิดได้ดังนั้นฉันก็วิ่งไปที่แจกันใบสวยนั่นอย่างรวดเร็ว
?เฮ้ย เธอจะทำอะไรน่ะ!? ฟิวส์ตะโกนลั่น >~<!! ส่วนโคตะหลับตาปี๋ เหมือนเขารู้ว่าฉันจะทำอะไรกับแจกัน...
เพราะฉันจะทำ...แบบเดียวกับที่โคตะทำเมื่อไม่กี่นาทีก่อนน่ะสิ
~เพล้ง~!! แจกันสุดหรูแตกกระจาย เยส! สำเร็จแล้ว โฮะๆ ทีนี้ถึงหมอนี่จะไม่อยากรับฉันเข้าทำงานก็จำเป็นต้องรับล่ะงานนี้
?ธะ...เธอนี่มัน?
^W^ ยิ้มชั่วร้ายแห่งชัยชนะ~
?จ่ายค่าเสียหายมาซะ -*-?
?ฉันไม่มีเงินหรอก?
?ฉันจะแจ้งตำรวจจับเธอ?
?เหวอ~ พี่ฟิวส์ฮะ แค่แจกันแตกเอง ให้เธอทำงานใช้หนี้เถอะฮะ ><?
ใช่! ให้ฉันทำงานใช้หนี้แหละ ถูกต้องที่สุด! เป็นไปตามแผนของสาวน้อยอัจฉริยะคนนี้ ถึงจะเสี่ยงสุดๆ แถมงี่เง่าที่สุดที่ฉันเคยทำมาเลย T T~ แต่ช่างเถอะ ในที่สุดหมอนั่นก็ต้องยอมทำตามที่น้องชายบอก ทุกอย่างฉันคำนวณไว้หมดแล้ว โฮ่โฮ่โฮ่ เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเจ้าหญิง (ผู้มีมารยาร้อยแปดเล่มเกวียนคนนี้) ^O^
ฟิวส์ทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่สักครู่...
หมอนี่จะสงสัยมั้ยเนี่ยว่าทำไมฉันถึงอยากทำงานที่นี่ขนาดนี้ ถ้าเป็นอย่างนั้นไว้ค่อยหาเรื่องแก้ตัวทีหลังก็ได้ ก็ฉันคิดแผนไม่ทันนี่ ขืนชักช้าหมอนี่อาจจะบ้ากระทั่งเรียกตำรวจมาจับฉันก็ได้ >.< ฉันจะปล่อยให้ภารกิจล้มเหลวไม่ได้เด็ดขาด! ถ้าฉันทำไม่สำเร็จ คนอีกมากต้องเดือดร้อน แถมป๊ะป๋าที่อยู่บนสวรรค์ต้องเสียใจแน่ๆ T T
ฉันพยายามทำหน้าตาให้ดูเจี๋ยมเจี้ยม~ ให้น่าสงสาร แล้วเหลือบตามองนายฟิวส์เล็กน้อย...
?ได้...ในเมื่อเธออยากทำงานที่นี่นัก งั้นเธอก็ต้องมาเป็นคนใช้ของฉัน?
?อย่าพูดเหมือนฉันต้องเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของนายดิ -3-?
?อ้าว...ก็ใช่น่ะสิฮะ เพราะพี่สาวทำแจกันของพี่ฟิวส์แตกไงล่ะ? โคตะต่อให้
เออ จริงด้วย T0T ตัยหอง~ ทำแจกันใบไหนแตกไม่ทำ ลืมเรื่องนี้ไปซะสนิท ถ้าฉันทำแจกันหมอนี่แตก ฉันก็ต้องทำงานชดใช้หมอนี่น่ะเซ่~ อยากจะบ้าตาย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำภารกิจผิดแผนจากที่ฉันคิดไว้นะเนี่ย...
เพราะอะไรกันนะ... เอ๊ะ...แล้วปกติฉันก็เป็นเด็กมีมารยาทกับคนอื่นนะ ทำไมวันนี้ฉันถึงได้พูดจาไม่มีมารยาทกับหมอนี่ล่ะ
ใช่! ต้องใช่แน่ๆ...เพราะหมอนี่ท่าทางกวนโอ๊ยฉันไงล่ะ -*-
[แล้วสรุปแกก็ต้องติดแหง็กอยู่กับหมอนั่นเหรอ] เสียงยัยชะเอมดังผ่านมาทางโทรศัพท์
?ก็ไม่เชิงหรอก = = แต่ฉันต้องทำงานให้หมอนั่นซะส่วนใหญ่ เป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจมาก นี่จะบอกไว้ก่อนนะ นิสัยอย่างงี้ไม่ไหวหรอก ส่วนน้องหมอนั่นก็ซนอย่างกับลิง เที่ยวทำของแตกมั่งล่ะ แกล้งฉันมั่งล่ะ นี่ขนาดแค่วันแรกนะ T{}T ฉันชักอยากกลับบ้านแล้วล่ะแก?
[แหม เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ได้ยินสุดยอดสายลับอย่างแกบ่นน่ะ]
?เออสิ...ถ้าต้องมาเจอแบบฉันจะซึ้งเลยล่ะ ว่าแต่แม่ฉันยอมร่วมมือใช่มั้ย?
[ก็ใช่สิ ไม่งั้นป่านนี้แกคงโดนเรียกตัวกลับแล้ว แล้วแกอยู่ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง]
?ไม่มีใครจับได้ว่าฉันปลอมตัวอ่ะดิ ฉันว่ามันก็มันส์ดีนะ ตรงที่ได้เป็นสายลับปลอมตัวเหมือนในหนัง แล้วก็ไม่มีใครรู้ พวกนั้นหลงกลฉันเข้าเต็มเปาว่าฉันเป็นเด็กสาวซื่อๆ~ คอยดูเถอะแก ถ้าฉันจับได้ว่าใครเป็นคนร้ายล่ะก็...มันจะต้องตะลึง! อึง~ อึง~ เมื่อรู้ว่าฉันปลอมตัวได้แนบเนียนขนาดนี้ ^O^?
[ไหนบอกอยากกลับไง ท่าทางสนุกเหมือนกันนะเนี่ย...เออ ฉันต้องวางแค่นี้นะ หมอมาแล้ว] พูดจบชะเอมก็กดวางสายไป
TWT เฮ้อ...การได้คุยกับชะเอมแทบจะเป็นยาชุบชีวิตขนานเดียวระหว่างที่ฉันต้องทนอยู่ที่นี่เลยมั้ง
แต่จะว่าไปแล้ว คฤหาสน์หลังนี้มันใหญ่มากๆ =[]= จนนับได้เลยว่าฉันหลงทางมาสามรอบตั้งแต่เช้าแล้ว รอบแรกหลงไปที่สวน รอบสองห้องครัว ส่วนรอบสามเป็นอะไรที่โชคร้ายที่สุด! ฉันหลงเข้าไปในห้องของเล่นของโคตะ มันสุดยอดจอร์จกว่าห้องต้องประสงค์ในเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์หลายเท่า แม้จะเข้าไปหลงอยู่ตั้งนานสองนานกว่าจะหาทางออกได้ จนตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่ากำแพงห้องมันอยู่ตรงไหน TWT เพราะห้องมันกว้างมาก แถมของเล่นทุกชนิดเรียงรายเป็นพรืด มีเก้าอี้สีส้มตัวใหญ่ตั้งอยู่ทุกหนทุกแห่ง มีมุมจำลองสวนสนุกและของหวานด้วย (อะไรมันจะรวยปานนี้)
สรุปแล้ววันๆ ฉันแทบไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากเดินหลงอยู่ในคฤหาสน์ TwT โอ้~ นางฟ้าเคอะ~ นังเจ้าหญิงซิน (เดอเรลล่า) คนนี้จะปฏิบัติภารกิจรอดมั้ยเนี่ย~
ไฮลีย์จะสามารถปฏิบัติภารกิจได้สำเร็จหรือไม่ ติดตามอ่านได้ใน Love Misson ปฏิบัติการ(รัก)จับหัวใจนายวายร้าย ฉบับเต็ม หาซื้อได้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป หรือเว็บไซต์ http://www.bongkoch.com/catalog/product ... ts_id=7505