บทนำ
พรึบ!
ฝูงนกพิราบที่กำลังจิกขนมปังบนพื้นถนนพากันกระพือปีกบินหนีจ้าละหวั่น เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าฉันดังมาก่อนตัว บ้าเอ๊ย! เพราะหมอนั่น... เพราะไอ้บ้านั่นคนเดียวที่ทำให้ฉันต้องมาอยู่ในสภาพนี้! ดูสิ ไม่ว่าวิ่งผ่านใครก็มีแต่คนเหลียวมองคอแทบหัก อาม่า อากงที่กำลังรำไทเก็กถึงกับอ้าปากค้าง ลุงหน้าโหดที่จูงบูลด็อกออกมาเดินเล่นก็ยืนอึ้ง ปล่อยให้หมาเห่าฉัน T^T!
มันแปลกนักรึไงฟะ! กับแค่สวมชุดนักเรียนเลอะเทอะวิ่งอยู่ริมถนนในหมู่บ้านย่านไฮโซตอนแปดโมงเช้าเนี่ย เออ... แถมให้ด้วยก็ได้ กับแค่หัวฟู หน้ามอม เหมือนลูกหมาถูกทิ้งที่เพิ่งงัดตัวเองออกมาจากถังขยะ แต่มันก็จริงนี่ ถังขยะบ้านั่นก็เหม็นชะมัด โฮกกกก
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เป็นความผิดของหมอนั่นคนเดียว!
ฉันขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ตาวาว ก่อนรีบเร่งฝีเท้าเมื่อเห็นรั้วบ้านตัวเองอยู่รำไรเบื้องหน้า ให้ฉันอาบน้ำ เปลี่ยนชุด แต่งสวยก่อนเถอะ
วันนี้นายเจอดีแน่ ไอ้หล่อลากไส้!!
สี่ชั่วโมงต่อมา...
รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำปลาบแล่นเข้ามาจอดในรั้วโรงเรียนเอกชนเลื่องชื่อช่วงพักเที่ยง ก่อนที่คนขับรถในชุดสูทลำลองจะรีบกระวีกระวาดลงจากรถมาเปิดประตูให้ฉัน ต้องขอบคุณฐานะของแม่ที่เป็นผู้อำนวยการโรงเรียนสินะ ไม่งั้นเรื่องขู่ยามให้เปิดประตูรั้วตอนเที่ยงนี่ฝันไปได้เลย -_-+
ฉันก้าวลงจากรถ สะบัดผมสีคาราเมลนิดหนึ่งให้ทิ้งตัวถึงบั้นเอว กลิ่นน้ำหอมราคาแพงกรุ่นน้อยๆ จากเรือนกายที่สวมชุดสูทนักเรียนใหม่เอี่ยมอ่อง คราบมอมแมมสกปรกราวถูกเสกให้หายวับไปด้วยการขัดๆ ถูๆ ในอ่างจากุชชี่อยู่หลายชั่วโมง
โอเค ฉันพร้อมแล้ว!
พร้อมจะบดขยี้หน้าหล่อๆ ของหมอนั่นให้จมดินแล้ว!!
ฉันสวมถุงมือยาง ก่อนรับถุงกระดาษจากคนขับรถที่ส่งมาให้แบบนอบน้อมสุดๆ แล้วเดินตรงเข้าไปทางปีกขวาของอาคารเรียน ยังไงซะพักเที่ยงแบบนี้ท่านยอดชาย ?นายอัษฎาวุธ? ต้องไปนั่งกินข้าวอย่างสงบสุขที่โรงอาหารแน่
แต่ฉันขอสบถสาบานเลยว่าวันนี้ความสงบสุขของหมอนั่นจะถูกเผาไหม้เป็นจุณ!
?ปิยอง! ทางนี้ๆ?
พอหันมองตามเสียง ก็เห็นมินิกวักมือเรียกจากแถวร้านก๋วยเตี๋ยว ฉันพ่นลมออกจากจมูกเฮือกใหญ่ ก่อนเดินเข้าไปหาเพื่อนรักตัวเล็กที่กำลังถือถาดใส่ชามก๋วยเตี๋ยวควันโขมง มินิยิ้มกว้างจนตาหยี ทำเอาบรรยากาศมาคุรอบตัวฉันผ่อนลงอย่างง่ายดาย
ให้ตาย...ยัยนี่เป็นแม่มดขาวฝ่ายธรรมะรึไงนะ?
?ทำไมไม่มาเรียนตอนเช้าล่ะ แล้วนี่ถืออะไรมา ใส่ถุงมือหมอทำไมอ่ะ แล้ว...?
?อัส... อยู่ไหน??
พอถามเสียงเรียบ มินิก็กะพริบตาปริบ ก่อนชี้มือไปยังโต๊ะหลังสุดของโรงอาหารที่ผู้คนไม่พลุกพล่านนัก ดี! จะได้ไม่ต้องมีใครเดือดร้อนมาก
ฉันก้าวอาดๆ ตรงไปโซนนั้น และเห็นหมอนั่นนั่งโซ้ยก๋วยเตี๋ยวไร้ทุกข์ร้อนอยู่ข้างเคนตะ เพื่อนสนิทที่นิสัยต่างกันสุดขั้ว แต่ต่างกันแค่ไหนฉันก็รู้ล่ะว่าพวกเขาจูนกันติดด้วย ?เรื่อง? อะไร -_- แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ ตอนนี้ฉันขอเอาคืนไอ้หล่อลากไส้นั่นก่อนแล้วกัน!
เร็วกว่าใจ ไวกว่าแสง ฉันเดินไปหยุดตรงหน้า ก่อนฉวย ?ของ? ในถุงกระดาษออกมากระแทกปั้ง! ลงข้างชามก๋วยเตี๋ยวจนน้ำซุปกระเด็น เคนตะร้องเสียงหลง กระโดดหนีแทบไม่ทัน ขณะที่เป้าหมายของฉันค่อยๆ วางช้อนลงในชาม ถอนหายใจ แล้วถอดแว่นตาออกมาเช็ดเท่านั้น
หน็อย...- -^
?เฮ้ย! ปิยอง! เธอบ้าไปแล้วเรอะ เอารองเท้าสกปรกนั่นมาวางข้างของกินได้ไงวะ?
?ก็ถามเพื่อนนายดูสิ!?
?หา??
พอฉันตวาดกลับ เคนตะก็ทำหน้าหมางงได้เร็วทันใจ รองเท้าที่ฉันลงทุนหิ้วมาจากบ้านเป็นคู่ที่ฉันใส่มาเรียนเมื่อวาน เพิ่งถอยมาจากสยามได้ไม่กี่วัน จากที่เคยปิ๊งๆ วิ้งๆ ตอนนี้มันโคตรโสโครกเพราะตกถังขยะ
สาเหตุก็มาจากไอ้หล่อลากไส้ตรงหน้าฉันนี่ล่ะ
อ๊ากกกก!
ฉันใช้มืออีกข้างกระชากคอเสื้ออัส จนหมอนั่นต้องมองสบตาอย่างช่วยไม่ได้ ให้ตายเถอะ ฉันลงทุนทำขนาดนี้แล้ว ยังนิ่งอยู่ได้! แถมริมฝีปากบางเฉียบยังเหยียดยิ้มเล็กๆ...
ไอ้น่าหมั่นไส้ติดอันดับโลก!!
?จ่ายค่าเสียหายมานะ? ฉันเค้นเสียงบอกและจับรองเท้าเน่ากระแทกปั่กๆ บนโต๊ะกินข้าว ?แล้วจ่ายค่าจ้างล่วงหน้ามาด้วย...?
อัสเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นแฝงรอยเยาะนิดๆ จนปรอทบรรจุความอดทนของฉันแตกเปรี้ยง! ประโยคต่อมาที่พ่นใส่หน้าหมอนี่จึงดังลั่นสนั่นโลก ลืมไปซะสนิทว่าตอนนี้เด็กเกือบทั้งโรงเรียนกำลังเบียดเสียดกันอยู่ในโรงอาหาร
และมองมาที่พวกเราเป็นตาเดียว...
?ก็ค่าจ้างปกป้องเวอร์จิ้นของนายไงเล่า! ฉันจะทำเอง คอยดู!!?
1
ยี่สิบสองชั่วโมงก่อนหน้านี้...
?เป้าหมายของ MG คือเด็กโรงเรียนเรา ห้อง 6/2 ของเราด้วย?! จริงอ่ะ! O_O?
?โหว... สุดยอด!?
?แกว่าใครวะ? ที่ยัง ?จิ้น? อยู่ แก? แก? หรือว่าแก! ฮ่าๆ!?
เสียงโห่ฮาของพวกผู้ชายดังสนั่นลั่นโลกาในเวลาที่ฉันควรจะได้งีบในชั่วโมงโฮมรูมก่อนเลิกเรียนเหมือนทุกวัน -_- เอ็มบ้าจีบออะไรของพวกทโมนนี่(วะ)คะ? ทำฉันสะดุ้งตื่นนึกว่าเสียงใครตีกัน เมื่อคืนฉันยิ่งได้นอนน้อยๆ อยู่ อยากจะบ้า! T^T
?ปิยองๆๆ ปิยอง~ >_<?
?ว่า? =_=?
ฉันซบหน้าลงกับกระเป๋าบนโต๊ะเรียนและหรี่ตามองมินิที่วิ่งทั่กๆ มาหาจากหน้าประตูห้อง ก่อนสะดุดขาตัวเองล้มโครม! แล้วลุกขึ้นมากะพริบตาปริบๆ จากนั้นก็ยกมือขึ้นคลำจมูกป้อยๆ แล้วลุกขึ้นวิ่งใหม่
จะวิ่งทำไม สามก้าวก็ถึงแล้วเนี่ย -_-;
?ได้ยินข่าวเรื่อง MG มั้ย! เมื่อกี้ตอนเธอหลับ ฉันไปห้องน้ำมา ใบหม่อนบอกว่า...? มินิชะงักนิดหนึ่ง พร้อมกับยกนิ้วขึ้นเกาคางทำท่าครุ่นคิด แล้วปรับสีหน้าให้เหมือนยัยใบหม่อน เจ้าแม่ข่าวสารประจำโรงเรียนเรา ก่อนเอ่ยเล่าด้วยโทนเสียงจริงจังม้าก! ?มีแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้ ระบุว่า MG ตกลงเลือกเป้าหมายใหม่ในโรงเรียนเรา และเป้าหมายคือเด็กนักเรียนห้องเธอด้วยล่ะ!!?
?.....?
?ตื่นเต้นเนอะๆ?
ฉันขยับตัวนั่งพิงพนักเก้าอี้ มองเพื่อนสาวตัวเล็ก (สมชื่อ Mini) กระโดดโลดเต้นดี๊ด๊าอยู่ตรงหน้า ก่อนเอ่ยถามเสียงเรียบๆ หน่ายๆ และ...ง่วงมากมาย
?ห้องฉันก็ห้องเธอไม่ใช่รึไง?
?ปิยองอ่ะ!? เรียกพลางทุบหลังฉันดังอั้ก! ย...ยัยนี่ เอาเข้าจริงแล้วโหดกว่าฉันอีก T0T ?ฉันแค่ก๊อบปี้คำพูดของใบหม่อนมา อ๊ะ! เคนตะ~ ฉันมีอะไรจะเล่าให้นายฟังล่ะ?
พอเคนตะกับอัสที่ไปไหนมาไม่รู้ (เพราะเมื่อกี้ฉันหลับ) เดินอาดๆ เข้ามาในห้อง มินิก็วิ่งไปหาเคนตะแบบที่ฉันอาจจะง่วงมากเกินไปเลยเห็นเป็นเหมือนภาพสโลว์โมชั่นและเหมือนกำลังดูดีวีดีแบบย้อนหลังเพราะยัยนั่นล้มโครม! ตรงหน้าเคนตะกับอัส ก่อนลุกขึ้นนั่งคลำจมูก แล้วผุดลุกขึ้นเล่าเรื่องที่เพิ่งเล่าให้ฉันฟังแบบดี๊ด๊า เอ่อ... คบกันมาสามปี ทำไมฉันไม่ชินกับนิสัยประหลาดของเพื่อนคนนี้ซะทีนะ
แต่ช่างเหอะ เพิ่งรู้สึกว่าหมาบ้าเคนตะมัน ?หล่อมาก!? อย่างที่ทำให้สาวๆ คนอื่นพร่ำเพ้อละเมอหากัน (แต่ยกเว้นฉัน -_-) ก็ตอนดึงความสนใจจากมินิไปได้นี่ล่ะ
โอเค! ฉันจะได้งีบต่ออย่างจริงจังซะที
?หมูน่ะ มันกิน... แล้วก็นอน เนอะ?
สิ้นเสียงเรียบนิ่งที่พูดรดหัว ฉันก็ยกศีรษะขึ้นจากการฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะอีกครั้งและส่งสายตาอาฆาตไปให้คนเพาะฟาร์มหมาในปากเขม็ง ฮึ่ย! บัดซบที่สุด! (<เพิ่งดูซีรี่ส์จีนกำลังภายในจบเมื่อคืน) คุณยอดชายนายอัษฎาวุธนี่ถ้าไม่กัดฉันสักวันสงสัยมันจะตาย
?ปากหมา?
ฉันด่าตรงไปมั้ย? -_-+
อัสเหลือบมองมา หน้านิ่งๆ แบบที่ฉันเห็นมาจนชินชา เขาจ้องมา ฉันก็จ้องตอบ เหมือนเรากำลังเล่นเกมจ้องตาแบบที่ว่าถ้าใครกะพริบตาก่อน แพ้! หึ... นึกเหรอว่าหน้าใสกิ๊งจนนิชคุณอาย กับนัยน์ตาคมหลังกรอบแว่น และรวมกับริมฝีปากได้รูปกับจมูกโด่งเป็นสันนั่นจะทำให้ฉันกรี๊ดกร๊าดเหมือนสาวๆ คนอื่นในโรงเรียน หรือหลบตาเอียงอายได้น่ะ ไม่มีทาง!
รูปลักษณ์ภายนอกของนายทำอันตรายกับหัวใจฉันไม่ได้หรอกย่ะ! (เพราะชิน -_-v)
?หน้าแก่กว่าวัย?
=[]=! นั่นแกใช้ปากพูดแน่เรอะ!
?นาย! เนิร์ดลืมโลก!?
?หัวไม้กวาด -_-?
กรี๊ด! ถึงผมฉันจะสีคาราเมล แต่ออกจะนุ่มนิ่มหอมละมุนน่าดอมดม ไม่เหมือนไม้กวาดย่ะ!
ตึ้ง!
?ไอ้เวอร์จิ้น!?
?.....?
เงียบ...สงัด ทันทีที่ฉันกระแทกสองมือลงบนโต๊ะเรียน หลังจากผุดลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับอัส และด่าเขาไปแบบนั้น เพราะเคยได้ยินเคนตะล้ออัสแบบนี้อยู่ นานแล้วล่ะ -_- แต่ไม่ทันคิดว่าถ้อยคำไซโคของฉันจะทำให้นักเรียนชายทั้งห้องหันมองมาพรึ่บ! ก่อนพากันทำตาโต ห่อปาก แล้ววิ่งกรูกันเข้ามาล้อมพวกเราเหมือนเห็น Lady Gaga บินลัดฟ้ามาโป๊งโป๊งชึ่งให้ดูหน้าห้อง -0-
จากนั้นก็พ่นคำถามออกมาแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน...
?เป้าหมายของ MG คือแกใช่มั้ย! อัส!!?
มันไร้สาระเกินไปเหอะเรื่องเอ็มจีบ้าบอคอแตก -_- แต่ทำไมจนได้เวลากลับบ้านและทิ้งให้อัสกับเคนตะเพื่อนรักของเขาผจญชะตากรรมกับการรังควานของพวกผู้ชายในห้องแล้ว...
ฉันยังต้องฟังมินิพล่ามไม่หยุดอีกเนี่ยยย
?MG น่ะ ย่อมาจาก My Virgin Guy หรือเรียกภาษาไทยง่ายๆ ว่า ?แก๊งล่าเวอร์จิ้น? ตอนนี้กำลังดังมากเลยนะในเน็ตอ่ะ! มีคนไปกด ?ถูกใจ? ที่หน้า FB แสนกว่าคนเลยนะ! แต่ส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชาย -^- ใบหม่อนบอกว่ามีผู้หญิงสามคนมารวมตัวกันเพื่อ ?ล่าเหยื่อ? ที่เป็นเด็กหนุ่ม ม.ปลาย และยังซิงอยู่ ^///^ แล้วก็นะ...?
ฉันเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีกะใจจะคัดค้านเสียงเล็กใสที่เจื้อยแจ้วไม่หยุดของเพื่อนตัวเล็กที่เดินเคียงมาข้างๆ
หิวจัง T^T
นึกถึงอาหารการกินรอบดึกที่จะมาถึงแล้วก็รู้สึกเหมือนท้องร้องโครกครากขึ้นมาแล้ว~
?หมูน่ะ มันกิน... แล้วก็นอน เนอะ?
โอ๊ย! หัวฉัน! ทำไมจู่ๆ เสียงด่าเรียบๆ (แต่เจ็บ!) ของไอ้เวอร์จิ้นนั่นถึงดังขึ้นมาในสมองฉันอีกเนี่ย! จะรังควานกันถึงไหนนะ!
จะบ้าตาย T_T
?นี่ๆๆ ปิยอง >_<~ เธอว่าอัสจะใช่เป้าหมายของ MG จริงๆ ป่ะ?? มินิหันมาถามด้วยดวงตาเป็นประกายวิ้งๆ
?แล้วฉันจะรู้ไหมล่ะ ฉันไม่ใช่ MG บ้าบออะไรนั่นนะ?
อีกอย่างฉันก็ไม่ได้สนิทสนมกลมเกลียวกับอีตาเนิร์ดลืมโลกนั่นซะหน่อย -_- ฉันรู้จักอัสมาตั้งแต่ ม.3 เพราะหมอนั่นเป็นเพื่อนร่วมอุดมการณ์ของมินิ และมีข้อมูลของอัสอยู่แค่ว่า บ้านหมอนั่นทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่จัดว่าใหญ่ระดับบิ๊กของประเทศ แต่กลับปลูกบ้านหลังเล็กเท่าหนูดิ้นตายอยู่อย่าง ?พอเพียง? ส่วนเรื่อง ?จิ้น? หรือ ?ไม่จิ้น? อะไรยังไง ฉันจะไปตรัสรู้ได้ไงเล่า! แก๊งล่าเวอร์จิ้นบ้าบออะไรนั่นด้วยเหอะ จะสืบรู้ได้ไงฟะว่าใครจิ้น ไม่จิ้น ข่าวโคมลอยชัดๆ
?ปิยองอ่ะ!?
?อะไรเล่า โน่นๆ ป๊ะป๋าเธอมารับแล้ว กลับบ้านไปไป๊?
?อ๊ะ ป๊ะป๋า!? มินิหันไปโบกมือโบกไม้ให้คุณพ่อของเธอ ก่อนหันมาโบกมือลาฉัน ?กลับก่อนนะปิยอง บ๊ายบาย? บอกจบก็... วิ่ง! =0= ฉันล่ะเกลียดเวลามองเพื่อนตัวเองออกวิ่งซะจริง เพราะรู้ดีว่าจุดจบของยัยนั่นจะดัง...
โครม!
-_- ถอนหายใจเบาๆ กับร่างเล็กๆ ของเพื่อนที่สาบานได้ว่าเราอายุสิบแปดเท่ากัน เพิ่งลุกพรวดจากการหกล้มเมื่อครู่ มินิปัดกระโปรงนิดหนึ่งโดยไม่มีทีท่าว่าจะเจ็บหรือตกใจกับความซุ่มซ่ามขั้นเทพนั่น ก่อนวิ่งตื๋อไปกอดคุณพ่อที่อ้าแขนรับและไม่มีทีท่าว่าตกใจกับการล้มหน้าทิ่มของลูกสาวเลยเหมือนกัน (สงสัยจะชินเหมือนฉัน)
เง้อ... เลี้ยงดูกันมาแบบไหนฟะเนี่ย
?เชิญครับ คุณหนู?
เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้ฉันละความสนใจจากการยกมือไหว้ทักทายคุณพ่อของเพื่อนระยะไกลและยกมือโบกลามินิที่หันมา ?บ๊ายบาย? อีกรอบเพื่อให้ยัยนั่นกลับๆ ไปซะที -_- พอสะบัดหน้ามองไปทางต้นเสียงก็เห็นคนขับรถของที่บ้านยืนโน้มตัวทำท่านอบน้อม เป็นสัญญาณว่าจอดรถรออยู่ที่ไหนสักแห่งแถวๆ นี้แล้ว อ้อ... อยู่โน่นเอง
เหลือบตากลับมามองชายสูงวัยที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี แล้วก็อดถามห้วนๆ ไม่ได้
?เย็นนี้แม่กลับมากินข้าวบ้านรึเปล่า??
เงียบ...
ฉันยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก ไม่ใช่ว่ามีความสุขดี๊ด๊าอะไรแบบมินิหรอกนะ แต่สงสารตัวเองมากกว่า
?กลับไปก่อนเลย ฉันจะไปนอนบ้านเพื่อน?
?ครับ คุณหนู?
ฮ้า... อิสรเสรีเหนืออื่นใด >_<~
อันที่จริงฉันกำลังให้กำลังใจตัวเองอยู่น่ะ เพื่อไม่ให้เป็นโรคซึมเศร้าขาดความอบอุ่นแบบที่เพื่อนในแก๊งแข่งรถของฉันบางคนชอบเป็น และอันที่จริงฉันก็เข้าใจแม่ด้วยล่ะที่ต้องทำงานหนักเป็นสองเท่าหลังจากพ่อจากพวกเราไป... บ้านฉันทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงเรียนเอกชนและรวมถึงนานาชาติบางแห่ง อีกทั้งยังเปิดสาขาทั่วประเทศราวแฟรนไชส์ 7-11 =_=
ถ้าแม่มีเวลามาดูแลฉันก็แปลกล่ะ
อีกอย่าง แม่ก็พูดเสมอ (ถ้าเราบังเอิญได้เจอกัน) ว่าฉันเก่ง ฉันเข้มแข็ง เป็นลูกสาวที่แม่ภูมิใจ แม่อนุญาตให้ฉันใช้ชีวิตอิสระได้อย่างใจโดยไม่ห้ามด้วยซ้ำตอนฉันเข้าแก๊ง และไม่อิดออดตอนฉันขอซื้อรถคันใหม่ราคาหลายล้านหลังได้ใบขับขี่มา (ทั้งที่คิดว่าคงไม่ได้แหง =0=)
อย่าง Lotus Elise SC สีเหลืองอ๋อยคันโปรดแสนโปรดของฉันไงล่ะ >_<
เห็นว่าแม่จัดการเพิ่มออพชั่นเพื่อความปลอดภัยใส่มาอื้อซ่า! และมีข้อแม้คือฉันต้องรับปากแม่ว่าจะไม่ซิ่งรถกวนเมือง จะไม่ทำความเดือดร้อนให้คนอื่น และบลาๆๆ ซึ่งฉันก็ทำได้อยู่แล้วล่ะ เพราะแก๊ง G-Missile* ของเรามีคติพจน์ประจำใจว่า...
จะไม่แข่งบนถนนสาธารณะ เพราะการทำความเดือดร้อนให้ชาวบ้าน มันเชย! -_-v
พวกเราเลยเลือกที่จะออกไปขวนขวายหาถนนที่อยู่นอกเมืองและยามดึกดื่นค่อนคืนไม่มีรถสวนขวักไขว่ นานทีเมื่อต้องการแข่งเราจะปิดถนน มีคนคอยโบกไม่ให้รถภายนอกเข้ามาในพื้นที่ของเราได้ เพราะฉะนั้นต้องศึกษาเส้นทางกันอย่างดี และการหาสนามใหม่ๆ แบบนี้ให้ได้หลากหลายสนามน่ะ มันเจ๋งกว่าการอยากแข่งที่ไหนก็แข่งตั้งแยะ! จริงมะ?
แต่บางทีนะ...
ฉันก็อดอิจฉามินิไม่ได้...
การใช้ชีวิตได้สุดขั้วแบบฉัน กับการใช้ชีวิตสามัญธรรมดาที่ตื่นเช้ามาได้ทานข้าวกับครอบครัว ถ้าเลือกได้ฉันก็อยากมีครอบครัวแบบนั้นมากกว่า...
โอ๊ย! จะดราม่าทำไมเนี่ยปิยอง! >_< ฉันหยุดยืนอยู่ริมถนนพลางสูดลมหายใจลึกๆ ให้กำลังใจตัวเอง ก่อนหันมองซ้ายขวาแล้วแบบว่า... เดินเหม่อมาถึงไหนแล้วล่ะคะเนี่ย =0=; เมื่อกี้กะว่าจะโทรตามให้จินนี่ เพื่อนซี้ในแก๊งมารับ เพราะฉันไปค้างกับยัยนั่นบ่อยเลยมีข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวอยู่ที่นั่นเยอะพอสมควร จะได้เปลี่ยนชุดบ้างอะไรบ้าง
แต่แบบว่า... ที่นี่ที่ไหนอ่ะ?
หันมองซ้าย ขวา หน้า หลัง ก็พบว่าเป็นท้องถนนคุ้นๆ ตาและคงไม่ไกลจากโรงเรียนมาก จุดที่ฉันเลี้ยวมานี่เป็นซอยเปลี่ยวที่ไม่เคยเดินเข้ามาเลยสักครั้ง แต่อาจเคยนั่งรถผ่าน... อ๋อออ ทางกลับบ้านอัส! พอหันขวับกลับไปทางเก่าก็เห็นถนนใหญ่อย่างที่คิดไว้ (เยส!) แต่เห็นผู้ชายตัวสูง ผิวขาว สวมแว่นกรอบเหลี่ยมคุ้นตาเดินมาจากทางนั้นพอดีด้วย
ชิ... ไอ้เวอร์จิ้น -^-
ฉันเชิดหน้า ก้าวเดินตรงไปเพื่อออกจากซอยแคบๆ นี่สู่ถนนใหญ่ ตรงไปจนอีกแค่สิบก้าวจะสวนกับคุณชายทายาทบริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่น่าหมั่นไส้ที่สุดในโลกนั่นแล้ว หากแต่ว่า...
เอี๊ยดด!!!
ตึกๆๆ! ปั้ง!!
เฟี้ยว~!
เอ๋...?
เมื่อกี้...
มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ O[]O!
2
ฉันกะพริบตาปริบๆ ก่อนหุบปากสนิทเมื่อระลึกได้ว่ากำลังยืนตัวแข็ง อ้าปากหวอ ประหนึ่งเพิ่งสบประสานสายตากับเมดูซ่ามาก็ไม่ปาน -_-; เดี๋ยวดิ! เมื่อกี้น่ะ ฉันเพิ่งเห็นอัสเลี้ยวจากมุมตึกริมถนนใหญ่และกำลังเดินมาทางที่ฉันยืนอยู่เองนะ!
แต่ตอนนี้หมอนั่นหายไปแล้ว...
แค่ชั่วพริบตาที่รถตู้คันโตติดฟิล์มกรองแสงหนาทึบเลี้ยวเข้ามาในซอยด้วยความเร็งสูงแล้วจอดเอี๊ยด... ข้างตัวอัส ก็มีใครไม่รู้ใส่หมวกแก๊ป ใส่แว่นดำและผ้าปิดปากลายแปลกๆ วิ่งกรูกันลงมาสองคนแล้วจับตัวหมอนั่นโยนขึ้นไปบนรถ และ! ถ้าฉันมองไม่ผิด ดูเหมือนอัสจะไม่ตกใจเลยสักนิด!
ยังทำหน้าเบื่อโลกอยู่เลยตอนโดนจับอ่ะ =0=
ฉันหันรีหันขวาง บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าควรทำไงดีกับเหตุการณ์นี้ ถึงจะไม่ปลื้มหมาในปากหมอนั่นเท่าไหร่ แต่นั่นเพื่อนถูกจับตัวไปซึ่งๆ หน้าเลยนะ! รถตู้... จับตัว... แก๊งขโมยเด็กที่แม่บ้านเคยหลอกฉันตอนอยู่อนุบาลรึเปล่านั่น?
มีจริงเรอะ! O[]O
เร็วกว่าความคิด! ฉันรีบโบกมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่คนขับดูจะแก่กว่าฉันไม่กี่ปีและท่าทางแว้นๆ ซึ่งบังเอิญผ่านมาพอดี พอถลกกระโปรงก้าวขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายได้ ฉันก็ชี้นิ้วไปที่ท้ายรถตู้ซึ่งยังเห็นอยู่ไกลๆ
?ตามไปเลยพี่!?
?ว้าว...? คุณวินมอเตอร์ไซค์รับจ้างที่หน้าตาก็แว้น...แว้น! เปิดหมวกกันน็อคหันมาทำตาวาวปิ๊งๆ ใส่ฉัน =_=; ?เหมือนในหนังใช่มั้ยน้องสาว! กอดเฮียให้แน่นเลยนะ!!?
ตื่นได้แล้วมั้งเฮีย -_-
ฉันเพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่า ?อย่ามองคนที่หน้าตา? ก็วันนี้! วันที่อาเฮียหน้าเหมือนเด็กแว้นแต่ซิ่งรถแบบว่า... ?ไม่ล่ายหลั่งใจเลย? ตอนนี้เราเลยเปลี่ยนหน้าที่กันเรียบร้อยแล้ว ฉันขับ! เฮียซ้อน! และเป็นการติดตามอย่างทุลักทุเลที่สุดในโลกหล้า เพราะมือหยาบๆ ของเฮียที่คอยจะกอดเอวแต๊ะอั๋งฉันเนี่ย กรี๊ด!
?เก็บมือไปซะ!?
?คร้าบ... พี่น้อง?
ฮึ่ย! ฉันกลอกตาอย่างเซ็งตัวเองพิลึกตอนจอดติดไฟแดงอยู่กลางเมืองแบบนี้ รถตู้เจ้าปัญหาก็ติดไฟแดงอยู่แยกเดียวกันนี่แหละ ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าเหมือนคนขับรถนั่นจะรู้ว่าฉันแอบตามอยู่ห่างๆ =0=; บางทีตอนตามไม่ค่อยทันเพราะสมรรถนะรถมอเตอร์ไซค์เก่าๆ ที่ด้อยกว่า รถบ้านั่นก็ชะลอ...
เหมือนรอ...?
แต่ไม่หรอกมั้ง!
อร๊าย... รถเริ่มออกนอกเมืองแล้ว T^T การใส่ชุดนักเรียนซิ่งมอเตอร์ไซค์ตามมาแบบนี้โดยมีอาเฮียสวมเสื้อวินฯ สีส้มแปร๊ดซ้อนท้ายมันเด่นนะ! แต่ระหว่างที่ฉันยังคิดไม่ออกว่าจะเอาไงดี จะเลิกตามก็ใช่ที่ รถตู้คันโตก็เบรก! กลางถนนโล่งโจ้งที่รอบข้างคือท้องนา และหุ่นไล่กา~ ฉันเลยรีบซิ่งรถไปจอดเอี๊ยดดดขวางไว้ แล้วลงจากรถมอเตอร์ไซค์ไปทุบประตูรถตู้ปังๆ!
?เฮ้! เปิดเดี๋ยวนี้นะ ฉันแจ้งตำรวจแล้ว พวกแกหนีไม่รอดหรอก?
โกหกน่ะ -_- พอพูดออกไปแล้วก็เพิ่งมาคิดได้ว่า ทำไมก่อนหน้านี้ไม่รีบแจ้งตำรวจนะ! แต่ยังไม่ทันคิดจบ ประตูรถก็เปิดผาง! พร้อมกับมือที่ยื่นออกมาปิดปากปิดจมูกฉันด้วยผ้าเช็ดหน้ากลิ่นแปลกๆ ฉันรีบกลั้นหายใจทันควัน! แต่ก็ไม่ทันกาลแล้ว...
อา... โลกของฉันกำลังจะดับ...
แต่ทำไมคุณชายเวอร์จิ้นที่ฉันพยายามตามมาช่วยถึงนั่งกอดอกนิ่งอย่างสบายใจในรถ แถมยังมองฉันด้วยสายตาราวกับ ?สมเพช? แบบนั้นล่ะ...
กุกกัก...
กึงกึง...
ตุบ...
งืมๆ... =_= เสียงบ้าอะไรเนี่ย
ฉันค่อยๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมองความมืดรอบกาย มืด... ยังไม่สว่างเลยนี่นา แล้วใครมาทำเสียงดังแถวห้องนอนฉันล่ะ!
อย่าให้รู้นะ แม่จะสั่งหัวหน้าพ่อบ้านให้หักเงินเดือนกระจุยกระจายไปเลย
ว่าแต่ทำไมฟูกนอนที่น่าจะนุ่มนิ่มของฉันมันแข็งปานหินแบบนี้เนี่ย หรือจะฝัน? พอขยับตัวก็รู้สึกเหมือนถูกเศษฟางบาดผิว เอ๊ะ... อ๊ะ... โอ๊ะ...
ฉันถูกจับตัวมาพร้อมอัสนี่ OoO!
พอผุดลุกพรวดขึ้นนั่ง ก็พบว่าตัวเองยังอยู่ในความมืดสนิท และหลังจากกะพริบตาหลายๆ ครั้งก็ปรับสายตากับความมืดนี้ได้ พอหันมองไปข้างตัวฉันก็สะดุ้งโหยง! กำหมัดเสยคางคนในเงามืดที่กำลังมองมาแบบอัตโนมัติ!
แต่... วืด!!
ฉันถัดกายถอยหลังแท่ดๆ เมื่อเห็นชัดว่า ?บุคคลอันตราย? อ่านทางการเคลื่อนไหวของฉันออก เพราะหมอนี่แค่เงยหน้าช่วงวินาทีที่กำปั้นของฉันจะสัมผัสคางของเขาเท่านั้น นั่นมันการเคลื่อนไหวของจอมยุทธ์จากหุบเขาเหลียงซานชัดๆ! (<ยังมึนกับหนังจีนอยู่) หรือว่า... มันอ่านใจฉันได้ด้วย O[]O
หากแค่ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นฉันก็ขมวดคิ้วมุ่น และจ้องๆๆ ใบหน้าขาวๆ ในเงามืดนั้น ก่อนคลานกลับไปมองใกล้ๆ แล้วยกมือขึ้นตะปบสองแก้มหมอนั่น จ้องมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาหลังแว่นกรอบเหลี่ยมอย่างคุ้นเคยมากมาย
?จะมองไปให้ถึงไส้ติ่งเลยมั้ย -_-?
เสียงถามนั้นทำให้ฉันห่อปาก ก่อนผงะออกมาชี้หน้าเขาแล้วร้องเสียงหลง
?อัส!!?
คนถูกเรียกขยับแว่นพร้อมกับทำหน้าเซ็ง แล้วลุกขึ้นเดินไปยังจุดที่ดูเหมือนจะเป็นประตูนะ จากนั้นก็ดึงประตูดัง กึงกึง... กุกกัก... เมื่อเห็นชัดว่าเปิดไม่ได้ก็เดินกลับมานั่ง ตุบ! ลงข้างฉัน
อา... ฉันว่าฉันรู้แล้วล่ะว่าเสียงเมื่อกี้น่ะ
เสียงอะไร =_=
?พวกเรา... มาอยู่นี่ได้ไง??
ฉันถามพลางมองไปโดยรอบที่มืดสลัว และพอจะดูออกแล้วล่ะว่าตอนนี้เราอยู่ในโรงเก็บฟางที่ไหนสักแห่งของประเทศไทย -0-;
อัสหันมองมาหน้านิ่งๆ ทั้งที่ตอนนี้เราอยู่ในสถานการณ์ไม่ปกติโคตรๆ หมอนี่ยังทำหน้าไร้อารมณ์อยู่ได้ คิดว่าหล่อนักรึไงฟะ ชริ... ถึงนายจะเป็นผู้นำเทรนด์เด็กเนิร์ดของโรงเรียนเมื่อสามปีก่อนจนหนุ่มแว่น ?เกิด? กันเป็นแถบๆ แต่ฉันบอกนายรึยังว่าหน้าตานายมัน...
อันที่จริงแล้วการโกหกเป็นบาปสินะ T^T
เหอะ... ไอ้หล่อลากไส้!
?เธอนั่นแหละ ตามมาทำไม?
?อ๊าว... ทำไมถามหมาๆ แบบนี้อ่ะ ฉันเห็นนายเดือดร้อนก็ตามมาช่วยไง เออ! แล้วอาเฮียแว้นหายไปไหน (-_- )) ( -_- ) (( -_-)?
?วินมอเตอร์ไซค์เหรอ? พอพวกนั้นโยนเงินให้ก็ตะครุบหนีไปแล้ว?
บอกพร้อมลุกขึ้นยืน มองจากมุมที่ฉันนั่งเลยเหมือนเห็นหมอนี่สูงปรี๊ด มือทั้งสองล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนขายาว สายตาจับจ้องเพียงบานประตูไม้ตรงหน้าที่ดูเหมือนว่าถ้ากระโดดถีบสักทีแล้วประตูนั่นพัง อัสคงทำไปแล้ว (แต่คงคำนวณแล้วว่าทำไม่ได้สินะ -_-a)
?นี่!? ฉันดึงขากางเกงเขายิกๆ ?ช่วยอธิบายให้ฉันฟังแบบกระจ่างแจ้งทีได้มั้ยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น พวกนั้นเป็นใคร ที่นี่ที่ไหน แล้วก็...?
ฟุ่บ!
?ชู่ว์...?
O///O ก...กรี๊ด! ตกใจหมดเลยอ่ะ! จู่ๆ อัสก็ย่อตัวลงนั่งแล้วยื่นมือมาปิดปากฉัน! จากนั้นก็โน้มหน้ามาใกล้แล้วทำเสียงชู่ว์ในคอเบาๆ
นายออกตัวเบา... แต่ฉันหัวใจจะวายนะ!
ถึงคบหาเป็นเพื่อนกันมาจนชินหนังหน้า แต่ฉันไม่เคยใกล้ชิดคนคนนี้มากขนาดนี้มาก่อนเลยนะ ทำไมมือผู้ชายถึงหอมจังเนี่ย >_< ไม่เห็นเหมือนเพื่อนๆ ในแก๊งนักซิ่งของฉันเลย พวกนั้นกลิ่นเหงื่อแรงเป็นบ้า
?แกล้งหลับซะ?
ฉันแอบกลั้นหายใจเพราะคนตรงหน้ายังไม่ยอมขยับไปไหน แต่นัยน์ตาคู่คมไม่ได้มองฉัน เขาเสมองไปที่บานประตูไม้นั้น
?อำไออ่ะ (ทำไมอ่ะ)?
?เชื่อฉัน! พวกนั้นกำลังมา?
เสียงไขกุญแจก่อกแก่กทำให้ฉันหันมองไปทางเดียวกับอัส ก่อนที่เราจะหันมองหน้ากันและฉันพยักหน้าลงเป็นอันโอเค!
ไม่รู้หรอกว่าทำไมอัสให้ฉันแกล้งสลบต่อ
แต่ที่แน่ๆ คือฉันรู้ว่าหมอนี่มีมันสมองระดับอัจฉริยะ ขนาดช่วงสอบเอาแต่อ่านการ์ตูนเดธโน้ต* ที่ดูเหมือนจะอ่านมาแล้วไม่ต่ำกว่าพันรอบ -_- ก็ยังสอบได้คะแนนเต็มทุกวิชาอ่ะ! เพราะฉะนั้นถ้าไม่เชื่อเพื่อนตัวเองที่ฉลาดแต๊ฉลาดว่า...
แล้วจะไปเชื่อหมาที่ไหนล่ะ!
?อ้าว... ไหนว่ายาสลบน่าจะหมดฤทธิ์แล้วไง?
?นั่นสิ เอาไงดีคะบอส?
?ไม่เป็นไร... ไม่ใช่เป้าหมายเราอยู่แล้ว?
ฉันนอนหลับตาปี๋แต่พยายามเงี่ยหูฟังสุดฤทธิ์ รู้สึกว่าคนร้ายจะเป็นผู้หญิงสามคนล่ะ! เสียงเดินบนพื้นหยาบๆ ดังแกรกกราก ก่อนจะรู้สึกว่าใครคนหนึ่งเดินมายืนอยู่ข้างๆ หัวฉัน (ไม่เหยียบซะเลยล่ะ -_-^)
?เอาล่ะ... ที่รัก?
เสียงนั้นหวานจัด ก่อนได้ยินเสียงก๊องแก๊งเหมือนวัตถุกระทบกัน พอแอบลืมตามองก็เห็นร่างโปร่งๆ ของผู้หญิงที่สวมหมวกแก๊ปและผ้าปิดปากลายอะไรสักอย่าง เห็นไม่ชัด -_-; เพราะไฟสปอตไลท์ถูกฉายมาจากด้านนอกทางประตูนั่น ทรุดลงนั่งชันเข่าตรงหน้าอัส และฉันสาบานได้เลยเอ้า! ว่าจนถึงบัดนี้หมอนั่นยังทำหน้าเบื่อโลกอยู่เลย =0=;
?คราวนี้ไม่ให้หนีแล้วนะ? ตัวร้ายอันดับ 1 ที่ฉันเดาว่าคงเป็น ?บอส? บอกเสียงว้านหวานอีกรอบ พร้อมกับชูกุญแจมือที่น่าจะเป็นต้นเสียงก๊องแก๊งเมื่อกี้ขึ้นมา ก่อนโน้มลงไปข้างหูอัส
แล้วกระซิบ... เสียงดังพอที่ฉันจะได้ยินด้วยนี่ล่ะ (เพื่อออ...?)
?วันนี้เวอร์จิ้นของนายต้องเป็นของฉัน อัษฎาวุธ!?
O_o
ว่าไงนะ...
?MG น่ะ ย่อมาจาก My Virgin Guy หรือเรียกภาษาไทยง่ายๆ ว่า ?แก๊งล่าเวอร์จิ้น? ตอนนี้กำลังดังมากเลยนะในเน็ตอ่ะ! ใบหม่อนบอกว่ามีผู้หญิงสามคนมารวมตัวกันเพื่อ ?ล่าเหยื่อ? ที่เป็นเด็กหนุ่ม ม.ปลาย และยังซิงอยู่ ^///^ แล้วก็นะ...?
?เป้าหมายของ MG คือเด็กโรงเรียนเรา ห้อง 6/2 ของเราด้วย?! O_O?
?เป้าหมายของ MG คือแกใช่มั้ย! อัส!!?
3
Oh my God...
ข่าวโคมลอยบ้าบอนั่นตกลงว่ามันเป็นเรื่องจริงเรอะ O[]O!
แล้วยังที่บอสของพวกนั้นพูดเมื่อกี้อีก ?คราวนี้ไม่ให้หนี...? แปลว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อัสโดนจับมางั้นสิ! เคยโดนจับมาแล้ว? เคยหนีรอดไปแล้ว? มิน่า! หมอนี่ถึงทำหน้าไร้อารมณ์อยู่ได้...
ฉันกะพริบตาปริบๆ นอนแอบหรี่ตามองสองคนนั้นแบบไม่รู้จะทำอะไรที่ดีกว่านี้ ใจชื้นขึ้นนิดหนึ่งที่รู้ว่าอัสเคยหนีพ้น เพราะงั้นครั้งนี้ก็ต้องพาฉันหนีรอดไปด้วยแน่นอน ปิยองฟันธง! >_<
?ปาปิยอง?
เสียงทุ้มที่เอ่ยนิ่งๆ นั่นทำเอาฉันหูตั้ง! ผุดลุกขึ้นแยกเขี้ยวใส่คนปากหมาทันควันแบบลืมตัว
?อย่ามาเรียกชื่อฉันเหมือนพันธุ์สุนัขนะ! ไอ้เนิร์ดกะหลั่ว!?
?วิ่ง!!?
แรงฉุดที่ข้อมือทำเอาฉันแหวเกือบไม่จบและรีบลุกพรวดตามอัสทันควัน! เพราะดูเหมือนบอสสาวสวย (มั้ง? อย่างน้อยก็หุ่นดี๊ดี) กำลังตกใจกับเสียงสิบแปดหลอดของฉันที่พ่นหมาในปากไปกัดกับอัสเมื่อกี้ แต่แค่พริบตาคนนั้นก็ผุดลุกพรวด พร้อมกับที่ฉันได้ยินเสียงอัสสบถในคอ ก่อนเหวี่ยงตัวฉันจนล้มโครมลงมาทางกองฟางขนาดใหญ่ฝั่งหนึ่งของผนังห้อง
เจ็บ! T^T
พอตั้งตัวได้และกำลังจะอ้าปากแหวใส่คนที่ไม่รู้ว่าตกลงจะช่วยหรือจะฆ่าฉันแน่! ก็เป็นอันได้แต่อ้าปากพะงาบๆ เพราะภาพที่เห็นนั่นมัน... ไม่จริงอ่ะ! นั่นอัสเหรอ >_< ผู้ชายในชุดสูทนักเรียนปล่อยชายแบบผิดระเบียบและกำลังกระโดดข้ามหัวผู้หญิงคนนั้นอย่างกับป๋าฌอง!* พระเอกนักบู๊อันดับหนึ่งในดวงใจตลอดกาลของฉันแน่ะ ?_? จากนั้นอะไรต่อมิอะไรก็อีนุงตุงนังขลุกขลัก แต่สุดท้ายอัสก็จับตัวผู้หญิงคนนั้นล็อกกุญแจมือแบบไขว้มือไว้ทางด้านหลังสำเร็จจนได้!
โดยที่ลูกสมุนทั้งสองแค่คุมเชิงอยู่หน้าประตูทางออกโดยไม่เข้ามาช่วยบอสตัวเองด้วยซ้ำ หรืออาจต้องรอคำสั่ง? อะไร? ยังไง?
?ปิยอง!?
เรียกพร้อมยื่นมือมาหาฉันด้วยสีหน้าจริงจังแบบว่าพระเอ๊กพระเอก! ฉันเลยรีบลุกพรวดและวิ่งลัลล้าไปหาพร้อมกับวางมือลงบนมือนั้นด้วยหัวใจที่พองโต แม้ว่าสมุนสองคนของ MG จะกำลังวิ่งมาทางนี้เหมือนกันแต่ฉันก็บ่ยั่น! ก็ถ้านอกจากเทพทางบุ๋นแล้วอัสยังเอาดีทางบู๊ได้ขนาดนี้
ฉันคงรอดแล้วแน่ล่ะ!
?อ...เอ๋? =[]=?
อุทานได้ไม่ทันขาดคำ หลังจากวางมือลงบนมืออัสได้ไม่ถึง 0.001 วินาที ร่างกายบอบบางน่าทะนุถนอมของฉันก็รับรู้ได้ถึงแรงเหวี่ยงอีกครั้ง T_T ก่อนที่ตัวฉันจะลอยละลิ่วปลิวลมมากระแทกลูกกะจ๊อกทั้งสองดังอั่ก! TT^TT และล้มลงไปทับบอสที่ยืนออกคำสั่งอะไรสักอย่างที่ฉันไม่ทันฟังอยู่ทางด้านหลังอีกคน
ถึงพวกเราจะล้มลงมาทางกองฟางอีกฝั่ง และตัวฉันมีคนตั้งสามคนรับไว้ (ถ้าเรียกให้ถูกคือโดนตัวฉันกระแทกล้มลงไป) แต่... แต่... แต่...
?ทำบ้าอะไรของนายยะ!?
พอผุดลุกพรวดขึ้นมองไปทางที่อัสยืนอยู่โดยมีมือหลายมือจับตัวฉันกันไว้หนุบหนับ ก็กลับพบแค่ความว่างเปล่าและสายลมพัดเศษฟางปลิวเท่านั้น หากแต่เงาทอดยาวจากทางหน้าประตูก็ดึงดูดสายตาให้ฉันมองไป และเห็นร่างสูงยืนตัวตรงล้วงกระเป๋านิ่งๆ อยู่ตรงกลางประตูพอดี
แม้ว่าแสงไฟจะสาดมาจากทางด้านหลังหมอนั่น แต่ฉันสาบานได้! ว่าเห็นอัสเหยียดยิ้มมุมปากเล็กๆ ก่อนยกปลายนิ้วขึ้นแตะหางคิ้วเป็นเชิงลา แล้วเอ่ยบอกสั้นๆ เสียงเรียบสนิท... แต่สำหรับฉัน นั่นคือการกระทำที่กวนคอนเวิร์สเป็นอย่างมาก! T_T^
?See ya, baby?
บอกจบก็เลื่อนประตูปิด โดยไม่สนใจสายตาอ้อนวอนและปากที่อ้าพะงาบๆ พูดไม่ออกบอกไม่เป็นของฉันเลยสักนิด โฮกกก!
?เฮ้! อย่าทิ้งกันแบบนี้เซ่! อัส! อัส! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ! อย่าทิ้งช้าน!! อ๊าส!!! Help me ด้วยสิฟะ Please! กลับม้า! T[]T?
และแล้วเสียงคร่ำครวญโหยหวนของฉันในคืนนั้น ก็มีเพียงกองฟางที่ร่วมรับฟังอย่างเห็นใจ (มั้ง) ฮือๆ
ทำไมถึงทำกับฉันด้ายย... TOT~
ปัจจุบัน...
?แล้วเธอรอดมาได้ไงอ่ะปิยอง O.O?
ฉันไม่ได้สนใจคำถามนั้น แต่สนใจก๋วยเตี๋ยวชามใหญ่ที่เคนตะเพิ่งยกมาเสิร์ฟให้มากกว่า ฉันหิวจนจะกินก๊อตซิลล่าทั้งตัวได้อยู่แล้วนะ T^T อา... น้ำซุปก๋วยเตี๋ยวของโรงอาหารทำไมมันหอมหวนชวนน้ำลายสอแบบนี้ล่ะเนี่ยยยย
?เออ! ฉันก็อยากรู้? เคนตะถามพร้อมมุ่นคิ้ว ?ทำไมฉันต้องเป็นคนไปซื้อก๋วยเตี๋ยวให้เธอด้วยวะ? ขนาดแม่ยังไม่เคยใช้ฉันมาก่อนเลยนะ -_-^?
ค่า... คุณชายเทวดา!
ฉันไม่ตอบคำถามใครทั้งนั้น เพราะวินาทีนี้การสวาปามทั้งเส้น ทั้งผัก ทั้งน้ำซุป คือสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขที่สุดในโลก~ เมื่อกี้ฉันจัดการโยนรองเท้าเน่าลงถังขยะไปพร้อมถุงมือยางเรียบร้อยแล้ว และจิกหัวใช้หนุ่มฮอตของโรงเรียนอย่างเคนตะไปซื้อก๋วยเตี๋ยวให้โดยอ้างว่า ?แล้วจะเล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟัง!? มาล่อได้ เจ๋งป่ะล่ะ -v-
?นายมาช้าอ่ะเคนตะ เมื่อกี้ปิยองเล่าจะจบอยู่แล้ว? มินิว่า
?อ้าว? เฮ้ย ไรวะ?
?มาๆ ฉันจะเล่าให้นายฟังเอง >_<?
ฉันปล่อยให้สองคนนั้นคุยกันหนุงหนิงและสูดเส้นก๋วยเตี๋ยวอย่างตายอดตายอยากจนหมดชาม ก็ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่พอเอนหลังพิงพนักเก้าอี้กลับรู้สึกว่ามันขาดอะไรสักอย่าง? อ้อ!
ครืด!
?อ่ะ น้ำ?
อัสบอกเรียบๆ หลังจากเลื่อนแก้วน้ำเปล่าตรงหน้าตัวเองมาวางข้างชามก๋วยเตี๋ยวฉัน พอเหลือบมองไป คนที่นั่งอยู่ข้างๆ นี่ก็มองมาเช่นกัน ด้วยสีหน้านิ่งสนิท หากนัยน์ตาฉายแววระริกขันอย่างปิดไม่มิด
?ไม่เอา!? ฉันพาล และงอนบ้างอะไรบ้าง -_-
คนเฮงซวย! ทิ้งกันได้ลงคอ TOT
อัสยักไหล่ ก่อนเอื้อมมือมาเหมือนจะเลื่อนแก้วน้ำกลับไป แต่ฉันจับแก้วไว้หมับ! เพราะกลัวอด นั่นทำให้มือทั้งสองของฉันวางทับมืออัสบนแก้ว และกว่าจะรู้สึกตัว ทุกคนในโรงอาหารรวมถึงเคนตะกับมินิก็มองเราเป็นตาเดียวกันอีกครั้ง... ก่อนที่ทุกคนจะหลบตาฉันพรึ่บ! แล้วซุบซิบๆ อะไรบางอย่างกันอย่างสนุกปาก
เฮ้! มันไม่ใช่อย่างที่พวกเธอคิดกันนะ! TT^TT
ภารกิจพิทักษ์เวอร์จิ้นนี้จะสำเร็จหรือไม่ ติดตามอ่านได้ใน My Virgin Guy ภารกิจอันตราย ท้าชนหัวใจนายเวอร์จิ้นฉบับเต็ม หาซื้อได้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป หรือเว็บไซต์ http://www.bongkoch.com/catalog/product ... ts_id=7430