เรื่องย่อ
อิจิเซ็น มิฮารุ คุณหนูแห่งตระกูลอิจิเซ็นผู้โด่งดัง เก่งการต่อสู้ด้วยมือเปล่าทุกชนิดและเป็นถึงเจ้าแม่คุมโรงเรียน อยู่ดีๆ ก็มีชายหนุ่มใจกล้าเข้ามาประกาศตัวว่าจะจีบ เธอเกือบจะหลงลมหน้าหล่อๆ มาดเท่ๆ นั่นแล้วเชียว ถ้าไม่รู้ซะก่อนว่าเขาคือคุณชายริวงะ ไทโย ทายาทเจ้าของโรงฝึกยูโด ที่เข้ามาหลอกจีบเธอเพราะหวังตำแหน่งผู้สืบทอดของตระกูล งานนี้เลยกลายเป็นรักหักเหลี่ยม ชิงไหวชิงพริบแบบไม่มีใครยอมใครของทายาทสองตระกูลใหญ่ที่ไม่ธรรมดา!
1
ผมชื่อ ?ไทโย? เขียนเป็นตัวอักษรคันจิ* ที่แปลว่า ?พระอาทิตย์? หลายคนบอกว่าผมเหมือนพระอาทิตย์ตรงที่ความ ?เจิดจ้า? หึ -_-+ มันก็ใช่ แต่จะตรงใจเจ้าตัวอย่างผมมากกว่าต้องคำว่า ?ร้อนแรง? ยิ่งกว่าพระอาทิตย์ยาม 12 นาฬิกาตรงต่างหาก เพราะในทศวรรษนี้คงไม่มีใคร ฮอต! ฮอต! และฮอต!! มากไปกว่าผมอีกแล้ว!!! ขอแนะนำตัวอีกทีแล้วกัน ผม ?ริวงะ ไทโย? ทายาทของ ?ริวงะ เทนโจ? เจ้าของโรงฝึกยูโดเก่าแก่ตั้งแต่สมัยเอโดะ
และผมไม่เคยหมุนรอบตัวใคร...
ดุจดั่งพระอาทิตย์!!!
ปัง! ปัง! ปัง!
แกร่ก!
ผมเหล่ตามอง ก่อนเบ้ปากนิดๆ เมื่อ ?ริวงะ เคน? น้องชายต่างสายเลือดถอดที่ครอบหูออกวางข้างปืนพก Colt ขนาด 9 ม.ม. แบบเดียวกับที่ผมถืออยู่ แล้วเดินออกไปจากสนามฝึกทันที หมอนั่นมันมีนาฬิกาในสมอง พอหมดเวลาฝึกซ้อม ไม่ว่าฝึกอะไรก็ตาม มันชอบหายหัวแบบไม่ต้องให้ใครมาเตือน
เคนไม่เหมาะจะเป็นทายาทเท่าผมหรอก หึๆ...
?พักหน่อย?
สัมผัสเย็นๆ แข็งๆ ของน้ำอัดลมกระป๋องที่แตะแขนระหว่างคิดอะไรเพลินๆ ทำเอาผมเกือบหันไปซัดเข้าให้ (โทษฐานทำให้คนหล่อตกใจ) ดีว่ายั้งมือทันเมื่อเห็นว่าไอ้บ้านั่น...คือเคน ผมเลื่อนที่ครอบหูลงมาสวมคอไว้แล้ววางปืนลง ก่อนรับน้ำอัดลมเย็นเฉียบมาพร้อมกับมองหน้าเจ้านั่น
เคนก็มองตอบผม มันยิ้มนิดๆ ติดจะเก๊กๆ กวนประสาท แบบที่ผมหมั่นไส้มันมาทั้งชีวิตนั่นแหละ
ผมกับเคนเป็นเด็กกำพร้าทั้งคู่ พวกเราถูกท่านพ่อรับมาเป็นทายาทเพื่อแข่งกันเป็น ?ผู้สืบทอด? ของตระกูล เป็นทฤษฎีง่ายๆ แต่ฉลาดล้ำลึกแบบที่ผมต้องศึกษาไว้ -_-+ ในชีวิตผมที่เกิดมาเลยรู้จักแต่คำว่าชนะ! กับเสมอ! และคู่แข่งที่เสมอผมมาตลอดก็ไอ้หล่อหน้าตี๋ที่กำลังยิ้มกวนคอนเวิร์สอยู่ข้างๆ เนี่ย
เราสองคนแข่งกันมาตั้งแต่เด็ก เพื่อสะสมแต้มไปแลกตำแหน่งผู้สืบทอด และทุกการแข่งขันที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นแคลคูลัส โกะ ยูโด มวยไทย ยิงปืน บลาๆๆ ผลก็คือ ไม่ว่าจะแข่งอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ ก็เสมอ!
เสมอสามสิบครั้งในรอบสิบสามปีแล้วครับพี่น้อง =_=v
เออ...จะว่าไป ก็เคยมีครั้งหนึ่งที่ผมแพ้ให้คนอื่นนะ
แต่ไม่อยากจำเลยว่ะ
มันเป็นเรื่องสมัยเด็กตอนอยู่ประถมต้น ซายูริจัง (ครูอนุบาล) พาผมไปแข่งยูโดระดับเขตที่โรงเรียนเจ้าภาพ ไม่อยากคุย ผมได้เหรียญทองตั้งหลายเหรียญ! เรื่องได้เหรียญนี่อยากประกาศอยู่ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากรับรางวัลแล้วนี่สิ...
มันเป็นความอัปยศอดสูของลูกผู้ชาย T^T!
ยอมรับว่าสิบเอ็ดปีที่ผ่านมา ผมมีอะไรให้ทำมากมายเกินกว่าจะจดจำอดีตสีดำนั่น ถ้าไม่ใช่วันนี้ท่านพ่อสะกิดแผลนั้นขึ้นมาใหม่ ด้วยการออกคำสั่งให้ผมกับเคนทำภารกิจครั้งสุดท้ายด้วยกัน
และคราวนี้คือศึกตัดสิน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะชนะ!
?ภารกิจคราวนี้ยาก...คิดเหมือนกันมั้ย พี่ใหญ่??
ปกติเคนมันไม่เรียกผมว่า ?พี่? หรอก เพราะเราถูกรับมาเลี้ยงพร้อมกัน ตอนอายุพอๆ กัน แต่ผมได้สิทธิ์เป็นพี่เพราะก้าวเข้าประตูบ้านก่อนเท่านั้น เพราะฉะนั้นเวลามันเรียกผมว่า ?พี่ใหญ่? เลียนแบบน้องสาวคนสุดท้องของเราคือมันกวนตีน - -^
?ริวงะ สึมิเระ? น้องสาวคนสุดท้องของเราเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ของตระกูลริวงะโดยแท้ แต่เพราะเธอเป็นเพศหญิงที่อ่อนแอ จึงไม่สามารถเป็นผู้สืบทอดได้ตามกฎเหล็กของตระกูล เธอเป็นนางฟ้าน้อยๆ ตอนอารมณ์ดี และสามารถแปลงร่างเป็น ?ลิตเติ้ลเดวิล? ได้ทันทีถ้าถูกขัดใจ
ผมยิ้มแค่นๆ โยนกระป๋องน้ำอัดลมเปล่าทิ้งถังขยะมุมห้องไป แล้วหันกลับมาใส่ครอบหู ยิงเป้ากระดาษต่อโดยจินตนาการว่าเป็นหน้าไอ้เคน -_- ภารกิจที่ว่าคือ นับจากนี้หกสิบวัน ก่อนท่านพ่อจะสละบัลลังก์พักใหญ่เพื่อพาท่านแม่ไปเที่ยวรอบโลก
ระหว่างนี้ ไม่ผม ก็เคน...
ต้องได้หัวใจคุณหนูใหญ่ตระกูล ?อิจิเซ็น? มาครอบครอง!
มันคือศึกสุดท้าย ถ้าใครชนะจะได้เป็นผู้สืบทอดที่แท้จริง และผมจะไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปง่ายๆ แน่! มันเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้มังกรสวรรค์ +_+ นอกจากจะใช้ยัยนั่นเป็นเครื่องมือให้ได้สืบทอดกิจการ
ผมก็ไม่พลาดที่จะเอาคืนเธอแน่นอน!!
ก็คุณหนูคนนี้แหละครับคือคนที่สร้างบาดแผลในใจเด็กน้อยหน้าใสนามว่าเด็กชายไทโยเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน T-T เธอคือความหลังฝังใจ คืออดีตอันปวดร้าว คือจุดดำเพียงจุดเดียวในชีวิตสีแดงเพลิงของผม! คือคนที่ทำให้ผมต้องบัญญัติคำว่า ?แพ้ 1 ครั้ง? ไว้ในพจนานุกรม
คิดแล้วแค้น -_-* คราวนี้แหละยัยตัวแสบ เธอจะได้รับรู้รสชาติของคำว่า ?แก้แค้นสิบปีมีถมไป? นอกจากจะทำให้เธอหลงรักอย่างหัวปักหัวปำ ฉันจะขอล้างแค้นที่เธอเคยทำไว้ให้สาสมใจเลยคอยดู!
แล้วเจอกัน...
อิจิเซ็น มิฮารุ!
2
ฉันชื่อ ?มิฮารุ? แปลว่า ?ฤดูใบไม้ผลิที่งดงาม? ซึ่งฉันก็มีนิสัยแตกต่างจากชื่อตัวเอง...แค่นิดหน่อยล่ะน่า! เพราะฉันสวย ฉันรวย ฉันเก่ง ฉันเป็นลูกสาวคนโต มีน้องสาวฝาแฝดจอมรั่ว กับน้องชายที่บ้าวิชาการ
ฉันเลยกลายเป็นคนกุมอำนาจทั้งหมดในบ้าน -_-+
แต่เมื่อสามวันก่อน จู่ๆ ป๊ะป๋าก็เรียกให้ฉันเข้าไปหาที่ห้องทำงาน พร้อมกับยื่นข้อเสนอให้ฉันหมั้นหมายกับลูกชายคนใดคนหนึ่งของตระกูล ?ริวงะ? ซึ่งทางฝ่ายนั้นจะจัดการคัดเลือกชายหนุ่มที่เหมาะสมที่สุดมาบรรณาการฉัน
จะบ้ารึไง! ฉันเพิ่งสิบแปดเองนะ ถ้าเปรียบเป็นดอกไม้ยังเป็นดอกตูมที่รอวันผลิบานอยู่เลย ใครจะไปยอมตอบตกลงชุ่ยๆ ล่ะ! เพราะฉะนั้นกับเรื่องที่เสนอ ฉันเลยไม่สนอง
?ไม่เป็นไร ลูกมีสิทธิ์ตัดสินใจอยู่แล้ว?
ป๊ะป๋าบอกแบบนั้นพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ ที่ถ้าฉันเห็นทีไรก็ได้เป็นเรื่องทุกที! อย่างตอน ป.1 ฉันถูกขอร้องให้เข้าแข่งยูโด ทั้งที่ฉันอยากแข่งคาราเต้ และป๊ะป๋าก็บอกว่า ?ไม่เป็นไร ลูกมีสิทธิ์ตัดสินใจ? แบบเดียวกันเด๊ะ! แล้วยังไงล่ะ? สุดท้ายฉันก็ยอมแพ้กับความพยายามปั้นหน้าเศร้า ถอนหายใจเฮือกๆ อย่างหมดอาลัยตายอยากอยู่หลายวันของป๊ะป๋า แล้วยอมลงแข่งขันยูโดทั้งที่มีเวลาซ้อมน้อยอยู่ดี
แต่ด้วยความที่ฉันเป็นเลิศด้านการต่อสู้มือเปล่ามาแต่กำเนิด เลยได้เหรียญทองมาตั้งหลายเหรียญแน่ะ ไม่อยากคุย -_-v
เพราะฉะนั้นคราวนี้ ฉันต้องระวังตัวมากขึ้นอีกแล้วสินะ
ฟิ้ว~ ปุ้ง!
?ว้าว! ดอกไม้ไฟสวยจังเลย?
นั่นไม่ใช่เสียงฉัน -_- แต่เป็นเสียงยัย ?มิริน? น้องสาวฝาแฝดที่ลากฉันมาเทศกาลดอกไม้ไฟแบบไม่เต็มใจขั้นเทพต่างหาก ฉันจะนอน! จะนอน! จะนอน! ฉันตะโกนบอกยัยนี่เกือบร้อยหนในหนึ่งนาที แต่ก็โดนลากลงมาจากเตียงนอนนุ่มนิ่มหนุบหนับอยู่ดี
ง่วงจัง T^T
?อย่ามัวแต่หาวสิ มิฮะจัง! ไปต่อกันเถอะ เร็วๆ?
ฉันพยักหน้าอือออ แต่ก็ปล่อยให้มิรินลากเกี๊ยะต่อกแต่กนำไปท่ามกลางฝูงชนอย่างไม่อินังขังขอบอะไร ไม่ได้มีเดทซะหน่อย ทำไมต้องแต่งยูคาตะ* ซะสวยเช้งขนาดนั้น ไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าทำให้ผู้ชายที่ควงแฟนมางานมองตามกันคอแทบหัก จนโดนฝ่ามือเพชฌฆาตกันไปตั้งหลายราย
แต่ว่า ดอกไม้ไฟก็สวยจริงๆ นะ...
ฉันหยุดยืนนิ่ง มองแสงสีส้มอมทองที่วาดลวดลายเป็นรูปดอกซากุระน้อยใหญ่ สัญลักษณ์ของฤดูใบไม้ผลิ ฉันเกิดในฤดูนั้นจึงได้ชื่อว่า ?อิจิเซ็น มิฮารุ? และถึงแม้ว่ามิรินจะเกิดทีหลังฉันแค่สามนาที แต่เธอก็ได้ชื่อว่า ?อิจิเซ็น มิริน? ที่แปลว่าเหล้า -_- นั่นเพราะตอนพวกเราเกิด กระทั่งที่ผิวฉันเริ่มขาวอมชมพู แต่ยัยนั่นกลับยังหน้าแดงไม่ยอมหาย เหมือนเด็กเมา *w*
แล้วเสียงฮือฮาจากกลุ่มคนที่มุงกันตรงร้านตักปลาทองก็เรียกให้ความอยากรู้อยากเห็นในก้านสมองของฉันทำงาน เกิดอะไรขึ้นนะ อยากไปมุงด้วยคนจัง แต่มิรินจะหลงไหม? ไม่หรอกมั้ง ยัยนั่นยังยืนดูดอกไม้ไฟด้วยดวงตาเป็นประกายอยู่เลย
เพราะเสื้อยืดกางเกงยีนที่ฉันใส่มันทำให้คล่องตัวกว่าชุดยูคาตะของสาวๆ หลายคนในวงนี้ ฉันเลยแทรกตัวเข้าไปอย่างง่ายดาย หืม? แค่มีผู้ชายตักปลา แปลกตรงไหน ทำไมสาวๆ รอบตัวฉันต้องแอบถ่ายรูปหมอนั่นแบบไม่เปิดแฟลชด้วยล่ะ คนสวยงง - -*
?ดูสิๆ ท่าตักปลาท่านไทโยสง่ามากเลยอ๊าา?
?ใช่ๆ ยิ่งตอนหย่อนกระชอนลงน้ำนะเธอ เซ็กซี่สุโค่ยยยย?
?เก่งมากเลยเนอะ ยังไม่เปลี่ยนกระชอนสักอันเลย!?
?ฉันอยากเป็นปลาทองให้ท่านไทโยตักกลับบ้าน~??
?แต่ฉันอยากเป็นกระชอนกระดาษที่ท่านไทโยจับอยู่จัง >///<?
?.....?
สาวๆ พวกนี้เป็นอะไรกันมากไหมเนี่ย
พอเห็นว่าอยู่ฟังเสียงกรี๊ดกร๊าดไปก็ระคายหูเปล่าๆ ฉันก็หันมองหาทางออกจากสถานที่อโคจรแห่งนี้โดยพลัน หากแต่ว่าพอหันไปเห็นปลาทองในขันของผู้ชายคนนั้นก็เป็นอันต้องเพ่งมองเขม็งตาโต
แม่เจ้า!
สิบ...สิบเอ็ด ไม่สิ สิบสอง! หมอนั่นมีปลาทองในขันตั้งสิบสองตัวโดยที่ยังไม่เปลี่ยนกระชอนกระดาษเลยเนี่ยนะ! ตลกละ ฉันเคยทำสถิติสิบห้าตัวไม่เปลี่ยนกระชอนที่นาราตอนเก้าขวบ ถ้าถูกผู้ชายคนนั้นทำได้มากกว่าต่อหน้าต่อตาก็เหมือนถูกหยามหน้าชัดๆ!
?ลุง ขอกระชอนอันนึง?
?กรี๊ด! หล่อนกล้าดียังไงมาตักปลาพร้อมท่านไทโยยะ!!!?
ทันทีที่ฉันทิ้งตัวลงนั่งข้าง ?ท่านไทโย? อะไรนั่น ผมหางม้าของฉันก็ถูกดึงกระตุกจากทางด้านหลัง และเมื่อความอดทนทุกเส้นในสมองฉันขาดสะบั้น ฉันก็ลุกขึ้นยืนฉับ!
?แล้วเธอมีปัญหาอะไรกับฉันมิทราบ??
เงียบ...สงัด พอเห็นหน้าฉันชัดปากทุกปากก็หุบกันสนิท ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครดึงผมหรือตะคอกฉัน แต่พอมองชัดๆ ก็เพิ่งสังเกตเหมือนกันว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ของสาวๆ ที่มุงอยู่นี่ดูคุ้นหน้าคุ้นตาชอบกล
นั่นเพราะพวก She เป็นนักเรียน ?โรงเรียนสตรีเซบุ?
โรงเรียนที่ฉันคุม -_-
กลุ่มเด็กสาวมองหน้ากันเลิ่กลั่กเหมือนไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเธอคือแฝดพี่หรือแฝดน้อง จากนั้นก็รวมหัวกระซิบกระซาบลงคะแนน(เดา)กัน จนฉันเริ่มรำคาญ
?ฉันคืออิจิเซ็น มิฮารุ?
จบข่าว! ทุกคนพากันจัดแถวหน้ากระดานเรียงหนึ่งในเวลาแค่เสี้ยววินาที ก่อนก้มหัวให้ฉันโดยพร้อมเพรียงกัน
?ขอโทษค่ะ มิฮารุซัง TOT?
เฮ้อ! ถ้าหัด ?คิดก่อนทำ? ก็คงไม่ต้องมาทำอะไรน่าอายกันแบบนี้หรอก หวังว่าคงจะจำไว้เป็นบทเรียนโดยที่ฉันไม่ต้องเอ่ยปากสอนนะ โตๆ กันหมดแล้ว
พอสงครามจบแบบไม่ต้องนับศพทหาร ฉันก็หันมาขอกระชอนกระดาษจากคุณลุงอีกหน และเพิ่งเห็นว่าคนที่นั่งตักปลาอยู่หันมองมา แต่เขาสวมหมวกแก๊ปปิดบังใบหน้า ที่เห็นได้ชัดจึงเป็นแค่ริมฝีปากบางเฉียบที่เหยียดยิ้มเล็กๆ เท่านั้น
ท่าจะบ้า
ฉันเลิกสนใจผู้ชายตักปลา แต่หันมาตักสิ่งมีชีวิตสีส้มที่แหวกว่ายไปมาใส่ขันพลาสติกของตัวเองแทนด้วยความชำนาญขั้นเทพ -..- สิบห้า...สิบหก โฮะๆ ในที่สุดก็แซงหมอนั่นด้วยความไวระดับเซียน ฉันไม่ได้นามสกุล ?อิจิเซ็น? (นักปราชญ์ผู้เป็นหนึ่ง) ด้วยความบังเอิญหรอกนะยะ!
?ท่านไทโยได้สิบเจ็ดตัวแล้วแก!?
?ชู่ว์?
อะไรนะ! ฉันเบิกตาโต หันมองร่างหนาเหมือนกำแพงหินข้างๆ ที่ยังใช้กระชอนอันเดิมตักปลาทองใส่ขันใบใหม่ ดูจากองศาของใบหน้าที่มีหมวกบังนั่น ถึงไม่เห็นแววตา แต่ฉันก็มองออกว่าเขากำลังยิ้มเยาะ! หน็อย...
?พวกเธอ!?
?ค...คะ? TOT?
?นับไปเรื่อยๆ อย่าหยุด จนกว่ากระชอนจะขาด!?
?ค่ะ T^T!?
ถึงไม่มีคำพูด ไม่มีกรรมการ มีแค่เด็กนับคะแนนข้างหลังนั่น แต่ดูเหมือนผู้ชายที่นั่งข้างฉันจะรู้ดีว่าระหว่างเรากำลังเกิดการแข่งขันมาราธอน -_-+ เพราะหมอนั่นรอฉันตักครบสิบเจ็ดตัวเท่ากันก่อน จากนั้นก็กำกระชอนมั่น จ้องมองอ่างน้ำตรงหน้านิ่ง เงียบ...
แล้วการแข่งขันก็สตาร์ท!!!
สามชั่วโมงต่อมา... ที่บ้าน
ทันทีที่ก้าวเข้าห้องโถงที่เป็นห้องเก็บสมบัติของเราสามคนพี่น้องก็เห็น ?ชิเอกิ? นั่งเล่นรูบิคอยู่บนโซฟา น้องชายคนสุดท้องของเรานี่เวลาอยู่นิ่งๆ ไม่ทำหน้ากวนฮารุตะ* ก็ดูจะโตเป็นหนุ่มน้อยแล้วแฮะ เวลาผ่านไปแป๊บๆ ชิเอกิก็อายุสิบหกแล้วเหรอเนี่ย เมื่อไม่กี่ปีก่อนยังวิ่งตามฉันต้อยๆ ยิ้มอวดฟันหลออยู่เลยไม่ใช่รึไง
?ไปเจออะไรมาน่ะ มิฮะ?
แล้วก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ด้วยสิ ที่ไอ้เด็กบ้านี่เลิกเรียกฉันว่า ?พี่? น่ะ -_-*
เพราะชิเอกิถามโดยที่ไม่ละสายตาจากของเล่นในมือด้วยซ้ำ ฉันเลยกระโดดดึ๋งขึ้นไปนอนคว่ำบนโซฟา ดึงหมอนมารองใต้คาง แล้วแผ่ออร่าสีดำออกไปเรื่อยๆ...เรื่อยๆ... (~-_-)~
แงๆ เลิกเล่นก่อนได้ม้ายยย
?อะๆ มีอะไรว่ามา?
สำเร็จ!
?ฟังนะชิเอะ!?
?บอกว่าอย่าเรียกแบบนั้น มันฟังดูตุ๊ด?
ฉันเป็นพี่แกนะ เวลาแบบนี้ทำไมชอบดุฉันจังฟะ!
?เออ! แกจะชื่ออะไรก็ช่าง! แกจะเป็นมนุษย์ต่างดาวมาจากทางช้างเผือกฉันก็ไม่สน! ฉันรู้อย่างเดียวคือวันนี้แกต้องฟังฉัน!!?
ฉันลุกพรวดขึ้นนั่งชี้หน้ามัน พร้อมกับส่งสายตาอำมหิตแบบที่ทำให้ใครต่อใครต้องยอมสยบแทบเท้ามานักต่อนัก แต่ไม่ใช่กับน้องฉันจริงๆ สินะ T^T! เพราะหมอนั่นมองตรงมา หน้านิ่ง แล้วยิงคำถามสั้นๆ ที่ทำเอาฉันอยากมุดดินหนีไปปรโลก
?ไปแข่งอะไรแพ้มาอีกแล้วใช่มั้ย?
ถ้ารู้แล้วจะมาจี้ใจดำฉันทำม้าย!
ฉันทรุดฮวบลงนอนหมดท่าอยู่กับโซฟาอีกครั้ง ฮึก! ชั่วชีวิตของอิจิเซ็น มิฮารุ นอกจากเคยแพ้เป่ายิ้งฉุบตอน ป.4 กับ ป.6 มาสองครั้ง ก็ไม่เคยพ่ายแพ้การแข่งขันใดๆ อีกเลย (รวมถึงไม่เคยแข่งเป่ายิ้งฉุบอีกเลย) แล้วทำมั้ย ทำไม! ฉันต้องแพ้เกมตักปลาทองต่อหน้าเด็กโรงเรียนเดียวกันนับสิบด้วยเล่า! ฮือ...อับอาย~ คอยดูนะ ถึงวันนี้ฉันจะแพ้ด้วยสกอร์ 25 : 24 แต่สักวันฉันต้องท้า ?ท่านไทโย? อะไรนั่น มาแข่งกันอีกครั้งให้ได้!
พอฉันเริ่มสงบลง ชิเอกิก็เล่นรูบิคต่ออย่างใจเย็น ก่อนโยนพลาสติกทรงสี่เหลี่ยมลูกบาศก์ที่ถูกหมุนจนสีเหมือนกันทั้งสี่ด้านนั่นไปใส่กล่องเก็บของ แล้วลุกขึ้นยืนบิดเอวเล็กน้อย
?ไปนอนก่อนนะ?
?อือ T_T?
?ว่าแต่มิรินไปนอนก่อนแล้วเหรอ?
?เอ๊ะ??
?.....?
?.....?
?เอามิรินไปลืมทิ้งไว้ที่ไหนอีกแล้วใช่มั้ย?
ฉันลุกพรวด! ก่อนรีเพลย์ความทรงจำในสมองกลับไปที่งานเทศกาล ฉันเห็นมิรินครั้งสุดท้ายก่อนจะแหวกฝูงชนเข้าไปแพ้ท่านไทโยอะไรนั่น และตอนฉันกลับ งานก็เลิกแล้ว เพราะฉะนั้นตอนนี้น้องสาวจอมวุ่นวาย จอมรั่ว และจอมหลงทางของฉัน!
ก็ถูกทิ้งอยู่ที่นั่นคนเดียวน่ะสิ O[]O
3
วันจันทร์, โรงเรียนสตรีเซบุ
บรรยากาศในโรงเรียนก็น่าเบื่อเหมือนทุกวัน แต่ที่นั่งของฉันก็เงียบสงบดีอย่างเคย มันเป็นที่นั่งติดหน้าต่างหลังห้อง เวลาแดดร่มลมสงบยามบ่ายจะแอบสัปหงกได้เป็นระยะ ฉันนั่งเท้าคาง หมุนปากกาในมือเล่น สลับกับดูนาฬิกาข้อมือ แล้วขีดฆ่าลงในสมุดเลกเชอร์
หมดไปอีกหนึ่งนาที...
ทำไมเวลาถึงเดินช้าแบบนี้ล่ะ!
?ง่วงชะมัด? ฉันบ่นเบาๆ แล้วฟุบหน้าลงกับหนังสือเรียน พอเหล่มองสาวสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เห็นเธอกำลังตั้งอกตั้งใจเรียนมากกว่ายามปกติ สาเหตุหนึ่งเพราะกำลังงอนฉันด้วย
?นี่ มิริน?
?.....?
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากฝาแฝดไข่เดียวกัน...
ฉันยักไหล่ ก่อนสะบัดหน้าหนี คิดเหรอว่าคนอย่างมิฮารุจะง้อใครเกินสิบนาที...ก็มีแต่เธอคนเดียวนี่แหละยัยบ๊อง = =+ ถึงเมื่อคืนฉันจะลืมแม่นี่ไว้ที่งานเทศกาล แต่ฉันก็อุตส่าห์ดั้นด้นไปถึงสถานีตำรวจเพื่อรับเธอกลับบ้านเชียวนะยะ เหอะ...
จะง้อยังไงดีเนี่ย
แบบนี้ดีกว่า!
?ดีกันนะ ^_^d?
ฉันเขียนข้อความลงในเศษกระดาษที่ฉีกออกจากสมุดเลกเชอร์ แล้วบรรจงพับอย่างเลอเลิศให้เป็นคิตตี้จัง มิรินน่ะชอบอะไรแบ๊วๆ น่ารักๆ อยู่แล้ว เมื่อสามปีที่แล้วฉันเคยลืมเธอไว้ที่ฮาราจูกุ พอไปตามหากลับมาได้ แค่ยื่นแหวนสลักชื่อที่ใส่คู่กันกับฉันคนละวงไปโอ๋ก็หายงอนแล้ว ลืมไปได้ไงนะ
พอค่อยๆ เลื่อนกระดาษพับไปตรงสมุดเลกเชอร์ มิรินก็ชะงักมือที่กำลังจดยิกๆ ทำตาวาว คว้าน้องคิตตี้ไปอย่างไว และพยายามแกะอย่างประณีตหลังจากนั้น
ติดกับล่ะ!
ฉันนั่งเท้าคาง กระดิกปากกามองน้องสาวที่พยายามแกะจดหมายอ่านโดยไม่ให้ขาดอย่างอารมณ์ดี ยากหน่อยนะน้องรัก การแกะจดหมายของแชมป์พับกระดาษสมัยประถมอย่างพี่สาวเนี่ย ? โอ๊ย! ตายแล้วฉัน เป็นโรคจิตชนิดหนึ่งรึเปล่านะ ชอบแกล้งน้องตัวเอง (นานๆ ทีจะสำนึกได้) อีกยี่สิบสามนาทีก็เลิกเรียนแล้ว และอีกยี่สิบวันก็ปิดเทอมแล้ว โอย...สวรรค์
ปิดเทอมนี้จะไปเที่ยวไหนดีน้าาาา
ทันทีที่เสียงสัญญาณหมดเวลาเรียนดัง ฉันก็เก็บข้าวของใส่กระเป๋าอย่างสบายอุรา แต่พอจะลุกเดินออกจากโต๊ะก็กลับพบว่ามีสาวสวยที่หน้าตาเหมือนฉันอย่างกับเป็นฝาแฝดกันนั่งขวางอยู่
?มิรินทำอะไรอยู่น่ะ? เอริ...เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเราสองพี่น้องยืนเท้าสะเอวถาม ?พับกระดาษ? เป็นคิตตี้? เพื่ออะไร??
ยัยนี่ก็ยังสงสัยไม่เลิก -_-*
สรุปแล้วน้องสาวฉันใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาในการก้มหน้าก้มตาแกะจดหมาย โดยยังไม่มีทีท่าว่าจะแกะน้องคิตตี้ที่ฉันบรรจงพับได้แม้แต่นิดเดียว! และใครซวยล่ะ? ก็ฉันไง!! ต้องเก็บประดาหนังสือตำราของคุณเธอใส่กระเป๋า แล้วผลักให้ยัยนั่นลุกเดินออกจากห้องมาด้วยกันสามคนกับเอริ
จนจะถึงประตูหน้าโรงเรียนแล้ว มิรินก็ยังไม่สามารถทำร้ายคิตตี้จังได้เลยแม้แต่น้อย อาเมน...
?เมื่อไหร่เธอจะทำสำเร็จซะที?
?ยุ่งน่า เพราะมิฮะจังนั่นแหละ?
โอเค ฉันผิดเองที่พับของยากๆ ให้เธอ T^T!
?มิฮารุจัง ทำไมที่หน้าประตูโรงเรียนคึกคักจังอ่ะ? เอริถาม พลางชะเง้อชะแง้ไปยังกลุ่มเด็กสาวในชุดยูนิฟอร์มเดียวกับกับพวกเราที่กำลังยืนรุมกรี๊ดกร๊าดตัว (?) อะไรสักอย่างมั้ง อยู่หน้ารั้วโรงเรียน
?ได้ข่าวว่าฉันเดินมาพร้อมเธอไม่ใช่เรอะ?
?ก็แหม~ ถ้ามิฮะผู้ยิ่งใหญ่อยากรู้อะไร คนแถวนี้ตอบได้หมดแหละ?
?นี่ เธอน่ะ!? ฉันหันไปเรียกเด็กปีหนึ่งที่ยืนสังเคราะห์แสงอยู่แถวนั้นทันที เพราะเพื่อนอยากรู้หรอกเลยต้องหาทางบอก ไม่ได้บ้ายอจริงจริ๊งงง ?รู้มั้ยว่าตรงนั้นมุงอะไรกัน?
ก็อย่างที่บอกว่าโรงเรียนนี้...ฉันคุม =_=v เพราะฉะนั้นนักเรียนกว่าร้อยเปอร์เซ็นต์จึงรู้จักหน้าตาฉัน แต่คนที่สามารถพูดจาโต้ตอบกับฉันอย่างฉะฉานโดยไม่แสดงท่าทางตกใจกลัว นอกจากมิรินแล้ว อาจมีเอริคนเดียวก็ได้
?ถะ...ท่าน...มุง...ปลา...?
และแน่นอนว่ายัยสังเคราะห์แสงนี่คงเป็นหนึ่งในเด็กเซบุสิบเปอร์เซ็นต์ที่ชอบติดอ่างเวลาคุยกับฉัน นอกจากนี้ยังมีอีกสี่สิบเปอร์เซ็นต์ไม่กล้าสบตาด้วยซ้ำ แล้วก็สี่สิบเก้าเปอร์เซ็นต์ที่ชอบมองฉันอย่างหลงใหลคลั่งไคล้จนฉันสยอง และ...หนึ่งเปอร์เซ็นต์ที่คุยกับฉันปกติคือเหล่ากรรมการนักเรียนและเอริกับมิริน
?พอ! เดี๋ยวฉันไปดูให้เอง?
พอฉันสั่ง ยัยสังเคราะห์แสงก็หุบปากสนิท ฉันฝากมิรินที่ยังตั้งอกตั้งใจแกะจดหมายคิตตี้จังอย่างประณีตไว้กับเอริ แล้วเดินดิ่งเข้าไปหาต้นตอของความอยากรู้อยากเห็นของยัยนั่น แต่ฉันไม่อยากแทรกตัวเข้าไปท่ามกลางเสียงกรี๊ดบาดหูและดงน้ำลายนี่นา
แค่หันไปส่งสายตาบอก เอริก็เลิกคิ้ว ก่อนยิ้มมุมปากนิดๆ แล้วป้องปากตะโกนด้วยเสียงสิบแปดหลอดที่เธอแสนจะภาคภูมิใจทันที
?มิฮารุซังเสด็จ!!~ ไม่อยากเจ็บก็ถอยไปนะค้าาา?
โดยไม่ต้องให้ตะโกนซ้ำ กลุ่มสาวงามบ้างไม่งามบ้างก็แหวกทางพรึ่บ! เหมือนซักซ้อมกันมาจากที่บ้าน ทางที่เปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงโปร่งในชุดนักเรียนคุ้นตายืนก้มหน้าพิงรั้วโรงเรียนอยู่ไกลๆ สูทสีดำเข้มกับกางเกงลายสก็อต...อ้อ! ของโรงเรียนมัธยมปลายคาเสะ ที่ชิเอกิน้องชายฉันเรียนนี่นา ที่ข้างเท้าหมอนั่นมีถุงปลาทองถุงเบ้อเริ่มอยู่ด้วย พิลึกคนชะมัด
?กรี๊ด!!!?
ฉันเกือบสะดุ้ง เมื่อเอริวิ่งมาตะโกนข้างหู
?นั่นชุนจังนี่นา!!?
สิ้นเสียงนั้น ทุกสายตาของสาวๆ ก็หันตามเรดาร์บ้าผู้ชายของเอริ และได้เห็น ?โอกุริ ชุน? นักแสดงหนุ่มหล่อวัยใสที่ปลอมตัวเป็นตาแก่แล้วก็ยังเท่ไม่หาย แต่ทะลึ่งมาเดินเฉิดฉายหน้าโรงเรียนสตรี ต้องใส่เกียร์น้องหมาวิ่งหน้าตั้งหนีสหบาทา (หรืออาจเป็นสหคิสคิส) จากหน้าโรงเรียนไปไกลลิบพร้อมเด็กนักเรียนหญิงทั้งหมด! ทิ้งให้ฉันยืนมองตามอย่างอิจฉาตงิดๆ...
ฉันก็ชอบชุนจังเหมือนกันนะ! แต่แสดงออกไม่ได้อ่ะ เดี๋ยวเสียภาพพจน์ T^T
แต่ที่จริงก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่วิ่งตามชุนจังไป เพราะเด็กผู้ชายของโรงเรียนคาเสะคนนั้นยังยืนนิ่งเป็นหินอยู่ที่เก่า หรือหมอนั่นจะเป็นตะคริวเลยขยับตัวไม่ได้?
อ๊ะ มิรินล่ะ!
ฉันหันมองซ้ายขวาหาน้องสาวเจ้าปัญหา ก่อนเบิกตาโต และรีบเร่งฝีเท้าตามชุนจัง...เอ๊ย! มิรินกับเอริไป ก็ยัยเอริน่ะสิ! ฉันฝากมิรินไว้กับเธอก็จริง แต่ถ้าจะบ้าผู้ชายก็ไม่จำเป็นต้องลากคอเสื้อน้องฉันให้วิ่งตามไปด้วยหรอกนะ! มิรินก็อีกคน ทั้งโดนลากคอเสื้อ ทั้งวิ่ง ยั้งงงงงก้มหน้าก้มตาแกะจดหมายอยู่นั่น!!
ดีนะที่ฉันไม่ได้รับพันธุกรรมเอ๋อ บ้า ซ่าส์ บ๊องมาอย่างเธอ TvT
?อ๊ะ!? ฉันร้องเสียงสั้นเมื่อกำลังจะวิ่งผ่านผู้ชายที่ยืนพิงรั้วโรงเรียนไป แต่หมอนั่นยื่นแขนขวางทางไว้ (ตกลงไม่ได้เป็นตะคริวเรอะ!) เป็นเหตุให้ฉันต้องกระโดดข้ามแขนนั้นเพราะหยุดไม่ทัน ก่อนหมุนตัวหนึ่งรอบลงนั่งกับพื้นอย่างสวยงาม~
เก่งที่สุดเลยมิฮารุ >_<///
หืม? ไม่ใช่เวลาโชว์ท่ากระโดดนี่! โอ๊ย!! ชุนจังวิ่งไปถึงไหนแล้วเนี่ย...
...เอ่อ ไม่ใช่ๆ ฉันหมายถึงมิรินกับเอริน่ะ!
?เดี๋ยว? ฉันชะงัก ไม่ใช่เพราะเสียงเรียก แต่เป็นเพราะถูกดึงคอเสื้อจากทางด้านหลัง ?เธอลืมของ?
ไม่ทันฟังคำพูดสุดท้ายนั่นหรอก เพราะมัวแต่ตวัดสันมือเหวี่ยงไปทางด้านหลัง เป้าหมายคือใครก็ตามที่บังอาจดึงคอเสื้ออิจิเซ็น มิฮารุ! แต่ที่กระทบสันมือฉันกลับเป็นฝ่ามือแข็งๆ ของผู้ชายคนนั้น ตามด้วยการบิดแขนฉันให้ไพล่อยู่ทางด้านหลัง แล้วมือที่ดึงคอเสื้อก็เลื่อนไปจับมืออีกข้างไว้มั่น และใช้มือข้างเดียวกันนั้นโอบเอว ดึงตัวฉันเข้าชิดใกล้
ก...เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!!!
?ฉันเอาของที่เธอลืมมาคืนให้ นอกจากไม่ขอบใจแล้วยังคิดจะฆ่าปิดปากกันรึไง? เสียงนั้นกระซิบถามที่หลังใบหู แฝงรอยเยาะนิดๆ
?ปิดปากบ้าบออะไร!? ฉันกระแทกเสียงใส่ กระทืบเท้าก็แล้ว แต่มันก็หลบได้ พยายามใช้แรงควายๆ ของตัวเองดึงมือออกจากการจับกุม ก็ปรากฏว่าหมอนี่มันแรงซูเปอร์ควายติดเทอร์โบ จนฉันขยับตัวไม่ได้เลย!!
ให้ตายสิ! นอกจากมิรินแล้ว ในโลกนี้ยังมีคนที่เอาชนะอิจิเซ็น มิฮารุได้อีกเรอะ อ๊าก!! ไม่มีทางหรอก ฉันแค่พลาด! พลาด! พลาด!
?ฉันจะปล่อยนะ แต่ห้ามหนีล่ะ? มันกระซิบ เหมือนจะพยายามดัดเสียงให้นุ่มนวลชวนฝัน...แต่ฉันรู้สึกได้ถึงความไม่จริงใจยังไงชอบกล บอกไม่ถูก -_-*
?ไม่ต้อง! ฉันจะสะบัดนายให้หลุดด้วยตัวเอง คอยดูสิ!?
?เอ๊าะ...เหรอ~?
อ๊าก! น้ำเสียงโคตรดูถูก หยามกันชัดๆ!!
ยังไม่ทันได้ทำตามที่พูด ฉันก็เหลือบไปเห็นนักเรียนกลุ่มใหม่ที่เพิ่งเดินลงมาจากอาคารบ้าง แอบมองกันจากหน้าต่างบ้าง แค่นั้นอะดรีนารีนก็พุ่งปรี๊ดทะลุปรอทสมอง ฉันกระแทกหัวแข็งๆ ไปด้านหลังแบบแรง! เร็ว! และเล็งให้เหลี่ยมของเพชรรัสเซียจากกิ๊บติดผมที่ทำจากเหล็กพันปี สมบัติประจำตระกูลอิจิเซ็น...โดนคางหมอนั่นแบบไม่ยั้งแรง!
ใครจะได้เป็นผู้สืบทอดตระกูลริวงะและพิชิตใจคุณหนูแห่งตระกูลอิจิเซ็นได้สำเร็จ ติดตามอ่านได้ใน My Shining Guy เทพบุตตัวร้าย ป่วนหัวใจให้หลงรัก ฉบับเต็ม หาซื้อได้ตามร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป หรือเว็บไซต์ http://www.bongkoch.com/catalog/product ... ts_id=7323