เรื่องย่อ
ชายหนุ่มตกงาน คิมทงเฮ ต้องมารับรู้ว่าชีวิตของเขาไม่ได้เหมือนกับคนธรรมดาทั่วๆ ไปและกำลังเข้าไปพัวพันกับเรื่องราวในยุทธภพที่ไม่คิดว่าจะยังมีอยู่ในสังคมเมืองปัจจุบัน แม่ของเขาซึ่งรู้ที่ซ่อนของของวิเศษถูกตามล่าและโดนทำร้ายจนเสียชีวิต ปริศนาทุกอย่างจึงตกอยู่ในกำมือของคนที่รู้เรื่องรู้ราวอย่างเขา ที่จะต้องค้นหาว่าของสิ่งนั้นที่ใครๆ ต้องการถูกซ่อนอยู่ที่ใด ซึ่งนั่นก็ทำให้โซชองบี หญิงสาวทั้งแสบและทั้งห้าวอย่างไม่เกรงกลัวใครตีหน้าซื่อเข้ามาเป็นพวกเดียวกัน ทั้งที่ในใจนั้นวางแผนการเอาไว้อยู่แล้ว
บทนำ
โซล...เมืองหลวงอันคลาคล่ำไปด้วยนวัตกรรมทันสมัยซึ่งเกิดขึ้นใหม่ทุกวัน ยังไม่อาจทำให้เหล่าจอมยุทธลืมเลือนความยิ่งใหญ่ของคัมภีร์คลุมแสงสวรรค์ไปได้ ทั้งที่ ?มัน? เคยทำให้โซลหรือเมืองโชซอนในอดีตเกิดสงครามจนบ้านเมืองลุกเป็นไฟ เมื่อเหล่าจอมยุทธทั้งฝ่ายธรรมะ ฝ่ายอธรรม ไม่เว้นแม้แต่ลัทธิมาร ต่างเข้าห้ำหั่นกันเพื่อที่จะได้ครอบครอง ?มัน? กันทั้งสิ้น
สงครามครั้งนั้น ?เทพเหยี่ยวฟ้าชินกี? ผู้นำจอมยุทธฝ่ายธรรมะชนะจอมมารจองฮุลผู้นำลัทธิมาร เทพเหยี่ยวฟ้าชินกีจึงได้ตัดสินใจจัดการผนึกมันเอาไว้เพื่อป้องกันการเกิดสงครามชิงคัมภีร์เป็นครั้งที่สอง และมอบหนึ่งในสองของของวิเศษที่จะนำทางไปสู่คัมภีร์ลับนี้ให้แก่พรรคมังกรทอง พรรคที่มีความเป็นมาอันเก่าแก่และเป็นศูนย์รวมจอมยุทธฝ่ายธรรมะเอาไว้ โดยพรรคมังกรทองมีหน้าที่ปกปักรักษาของสิ่งนี้ไว้ เผื่อว่า...ในอนาคตยุทธภพจะเกิดการปั่นป่วนโดยจอมมารอีกครั้งหนึ่ง
?มัน? เกือบจะกลายเป็นตำนาน หาก 600 ปีต่อมา ?ฮันฮักจู? ผู้นำพรรคมังกรทองคนปัจจุบันไม่คิดนำ ?มัน? ออกมาใช้เพื่อฟื้นฟูพรรคมังกรทองให้กลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง จนเป็นเหตุให้ ?มาโฮซอง? ประมุขลัทธิมารคนปัจจุบันล่วงรู้ว่าคัมภีร์คลุมแสงสวรรค์ยังไม่ได้ถูกทำลายไป
ประมุขลัทธิมารมอบหมายให้นางมาร ?ซงซอนฮวา? ศิษย์เอกฝีมือฉกาจ แฝงตัวเข้าไปในพรรคมังกรทองที่กำลังอ่อนแอ เพื่อรอโอกาสเหมาะที่จะขโมยของวิเศษนั้นออกมา แต่จอมมารกลับต้องพบกับความผิดหวัง เพราะหลังจากที่ซอนฮวาได้ใกล้ชิดกับ ?คิมฮวีบยอง? ศิษย์เอกพรรคมังกรทองซึ่งได้รับหน้าที่ดูแลของวิเศษแล้วทั้งคู่ต่างก็ตกหลุมรักกันและกัน กระนั้นนางยังมีความหวังหลังจากที่ฮวีบยองตาย ทว่าเรื่องกลับพลิกผัน แทนที่ซอนฮวาจะนำของวิเศษมามอบให้แก่ประมุขลัทธิมาร นางกลับตัดสินใจนำของวิเศษหนีไปอย่างไร้ร่องรอยเพื่อทำตามเจตนารมณ์ของฮวีบยองที่ต้องการให้นางปกป้องของวิเศษเพื่อไม่ให้คัมภีร์คลุมแสงสวรรค์ตกไปอยู่ในมือของใคร
ซอนฮวาหลบหนีการไล่ล่าจากโฮซองจนเวลาล่วงเลยมายี่สิบห้าปี ตอนนี้นางดำรงชีพด้วยการเปิดร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ อยู่กับทงเฮ ลูกชายของนางอันเกิดกับฮวีบยอง และยังซ่อนของวิเศษชิ้นนั้นเอาไว้ได้อย่างปลอดภัย แต่การที่นางซ่อนตัวได้นานขนาดนั้น มันไม่ใช่หลักประกันว่าพวกมันล้มเลิกการไล่ล่านางไปแล้ว ยิ่งระยะหลังมานี้ นางได้กลิ่นมารอยู่รอบตัว กลิ่นนั้น...เข้ามาใกล้มากขึ้นทุกขณะ ซึ่งเป็นสัญญาณอันตรายที่ทำให้นางหนักใจ
ลำพังตัวนางเองอาจจะเอาตัวรอดได้ แต่ทงเฮล่ะ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับของวิเศษที่จะนำพาไปยังที่ซ่อนคัมภีร์คลุมแสงสวรรค์ มันก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะทำให้เขารอดพ้นจากการตกเป็นเป้าหมายในการไล่ล่าในครั้งนี้ และที่น่าเป็นห่วงกว่านั้นก็คือ ทั้งๆ ที่ทงเฮเป็นลูกชายของนางแท้ๆ แต่เขากลับไม่มีทีท่าว่าจะมีพลังภายในสำหรับฝึกวรยุทธ์ไว้ป้องกันเลยนี่สิ แล้วอย่างนี้...หากนางเป็นอะไรไป...ทงเฮจะปกป้องตัวเองให้อยู่อย่างปลอดภัยได้หรือ?
ทงเฮ...
ซอนฮวาถอนหายใจหนักๆ ออกมาก่อนจะกระชับของวิเศษไว้กับตัวแน่น...มันถึงเวลาแล้วสินะ ที่ของวิเศษจะต้องพลัดถิ่นอีกครั้งหลังจากที่ถูกซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิดเป็นเวลาหลายสิบปี
1
ในร้านอาหารตามสั่งเล็กๆ แม้จะมีที่นั่งรองรับลูกค้าไม่มากนัก แต่มันเป็นเรื่องสมควรหรือที่อยู่ๆ แม่ครัวจะทิ้งร้านเอาไว้โดยปล่อยให้ลูกค้านั่งรออยู่เต็มร้านแบบนี้
?พัทพิงซู* ที่นึงค่ะ ไม่ต้องหวานมากนะคะ?
?ครับ รอสักครู่นะครับ? ทงเฮวางของเสร็จก็รีบเดินเข้าครัว
?นี่น้อง เกี๊ยวที่สั่งได้รึยังล่ะ?
?ได้แล้วครับ จะเอาไปเสิร์ฟเดี๋ยวนี้ครับ?
?ต็อกโบกี** ของฉันยังไม่ได้อีกเหรอ?
?ได้ครับ ต็อกโบกีอร่อยๆ ต้องรอนานหน่อย รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวไปเสิร์ฟให้ถึงที่โต๊ะเลย? ทงเฮรีบเร่งมือทำอาหารพลางปาดเหงื่อ ?เพิ่งกลับมาแท้ๆ แต่ต้องมาทำอาหารแทนที่จะได้ดื่มน้ำเนี่ยนะ แม่นะแม่ เดี๋ยวก็ขอค่าแรงขึ้นซะเลยนี่?
ทงเฮบ่นอุบพลางมองหาแม่ แต่จนแล้วจนเล่าก็ไม่มีวี่แววว่านางจะกลับมาสักที
?เฮ้อ? ทงเฮถอนหายใจเฮือก ?แม่เราโดดงานไปที่ไหนกันเนี่ย เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว?
ชายหนุ่มใกล้จะหมดแรงร่วงลงพื้นเต็มที ตอนนั้นเองที่ซอนฮวากลับมาที่ร้าน ทันทีที่ทงเฮเห็นแม่ เขาตะโกนถามแม่เสียงดัง
?แม่ครับ! แม่ไปไหนมาน่ะ เล่นทิ้งให้ผมขาขวิดอยู่คนเดียว?
ซอนฮวาถอนหายใจบางๆ ?ก็แค่ออกไปเดินเล่น จะบ่นอะไรนักหนาล่ะ?
?บ่น? บ่นอย่างนั้นเหรอ!? ทงเฮฉุน ?ตั้งแต่เช้าข้าวยังไม่ตกถึงท้องเลย แม้แต่เวลาจะกินน้ำยังไม่มี วันนี้พวกลูกค้าไหลมาไม่ขาดสายอย่างกับนัดกันมาอย่างนั้นแหละ! คิมบับ*** เอย ต็อกโบกีเอย บะหมี่เกี๊ยวเอย ไหนจะมันดู**** อีก! สั่งมาแต่ละอย่างใครจะไปทำทัน?
ทงเฮโวยด้วยความอัดอั้น ทว่าซอนฮวาไม่เห็นว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไร ในเมื่อนางก็ทำของนางเองได้โดยไม่ต้องมีผู้ช่วยอยู่ทุกวัน
?ก็หัดทำให้ทันหน่อยสิ?
?อ้าว แม่ ทำไมแม่พูดอย่างนี้ล่ะ ลูกแม่ไม่ได้มีสิบแขนสิบมือนะ ผมเหนื่อยจะตายอยู่แล้วแม่รู้ไหม?
?ทำงานแค่นี้บ่นเหนื่อย งั้นแม่คงตายไปนานแล้วล่ะ? ซอนฮวาสวนเสียงดังขึ้นอีก
?ไม่รู้แหละ เพราะถ้าแม่ไม่ชิ่งให้ผมทำคนเดียว...? ทงเฮยังบ่นไม่จบก็ต้องตกใจที่อยู่ๆ ซอนฮวากระแทกมีดลงบนเขียงแล้วหันมาทำตาเขียวใส่
?ถ้าไม่มีแม่สักคนจะอยู่ยังไง ถ้าแม่ไม่อยู่ ลูกจะยังอยู่ได้ไหม หา!?
?แม่...? ทงเฮถึงกับอึ้ง
?ต็อกโบกีของฉันได้รึยังคะ??
?ครับๆ ได้แล้วครับ? ทงเฮหันไปตอบลูกค้าหน้าเจื่อน พอหันกลับมาก็เห็นว่าซอนฮวาตักต็อกโบกีใส่จานเสร็จแล้ว นางกระแทกมันแรงๆ ลงบนถาดให้รู้ว่านางยังไม่หายโกรธ ทงเฮเดินจ๋อยๆ เอาอาหารไปเสิร์ฟให้ลูกค้า หลังจากกลับมาแล้วเขาค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้ซอนฮวาแล้วง้อนางด้วยน้ำเสียงออเซาะ
?เจ๊ซอนฮวาเป็นไรไป โกรธเหรอเจ๊ คือว่า...ผมหมายความว่า...ถ้าก่อนหน้านี้...แม่บอกผมสักหน่อยว่า ?ฉันอยากออกไปเดินเล่น ลูกช่วยดูร้านแทนแม่ทีนะ? ผมจะได้เตรียมตัวเตรียมใจทำงานให้ดีไง อีกอย่าง...ผมเป็นลูกชายเจ้าของร้าน ยังไงก็ต้องดูแลร้านครึ่งวันอยู่แล้วใช่ไหมล่า...? ทงเฮทำเสียงจึ๊จ๊ะ ตัดพ้อหน่อยๆ เมื่อพูดต่อ ?ที่สำคัญ ความจริงวันนี้ผมเพิ่งไปสัมภาษณ์งานแล้วดันต้องมาเฝ้าร้านต่อ แม่จะไม่เห็นใจลูกผู้น่าสงสารเลยเหรอ?
?ลูกไม่เห็นข้อความเหรอทงเฮ? ซอนฮวาหันมาถาม แต่ทงเฮกลับทำหน้างงเหมือนไม่รู้เรื่อง นางจึงว่าต่อ ?บอกแล้วไงว่าถ้าวันไหนแม่ไม่อยู่จะเขียนข้อความไว้ที่ตู้เย็น?
?ผมไม่เห็นมีสักกะตัว?
?แม่ออกไปซื้อเสื้อสูทมาให้ตัวหนึ่ง อยู่ในตู้เสื้อผ้าแน่ะ? ซอนฮวาเบือนหน้ากลับมาตอบหน้าตาย หลังจากที่นึกได้ว่าตัวเองลืมเขียนโน้ตทิ้งเอาไว้ ส่วนทงเฮก็ฉลาดพอที่จะไม่พูดอะไร ฟังต่อไปเงียบๆ แม้จะแอบยิ้มที่แม่เหวอ
?เห็นลูกใส่แต่ชุดยับยู่ยี่ไปสัมภาษณ์งานอยู่เรื่อย มันถึงได้สัมภาษณ์ไม่ผ่านสักที แม่ต้องตัดสินใจอยู่นานกว่าจะซื้อชุดนี้กลับมา เผื่อการสัมภาษณ์งานคราวนี้จะได้โชคดี?
พอได้ยินว่าแม่อวยพรเสียงอ่อนแถมซื้อชุดสูทใหม่เอี่ยมอ่องให้ ทงเฮก็หน้าบาน
?โธ่ แม่ ไม่เห็นต้องซื้อให้มันสิ้นเปลืองเงินเลย ไหนมากอดทีซิ แม่ของผมเนี่ย คนดีที่หนึ่งเลย? พูดจบก็โน้มร่างเข้ากอดซอนฮวาแล้วโยกไปมา
?เด็กบ้า ดูสิ เกี๊ยวถูกกดจนแบนแล้ว?
?ถ้าเกี๊ยวแบน พวกเรากินเองก็ได้ครับ?
ซอนฮวาอดยิ้มออกมาไม่ได้เลยหัวเราะตามทงเฮ ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
?เฮ้ย ยุ่งจริงๆ สวัสดีครับ ร้าน ?ครัวคุณแม่? ครับ?
[ทงเฮเหรอ ยุ่งอยู่ไหม]
อีมันกิ เพื่อนรุ่นพี่ของทงเฮเป็นคนโทรมาหา แต่ทงเฮไม่อยากให้แม่รู้เลยทำเหมือนพูดกับลูกค้า
?นิดหน่อยครับ สำนักงานซางตงใช่ไหมครับ ทราบแล้วครับ อาหารที่สั่งเอาไว้อีกห้านาทีจะไปส่งให้ครับ? จากนั้นก็หันไปตะโกนบอกแม่ที่กำลังทำอาหาร ?เอ่อ แม่ครับ ผมเอาอาหารไปส่งเดี๋ยวมานะ?
พูดจบไม่ทันไรก็รีบวางสายโดยไม่ลืมหยิบคิมบับติดมือไปให้เหมือนกับไปส่งอาหารให้ลูกค้าจริงๆ ซอนฮวามองตามหลังลูกชายด้วยแววตาที่มีความกังวล
...เวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันมันสั้นลงทุกทีๆ แล้วทงเฮ
ทงเฮเดินออกมาจากร้าน เขาผิวปาก ทว่าขณะกำลังจะหยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาสวมนั้นเขารู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครจับจ้องอยู่ ทงเฮหันไปมอง เมื่อเขาเห็นแค่ต้นไม้ลู่ลมก็ไหวไหล่ สวมหมวกกันน็อค จากนั้นบึ่งรถออกไปด้วยความเร็วสูง โดยไม่ทันเห็นหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มซึ่งนั่งอยู่บนต้นไม้ไม่ไกลจากร้านมากนักกำลังมองตามหลังเขา
?ดูกระจอกชะมัดยาด ไม่บอกก็ไม่รู้นะเนี่ยว่าเป็นลูกชายของผู้หญิงที่ขโมยของวิเศษออกไปจากพรรคมังกรทองได้?
โซชองบีมองตามหลังคิมทงเฮที่ขับมอเตอร์ไซค์ออกไปด้วยความดูแคลน ก่อนจะดึงสายตามาจับจ้องที่ร้านอาหารตามสั่ง ชองบีเหยียดยิ้มด้วยความมั่นใจ...ของวิเศษนั่น ใกล้จะอยู่ในเงื้อมมือของเธอแล้ว!
ทงเฮมาพบมันกิที่การ์ตูนคาเฟ่ พวกเขานั่งอ่านหนังสือการ์ตูนกองพะเนินกันอย่างเพลิดเพลิน ทว่าอยู่ๆ ทงเฮก็ถามมันกิถึงเรื่องงาน
?จริงสิ เขาสอบกันวันไหนนะ พี่ไม่เตรียมตัวเหรอ?
มันกิปิดหนังสือการ์ตูนในมือแล้วสบตาทงเฮก่อนจะตอบอย่างเป็นงานเป็นการ
?ไอ้หนู ความจริงแล้ว จอมยุทธมากมายก่อนจะเข้ายุทธภพได้ทุกคนต้องเก็บตัวไม่ให้คนอื่นเห็นฝีมือ ดังนั้นยอดฝีมือพวกนั้นก็เหมือนฉันแหละ ที่ซ่อนตัวอยู่ที่บ้านจนกว่าจะถึงเวลา?
ทงเฮขำก่อนจะรีบเปลี่ยนเป็นกระแอม เขาเริ่มแนะนำรุ่นพี่ร่างกลมที่ยังไม่สนใจชีวิตในโลกแห่งความเป็นจริงอันโหดร้าย
?เอางี้ดีไหมพี่ พี่ลองเปลี่ยนเป้าหมายใหม่ดีกว่า?
แม้มันกิจะหัวเราะกับท่าทางของทงเฮ ทงเฮก็ไม่สนใจ
?ไปที่สำนักงานการเกษตรวิจัยดูสิว่า สาลี่ใหญ่กว่าแตงโมได้ไหม หรือไม่ก็...เออ ลองไปเรียนบัญชี เผื่อจะกู้เงินให้พ่อแม่ได้?
เพราะทงเฮเอาแต่ส่งเสริมให้เขาทำนั่นทำนี่ มันกิจึงชักหงุดหงิด
?นายไม่เห็นเหรอว่าฉันอ่านหนังสืออยู่ เดี๋ยวก็โดนฝ่ามือยูไลหรอก? ว่าแล้วก็ทำท่ายูไลเตรียมฟาดมือเข้าใส่ แต่ทงเฮยกมือป้องกันทันทีแล้วก็หัวเราะ
?ต้านได้เสมอ?
?เฮ้อ...นายนี่เร็วจังนะ?
ทงเฮหัวเราะอีกรอบให้กับคำชม ก่อนจะขยับตัวไปมาคลายความเมื่อยล้า
?นั่งอยู่นี่หลายชั่วโมงแล้ว เมื่อยไปหมดแล้วเนี่ย นี่พี่มันกิ ไปยืดเส้นยืดสายกันเถอะ?
?ตาละหมื่นวอนนะ? มันกิโยนหนังสือทิ้ง แล้วขยับมือยุกยิกอย่างเป็นอันรู้กันว่าที่ไหนโดยไม่อิดออด จากนั้นทั้งสองคนก็เปลี่ยนสถานที่ไปที่อินเตอร์เน็ตคาเฟ่และเริ่มเล่นเกมอย่างเมามัน ซึ่งขณะที่ทงเฮกับมันกิกำลังจดจ่อกับการเล่นเกมกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ลางสังหรณ์ของซงซอนฮวากลับเป็นจริง
พวกมารล้อมนางเป็นวงกลมเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงแค่ล็อกเป้าหมายเข้าโจมตีนางเท่านั้น ซอนฮวารีบเดินด้วยความระแวดระวัง และอาจจะหนีได้สำเร็จหากไม่ได้สวนทางกับเพื่อนบ้านที่ทำให้นางต้องเปิดเผยฐานะของตัวเองกับคนร้ายโดยไม่ได้ตั้งใจ
ซอนฮวาหนีตายด้วยการวิ่งหนีอย่างสุดกำลังจากพวกมารชายฉกรรจ์ เมื่อหาที่หลบภัยพอพ้นตาพวกคนร้ายได้ นางรีบโทรศัพท์หาลูกชาย ทว่า...ทงเฮไม่รับสาย เขาปิดเครื่องทิ้งโดยที่ไม่รู้เลยว่าซอนฮวากำลังตกอยู่ในอันตรายถึงแก่ชีวิต
อีมันกิเดินนำทงเฮออกมาจากร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่อย่างสบายอารมณ์ ผิดกับทงเฮที่ยิ้มไม่ออกเอาเสียเลยที่เล่นกี่รอบๆ ก็มีแต่แพ้กับแพ้
?จะล้มพี่เหรอไอ้หนู รอไปชาติหน้าเถอะ จ่ายตังค์ด้วย?
?นี่พี่มันกิ ตอนนี้ผมหมดตัวแล้ว พี่ไปกินอาหารที่ร้านผมล้างหนี้ได้ไหมล่ะ เดี๋ยวแถมไข่ลอยฟ้าให้สองฟองเลย? ทงเฮอิดออด ก่อนจะพูดพลางหัวเราะแหะๆ แต่มันกิไม่ขำ เขาเดินหนีแต่ทงเฮรั้งเอาไว้ทัน มันกิเห็นหน้าทงเฮแล้วก็ใจอ่อน แต่ไม่วายต่อรอง
?ฉันอยากกินเกี๊ยวทอดร้านนายได้รึเปล่าล่ะ?
?ต้องได้อยู่แล้ว เกี๊ยวทอด เดี๋ยวจัดให้? ทงเฮหัวเราะดีใจและตรงดิ่งกลับร้านทันที
ในร้านของซอนฮวา นางมารสาวโอซารา ลูกสมุนคนสำคัญของประมุขลัทธิมารมาโฮซองกำลังรอข่าวจากลูกน้องอยู่ด้านใน แต่เธอได้รับข่าวร้ายว่าซอนฮวาหนีไปได้ ซาราโมโหจัดจึงสั่งให้ลูกน้องรื้อข้าวของในร้านเผื่อจะได้อะไรกลับไปมอบให้แก่ประมุข ขณะรื้อค้นอยู่นั้น ซาราเห็นรูปถ่ายของซอนฮวากับลูกชาย...เธอมีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมา ซึ่งในเวลานั้นเองทงเฮกับมันกิก็ขับรถมอเตอร์ไซค์มาจอดที่หน้าร้านพอดี
?เฮ้ย ประตูล็อกจะเข้าไปได้ยังไงล่ะ? มันกิที่ลงมาก่อนเขย่าประตู
?จริงเหรอ แม่ไปไหนของเขาอีกนะ? ทงเฮจอดรถเสร็จแล้ว เขาเดินมาเปิดประตูแต่ก็ไม่สำเร็จ จึงเดินไปดูลาดเลาด้านหลังร้านนั่นเอง ทว่าใครบางคนก็คว้าเข้าที่แขนของเขาเสียก่อน
?โอ๊ะ!? ทงเฮร้อง ใจวูบลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม ชายหนุ่มรีบหันไปดูต้นตอที่ทำให้เขาตกใจ ?โธ่ แม่ หัวใจจะวาย เล่นอะไรเนี่ย?
?ชู่ว์? ซอนฮวาดึงร่างลูกชายให้เดินย่องๆ ตามนางไปอย่างระแวดระวังภัย เพราะถ้าหากพวกมารมาเห็นเข้า ชีวิตของนางและลูกชายคงถึงคราววิกฤต
?มีอะไรเหรอแม่?
?ทงเฮ พวกเราต้องรีบไปจากที่นี่แล้ว?
?เกิดอะไรขึ้น แล้วร้านของเราล่ะ จะทำยังไง? ทงเฮขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
?ไว้แม่จะอธิบายให้ฟังวันหลัง ตามแม่มาเร็ว? ซอนฮวาฉุดทงเฮด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่มันกิเห็นเสียก่อน
?เอ๊ะ เฮ้ย ทงเฮจะไปไหนน่ะ อ้าว เลยหนีกันซะงั้นเลยนะ? มันกิตะโกน แต่คนที่ถูกถูลู่ถูกังไปไม่ได้หันมามอง หนุ่มร่างท้วมถอนหายใจก่อนจะหันหลังเพื่อกลับบ้าน แต่เสียงกุกกักด้านในทำให้เขาละทิ้งความตั้งใจแรกไป มันกิส่องตาผ่านรูมองเข้าไปในร้านแล้วก็ต้องตกใจเมื่อสบเข้ากับตาวาววับของซาราเข้า
?หา ทง...ทงเฮร้านของนาย...ใครก็ไม่รู้...เฮ้ยๆ อะไรกันเนี่ย?
มันกิยืนตัวลีบชิดเข้ากำแพงด้วยความงุนงงเมื่ออยู่ๆ พวกชายชุดดำสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าเอาไว้พุ่งออกมาจากร้านแล้วไล่ตามทงเฮกับแม่ของเขาไป
...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับทงเฮ?
ซอนฮวาพาทงเฮกลับมาที่บ้าน เธอไม่รอช้า เร่งมือเก็บข้าวของที่จำเป็นให้มากที่สุด
?แม่ครับ นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมเราต้องหนีด้วย?
?เร็วเข้า เก็บของที่อยู่ในลิ้นชักไปให้หมด?
?ครับๆๆ แม่ครับ ในลิ้นชักนี้จะให้เอาอะไรไปบ้าง?
ซอนฮวาละมือมาช่วยทงเฮกวาดข้าวของที่ต้องการใส่กระเป๋า ภายใต้การจับตามองของโซชองบี ชองบีจ้องของในมือซอนฮวาตาแทบไม่กะพริบ หากซอนฮวาคิดจะนำมันไปด้วยล่ะก็ แสดงว่าสิ่งที่เธอตามหามานานคือสิ่งที่อยู่ในมือของซอนฮวาตอนนี้
ไม่รอช้า ชองบีสวมผ้าปิดบังหน้าตาก่อนปาอมยิ้มของโปรดที่ถือว่าเป็นอาวุธประจำตัวกระแทกตรงจุดสำคัญของทั้งสองแม่ลูกด้วยความแม่นยำ
?โอ๊ยๆ? ทงเฮกับซอนฮวาครวญด้วยความเจ็บปวด ?แม่ครับ แม่ไม่เป็นไรนะ นี่เธอ เธอเป็นใครเนี่ย โอ๊ยๆๆ?
ชองบีจับแขนทงเฮไขว้หลัง ก่อนหันไปข่มขู่ซอนฮวา
?รีบเอาออกมา รู้ใช่ไหมว่าฉันต้องการอะไร หรืออยากเห็นแขนลูกตัวเองหักก่อน!?
ซอนฮวาค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมาจากพื้นมองทงเฮที่ถูกคนร้ายค่อยๆ หักแขนอย่างใช้ความคิด ก่อนจะขว้างสิ่งที่ฉวยมาได้แถวนั้นแล้วตรงเข้าจุดสำคัญของชองบีจนเธอล้มลงไปกองบนพื้น
?ทงเฮ หนีเร็ว!?
แม้สองแม่จะลูกรอดจากชองบีไปได้ แต่ถึงอย่างนั้นทั้งคู่ก็ยังไม่รอดตัว เพราะซอนฮวาพาทงเฮหนีตายออกมาแค่หน้าบ้านเท่านั้น พวกเขาก็ต้องเจอกับแขกที่ไม่ได้รับเชิญซึ่งกำลังรอพวกเขาอยู่แล้วถึงสองคน
ซอนฮวาอึ้ง ส่วนทงเฮยังคงงุนงงและกลัว เขาไม่เข้าใจเลยว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมคนพวกนี้ต้องมาหาเรื่องพวกเขากับแม่ และไหนจะผู้หญิงแปลกหน้าที่อยู่ในบ้านนั่นอีก
?เอาของวิเศษมาให้ฉันแล้วค่อยไป?
อึนชีอู ศิษย์เอกพรรคมังกรทองสั่ง โดยมีโซลแมศิษย์คนรองจับตามองสองแม่ลูกเอาไว้ ซอนฮวาไม่มีทางเลือกมากนัก นางขว้างกระเป๋าใส่เท้าชีอูหมายเบี่ยงเบนความสนใจจากศิษย์พรรคมังกรทอง ทว่าตอนนั้นเองที่พวกชายชุดดำสวมหน้ากากตามมาทัน พวกมันเข้าตะลุมบอนเพื่อชิงแย่งกระเป๋าใบนั้นกับศิษย์พรรคมังกรทองโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง
?หนีเร็ว!? ซงซอนฮวาใช้โอกาสที่คนเหล่านั้นปะทะกันฉวยกระเป๋าพร้อมกับข้อมือของทงเฮ นางมารโอซาราเห็นสองแม่ลูกกำลังหนีก็สั่งให้ลูกน้องตามทั้งคู่ไป
?แม่ครับ วิ่งเร็วๆ? ทงเฮวิ่งถอยหลังไปหาซอนฮวาที่ตามเขามาไม่ห่าง
?เร็วแล้ว? ซอนฮวาหอบ
?แม่ครับ นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ คนประหลาดพวกนั้นเป็นใครเหรอครับ?
?ทงเฮ ฟังที่แม่พูดให้ดีนะลูก พ่อของลูก...มอบของวิเศษอย่างหนึ่งไว้ให้แม่เก็บรักษา?
?ไอ้นั่นมันคืออะไร เงินหรือครับ หรือว่าทอง?
?ไม่ใช่ ของที่แม่ต้องรักษามันมีค่ามากกว่านั้นหลายเท่า?
ทงเฮงงงัน...เขานึกไม่ออกจริงๆ ว่าจะมีอะไรมีค่ามากกว่าเงินกับทอง เพราะมีแค่สองสิ่งนี้เท่านั้นที่มนุษย์ทุกคนในโลกใบนี้ต้องการ
?แม่ทำอะไรลงไปแล้วแม่ไม่เคยคิดเสียใจเลย?
ซอนฮวาดึงร่างทงเฮให้นั่งลงหลบพวกที่ตามไล่ล่า
?ทั้งเรื่องที่ได้รักพ่อของลูก หรือว่าการที่แม่มีลูก เหมือนกับที่พ่อของลูกเชื่อแม่มาตลอด ทงเฮ...ลูกเชื่อที่แม่พูดเถอะนะลูก?
?แม่ครับ ตกลงแม่ต้องการจะพูดอะไรกันแน่? ทงเฮถามด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนหวาดระแวงว่าพวกมารจะมาเจอเข้า
?ถ้าหากว่า...แม่เกิดเป็นอะไรไปขึ้นมาล่ะก็...? ซอนฮวาอธิบายยังไม่จบ พวกมารก็ตีวงเข้าล้อมนางกับทงเฮเอาไว้เสียแล้ว ทงเฮค่อยๆ ลุกขึ้น ส่วนซอนฮวาใช้จังหวะนั้นสอดอะไรบางอย่างในกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตของทงเฮก่อนลุกขึ้นเผชิญหน้ากับนางมารซารา
นางหรี่ตา ?เธอ...เธอคือ...?
ริมฝีปากสีแดงสดของนางมารซารากระตุกยิ้ม ก่อนใช้วิชาแปลงกายกลับไปเป็นเด็กในชั่วพริบตาหนึ่ง จากนั้นก็คืนร่างเป็นนางมารสาวอีกครั้ง
?จำได้หรือยังล่ะ ฮะๆๆ?
ซอนฮวาเม้มริมฝีปากแน่น
?ฉันไม่มีทางให้เธอได้มันไปง่ายๆ หรอก?
?ฮึ! ฉันว่าคุณมอบมันมาให้ฉัน แล้วกลับไปก้มหน้าอยู่ในครัวเหมือนเดิมดีกว่า นี่มันไม่ใช่ยุคของคุณอีกต่อไปแล้ว?
ซอนฮวาจ้องหน้าซาราด้วยความขุ่นข้อง...ไม่คิดเลยว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เธอเก็บมาเลี้ยงช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้วหายตัวไปอย่างลึกลับเมื่อหลายปีก่อน แท้จริงแล้วคือโอซาราแปลงกายเป็นเด็กเพื่อเข้ามาสืบเรื่องของวิเศษตามคำสั่งของประมุขลัทธิมาร
?ฉันเก็บเธอมาเลี้ยง ให้ที่อยู่ที่กินกับเธอ แต่เธอกลับไม่รู้บุญคุณคน วันนี้แหละ...ฉันจะสั่งสอนให้เธอเป็นเด็กดีเอง!?
ซอนฮวาผลักร่างทงเฮออกไปให้ไกลก่อนเข้าปะทะกับสมุนของซาราหลายกระบวนท่าในพริบตาเดียว ทงเฮมองภาพนั้นด้วยความตกตะลึง
?โห...แม่...?
?เอาของมาให้ฉัน ถ้าแกไม่อยากเห็นลูกชายของแกตาย!? ซาราใช้ทีเผลอจับตัวทงเฮ โดยที่ชายหนุ่มไม่ทันตั้งตัว เพียงเห็นเท่านั้นซอนฮวาก็ร้องห้ามหน้าตาตื่น
?อย่านะ!?
?คุณคงไม่คิดว่าของวิเศษสำคัญกว่าชีวิตลูกของคุณหรอกนะ? ซาราเหยียดยิ้ม กดแรงจิกกรงเล็บเหล็กซึ่งสวมอยู่ลงบนคอทงเฮอย่.้องหลุดเสียงร้องด้วยความเจ็บ
?ทงเฮ!? ซอนฮวาจะขยับร่างไปช่วย ทว่าลูกสมุนของซาราล้อมนางเอาไว้ ดีที่สวรรค์ยังคุ้มครองทงเฮเพราะชีอูกับโซลแมมายับยั้งได้ทันเวลา ทั้งสองคนเข้าประมือกับซารา ซอนฮวาจึงมีโอกาสเข้าไปหาลูกชาย
?ทงเฮๆ ทงเฮๆๆ เข้มแข็งไว้นะลูก ทงเฮ!?
?แค่ก!?
?อดทนไว้นะ ทงเฮ ทงเฮ?
?แม่...?
?ลูกอย่าเพิ่งพูดอะไรเลย? ซอนฮวาน้ำตาเอ่อสงสารลูก ?ทงเฮๆ เข้มแข็งไว้นะทงเฮ ทำยังไงดี ทงเฮ เข้มแข็งไว้?
ในสถานการณ์ที่มองไปรอบตัวแล้วมีแต่ศัตรูอย่างนี้ นางไม่มีเวลาอ่อนแอ...เมื่อไม่มีใครช่วยได้ นางก็ต้องพึ่งตัวเองเพื่อพาทงเฮหนีไปให้พ้น ซอนฮวาค่อยๆ ประคองร่างทงเฮให้ลุกขึ้น ทว่าตอนนั้นเองนางมารซาราได้ใช้พลังมืดซัดเข้าด้านหลังของซอนฮวา ร่างท้วมทรุดลงกับพื้น...ดวงตาที่เอ่อด้วยน้ำตาปิดสนิท
?แม่...? ทงเฮเรียกแม่ด้วยน้ำเสียงที่แห้งผาก เขาพยายามจะขยับตัวไปขัดขวางไม่ให้พวกคนชุดดำเอาร่างไร้สติของแม่เขาไป แต่เขาก็ทำไม่ได้เพราะแม้แต่แรงที่จะลืมตาตอนนี้ยังไม่มีเลย
?แม่...ครับ?
นั่นคือ...ภาพสุดท้ายก่อนที่ทงเฮจะหมดสติไปในที่สุด กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งร่างของชายหนุ่มก็มาอยู่บนเตียงนุ่มๆ ในสถานที่ที่เขาไม่คุ้นเลยแม้แต่น้อย ทงเฮรีบยันตัวขึ้นนั่ง ปรับสภาพร่างกายเพียงครู่เขาก็ตัดสินใจเดินออกไปข้างนอกห้องอย่างกล้าๆ กลัวๆ
?ฟื้นแล้วเหรอ?
เสียงทักจากผู้หญิงผมลอนท่าทางอ่อนหวานนุ่มนวลซึ่งออกมาจากอีกห้องหนึ่งพร้อมๆ กันทำให้ทงเฮสะดุ้งเพราะไม่ทันสังเกต ชายหนุ่มตอบหน้าตาตื่น
?คะ...ครับ?
?งั้นก็ดีแล้วล่ะ เธอหมดสติตั้งนานแน่ะ พวกเราเป็นห่วงเธอมากเลย แล้วตอนนี้...เธอไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?
ทงเฮสับสนจนพูดไม่ออก แต่ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรเมื่อเห็นชีอู
ชีอูพาทงเฮเข้าไปในห้องของผู้อาวุธโสผู้น่าเกรงขามท่านหนึ่ง ซึ่งคนคนนั้นคือ...ฮันฮักจู ผู้นำพรรคมังกรทอง พรรคธรรมะที่ใหญ่ที่สุดในยุทธภพ ทงเฮเหลือบมองฮักจูสลับกับชีอูก่อนจะค่อยๆ หย่อนร่างลงนั่งตรงหน้าผู้อาวุธโสอย่างกล้าๆ กลัวๆ
?เธอคือ...ลูกชายของซงซอนฮวาใช่ไหม? ฮักจูถาม
?แม่ของผม...อยู่ที่ไหนครับ?
?เวลานี้ พวกเรากำลังตามหาร่องรอยแม่ของเธออยู่?
ทงเฮนึกถึงภาพสุดท้ายของแม่ตอนที่โดนจับตัวไปก็ต้องกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก คนที่จับตัวแม่เขาไปไม่ใช่คนธรรมดา คนพวกนั้นร้ายกาจมากจริงๆ โดยเฉพาะนางมารร้ายคนนั้นที่เกือบทำให้เขาตายด้วยมือเพียงข้างเดียว
?คะ...คุณรู้ไหมครับว่าใครพาตัวแม่ของผมไป แล้ว... มันเรื่องอะไรกันแน่ คุณช่วยบอกผมทีได้ไหมครับ?
?พวกเรากำลังตามหาของวิเศษ...ของพรรคมังกรทอง? ชีอูตอบด้วยน้ำเรียงราบเรียบเพื่อให้ทงเฮเข้าใจสถานการณ์
?ของ...ของวิเศษเหรอ??
?นายเคยได้ยินบ้างหรือเปล่า?
ทงเฮส่ายหน้าแรงๆ ?ไม่เคย ผมไม่รู้ว่าของวิเศษนั่นคืออะไร แต่คุณบอกผมได้ไหมครับว่าตอนนี้แม่ผมอยู่ที่ไหน นะครับ?
ฮักจูประเมินทงเฮด้วยสายตาอันแหลมคมก่อนจะเสนอ
?ฉันคิดว่าเธอพักอยู่ที่นี่ชั่วคราวก่อนเถอะนะ เพื่อรักษาอาการบาดเจ็บด้วย?
?ไม่ได้หรอกครับ? ทงเฮปฏิเสธทันควัน ?ผม...ผมต้องกลับไปที่บ้าน แม่ผมอาจกลับบ้านแล้วก็ได้ เอ่อ...ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยเหลือผม เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอกลับก่อนนะครับ?
พูดจบทงเฮรีบลุกขึ้นและผลุนผลันออกไป ฮักจูถอนหายใจ ขณะที่ชีอูมองตามทงเฮด้วยความไม่ไว้วางใจ เขาใช้น้ำเสียงจริงจังถามอาจารย์
?เด็กคนนั้น...เราจะปล่อยเขาไปอย่างนั้นหรือครับ?
?นานมากแล้ว ในที่สุดวันที่พวกเรารอคอยก็มาถึง หากว่าเราจับคนที่จับซอนฮวาไม่ได้ แล้วพวกมันได้ของวิเศษไปจนพวกมันพบคัมภีร์คลุมแสงสวรรค์ โลกของเราคงต้องเข้าสู่ยุคมืดแน่ เพื่อขัดขวางไม่ให้เกิดเหตุการณ์นี้ ในฐานะที่พรรคมังกรทองเป็นฝ่ายธรรมะ เราต้องหาของวิเศษนั่นให้เจอก่อนที่พวกมารจะพบ?
?ครับ?
?ตอนนี้ ที่สำคัญที่สุดคือต้องหาตัวซงซอนฮวาให้เจอโดยเร็ว เราต้องสืบรู้ให้ได้ว่ามารฝ่ายไหนที่บุกบ้านซอนฮวา แล้วพาตัวเขาไป?
?ผมทราบแล้วครับ?
?เธอต้องจำเอาไว้ เจ้าของของวิเศษที่แท้จริงคือพรรคมังกรทองของเราเท่านั้น?
ชีอูสบตาอาจารย์ด้วยความแน่วแน่
?ครับ ผมจะจำเอาไว้?
ขณะที่ทงเฮฟื้นขึ้นมาที่ชินนอรัง ร้านอาหารแบบโบราณซึ่งมีบริเวณกว้างขวางที่มีเบื้องหลังเป็นพรรคมังกรทอง ซอนฮวากลับฟื้นขึ้นมาในห้องมืดอันอึมครึม เย็นเยือก หากแต่ร้อนรุ่มด้วยไฟแค้นของมาโฮซอง ประมุขลัทธิมาร
?ตามมารยาทแล้วเธอสมควรแสดงความดีใจนะ ที่ในที่สุดเธอก็ได้กลับบ้านอีกครั้ง? ดวงตาปีศาจของประมุขลัทธิมารวาวขึ้นเมื่อเห็นหน้าคนทรยศชัดขึ้น ?ทำหน้าอย่างนั้นทำไมล่ะซอนฮวา เธอไม่ดีใจหรอกเหรอ หึๆๆ เธอคงรู้สินะว่าผลของการทรยศฉัน นับจากนี้มันจะทำให้เธอต้องเจอกับอะไรบ้าง!?
?ไม่เจอกันนาน แต่หน้าตาของคุณ...ก็ยังดูไม่ได้เหมือนเดิม?
?เธอนี่ พูดจาไม่น่าฟังเอาซะเลยนะ? โฮซองเหยียดยิ้มเย็น ก่อนจะทรมานซอนฮวาอย่างหนักเพื่อให้นางคายความลับเรื่องของวิเศษ แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่ซอนฮวาจะปริปากออกมา
ขณะเดียวกัน ที่พรรควายุซึ่งตั้งอยู่ในนามโรงพยาบาล โซพูยอลหมอเทวดาเดินวนไปวนมาด้วยความกังวลใจ หลังจากที่เช้านี้ ชองบี ลูกสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจหายหน้าไปโดยไม่บอกเขาสักคำ พูยอลจึงอดถามกับพยาบาลแถวนั้นไม่ได้
?เห็นชองบีมาแถวนี้ไหมครับ?
?วันนี้ยังไม่ได้เห็นเลยค่ะ? พยาบาลสาวส่ายหน้า
?ไม่โทรมาบอกด้วยเหรอ?
?ค่ะ ไม่โทรมาเลย?
?เฮ้อ ยัยเด็กคนนี้นี่? พูยอลถอนหายใจหนักๆ พลางขมวดคิ้วมุ่นแล้วรำพึงออกมา ก่อนจะหันไปเห็นว่าชองบีกลับมาถึงพอดี
?เกือบทำสำเร็จแล้วเชียว หายไปไหนของเขานะ เอ่อ...? ชองบีบ่นอุบอิบถึงงานที่พังไม่เป็นท่าก่อนจะหัวเราะแหยๆ เมื่อเห็นหน้าซึ่งแสดงอารมณ์กรุ่นๆ ของพ่อ
?หายไปไหนมา ถึงมาเอาป่านนี้? พูยอลเดินตรงไปถามแบบประชิดตัว ทำเอาชองบีหัวเราะฝืด รีบนึกหาคำพูดแก้ตัว
?คือว่า...หนูออกไปเดินเล่นมาน่ะค่ะ อยู่แต่ในบ้านมันอุดอู้มากเลย?
?เดินเล่นงั้นเหรอ เนี่ยนะชุดเดินเล่น ไหนมาบอกซิ เดินเล่นอะไรกันเดินทั้งวันเลยเหรอ หา?? พูยอลไม่เชื่อ เขาดึงผ้าผืนยาวที่ชองบีใช้คลุมหน้าตอนที่บุกไปบ้านของซอนฮวาขึ้นมาให้หญิงสาวดูราวกับจะใช้มันเป็นหลักฐานมัดตัว
?พ่อไม่รู้อะไรซะแล้ว วันนี้ห้างลดราคา คนออกมาซื้อของเต็มถนน เบียดเสียดกันไปหมด?
?หยุดเลย ไม่ต้องมาโกหก ไปเหลวไหลมาล่ะสิ มานี่เลย? พูยอลเอ็ดเสียงดัง จากนั้นก็ใช้มือคว้าแขนลูกสาว ทันใดนั้นชองบีก็ร้องลั่นห้อง
?ลูกเป็นอะไรไป ลูกพ่อ เจ็บตรงไหนรึเปล่า? ว่าแล้วก็ถกแขนเสื้อของลูกสาวขึ้น เมื่อเห็นรอยบนแขนแล้วสีหน้าของพูยอลก็ปรับเปลี่ยนหลายอารมณ์จนตีกันไปหมด ?เขียวไปหมดเลย ใครทำลูก คนเลวคนไหนบังอาจรังแกลูกสาวฉัน ใครทำร้ายลูกรักของหมอเทวดาพูยอลให้บาดเจ็บอย่างนี้ พวกคนเลวๆ พวกนั้นสมควรจับตัวเอาไปทอดในกระทะให้หมดเลย ทำไมถึงเกิดเรื่องอย่างนี้ได้!? พูยอลโวยเสียงดังจนชองบีนิ่วหน้า
?พ่อพูดเบาๆ สิ หนูอายเขานะ?
พูยอลทำหน้าตึงขึ้นเดี๋ยวนั้น
?จะมาอายอะไรกันเล่า รีบพาพ่อไปหามันเร็ว รีบพาพ่อไป ลูก...อย่าบอกนะว่าลูกออกไปหาของวิเศษอะไรนั่นน่ะ?
?อย่ามามั่วนิ่มน่าพ่อก็ บอกแล้วไงว่าหนูไปเดินเล่นมา? ชองบียิ้มแหย
?อ๋อเหรอ ลูกคิดว่าพ่อเป็นคนโง่ที่จะหลอกได้ง่ายๆ รึไง พ่อบอกแล้วไงว่าพ่อจะหาวิธีเอามันมาเอง โธ่...ชองบี ลูกตามคนพวกนั้นไปมาอย่างนี้ได้ยังไง พ่อเป็นห่วงรู้ไหม อยากให้พ่อหัวใจวายรึไง ทำไมลูกไม่ยอมเชื่อฟังที่พ่อบอกบ้าง ดูสิเนี่ย ถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมาแล้วพ่อจะอยู่กับใคร?
พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจบพูยอลก็ซบหน้าลงบนฝ่ามือ เห็นแบบนั้นชองบีเลยรีบปรี่เข้าไปกอด เธอซบหน้าลงบนไหล่พ่ออย่างง้องอน
?ไม่เอาน่า พ่อขา...?
?งั้นเลิกทำตัวเป็นเด็กๆ ได้แล้ว!? พูยอลเงยหน้าขึ้นมาเอ็ดจนเธอเด้งหน้ากลับแทบไม่ทัน ?อย่าพูดเหลวไหล ตั้งแต่วันนี้ห้ามออกไปไหน แล้ว...?
?ยินดีต้อนรับค่ะ วันนี้มีอะไรจะให้เรารับใช้คะ? ชองบีหันไปพูดกับลูกค้าสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาเสียงหวาน ไม่สนใจคำสั่งของพ่อที่กำลังปาวๆ อยู่
?อ้อ คือว่า...ฉันอยากจะลดความอ้วนน่ะค่ะ ฉันได้ยินว่าวิธีการลดความอ้วนของที่นี่ได้ผลดีมากเลย?
?ฮ้า คุณมาถูกที่แล้วล่ะค่ะ คุณรู้ไหมคะว่าพ่อของฉันชำนาญเรื่องลดความอ้วนที่สุดเลย มาค่ะ เชิญข้างในนะคะ?
ชองบีพาลูกค้ามาส่งตรงหน้าพูยอล ก่อนจะยิ้มหวานขณะที่พูยอลส่งตาเขียวให้ลูกสาวก่อนจะหันมาต้อนรับลูกค้าด้วยสีหน้าแช่มชื่น
?เชิญข้างในเลยครับ ฮะๆ เชิญครับๆ? พูยอลผายมือเชิญลูกค้า แต่ไม่วายหันมากำชับชองบี ?ที่สั่งน่ะอย่าลืมซะล่ะ! เชิญทางด้านนี้เลยครับ ฮะๆๆ?
ชองบีถอนหายใจ ดีใจที่รอดจากการหูชามาได้ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างนึกขึ้นได้
?นี่ ฉันชองบีเองนะ คือว่า...รบกวนช่วยอะไรฉันเรื่องนึงได้ไหม ตอนนี้ฉันโดนพ่อจับได้แล้ว กระดิกตัวไปไหนไม่ได้เลย พ่อฉันน่ะเหรอ อ้อ ตอนนี้พ่อทำงานอยู่ข้างใน ฉันเลยโทรหาคุณได้ไง หา มีค่าใช้จ่ายด้วยเหรอ ฮะๆ นี่ฟังนะ เรารู้จักกันมานานแล้วแท้ๆ ยังไม่ไว้ใจกันอีกเหรอ เฮ้ย! ไม่ต้องแล้ว แค่นี้นะ!?
ชองบีพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดแล้วยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อหลังจากคุยกับซาชางซิลหัวหน้าสำนักคุ้มภัยที่ตามสืบเรื่องของซงซอนฮวาให้เธอ
?ฉันรู้ที่ตั้งบ้านหลังนั้นแล้ว ไม่ง้อก็ได้ เดี๋ยวฉันออกไปทำงานต่อเองก็ได้ ชิ!?
เธอสังเกตการณ์ต่ออีกแป๊บหนึ่ง เมื่อมั่นใจแล้วว่าพ่อไม่มีทางออกมาจากห้องนั้นง่ายๆ ชองบีก็แวบออกมาจากโรงพยาบาลอีกรอบ เธอตรงไปที่ร้านครัวแม่คุณเป็นที่แรก แต่เธอต้องผิดหวังเพราะที่นั่นไม่มีใครเลย
มันกินั่งอ่านการ์ตูนอยู่ที่ร้าน เขาเปิดผ่านๆ หน้าแล้วหน้าเล่า ส่วนมืออีกข้างก็พยายามโทรหาทงเฮ แต่โทรตั้งหลายครั้งแล้วทงเฮก็ไม่รับสายเขาสักที
?โอ๊ย เจ้าทงเฮมันหายไปไหนของมันน้า ฮึ้ย! อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยเรา?
ขณะที่มันกิบ่นอย่างร้อนใจ ทงเฮก็วิ่งขึ้นมาด้วยความรีบร้อน
?พี่ครับ!? ทงเฮตะโกนเรียกมันกิดังลั่น
ทันทีที่มันกิเห็นทงเฮ เขารีบปรี่เข้าไปกอดทงเฮเอาไว้แน่นอย่างไม่อายใครหน้าไหนทั้งสิ้น
?ดีใจจังเลย รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงนายแค่ไหน วันหลังจะไปไหนก็บอกกันด้วยสิ?
?นี่พี่ แม่ผมมาที่นี่หรือเปล่า? ทงเฮไม่ได้สนใจคำพูดของมันกิแม้แต่น้อย เขาถามหน้าตาตื่นแต่มันกิกลับส่ายหน้า
?ฉันมาตั้งนานแล้วไม่เห็นเลยนะ นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่?
?อยู่ๆ ก็มีพวกประหลาดบุกเข้าไปในบ้านผม พวกนั้นไล่ตามพวกเราแล้วก็จับตัวแม่ของผมไป แล้วก็มีคุณลุงคนหนึ่งบอกว่า...มันต้องการตามหาแม่ผม แม่เตะต่อยเก่งมากเลย อย่างกับไม่ใช่แม่ที่อยู่กันมา 25 ปีงั้นแหละ? ทงเฮพ่นคำพูดออกมายาวเฟื้อยแทบจะไม่เว้นว่างให้ตัวเองหายใจ จนมันกิต้องดึงตัวทงเฮให้นั่งลงบนโซฟา
?เฮ้ยๆ ตั้งสติให้ดีก่อนได้ไหม เอางี้ ใจเย็นๆ แล้วค่อยๆ เล่าให้ฉันฟังซิว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง วันนี้ถ้าฉันยังไม่เจอนายล่ะก็ ฉันกะจะไปแจ้งตำรวจแล้วว่านายหายไป?
?แจ้งความ!? ทงเฮลุกพรวด ?ใช่แล้ว จริงด้วย ฉันต้องไปแจ้งความก่อน?
?เอ่อ...ทงเฮ เฮ้ย! รอด้วย!?
มันกิต้องใช้ความเร็วสูงสุดในการตามทงเฮไปที่สถานีตำรวจ เพราะลงมาถึงข้างล่าง ทงเฮก็เดินฉับๆ ไปไกลจนเขาเกือบจะคลาดสายตาจากทงเฮ
?คุณหมายความว่ามีผู้ชายชุดดำหลายคนกับผู้หญิงคนหนึ่งขับรถเอสยูวีจับแม่ของคุณไปเรียกค่าไถ่อย่างนั้นใช่ไหม?
ทงเฮพยักหน้าหงึกหงัก ขณะที่มันกินั่งลูบต้นคอด้วยความเหนื่อยใจอยู่ข้างๆ
?ใช่ครับ เขาใส่หน้ากากสีขาวด้วยครับ มันต้องจับแม่ไปเรียกค่าไถ่แน่เลย คนชุดดำพวกนั้นเหาะไปเหาะมาบนฟ้า เหมือนกับ...พวกจอมยุทธที่อยู่ในหนังสือการ์ตูนเลยครับ?
?จอมยุทธน่ะนะ?? มันกิทวนอย่างไม่เชื่อหู
?ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งพี่ถึงจะยอมเชื่อเนี่ย พวกเขาเหาะไปเหาะมาในอากาศ ปีนกำแพงอย่างกับนินจาเลยนะ? ทงเฮลงทุนทำท่าประกอบ แต่มันกิก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี
?พวกเขาเหาะไปเหาะมาจริงๆ เหรอ?
ทงเฮอยากทึ้งหัวตัวเองที่ขนาดคนใกล้ตัวยังไม่เชื่อคำพูดของเขา
?คุณคือญาติของเขาใช่ไหม? ตำรวจถามมันกิ
?ใช่ครับ เอ๊ย! ไม่ใช่ ไม่ใช่ญาติผมหรอกครับ เขาคือรุ่นน้องผมน่ะครับ แหะๆ?
?ดูเหมือน...รุ่นน้องของคุณจะอ่านการ์ตูนจนเพี้ยนไปแล้วนะครับเนี่ย?
ทงเฮชักสีหน้าใส่ตำรวจ ?โธ่! ทำไมไม่ยอมเชื่อกันบ้างล่ะครับ ผมพูดความจริงนะครับคุณตำรวจ?
?บ้าๆ อย่างฉันยังไม่เชื่อ แล้วคุณตำรวจจะเชื่อนายได้ยังไง?
?อะไรนะ? ทงเฮหันไปถามมันกิอย่างข้องใจ ?ทำไมพี่พูดอย่างนี้ล่ะ ไม่ช่วยแล้วยังมากวนอีก?
ตำรวจถอนหายใจ ?นี่คุณ ผมลงเรื่องของคุณในบันทึกประจำวันเอาไว้ก่อนแล้วกัน ถ้าหากแม่ของคุณถูกโจรเรียกค่าไถ่ อีกไม่นานมันคงจะติดต่อกลับมา ผมว่า...คุณกลับไปรอที่บ้านก่อนดีกว่า?
?คือว่า...ความหมายของผมก็คือ...มันไม่ใช่การลักพาตัวเพื่อเรียกค่าไถ่ธรรมดา?
มันกิเห็นสายตาของตำรวจแล้วรู้สึกว่าท่าจะไม่ค่อยดี เขาเลยตบไหล่ทงเฮ
?เอาล่ะๆ เรารู้แล้วครับ กลับกันเถอะ?
ตำรวจลุกขึ้นแล้วกลับเข้าไปด้านใน แต่ทงเฮไม่ยอม อยู่ๆ เขาก็จะดึงเสื้อตำรวจเพื่อรั้งให้ตำรวจนายนั้นฟังเรื่องที่เขาจะพูด มันกิจึงกระโดดรั้งร่างทงเฮเอาไว้แล้วลากชายหนุ่มออกไป ก่อนที่ตำรวจจะรับเรื่องทงเฮเอาไว้ด้วยการส่งเขาไปโรงพยาบาลบ้า
?นี่ ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันจะช่วยนายตามหาแม่เอง?
?เดี๋ยวก่อนสิ ผมยังพูดไม่จบเลยนะ? ทงเฮตะโกนลั่นโรงพัก ขณะที่มันกิพยายามยกร่างทงเฮออกไปให้พ้นจากพวกมือปราบ
?โอ๊ย ปล่อยนะพี่มันกิ ผมต้องตามหาแม่!? ทงเฮโวย
?เออน่ะ เดี๋ยวฉันพาไปเอง?
ที่ชินนอรัง ฮักจูนัดประชุมลูกศิษย์เกี่ยวกับเรื่องคนที่จับตัวซอนฮวาไป ซึ่งคนที่เริ่มเปิดประเด็นก็คือตัวเขา
?ว่ายังไง สืบไปถึงไหนแล้ว?
?ค่ะ เท่าที่รู้คนที่สู้กับพี่ชีอู...หนูสงสัยว่าเขาคงเป็นลูกศิษย์ของพรรคมารชาดอัคคี แต่จากเท่าที่ได้ข้อมูลมา คนพวกนี้ยังถือว่าเป็นพรรคใหม่ คงยังไม่รู้เรื่องของวิเศษมากนัก? ฮันซอล หลานสาวของฮันฮักจูรายงาน
?ถ้าอย่างนั้นตอนนี้มีพรรคไหนบ้างที่รู้เรื่องของวิเศษ?
?มีพรรควายุกับพรรคดัชนีพิฆาตค่ะ พรรคดัชนีพิฆาตหรือที่รู้จักกันในนามร้านขายเครื่องฟิตเนสไปทั่วประเทศ มีทีมงานและกำลังเงินทุนมากที่สุดอีกด้วย แต่หมู่นี้...หนูได้ยินข่าวลือหนาหูว่าภายในพรรคดัชนีพิฆาตกำลังเกิดการแตกแยกกันอยู่ ส่วนพรรควายุ พรรคฝ่ายอธรรมที่มีประวัติยาวนานนั้น ผู้นำพรรคเปิดโรงพยาบาลและใช้ที่นั่นเป็นที่ตั้งพรรค และจากที่สืบลึกลงไปกว่านั้นก็ทำให้ทราบว่าในอีกไม่กี่ปีนับจากนี้ พรรควายุจะมีผู้นำคนใหม่เป็นผู้หญิง ซึ่งก็คือลูกสาวสุดที่รักของเขา?
ฮักจูพยักหน้ารับรู้เบาๆ จากนั้นก็หันไปทางชีอู
?แล้วเรื่องของจอมมาร...ได้ข่าวบ้างรึเปล่า?
?เมื่อยี่สิบห้าปีก่อน หลังจากจอมมารต่อสู้กับพรรคมังกรทองของพวกเราแล้ว เขาก็หายสาบสูญไป ได้ยินว่าเส้นชีพจรของจอมมารขาดสะบั้นลงจนไม่สามารถฝึกวรยุทธ์ได้ นับแต่นั้นจนถึงตอนนี้ แต่ละสาขาของเราก็ยังไม่ได้ข่าวเลยครับว่าบัดนี้จอมมารได้จัดตั้งพรรคขึ้นมาใหม่?
?คือว่า...อาจารย์คะ? โซลแม ลูกศิษย์สาวขัดขึ้น ?ตอนที่สู้กัน ฉันเห็นบนตัวคนพวกนั้นมีรอยสัก มันเหมือนสัญลักษณ์ของอะไรสักอย่าง?
หลังจากฟังจบ ทุกคนที่ได้ยินล้วนแล้วแต่ตกใจกับคำพูดของโซลแม
----------
นี่ยังเป็นแค่เพียงการเริ่มต้นเท่านั้น ต่อจากนี้ยังมีการตามรอยปริศนาอีกมากค่ะ เพราะฉะนั้นก็ไม่ควรพลาดสำหรับนิยายฉบับเต็มที่จะพาคุณไปสู่ยุทธภพที่แอบซ่อนอยู่ในสังคมปัจจุบัน สามารถติดตามได้จากร้านหนังสือชั้นนำทั่วไปในเดือนธันวาคมค่ะ