เรื่องย่อ
เพราะความซุ่มซ่ามเดินสะดุดแล้วทำข้าวราดใส่หัวสองหนุ่มสุดหล่อของโรงเรียนเข้า เพรสโซ่จึงอ้างอย่างโง่ๆ ว่าโดนผีขัดขาเนื่องจากโรงเรียนของเธอขึ้นชื่อลือชาเรื่องผีนัก เป็นเหตุให้สแปงเกอร์ลากสวิชต์เพื่อนซี้ไปพิสูจน์ว่าที่โรงเรียนมีผีจริงหรือไม่ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอจึงแอบตามไปด้วย แต่สวิชต์หิวจัดมากกว่าอยากเห็นผีเลยไปหยิบขนมที่วางอยู่แถวนั้นมากิน แล้วขนมนั้นดันเป็นขนมสูตรสับเปลี่ยนวิญญาณกับพวกจิตอ่อนอย่างเพรสโซ่ ความโกลาหลจึงเกิดขึ้น!
ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่ฉัน...
แล้วจะมีสิทธิ์ไหม? ถ้าหากนายจะมองฉัน ?แบบนั้น? บ้าง?
บทนำ
โรงเรียนพุทธวรศักดิ์มาจากชื่อผู้อำนวยการคนแรกก่อตั้งขึ้น มันคือโรงเรียนเอกชนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งที่อยู่ในตัวเมือง ส่วนมากนักเรียนที่เรียนที่นี่จะประจำอยู่ในหอโรงเรียน อีกทั้งยังเป็นโรงเรียนที่เพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติต่างๆ จึงทำให้มีผู้ศึกษาเล่าเรียนอยู่มากมาย...
แต่มีการลือไปต่างๆ นานาว่า โรงเรียนนี้ ?ผีดุ!?
มักมีเหตุการณ์ชวนสยองขวัญเกิดขึ้นนานๆ ครั้งให้ชาวเด็กหอผวา เช่น ผีเขย่าเข้าล็อกเกอร์ ผีร่มกลิ้งได้ หรือแม้กระทั่งการสะกดจิตให้คนทำตามที่ตนต้องการ จนมีเด็กสาวผูกคอตายใต้ต้นมะยมท้ายโรงเรียนมาแล้ว
แน่นอนว่านักเรียนเก่าแก่และนักเรียนส่วนมากมักจะอยู่เพราะความชิน ทำเป็นไม่สนใจ รู้ๆ กันอยู่ว่าหลังจากผู้อำนวยการคนเก่าตายไปและคนปัจจุบันขึ้นทำหน้าที่แทนก็เกิดเหตุการณ์น่ากลัวขึ้นประจำ ราวกับว่ายังอาวรณ์ผู้อำนวยการคนเก่าอยู่...
และเรื่องร้ายแรงที่เพิ่งเกิดขึ้นก็คงจะไม่พ้นเรื่องเสียงที่ดังขึ้นจากบ้านร้างหลังโรงเรียนในเย็นวันหนึ่ง...
1
สัปดาห์ที่แล้ว ต้นกำเนิดจุดเกิดเรื่อง...
บึ้ม!!
บึ้ม!! ตู้มต้าม~
เสียงเหมือนอะไรระเบิดดังๆ ทำให้ฉันต้องรีบเด้งตัวขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตกใจ ทิ้งเม้าส์และคีย์บอร์ดอย่างเร่งรีบ ไม่ใช่เพราะร้อนตัวกลัวใครมาเห็นว่าฉันแอบเปิดเว็บไม่พึงประสงค์ไว้ (แต่ฉันไม่ได้เปิดนะ -*-) แต่เพราะฉันตกใจแบบสิ้นสติ เลยคิดได้ชั่ววูบว่าคอมฯ ตัวเองระเบิด =_=;
ฉันหันซ้ายขวามองหาว่าไม่มีอะไรระเบิดในห้องฉันแน่นอนแล้วก็เตรียมจะนั่งลงท่องเว็บไปเรื่อยๆ ต่อ แต่เสียงเคาะประตูรัวก็ดังขึ้นซะก่อน
?กรี๊ดดดดดๆๆๆ?
ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดแหลมๆ อันคุ้นเคยของพีนัท...
?มะ...มีอะไร =O=?
?เพรส...เพรสโซ่ มาดูนี่สิๆ ที่บ้านทรงไทยของ ผอ. คนเก่าระเบิด!? พีนัทหอบแฮกพร้อมกับใช้มือแรงช้างของคุณเธอมาลากฉันให้ตามไปยืนอยู่ที่ระเบียงด้วย ?นั่นไง! บ้านทรงไทยหลังนั้นแหละ เห็นเขม่าควันมั้ย?
?อืม เห็น? ฉันตอบ ?แล้วมันทำไมเหรอ =_=;;?
?ก็มันมีผีน่ะสิ! ผีเป็นคนระเบิดมันนะ?
ฉันอึ้งและมองหน้าพีนัทแบบแปลกๆ ก่อนจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเพื่อนร่วมห้องตรงหน้า =_=; คิดจะมาไม้ไหนกันฉันไม่รู้นะเฟ้ย... แต่เรื่องแบบนี้อย่ามาพูดกับฉันเด็ดขาดเลย
?ฉันไม่ได้โกหกนะ! ถ้างั้นมันจะระเบิดได้ยังไงล่ะ?
ฉันกลัวผีนะ... TOT จะมาพูดแบบนี้ทำไมกันยะ ยิ่งบ้านทรงไทยนี้มันอยู่จุดตำแหน่งตรงกับห้องฉันสุดๆ ด้วย คืนนี้ฉันจะนอนหลับใช่มั้ย
?มันอาจจะมีอุบัติเหตุก็ได้ เลิกยุ่งกับมันเถอะน่า? ฉันพยายามกดเสียงพูด
?แต่ว่า...?
?ฉันเข้าไปเล่นคอมฯ ต่อนะ รีบๆ ทำกับข้าวล่ะ?
ฉันพูดเป็นการตัดบท ก่อนจะรีบก้าวฉับๆ เดินเข้าห้องปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนาทันที และเดินเหมือนวิ่งไปกระโดดลงนอนบนเตียง ลากบรรดาผ้าห่มหลายผืนขึ้นมากอดแล้วเอาตัวแนบชิดกับผนังเอาไว้ ให้ตายเหอะ! แค่คำพูดไม่น่าสยดสยองสักนิดของพีนัทยังทำให้ฉันผวาได้ขนาดนี้
TOT! ฉันแค่กลัวผีเท่านั้นเองนะ...
หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น
ฉันไม่อยากจะบอกเลยว่า หลังจากไอ้เสียงระเบิดที่ดังขึ้นจากหลังหอหญิงตรงบ้านเรือนไทยนั้นเกิดขึ้น ทุกคนก็ลือไปมั่วซั่ว ไปแบบคนละแบบคนละแนวอย่างมีหลักการบ้าง ดูปัญญาอ่อนบ้าง แต่ที่รู้ชัดๆ มาก็คือ เด็กนักเรียนโรงเรียนฉันจะงมงายเรื่องผีสางมากไปสักหน่อย ก็เลยมีคนเชื่อว่าเทพเจ้าพิโรธ สั่งการศาลให้ระเบิดบ้านร้างนั่น...
แต่ถ้าเป็นพวกเด็กห้องวิทย์ใกล้ชิดการทดลองก็จะบอกไปอีกแบบหนึ่ง ก็คือมีเด็กไปแอบสูบบุหรี่แล้วทิ้งโดยไม่ดับไฟ แน่นอนว่าฉันที่ไม่ใช่เด็กวิทย์...แต่ก็ยังเชื่อแบบเด็กวิทย์ =_=;;
ฉันคือ ?เพรสโซ่? เด็กผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่ากลัวผีจนสติไม่สมประกอบ
ฉันจำได้ว่า สองปีที่แล้ว ฉันเคยอ้อนวอนขอร้องแทบจะกราบเท้า หรือฉันกราบไปแล้ว -_- อืม นั่นแหละ ถึงขนาดลงทุนบอกแม่ว่าอย่าส่งลูกมาไกลบ้าน อย่าให้อยู่โรงเรียนประจำเป็นเด็กหอ... ถึงว่า เกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้น วันต่อมาฉันถูกเอามาปล่อยที่โรงเรียนนี้ซะเสร็จสรรพ ทั้งๆ ที่ไม่อยากห่างจากอ้อมอกแม่แท้ๆ TOT ต้องทนอยู่มาสองปีจนถึงตอนนี้ บ้านฉันอยู่ไกลกับโรงเรียนมากนี่นะ
?แล้วนี่ ตกลง...มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ >O<?
เสียงโหวกเหวกของเด็กนักเรียนดังขึ้นขณะที่ฉันกำลังก้าวเข้าโรงอาหาร...
?มันต้องเป็นผี ผอ. เก่าแน่ๆ TOT โฮ~ น่ากลัวสุดๆ เลย ฉันไม่น่าอยู่หอหญิงเลยนะ?
?ว่าแล้วเชียว ตอนกลางคืนนะ...ฉันรู้สึก...?
โอ๊ยย TOT เมื่อไหร่จะเลิกพูดเรื่องพวกนี้นะ! ยิ่งรู้กันอยู่ว่าฉันอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้มากขนาดไหนน่ะ ฉันแสดงทีท่าลนลานจนคนข้างๆ รู้สึก
?ท่าทางแกจะเป็นเอามากนะเพรส?
ฉันหันไปมองแป้งพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างขัดใจ แป้งคือเพื่อนร่วมห้องที่วันนี้ทำเวรความสะอาดเสร็จทีหลังพร้อมกันก็เลยลงมากินข้าวสายพร้อมกัน และแน่นอนว่าเราก็เจอบรรดานักเรียนที่แออัดกันอยู่ในโรงอาหารพร้อมกันอีกด้วย
?แต่ฉันก็แอบกลัวจริงๆ นะ O_O ถ้าตอนนอนอยู่แล้วเจออย่างคนอื่นเขาจริงๆ ล่ะก็...?
?อย่าพูดนะ T^T?
ขนาดแค่พูดนะเนี่ย... อึ๋ย... ขาสั่นอ่ะ
ฉันกับแป้งเดินวนหาโต๊ะนั่งรอบๆ โรงอาหารเป็นล้านๆ รอบ แต่ก็ไม่มีโต๊ะไหนว่างสักโต๊ะ มีแต่พวกประเภทกินข้าวเสร็จเรียบร้อยแต่นั่งแช่รอให้รากงอกอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน พอจะเข้าไปว่ายัยแป้งก็มาห้ามไว้อีก หาว่าเสียมารยาท -_- ไม่ต้องกินมันแล้วข้าวน่ะ
จนตอนนี้ฉันก็ยังเดินวนไปวนมาอย่างฟึดฟัด ว้ากกก โมโหหิวเว้ย T^T
?อ๊ะ >_< สแปงกับสวิสต์นั่งโต๊ะกับพวกเราก็ได้จ้ะ ยังว่าง?
?อ๋อ... เจ๋งเลย ขอบใจนะ?
?ด้วยความยินดีจ้า เอาน้ำมั้ย เดี๋ยวไปซื้อมาให้?
เสียงคุยกะหนุงกะหนิงจากโต๊ะด้านซ้ายมือของฉันทำให้ต้องหันไปดู =_= ผู้ชายหน้าตาดีสองคนที่ฉันจำได้ว่ายืนแหง็กถือจานข้าวไม่มีที่นั่งอยู่ตอนแรกกลับมีสาวๆ ที่นั่งเบียดกันบนโต๊ะหนึ่งเผื่อแผ่ที่ว่างให้
เฮ้ย! =_=^^ แล้วฉันล่ะ! ไม่ยุติธรรมเลยนะเฟ้ย โต๊ะพวกหล่อนเบียดกันจะตายอยู่แล้วยังจะบอกว่าว่างเรอะ นี่เพื่อผู้ชายทำได้ใช่มั้ย ...ยังยืนยันคำเดิมนะ แล้วฉันเล่าาาา~ ไหงต้องรอจนกระเพาะแห้งแบบนี้ด้วย ฉันมาก่อนนะยะ T^T
จังหวะที่ฉันกำลังจ้องชายหนุ่มและพวกสาวๆ โต๊ะนั้นอย่างหมั่นไส้ปนอิจฉา สายตาก็ตวัดไปเห็นยัยแป้งกวักมือเรียกฉันอยู่ไม่ไกล ปากก็ขมุบขมิบประมาณว่า ?ได้ที่นั่งแล้ว? และด้วยความดีใจ ฉันจึงรีบเดินกึ่งวิ่งไปยังจุดหมายทันที... โฮ~ ข้าววว
พรืดด!!
?อ๊ะ...ooO!?
ฉันร้องอย่างตกใจพร้อมกับวาดมือไปในอากาศแบบหาแหล่งยึดไม่เจอ ฉัน...ฉัน...ฉันกำลังจะล้ม!!
หมับ! แผละ!
?ว้ายย!?
ว้ากกก!! ฉันกำลังจะ... ล้ม! =[]= ไม่ใช่! ฉันไม่ล้ม พอรู้ตัวว่าเท้ายังเหยียบอยู่ที่พื้นเหมือนปกติ ไม่ใช่ก้นที่ลงไปกระแทกก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองสภาพแวดล้อมทั่วไปของโรงอาหารที่อัดแน่นเบียดเสียดไปด้วยคน พระเจ้า... มันเกิดขึ้นได้ยังไง ฉันไม่ล้ม *O*
?กรี๊ด! ยัยบ้า เธอทำให้สแปงกับสวิสต์หน้าจิ้มข้าว!?
เสียงแหลมปรี๊ดแนวหาเรื่องของใครบางคนทำให้ฉันต้องหันไปมองอย่างงุนงง และพอก้มลงมองมือตัวเอง =_=; ก็ต้องค่อยๆ ถอยหลังออกมา
?ฉัน... ไม่ได้ทำนะ =[]=?
แก้ตัวอย่างเร่งรีบพร้อมกับมองหน้าผู้ชายสองคนที่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นจากจานข้าวของตัวเอง บอกทีได้มั้ยว่าฉันไม่ได้ใช้มือไปกดหัวนายหน้าหล่อผมสีน้ำตาลนี่จนเขาหน้าจิ้มจานข้าวตัวเอง แต่หมอนี่โง่เองนะ ใครบ้างล่ะที่กินข้าวแล้วกอดคอคนอื่นไปพลางน่ะ TOT แบบนี้ก็เลยหน้าจิ้มข้าวกันทั้งคู่ เพราะนายหัวน้ำตาลใช้มือที่โอบบ่าเพื่อนดันหน้าผู้ชายผมสีดำเพื่อนตัวเองให้โถมลงไปจิ้มข้าวด้วยกัน
ฉัน...ไม่ผิดใช่มั้ย =_=;;
?พระเจ้า! เธอทำอะไรของเธอเนี่ย?
นายหัวน้ำตาลใช้แขนเสื้อตัวเองเช็ดหน้าพร้อมกับถามฉันอย่างงุนงงปนจะร้องไห้
?ฉัน...ฉัน...ฉันไม่ผิดนะ =_=?
?ไม่ผิดอะไรฮะ! เธอทำหน้าฉันจิ้มข้าวที่กำลังกินอยู่ชัดๆ แล้วยังจะพูดแบบนี้อีกเหรอ?
นายหัวดำว่าอย่างนั้น เออ ขอบคุณนะเฟ้ย แต่ฉันรู้สึกว่าคนที่ทำหมอนี่หน้าจิ้มจานข้าวตัวเองน่ะ มันอีตาหัวน้ำตาลเพื่อนเขาไม่ใช่รึไง
?ก็ฉันรู้สึกว่ามีคนมาดึงขาฉันนี่?
ฉันตอบพร้อมกับทำท่าหวาดผวายามพูดเองออกไปด้วย เฮ้อ ขนาดกุเรื่องเองยังน่ากลัวเลย TOT
?อย่ามาโกหก! ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะมีคนมาดึงขาเธอ?
?มีจริงๆ นะ ฉันรู้สึกแรงลมมันวูบวาบๆ TOT?
?ฉันไม่เชื่อเรื่องแบบนี้โว้ยย!?
นายหัวดำนี่ยังเถียงฉันอยู่ แถมทำหน้าหงุดหงิดฉันและมองด้วยสายตาหาว่าฉันบ้า ฉันก็ว่าอย่างนั้นนะ ฉันนี่มันบ้าจริงๆ ทั้งๆ ที่กลัวผีก็ยังบ้ากุเรื่องว่ามีผีมาดึงขาตัวเองให้เกือบจะล้มลงไปน่ะ ฉันไม่ได้ตอบหมอนี่ แต่เล่นแสดงสีหน้าหวาดกลัวจอมปลอมแล้วรีบวิ่งหนีไป
ตอนที่กำลังวิ่งหนี ฉันได้ยินเสียงโวยวายของอีตาหัวดำกับเสียงวี้ดว้ายของคนแถวนั้น เสียงดังประมาณว่า...แย่แล้ว! ผีมันเริ่มออกอาละวาดแล้วล่ะ
หลังจากเลิกเรียนตอนเย็น ฉันรีบทำธุระของตัวเองให้เสร็จ จะได้รีบกลับหอแล้วนอนหลับให้สบายสักที หลังจากวันนี้มีแต่เรื่องเครียดๆ ให้ปวดสมองเล่นเกือบจะทั้งวัน
ฉันพยายามเดินตรงริมระเบียงตึกเรียนอย่างเงียบที่สุดเวลาผ่านห้องพักอาจารย์ เพราะไม่อย่างนั้นฉันอาจจะโดนสั่งงานเพิ่มสักสองสามอย่างจนได้กลับห้องพักตัวเองตอนสามทุ่มได้เลยล่ะมั้ง นับความดีที่โดนบังคับให้ทำแล้วคงมีไม่ต่ำกว่าห้าสิบ =_=;;
?เฮ้ย...จะเอาจริงเหรอวะ ฉัน...ฉันกลัวผีนะ TOT?
?ก็จะทำให้แกรู้ไงว่าไอ้ตอนกลางวันที่ยัยนั่นพูดมันเป็นเรื่องที่กุขึ้นมา?
ประโยคสนทนาของผู้ชายด้วยน้ำเสียงคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินดังเข้ามากระทบโสตประสาทฉัน ด้วยความอยากรู้อยากเห็นตามนิสัยของตัวเอง ฉันก็เลยรีบวิ่งลงจากอาคารเรียนตามไปยังจุดที่มีคนสองคนยืนคุยกันอยู่ทันที ก้าวแรกที่เท้าเหยียบพื้นปูนด้านล่างก็ต้องชะงักและพาร่างตัวเองหลบตรงมุมบันไดแบบฉับไว
ก็เจ้าของน้ำเสียงคุ้นเคยที่ฉันว่าไปนั่นคือผู้ชายสองคนเมื่อกลางวันที่ฉันทำพวกเขาหน้าจิ้มข้าวไงล่ะ
?ฉัน... ฉันอยากกินขนมอ่ะ?
?เดี๋ยวแกกลับห้องก็ได้กิน =_=^^?
ฉันแอบซุ่มแล้วค่อยๆ เดินตามสองคนนั้นไปอย่างสนอกสนใจ =O= จะไปไหนกันยะ เย็นๆ แบบนี้แล้ว บรรยากาศน่ากลัวออกจะตาย ฉันมองตามทั้งคู่และไม่ได้ส่งเสียงออกมาสักนิด ยังตั้งใจจะย่องตามอย่างแน่วแน่
เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลงอีกหน่อย ฉันก็มองเห็นทั้งสองคนมาหยุดยืนตรงบ้านรูปทรงแปลกๆ สักอย่างในสถานที่ที่ฉันไม่คุ้นเคย... ในโรงเรียนเรามีที่แบบนี้ด้วยเรอะไง ฉันมองอย่างแปลกใจแต่ก็ไม่ได้เอะอะโวยวายอะไรออกไปให้สองคนนั้นรู้ตัว
?ที่นี่เหรอวะ บ้านพัก ผอ. คนเก่า?
คำว่าบ้านพัก ผอ. คนเก่าทำให้ฉันเผลอกระเด้งตัวขึ้นจากท่าที่นั่งยองๆ อยู่ จนใบ้ไม้กระทบกันดังกรอบแกรบ แต่ฉันก็ค่อยๆ นั่งลงไปใหม่ ถึงแม้คราวนี้ฉันจะใช้สายตากวาดมองให้ทั่วๆ แถวนี้อย่างละเอียด ก่อนจะค่อยๆ เบ้ปากหน้ามู่อย่างลำบากใจ...
โฮ TOT ถ้าแถวนี้คือบ้านร้างทรงไทยที่ระเบิดเมื่อสัปดาห์ก่อนล่ะก็... ฉันก็มาหลบมุมเย้ยผีน่ะสิ
?ไหนวะ =_= เห็นมะ ผีเผอไม่เห็นจะมีสักตัว!?
?โหยย! ไอ้บ้า แกมาแบบนี้คงจะเจอจังๆ หรอกนะ TOT รีบกลับเถอะ ฉันทั้งกลัวแล้วก็หิว?
ฉันก็กลัว... ฮืออ
?เดี๋ยวจะได้กลับไปกินไง แกไปเปิดประตูบ้านดูดิ๊?
?เฮ้ย! ไม่นะ TOT อย่าทำร้ายฉัน?
ฉันแอบมองลอดกอใบไม้ไปสังเกตการณ์ ทั้งคู่กำลังปลุกปล้ำผลัดกันผลักหลังของฝ่ายตรงข้ามให้เปิดประตูบ้านร้างทรงไทยนั่นเข้าไป ฉันที่แอบอยู่ตรงนี้อยากจะห้ามสุดใจว่า ?อย่านะ!! รอให้ฉันหนีไปก่อนแล้วค่อยเปิด? ใจจะขาด แต่... ฉันกลัว TOT
ฉันยังปอดแหก ปอดลอย ปอดทะลุ สารพัดปอดจะงี่เง่า T^T
?แกเข้าไปเปิดสิ อยากกลับห้องกินขนมไม่ใช่เรอะไง?
?ได้โปรด อย่าทำร้ายฉัน TOT แกอยากพิสูจน์ก็ไปเปิดเอง แกเป็นเพื่อนฉันนะไอ้สแปง ทำไมแกต้องทำกับฉันอย่างนี้~?
นายผมน้ำตาลยังร้องไห้คร่ำครวญพร้อมกับยกมือลูบท้อง แต่ตาผมดำที่ชื่อสแปงกลับหัวเราะฮ่าๆ ออกมาซะยกใหญ่แล้วพร่ำตะโกนบอกว่าผีไม่มีจริงต่อไปอย่างนั้น T_T มีจริงไม่มีจริง...ฉันว่า ฉันรีบกลับก่อนดีกว่า ก่อนที่มันจะมีจริงมาทักทายฉัน
คิดแบบนั้นปุ๊บ ฉันก็ค่อยๆ ย่องออกจากที่ตรงนี้อย่างช้าๆ ถ้าไม่ติดเสียงที่จู่ๆ ก็ร่าเริงของนายหัวน้ำตาลดังเข้ามาฉุดความอยากรู้ซะก่อน
?เฮ้ย! นั่นขนมนี่หว่า >O<?
?ไอ้สวิสต์!!?
ฉันหันไปมองก็พบว่านายหัวน้ำตาลที่ชื่อสวิสต์หันไปมองจ้องขนมไทยที่ใส่ถ้วยเล็กๆ วางอยู่หน้าศาลพระภูมิใกล้ๆ บ้านร้างนี่อย่างหิวกระหาย บอกฉันที... หมอนั่นคิดจะทำอะไร =_=;;
?น่ากินจังเลยอ่ะ *O*?
?เฮ้ย! แกจะบ้าเหรอวะ นั่นมันของไหว้นะเว้ย?
นายสแปงหัวสีดำรีบจับแขนเพื่อนตัวเองไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล สวิสต์มีพลังช้างสารอันน่ากลัวและมุ่งมั่นที่จะไปเขมือบขนมไทยที่ตั้งไหว้ศาลพระภูมินั้นทันที กรี๊ด! หมอนั่นจะหานรกใส่กบาลรึไง! มันจะทำให้คนเห็นเหตุการณ์กลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดแล้วโดนลากตกนรกรึเปล่าเนี่ย
เพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น ฉันเห็นนายสวิสต์เจ้าของหัวสีน้ำตาลฟาดฟันขนมไทยนั่นเข้าปากตัวเองจนหมดไปอย่างรวดเร็ว ทั้งฉันและนายสแปงนั่นก็นั่งยองและยืนอึ้ง OoO อ๊าก! เขาทำอะไรลงไป
?คายออกมาเลยนะเว้ย ระวังปากจะพองไม่รู้ตัว?
ใช่ๆๆ ทำอะไรบ้าๆ แบบนี้ TOT ฮือๆๆ ไม่ได้แล้ว ฉันไม่อยากตกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด ฉันจะต้องรีบหนีออกจากตรงนี้
?ฉัน... อะ...แฮ่กๆ นะ...นี่มัน...?
หูทั้งสองข้างของฉันได้ยินเสียงร้องแบบเจ็บปวดทรมานของสวิสต์ ร่างของฉันที่กำลังจะชิ่งหนีต้องแข็งอยู่กับที่อีกครั้ง แล้วหันไปมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างอึ้งและงุนงง ฉันเห็นนายหัวน้ำตาลกำลังใช้มือกุมหัวตัวเองพร้อมกับดิ้นแด่วๆ อยู่บนพื้น ท่ามกลางความตกใจของสแปง
?ว้ากกก!!?
เสียงนั้นเป็นเสียงร้องสุดท้ายของสวิสต์ ก่อนที่ฉันจะมองเห็นแสงสีขาวสว่างวาบและเห็นกลุ่มก้อนกลมๆ ใสๆ ไหลออกมาจากหัวของหมอนั่น... ไม่จริง!! TOT บอกฉันทีว่านั่นมันคืออะไร ไอ้แสงสีขาวที่ลอยวนและกำลังพุ่งมาที่ฉันมันคืออะไร!!
ด้วยความตกใจกลัวจนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ฉันตัดสินใจโกยอ้าวเพื่อจะหนีไอ้ก้อนสีขาวประหลาดๆ นั่น... แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จ เพราะสายตาของฉันมองเห็นเจ้าก้อนสีขาวที่ว่ามาวนๆ อยู่รอบตัวฉัน และค่อยๆ ไหลเข้ามาในมือและหัวของฉันจนรู้สึกมึนตื้อไปหมด...
?ชะ...ช่วยด้วย...?
เสียงสุดท้ายที่ฉันเปล่งออกมาพร้อมกับสติที่ค่อยๆ มืดลงและเหมือนถูกกระชากออกจากร่าง...
2
เพราะความรู้สึกเหมือนโดนกดดันแปลกๆ ทำให้ฉันพยายามจะยกมือและลืมตา แต่ว่าก็ไม่เป็นผล เสียงโหวกๆ เหมือนคนตะโกนยังดังอยู่ไกลลิบ แต่ความรู้สึกเย็นวาบเหมือนมีไอน้ำของอากาศตอนกลางคืนสัมผัสผิวกายทำให้ห่อไหล่เข้าหาตัวเองแบบอัตโนมัติ...
?ไอ้วิสต์!! ตื่นขึ้นมาสักทีสิวะ แกเป็นอะไรของแกเนี่ย?
?ตื่นขึ้นมานะเว้ย!?
เสียงตะโกนนั่นมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เหมือนฉันได้ยินอยู่ข้างๆ แต่คนที่ตะโกนไม่ได้เรียกฉัน...
?ไอ้งี่เง่า!!?
พลั่ก!!
?โอ๊ยย!!?
ฉันร้องเสียงดังพร้อมกับเด้งตัวขึ้นมาจากอิริยาบถที่นอนอยู่บนพื้นทันที มือไม้ไวต่อความรู้สึกจึงยกมากุมแก้มตัวเองอย่างเจ็บปวด TOT มันเกิดอะไรขึ้น... ฉันค่อยๆ ใช้สายตากวาดไปรอบๆ นี่ฉันสลบไปเหรอ ใช่สิ! ฉันจำได้ว่าตัวเองวิ่งหนีกลุ่มก้อนสีขาวประหลาด แล้วจู่ๆ ก็เป็นลมไป...
หรือฉันแค่ตาฝาดและหวาดกลัวจนเป็นลมกันนะ?
?ไอ้สวิสต์! กว่าจะตื่นขึ้นมาได้นะแก ต้องให้ต่อยสักสามสิบรอบเลยมั้ยเนี่ย?
ระหว่างที่ฉันใช้สมองทบทวนเรื่องราว เสียงห้าวๆ ของผู้ชายก็ดังขึ้นข้างตัว พร้อมๆ กับแรงที่โถมเข้ามาโดนหัวกบาลของฉันจนหน้าทิ่ม =_=;
แปะ!
?อ้าว! นายมาตบหัวฉันทำไมน่ะ!!? ถามเสียงสูงอย่างงุนงงและโมโห จู่ๆ นายสแปงนี่ก็มาตบหัวฉันเฉยเลย แถมพูดด้วยเหมือนกับฉันและเขาสนิทสนมมานานแสนนาน
?อะไรวะ??
แต่หมอนี่แค่ทำสีหน้างง เฮ้ย! เดี๋ยวสิ แล้วนี่หมอนี่มาเจอฉันที่หลบอยู่แถวพงหญ้าได้ยังไงเนี่ย ฉันตัดสินใจหยัดกายลุกขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปมองรอบๆ ตัว... ทำไมตอนนี้ฉันถึงยืนอยู่หน้าบ้านร้างทรงไทยนี่ล่ะ TOT!! ร่างของฉันน่าจะนอนหลับอยู่ในพงไม้นี่
?นี่รึว่านายไปยกตัวฉันออกมา!?
?หา...? สแปงส่งสีหน้างุนงงมาให้เหมือนเคย
?นี่คิดจะจับฉันโยนลงไปในบ้านนั้นใช่มั้ย! ไอ้คนชั่วช้า TOT!!?
?-_-??
?แบบนี้เกิดมาเป็นคนได้ยังไงเนี่ย ไอ้หน้าตัวเมีย!!?
ฉันด่าเขาด้วยความโกรธสุดๆ ก่อนจะรวบรวมแรงที่ไม่รู้ว่ามีมากมายมหาศาลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จ้ำอ้าวออกจากบริเวณตรงนี้ไวอย่างกับติดจรวด ได้ยินเสียงเรียกตะโกนของคนด้านหลังแต่ก็ไม่คิดจะสนใจ พยายามจะรีบเดินขึ้นไปยังห้องพักตนเองให้เร็วที่สุด
ระหว่างที่ขึ้นบันไดฉันไม่ได้นึกกลัวความเงียบที่รายล้อมอยู่เลยสักนิด มีแต่แปลกใจและสงสัย ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองสูงกว่าป้ายที่ห้อยติดบนบันไดมากจังนะ =_=;;
ก๊อกๆ!
ฉันเคาะประตูห้องของตัวเองอย่างหงุดหงิด ลืมไปเลยว่าวันนี้ไม่ได้เอากุญแจห้องติดกระเป๋าไปด้วย... -_- แล้วนี่กระเป๋าที่หลังฉันมันหายไปไหนล่ะเนี่ย~
?เพรสเหรอ เข้ามา อ๊ะ!? เสียงสดใสของพีนัทดังขึ้นพร้อมกับประตูที่ถูกอ้าออก
ฉันมองยัยพีนัทแบบแปลกๆ ไม่เข้าใจสายตางุนงงของเจ้าหล่อน เตรียมจะเดินผ่านพีนัทเข้าไปในห้องนอนตัวเอง... แต่ -_-; ทำไมวันนี้ฉันสูงกว่าพีนัท... ความคิดนี้ทำให้ฉันชะงักยืนเคว้งอยู่หน้าประตู
?กรี๊ดดด!!?
ปัง!
?เฮ้ย!!?
ฉันร้องอย่างตกใจพร้อมกับเด้งตัวออกจากรัศมีที่จู่ๆ ประตูก็ถูกปิดกระแทกลงกับกรอบเหมือนเดิม แถมก่อนปิดยัยนั่นยังกรี๊ดใส่หูฉันอีกด้วย เพราะสับสน ฉันเลยไปเคาะประตูห้องแล้วเรียกให้พีนัทออกมาคุยกัน แต่เคาะจนมือจะหักยัยบ้านั่นก็ไม่ออกมา!!
ไอ้พีนัททท!! แกจะปิดประตูทิ้งฉันไว้ข้างนอกทำไมวะ~
?ไอ้เพื่อนบ้า เพื่อนทรยศ เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ กรี๊ดๆๆ >_<?
เพราะความกลัวผีมันแล่นขึ้นมากะทันหัน ฉันเลยเคาะประตูแบบบ้าคลั่งให้ยัยนั่นเปิดออกมารับฉัน
?หยุดกรี๊ดเถอะ เห็นแล้วมันตลกชะมัด คิกๆ?
?ว่าไงนะ =_=!!?
?แหม...อย่าโกรธกันเลยน่า นี่ก็ดึกแล้วนะ กลับหอของเธอไปเถอะ เดี๋ยวใครจะหาว่าบ้านะ?
เสียงปริศนาดังขึ้นอีก ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
?มันจะมากไปแล้วนะ!! ออกมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะจับตบๆๆๆ ให้ปากปลิ้นไปเลย กล้าดียังไงมาว่าฉัน!? ขู่ฟ่อๆ พร้อมกับหันซ้ายหันขวาเตรียมจะตบฝ่ายตรงข้ามเต็มที่ มันจะบังอาจมากไปแล้ว พูดอย่างกะว่าฉันเป็นตัวตลก แถมไอ้น้ำเสียงหัวเราะแบบนั้นอย่างกับว่าฉันบ้าแน่ะ!! แสดงตัวออกมาเดี๋ยวนี้~
?โอ๋ อย่าโกรธสิ ฉันพูดตามความเป็นจริง TOT~?
?เงียบแล้วออกมาเดี๋ยวนี้นะ อยู่ไหนน่ะ ยัยบ้า!?
?ข้างหลังเธอไง >_<?
เสียงสดใสดังกังวานขึ้นมาอีก มันทำให้ฉันหันขวับไปมองด้านหลังตัวเองอย่างตกใจ มือเท้ายกขึ้นมาตั้งการ์ดอย่างว่องไว แต่ภาพตรงหน้าทำให้ฉันต้องอึ้ง ไอ้ท่าตั้งการ์ดทิ้งมือลงแนบลำตัวอย่างหวาดหวั่น ทะ...ทำไมผู้หญิงสวยที่ดูแล้วอายุไล่เลี่ยกับฉันถึง... ตัวโปร่งแสงล่ะ...
?กะ...กรี๊ดดดดดดดดดดด!!?
ฉันร้องออกมาอย่างตกใจคุมสติไม่อยู่ แต่หูยังได้ยินเสียงห้าวอุบาทว์ๆ สะท้อนมา
?ว้า! ฉันบอกว่าอย่ากรี๊ดไง เสียงเธอตอนนี้น่ากลัวมาก TOT?
?ผะ...ผะ...ผีๆๆๆ!!? ฉันชี้ไปที่ร่างโปร่งใสทะลุแสงนั่น
?บ้า~ วิญญาณจ้ะ >_<~?
?ใช่ๆ วิญญาณ อย่าเข้ามานะ! ฉันมีพระ!?
?จะบ้าเหรอ~ -O-? วิญญาณสาวเอียงคอพร้อมกับยิ้ม แล้วค่อยๆ ลอยเข้ามาหาฉัน... ม่ายนะ!! ?รีบกลับหอชายกันเถอะเพรสโซ่?
?ทะ...ทำไมล่ะ!! กรี๊ด! อย่าเข้ามา!!?
?นี่~? ยัยวิญญาณถอนหายใจ ?ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า แค่ปรากฏตัวให้เห็นเฉยๆ?
?ไม่! ไม่ ม่ายยย!! ฉันไม่อยากเห็นเธอ TOT?
ฉันตอบพร้อมกับค่อยๆ ถอยพาร่างของตัวเองเพื่อจะวิ่งหนีวิญญาณที่มาตามกวนฉัน... หัวใจตอนนี้เต้นตึกตักอย่างหวาดกลัวแทบจะขี้แตกขี้แตน T_T ฉันเป็นคนขวัญอ่อนอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอของแบบนี้และรับรู้ว่ามีจริงๆ ฉันยิ่งอยากจะเป็นลมตายตอนนี้เสียจริงเชียว
?รีบกลับหอชายเลยนะ ก่อนที่จะถูกอาจารย์เรียกตัว?
?อาจารย์เรียกตัว!! แล้วนี่ เธอตามฉันมาทำไม T[]T?
?ก็เธอมีสภาพแบบนี้เพราะพ่อฉันนี่ ฉันก็ต้องตามมาคอยช่วยเหลือเธอไง?
?สภาพแบบนี้??
?ใช่แล้ว สภาพแบบนี้แหละ?
ยัยผีชี้นิ้วเรืองแสงมาที่ฉัน ก่อนจะชี้ไปยังกระจกติดผนังที่อยู่ตรงมุมบันไดขึ้นลงของตึกหอพักนักเรียนหญิง ฉันมองตามไปและลืมความกลัวไปก่อน เอาความงุนงงแทรกเข้ามาแล้วตั้งสมาธิจับจ้องไปยังกระจก...
?เฮ้ย!! ปะ...เป็นไปไม่ได้!?
?มันเป็นไปแล้วต่างหาก และฉันก็ต้องขอโทษเธอด้วยนะ เพราะพ่อฉันเองแหละ (._.)?
?หมะ...หมายความว่าไง!?
ฉันมองร่างของตัวเองในกระจกอย่างตกใจ อึ้ง เสียใจ หลายความรู้สึกปะปนกันจนแยกไม่ออก ทำไมฉันในกระจกมันถึงไม่เป็นฉันล่ะ!! ทำไมฉันในกระจกนี้ถึงเป็นนายหัวน้ำตาลที่ชื่อสวิสต์!!
?นี่กระจกปลอมใช่มั้ย!! เธอทำมาหลอกฉันล่ะสิยัยผีบ้า!?
ฉันเอามือขยี้ผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะถลาลืมความกลัวโถมเข้าใส่ยัยวิญญาณที่ก้มหน้าราวกับจะรับผิดที่ตนทำ แต่พอฉันจะเข้าไปจับตัวยัยผีนี่ไว้ กลับคว้าได้แค่อากาศ...
?นี่หรือว่าเธอ...ผีจริงๆ งั้นเหรอ?
?ก็ใช่น่ะสิ =O= บอกไปหลายรอบแล้วนี่นา ไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ ฉันมาดี?
?กะ...=[]=!?
?อ๊ะ! อย่ากรี๊ดนะ!! ก่อนที่ทุกคนจะออกมาตามหาต้นตอเสียงอุบาทว์ของเธอ?
ฉันเอามือปิดปากตัวเองอย่างกะทันหัน ก่อนจะก้มๆ เงยๆ ดูสภาพตัวเอง ฉันอยู่ในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนชายของแท้เลย แถมรูปร่างสูงโปร่งและความรู้สึกแบบนี้ก็ทำให้ฉันรู้ได้เลยว่ามันไม่ใช่ตัวฉัน ความรู้สึกแตกต่างไปจากเดิม...
ถึงจะพยายามไม่เชื่อว่าวิญญาณฉันหลุดมาอยู่ร่างคนอื่น แต่สิ่งที่เจออยู่มันไม่ใช่ความฝันนี่นะ...เหลือเชื่อมั้ยล่ะว่าเรื่องแบบนี้ยังมีอยู่ในโลก?
หลังจากทบทวนตัวเองอยู่ที่มุมบันไดตรงหอหญิง วิญญาณสาวที่มีชื่อว่า ?กิ่งเฟิร์น? (ตอนแรกนึกว่าชื่อโบราณมากกว่านี้ซะอีก แบบตายมาหลายปีอะไรประมาณนี้) ฉันเตรียมจะไปหานายหัวดำที่รู้จากกิ่งเฟิร์นว่าชื่อ ?สแปงเกอร์? ไม่ใช่สแปงเฉยๆ และไม่รู้ว่าตอนนี้ยังจะอยู่ที่เดิมด้วยความงงอีกมั้ยที่จู่ๆ เพื่อนก็เดินขึ้นหอหญิง
?ถ้าเธอบอกว่าฉันมาอยู่ในร่างของสวิสต์ แล้วสวิสต์ล่ะ ไปอยู่ที่ไหน?
?ก็ร่างของเพรสโซ่ไง...?
?แสดงว่าตัวฉันตอนนี้... T-T? ฉันถามพร้อมกับสีหน้าลำบากใจ ?แบบนี้ถ้ายังหาทางแก้ไม่ได้ ฉันก็ต้องอยู่ในร่างนี้ต่อไปล่ะสิ?
?ก็ใช่นะ TOT แต่ฉันก็มีส่วนผิด เพราะพ่อฉันวางขนมไว้?
?แล้วทำไมฉันต้องโดนสลับล่ะ ทำไมไม่ใช่สแปงเกอร์ ทั้งๆ ที่หมอนั่นอยู่ใกล้กลับสวิสต์มากกว่าฉัน?
?ก็เพราะเธอจิตอ่อนไง... เธอกลัวผีนี่นา เหมือนๆ กับสวิสต์?
TOT!! มีงี้ด้วยวุ้ย! กลัวผีแล้วฟ้าลงโทษให้เจอเรื่องลึกลับทันที โอ๊ย ดีใจซะหน่อยจะเป็นไรมั้ยนะ =_=!
โครม!
?อ๊ะ...!?
?โอ๊ยยย >_<!?
ฉันร้องเบาๆ พร้อมกับลืมตาขึ้นมอง -_- ใครมันวิ่งมาชนฉันตอนที่เผลอๆ กำลังคุยกับกิ่งเฟิร์นแบบได้รสชาติ ปกติแล้วเวลาฉันชนใคร ฉันจะล้มหน้าคะมำ แต่คราวนี้ฉันไม่ยักจะล้ม กลับเป็นคนอื่นที่ล้ม ขอบใจร่างนายสวิสต์จริงๆ นะเนี่ย -*-
?โอ๊ย! ก้นฉัน TOTY!!? เสียงใสๆ ที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากเบื้องล่าง -_- ย้ำนะว่าเบื้องล่าง เพราะว่าเจ้าตัวกลิ้งขลุกๆ เพราะแรงกระแทกจากตัวฉันอยู่ด้านล่าง
?ขอโทษนะครับ เป็นอะไรรึเปล่า ^_^?
ฉันจัดแจงคุกเข่าต่อหน้าร่างเล็กคุ้นๆ นี่แล้วทำตัวให้เหมือนกับเจ้าชายขี่ม้าขาวสุดๆ แต่สาวเจ้ากลับก้มหน้าแล้วก็นั่งพับเพียบค้างอยู่ที่พื้นไม่ยอมเงยหน้าแล้วลุกขึ้นเสียอย่างนั้น
?อ๋ออ ไม่เป็นไรค่ะ ฮิๆๆ?
คนสวยตรงหน้าเงยหน้าขึ้นพร้อมๆ กับเสียงหัวเราะ แต่ทำไมต้องหัวเราะเสียงเยิ้มแบบนั้นด้วยล่ะ TOT
?เฮ้ย! ร่างฉันนี่นา!!? ฉันร้องพร้อมกับผละลุกขึ้นยืนแล้วมองร่างของฉันตรงหน้าอย่างตกใจ อ้าปากกว้างเตรียมจะโวยวาย ถ้าไม่เป็นเพราะกิ่งเฟิร์นลอยวนมายืนอยู่หน้าฉันแล้วยกมือห้ามขึ้นมา
?อย่านะ!! TOT นี่มันดึกแล้ว เธออย่าโวยวายเด็ดขาด?
?อ่า...?
ฉันค่อยๆ หุบปากลงพร้อมกับมองร่างของตัวเองที่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเท้าสะเอวมองฉันกลับ
สวิสต์?? สินะ...
?อ๋า! หรือว่าเธอคือ...เจ้าของร่างนี้งั้นเหรอ??
สวิสต์ อ่า...ต้องเรียกสวิสต์สินะ ฉันไม่ควรจะบอกยาวๆ ว่าสวิสต์ในร่างฉัน เอาเป็นว่าฉันเรียกเขาในใจว่าสวิสต์เฉยๆ ละกัน นั่นแหละ สวิสต์พูดพร้อมกับเดินวนๆ รอบตัวของเขาเอง (ที่ฉันอาศัยในร่างเนี่ยแหละ) อย่างพินิจพิเคราะห์ แถมทำหน้าลำบากใจอีกต่างหาก ฉันสิต้องลำบากใจ ไม่ใช่หมอนี่!!~
?ฉันต้องกลับร่างของฉัน T^T!?
?ฉันก็ต้องกลับร่างของฉันเหมือนกัน -_-?
?เธอผิดใช่มั้ย TOT เธอลากฉันเข้ามาพัวพันกับวงจรอุบาทว์นี้ใช่มั้ย?
ฉันมองหน้าผู้ชายตรงหน้านี้อย่างเหลือเชื่อ O_O มันเหลือเชื่อจริงๆ ก็คิดดูซะก่อน คนผิดอ่ะไม่ใช่ฉันเลยแท้ๆ ก็ฉันแค่เข้าไปแอบดู กลับโดนลากไปร่วมด้วย แต่ไอ้หมอนี่กลับโยนให้ฉันหน้าตาเฉย โอย...ซวยอีก
?โอ๊ยย T_T ฉันอยากตาย แล้วทีนี้ฉันจะเอาน้ำหน้าที่ไหนเดินไปบอกแม่ฉันกันว่าผมอ่ะ...กลายเป็นกะเทยไปแล้ว!!?
เว่อร์ไปมั้ย -_-
?นี่! ฉันจะมาคุยกับนายนั่นแหละ นายทำให้ฉันต้องมาอยู่ในร่างของนาย แล้วยังจะมาพูดว่าฉันเป็นคนผิดอีกเหรอ แทนที่จะมาหาทางแก้กัน ยังไงเรื่องนี้มันก็เหลือเชื่ออยู่ดีนั่นแหละ?
?ตกลงฉันเป็นคนทำหรอกเหรอ =_=?
?นายกินขนมที่ศาลพระภูมิแถวๆ บ้านทรงไทยร้างของอาจารย์ใหญ่คนเก่ารึเปล่าล่ะ! ถ้ากินก็คือว่านายแหละ!?
?O[]O!!?
?ไม่ต้องมาอึ้งหรอก แล้วฉันจะทำยังไงล่ะทีนี้!! TOT! คนที่ต้องเสียใจน่ะมันฉันต่างหากเล่า!!!?
?เอ่อ...คือ ฉัน...ฉัน.... =O=!?
ฉันติดอ่างว่างั้นเหอะ! พอมารู้เรื่องจริงอันน่าทุเรศของตัวเองแล้วรับไม่ได้รึไง โธ่ๆๆ ไอ้หน้าตัวเมีย ฉันล่ะอยากด่าหมอนี่ไปแบบนี้จริงๆ แต่ใจหนึ่งกลับกลัว -_-; ถึงจะรู้ว่าตอนนี้สวิสต์ไม่สามารถทำอะไรฉันได้ก็ตามเถอะ
?งั้นเอางี้นะ...พรุ่งนี้เธอมาหาฉันที่นี่นะ ฉันจะรอ แล้วเราจะไปหาทางแก้กัน...?
?ฉันรู้จักคนแก้...?
?พ่อฉันๆๆ >O<! พ่อฉันจะช่วยเหลือ ฉันจะคอยช่วยเธอด้วย? กิ่งเฟิร์นพูดแทรกขึ้นมา
?โอเค งั้นก็ดีเลย งั้นอย่าลืมนะ และก็คืนนี้ เธอช่วยไปนอนกับเพื่อนฉันที่หอหน่อย ส่วนฉันจะไปนอนสวมบทบาทเป็นเธอเอง =w= ว่าแต่ห้องพักเธอห้องไหน?
?406...? ฉันตอบ
สวิสต์พยักหน้าก่อนจะวิ่งแผล็วหายไปโดยที่ไม่ได้ล่ำลา ส่วนฉันน่ะเหรอ ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ถามเลยด้วยซ้ำว่าห้องของสวิสต์กับสแปงเกอร์ที่นอนน่ะห้องไหน ยังดีที่มีกิ่งเฟิร์นที่รู้เรื่องราวทั้งหมด เธอเลยชี้แจงบอกฉันทำให้ไม่ค่อยงงมากเท่าไหร่นัก
?ไม่ต้องห่วงนะเพรสโซ่ >_<!! พ่อฉันจะช่วยเธอเอง!!? เสียงใสๆ ของกิ่งเฟิร์นดังขึ้น ฉันก็พยายามจะคิดแบบนั้นนะ
?จะจริงรึเปล่าก็ไม่รู้?
?จริงสิ~ ต้องกลับคืนร่างเดิมได้แน่ๆ ไม่ต้องห่วงนะ พ่อฉันเป็นคนก่อ ท่านก็ต้องทำมันคลาย?
ฉันยิ้มมุมปากแบบหยันๆ กับชีวิตตัวเอง ไม่มีอะไรดีแล้วจริงๆ กับชีวิตฉัน... TOT ต้องมีเรื่องซวยๆ ตลอด ตั้งแต่มาเจอกับอีตาสองคนนี้ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ว่าโรงเรียนธรรมดาๆ แบบนี้จะเฮี้ยนได้ใจจริงๆ แหละ
-------------
แล้วนางเอกของเราจะกลับคืนร่างเดิมได้ง่ายๆ อย่างที่คิดไว้มั้ยน้อ? คงต้องติดตามกันค่ะ เพราะว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ มีอะไรฮาๆ อีกหลายอย่างที่รอให้คุณติดตามกันอยู่นะคะ สามารถหาได้จากร้านหนังสือชั้นนำทั่วไป และ 7-11 ค่ะ