เรื่องย่อ
คดีการเสียเลือดจนถึงแก่ชีวิตทำให้เกิดข้อสงสัยว่าอาจจะเป็นฝีมือของแวมไพร์ไร้สำนึก คานาเมะจึงสั่งให้คาอินกับรุกะออกไปหาชิกิและริมะที่กองถ่ายแบบเพื่อสืบหาว่าใครคือคนร้าย ทว่า...เหตุการณ์นั้นกลับเป็นสิ่งที่เชื่อมโยงถึงสาเหตุของการตัดสินใจเข้าเรียนต่อ ม.ปลาย ของเซโร่ แท้จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!
เพื่อค่ำคืนอันงดงามนี้ ในกรณีของนาเดชิโกะ ชินโด
บทที่ 1
เจ้าหญิงเอื้อมมืออย่างสุดกำลังจากห้องขังแก้วไปยังคนผู้หนึ่ง
และเจ้าชายก็พยายามเอื้อมมือเต็มที่ แม้จะมีเลือดซึมจากร่างกายที่โดนทำร้าย และข้อเท้าถูกล่ามโซ่ไว้ก็ตาม
สิ่งที่พวกเขาต้องการมีเพียงกันและกัน
แต่ระหว่างคนทั้งสองกลับมีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นขวางอยู่
เส้นแบ่งเขตได้เชื่อมต่อโลกทั้งสองที่แตกต่างกันเอาไว้เท่านั้น แม้จะรู้ว่ามือไม่มีวันเอื้อมถึงกัน แต่ก็ไม่อาจอดใจเอื้อมมือออกไปได้ อยากสัมผัส...แต่ก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ทั้งที่ไร้กำลัง แต่คู่รักที่โง่เขลานี้ก็ยังเอื้อมมือออกไปด้วยความหวังเพียงเศษเสี้ยว เมื่อเห็นภาพดังนั้น จอมเวทก็หัวเราะด้วยเสียงกึกก้องราวกับโลกจะพังทลาย
หากเอื้อมไม่ถึงก็ไม่จำเป็นต้องมีนิ้วนั่นหรอก
แต่เมื่อปลายนิ้วยื่นออกไปจนถึงขีดจำกัด...ก็ปรากฏรอยร้าวขึ้นบนแก้ว ทำให้สีหน้าของจอมเวทเปลี่ยนไป
?...หยุดก่อน!?
ในขณะที่ได้ยินเสียงทุกอย่างแตกสลายพังทลายลงมา เจ้าหญิงนั้นเฝ้าคิดเพียงแต่ว่าอยากพบเจ้าชายเท่านั้น
?อือ... ตัดจบตรงนี้งั้นเหรอ... แบบนี้ก็อยากรู้ตอนต่อไปน่ะสิ ...อ๊า โธ่เอ๊ย สองคนนั้นจะเป็นยังไงต่อไปนะ...! นึกว่าในที่สุดก็จะได้พบกันแล้วแท้ๆ?
สาวน้อยในร่างบอบบางทำหน้าไม่พอใจและใช้ปลายนิ้วดันแว่นกรอบบางๆ ขึ้นไปเล็กน้อย อาจเป็นเพราะถักผมสีอ่อนและรวบไว้อย่างลวกๆ เธอจึงเป็นสาวน้อยที่ดูจืดๆ ไปบ้าง ทว่าเธอมีดวงตาคู่โตเป็นประกายแวววาวอยู่เบื้องหลังแว่น และเหนืออื่นใดคือลำคอระหงที่ทำให้เธอดูสง่าราวกับหงส์ขาว
?อืม... แต่ก็เหมือนจริงๆ ด้วยนะ...?
สาวน้อย...นาเดชิโกะ ชินโดเอามือเท้าคางขณะที่หนังสือยังเปิดคาอยู่บนโต๊ะ แล้วก็ถอนหายใจอย่างเคลิ้มฝัน
เจ้าชายผู้น่าหลงใหลนั้นดูตรงตามอุดมคติของนาเดชิโกะเลยทีเดียว
ถ้าฉันมีเจ้าชายแบบนี้บ้างก็ดีหรอก
และมีคนที่เหมือนกับเจ้าชายคนนี้อยู่ในโรงเรียนแห่งนี้จริงๆ ซะด้วย
?เธอว่าเหมือนใครกันเหรอ??
นาเดชิโกะยังคงจมอยู่กับอารมณ์ที่ได้จากหนังสือ เมื่อมีเสียงลอยมาเข้าหูอย่างกะทันหัน เธอจึงตกใจจนลุกพรวดขึ้นมา และทำให้หนังสือปิดลงไปเอง
?โธ่เอ๊ย มาอายะนี่ล่ะก็ อย่าทำให้ตกใจสิ?
คนที่พูดทักขึ้นมาก็คือมาอายะ ผู้เป็นทั้งเพื่อนร่วมชั้นและเพื่อนร่วมห้องนั่นเอง เธอยื่นตัวมาจากที่นั่งข้างหลังของนาเดชิโกะ
?ก็เธอดูเหม่อลอยยังไงชอบกล... อ๋อ อ่านเรื่องนั้นอีกแล้วเหรอ? เห็นอ่านมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว คงชอบมากเลยสินะ?
หน้าปกหนังสือนิยายเล่มที่อยู่ใต้ฝ่ามือของนาเดชิโกะนั้นดูคุ้นตามาอายะเช่นกัน ซึ่งไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอเองก็อ่าน แต่เป็นเพราะนาเดชิโกะจะพกติดตัวอยู่เสมอ
?ฉันไม่ได้อ่านบ่อยขนาดนั้นสักหน่อย มันเป็นงานชิ้นล่าสุดของ ?ซีรี่ส์เจ้าหญิงชิรายามิ? นี่นา เพิ่งออกวางแผงได้ไม่นานเอง ฉันตั้งตาคอยวันวางแผงมาตั้งนานเชียวล่ะ?
?นาเดชิโกะชอบอ่านหนังสือนี่นะ แล้วนี่เป็นงานชิ้นที่เท่าไหร่ของซีรี่ส์ล่ะ??
?ชิ้นที่ 23?
มาอายะทำไหล่ห่อเล็กน้อย
?...เธอคิดจะอ่านเยอะขนาดนั้นเข้าไปได้ยังไงนะ แค่จะเก็บให้ครบก็ลำบากแล้ว?
?แต่ถ้าเป็นการ์ตูน มาอายะเองก็ทำได้สบายใช่มั้ยล่ะ??
?ก็ใช่นะ มันอ่านง่าย เพราะไม่ได้มีแต่ตัวหนังสือเหมือนกับนิยายนี่ พอไปอ่านนิยายแล้ว ฉันจะปวดหัวขึ้นมาเลย?
?น่าเสียดายจัง ฉันอยากให้เธอได้อ่านดูสักครั้งแท้ๆ มันสนุกสุดๆ เลยล่ะ ภาพประกอบก็สวยมากด้วย?
นาเดชิโกะทำแก้มป่องนิดๆ แต่ท่าทางจะทำให้มาอายะสนใจขึ้นมาได้บ้างแล้ว
?นี่ เนื้อเรื่องเป็นยังไงเหรอ??
?เอ่อ.....?
อันที่จริงเธออ่านงานของ ?ซีรี่ส์เจ้าหญิงชิรายามิ? มาอย่างตั้งอกตั้งใจจนไม่จำเป็นต้องอ่านซ้ำอีกแล้ว และปากของเธอก็เริ่มขยับอย่างลื่นไหลโดยไม่ต้องใช้ความคิดเลย
?เรื่องเริ่มจากเจ้าหญิงถูกสาป และเจ้าหญิงก็ไม่รู้เรื่องนั้นด้วย แต่กำหนดเวลาของคำสาปได้ใกล้เข้ามา ซึ่งหากไม่แก้คำสาปให้ได้ก่อนจะถึงวันเกิด เจ้าหญิงจะต้องตาย แล้ววิญญาณก็จะกลายเป็นของจอมเวทชั่วร้ายไป อยู่มาวันหนึ่ง เจ้าหญิงได้ออกไปข้างนอกอย่างลับๆ แล้ว...?
นาเดชิโกะเริ่มเล่าให้มาอายะฟัง โดยพูดสรุปประเด็นหลักๆ เท่าที่จะทำได้
ทั้งเรื่องของเจ้าหญิงในนิยายที่ต้องมนต์ชั่วร้ายเข้า เรื่องของเจ้าชายผู้เป็นปริศนาที่จะปรากฏตัวอย่างลึกลับเพื่อมาช่วยทุกครั้งที่เจ้าหญิงตกอยู่ในอันตราย และเรื่องที่เจ้าชายคนนั้นเท่มาก แฟนๆ ซีรี่ส์แทบทุกคนจะเป็นแฟนๆ ของเจ้าชายด้วย
แต่นาเดชิโกะไม่ได้พูดเรื่องที่เจ้าชายคนนั้นเหมือนทาคุมะ อิจิโจแห่งไนต์คลาสมาก
นาเดชิโกะอยากเก็บเรื่องนั้นเอาไว้เป็นความลับมากกว่า
ทว่า
?อย่างนี้นี่เอง แล้วเจ้าชายคนนั้นเหมือนกับรุ่นพี่อิจิโจงั้นเหรอ??
?เอ๋? ...ทำไมถึงได้รู้ล่ะ!??
พอนาเดชิโกะตกใจจนตาโพลง ริมฝีปากของมาอายะก็เหยียดยิ้มอย่างนึกสนุก
?ทายถูกด้วย?
?ไม่นะ หลงกลอีกแล้ว?
บางครั้งมาอายะจะมีลางสังหรณ์แม่นมาก นาเดชิโกะจึงยังไม่เคยเอาชนะมาอายะได้เลยสักครั้ง สำหรับนาเดชิโกะที่สงบเสงี่ยมและขี้กลัวหน่อยๆ แล้ว มาอายะเป็นทั้งเพื่อนสนิทที่พึ่งพาได้ และเป็นเหมือนพี่สาว แม้จะมีอายุเท่ากันก็ตาม
?ของง่ายๆ แค่ดูว่านาเดชิโกะคอยมองใครในช่วงสับเปลี่ยนกันใช้อาคารเรียนก็พอแล้ว?
นาเดชิโกะฟุบลงไปกับโต๊ะทันทีด้วยความรู้สึกเจ็บใจที่ถูกมองออกได้ง่ายๆ กับความอายอย่างละครึ่งหนึ่ง อย่างน้อยเธอก็ไม่อยากให้เห็นว่าหน้ากำลังแดงก่ำ
รุ่นพี่อิจิโจ...หรือทาคุมะ อิจิโจ
นาเดชิโกะยังไม่เคยได้คุยกับคนที่เป็นเจ้าชายของเธอเลย ซึ่งก็เป็นเรื่องธรรมดา เพราะนอกจากเหล่าบุคคลในไนต์คลาสจะ ?พิเศษ? และไม่มีจุดเชื่อมโยงกับนักเรียนเดย์คลาสแล้ว นาเดชิโกะยังไม่มีความกระตือรือร้นที่จะไปเข้าใกล้พวกไนต์คลาสจนถึงขั้นยอมแหกกฎด้วย
ถึงกระนั้น แค่มองอยู่ห่างๆ เธอก็ยังรู้
อิจิโจมีกิริยาอันนุ่มนวล และรอยยิ้มที่อ่อนโยน ...เขาจะต้องเป็นคนที่มีดวงวิญญาณสวยงามอย่างแน่นอน
โรงเรียนคุโรสึแผนก ม.ปลาย ซึ่งนาเดชิโกะมีชื่อเป็นนักเรียนอยู่นี้ ทั้งเดย์คลาสและไนต์คลาสจะใช้อาคารเรียนหลังเดียวกัน บรรดานักเรียนไนต์คลาสทุกคนต่างรูปงามและเก่งเป็นเลิศ จึงเป็นแหล่งรวมความหลงใหลของพวกเดย์คลาส...โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักเรียนหญิง การจะได้เห็นหน้าของพวกเขาเหล่านั้น นอกจากในกิจกรรมอย่างเป็นทางการของโรงเรียนแล้ว ก็มีเพียงเวลาอันน้อยนิดในช่วงสับเปลี่ยนกันใช้อาคารเรียนในตอนเย็นเท่านั้น ซึ่งในช่วงเวลาดังกล่าว นักเรียนเดย์คลาสจำนวนมากจะมาเบียดเสียดกันที่หน้าประตู เพื่อที่จะได้เห็นใบหน้าอันหมดจดของเหล่ารุ่นพี่แห่งไนต์คลาสกันสักแวบหนึ่ง
นาเดชิโกะจะไปแอบมองทาคุมะ อิจิโจอยู่ในกลุ่มนักเรียนเหล่านั้นเป็นประจำ โดยจะดูเงียบๆ ไม่ส่งเสียงกรี๊ดเหมือนอย่างนักเรียนหญิงคนอื่นๆ
แต่มาอายะ เพื่อนสนิทของเธอกลับมองเรื่องนั้นออกมานานแล้ว...
?ในวันเซนต์ช็อกโกแลตเดย์ที่จะถึงนี้ เธอคงเล็งรุ่นพี่อิจิโจไว้สินะ??
เมื่อถูกถามทั้งที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว นาเดชิโกะก็พยักหน้าที่แดงซ่านของเธอ
?...อืม...?
?ทุกคนท่าทางจะลำบากนะ แค่จะเอาช็อกโกแลตให้คนที่หมายตาไว้ก็จำเป็นต้องแข่งขันกันอย่างดุเดือดด้วย หนำซ้ำยังบุกฝ่าไปก็ไม่ได้เพราะมีกรรมการรักษาระเบียบอยู่?
สำหรับโรงเรียนนี้แล้ว นับว่ามาอายะแปลกมากที่ไม่ได้คลั่งไคล้นักเรียนไนต์คลาส นั่นเพราะเธอมีแฟนที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กที่บ้านเกิดอยู่แล้ว ถึงจะไม่ได้อยู่ใกล้พอจะเจอกันได้โดยง่าย แต่ก็มักจะติดต่อกันอยู่บ่อยๆ ...มาอายะในเวลาแบบนั้นจะดูมีความสุขมากจนน่าอิจฉาทีเดียว
การอยู่กับคนที่ชอบมันเป็นยังไงกันนะ
เวลาคุยกับคนที่ชอบจะคุยเรื่องอะไรดีนะ ฉันไม่รู้เลย ...แต่
(ถ้าได้ให้ช็อกโกแลต...ก็คงจะดี)
แค่คิดว่าเขาจะต้องรับไว้ โดยยิ้มให้อย่างอบอุ่นแน่นอน ความสุขจางๆ ก็แผ่ซ่านอยู่ในใจของนาเดชิโกะแล้ว
นาเดชิโกะ ชินโดนั้นไม่รู้จักความรักที่แท้จริง เธอยังเป็นเพียงเด็กสาวทั่วๆ ไปที่หลงใหลในความรัก ชอบอ่านหนังสือ และชอบเพ้อฝันเท่านั้น
พั่บ
เธอเปิดไปยังหน้าที่ถูกใจอีกครั้งหนึ่ง
ฉากที่ถูกใจของนาเดชิโกะจะเป็นฉากการพบกันในเล่มทุกครั้ง
เรื่องจะเริ่มจากตรงนี้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวใดๆ หากไม่มีการพบกันก็จะเริ่มขึ้นไม่ได้ เมื่ออ่านแล้วจะรู้สึกตื่นเต้น ลุ้นนิดๆ แล้วก็ระทึกใจ
?มานี่สิ?
ผมอันเงางามและพลิ้วสลวยลู่ไปตามแรงลม ขณะที่เจ้าชายยิ้มกว้างให้กับเจ้าหญิงสุดที่รัก และอ้าแขนออก
เจ้าชายจะกอดเพียงเจ้าหญิงผู้นี้ จะยิ้มให้เพียงเจ้าหญิงผู้นี้ และจะรักเพียงเจ้าหญิงผู้นี้
?เจ้าหญิงของข้า?
********
อย่างที่คิดไว้ ในเช้าวันนั้นอากาศอบอวลไปด้วยความเร่าร้อนมากกว่าปกติ
?หวา...?
วันเซนต์ช็อกโกแลตเดย์นั้นมีธรรมเนียมในการมอบช็อกโกแลตให้กับคนที่ชอบ นาเดชิโกะกอดช็อกโกแลตทำเองไว้ในอ้อมอก และลองไปที่หน้าประตูหอพระจันทร์ก่อนเข้าเรียน แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้เธอต้องก้าวถอยหลังอย่างไม่ตั้งใจ
นี่เพิ่งจะช่วงเช้าเองแท้ๆ แต่บริเวณประตูกลับมีพวกนักเรียนหญิงเดย์คลาสอยู่แน่นขนัดซะแล้ว
?...แบบนี้เข้าไปไม่ได้แน่...?
เธอถอนหายใจ แล้วมองไปยังกล่องเล็กๆ ในอ้อมอกด้วยท่าทางเศร้าๆ โดยคิดว่าถ้าเป็นอย่างนี้ การจะมอบช็อกโกแลตให้กับอิจิโจต้องเป็นเรื่องยากสุดขีดแน่ แต่ขณะที่เธอตั้งใจจะกลับไปก็มีเสียงสดใสเรียกเอาไว้
?มัวทำอะไรอยู่น่ะนาเดชิโกะ! มาทางนี้เร็ว!?
?อ๊ะ มาอายะ!? เดี๋ยวก่อน เธอจะพาไปไหน...!??
นาเดชิโกะถูกดึงตัวโดยมาอายะผู้แหวกฝูงชนไปอย่างรวดเร็ว และในชั่วพริบตา เธอก็ถูกพามาจนถึงหน้าประตู
?นี่ไง ถ้าเป็นตรงนี้ล่ะก็ แค่พยายามนิดเดียวก็น่าจะข้ามกำแพงไปได้แล้วใช่มั้ย!? ฉันจะให้เธอขี่คอเอง เอ้า นาเดชิโกะ! ขึ้นไปเลย!?
?...อื้อ!?
การปีนข้ามกำแพงนั้นเป็นการกระทำห่ามๆ ซึ่งตามปกตินาเดชิโกะจะคิดไม่ถึงด้วยซ้ำ
แต่ว่า
ตอนนี้จะมัวสนใจเรื่องนั้นอยู่ไม่ได้ ถ้าไม่ทำเกินตัวสักหน่อยก็ให้ช็อกโกแลตกับอิจิโจไม่ได้แน่!
เมื่อนาเดชิโกะเม้มปากแน่น มาอายะก็พยักหน้าให้อย่างพอใจ
?ใช่แล้ว เรื่องความรักมันต้องเอาจริงสิ แล้วก็ฝากช็อกโกแลตของฉันไปด้วยนะ?
คำทิ้งท้ายอย่างร่าเริงของมาอายะทำให้นาเดชิโกะต้องประหลาดใจ
?มาอายะ เธอจะให้ใครเหรอ??
?ฮึๆ รุ่นพี่ไวลด์จ้ะ! เขาเท่ดีนี่นา?
?...ถ้าแฟนโกรธเอา ฉันไม่รู้ด้วยนะ?
?ไม่มีปัญหา ฉันไม่ได้นอกใจสักหน่อย อุตส่าห์มีงานกิจกรรมทั้งที ถ้าไม่สนุกไปด้วยก็ขาดทุนใช่มั้ยล่ะ? พร้อมนะ? ไปเลย?
พอเห็นว่านาเดชิโกะขี่คอมาอายะ แล้วยื่นมือออกไป พวกนักเรียนหญิงรอบข้างก็
?ขี้โกงนี่ ฝากช็อกโกแลตของฉันด้วยสิ!?
?จริงด้วย ปีนข้ามกำแพงเอาก็ได้นี่นะ!?
แต่ขณะที่เกิดปฏิกิริยาเหล่านั้นก็มีเสียงนกหวีดดังปี๊ดขึ้นมา ไม่รู้ว่ายูกิ คุโรสึที่เป็นกรรมการรักษาระเบียบขึ้นไปยืนอยู่บนกำแพงตั้งแต่เมื่อไหร่
?เดี๋ยวชั่วโมงเรียนของเดย์คลาสทุกคนก็จะเริ่มแล้วนะคะ! กรุณากลับเข้าห้องเรียนด้วยค่ะ! เดี๋ยวเถอะ ตรงนั้นน่ะ!?
ดูเหมือนจะถูกเห็นเข้าแล้ว แต่นาเดชิโกะก็ยังพยายามสุดชีวิต
?พยายามเข้านาเดชิโกะ อีกนิดเดียวเอง! เอ๊ะ หวา!?
ในขณะที่มาอายะแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อพูดให้กำลังใจ เท้าของเธอเกิดลื่นไถลจนเสียสมดุลไป ร่างของนาเดชิโกะจึงสั่นไหวอย่างกะทันหัน
?ว้าย...?
(ร่วงแน่...!)
เธอไม่มีเวลาพอจะกรีดร้องเสียด้วยซ้ำ และในพริบตานั้นความเงียบก็เข้าปกคลุมโดยรอบ นาเดชิโกะหลับตาแน่นเพราะเตรียมใจแล้วว่าจะต้องตกกระแทกพื้น แต่ไม่ว่าจะรอนานเท่าไหร่ ความเจ็บปวดก็ไม่มาเยือนสักที
(เอ๋...?)
เธอรู้สึกได้ว่าถูกห่อหุ้มด้วยไออุ่นของใครบางคน
?.....?
เมื่อเธอลืมตาขึ้นอย่างหวั่นๆ ก็เห็นใบหน้าบึ้งตึงซึ่งบ่งบอกความอารมณ์เสียอยู่เบื้องหน้า เขาคือเซโร่ คิริยูผู้เป็นกรรมการรักษาระเบียบเช่นเดียวกับยูกิ คุโรสึนั่นเอง
เซโร่ช่วยรับตัวเธอเอาไว้
เซโร่นั้นขึ้นชื่อว่าน่ากลัวเพราะชอบทำตาขวางและพูดจาไม่ดี เธอจึงเชื่อไม่ลงว่าเขาเข้ามาช่วยรับตัวเธอเอาไว้ แต่แม้จะยังลืมตาโพลง คำพูดก็หลุดปากออกมาโดยอัตโนมัติ
?ขะ...ขอบคุณนะ คิริยูคุง...?
หลังจากที่ถูกปล่อยลงกับพื้นแล้ว นาเดชิโกะก็ทำคอตก เขาต้องโกรธเธอแน่นอน ก็เธอเล่นทำเรื่องพรรค์นี้จนเกือบจะต้องบาดเจ็บแล้วนี่นา
เซโร่มองลงมายังนาเดชิโกะด้วยสายตาดุดัน พร้อมกับพูดว่า
?...ฉันขอบอกเอาไว้เลย... เจ้าพวกไนต์คลาสจะไม่ออกจากหอพระจันทร์ในตอนกลางวันเด็ดขาด ถ้ามีของที่อยากให้ก็มาอีกทีช่วงพลบค่ำ...ตอนสับเปลี่ยนอาคารเรียนระหว่างกลางวันกับกลางคืน?
จากนั้นก็จ้องเขม็งไปยังพวกนักเรียนหญิงที่อยู่รอบๆ
?ถ้าเอะอะกันมากนัก กิจกรรมที่อุตส่าห์จัดขึ้นเฉพาะในวันนี้อาจต้องถูกยกเลิกไปก็ได้นะ?
เพียงแค่มองปราดเดียว เหล่านักเรียนหญิงโดยรอบก็ตัวแข็งกันไปหมด
เซโร่ คิริยูเป็นคนน่ากลัวจริงๆ ด้วย
บทที่ 2
(อ๊ะ คิริยูคุงนี่นา...)
ระหว่างที่อ่านหนังสืออยู่ในสวนกลางตอนพักกลางวัน นาเดชิโกะก็เห็นเซโร่เดินไปตามทางเดินเชื่อมตึกด้วยท่าทางรำคาญใจ และเธอก็มองตามไปโดยไม่รู้ตัว
แค่เดินอย่างเดียวเขาก็ดูน่ากลัวแล้วแท้ๆ
(แต่เขายอมช่วยฉันเอาไว้สินะ...)
พอนึกดังนี้ ใจของนาเดชิโกะก็เต้นแรงขึ้นมาทันที
หลังจากตอนนั้น ในขณะที่ยังไม่พ้นวันเซนต์ช็อกโกแลตเดย์ นาเดชิโกะไปตามหาเซโร่ทั้งยังเอาช็อกโกแลตไปด้วยเพราะอยากจะเอ่ยปากขอบคุณให้เป็นเรื่องเป็นราว ...แต่จริงๆ แล้วนั่นอาจเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น
เธอนึกอยากรู้จักเซโร่ให้มากขึ้น
เรื่องที่เซโร่เป็นคนน่ากลัวน่ะไม่จริงหรอก
เพราะเขาได้ช่วยนาเดชิโกะเอาไว้ คนที่น่ากลัวจริงๆ คงไม่มีวันมาช่วยเธอแบบนั้นหรอก เซโร่จะต้องเป็นคนอ่อนโยนที่แกล้งทำตัวน่ากลัวแน่ๆ
พอคิดอย่างนั้นขึ้นมา เธอก็ทนอยู่เฉยไม่ได้ แล้วออกวิ่งไปโดยมีช็อกโกแลตอยู่ในอ้อมกอด
ผลสุดท้าย เธอไม่ได้ให้ช็อกโกแลตกับอิจิโจก็จริง แต่ก็ไม่อยากจะเอาของชิ้นเดียวกันไปให้เซโร่ เพราะมันจะเป็นการเสียมารยาทต่อทั้งเซโร่และอิจิโจ
ดังนั้นในช่วงพักกลางวันของวันนั้น เธอจึงกลับไปที่หอ และวิ่งตรงไปยังห้องทำอาหารซึ่งเปิดให้ใช้ได้ตามใจชอบ แล้วรีบทำขึ้นมาใหม่
ต่อจากนั้น เมื่อเลิกเรียนแล้วก็ตามหาเซโร่ไปทั่วในสภาพเหนื่อยหอบ แต่แม้ว่าจะหาจนเจอแล้วก็ไม่รู้จะเข้าไปทักจังหวะไหนดีจึงคอยดูท่าทีอยู่ ในเมื่อเคยคิดว่าตนขาดความมุ่งมั่น คนที่ตกใจมากที่สุดกับการที่มาทำเรื่องแบบนี้ได้ก็คือตัวนาเดชิโกะเอง
ถึงแม้สิ่งที่ได้รับกลับมาจะเป็นการปฏิเสธอย่างร้ายกาจ แต่เธอก็ไม่ได้เจ็บปวดอย่างที่คิด จริงอยู่ว่าเธอรู้สึกเศร้าบ้าง แต่มันไม่ใช่แบบนั้น
ก็ในตอนนั้นเซโร่ท่าทางจะอาการแย่มาก ต่อให้อีกฝ่ายไม่ใช่นาเดชิโกะก็คงถูกไล่กลับไปแบบนั้นเหมือนกัน เพราะว่าสำหรับเซโร่แล้ว คนที่จัดอยู่ในจำพวก ?ผู้คนทั่วไป? นั้นจะเป็นใครก็คงไม่ต่างกัน
?นาเดชิโกะ รอนานมั้ย เป็นอะไรไปน่ะ นั่งเหม่อเชียว?
?...อ๊ะ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร?
ช่วงพักกลางวันในวันที่อากาศดีๆ การออกจากห้องเรียนมาทานอาหารที่สวนกลางแบบนี้จะสนุกกว่ากันมาก
พวกมาอายะซึ่งทำเวรเก็บข้าวของหลังชั่วโมงเรียนเสร็จแล้วต่างก็มานั่งรายล้อมนาเดชิโกะ และเริ่มแกะหีบห่อใส่อาหารกลางวันของตน
?แต่จะว่าไปแล้ว ไม่นึกเลยว่านาเดชิโกะจะทำเรื่องกล้าหาญชาญชัยแบบนั้นได้ด้วยนะ?
เหตุการณ์ในวันเซนต์ช็อกโกแลตเดย์เมื่อไม่นานมานี้ได้กลายเป็นเหมือน ?ตำนานวีรชน? ในหมู่เพื่อนฝูงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เพราะถึงจะมีนักเรียนที่หาจังหวะแอบหลบกรรมการรักษาระเบียบเพื่อลอบเข้าไปยังหอพระจันทร์อยู่เยอะเกินคาด แต่โดยปกติแล้วนาเดชิโกะจะทำตัวสงบเสงี่ยม ดังนั้นเหล่าเพื่อนฝูงจึงตกใจมากจริงๆ
?ถ้าเพียงแต่คิริยูไม่มาก็อาจทำสำเร็จไปแล้วแท้ๆ?
นาเดชิโกะรู้สึกขอบคุณคิริยูก็จริง แต่ดูเหมือนพวกเพื่อนๆ จะมองต่างจากเธอ
?เนอะ อย่างน้อยในวันช็อกโกแลตเดย์ก็น่าจะยอมมองข้ามไปไม่ใช่เหรอ??
?ที่สำคัญ หมอนั่นเย็นชาจะตายไป?
นาเดชิโกะไม่ค่อยจะชอบเข้าร่วมวงซุบซิบนินทานัก ดังนั้นเธอจึงมักจะไม่รู้เรื่องที่ทุกคนรู้กัน และเธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเซโร่เลย
?นี่ คิริยูคุงน่ะ...ทำไมถึงอยู่ชั้นปีเดียวกับพวกเราล่ะ? รู้สึกว่าเขาจะแก่กว่าเราปีหนึ่งสินะ??
?อ๋อ ฉันได้ยินมาว่าหลังเรียนจบ ม.ต้น เขาก็ป่วยจนต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่ปีหนึ่งน่ะ?
?อ๊ะ แต่ฉันได้ยินคนพูดกันว่าเขาไปเรียนต่างประเทศมาปีหนึ่งนะ?
?เอ๋ ฉันรู้มาต่างจากนี้นะ เห็นว่าเขาหนีออกจากบ้านไปพเนจรล่ะ?
มีข่าวลือเรื่องเขาอยู่มากทีเดียว
?ทะ...ทำไมถึงมีหลายแนวนักล่ะ??
?ก็ไม่มีใครเคยไปถามเขาจริงๆ ล่ะมั้ง??
?และต่อให้ไปถาม เขาก็คงไม่ยอมบอกหรอก?
สรุปคือ
(ไม่มีคนที่เคยคุยกับคิริยูคุงแบบเป็นเรื่องเป็นราวงั้นเหรอ...?)
ทั้งที่ในโรงเรียนมีคนอยู่นับไม่ถ้วนแท้ๆ
แต่กลับไม่มีใครรู้เรื่องของเขาเลย
(เพราะอะไรกัน...?)
ความอยากรู้อยากเห็นของเธอถูกกระตุ้นขึ้นมา
แต่เธอก็พยายามจะลืมมันไป
ถึงกระนั้นก็ตาม
********
(ทะ ทำไมฉันถึงไปมองคิริยูคุงอีกแล้วล่ะ!?)
นาเดชิโกะสะกดเสียงตะโกนภายในใจเอาไว้ และแม้แก้มเธอจะแดงระเรื่อขึ้นมา แต่ก็ไม่อาจจะละสายตาจากชายหนุ่มคนหนึ่งได้
(ฉันจะมาดูรุ่นพี่อิจิโจต่างหากล่ะ...!)
ในช่วงสับเปลี่ยนกันใช้อาคารเรียนทุกๆ ครั้งจะมีนักเรียนมาเฝ้าคอยอย่างล้นหลาม แต่ขณะที่มายืนอยู่กับเหล่าเด็กสาวที่เป็นแฟนๆ ของอิจิโจเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมสายตาของนาเดชิโกะจึงคอยมองตามเซโร่อยู่ตลอด
หน้าที่ของกรรมการรักษาระเบียบคือป้องกันไม่ให้เกิดความวุ่นวาย ระหว่างที่มีการสับเปลี่ยนกันใช้อาคารเรียน
ปกติเซโร่จะไม่มีอารมณ์ทำงานและชอบมาสายอยู่เรื่อย แต่ดูเหมือนวันนี้ยูกิจะเป็นฝ่ายชนะ ภาพร่างเล็กๆ ของยูกิลากเขาให้ตามมาอย่างไม่เต็มใจนั้น เห็นแล้วทำให้อดยิ้มไม่ได้เลย
(ราวกับลูกหมากำลังล้อเล่นกับหมาตัวใหญ่อยู่เลย... คุโรสึซังนี่น่ารักจัง)
ระหว่างที่มองดูและหัวเราะคิกออกมาอย่างไม่รู้ตัว เธอก็เหลือบไปเห็นคนรู้จักอยู่ใกล้ๆ กับพวกเซโร่
?เอ๋...? คาเงยามะคุง...??
เธอเคยเรียนห้องเดียวกับคาเงยามะมาก่อนเมื่อตอน ม.ต้น อาจจะเพราะมีความเป็นผู้นำติดตัวมาตั้งแต่เกิด เขาจึงได้ทำหน้าที่คนประสานงานในชั้นเรียนอยู่เสมอ และรู้สึกว่าตอนนี้จะเป็นกรรมการชั้นปี โดยอยู่ห้องเดียวกับเซโร่และยูกิ
คาเงยามะดูแปลกแยกยังไงชอบกล เมื่อมาอยู่ในภาพการเฝ้าคอยที่มีนักเรียนหญิงมากกว่าอย่างเห็นได้ชัด
?มาช่วยงานกรรมการรักษาระเบียบรึเปล่านะ... เขาเป็นคนมีความรับผิดชอบสูงซะด้วย?
ทันใดนั้นเอง เสียงฮือฮาก็เพิ่มมากขึ้น
?กรี๊ด!?
เมื่อความมืดเข้าปกคลุม ยามกลางคืนอันคึกคักก็ได้มาเยือน
ใครๆ ก็คงอดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าเหล่านักเรียนของไนต์คลาสนั้น ?พิเศษ? ในทุกแง่มุม
พวกรุ่นพี่ทุกคนต่างห่อหุ้มร่างกายด้วยเครื่องแบบสีขาวสะอาดอันต่างจากเดย์คลาส และพากันเข้าไปในอาคารเรียนอย่างสง่างาม โดยไม่ใส่ใจต่อผู้ชม ซึ่งในบรรดานั้นจะมีอยู่กลุ่มหนึ่งที่โดดเด่นยิ่งขึ้นไปอีก ทำให้ความตื่นเต้นของเหล่านักเรียนที่เฝ้าคอยเพิ่มขึ้นตามไปด้วย กรรมการรักษาระเบียบจึงต้องพยายามอย่างหนักในการควบคุมพวกนักเรียนซึ่งทำท่าจะพุ่งพรวดออกไปได้ในวินาทีใดวินาทีหนึ่ง
?กรี๊ด รุ่นพี่ไอดอล หันมาทางนี้หน่อย!?
?รุ่นพี่อิจิโจขา!?
?รุ่นพี่ไอดอล? หรือฮานาบุสะ ไอโด้ยิ้มแย้มพลางตอบสนองต่อเสียงต้อนรับอย่างสดชื่น อิจิโจเองก็มีรอยยิ้มเบิกบานขณะที่เดินตรงไปยังอาคารเรียน
(อ๊ะ...)
นาเดชิโกะเพิ่งจะสังเกตเห็นในตอนนั้น
(รุ่นพี่อิจิโจ... ไม่ได้มองใครอยู่เลย...)
เพราะว่ามองดูด้วยความเยือกเย็นกว่าปกติจึงได้เห็นความเป็นจริงข้อนี้
ทั้งที่อิจิโจโปรยยิ้มไปทั่วแบบนั้น แต่กลับไม่สบตากับใครเลย
นาเดชิโกะถึงกับนิ่งอึ้งไปทันที
อิจิโจไม่เคยทักทาย หรือปฏิบัติต่อใครในเดย์คลาสเป็นพิเศษ และจะไม่ยอมสบตาใครด้วย ถึงแม้นั่นจะดูยุติธรรมมากก็เถอะ
(...เขาใจดีซะจนรู้สึกเหมือนอยู่ห่างไกลเหลือเกิน...)
เขาเป็นดั่งรูปปั้นพระแม่ ซึ่งอยู่เบื้องหน้า...ทว่าไม่อาจจะเข้าไปสัมผัสได้โดยเด็ดขาด...
?นาเดชิโกะ นาเดชิโกะ??
เมื่อถูกเพื่อนเรียก เธอก็ได้สติ รอบตัวเธอเงียบเชียบ ดูเหมือนนักเรียนส่วนใหญ่จะกลับกันไปแล้ว
?เป็นอะไรไปเหรอ? ทุกคนกลับกันไปหมดแล้วนะ จะกลับกันรึยัง??
?อืม... ขอโทษที ฉันมัวคิดเรื่อยเปื่อยไปหน่อย?
เธอตอบพร้อมกับลนลานปั้นหน้ายิ้ม
นี่เป็นครั้งแรกที่เธอมัวหมกมุ่นอยู่กับการใช้ความคิด ทั้งที่มาเฝ้าคอยพวกไนต์คลาส
********
?รู้สึกเหมือนความคิดในหัวจะยุ่งเหยิงไปหมด...?
นาเดชิโกะถอนหายใจเฮือกใหญ่
พักหลังนี่มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายหลายอย่าง ทำให้เธอรู้สึกเป็นกังวลและไม่สบายใจ เพราะเหมือนกับว่าความรู้สึกของตัวเธอเองเท่านั้นที่ตามไม่ทัน
พอตกกลางคืน นาเดชิโกะมองออกไปข้างนอกห้อง แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง
?เอ๋...!??
อยู่ๆ หัวใจของนาเดชิโกะก็เริ่มเต้นโครมคราม เธอหยุดตัวเองไม่ให้ยื่นตัวออกจากหน้าต่างได้อย่างหวุดหวิดทีเดียว
ใต้ต้นไม้ที่มองเห็นได้จากหอนั้นมีเซโร่อยู่
ถ้าดูจากเวลาแล้ว เขาคงกำลังเดินยามตามหน้าที่กรรมการรักษาระเบียบ แต่อาจเป็นเพราะขี้เกียจหรือรำคาญใจ เขาจึงมานั่งเฉยอยู่ตรงโคนต้นไม้ ดวงตาของนาเดชิโกะจับจ้องไปยังเซโร่อย่างไม่อาจละสายตาได้ ไม่รู้เพราะอะไรชีพจรเธอถึงเต้นแรงจนคิดว่าหัวใจอาจจะใช้การไม่ได้อีก แก้มก็ร้อนผ่าว และได้แต่จ้องมองไปโดยลืมกระทั่งการหายใจ
แสงจันทร์ส่องต้องใบหน้าด้านข้างของเขา
คิ้วบางๆ กับดวงตาเรียวยาวดูแล้วสบายตา ส่วนปากนั้นบ่งบอกถึงความเด็ดเดี่ยว
ผมสีอ่อนยาวสลวยดูน่าจะปลิวไปตามสายลมอ่อนๆ ได้โดยง่าย แต่ร่างกายที่ดูผอมบางกลับได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีเกินคาด แขนคู่นั้นสามารถรับเด็กสาวทั้งคนเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย
?เขากำลังคิดอะไรอยู่รึเปล่านะ...?
เซโร่นั่งพิงต้นไม้และจ้องมองไปยังจุดหนึ่งโดยไม่ยอมขยับเขยื้อน
เท่าที่นาเดชิโกะเห็นมา เซโร่จะอยู่ตามลำพังเสมอ เธอแทบจะไม่เคยเห็นเขาพูดคุยเลย จะมีข้อยกเว้นก็แต่กับยูกิที่เป็นกรรมการรักษาระเบียบเหมือนเขา กับซาโยริ วาคาบะที่เป็นเพื่อนยูกิ และหัวหน้าหอชายเท่านั้น แต่เธอไม่เห็นใครที่เป็น ?เพื่อนของเซโร่? เลย
คำว่าโดดเดี่ยวได้ผุดขึ้นมาในสมอง
(ได้ยินมาว่าเขาเป็นลูกชายบุญธรรมของผู้อำนวยการนี่นา... คุโรสึซังก็เป็นลูกสาวบุญธรรมสินะ ...เพราะอย่างนั้นถึงได้สนิทกันมั้ง เขาพูดคุยกับคุโรสึซังได้ตามปกติด้วย)
คิดแล้วนาเดชิโกะก็นึกอิจฉา
ไม่ต้องถึงกับสนิทสนมกันขนาดยูกิหรอก แค่ได้คุยกับเซโร่ก็พอแล้ว
ถึงจะไม่รู้ว่าเข้าไปทักแล้วจะคุยเรื่องอะไรกับเขาดีก็เถอะ
เธอเพียงแต่อยากคุยด้วย อยากให้เขามองดูเธอบ้าง ไม่ใช่พอใจแค่การเฝ้ามอง โดยไม่ได้อยู่ในสายตาอีกฝ่าย เหมือนในกรณีของอิจิโจ
นาเดชิโกะเองก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมถึงได้มีความรู้สึกแรงกล้าขนาดนั้น แต่เธอมีความรู้สึกว่าจะต้องรีบแล้ว
คงไม่เข้าท่านักที่จะพูดแบบนี้กับผู้ชาย แต่ใบหน้าด้านข้างของเซโร่ผู้นั่งพิงต้นไม้และมองขึ้นไปบนท้องฟ้านั้นดูสวยงามและว่างเปล่า
(ราวกับจะละลายหายไปในแสงจันทร์เลย...)
ลองตัดสินใจเข้าไปทักดูดีมั้ยนะ
พอคิดได้แบบนั้น มาอายะก็ออกมาจากห้องอาบน้ำ
?เกิดอะไรขึ้นเหรอนาเดชิโกะ มองออกไปข้างนอกตลอดเลย มีแมวหลงมารึไง??
?เปล่าหรอก ไม่มีอะไร?
?อ๊ะ จริงสิ ฉันได้ข่าวมาว่ารุ่นพี่อิจิโจชอบอ่านการ์ตูนมากเลยนะ เธอรู้รึเปล่า??
?ไม่เลย...?
?รุ่นพี่อิจิโจดูเป็นคนสบายๆ ดีเนอะ แบบว่าทำดีต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกันน่ะ?
เจ้าชายใน ?ซีรี่ส์เจ้าหญิงชิรายามิ? นั้นไม่อ่านการ์ตูน และจะไม่มีทางยิ้มให้กับใครก็ได้ คนที่เขาทะนุถนอมและปกป้องจนถึงที่สุดมีเพียงเจ้าหญิงอันเป็นที่รักคนเดียวเท่านั้น
(...งั้นเหรอ รุ่นพี่อิจิโจไม่ใช่ ?เจ้าชาย? สินะ...)
เธอหลงใหลก็เพราะนั่นเป็นนิยายเรื่องที่ชอบมาก
เมื่อหลงใหลในความรักอย่างที่เขียนเอาไว้ ก็หลงใหลเจ้าชายในเรื่อง แล้วจึงหลงใหลอิจิโจซึ่งเหมือนกับเจ้าชายไปด้วย
แต่อิจิโจก็ไม่ใช่เจ้าชายคนนั้น
?อา จริงด้วย...?
ความจริงเข้ากระทบใจเธออย่างแรง
(ฉันเข้าใจผิดไป...)
ถ้าเป็นตัวเธอก่อนหน้านี้คงจะต้องช็อกอย่างแรงทีเดียว แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก
?มีอะไรเหรอ??
?เปล่าจ้ะ ไม่มีอะไร?
?เหรอ? อ๊ะ จริงด้วยนาเดชิโกะ ดูนี่สิ ชุดสำหรับงานเต้นรำคราวนี้มาถึงแล้วล่ะ!?
มาอายะโชว์ชุดที่วางแผ่อยู่บนเตียงให้นาเดชิโกะดู มาอายะจะเหมาะกับชุดที่มีสีเข้มๆ ดังนั้นหลังจากปรึกษากับทุกคนแล้วจึงได้แนะนำให้เลือกชุดโทนสีแดงเก๋ๆ
?ว้าว สีสวยจัง! ชุดนี้ต้องเหมาะแน่นอนเลยมาอายะ! ว้าย ดูเป็นผู้ใหญ่มาก?
?งั้นเหรอ? ฮึๆ ฉันจะถ่ายรูปแล้วส่งไปให้แฟนดูด้วยล่ะ จะอวดให้ดูความงามของเรียวขาที่มองเห็นผ่านรอยผ่าซะเลย?
?งั้นฉันจะถ่ายรูปให้มาอายะเองนะ!?
?ถ่ายให้ออกมาสวยๆ ล่ะ??
มาอายะยิ้มเขินๆ และนาเดชิโกะก็ตอบไปด้วยรอยยิ้มกวนๆ
?ให้ฉันจัดการเอง!?
?นี่ แล้วชุดของนาเดชิโกะมาถึงรึยัง? ขอดูบ้างสิ?
?เพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้แหละ รอเดี๋ยวนะ ฉันจะไปเอามา?
นาเดชิโกะชำเลืองมองไปยังนอกหน้าต่างอีกครั้งหนึ่ง
ยูกิเจอตัวเซโร่แล้ว และกำลังลากตัวเขาไปอยู่พอดี
เธอรู้สึกโล่งใจ...แต่ก็นึกเสียดายนิดๆ
นาเดชิโกะเบือนสายตาจากหน้าต่าง แล้วเอาชุดที่แขวนไว้ในตู้ออกมา
?นี่ไงล่ะ?
มาอายะยิ้มกว้างให้กับชุดที่นาเดชิโกะวางแผ่ให้ดูบนเตียง
?หืม สีน่ารักดีนะ! อื้อ เข้ากับอิมเมจของนาเดชิโกะเป๊ะเลย!?
ชุดที่นาเดชิโกะเลือกนั้นมีพื้นเป็นสีเขียวอ่อน ตรงส่วนแขนเป็นผ้าชีฟอง และในความน่ารักก็มีความเป็นผู้ใหญ่เจืออยู่เล็กน้อย
?แต่ผิดคาดนิดๆ นะ?
?เอ๊ะ??
มาอายะหยิบชุดของนาเดชิโกะขึ้นมาแล้วพูดพลางเอาชุดทาบตัวนาเดชิโกะไปด้วย
?อืม... นาเดชิโกะน่ะมีนิสัยชอบทำตัวให้ดูจืดๆ เกินความจำเป็น หรือทำให้ดูด้อยกว่าที่ควรใช่มั้ยล่ะ?
โทนสีที่ได้จากผ้าโปร่งสีเขียวอ่อนซึ่งซ้อนอยู่เหนือสีเขียวอมเหลืองนั้นดูสดใส มันช่วยขับความเรียบร้อยของนาเดชิโกะให้ดูเด่นจึงนับว่าเข้ากันมาก
?เพราะฉะนั้นฉันเลยคิดว่านี่เป็นแนวโน้มที่ดีไงล่ะ?
?...งะ งั้นเหรอ??
นาเดชิโกะรู้สึกเขินๆ เลยมองลงไปยังชุดที่ทาบตัวอยู่
เหตุผลที่เธอเลือกสีนี้ ไม่แน่อาจเป็นเพราะ.....
-----------
ในเล่มนี้จะถูกแบ่งออกเป็นสามตอนนะคะ สำหรับตอนที่นำมาให้อ่านเป็นตัวอย่างนั้น เป็นเพียงตอนเล็กๆ ที่รวมอยู่้ด้วยค่ะ หากอยากรู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงของเซโร่ และอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในอดีตกันแน่ต้องติดตามกันในเล่มค่ะ แฟนๆ แวมไพร์ไนท์ไม่ควรพลาด สามารถหาซื้อหนังสือได้ง่ายๆ ที่ร้่านหนังสือชั้นนำทั่วไป และเว็บไซต์ค่ะ http://www.bongkoch.com/catalog/product ... ts_id=6833