เรื่องย่อ
ชิบุยะ ยูริ กลับมายังโลกปัจจุบันของตัวเองได้แล้ว แต่ก็มีเหตุให้ต้องถูกดึงกลับไปยังโลกปีศาจอีกครั้ง ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดก็ตาม แต่ครั้งนี้เขาก็มีหน้าที่สำคัญในการพิทักษ์เผ่าพันธุ์ปีศาจไม่ให้ถูกชนชาติอื่นรุกรานเพราะความอ่อนแอของราชาปีศาจองค์ใหม่ หรือก็คือตัวเขาเอง ด้วยการตามหาดาบมารมอร์กิฟที่ทรงอานุภาพและเป็นที่เล่าลือซึ่งสูญหายไปนานแล้ว แต่การออกเดินทางครั้งนี้กลับมีเรื่องวุ่นวายติดตามมามากมาย โดยเฉพาะคู่หมั้นอย่างไม่ตั้งใจที่ดันแอบติดตามมาด้วย!
บทที่ 1
สุดท้ายผมก็ลืมไม่ลงจนตั้งกลุ่มผู้สนใจกีฬาเบสบอลขึ้นจนได้
เป้าหมายของเราคือเป็นหนึ่งในกีฬาเบสบอลญี่ปุ่น โดยมี ?เสียงปรบมือแบบรหัสมอร์สที่โตเกียวโดม!? เป็นคติพจน์
?นักข่าวช่องเคเบิลทีวีจ่อไมค์มาที่ฉัน แล้วถามว่า อะไรจุดประกายให้คุณหันมาจับเบสบอลอีกครั้งหลังจากเลิกราไปแล้วครับ??
ผมพูดเสียงดังแบบที่น่าจะได้ยินไปถึงอีกฝากฝั่งของประตู ขณะที่ถังน้ำแปะโฆษณายาแก้ปวดยี่ห้อ Ceron ส่งเสียงดังก๊อก
?เฮ้อ สวรรค์ สวรรค์ แถมเขายังพูดด้วยนะว่า สุดท้ายนี้ผมขอขอบคุณกัปตันทีมสิงห์สำอาง คุณชิบุยะกำไร ฮาราจูกุขาดทุน ด้วยนะครับ? เหลือเชื่อมั้ย? ถึงจะเป็นช่องเคเบิ้ลแต่เขาก็เป็นนักข่าวทีวีไม่ใช่เหรอ พูดในเรื่องที่ฉันคิดมากสุดๆ แพร่ภาพไปทั่วประเทศได้ไงฟะ นี่ นายฟังฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย มุราตะ เคน?
ก๊อก
?ช่องเคเบิ้ลเขาฉายให้คนแถวนี้ดูเท่านั้นแหละน่า?
?ถึงงั้นก็เหอะ?
อาจเพื่อไม่ให้ถูกกลบด้วยเสียงน้ำ มุราตะจึงตอบด้วยน้ำเสียงราวกับตะโกน
?ชื่อชิบุยะกำไร ฮาราจูกุขาดทุน ก็ไม่เห็นเสียหายตรงไหนนี่หว่า! อย่างกับชื่อหูคู่นักแสดงตลกแน่ะ?
?อย่างอุตจังนันจังน่ะเหรอ??
?เออดิ แล้วก็ออลฮันชินเคียวจิน ด้วย?
?เฮ้ย นายหุบปากไปเลยนะ คิดว่าฉันดีใจเรอะไงที่ถูกเหมารวมกับไจแอนท์หรือฮันชิน!? อย่างฉันต้อง PACIFIC LEAGUE เซ่ ก็ฉันอยู่มหาสมุทรแปซิฟิกมาตั้งแต่เกิดเลยนี่นา?
?คนที่บอกจะให้ฉันลิ้มรสชาติของ PACIFIC LEAGUE อันเร่าร้อนนั่นคือนายไม่ใช่เรอะ? แล้วไหงยังนั่งแช่น้ำร้อนเอ้อระเหยอยู่อีกล่ะ นี่เราจะทันดูเปิดเกมตอนบ่ายโมงจริงง่ะ จะเป็นมิยางาวะ ไดซึเกะ ฮานาโกะ เซโตะเตนยะวังยะ ชิบุยะกำไร ฮาราจูกุขาดทุน หรืออะไรก็ช่างเถอะ?
?.....มุราตะ เคน จริงๆ นายอายุเท่าไหร่กันแน่เนี่ย??
ใช่ ชื่อของผมคือชิบุยะ ยูริ และไม่ใช่ยูริที่แปลว่าร่ำรวย อ่อนโยน หรือสุขสบาย ตลอดสิบห้าปีที่เกิดมา ผมต้องขื่นขมเพราะชื่อนี้มานักต่อนัก
พ่อเป็นนายธนาคารจึงตั้งชื่อแบบนี้ให้ลูกชาย เพราะคิดถึงแต่เรื่องอัตราดอกเบี้ย ผมนึกแค้นพ่อแม่ในเรื่องนั้นมาตลอด แม้สุดท้ายผมจะรู้ว่า คนตั้งชื่อคือหนุ่มที่ให้แม่อาศัยรถแท็กซี่ตอนใกล้คลอดรอมร่อ แต่...คนที่เลือกตัวคันจิก็ยังเป็นพ่ออยู่ดี
หากจะถามถึงชีวิตผมในช่วงหลายสัปดาห์นี้ ในวันอาทิตย์ หลังจากซ้อมเบสบอลตั้งแต่เช้า ผมมักเพลิดเพลินกับการแช่น้ำร้อนราคาพิเศษสำหรับช่วงกลางวัน ในโรงอาบน้ำสาธารณะใกล้สนามกีฬาประชาชน แล้วจึงรีบไปเชียร์เบสบอลที่เซบุโดม เรียกได้ว่ามีวิถีชีวิตไม่ต่างกับแฟนเบสบอลรุ่นคุณลุง และในวันนี้ ผมก็มีแผนที่จะลากมุราตะไปด้วย เพื่อเพิ่มจำนวนแฟนคลับของ PACIFIC LEAGUE ขึ้นมาอีกสักหนึ่งคน
มุราตะ เคน เจ้าแว่นที่เคยเรียนห้องเดียวกันช่วง ม.2 และ ม.3 เราเจอกันอีกครั้งเมื่อประมาณหนึ่งเดือนก่อน ในสถานที่แปลกๆ ที่เรียกว่าห้องน้ำสาธารณะ ผม GO! สู่โลกต่างพิภพผ่านคอห่านแบบตะวันตก ผมเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์ที่ไม่อาจคิดเป็นอื่นได้นอกจากความฝัน และได้รับรู้ความจริงอันน่าตกตะลึงเกี่ยวกับการกำเนิดของตน
เหมือนในปาร์ตี้จับคู่สุดครื้นเครง ทุกคนถือตะเกียบไม้แบบใช้แล้วทิ้งไว้ในมือข้างหนึ่ง แล้วร้องว่า
?ราชาคือใครเอ่ย?
ก็ผมไง
เพราะผมเป็นเจ้าของหนึ่งประเทศ หนึ่งปราสาท ทั้งที่เป็นหนุ่มน้อยวัยสิบห้า
ซ้ำยังไม่ใช่ราชาธรรมดาทั่วไปแม้จะเรียกว่าราชาก็ตาม ถึงผมอาจสู้โค้ชโอ ของทีม Fukuoka daiei hawks ผู้รักษาสถิติโลกไม่ได้ แต่ฐานะทางสังคมของผมก็เยี่ยมยอด ทั้งที่ผมน่าจะเป็นเด็กหนุ่มมัธยมปลายในเกณฑ์เฉลี่ยทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นหุ่นที่แสนธรรมดา หน้าตาที่พอไปวัดไปวาได้ รวมถึงระดับมันสมอง แต่.....
ผมคนนี้กลับเป็นถึง ราชาปีศาจ
ถูกเรียกไปยังอีกโลกหนึ่งแบบไม่ทันตั้งตัว ผู้คนที่รายล้อมล้วนรูปงามบาดตา ทั้งยังบอกว่านับแต่วันนี้ไปท่านคือราชาปีศาจ ไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่านี่เป็นความฝัน รวมทั้งผมด้วย ทว่าเครื่องรางที่ได้รับมาจากโลกนั้นกลับห้อยต่องแต่งอยู่ที่คอของตัวเองซึ่งลืมตาตื่น
ผมลองกำหินขนาดเท่าเหรียญห้าร้อยเยนซึ่งยังคงแกว่งอยู่ที่หน้าอกมาตลอดนับแต่วันนั้น สีฟ้าเข้มยิ่งกว่าท้องฟ้าบนกรอบที่ทำจากเงิน ศิลาเวทสี Lions Blue อุทธรณ์ว่ามันไม่ใช่ความฝัน
ผมเกิดมาพร้อมกับดวงจิตราชาปีศาจ และสัญญาว่าจะปกป้องดินแดนนั้น
ผมได้สัญญาไปแล้ว
?ชิบุยะ ชิ-บุ-ยะ อันที่จริงตอนนี้เราควรเปลี่ยนรถไฟที่สถานีโดโคโระซาวาชิได้แล้วนะ?
?ก็บอกว่าไม่-เป็น-ไรไงเล่า ถ้าไม่แวะร้านสะดวกซื้อก็มีเวลาเหลือเฟือที่จะไปทันดู day game เทอมนี้ แล้วฉันจะนั่งพากย์ให้ฟังเป็นฉากๆ ตั้งแต่ช่วงซ้อมก่อนเริ่มการแข่งเลย?
?ฉันจะไปรอข้างนอก นายรีบหน่อยแล้วกัน?
?จ้า จ้า?
ไม่รู้จักความเจ๋งของโรงอาบน้ำสาธารณะ หมอนั่นไม่ควรได้ชื่อว่าเป็นคนญี่ปุ่นเลย ผมจุ่มตัวลงในอ่างน้ำร้อนจนถึงจมูก ตั้งใจจะขึ้นเมื่อนับเลขครบร้อย กระแสน้ำไหลเอื่อยผ่านหน้าผม จากซ้ายไปขวา อย่างช้าๆ ช้าๆ
หืม?
ทำไมอ่างอาบน้ำสาธารณะถึงมีกระแสน้ำที่ไหลไปในทิศเดียวกันล่ะ?
ผมหมุนคอไปทางขวามืออย่างหวาดระแวง เห็นด้วยกับเสียงค้านในใจที่ส่งสัญญาณเตือนภัย ทางนั้นเป็นกำแพง กระเบื้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสสีฟ้าอ่อนกับยาแนวสีขาว แผ่กว้างอย่างเป็นระเบียบราวกับแผนผังเมืองเฮอันเกียว โดยมีวงกลมสีดำขนาดใหญ่เท่ากำปั้นอยู่ใจกลาง
?.....วงกลมสีดำ.....มันเป็นรูนี่!??
ปลายทางของกระแสน้ำคือที่นั่น
น้ำร้อนที่ไหลเชี่ยวขึ้นจากหลายวินาทีก่อนอย่างเห็นได้ชัดถูกดูดเข้าไปในรูนั้นอย่างไม่หยุดยั้ง
ผมพยายามบอกให้ใครบางคนรู้จึงลุกขึ้นโดยลืมปิดบังส่วนหน้า แต่โรงอาบน้ำชายในตอนกลางวันแสกๆ กลับมีสภาพเหมือนการเช่าแบบผูกขาด ไม่มีทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ และคนชรา
?เฮ้ เ???ฮ้ มุราตะ! พนักงานร้าน ช่วยเรียกพนักงานร้านมาที!?
ขณะยืนขึ้นและย่อตัวลงอย่างไร้ความหมายซ้ำไปมา ผมก็คิดขึ้นมาได้ว่า เฮ้ย เดี๋ยว นี่ไม่ใช่ท่าทางการขอให้คนอื่นช่วยสักหน่อย
?มุราตะคุง นายไปไหนแล้วน่ะ!? มุราตะ เคนซั?ง! ช่วยเรียกคนเฝ้าร้านให้ที เอ๊ย ไม่ใช่สิ ช่วยเรียกให้หน่อยคร้าบ! ในอ่างน้ำร้อนมีรูครับ น้ำร้อนไหลลงรูหมดแล้วคร้าบผม?
แต่ก็ไม่มีใครมา
นี่ไม่ใช่ความผิดเราสักหน่อย ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้กลับไปที่ห้องแต่งตัวดีกว่า ใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วค่อยบอกตอนขากลับว่า ?ดูเหมือนอ่างน้ำร้อนจะรั่วนะครับ? ก็ได้นี่ ถ้าเราเอะอะโวยวายตอนนี้ แล้วเกิดโดนสอบสวนขึ้นมาล่ะจะทำยังไง? นอกจากจะไปไม่ทันดูเกม เขาอาจหาว่าเราเป็นคนทำพังก็ได้ ดีไม่ดี เราอาจต้องกินข้าวแดงในคุก
เมื่อเผลอหันไปมองรู ผมอาจคิดไปเอง แต่ดูเหมือนมันจะใหญ่ขึ้นกว่าเมื่อครู่ พระเจ้า ลูกช้างควรทำยังไงดี ช่วยบอกคำตอบที่ถูกต้องแก่ลูกช้างด้วยเถอะ แต่บางทีการขอคำปรึกษาจากพระเจ้าอาจไม่เข้าท่าสำหรับสถานะที่เรียกว่าราชาปีศาจก็ได้ เช่นนั้นแล้ว ผมจึงหันกลับไปมองจิตรกรรมฝาผนังขนาดมโหฬารที่เบื้องหลังเพื่อขอแบ่งพลังจากภูเขาไฟฟูจิอันศักดิ์สิทธิ์ ที่พึ่งทางใจของคนญี่ปุ่น
แต่กลับปรากฏรูปฮันจิโร่แห่งฮาโกเนะฮาจิริ โปรยยิ้มในชุดธุดงค์ ซึ่งไม่ว่าจะขออะไรก็ดูเหมือนจะถูกปฏิเสธไปเสียหมด
?บ้าจริง ภาพฝาผนังโรงอาบน้ำสาธารณะสมัยนี้นี่...! ขอโทษนะครับ แต่ถ้าปล่อยให้น้ำร้อนไหลออกไปแบบนี้แล้วมันซึมเข้าเสาเข็มหรือฐานตึกจนกร่อนแล้วถล่มลงมาจะกลายเป็นใหญ่นะครับ! มีใครอยู่มั้ยครับ มี-ใคร-อยู่-มั้ย?
ฟังตัวเองพูดก็ชักจะกลัว ยังไงผมก็ต้องหยุดกระแสน้ำนี้ไว้ก่อน
แม้พยายามหาบางอย่างมาอุดรู แต่รอบตัวกลับมีเพียงถังน้ำกับเก้าอี้ และเมื่อผมนึกถึงสบู่ ที่เจอก็กลับมีแต่ขวดครีมอาบน้ำ
สิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวผมตอนนั้นคือเรื่องราวของเด็กชายที่อุดรูรั่วของทำนบกั้นน้ำด้วยแขน เพื่อปกป้องไม่ให้น้ำท่วมหมู่บ้าน การช่วยผู้คนด้วยชีวิตของตนเอง เกร็ดตำนานที่ไม่อาจเล่าโดยปราศจากน้ำตา
เอาไงดี? เราจะเสียบมือเข้าไปเหรอ?
?เอาน่า แหม ใช่ว่าถึงตายสักหน่อย...ฮึ้บ!??
เมื่อกลั้นใจเสียบมือขวาเข้าไป กระเบื้องก็แตกออก แรงกระแทกนั้นทำให้รูขยายใหญ่ขึ้นเกือบเท่าตัว แบบนี้เราก็กลายเป็น ?ตัวการ? น่ะสิ!? ผมลองใช้มือซ้ายอุดเข้าไปด้วยอย่างลนลาน แต่นอกจากการรั่วจะไม่บรรเทาลงแล้ว ซ้ำร้าย มันยังเชี่ยวขึ้นจนตัวผมแทบปลิว ด้วยแรงของหลอดสุญญากาศ ผมแทบจะถูกสูบเข้าไปข้างใน เป็นไปไม่ได้ เด็กหนุ่ม ม.ปลาย รูปร่างในเกณฑ์เฉลี่ยที่เติบโตสมวัย ไม่มีทางถูกน้ำในอ่างพัดไปจริงๆ อยู่แล้ว.....
แต่ เมื่อก่อนเราก็เคยถูกพัดไปครั้งหนึ่งแล้วไม่ใช่เหรอ?
?อีกแล้ว!??
ผมถูกดูดเข้าไปในรูกระเบื้อง ในสภาพที่เหมือนข้อมือทั้งสองถูกมัดอย่างแน่นหนา ไม่นะ เรื่องแบบนั้น มันไม่ถูกหลักฟิสิกส์เอาซะเลย แล้วก็ไม่เป็นไปตามหลักชีววิทยาด้วย ขนาดคิดถึงทฤษฎีโลกร้อนก็ยังไม่สมเหตุสมผลสักนิด แม้แต่ Saltimbanco ก็ยังทำไม่ได้เลยเนี่ยนะ!
เป็นไปดังคาด ทัวร์จักรวาลที่เหมือนกับในวันนั้น
นี่ พี่ฮะ
มีอะไรเหรอ น้องพี่?
ร่างกายมนุษย์เนี่ย ถ้า ?วาร์ป? มันจะเป็นยังไงหรือฮะ?
หา!?
ก็อีกไม่นาน มนุษยชาติจะสร้างยานอวกาศที่เจ๋งพอจะไปเยือนดาวเคราะห์ดวงอื่นใช่ม้า? อย่างในเรื่อง Star Wars, Star Trek แล้วก็ Red Dwarf ไง งั้นถ้าเราไม่ฝึกร่างกายให้พร้อมก่อนถึงเวลานั้นแล้วเกิดอ้วกขึ้นมาระหว่างวาร์ปก็ขายหน้าชาวบ้านแย่น่ะสิ?
นี่นายเพี้ยนหรือเปล่าเนี่ย!? ชอบพูดเรื่องที่เหมือนความฝันอยู่เรื่อยเลยนะ บอกแล้วไง ถ้าว่างจัดจนคิดเรื่องพรรค์นั้นได้ สู้เอาเวลามาท่องศัพท์ภาษาอังกฤษให้ได้อีกสักคำดีกว่า ก็เป็นซะอย่างนั้นไง คะแนนถึงได้ห่วยนัก เมื่ออาทิตย์ก่อนเจอโอคามุระที่เคยเป็นครูประจำชั้นของพี่ เขาหัวเราะแล้วบอกว่า ?ดูไม่ออกเลยว่าเป็นพี่น้องคลานตามกันมา? ด้วยนะ เครื่องเคลื่อนย้ายในพริบตาน่ะ มันไม่พัฒนาขึ้นในในช่วงที่เรายังมีชีวิตอยู่หรอก ห่วงเรื่องนั้นไปก็เสียเวลาเปล่า! เราไม่จำเป็นต้องฝึกวาร์ปหรอก!
ถึงพี่จะพูดแบบนั้น แต่ยังไงเราก็ควรฝึกจริงๆ ด้วย
ก็เราต้องเคลื่อนย้ายในพริบตาแบบนี้จริงๆ ตั้งหลายครั้งแล้วนี่นา แถมยังไม่รู้ว่าจะจัดการกับของที่ขย้อนออกมายังไง เพราะไม่มีเวลาให้หยิบถุงใส่อาเจียนด้วย
แม้จะลืมตาขึ้นมาในสถานที่ซึ่งต่างจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิง ผมก็ไม่มีอาการสติแตก
เราคงถูกเรียกมาอีกแล้วมั้งเนี่ย?
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราถูกน้ำพัดมายังโลกต่างพิภพ เพียงแต่ครั้งนี้ไม่ใช่จากส้วมสาธารณะเท่านั้น พระเอกผู้หลงเข้ามาในโลกแห่งดาบและเวทมนตร์ สร้างวีรกรรมในฐานะผู้กล้า เป็นเรื่องที่มีอยู่ดาษดื่น แต่ในกรณีของผมจะพิสดารสักนิดก็ตรงกำหนดให้ตัวละครมีอาชีพเป็น ?ราชาปีศาจ?
ทัศนวิสัยยังไม่แจ่มชัดโดยมีด้านหนึ่งเป็นสีเทา ร่างกายที่นอนหงายเคลื่อนไหวโอนเอนราวกับแมงกะพรุน ทั้งที่หลังรู้สึกอุ่นสบายแต่ช่วงอกกับท้องกลับรู้สึกหนาววูบวาบ สองมือที่น่าจะอุดรูอ่างอาบน้ำประสานกันโดยมีเพียงนิ้วชี้ที่ตั้งขึ้น นี่เรากำลังร่ายเวทนินจา หรือกำลังตั้งท่าจะจิ้มบั้นท้ายใครเนี่ย
นี่ผมพยายามอุดรูอะไรอยู่กันแน่...
ที่เห็นเป็นสีเทาคือเพดานสูง เมื่อกวาดตามองไปรอบๆ จึงเจอเรือสำเภากับต้นปาล์มที่นำมาวางไว้อย่างจงใจ คล้ายกับซัมเมอร์แลนด์ที่เคยไปในงานวันเด็กประจำเมืองเมื่อสมัยก่อน และดูเหมือนผมจะหมดสติและลอยอยู่ใจกลางสระน้ำอุ่น
เมื่อลองลุกขึ้นอย่างระมัดระวังก็พบว่าฝ่าเท้าเอื้อมถึงก้นสระ ระดับน้ำอยู่เหนือสะดือเล็กน้อย เป็นความลึกที่เหมาะสำหรับเด็ก คนหลายคนเบียดตัวเข้าหากันในจุดที่ห่างออกไป บางทีอาจเพราะกลัวสีผมของผมก็เป็นได้ บนโลกใบนี้ เส้นผมและนัยน์ตาสีดำเป็นสิ่งที่หายากยิ่ง อันจะเกิดขึ้นเฉพาะในหมู่เผ่าปีศาจ ดังนั้นมนุษย์ส่วนใหญ่จึงหวาดกลัวด้วยถือเป็นลางร้าย
มันคือความอัปมงคลมากกว่าลางร้าย
และเป็นความอุบาทว์ชาติชั่วมากกว่าจะเป็นความอัปมงคล
ที่น่าเศร้าคือ ที่นี่แบ่งแยกเผ่าพันธุ์กันอย่างสุดขั้ว ปีศาจกับมนุษย์เป็นปรปักษ์ต่อกัน มนุษย์หวั่นเกรงเผ่าปีศาจจนต้องชิงจู่โจม ส่วนเผ่าปีศาจก็เกลียดชังและดูแคลนมนุษย์ ผมอยากทำให้สถานการณ์นั้นเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้นบ้างจึงประกาศตนว่าจะเป็นราชา
?เอ่อ ไม่เป็นไรนะ ผมไม่คิดจะทำอะไรหรอกครับ ถ้าจะถามว่าเป็นผู้ชายแบบไหน สำหรับสาวๆ แล้ว ผมจัดอยู่ในกลุ่มไร้พิษภัยทั้งกับคนและสัตว์เลี้ยงเลยล่ะ?
ถึงจะเป็นราชาที่อุดมการณ์ลุกโชนแค่ไหน แต่คำพูดก็ไร้น้ำหนักเมื่ออยู่ในชุดวันเกิดกลางสระน้ำ
?แล้วผมก็ไม่ได้ป่วยทางจิต ประเภทชอบโชว์ด้วย?
ถึงจะดูไม่ออกเพราะพวกเขาแช่น้ำถึงระดับไหล่ แต่อากัปกิริยาที่เอียงอายทำให้ผมเข้าใจว่าที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งคือกลุ่มผู้หญิง พี่สาวผมสีส้มที่อยู่ใกล้ผมที่สุดในหมู่สาวทั้งห้า ไม่สิ หกคน ถามขึ้นด้วยเสียงแหบๆ แบบนักร้องเพลงแจ๊ส
?.....ฝ่าบาท??
?เอ๋??
ผมอดดีใจไม่ได้
คนที่เรียกผมว่า ?ฝ่าบาท? หลังจากเห็นเส้นผมสีดำแบบคนญี่ปุ่นของผม มีเพียงเผ่าปีศาจเท่านั้น สรุปคือพวกหล่อนเป็นหนึ่งในสมาชิกของเผ่าปีศาจ และหมายความว่าที่นี่คือที่ใดที่หนึ่งในอาณาจักรปีศาจ สาเหตุที่ดีใจก็เพราะคราวก่อนผมกระเด็นตกไปนอกพรมแดน โดนกลุ่มคนในหมู่บ้านรุมกันขว้างก้อนหิน และไล่ต้อนด้วยจอบกับเสียม เรียกได้ว่าเป็นงานเลี้ยงต้อนรับที่น่าสมเพช
?ค่อยยังชั่วหน่อย! ที่คราวนี้ตกลงมาถูกที่! ถึงจะแต่งตัววาบหวิวไปนิดก็เหอะ.....เอ่อ ใครมีผ้าเช็ดตัวบ้างครับ ขอผมยืมหน่อยได้มั้ย แล้วผมจะซักคืนให้นะครับ เดี๋ยวทุกคนหลับตาสักพักนะครับ ผมจะรีบไปจากที่นี่ทันทีเลย.....เอ๋!??
?ฝ่าบาท!?
สาวผมทองที่ไหล่กว้างจนน่าฉงนลุกขึ้นหลังจากตะโกนเสียงดังลั่น
ไม่เพียงผมเท่านั้น พวกหล่อนก็อยู่ในร่างเปลือยเช่นกัน
?เอ๋!?!?
?นั่นฝ่าบาท! ฝ่าบาทตัวจริง! น่า-รัก-จัง-เลย!?
พวกหล่อนวิ่งทะยานเข้ามา จนน้ำกระเซ็นไปทั่ว
?อ้าว อ้าว ทุกคน ทำไมถึงไม่มีใครปิดหน้าอก...แว้ก....?
ผมถูกผลักล้มลงในน้ำ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ผมไม่เคยเนื้อหอมขนาดนี้มาก่อน สาวสวยผมทองยื้อแย่งตัวผม ช่างเหมือนกับความฝัน ทว่าติดปัญหาใหญ่อยู่ข้อหนึ่ง
ทุกคนไม่มีหน้าอก แน่นอน มีการพองตัวอย่างเต่งตึงบริเวณรอบอก แต่ถึงมีส่วนที่ควรมี ทว่ามันกลับให้ความรู้สึกเหมือนกล้ามอกมากกว่า ซ้ำเหล่าพี่สาวผู้กระตือรือร้นยังกอดรัดฟัดเหวี่ยงและพยายามเอาแก้มถูกับแก้ม
?สากๆ แฮะ...เมื่อกี้มันหนวดนี่!? นั่นมันตอหนวดชัดๆ!? หรือว่าพวกคุณไม่ใช่พี่สาว แต่เป็นพี่ชาย.....แค่ก...?
?ฝ่าบาท เรามารับแล้วขอรับ...แว้ก!!?
ประตูถูกผลักออก
เสียงที่คุ้นเคยแว่วผ่านหูของผมที่เกือบถูกพาไปยังโลกที่ไม่ควรไปด้วยประการทั้งปวง ชายทั้งสองผู้พยายามผลักดันให้ชิบุยะ ยูริกลายเป็นราชาปีศาจเต็มตัววิ่งหอบเข้ามา ช่างดูราวกับไอดอลที่วิ่งผ่ากลางผู้ชมบนทางเดินแคบๆ ซึ่งเชื่อมกับเวที
ทว่าหากมองเพียงภายนอก เหล่าหนุ่มมาดเท่ผลผลิตจากโลกกลับเทียบไม่ติดฝุ่น พวกเขางดงามเกินไปจนเหมือนจะมองเห็นกลีบดอกไม้ปลิวที่ด้านหลัง
กุนเทอร์ ฟอน ไครสท์ที่เป็นครูพี่เลี้ยง สะบัดผมยาวสยายสีเทา แต่ความงามอย่างร้ายเหลือกลับพังไม่เป็นท่า เมื่อเขาทำตาสีม่วงฉ่ำเยิ้มราวกับจะร้องไห้ เทียบกันแล้ว เซอร์เวลเลอร์กลับมีสีหน้าเหมือนนักแสดงเปี่ยมฝีมือ ที่กำลังกลั้นหัวเราะอันไม่สุขุมเอาไว้ ไม่ต้องทำอย่างนั้นหรอก คอนราด เราซี้กันถึงขั้นเล่นแคชบอลกลางดึกเมื่อไม่นานมานี้ไม่ใช่เหรอ?
เหล่าพี่สาวที่ต้องแก้เป็นพี่ชายกอดร่างกายท่อนล่างของผมไม่ยอมปล่อย
?รีบช่วยฉันที.....แค่ก...มิน่า เขาถึงห้ามวิ่งในสระน้ำ...?
?ฝ่าบาท ปลอดภัยดีหรือไม่ขอรับ!? พวกเจ้าปล่อยมือนั่นบัดเดี๋ยวนี้! รู้หรือไม่ว่าท่านผู้นั้นเป็นใคร!??
นี่ไม่ใช่เรื่องมิโตะโคมง นะ กุนเทอร์แหวกทางเข้ามาโดยไม่สนใจว่าชุดสีขาวไข่มุกจะเปียกปอน รู้อย่างนี้ทิ้งอินโร ไว้ให้ก็ดีหรอก
?.....ท่านกุนเทอร์ งั้นหรือขอรับ??
สีหน้าของเหล่าพี่ชายเปลี่ยนไป
?อะ อะไรกัน ไฉนจึงทำตาเช่นนั้น?
ครูพี่เลี้ยงตรึงสายตาของพวกเขาไปครู่หนึ่ง
?อ๊าย ฝ่าบาทก็น่ารัก ท่านกุนเทอร์ก็เท่ระเบิด! สมกับเป็นผู้งามเลิศเหนือใครในอาณาจักรปีศาจ ตัวเปียกแล้วก็ยิ่งงดงามเข้าไปใหญ่เลย?
?อ๊ายยยย?
เหล่าบุรุษจู่โจมพ่อรูปงาม หลังส่งเสียงที่ใกล้เคียงเสียงโห่มากกว่าเสียงกรี๊ด
ความงามคือบาปเวรโดยแท้
?เอาล่ะ การกู้ชีพประสบความสำเร็จ?
คอนราดอุ้มผมออกมา ราวกับกำลังเก็บลูกบอลซึ่งกระเด็นออกจากกลุ่มนักรักบี้ที่รุมกันแย่งลูก และห่มตัวผมด้วยสิ่งที่คล้ายกับผ้าคลุมอาบน้ำในโรงแรม
เพื่อนนักเบสบอลอันล้ำค่าของผมพูดขึ้นมาอย่างอิ่มเอมใจ เช่นเดียวกับในความทรงจำของผม
?ยินดีต้อนรับกลับบ้านขอรับ ฝ่าบาท?
?.....ฉันกลับมาแล้วล่ะ พ่อคนตั้งชื่อ นายเป็นคนตั้งชื่อให้ฉันนะ อย่าทำตัวเป็นคนอื่นคนไกลเรียกฉันว่าฝ่าบาทเลย?
?นั่นสินะขอรับ?
เขานี่แหละที่พาดวงจิตของผมไปยังโลก และเป็นหนุ่มนิสัยดีที่ให้แม่ผมซึ่งอุ้มท้องเก้าเดือนอยู่ตรงมุมถนนในบอสตันอาศัยรถไปด้วย ดังนั้นเซอร์คอนราท เวลเลอร์จึงเคยไปอเมริกาและเป็นคนที่ตั้งชื่อให้ผม ถ้าสาวๆ ในห้องรู้ว่าชายหนุ่มมาดเท่ขนาดนี้เป็นคนตั้งชื่อให้ล่ะก็ พายุริษยาคงโหมกระหน่ำ ทว่า แม้เขาจะดูเป็นหนุ่มอายุราวยี่สิบ แต่แท้จริงแล้วเขาอาสุโสกว่าปู่ผมเสียอีก ในโลกนี้ ผู้มีสายเลือดเผ่าปีศาจจะมีชีวิตยืนยาว ทั้งยังการันตีได้ในเรื่องความงาม ถึงคอนราดจะจัดว่าไม่เตะตาเพราะเป็นลูกครึ่งมนุษย์ แต่เหล่าขุนนางที่เหลือล้วนรูปงามบาดตาทั้งสิ้น แม้ไม่นับกุนเทอร์เข้าไปด้วย เหล่าคนงามผิดมนุษย์ก็มีให้เห็นอยู่เกลื่อนตา
เอาเถอะ โดยพื้นฐานก็ไม่ใช่มนุษย์อยู่แล้วนี่
สำหรับผมซึ่งเป็นคนธรรมดาทั้งหน้าตา รูปร่างและมันสมอง เหมือนถูกย้ำปมด้อย จนได้แต่กอดเข่ากลัดกลุ้มว่า คนแบบนี้จะเป็นราชาได้จริงๆ เหรอ
?โลกทางโน้นเป็นอย่างไรบ้างขอรับ ท่านแม่สบายดีไหมขอรับ อ้อ แล้วก็?
คอนราดพูดเสริมขึ้นมาอย่างกวนๆ หลังหรี่ตาสีน้ำตาลอ่อนที่โรยด้วยสีเงิน
?ตอนนี้เรสซอกซ์อยู่อันดับที่เท่าไหร่แล้ว??
?ลำดับในตอนนี้ยังเอาไปใช้อ้างอิงไม่ได้หรอก?
ผมยิ้มแฉ่งอย่างซุกซนกลับไป เราเข้ากันได้ก็ตรงนี้ และคอนราดที่ได้ประจักษ์ถึงความสนุกสนานของเบสบอลที่บอสตันก็เป็นเจ้าของลูกบอลลายเซ็นของนักกีฬา Major League ด้วย ประชากรเบสบอลในอาณาจักรปีศาจขณะนี้มีเพียงสองคน ถ้าให้แจกแจงก็คือ เขากับผม
?เฮ้ แต่ ปีนี้โนโมะ.....ฮัดเช่ย?
?ระวังจะไม่สบายนะ ไม่เป็นไรใช่ไหม ยูริ อย่างไรก็ทนใส่เสื้อนอกของข้าไปก่อนนะ หากเป็นหวัดขึ้นมาเดี๋ยวจะยุ่ง กุนเทอร์จะตำหนิเช่นไรบ้างก็ไม่รู้?
?สบายมากนา แค่น้ำเข้าจมูกเท่านั้นแหละ จะว่าไป แล้วกุนเทอร์ล่ะ?
เขาถูกบรรดาพี่ชายเบียดเสียดอยู่บริเวณใจกลางสระน้ำอุ่น
?คอน คอนราท อย่ามัวแต่ยิ้มสิ ช่วยข้า.....?
?ไม่น้า อย่าหนีสิ ท่านกุนเทอร์!?
แต่ฟังดูเหมือน ?คิดเรอะว่าจะหนีพ้น!? มากกว่า ตั้งแต่ได้รู้จักกันมา เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกขอบคุณในความงดงามของเขา
?ขอบใจนะ กุนเทอร์ ที่ยอมเสียสละเพื่อคนอย่างฉัน ฉันจะไม่ลืมนายไปชั่วชีวิตเลย?
?ฝ่าบาท!? รอเดี๋ยวสิขอรับ ฝ่าบาท! ข้ายังไม่ตายนะขอรับ ยังไม่ตาย?
เมื่อราวหนึ่งเดือนก่อนตามเวลาในญี่ปุ่น ผมพำนักอยู่ในปราสาทปฏิญาณโลหิต ณ นครหลวงของดินแดนแห่งนี้
?แต่ที่นี่คนละอารมณ์กับที่นั่นเลยนะ?
?ท่านกล่าวถูกต้องแล้วขอรับ ฝ่าบาท ปราสาทแห่งนี้ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของอาณาจักรอันรุ่งเรืองของชินโอผู้ยิ่งใหญ่และประชาชนเผ่าปีศาจ จงอย่าลืมว่าสรรพสิ่งบนโลกล้วนก่อเกิดจากพวกเราเหล่าเผ่าพันธุ์ปีศาจ ด้วยความกล้าหาญ เชาว์ปัญญาและพลังอำนาจที่สามารถสยบได้แม้แต่พระเจ้า เผ่าพันธุ์ปีศาจจักต้องเจริญรุ่งเรืองสืบไป...?
กุนเทอร์หลับตาพริ้มร้องเพลง ฟังดูเหมือนนักร้องเสียง tenor ในละครโอเปร่า แม้แต่ปลายนิ้วที่เชิดขึ้นด้วย มันเป็นชื่อประเทศที่ยาวจนนึกว่าเป็นเพลงชาติ และเมื่อย่นย่ออย่างบ้าบิ่นก็จะเหลือเพียง ?อาณาจักรปีศาจ?
?.....ที่นี่คือปราสาทโวลแตร์ซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันออกของอาณาจักรขอรับ?
?โวลแตร์! หมายความว่านี่จะเป็นปราสาทของเกวนดัล!??
?ท่านคาดการณ์ได้รวดเร็วนัก บ่อยครั้งที่ท่านทำให้ข้าเลื่อมใสในไหวพริบของท่าน?
ห้องที่ผมถูกพามามีความกว้างไม่ต่างกับห้องจัดงานเลี้ยงในโรงแรมชั้นนำ กำแพงประดับประดาด้วยดาบและโล่ โดยมีตุ๊กตาชุดเกราะสไตล์อัศวินยุคกลางยืนประจำการที่มุมทั้งสี่
หากแต่ไม่ปรากฏร่างของลอร์ดเกวนดัล ฟอน โวลแตร์ผู้เป็นเจ้าของปราสาท ผมที่สวมชุดลักษณะคล้ายเครื่องแบบนักเรียนคอตั้ง คอนราดที่ไขว้ขายาวๆ ยืนพิงกำแพง และกุนเทอร์ที่หรี่ตาลงอย่างยินดี กำลังผิงไฟจากเตาผิง แม้เป็นเดือนมีนาคมในฤดูใบไม้ผลิตามปฏิทินอาณาจักรปีศาจ กระนั้นเราก็ยังโหยหากองไฟเมื่ออาทิตย์ลับขอบฟ้า
?อา ฝ่าบาท ท่าทางแข็งแรงดีนะขอรับ อยู่ๆ ท่านก็หายตัวไป ข้าทำใจไม่ได้จนต้องจมน้ำตาถึงสิบวันทีเดียว?
คอนราดที่อยู่ด้านหลังขยับเฉพาะริมฝีปากเพื่อบอกว่าเป็นเรื่องจริง
?ขอโทษนะ แต่ฉันอยากมีครอบครัวก่อนเป็นราชาน่ะ?
?ช่างเป็นถ้อยคำที่น่านับถืออะไรเช่นนี้!?
รอยจูบรูปริมฝีปากขนาดใหญ่ติดแน่นอยู่ตรงแก้มของกุนเทอร์ ดูจากลักษณะของคนที่ฝากรอยทำให้รู้ว่าเขาเนื้อหอมเกินไป
?ถ้าเช่นนั้น ท่านไม่ต้องกังวลเลยขอรับ เพราะเมื่อท่านขึ้นครองราชย์ ประชาชนทุกคนก็เท่ากับเป็นลูกของราชาขอรับ?
?มีลูกเป็นโขยง ไม่สมกับเป็นเด็กอายุสิบห้าเลย!?
?เอาล่ะขอรับ ฝ่าบาท กรุณาเซ็นชื่อในเอกสารด้านนี้ด้วยขอรับ นี่เป็นรายงานเกี่ยวกับการเก็บส่วยช่วงฤดูใบไม้ผลิของพื้นที่ใต้การปกครองโดยตรง และใบอนุญาตที่จะส่งไปยังเขตปกครองซึ่งยื่นความจำนงขอซ่อมแซมเขื่อนกั้นน้ำเพื่อรับมือกับฤดูฝน เนื่องจากข้าได้ฟังเรื่องราวจากผู้รับผิดชอบมาก่อนแล้วจึงขอกราบเรียนแม้จะเป็นการทำเกินหน้าที่ว่า ตัวเลขในราวๆ นี้น่าจะเหมาะสมขอรับ?
นายรู้ดีกว่าฉันเยอะเลยไม่ใช่เหรอ อย่างนี้นี่เอง ที่แท้การบริหารประเทศก็มีโครงสร้างแบบนี้ ผู้ทำหน้าที่เสนาธิการหัวดีกว่าคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุด
?เซ็นตรงนี้สินะ...เซ็น...แหม ตื่นเต้นจังแฮะ ก็ตอนเด็กฉันเคยคิดว่าต้องเป็นนักกีฬาเบสบอล ถึงจะมีคนขอลายเซ็นนี่นา?
กว่าจะรู้ว่าถ้าซื้อของด้วยบัตรเครดิต ไม่ว่าใครก็ต้องถูกขอลายเซ็นทั้งนั้น ก็ในหน้าร้อนตอนอายุสิบสอง
หลังจากมองลายเซ็นของผม กุนเทอร์ก็เริ่มเข้าโหมดยกยอปอปั้นอีกครั้ง
?การรวมตัวของเส้นสายที่องอาจหากแต่อ่อนช้อยนี้ ช่างวิเศษล้ำ! ข้าไม่เคยพบแบบอักษรเชิงศิลป์เช่นนี้มาก่อน ไม่ว่าจะเป็นผู้ชำนาญเช่นไร ก็สลับซับซ้อนเกินกว่าที่จะลอกเลียนแบบ?
จะว่าไปก็ถูกของเขา แม้แต่ Jean Reno ที่มีชื่อเสียงคนนั้นก็ยังคัดลอกตัวคันจิ ชิบุยะ กำไร ฮาราจูกุ ขาดทุน ที่เรียงกันราวกับคำประสมสี่คำได้อย่างยากลำบาก แม้แต่นักต้มตุ๋นก็ต้องประสบปัญหาในการปลอมแปลงเป็นแน่
หืม? ชิบุยะกำไร ฮาราจูกุขาดทุน ...เราไม่จำเป็นต้องเขียนคำว่าฮาราจูกุขาดทุนลงไปด้วยไม่ใช่เหรอ!?
?เอาล่ะ?
กุนเทอร์กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังในทันใด ผมรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี เพราะถ้าอาจารย์ทำหน้าแบบนี้ สิ่งที่ตามมามักเป็นคำพูดที่ไม่คาดฝัน อย่างเช่น ฉันจะตัดชื่อนายออกจากตัวสำรอง หรือ อาหารกลางวันของฟุคุดะคุงถูกขโมยไป ทั้งที่เรื่องพวกนี้น่าจะถูกเก็บเข้ากรุไปแล้วแท้ๆ
?ฝ่าบาทมีเรื่องสำคัญที่จะต้องตัดสินใจขอรับ?
?ระ เรื่องอะไรเหรอ?
เขาเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ ชีพจรของผมเต้นถี่ แม้ไม่ใช่คนที่อ่อนไหวกับผู้ชายเป็นพิเศษ
?พวกมนุษย์มีการเคลื่อนไหวที่ส่อไปในทางไม่สงบขอรับ และอาจกลายเป็นชนวนสงครามในไม่ช้า ท่านคงต้องเตรียมใจเปิดศึก?
?เปิดศึก...สงคราม!? เมื่อกี้นายพูดใช่มั้ย!? ฉันจะไม่เตรียมใจหรือทำอะไรทั้งนั้น ตอนฉันกลายเป็นราชาของประเทศนี้ ฉันก็ตัดสินใจไปแล้วไงว่าจะไม่ทำสงคราม!??
ใช่ ที่ผมเป็นราชาปีศาจก็เพื่อให้เผ่าปีศาจและมนุษย์อยู่ร่วมกันอย่างสงบ การฆ่าฟันเพราะต่างเผ่าพันธุ์เป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง สงครามคือคำตอบที่ผิดอย่างไม่ต้องสงสัย หากโลกนี้ไม่มีคนยืนกรานเรื่องนั้น ผมก็คงต้องยอมเป็นคนแรกและคนเดียว แม้ดวงจิตจะเป็นราชาปีศาจ แต่ในเมื่อเกิดและเติบโตในฐานะคนญี่ปุ่น นั่นก็ย่อมเป็นบทบาทที่ควรกระทำในต่างแดน
?แต่ ฝ่าบาทขอรับ แม้พวกเราจะไม่โจมตีก็เถอะ แต่ถ้ามันเริ่มเปิดฉากก่อนเราจะทำเช่นไร? ไม่มีทางเลยที่ประเทศของพวกเราจะยอมจำนนโดยไม่ต่อสู้ขัดขืน...?
?แต่ยังไงก็ไม่ควรทำสงคราม! ฉันไม่ยอมเซ็นชื่อในเอกสารเปิดสงครามแน่! เอ๊ะ ไม่จริง คงไม่ใช่เอกสารเมื่อกี้หรอกนะ!? ที่สำคัญ ไอ้การเคลื่อนไหวอันส่อไปในทางไม่สงบนั่นคืออะไรกัน พูดจาให้เป็นรูปธรรมหน่อยสิ?
เสียงทุ้มต่ำหนักแน่นไม่มีใครเทียมตอบมาจากเบื้องหลัง
?มันใช้เงินกว้านซื้อจอมเวทศักดิ์สิทธิ์ เพราะเหล่ามนุษย์จำเป็นต้องพึ่งจอมเวทศักดิ์สิทธิ์ในการรบพุ่งกับพวกเราเผ่าปีศาจ?
เทวดาและซาตานยืนสง่าหลังประตูบานใหญ่เปิดออก ลอร์ดเกวนดัล ฟอน โวลแตร์ เจ้าของปราสาทผู้ปรากฏตัวในเพลง Love Theme from The Godfather และหนุ่มน้อยรูปงามผู้รักความสมบูรณ์แบบที่ชวนให้นึกถึงนักร้องประสานเสียงเวียนนาชุดยุวชนชาย ลอร์ดโวลฟรัม ฟอน บีเลอเฟลท์
และแล้ว แก๊งหนุ่มหล่อที่ทำให้ผมรู้สึกมีปมด้อยก็อยู่กันพร้อมหน้า
พี่น้องที่ไม่คล้ายกันเลย มีอยู่จริงๆ
เกวนดัล ฟอน โวลแตร์ที่เป็นบุตรคนโตของราชปีศาจองค์ก่อน ผมสีเทาที่ใกล้เคียงกับสีดำ ดวงตาสีฟ้าแสนหงุดหงิดซึ่งไม่ว่าจะเป็นสตรีงามเลิศเพียงใดก็ไม่อาจรักษาได้ เขามีรูปร่างหน้าตาที่คู่ควรกับการเป็นราชาปีศาจยิ่งกว่าใครทั้งสิ้น แถมน้ำเสียงก็ยังทุ้มต่ำชวนให้เข่าอ่อน อีกด้านหนึ่ง ลอร์ดโวลฟรัม ฟอน บีเลอเฟลท์ บุตรชายคนที่สาม เขาเป็นหนุ่มน้อยรูปงามราวเทวดา ที่มีส่วนสูงและน้ำหนักพอฟัดพอเหวี่ยงกับผม หากไม่รู้ว่าเขาเป็นชนเผ่าปีศาจ ก็คงคิดว่าเป็นผลงานชิ้นเอกอุที่พระเจ้ารังสรรค์ไปแล้ว ผมสีทองเป็นประกาย ผิวขาว ขนตายาว และดวงตาสีเขียวมรกต ทว่านิสัยกลับแก่แดดอย่างเหลือร้าย เหมือนสุนัขพันธ์ปอมเมอเรเนียนที่ชอบเห่าบ๊อกแบ๊ก
สิ่งที่เรียกว่าพันธุกรรมช่างลึกซึ้งนัก เหตุเพราะคนทั้งคู่เป็นพี่น้องร่วมสายเลือด และที่น่าตกใจยิ่งว่าคือ คอนราดแทรกอยู่ระหว่างสองคนนั้น
เลดี้เซซิลี ฟอน ชปิทซ์เว็ก ราชาองค์ก่อนหรืออดีตราชาในปัจจุบัน บุตรชายที่ท่านเซลี่ราชินีฟีโรโมนให้กำเนิดหลังจากตกหลุมรักมนุษย์ไร้หัวนอนปลายเท้าที่มีดีเพียงฝีมือดาบคือเซอร์คอนราท เวลเลอร์ เมื่อหันมามองลักษณะที่งามเลิศของบรรดาเผ่าปีศาจคนอื่น เขาใกล้เคียงกับมนุษย์มากทีเดียว ผมอาจอธิบายไม่เก่งนัก แต่ถ้ามีการคัดตัวนักแสดงที่ฮอลลีวู้ดก็คงมีนักแสดงหน้าตาพอใช้ได้มากันเต็มไปหมด และผู้ได้รับเลือกในฐานะตัวประกอบที่ถูกใจนักเขียนบทที่สุดในจำนวนนั้นก็คือคอนราด และนี่คือความเห็นของกรรมการ
เพราะมองเห็น ?ความจริง? ภายใต้การแสดงของเขา
เมื่อมีคนถามว่า เขาเป็นคนแบบไหน? มีเพียงเซอร์เวลเลอร์เท่านั้นที่ผมจะสามารถตอบได้แบบนี้ แต่หากเป็นเผ่าปีศาจที่นอกเหนือจากเขาแล้ว คงไม่อาจพูดได้อย่างคล่องแคล่วถ้าไม่ใช่อาจารย์เจ้าของภาษา เพราะไม่ว่าจะพยายามประดิษฐ์คำพูดที่สวยหรูเพียงใด ผมก็คงมิอาจพรรณนาได้อย่างครบถ้วน
เอาเป็นว่า เกวนดัล คอนราด โวลฟรัม คนทั้งสามเป็นพี่น้องที่เกิดจากมารดาเดียวกัน หากแต่ภาพลักษณ์ภายนอก นิสัย และวิธีคิด กลับไม่มีส่วนคล้ายกันแม้แต่ข้อเดียว
?ข้าจำไม่ได้เลยว่าเคยอนุญาตให้เจ้านั่นเข้ามาในปราสาทของข้า?
?ยูริ! หายไปกลางพิธีราชาภิเษกได้อย่างไร ให้ตายสิ คนเยี่ยงเจ้านี่นะ...!?
หลังจากเกวนดัลผู้ดูแคลนและเกลียดชังผมพูดทิ้งท้าย โวลฟรัมที่ชอบตวาดใส่ผมเป็นงานอดิเรกก็เกริ่นเข้าเรื่องแบบนั้น ทั้งคู่เดินมาที่โต๊ะซึ่งอยู่ใจกลางพร้อมกัน แต่อาจเพราะความยาวของขาที่แตกต่าง เกวนดัลจึงมาถึงเก้าอี้ของผมก่อน
ตาที่ลดต่ำจากตำแหน่งสูงเปี่ยมด้วยความน่ายำเกรงและความมั่นใจของผู้ทรงอำนาจ
ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ผมก็ขึ้นครองราชย์เป็นราชาปีศาจแล้ว ไม่ต้องตีฝีปาก หรือขู่ให้กลัวหรอก ยังไม่ทันได้อ้าปากพูด เขาก็เดินผ่านไปด้านข้าง และกางแผนที่ตรงหน้ากุนเทอร์และคอนราด
?คาวาลเคด?
?คาวาลเคด? บ้าน่า?
?ไม่ คาวาลเคดเป็นนายทุนโดยตบตาว่าเป็นซันเดอการ์ด หากไม่เชื่อคำพูดของสายลับข้าก็คงต้องไปสืบเอาเอง?
หมายความว่าคาวากับซันเกิดอะไรบางอย่างขึ้นสินะ
เมื่อแอบมองแผนที่ เขากำลังชี้ไปยังทวีปซึ่งประจันหน้ากับแผ่นดินอันน่าจะเป็นอาณาจักรปีศาจ โดยมีทะเลกั้นกลาง บางประเทศที่ถูกจำแนกด้วยสีสันอันแตกต่าง คงเป็นคาวาลเคด กับซันเดอการ์ด เมื่อวินิจฉัยจากคำพูดแรกของเกวนดัล พวกมนุษย์ในคาวาเคดน่าจะกำลังพยายามบุกจู่โจมเผ่าปีศาจ
กุนเทอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงของคนมีมันสมอง ตรงตามมาตรฐาน
?ทว่าตอนนี้คาวาลเคดกำลังประสบปัญหาเรื่องโจรสลัด ไม่น่าจะมีเวลาทำเยี่ยงนั้นนะขอรับ? เรือที่ล่องมาจากโทร็อกล้วนได้รับความเสียหายทั้งสิ้น จนต้องขอความช่วยเหลือจากซันเดอการ์ด และซิลด์เคราต์มิใช่หรือ...?
?ฉากหน้าน่ะใช่ แต่ก็ได้ข่าวมาเช่นกันว่า บางส่วนที่โจรสลัดสร้างความเสียหายถูกส่งกลับสู่มาตุภูมิ?
เล่นละครตบตา!? โจรสลัดเก๊!?
โวลฟรัมดึงคอของผมที่กำลังเงี่ยหูฟังโลกแสนสกปรกของผู้ใหญ่ให้หันกลับมาที่เดิมอย่างหยาบคาย ม่านตาสีเขียวที่ชวนให้นึกถึงก้นทะเลสาบเล็งเป้ามาทางผม
ล็อกเป้าหมาย
?ตกลงที่หายตัวไปต่อหน้าต่อตาข้า ทั้งพูดว่าจะเป็นราชาของดินแดนแห่งนี้ มันหมายความว่าอย่างไร!? ทั้งที่ข้าตั้งใจจะหาข้อยุติ เมื่อพิธีราชาภิเษกจบลงโดยสวัสดิภาพแท้ๆ!?
?ขะ ข้อยุติเหรอ บอกแล้วไงว่าเสมอกันก็ได้...เอ๊ะ ไม่สิ ถ้านายไม่พอใจ ก็เอาเป็นว่าฉันแพ้ก็แล้วกัน พอมาดูตอนนี้ การดวลแบบนั้นมันก็เหมือนพวกจิ๊กโก๋กัดกันนั่นแหละ?
ใช่แล้ว คราวก่อน ผมที่ไม่รู้ธรรมเนียมของอาณาจักรปีศาจเผลอทำตัวเสียมารยาทกับหนุ่มน้อยรูปงามราวเทวดาคนนี้ (แต่ที่จริงอายุ 82) ตบหน้าเป็นการขอวิวาห์ เก็บมีดที่ตกระหว่างทานอาหารถือเป็นการรับคำท้าดวล มันเป็นเรื่องนึกไม่ถึงสำหรับญี่ปุ่นในยุคปัจจุบัน ธรรมเนียมเหม็นกลิ่นคาวเลือดอย่างการดวลช่างห่างไกลกับเด็กมัธยมปลายที่รักความสงบสุข และที่สำคัญคือ พวกเราเป็นชายทั้งคู่
?นายเองก็เก่งชะมัด ส่วนฉันก็พยายามสุดๆ แล้วด้วย แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วนี่นา ไม่ต้องพูดถึงการดวลหรือนัดล้างตาหรอก?
?มันไม่ใช่ข้อยุติเรื่องนั้น...เอ๊ะ ยูริ! นี่หมายความว่าอย่างไรกัน!? เจ้าไม่ติดปีกสีทองที่ข้าให้ แต่กลับห้อยเพียงศิลาเวทของคอนราทงั้นหรือ...!?
?เอ๋? ก็นั่นเป็นเข็มกลัดนี่ อย่าบอกนะว่าต้องเอาเข็มเสียบหน้าอกจริงๆ เอาเป็นว่า เพราะคราวนี้ฉันเปลือยล่อนจ้อน!? ก็ฉันถูกตามตัวมานี่ในสภาพล่อนจ้อนนี่นา?
?เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่รึ!? บ้าที่สุด นี่เจ้ากำลังร่วมรักกับคนไร้หัวนอนปลายเท้าบนโลกโน้นหรือนี่?
?ร่วม...เฮ้ย!? ฉันเนี่ยนะ!? คนที่สาวไม่แลมาตลอดสิบห้าปีอย่างฉันเนี่ยนะ!??
?ไร้ประโยชน์ที่จะกลบเกลื่อนด้วยวาจาเยี่ยงนั้น ยูริ อีกอย่าง เจ้าก็เป็นคนไม่รอบคอบอยู่แล้ว เอาเถิด หน้าตาเจ้าก็พอดูดี...อยู่บ้าง...จะถูกเชิญชวนก็ไม่แปลกอะไร?
?หา ระ รอบคอบเหรอ?
ที่สำคัญ เลิกใช้เซนส์ด้านความงามที่เป็นปัจเจกของพวกนายทำให้ฉันเป็นซามูไรรูปหล่อเสียทีเถอะ
ในตอนนั้นเอง คอนราดพูดกับเกวนดัลและกุนเทอร์ที่กำลังอภิปรายด้วยน้ำเสียงไม่รีบร้อนทว่าแฝงแก่นแท้ในเบื้องลึก
?ทั้งสองคน เรื่องเช่นนั้น เราควรรายงานให้ฝ่าบาทรู้ก่อนมิใช่หรือ??
หลังจากนิ่งเงียบไปชั่วครู่ ครูพี่เลี้ยงก็นึกถึงฐานะของตนเองอย่างลนลาน ส่วนพี่ใหญ่ก็จ้องมายังน้องเล็กกับผมที่เป็นก้างขวางคอ อย่างไม่สบอารมณ์
?ก็เด็กๆ เขาจะคุยกันตามประสาเด็กมิใช่หรือ?
ผมพยายามเต็มที่ที่จะไม่รีบวิ่งแจ้นผ่านช่องประตูที่คอนราดใช้รองเท้ากั้นไว้ หากไม่สามารถตอบสนองความไว้เนื้อเชื่อใจของเขาได้ ผมก็ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะอ้างตนเป็นราชา
?บะ บอกแล้วใช่มั้ย? ว่าฉันจะไม่ทำสงคราม ตราบใดที่ตาคู่นี้ของฉันยังเป็นสีดำ ฉันจะไม่ยอมให้ใครตายเพราะสงคราม?
ดังความคาดหมาย การขึ้นรถที่กำลังวิ่งทะยานเป็นเรื่องอันตราย ไม่ทันไรผมก็พบกับการโต้กลับอันแสนเย็นชา
?งั้น เจ้าอยากให้เป็นเช่นไรล่ะ ฝ่าบาท?
มีหนามแหลมคมในคำว่า ?ฝ่าบาท? ของลอร์ดฟอนโวลแตร์เสมอ และในสายตาที่มองต่ำอย่างเย็นชาหลังจากกอดอกก็แฝงด้วยอันตราย หากเป็นผมเมื่อสองเดือนก่อนคงรีบถอยในทันใด
?จะบอกให้ยกดินแดนแก่พวกมนุษย์ที่กำลังจะจู่โจมในไม่ช้า โดยไม่โต้ตอบการรุกรานหรือไร??
?ถ้ารู้ตัวข้าศึกที่จะรุกรานก็รับมือได้ง่ายขึ้นไม่ใช่เหรอ! เราพยายามหาข้อต่อรองก็ได้นี่ ถามว่าฝ่ายนั้นต้องการอะไรในประเทศของเรา จากนั้นก็เอาไปแลกเปลี่ยนกับของที่ผลิตได้เฉพาะในท้องถิ่นของเขา หรือไม่ก็ทำสนธิสัญญาหรือข้อตกลงร่วมกันก็ได้?
เกวนดัลสะบัดมือขวาอย่างเอือมระอา แล้วเรียกทหารยามที่รออยู่นอกห้อง
?ฝ่าบาทท่าทางเหนื่อยล้า เจ้าพาไปที่ห้องที?
ผมที่เป็นราชาปีศาจองค์ใหม่เกือบลืมตัวเดินตามไปอย่างว่าง่าย
?ขอบใจในความหวังดี...ซะที่ไหนเล่า!? เดี๋ยวก่อน ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ!? นี่เป็นคำสั่งของราชา นายต้องทำตามเซ่?
ผมถูกจ้องด้วยแววตาที่อาจทำให้จิตใจบอบช้ำไปชั่วชีวิต
?กะ กรุณาทำตามด้วยนะครับ?
?อย่าพูดเหมือนรู้ดีหน่อยเลย หากเป็นพวกที่ยอมเจรจา ข้าคงไม่รอให้มือสมัครเล่นมาสั่งสอนก่อนหรอก?
?ถูกปฏิเสธไปแล้วเหรอ? แหม ก็นั่นสิเนอะ ถ้านายพูดอย่างยโสโอหัง ต่อให้ชวนมาเจรจา ก็เป็นธรรมดาที่เขาจะกลัวจนไม่ตอบรับอยู่แล้ว?
เกวนดัลซึ่งเห็นคนอย่างผมเป็นแค่ภาพเขียนของเด็กมือบอนบนกำแพงมองมาที่ผมแล้วเริ่มหงุดหงิด ถ้าถูกภาพเขียนมือบอนออกความคิดเห็น ไม่ว่าใครก็ต้องเลือดขึ้นหัว และมันยิ่งหนักข้อมากขึ้น เมื่อนั่นเป็นความจริง
?ในข้อนี้ ถ้าเป็นฉัน ฝ่ายโน้นอาจจะยอมรับฟังก็ได้นะ เพราะฉันดูไม่น่ายำเกรงเหมือนพวกนาย แถมยังเป็นมนุษย์สามัญธรรมดาที่มีอยู่กลาดเกลื่อนด้วย?
แล้วเสียงตำหนิติเตียนก็ดังคำรามขึ้น
?มนุษย์ธรรมดางั้นหรือ!? ยูริเนี่ยนะ!??
?ฝ่าบาทเป็นชนเผ่าปีศาจนะขอรับ! เป็นราชาปีศาจตัวจริงเสียงจริงที่มีสีดำอันสูงส่งในหมู่เผ่าปีศาจสถิตอยู่ในกาย?
?คอนราท!?
พี่ใหญ่เรียกชื่อน้องชายที่ถูกประเมินค่าในฐานะนักรบ อาจเพราะอารมณ์หงุดหงิดพุ่งสู่จุดสุดยอด นิ้วเรียวยาวที่ประสานกันบนโต๊ะจึงขยับราวกับกำลังจับแผงควบคุมของเครื่องเล่นเกม เขาคงกำลังโกรธจนตัวสั่น คอนราดไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความเครียด คนคนนี้จะตื่นตระหนกในเวลาแบบไหนกันแน่นะ
?ระหว่างพวกเรา เผ่าปีศาจ กับพวกมนุษย์ ราชาองค์ใหม่ที่เจ้าชื่นชอบ อยากให้ผ่ายใดเป็นผู้ชนะกันแน่??
?...มันเป็นคำถามที่ยากสำหรับข้านะ ก็ฝ่าบาทเป็นผู้ยิ่งใหญ่ที่นานๆ ครั้งจะได้เจอสักทีนี่นา แต่?
เขาออกแรงผละหลังจากกำแพง ชำเลืองมองผมจากด้านข้างอย่างนึกสนุก
?ถ้าเป็นวิธีเลี่ยงสงคราม ข้ามีข้อเสนออยู่อย่างหนึ่ง?
?ข้อเสนอแบบไหน!??
?เอาน่า ใจเย็นก่อน กุนเทอร์กำลังจะอธิบายให้ฟัง?
ครูพี่เลี้ยงถอนหายใจยาว ยาว และยาว ท่าทีบ่งถึงการกล่าวโดยจำยอมอย่างชัดเจน เส้นผมดกหนาของเขาสูญเสียความแวววาว แม้แต่ความงามอันล้ำเลิศก็ยังหม่นลงอย่างไม่ทราบสาเหตุ
?ในเผ่าปีศาจของพวกเรามีอาวุธในตำนานที่ครอบครองได้เฉพาะผู้ที่เป็นราชาเท่านั้น ว่ากันว่าเมื่อแสดงฤทธานุภาพ สรรพสิ่งจะมอดไหม้จนกว่าโลกจะแตกดับ...แม้ในความเป็นจริงจะสามารถทำให้นครเล็กๆ ปลิวหายไปเท่านั้น... ทว่ามันก็ยังคงเป็นดาบในตำนานมิเปลี่ยนแปลง อาวุธมหากาฬอันทรงพลังที่สุดในประวัติศาสตร์ ชื่อของมันก็คือ...!
?Lethal Weapon! เมลกิบ!??
?มิได้ขอรับ มอร์กิฟต่างหาก?
อะไรกัน ถ้าพูดถึง Lethal Weapon ก็ต้องเป็นเมล กิบสันสิ หลังจากฟังชื่อที่ชวนให้สับสน เกวนดัลก็กระเดาะลิ้นเบาๆ เหมือนไม่สบอารมณ์
?ผู้ที่ทำให้ดาบสำแดงเดชครั้งสุดท้ายคือฝ่าบาท Basilio von Rochefort ราชาเมื่อแปดรัชสมัยก่อนขอรับ หลังจากนั้นก็มิอาจทราบแน่ชัดว่าดาบอยู่ที่ใด ทว่าเมื่อสักครู่นี้ เรา... ระ...ระ?
?รู้แล้วว่าอยู่ที่ไหนใช่มะ!??
โวลฟรัมที่หมกมุ่นอยู่กับการดุด่าผมจนถึงเมื่อครู่หลุดปากแสดงความคิดเห็นใสซื่อออกมา
?เช่นนี้นี่เอง หากข่าวแพร่ออกไปว่าอาวุธมหากาฬกลับมาอยู่ในมือของราชาปีศาจ นานาประเทศที่อยู่รายล้อมก็จะไม่กล้าแตะต้องประเทศของเราอย่างสะเพร่า ซ้ำยศศักดิ์ในฐานะราชาก็จะถูกยกระดับจนเป็นที่หวั่นเกรง เพราะไม่มีผู้ใดครอบครองมาเกือบพันปี?
?มันเจ๋งขนาดนั้นเชียว??
?กล่าวกันว่า ยามที่มอร์กิฟแสดงฤทธานุภาพจนถึงขีดสุดหลังดูดกลืนชีวิตมนุษย์ หินผาจะปริแตก ธาราจะไหลทวนกระแส ผู้คนมอดไหม้ โคถึกลอยเคว้งกลางนภา?
?วัวเนี่ยนะ!??
แม้จะตกใจผิดประเด็น แต่อย่างไรเสีย ผมก็รู้ว่ามันเป็นอาวุธที่เยี่ยมยอด
?งั้น ถ้าได้อาวุธนั่นมา ประเทศนี้ก็จะแข็งแกร่งกว่าทุกประเทศใช่มั้ย? แล้วทุกคนก็จะหวาดกลัวจนไม่กล้าเปิดฉากสงคราม โอ้ว แจ่มแจ๋ว! นี่ถือเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ!? รีบไปเอามาเดี๋ยวนี้เลยสิ? จะต้องไปเอาที่ไหนก็ไปเถอะ? แล้วมีใครไปเอาเมลกิบหรือยังล่ะ??
?มอร์กิฟขอรับ?
?เออ นั่นแหละ?
กุนเทอร์พูดต่อโดยที่ยังก้มหน้า ขนตายาวสั่นระริก
?ที่นี่อยู่สุดขอบตะวันออกของอาณาจักรเผ่าพันธุ์ปีศาจ จากเขตโวลแตร์ ถือเป็นการเดินทางบนเรือที่กินเวลานานทีเดียว แถมยังต้องผ่านแดนคนเถื่อน ไร้อารยะ ยะ...ยะ...อย่างอาณาเขตชิมาลอน และเกาะแวงเดอเวีย...?
?พูดว่าป่าเถื่อนไร้อารยะทั้งที่ไม่เคยไป มันไม่ค่อยงามเลยนะ?
?นะ นั่นสินะขอรับ อา ฝ่าบาท! อย่างไรเสีย ข้าก็ไม่อาจเห็นด้วยกับแผนการนี้ขอรับ! สำหรับความอ่อนโยนและใส่ใจของฝ่าบาทที่ไม่อยากให้ประชาชนต้องบาดเจ็บในสงคราม ในฐานะข้ารับใช้ ย่อมรู้สึกซาบซึ้งจนเกินกลั้นน้ำตา ทว่า?
หวา นอกจากน้ำตา น้ำมูกก็มาด้วย แล้วก็เลิกกอดผมซะแน่นด้วยเหตุผลแบบนั้นทีเถอะครับ อ๊ะ อย่าคว้ามือผมไปถูแก้มถูจมูกสิครับ!
?ราชาปีศาจจะต้องเป็นผู้ถือมอร์กิฟด้วยองค์เองเท่านั้นขอรับ แต่การปล่อยฝ่าบาทไปยังดินแดนเหล่ามนุษย์ก็เท่ากับคิดสั้นขว้างเนื้อสันในชั้นเลิศใส่ฝูงสัตว์ป่าที่กำลังลับเขี้ยวชัดๆ!?
?อย่าเอาฉันไปเปรียบกับเนื้อสิ?
?อีกอย่าง จะเป็นเนื้อแบบไหนฝูงสัตว์ป่ามันก็ไม่เกี่ยงหรอก เนอะ ฝ่าบาท?
?มิหนำซ้ำ แวง เดอร์ เวียก็กำลังเข้าสู่ช่วงเทศกาลประจำปี ไม่เพียงแค่ชาวเกาะ แต่ศัตรูจากทุกหนทุกแห่งจะจ้องหาโอกาสทำให้ฝ่าบาทตกเป็นของตน?
?งั้นเขาก็เป็นแค่นักท่องเที่ยวธรรมดาไม่ใช่เหรอ เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน อะไรนะ? เขาจ้องจะทำอะไรนะ??
เกวนดัลเดินออกจากห้องอย่างเอือมระอา
ขณะมองไล่หลังที่แสนสง่างามของเขา ผมอดที่จะพูดกับตัวเองไม่ได้ว่า หมอนั่นมีในสิ่งที่เราไม่มีจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นบุคลิกหรือความน่าเกรงขาม เขาคงกำลังคิดอย่างจริงจังถึงอนาคตของประเทศนี้ แต่วิธีของฉันกับนายมันต่างกัน ส่วนใครจะเป็นฝ่ายถูกนั้น เราอาจไม่มีวันรู้ ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือในอนาคตข้างหน้า
ขอโทษนะ เกวนดัล ก็ DNA คนญี่ปุ่นที่อยู่ในตัวฉัน มันร่ำร้องหาความชอบธรรมในแบบชาวเมืองตัวเล็กๆ นี่นา
?...ดังนั้น คาถาจึงได้ผลน้อยมากในดินแดนของมนุษย์ กล่าวคือ ผู้ที่เชี่ยวชาญเรื่องเวทมนตร์คาถาจะไม่สามารถคุ้มครองฝ่าบาทได้?
ถึงจะไม่ได้ตั้งใจฟัง แต่ยังไงฉันก็ใช้เวทมนตร์ไม่เป็นอยู่แล้วนี่ งั้นก็คงไม่มีปัญหา
?ก็ไม่เป็นไรนี่ ว่าแต่อาวุธที่ชื่อมอร์กิฟนั่นเป็นดาบใช่มั้ย? เป็นอาวุธมหากาฬของราชา งั้นคงเป็นดาบศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในดันเจี้ยน ที่เข้าถึงยาก และถ้าขาดมันจะไม่สามารถสู้กับบอสตัวสุดท้ายได้ อย่างในเกม Ragnarok, Excalibur, oreichalkos หรือ bizen osafune ใช่ม้า??
กุนเทอร์ คอนราด และโวลฟรัม ทุกคนพร้อมใจกันย้อนถามผม
?ดาบศักดิ์สิทธิ์??
?อะ อ้าว ไม่ใช่ดาบศักดิ์สิทธิ์เหรอ??
?ฝ่าบาท หยอกเย้าเช่นนั้นอีกแล้วนะขอรับ?
?นั่นสิ ยูริ คำว่าดาบศักดิ์สิทธิ์ มันไม่มีอะไรน่าดีใจเลยนะ?
?ฝ่าบาท ถ้าเป็นดาบของราชาปีศาจ...?
ก็ต้องเป็นดาบมารมิใช่หรือขอรับ
----------
ทั้งที่ได้กลับโลกเดิมของตัวเองแล้ว สุดท้ายยูริก็ยังต้องมาโลกปีศาจอีกครั้ง และครั้งนี้ต้องทำออกเดินทางเพื่อทำภารกิจยิ่งใหญ่ซะด้วย ไม่ใช่แค่ทำหน้ามึน งงๆ เหมือนในเล่มแรก แล้วในเล่มนี้ยังแถมด้วยความป่วน (?) ของกุนเทอร์อีกด้วย ติดตามการเดินทางครั้งนี้ว่าจะเป็นยังไงบ้างได้ใน นี่น่ะหรือคืออาวุธปีศาจมหากาฬ! ตามร้านหนังสือชั้นทั่วไปค่ะ