เรื่องย่อ
โมจิต้องการแก้แค้นเดย์ไนท์ที่ทิ้งน้องสาวของตัวเองไป เทมเป้เด็กหนุ่มรุ่นน้องจึงอาสาที่จะช่วยทั้งที่ไม่ได้รู้จักกัน ทว่าเธอกลับมารู้ทีหลังว่าเรื่องระหว่างเดย์ไนท์และน้องสาวเป็นความเข้าใจผิดจึงไม่อยากแก้แค้นอีก แต่เทมเป้กลับไม่ยอมและบอกว่าเธอได้สัญญากับเขาแล้ว เธอจึงต้องทำต่อไปอย่างไม่เต็มใจ สรุปแล้วคนที่ต้องการแก้แค้นคือใครกันแน่ หรือเธอกลายเป็นเครื่องมือระหว่างคนสองคน
1
ปึง!!!
?เดย์ไนท์อยู่ไหน!!? ฉันตะโกนลั่นทันทีที่ไปหยุดยืนอยู่หน้าห้อง 2-5 เหล่าสมาชิกภายในห้องต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก สาเหตุที่ฉันมาที่ห้องนี้ก็เพราะว่าใครคนหนึ่งในห้องนี้มันไปหักอกน้องสาวสุดที่รักของฉัน!! มันหลอกให้น้องสาวฉันหลงรักและทิ้งไปอย่างไม่ไยดี!
?ตอบฉันมาสิว่าไอ้เด็กเวรนั่นคือคนไหน!?
ความเงียบคือคำตอบที่ได้รับ แต่นั่นไม่ใช่คำตอบที่ฉันต้องการ
?พวกแกไม่มีปากกันหรือไง! โธ่เว้ย นี่นาย! นายนั่นแหละไอ้แว่น?
เด็กแว่นที่ฉันพูดถึงสะดุ้งโหยง ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าที่ถูกบดบังด้วยแว่นกลมๆ ออกมาจากด้านหลังสมุดที่เขาพยายามเอามาปิดหน้าของตัวเองเอาไว้ แต่มันกลับปิดไม่มิดเพราะกรอบแว่นที่ใหญ่เกินขนาด
?ฉันเรียกแกได้ยินมั้ยเนี่ย!?
?คะ...ครับ!?
?ไอ้เด็กที่ชื่อเดย์ไนท์อะไรนั่นอยู่ที่ไหน!!?
?คะ...คือ...?
?โว้ย! ไม่ทันใจเลย รีบๆ ตอบมาสักทีเซ่ ฉันรีบอยู่นะ!? ฉันยกกำปั้นขึ้นโชว์หราในอากาศ เด็กแว่นรีบละล่ำละลักออกมาอย่างรวดเร็ว
?เดย์ไนท์เพิ่งออกจากห้องไปเมื่อกี้เองครับ!?
?โธ่เว้ย! อย่างนี้ฉันก็คลาดกับมันแล้วอ่ะดิ ไอ้แว่น! ถ้าวันนี้ฉันหาไอ้เด็กบ้านั่นไม่เจอนะ ฉันจะถือว่าเป็นความผิดของแก ฉันจะกลับมาเล่นงานแกแน่!? ฉันตะคอกใส่เด็กแว่นอีกหนึ่งรอบ หมอนั่นตัวสั่นระริกก่อนที่จะเริ่มปาดน้ำใสๆ ที่ไหลเอ่อหลังแว่นตาอันใหญ่เทอะทะของมัน
อะไรวะ แค่ตะคอกแค่นี้ถึงกับร้องไห้เลยหรือไง -_-^
?ยกเว้นเสียแต่แกจะช่วยฉันตามหาไอ้เด็กเวรนั่น!? ฉันรีบเอ่ยอีกครั้งก่อนที่ไอ้เด็กแว่นจะเริ่มทำการเป่าปี่อีกรอบ หมอนั่นพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะรีบเดินนำฉันออกจากห้องไป
?อะไรวะ! ยังไม่เจออีกเหรอ? ฉันตะโกนถามเป็นรอบที่ร้อยหลังจากเดินวนเวียนหาวี่แววไอ้เด็กที่ชื่อเดย์ไนท์ แต่มาจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของไอ้เด็กนั่น
?ปกติเดย์ไนท์เขาจะชอบนั่งเล่นอยู่ที่โรงเรียนแล้วเย็นๆ ถึงจะกลับ...?
?แกก็รีบหามันให้พบสักทีเซ่!?
?ครับ T^T? เด็กแว่นน้ำตาตกในก่อนจะวิ่งไปวิ่งมาเพื่อหาเงาของ ?เดย์ไนท์? คนนั้น ฉันเดินทอดน่องตามหลังเขาไปอย่างไม่รีบร้อน แต่แล้วไม่นานเด็กแว่นก็มาหยุดยืนหอบอยู่ต่อหน้าฉันอีกครั้ง
?ไม่เจอเลยครับพี่โมจิ TOT?
?แกหาไม่เจอแล้วให้ฉันทำไง! ให้ฉันตีแกเอามั้ย!!?
?ไม่เอาครับ T^T?
?ถ้างั้นก็รีบหาทางสักทีเซ่!?
?คือ...มันมีอีกทางนึง แต่ว่า...?
?แต่ว่า...? แต่ว่าอะไรของแก? ฉันหรี่ตามองเด็กแว่นด้วยความรู้สึกหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด ร้อนก็ร้อน ให้เดินวนไปวนมาอยู่ได้ จะพูดอะไรก็มัวแต่อ้ำอึ้งๆ เห็นแล้วมันน่าตีสักป้าบ!
?มันออกจะเสี่ยงไปสักหน่อยนะครับ? พูดจบแล้วเด็กแว่นก็พาฉันเดินขึ้นมาบนชั้นห้า หมอนั่นหยุดยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง มองซ้ายมองขวาและหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตู ก่อนจะรีบกวักมือยิกๆ เรียกให้ฉันเข้าไป แล้วประตูก็ปิดลง
?โห~ ไอ้แว่น แกมีกุญแจห้องประชาสัมพันธ์ด้วยเหรอวะ? ฉันถามไอ้เด็กแว่นคนนั้นขณะที่สายตาทอดมองไปรอบๆ ห้องเล็กๆ ที่แผงหน้าจอด้านในสุดมีปุ่มอะไรไม่รู้เต็มไปหมด แต่ที่แน่ๆ ฉันเห็นไมโครโฟนตัวหนึ่งตั้งอยู่บนแผงเหล่านั้น ฉันเคลื่อนตัวเข้าไปนั่งหน้าไมค์ทันที
?เร็วๆ นะครับพี่โมจิ ถ้าอาจารย์รู้ว่าเป็นฝีมือผม ผมต้องแย่แน่ๆ? ไอ้เด็กแว่นมองซ้ายขวาเลิ่กลั่ก ฉันแอบเห็นเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่เริ่มผุดพรายทั่วใบหน้าขาว
?เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก? ก็แค่ถ้าอาจารย์มาเห็น ฉันก็เผ่นก่อนเท่านั้นเอง -_-
กริ๊งงงงงงงง
?เฮ้ย อะไรวะ!? ฉันตะโกนลั่นก่อนจะรีบผละมือออกจากปุ่มเขียวๆ ที่ลองกดมั่วลงไปเมื่อกี้ แต่เสียงกริ่งเลิกเรียนก็ยังไม่ยอมหยุด ไอ้เด็กแว่นรีบรุดเข้ามากดปุ่มสีแดงอีกปุ่มข้างๆ ทันที
?แย่แล้ว เดี๋ยวสักพักอาจารย์ต้องมาแน่ๆ T^T พี่โมจิกดปุ่มสีส้มแล้วรีบพูดใส่ไมโครโฟนเลยครับ?
ปุ่มสีส้มๆ เหรอ...อ๊ะ ปุ่มนี้สินะ -O- แล้วฉันก็กดลงไป
?ตื๊ดดดดด ฮัลโหลๆ เทสต์ๆ เฮ้ย มีเสียงด้วยเว้ย! ดังแล้วว่ะไอ้แว่น?
?พี่โมจิ รีบๆ พูดเถอะครับ T^T? ไอ้เด็กแว่นทำท่าเหมือนจะตายแล้วก้มลงมากระซิบข้างๆ หู ก่อนจะโดนฉันเสยแก้มเข้าไปทีหนึ่ง เสียงการกระทำทุกอย่างถูกดูดเข้าไปในไมโครโฟนจนหมดสิ้น ไม่เว้นแม้แต่เสียงหมัดที่ฉันต่อยเข้าไปที่ข้างแก้มของไอ้แว่น -_-
?อย่าเอาหน้าเด็กเรียนของแกมาใกล้ฉันนะ ฉันไม่ชอบ!?
?พี่โมจิ T^T?
?เออๆ ก็ได้ เทสต์อีกรอบ -_- ไอ้ผู้ชายกระจอก เดย์ไนท์ห้อง 2-5 แกได้ยินเสียงฉันมั้ย!?
?.....?
?เฮ้ย ทำไมไม่ตอบฉันวะ!!?
?พี่โมจิ พี่กำลังพูดอยู่กับไมโครโฟนนะครับ T^T?
?เออ ฉันลืมไป ไอ้เด็กเดย์ไนท์! ไอ้ผู้ชายสันดานแย่! ถ้าแกได้ยินเสียงฉัน ฉันขอสั่งให้แกไปเจอฉันที่หน้าเสาธงภายในห้านาที! ถ้าแกไม่มาฉันจะถือว่าแกไม่ใช่ลูกผู้ชาย!!!? ฉันตะโกนใส่ไมค์จนเสียงของมันเซอร์ราวนด์ไปทั่วโรงเรียนอย่างรวดเร็ว อา...-O- แบบนี้ไม่ว่าไอ้หมอนั่นจะไปขุดรูอยู่หลังซอกถังขยะไหนมันก็ต้องได้ยินสิน่า
?ใครอยู่ในห้องนั้นน่ะ!!? เสียงแหบแห้งที่พยายามเค้นมันออกมาจากลำคอของอาจารย์แก่ๆ คนหนึ่งทำเอาฉันกับไอ้แว่นหันไปมองหน้ากัน และก่อนที่ไอ้แว่นจะได้ทันคิดอะไร ฉันก็คว้าแขนเสื้อของมันดึงมาโยนแหมะไว้บนเก้าอี้ที่ฉันนั่งเมื่อกี้นี้
?พี่โมจิจะทำอะไรผมน่ะ!? ไอ้แว่นมองฉันด้วยสายตาไม่ไว้วางใจและพยายามจะลุกออกจากเก้าอี้ แต่ฉันก็ใช้ขาข้างหนึ่งยันหน้าอกของเขาเอาไว้
?อยู่เฉยๆ เถอะน่า!? ฉันสอดสายตามองหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะเหลือบไปเห็นเชือกฟางม้วนหนึ่งที่วางอยู่ใต้แผงปุ่มกดมากมาย ฉันก้มลงไปหยิบมันขึ้นมาและมัดตัวไอ้เด็กแว่นไว้กับเก้าอี้
?พี่โมจิอย่าทำอะไรผมเลย ปล่อยผมไปเถอะนะ T^T? ไอ้เด็กนั่นเริ่มร่ำร้อง ฉันเลยตบกะโหลกมันไปป้าบหนึ่ง
?ชู่ว~ อยู่ในนี้เงียบๆ นะ ถ้าอาจารย์ถามแกห้ามตอบอะไรที่มันจะสาวความมาถึงฉันได้เด็ดขาด ถ้าฉันรู้นะ...หึหึ? ฉันส่งยิ้มอำมหิตไปให้เด็กรุ่นน้องเบื้องหน้า ก่อนที่หน้าตาของไอ้แว่นจะหดลงเหลือแค่สองนิ้ว
ปัง! ปัง! ปัง!
?ใครอยู่ข้างในน่ะ! เปิดประตูให้ครูเดี๋ยวนี้นะ!!? เสียงอาจารย์แก่ๆ ตะโกนขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงทุบประตูดังปึงปัง ฉันสะดุ้งพร้อมกับหันไปยิ้มให้เด็กแว่นเป็นการลุแก่โทษ ก่อนจะแอบอยู่ที่ด้านหนึ่งของประตู
?ครูบอกให้เปิดประตูไม่ได้ยินหรือไง!!?
ฉันกำลูกบิดประตูไว้แน่น กะจังหวะที่อาจารย์จะทุบลงมาอีกครั้ง และ...
ผลัวะ!
ร่างสูงปรี๊ดของอาจารย์ป้าเซถลาเข้ามาในห้องโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่อาจารย์จะเห็นร่างของไอ้เด็กแว่นที่ถูกฉันมัดติดกับเก้าอี้
?ภวดล!!?
ระหว่างที่อาจารย์กำลังง่วนอยู่กับการแก้มัดให้ไอ้แว่น ฉันก็ยกกำปั้นขึ้นเป็นการข่มขู่ว่าห้ามปริปากบอกอะไรอาจารย์ทั้งสิ้น ไอ้เด็กแว่นทำท่าราวกับร้องไห้ และฉันก็ฉวยโอกาสนั้นวิ่งออกจากห้องไปทันที ฉันวิ่งโร่ลงจากตึกด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะปีนป่ายขึ้นไปบนเวทีที่ยกสูงหน้าเสาธง และฉันก็ปักหลักยืนหยัดรอไอ้เด็กเดย์ไนท์ที่ตรงนั้น แล้วถ้ามันยังหาฉันไม่เจอ ฉันว่ามันก็สมควรไปตายได้แล้ว -,,-
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า...
ฉันเริ่มทำการนับหนึ่งถึงหกสิบในใจ เพราะฉันนัดไอ้เด็กเดย์ไนท์ไว้ภายในห้านาที กว่าฉันจะวิ่งลงมามันก็น่าจะประมาณสามนาทีแล้ว ส่วนอีกหนึ่งนาที ฉันคิดเป็นค่าเหนื่อยแล้วกัน
ห้าสิบเจ็ด ห้าสิบแปด ห้าสิบเก้า หกสิบ!! เฮ้ย! ทำไมไอ้หมอนั่นยังไม่มาวะ!
?ไอ้ไนท์ มีคนมารอแกอยู่จริงๆ ด้วยว่ะเฮ้ย? เสียงดังลั่นของผู้ชายคนหนึ่งทำให้ฉันที่กำลังเดือดปุดๆ หันหน้าไปหาต้นเสียงทันที และที่นั่นเองฉันเห็นร่างสูงปรี๊ดเป็นเสาไฟฟ้าสองต้นยืนอยู่ ไอ้เด็กหัวดำเป็นคนพูดเมื่อกี้ ถ้างั้นไอ้เด็กหัวน้ำตาลที่ทำหน้าซังกะตายอยู่ข้างๆ ก็คงจะเป็น ?เดย์ไนท์? สินะ -O-
?ผู้หญิงซะด้วย สงสัยจะเรียกแกออกมาสารภาพรักว่ะ ฮ่าๆ? แล้วไอ้หัวดำก็ระเบิดหัวเราะอย่างสะใจ
?หัวเราะอะไรของแกนักหนาวะฮะ อยู่ที่บ้านเก็บกดหรือไง? เมื่อฉันเอ่ยออกไป ไอ้ผู้ชายหัวดำก็อ้าปากหวอจนแมลงหวี่บินเข้าไปทำรังได้หลายครอบครัว -_-^ ส่วนไอ้ผู้ชายหัวน้ำตาลก็เริ่มเบนสายตาเอื่อยเฉื่อยของเขามายังฉัน
?อูยย~ ปากจัดด้วยว่ะ สงสัยแกคงต้องเอาไปเข้าคอร์สอบรมกับยัยชีสก่อนถึงจะเอามาเดินควงได้ ไม่งั้นคงกัดชาวบ้านเค้าไปทั่ว?
?แกนั่นแหละที่ต้องเข้าคอร์สบ้าอะไรนั่น ไม่ใช่ฉัน?
?...-O-...?
?อ้าปากโชว์หมาในปากอยู่ได้ หุบปากซะมั่งนะ เผื่อจะมีผู้หญิงมาสนใจแก?
?ง่ะ -_-^? ไอ้ผู้ชายหัวดำรีบหุบปากลงทันที หมอนั่นมองหน้าฉันด้วยสีหน้าเอ๋อๆ แล้วฉันก็หันไปมองผู้ชายหัวน้ำตาลที่กำลังจ้องฉันอยู่เช่นกัน ดูๆ ไปไอ้หมอนี่ก็หล่อดีแฮะ -,,- แต่ถ้าหล่อแล้วนิสัยแย่ฉันก็ไม่แลหรอกย่ะ!
?เฮ้ ไอ้น้องหัวน้ำตาล! แกใช่มั้ยที่ชื่อเดย์ไนท์น่ะ!!?
?ใช่ แล้วไง -_-^? ไอ้หมอนั่นมันทำหน้ากวนตีนใส่ฉันค่ะ -[]-! ฮู่ว~ เย็นไว้ๆ
?นายทิ้งน้องสาวฉันทำไม?
?น้องสาว? ใครกันน้องสาวเธอ??
?เมอิยังไงเล่า!?
?เมอิ? ไอ้ยิม เมอินี่ใครกันวะ แกรู้จักหรือเปล่า? ไอ้หน้าหล่อหัวน้ำตาลหันไปถามเพื่อนหัวดำที่ยืนเกาหัวแกรกๆ อยู่เคียงข้าง แล้วหมอนั่นก็ยักไหล่แทนคำตอบ
?ฉันไม่รู้จักเมอิ เธอมีธุระแค่นี้ใช่มั้ย? ไอ้เด็กเดย์ไนท์หันมามองหน้าฉันด้วยแววตาเฉยชา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขานิ่งสนิท และไอ้คิ้วเข้มนั่นด้วย มันเรียบตรงเสียจนฉันไม่สามารถเดาอารมณ์จากใบหน้านั่นได้ และเมื่อเห็นฉันที่แอบสำรวจใบหน้าหล่อเหลาของเขายังคงเงียบ หมอนั่นก็เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบเช่นเดียวกับใบหน้า
?ไม่มีอะไรแล้วสินะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัว เสียเวลาชะมัด? ไอ้เด็กเดย์ไนท์โบกมือลาก่อนจะหันหลังให้ฉัน และแน่นอน ฉันกระโดดไปดึงคอเสื้อของเขาไว้จากทางด้านหลัง ที่ฉันต้องกระโดดเพราะไอ้หมอนี่มันสูงเป็นเปรตเลยน่ะสิ!
?เฮ้ย ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย!!?
?อย่ามาทำไก๋! ฉันรู้ว่าแกรู้จักเมอิ แกเพิ่งทิ้งเธอไปเมื่อวานเองนะ แกจะทำมาเป็นลืมเธอไม่ได้!!? ฉันตวาดแว้ดใส่รูหูของเขา ไอ้เด็กเดย์ไนท์ดึงมือฉันออกจากคอเสื้อของเขาอย่างง่ายดาย ไอ้หมอนี่แรงเยอะชะมัด!
?เมื่อวาน? ไอ้ยิม เมื่อวานฉันทิ้งผู้หญิงคนไหนไปหรือเปล่าวะ? ไอ้เด็กเดย์ไนท์หันไปถามเพื่อนคู่ซี้ของเขาอีกครั้ง ไอ้หมอนี่มันไม่มีสมองหรือไง หันไปถามเพื่อนอยู่ได้ -_-^
?ไม่รู้ว่ะ อ๋อ~ เฮ้ยๆ ฉันจำได้แล้ว ก็เด็กผู้หญิงที่ตัวเล็กๆ หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักหน่อยที่ชอบทำเสียงง้องแง้งใส่แกอ่ะ?
?ยัยปัญญาอ่อนนั่นอ่ะนะ -_-?
ป้าบ!
?เฮ้ย อะไรวะ!!?
?อย่ามาบังอาจว่าน้องสาวสุดที่รักของฉัน ทีนี้นายก็ตอบมาได้แล้วว่าทำไมนายถึงเลิกกับน้องสาวของฉัน!?
?ก็ยัยนั่นมันปัญญาอ่อน ง้องแง้งไปวันๆ น่ารำคาญ?
ป้าบ!
และป้าบที่สองก็ตามมาอย่างรวดเร็ว
?อย่ามาว่าน้องสาวฉันนะ!!?
?โธ่เว้ย! บ้าฉิบ -_-^ เธออยากตายมากหรือไง!!? ไอ้เด็กเดย์ไนท์สบถก่อนจะใช้มือหนาของเขาลูบหัวตัวเองป้อยๆ และไม่วายส่งสายตาขวางเหมือนหมาบ้ามาให้ฉัน
?ไอ้เด็กเวร! ฉันเป็นรุ่นพี่แกนะ หัดให้ความเคารพกันบ้างเซ่ะ -O-!?
?ยัยเตี้ยอย่างเธอเนี่ยนะเป็นรุ่นพี่ฉัน เหอะ! ให้ตายฉันก็ไม่มีวันให้ความเคารพเธอหรอก? ไอ้เด็กบ้านั่นทำหน้ากวนส้นเท้า และไอ้หัวดำที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยักคิ้วให้ฉันเป็นลูกคู่ หน็อย~ ไอ้เด็กพวกนี้มันท้าทาย เล่นเอาปมด้อยของฉันมาล้อเรอะ อย่างนี้มันต้องโดน! ฉันเงื้อมือขึ้นสูงหมายจะโบกหัวไอ้เด็กสองตัวนี้คนละที แต่ทว่าไอ้เด็กเดย์ไนท์มันกลับคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ซะก่อน
?เฮ้ย ปล่อยนะ!?
?ฉันไม่ปล่อยให้เธอทำร้ายร่างกายฉันฟรีๆ อีกแล้วล่ะน้องสาว? ไอ้หมอนั่นยิ้มเผล่ก่อนจะเลื่อนใบหน้าคมเข้มลงมาใกล้ฉันเรื่อยๆ ความหล่อของมันทำเอาหัวใจของฉันเต้นดึ๋งดั๋งไปไม่น้อย และเมื่อใบหน้าของเราสองคนห่างกันเพียงแค่ไม่กี่เซ็นต์....
ผัวะ!
?อย่ามาบังอาจเรียกฉันว่าน้องสาว ไอ้น้อง -_-^? ฉันต่อยเข้าที่แก้มขาวของเขาเต็มรัก ไอ้เด็กบ้า คิดจะเล่นกับฉันเร็วไปล้านปีย่ะ! ฮ่าๆ
?ไอ้ไนท์เป็นไงมั่งวะ!?
?ยัยบ้านี่หมัดหนักอย่างกับโคถึก -_-? ?
?อยากโดนอีกสักหมัดมั้ยล่ะ เด็กน้อย ^O^? ฉันฉีกยิ้มสดใสแทนคำยั่วยุ ไอ้เด็กเดย์ไนท์ทำหน้าบอกบุญไม่รับก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาใกล้ฉัน มือหนากระชากตัวฉันให้เข้าไปติดกับตัวเองอย่างรวดเร็วก่อนที่มืออีกข้างจะโอบรอบเอวฉันเอาไว้
?แล้วเธอล่ะ...อยากโดนสักจูบมั้ย? หมอนั่นยิ้มเจ้าเล่ห์ และแน่นอน ฉันพยายามที่จะตั๊นหน้ากวนๆ นั่นสักหมัด แต่ทว่าเขาก็กลับล็อกมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้
?ว่าไง สาวน้อย? ใบหน้าคมเข้มเลื่อนเข้ามาใกล้มากขึ้น ก่อนจะก้มลงกระซิบข้างหูของฉัน ลมหายใจที่เป่ารดใบหูของเขาทำเอาฉันหน้าร้อนผ่าว ก่อนที่ฉันจะกระทืบลงไปบนเท้าของไอ้เด็กเวรนั่นด้วยแรงทั้งหมดที่มี ไอ้เด็กเดย์ไนท์หดเท้ากลับเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเหยเกด้วยความเจ็บปวด และวินาทีที่ฉันกำลังจะผละออกมา มือหนาก็คว้าฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง
?หยาบคายที่สุด!?
?ด่าแบบนี้ค่อยเหมือนผู้หญิงหน่อย...น้องสาว? แล้วหมอนั่นก็เริ่มยิ้มกรุ้มกริ่ม รอยยิ้มที่ฉันเห็นแล้วอยากจะถวายยำรองเท้าให้เขาสักชุด
?ฉันเป็นรุ่นพี่แกนะ!!?
?แต่ถ้าฉันไม่เห็นเธอเป็นรุ่นพี่ล่ะ? มาอีกแล้วรอยยิ้มเท่บาดใจ อ๊ากกก ฉันอยากฆ่ามัน! ฉันอยากฆ่าไอ้เด็กเวรนี่!!
?พวกเธอทำอะไรกันน่ะ!? เสียงแหบแห้งของอาจารย์ป้าคนเดิมดังขึ้น ไอ้เด็กเดย์ไนท์ปล่อยฉันออกจากอ้อมกอด และวินาทีที่ฉันหันไปมองร่างสูงปรี๊ดของอาจารย์ที่บัดนี้เห็นเป็นจุดเล็กๆ เท่ามด ฉันก็รู้สึกถึงสัมผัสอะไรบางอย่างอุ่นๆ ที่ข้างแก้ม ไอ้เด็กเดย์ไนท์มันแอบหอมแก้มฉันค่ะ!!
?ไอ้เด็กเวร!!?
?มิรันตา!!!!? เสียงตะโกนแปดหลอดของอาจารย์ป้าดังขึ้นพร้อมกับที่ฉันตะโกนด่าไอ้เด็กเวรนั่นพอดี และดูเหมือนท่านอาจารย์สุดที่รักจะได้ยินด้วย โฮก งานนี้ยัยโมจิตายแน่ T^T
?มิรันตา! เธอลงมานี่! เดี๋ยวนี้!!!? ท่านอาจารย์ป้าตะโกนเสียงดังลั่นทั้งที่ตัวอาจารย์ยังอยู่ไกลอีกร้อยโยชน์ อาจารย์ขา~ ไอ้เด็กเวรอีกสองตัวก็ยังยืนอยู่นี่ ทำไมอาจารย์เรียกชื่อหนูคนเดียวล่ะคะ
?มิรันตา!? อาจารย์เรียกชื่อฉันเป็นรอบที่สาม ฉันมองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่กหาทางหนีทีรอด
?มิรันตา อาจารย์เรียกแล้ว ลงไปหาอาจารย์สิ หึหึ? ไอ้เด็กเดย์ไนท์ก้มลงมากระซิบข้างๆ หู ฉันยกกำปั้นให้เขาแทนคำตอบ ก่อนจะกระโดดผลุงลงข้างเวทีไป
?ไปดีมาดีนะน้องสาว~~~? เสียงตะโกนออกแนวล้อเลียนของเขาลอยลิ่วมาตามสายลมในขณะที่ฉันกำลังกวดเท้าทั้งสองเพื่อวิ่งหนีอาจารย์สุดที่รัก และแน่นอน มันยั่วอารมณ์ฉันได้ขึ้นดีนัก
ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เด็กบ้า! ไอ้เด็กนรก!!!!
2
วันถัดมาฉันก็โดนอาจารย์ป้าคนเดิมประกาศเรียกให้ไปพบที่ห้องปกครอง หลังจากโดนตีจนก้นเขียว บ่นจนหูชา หยิกจนแขนช้ำ สามชั่วโมงหลังจากนั้นฉันก็ได้รับการปล่อยตัวออกมาในสภาพสุดโทรม และยังพกพาความคับแค้นมาเต็มเปี่ยม
ให้ตายเถอะ ไอ้เด็กบ้า เป็นเพราะแกแท้ๆ! แต่ตอนนี้ฉันฮิ้วหิวแฮะ -O- ฉันเหลือบมองนาฬิการาคาถูกที่สวมอยู่ที่ข้อมือ นี่ก็เกือบจะบ่ายโมงแล้ว อีกไม่กี่นาทีก็จะหมดคาบพัก อาจารย์ป้ากำลังจะทำให้ฉันอดข้าวกลางวัน เมื่อคิดได้ดังนั้นสองขาก็รีบก้าวฉับๆ ตรงไปโรงอาหารทันที
?ไอ้ไนท์ ได้ข่าวว่าแกไปมีเรื่องกับพี่โมจิเหรอวะ?
คำว่า ?ไนท์? และ ?โมจิ? ที่ลอยมาตามสายลมทำให้ฉันรีบวิ่งไปแอบหลังเสาทันที ก่อนที่เงารางๆ ของผู้พูดจะปรากฏกายขึ้นตรงหน้า นั่นมันไอ้เด็กเดย์ไนท์กับไอ้หัวดำนี่หว่า! แล้วผู้ชายหัวหนามอีกคนเป็นใครเนี่ย -_-
?ใครวะโมจิ ชื่อตลก? ไอ้เด็กเดย์ไนท์หัวเราะหึๆ ในลำคอ ในขณะที่ฉันรู้สึกอยากจะกระโจนเข้าไปบีบคอไอ้เด็กบ้านั่นตงิดๆ ไอ้เด็กนี่บังอาจเรียกชื่อฉันห้วนๆ แถมยังมาว่าว่าชื่อฉันตลกอีก!
?ก็รุ่นพี่ปีสามที่ตะโกนผ่านไมโครโฟนเรียกแกไปหาเมื่อวานนี้ไง ข่าวมันลือไปทั่วทั้งโรงเรียนแล้ว แต่แกนี่เจ๋งดีเนอะ มีเสน่ห์ดึงดูดแม่เสือจอมดุอย่างพี่โมจิให้มาสยบแทบเท้า? ไอ้หัวหนามหัวเราะหึๆ สไตล์เดียวกับเพื่อนของมัน และหลังจากที่มันเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้น ฉันก็บันทึกใบหน้าของมันเข้าสู่บัญชีแบล็คลิสต์ทันที คิดได้ยังไงว่าฉันยอมสยบแทบเท้าไอ้เด็กบ้านั่น!
?ถ้าอย่างนั้นข่าวลือที่แกได้ยินมาคงผิดแล้วว่ะ ยัยพี่โมจงโมจิอะไรของแกนั่นคงไม่คิดพิศวาสอะไรไอ้ไนท์หรอก พอเจอหน้าก็ตวาดแว้ดๆ จะหาเรื่องซะอย่างเดียว ทำไมนิสัยแตกต่างกับน้องสาวสุดขั้วแบบนั้นวะ?
?อะไร? ใครน้องสาวพี่โมจิวะ?
?ก็ยัยเมอิไง กิ๊กที่ไอ้ไนท์มันทิ้งไปเมื่อวันก่อน เดือดร้อนให้ตัวพี่ออกมาเต้นแว้ดๆ?
?ฮ่าๆ เฮ้ย! ถ้าอย่างนั้นแกไม่ลองจีบพี่โมจิดูหน่อยเหรอวะ เปลี่ยนรสชาติดูบ้าง ผู้หญิงแสบๆ คันๆ อย่างพี่โมจิก็น่าสนุกดีนะเว้ย?
?ผู้หญิงคนนั้น...ขอบายว่ะ?
?อ้าวเฮ้ย! ไหงงั้นวะ?
?หน้าตาก็งั้นๆ ปากก็จัด แถมไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาซะเลย ผู้หญิงแบบนั้นไม่ใช่สเปกฉันว่ะ?
?โห่~?
เสียงหัวเราะและบทสนทนาของไอ้เด็กสามคนเริ่มลอยออกห่างจากฉันเรื่อยๆ เพราะมันเดินกลับขึ้นตึกไปแล้ว ส่วนฉันก็ได้แต่แอบอยู่ในมุมมืดด้วยแววตาที่เริ่มส่องประกาย
?หน้าตาก็งั้นๆ ปากก็จัด แถมไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาซะเลย ผู้หญิงแบบนั้นไม่ใช่สเปกฉันว่ะ?
หน้าตางั้นๆ งั้นเหรอ! ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย!! วันนี้แกเตรียมตัวตายได้
กริ๊งงงงงงงง
เสียงกริ่งที่ดังมาจากอาคารข้างๆ ทำให้ฉันรู้ว่าหมดเวลาซื้ออาหารแล้ว เฮ้ย! ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ ว่าแล้วฉันก็รีบกวดขาวิ่งเข้าไปในโรงอาหารอย่างรวดเร็ว
?แฮ่ก แฮ่ก...ป้าคะ! ขอเย็นตาโฟชามนึงค่ะ!!?
?หมดเวลาขายอาหารแล้วนะจ๊ะหนู ป้าขอโทษด้วย? แล้วคุณป้าก็เดินกลับเข้าหลังร้านไป โดยที่ปล่อยให้ฉันยืนตาละห้อยอยู่หน้าร้าน ไม่นะ ไอ้เด็กบ้า แกทำให้ฉันอดกินข้าว T^T
โครกกกก ครากกกก
เสียงท้องของฉันออกอาการประท้วงอย่างรวดเร็ว ฉันได้แต่เอามือเกาะกระจกมองดูเหล่าเส้นก๋วยเตี๋ยวที่ถูกขนกลับไปยังหลังร้าน โฮ~ ไม่นะ TOT
ผลุบ!
เสียงอะไรบางอย่างข้างกายทำให้ฉันหันไปมองทันที เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่หูแมวสีน้ำตาลเข้มกำลังส่งยิ้มให้ฉัน ในมือของเขาถือขนมปังเนยสดเอาไว้สองถุง และอยู่ๆ เขาก็ยื่นมันมาให้ฉัน
?อะไร -_-^?
?พี่สาว~ ผมให้ ^O^? ชุดยูนิฟอร์มสีเทาบ่งบอกว่าเด็กคนนี้อยู่ ม.ปลาย ปี 2 เสียงตะโกนและท่าทางอันสดใสเกินวัยของเขาทำให้ฉันรีบถอยห่างอย่างรวดเร็ว เด็กผู้ชายคนนี้...ปัญญาอ่อนหรือเปล่าวะ
?ผมรู้นะว่าพี่สาวยังไม่ได้กินข้าว ผมให้! รีบๆ รับไปสิ >_<? เด็กคนนั้นตะโกนพร้อมกับทำท่าน่ารักและยื่นขนมปังเนยสดมาให้ฉัน เมื่อเขาขยับหัว หูแมวบนหัวของเขาก็ขยับไปด้วยเช่นกัน ?รับไปสิพี่สาว! ผมอุตส่าห์เสียสละขนมปังสุดหวงให้พี่สาวนะเนี่ย?
ฉันมองใบหน้าใสกิ๊งของเด็กรุ่นน้องปี 2 อย่างไม่ไว้ใจ ไหนจะรอยยิ้มสดใสนั่นอีก...มันมีอะไรแปลกๆ
?น้องสาวพี่ชื่อเมอิใช่ม้า~ ใช่เด็กรุ่นผมห้อง 2-3 หรือเปล่าน้า?
?.....?
?เมื่อกี้ผมเห็นพี่สาวแอบมองเดย์ไนท์อยู่ที่หลังเสาด้วยแหละ แล้วเมื่อวานพี่สาวก็เรียกเดย์ไนท์ไปหาหน้าเสาธง ท่าทางพี่สาวจะมีอะไรบางอย่างกับเดย์ไนท์แน่ๆ ผมทายถูกใช่มั้ยล่ะ อิอิ?
คำว่า ?เดย์ไนท์? ทำให้หน้าฉันตึงในทันที ฉันมองรอยยิ้มสดใสของรุ่นน้องตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจรับขนมปังในมือของเด็กผู้ชายคนนั้นมา
?มีเวลาว่างพอไปกินขนมเป็นเพื่อนพี่สาวมั้ย ^_^? ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับรอยยิ้มเย็น เด็กรุ่นน้องพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะรีบกระโดดตามฉันออกมาอย่างรวดเร็ว
ฉันลากไอ้เด็กน้อยคนนั้นไปทางด้านหลังโรงอาหาร ที่นั่นเป็นคล้ายๆ สวนของโรงเรียน ฉันเลือกม้านั่งเหมาะๆ ตัวหนึ่งซึ่งน่าจะเป็นมุมที่สามารถหลบสายตาของอาจารย์ได้ก่อนที่จะโยนไอ้เด็กน้อยลงไปนั่งบนเก้าอี้นั้น
?พี่สาวรุนแรง T^T?
?นี่เธอแอบฟังไอ้เดย์ไนท์กับเพื่อนๆ มันคุยกันเหรอ!?
?พี่สาวก็แอบฟังเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ดวงตาใสแจ๋วพร้อมกับถ้อยคำนั้นเล่นเอาฉันเถียงไม่ออก มันก็ใช่ แต่แบบ...อ๊าก แล้วทำไมน้องชายต้องย้อนถามฉันแบบนั้นด้วยล่ะ TOT
?คิกๆ พี่สาวทำหน้าตลกจัง ผมก็แค่กำลังเดินผ่านไปตรงนั้น เห็นพี่สาวทำท่าตลกๆ ท่าทางจะสนุก ผมก็เลยลองแอบหลังเสาเหมือนพี่สาวบ้าง ^O^ แล้วนี่พี่สาวรู้จักกับเดย์ไนท์ได้ยังไงเหรอ เมอิน้องสาวพี่แนะนำให้รู้จักเหรอฮะ~? เด็กที่อายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปีใช้มือทั้งสองข้างของเขากดหูแมวที่สวมอยู่บนหัวให้มันกระดิกดุ๊กดิ๊กแลดูน่ารัก
?แล้วเธอล่ะ รู้จักไอ้...เดย์ไนท์ได้ยังไง? ฉันยั้งคำว่า ?เด็กบ้า? เอาไว้ได้ทัน เพราะฉันยังไม่รู้ว่าเด็กรุ่นน้องตรงหน้านี้เป็นใคร มีความสัมพันธ์ยังไงกับไอ้เด็กบ้านั่น
?ผมกับเดย์ไนท์อยู่ห้องเดียวกันฮะ แล้วพี่สาวล่ะ ^O^? รุ่นน้องที่น่ารักส่งยิ้มสดใส ให้ตายสิ ทำไมฉันรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนี้แฮะ พูดจาแบบนี้ค่อยน่าฟังหน่อย หึหึ
?แล้วเธอล่ะ...อยากโดนสักจูบมั้ย?
และอยู่ๆ ถ้อยคำของไอ้เด็กบ้านั่นก็ล่องลอยเข้ามาในหัว อ๊ากก ไอ้เด็กบ้า ฉันเกลียดแก!!
?พี่สาวทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ พี่สาวไม่ชอบเดย์ไนท์เหรอ O_O? หนุ่มรุ่นน้องจ้องฉันด้วยดวงตาใสแป๋ว ผมสีน้ำตาลอ่อนของเขาโบกสะบัดยามที่เจ้าของขยับกายไปมาอยู่ไม่สุกราวกับลูกลิงตัวน้อย
?ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่เกลียดเลยแหละ -_-?
เมื่อนึกถึงใบหน้ากวนๆ ของหมอนั่นก็ยิ่งทำให้ฉันโมโห และนิสัยเสียของฉันคือโมโหแล้วพาล!
?นี่เธอ!! ไปเปลี่ยนสีผมเดี๋ยวนี้นะ!! ทำไมเธอต้องมีผมสีเดียวกับไอ้บ้านั่นด้วยฟะ? ฉันตะโกนเสียงดังลั่นก่อนจะกลับมาบ่นงึมงำในภายหลัง ส่วนรุ่นน้องคนนั้นก็ทำหน้าเอ๋อๆ ก่อนจะจับผมสีน้ำตาลสีเดียวกับไอ้เดย์ไนท์ขึ้นมา
?ผมชอบสีผมของผมนะ ผมสีนี้ทำให้ผมดูน่ารัก >_<? เด็กรุ่นน้องสะบัดผมสีน้ำตาลของเขาไปมา ฉันยอมรับว่าผมสีน้ำตาลแบบนี้มันรับกับใบหน้าขาวผุดผ่องของเขาได้เป็นอย่างดี แต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ชอบเพราะมันทำให้ฉันคิดถึงไอ้เด็กบ้านั่น!
?ให้ตายสิ เห็นสีผมเธอแล้วหงุดหงิดชะมัด -_-^?
?พี่สาวอ่ะ TOT?
?ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย อ่ะ! ขอบใจสำหรับขนมปัง ฉันไปก่อนล่ะ? ฉันโยนแบงค์ยี่สิบลงบนถุงพลาสติกว่างเปล่าที่เมื่อยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้มันยังบรรจุขนมปังเนยสดเอาไว้ ฉันรู้สึกว่าการที่ฉันมานั่งพูดจาไร้สาระกับเด็กรุ่นน้องคนนี้มันเสียเวลาสิ้นดี -_-
?พี่สาวอยากแก้แค้นเดย์ไนท์มั้ยฮะ? น้ำเสียงทุ้มต่ำของเด็กรุ่นน้องที่เปลี่ยนไปทำเอาฉันรู้สึกประหลาดใจ และไหนจะคำพูดของเขาอีก ฉันหันหลังกลับไปทันที
?เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ?
หนุ่มรุ่นน้องยังคงส่งยิ้มสดใสไม่เหมาะกับคำว่า ?แก้แค้น? ที่ฉันได้ยิน
?เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอก สงสัยฉันจะหูฝาดไปเอง งั้นฉันไปล่ะ เธอก็รีบไปเข้าเรียนได้แล้ว?
?พี่สาวไม่ได้หูฝาดหรอกฮะ เดย์ไนท์มันทิ้งเมอิน้องสาวของพี่ไปหาผู้หญิงคนอื่น และมันก็ยังดูถูกพี่สาวที่น่ารักของผม พี่สาวอยากแก้แค้นมันบ้างมั้ยครับ ^__^?
รอยยิ้มสดใสขัดกับคำพูดที่เขาเอ่ยออกมาโดยสิ้นเชิง ฉันรู้สึกว่าเด็กหนุ่มที่ใส่หูแมวข้างหน้ากลายเป็นคนละคนกับที่ฉันพบตอนแรก แม้รอยยิ้มนั้นจะยังคงเหมือนเดิม แต่ทว่ามันมีอะไรบางอย่างที่แตกต่าง
?ถ้าพี่สาวตกลง ผมคนนี้จะช่วยพี่สาวเอง? รุ่นน้องหน้าใสยังคงเอ่ยต่อทั้งรอยยิ้มหวาน แต่ดวงตาของเขาทอประกายวิบวับ และดวงตาคู่นั้นทำให้ฉันก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว
?ฉันไม่...?
?หน้าตาก็งั้นๆ ปากก็จัด แถมไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาซะเลย ผู้หญิงแบบนั้นไม่ใช่สเปกฉันว่ะ?
เมื่อคิดถึงน้ำตาของเมอิและถ้อยคำสบประมาทของไอ้หมอนั่น ฉันก็ไม่ลังเลเลยที่จะตอบออกไปว่า
?ฉันตกลง?
----------
แค่นี้ก็ดูท่าจะมีเรื่องยุ่่งๆ ตามมาอีกเป็นขบวนแล้ว เพราะว่าทั้งเดย์ไนท์ก็กวน แล้วยังเทมเป้ที่ดูจะมีลับลมคมนัยแปลกๆ อีก แล้วอย่างนี้โมจินางเอกแสนห้าวหาญจะรับมือไหวไม่หนอ ติดตามกันแบบเต็มอิ่มได้ที่ร้านหนังสือชั้นนำ 7-11 หรือ http://www.bongkoch.com/catalog/product ... ts_id=6568 ค่ะ