เืรื่องย่อ
รันอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตที่เกิดขึ้น เพราะความดื้อรั้นของตัวเองถึงทำให้แอลคนที่เธอรักต้องตาย และเพราะความปรารถนาอันแรงกล้านั้นถึงทำให้เกิดหลุมมิติประหลาด ดึงเธอให้กลับไปยังอดีตและมีหรือว่าเธอจะไม่แก้ไขเรื่องเลวร้ายนั้น ทว่ามันไม่ได้ง่ายดายเลยกลับการต้องเปลี่ยนแปลงทุกอย่างทั้งที่เธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ การอยู่กับแอลในอดีตทำให้เธอมีความสุข แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องเอาชนะสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วในอนาคตให้ได้ เพื่อจะได้กลับมาอยู่กับเขาอย่างมีความสุขอีกครั้ง
1
กริ๊งงงง
ฉันค่อยๆ เลื่อนมือไปกดปุ่มปิดนาฬิกาปลุก ก่อนจะเสยผมขึ้น แล้วเอามือก่ายไว้ที่หน้าผาก แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าแยงเข้ามาที่ตา แต่ฉันไม่คิดจะเบนหน้าหนี
สมองกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่...
ฉันนอนบนเตียงโดยไม่สนใจเวลาที่เดินหมุนไปเรื่อยๆ จากหนึ่งนาที เป็นสองนาที จนบัดนี้ผ่านมาสิบห้านาทีแล้ว น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่หลายคนชมนักชมหนาว่าสวยหวาน แต่บัดนี้กลับแลดูเศร้ายิ่งนัก ดวงตาดูเลื่อนลอยราวกับว่าจิตใจกำลังหลุดออกไปจากร่างกาย
ใช่... ฉันกำลังจะตาย โดยการฆ่าตัวเองช้าๆ ให้มันทรมานแบบนี้เรื่อยไป
ทำไมเหตุการณ์ทุกอย่างต้องเกิดขึ้นมานะ
?รัน? เสียงเรียกดังขึ้น พร้อมกับประตูที่เปิดเข้ามา เบาจนแทบไม่ได้ยินเสียง แม่เดินเข้ามานั่งที่เตียง ห้องเล็กๆ เมื่อมีคนสองคนอยู่ในนี้ก็กลับดูแคบไปถนัดตา ฉันเหลือบมองแม่ที่ทำสีหน้าไม่ต่างอะไรจากฉันมาให้
ขอโทษนะคะที่หนูเป็นแบบนี้ แต่ว่า...ถ้าเป็นแม่คงไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกใช่มั้ย
?ลูกต้องมีชีวิตต่อไปนะ?
?ค่ะ...? เสียงแหบแห้งเอ่ยขึ้นมาเบาๆ ริมฝีปากสีชมพูเริ่มซีด ใบหน้าแลดูโทรมเพราะเจ้าของร่างไม่สนใจดูแล ฉันนี่แย่จริงๆ นะที่ทำร้ายร่างกายตัวเองขนาดนี้
นายจะเกลียดฉันมั้ย หากฉันโทรม นายจะยังรักฉันรึเปล่า
ตอบมาหน่อยสิ...
ฉันยันตัวลุกขึ้นจากเตียง แม่เข้ามากอดฉันไว้ โดยที่ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ก่อนจะลากร่างอันสะโหลสะเหลเดินไปที่ห้องน้ำ ภาพสะท้อนจากกระจกดูแย่มากจนแอบสงสัยไม่ได้ว่า นี่ตัวฉันหรือ...? มีใครมาเล่นตลกอะไรรึเปล่า
หึหึ...นี่ล่ะ ยัยรันล่ะ เธอมันก็เป็นได้แค่นี้ จำไว้!!
ฉันวักน้ำล้างหน้าแล้วใช้มือรวบผมขึ้น เผยให้เห็นใบหน้ารูปไข่ ดวงตาโตพอดี จมูกโด่งออกมารับกับคิ้วสีน้ำตาลอ่อน ริมฝีปากที่แลดูซีดเซียว ผมสีน้ำตาลยาวประบ่าที่ดูยุ่งเหยิง เสื้อกล้ามเก่าๆ ที่ทำให้ตัวฉันดูน่าสมเพชมากกว่าเดิม
ลืมตาตื่นได้แล้วยัยรัน เธอลืมคำของเขาแล้วรึไง
ฉันจะต้องมีชีวิตอีกครั้ง!!! นั่นคือสิ่งเดียวที่จะทำได้
ไม่นานนักฉันก็แบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปชั้นล่างของบ้าน แม่เตรียมขนมปัง ไข่ดาวกับน้ำซุปไว้ให้ ฉันตักมันเข้าปากราวกับมันคือสิ่งที่จำเป็นต้องทำเท่านั้น แม้ข้างในร่างกายจะอยากอาเจียนออกมามากเท่าไหร่ แต่ฉันก็พยายามฝืนกินลงไป
ไม่มีรสชาติใดๆ เลย มีแต่ความเจ็บปวดของการฝืนกินเท่านั้น มันแสบคอสิ้นดี
ตอนนี้จิตใจของแม่บอบช้ำมามากพอแล้ว ฉันจะไม่ทำให้ท่านต้องมาคอยเป็นห่วงอีก
?อร่อยมากเลยค่ะ?
?จ้ะ? แม่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นจานอาหารตรงหน้าฉันว่างเปล่า ฉันมัดผมลวกๆ ไม่สนใจอะไร เพราะไม่จำเป็นต้องสน เขาไม่อยู่แล้ว ฉันจะทำตัวเองให้ดูดีไปทำไม กระเป๋าถือที่แสนจะเบามันกลับหนักในเวลานี้ สงสัยจะเป็นเพราะฉันไม่ค่อยมีแรงล่ะมั้ง
?ไปก่อนนะคะ?
?ถึงแล้วโทรบอกแม่ด้วยนะ?
?ค่ะ? ฉันรับคำไปแบบนั้น แต่ความจริงแล้วฉันทิ้งโทรศัพท์มือถือไว้บนห้อง ไม่อยากพกไปไหนทั้งนั้น
ฉันออกมาจากบ้าน เดินไปบนถนนสีน้ำตาลอ่อนที่มีก้อนหินวางอยู่เป็นแถว
เมื่อก่อน...ฉันต้องวิ่งเล่นอยู่แถวนี้พร้อมกับเอากระเป๋าฟาดเขานี่นา
เมื่อก่อน...พอเดินไปถึงหน้าหมู่บ้านปุ๊บ เขาจะส่งยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวและยื่นไอศกรีมมาให้ทุกๆ เช้า
เมื่อก่อน...ฉันต้องเอามือไปขยี้หัวเขาเล่นก่อน แม้จะต้องพยายามเขย่งสุดขีด หรือบางครั้งต้องกระโดดก็ตาม
เมื่อก่อน...ฉันมีเขาอยู่เคียงข้าง พูดคุยกัน เล่าเรื่องตลกให้กัน ยิ้ม หัวเราะ ทุกๆ สิ่ง
เขาคือทุกสิ่ง
ฉันเดินไปอย่างช้าๆ พยายามจะมองไปแต่เบื้องหน้า ทุกคนต้องเจอเหตุการณ์แบบนี้ทั้งนั้น ไม่มีอะไรแน่นอน ฉันต้องผ่านไปได้ ฉันคือรันเชียวนะ สาวน้อยเรียนดี กีฬาเด่น ฉันคือคนมีความสามารถ เพราะฉะนั้น เรื่องแบบนี้ ต้องผ่านไปได้แน่นอน
ฉันเดินออกมาจากซอยหมู่บ้าน ปาดน้ำตาทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า
นี่เป็นวันที่สามแล้ว สำหรับการจากไป...แบบไม่มีวันที่จะกลับมาได้
โรงเรียนขนาดกลาง มีนักเรียนเดินไปทั่ว ตั้งแต่บริเวณหน้าโรงเรียน สะพานลอย หรือแม้แต่ร้านขายของชำละแวกนี้ ฉันเดินเข้าโรงเรียนแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แล้วเดินขึ้นอาคารเรียนทันที
ยิ้มสิยิ้ม ทุกคนเป็นห่วงเธออยู่นะ
ป้ายสีน้ำตาลเก่าๆ หน้าห้องเขียนว่า 3-B ใช่ ฉันกำลังจะจบจากโรงเรียนนี้แล้ว และวันนี้ก็จะมีคาบเช้าแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น อาจารย์ที่ปรึกษาจะเข้ามาพูดเรื่องต่างๆ ส่วนเวลาที่เหลือจะเป็นปัจฉิมนิเทศ
วันนี้จะเป็นวันที่ฉันได้นั่งเรียนพร้อมกับเพื่อนๆ เป็นครั้งสุดท้ายสินะ
ทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าห้องไป เสียงหัวเราะก็หยุด ทุกสายตาจ้องมาที่ฉัน บางคนก็สะกิดแขนกันเพื่อบอกให้รับรู้ว่ามีใครบางคนเดินเข้ามาในห้องนี้แล้ว
แย่จังเลยเนอะ พวกเธออดสนุกกันเลยล่ะสิ
ฉันวางกระเป๋าลงพร้อมกับมองที่นั่งด้านข้างที่ว่างเปล่า น้ำตาพร้อมจะไหลมาตลอดเวลา แต่ฉันกัดฟันแน่น ไม่อยากให้ทุกคนเห็นว่าอ่อนแอ
?รัน...? ไม่มีคำพูดอะไรออกมาอีก มีแค่มือที่ยื่นมาจับฉันเท่านั้น ขอบใจมากนะ...มินะ
ขนาดเพื่อนสนิทของฉัน มินะ...ยังไม่ค่อยได้คุยกับฉันมากเท่าไหร่ ตลอดสามวันมานี้ ฉันยังไม่พร้อมจะคุยน่ะ แต่เธอก็จะเข้ามาอยู่เคียงข้างฉันทุกครั้ง แม้ไม่ต้องพูดก็รับรู้ได้ ยัยมินะนี่น่ารักจริงๆ เธอซอยผมสั้นๆ แล้วมัดแบบรวบๆ ไม่ค่อยพิถีพิถันเท่าไหร่ แต่ดูน่ารักสุดๆ
?ไม่เป็นไรจ้ะ ยังสบายดี?
?อือ...?
อาจารย์ประจำชั้นเดินเข้ามาแล้ว ฉันลงไปนั่งกับเก้าอี้ แม้จะพยายามทำตัวให้ดูไม่หม่นหมอง แต่เพื่อนในห้องก็ยังกลับคุยกันด้วยเสียงเบาๆ ราวกับว่าเกรงใจฉันคนนี้ มินะหันมาส่งยิ้มให้เล็กน้อย
?วันนี้ครูอยากให้ทุกคนนั่งสมาธิให้กับแอล ให้เขาไปสู่สุคติ?
บรรยากาศวันปัจฉิมฯ สมควรจะเป็นยังไงนะ
ฉันหันไปมองรอบตัว...ทำไมตอนนี้ดูว้าเหว่ชอบกลล่ะ ทุกคนหลับตาพริ้มสนิท รวมทั้งอาจารย์ด้วย แต่ฉันกลับเบิกตาโตกว้างพร้อมกับมีความทรงจำมากมายเข้ามาในหัว
นั่นอะไรน่ะ!!!!!!!
วูบหนึ่งฉันเห็นแสงสีดำตัดผ่านไปที่กระดานดำ แอลรึเปล่า เขามาเยี่ยมใช่มั้ย... แต่สงสัยจะตาฝาดมากกว่า คงจะเบลอ เพราะไม่ได้นอน แล้วยังจะร้องไห้ทั้งคืนติดต่อกันมาหลายวันอีก ขอบตาจะช้ำขนาดไหนนะ
ทุกคนคงจะเศร้า เพราะเพื่อนจากไปสินะ ฉันเองก็เศร้า เพราะคนรักจากไป
ถ้าหากเรารักกัน แล้วเลิกรัก ฉันยังคงพอมีหนทางที่จะทำให้เขากลับเป็นเหมือนเก่าได้
ถ้าหากเรารักกัน แล้วเขามีคนใหม่ ถึงฉันจะเจ็บปวด แต่เขาก็มีความสุข เราก็ยังสามารถติดต่อพูดคุยได้
ถ้าหากเรารักกัน แล้วโดนกีดกันจากพ่อแม่ นั่นแสดงว่าเรายังมีหวังที่จะได้ต่อสู้ด้วยกัน
ถ้าหากเรารักกัน แล้วเขาต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ฉันคนนี้ก็สัญญาว่าจะรอเขา
แต่...เขาจากไปแล้ว แบบไม่มีวันกลับ จากไปชั่วนิรันดร์
พระเจ้าคะ บอกมาทีสิคะ มีทางเลือกไหนที่จะทำให้หนูได้พบเขา รันอยากพบแอลเหลือเกิน ทำไมแอลไม่มาเข้าฝันรันบ้างล่ะ โผล่มาให้เห็นบ้างได้มั้ย แม้ว่าฉันจะกลัวผีก็เถอะ
ในกระเป๋าสตางค์ของฉันมีรูปคู่ของเราสองคนอยู่ ฉันใส่หมวกคริสต์มาสด้วย นายบอกว่าฉันใส่แล้วดูไม่ได้แต่ก็ดันบังคับให้ใส่ในวันต่อมา
หยดน้ำตาไหลลงมาหยดแล้วหยดเล่ากระทบกับรูปถ่าย ฉันปาดน้ำตาทิ้ง เมื่อเพื่อนๆ เริ่มทยอยลืมตากันแล้ว
แอล...ฉันยิ่งกว่า...คิดถึงนาย และยิ่งกว่ามากกว่านั้น เพราะ...ฉันจะขาดใจตาย
นายขี้โกงนี่นา เล่นไปแบบไม่ล่ำลากันแบบนี้ เล่นไปแบบตลอดกาลแบบนี้ นายกลับมาเดี๋ยวนี้นะ...
ฉันเดินออกมาจากโรงเรียน โบกมือบ๊ายบายเพื่อนๆ ยังยิ้มได้อยู่ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันรีบเดินกลับบ้านให้ไวที่สุด แม่คงจะกำลังเป็นห่วงอยู่ แม้ตอนเช้าฉันจะยืมโทรศัพท์มือถือเพื่อนโทรไปหาท่านแล้วก็เถอะ แต่สุดท้ายฉันก็หมดเรี่ยวแรงที่จะเดินกะทันหัน ทั้งๆ ที่เข้ามาในหมู่บ้านแล้ว เหมือนมีแต่ฉันคนเดียวที่อยู่ที่นี่ เพราะมันเงียบจนได้ยินเสียงใบไม้เสียดสีกัน พวกคนแถวนี้คงยังไม่กลับเพราะออกไปทำงานสินะ ดีจังนะพวกที่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก
แกรบ...! เสียงฝีเท้าที่เหยียบไปลงบนใบไม้
ไม่ไหวแล้ว ฉันเอามือปิดหน้าพร้อมกับนั่งยองๆ ทันที มันเจ็บที่อกไปหมด จุกจนพูดอะไรไม่ออก แต่ที่แปลกคือ ตอนแรกฉันร้องไห้แบบไม่มีเสียง หายใจไม่ค่อยออก ต่อจากนั้นเสียงร้องก็ค่อยๆ ดังขึ้น พร้อมกับเสียงใบไม้เสียดสีกันและลมพัดมาแรงมากจนยางมัดผมของฉันหลุด
?แอลลลลล!!!!!!!?
ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าหวังว่าจะเจอกับเขา แต่กลับเจอเมฆประหลาดสีดำ ฉันพยายามจะยืนขึ้น แต่ขาทั้งสองข้างกลับไม่มีแรง มันไปกระแทกกับอิฐบล็อกสีส้มเก่าๆ ที่พื้น อิฐก้อนนี้...ฉันเคยเอาปากกาเมจิกมาเขียนเล่นกับแอลนี่นา
เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ
รัน และ แอล
ฉันเอามือลูบไปที่ก้อนอิฐ หยดน้ำตาตกใส่เรื่อยๆ จนตามัวไปหมด มันเป็นข้อความที่โกหกทั้งเพ เราสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันซะหน่อย
?ว้าย!? เสียงอุทานดังแทรกเสียงที่กำลังร้องไห้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อยู่ดีๆ ทุกคนรอบตัวหายไปไหน หรือว่าวันนี้จะมีพายุเข้า ก็ภาพเบื้องหน้าฉัน...
สายลมที่ดูแปรปรวนมันลอยไปคนละทิศทาง แต่เหมือนจะลอยเข้ามารวมตัวที่จุดศูนย์กลาง นั่นก็คือตัวฉัน ฉันพยายามจับผมและกระโปรงที่สะบัดไปมา เมฆสีดำนั้นลอยอยู่บนหัว พื้นที่รอบๆ ก็มีสีเข้มตามไปด้วย ใบไม้หลุดจากกิ่งไม้ปลิวว่อน ฉันต้องรีบยกมือขึ้นบังหน้าตัวเอง
?อะไรน่ะ!!!?
คำถามที่ไม่มีคำตอบ
ฉันรีบวิ่งไปที่บ้านตัวเอง กลัวว่าแม่จะเป็นอะไรรึเปล่า แต่พอขาขยับออกจากจุดนี้ก็ถูกแรงลมกระแทกกลับมาทันที
โทรศัพท์มือถือก็ไม่ได้เอามา
แม่...แม่คะ!! อย่าเป็นอะไรไปนะ
และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
ลมที่มีกระแสทิศทางปนกันมั่วได้รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนตัวฉันจะสามารถลอยหายไปกับมันได้ มันวนไปวนมาจนเกิดเป็นหลุมสีดำขนาดใหญ่ เศษหิน ใบไม้ลอยเข้าไปในหลุมนี้จนเต็มไปหมด
?กรี๊ดดดดดดดดดดด?
ร่างฉันทั้งร่างกำลังลอย เหมือนจะถูกหลุมนี้ดูดเข้าไป มันคืออะไรน่ะ หลุมดำเหรอ ไม่ใช่สิ...ฉันไม่ได้เหมือนจะถูกหลุมนี้ดูด แต่กำลังจะโดนดูดต่างหาก ฉันรีบคว้าต้นไม้ไว้ทันที กระเป๋านักเรียนถูกดูดหายไปในหลุมแล้ว
หลุมดำถ้าเข้าไปแล้วจะไม่สามารถออกมาได้ตลอดกาลใช่มั้ย...ฉันเกาะต้นไม้แน่น จนเจ็บมือไปหมด
แต่ที่นั่นฉันจะเจอนายรึเปล่า แอล
มันน่าแปลกมาก ทั้งที่สิ่งของบริเวณนี้ลอยกันว่อนพร้อมกับโดนดูดหายไปทีละชิ้น แต่ก้อนอิฐก้อนนั้นมันกลับอยู่นิ่งกับพื้นเหมือนถูกสลักไว้
?โอ๊ย?
ก้อนหินจากไหนไม่รู้ปลิวมากระแทกมือฉัน แถมฝุ่นมากมายยังเข้าตาอีก ฉันรู้ตัวว่าห้ามปล่อยมือเด็ดขาด แต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จ เมื่อมือหลุดออกจากต้นไม้ เท่ากับว่า...
?กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด?
ร่างทั้งร่างถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ ภาพสุดท้ายที่เห็นคือ ก้อนเมฆสีดำนั้นมีฟ้าแลบอยู่ครั้งหนึ่ง และหลุมดำก็ถูกปิดสนิททันที
อะไรกันน่ะ...เรื่องอะไร ทำไมเป็นแบบนี้
ฉันถูกดูดเข้ามาในห้วงแห่งกาลเวลางั้นเหรอ
ตอนนี้ตัวฉันเหมือนกำลังตกลงจากที่สูง เพียงแต่บรรยากาศรอบตัวนั้นมีเพียงแค่สีดำเท่านั้น ไม่มีภาพอะไรอย่างอื่นเลย ตัวฉันตกลงมาเรื่อยๆ และหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ไม่เอานะ... ฉันถูกพามาที่ไหน มันคือปรากฏการณ์ธรรมชาติเหรอ
ฉันมองเห็นผู้ชายผิวขาว จมูกโด่ง ดวงตาสีน้ำตาล แววตาของเขาแลดูซุกซน ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ถูกซอยเล็กน้อยแต่ตัดสั้น ...ภาพของแอล
เหมือนเขาส่งมือมาให้จับ แต่ฉันคว้าไม่ทัน แอลมาช่วยฉันใช่มั้ย ฉันพยายามคว้า แต่มันก็ยิ่งเหมือนเราสองคนห่างกันเรื่อยๆ
อย่าไปไหนนะแอล...ฉันไม่อยากอยู่ในที่แบบนี้คนเดียว
ฉันคว้ากระเป๋านักเรียนได้ มีพวงกุญแจที่เขาเคยซื้อให้แขวนไว้อยู่ เป็นตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ อย่างน้อยก็เหมือนมีมันเป็นเพื่อนล่ะ จะทำหายไม่ได้เด็ดขาด เหมือนเป็นของต่างหน้าจากเขา
?แอล...!!!!!!!! ช่วยฉันด้วย?
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันร้องออกมา และต่อจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
เรื่องราวต่อจากนี้เป็นสิ่งที่ฉันคิดว่าเหลือเชื่อที่สุด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รับรู้แค่ว่าต้องเอาตัวรอดออกไปให้ได้เท่านั้น
และ...ฉันอาจจะช่วยได้มากกว่าหนึ่งชีวิต
2
?แค่กแค่ก?
?ป่วยเหรอรัน? แอลหันมาถาม พร้อมกับเอื้อมมือมาจับหน้าผากฉัน เขาทำสีหน้าไม่สู้ดีนัก หน้าตาแบบนี้ทำเอาฉันสงสารได้เสมอ
เอ๋? เหตุการณ์แบบนี้มันคุ้นๆ นะ ตอนนั้นฉันไม่สบายนี่นา ฉันจำได้ดี เพราะเป็นวันที่จะสูญเสียแอลไปตลอดกาล...
?หรือพวกเราจะไม่ไปงานคอนเสิร์ตดี รันจะได้กลับไปพัก? เขาเอียงคอเล็กน้อยพร้อมกับถาม
ใช่ ถ้าฉันไม่ไป แอลก็จะไม่ต้องตาย
?ไม่เอา แอลห้ามเบี้ยวนะ แค่ไอนิดหน่อยเอง ยังไงฉันก็จะไป >_<?
อะไรน่ะ... ฉันไม่ได้จงใจจะตอบแบบนี้ซะหน่อย แต่เหมือนร่างกายมันขยับไม่ได้ ขาทั้งสองข้างก้าวไปตามเขาแล้ว
หยุดเดินนะรัน เธอไปไหนไม่ได้นะ กลับบ้านไปนอนเดี๋ยวนี้ ถ้าเธอไม่ไป เรื่องทั้งหมดก็จะไม่เกิดขึ้น หยุดได้แล้ว
ฉันเดินมากับแอลเรื่อยๆ ระหว่างทางฉันพยายามจะกลั้นไม่ให้ไอ แอลจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง
สี่แยกไฟแดงที่พวกเราจะข้ามถนนกัน
แปลบ...ใจฉันเสียวาบ พยายามจะขยับริมฝีปากบอกเขาว่า อย่าออกไปเชียวนะ แต่มันกลับไม่ยอมขยับ รู้สึกว่าน้ำตาตัวเองกำลังไหล เพียงแต่ใบหน้าไม่มีหยดน้ำตา มีเพียงแค่รอยยิ้มเท่านั้น
?เอามือมานี่? แอลพูดเหมือนทุกครั้ง แล้วก็หันมาจับมือฉัน ความรู้สึกอบอุ่นมันแผ่ซ่านขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก การจับมือครั้งสุดท้ายของสองเรา
สายตาของฉันจ้องไปแต่ที่แผ่นหลังของเขาในตอนนั้น ไม่ได้สนใจรถด้านข้างที่กำลังวิ่งเข้ามาหาตัว แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดจะเป็นอย่างไร ฉันพยายามเหลือบตามองด้านข้าง รถสีแดงคันนั้นวิ่งตรงมาแล้ว มีเสียงร้องจากคนที่อยู่บริเวณรอบๆ รถยนต์คันนั้นเบรกแตก และจะคร่าชีวิตของคนไปหนึ่งคน ซึ่งมันสมควรจะเป็นฉัน แต่...
?รันระวัง?
ไม่นะ...
?แอลลลล!!!!!!!?
เขาสะบัดแขนฉันไปอีกด้านหนึ่ง จนฉันล้มลงไปที่พื้น เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็พบว่าเขานั้นไม่สามารถหลบทันแล้ว ราวกับภาพที่ฉายซ้ำ เลือดสีแดงสดไหลกระเซ็นเต็มหน้าฉันไปหมด ร่างของแอลกระเด็นไปอีกด้านของถนน ส่วนรถคันนั้นไปชนกับเสาไฟฟ้า ฉันกำลังลุกขึ้นเพื่อจะวิ่งไปหาเขา แต่...สติทั้งหมดก็ดับลงอีกครั้ง
ฉันช่วยแอลไม่ได้อีกแล้ว
?แอลลลล!!!!!!!!!!!?
แฮ่กๆ... ฉันเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงนอน เหงื่อไหลเต็มใบหน้า และที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือ สภาพรอบๆ ตัวฉัน
นี่มันห้องนอนนี่นา
ฉันหันซ้ายหันขวาพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง อะไรกัน...ถ้าจำไม่ผิด ฉันถูกหลุมขนาดใหญ่ดูดเข้าไปมิใช่หรือ ถ้าแบบนั้น เมื่อกี้คือฝันร้ายที่เหมือนจริงสินะ
เฮ้อ เรื่องทุกอย่างคงจะเกิดเพราะฉันอ่อนเพลียมากกว่า ลงไปกินข้าวเย็นดีกว่า -*-
เอ๊ะ แล้วกรอบรูปของฉันหายไปไหน มันสมควรจะอยู่บนหัวเตียงสิ รูปที่ฉันกับเขาถ่ายด้วยกัน มันหายไปไหนหมด
?แม่คะ!?
?อะไรจ๊ะ วิ่งเสียงดังตึงตังเชียว? แม่ถามพร้อมกับส่งยิ้มกว้างมาให้ กลิ่นหอมของโจ๊กร้อนๆ ลอยเข้ามาในจมูกเรื่อยๆ บ้านด้านล่างเหมือนเดิมทุกอย่าง เพียงแต่แจกันดอกไม้ที่แอลเคยให้ฉันหายไป ฉันพุ่งตัวลงไปทันที มันหายไปไหน
?แจกันหายไปไหนคะ?
ไม่มี มันหายไปแล้ว ฉันวิ่งไปที่ด้านหลังของครัวก็ไม่พบอะไร ใต้เก้าอี้ ทุกซอกทุกมุมหาไม่เจอ
?แจกันอะไรจ๊ะ?
?คะ??
?ไม่สบายรึเปล่ารัน บ้านเราไม่มีแจกันนะ?
บ้านเล็กๆ สองชั้น ชั้นบนเป็นห้องนอน ชั้นล่างเป็นห้องครัวที่มีพวกโต๊ะกินข้าวอยู่รวมกันหมดเลย แล้วของจะหายไปได้ยังไง
แม่แปลกไป... แม่ทิ้งของของฉันเหรอ ไม่ต้องช่วยให้ฉันลืมแอลด้วยการทำแบบนี้ก็ได้นะ เพราะมันคือของต่างหน้าที่เขาทิ้งไว้ให้
?มันหายไปไหน...?
?รีบๆ กินข้าวเร็วรัน แล้วจะได้ไปโรงเรียน?
?หืม...?
ไปโรงเรียนอะไร นี่ฉันเพิ่งกลับมาบ้านนะ แล้วก็เป็นวันปัจฉิมฯ แล้วด้วย จะไปทำไมอีก
?ไปทำไมคะ?
?เพิ่งเปิดเรียนปีสามเองนะลูก?
แม่เป็นอะไรไป จะล้อเล่นอะไรเหรอ แรงไปรึเปล่า ฉันยิ่งสภาพจิตใจสั่นคลอนอยู่นะ แต่แปลกเกินไป แม่ไม่ใช่คนแบบนี้
ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ กวาดสายตามองไปรอบๆ มีใครคนอื่นอยู่มั้ย คนคนนี้ใช่แม่ฉันรึเปล่า บ้าน่ะ...ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นได้ยังไง
?เมื่อกี้แม่เห็นหลุมดำมั้ยคะ?
?หลุมดำ??
ครั้งนี้เป็นฝ่ายแม่ที่ทำสีหน้าผิดปกติแทน สักพักท่านก็ส่ายหัว ฉันกำช้อนในมือแน่น
?แค่รู้สึกเหมือนลมแรงอยู่ชั่วครู่นะ แล้วก็หายไปแล้วล่ะ?
ปฏิทินที่ติดอยู่บนฝาผนัง อยู่ดีๆ มันก็พลิกไปมาเหมือนเรียกให้ฉันไปดู ตอนแรกจะปล่อยให้มันพลิกไป แต่เริ่มรู้สึกรำคาญ และ...กลัว ทำไมมันถึงพลิกแบบนี้ ทั้งที่ลมจากหน้าต่างก็ไม่ได้แรงขนาดนั้น พอฉันเดินเข้าไปใกล้ มันก็เริ่มหยุดการสั่นไหว
ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างช้าๆ มันแปลกเกินไป ปฏิทินค่อยๆ พลิกขึ้นลงอย่างช้าๆ จนตอนนี้มันหยุดแล้ว
?อะไรน่ะ!!?
ปฏิทินเดือนเมษายน ปี 2009
ไม่จริง ตอนแรกฉันอยู่ในโลกยุค 2010 นี่นา และเป็นเดือนกุมภาพันธ์ด้วย แล้วนี่มันอะไร!!!!!!
?แม่คะ? ฉันหันไปหาแม่ที่กำลังตักโจ๊ก ริมฝีปากฉันสั่นแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หัวใจเต้นแรงด้วยความถี่อย่างต่อเนื่อง
?วันนี้วันที่เท่าไหร่ เดือนอะไรคะ...?
?ก็วันที่ 8 เดือนเมษายนไงจ๊ะ รีบไปโรงเรียนได้แล้วนะ อย่าหาเรื่องหยุดเรียนล่ะ คิดว่าเป็นปิดเทอมอยู่ล่ะสิ?
ไม่ใช่...ฉันคิดว่าตัวเองย้อนอดีตมา และตอนนี้ตัวฉันคือคนในโลกอนาคต แล้วฉันในอดีตล่ะ หายไปไหน หรือ...โลกนี้มีรันได้คนเดียวเท่านั้น
นาฬิกาข้อมือที่ใส่อยู่มันหมุนทวนเข็มด้วยความไวมาก วันที่ก็ถอยหลังลงมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่วันที่ 8 เมษายน
ฉันต้องโทรหามินะเท่านั้น ยัยนั่นจะต้องช่วยได้แน่ แต่พอควานหากลับไม่เจอโทรศัพท์มือถือ เจอแค่กระเป๋าสตางค์
ให้ตายเหอะ ฉันทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่โลกใบนู้นนี่นา
ฉันวิ่งขึ้นห้องนอนทันทีและก็เจอโทรศัพท์ แต่รูปภาพพักหน้าจอเป็นรูปดารานักร้อง ใจฉันเสียววาบอีกครั้ง ในเมื่อมันสมควรจะเป็นรูปคู่ของเราสองคน
ฉันจะกดไปหาเบอร์มินะ แต่ยั้งมือไว้ทัน แอลล่ะ...ถ้าฉันข้ามมิติมาจริง ก็เท่ากับว่าตอนนี้ฉันยังไม่รู้จักแอลเลย เบอร์โทรศัพท์มือถือเขาจะอยู่มั้ยนะ ฉันรีบกดค้นหาเบอร์ของเขาทันที แต่...
ไม่อยู่...!! ไม่มีเบอร์เขา
แสดงว่าตัวฉันในตอนนี้ยังไม่รู้จักเขาใช่มั้ย
หรือฉันย้อนอดีตมาเพื่อจะแก้ไขเหตุการณ์บางอย่าง เท่ากับว่า ฉันย้อนเวลามาหนึ่งปีการศึกษา และต้องอยู่ในโลกนี้ไปเรื่อยๆ อย่างนั้นหรือ
ถ้าเป็นปกติฉันคงจะพยายามหาทางกลับไปหาแม่ แต่...ขอโทษนะคะ ถ้าหนูกลับมาได้จริง สิ่งที่หนูต้องการคือ ช่วยชีวิตแอล
แสดงว่าฉันจะต้องไปโรงเรียนอีกครั้ง เริ่มต้นทุกอย่างใหม่สินะ
-----------
เป็นเรื่องมหัศจรรย์มากๆ ที่อยู่ๆ ก็เกิดหลุมมิติขึ้นมาแล้วทำให้สามารถย้อนเวลากลับไปได้ แถมยังมีโอกาสได้แก้ไขเรื่องราวที่น่าเศร้าใจที่ไม่มีใครอยากใหเ้เกิดขึ้นอีก มาร่วมกันให้กำลังใจและลุ้นกันดีกว่าค่ะว่ารันจะสามารถแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ได้หรือไม่ แต่ขอบอกไว้ก่อนว่า มันไม่ง่ายเลย เพราะว่าอุปสรรคที่ยิ่งใหญ่ของงานนี้ก็คือตัวของรันเอง ติดตามหนังสือฉบับเต็มได้ที่ 7-11 ร้านหนังสือชั้นนำ หรือที่ http://www.bongkoch.com/catalog/product ... ts_id=6565 ค่ะ