และผลงานที่นำมาแนะนำกันก็คือเรื่อง Terrorist Plan แผนก่อการร้ายทำลายหัวใจ ผลงานชิ้นล่าสุดของนางฟ้าสีชมพู หรือ Pink Angel นั่นเอง ...ว่าแล้วก็อย่ารอช้า ไปพิสูจน์กันเลยว่าเรื่องราวจะสนุกสนานแค่ไหน
บททดสอบของพระเจ้า
คือความรักที่มักจะมีอุปสรรค
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีจิตใจที่อ่อนแอและอ่อนไหวง่ายในเวลาเดียวกัน
ความทรงจำสีจางๆ ที่ไม่ควรลืมแต่...กลับลืม!
ข่าวด่วนประเด็นฮอต!!
หลังจากที่ทางเราได้จัดคอลัมน์คำถามสุดฮอตไปถามไถ่ผู้คนทั่วทั้งโรงเรียนมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผลปรากฏว่าได้รับการตอบรับจากผู้คนมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ โดยเนื้อความทั้งหมดมีดังนี้...
[คำถาม] :: คุณคิดว่าตามหลักของความเป็นไปได้ของมนุษย์นั้น...หญิงสาวคนไหนสวยสง่าที่สุดในเซนต์แมรี่แห่งนี้คะ? (oOo) สีหน้าอยากรู้อยากเห็นสุดๆ)
[คำตอบ] :: เจ้าหญิงโชยุน่ะสิ!!! (ตอบเป็นเสียงเดียวกัน)
[คำถาม] :: ผู้หญิงในอุดมคติของเหล่าชายชาตรีในสถาบันแห่งนี้เป็นเช่นไรคะ ถามคุณฮ่องเต้หนุ่มฮอตประจำโรงเรียนค่ะ
[คำตอบ] :: สวย เลิศ เชิด หยิ่ง ต้องน้องนางฟ้าโชยุคนเดียวเท่าน้านนนน~
[คำถาม] :: ใครคือเจ้าหญิงโชยุที่ว่า?
[คำตอบ] :: >>>>> (ชี้นิ้วไปทางทิศเดียวกัน) (o_o) ( o_o) ( o_o) ( O[]O!!)
[โชยุ Say Hello] :: มองอะไรไม่ทราบคะ ไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีมีเงินใช้รึยังไง!!
[[จบข่าววววว~]]
1
The best and most beautiful things cannot be seen or even touched,
they must be felt with the heart.
สิ่งที่สวยงามที่สุดมิอาจสัมผัสได้โดยสัมผัสทางกาย ทว่าต้องรับรู้ผ่านหัวใจ
ข่าวด่วนประเด็นฮอต!!
ประจำดิลิเวอรี่เซนต์แมรี่สคูล
รายงานสดจากสำนักพิมพ์ดิลิเวอรี่ฉบับวันที่ 2 เดือน 12 น้ำนองเต็มตลิ่ง ประเดิมข่าวเด็ดกันด้วยหัวข้อ ?เจ้าหญิง? ประจำเซนต์แมรี่ในปีการศึกษาที่กำลังจะใกล้เข้ามาในไม่ช้านี้ ตำแหน่งที่ฮอตฮิตที่สุดในบรรดาหญิงสาวทั่วทั้งโรงเรียน
ขณะนี้กะละมังนำโดยทีมสีสันบันทึกสดได้ออกจากหลุมหลบภัยไปตามล่าหาตัวหญิงสาวที่กำลังได้รับความสนอกสนใจอยู่ในขณะนี้ และแน่นอนว่าหนึ่งในหญิงสาวฮอตสะเด็ดเผ็ดร้อนเหล่านั้นคงจะหนีไม่พ้น ?เจ้าหญิงโชยุ!!? สาวสวยสุดร้อนแรง เริดไม่แคร์สื่อ ร้ายไม่แคร์ใคร หญิงสาวหน้าหวานมีนามว่าโชยุคนนี้เกิดเมื่อวันที่ 8 กรกฎาคม 25XX ราศีเมถุน ชอบอ่านหนังสือนิยายของนักเขียนชื่อ (องค์หญิงยิ้มหวาน) เป็นชีวิตจิตใจ ยามว่างชอบออกไปช้อปปิ้ง นิสัยน่ารัก ร่าเริง ไม่แคร์ใคร เบื่อง่าย หน่ายเร็ว และเพราะความร้อนแรงที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีกี่เดือนเจ้าหล่อนก็ไม่มีทีท่าว่าจะลดความฮอตความร้ายที่ฝังแน่นอยู่ในจิตลงไปเลยสักนิด
จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้แหล่งข่าวคนสำคัญของเจ๊กะละมังได้ไปสืบมาว่า เจ้าหล่อนถูกหนุ่มหน้ามนมีนามว่า ?ฮ่องเต้? ลูกชายสุดรักของผู้อำนวยการโรงเรียนสารภาพรักกลางห้องน้ำหญิง สร้างความฮือฮาให้แก่ชะนีนางใน (ห้องน้ำหญิง) ได้เป็นอย่างมากโข แต่แล้วเจ้าหล่อนกลับปฏิเสธความรักจากหนุ่มขาโจ๋ไปอย่างไร้เยื่อใย โดยให้เหตุผลอันถ้าใครได้ฟังเป็นต้องทึ่งว่า ?ตอนนี้ที่บ้านกำลังจัดงานศพไว้อาลัยให้กับเจ้าล็อบบี้ สุนัขพันธุ์ Tibetan mastiff ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสุนัขที่แพงที่สุดในโลกที่จากไป ช่วงนี้กำลังเศร้าใจจึงไม่พร้อมที่จะยอมรับความหวังดีแต่ประสงค์เวอร์จิ้นของใครหน้าไหนทั้งนั้น?
ถึงกระนั้นก็ตามแต่ ทางทีมข่าวของเราก็ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับการจากไปไม่มีวันกลับของเจ้าล็อบบี้ด้วย (ผู้อ่านทุกคนจงสงบสติไว้อาลัยให้เจ้าหมาน้อยล็อบบี้เป็นเวลาหนึ่งนาที.....)
ขอจบประเด็นข่าวในวันนี้ด้วยคติประจำของสาวฮอตสาวเฮี้ยวอย่างเจ้าหญิงโชยุ...โธ่ถัง!! คนมันจะสวยอะไรก็ฉุดเอาไว้ไม่อยู่!!
พบกันใหม่ฉบับหน้านะคะ...สวัสดีดี๊ดี
สำนักพิมพ์ข่าวดิลิเวอรี่เซนต์แมรี่...รายงาน
พรึ่บ!!!
ฉันพับหนังสือพิมพ์ประจำโรงเรียนเก็บเข้าที่ที่มันจากมา นั่นก็คือโต๊ะเรียนของเพื่อนร่วมชั้นที่นั่งหน้าโง่อยู่ไม่ใกล้เท่าไหร่นัก (หมายถึงว่ามันค่อนข้างจะไกลพอสมควร) ก่อนจะจิบกาแฟโคปิ ลูแว็ค ที่ขึ้นชื่อว่าแพงที่สุดในโลก ที่คุณป้าส่งมาให้ลองชิมเล่นๆ ดูอย่างสบายอารมณ์ท่ามกลางสายตาอิจฉาริษยาของเพื่อนร่วมห้องที่ถ่ายทอดสดส่งมาให้เรื่อยๆ อย่างไม่ขาดสาย
เฮ้อ~ นั่งรับลมเย็นๆ อยู่ที่โต๊ะนักเรียนมุมหลังห้องใกล้หน้าต่างนี่มันช่างสุขสบายกายดีเสียจริงๆ เกิดมาเป็นฉันนี่มันช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้นะ
อาฮะ!!
นึกอยู่เชียวว่านึกอะไร ที่แท้ก็ลืมแนะนำตัวเองให้ทุกๆ ท่านรู้จักนี่เอง สวัสดีค่ะ ฉันมีชื่อว่าโชยุ ฟังดูคุ้นๆ ใช่มั้ยล่ะคะ ฉันก็คือเจ้าหญิงที่ตกเป็นข่าวหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์โรงเรียนนั่นแหละค่ะ ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านพ่อและท่านแม่ที่ตอนนี้เสียไปนานมากโขแล้ว ทิ้งไว้แต่เพียงคฤหาสน์หลังโตและมรดกอีกร้อยล้านพร้อมทั้งกิจการมากมายทั่วโลกเอาไว้ให้ฉันได้ดูแลต่างหน้าก็เท่านั้นเอง
ชีวิตฉันฟังดูเหมือนเหงาใช่มั้ย แต่เปล่าเลย ฉันไม่เหงาเลยสักนิด เพราะในแต่ละวันมีอะไรผ่านเข้ามาในชีวิตให้ฉันคนนี้ได้ทำได้ตัดสินใจตั้งเยอะแยะมากมายเต็มไปหมด เพราะงั้นมันถึงไม่มีทางเป็นไปได้ที่ฉันคนนี้จะรู้สึกเหงา...ถึงแม้ว่าตั้งแต่เกิดมาฉันจะไม่เคยมีเพื่อนเลยสักคนเดียวก็ตามทีเถอะ
?นี่ๆ โชยุจ๊ะ ทำไมวันนี้หนูถึงได้แต่งกายด้วยชุดสีดำทั้งชุดแบบนี้ล่ะ ทำไมไม่สวมใส่ชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนล่ะจ๊ะ ทำไม? อาจารย์แววตาที่เป็นอาจารย์ประจำชั้นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พลางก้มสำรวจฉันขึ้นลงตั้งแต่หัวจรดเท้า
?พอดีว่าลูกรักของหนูตายค่ะอาจารย์ ก็เลยต้องใส่ชุดดำไว้อาลัยให้มันเป็นเวลาสามวันสามคืนติด? ฉันตอบอย่างง่ายๆ ไม่ค่อยใส่ใจกับคำถามของอาจารย์แกสักเท่าไหร่
?ละ...ลูกอย่างงั้นเหรอ O[]O!!?
?ค่ะ! ลูก...ลูกหมาตัวน้อยๆ ที่น่ารักของหนูเอง?
?อ้อ! ที่แท้ก็ลูกหมานี่เอง แล้วมันเป็นอะไรตายล่ะจ๊ะ ลูกหมาของหนูเนี่ย? นี่เจ๊แกจะมาถามอะไรฉันนักหนากันนะ น่ารำคาญจริงๆ
?สงสัยว่ามันจะทนพฤติกรรมของเจ้าของที่วันๆ ไม่ทำอะไร เอาแต่เชิดไปเชิดมาไม่ไหวล่ะมั้งคะอาจารย์?
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบ อาสาหัวทอง ผู้หญิงหนึ่งในห้องที่ฉันไม่รู้ชื่อทั้งๆ ที่เรียนร่วมห้องกันมาตั้งปีกว่าแล้วเจ๋อขึ้นมาทันควัน
?ไม่ใช่หรอกค่ะอาจารย์...พอดีว่าเพชรที่สั่งทำให้เป็นปลอกคอของมันหลุดเข้าคอ ก็เลยทำให้มันขาดอากาศหายใจตายน่ะค่ะ ^-^!!? ว่าจบฉันก็ลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งกระแทกโต๊ะเรียนดังลั่นจนมันเซไปโดนหลังยัยหัวทองจอมเจ๋อเมื่อสักครู่นี้เข้าให้อย่างจัง ?เพชรแท้ๆ น่ะรู้จักมั้ยจ๊ะ ไม่ใช่เพชรเก๊เพชรปลอมที่เธอกำลังสวมอยู่แน่ๆ?
ก่อนจะเดินผ่านยัยนั่นฉันก็ไม่ลืมที่จะทิ้งระเบิดเอาไว้ให้หล่อนดูเล่นในยามคิดถึงกันอีกดอก
เฮ้อๆๆๆ~ ได้เวลาอุดหูอีกแล้วล่ะสินะเนี่ย!! ฉันลอบคิดในใจก่อนจะหยิบไอพอดขึ้นมากดฟังเพลงโดยทันที เพราะอะไรน่ะเหรอ...
?กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!? ...นี่ไงล่ะเหตุผล -_-6
?ลัลล้า~ อากาศวันนี้มันช่างดีจริงจริ๊งงง ^_^???
แซด แซด แซด...
เสียงพูดคุยกันดังขึ้นเป็นระลอกๆ ในขณะที่ฉันกำลังยืนสง่าผ่านกลุ่มนักเรียนหญิงกลุ่มแล้วกลุ่มเล่า ความเป็นมาของฉันที่ไม่มีใครเคยล่วงรู้มาก่อนแต่ฉันจะเล่าให้คุณฟังก็ได้นะ...รู้แล้วเหยียบเอาไว้เลยล่ะ!!
ฉันเป็นพวกโรคจิต!!!
ฮ่าๆๆ ความจริงมันก็ยังไม่ถึงขั้นโรคจิตหรอกนะ เพียงแค่ฉันจะรู้สึกดีเวลาตัวเองต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนเยอะๆ จะมีความสุขเวลาได้พูดอะไรเว่อร์ๆ ทำให้คนที่ฟังต้องปั้นหน้างงเป็นหมาเรียนไม่จบชั้นประถม ชอบแย่งของของคนอื่น โดยเฉพาะสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ?ผู้ชาย!!? เนี่ย ของโปรดของฉันเลยล่ะจะบอกให้
ผู้ชายในเซนต์แมรี่แห่งนี้ไม่มีใครไม่รู้จักฉัน แต่คนที่ฉันรู้จักมีเพียงไม่กี่คนเอง ฉันยอมรับนะคะว่าฉันเป็นคนสวย แถมยังสวยแบบธรรมชาติพระเจ้าให้มาอีกต่างหาก ไม่ได้วิ่งผ่านมีดหมอเลยสักครั้ง จริงๆ นะ คนสวยเขาไม่พูดโกหกกันหรอกค่ะ เดี๋ยวชาติหน้าจะไม่สวย
ทันทีที่เดินมาจนถึงดาดฟ้าที่ประจำฉันก็หยิบอุปกรณ์ที่เตรียมมาออกจากกระเป๋าหลุยส์วิตตองใบโปรดทันที
ผ้าผืนบางสีชมพูลายดอกไม้พร้อม!!
ขนมปังและนมสดพร้อม!!
เอาล่ะ! เท่านี้ก็เป็นอันเรียบร้อย ได้เวลาปิกนิกยามสายแดดอ่อนๆ แล้วเรา ฉันถอดเสื้อคลุมหนังแท้สีดำออกเผยให้เห็นเสื้อสายเดี่ยวสีชมพูตัวจิ๋วแทน ก่อนจะนั่งลงบนผ้าลายดอกไม้ที่ปูคอยท่าเอาไว้และลงมือกินขนมปังกับนมสดอย่างสบายอารมณ์
แหมๆๆ ปิกนิกบนดาดฟ้าของโรงเรียนนี่มันช่างวิเศษไปเลยทีเดียว ไว้วันหลังฉันจะสั่งให้คนมาสร้างสระว่ายน้ำบนนี้เอาไว้น่าจะดีนะเนี่ย เวลาวันไหนแดดแรงๆ จะได้เตรียมชุดมาว่ายน้ำคลายร้อนที่นี่มันซะเลย
เป็นไงความคิดฉัน...เจ๋งสุดๆ ไปเลยนะว่ามั้ย -[]-^
?นี่ๆ เชอรี่ ปีนี้เธอจะลงชื่อเข้าประกวดชิงตำแหน่งเจ้าหญิงแห่งเซนต์แมรี่รึเปล่ายะ?
จู่ๆ ก็บังเกิดเสียงอันไม่พึงประสงค์ดังขึ้นขณะที่ฉันกำลังนั่งๆ นอนๆ อยู่บนดาดฟ้าอย่างสบายอุรา
เอ๋?
เสียงมันมาจากทางไหนหว่า... อ้อ ชั้นล่างของดาดฟ้านี่เอง
ว่าแต่เชอรี่อย่างงั้นเหรอ... หวังว่าคงจะไม่ใช่ยัยเชอรี่เน่าที่เป็นศัตรูความสวยของฉันหรอกนะเนี่ย ยัยนั่นถ้าตั้งใจมองดีๆ ก็สวย แต่น้อยกว่าฉันเยอะ ตั้งแต่วันแรกที่ฉันย่างเท้าเข้ามาศึกษาหาประสบการณ์ที่นี่ หล่อนก็ลั่นวาจาประกาศตัวเป็นคู่แค้นอาฆาตฉัน มาจนถึงบัดนี้เราทั้งคู่ก็ยังคงกัดกันไม่ปล่อยเหมือนอย่างเคย เหมือนน้ำทะเลที่รักษาความเค็มได้เป็นอย่างดี ส่วนเหตุผลจริงๆ ที่ยัยนั่นชังขี้หน้าฉันน่ะเหรอ...พระเจ้าเท่านั้นที่รู้!!
แต่ยัยนั่นมันมีนิสัยเสียชอบแทงคนอื่นข้างหลัง เป็นพวกที่ได้แต่เห่าแต่กัดไม่เป็น ซึ่งแตกต่างจากฉันคนนี้โดยสิ้นเชิง ที่ถ้าจะกัดใครสักคนแล้วล่ะก็ ฉันจะกัดไม่ปล่อยไปจนกว่าคนคนนั้นจะถึงที่หมาย...นั่นก็คือนรก!!
?เรื่องนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้วล่ะย่ะ ใครจะปล่อยให้ยัยคุณหนูไฮโซนั่นได้หน้าไปคนเดียวล่ะ คอยดูนะ คราวนี้แหละ...ฉันจะฉีกหน้ากากคุณหนูผู้แสนซื่อของมันออกมาให้ดูเอง!!?
เสียงแปร๋นๆ เหมือนหมาวัดแบบนี้ ถึงไม่เห็นหน้าเห็นแต่หัวก็คงจะเดาได้ไม่ยากว่าใช่ยัยเชอรี่คนเดียวที่เป็นศัตรูคู่ฟัดของฉันอย่างแน่นอน
โอ๊ะโอ~ แล้วประทานโทษเถอะนะหล่อน ถึงหล่อนไม่ฉีกหน้ากากของฉัน เกรงว่าตอนนี้คนทั้งโรงเรียนก็รู้อยู่เต็มอกแล้วล่ะว่าฉันน่ะ...ร้ายกาจแค่ไหน!!
ทำไมเราทั้งคู่ถึงได้กลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกันอย่างนั้นน่ะเหรอ...?
ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าวันแรกที่มาเหยียบที่นี่ นังบ้านั่นก็ประกาศิตลั่นเอาไว้ว่าชาตินี้ทั้งชาติจะต้องให้ฉันชดใช้
สิ่งที่พอจะคิดได้มีเพียงแค่ไม่กี่อย่าง อาจจะเป็นเพราะฉันมาแย่งความเด่นความดังของหล่อนไปครอบครองโดยไม่ได้ตั้งใจก็ได้ล่ะมั้งนะ
?แต่ฉันได้ข่าวมานะว่าพี่ฮ่องเต้คนที่แกกำลังปลื้มอยู่เขาไปสารภาพรักกับยัยนั่นถึงหน้าห้องน้ำหญิงเชียวนะ?
ขอแก้ข่าวค่ะ!
นายเง็กเซียนฮ่องเต้อะไรนั่นไม่ได้เข้ามาสารภาพรักกับฉันที่หน้าห้องน้ำหญิง แต่ว่าเขาน่ะ...เข้าไปสารภาพรักกับฉันในห้องน้ำหญิงเลยต่างหากล่ะ!!
?ยัยนั่นมันก็คงออดอ้อนออเซาะพี่ฮ่องเต้ของฉัน ไม่อย่างงั้นเขาคงไม่ทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นเป็นแน่?
?แกแน่ใจเหรอวะ แต่ที่ฉันได้ข่าวมา ไอ้พี่ฮ่องเต้อะไรนั่นของแกเป็นฝ่ายไปยุ่งกับยัยคุณหนูไฮโซก่อนนะ?
ถูกต้องงงงง!!!
?ผู้ชายไม่ยุ่งหรอก ถ้าผู้หญิงมันไม่ยั่วน่ะ?
หน็อย~ ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ >{}<!! ฉันไปยั่วไอ้บ้าประสาทเสียนั่นตั้งแต่ตอนไหนกันยะ จะมีก็แต่หมอนั่นนั่นแหละที่เป็นฝ่ายเจ๋อเข้ามาวุ่นวายกับฉันก่อนน่ะ
ยัยปากดีนี่ต้องโดนนนนน!!!~
เมื่อคิดได้เช่นนั้นฉันจึงค่อยๆ ย่องไปยังบันไดทางขึ้นที่บัดนี้มีนางมารสองคนกำลังยืนพิงราวจับเข่าคุยกันเรื่องของฉันอยู่อย่างช้าๆ และ...
ซ่า!!!!!
?กะ...กรี๊ดดดดดดดดด >O<!! นี่มันอะไรกันเนี่ย? ยัยเชอรี่แหกปากโวยวายดังลั่นพร้อมทั้งดิ้นไปมาราวกับถูกผีเข้า นี่มันน้ำนมนะยะหล่อน ไม่ใช่น้ำร้อน - -+
?อุ๊ยว้ายตายแล้ว! ต้องขอโทษทีนะจ๊ะเชอรี่ เผอิญว่านมมันบูดน่ะ ก็เลยว่าจะเททิ้งให้หมามันกิน ไม่นึกเลยนะว่ามันจะร่วงลงไปโดนหัวหมา เอ๊ย! หัวของเธอน่ะ ขอโทษด้วยนะจ๊ะ ^-^?
?กะ...แก๊!! นังโชยุ นี่แกตั้งใจจะแกล้งฉันใช่มั้ยฮะนังบ้า >[]<!!!!?
?ไม่เอาน้าๆ อย่าโกรธไปสิจ๊ะ เดี๋ยวภาพพจน์คุณหนูผู้เรียบร้อยจะหมองหม่นซะหมด นมนั่นน่ะมีประโยชน์ต่อผิวบางๆ ที่ต่างจากหน้าหนาๆ ของเธออยู่มากโขนะ ทำแบบนี้ผิวจะได้สวยๆ ไง ความจริงเธอควรจะขอบคุณฉันนะมันถึงจะถูก...?
?ขอบคุณบ้าขอบคุณบออะไรของแกฮะนังบ้า >O<!!!?
?ก็ขอบคุณที่มันเป็นแค่น้ำนม ไม่ใช่น้ำกรดน่ะสินังโง่!!!!? ว่าจบฉันก็สะบัดเรือนผมสีแดงสะท้านแสงไปจากสถานที่นั้นทันที ปล่อยให้ยัยบ้านั่นมันกรี๊ดกร๊าดจนเส้นเสียงแตกไปคนเดียวนั่นล่ะ
โฮะๆๆ นี่ขนาดฉันอยู่ของฉันดีๆ แล้วนะเนี่ย ยังมีคนอุตส่าห์เดินเอาเรื่องมาให้ฉันหา แบบนี้จะมาโทษว่าเป็นความผิดของฉันก็คงจะไม่ได้แล้วล่ะ จริงมั้ยคะ?
2
When you're in love...life is like a romance novel that you never want to end.
เมื่อคุณอยู่ในห้วงแห่งรัก...ชีวิตก็เหมือนดั่งนิยายที่คุณอ่านไม่จบ
ลัลล้าาาา~
เช้าที่สดชื่นอากาศสุดยอดแบบนี้ทำให้ฉันต้องหลับหูหลับตาตื่นนอนแต่เช้าตรู่เพื่อมาโรงเรียนแบบฉบับนักเรียนดีเด่นที่ได้รับการโหวตจากคณะอาจารย์ทั่วโรงเรียน ฉันเปล่าเล่นสินบนนะคะ ก็แค่บอกว่าถ้าได้เป็นนักเรียนดีเด่นประจำปีก็อาจจะบริจาคเงินสร้างตึกเรียนให้กับโรงเรียนโดยมีเฟอร์นิเจอร์ครบครันก็เท่านั้นเอง (นั่นล่ะติดสินบนชัดๆ)
?อรุณสวัสดิ์ครับน้องโชยุ วันนี้มาโรงเรียนแต่เช้าตรู่เชียวนะครับ ^^?
ครืนนนนน~ <<เสียงฟ้าร้องโครมคราม
ทันทีที่ได้ยินเสียงหวานจ๋อยของชายร่างสูงรูปงามนามว่าฮ่องเต้ บรรยากาศโดยรอบที่เคยสว่างสดใสก็ถูกดูดโดยหลุมดำอวกาศจนหลงเหลือแต่เพียงบรรยากาศที่อึมครึม เมฆเริ่มหนา ฝนเริ่มตั้งเค้ามาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยและ...ไม่มีระนาด!!
ฉันหันหลังกลับไปส่งยิ้มให้รุ่นพี่ฮ่องเต้จอมตื๊อก่อนจะทำการ...จ้ำอ้าวเข้าตึกเรียนอย่างเร่งด่วน ให้ตายสิ หมอนี่ >O<!! ทำไมถึงได้หน้าด้านหน้าทนแบบนี้นะ ถูกฉันปฏิเสธไปตั้งหลายต่อหลายครั้ง แต่พี่แกก็ยังไม่หมดความมานะพยายามสักที ช่างเป็นผู้ชายที่โง่เง่าและน่ารำคาญสุดๆ ไปเลย
เป็นฉันหน่อยไม่ได้ ถูกปัดรักชนิดไม่เหลือเยื่อใยไมตรีแบบนี้ ป่านนี้คงหนีไปกบดานอยู่แถวพม่าไม่ก็กัมพูชาแล้วล่ะ ไม่อายฉันก็อายแก่ใจตัวเองบ้างเถอะเพ่!!
?เดี๋ยวก่อนสิครับน้องโชยุ อยู่คุยกับพี่ก่อนสักนาทีไม่ได้เหรอครับ? ไม่ว่าเปล่า ไอ้พี่ฮ่องเต้ยังเอื้อมมือมากระชากแขนฉันอีกต่างหาก เจ็บนะเฟ้ยยยย!!!~
?วันนี้โชยุไม่มีอารมณ์จะมายืนคุยกับรุ่นพี่หรอกค่ะ...?
?ทำไมล่ะครับ คราวนี้สัตว์เลี้ยงตัวไหนของน้องโชยุตายอีกล่ะ ถึงไม่มีอารมณ์จะหยุดคุยกับพี่ซะที? แน่ะ!! ยังจะมีหน้ามายอกย้อนฉันอีกนะ ให้ตาย~ ใครก็ได้ช่วยลากผู้ชายคนนี้ไปให้พ้นๆ จากรัศมีชีวิตฉันที ได้โปรดด~
?วันนี้ไม่มีสัตว์ตัวไหนตายทั้งนั้นแหละ แต่ว่าฉันไม่อยากคุยกับพี่...ทำไมจะต้องมาคอยตามตอแยฉันด้วยนะ? ฉันเอ่ยถามเสียงเรียบพร้อมทั้งสะบัดแขนให้ออกจากการจับกุม
?~แค่เพราะหัวใจมันบอก อาจไม่ค่อยพอ แต่ฉันก็ยังมั่นใจ ว่าต้องใช่เธอ เสียงหัวใจเรียกร้องแปลกๆ ให้รู้สึกดีที่มีเธอออออ~? จู่ๆ ไอ้พี่ฮ่องเต้สุดประสาทก็ดันแหกปากร้องเพลงพร้อมทั้งคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน เรียกร้องสายตาไทยมุงได้เป็นอย่างดีไม่มีตกหล่น
ขอบคุณนะที่ช่วยทำให้ฉันอับอายประชาชีตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ ขอบคุณ~ T^T!!
?โอ้วว~ นางฟ้าผู้แสนเศร้า เจ้าจะรู้บ้างมั้ยว่าข้าหลง ใจของข้าที่รักเจ้ามันมั่นคง เจ้าโปรดจงรับรักข้าแต่โดยดี~?
อ้วกกกกกก!!!~ ไม่ไหวๆ กระโถนอยู่ไหน ไอว้อนท์ยูโซมัช กระโถนนนน~ >[]<!!
?พี่บ้าไปแล้วรึไงเนี่ย ประสาทจริงวุ้ย!!? ฉันสบถดังลั่น ก่อนจะเตรียมชิ่งเหมือนอย่างที่ทำเป็นประจำทุกวัน หากแต่ว่าวันนี้มันต่างไปจากทุกที เพราะ...
?อย่าไปจากพี่นะโชยุ ได้โปรดดดดด~?
ว้ากกก!!~ ไอ้บ้าเอ๊ย จู่ๆ มากระโดดกอดแข้งกอดขาฉันทำไมเนี่ย ฮือ~ อายจนอยากจะแทรกธรณีหนีไปกบดานแถวชายแดนภาคใต้ซะแล้วสิ ทำไมฉันจะต้องมาประสบพบเจอกับเรื่องสยองขวัญแบบนี้แต่เช้าด้วยนะเนี่ย ทำม้ายย~
?ปล่อยขาฉันเดี๋ยวนี้นะ >[]<? ฉันตะโกนลั่นพร้อมทั้งพยายามสะบัดขาตัวเองให้หลุดพ้นจากไอ้ปลิงฮ่องเต้ แต่ให้ตาย หมอนี่มันเกาะเหนียวแน่นชะมัดยาดเลยเฟ้ย!!
?ม่ายยยยย~ รับรักพี่ก่อนสิ แล้วพี่ถึงจะยอมปล่อย?
ไปรับรักกับป้าแกเถอะไอ้บ้า แล้วนี่ไม่มีมนุษย์โลกหน้าไหนคิดจะช่วยเหลือลูกหงส์หยกอย่างโชยุคนนี้เอาบุญสักหน่อยเหรอ ช่วยคนสวยได้บุญเยอะนะขอบอก -_-^
?ถามอีกที จะปล่อยหรือไม่ปล่อย!!? เริ่มของขึ้นองค์ลงแล้วนะขอบอก ถ้าความอดทนอดกลั้นของฉันมันถึงขีดสุดเมื่อไหร่ มีหวังไอ้หน้าตี๋จอมตื๊อนี่ไม่ได้ตายดีแน่ๆ
?ม่ายยยยยยย~?
?แน่ใจนะ!!?
?อื้อ!!?
หน็อย~ ไอ้หน้าด้านเอ๊ย มามุกนี้ก็ต้องเจอเข้าให้กับ...
?อะ...ฮึกๆๆ ฮืออออ~ เจ็บขาจังเลยค่ะพี่ฮ่องเต้ขาาาาาา~? ...มารยาหญิงฉบับใหม่เพิ่งจะคิดได้สดๆ ร้อนๆ เลยนะนั่น
?เฮ้ย OoO!! น้องโชยุเป็นอะไรไปครับ ทำไมจู่ๆ ถึงได้ร้องไห้ล่ะ? ไอ้พี่ฮ่องเต้ประสาทถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย แต่มือยังคงเกาะขาฉันแน่นไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยแต่โดยดี
?เจ็บขาจังเลยค่ะพี่ฮ่องเต้ขาาาาา~? ฉันร้องโอดโอยพลางส่งเสียงครางให้ดูน่าสงสารมากยิ่งขึ้น
?พะ...พี่ขอโทษครับน้องโชยุ เจ็บตรงไหนครับไหนขอพี่ดูหน่อยสิ? ไอ้ประสาทนั่นพูดอย่างสำนึกผิด ก่อนจะค่อยๆ คลายมือที่เกาะขาฉันเอาไว้ออกอย่างช้าๆ และในที่สุด...
พลั่ก!!!
?เจ็บตรงส้นเท้านี่แหละค่ะ ไปก่อนล่ะน้าาาาา~? ทันทีที่หมอนั่นเผลอ ฉันก็ถีบเข้าให้ที่ยอดอกจนเขาถึงกับล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นคอนกรีตอย่างน่าสงสาร แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเป็นห่วงใครหน้าไหนทั้งนั้น เอาตัวให้รอดจากไอ้ประสาทนั่นให้ได้แล้วค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน -__-^
?น้องโชยุ อุ อุ อุ~? เสียงโหยหวนของไอ้พี่ฮ่องเต้ยังคงตามหลังมาติดๆ และเมื่อหันไปดูฉันก็พบว่าทำไมเสียงของเขามันถึงได้ฟังดูใกล้ๆ ชอบกล แน่นอนว่าฉันไม่ได้เพ้อหรือคิดไปเอง แต่เป็นเพราะไอ้บ้านั่นมัน...กำลังวิ่งตามหลังฉันมานู่นแล้ววววว~
ย้ากกกกกก!!! ให้มันได้อย่างงี้สิโว้ย เมื่อไหร่ฉันจะหนีไอ้บ้าจอมตื๊อนั่นได้สักทีล่ะเนี่ย พระเจ้าช่วยด้วย >[]<!!!!!
พลั่ก OoO!!!!
แม่เจ้าโว้ย!! ทำไมฉันถึงได้ซวยแบบนี้กันนะ วิ่งอยู่ดีๆ ก็ดันมาชนใครหน้าไหนก็ไม่รู้ ทางเดินก็มีตั้งเยอะแยะทำไมไม่รู้จักไปเดิน คนสวยเซ็งค่าาาา!!~
?เดินยังไงกันนะคะ ใช้ตาตุ่มมองทางรึยังไง? ฉันพูดแกมด่าพร้อมทั้งจะออกตัววิ่งอีกครั้ง แต่ทว่ากลับถูกกระชากแขนเอาไว้เสียก่อน
?ขอโทษด้วยนะครับที่ผมใช้ตาตุ่มมองทาง? เสียงเย็นเยือกดังขึ้นพร้อมทั้งร่างฉันถูกสวมกอดเข้าให้อย่างจังโดยชายแปลกหน้าที่...หล่อ O[]O!
หล่อได้ใจไฮโซดีจริงๆ ใบหน้าขาวเนียนละเอียดอ่อน ผมสีน้ำตาลเข้ม ปากนิด จมูกโด่ง คิ้วหนา ตาโต สเปกเลย!! แต่ดูจากยูนิฟอร์มที่เขาสวมใส่นี่แล้ว คงจะเป็นนักเรียนใหม่แหงๆ เพราะถ้าเป็นนักเรียนเก่าคงจะไม่ใช่แน่ๆ คนหน้าตาดีแบบเขาไม่มีทางที่จะผ่านสายตาอันเเหลมคมของโชยุคนนี้ไปได้ ไม่มีทางอย่างแน่นอน
?ไม่ทราบว่าเธอหนี...?
?เฮ้ย!! แกเป็นใครวะไอ้หน้าจืด ปล่อยน้องโชยุของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้โว้ย~?
มาถึงก็แหกปากโวยวายเลยนะไอ้หน้าด้าน ฮึ้ย!! ชักจะโมโหเลือดขึ้นหน้าแล้วนะ เดี๋ยวก็ไม่ได้ตายดีหรอกอีตาบ้านี่ หงุดหงิดจริงเชียว จะอะไรกับฉันกันนักกันหนานะ รำคาญสุดๆ
?โชยุเหรอ...เธออย่าบอกนะว่าเธอก็คือโชยุ...เจ้าหญิงโชยุขวัญใจผู้ชายทั่วทั้งเซนต์แมรี่นี่น่ะ? นายหน้าหวานพูดพลางมองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า หรือนายคิดว่านอกจากฉันคนนี้แล้วยังจะมีผู้หญิงหน้าไหนที่จะสวยเทียบรัศมีของฉันได้อีกอย่างงั้นเหรอ
เฮอะ!~ ช่างเป็นคนที่มีตาแต่หามีแววไม่
?ใช่แล้ว รู้แบบนี้แล้วแกก็รีบปล่อยเจ้าหญิงของฉันคืนมาซะ!!? ฉันไปเป็นเจ้าหญิงของนายตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย
ถ้าไอ้หมอนั่นเป็นเจ้าชายในเรื่องซินเดอเรลล่า ฉันสาบานว่าจะเอารองเท้าแก้วตั๊นหน้าให้หงายท้องไปเลย และถ้าเขาเป็นเจ้าชายในเรื่องเจ้าหญิงราพันเซล ฉันก็จะเอาเส้นผมที่ยาวเหยียดของตัวเองผูกคอตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยด้วยคอยดูสิ!!
?เมื่อรู้อย่างนั้นแล้วฉันก็คงจะปล่อยเจ้าหญิงคนนี้ไปไม่ได้หรอก ต้องขอโทษด้วยว่ะ -_-^?
?กะ...แก!!?
?ทุกคนในที่นี้จงฟัง!! ยัยนี่เป็นแม่ของลูกฉัน ใครยุ่ง...ตาย!!? สิ้นประกาศอันดังกึกก้องร่างฉันก็ถูกอุ้มพาดบ่าโดยชายปริศนาที่จู่ๆ ก็มาแอบอ้างว่าฉันเป็น...เป็นแม่ของลูกเขา!!
ว้ากกกกกกก!! ฉันกับนายเราไปได้เสียกันตอนไหนกันยะ อีตาบ้า แล้วนี่จะอุ้มฉันไปที่ไหนกันล่ะเนี่ย!!!~
พลั่ก!!!
ร่างบางของฉันถูกผลักลงไปกองอยู่ที่พื้นหญ้าที่สนามฟุตบอลอย่างไร้ความปรานีโดยฝีมืออีตาบ้าหน้าหล่อที่ไหนก็ไม่รู้ ...รู้แต่ว่าเขากล้ามากที่ทำกับฉันถึงเพียงนี้ >[]<!!
?นายกล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้กันน่ะฮะ!!? ฉันตวาดเสียงสูงก่อนจะยันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับชายตรงหน้าอย่างไม่กลัวตาย วันนี้จะมีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ต้องตาย...คือไอ้บ้านี่นั่นแหละ!!
?ถูกกระแทกนิดกระแทกหน่อยทำเป็นสำออยไปได้ เธอคงจะช่ำชองเก่งในเรื่องเรียกร้องความสนใจด้วยการตีสองหน้าแบบนี้สินะ?
นะ...นั่นปากเหรอ?!
?นายพูดบ้าอะไรของนาย เราเคยรู้จักมักจี่กันรึไงฮะ!! จู่ๆ ก็ตะโกนลั่นบอกทุกคนออกไปอย่างนั้น คอยดูเถอะ ฉันจะโทรฟ้องทนายให้เรียกค่าเสียหายจากนายให้หมดตัวเลย คอยดูสิเอา!!? ไม่พูดเปล่า ฉันจัดการควักโทรศัพท์มือถือคู่ใจออกมาจากกระเป๋ากระโปรงก่อนจะไล่สายตาหาเบอร์คุณทนายประจำตระกูลทันที แต่แล้ว...
ขวับ!!!!
ฟ้าวววววววววว~
ตุบ O[]O!!
โทรศัพท์เครื่องจิ๋วของฉันถูกร่างสูงตรงหน้าแย่งเอาไปต่อหน้าต่อตาพร้อมทั้งโยนมันข้ามรั้วไปอีกฟากหนึ่งของโรงเรียนทันที เหตุการณ์มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก มารู้สึกตัวอีกทีฉันก็อยู่ในภาวะช็อกไปเสียแล้ว
?กะ...กรี๊ดดดดดดดดด~ นั่นมันมือถือฝังเพชรราคาสามแสนของฉันเชียวนะยะ นาย!! นายกล้าดียังไงมาทำกิริยาต่ำๆ แบบนี้กับช้านนนนนน~? ฉันโวยวายดังลั่นพร้อมทั้งออกแรงทุบตีคนตรงหน้าอย่างโมโห ไม่ไหวแล้วนะ หมอนี่เป็นใครฉันยังไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนาม จู่ๆ เขามาทำแบบนี้กับฉัน มีจุดประสงค์อะไรกันเนี่ย พ่อแม่ไม่เคยสั่งไม่เคยสอนเลยรึยังไงกัน -_-;;
?นี่ก็เป็นอีกหนึ่งในมารยาร้อยเล่มเกวียนของเธอล่ะสิท่า ออดอ้อนออเซาะผู้ชายมากหน้าหลายตาด้วยการทุบตีเบาๆ เหมือนแมวสะกิด แผนตื้นๆ แค่นี้ของเธอมันใช้ไม่ได้ผลกับคนอย่างฉันหรอกนะจะบอกให้เอาบุญ?
โว้ยยย~ แผนบ้าแผนบออะไรกัน ฉันโกรธย่ะ เข้าใจมั้ยว่าฉันกำลังโกรธ >O<!!
เพียะ!!!
ทันทีที่เส้นบางๆ ที่คนแถวบ้านเขาเรียกมันว่า...อ้อใช่! เส้นบางๆ ที่เขาเรียกกันว่าความอดทนของโชยุผู้นี้หมดลง ฉันก็บรรเลงบทโหดเปิดฉากระบายความแค้นที่ฝังแน่นอยู่ในอกตบหมอนั่นเข้าให้ฉาดหนึ่งเต็มๆ
?หึ!! นี่เจอกันแค่แป๊บเดียวก็จะเล่นบทตบจูบกันเลยรึยังไงกัน ก็ได้...เมื่อเธอเสนอมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันเองก็ไม่ขอปฏิเสธ ^^?
ร่างสูงพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบเฉย แต่ทว่าดวงตาสีน้ำตาลกลับแฝงไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นอย่างเห็นได้ชัด คิ้วหนาทั้งสองข้างเริ่มขมวดเข้าหากันเป็นปมเชือก ซึ่งความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันก็แปลออกมาจากสีหน้าได้หมดเลยว่า...หมอนี่ต้องกำลังโกรธฉันสุดๆ ไปเลย
?เหอะๆๆ นายคิดว่านายจะทำอะไรฉันได้ ไอ้บะ...อุ๊บ O[]O!!!!? การกระทำที่เด่นชัดแบบไม่ต้องเอ่ยปากพูดของเขามันทำให้ฉันอึ้ง! อึ้งสุดๆ ไปเลยพี่น้องงงงงง!!!~
ไอ้บ้านี่ OoO!!
มันจูบช้านนนน~ โฮกจูบแรกที่กะจะเก็บเอาไว้ให้เจ้าชายขี่ม้าขาวในฝันแท้ๆ ไม่นึกเลยนะว่าจูบที่ฉันอุตส่าห์เฝ้าทะนุถนอมเป็นอย่างดีจะต้องมาถูกดัดแปลงเป็นเครื่องสังเวยอารมณ์ปีศาจอย่างไอ้บ้าหน้าหล่อที่ฉันไม่รู้จักมักจี่แม้กระทั่งชื่อคนนี้ ช่างเป็นเรื่องที่เลวร้ายสุดๆ เลวร้ายกว่าตอนที่รู้ว่ากระเป๋าชาแนลราคาสองล้านที่สั่งไว้หมดสต๊อกซะอีก!!
จูบที่หวานราวกับน้ำเชื่อมทำให้ฉันรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับมันได้อย่างไม่น่าเชื่อ มันหวานหอมราวกับลูกกวาดเม็ดสวยๆ ทว่ามีความร้อนแรงดั่งไฟที่แผดเผา แต่เดี๋ยวก่อน!! ก็แล้วทำไมฉันจะต้องมายืนปั้นหน้าเอ๋อให้ไอ้บ้านี่มันจูบด้วยล่ะเนี่ย!!!
พลั่ก!!!
ทันทีที่นึกขึ้นได้ (ซึ่งต้องใช้เวลาในการเรียกสติกลับคืนมาค่อนข้างจะนานไปสักหน่อย) ฉันก็จัดการผลักอกคนตรงหน้าออกไปให้พ้นตัว ก่อนจะก้าวถอยหลังหนีเพื่อตั้งหลักและตั้งสติของตัวเอง
ไม่ไหวๆ ฉันในตอนนี้ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะพยุงตัวเองให้ยืนเลย ราวกับว่าถ้าฉันถอนตัวช้ากว่านี้อีกนิดเดียว อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น ฉันอาจจะถูกหมอนี่ดูดเอาวิญญาณไปด้วยยังไงยังงั้น =_=;;
?ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเจ้าหญิงโชยุอันเลื่องชื่อ...จะมีจูบแรกที่หวานหอมได้ถึงเพียงนี้น่ะ ^^? ชายหนุ่มผู้ซึ่งถูกฉันหมายหัวเอาไว้ในบัญชีหนังหมาว่าถ้าฉันไม่ตายหมอนี่ก็คงจะเลี้ยงไม่โตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแห่งชัยชนะ
ชัยชนะที่เขาได้มันมาด้วยวิธีสกปรก!!
?หุบปากซะ! นายไม่มีสิทธิ์มาวิพากษ์วิจารณ์ว่าฉันเป็นยังไง ถ้าพูดตามหลักของความเป็นไปได้แล้วนั้น เราทั้งคู่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนซะด้วยซ้ำไป!!? ฉันข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ในทรวงอก ฮึดสู้พูดกับเขาด้วยน้ำเสียงราบนิ่ง
?งั้นเหรอ...จำไม่ได้จริงๆ ซะด้วยสินะ?
?O_O????
?จูบนี้มันก็แค่แทนคำทักทาย แต่ต่อจากนี้ไปนี่สิ ของจริง!!? ว่าจบร่างสูงก็เดินล้วงกระเป๋าจากไปอย่างง่ายๆ ราวกับว่าเขามาที่นี่เพื่อที่จะช่วงชิงจูบแรกของฉันเท่านั้น และเมื่อได้มันสมใจหมายแล้ว...ก็คงไม่มีเหตุผลอื่นใดที่เขาจะต้องอยู่ที่นี่อีก
ฉันได้แต่มองตามหลังของชายแปลกหน้าที่จู่ๆ ก็โผล่เข้ามาสร้างความปั่นป่วนใจให้ฉัน จนหลังกว้างๆ ของเขาลับสายตาไป หมอนั่น...เป็นใครกันแน่นะ เขาต้องการอะไรจากฉันอย่างงั้นเหรอ เราทั้งคู่เคยเจอกันรึเปล่านะ ไม่สิ! ฉันว่าฉันจำผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตของฉันได้หมดทุกคนนะ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่ๆ ที่ฉันกับอีตาบ้านั่นจะเคยเจอหรือคบกันมาก่อน
แล้วใจฉัน...เมื่อไหร่จะหยุดเต้นสักทีฮะ >[]<!!
[ตกเย็น]
ทันทีที่สัญญาณบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น ฉันก็รีบตรงดิ่งมายังโรงเก็บรถที่ด้านหลังโรงเรียนทันที ไม่ไหวแล้ววว~ ตลอดการเรียนรู้ในห้องแคบๆ ที่เราทุกคนขนานนามให้กับมันว่า ?ห้องเรียน? ใจฉันแทบจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตลอดวันทั้งวันที่แสนเบื่อหน่ายฉันได้แต่เฝ้าคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่ได้เผชิญมาสดๆ ร้อนๆ ในช่วงเช้าของวันนี้ มีคำถามล้านแปดผุดขึ้นมาในหัวเต็มไปหมด ยกตัวอย่างเช่น...
เมื่ออดีตชาติปางก่อนฉันเคยไม่ก่อร่างสร้างเวรสร้างกรรมอะไรกับหมอนั่นนะ?
หรือไม่ก็...
เขาอาจจะเป็นหนึ่งในผู้ชายที่ตกหลุมความสวยสง่าของฉัน แต่เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มเข้ามาตีสนิทด้วยท่วงท่าแบบไหนก็เลยใช้มุกนี้เพื่อเข้ามาสร้างสายสัมพันธ์อันดีงามกับฉัน (นังนี่หลงตัวเองเป็นบ้า)
โอ๊ยๆๆ จะอีแบบไหนก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ทั้งนั้นล่ะ!!
ช่างเรื่องบัดซบนั่นเอาไว้ก่อน ว่าแต่ว่า...ใครกันเอาจดหมายรักมาเสียบไว้ที่ที่ปัดน้ำฝนรถฉันอีกล่ะเนี่ย ฉันลอบคิดในใจอย่างเซ็งจิตพร้อมทั้งหยิบจดหมายรักที่มีมากกว่ายี่สิบฉบับออกมาจากที่ปัดน้ำฝนรถมินิคูเปอร์คันงามราคาเฉียดสิบล้านแล้วยัดมันลงเข้ากระเป๋าถือในมือ
ผู้ชายในโลกนี้ก็เหลือเกินจริงๆ ถ้าให้ฉันเปรียบว่าผู้ชายหมายถึงอะไรล่ะก็ พวกเขาคงจะเป็นสัตว์จำพวกโคถึกที่มีร่างกายกำยำหล่อล้ำ ทว่า...ไร้สมอง!!
ช่างเป็นพวกที่โง่เง่าไร้จรรยาบรรณความเป็นสุภาพบุรุษซะเหลือเกิน ถ้าชอบฉันก็ควรจะยืดอกพกความมั่นใจแล้วเดินมาสารภาพรักกับฉันซึ่งๆ หน้าสิ ชิส์~
พรืดดดดดดดดด!!!
O[]O!!??
มัวแต่พร่ำเพ้อเจ้อคนเดียวอยู่ได้ตั้งนานสองนาน จู่ๆ ประตูรถทางฟากที่นั่งข้างคนขับที่ฉันกำลังนั่งอยู่ก็ถูกกระชากให้เปิดออกก่อนที่ร่างสูงอันคุ้นหน้าจะเข้ามานั่งในรถอย่าง...หน้าด้าน!!!
?ฉันไม่มีที่พัก -_-^? ชายหนุ่มหน้ามนคนหน้าด้านพูดขึ้นหลังจากย้ายตัวเองเข้ามานั่งในมินิคูเปอร์สีชมพูลูกน้อยของฉัน
ใช่แล้วล่ะ! หมอนี่ที่กำลังนั่งหน้ามึนอยู่บนรถของฉันคือไอ้บ้าที่ลั่นวาจาบัดซบบ้าๆ นั่นออกไป ซ้ำร้ายยิ่งไปกว่านั้นเขายังเป็นไอ้โจรใจชั่วขโมยจูบแรกของฉันไปอีกต่างหาก มันน่านัก!!
?แล้วมาบอกฉันทำไมไม่ทราบยะ!!?
?ขอไปพักที่บ้านเธอด้วยคนสิ ^_^??
ขอกันง่ายๆ เหมือนขอไปเข้าห้องน้ำเลยเหรอเนี่ย ไอ้หมอนี่นี่มัน...อ๊ากกกกกกก!!!~ ทำไมถึงได้กวนประสาทแบบนี้นะ คนสวยอยากตายโว้ยยย~
?นี่!! บ้านฉันไม่ใช่สถานสงเคราะห์รับเลี้ยงดูพวกไม่มีที่จะซุกหัวนอนนะยะ ไม่มีที่พักก็ไปพักที่สะพานหรือไม่ก็วัดสิ ลงไปจากรถของฉันได้แล้วไป๊!!?
?ยังปากร้ายนิสัยแย่เหมือนเดิมเลยนะโชยุ อ้อไม่สิ! ต้องเรียกว่าเจ้าหญิงโชยุมันถึงจะถูก?
อะไรกันหมอนี่ พูดจาแปลกๆ
?นายพูดอย่างกับว่าเราเคยเจอกันอย่างงั้นแหละ?
?.....? ไม่ตอบแบบนี้แสดงว่าอาจจะใช่ล่ะสินะ แต่ว่าเราเคยเจอกันที่ไหนหว่า ฉันไม่ยักจะคุ้นหน้าหมอนี่เลยสักนิด เขาเพ้อไปเองรึเปล่านะ
?ว่าไง! ถ้านายบอกได้ว่าเราเคยเจอที่ไหน เมื่อไหร่ และยังไง บางทีฉันอาจจะยอมให้นายไปอาศัยอยู่ด้วยสักคืนก็ได้นะ?
?ใช่! เราเคยเจอกันเมื่อนานมาแล้ว ทีนี้จะออกรถไปได้รึยัง =_=?
?ได้ข่าวว่านายยังตอบคำถามของฉันไม่หมด -_-;;?
?ฉันจะตอบเธอแค่นั้น ส่วนคำถามที่เหลือนั้นเธอจะต้องเป็นคนหาคำตอบด้วยตัวของเธอเอง และเมื่อไหร่ที่เธอคิดออกว่าเคยทำอะไรให้คนอย่างฉันต้องช้ำชอกแล้วพูดว่าขอโทษด้วยใบหน้าที่สำนึกผิดจริงๆ เมื่อนั้นฉันจะไปจากชีวิตของเธอเอง?
พะ...พระเจ้า!! หมอนี่เป็นใครกันแน่นะ แล้วฉันเคยไปทำอะไรให้คนอย่างเขาต้องช้ำชอกเหรอเนี่ย ฉันเป็นคนแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ให้ตายสิ (เป็นมาตั้งแต่เกิดนั่นแหละ - -+)
พรืดดดดด!!!
ขณะที่ฉันกำลังใช้ความคิดว่าตัวเองเคยไปทำมิดีมิร้ายกับหมอนี่ตั้งแต่อดีตชาติปางภพไหนอยู่นั้น เขาก็ลุกพรวดพราดออกไปจากรถอย่างว่าง่าย สร้างความดีอกดีใจให้กับฉัน...แค่แป๊บเดียว Y-Y
ดีใจได้แค่แป๊บเดียวเท่านั้นฉันก็พบว่าที่เขาลงจากรถนั้นไม่ได้จะหนีจากไปไหน แต่ว่าเขากลับเดินอ้อมมาฝั่งคนขับพร้อมทั้งกระชากให้ฉันลงจากรถก่อนที่ตัวเองจะเข้าไปนั่งแทนที่เสียเอง T_T!!
?จะยืนโชว์ความสวยอีกนานมั้ย รีบขึ้นมาสิ?
?นี่นาย!! แต่ว่านี่มันรถของฉันนะ?
?ฉันเถียงเหรอว่ารถคันนี้เป็นของคุณป้าเธอน่ะ?
?อะ...ไอ้.....?
?ถ้าไม่ขึ้นงั้นก็เจอกันที่บ้านแล้วกัน? เขาว่าพร้อมทั้งปิดประตูกระแทกดังปังก่อนตั้งท่าจะพุ่งหลาวออกไป แต่เรื่องอะไรฉันจะยอมปล่อยคนป่าเถื่อนนิสัยแย่อย่างเขาชิ่งเอามินิลูกรักของฉันไปต่อหน้าต่อตากันล่ะ ฝันไปเถอะย่ะ!!
ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งอ้อมไปอีกด้านก่อนจะกระชากประตูรถให้เปิดออกแล้วเข้าไปนั่งข้างในทันที
?หึ!! นึกว่าจะแน่สักแค่ไหน? ร่างสูงบ่นอุบอิบในลำคอ ก่อนจะพุ่งหลาวออกไปด้วยความเร็วเหนือนรก ทำเอาฉันรีบคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดเอาไว้แทบไม่ทัน
โฮกกกกก!!!~ จะรีบไปไหนของนายฟะ ขับช้าๆ ก็ได้โว้ยยยยยยย~
3
To love is nothing. To be loved is something.
To love and be loved is everything.
การได้รักเป็นเพียงความว่างเปล่า การถูกรักเป็นเพียงแค่บางสิ่งบางอย่าง ส่วนการได้รักและการถูกรักนั้นเป็นทุกอย่าง
?นะ...นายรู้ได้ยังไงว่าบ้านฉันอยู่ที่นี่ OoO!!? ฉันเอ่ยถามอย่างสงสัยทันทีที่เขาเลี้ยวมินิคูเปอร์เข้ามาในบ้านหลังน้อยๆ ราคาร้อยล้านของฉันอย่างไม่มีทีท่าว่าจะลังเลเลยสักนิดว่าตัวเองอาจจะขับเข้าผิดหลังรึเปล่า
?ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับเธอแล้วฉันไม่รู้ เข้าบ้านกันได้แล้ว!!?
อะ...ไอ้หมอนี่!! คำพูดแต่ละประโยคของเขามันช่างสร้างความหวาดกลัวให้แก่ฉันคนนี้ได้ดีจริงๆ จุกเสียดแน่นไปทั่วบริเวณลำคอ มันเหมือนกับว่ามีใครเอารางรถไฟมากันเส้นเสียงเอาไว้ทำให้ฉันพูดไม่ออก - -+
เมื่อทำอะไรไม่ได้ฉันจึงต้องจำใจเดินตามตูดเขาเข้าไปในบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าบ้านหลังนี้มันจะไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปนับตั้งแต่วินาทีที่อีตาบ้านี่เหยียบย่างเข้ามานะ ทำม้ายยยยย~
?ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณหนู วันนี้จะทานอะไรเป็นของว่างดีคะ แล้วไม่ทราบว่าคุณผู้ชายคนนี้คือ...?
?คนหลงทางน่ะ ช่วยจัดห้องคนสวนให้เขาด้วยนะ หมอนี่จะมาขออยู่ที่นี่กับเราหนึ่งคืน!!?
ฉันเน้นย้ำคำว่า ?หนึ่งคืน? ให้ชัดเท่าที่จะสามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ก่อนจะเดินเชิดหน้าขึ้นฟ้าสี่สิบห้าองศาย่างเท้าเข้าไปในบ้านอย่างเร่งด่วน
ไม่ไหวๆ วันนี้ทั้งวันชีวิตฉันมันหมดไปอย่างสูญเปล่า ไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันกับใครเขาเลย ต้นเหตุบัดซบนั่นฉันว่ามันน่าจะมาจากไอ้บ้าที่กำลังยืนสำรวจบ้านฉันอยู่ข้างหลังนั่นนะ
ถ้าจะหามารยาทจากคนคนนี้ ฉันว่าคงไม่ต่างอะไรจากการเข็นครกยักษ์ขึ้นภูเขาหรือไม่ก็ปีนขึ้นต้นถั่วแบบแจ๊คผู้ฆ่ายักษ์หรอก ชีวิตเขาคงจะมีดีแค่หน้าตาเท่านั้น - -^
หลังจากนั่งรับประทานของว่างซึ่งก็คือพุดดิ้งของโปรดที่ฉันชอบกินเสร็จ ฉันก็เดินกระแทกเท้าขึ้นไปยังห้องนอนแสนสุขชั้นบนขวาสุดของตัวเองโดยทันที แต่...
?นายจะเดินตามฉันอีกนานมั้ยฮะ! ประสาทรึเปล่า -_-^? ฉันก็ต้องสูญเสียพลังงานที่เพิ่งจะตุนเอาไว้เพราะอีตาบ้านี่อีกจนได้ ให้มันได้อย่างนี้สิน่า~
?เธอไปไหนฉันก็ไปนั่น _-_!!?
?แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันจะไปเข้าห้องน้ำล่ะ?
?ฉันก็จะอาสาเป็นยามเฝ้าหน้าห้องน้ำให้เธอ? ไอ้โรคจิต!!
?นายบ้าไปแล้วรึไงฮะ!! ชั้นบนของตัวบ้านคือเขตต้องห้ามที่ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าก็ไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นไป และที่สำคัญไปมากกว่าสิ่งอื่นใดกะ...กรี๊ดดดดดด!!~ แล้วนั่นนายจะขึ้นไปไหนเนี่ย ลงมาเดี๋ยวนี้นะอีตาบ้า >[]<!!?
ฉันถึงกับกรี๊ดกร๊าดดังลั่นทันทีที่ไอ้บ้านั่นทำกิริยาต่ำๆ ใส่ฉันอีกแล้ว เพราะนอกจากเขาจะดูไม่สนใจไยดีกับประโยคบอกเล่ายาวๆ ที่น้อยคนจะได้ยินมันออกจากปากฉัน เขายังเดินล้วงกระเป๋าขึ้นชั้นบนที่ฉันเพิ่งจะบอกไปหยกๆ ว่ามันคือเขตหวงห้ามอย่างถือวิสาสะ ช่างเป็นผู้ชายที่ไร้ยางอายเสียนี่กระไร ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยย~
พลั่ก!!!
ทันทีที่คว้าหนังสือออกมาจากกระเป๋านักเรียนได้ฉันก็ไม่รอช้ารีบขว้างมันออกไปเบื้องหน้าทันที ไม่สนหรอกนะว่ามันจะลอยละลิ่วไปถูกอวัยวะส่วนใดของคนไร้มารยาทจิตใจต่ำทรามหาที่ใดเปรียบอย่างเขาน่ะ
โป๊ก!!!~
เหมาะเหม็ง!! ไม่นึกไม่ฝันเลยนะว่านอกจากฉันจะมีความสามารถพิเศษในการกวนประสาทคนอื่นได้แล้วนั้น ฉันยังมีความสามารถในการปาข้าวของให้ลอยไปโดนหัวใครต่อใครได้อีกด้วย หมอนั่นร้องเสียงหลงทันทีที่หนังสือสัตว์โลกน่ารักของฉันลอยไปทักทายเขา ก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉันด้วยสายตาที่จะว่าน่ากลัวก็น่ากลัว...แต่ว่าฉันไม่กลัวง่ะ ทำยังไงดี T-T!!
?เธอ...?
?.....?
?ตาย >[]<!!!?
?กะ...กรี๊ดดดดดดดดดด!!!~? และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องออกกำลังกายเสียงหลังทานของว่างเสร็จ เพราะจู่ๆ อีตาบ้านั่นก็ลมบ้าหมูกำเริบ เขาวิ่งลงมาจากบันไดด้วยความเร็วเหนือแสงมุ่งตรงมาหาฉันที่กำลังยืนเอ๋ออยู่ ส่งผลให้ความเร็วที่ยากจะเบรกทันของเขา...
พลั่ก!!!!
โครม O[]O!!!!!!
อุ๊บ...
X_o???????
ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบที่น่าสะพรึงกลัวอย่างหนัก หลังจากทำใจอยู่นานหลายนาทีฉันจึงค่อยๆ ดึงความกล้าให้ออกมา ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เพราะอดสงสัยไม่ได้ถึงความรู้สึกอุ่นๆ ที่ริมฝีปาก
O[]O!!!!!
ช็อก! คงไม่มีศัพท์ในพจนานุกรมเล่มไหนในโลกที่จะเหมาะสมและเข้ากับสถานการณ์ที่กำลังบังเกิดขึ้นตรงหน้านี้อีกแล้ว จูบ!! หมอนั่นมันจูบช้านนนนน~ อีกแล้วววว~
โอ้ววว มายก็อด! นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย จู่ๆ ขณะที่กำลังวิ่งลงบันไดหมายจะมาบีบคอฉัน เท้าเจ้ากรรมทั้งสองข้างของเขาก็ดันสะดุดเข้าให้กับขั้นบันได ส่งผลให้อีตาบ้านั่นล้มลงมาทับฉันอย่างไม่เป็นท่า แถมปากเราทั้งคู่ก็ยัง...
?กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!~ ไอ้คนชั่ว ไอ้จิตทราม ไอ้ปัญญาอ่อน นายมัน...? ฉันผลักอกของเขาให้ออกห่างจากตัวพร้อมทั้งรัวคำด่าเป็นชุดใส่หน้าให้เป็นของแถม (หลังจากเคลิบเคลิ้มมานานหลายนาที - -+)
?อะ...เอ่อ.....คือว่าเมื่อกี้นี้มัน........?
?สิบล้าน >O<!!?
?ฮะ -_-???
?จูบเมื่อกี้ของฉันมีค่าเท่ากับสิบล้าน!! จ่ายค่าเสียหายมาให้ฉันเดี๋ยวนี้นะอีตาบ้า~ ไอ้จิตทราม ไอ้โรคจิต ไอ้ๆๆๆ...อ๊ากกกกกกกก!!~? เมื่อรู้ว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้ฉันเลยได้แต่ร้องแหกปากเป็นการระบายอารมณ์
?เธอประสาทไปแล้วรึไงกันยัยบ้า แค่ปากประกบกันแค่นั้นเธอเรียกมันว่าจูบเหรอ แล้วที่สำคัญจะมาโทษฉันฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกนะ? นอกจากจะไม่สำนึกกับสิ่งที่กระทำลงไปแล้วนั้น หมอนั่นยังยืดอกพกความมั่นใจยืนกรานเสียงแข็งว่าตัวเองไม่ใช่ฝ่ายผิดอีกต่างหาก กร๊าชชชช!!!~ คนสวยอยากพ่นไฟค่ะ
?ไม่รู้ล่ะ! ยังไงซะตอนนี้นายก็ติดหนี้ฉันอยู่สิบล้าน ชดใช้มาซะดีๆ ไม่อย่างงั้นฉันจะฟ้องทนายให้เอาเรื่องนายให้ถึงที่สุดเลยด้วย?
?ให้ตายสิ เธอนี่มัน... มีกฎหมายแบบนี้อยู่ในโลกด้วยเหรอเนี่ย?
?ก็ใช่น่ะสิยะ! ทำไม แค่สิบล้านไม่มีปัญญาจ่ายรึไง อะโธ่~ เงินไม่มีแล้วยังจะปากเก่งอีกนะนาย ให้ตาย ไม่สำนึกบุญคุณกันซะเลย กล้าทำกิริยาต่ำๆ แบบนี้กับผู้มีพระคุณได้ยังไง? ฉันเชิดหน้าขึ้นฟ้าพร้อมทั้งสะบัดเรือนผมดัดลอนของตัวเองตามสไตล์คนสวย
?เธอพูดในสิ่งที่ตัวเองอยากจะพูดจบรึยัง -_-^?
?เอ๊??? ฉันมัวแต่งงงันอยู่กับคำพูดที่ไม่มีที่มาที่ไปของเขา มารู้สึกตัวอีกทีกระดาษแผ่นบางอันคุ้นตาเพราะเคยใช้บ่อยก็ถูกยัดลงบนมือเรียวของฉันเสียแล้ว ทันทีที่พลิกดูฉันก็หายโง่ทันที เพราะว่ามันคือ...เช็ค!!!
ยี่สิบล้าน O[]O!!
?ดะ...เดี๋ยวก่อนนะ ฉันบอกว่านายติดหนี้ฉันแค่สิบล้าน แต่ว่านี่มะ...อุ๊บ O[]O!!!? คำถามของฉันถูกกลืนลงคอทันทีที่ร่างสูงตรงหน้าที่กำลังอยู่ในอาการโกรธจัดเพราะถูกคำพูดดูถูกดูแคลนของฉันเล่นงานก็โถมเข้ามาตวัดคอฉันเข้าหาตัวก่อนจะบรรเลงรสจูบที่แสนหวานดูดดื่มให้อีกรอบ
จูบในครั้งนี้มันช่างแตกต่างกับจูบในครั้งแรกโดยสิ้นเชิง ความอ่อนหวานที่แฝงไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นจูบที่ร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนร่างกายของฉันอ่อนระทวยหมดเรี่ยวแรงไปตามรสจูบนรกที่ได้รับ (อย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ...รึเปล่า?)
?ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจูบของนางฟ้าที่คนทั่วทั้งโรงเรียนหมายปองจะมีค่าเพียงแค่สิบล้านเท่านั้น เอาไว้คราวหน้าฉันจะมาใช้บริการอีกนะ ^^?? จบคำพูดที่เลวร้ายของผู้ชายที่ร้ายกาจสุดๆ ร่างสูงก็เดินชนไหล่ฉันออกไปในที่สุด เขาจะเดินไปที่ไหนในตัวบ้านนั้นฉันไม่อาจทราบได้ เพราะว่าฉันในตอนนี้...ประสาทกลับสมองไม่ทำงานอีกต่อไปแล้ว
?กะ...กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!~? มันจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ หมอนั่นคิดว่าตัวเองเป็นใคร ยิ่งใหญ่มาจากไหนไม่ทราบ มีสิทธิ์อะไรมาพูดจาน่าเกลียดแบบนั้นกับฉันโชยุคนนี้ เขามีสิทธิ์อาร้ายยยย~
****************************************************************************************
อ๊า...! กำลังสนุกกันเลยใช่มั้ยล่ะคะ หลายคนคงจะเริ่มสงสัยแล้วล่ะว่า ตกลงเรื่องราวมันเป็นอย่างไร ทำไมถึงมีชายหนุ่มปริศนาโผล่มาตู่ว่าเจ้าหญิงโชยุเป็นแม่ของลูกเขา หนำซ้ำยังตามติดยิ่งกว่าเงาตามตัวซะอีก ถ้าอยากจะอ่านเรื่องราวทั้งหมดแบบเต็มๆ อดใจรอไม่นาน ภายในเดือนเมษายน ที่แผงหนังสือร้านเซเว่น-อีเลฟเว่น แล้วพบกันค่ะ