โลกแสนวิเศษ
เบื้องหลัง ขึ้น 14 ค่ำ
Cacao 99.9
อาหารของราชา
CRAZY FOR YOU
แฟนในความเพ้อฝัน
KISS ME
ดั่งคำสารภาพที่เร่าร้อน
การพักผ่อนอย่างสบายอยู่ที่ไหน
ทุกวันคือภัยพิบัติ
50/50
เขากับเรื่องราวธรรมดาของเขา
อีเทอร์นัล
ย้อนรอยความรักและความเยาว์วัย สำรวจจากมุมมองของทั้งคู่
ไดอารีของประธาน
ปัจฉิมลิขิต
โลกแสนวิเศษ
วันนี้เป็นวันที่แย่มากจริงๆ
คิโยอิหยุดเรียนทั้งที่ปกติไม่เคยหยุด เมื่อวานเห็นเขาไอเล็กน้อย สงสัยจะเป็นหวัด ถ้ามีไข้คงทรมานแย่ ฮิระใช้เวลาตลอดคาบเรียนช่วงเช้าประสานมือภาวนาให้คิโยอิหายป่วยโดยเร็ว พระเจ้าเบื้องบน ได้โปรดช่วยคุ้มครองคิโยอิด้วยเถิด
“ฮีคุง ไปซื้อขนมปังเมลอนมาให้หน่อย”
ทันทีที่อาจารย์ก้าวขาออกไปจากห้องเรียนหลังจบคาบสี่ พวกชิโรตะก็หันมาส่งเสียงเรียก
“ฉันเอาขนมปังยากิโซบะกับแฟนต้ารสองุ่น”
“ส่วนฉันเอาปาปิโก้ รสกาแฟ”
ปกติฮิระจะซื้อของให้เพราะเห็นว่าไหนๆ ก็ต้องซื้อให้คิโยอิอยู่แล้ว การต้องไปซื้อของให้เจ้าพวกนี้โดยเฉพาะนั้นเป็นเรื่องน่ารำคาญจนอยากกลั้นใจตาย แต่ช่วยไม่ได้ นั่นเพราะตนเป็นมนุษย์ชั้นฐานพีระมิด
ปกติฮิระจะบันทึกลงในโทรศัพท์เพื่อไม่ให้คำสั่งของคิโยอิตกหล่น และวิ่งเต็มกำลังเพื่อไม่ให้คิโยอิต้องรอนาน แต่วันนี้เขาจำใส่สมองแบบลวกๆ แล้วเดินอ้อยอิ่งไร้เรี่ยวแรง เป็นเหตุให้ตอนมาถึงร้านค้าขนมปังเมลอนกับขนมปังยากิโซบะเมนูยอดฮิตขายหมดเกลี้ยงไปแล้ว ลักกี้ ฮิระจึงซื้อขนมปังไส้ถั่วแดงสองชิ้นกับแฟนต้ารสส้มและไอศกรีมวานิลลามาแทน
“เฮ้ยๆๆ ผิดคำสั่งทั้งหมดเลยนี่”
“ฮีคุงใช้ไม่ได้เรื่องเกินไปแล้ว”
ฮิระรีบหนีออกจากห้องเรียนก่อนจะโดนสั่งให้ไปซื้อมาใหม่โดยอ้างว่า “อาจารย์เรียกให้ไปเอาชีต” เจ้าพวกนี้ขี้ป๊อด แค่เอ่ยชื่ออาจารย์ก็กลัวจนหัวหด
โรงเรียนวันนี้ไร้เรื่องน่ายินดี ชุ่มโชกไปด้วยคำดูหมิ่นเหยียดหยาม หลังกลับถึงบ้านก็พบว่าไม่มีใครอยู่ วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของพ่อกับแม่ ทั้งคู่เลยนัดกันไปดินเนอร์ที่ร้านอาหาร ฮิระเองก็ถูกชวนด้วยแต่เขาปฏิเสธไป มันแน่นอนอยู่แล้ว โตเป็นนักเรียนมัธยมปลายยังจะไปเป็นก้างขวางคอวันครบรอบแต่งงานของพ่อแม่อีกมันก็ยังไงๆ อยู่
แม่เตรียมอาหารเย็นไว้ให้ในครัว มีทั้งโครเกต์ไส้กุ้งอาหารถนัดของแม่ แฮมเบิร์ก ข้าวผัดไก่ซอสมะเขือเทศ สลัดบรอกโคลีกับมะเขือเทศ เป็นอาหารเย็นสีสันหลากหลายดุจอาหารกลางวันสำหรับเด็ก สัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ของแม่ แม้กินคนเดียวก็ไม่เหงา นี่ตัวเองเป็นนักเรียนมัธยมปลายแล้วนะ ฮิระยิ้มแหยก่อนเอือมระอาว่าโตจนเป็นนักเรียนมัธยมปลายแล้วยังต้องให้พ่อแม่มาเป็นห่วงอีก แม่รู้สึกว่าเป็นความรับผิดชอบของตัวเองที่ทำให้ลูกชายคนเดียวเกิดมาพร้อมกับโรคติดอ่าง ด้วยเหตุนี้จึงประคบประหงมมากเกินเหตุ
ฮิระนำอาหารกลางวันเด็กขึ้นมาที่ห้องตัวเอง เปิดคอมพิวเตอร์ และกินอาหารพร้อมเคลิบเคลิ้มกับภาพคิโยอิที่ถ่ายเก็บสะสมเอาไว้
หลังกินอาหารเสร็จฮิระเขยิบจานหลบไปข้างๆ หยิบรีโมตเครื่องเสียงและกดปุ่มเปิด จากนั้น ‘คอลเลกชันเพลงสวดสรรเสริญพระเจ้าจากชูเบลอร์ ’ ของบาค ที่ตั้งค่าค้างเอาไว้ก็เริ่มบรรเลง ที่จริงบ้านฮิระมีแผ่นเสียงของบาคจำนวนเยอะมากเพราะเป็นทรัพย์สินที่ตกทอดมาจากปู่ แต่เนื่องจากไม่มีเครื่องเล่นจึงฟังไม่ได้ พอพ่อเห็นฮิระทำท่าผิดหวังจึงซื้อ CD ครบทุกคอลเลกชันมาให้แทน ไม่ใช่แค่แม่เท่านั้น พ่อเองก็ตามใจลูกชายไม่แพ้กัน
ไม่มีอะไรสุดยอดไปกว่าการฟังบาคไปด้วยดูรูปถ่ายของคิโยอิไปด้วยแล้ว ‘ข้ายอมศิโรราบต่อการปกครองของพระเจ้าที่รักเท่านั้น’ ‘จิตวิญญาณของข้ายกย่องเทิดทูนพระเจ้า’ ‘ถวายเกียรติแด่พระเจ้าอย่างสูงสุด’ ท่วงทำนองอันไพเราะช่วยชำระล้างจิตวิญญาณซึ่งแปดเปื้อนจากพวกชิโรตะ ทุกครั้งที่ฮิระคลิกหน้าจอคอมพิวเตอร์และภาพใหม่ของคิโยอิปรากฏขึ้นมา อนุภาคสีทองจะฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง ก่อนค่อยๆ ตกทับถมลงในใจของฮิระอย่างเงียบสงบ
...คำว่าตายอย่างผาสุก คงรู้สึกแบบนี้สินะ
สักวันหนึ่งตัวเองก็ต้องแก่และตายจากโลกนี้ไป เมื่อถึงตอนนั้นอยากกอดภาพของคิโยอิไว้แนบอกและฟังเพลงของบาคไปด้วย ถึงอย่างไรตนก็ไม่แต่งงานกับใครอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นวาระสุดท้ายของชีวิตจะเหลือตัวคนเดียว คงไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมแต่งงานด้วยหรอก เอาจริงๆ ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ตัวเองอยากแต่งงานด้วยเช่นกัน
แล้วคิโยอิจะเป็นอย่างไรนะ สักวันหนึ่งเขาคงแต่งงานกับใครสักคน แน่นอนว่าหากคิโยอิปรารถนา ผู้หญิงทุกคนในมวลมนุษยชาติคงยกมือเสนอตัวกันพึ่บพั่บ แต่คิโยอิอยู่อีกมิติหนึ่งซึ่งสูงกว่ามนุษย์ทุกคน การฟิวชันกันระหว่างเทพเจ้ากับมนุษย์นั้นจะประสบความสำเร็จหรือไม่ ช่างน่าสงสัยเหลือเกิน
แต่จะว่าไป หากคิโยอิปรารถนาแต่งงาน คิโยอิก็ควรได้ทำตามความต้องการของหัวใจ และคนคนนั้นต้องเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด ฉลาดที่สุด ใจดีที่สุด รวมทั้งมีเกียรติที่สุดในประวัติศาสตร์ของมวลมนุษย์โดยไม่ต้องสงสัย คงเป็นหญิงงามดุจสุริยะเทวีอามาเทราสึ ผู้ทำให้โลกสว่างไสวและประทานพรแก่สิ่งมีชีวิตทั้งมวล หรืออาจจะงดงามประหนึ่งเทพีแอโฟรไดที ผู้เกิดจากฟองคลื่นในท้องทะเล สะกดทวยเทพแห่งโอลิมปัสให้หลงใหล
...อ้า อยากเกิดเป็นสุริยะเทวีอามาเทราสึหรือเทพีแอโฟรไดทีบ้างจัง
...ถ้าเราเป็นเทพ คงเข้าใจมิติสูงส่งที่เรียกว่าคิโยอิได้มากกว่านี้อีกนิด
...มีวิธีทำให้กลับชาติมาเกิดใหม่เป็นเทพีตอนนี้เลยไหมนะ
ขณะครุ่นคิดอยู่นั้นฮิระก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา จึงเปลี่ยน CD เป็น ‘อิงลิชสวีตส์ ’ การร้อยเรียงของตัวโน้ตแสนวิจิตรช่วยปลอมประโลมจิตใจอันวุ่นวายให้กลับสู่โลกสีทองอีกครั้ง อย่าคิดอะไรเกินตัว แค่ดำดิ่งสู่โลกของคิโยอิอันสวยงามก็พอ
ทำหัวใจให้ราบเรียบที่สุด อย่าอ่อนไหวต่อสิ่งเร้า
จงปล่อยให้ตัวไหลไปตามแม่น้ำเทียมแสนสกปรก เหมือนกัปตันเป็ดขนตางอนยาว
ฮิระเอากัปตันเป็ดที่ซื้อสะสมตั้งแต่เด็กมาวางเรียงบนโต๊ะโดยเว้นระยะห่างเท่าๆ กัน ก่อนสวมหูฟังให้แก้วหูได้ดื่มด่ำกับบทเพลงของบาค และตั้งค่ารูปภาพคิโยอิในคอมพิวเตอร์เป็นสไลด์โชว์ เขาประสานมือสองข้างทำท่าราวกับกำลังอธิษฐานต่อพระเจ้า สายตาจดจ้องรูปภาพของคิโยอิเขม็ง แล้วสมองก็กลับไปพร่ำเพ้อต่อจากเมื่อครู่
ตนคงไม่แต่งงานกับใครและคงไม่มีลูก หลังดูแลพ่อแม่จนถึงวาระสุดท้ายแล้วจะใช้ชีวิตยืนยาวต่อไปเพียงลำพัง โดยมีภาพของคิโยอิตราตรึงอยู่ในใจไม่เสื่อมคลาย ถ้าเป็นไปได้อยากให้คิโยอิเป็นดาราแบบนี้ต่อไป เป็นนายแบบหรือนักแสดงที่มีชื่อเสียงระดับโลก เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นต่อให้จบมัธยมปลายไปแล้วก็ยังเห็นคิโยอิผ่านโทรทัศน์ จอภาพยนตร์ หรือหน้านิตยสารได้ นั่นจะเป็นน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจให้ตนมีลมหายใจต่อไป และหวังว่าสวรรค์จะมารับก่อนร่างกายจะขยับไม่ได้จนสร้างความวุ่นวายให้ใครสักคน ฮิระยังคงฟังเพลงของบาคพลางจ้องรูปถ่ายของคิโยอิต่อไป ปาทราช ฉันเหนื่อยแล้ว ขอไปสู่บั้นปลายชีวิตแห่งความผาสุกซึ่งมีทั้งความโชคร้ายและความโชคดีผสมปนเปกันอย่างวิจิตรบรรจง...
“...คาซึคุง คาซึคุง!”
จู่ๆ หัวไหล่ก็ถูกเขย่าอย่างแรง ฮิระตกใจ
พอหันไปมอง พ่อกับแม่กำลังยืนอยู่ข้างหลังพอดี
“อ้าว พ่อ แม่ กลับมาแล้วเหรอ”
“คาซึคุง เป็นอะไรไป อยู่ในห้องมืดๆ ไม่เปิดไฟ...”
กลายเป็นเวลากลางคืนตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ภายในห้องมืดสลัว มีเพียงหน้าจอคอมพิวเตอร์ทอแสงวิบวับ
“ทำไมถึงเอากัปตันเป็ดมาเรียงแบบนี้?”
เพื่อให้จิตใจสงบ...
“แล้วผู้ชายในจอคอมพิวเตอร์นี่คือใคร?”
คือราชาแห่งอาณาจักรสีทองที่รักและเคารพสุดหัวใจ...
ฮิระไม่อยากลดค่าทองคำแห่งจิตวิญญาณให้กลายเป็นคำพูดเลยทำเหมือนไม่มีอะไร ปิดคอมพิวเตอร์และเปิดไฟห้องด้วยรีโมตคอนโทรล สิ่งที่มารับฮิระไม่ใช่วาระสุดท้ายแห่งความผาสุก แต่เป็นพ่อกับแม่ต่างหาก
“คาซึคุง ขอโทษที่ให้อยู่คนเดียวนะ แม่ซื้อเค้กมาให้ด้วย กินไหม?”
“ขอบคุณครับ”
“งั้นเดี๋ยวพ่อไปชงกาแฟอร่อยๆ มาให้”
“ขอบคุณครับ”
พ่อกับแม่แสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างสุดชีวิต ในขณะที่ฮิระยิ้มทื่อๆ เออออตาม
วันรุ่งขึ้น คิโยอิมาโรงเรียน ฮิระหูผึ่งเป็นช้างดัมโบ้แอบฟังคิโยอิเล่าให้พวกชิโรตะฟังว่าเมื่อวานมีไข้เล็กน้อย แต่ตอนเที่ยงไข้ลงมาเป็นปกติจึงนั่งเล่นเกมตลอดทั้งบ่าย ค่อยยังชั่วหน่อย คิโยอิควรสุขภาพแข็งแรงอยู่เสมอ ตอนพักกลางวันฮิระโดนใช้ให้ไปซื้อของเหมือนเคย แต่เพราะเป็นคำสั่งของคิโยอิ เขาเลยตอบรับอย่างยินดี
...แซนด์วิชแฮมกับไซเดอร์
...ครับ
...อ๊ะ เอาเป็นนมรสสตรอว์เบอร์รีดีกว่า
...ครับ
ได้แลกเปลี่ยนบทสนทนามากกว่าปกติ แถมยังฝากซื้อนมรสสตรอว์เบอร์รีด้วย! ทั้งที่ดูไม่เข้ากับคิโยอิสุดเท่ แต่พอเปล่งออกมาจากปากของคิโยอิ ฟังดูน่ารักมากจนอยากล้มหงายตึง
อ้า วันนี้ช่างเป็นวันที่วิเศษเหลือเกิน ต่างจากเมื่อวานราวฟ้ากับดิน ฮิระกลับบ้านด้วยอารมณ์เริงร่าสุดขีด และเจอแม่กำลังยืนคุยกับคุณป้าข้างบ้านตรงหน้าประตู
“คาซึคุง กลับมาแล้วเหรอ ขนมอยู่ในห้องครัวนะ”
ตัวเองเป็นนักเรียนมัธยมปลายแล้ว ไม่อยากให้พูดถึงขนมต่อหน้าคนอื่นเลย คุณป้าข้างบ้านมองมาทางนี้แล้วพูดพลางหัวเราะว่า โตขึ้นเยอะเลยนะ เมื่อวันก่อนยังถีบจักรยานสามล้ออยู่เลย
...เมื่อวันก่อนของเมื่อไรเหรอครับ?
ฮิระไม่ได้ถามกลับ เขาก้มศีรษะและเดินเข้าบ้าน การยืนคุยทักทายหรือสนทนาเรื่องสัพเพเหระเป็นสิ่งที่ยากเกินกว่าตัวเองจะทำได้
ในครัวมีซินนามอนโรลที่แม่ทำเอง ขณะเอื้อมมือจะหยิบอยู่นั้นสายตาของฮิระเบนไปมองโน้ตบุ๊กของแม่ที่วางอยู่บนโต๊ะโดยไม่ได้คิดอะไร แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งโหยง
‘ฉันเป็นแม่บ้านมีลูกชายเรียนอยู่มัธยมปลายปีสองค่ะ เมื่อวานหลังออกไปข้างนอกและกลับมาบ้าน ฉันเจอลูกชายอยู่ในห้องมืดๆ ใส่เฮดโฟนฟังเพลงของบาค (น่าจะใช่นะคะ) ทำท่าอธิษฐาน จ้องรูปถ่ายเด็กผู้ชายหน้าตาสวย และบนโต๊ะเขียนหนังสือของลูกชายยังมีตุ๊กตากัปตันเป็ดวางเรียงห่างสิบเซนติเมตรเท่าๆ กัน
ลูกชายฉันเป็นโรคติดอ่างค่ะ พอโตขึ้นอาการดีขึ้นมากแล้ว แต่คนเป็นพ่อเป็นแม่ไม่อาจรู้ได้ว่าที่โรงเรียนเกิดอะไรขึ้นบ้าง หรือนั่นจะเป็นสาเหตุทำให้ลูกชายฉันมีปัญหาในใจ? ฉันควรหาโอกาสเลียบๆ เคียงๆ ถามดูดีไหม ทุกคนคิดเห็นอย่างไรบ้างคะ?’
ฮิระเคี้ยวซินนามอนโรลหงุบหงับพลางรับรู้ถึงสถานการณ์วิกฤต ไม่คิดเลยว่าทำให้แม่กลุ้มใจจนต้องไปตั้งกระทู้ถามในเว็บไซต์ยาฮู สำหรับตนแล้ว นั่นเป็นเพียงพิธีกรรมสร้างความสดชื่นเท่านั้น มันน่าขนลุกขนาดนั้นเชียวเหรอ ฮิระช็อก แต่แม่คงช็อกกว่าหลายเท่า
หลังกลับมาที่ห้องและครุ่นคิดอะไรหลายๆ อย่างฮิระก็เข้าเว็บไซต์ยาฮูผ่านโน้ตบุ๊กของตัวเอง เขาเลื่อนลงมายังกระทู้คำถามของแม่เมื่อครู่ กดแป้นคีย์บอร์ดตอบกระทู้พลางอ่านคำตอบของแม่บ้านคนอื่นๆ อ้างอิงไปด้วย
‘สวัสดีค่ะ ฉันเป็นแม่บ้านมีลูกชายเรียนอยู่ชั้นมัธยมปลายเหมือนกัน เมื่อวันก่อนลูกชายฉันก็ทำแบบเดียวกันนี้เลยค่ะ เหมือนเป็นคาถาเสริมดวงที่กำลังฮิตในหมู่นักเรียนมัธยมปลายตอนนี้ ว่ากันว่าถ้าสวดมนต์บูชารูปเด็กผู้ชายหน้าสวยพลางฟังเพลงของบาคในห้องมืดๆ ไปด้วย คะแนนสอบจะดีขึ้น ส่วนเรื่องติดอ่างนั้น อย่ากังวลมากไปเลยค่ะ เข้าหาลูกแบบง่ายๆ สบายๆ น่าจะดีกว่า สำหรับลูกแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือพ่อแม่อยู่กับเขาด้วยรอยยิ้มต่างหาก จากแม่บ้าน สุริยะเทวีอามาเทราสึ’
อืม ตรรกะวิบัติไปหน่อยหรือเปล่า ไม่สิ ตนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินหน้าต่อเท่านั้น หลังจากอ่านทบทวนซ้ำหลายครั้ง เอาเถอะ สุดท้ายฮิระก็กดตอบกระทู้และเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แหงนหน้ามองดูเพดาน
เพื่อไม่ให้พ่อแม่กังวล จากนี้ไปคงต้องงดใช้รูปถ่ายกับกัปตันเป็ดมาประกอบจินตนาการเพ้อฝัน ไม่เป็นไรหรอก ภาพคิโยอิฝังแน่นอยู่ในเรตินาแล้ว พอหลับตาลงก็รีเพลย์ได้อย่างอิสระไปตลอดกาล ถ้าแค่หลับตาฟังเพลงของบาคคงดูเหมือนกำลังดื่มด่ำกับบทเพลงตามปกติ ให้ทุกอย่างโลดแล่นอยู่ภายในสมองเท่านั้น อย่างละเอียดถี่ถ้วน ถูกต้องแม่นยำ และตามใจปรารถนา
นับจากวันนั้นเป็นต้นมาพลังจินตนาการของฮิระก็เริ่มหลุดโลกมากขึ้นเรื่อยๆ ...และเริ่มพัฒนาอย่างรวดเร็วแบบก้าวกระโดด
วิธีเสริมสร้างจินตนาการที่ทรงประสิทธิภาพมากที่สุด คือจับคนจองจำในคุก
เพราะ ‘หัวใจ’ เป็นสิ่งที่ยิ่งถูกผูกมัดก็จะยิ่งกระพือปีกสูง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เพื่อให้เข้าถึงบทบาทการแสดง ฮิระกับคิโยอิจำต้องยุติการอยู่ร่วมกัน ทั้งที่ตัวเองเป็นคนเสนอแท้ๆ แต่คงเพราะเหงาที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวละมั้ง คิโยอิจึงเริ่มเห็นปรากฏการณ์ประหลาด... ในขณะที่ฮิระซึ่งถูกสั่งห้ามกระทั่งดูทีวีหรือไล่ตามเชียร์คิโยอิกลับเจอความสุขแบบลาภลอยตอนที่เกือบได้เจอคิโยอิ!? เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาทั้งสองระหว่างที่ต้องอยู่ห่างกัน... ผลงานเขียนใหม่จัดเต็ม!! และรวมตอนพิเศษที่พลาดไม่ได้!! ตั้งแต่ที่มาที่ไปฉายา ‘องค์ชายอี๋’ ของฮิระ ไปจนถึงความทรงจำในวัยเด็กของคิโยอิ
