New Release แปล : Coffee & Vanilla หนุ่มกาแฟกับสาววานิลลา ตอน สุดที่รักขอแต่งงาน

อัพเดทข่าวบงกชบุ๊คส์ ความเคลื่อนไหว และกิจกรรมพิเศษ ตลอดจนร่วมสนุกชิงรางวัลพร้อมของรางวัลมากมาย

Moderator: P'Bly, Gals, พี่บี

ตอบกลับโพส
Gals
โพสต์: 1068
ลงทะเบียนเมื่อ: ศุกร์ 13 ก.พ. 2009 3:47 pm

New Release แปล : Coffee & Vanilla หนุ่มกาแฟกับสาววานิลลา ตอน สุดที่รักขอแต่งงาน

โพสต์ โดย Gals »

Coffee & Vanilla หนุ่มกาแฟกับสาววนิลลา
ฉบับ ♥ ผู้ใหญ่หวานสุดขีด
ตอน สุดที่รักขอแต่งงาน



บทนำ

...ฟืดด...
ริสะซบหน้าลงบนอกฟุคามิแล้วสูดหายใจเฮือกใหญ่
...กลิ่นของคุณฟุคามิที่ห่างหายมาหนึ่งเดือน... หวานชื่นใจ แต่ก็เปี่ยมด้วยความเป็นชาย...ชอบที่สุด
ช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่ฟุคามิไปดูงานต่างประเทศจนไม่ได้พบกันมันช่างยาวนานจนริสะใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ถึงจะเปิดวิดีโอคอลคุยกันแบบเห็นหน้า แต่พอภาพและเสียงหายวับไปจากจอ ความเหงาก็เอาแต่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ
ร่างของริสะโดนแผดเผาด้วยความรู้สึกอยากสัมผัสฟุคามิและอยากให้เขาสัมผัส
...ได้หลับไปในอ้อมแขนของคุณฟุคามิโดยมีกลิ่นคุณฟุคามิห้อมล้อมเนี่ย มีความสุขอย่างกับอยู่บนสวรรค์เลย...
“ริสะ ฉันจักจี้นะ”
เสียงนั้นทำให้ริสะที่กำลังเหม่อลอยได้สติ
“...หือ?”
ริสะลืมตา ฟุคามิที่อยู่ข้างๆ จ้องมองมา
“จูบหน้าอกฉันแต่เช้า...ให้ท่ากันเหรอ?”
ฟุคามิผุดยิ้มมีเลศนัย
...ยะ อย่าบอกนะว่าระหว่างที่หลับอยู่ ฉันเผลอจูบนะ หน้าอกของคุณฟุคามิ...!?
ริสะลนลานถอยกรูดบนเตียง
“ปะปะปะเปล่าค่ะ!! กะ กลิ่นของคุณฟุคามิ...อ๊ะ!!”
ริสะถอยมากไปจนเกือบตกเตียง ฟุคามิจึงดึงกลับไปกอดไว้
“...น่ารักชะมัด”
พูดจริงหรือแค่หยอกกันแน่นะ...รอยยิ้มของฟุคามิทำให้ตัดสินได้ยาก
...สงสัย...จะแค่หยอกเล่นมั้ง...?
ความอายทำเอาทั่วร่างร้อนฉ่าขึ้นมา บางทีตอนนี้หน้าคงจะแดงก่ำเหมือนมะเขือเทศสุกแหงๆ...
...ฉัน...เฟอะฟะอยู่เรื่อย คุณฟุคามิอาจจะเอือมก็ได้
ฟุคามิจ้องริสะโดยไม่พูดอะไรครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกอดเต็มแรงด้วยท่าทางเหมือนสุดกลั้น
“คะ คุณฟุคามิ?”
“แค่เดือนเดียวเอง...”
ฟุคามิเค้นถ้อยคำออกมาด้วยน้ำเสียงปวดร้าวเสียดแทงใจริสะ
“ที่ผ่านมาฉันเคยไปดูงานระยะยาวบ่อยมาก และไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด...แต่นี่เป็นครั้งแรกที่กลับมาแล้วดีใจขนาดนี้”
แขนฟุคามิออกแรงกอดริสะแน่นขึ้นอีกขั้น
“แถมได้กอดริสะจนหนำใจแต่เช้า ได้สัมผัสความอบอุ่นของริสะตรงๆ ถ้ากอดเก็บเธอไว้ในอ้อมแขนฉันอย่างนี้ไปได้ตลอดกาลก็ดีสิ”
...คุณฟุคามิก็เหงาเหมือนกันสินะ
ความรักและความดีใจทำให้ริสะตื้นตัน
“ริสะ...”
ฟุคามิจ้องริสะด้วยแววตาเร่าร้อน
“คราวนี้ตาฉันแล้ว”
ฟุคามิยิ้มซุกซนก่อนจะเปลี่ยนท่า ขึ้นคร่อมริสะ
“ให้ฉันลิ้มรสริสะบ้างสิ”
ปากฟุคามิประกบลงบนปากริสะ ตามด้วยขบริมฝีปากล่างเบาๆ... เขาใช้ปลายลิ้นโลมเลียปากริสะราวกับจะยั่วเย้า
“แฮก...”
ริสะหลุดปากถอนหายใจด้วยความโหยหา
จุมพิตกันมาก็หลายครั้งแต่กลับไม่ชินสักที ทุกครั้งที่จูบกัน ปากของฟุคามิจะทำให้ริสะเมามาย กระตุ้นอารมณ์ปรารถนา
ปากริสะเผยอคล้ายจะออดอ้อนโดยไม่ตั้งใจ
ลิ้นของฟุคามิรุกรานเข้าเสาะหาลิ้นของริสะอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวอันปลุกเร้านั้นยิ่งเรียกแรงปรารถนาของริสะให้ลืมตาตื่น
พอริสะตอบสนองด้วยการยื่นปลายลิ้นออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ลิ้นของฟุคามิก็เข้าเกาะเกี่ยว ท้องน้อยของริสะสั่นระริกไปกับการเคลื่อนไหวอันวาบหวามของเขา
...อยากสัมผัสมากกว่านี้ อยากรู้สึกถึงคุณฟุคามิมากขึ้นอีก
ราวกับคำขอของเธอสื่อไปถึง ฟุคามิกอดริสะแน่นขึ้น จุมพิตทวีความลึกซึ้งไปอีกขั้น
“อืม...ฟู่...”
ความสุขสมจนแทบหยุดหายใจแล่นปราดผ่านสันหลังริสะ
“มากกว่านี้...ขอดื่มด่ำกับริสะมากกว่านี้เถอะ...”
พอปล่อยปากริสะเป็นอิสระ ปากของฟุคามิก็เลื่อนผ่านลำคอ มุ่งหน้าไปยังหน้าอก จากนั้นมือข้างหนึ่งก็เข้ากอบกุมอกอีกข้างแล้วลูบไล้เนินเนื้ออย่างอ่อนโยน
ริสะไม่ทันแม้แต่จะสนใจว่าชุดนอนที่สวมอยู่หายไปไหนเสียแล้ว
“...อึก...”
แค่โดนลูบเบาๆ ด้านล่างท้องลงไปก็เริ่มเสียวซ่าน
“ริสะเนี่ยไวสัมผัสจริงๆ นะ ทำให้อยากเอ็นดูไปกันใหญ่”
มือของฟุคามิที่เล้าโลมเนินอกอยู่เลื่อนลงไปยังหว่างขาของริสะ พริบตาที่ปลายนิ้วอันช่ำชองสัมผัสโดนจุดอ่อนไหว กระแสไฟก็แล่นพล่านไปทั่วร่างของริสะ
“อ๊า...ง...!”
แม้ตอนนี้จะจดจำความสุขสมทางกายได้แล้ว ริสะก็ยังอายจนทนไม่ไหวเวลาจมดิ่งสู่ความหฤหรรษ์จนครวญคราง ถึงอย่างนั้นพอโดนฟุคามิสัมผัส เธอก็ไม่อาจข่มกลั้นเสียงได้อยู่ดี
“อยากฟังเสียงครางน่ารักๆ ของริสะมากกว่านี้”
นิ้วขี้แกล้งของฟุคามิขยับหยอกเย้าปลุกอารมณ์ปรารถนาของริสะ ส่วนลึกของร่างกายชื้นฉ่ำจนแทบทะลัก
“อืมม...ดะ...ดี”
ริสะรู้สึกดีเกินไปจนเอวบิดเร่า
“...ทะ ทำขนาดนั้น...มัน...”
ฟุคามิหยุดมือ ชะโงกมองริสะ
“ไม่ดีเหรอ?”
ว่าแล้วก็ผุดยิ้มซุกซน
แต่พอนิ้วฟุคามิผละออก ริสะกลับเกิดความรู้สึกสูญเสีย...
“มะ ไม่ใช่อย่างนั้น...ดะ...ดีเกินไป...อึก...”
...ไม่อยากเสร็จทั้งๆ อย่างนี้
แต่ริสะไม่กล้าพูดออกไป
ฟุคามิจูบหูริสะก่อนกระซิบบอก
“ฉันจะให้สิ่งที่ริสะอยากได้ที่สุด ลองพูดมาสิ”
ทั้งที่รู้ว่าริสะขี้อาย ฟุคามิก็ยังคิดจะทำให้เธอเอ่ยความในใจออกมา
“...ยะ...”
“ยะ? อะไร?”
...คุณฟุคามิที่ขี้แกล้งแบบนี้ก็...ชอบจัง
“อยากได้...คุณฟุคามิ ทั้งหมดเลย...”
...อยากให้ช่วยเติมเต็มด้วยคุณฟุคามิ ทั้งตัวและหัวใจ
“เด็กดี”
ฟุคามิยิ้มดีใจ ก่อนจะแหวกขาทั้งสองของริสะออกแล้วขึ้นคร่อม
“ฉันจะมอบทุกอย่างของฉันให้...”
เมื่อรับเอาความร้อนระอุของฟุคามิเข้ามา ริสะก็สมปรารถนาในพริบตา
ทว่าสัญชาตญาณของริสะยังคงร่ำร้องหาฟุคามิอย่างหิวกระหายว่าต้องการมากกว่านี้ รุนแรงกว่านี้ จนมือออกแรงโอบหลังของเขาแน่นกว่าเดิม
ฟุคามิขยับเร็วแรงยิ่งขึ้นราวกับจะตอบสนอง
“ริสะน่ารักเกินไป...จนฉันถึงขีดจำกัดแล้ว...”
มือของทั้งคู่ที่เกาะเกี่ยวกันอยู่บีบแน่น
“...คุณฟุคามิ...จะ...อ๊าาา...ถึง...แล้ว”
ริสะใช้ทั้งร่างกายรับเอาหลักฐานแห่งรักของฟุคามิเอาไว้
...คุณฟุคามิ...รักที่สุด อยู่ด้วยกันตลอดไปนะ...
“อย่าลืมล่ะ ว่าฉันรักริสะมากแค่ไหน”
เสียงกระซิบรวดร้าวของฟุคามิกลายเป็นตัวเหนี่ยวไก ทำให้ภายในสมองริสะระเบิดเป็นสีขาวโพลน



ริสะกับนัตสึกินั่งประจันหน้ากันอยู่ในร้านอาหาร
“เอ่อ นัตจัง...ฉันมีเรื่องจะรายงานนัตจังน่ะ”
อาชิยะ นัตสึกิเป็นเพื่อนที่บ้านเกิดของิรสะ สนิทกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น
“อะไรเหรอๆ? หรือว่าจะแต่งงานกับคุณฟุคามิ?”
“เอ๋!? ปะ เปล่า...ยังไม่ถึงขั้นนั้น...”
ริสะเลิ่กลั่กเมื่อเจอหมัดฮุกกะทันหัน
ถึงจะคิดว่าอยากอยู่กับฟุคามิตลอดไป แต่เรื่องแต่งงานมันเป็นฝันยิ่งกว่าฝัน...เธอจึงไม่กล้าคิดไปถึงขั้นนั้น
นัตสึกิเป็นคนจิตใจเด็ดเดี่ยว กล้าพูดเรื่องที่คิดออกมาตรงๆ เป็นประเภทที่ตรงข้ามกับคนพูดไม่เก่งอย่างริสะโดยสิ้นเชิง ถึงอย่างนั้นทั้งสองก็ถูกคอกัน หลังจากริสะเข้ามาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่โตเกียวได้ไม่นาน นัตสึกิก็ตามมาและทำงานพิเศษเลี้ยงชีพ สำหรับริสะแล้ว นัตสึกิเป็นหนึ่งในเพื่อนผู้หญิงที่คุยได้ทุกเรื่อง
“...นัตจัง ฉัน...เอ่อ...จะย้ายไปอยู่กับคุณฟุคามิ”
ริสะบอกอย่างติดเกรงใจ
ตอนมาโตเกียวหมาดๆ นัตสึกิเคยตกหลุมรักฟุคามิตั้งแต่แรกพบ ริสะจึงคิดว่าต้องรายงานนัตสึกิเรื่องย้ายไปอยู่ด้วยกันให้เรียบร้อย
แน่นอนว่าตอนนี้นัตสึกิช่วยเป็นกำลังใจให้ริสะกับฟุคามิ แถมริสะยังรู้ด้วยว่านัตสึกิมีคนที่คบหาอยู่ แต่ว่า...
“เห...ย้ายไปอยู่ด้วยกัน!? สุดยอดเลยนี่นา”
...ไปได้สวยกว่าที่กังวล...สินะ
ริสะโล่งอกเมื่อเห็นนัตสึกิยินดีด้วยอย่างซื่อตรง
“แล้วริสะจะย้ายไปแมนชันที่คุณฟุคามิอยู่ตอนนี้เหรอ?”
“เปล่า คุณฟุคามิไปทำสัญญากับแมนชันใหม่ไว้...”
“หรือว่าจะเป็นแมนชันระฟ้า?”
“...อื้อ”
“เฮ้อ...ริสะกลายเป็นเซเลบไปซะแล้วเหรอเนี่ย”
“มะ ไม่หรอก ไม่ใช่แมนชันของฉันซะหน่อย...”
“ว่าแต่ ทำไมจู่ๆ ถึงคุยกันว่าจะย้ายไปอยู่ด้วยกันจริงจังล่ะ? ที่ผ่านมาก็เหมือนใช้ชีวิตด้วยกันอยู่แล้วนี่นา”
“ก็...เกิดเรื่องหลายๆ อย่าง...”
...ขืนบอกว่าโดนสตอล์กเกอร์เล่นงานตอนที่คุณฟุคามิไปดูงานต่างประเทศ นัตจังคงเป็นห่วงเปล่าๆ เพราะงั้นไม่บอกดีกว่า
“เอ่อ...อันที่จริงก่อนหน้านี้ไม่นาน คุณฟุคามิไปดูงานต่างประเทศเดือนหนึ่ง แล้วทีนี้...”
ริสะเล่าให้ฟังเรื่องที่เธอคิดจะทำงานบ้านทั้งหมด ทั้งทำความสะอาด ซักผ้า ซื้อของ เตรียมอาหาร...และอื่นๆ เพื่อให้ฟุคามิที่เพิ่งกลับมาถึงญี่ปุ่นพักผ่อนสบายๆ
“คุณฟุคามิช่วยทำหลายอย่างเพื่อฉันแท้ๆ แต่ฉันกลับทำอะไรให้คุณฟุคามิไม่ได้เลย เพราะอย่างนั้นอย่างน้อยฉันก็อยากทำสิ่งที่ตัวเองทำได้ แต่ว่า...”
ริสะอ้ำอึ้ง นัตสึกิจึงเอ่ยเหมือนจะซักไซ้
“อ๋อ รู้แล้ว! ริสะเผลอทำเรื่องซุ่มซ่ามสุดๆ ลงไปสิท่า? อย่างเช่นทำจานชามแตกไม่หยุด หรือซักเสื้อยืดรวมกับกางเกงยีนจนสีตก”
“ปะ เปล่า...ซุ่มซ่ามยังไงก็คงไม่ถึงขั้นนั้นหรอก...”
“ฮ่าๆๆ นั่นมันประสบการณ์ของฉันเองแหละ!”
ริสะชอบนิสัยร่าเริงและสบายๆ ของนัตสึกิมากจนบางครั้งก็นึกอิจฉา
“แต่ว่า ฉันกลัวว่าพอฉันอยู่ข้างๆ คุณฟุคามิจะมัวแต่ใส่ใจฉันจนเหนื่อยกว่าเดิม... ถ้าฉันทำให้คุณฟุคามิเหนื่อย ตอนนี้ฉันก็ไม่ควรอยู่ข้างๆ เขารึเปล่านะ”
“ริสะเนี่ยไม่รู้ข้อดีของตัวเองจริงๆ แฮะ คุณฟุคามิเป็นคนออกปากชวนไปอยู่ด้วยกันใช่ไหมล่ะ? แบบนั้นก็ต้องแปลว่าเขาชอบริสะที่เป็นแบบนี้ก็เลยอยากอยู่ด้วยกันแหงอยู่แล้ว”
“...อื้อ...”
ริสะคุยกับนัตสึกิพลางหวนนึกถึงเหตุการณ์วันที่ฟุคามิพาไปแมนชันใหม่ครั้งแรก

ทั้งที่อยากช่วยคลายเหนื่อยให้ฟุคามิที่กลับจากไปดูงานต่างประเทศระยะยาวแท้ๆ แต่สุดท้ายกลับทำให้เขาใส่ใจตนจนเหนื่อยเสียนี่...
ริสะปักใจเชื่อว่าอย่างนั้นจนจ๋อยสนิท
...เพราะฉันอยู่ด้วย คุณฟุคามิเลยไม่ได้พัก งั้นฉันไม่อยู่น่าจะดีกว่าสินะ
“...ฉัน ...ขอกลับก่อนนะคะ”
ขณะที่ริสะทำท่าจะออกจากห้องฟุคามิ เขาก็กึ่งๆ บังคับพาริสะออกไปขึ้นรถ
...คุณฟุคามิ โกรธเหรอ? หมดรักแล้วรึเปล่านะ เพราะฉันมันเป็นซะอย่างนี้...
ริสะที่กำลังหดหู่โดนพามายังตึกสูงที่ดูเผินๆ แล้วเหมือนโรงแรม
...คงไม่ได้...จะมาค้างที่นี่ใช่ไหม?
ฟุคามิเดินอาดๆ เข้าไปในตึกโดยไม่พูดไม่จา ริสะกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามไป
...คุณฟุคามิ...ไม่ยอมพูดอะไรเลย
พอเข้ามาในตึกอย่างกังวลใจก็เห็นว่าที่ฟรอนต์มีพนักงานต้อนรับเฝ้าอยู่
...แต่ไม่น่าใช่โรงแรมเพราะไม่ค่อยมีคน...
ฟุคามิรับกุญแจจากพนักงานต้อนรับก่อนจะจูงมือริสะขึ้นลิฟต์เงียบๆ ขณะที่อยู่ในลิฟต์ ฟุคามิก็ยังคงไม่ปริปาก
...คุณฟุคามิ โกรธอยู่จริงๆ ด้วย...
ลิฟต์หยุดที่ชั้น 35
...เหวอ ชั้นบนสุดเลย!
ฟุคามิออกจากลิฟต์ ริสะรีบตามไป
พอไขกุญแจเปิดประตู้ห้องหนึ่งออก ฟุคามิที่ทำหน้าเรียบเฉยมาตลอดก็หันมายิ้มหวานให้ริสะ
“เชิญ”
...เชิญเหรอ...หมายความว่ายังไง...?
ถึงจะไม่เข้าใจสักนิดว่าอะไรเป็นอะไร แต่ริสะก็ตามฟุคามิเข้าไปในห้อง
...กะ กว้างจัง แค่ห้องนั่งเล่นก็กว้างพอๆ กับบ้านเดิมที่ต่างจังหวัดแล้วมั้ง แต่ว่า...ไม่มีเฟอร์นิเจอร์เลย...
“เอ่อ...คุณฟุคามิคะ ที่นี่คือ?”
ริสะถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ ฟุคามิคลี่ยิ้มละมุน...
“ที่อยู่ใหม่น่ะ ฉันคิดว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่”
...สะ สมเป็นคุณฟุคามิ!
อารมณ์ของริสะที่ดิ่งจนถึงเมื่อครู่พลันดีขึ้นพรวดพราด
“...เป็นห้องที่วิเศษมากเลยค่ะ”
หน้าต่างบานใหญ่มองเห็นทิวทัศน์ยามราตรีของโตเกียวได้อย่างกว้างขวาง ความงดงามนั้นทำเอาริสะเผลอทอดถอนใจ
...สวยจัง...รู้สึกเหมือนลอยอยู่บนฟ้ายามค่ำคืนเลย...เป็นห้องที่เหมาะกับคุณฟุคามิมาก...
“...งั้น...มาอยู่ด้วยกันกับฉันที่นี่ไหม?”
“เอ๊ะ?”
ฟุคามิเอ่ยขึ้นกะทันหันจนริสะไม่อาจเข้าใจความหมายได้ในทันที
“ฉันคิดมาตั้งนานแล้วล่ะ พอรู้ว่าต้องไปดูงานนานก็เริ่มวางแผนเลย แต่ว่า...”
...คุณฟุคามิกลุ้มเรื่องสตอล์กเกอร์...
“...ฉันทำให้คุณกลุ้มอีกแล้ว...”
“เปล่าเลย”
ฟุคามิปฏิเสธหนักแน่น ตามด้วยคว้าไหล่ริสะแล้วแนบหน้าผากลงมา
“ฉันแค่...รักริสะต่างหาก มันก็เท่านั้นเอง...”
“แต่ว่า...อย่างวันนี้...ฉันก็ไม่ได้...”
...ไม่ได้ช่วยให้คุณฟุคามิผ่อนคลายลงสักนิด
“ริสะไม่เข้าใจอะไรเลย”
สีหน้าและน้ำเสียงของฟุคามิเปี่ยมด้วยความทรมานใจ
“ริสะไม่รู้ว่าฉันอยู่กับเธอแล้วผ่อนคลายแค่ไหน ทั้งใบหน้าของเธอตอนเขิน ทั้งตอนเธอพยายามเพื่อฉัน อากัปกิริยา เสียง แม้แต่อากาศรอบตัวเธอก็สร้างความผ่อนคลายให้ฉัน”
ฟุคามิยกแขนโอบเอวริสะดึงเข้าหา แล้วจ้องมองเธอที่แหงนมองตนเอง
“ฉันอยากให้เธออยู่ใกล้ๆ เพราะฉะนั้นเลยอยากให้ใช้ชีวิตร่วมกัน...ทั้งวันพรุ่งนี้ วันมะรืน และตลอดไป”
...ทั้งวันพรุ่งนี้ วันมะรืน...อยู่กับคุณฟุคามิทุกวัน... ดะ ดีใจจัง!! แต่ว่า...
การอยู่ร่วมกันย่อมหมายถึงการเผยด้านไม่ได้เรื่องของตัวเองจนหมดเปลือก
“...ตะ แต่ว่า ฉันทำอาหารไม่เก่งเท่าคุณฟุคามินะคะ”
“ไม่เป็นไร”
“ฉันอาจละเมอทำอะไรแปลกๆ ก็ได้”
“ยินดีเลยล่ะ”
“แล้วก็...”
“แล้วก็?”
สายตาอบอุ่นของฟุคามิโอบอุ้มหัวใจริสะอย่างอ่อนโยน
“คุณฟุคามิ”
ริสะกอดฟุคามิแน่น
“...ฉันดีใจเกินไป จนคิดอะไรไม่ออกแล้วค่ะ”
“ริสะ...”
แววตาของฟุคามิอาบด้วยความรุ่มร้อน เขาจุมพิตหน้าผาก ลำคอ ก่อนจะเลื่อนลงเบื้องล่าง...
“อ๊ะ...คะ คุณฟุคามิ ที่นี่มัน...”
“ทำไมล่ะ? มันเป็นบ้านของเราแล้วนะ”
“แต่ว่า...ถ้าทำพื้นเลอะ...อ๊ะ...”
พอโดนกระตุ้นส่วนไวสัมผัสที่สุด เข่าก็สั่นระริกจนยืนไม่ไหว
ร่างของริสะทรุดฮวบ
ร่วมรักครั้งแรกที่บ้านใหม่ บนพื้นใหม่เอี่ยมของห้องอันว่างเปล่า...
ถึงอย่างนั้นความรุ่มร้อนก็ทะลักล้นเสียจนทั้งสองไม่สนใจพื้นเย็นๆ แม้แต่นิดเดียว

“นี่ ริสะ เหม่อลอยคิดอะไรอยู่เหรอ?”
“เอ๊ะ? อ๊ะ นัตจัง...”
“ยังจะมา อ๊ะ นัตจัง อีก...เผลอนึกถึงตอน xx กับคุณฟุคามิอีกแล้วใช่ไหม?”
“ปะ เปล่า...”
“หน้าแดงแจ๋เลย ถูกเผงสินะ! แต่ว่าแมนชันระฟ้าท่าทางค่าเช่าคงแพงน่าดู”
“ฉันบอกเขาแล้วว่าอยู่ด้วยไม่ได้ เพราะต่อให้หารกัน เงินที่ได้จากงานพิเศษก็ไม่พอจ่าย แต่ว่า...”
“คุณฟุคามิจะปล่อยให้ริสะจ่ายได้ยังไงล่ะ”
“...อื้อ เขาบอกอย่างนั้นแหละ”
...ถึงจะคิดว่าปล่อยให้คุณฟุคามิตามใจอย่างเดียวไม่ได้ แต่ก็ดีใจที่ได้อยู่กับเขา...
“แต่ว่าไม่นึกเลยว่าริสะที่คุยกับผู้ชายไม่ค่อยได้มาตั้งแต่สมัย ม.ต้น จะอยู่กินกับแฟน แถมยังคว้าประธานบริษัทหนุ่มหล่อสุดเพียบพร้อมแบบนั้นมาได้อีก โลกนี้เนี่ยอะไรจะเกิดขึ้นบ้างไม่มีทางรู้เลยเนอะ”
“คว้าเหรอ...”
“จ้าๆ คุณฟุคามิตกหลุมรักริสะตั้งแต่แรกพบต่างหากเนอะ”
นัตสึกิยักไหล่ด้วยอากัปกิริยาโอเวอร์เหมือนชาวต่างชาติ
“...แล้วคืนนี้จะไปซื้อเฟอร์นิเจอร์กับเขาเหรอ”
“อื้อ”
“ฮึ...ทำหน้ามีความสุขเชียว เคลิ้มใหญ่เลยน้า”
“งะ งั้นเหรอ”
“อืม ช่างเถอะ”
จู่ๆ นัตสึกิที่มองนอกหน้าต่างโดยไม่ได้คิดอะไรก็สะดุ้งเหมือนสังเกตเห็นบางอย่าง สีหน้าของเธอแข็งกร้าวขึ้นถนัดตา
“นัตจัง? มองอะไรอยู่...อ๊ะ...นั่นคุณอาคุซึนี่นา”
เขาตั้งตัวเป็นคู่แข่งของฟุคามิมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย ปัจจุบันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง
อาคุซึห้อมล้อมด้วยสาวๆ แต่งตัวฉูดฉาด กำลังจะเดินไปอีกฟากของถนน
...คุณอาคุซึกับนัตจังไม่ได้คบกันอยู่เหรอ...?
“มะ เหมือนฮาเร็มเลยเนอะ”
ริสะเผลอพึมพำ
“...ริสะ จะเคลิ้มไปหมดทุกเรื่องไม่ได้นะ อีกฝ่ายเป็นประธานบริษัทผู้เปล่งประกายในเมืองหลวง ส่วนพวกเราเดิมทีก็เป็นแค่เด็กบ้านนอก ห้ามลืมข้อแตกต่างนั้นเด็ดขาด!”
ริสะโดนกดดันด้วยความจริงจังนั้น
“คะ...ค่ะ”
ทว่านัตสึกิดูท่าทางเหมือนย้ำกับตัวเองมากกว่าจะบอกริสะเสียอีก
...แต่...ฉันอาจเคลิ้มเกินไปจริงๆ ก็ได้ จะเอาแต่โดนคุณฟุคามิตามใจไม่ได้ ต้องพยายามทำตัวให้เป็นผู้หญิงที่คู่ควรกับคุณฟุคามิด้วย...



และแล้วเฟอร์นิเจอร์ที่ช่วยกันเลือกกับฟุคามิก็มาส่งที่บ้านใหม่ เตียงโปรดของริสะที่เคยใช้นอนกับฟุคามิที่บ้านเก่าก็ถูกขนมาด้วย
“ยินดีต้อนรับกลับค่ะ ท่านฟุคามิ ท่านชิรากิ”
พนักงานต้อนรับทักทายอย่างสุภาพ
...สุดยอดเลยน้า อย่างกับโรงแรม... แต่เขินยังไงไม่รู้สิ...
“ชั้นบนสุดเชิญใช้ลิฟต์ด้านนี้นะคะ”
“ใส่รหัสก่อนแล้วค่อยกดเลขชั้น ริสะจำได้รึยัง?”
“คะ ค่ะ”
...รหัส...เดี๋ยวได้ลืมแหงเลย ...ต้องจดไว้สินะ ก็รหัสนี่นา อูย~ ถ้าลืมจะเป็นยังไงนะ?
ริสะคิดอย่างนั้นจนมาถึงห้องใหม่ ฟุคามิช่วยเปิดประตูให้
“ริสะ เชิญก่อนเลย”
“รบกวนหน่อยนะ...”
เธอเผลอพูดโดยอัตโนมัติ ฟุคามิหัวเราะคิก
“ไม่ใช่ รบกวนหน่อยนะคะ ซะหน่อย”
“จริงด้วย...”
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะเอ่ยขึ้นพร้อมกันว่า...
“กลับมาแล้ว”
นั่นคือคำพูดแห่งเวทมนตร์ที่ทำให้ตระหนักว่าที่นี่คือบ้านของตน
...ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะเริ่มใช้ชีวิตร่วมกับคุณฟุคามิ



+++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไม่ใช่ รบกวนหน่อยนะคะ ซะหน่อย”

“จริงด้วย...”

“กลับมาแล้ว”

ริสะ นักศึกษาสาวกำลังคบหากับฟุคามิ ประธานบริษัท FUKAMI โฮลดิ้งที่เคยช่วยไว้ตอนเธอกำลังลำบากเพราะโดนตื๊อจีบ ฟุคามิกับริสะที่ห่วงใยกันและกันเริ่มใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในที่สุด ทั้งสองสนุกกับชีวิตอันแสนหวาน♡ แต่แล้ว...ความวุ่นวายหวานอมขมกลืนที่ก่อตัวขึ้นยามที่ทั้งสองเต็มไปด้วยความสุขนั้นคืออะไรกันนะ...!?

Coffee & Vanilla เรื่องราวยอดฮิตที่มียอดขายรวมทะลุหกล้านเล่ม ปรากฏตัวในรูปแบบนิยาย! ฉบับนี้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น♡ แถมยังมีตอนออริจินัลด้วยนะ♪


รูปภาพ

ตอบกลับโพส

ย้อนกลับไปยัง “Bongkoch Books News & Activities”