สุรชัย เปล่งแสงดี สถาปนิกหนุ่มโยนดินสอกับโต๊ะก่อนจะเกาหัวยิกๆ อย่างขัดใจตัวเองเป็นกำลัง
ร่างสูงสันทัดแบบชายไทยธรรมดาลุกจากโต๊ะทำงานตรงไปยังเคาน์เตอร์เล็กๆ กวาดตามองหาเครื่องดื่มถูกใจสักแก้ว
ทีแรกจะเลือกกาแฟ แต่ไปๆ มาๆ กลับเลือกน้ำหวานซ่าๆ มาแทนหนึ่งแก้วเพื่อชดเชยพลังที่ขาดหายไปจากการนอนดึกติดกันมาหลายคืน
ชายหนุ่มเขย่าแก้วให้น้ำแข็งกับน้ำหวานเข้ากัน ขณะที่เดินตรงไปยังหน้าต่างกว้างของห้องชั้นบนสุดของคอนโดฯ ราคาแพง?
สุรชัยชอบที่จะอยู่บนห้องสูงๆ ที่มองออกไปเห็นทุ่งโล่งกว้างและดวงดาวบนท้องฟ้า สมกับจินตนาการของเขาตั้งแต่เยาว์วัย
สถาปนิกหนุ่มดื่มน้ำหวานรวดเดียวหมดแล้วเดินกลับมาหยุดที่โต๊ะทำงาน...ทอดสายตาไปยังไม้กระดานแผ่นสี่เหลี่ยมขนาดหนึ่งตารางฟุตที่เพิ่งได้มาวันนี้ ก่อนจะหยิบขึ้นมาพินิจดู
?มันเป็นส่วนหนึ่งของไม้ที่งมขึ้นมาจากคลองหลังบ้าน?
เจ้าของไม้ชิ้นนี้บอกกับเขา?และก็ว่าจ้างเขาให้ออกแบบบ้านจากไม้ที่งมขึ้นมาได้เหล่านี้
?คุณย่าผมว่าบ้านที่สร้างด้วยไม้หลังนี้เคยมีประวัติ??
?เล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ?
สุรชัยถามพลางมองดูเจ้าของบ้านที่ยักไหล่เกือบทันที
?ไม่ได้?เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน?
?อ้าว??
?ก็คุณย่าท่านไม่เล่าซะดื้อๆ งั้นล่ะ?
บุรุษหนุ่มรูปหล่อ สูงเพรียว?ปราดเปรียวนามว่า ?สินธู อุดมเดช? บอกกับเขา
?แล้วคุณต้องการบ้านแบบไหนล่ะครับ บ้านแบบไทยๆ หรือสไตล์ยุโรป หรือว่าอื่นๆ?
?ก็?ลองเขียนแบบคร่าวๆ มาให้ผมดูก่อนแล้วกันสุรชัย เปิดกว้างๆ ให้ผมได้เลือกหน่อย สักสิบแบบ??
?ก็ได้ครับถ้าคุณต้องการ?
สุรชัยบอกกับเขาผู้นั้นก่อนจะเริ่มงานติดๆ กันมาสองคืน รวมทั้งคืนนี้เป็นสาม?
เขามองดูแบบที่สเก็ตซ์ออกมาคร่าวๆ ร่วมสิบแบบแล้วกระมัง...แต่ช่างแปลกที่เขาไม่ถูกใจมันสักเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่เขียนออกมาด้วยความคิดและด้วยมือตัวเองแท้ๆ
ผลสุดท้ายสุรชัยบอกตัวเองว่าขอนอนพักผ่อนสักงีบ เพราะทำงานติดต่อกันมาหลายวันแล้ว?กลางวันงานหนึ่ง กลางคืนอีกงานหนึ่ง เขารู้สึกตาลายลงไปทุกที
สุดท้าย?ชายหนุ่มก็พาตนเองไปทอดร่างลงที่เก้าอี้นอนตัวยาวที่ตั้งอยู่ข้างลูกกรงอัลลอยสีขาวทั้งแผงเต็มฝาด้านนั้น
ถัดจากลูกกรงอัลลอยนี่มีกระจกเป็นฝาทั้งหมด ประกอบอยู่บนแผ่นอะลูมิเนียมทนไฟแน่นหนา?สามารถเปิดปิดให้ลมพัดเข้ามาได้ทุกบาน พูดง่ายๆ ว่าห้องทำงานของเขาด้านนี้เป็นกระจกใสทั้งหมด?ประกอบอยู่บนแผ่นอะลูมิเนียมพิเศษปิดเปิดได้
ทั้งฝานี่ก็นับร้อยบาน ลมสามารถพัดผ่านเข้ามาได้สบายๆ อากาศโปร่งเย็นสบายโดยไม่ต้องพึ่งแอร์ให้เปลืองไฟเลยสักนิด
เขาเลือกตั้งเก้าอี้นอนอยู่ใกล้กระจกบานหนึ่ง?ดันให้มันเปิดออกรับลมก่อนจะทิ้งตัวลงหายใจยาวๆ สักสามสี่ครั้ง แล้วม่อยหลับไปอย่างรวดเร็ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บนโต๊ะทำงานของเขา...ไม้ที่ถูกวางไว้ทำท่าเหมือนจะขยับได้ และในพริบตานั้น ร่างร่างหนึ่งก็ดันตัวจากแผ่นไม้ออกมาสู่โลกภายนอก?
ปลายเท้าเรียวพร้อมรองเท้าส้นสูงคู่โปรดหย่อนลงสู่พื้นห้องเป็นสิ่งแรก?ก่อนที่ร่างทั้งร่างในกางเกงและเสื้อสีดำจะปรากฏตามมาพร้อมกันอย่างรวดเร็ว
มองเผินๆ หล่อนเหมือนคนธรรมดาไม่ผิดเพี้ยน?ผมดำยาวถูกเกล้าเป็นมวยตึงเปรี๊ยะ อวดดวงหน้ารูปไข่ ผิวเหลืองละเอียดละมุนละไม?คิ้วโก่งราวคันศร?ดวงตาดำขลับสงบนิ่งอย่างคนผ่านโลกมาเนิ่นนาน ริมฝีปากสีแดงจัดนั้นหุบสนิท
ดวงตาดำใหญ่ยาวรี?หากไร้แววอันสุกใสทอดไปยังร่างที่นอนหลับอยู่ไม่ไกลเพียงแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มลงมองแบบบ้านตรงหน้าซึ่งวางทับกันอยู่เกือบสิบแผ่น
แน่นอน?มันไม่มีแบบไหนถูกใจหล่อนเหมือนกันนั่นแหละ?เทวีบอกตัวเองเมื่อใช้ปลายนิ้วเรียวสะอาดเกลี่ยไปตามแผ่นแบบบ้านนั้น?แล้วหยิบขึ้นดูทีละใบ?
บ้านไทยนั้นมีค่า งดงาม แสดงให้เห็นวิถีทางแห่งวัฒนธรรมอย่างชัดเจน หล่อนชอบดูแต่ไม่ชอบอยู่?ส่วนบ้านทันสมัยเพดานเตี้ยๆ ปิดทึบไปหมด ต้องตามติดแอร์กันไปทุกห้องก็ไม่ชอบอีกเหมือนกัน มันไม่ใช่ของของหล่อน?มันไม่ใช่วิถีทางของหล่อน?
บ้านทุกแบบที่นายคนนี้ออกแบบ?เทวีจึงทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวนั้น แล้วคว้าดินสอมาร่างแบบบ้านที่เป็นของหล่อน...แบบที่หล่อนชอบลงไปอย่างละเอียด
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สุรชัยยกมือขึ้นเกาหัวยิกๆ แบบที่เคยทำ เมื่อมาเห็นผลงานของตัวเองบนโต๊ะในเช้าวันรุ่งขึ้น?
?เอ๊ะ?ไอ้บ้านแบบนี้เราเขียนขึ้นตอนไหนวะ?
ชายหนุ่มถามตนเองแล้วพลิกกระดาษในมือไปมาอย่างงวยงง?ความคิดแล่นกลับไปกลับมาหลายตลบ?แต่ก็จำไม่ได้จนแล้วจนรอดว่าเขียนมันขึ้นมาตอนไหน
?ชักจะเบลอแล้วล่ะเรา จำไม่ได้ว่าทำเมื่อไหร่ ทำตอนไหน??
เขาบอกตนเองเมื่อกวาดสายตาสำรวจไปตามลายเส้น ซึ่งมันก็เหมือนกับที่เคยเขียนเคยทำไม่ผิดเพี้ยน
?แต่ก็ดี?เสร็จๆ แล้วจะได้เอาไปให้เขาเลือกได้?
สุรชัยบอกตนเองเมื่อสรุปรวมความในที่สุด?และไม่อยากคิดค้นหาเหตุผลอะไรต่อไปอีก
จำไม่ได้ก็จำไม่ได้สินะ?จะไปคิดอยู่ไย?
สถาปนิกหนุ่มยื่นมือไปควานหาโทรศัพท์ แล้วกดหมายเลขถึงสินธู อุดมเดชทันที?
?คุณสินธูหรือครับ?แบบบ้านเรียบร้อยแล้วครับ กำลังจะไปถึงอีกชั่วโมงนะครับ?
?เชิญเลยคุณสุรชัย...ผมจะรอ??
อีกฝ่ายตอบมาด้วยน้ำเสียงเดียวกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?อือม์...แบบนี้เข้าท่า??
สินธูเลือกแบบสุดท้ายขึ้นมายื่นให้กับสุรชัย เล่นเอาอีกฝ่ายขมวดคิ้วอย่างฉงน?
?แบบนี้หรือครับ??
?ใช่...มันทำให้ผมนึกถึงบ้านไม้ทางตะวันตกสมัยเก่าๆ ทาสีขรึมๆ แบบสีโอ๊กด้วยแล้วยิ่งเข้าท่า??
?คุณสินธูชอบแบบนี้หรือครับ?
เขาถามด้วยสีหน้างงงันเหมือนเดิม?นึกไม่ออกว่าเขียนตั้งแต่เมื่อไหร่ ตอนไหนเหมือนเดิม?
?ผมคิดว่าผมชอบแบบนี้นะ?บ้านไทยก็มีให้เกลื่อนแล้ว สร้างบ้านไม้ฝรั่งโบราณให้สักหลังแล้วกัน แต่มีทางลมเข้าออกเยอะๆ พูดถึงประตูหน้าต่างน่ะ ผมจะไม่ติดแอร์ถ้าไม่จำเป็น?อย่างมากก็จะใช้พวกพัดลมเอา พัดลมเก่าๆ สมัยเก่า ดวงไฟแบบเก่าๆ อีกเหมือนกัน ว่างๆ จะไปเดินหาของเก่าสักหน่อย ถ้าคุณสุรชัยว่างก็ไปด้วยกันนะ??
?ครับ?ผมจะหาโอกาสไปด้วย อ้อ...นี่ครับไม้?ผมเอามาคืนด้วย?
แผ่นไม้ขนาดหนึ่งตารางฟุตถูกส่งคืนให้กับสินธูตามเดิม?เจ้าของรับเอาไปวางไว้ใกล้ๆ ตัวอย่างไม่ใส่ใจเท่าใดนัก
?หมดธุระแล้ว ผมขอตัวกลับเลยนะครับคุณสินธู?ต้องแวะเข้าบริษัทซะหน่อย??
?ครับๆ เชิญเลย...ขอบคุณมากนะคุณสุรชัย แล้วพร้อมจะลงมือเมื่อไหร่บอกผมด้วยแล้วกัน อีกสองสามวันผมว่าจะเข้าป่าหาประสบการณ์มาเขียนหนังสือเล่มใหม่?
?จะว่าไปแล้ว อาชีพนักเขียนอย่างคุณสินธูนี่เข้าท่านะครับ...เป็นอิสระดี??
สุรชัยพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะลาออกไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อห้องนั่งเล่นแห่งนั้นว่าง?ปราศจากผู้คน...ร่างจากไม้กระดานแผ่นเก่าที่ถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะก็พาตนเองออกมายืนเด่นเป็นสง่าอีกครั้ง?
เทวียืนนิ่ง?ก่อนจะกวาดตาไปรอบๆ บริเวณห้องห้องนั้นอย่างสนใจ...แปลกใจ?
บ้านสมัยใหม่มีลักษณะแบบนี้เอง?ทุกสิ่งทุกอย่างดูงดงามทันสมัยแปลกใหม่ไปหมด อันเป็นผลของมัณฑนากรรุ่นใหม่ไฟแรงทั้งหลาย ทำให้บ้านดูสะอาดเป็นระเบียบ ดูผสมผสานความเป็นไทยกับสากลให้กลมกลืนกันไปได้อย่างไม่น่าเชื่อ
หากแต่มันถูกเก็บตายมานับร้อยปี?ตลอดชั่วชีวิตของรุ่นหนึ่งเลยทีเดียว
ขณะที่หล่อนมัวยืนมองอยู่นั้น...ร่างร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นไม่ห่างในชุดไทยโจงกระเบน ห่มสไบเฉียงพื้นเรียบแบบชาวบ้านธรรมดา
?เธอเป็นใคร?มาจากไหน??
เสียงถามนั้นทำให้เทวีหันขวับไปมองเจ้าของเสียงเกือบทันที?สองสาวได้ประจันหน้ากันด้วยท่าทีที่ไม่มีใครกลัวใคร?แล้วร่างในชุดไทยก็อุทานขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายถนัด?
?อ้อ...เธอนี่เอง นึกว่าใคร...เขาเอาเธอขึ้นมาจากน้ำแล้วนี่นะ??
อีกฝ่ายยังพูดต่อไปขณะที่เทวีพยักหน้า
?ใช่?เขาเอาฉันขึ้นมาจากน้ำเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง และกำลังจะสร้างใหม่??
?อดีตกำลังจะวนกลับมาอีกกระมัง?
สาวในชุดไทยพึมพำ?ขณะที่เทวียืนนิ่งเฉย
?นี่เธอช่างอดทนที่จะรอคอยเสียจริงนะ??
?ความจริง?ฉันเบื่อที่จะคอยแล้ว?
เทวีตอบ
?นั่นสิ?ถ้าเธอได้รู้ได้เห็นเรื่องของมนุษย์อย่างที่ฉันเฝ้ารู้เฝ้าเห็น เฝ้าดูอยู่ล่ะก็?เธอจะรู้ว่าไม่มีใครมีค่าสำหรับการรอคอยเลยสักนิด?
สาวในชุดไทยบอกกับเทวีก่อนจะก้าวเดินห่างไปสองสามก้าว?แล้วหันมาถาม
?เธอชื่ออะไร??
?ฉันชื่อใบตอง?อยู่ที่นี่มานานแล้ว ตั้งแต่เมื่อเธอมาแล้วก็จากไป?เธอจำเรือนไทยตรงนี้ได้ไหมล่ะ?
?จำได้?แล้วมันไปไหนเสียล่ะ?
?ไฟไหม้ไง?หลังจากที่เขารื้อบ้านเธอลงคลองไม่นานนักหรอก?แล้วที่นี่ก็ถูกทิ้งร้างว่างเปล่าจนไม่กี่ปีมานี้?เจ้าของเขาถึงกลับมาสร้างบ้านสมัยใหม่นี่?
?เธอหมายถึงนายที่ชื่อสินธูคนนั่นสิ??
?ใช่?นายใหม่?คนใหม่ที่เวียนมาใหม่เมื่อคนเก่าหมดบุญ?หมดโอกาสจะครอบครองต่อไปแล้ว?
ใบตองพึมพำอย่างผู้ยอมรับ ?ความไม่แน่นอน? ทั้งหลาย?
?เขากำลังจะสร้างบ้านฉันขึ้นมาใหม่?
เทวีบอก?
?ใช่?แบบเดิม และบนที่เดิม?เธอคงพอใจ?
?ใช่?ฉันพอใจ แล้วที่เธอประกฏตัวนี่ต้องการไล่ฉันหรือเปล่า?
?ถ้ามาร้าย?ฉันคงยอมให้อยู่ไม่ได้?แต่ในเมื่อเป็นเธอ?คงไม่มีปัญหาอะไร?
?ฉันไม่เคยรบกวนหรือเบียดเบียนใคร??
เทวีว่า?
?ฉันรู้?? อีกฝ่ายตอบ ?ทำไมเธอไม่ไปเกิดเสียที?
?คงยังไม่ถึงเวลา? เทวีตอบ...?เหมือนเธอไง??
?แล้วเมื่อถึงเวลาเธอจะไปไหม?หรือจะรอคอยต่อไปให้เจ็บร้าวในวิญญาณยิ่งขึ้นอีก??
ใบตองเปรยเหมือนถาม?ทำเอาอีกฝ่ายหนึ่งต้องนิ่งเงียบ?
?ให้เวลาฉันคิดก่อนเถอะ แรงอธิษฐานของฉันมันรุนแรงนัก?
?แต่แรงอะไรก็ไม่เท่ากับการปลดปลง ปล่อยวางหรอก?การปล่อยวางด้วยจิตอันว่างเปล่า ด้วยจิตอันประภัสสรเต็มที่?ย่อมสลัดทุกอย่างได้เสมอ เพียงแต่เธอจะทำหรือไม่เท่านั้นแหละ?
ใบตองกล่าวเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะพาร่างเลือนหายไป?ปล่อยให้เทวียืนอยู่ที่เดิม ทอดสายตาลงมองแผ่นกระดานตรงหน้า?ในใจคิดทบทวนคำแนะนำนั้นหลายครั้ง...หลายตอน?
?ให้ฉันพบเขาก่อนเถอะ...แล้วบางที...บางทีเท่านั้นใบตอง??
เทวีบอกตนเองก่อนจะพาร่างลับหายเข้าสู่แผ่นไม้นั้นตามเดิม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ค่ำวันนั้นเมื่อสินธูเข้านอน เขาฝันประหลาด และไม่อาจปลงใจเชื่อได้แน่นอนนัก?
ชายหนุ่มฝันว่ามีสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างเตียงเขา ก้มลงจนมองเห็นหน้าตากันได้ชัดแล้วหล่อนก็บอกเขาว่า
?ขอบใจมากนะที่จะปลูกบ้านให้?ขอบใจมาก?
แล้วหล่อนก็เดินจากไป
ชายหนุ่มนึกถึงฝันนี้อีกครั้งเมื่อออกมานั่งอยู่ที่เทอเรสหลังบ้าน ทอดสายตาไปยังที่ว่างกว้างขวางริมรั้วที่กำลังคิดจะใช้เป็นบริเวณปลูกบ้านหลังใหม่ขึ้นอย่างครุ่นคิด?
จะเป็นไปได้ไหมที่ผู้หญิงคนนั้นคือวิญญาณที่สิงอยู่กับบ้านหลังนั้น...สินธูถามตนเองเมื่อยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่ม
ตัวเขาแม้จะเป็นคนทันสมัยมีหัวก้าวหน้าอยู่พอควร?แต่เรื่องแบบนี้สินธูก็ไม่เคยคิดจะดูหมิ่นดูแคลน หรือไม่เชื่อถือแต่ประการใด?
ตรงข้าม เขายังมีความเชื่ออย่างแน่นแฟ้นเลยว่าชีวิตต่างมิตินี้อาจมีอยู่จริง
เขาเคยศึกษาหนังสือเกี่ยวกับพุทธศาสนาอยู่หลายเล่ม?ใช้เวลาอยู่พักใหญ่ๆ เหมือนกัน เชื่อด้วยว่าบุญบาปมีจริง...โลกนี้โลกหน้ามีอยู่จริง รวมทั้งอำนาจจิตอันทรงอานุภาพ มีพลังอันมากมายมหาศาลของมนุษย์ก็มีจริงด้วย
และถ้าผู้หญิงคนนั้นมาหาเขาจริงๆ สินธูจะทำยังไง?
เขาถามตัวเองแล้วยักไหล่ ถ้าหล่อนมาอย่างมิตร?มาเพื่อขอบใจและพูดกันรู้เรื่องแบบนั้นมันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร?ใจของเขาเปิดกว้างอยู่แล้วสำหรับเรื่องทุกเรื่องที่มีเหตุผล มีความเป็นไปได้?โดยเฉพาะกับวิญญาณสวยๆ แบบนี้?เขาไม่คิดจะกลัวเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บ้านไม้สไตล์ฝรั่งหลังนี้เคยถูกรื้อทิ้งลงคลองไปแล้วหนหนึ่ง แต่สินธู หนุ่มนักเขียนก็เลือกที่จะงมไม้เหล่านั้นขึ้นมาเพื่อสร้างใหม่อีกครั้ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าแบบบ้านที่สร้างขึ้นใหม่นี้ไม่ต่างไปจากเดิมแม้แต่น้อย ด้วยมันเป็นไปตามประสงค์ของใครคนหนึ่งที่ติดอยู่ในไม้โบราณพวกนี้ ครั้งแรกที่เห็นเทวี ชายหนุ่มแทบไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่เรียกว่าวิญญาณจะมีอยู่จริง ทว่าหล่อนจะเป็นวิญญาณจริงหรือ...ในเมื่อความงดงามนี้ไม่ต่างจากคนเป็นสักนิด น่าแปลกที่เขารู้สึกปรารถนาหล่อนเหมือนผูกพันกันมาแสนนาน และไม่ว่าหญิงสาวจะดิ้นรนประการใด...ก็จะไม่มีทางผลักไสเขาให้ห่างไปได้
