ณ อาณาจักรฟ้าคราม ที่มีพ่อเลี้ยงวาทิตเป็นโลโก้ที่อยู่คู่กันมานานในวงการธุรกิจ หรือที่ใครๆ มักเรียกจนติดปากว่าอาณาจักรของพ่อเลี้ยงวาทิต...หญิงสาวร่างบางกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่ในห้องรับแขกที่ถูกตกแต่งไว้อย่างหรูหราด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นดีจากนอก ใบหน้าขาวเนียนดูโดดเด่นเมื่อตัดกับโซฟาสีดำสนิทที่รองรับร่างระหงนั้น
หญิงสาวเพียงเผลอหลับไปเพราะอากาศที่แปรปรวนสำหรับฤดูกาลแห่งปลายฝนต้นหนาว บริเวณรอบตึกโอบล้อมไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ที่บัดนี้กำลังชูช่อล้อเล่นกับสายฝนที่กำลังตกพรำๆ มาตลอดตั้งแต่เช้ามืด อัลบั้มรูปอันแล้วอันเล่าที่หญิงสาวเปิดผ่านสายตา บ้างก็กวาดสายตามองผ่านเลยไปเหมือนไม่ได้ใส่ใจ แต่บางครั้งก็จดจ้องมองเหมือนจะให้มันทะลุเข้าไปในภาพถ่ายเบื้องหน้าเสียให้ได้...
ลินิน หญิงสาวผู้เปรียบเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของพ่อเลี้ยงวาทิต ปีนี้กำลังเริ่มเป็นสาวสมวัยเพราะเพิ่งสอบติดมหาวิทยาลัยชื่อดัง
?คุณหนูค่ะ คุณหนู? ป้าคำแก้วเขย่าที่ต้นแขนของหญิงสาวเบาๆ แต่คนที่ถูกปลุกกลับลืมตาตื่นอย่างไม่สู้จะเต็มใจนัก
?อือออ...?
ลินินทำเสียงอู้อี้ แต่อย่างไรก็ไม่ยอมลุกจากโซฟาง่ายๆ
?คุณหนูขาตื่นได้แล้วค่ะ?
?ว้า...เพิ่งจะหลับเอง ขอนอนต่ออีกนิดหนึ่งนะคะ...?
?ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้ คุณหนูต้องลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลย คุณท่านบอกว่าห้าโมงเย็นจะมีคนมารับคุณหนูไปงานเลี้ยงค่ะ เร็วเถอะค่า?
?งานเลี้ยงอะไรกันคะป้าคำแก้ว ทำไมคุณพ่อไม่เห็นบอกลินินเลย?
ลินินดีดตัวลุกขึ้นนั่งตัวตรงแน่วบนโซฟายาว มือพลันหยิบหมอนอิงขึ้นมาวางบนตักรวดเร็ว หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย
?ป้าก็ไม่ทราบหรอกค่ะว่างานเลี้ยงอะไร คุณท่านบอกไว้เท่านี้?
?ทุกทีจะไปไหนก็ต้องรู้ล่วงหน้านี่นา ไม่งั้นจะเตรียมตัวทันเหรอ?
?ป้าก็นึกว่าคุณหนูทราบแล้ว เด็กเตรียมชุดไว้ให้คุณหนูแล้วนะคะ เร็วเถอะค่ะ?
กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง
เสียงโทรศัพท์ภายในบ้านกังวานขึ้น ระหว่างการสนทนาของลินินกับป้าคำแก้วผู้ที่เป็นเสมือนแม่นมของเธอ
?สวัสดีค่ะ บ้านฟ้าครามค่ะ?
ป้าคำแก้วกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
?ยายลินินอาบน้ำแต่งตัวหรือยัง?
?กำลังค่ะท่าน?
?ช่วยเร่งคุณหนูของคำแก้วด้วย อีกชั่วโมงคุณปวิณจะไปรับ?
?ค่ะท่าน?
วางสายจากพ่อเลี้ยงวาทิต ป้าคำแก้วก็ละล่ำละลักกับลินินต่อ
?คุณหนูขาไปเถอะค่ะ คุณพ่อเร่งมาแล้ว?
?อะไรกัน คุณพ่อจะให้ลินินทำอะไรอีก เดี๋ยวนี้ชักแปลกๆ จะทำอะไรคุณพ่อก็มักจะปุบปับ ไม่ให้ตั้งตัวกันเลย?
หญิงสาวบ่นอุบอิบ แต่ก็ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย ทำทั้งๆ ที่ก็ไม่สู้จะเต็มใจนัก เพราะการออกคำสั่งแบบนี้หญิงสาวก็ไม่ค่อยชอบใจอยู่แล้ว โดยเฉพาะการออกงานกับผู้ใหญ่ ช่างเป็นเรื่องที่ไม่ถนัดเอาเสียเลย แต่งตัวสวยๆ แล้วก็เดินยิ้มสวัสดีคนโน้น ทักทายคนนี้ สุดแสนจะน่าเบื่อ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?คุณลินินสวยจังค่ะ?
ดวงเดือนเด็กรับใช้ของบ้านฟ้าครามเอ่ยชมนายสาวด้วยแววตาสดใส
?ปากหวานน่า...ดวงเดือน?
?จริงๆ นะคะ คุณลินินใส่ชุดนี้แล้วสวยจริงๆ นี่นา ถ้าคุณลินินเดินเข้าไปในงาน ดวงเดือนว่าหนุ่มๆ ในงานต้องตะลึงเลยล่ะค่ะ?
?จ้า ขอให้เป็นอย่างนั้นจริงๆ เถอะ แล้วลินินจะหอบมาฝากดวงเดือนสักโหลดีไหม??
ลินินคุยเล่นกับสาวใช้อย่างสนิทสนม พลางก้าวออกจากห้องเมื่อเห็นเข็มนาฬิกาบอกเวลาว่าจวนจะห้าโมงเย็นแล้ว
รถสปอร์ตคันหรูขับเข้ามาเทียบบริเวณหน้าประตูบ้านฟ้าคราม คนขับเปิดประตูรถก้าวลงมายืนหน้าบันได
?ผมมารับคุณลินินครับ?
เมื่อเห็นสาวใช้เดินออกมาจากตัวบ้าน ชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้น
?คุณลินินเสร็จแล้วค่ะ กำลังจะออกมาพอดี?
สาวใช้ผายมือไปทางนายสาว
?เชิญครับ...?
ชายหนุ่มเอ่ยสั้นๆ พร้อมทั้งเปิดประตูรถให้หญิงสาว ทั้งคู่สายตาประสานกันแวบหนึ่ง แต่ไม่มีใครเอ่ยทักใครก่อน ลินินก้าวเข้าไปนั่งคู่กับชายหนุ่ม สายตาของหญิงสาวทอดยาวออกไปยังหนทางเบื้องหน้า ในขณะที่ชายหนุ่มขับรถออกไปจากหน้าตึกอย่างรวดเร็ว
?รู้สึกว่าคุณจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยนะ กับการก้าวออกจากบ้านในวันนี้?
ชายหนุ่มหันหน้ามาทางหญิงสาวแวบหนึ่งก่อนจะเอ่ยประโยคนั้น
?คุณหมายความว่ายังไงคะ ฉันไม่เข้าใจ?
?ผ่านคืนนี้ไปแล้วคุณจะรู้เอง?
?อีตาบ้า คนขี้เก๊ก ใครจะไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้ฉันงงไปหมดแล้วย่ะ...?
หญิงสาวนึกหมั่นไส้หนุ่มข้างๆ แต่ก็ยังวางฟอร์ม คำพูดเมื่อกี้ของชายหนุ่มไหลวนเข้ามาให้ได้คิด จนคิ้วตัวเองผูกโบอย่างไม่รู้ตัว
พอก้าวเข้ามาในงานเลี้ยง ลินินรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาทีละน้อยเมื่อภายในงานมีแต่แขกผู้ใหญ่ที่เห็นแล้วหญิงสาวยิ่งรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นตัวประหลาดอย่างไรอย่างนั้น ทันทีที่มาถึง พ่อเลี้ยงวาทิตก็ก้าวเข้ามายืนข้างบุตรสาวเงียบๆ
?คุณพ่อ คุณพ่อให้ใครไปรับหนู แล้วงานเลี้ยงนี่มันอะไรกันคะ...?
ยังไม่ทันที่ลินินจะเอ่ยต่อ ชายหนุ่มที่ไปรับเธอก็ก้าวเข้ามายืนใกล้ๆ
?ปวิณ ฉันฝากลูกสาวของฉันด้วย?
พ่อเลี้ยงวาทิตหันไปบอกชายหนุ่ม พร้อมทั้งตบไหล่เบาๆ ลินินสังเกตเห็นแววตาของผู้เป็นบิดาสลดลงอย่างเห็นได้ชัดขณะที่กล่าวประโยคนั้นกับชายหนุ่ม ผู้ที่ถูกฝากฝังพยักหน้าน้อยๆ แทนคำตอบเช่นกัน
พ่อเลี้ยงวาทิตหันมาทางบุตรสาว แล้วก็ดึงตัวลินินเข้าไปกอด
?คุณพ่อคะ คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ??
?ดูแลตัวเองนะลูก?
พ่อเลี้ยงวาทิตยกมือขึ้นลูบผมของบุตรสาวก่อนที่จะผละออกไปโดยเร็ว ก้าวพรวดหายไปในกลุ่มคนมากมายภายในงานนั้น
?คุณพ่อคะ คุณพ่อ เดี๋ยวสิคะ...?
แต่ไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยอะไรอีก ชายหนุ่มข้างกายก็ดึงแขนลินินก้าวออกจากงานโดยเร็วเช่นกัน
?คุณ นี่คุณ อะไรกันคะ คุณจะพาฉันไปไหน...?
ลินินงุนงงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่พ่อเลี้ยงวาทิตก็ไม่มีเวลาที่จะอธิบายให้เธอรับรู้เลย แม้ว่าเขาจะพาเธอก้าวเข้ามาในงานนี้ก็ตาม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?ต่อไปนี้คุณต้องอยู่ที่นี่?
เขาออกคำสั่ง
?คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม ฉันจะกลับบ้าน?
ลินินหน้าเสียเมื่อเห็นว่าที่ที่เธอกำลังยืนอยู่นี้ดูไม่คุ้นเคย
?จำปี...จำปีจัดห้องให้คุณลินินหรือยัง?
ชายหนุ่มหันไปถามสาวใช้ซึ่งยืนรอรับอยู่บริเวณทางเข้าบ้าน
?เรียบร้อยแล้วค่ะคุณปวิณ?
?ดี คุณลินิน เชิญคุณขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดข้างบน?
เขาหันมาทางหญิงสาว
?ไม่ค่ะ ฉันอยากกลับบ้าน?
?ต่อไปนี้คุณต้องอยู่ที่นี่ ที่นี่จะเป็นบ้านของคุณ?
พูดจบชายหนุ่มก็เดินเข้าบ้านทันที โดยไม่สนใจเลยว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังจะเป็นอย่างไร
?เดี๋ยวสิคุณ นี่คุณ ฉันอยากกลับบ้าน คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม...?
ลินินวิ่งตามชายหนุ่มและรั้งแขนเขาไว้ แต่อย่างไรก็ต้านแรงนั้นไม่อยู่ เขาสะบัดมือเล็กๆ นั้นให้หลุดออกแล้วก้าวขึ้นบันไดโดยเร็ว หญิงสาวเองก็ไม่ยอมแพ้ วิ่งตามเขาพร้อมทั้งตะโกนถามอะไรอีกมากมายที่เธอเองยังงุนงงและสงสัย
ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่ภายในอาณาจักรของเขา สูทที่เขาสวมอยู่บัดนี้ถูกถอดออกวางพาดไว้ที่พนักเก้าอี้ ก่อนที่เขาจะหันหน้ามาทางหญิงสาว
?ฉันอยากกลับบ้าน?
ลินินตะคอกใส่หน้าคนที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับเธออย่างไม่รู้สึกเกรงกลัวใดๆ
?พูดคำอื่นไม่เป็นหรือยังไง ร้องจะกลับบ้านเป็นเด็กๆ ไปได้?
ชายหนุ่มพูดพลางเดินไปผลักประตูห้องให้ปิดลง
?นี่คุณ ได้ยินไหมว่าฉันอยากกลับบ้าน?
ลินินก้าวเข้ามากระชากแขนของเขาเต็มแรง ทันทีที่ลินินถึงตัวเขา ปวิณจึงหมดความอดทนจะนิ่งเฉย ดึงตัวหญิงสาวเข้ามาประชิด ประกบริมฝีปากเข้าหาลินินฉับพลัน แม้ทีแรกหญิงสาวจะต่อต้านอยู่ในที แต่ก็สู้แรงของชายหนุ่มอย่างปวิณไม่ไหว
แรงต้านทานของลินินเริ่มอ่อนลง ปวิณค่อยๆ พาร่างบางนั้นวางลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์อย่างเบามือ ปลายลิ้นอุ่นหนาของเขายังกระหวัดวนอยู่ภายในริมฝีปากบางนิ่มของหญิงสาว ความหอมหวานของริมฝีปากสาวน้อยที่ขาดประสบการณ์ช่างเย้ายวนเขายิ่งนักจนยากที่จะถ่ายถอน
เพียงเพราะเขาไม่อาจตอบคำถามเธอในเวลานี้ได้ว่าเพราะเหตุใด เธอจึงต้องมาอยู่ที่นี่ เขาต้องการหยุดคำถามเหล่านั้น ต้องการหยุดความช่างอยากรู้เหตุผลเหลือเกินของเจ้าหล่อน แต่ด้วยอารมณ์ความรู้สึกบางอย่างที่ใกล้ชิด และได้สัมผัสกับหญิงสาวจึงไม่อาจหยุดมันลงได้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?ตื่นแล้วเหรอ?
ปวิณเอ่ยทักเมื่อเห็นลินินพลิกตัวและกวาดสายตาไปรอบๆ ห้อง พอเห็นสายตาคู่นั้นจ้องมองเธออยู่ หญิงสาวก็รีบดึงผ้าห่มมาพันกายทันที ก้มหน้าลงซุกที่ฝ่ามือของตัวเองสะอื้นไห้ นึกถึงภาพที่เกิดขึ้นเมื่อคืนระหว่างเธอกับผู้ชายแปลกหน้าที่กำลังยืนจ้องมองเธออยู่ในขณะนี้
?ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ ฉันมีอะไรจะให้เธอดู?
?ฉันอยากกลับบ้าน...?
ลินินเอ่ยเสียงแข็ง
?พูดคำอื่นไม่เป็นหรือยังไง นอกจากร้องจะกลับบ้านเป็นเด็กอยู่แบบนี้?
ปวิณหันมาตวาดหญิงสาวเบื้องหน้า ลินินเงยหน้าขึ้นมาจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง น้ำตาไหลรินอาบสองแก้ม เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนผ่านเข้ามาฉายซ้ำในมโนความคิดเป็นฉากๆ ซึ่งก็ทำร้ายจิตใจของหญิงสาวให้เจ็บปวดมากพออยู่แล้ว ไหนจะเสียงเกรี้ยวกราดของเขาอีกล่ะ
?ถ้าเธออยากกลับบ้าน เธอก็ต้องลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ฉันจะไปส่ง...ดูซิว่า ที่ที่เธอร้องเรียกอยากจะไปนั้น เธอจะมีปัญญาเข้าไปได้ไหม?
?คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?
?ดูเอาเองละกัน...?
ปวิณโยนซองหนาหนักสีน้ำตาลลงตรงหน้าหญิงสาว ลินินหยิบขึ้นมาเปิดดูสิ่งที่อยู่ภายใน กระดาษแผ่นแรกที่อยู่บนสุดเขียนด้วยลายมือของพ่อเลี้ยงวาทิตบิดาของเธอ หญิงสาวเปิดออกอ่านข้อความข้างในทันที
?คุณพ่อ!!!?
หญิงสาวอุทานเสียงดัง
ลินิน ลูกรัก...
ลูกรักของพ่อ...กว่าลูกจะได้อ่านจดหมายของพ่อ พ่อคงเดินทางจากลูกไปไกลแล้ว ลูกรักพ่อขอโทษที่ไม่ได้อยู่บอกลาลูกด้วยตัวเอง ต่อไปนี้ลูกต้องอยู่ในความดูแลของคุณปวิณ อย่าดื้อนะลูก คุณปวิณจะเป็นผู้ปกครองของลูกจนกว่าลูกจะเรียนจบ...ส่วนบ้านของเราพ่อจำต้องขายใช้หนี้ พ่อเสียใจที่ไม่อาจรักษามันไว้ให้ลูกได้ เมื่อมีโอกาสเราคงได้พบกันอีก
รักลูกมาก
จากพ่อ
?จะต้องให้อธิบายอะไรอีกไหม?
ชายหนุ่มเอ่ยเมื่อลินินเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างขอคำอธิบาย
?มันเกิดอะไรขึ้นกับคุณพ่อของฉันคะ?
?คุณวาทิตเป็นหนี้นายยอนซาน เนื่องจากกู้เงินมาอุดรอยรั่วของบริษัทที่ขาดทุน และดูเหมือนว่านายยอนซานก็จะโกงคุณวาทิตด้วย ซึ่งผมเองก็ไม่ทราบรายละเอียดมากนัก แต่เวลานี้คุณวาทิตจำเป็นต้องไปจากที่นี่ก่อน...เพื่อความปลอดภัย นายยอนซานเป็นคนอันตรายมาก และคุณก็ต้องอยู่ที่นี่ อยู่บ้านหลังนี้กับผม เวลานี้ไม่มีใครทราบว่าคุณอยู่ที่ไหน เพื่อความปลอดภัยของคุณพ่อของคุณและตัวคุณเอง ดังนั้นคุณต้องเชื่อฟังผม?
หญิงสาวก้มหน้านิ่งเงียบ แม้จะมีคำถามในใจมากมายเกี่ยวกับครอบครัวของเธอ แต่ก็ไม่อาจจะเอ่ยถามอะไรคนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าขณะนี้ได้ เขาอาจจะเป็นผู้ที่จะให้ความปลอดภัยเธอได้จริงๆ ก็ได้ ไม่เช่นนั้นพ่อเลี้ยงวาทิตคงจะไม่ฝากฝังเธอไว้กับเขา แต่เรื่องที่มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้เล่า เมื่อนึกมาถึงตรงนี้หญิงสาวถึงกับสลดลงทันที
?ฉันขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อคืน...เธอไปอาบน้ำดีกว่านะ จะได้ลงไปทานข้าว ส่วนเสื้อผ้าและของใช้ของเธอ ฉันให้เด็กเตรียมไว้ให้แล้ว?
พูดจบเขาก็หันหลังให้หญิงสาว และตัวเขาเองก็ก้าวออกไปจากห้องทันที
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ภายในห้องอาหารของคฤหาสน์แสงตะวัน ปวิณนั่งอยู่หัวโต๊ะ อ่านหนังสือพิมพ์รออยู่ก่อนแล้ว เมื่อหญิงสาวก้าวเข้ามาเขาก็สั่งแม่บ้านให้เสิร์ฟอาหารเช้าทันที
?ที่บ้านนี้อยู่กันแค่นี้ หมายถึงตัวฉัน และต่อไปนี้ก็คงจะหมายถึงตัวเธอด้วย ส่วนคนที่ดูแลเรื่องอาหารก็มีจำปีกับป้างาม?
?ค่ะ?
?ส่วนเรื่องอื่นๆ ภายในบ้านหลังนี้ ป้างามจะบอกเธอเอง มีอะไรก็ถามเอาจากป้างามก็แล้วกัน?
?ค่ะ?
ลินินก้มหน้าฟังเขาโดยไม่โต้แย้งใดๆ จะโต้แย้งอะไรได้เล่าในเมื่อเวลานี้ตัวเธอต้องอยู่ในความอุปการะของเขาแล้วนี่ ในเมื่อเขาสั่งอะไรมาเธอก็ต้องทำตามก็เท่านั้น
บนโต๊ะอาหารมื้อเช้าวันนี้มีเพียงคนสองคน ที่ต่างคนต่างก็นั่งทานเงียบๆ หญิงสาวตักอาหารเข้าปากอย่างเชื่องช้า นัยน์ตาเหม่อลอยไร้ความสุข เขาซึ่งเป็นเจ้าของบ้านอดไม่ได้ที่จะแอบเหลือบมองแขกสาวที่ตัวเองเป็นคนพามาตั้งแต่เมื่อคืน
?อาหารไม่อร่อยหรือไง?
ปวิณเอ่ยถามทั้งที่สายตายังคงจ้องอาหารในจานของตัวเอง
?เปล่าค่ะ เพียงแต่ฉันยังไม่ค่อยหิวก็เท่านั้นเอง?
?ไม่ค่อยหิวก็ต้องทาน เพราะเมื่อคืนคุณไม่ได้ทานอะไรเลย?
?ฉันมันก็แค่ผู้อาศัย จะเป็นยังไงก็ช่างฉันเถอะค่ะ?
หญิงสาวรวบช้อนในมือทันทีที่พูดจบประโยค ดวงตารื้นไปด้วยน้ำตา ความรู้สึกอึดอัดใจมันเกาะกุมหัวใจของลินินอย่างยากจะสลัดให้หลุดได้
ต่อจากนี้ไปเธอก็ต้องตกอยู่ภายใต้การอุปการะของเขาแล้วสินะ มันจำเป็นด้วยหรือที่เด็กใต้อุปการะจะต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ปกครองที่เธอเองก็เพิ่งจะรู้จัก จะว่าไปแล้วเขาก็เป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับเธอ แล้วไฉนพ่อเลี้ยงวาทิตจึงได้ไว้วางใจเขานัก ถึงขนาดต้องฝากฝังให้ดูแลเธอ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อาณาจักรฟ้าครามที่เคยรุ่งเรืองต้องล่มสลายลงภายในพริบตา เมื่อบิดาของเธอเป็นหนี้และถูกโกงทางธุรกิจจนต้องหนีออกนอกประเทศ โดยฝากฝังลินินไว้กับลูกชายเพื่อนสนิทอย่างปวิณ ชายหนุ่มผู้แสนเย็นชาและเจ้าอารมณ์ ขนาดที่คนในคฤหาสน์แสงตะวันของเขาเองยังเข้าหน้าไม่ติด เพียงวันแรกหญิงสาวก็ถูกล่วงเกินเพราะต้านแรงเสน่หาของเขาไม่ไหว ความสัมพันธ์ลับๆ ที่เกิดขึ้นสร้างความคลางแคลงในใจว่าตนอยู่ในฐานะอะไรกันแน่ ไฟรักที่รุ่มร้อนจนยากจะถ่ายถอนนี้เป็นเพียงเพลิงสวาทที่คอยบำเรอใจของเขาเท่านั้นหรือ ฤาความจริงแล้วมันคือรักแท้ที่เขาซ่อนเอาไว้ภายใต้รอยจุมพิตสะท้านไหวนี้
