?มนุษย์คือต้นอ้อที่มีหัวคิด? ผู้ที่กล่าวประโยคนี้คือปาสคาล
แบลส ปาสคาล ผู้คิดค้นกฎของปาสคาล และเป็นที่มาของหน่วยวัดเฮกโตปาสคาลที่เราได้ยินบ่อยๆ ในข่าวพยากรณ์อากาศ
เขาเป็นอัจฉริยะขี้โรคผู้เคร่งศาสนา ว่ากันว่าไม่ชอบเดการ์ต ประโยคต้นอ้อที่ปาสคาลกล่าว หมายถึง มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอดั่งต้นอ้อลู่ตามแรงลม ทว่ามีหัวคิด ?ดังนั้น คุณค่าของเราจึงอยู่ที่การใช้ความคิด? นี่คือสิ่งที่ปาสคาลยืนยัน เขากำลังบอกกับเราว่า การใช้ความคิดเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่ง
ต้นอ้อที่คิดเป็น
?เอ๋ จะไปรู้หรือคะ?
มนุษย์ที่คิดเป็น
?ก็ความรู้สึกมันบอก ฉันไม่เคยคิดเรื่องเหตุผลหรอก?
การใช้ความคิด คือสิ่งที่มนุษย์พึงกระทำ
?คิดไปก็เปล่าประโยชน์ แบบว่า มันเป็นฟิลลิ่ง? บรรยากาศ? เอาเป็นว่าอยู่ใกล้คนคนนั้นแล้วฉันหงุดหงิด?
ที่หงุดหงิดคือทางนี้ต่างหาก...ทาคาเมะยับยั้งใจไม่ให้ตะโกนออกมา ใช้ปลายนิ้วดันขาแว่นทั้งที่มันไม่ได้เบี้ยว ระงับอารมณ์ แล้วถามหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง
?ฟิลลิ่งที่ว่า คืออารมณ์ ความรู้สึก หรือเซนส์ใช่ไหมครับ ช่วยอธิบายให้เป็นรูปธรรมกว่านี้ได้ไหม ว่าความรู้สึกไม่กินเส้นของคุณคืออะไร?
หล่อนชักสีหน้าอย่างไม่ปิดบังว่า (เมื่อไรจะจบสักที)
เอกสารในมือเขาระบุว่า เธอคนนี้อายุยี่สิบสามปี อยู่ฝ่าย CS แผนกสาม ทำงานมาแล้วสามปี ?ก็บอกแล้วไง ว่าเป็นความรู้สึก?? หล่อนเอียงคอ เล่นกับกระดุมเครื่องแบบเสื้อกั๊กด้วยความเบื่อหน่าย
?ตอบแบบนี้ไม่เข้าใจหรอกครับ?
?ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน?
?เขาเคยทำให้คุณเดือดร้อนเรื่องงานหรือเปล่า??
?เปล่านี่?
?หรือว่าเคยนินทาว่าร้าย??
?ก็? ไม่รู้สิ?
?ถ้าทราบเหตุผลที่ทำให้ไม่พอใจ เราอาจกำจัดต้นเหตุนั้นได้ ตอนไหนหรือครับที่คุณรู้สึกไม่กินเส้นกับอีกฝ่ายเอามากๆ?
?เอ๋ แล้วทำไมฉันต้องมานั่งคิดเรื่องนี้ด้วยล่ะ??
หล่อนทำปากยื่นอย่างไม่สบอารมณ์ บ่นอุบอิบ ?ไม่เห็นเข้าใจเลย?
ทาคาเมะเม้มปากเพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอทำหน้าบึ้ง
ที่นี่คือห้องประชุมของบริษัทแห่งหนึ่ง
เนื้อหางานในคราวนี้คือ ?จัดตำแหน่งที่นั่งอันเหมาะสมให้พนักงานหญิงฝ่าย CS โดยคำนึงถึงความสัมพันธ์ส่วนบุคคลเป็นหลัก? พูดง่ายๆ ก็คือ ?อยากเปลี่ยนที่นั่งใหม่ แต่ทั้งแผนกมีแต่ผู้หญิงเลยเรื่องเยอะ ช่วยจัดที่นั่งแบบไม่สร้างปัญหาให้ที? CS ย่อมาจาก Customer Service เป็นฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ของบริษัท เรียกว่าพนักงานโอเปอเรเตอร์น่าจะเข้าใจง่ายกว่า
พนักงานทุกคนสวมเครื่องแบบสีเทาอ่อน ช่วงอายุมีตั้งแต่ยี่สิบปีจนถึงห้าสิบสี่ปี รวมทั้งสิ้นสี่สิบเจ็ดคน นอกจากผู้จัดการแล้วที่เหลือเป็นเพศหญิงหมด
ผู้หญิง ผู้หญิง ผู้หญิง...ช่างเป็นสภาพแวดล้อมที่น่าเหนื่อยใจเหลือเกินสำหรับเกย์อย่างทาคาเมะ
ถ้าโดนเข้าใจผิดคงไม่ดีนัก จึงขอบอกไว้ก่อนเลยว่า เขาไม่ได้เกลียดผู้หญิง แค่ไม่สนใจเพศตรงข้ามในเชิงชู้สาวเฉยๆ ไม่ได้ดูถูกเหยียดหยามพวกหล่อนแต่อย่างใด เพราะรู้ดีว่าสังคมปัจจุบันคงเดินหน้าต่อไปไม่ได้ หากขาดแรงงานหญิงเหล่านี้
ทว่าบางครั้งก็รู้สึกอ่อนใจว่าทำไมผู้หญิงถึงไม่ยอมคิดให้เป็นเรื่องเป็นราว ชอบใช้อารมณ์นำหน้าเหตุผล เมื่อมีคนว่ากล่าวตักเตือน นอกจากจะไม่สะดุ้งสะเทือนแล้ว ยังเมินเฉยคำพูดคนอื่น เอาแต่นั่งสนใจหนังกำพร้ารอบเล็บอีก
ต้นอ้อไร้ความคิด
ต้นอ้อขี้เกียจคิด
ต้นอ้อเหล่านั้นไม่ได้มีแค่ต้นหรือสองต้น แต่ที่นี่งอกเป็นดงเชียวล่ะ
?เอ่อ จบหรือยังคะ?? หล่อนถาม
จังหวะที่เขากำลังจะตอบว่า ?ยังครับ? ก็ได้ยินเสียงหัวเราะแหลมเล็กจำนวนหนึ่งร้อง ?ว้าย ฮะๆๆๆ? มาจากอีกฟากของฉากกั้น
ขณะนี้ทาคาเมะอยู่ในห้องประชุมขนาดใหญ่
ณ มุมหนึ่งของห้อง มีฉากกั้นไว้เป็นสี่เหลี่ยมเพื่อให้เขาสัมภาษณ์พนักงานสาวทีละคน
พนักงานที่เหลือรออยู่อีกฟากของฉากกั้น นอกจากคนที่นั่งประจันหน้ากับเขาแล้ว คือพนักงานสี่สิบหกคน และชายอีกหนึ่งคน...
?ทีนี้ ฉันก็เก็บถุงน่องสีแดงนั่นขึ้นมา แต่ปรากฏว่ามันมีอะไรแปลกๆ ล่ะ?
?ขอตัวสักครู่นะครับ? ทาคาเมะเอ่ยพร้อมกับยืนขึ้นและเดินตัวตรงออกไป ท่วงท่าของเขาดูสง่าผ่าเผยไปหน่อย แค่ยืนเฉยๆ ยังเคยมีคนเคยบอกเลยว่า ?ไม่ต้องเบ่งขนาดนี้ก็ได้?
?แบบว่า ตรงง่ามขามันย้อยลงมาแหละ?
ชายคนหนึ่งกำลังเล่าเรื่องงี่เง่าพร้อมออกท่าออกทางไปด้วย
?จะอธิบายว่าไงดีน้า ที่นี่มีแต่สาวน้อยทั้งนั้น ต้องเลือกใช้คำหน่อย เอ๊ะ หรือมีสาวเหลือน้อยอยู่ด้วย? ล้อเล่นน่า ทุกคนเป็นสาวน้อยทั้งนั้น ผู้หญิงเป็นสาวตลอดกาลนั่นแหละ เนอะ? ทีนี้กลับมาที่ถุงน่องสีแดง สรุปว่า ตรงเป้าถุงน่อง...มันมีอีกขาย้วยออกมา?
อุ๊ยตาย ฮะๆๆ เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง
ณ มุมหนึ่งของห้องประชุมซึ่งมีโต๊ะยาวเรียงราย รอบตัวชายหนุ่มช่างเจรจาแน่นขนัดเป็นพิเศษ เพราะถูกห้อมล้อมด้วยพนักงานสาวสิบกว่าคน
?ขาที่สามเป็นขาสั้นๆ ไว้รองรับส่วนนั้นไง สรุปก็คือไอ้นั่นแหละ ถุงน่องผู้ชาย? แถมยังเป็นแบบสวมใส่โดยตรงซะด้วย? ก็มันมีที่เก็บน้องชายนี่นา! ถุงน่องผู้ชายชนิดสวมใส่โดยตรง! แถมยังเป็นสีแดง! ปลิวมาตกใส่หัวผม! ทีนี้พอเงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นคนในอพาร์ตเมนต์โน้มตัวมาจากระเบียง หน้านี่เขียวปั๊ด...?
?เฮ้ย?
พอเรียกเสียงต่ำ ชายช่างจ้อก็หันมาหาเขา
?มีอะไร กำลังถึงฉากเด็ดเลย?
?จะเล่าเรื่องไร้สาระก็ไว้หลังงานเสร็จ?
?ก็เสร็จแล้วนี่ไง?
?...ว่าไงนะ??
?ฉันทำงานเสร็จแล้ว?
ชายคนนั้นเสริมต่อโดยหันแต่ศีรษะมาทางเขา ?นายนั่นแหละใช้เวลานานเกิน?
?ใช้ไม่ได้เลย เรากำลังรบกวนเวลาอันมีค่าของทุกคนอยู่นะ หัดสัมภาษณ์ให้มันกระชับหน่อยสิ...เฮ้ย?
?...มานี่เดี๋ยว?
ทาคาเมะคว้าต้นแขนอีกฝ่าย บังคับให้ยืนขึ้นแล้วลากตัวออกไปที่ระเบียงทางเดิน
?อะไร จะทำอะไร ...ทุกคน เดี๋ยวผมกลับมาเล่าต่อนะ?
เมื่อลากผู้ชายจอมหว่านเสน่ห์ออกมาได้ ก็ดูให้แน่ใจว่าปลอดคนแล้วจึงถามว่า
?เสร็จแล้วจริงหรือ?
อีกฝ่ายเบิกตาโตๆ คู่นั้นพร้อมกับพยักหน้า ?เออ? ถ้าอธิบายให้ละเอียดหน่อย มันคือเสียงที่อยู่ระหว่างคำว่า ?เออ? กับ ?อืม?
?วันนี้ฉันฟอร์มดี แค่เดินวนท่ามกลางสาวๆ ที่รอสัมภาษณ์ก็พอจะจับทางได้แล้ว หลังจากคุยเป็นรายคนกับเป็นกลุ่มแบบเมื่อกี้ก็เข้าใจได้หมดแล้ว?
?แน่นะ?
?นายนี่เชื่อคนยากเป็นบ้า?
ชายคนนั้นบ่นเสียงเอือม
วันนี้เจ้าตัวอยู่ในชุดสูทเหมือนทาคาเมะ ผิดจากเดิมที่ชอบแต่งตัวไม่เรียบร้อย เพราะผู้ว่าจ้างเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ ผมหยักศกทอประกายน้ำตาล ดวงตากลมโตรับกับขนตายาว ด้วยใบหน้าที่เป็นขวัญใจสาวๆ แบบนี้ ต่อให้เล่าโจ๊กใต้สะดือเหมือนเมื่อกี้ก็ไม่โดนรังเกียจ
?ฉันกำลังรับศึกหนักเลย?
?ดูเหมือนจะใช่นะ?
?ผู้หญิงพวกนั้นไม่ยอมตั้งใจคิดสักนิด?
?แหงล่ะ คิดไปก็ไม่ช่วยอะไรนี่?
ทาคาเมะขมวดคิ้วเมื่ออีกฝ่ายพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา
ทำไมล่ะ มันต้องช่วยได้สิ
?นอกจากผู้จัดการแล้ว ฝ่าย CS ของเรามีแต่ผู้หญิงครับ...เอ่อ จะว่าอย่างไรดี ในฝ่ายมีเรื่องระหองระแหงบ่อย เป็นเรื่องกระทบกระทั่งในหมู่ผู้หญิงนั่นละครับ?
หัวหน้าฝ่ายผู้มาจ้างวานเล่าปนทอดถอนใจ
?ตอนรักกันก็ดีอยู่หรอก ถึงจะทำตัวเหมือนเด็กโรงเรียนหญิงล้วนไปบ้าง แต่ไม่ได้มีผลกระทบกับงาน ปัญหาคือตอนนี้ความสัมพันธ์ในแผนกแย่ลงมาก ผมเข้าใจว่าไม่มีทางที่พนักงานทุกคนจะปรองดองกันได้อยู่แล้ว...แต่สถานการณ์เริ่มบานปลาย บางคนลาป่วยเพราะโรคประสาท บางคนก็ถึงกับลาออกไปเลย?
และสิ่งที่น่าจะช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นได้ก็คือ การปรับเปลี่ยนที่นั่ง
พวกหล่อนต้องนั่งติดโต๊ะทั้งวัน และงานส่วนหนึ่งของฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ก็คือ รับมือกับความไม่พอใจของลูกค้า ทำให้เกิดความเครียดสะสม ดังนั้นเรื่องถูกชะตากับเพื่อนข้างโต๊ะหรือไม่จึงมองข้ามไม่ได้ ทาคาเมะเข้าใจจุดนี้ดี
ความเข้ากัน
คือปัญหาใหญ่
ไม่ว่าจะภายในบริษัท โรงเรียน เพื่อนบ้าน หรือระหว่างชาย-หญิงก็ตาม
ทาคาเมะกับชายคนนี้ทำงานอยู่ที่ CAS บริษัทวิเคราะห์และประเมินความเข้ากัน แม้จะเรียกว่าบริษัท แต่ก็เป็นกิจการขนาดเล็กที่รวมทาคาเมะเข้าไปแล้วยังมีแค่สี่คน
ชื่ออย่างเป็นทางการคือ ?Chemistry Advisory Service?
แปลตรงตัวว่า...บริการให้คำปรึกษาด้านความเข้ากัน
ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงมาตรวจสอบความสัมพันธ์ของพนักงานฝ่าย CS เพื่อนำผลที่ได้ไปวิเคราะห์และจัดตำแหน่งที่นั่งใหม่
?ถ้าพวกหล่อนให้ความร่วมมือสักหน่อย สถานการณ์ในที่ทำงานต้องดีขึ้นแน่ แต่นี่ถามอะไรไปก็ไม่ตอบ ถึงจะบอกได้ว่าเกลียดขี้หน้าใคร แต่เหตุผลกลับเป็น ?ความรู้สึกมันบอก? บ้างล่ะ ?ไม่เคยคิดเรื่องเหตุผล? บ้างล่ะ แล้วชาตินี้จะรู้ไหม?
?เอาน่า ใครเขาจะกล้าเล่ารายละเอียดล่ะ โดยเฉพาะกับไอ้แว่นหน้าตายที่เพิ่งเคยเจอครั้งแรก?
?ถ้าเป็นผู้ชายเหลาะแหละ หื่นกาม ขนตาหนาเป็นแพอย่างนายจะดีกว่าหรือ?
ว่าไงนะ คนตรงหน้าทำปากยื่น
?นายนั่นแหละ ชอบทำสายตาตำหนิว่า ผู้หญิงก็เป็นซะแบบนี้...ออร่าติดลบมันทะลักออกมาหมดแล้ว?
ทาคาเมะนึกฉุน อับจนคำพูดชั่วขณะ เพราะที่ว่ามาก็มีส่วนถูก เขารีบสวนกลับทันที ?นายนั่นแหละ หัดสำเหนียกตัวเองบ้าง?
?อยากได้เมลสาวที่ชอบจนเก็บอาการไม่อยู่ หน้าไม่อาย?
?จะสำเหนียกหาเตี่ยเหรอ ใครจะไปรู้ เนื้อคู่อาจอยู่ที่ไหนก็ได้?
?น่าสมเพช พยายามไปก็เท่านั้น สุดท้ายเห็ดจิ๋วของนายก็ใช้การไม่ได้อยู่ดี?
?ของพรรค์นั้นไม่ลองไม่รู้หรอก! แล้วก็อย่าเรียกว่าเห็ดจิ๋ว!?
?เห็ดเข็มทองดีกว่ารึ?
?ไม่ได้ฟีบขนาดนั้น!?
?แต่ก็ไม่ได้ป้อมเหมือนกัน!?
?อย่างน้อยก็เท่าออรินจิโว้ย!?
?เอ่อ...ขอประทานโทษครับ...?
ผู้ที่เข้ามาขัดจังหวะสงครามเห็ดชั้นต่ำคือผู้จัดการฝ่าย CS ทาคาเมะได้สติ ใช้มือจัดปมเนคไทไปอย่างนั้นขณะมองหน้าผู้จัดการ ?ครับ?
?คือว่า มันเกินเวลาที่กำหนดแล้วครับ...ผมคงต้องปล่อยพนักงานกลับไปทำงาน...?
?อ๋อ ครับๆ ตามสบายเลยครับ?
?เดี๋ยวสิ? ทาคาเมะค้านเมื่อชายอีกคนตอบโดยไม่คิด
?ยังสัมภาษณ์ไม่จบเลย ขออีกสามสิบนาที...?
?พอแล้วน่า นายวิเคราะห์จากแบบสอบถามก่อนหน้านี้ก็ได้ อีกอย่าง ฉันเข้าใจหมดแล้ว?
?...เข้าใจหมดแล้วรึ?
?อืม อยากลงมือเขียนก่อนที่จะลืมด้วย?
ทาคาเมะหยุดคิดครู่หนึ่ง
เขาไม่ชอบทำงานครึ่งๆ กลางๆ เพราะยังเหลือพนักงานที่ไม่ได้สัมภาษณ์อีกสองสามคน
แต่เวลามีขีดจำกัด คงไม่ดีนักหากทำให้ผู้ว่าจ้างต้องเดือดร้อนด้วยเรื่องนี้ และรู้สึกว่าสัมภาษณ์ต่อก็คงไม่ได้อะไรมากนัก
อีกอย่าง ชายคนนี้บอกว่าเข้าใจหมดแล้ว
เข้าใจเรื่องอะไร...กรณีนี้ หมายถึงความสัมพันธ์ของผู้หญิงพวกนั้น
ไม่ต้องสัมภาษณ์ ไม่ต้องใช้แบบสอบถาม แค่คุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อย
ทาคาเมะหันกลับมาหาผู้จัดการที่ผมกลางกระหม่อมเริ่มเบาบาง
?เข้าใจแล้วครับ งั้นขอจบงานแค่นี้ครับ?
?งั้นหรือครับ เหนื่อยหน่อยนะครับ?
อีกฝ่ายค้อมหัวต่ำด้วยความเคยชิน หน้าที่ผู้จัดการฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์...คงทำให้ชีวิตเขาต้องพูดคำขอโทษไม่ขาดปาก
?อ๊ะ รอเดี๋ยว! ฉันมีเรื่องต้องทำอีกนิด?
ชายคนนั้นนึกอะไรได้จึงหันกลับไป ทาคาเมะรีบคว้าคอเสื้อด้านหลังจนเจ้าตัวร้อง ?แอ๊ก? เหมือนกบโดนเหยียบ
?กลับได้แล้ว?
?อุก...เดี๋ยว ปล่อยนะ ฉัน...ยังไม่ได้ขอเมลเรียวโกะจัง...?
?ตัดใจซะ? ทาคาเมะเอ่ยขณะลากคออีกฝ่ายไปด้วย
?ยามาโมโตะ เรียวโกะ อายุยี่สิบแปดปี อยู่ฝ่าย CS แผนกหนึ่ง มีแฟนแล้ว?
?นายถามเรื่องพวกนี้ตอนสัมภาษณ์ด้วยเรอะ?
?ใช่ที่ไหนเล่า ตอนไปเข้าห้องน้ำ ฉันเห็นพนักงานชายอายุราวสามสิบกำลังส่งเมลอยู่...บังเอิญจอมือถือมันสะท้อนกับกระจก ในนั้นเขียนว่า ?คืนนี้สองทุ่ม เจอกันที่คาเฟ่ร้านเดิมนะ? และชื่อผู้รับก็คือ ?เรียวโกะ?
?บังเอิญบ้าอะไร สันดานเก่าของนายน่ะสิ แย่ที่สุดเลย พวกอดีตเจ้าหน้าที่ข่าวกรอ...อุ๊บ!?
ทาคาเมะปล่อยคอเสื้อแล้วรีบตะปบปากคนที่ยังพูดไม่จบ พวกเขาหยุดอยู่ที่มุมหนึ่งของทางเดินร้าง ชายที่เตี้ยกว่าเขาราวสิบเซนติเมตรกำลังดิ้นรนแกะมือใหญ่ที่ปิดปากตัวเองอยู่
?อุ๊บ ฮ่า...แก อย่าเข้ามาใกล้ขนาดนี้!?
ชายคนนั้นถอยไปสองสามก้าว เริ่มเช็ดรอบปากที่โดนสัมผัส
ใบหน้าแดงเรื่อ บ่นเสียงขุ่น ?โว้ย ให้ตายสิ กลิ่นมันติดนะ? อีกฝ่ายมักยืนอยู่เหนือลมและเว้นระยะห่างจากเขาเสมอ ?อ้อ? ทาคาเมะเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ถอยให้หนึ่งก้าวเพราะเข้าใจเหตุผลดี
?เอาเป็นว่า ฉันจะกลับไปขอเมลเรียวโกะจัง...?
?เปล่าประโยชน์ อย่าให้ต้องพูดซ้ำพูดซากได้ไหม?
?อาจจะเป็นคนละเรียวโกะก็ได้?
?พวกเขาใช้ที่เสียบหูฟังเข้าคู่กัน ฉันตรวจสอบแล้วตอนหล่อนกำลังเล่นมือถือ?
?.....?
ไหล่อันมาดมั่นคู่นั้นพลันลู่ลง
อีกฝ่ายเบนสายตาจากทาคาเมะ จ้องมองธาตุอากาศแล้วพึมพำเสียงอ่อย ?จริงหรือเนี่ย?
?อุตส่าห์คิดว่า...คงไม่เป็นไรแท้ๆ...ความจริงถ้าไม่เปลือยกายกอดกันก็ไม่รู้หรอก...แต่คราวนี้ดูน่าจะเวิร์กนี่นา...?
?งั้นรึ น่าเสียดายนะ?
?สีหน้ากับคำพูดไม่ไปด้วยกันเลย?
?แน่ล่ะ ก็ไม่ได้พูดจากใจ รีบกลับ CAS ไปจัดผังที่นั่งได้แล้ว?
?เฮ้อ...คริสต์มาสปีนี้ต้องอยู่อย่างเหงาหงอยอีกแล้วหรือเนี่ย?
ชายคนนั้นกดลิฟต์พลางถอดทอดใจ
?กินเค้กกับเรย์และอาริจังอีกสินะ...?
?ไม่เห็นเหงาเลย?
?ฉันอยากอยู่กับสาวๆ มากกว่า! อยากได้เด็กน่ารัก เอวสัก 63 เซ็นต์ หน้าอกคัพ E ใส่ชุดซานต้ามินิสเกิร์ตแล้วพูดกับฉันว่า ?แหม จิริจังละก็ ครีมติดปากแล้วจ้ะ? จากนั้นก็เลียครีมให้!?
?นายเก็บจินตนาการชวนอ้วกไปเขียนใส่ไดอารี่เถอะ อย่าลงบล็อกล่ะ มันทุเรศเกิน เดี๋ยวจะโดนถล่มเปล่าๆ?
?จินตนาการฉันออกจะธรรมดา นายนั่นแหละ พวกชนกลุ่มน้อย?
?ในแง่ของรสนิยมทางเพศก็อาจใช่ แต่ในแง่ประสาทรับกลิ่น นายต่างหากที่เป็นโคตรชนกลุ่มน้อย?
?.....?
ชายคนนั้นเงียบไป คงจะเถียงไม่ออก
ในเมื่ออีกฝ่ายเงียบ ทาคาเมะจึงเงียบตาม ประตูลิฟต์เปิดออก พวกเขาก้าวเข้าไปโดยที่ยังรักษาระยะห่างไว้ ยืนเป็นมุมทแยงให้ไกลจากกันที่สุด ชายคนนั้นอยู่ติดแผงควบคุมใกล้ประตู เห็นแต่แผ่นหลังที่จัดว่าผอมบางสำหรับผู้ชาย
สึบาคุระ จิริ
ผู้ชายเหลวไหล ไร้ระเบียบ บ้าผู้หญิง เอาแต่เล่น...จมูกดีอย่างน่าเหลือเชื่อจนแทบนึกว่าเป็นสุนัข
จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ทาคาเมะจับคู่ทำงานกับจิริมาได้ราวสองเดือนแล้ว
ขณะนี้เดือนธันวาคม ฤดูกาลที่ทั้งเมืองประดับไฟระยิบระยับ ทาคาเมะไม่สนวันคริสต์มาสแม้แต่น้อย พวกเทศกาลประจำปีก็ไม่อยู่ในสายตาเช่นกัน แต่เขายังกินโซนิ ในวันปีใหม่ ไม่ใช่เพราะเป็นคนญี่ปุ่นอะไรนั่นหรอก แค่ชอบโมจิเฉยๆ
?โธ่...ซานต้ามินิสเกิร์ต...? จิริพึมพำโดยไม่หันมามอง ขณะที่ลิฟต์เลื่อนลงอย่างเงียบเชียบ
? ? ?
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลิ่นนี้คือสิ่งที่เรียกว่าฟีโรโมนหรือ?
สึบาคุระ จิริ ชายผู้มีจมูกดีเยี่ยงสุนัขและชอบสาวๆ เป็นชีวิตจิตใจ ทาคาเมะ คิซาชิ หัวกะทิสุดหยิ่งจอมจุกจิกและอนามัยจัด พวกเขาคือคู่หูลิ้นกับฟันแห่ง CAS บริษัทวิเคราะห์และประเมินความเข้ากัน ต่างคนต่างก็เป็นประเภทที่อีกฝ่ายเกลียดเข้าไส้ แต่เรื่องบนเตียงในคืนนั้น กลับเข้ากันดีจนลืมไม่ลง ก็แค่ร่างกายเข้ากันได้ดี ไม่มีวันพลาดซ้ำสองแน่?ทั้งที่ตั้งใจไว้อย่างนั้น แล้วทำไมถึงหยุดคิดเรื่องอีกฝ่ายไม่ได้?!
แบบนี้ต้องพิสูจน์ให้แน่ใจอีกรอบ!?
ขณะเดียวกัน CAS ก็ได้รับคำไหว้วานครั้งใหม่ให้ช่วย ?ตามหาเจ้าชาย? !?
