บนถนนเส้นเศรษฐกิจฟูเฟื่องของเมืองภูเก็ตปีนี้ พื้นที่แห่งนี้เจริญรุ่งเรืองก้าวหน้า ความเจริญนำพาตึกรามบ้านช่องอิฐหินปูนก่อร่างสร้างขึ้นมาตามยุคตามสมัย กาลเวลาผันเปลี่ยนหากแต่ยังมีสิ่งปลูกสร้างหนึ่งไม่ยอมเปลี่ยนตามกาลเวลานั่นคือ โรงแรมรอยตะวันที่มีอายุอานามเกือบหกสิบปี
อาคารไม้เก่าแก่คร่ำคร่าสีขาวที่ถูกปรับปรุงโดยการทำนุบำรุงด้วยการทาสีใหม่เท่านั้น ส่วนสิ่งอื่นยังคงความเก่าแก่เอาไว้จนมาถึงรุ่นที่สามของการดูแลกิจการ
บัดนี้นายฮง ก้องเกียรติไพศาล ทายาทในตระกูลชาวจีน ที่มีเพียงเสื่อผืนหมอนใบจากเมืองจีนต้องการปลดระวางตัวเองจากกิจการทั้งหมด เพื่อส่งมอบความรับผิดชอบแก่ลูกๆ
เขานั่งรอการกลับมาของลูกสาวคนเล็กจากอังกฤษ ด้วยข่าวดีที่ว่าลูกสาวคนสวยจบการศึกษาในสาขาการโรงแรมอย่างภาคภูมิใจ
?อาเหมยยังมาไม่ถึงอีกหรืออาสาลี่? เจ้าสัวฮงหันไปถามแม่บ้านที่คอยปรนนิบัติรับใช้กันมาตั้งแต่ภรรยายังมีชีวิต แม้เวลาผ่านไปสาลี่ยังคงอยู่รับใช้บ้านก้องเกียรติไพศาล ไม่ยอมขยับขยายไปทำงานที่อื่นซึ่งจ่ายค่าแรงมากกว่า
?ยังเจ้าค่ะเจ้าสัว ใจเย็นๆ นะคะเดี๋ยวคุณหนูคงมา? นางสาลี่ หญิงวัยสี่สิบปลายๆ บอกเจ้าสัวฮงผู้นั่งรอบุตรสาว ตั้งแต่เช้า ด้วยความตื่นเต้นที่บุตรสาวคนเล็กสุดสวาทจะกลับมา
เขาฝากผีฝากไข้ไว้กับบุตรสาวคนเล็กด้วยเงินก้อนสุดท้ายจากการเก็บหอมรอมริบ ในช่วงที่โรงแรมรอยตะวันยังพอมีรายได้ จึงส่งลูกสาวไปเรียนเพื่อนำความรู้กลับมาบริหารกิจการโรงแรมแห่งนี้ต่อไป ครั้นผ่านไปสี่ปี ข่าวดีจากบุตรสาวจึงถูกส่งข้ามประเทศมาด้วยวิธีการสื่อสารแบบโบราณคือจดหมาย บอกข่าวการจบการศึกษาและพร้อมที่จะกลับมาบริหารต่อมือจากบิดาผู้ชราลงทุกวัน
?อาสาลี่? เจ้าสัวเอ่ยเรียกคนรับใช้เก่าแก่ขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้หวายในบ้าน ซึ่งปลูกอยู่ด้านหลังโรงแรมรอยตะวัน โรงแรมที่สะสมอายุอานามมาเกือบหกศตวรรษ
?เจ้าคะ? สาลี่ขานรับ หันไปสนใจชายชราอาวุโสกว่าตน ซึ่งตนมีหน้าที่ดูแลทำความสะอาดบ้าน ไม่เกี่ยวกับตัวโรงแรม แต่เคยไปช่วยงานโรงแรมอยู่หลายครั้ง เนื่องด้วยพนักงานทยอยลาออกไปกันหลายคน ด้วยมีโรงแรมขนาดใหญ่ติดต่อซื้อตัวบ้าง บางคนมองเห็นค่าจ้างที่มากกว่าและงานมั่นคงกว่าจึงไป เพราะพวกเขาต่างมีครอบครัวที่ต้องดูแล ดีกว่าทนอยู่ทำงานอยู่ในโรงแรมเล็กๆ เก่าแก่แห่งนี้
?ลื้อรับปากอั๊วอย่างหนึ่งได้ไหม? เจ้าสัวเอ่ยขึ้นอย่างเป็นกังวล เพราะตั้งแต่วันนั้นเจ้าสัวมิอาจข่มตาหลับสนิทได้เลยเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
?เรื่องอะไรคะเจ้าสัว? สาลี่ย่อกายลงนั่งหน้าเก้าอี้ที่มีเจ้าสัวฮงนั่งจิบน้ำชาในยามสายเพราะรอบุตรสาว ผู้เป็นความหวังเดียวอย่างใจร้อน
?วันก่อนที่มีคนมาติดต่อขอซื้อโรงแรมรอยตะวัน? เจ้าสัวฮงเอ่ยอย่างเป็นกังวล
คนพวกนั้นหน้าตาบอกได้ประโยคเดียวไม่ใช่นายหน้าอสังหาริมทรัพย์ธรรมดา จากสายตาผ่านร้อนผ่านหนาวมาอย่างโชกโชน พวกมันมีสายพันธุ์ของมาเฟียชัดเจน
?ตกลงเจ้าสัวว่าอย่างไรเจ้าคะ?
วันนั้นสาลี่เป็นผู้นำน้ำร้อนน้ำชาเข้าไปต้อนรับแขกในห้องรับแขกกับมือ พวกเขามากันสองคน แต่งกายภูมิฐาน หากแต่สีหน้าท่าทีคุกคามจนน่ากลัวมากกว่าน่าเชื่อถือ
?ไม่ขาย อั๊วจะเก็บไว้ให้อาเหมย ส่วนอาหลินกับกิมแช พวกอีคงไม่สนใจกิจการโรงแรมที่จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่แน่ๆ? เจ้าสัวฮงกล่าวอย่างเป็นกังวล เพราะพวกนั้นบอกว่าจะกลับมาครั้งเมื่อเขาขายโรงแรมเก่าๆ ที่อยู่มาคู่เมืองภูเก็ตแห่งนี้เสียที
?คุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองแต่งเข้าสกุลอื่นไปแล้ว เจ้าสัวต้องทำใจ แต่ถ้าขาย...รับรองลูกเขยของเจ้าสัวคงวิ่งหัวชนกันเพื่อมาขอส่วนแบ่ง?
สาลี่รู้ดีว่าสามีของบุตรสาวทั้งสองของเจ้าสัวนั้นเป็นคนจีนที่ทำมาหากินอยู่ในตลาดงกระดับตำนาน คนแรกเป็นเจ้าของเขียงหมูใหญ่ แต่งงานกับนิรมล ลูกสาวคนโตเพื่อหวังฮุบมรดกเมีย
ส่วนลูกสาวคนรองคือน้ำฟ้า แต่งงานกับเจ้าของร้านอาหารจีน ซึ่งตอนนี้ทรงๆ ทรุดๆ จากพิษเศรษฐกิจ ร้านอาหารนานาชาติผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด น้ำฟ้าร่ำๆ อยากให้บิดาขายโรงแรมแล้วนำเงินมาแบ่งให้ลูกๆ แต่เจ้าสัวไม่ยอม ตั้งใจเก็บมรดกตกทอดของบรรพบุรุษไว้จนกว่าจะสิ้นลมหายใจ
?ถึงตอนนี้อั๊วคิดน้อยลงแล้วเรื่องลูกหลาน วาสนาอั๊วน้อยนักที่ไม่มีลูกชายสืบสกุล?
เจ้าสัวตัดพ้อชะตากรรมของตัวเอง หลังจากภรรยาสิ้นใจด้วยโรคมะเร็งเมื่อสิบปีก่อน เขาได้ทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่เลี้ยงดูบุตรสาวทั้งสามอย่างอดทนเพียงลำพัง ดีใจเหลือเกินที่บุตรสาวสองคนออกเรือนพ้นอกผู้เป็นพ่อ แม้ไม่ได้แต่งงานกับผู้ชายร่ำรวยล้นฟ้า เป็นนักธุรกิจเงินร้อยล้านพันล้านก็ตาม
?ลูกสาวก็สืบสกุลได้นะเจ้าคะ โดยเฉพาะคุณหนูเล็กที่รักดี เรียนจนจบ ไม่เคยทำให้เจ้าสัวร้อนใจ? แม่บ้านกล่าว นึกถึงหญิงสาวผู้น่ารักนัยน์ตาหวานซึ้ง นิสัยดีอย่างคุณหนูคนเล็กของเจ้าสัว
นิชา ก้องเกียรติไพศาล คือลูกสาวคนเล็กน่ารักที่มุ่งหวังช่วยงานของครอบครัว บิดาส่งไปเรียนเธอนั้นไม่เคยอิดออดแม้ไม่ค่อยชอบการโรงแรม แต่เมื่อเป็นกิจการของครอบครัว หญิงสาวพร้อมจะเปลี่ยนความชอบของตัวเองเพื่อก้าวตามเส้นทางที่บิดาขีดไว้ให้โดยไม่ปริปาก
?อาเหมยเป็นลูกสาวที่เชื่อฟังอั๊วมาก บอกตรงๆ ถ้าอีทำโรงแรมรอยตะวันต่อไม่ไหว อั๊วก็ว่าจะตามใจอี ถ้าอีอยากเปลี่ยนมันเป็นอะไรที่เหมาะสมในยุคของอี?
เจ้าสัวกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยและด้วยใจที่มุ่งมั่น หากแต่แพ้พวกนายทุนต่างชาติที่เข้ามาลงทุนในประเทศไทย โดยเฉพาะเมืองท่องเที่ยวอย่างภูเก็ต โรงแรมทันสมัยผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ทั้งตามริมหาดหรือแม้ในตัวเมืองเช่นนี้ก็ตาม
?เจ้าสัวจะตามใจคุณหนูเล็กอย่างนั้นหรือคะ? ทั้งๆ ที่เจ้านายของตนมุ่งมั่นมานะบากบั่นในการดูแลโรงแรมเก่าแก่คู่เมืองภูเก็ตนี้มาทั้งชีวิต นี่ถึงกับจะทำใจตามใจบุตรสาวได้อย่างนั้นเชียวหรือ
?เว้น...เสียแต่อย่าขายเท่านั้น ถ้าขาย...มาเอาลมหายใจอั๊วไปก่อนก็แล้วกัน? เจ้าสัวฮงกล่าวอย่างมุ่งมั่น ทอดสายตาออกไปนอกบ้านเพื่อเฝ้ารอนิชา
?ใจเย็นๆ ก่อนเจ้าสัว ทานขนมเต้าส้อกับน้ำชารอคุณหนูไปพลางๆ ก่อนนะคะ เดี๋ยวสาลี่ขอตัวไปดูอาหารในครัวก่อนเจ้าค่ะ ไม่รู้พวกเด็กๆ มันได้เรื่องกันหรือเปล่า?
?ตามสบายเถอะอาสาลี่ อั๊วอยู่รออาเหมยคนเดียวได้? มือชรายกถ้วยชาใบเล็กลายดอกเหมยพื้นสีฟ้าถนัดมือคุ้นกับการใช้งานเป็นประจำขึ้นจรดริมฝีปากดื่ม ทั้งที่ควันกรุ่นลอยคละคลุ้ง หากแต่เจ้าสัวดื่มอย่างนี้จนชินชา
รองเท้าส้นสูงสีหวานก้าวขยับเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าอาคารไม้ขนาดสามคูหา ที่มีป้ายสีทองเหนือศีรษะแบบโบราณ เจ้าของรองเท้าคู่หวานแหงนมองป้ายอักษรสีทองนั้นเขียนว่าโรงแรมรอยตะวัน...โรงแรมที่เคยโด่งดังและโดดเด่นเมื่อในอดีต ประกาศศักดาความยิ่งใหญ่ คนในยุคเมื่อห้าสิบปีกว่าๆ ไม่มีใครไม่รู้จักโรงแรมแห่งนี้ หากแต่เวลาผันผ่านโรงแรมยิ่งใหญ่และคลาสสิคแห่งนี้กลับกลายเป็นโรงแรมที่ไม่มีใครรู้จัก
นางสาวนิชา ก้องเกียรติไพศาล ลากกระเป๋าใบใหญ่เข้าไปในโรงแรมที่เป็นมรดกตกทอดมาช้านานสามรุ่นของตระกูล คำว่าโรงแรมจิ้งหรีดช่างกรีดหัวใจบางจนหวิววาบ ทุกอย่างเก่าแก่ตั้งแต่ย่างก้าวเข้ามาในล็อบบี้ เก้าอี้รับแขกสามตัววางเรียงกันอยู่ริมผนัง หุ้มหนังสีฟ้าถลอกตามรอยกาลเวลา รูปภาพเก่าแก่บ่งบอกความเป็นเมืองภูเก็ตเมื่อสมัยโรงแรมนี้เรืองรอง ถูกแขวนไว้บนผนังด้านหลังเก้าอี้รับแขกสีฟ้าสีมอสามตัว
ร่างบางหย่อนก้นลงนั่ง มองภาพอัดกรอบไม้หกภาพต่างขนาดกัน แขวนลดหลั่นต่างระดับกันทุกภาพ ไม่เปลี่ยนแปลงไปเลยจากสี่ปีก่อนที่เธอเดินทางไปเรียนต่อด้านการโรงแรมที่ประเทศอังกฤษ กระทั่งหอบปริญญากลับมาเพื่อให้บิดาได้ชื่นชมความสำเร็จที่เธอไม่ได้เต็มใจนัก หากแต่ความเป็นลูกตอกย้ำให้เธอทำทุกอย่างให้สำเร็จและต้องดีด้วย
นิชามองไปทั่วบริเวณ ไม่เห็นพนักงานประจำหน้าเคาน์เตอร์ไม้ที่อยู่มาคู่กับโรงแรมช้านาน ที่นี่เก่าเกินไป ไม่เข้ายุคเข้าสมัย แขกที่เข้ามาพักล้วนเป็นขาจรอย่างเช่น เซลแมนต่างจังหวัด และพวกหนุ่มสาวที่มักเข้ามาใช้โรงแรมแห่งนี้เป็นสนามจ้ำจี้ ว่าไม่ได้เพราะที่นี่ด้อยค่าไม่คู่ควรกับคำว่าโรงแรมห้าดาว นอกจากจิ้งหรีดที่สุด
ใครบางคนเดินออกมาจากด้านหลัง หอบหิ้วอุปกรณ์ทำความสะอาด สวมผ้ากันเปื้อน ใบหน้าเปื้อนเหงื่อ ยกหลังมือเช็ดหน้าผากที่มีเม็ดเหงื่อหยด หลังจากเช็ดแล้วจึงเงยหน้ามองแขกที่นั่งสง่างามอยู่ตรงเก้าอี้ พัดลมเพดานฉลุลายติดโคมไฟยังคงหมุนทำงานของมันอยู่อย่างนั้น
?ต้องการติดต่อห้องพักหรือคะ? ใครคนนั้นเงยหน้าขึ้นพร้อมกับวางอุปกรณ์ทำความสะอาดในมือลง เช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนโดยยังไม่ทันได้สังเกตใบหน้างดงามของผู้มาเยือน
?เปล่าค่ะ ไม่ได้มาติดต่อห้องพัก? เสียงหวานตอบพร้อมกลั้นยิ้มมองคนคุ้นเคยซ่อนเล่ห์ เธอจากไปไม่นานน้าจรี ลืมหน้าเธอไปแล้วอย่างนั้นหรือ
?ไม่ทราบต้องการอะไรคะ ดิฉันพอช่วยได้ไหม? นางเสนอความช่วยเหลือ
?ช่วยได้ค่ะ? หญิงสาวผู้เลอโฉม ผิวขาวสะอาดกระจ่างใส ผมยาวสลวยเงางามดำขลับปล่อยยาวสลายทั่วแผ่นหลัง บนดวงหน้าสวมแว่นกันแดดสีดำอันโตบดบังใบหน้า เผยจมูกโด่งเหมาะเจาะกับดวงหน้าเล็กเรียวรูปไข่ เหมาะเจาะกับเรียวปากอวบอิ่มจิ้มลิ้มสีชมพูระเรื่อสุกใสน่าขบเม้ม
?ว่ามาเลยค่ะ สงสัยคุณไม่ใช่คนแถวนี้ หน้าไม่คุ้นเลย ถามทางหรือจะมาเช่าโรงแรมหรูด้านโน้นล่ะคะ? พนักงานคนนั้นถามยืดยาวพลางเดินไปหลังเคาน์เตอร์ ชี้ไปทางตึกรามใหญ่ราวๆ ห้าร้อยเมตรจากตรงนี้ ที่นั่นเป็นที่ตั้งโรงแรมปริ้นเซส กิจการใหญ่โตของนักลงทุนชาวต่างชาติ
นิ้วเรียวยกขึ้นดึงแว่นกันแดดสีดำลงจากดวงหน้าเพื่อเผยใบหน้าที่แท้จริง การจากไปแค่สี่ปีคงไม่ทำให้หน้าตาเธอเปลี่ยนไปมากขนาดคนเก่าแก่ที่ทำงานกับบิดามาค่อนชีวิตจะจำเธอไม่ได้หรอกนะ
?ขอห้องพักพิเศษที่สุดค่ะ?
?ห้องที่นี่ดีเหมือนกันทุกห้องค่ะ ไม่มีห้องพิเศษอย่างที่คุณว่า? จรีในวัยสามสิบเก้าเงยหน้าบอกแขกผู้มาเยือนพร้อมอธิบายลักษณะของห้องพักที่นี่ ?ต๊าย! คุณหนูเล็ก?
ครั้นพอเห็นหน้าแขกผู้มาเยือนชัดตานางถึงกับกรีดร้องด้วยความดีใจ สี่ปีกว่าๆ ที่ไม่เห็นหน้าคุณหนูคนเล็กผู้น่ารักของเจ้าสัวฮง
?สวัสดีค่ะน้าจรี? หญิงสาวคนสวยพุ่มมือไว้ผู้อาวุโสกว่า พลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่สามารถพรางหน้าแท้จริงได้ชั่วคราว หลอกล่อคนเก่าแก่ของบิดาได้อย่างสนุกพอหอมปากหอมคอ
?สวย...สวยขึ้นมาจนน้าจำไม่ได้แน่ะค่ะ ไหนดูซิ? จรีถลาออกจากเคาน์เตอร์ไม้คร่ำคร่า ประตูกั้นเด้งกลับไปมาตามแรงผลัก ดึงร่างบางโอบกอดด้วยความคิดถึง
?คนอื่นหายไปไหนกันหมดคะ? ร่างบางผละห่าง เอ่ยถามถึงพนักงานในโรงแรมคนอื่นๆ เพราะตั้งแต่มาถึงพบแต่จรีเพียงคนเดียว ปกติจะต้องมีพนักงานอีกสามคน แบ่งแยกกันตามหน้าที่ ปกติจรีไม่ได้ประจำหน้าเคาน์เตอร์ มีหน้าที่ทำความสะอาด ดูแลห้องพักกับพนักงานอีกสองคน ทั้งนี้สองคนนั้นซึ่งอ่อนอาวุโสกว่าจรีก็ยังไม่เห็นหน้าเช่นกัน รอยตะวันมีพนักงานตอนที่เธอยังไม่ได้ไปเรียนต่อร่วมสิบคน
?ไม่มีใครอยู่แล้วล่ะค่ะคุณหนูเล็ก? น้ำเสียงจรีตอบแผ่วเบาเจือเศร้าสร้อย
?เรียกเหมยสิคะน้าจรี? หญิงสาวไม่ถือตัว ให้ความคุ้นเคยกับพนักงานในส่วนของโรงแรมตั้งแต่เป็นเด็กวิ่งเล่นอยู่ในโรงแรม เพราะบ้านอยู่รั้วด้านหลังโรงแรมนี่เอง
?หายไปไหนคะ? ภายในรอยตะวันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยกเว้นพนักงานที่หายไปจนหมด หากแต่โลกรายล้อมรอยตะวันเปลี่ยนไปจนแทบไม่เห็นเค้าเดิม โรงแรม ร้านอาหาร ห้างสรรพสินค้า ที่เกิดขึ้นเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวมากมาย เพียงแค่สี่ปีกว่าการเปลี่ยนแปลงก้าวกระโดดไปอย่างรวดเร็ว รอยตะวันกลายเป็นของเก่ารายล้อมไปด้วยความทันสมัยของตึกรามอิฐปูน
รอยตะวันไม่มีอะไรสู้โรงแรมประกอบการโดยชาวต่างชาติ ซึ่งเอื้ออำนวยความสะดวกแก่นักท่องเที่ยวได้เลย หญิงสาวหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม โดยมีจรีนั่งเคียงข้าง
?น้าว่าหนูเหมยคงพอจะทราบอะไรหลายๆ อย่าง? จรีอยู่ทำงานที่รอยตะวันเพราะใจไม่ใช่เงินตรา ซึ่งจริงๆ นางควรไปจากที่นี่ตามเพื่อนพนักงานคนอื่น หากแต่นางเลือกอยู่เพราะน้ำใจมิตรไมตรีของเจ้าสัวฮง
?เอ่อ...ค่ะ เหมยทราบ? คนตอบก็ตอบกลับเสียงเศร้า ไม่ใช่เธอไม่รู้เรื่องกิจการของครอบครัว เพราะรู้น่ะสิจึงตัดสินใจไปเรียนต่อตามที่บิดาขอ เพื่อกลับมากอบกู้กิจการย่ำแย่ขาดิ่งลงเหว โรงแรมรอยตะวันคงอยู่ได้เพราะระดับของมันที่เลื่อนลงจากโรงแรมอันดับหนึ่งในเมืองภูเก็ตกลายเป็นโรงแรมระดับล่างหรือโรงแรมจิ้งหรีด เหมาะสำหรับคนทำงานที่ต้องการหาที่พักราคาเบาๆ เพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายในการมาทำงานยังเมืองนี้เท่านั้น
?ทุกคนลาออกไปทำงานที่โรงแรมใหญ่ตรงโน้นหมดแล้ว เงินดี สวัสดิการเยี่ยม มีใครบ้างจะไม่ไป? จรีกล่าว
?น้าจรีทำไมไม่ไปคะ? หญิงสาวทายาทคนเล็กของเจ้าสัวฮงเอ่ยถาม เธอไม่ได้ประชดแต่อยากรู้ว่าทำไมคนอย่างจรีที่มีครอบครัวต้องดูแลถึงไม่ลาออกไปทำงานที่ดีกว่า
?น้าเกิดจากรอยตะวัน มีงานทำเลี้ยงปากเลี้ยงท้องได้เพราะรอยตะวัน น้าทิ้งเจ้าสัวไปไม่ได้หรอกค่ะ?
?น้าจรี? เสียงหมองพ่นชื่อคนเก่าแก่ของรอยตะวัน ไม่คิดว่าจะได้ยินจรีพูดประโยคกินใจขนาดนี้ มือบางคว้ามืออีกฝ่ายขึ้นมากุมไว้แล้วบีบเบาๆ ส่งผ่านคำขอบคุณไปยังจรี ?ขอบคุณมากค่ะที่อยู่กับรอยตะวัน อยู่กับเตี่ยของหนูเหมย?
หญิงสาวกล่าวขอบคุณด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
?ต่อไปนี้เป็นหน้าที่หนูเหมยที่จะฟื้นฟูรอยตะวันให้กลับมามีคุณค่าในสายตานักท่องเที่ยวหรือแขกที่มาพัก ไม่ใช่มองรอยตะวันเป็นแค่โรงแรมจิ้งหรีดที่มาเล่นจ้ำบ๊ะกันเท่านั้น?
?เหมย? หญิงสาวอึกอักไม่กล้าตอบออกไปเต็มปาก ว่าจะสามารถกอบกู้รอยตะวันได้มากน้อยแค่ไหน เมื่อมองโดยรอบรอยตะวันมันไม่ต่างกับร้านอาหารห้องแถวในสมัยที่ตึกสูงมีอิทธิพลเลยจริงๆ
?ตอนนี้เพิ่งกลับมายังไม่ต้องคิดอะไรหรอกค่ะ โน่นค่ะ ท่านเจ้าสัวรออยู่? จรีหันไปทางด้านหลังโรงแรม ตั้งแต่เช้าเจ้าสัวฮงเฝ้ารอการกลับมาของบุตรสาวคนเล็กจนไม่เป็นอันทำอะไร
?จริงสิ เตี่ยรออยู่นี่นา เหมยขอตัวก่อนนะคะ?
***
?ไหนว่ามาซิ ผลการเจรจาเป็นอย่างไร?
ชายหน้านิ่ง มาดสุขุม แววตาดุดัน เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทรงพลังด้วยภาษารัสเซีย เขานั่งอยู่บนโซฟาเนื้อดีสีดำตัวประจำคุ้นก้น ในมือถือแก้วทรงเตี้ยบรรจุน้ำสีชาค่อนก้นคลึงเคล้าแก้วใบนั้นไปมา หลังจากจิบเครื่องดื่มแล้วอมไว้ในปากเพื่อดื่มด่ำกับรสชาตินุ่มละมุนก่อนจะกลืนลงคอ จึงถามความคืบหน้างานที่มอบหมายให้บอดี้การ์ดสองหนุ่มไปจัดการ
?เจ้าของไม่ยอมขายครับ?
?ว่าไงนะ? ช่างเป็นคำตอบที่เสียดแทงหัวใจสิ้นดี มาเฟียหนุ่มมาดมั่นนามอังเดร คอมมานอฟ นักธุรกิจไฟแรงด้านอสังหาริมทรัพย์ ที่บินตรงจากรัสเซียเพื่อมาทำธุรกิจด้านนี้ในไทยโดยเฉพาะ นับร่วมสิบปีแล้วที่เขาก้าวขาเหยียบย่างบนแผ่นดินไทย อาศัยพำนักอยู่ในภูเก็ต ไปๆ มาๆ ระหว่างมอสโกกับภูเก็ตอยู่ประจำ
อังเดรประสบความสำเร็จด้วยดีเสมอมาในธุรกิจด้านนี้ ไม่ว่าย่างก้าวเข้าไปร่วมประมูลซื้อที่ดินโครงการไหนไม่เคยพลาด หรือแม้กระทั่งเล็งที่ทางผืนสวยของใครไว้ย่อมไม่มีคำว่าผิดหวังทุกครั้งไป
แล้วนี่อะไร...ลูกน้องคนสนิทที่ไว้ใจในฝีมือการเจรจากลับมารายงานว่า ?ไม่ขาย? นี่นะ บัดซบสิ้นดี แก้วบรั่นดีในมือถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะกระจกหน้าเก้าอี้ตัวที่นั่งเสียงดังกึก พร้อมกับน้ำสีชากระเซ็นออกจากปากแก้ว
สองบอดี้การ์ด คิริล กรามาลา หรือริล หนุ่มมอสโกขนานแท้ ผู้ตามติดมารับใช้อังเดรด้วยเข้าขากันดีเรื่องงานและการดูแลความปลอดภัย ส่วนกิตติภพ นามเมือง หรือภพ หนุ่มเมืองภูเก็ตหน้. ใจนักเลง มีความเป็นผู้นำในส่วนชุมชนและฝูงชนย่อมๆ เขาเกิดและโตในภูเก็ต รู้ตื้นลึกหนาบางของเมืองภูเก็ตดี ซอกไหนมุมไหนใครเป็นใครเขารู้จักดี เพราะเคยคุมวินรถแท็กซี่ในสนามบินมาก่อน ก่อนที่จะก้าวเข้าสู้เส้นทางมาเฟียเต็มตัวด้วยการตบเท้าตามคำชวนของเพื่อนที่ได้ทำงานร่วมกับอังเดร
?ใจเย็นๆ ครับเจ้านาย? คิริลหน้าเสียไปส่วนหนึ่ง แต่ยังใจกล้ากล่าวกับเจ้านายให้ลองฟังเหตุผลต่างๆ ดูสักนิด
?เย็นงั้นหรือ ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันจะต้องได้ยินคำว่าไม่ขายเข้ามาในรูหู? อังเดรตวาดลั่น ลูกน้องมากหน้าร่วมสิบที่อยู่ในบริเวณบ้านต่างแตกกระเจิง ไม่กล้าเข้าใกล้เวลาที่มาเฟียหนุ่มไม่สบอารมณ์ และตอนนี้คำว่าไม่สบอารมณ์ก็มาเยือนอังเดรเรียบร้อย
?เจ้านายต้องเข้าใจ? กิตติภพเอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกักบ้าง ปกติเขากับคิริลไม่เคยทำอะไรพลาด มาตรการที่ได้วางไว้สี่สเต็ปไม่เคยใช้ครบ เพียงแค่ขั้นแรกเจ้าของที่ก็ยอมขายให้ตามราคาที่ตกลงทุกราย
หากแต่ยกเว้นรายนี้...คงเพราะคำว่าหวงแหนมรดกของบรรพบุรุษจึงไม่ยอมขาย แต่เขาเชื่อว่าหากเจรจาต่อลองอีกสักหน่อย ขี้คร้านอาแปะแก่ๆ จะกระโดดคว้าเงินก้อนโตอย่างไม่ต้องกังวล
?เข้าใจอะไร ไหนภพ นายว่ามาซิ? อังเดรพยายามสงบอารมณ์ขุ่น ตวัดสายตาไปทางบอดี้การ์ดมือซ้าย
?รอยตะวันเป็นโรงแรมเก่าแก่คู่เมืองภูเก็ตมาชั่วลูกชั่วหลาน คนเป็นเจ้าของย่อมหวงเป็นธรรมดาครับ?
กิตติภพเห็นโรงแรมนี้ตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เมื่อก่อนโรงแรมนี้สร้างงานสร้างรายได้แก่ครอบครัวเขามาหลายรุ่น แม่เขายังเคยทำงานในโรงแรมนี้ แต่ปัจจุบันลาออกไปทำงานที่โรงแรมใหญ่เพราะรายได้ดีกว่า
?หวงไว้ทำซากอะไร โรงแรมเน่าเก่าผุพังแบบนั้น สู้ขายแล้วเอาเงินไปซื้อความสุขให้ตัวเองไม่ดีกว่าเหรอ มัวกอดสมบัติเก่าๆ ไม่สร้างกำไรแบบนั้นทำไม? ภาษาไทยแปร่งๆ สำหรับคนต่างชาติที่เข้ามาทำธุรกิจในไทยฟังพอได้ศัพท์เอ่ยออกมา
?ผมจะลองสืบให้อีกทีนะครับเจ้านาย?
?ไม่ต้องสืบ ไปคุยอีกครั้ง เขาต้องการเงินเท่าไหร่ถามเขา?
?เจ้านายต้องการที่ตรงนั้นจริงๆ หรือครับ? คิริลเอ่ยถาม
?ที่สวย ทำเลดีขนาดนั้นมีไว้ในมือ นายคิดว่าจะสร้างกำไรให้ฉันขนาดไหนริล?
อังเดรเล็งที่ตรงนั้นมาหลายปี หากแต่ไม่สบโอกาสเข้าไปเจรจาสักทีเพราะยุ่งกับการบริหารโรงแรม และการกว้านซื้อที่ดินจังหวัดอื่น ดังนั้น จึงเพิกเฉยและปล่อยโอกาสมาเนิ่นนานเกินไป
กระทั่งวันหนึ่งที่เขาเดินทางไปประชุมผู้ประกอบการโรงแรมเพื่อการท่องเที่ยว ซึ่งได้ยินหนาหูว่านักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์หลายรายต้องการที่ของโรงแรมรอยตะวันและพร้อมสู้ราคา ดังนั้น เขาต้องเป็นรายแรกและเพียงรายเดียวเท่านั้นที่ได้ครอบครองที่ผืนทองแห่งนั้น
?ครับ...เจ้านายช่างมองการณ์ไกล? คิริลทึ่งในความคิดอ่านด้านธุรกิจของอังเดร จนรู้สึกนับถือในความเฉลียวฉลาด อังเดรมักฉกกำไรมาอยู่ในกระเป๋า ธุรกิจของเขาไม่เคยพลาด หากให้คิริลมองที่แปลงนั้น เขาก็มองว่ามันธรรมดาหากแต่ถ้าให้อังเดรมอง...เขามองมันเป็นเม็ดเงินมหาศาลเสมอ
อังเดรประกอบธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์ ร่ำรวยประสบความสำเร็จทั้งในไทยและต่างประเทศ ภายใต้กลุ่มบริษัท คอมมานอฟ เรียลเอสเตท กรุ๊ป (CRG) Commanof Realestate Group ดำเนินธุรกิจครบวงจร ทั้งขายที่ดินเปล่า บ้าน คอนโดฯ รวมไปถึงเป็นบริษัทรับสร้างบ้านที่ดีที่สุดในภาคพื้นเอเชียและยุโรป
ในขณะที่สามหนุ่มกำลังปรึกษาหารือกันอย่างเคร่งเครียด เจ้าซีก็เห่าเสียงกังวาน ปกติซีไม่เคยเห่าใครเสียงดังขนาดนี้ เพราะซีคือสุนัขสุดโปรดของอังเดร ซึ่งเลี้ยงไว้อยู่ข้างกายตลอดเวลา ไม่ว่ากินนอน เดินเที่ยว ซีย่อมอยู่ในสายตาเสมอ ยกเว้นเวลาที่เขาต้องปรึกษางานเครียดก็จะปล่อยให้ซีออกไปวิ่งเล่นตรงสนามหน้าบ้าน ซีไม่ใช่สุนัขดุร้ายเพราะมันคือโกลเด้น รีทรีฟเวอร์ที่มีสีน้ำตาล ขนฟู หน้าตาหล่อเหลา เป็นมิตรทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ซุกซน ประจบประแจง น้อยนักที่ซีจะเห่าแบบไร้มารยาทขนาดนี้
?ภพไปดูซิ ใครมา? ความจริงอังเดรไม่ต้องสั่งให้บอดี้การ์ดออกไปดูด้วยซ้ำ เพราะเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูไล่เจ้าซีย่อมไม่ใช่ใครอื่น นอกจากขาประจำที่เจ้าซีไม่เคยเป็นมิตรด้วย
กิตติภพย้ายก้นเดินออกไปหน้าบ้าน จึงได้พบผู้มาเยือนที่ซีเดินวนรอบยื่นจมูกสูดดมเจ้าหล่อไปมา
?สวัสดีครับคุณนิกกี้? กิตติภพเอ่ยทักทายหญิงสาวในชุดรัดรูปเน้นสัดส่วนสีแดงร้อนแรงเจิดจ้า ซึ่งหดตัวแนบแขนขาเพราะกลัวซีจะงับ ซึ่งปกติซีไม่เคยงับหรือกัดใครจากสายพันธุ์ของมันเอง
?นายภพเอาไอ้หมาเวรนี่ออกไปให้พ้นๆ ฉันที? นิกิต้า อีวานเกเยฟ สาวลูกครึ่งไทย-รัสเซีย มารดาเป็นสาวไทย นามนิมล วราลักษณ์ ส่วนบิดาคือมารัต อีวานเกเยฟ ชายรัสเซียเช่นเดียวกับอังเดร ซึ่งมารัตมีหุ้นเท่าหยิบมือในคอมมานอฟ เรียลเอสเตท กรุ๊ป
นิกิต้าได้พบอังเดรที่งานเปิดตัวโครงการใหม่ของซีอาร์จี CRG โดยการชักนำให้รู้จักกันของมารัต จากนั้นบิดาของหล่อนก็พร้อมยัดนิกิต้าเข้าปากอังเดรอย่างเปิดเผย ไม่ว่าชายหนุ่มไปไหนหรืออยู่บ้านในวันว่างสบายๆ หล่อนมักกรีดกรายเข้ามาเดินเฉิดฉายในคฤหาสน์หลังงามทรงยุโรป ทำตัวเป็นเจ้าของบ้านและเป็นเจ้าของตัวอังเดร จนชายหนุ่มรู้สึกอึดอัดราวกับกระดุมเม็ดบนสุดของเสื้อเชิ้ตบีบรัดคอหอย
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โรงแรมรอยตะวันชื่อดังในอดีตของเจ้าสัวฮงกำลังย่ำแย่แต่เขาไม่คิดจะขายทิ้ง เพราะเขามีความหวังว่าลูกสาวคนเล็กที่ส่งไปร่ำเรียนเมืองนอกจะกลับมากอบกู้สถานการณ์ได้ ?อาเหมย? จึงต้องรับบทหนักที่จะต้องฝ่าฟันอุปสรรคนานาที่บิดามอบให้ และต้องอดทนต่อพวกนายหน้าค้าที่ที่มาขอซื้อที่ดินอีกด้วย ซึ่งหนึ่งในนั้นคือนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชาวรัสเซียที่ชื่อ ?อังเดร คอมมานอฟ? เมื่อการเจรจาล้มเหลวมาเฟียหนุ่มจึงต้องออกโรงเสียเอง แต่แล้วเขาก็ได้มาเจอกับนางฟ้าตัวน้อยที่เอาใจเขาไปครอบครองตั้งแต่แรกพบที่ชายหาด ความคิดที่จะซื้อรอยตะวันจึงหายไปแต่เขากลับคิดที่จะยึดอาหมวยคนสวยนี่ไว้แทนเสียแล้ว
ปลายลิ้นเล็กเผลอหยอกล้อกับลิ้นสาก ที่อุกอาจสอดแทรกควานหาปริศนาในโพรงปากหวาน ยิ่งจูบอังเดรก็ยิ่งพบกับความดื่มด่ำที่มิอาจห้ามปรามให้หยุดหรือพออยู่แค่นั้น กระทั่งอังเดรถอนลิ้นจากความหวานที่กระตุ้นชีวิตชายหนุ่มให้มีรสชาติแปลกใหม่ ?เข้าใจหรือยัง...การจูบที่แท้จริงและถูกวิธีเป็นอย่างไร?
