?นังลิล! มัวมุดหัวอยู่ที่ไหน ไม่เห็นหรือไงว่าคุณเมเขารอนานแล้ว?
หญิงสาวที่ถูกเรียกขานว่าลลิลเร่งรีบหอบกล่องใส่รองเท้าสี่ห้ากล่องเข้ามาในห้องนั่งเล่น เมื่อได้ยินเสียงเอ็ดตะโรของมาลินี ผู้ที่เธอถือได้ว่าเป็นทั้งนายจ้างและผู้มีพระคุณ มาลินีก้มมองหญิงสาวที่วางกล่องลงและเปิดกล่องหยิบรองเท้าแต่ละคู่ออกมาเรียงไว้ ไม่วายบ่นต่อ
?เป็นสาวเป็นแส้แท้ๆ แต่ทำอะไรอืดอาดชักช้า น่ารำคาญจริงๆ?
?ช่างเถอะค่ะคุณแม่...มาช่วยหนูเลือกรองเท้าดีกว่า?
เมลิสา พอร์ตแมน บุตรสาวคนเดียวของมาลินีกล่าวตัดบท เธอนั่งหลังตรงอยู่บนโซฟาหนังกลับสีน้ำตาลราคาเหยียบแสนจากอิตาลี ดูระเหิดระหงไปทั้งตัว สวย มีเสน่ห์และสง่างาม สมกับที่กำลังเป็นนางแบบสุดฮอตในเวลานี้
เมลิสาไม่เหมือนผู้เป็นแม่ตรงที่ไม่ว่าจะรู้สึกขุ่นเคืองเรื่องใด หล่อนก็ไม่ค่อยแสดงอาการ จะให้บ่นจนปากขยับเป็นรอยย่น ตีหน้ายักษ์ขมูขมีหรือโกรธจนเต้นเป็นงิ้วอะไรแบบนั้นไม่เคยมี
จะว่าหล่อนฝึกก็ได้...อาชีพที่ต้องใช้หน้าตาพอๆ กับรูปร่าง ทำให้เมลิสาต้องพยายามระวังรักษาไม่ให้ใบหน้ามีริ้วรอยทุกวิถีทาง รวมถึงการแสดงออกทางสีหน้า แต่จะว่าไปลลิลที่ไม่ได้เป็นนางแบบก็รักษา ?การแสดงออกทางสีหน้า? ได้เก่งไม่แพ้กัน เพราะแม้จะถูกโขกสับจากผู้ที่เธอถือว่ามีพระคุณอย่างมาลินีมากมายแค่ไหน สาละวนเหน็ดเหนื่อยสักปานใด แต่ใบหน้านี้ก็ยัง ?นิ่งสนิท? ยิ่งกว่าผิวน้ำในทะเลสาบ
ใจเย็นเป็นน้ำแบบนี้ สมแล้วที่ทำงานกับคุณแม่มาลินีได้...
เพื่อนร่วมงานหลายคนของเมลิสาเคยกล่าวกับลลิลยิ้มๆ อาจทั้งชื่นชมและเวทนาไปในคราวเดียวแต่บางคนที่ตรงกว่านั้น ก็อาจโพล่งถามมาเลยว่า นี่ลลิล หล่อนน่ะมีความรู้สึกรู้สาเหมือนมนุษย์คนอื่นเขาบ้างหรือเปล่ายะ...แน่นอนว่าลลิลก็จะแค่ยิ้มและเฉยเสีย...เหมือนที่เฉยมาโดยตลอด
?มีแค่นี้เองรึ? มาลินีถามแทนลูกสาวที่กำลังหยิบรองเท้าขึ้นมาพินิจความสวยงาม
?เท่านี้ค่ะ รวมเมื่อวานก็เป็นห้าคู่?
?นี่มันอะไรกัน อยากให้ลูกสาวฉันเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์ให้ แต่ส่งมาให้ลองแค่นี้...?
?นี่มันก็เยอะแล้วนะคะ ไม่ถูกใจคุณเมกับคุณมาสักคู่เลยหรือคะ?
ลลิลเผลอถาม ก่อนจะรู้สึกตัวในวินาทีถัดมาว่าทำผิดไปถนัด เมื่อรองเท้าส้นเข้มหนังแท้ปลิวหวือเฉียดศีรษะลลิลไปนิดเดียวด้วยฝีมือของมาลินี
?แบรนด์กระจอกแบบนี้ ไม่ต้องใส่มันแล้ว ไอ้เรารึก็อยากให้โอกาสแบรนด์ไทย?
?ตายแล้ว! นี่มันอะไรกันคะคุณแม่ขา?
ศักดา ผู้จัดการส่วนตัวของเมลิสาที่เพิ่งเดินเข้ามาร้องตกใจเมื่อรองเท้าข้างหนึ่งลอยหวือมาตกต่อหน้าเขา รอดจากการถูกส้นแหลมจิกใส่ไปแบบฉิวเฉียด
?อุ๊ย คุณดา...แม่ขอโทษค่ะ แม่ไม่ได้ตั้งใจ?
ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของมาลินีเปลี่ยนเป็นคนละคนทันทีที่เห็นผู้จัดการคนเก่งของลูกสาว
?ไม่เป็นไรค่ะคุณแม่ เฉี่ยวไปนิดเดียว เกิดอะไรขึ้นคะ รองเท้ากัดหรือคะ?
นางแบบสาวยังไม่ทันพูดอะไร ผู้เป็นแม่ก็ชิงตอบอีกตามเคย
?ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่รองเท้าที่เค้าทาบทามลูกเมเป็นแบรนด์แอมบาสเดอร์สิคะ ส่งมาให้ลองแค่สี่ห้าคู่ นึกว่าเล่นขายของอยู่หรือไงกัน?
?อุ๊ย...ตายจริง ทำไมมีแค่นั้นล่ะ? ศักดาแสร้งผสมโรงไปด้วย
?นั่นสิคะ นี่เขาเต็มใจอยากให้ลูกสาวของแม่เป็นแบบให้จริงๆ หรือเปล่า? มาลินีเริ่มคร่ำครวญเหมือนถูกกระทำอย่างรุนแรงไร้เมตตา
มาลินีอายุ 48 ปี เป็นคุณแม่ยังสาวและไม่เคยทอดทิ้งการดูแลรักษาทั้งหน้าตา ผิวพรรณ และทรวดทรงองค์เอว จนหลายคนมักเดาอายุของเธอน้อยกว่าอายุจริง
สามีชาวอังกฤษของมาลินีเสียชีวิตไปนานแล้ว เหลือเพียงมรดกมากมายทิ้งไว้ให้ แต่นั่นก็ไม่มีค่าเท่ากับ ?เมลิสา? ผู้เป็นยิ่งกว่าแก้วตาดวงใจและพยานรักเพียงหนึ่งเดียวที่เหลืออยู่ ซึ่งเหนือสิ่งอื่นใด...คือรูปโฉมและรูปร่างอันงดงามราวนางหงส์ที่ลูกรักอย่างเมลิสา พอร์ตแมน ได้มาจากพ่อ...เรียกว่าสวยตั้งแต่ดีเอ็นเอ เมื่อมีรูปเป็นทรัพย์ ชะตาชีวิตของสองแม่ลูกก็ไม่เคยตกอับ
?เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะคะคุณแม่?
ศักดา ผู้จัดการหนุ่มที่มักกรีดนิ้วและลงท้ายด้วยคำว่าคะขาอยู่เสมอ พยายามประนีประนอม
?ดาว่าบางทีคุณพัฒน์เธออาจไม่ได้คิดอย่างนั้นหรอกนะคะ? ศักดาหมายถึงดีไซเนอร์และเจ้าของแบรนด์รองเท้าชื่อดัง ?คุณพัฒน์เขาบอกเองเลยนะคะว่าเจาะจงเลือกคุณน้องเมเป็นพรีเซ็นเตอร์เพื่อเป็นตัวแทนของคนเอเชีย...?
?แบรนด์แอมบาสเดอร์จ้ะคุณดา ไม่ใช่พรีเซนเตอร์?
มาลินีแก้ ทั้งที่ความหมายก็ไม่ได้ต่างกันเท่าไหร...แต่คำว่าแบรนด์แอมบาสเดอร์ฟังแล้วดู ?แกรนด์? กว่ากันเยอะ
?อุ๊ย ขอโทษค่ะคุณแม่... แบรนด์แอมบาสเดอร์ค่ะ เพราะฉะนั้นดาว่าคุณแม่กับน้องเมก็น่าจะลองให้โอกาสเขาดูสักหน่อยนะคะ แม้จะเป็นแบรนด์ไทย แต่ชื่อเสียงเขาในต่างประเทศโด่งดังมาก เขาไปโตที่ฝรั่งเศสและมีชื่อเสียงแถบนั้นมาก่อนนะคะ คุณแม่ลืมไปแล้วหรือ?
?นี่คุณแม่ไม่ได้ตัดสินใจผิดจริงๆ ใช่ไหมคะคุณดา ที่ยอมให้ลูกเมรับงานนี้?
?ตัดสินใจไม่ผิดแน่นอนค่ะ...เชื่อดาเถอะนะคะ...?
ผู้จัดการหนุ่มเกลี้ยกล่อมพลางนึกถึงส่วนแบ่งในสัญญาเมื่อเมลิสารับงานนี้...เพราะนาทีนี้ไม่มีนางแบบสาวคนใดสวยสง่า แต่แฝงความเซ็กซี่ร้อนแรงได้เท่ากับเมลิสาอีกแล้ว จะเรียกว่าเป็นช่วงขาขึ้น ช่วงพีค จุดสูงสุดในชีวิต หรือสุดฮอต...อะไรก็ได้ทั้งนั้น ไม่มีทางผิดไปจากนี้
แม้หญิงสาวจะอยู่ในวงการมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กหญิง แต่เมื่อโตเป็นสาว ความเย้ายวนตามธรรมชาติยิ่งเพิ่มพูนราวกับเป็นพรจากสวรรค์... ทั้งงาน เงิน และชื่อเสียงจึงพร้อมใจกันมาเทกองตรงหน้าเมลิสานางแบบลูกครึ่งคนนี้ชนิดไม่หวาดไม่ไหว ไม่เพียงรูปลักษณ์ที่ราวกับสวรรค์สร้างมา แต่ความเป็นมืออาชีพก็ยังทำให้เส้นทางอาชีพของเมลิสาไปได้สวย ตั้งแต่นิตยสารในประเทศธรรมดาๆ ไปจนถึงระดับสากลก็ล้วนแต่อยากได้เธอมาร่วมงานด้วย...บางเล่มที่เธอถ่ายชุดว่ายน้ำลงปก ถึงกับหมดเกลี้ยงตั้งแต่วางแผงยังไม่ทันข้ามวัน...
เมลิสาเป็นเหมือนปรากฏการณ์ของวงการแฟชั่นโดยแท้
ด้วยเหตุนี้ แม้ว่าจะต้องเจอกับความเค็ม เรื่องมาก และเอาอกอกเอาใจยากไปบ้างของคุณมาลินีผู้เป็นแม่ แต่ทุกคนก็พร้อมจะยอมมองข้ามไป เพื่อแลกกับการได้นางแบบสุดฮอตมาร่วมงาน เรื่องจุกจิกน่ารำคาญของมาลินีก็ถือว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยไปได้ในทันที...
** **
อัลฟาโรมิโอสีดำรุ่นพิเศษที่ถูกผลิตมาเพียงสองร้อยคัน แล่นปราดมาจอดหน้าโรงแรมดังระดับโลกริมน้ำเจ้าพระยา...พนักงานเปิดประตูรถให้อย่างนอบน้อมเป็นพิเศษเพราะทราบดีว่านี่คือรถของหนึ่งในหุ้นส่วนคนสำคัญของที่นี่
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีครีมของอาร์มานี่ก้าวลงมา ผิวของเขาขาวจัด ผมสีน้ำตาลเข้มเฉดเดียวกับสีของนัยน์ตา ประตูอีกด้านถูกเปิดออกพร้อมกันและที่ก้าวลงมาด้วยคือโรเบิร์ต ผู้ช่วยคนสนิทวัยเกือบเจ็ดปี
ชายหนุ่มร่างสูงสมกับความเป็นชาวตะวันตกก้าวยาวๆ เข้าประตู ผ่านโถง ไปที่ลิฟต์ โดยมีโรเบิร์ตเดินตามมาติดๆ
?บ๊อบ...คืนนี้ผมมีนัดกับนาตาลี?
เขาเอ่ยขึ้นเมื่ออยู่กันตามลำพังกับโรเบิร์ตในลิฟต์
?ผมทราบ ทราบด้วยว่ามิสเตอร์วีแลลเป็นชายขี้เหงา ต้องมีสาวสวยอยู่ใกล้เสมอ? โรเบิร์ตพูดเรียบๆ
เลออง เดอ วีแลล หัวเราะ เขาเพิ่งอายุสามสิบต้นๆ หน้าตาหล่อจัดและแววตาดูขี้เล่น หลายครั้งที่บางคนเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นหนุ่มหล่อนักผจญภัยผู้ชอบแสวงหาความรื่นรมย์ในชีวิตมากกว่าจะเป็นเจ้าของธุรกิจหลายประเภทที่มีมูลค่ารวมกันหลายพันล้านดอลลาร์อย่างที่เป็นอยู่...
?ผมขอให้เธอมาหาผมที่นี่...คุณเห็นว่ายังไง?
?คุณพักที่นี่ อีกทั้งเป็นหุ้นส่วนของที่นี่ ถ้าไม่เป็นที่นี่ แล้วคุณจะพาเธอไปที่ไหนล่ะเลออง?
โรเบิร์ตว่า เขาเป็นทั้งเลขานุการส่วนตัว เป็นเหมือนญาติ และเป็นคนหนึ่งในจำนวนน้อยนิดที่เลอองไว้ใจมากที่สุดทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว
?มันบังเอิญที่นาตาลีมาถ่ายแบบที่เมืองไทย...ผมเลยนึกอยากเจอเธอขึ้นมา?
?ถ้าคุณต้องการใครที่ไม่ใช่นาตาลี ผมเชื่อว่ามีคลับระดับสูง...?
เลอองโบกมือปฏิเสธก่อนโรเบิร์ตจะพูดจบ
?ไม่เป็นไร ผมสบายใจที่ใช้บริการนาตาลีมากกว่า?
?เธออาจจะคิดว่า...คุณ...ติดใจเธอ?
โรเบิร์ตเอ่ยเตือนเสียงเรียบ นั่นเป็นเพราะเขารู้จักนิสัยเลอองดี ชายหนุ่มระมัดระวังเสมอที่จะไม่ให้หญิงสาวคนใดที่เขามีสัมพันธ์ด้วยรู้สึกว่าเธอ ?พิเศษ? กว่าคนอื่นๆ เลอองไม่ผูกพันและปฏิเสธความยุ่งยากทุกประการอันจะเกิดจากความสัมพันธ์ที่แม้เพียงชั่วคืน โรเบิร์ตที่คุ้นเคยกับนิสัยเรื่องนี้ของเลอองมาหลายปีจึงค่อนข้างแปลกใจที่ชายหนุ่มเลือกติดต่อนางแบบสาวชาวรัสเซียคนนั้นอีกครั้ง...ทั้งที่เธอเพียงบังเอิญมาถ่ายแบบที่ทะเลอันดามันในช่วงเดียวกับที่เลอองมาเพื่อทำธุระบางอย่างที่เมืองไทย
?นาตาลีเป็นคนเข้าใจอะไรง่ายๆ?
เลอองตอบข้อสงสัย
?ที่สำคัญ เราตกลงกันด้วยการว่าจ้าง...ชัดเจน ผมตอบแทนเธอในสิ่งที่เธอมีให้ผม...ผมคิดว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่เข้าใจในข้อนี้?
โรเบิร์ตพยักหน้าแม้ไม่แน่ใจนักว่าจะเห็นด้วย...
ลิฟต์มาถึงชั้นบนสุดที่เป็นส่วนวีไอพี และก่อนจะแยกย้าย โรเบิร์ตเอ่ยถึงสิ่งที่เขาได้ยินมา
?มีคนเขาพูดกันว่า คุณมาคัดตัวนางแบบคราวนี้ด้วยตัวเอง ก็เพราะ...อยากจะได้มากกว่านางแบบประจำแบรนด์อัญมณีตัวใหม่ของเรา?
?หมายความว่ายังไง?
?ก็หมายความว่าคุณไม่ได้ต้องการนางแบบเพื่อเรื่องงาน แต่ต้องการหาผู้หญิงข้างตัวคนใหม่...?
เลอองหัวเราะ ที่จริงเขาก็พอจะรู้ว่าคนภายนอกจะพูดกันอย่างไร
?คุณยังไม่ชินกับข่าวลืออีกหรือ?
ชายสูงวัยยิ้ม
?เพียงแต่บอกให้คุณรู้ไว้เท่านั้นแหละ ผมทราบดีเลออง ว่าคุณจัดวางสถานะของเพื่อนร่วมงานไว้อย่างเหมาะสม ถูกต้อง และชัดเจนเสมอ?
?ใช่ แต่คนมักไม่เข้าใจ คิดว่าผมกับนางแบบที่รับงานให้เรา ต้องมีเรื่องบนเตียงด้วยทุกทีสิน่า...มันฟังดูบ้ามาก ผมมีเงินมากพอจะจ่ายให้ใครก็ได้โดยไม่จำเป็นต้องยุ่งกับคนในธุรกิจของตัวเอง?
ชายหนุ่มเดินกลับเข้าห้องไป...อีกสักพักนาตาลีคงจะมาถึงที่นี่
โรเบิร์ตก็แยกกลับเข้าห้องของตัวเองเหมือนกัน เตรียมงานอีกมากมายแทนนายหนุ่ม และรู้ดีว่าคืนนี้ต่อให้มีศึกหนักแค่ไหน เลอองก็ยังสามารถลุกขึ้นมาทำงานได้แต่เช้าตรู่
ไม่เพียงกิตติศัพท์เรื่องผู้หญิงที่กะฉ่อนไปทั้งปารีสอันเป็นบ้านเกิดของบิดา เรื่องความเอาการเอางานถึงขั้นบ้างานของเลอองก็โด่งดังไม่แพ้กัน ไม่เช่นนั้นชายหนุ่มคงไม่สามารถควบคุมกิจการมากมายที่อยู่ในเครือของตัวเองได้...
และถ้าไม่เก่งกาจอย่างวายร้าย ชายหนุ่มอายุน้อยอย่างเลอองก็คงไม่สามารถสืบทอดและรักษาธุรกิจของบิดากับมารดาบุญธรรมผู้ล่วงลับเอาไว้ได้ ต่อให้จะมีมือดีที่สุดอย่างโรเบิร์ตคอยช่วยเหลืออยู่ข้างกายก็ตามที
** * ** * **
เวลาล่วงเข้าไปเกือบตีสอง นีออนหลากสียังสว่างไสวทั่วเมืองใหญ่ แม่น้ำเจ้าพระยาทอดยาวสะท้อนแสงไฟจากตึกสูงดูวับวาวไม่แพ้ดาวบนฟ้า...เรือลำเล็กที่ประดับประดาด้วยแสงไฟลอยสวนกันไปอย่างอ้อยสร้อย
ณ ห้องพักชั้นบนสุดของโรงแรมเครือดังระดับโลก ภายในห้องชุดกว้างขวางหรูหราและเย็นฉ่ำ นาตาลีไม่สนใจแสงสีสวยงามยามค่ำคืนของเมืองหลวง เพราะด้วยหน้าที่การงานทำให้เธอได้เดินทางไปเห็นความงามแทบทุกรูปแบบมาแล้วเกือบทั่วโลก แต่สิ่งเดียวที่หญิงสาวกำลังทุ่มเทความสนใจถึงขั้นหมกมุ่นในยามนี้ก็คือชายหนุ่มเรือนร่างงดงามราวรูปปั้นเดวิดที่เธอกำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเขาต่างหาก
?อืม...?
ร่างสูงใหญ่ สมบูรณ์ด้วยมัดกล้ามและกำลังเปลือยเปล่าอย่างไม่กลัวหนาว เอนหลังกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนโซฟาเนื้อนุ่มกลางห้องชุดหรู สัมผัสช่ำชองของนาตาลีทำให้ชายหนุ่มผ่อนคลายและร้อนรุ่มในคราวเดียวกัน ความแข็งแกร่งและใหญ่โตอย่างที่ธรรมชาติให้มากำลังถูกนางแบบสาวชาวรัสเซียคนนี้ครอบครองมันไว้แทบทั้งหมดด้วยเรียวปากและลิ้นอุ่นชื้นของเจ้าหล่อน
?ไหวไหม นาช่า?
เลอองหรี่ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองเธอและสัพยอกด้วยน้ำเสียงขาดห้วงแกมขบขัน เมื่อเห็นว่าการที่เธอพยายามครอบครองมันเข้าไปให้หมดในคราวเดียวเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้
นาตาลีเหลือบตาขึ้นมองค้อน เธอไม่เคยเบื่อกับความใหญ่โตของปีศาจร้ายตนนี้ โดยเฉพาะในยามที่มันเกรี้ยวกราด พองโต และพ่นพิษใส่อย่างดุดัน เธอชอบที่จะใช้เวลากับมันนานๆ และอยากได้ยินเสียงครางกระหึ่มสุดเซ็กซี่ของชายหนุ่มในยามที่เธอปรนเปรออย่างสุดฝีมือด้วยมือนุ่มและเรียวลิ้น
?นาตาลี...พอก่อน?
เลอองออกคำสั่งด้วยเสียงทุ้มต่ำ นางแบบสาวเงยหน้าช้อนตามองอีกครั้งอย่างเสียดาย แต่นัยน์ตาขุ่นมัวด้วยแรงอารมณ์ของชายหนุ่มกำลังบอกให้เธอทำมากกว่านั้น นาตาลีจึงยืนขึ้นอย่างเชื่องช้าและเต็มไปด้วยจริตที่ถูกฝึก ร่างเปลือยเปล่าของเธอก้าวขึ้นคร่อมร่างใหญ่ที่เอนหงายรออยู่ เธอรู้เสมอว่าต้องทำอย่างไรจึงจะถูกใจเขา...
?ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของจ๊อกกี้เถอะค่ะ?
นางแบบสาวเอ่ยอย่างเซ็กซี่ ก่อนจัดแจงให้ความแข็งแกร่งสอดแทรกเข้าไปและเริ่มแสดงบทบาทนักขี่ม้าแข่งอย่างที่เธอบอกเขาเมื่อครู่ เลอองพึมพำคำชมเป็นภาษาฝรั่งเศสเหมือนทุกครั้งที่อารมณ์เขาล้นปรี่ เขาไม่ปล่อยให้หญิงสาวควบคุมจังหวะรักโดยลำพัง หากเร่งเร้าตอบสนองอย่างไม่ยอมแพ้ มือยึดกุมสะโพกเนียนแน่นเอาไว้และเขยื้อนกายสวนทางกับจังหวะที่กระแทกกระทั้นลงมา
นาตาลีครวญครางไม่เป็นภาษา...เสียงงึมงำกลายเป็นครางกระเส่า หอบสะท้าน ความเสียวซ่านเสียดแทงไปทั่วทุกขุมขนจนนางแบบสาวแทบจะร้องขอให้เขาคร่าให้เธอพ้นไปจากความทรมานอันนี้...เล็บแหลมของนาตาลีจิกไหล่กว้างแข็งแกร่งของเลอองจนเลือดซิบแต่ชายหนุ่มไม่สะทกสะท้าน นาตาลีบ้าคลั่งเท่าไรเขาก็โต้ตอบรุนแรงมากเท่านั้น...
เสียงกรีดร้องโหยหวนของเธอชวนให้คนที่ได้ยินคิดว่าในห้องนี้กำลังมีมหกรรมทรมานร่างกายกันอย่างโหดร้าย...โชคดีที่เป็นห้องเก็บเสียง นาตาลีจึงกรีดเสียงของเธอได้เต็มที่และเธอก็ชอบมันเสียด้วย ความแข็งแกร่งและเปี่ยมด้วยความเป็นชายชาตรีของเลอองแทบจะทำให้ขาดใจตายได้ทุกขณะ แต่นอกจากจะไม่เกรงกลัว นาตาลียังเดินหน้าต่อสู้กับมัน โขกขย่มอย่างรุนแรงยิ่งกว่าจ๊อกกี้ที่ใกล้จะถึงเส้นชัย...
?อ๊า...?
นาตาลีร้องไม่ได้ศัพท์ออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ดวงตาพร่างพรายเหมือนมีดาวนับร้อยมาระเบิดตัวอยู่ตรงหน้า...ก่อนจะฟุบหน้าอย่างหมดแรงลงกับแผงอกกว้างที่แน่นแข็งเหมือนกำแพงหิน
เลอองลูบเรือนผมสีทองนั้นเบาๆ และให้โอกาสเธอได้พักหายใจหายคอแต่ความปรารถนาที่เร่าร้อนของเขาไม่อาจรอได้นานกว่านั้น
?ตาผมบ้างล่ะ?
เลอองกระซิบ ก่อนจับขาเรียวยาวของนางแบบสาวให้เกี่ยวกับเอวของเขา ลุกขึ้นยืนและอุ้มเธอกลับไปที่ห้องนอนเล็กที่ไม่ใช่ห้องนอนส่วนตัว แต่เป็นห้องที่ถูกจัดสรรไว้เพื่อรองรับผู้หญิงของเขาโดยเฉพาะ นาตาลีซบหน้ากับไหล่กว้าง เล็บจิกแผ่นหลังขาวสะอาดของชายหนุ่มเพื่อช่วยผ่อนปรนประสาทสัมผัสที่พลุ่งพล่านในทุกจังหวะที่เขาย่างเท้า...
เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล นาตาลีทำสีหน้าเหยเกด้วยความซ่านสยิว สองมือจิกขยุ้มผ้าปูเตียงเนื้อนุ่มลื่น เรือนกายผอมบางบิดเร้าและแอ่นรับตอบสนองสัมผัสของชายหนุ่ม จากจังหวะรักเนิบช้าค่อยกลายเป็นร้อนขึ้นแรงขึ้น
เลอองขู่คำราม นาตาลีก็เกรี้ยวกราดใส่เหมือนทั้งคู่จะโกรธแค้นกันมาแต่ชาติปางไหน บางจังหวะที่เธอพ่นถ้อยคำเผ็ดร้อนท้าทายและเขาก็กำราบเธอด้วยการจ้วงแทงท่อนหอกร้อนผ่าวเข้าใส่...สนามรบระหว่างหนุ่มลูกครึ่งฝรั่งเศสกับสาวรัสเซียดำเนินไปอย่างเร่าร้อนจนผ้าปูที่นอนแทบจะติดไฟได้ แม้บางขณะนาตาลีร้องขอชีวิตเพราะแทบจะขาดใจตายไปเสียจริงๆ แต่นักรบนักล่าอย่างเลอองก็ไม่มียับยั้งลังเล...
นาตาลีกัดริมฝีปากจนห้อเลือดและส่ายหน้าจนผมสีทองแผ่กระจาย ยกสะโพกขึ้นต่อสู้กับเขาอีกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เสียงแหบห้าวจะคำรามขึ้นสอดประสานกับเสียงกรีดร้องเล็กแหลมของนาตาลี...เปลวเพลิงที่โหมกระพือค่อยๆ ริบหรี่จนเหลือแต่เพียงเสียงหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยแต่ทะลักล้นด้วยความสุข...
?คุณไม่เปลี่ยนเลยนะคะเลออง ไม่รู้เอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน?
นาตาลีเย้าทั้งที่น้ำเสียงยังหอบเหนื่อย
?ผมขอโทษถ้ารุนแรงกับคุณเกินไป...?
?ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ นาช่าชอบ?
ชายหนุ่มเอื้อมมือลูบเรือนผมนุ่มลื่นสีบลอนด์ของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
?พรุ่งนี้คุณจะไปทำงานต่อไหวหรือ?
?นาช่าถ่ายเสร็จหมดแล้วล่ะค่ะ พรุ่งนี้ก็กลับบ้าน...?
นาตาลีหมายถึงกรุงมอสโคว์ที่เป็นบ้านเกิดของตัวเอง เมื่อพูดถึงบ้าน หญิงสาวชั่งใจอยู่ครู่ก่อนจะพลิกตัวมากอดชายหนุ่มไว้หลวมๆ และเอ่ยถามเบาๆ อย่างไม่แน่ใจนัก
?เอ่อ...เลอองคะ คุณอยากไปเที่ยวบ้านนาช่าบ้างไหมคะ?
?หมายถึงมอสโคว์น่ะหรือ?
?หมายถึง...บ้านของนาช่าน่ะค่ะ?
ถามออกไปก็กลั้นหายใจ แล้วก็รู้สึกว่าพลาดไปจริงๆ เมื่อเลอองค่อยๆ ดึงแขนของเธอที่วางพาดบนตัวเขาออก
?ผมมีงานต้องทำ คุณนอนต่อได้ตามสบายนะนาช่า?
?เลอองคะ นาช่า...นาช่าขอโทษ?
นางแบบสาวละล่ำละลัก แต่เลอองยิ้มบางๆ
?ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณ นาช่า คุณอาจจะลืมตัวไปแค่ชั่วขณะ แต่ผมก็เชื่อว่าที่จริงคุณรู้ว่าอะไรเป็นอะไร?
นาตาลีหน้าเสีย...เธอล้ำเส้น ข้อตกลงการคบหากันระหว่างเธอกับเขาคืออะไรต่างก็รู้ดี และทุกอย่างจะจบลงทันทีที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเกิดอยากผูกพันมากกว่านั้น
?นาช่าขอโทษค่ะ แต่คุณอย่า...?
?พักผ่อนเถอะครับนาช่า ผมต้องไปทำงานก่อน?
เลอองกล่าวเบาๆ แต่เด็ดขาดในที เขาก้าวลงจากเตียง เปิดเผยสัดส่วนเรือนร่างที่งดงามราวหินอ่อนที่ถูกสลักเสลาอย่างตั้งอกตั้งใจ...
นาตาลีมองตามอย่างอาลัยอาวรณ์...ไม่กล้าพูดอะไรมากกว่านั้นเพราะรู้ดีว่าแม้เลอองไม่ใช่ผู้....แต่เขาก็ไม่ชอบที่สุดหากใครคิดจะผูกมัดหรือพยายามเข้าใกล้เขาให้มากกว่าที่เขาสามารถจะให้ได้
ชายหนุ่มอาบน้ำ แต่งตัวชุดลำลองก่อนจะเดินไปหยิบเครื่องดื่มเย็นๆ และไปที่ห้องทำงาน
โรเบิร์ตคงจะเตรียมแฟ้มงานไว้ให้พร้อมแล้ว...ผู้ช่วยคนสำคัญอย่างโรเบิร์ตย่อมรู้จักเลอองดีว่าแม้จะเพิ่งผ่านกิจกรรมร้อนแรงอันใดมา แต่หากมีงานสำคัญที่ยังคั่งค้าง เลอองก็จะกลับมาสะสางต่อจนเกือบเวลาฟ้ารุ่ง
งานชิ้นใหม่ของเลอองชิ้นนี้แม้มูลค่าไม่อาจเทียบได้กับธุรกิจอื่นๆ ที่ทำอยู่ในอีกซีกโลก แต่ชายหนุ่มก็ให้ความสำคัญเพราะเป็นธุรกิจใหม่ที่เขาและครอบครัวไม่เคยจับ อีกทั้งยังเป็นการเริ่มต้นในตลาดเอเชียที่เขาไม่ถนัด...มันคือธุรกิจเครื่องประดับ ?แกรนด์ไดมอนด์? เคยบริษัทอัญมณีอันดับต้นของเอเชียที่เลอองเข้าไปช่วยซื้อกิจการเพราะเจ้าของเดิมมาร้องขอ เขาซื้อไว้เพื่อเป็นการช่วยเหลือและก็เล็งเห็นว่าน่าสนใจดีเหมือนกัน แกรนด์ไดมอนด์ภายใต้การดูแลของเจ้าของคนใหม่อย่างเลอองกำลังจะเปิดตัวเครื่องประดับคอลเล็คชั่นใหม่ที่เหมาะสำหรับหญิงสาวอ่อนวัยแต่รสนิยมหรูหรา...
เลอองหยิบภาพถ่ายปึกใหญ่ออกจากซอง มันเป็นภาพถ่ายของนางแบบสาวห้าคนสุดท้ายที่ทีมงานช่วยกันคัดเลือกจากนางแบบทั่วเอเชีย...เลอองมีหน้าที่ตัดสินใจเป็นคนสุดท้ายว่าจะเลือกใครจากในห้าคน และเขาก็ค่อยๆ ดูไปทีละภาพอย่างรื่นรมย์
นางแบบแต่ละคนต่างมีชื่อเสียงและผลงานที่เข้าตาในประเทศของตัวเอง ทุกคนมีความสวย ความงาม มีเสน่ห์ และมีบุคลิกสง่าเหมาะสมกับเครื่องประดับราคาแพงอย่างเพชร
เลอองดูไปเรื่อยๆ ผ่านๆ จนกระทั่งมาหยุดที่รูปนางแบบนางหนึ่ง...เลอองยืดตัวขึ้นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาคมของนางแบบสาวในภาพนั้นช่างดึงดูดและมีชีวิตชีวาจนรู้สึกเหมือนว่าเธอมานั่งอยู่กับเขาในห้องนี้...
เลอองจ้องตอบรูปของเธออยู่นาน...แววตาที่ดูราวกับเย็นชา แต่มองให้ลึกลงไปก็เห็นความมั่นใจและร้อนแรงฉายชัดในแววตาคมสวยคู่นั้น
นางแบบคนนี้ยังดูอ่อนวัย แต่สะสวย เร่าร้อน และสง่างามจนอายุไม่มีความหมาย...
แต่ที่สะดุดใจเลอองที่สุดคือแววตาเย้ายวนมีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามได้โดยเจ้าตัวไม่ต้องพยายาม รูปถ่ายเกือบทั้งหมดเป็นพยานได้ว่าของแบบนี้ฝึกกันไม่ได้ ต้องเป็นโดยธรรมชาติ...
สวย... เย้ายวน... โดยธรรมชาติ... เลอองนึกทวนในใจ พลางพลิกแฟ้มเพื่อดูชื่อเธออีกครั้ง ก่อนจะเอนตัวพิงโซฟาตัวนุ่มอย่างผ่อนคลายกว่าเมื่อครู่ ในมือยังถือรูปหญิงงามคนนั้นเอาไว้ รอยยิ้มแบบหนุ่มเจ้าเสน่ห์ถูกจุดที่มุมปาก แววตาพราวระยับ รู้สึกอยากพบกับตัวจริงของเธอจนรอให้ถึงวันแคสติ้งแทบไม่ไหว
หวังว่าตัวจริงของเธอคงไม่ทำให้เขาผิดหวังนะ...
?เมลิสา พอร์ตแมน?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หน้าที่ของผู้ช่วยนางแบบชื่อดังคือการรับคำสั่งและรองรับทุกอารมณ์ ซึ่ง ?ลลิล? ก็ทำได้ดีและไม่มีข้อบกพร่องทั้งๆ ที่ถูกกดเงินเดือนและวาจาข่มน้ำใจเสมอ แต่แล้วสิ่งที่เปลี่ยนใจให้หล่อนก้าวออกจากวงจรชีวิตของพวกที่นับถือกันที่รูปทรัพย์ นั่นก็คือจูบร้อนจูบเดียวของ ?เลออง? นักธุรกิจหนุ่มที่มาพัวพันกับนางแบบสาวนายจ้างเก่าของหล่อน แต่ไม่ว่าลลิลจะหนีไปไหนให้ไกลเท่าไหร่นายเลอองคนนี้ก็จะคอยตามตอแยไม่เลิกรา แม้กระทั่งงานล่าสุดที่เขาฝากฝังเพื่อนซีอีโอให้รับหล่อนเข้าทำงาน ทันทีที่หญิงสาวรู้หล่อนเลิกหนีและตามไปโวยวายให้เขาเลิกยุ่งกับหล่อนสักที ทว่าลลิลกลับพลาดท่าหนุ่มฝรั่งเศสคนนี้เสียแล้วเพราะเขาจ้างหล่อนไว้เป็นเมียเพื่อบำเรอรัก
?ฉันรุนแรงเกินไปไหม? เขากระซิบถามอ่อนโยน กอดเธอไว้อยู่หลายนาทีโดยที่ยังไม่ยอมถอดถอนกาย ?ฉันทำหน้าที่ของฉันแล้วใช่ไหมคะ? ?เธอว่ายังไงนะ? ?นี่ใช่ไหม หน้าที่ของฉันเพื่อแลกกับเงินนั่น?
