เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นบินวนอยู่เหนือผืนทรายแห่งนั้นไม่นานก็โยนถุงๆ หนึ่งลงมาก่อนจะบินหายไปกับท้องฟ้าในเวลาต่อมา...
?เห็นไม๊...ข้าว่าแล้วว่ามันผิดปกติไป...ไปดูกันว่ามันทิ้งอะไรลงมา?
แล้วร่างบางในเครื่องแต่งตัวแบบเด็กผู้ชายที่เห็นกันทั่วไปก็วิ่งออกจากที่ซ่อนซึ่งเป็นไม้ต้นเตี้ยๆ ที่ขึ้นเป็นหย่อมๆ ...หนาบ้าง...บางบ้างในบางที่ของทะเลทราย ตรงไปยังสิ่งที่เฮลิคอปเตอร์ทิ้งลงมาเมื่อครู่...
?เฮ้ย...คน...!?...?
เสียงอุทานเมื่อมือบอบบางยื่นไปแตะถุงผ้าสีมอมแมมที่ผูกปลายมาอย่างแน่นหนา แล้วดึงมีดพกประจำตัวคมกริบออกมาตัดเชือกนั้นออกอย่างรวดเร็ว...
ร่างอีกร่างที่วิ่งตามมาช้ากว่าตรงเข้ามาช่วยกันดึงร่างคนๆ นั้นออกมาจากถุงอย่างทุลักทุเล เพราะคนๆ นั้นดูจะสูงใหญ่พอสมควร...แต่โดนเล่นงานมาจนเกือบตายแล้วละมัง...หรือว่าตายแล้วจึงเอา ?ศพ? มาทิ้งกลางทะเลทรายแบบนี้.
?เอาไงดี...ตายหรือยัง...?
เสียงเหมือนเด็กผู้ชายนั้นถาม...และมองไปยังพรรคพวกที่ก้มลงแนบใบหูกับหัวใจ ร่างที่ถูกทิ้งลงมาอยู่นานกว่าจะเงยหน้าขึ้นตอบว่า...
?ยัง...แต่หัวใจเต้นอ่อนมาก...?
?งั้นก็ช่วยกันลากไปที่ถ้ำของเรา...?
เสียงนั้นสั่งก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันลากร่างที่เกือบจะหมดลมหายใจนั้นไปตามผืนทราย...ไปยังถ้ำที่อยู่ของพวกเขา...กลางทะเลทราย...
---------------------------------------------
แม่เฒ่ามาเซลล่า...เข้ามายืนดูการปฐมพยาบาลของหมอผีประจำเผ่าอยู่นานจนกระทั่งหมอผีนามว่า อาฬิก พยักหน้าบอกกับทุกคนว่า... ?เรียบร้อย? นางและทุกคนที่เข้ามาช่วยจึงพากันถอนใจ...
?แล้วไงล่ะ...จะทำอะไรต่อ...?
อาฬิกถามต่อ แม่เฒ่าซึ่งเป็นยิปซีสูงวัย...และมีความสามารถมองเห็นอนาคตได้แม่นยำพอควร บอกกับทุกคนว่า...
?ก็...รอจนกว่าเขาจะฟื้นขึ้นมามีชีวิตอยู่ต่อไปนั่นแหละ...?
?งั้นหนูขออยู่ดูแลเขานะแม่...?
คำถามนี้เป็นของลูกสาวจอมแก่นทีมีนามว่า วอด้า ของแม่เฒ่านั่นเอง...นางมองคนเจ็บแล้วก็มองลูกสาวอยู่ชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้า แล้วเดินออกไปจากห้องนั้น...ปล่อยให้ วอด้าและเพื่อนของหล่อนช่วยกันดูแลคนเจ็บต่อไป
นางเดินออกมาข้างนอกและพบหมอผีอาฬิกดักรออยู่แล้วและบอกนางว่า
?เขาถูกทำร้ายมาหนักมาก...แทบจะไม่รอดนะนั่น...?
มาเซลล่าไม่ได้ตอบ...ได้แต่ฟังนิ่งๆ ...
?คงต้องใช้เวลาอีกนานเชียวละ...กว่าจะลุกขึ้นมาให้ถามได้ว่าเป็นใคร...มาจากไหนน่ะ...?
แล้วหมอผีของชนเผ่าเบอร์เบอร์กลางทะเลทรายก็เดินจากไป...ปล่อยให้แม่เฒ่ามาเซลล่าถอนใจยืดยาวอีกครั้ง...
---------------------------------------
?สวัสดี...เป็นยังไงบ้าง...ฟื้นแล้วใช่ไหม...ฉันชื่อวอด้านะ...แล้วคุณล่ะชื่ออะไร...?
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นในสามวันถัดมา แล้วได้ยินคำทักทายนั้นก่อนจะหลับตาลงไปใหม่โดยไม่ได้ตอบคำถามอันนั้น...
?ฉันชื่อวอด้า...คุณชื่ออะไร...เอ้าดื่มน้ำซะ...แล้วก็นมแพะ...เราต้มสุกเรียบร้อย...ไม่มีอะไรต้องกลัว...? หล่อนถามใหม่อีกครั้งสามวันถัดมา...
ว่าแล้วสาวน้อยที่ตัดผมสั้นเหมือนเด็กผู้ชายคนนั้นก็ยกแก้วน้ำ...และชามนมจ่อเข้ามาที่ปากให้เขาดื่ม และทำแบบนั้นติดๆ กันจนครบเจ็ดวัน...ก็ได้ยินเสียงหล่อนบอกอีกว่า...
?ฉันชื่อวอด้า...คุณชื่ออะไร...ได้ยินฉันหรือเปล่า...เห็นฉันไหม.!??
เขาได้ยินเสียงและเห็นดวงหน้าภายใต้ผมซอยสั้นปัดเป๋เหมือนเด็กผู้ชายนั้น แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่อยากจะเอ่ยเอื้อนคำใดออกไปอยู่ดี...
?พ่อเฒ่า...เมื่อไหร่เขาจะพูดได้...หรือเขาเป็นใบ้...?
วอด้าถามทันทีที่หมออาฬิกเข้ามาตรวจจนทั่วตัวชายหนุ่มในเดือนต่อมา และพบว่ากระดูกที่หักทั้งตัวของเขาเริ่มประสานต่อกันเข้าที่เข้าทางแล้ว...
?ให้เวลาเขาหน่อย...ถ้าเขาอยากพูดก็คงจะพูดสักวัน...?
หมออาฬิกบอกสาวน้อย ที่ไม่ชอบแต่งตัวด้วยชุดดำเหมือนสาวๆ คนอื่น
แต่ชอบแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ต และกางเกงยีนส์เหมือนเด็กผู้ชายมากกว่าจนคนทั้งเผ่าต้องยอมรับหล่อนในสภาพนั้น แม้จะไม่มีใครเห็นด้วยสักนิด...และปล่อยให้วอด้าดูแลคนป่วยต่อไป...
-----------------------------------
?นี่คุณ...พูดซะทีสิ...ร่างกายคุณก็ดูแข็งแรงขึ้นแล้วนะ...หรือจะไม่ยอมพูด หรือว่าเป็นใบ้...หรือว่า...?
วลีสุดท้ายดังขึ้นพร้อมกับมือบางๆ ของเด็กสาวคนนั้นก็ยื่นมาถึงปากของเขาให้เผยอออกจนเห็นลิ้นที่ยังอยู่ ไม่ขาดไปไหน...
?ลิ้นยังมี ก็แปลว่าพูดได้สิ...ฉันชื่อวอด้า...คุณชื่ออะไร...?
?อาซิส...อับดุลอาซิส...?
ในที่สุดเขาก็บอกชื่อเขาออกมา...ทำให้เด็กสาวตกตะลึงไปชั่วขณะ แล้วก็ยิ้มอย่างดีใจในเวลาต่อมา...
?สวัสดีอับดุลอาซีส...คุณเป็นใคร...มาจากไหน...ทำไมเจ้าแมลงปอยักษ์นั่นถึงเอาคุณมาทิ้ง...บอกเราได้ไหม...?
?แมลงปอยักษ์รึ...เธอหมายถึงเฮลิคอปเตอร์รึ...!??
?ใช่แล้ว...มันเอาคุณมาทิ้งไว้กลางทะเลทรายแห่งนี้...?
แม่สาวน้อยบอกกับเขาพร้อมกับเลื่อนจานอาหารมาให้ตรงหน้า...ชายหนุ่มมองมันแล้วถามว่า...
?อะไรนั่น...?
?งูไง...เนื้องู...เราเพิ่งจับได้เลยปิ้งมาให้กิน...กินซะนะจะได้แข็งแรง แล้วนี่นม...?
หล่อนวางทั้งจานงู และนมแพะลงตรงหน้าเขาก่อนจะเดินจากไป
------------------------------
?ทำไมคุณถึงถูกทำร้ายล่ะ อับดุลอาซีส...?
หล่อนถามเขาเมื่อชายหนุ่มเริ่มลุกขึ้นเดินได้ในเวลาต่อมา โดยใช้ไม้ยันออกมานอกถ้ำที่อยู่ของคนเผ่านี้...
ความจริงแล้ว ชาวเบอร์เบอร์อยู่กลางทะเลทราย และมีเต๊นท์จะพังมิพังแหล่เป็นที่อยู่อาศัย...แต่เขาทั้งหมดเพิ่งค้นเจอถ้ำเมื่อไม่นานมานี้เองจึงย้ายที่อยู่มาอยู่ในถ้ำที่ปลอดภัยกว่า ก่อนที่ชายหนุ่มจะถูกเอาตัวมาทิ้งได้ไม่นาน...
?ฉันไม่รู้จะเริ่มอธิบายตรงไหนนะ...เรื่องมันยาว...?
เขาตอบ แล้วหลุบเปลือกตาลงมองหล่อน...ขณะที่วอด้าก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมคายของเขาเช่นกัน ต่างคนจึงต่างมองกันอย่างพิจารณาค้นคว้าอยู่นานก่อนที่วอด้าจะขยับ
?หมออาฬิกบอกว่าร่างกายของคุณแข็งแรงมาก...ถ้าเป็นคนอื่นคงตายไปนานแล้ว สมุนไพรที่เขาให้จะช่วยคุณให้ฟื้นตัวได้อย่างเร็วภายในครึ่งปี...และอย่างช้าหนึ่งปี...ก่อนคุณจะไป...ฉันอยากรู้ว่าทำไมคุณต้องไป...ทำไมไม่อยู่กับเราที่นี่ต่อไป...ที่นี่ปลอดภัยสำหรับคุณนะ...ถ้าคุณกลับไป...มีหวังถูกเขาเล่นงานปางตายอีกแน่นอน...และคราวนี้บางทีเราอาจจะช่วยคุณไม่ทันนะ...?
หล่อนพูดพร้อมกับเงยหน้ามองเขาอย่างห่วยใย...ทำเอาชายหนุ่มต้องทอดตาลงมองใบหน้าอันน่ารักของสาวรุ่นอย่างหล่อนอย่างแปลกใจเหมือนกันที่หล่อนไม่แต่งตัวด้วยชุดดำคลุมหน้าอย่างคนอื่น
?พ่อแม่เธอล่ะ วอด้า เป็นใคร...เขาไม่รู้หรือว่าเธอเป็นสาวแล้ว...สวยด้วย เธอจะแต่งตัวแบบนี้ต่อไปรึ...ทำไมไม่แต่งตัวเหมือนผู้หญิงสาวคนอื่น...แต่งแบบนั้นแล้วจะปลอดภัยนะ...? เขาถามหล่อนอย่างสงสัย...
?ให้เขาเห็นฉันเป็นผู้หญิงรึ...ไม่เอา...ฉันไม่ชอบแต่งตัวแบบนั้น...ชอบเป็นของฉันแบบนี้ล่ะ...ว่าแต่คุณเถอะยังไม่ได้ตอบฉันเลยว่าจะกลับไปให้เขาฆ่าเอาอีกหรือ...?
คำถามของหล่อนทำเอาเขาต้องถอนใจยาวก่อนตอบว่า...
?ฉันจะไม่กลับไปให้เขาฆ่าง่ายๆ แล้ววอด้า...คราวนี้จะระวังตัวให้ดีเชียว...?
?คุณจะระวังตัวยังไง...?
หล่อนถาม และมองหน้าหล่อๆ ของเขาอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเอาตัวรอดได้ ถ้ากลับไปอีก...
?ฉันจะพยายามไง...? เขาตอบ...
?หมอบอกว่าคุณจะไปทันทีที่แข็งแรงพอ...แบบนี้ก็อีกไม่นานซินะ?
คำถามของสาวน้อยทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไม่สบายใจนัก แต่ไม่อาจตอบอะไรหล่อนได้ในเวลานั้น...
---------------------------------------------
สองเดือนต่อมา...วอด้าก็วิ่งจี๋เข้ามาหาแม่เฒ่ามาเซลล่าในยามสาย...
?ป้ามาเซลล่า...อาซีสไปไหน...หนูไม่เห็นเขาในห้องเลย...?
?เขาไปแล้ว...?
แม่เฒ่าตอบแล้วหันไปทำงานของแกต่อ...โดยไม่สนใจท่าทีของเด็กสาวเลยแม้แต่น้อย จึงไม่เห็นว่าวอด้าวิ่งกลับไปยังห้องของหล่อนอย่างรวดเร็ว...แล้วคว้าเป้บรรจุเสื้อผ้าที่เตรียมไว้นานแล้ว วิ่งออกไปจากที่พักที่เป็นโครงไม้เก่าๆ เอามากั้นไว้เป็นห้องง่ายๆ ในถ้ำนั้น...
?นั่นจะไปไหน...?
หล่อนพบกับหมออาฬิกตรงหน้าถ้ำ ก่อนจะวิ่งตรงไปโดยไม่ยอมทักทาย และพบกับราฟัด...เพื่อนหนุ่มที่ไปช่วยลากตัวอาซีสมาด้วยกัน...และไม่ยอมทักทายเขาเช่นกัน...
?นั่นวอด้าจะไปไหนครับ...? ราฟัดหันไปถามอาฬิก
?คงจะตามอาซีสไป...? อาฬิกตอบ
ส่วนมาเซลล่าวิ่งตามมา แต่ไม่ทัน...ราฟัดทำท่าตกใจที่เด็กสาวจะตามอาซีสไปเช่นนั้น...
?แต่ป้าครับ...ปล่อยเธอไปแบบนั้นไม่ได้นะครับ...?
?มันเป็นโชคชะตาของเธอ...?
มาเชลล่าบอกราฟัด ขณะที่ดวงตาทอดมองตามวอด้าไป...
?เขาเป็นคนแปลกหน้านะป้า...เราจะเชื่อเขาได้ยังไง...?
?วอด้าจะช่วยผู้ชายคนนั้นได้ และเขาก็จะดูแลเธอได้...เขามาที่นี่เพราะโชคชะตาส่งให้มา...และวอด้าต้องไปกับเขาเพราะโชคชะตาส่งเธอไป...ไม่มีใครขวางเขาและเธอได้หรอก...แล้วสักวันเขาจะกลับมาด้วยกัน...?
มาเซลล่าพูดเป็นฉากๆ ราวกับตาเห็น...แล้วทอดตามองออกไปนอกถ้ำ เหมือนจะเห็นคนทั้งสองไปด้วยกันอย่างนั้น...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วอด้าได้ช่วยอับดุลอาซีสให้รอดจากความตาย แล้วจึงมารู้ทีหลังว่าเขาคือราชองครักษ์ของกษัตริย์แห่งเออซ่าไอเรม... นครสายรุ้งที่กำลังมีการรบกันอยู่ ทั้งคู่ได้พบกับจีบริล...ทูตสวรรค์ที่รู้อดีตและอนาคตกลางทะเลทราย... ซึ่งห้ามไม่ให้อับดุลอาซีสกอบกู้ราชบัลลังก์ ไม่ว่าด้วยวิธีใด ความรักของวอด้าและอับดุลอาซีสเมื่อไปรู้ใจของกันและกัน กลางทะเลทรายจะไปได้รอดหรือไม่... จีบริลมีที่มาที่ไปเช่นไร...ทำไมชาวทะเลทรายจึงเรียกเขาว่าทูตสวรรค์ แล้วเทพธิดาที่จุติลงมาเป็นคู่ของเขา...อยู่ที่ไหน...
?ฉันจะเป็นของเธอ...เธอจะเป็นของฉันวอด้า... เราจะเป็นของกันและกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะไม่มีวันแยกจากกัน...จะเป็นจะตายร่วมกัน...ฉันให้สัญญา...? อับดุลอาซีสบอกหล่อน แล้วยกมือบางของหญิงสาวขึ้นแตะอกกว้างอันเป็นที่ตั้งของหัวใจ ก่อนจะลากให้มันสัมผัสไปกับเนื้อตัวอันแข็งแรงแข็งแกร่งไปทุกตารางนิ้วของเขา
