?เกิดเหตุสะเทือนขวัญชาวเมืองอีกครั้ง เมื่อเจ้าหน้าที่ตำรวจได้รับแจ้งจากชาวบ้านว่าได้พบศพหญิงสาวถูกฆาตกรรมหมกอยู่ข้างพงหญ้าบริเวณ XXX หลังจากทำการตรวจสอบพบว่าผู้ตายเป็นนักเรียนมัธยมปลาย สภาพศพมีลักษณะคล้ายกับคดีก่อนหน้านี้ ผู้ตายถูกมีดแทงหน้าท้องจนเหวอะ ใบหน้าถูกมีดกรีดจนจำใบหน้าเดิมไม่ได้ ขณะนี้เจ้าหน้าที่ได้ส่งศพไปชันสูตรอีกครั้ง เพื่อดูว่าเป็นเหยื่อจากฆาตกรคนเดียวกันหรือไม่...?
เสียงรายงานข่าวทำเอาทั้งฉันและยัยไมโลนั่งตาค้างอยู่หน้าทีวี ยัยไมโลที่กำลังตักไอติมเข้าปากถึงกับถือช้อนค้างเติ่งกลางอากาศ อ้าปากค้างพร้อมด้วยสีหน้าที่ซีดลง ถึงฉันจะตกใจกับข่าวแต่ก็ยังดูจะคุมสติได้ดีกว่ายัยนั่นเล็กน้อย
?รายที่สอง! นี่พวกตำรวจทำอะไรกันอยู่เนี่ย!? ไมโลโวยวายลั่น แทบจะยกทีวีทุ่มลงด้วยความโมโห
?ใจเย็นน่า...พวกตำรวจก็คงกำลังตามจับคนร้ายกันอยู่นั่นแหละ =__=?
?แต่นี่มันก่อคดีมาร่วมสามเดือนแล้วนะ นึกว่าตามจับไอ้โรคจิตนั่นได้แล้วซะอีก ให้ตายเถอะ! ทำไมถึงได้ทำงานชุ่ยกันขนาดนี้เนี่ย!?
ยัยไมโลเดือดสุดๆ แทบจะขว้างรีโมทใส่ทีวีเพื่อที่จะได้ไม่ต้องได้ยินข่าวฆาตกรรมต่อเนื่องนี้อีก ฉันที่รู้ทันก่อนจึงรีบเดินไปปิดทีวีแล้วเดินมานั่งลงบนเตียงเหมือนเดิม
เอ่อ...อย่าเพิ่งแบนยัยนั่นที่เพิ่งจะต่อว่าผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เลยนะ ยัยนั่นก็มีนิสัยอารมณ์ร้อนแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะ แล้วก็เป็นเรื่องธรรมดา...เพราะคดีฆาตกรรมต่อเนื่องที่เกิดขึ้นมันคือแถวบ้านพวกเรานี่เอง!
ระหว่างรอยัยนั่นโวยวายฉันขอแนะนำตัวเองก่อนก็แล้วกัน =__=?
ฉันชื่อ ?ฟราน? เกิดและโตที่นี่ แต่ตอนอยู่ ม.2 ฉันมีเหตุจำเป็นต้องย้ายไปอยู่กับคุณยายที่ต่างจังหวัด ทำให้ต้องจากบ้านเกิดไปอยู่ที่นู่นเกือบห้าปี และตอนนี้ฉันก็สอบติดมหาวิทยาลัยใกล้บ้านเกิด กอปรกับที่คุณยายเสียชีวิตด้วยโรคประจำตัวพอดี และนั่น...ทำให้ฉันตัดสินใจกลับมาอยู่บ้านอีกครั้ง
เมืองที่เคยสงบสุข เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม บัดนี้กลายเป็นเหมือนเมืองผีสิงที่ยอดนักท่องเที่ยวตกฮวบฮาบ พ่อแม่ไม่พาลูกเล็กเด็กแดงออกมาเดินเล่นอีกต่อไป แม้แต่เด็กนักเรียนวัยรุ่นโตขึ้นมาหน่อยยังต้องรีบกลับบ้านกันทันทีหลังเลิกเรียน รวมถึงตำรวจก็จำนวนเยอะขึ้นอย่างน่าตกใจ
ทุกอย่าง...เป็นเพราะไอ้ฆาตกรโรคจิตนั่นคนเดียว =?=
?โอ๊ย! ทนไม่ไหวแล้ว ฉันอยากจะจับเจ้าโรคจิตนั่นมาเฉือนจ้าวโลกออกแล้วสับๆๆ โยนให้หมากิน! =[]=^?
?จะ...ใจเย็นไมโล =__=?
ฉันกับไมโลรู้จักกันตั้งแต่เด็ก เรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลจนถึงมัธยมต้น หลังจากฉันย้ายกลับมาบ้านได้วันเดียว ยัยไมโลก็โทรเรียกฉันมาเล่นที่บ้านนี่แหละ เพราะไม่ได้เจอกันนานเลยมีเรื่องเม้าท์เยอะแยะไปหมด (แน่นอนว่าส่วนใหญ่จะเป็นยัยไมโลที่เม้าท์อยู่ฝ่ายเดียว =__=?) แต่ดูเหมือนบรรยากาศสนุกสนานจะพังครืนลงเพราะข่าวฆาตกรรมซะแล้ว
?ฉันว่านะ เจ้าโรคจิตนั่นต้องมีปมด้อยอะไรสักอย่าง บางทีอาจจะเคยโดนผู้หญิงหักอกมาเลยก่อคดีฆ่าแต่ผู้หญิงสวยๆ แถมยังเอามีดฟันหน้าซะยับ ไม่ก็ต้องเป็นโรคอะไรสักอย่าง? ไมโลเริ่มเข้าโหมดนักสืบ
ฉันนั่งฟังยัยนั่นอธิบายสมมติฐานไปก็อดขำไปไม่ได้
?น่าจะไปได้ดีที่คณะสืบสวนสอบสวนนะ สอบเข้าครูทำไมเนี่ย? ฉันแซว
?ก็เพราะฉันอยากจะเป็นครูสาวที่สวยที่สุดในประเทศน่ะสิ >///<?
=__=^
?ช่างเถอะ...คิดซะว่าฉันไม่ได้ถามก็แล้วกัน?
ฉันบอกแล้วกำลังจะทิ้งตัวลงนอนกับเตียง พอดีกับที่ว่าที่ครูสาวสวยในอนาคตทำท่าเหมือนคิดอะไรออก ดีดนิ้วดังเป๊าะแล้วพูดประโยคที่ทำเอาฉันถึงกับชะงัก ต้องดีดตัวผึงขึ้นมานั่งหลังตรงใหม่ นั่นก็คือ...
?งั้นฟรานก็ช่วยจับตัวฆาตกรเองเลยสิ!?
=?=
?หา??
เหมือนจะหูฝาด เมื่อกี้ยัยไมโลว่าอะไรนะ
ไม่พูดเปล่า คราวนี้ยัยไมโลขยับตัวเข้ามาใกล้ จ้องหน้าฉันเขม็ง ก่อนจะส่งรอยยิ้มที่ทำเอาฉันเสียวสันหลังวูบจนต้องรีบเบือนหน้าหนีมาให้
?ฉันว่าเข้าท่านะ เมื่อก่อนฟรานเป็นถึงลูกพี่หญิงของเด็กแถวนี้ ขนาดนักเลงประจำถิ่นยังต้องหลีกอะ ฉันว่านะฟราน...? ไมโลบอกพลางจับไหล่ฉันด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง ?ถึงเวลาทวงตำแหน่งลูกพี่หญิงคืนแล้ว!?
=__=^
?นั่นน่ะมันฉายาที่พวกเธอตั้งให้กันเอง ไม่เกี่ยวกับฉัน? ฉันรีบบอกพลางส่ายหัว
?ก็เพราะในตอนนั้นน่ะ...ฟรานเก่งเรื่องชกต่อยที่สุดไงล่ะ!?
=[]=!!
?ฉันยังจำได้แม่นเลย ตอนพวกเด็กผู้หญิงโดนกลุ่มผู้ชายแกล้ง พอมีคนไปฟ้อง ฟรานก็รีบมาช่วยทันที ถึงจะโดนรุมหนึ่งต่อหก แต่ฟรานก็จัดการพวกนั้นได้หมดโดยแทบจะไม่มีแผลเลยด้วยซ้ำ นี่รู้รึเปล่า...? ยัยไมโลพูดพลางเหล่ตามองฉันด้วยความหมายแปลกๆ ?ถ้าเธอเป็นผู้ชาย...ฉันเอาทำแฟนไปนานแล้ว!?
อืม...และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งในอดีตของฉัน เพราะพ่อเป็นครูสอนศิลปะป้องกันตัวอยู่หลายสถาบัน ดังนั้นฉันจึงถูกฝึกมาจนถึกกว่าผู้หญิงทั่วไป อันที่จริงก็แค่เอาไว้ป้องกันตัวน่ะแหละ แต่เพราะนิสัยที่ปฏิเสธใครไม่ค่อยจะเป็น ทำให้ต้องตามเคลียร์ปัญหาของคนนู้นคนนี้ไปเรื่อย กระทั่งได้ฉายาลูกพี่หญิงมานั่นแหละ =__=?
?ขอผ่านแล้วกัน เรื่องนั้นกับเรื่องนี้ไม่เหมือนกัน ฉันไม่เจ๋งพอจะไปตามจับเจ้าฆาตกรโรคจิตที่ก่อคดีมาโชกโชนหรอกนะ? ฉันพูดพร้อมกับโบกมือไปมา
?แต่ฟราน...ก็มีเรื่องมาจนโชกโชนเหมือนกันนะ!?
=?= ยิ่งพูดรู้สึกว่าภาพลักษณ์ฉันจะดูแย่ลงทุกที
พออ้าปากจะปฏิเสธอีกรอบ เสียงโทรศัพท์มือถือของไมโลที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น ไมโลเดินไปหยิบก่อนจะกดรับสายด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่เปลี่ยนไป
?บอสเหรอ...อื้ม คุยได้...ว่างอยู่?
ฉันทำตาปริบๆ เมื่อจู่ๆ ยัยนั่นเปลี่ยนโหมดเป็นกระตุ้งกระติ้งขึ้นมาทันที ฉันส่ายหัวกับบทสนทนาชวนเลี่ยนแล้วลุกเดินออกมาที่ระเบียงห้อง
ห้องของยัยไมโลติดกับซอยเล็กที่ด้านในมีบ้านอยู่อีกไม่กี่หลัง ทำให้ซอยนี้ไม่ค่อยจะมีคนเดินผ่านสักเท่าไหร่ ฉันยืนเอามือเท้าระเบียงแล้วมองสังเกตบรรยากาศรอบๆ อย่างคิดถึง
จากบ้านเกิดไปหลายปี ถึงจะกลับมาเยี่ยมบ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่เคยรู้สึกสบายใจขนาดนี้มาก่อนเลย ไปอยู่กับคุณยายถึงจะมีความสุขดีเหมือนกัน แต่ก็อย่างว่าแหละ...มันไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านตัวเองหรอก
?บอกว่าให้คุกเข่าขอโทษไง!?
กำลังระลึกอดีตเพลินๆ จู่ๆ เสียงทุ้มกร่างก็ดังขึ้นจากด้านล่าง ฉันชะโงกคอลงไปมองก่อนจะพบกลุ่มผู้ชายประมาณห้าคนยืนอยู่ โดยที่สี่คนกำลังรุมผู้ชายที่อยู่กลางวงล้อมเพียงคนเดียว
ชายหนุ่มผมดำเปิดหน้าผาก ใบหน้าหล่อคมใช้ได้เลยทีเดียว ยืนมองพวกหมาหมู่ทั้งสี่อยู่กลางวงล้อมด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่ได้แสดงอาการหวาดกลัวใดๆ ทั้งสิ้น หนึ่งในสี่นั้นเอามือผลักไหล่เขาอย่างหาเรื่อง แต่เขาก็ยังคงนิ่ง...
?เฮ้ย! บอกแล้วทำไมไม่ทำตามวะ!?
พลั่ก!
มันตะคอกใส่พลางผลักไหล่อีกรอบ แต่หมอนั่นก็ยัง...นิ่ง
เฮ้ยๆ นี่พวกเอ็งหาเรื่องกระทั่งรูปปั้นเหรอฟะ แล้วไอ้หมอนั่นเป็นอะไร...ทำไมยืนนิ่งให้พวกนั้นพูดกวนประสาทใส่อยู่ได้ =__=?
?รุมแม่งเลยดีกว่ามั้งเนี่ย!?
คนที่ตัวสูงที่สุดในสี่คนนั้นโพล่งขึ้น ก่อนที่อีกสามคนที่เหลือจะรับคำและพุ่งเข้าใส่ชายที่ยืนอยู่กลางวงล้อมทันที
ฉันอ้าปากค้าง เตรียมจะกระโดดลงไปช่วยคนเบื้องล่างด้วยความตกใจ ถึงฉันจะเห็นคนชกต่อยกันมาจนชิน และไม่คิดจะเข้าไปวุ่นวาย แต่ไอ้ที่รุมเป็นหมาหมู่แบบนี้ฉันรับไม่ได้!
แต่ทว่า...ขาอีกข้างยังไม่ทันจะก้าวพ้นระเบียง ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำให้ฉันต้องหยุดทั้งความคิดและการกระทำทั้งหมดเสียก่อน เมื่อชายคนนั้นหลบทุกหมัดและลูกเตะของพวกนั้นได้อย่างหน้าตาเฉย ใบหน้านิ่งหากแต่การขยับท่าทางพลิ้วสุด!
?หลบเก่งนักนะมึง!?
หมัดหนักพุ่งเข้าใส่ใบหน้าคมของหมอนั่นอย่างตรงเป้า ชั่ววินาทีหนึ่งฉันคิดว่าหมอนั่นต้องพลาดท่าแน่ แต่เขากลับหลบหมัดนั่นด้วยท่าทางสบายๆ พร้อมสวนด้วยหมัดคืนกลับไปจนอีกฝ่ายกระเด็นไปชนถังขยะดังโครม!
อีกสองคนที่เหลือเหมือนจะเลือดขึ้นหน้าเมื่อเห็นเพื่อนเสียท่า รีบพุ่งเข้าใส่อย่างไม่กลัวตาย นายหน้าหล่อขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะใช้ขาถีบเจ้าพวกนั้นจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง จนกระทั่งคนสุดท้ายหยิบมีดพกออกมาจากในกระเป๋า หมายจะใช้สู้กับนายหน้าหล่อนั่น แต่ยังไม่ทันจะได้ใช้...เขาก็พุ่งเข้ามาเอามือฟันที่ข้อมือหมอนั่นจนมีดร่วงหลุดจากมือ ก่อนจะชกเข้าให้ที่ท้องดังพลั่ก!
ร่างสูงที่เป็นฝ่ายถูกกระทำเบิกตากว้าง ยืนค้างเติ่งไปหลายวิฯ ก่อนจะหงายหลังล้มโครม! เพื่อนทั้งสามคนที่เพิ่งจะโดนทั้งหมัดทั้งถีบวิ่งกะโผลกกะเผลกมาช่วยกันลากเพื่อนไปอย่างทุลักทุเล
แล้วก็เหมือนในละคร...
?ฝากไว้ก่อนเถอะ!?
ประโยคคลาสสิกของพวกตัวร้ายก่อนจะวิ่งจากไป อืม... =__=?
นายหน้าหล่อถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือปัดฝุ่นตามเสื้อผ้าออกอย่างไม่สะทกสะท้าน เฮ้ๆ...เมื่อกี้นายเพิ่งจะมีเรื่องวิวาทมานะเฟ้ย นี่นายเป็นหุ่นยนต์รึไงเนี่ย
แต่ถึงอย่างนั้นก็อดชื่นชมไม่ได้แฮะ หมอนี่เก่งชะมัด...สู้กับคนสี่คนได้โดยไม่มีแผลเลยสักแผล
กำลังคิดชมเพลินๆ จู่ๆ หมอนั่นก็เงยหน้าขึ้นมามองซะอย่างนั้น สบตากันโดยไม่ทันตั้งตัว ทำเอาฉันถึงกับอึ้ง กระแอมเบาๆ เพราะทำอะไรไม่ถูก
เอ่อ...ไม่ได้ตั้งใจมองนะ มันเห็นเอง
หมอนั่นยังคงมองมาที่ฉันไม่วางตา และที่สำคัญ...ดูเหมือนเขาจะตะลึงกับอะไรสักอย่าง ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจว่าตัวเองมีอะไรผิดปกติรึเปล่า ไม่ได้โป๊เพราะก็ใส่กางเกง เสื้อก็ไม่ได้ขาด แล้วหมอนั่นมองอะไรหว่า?
?ป้า...เห็นคนอื่นแย่แล้วทำไมไม่ลงมาช่วย?
จู่ๆ หมอนั่นก็พูดขึ้น ทำเอาฉันถึงกับอึ้ง
หา? =[]=?
นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องฉันเขม็ง ถึงฉันจะไม่ได้เป็นคนหวั่นไหวกับอะไรง่ายๆ แต่โดนคนหน้าตาดีจ้องหนักขนาดนี้มันก็เสียศูนย์เหมือนกันนะเฟ้ย!
เอ๊ะ...นั่นไม่ใช่ประเด็น หมอนั่นบอกว่าฉันไม่ไปช่วยเรอะ แถมยังเรียกว่าป้าอีก =__=?
?ฉันอยู่ชั้นสองนะ? ฉันตะโกนบอก เป็นข้อแก้ตัวที่ดูสมเหตุสมผล (ถึงแม้ตอนแรกจะเตรียมกระโดดลงไปแล้วก็เถอะ! แหม...สำหรับฉัน ชั้นสามก็กระโดดไหว >_<)
หมอนั่นยิ้มเยาะพลางโคลงหัว
?ฉันเชื่อว่าสูงแค่นี้ทำอะไรผู้หญิงแบบเธอไม่ได้หรอก?
=[]=!
?นี่นาย! ผู้หญิงแบบฉันมันเป็นยังไง!?
?อย่างน้อยก็ใจดำ เห็นคนถูกทำร้ายแล้วไม่ยอมช่วยนั่นแหละ? เขาบอกหน้าตาเฉย ทำเอาฉันเริ่มเดือด
?นายนั่นแหละ! ทำร้ายคนอ่อนแอกว่าได้ยังไงกัน ท่าทางพวกนั้นชกต่อยไม่เก่ง นายก็ยังทำเขาซะสลบเหมือด นายมันคนใจร้าย ไม่มีมนุษยธรรม!?
นายนั่นจ้องฉันเขม็ง รอยยิ้มนิดๆ ผุดขึ้นที่มุมปากของเขา ทำเอาฉันเริ่มเดือดหนักกว่าเดิม
หน็อย! ไอ้หมอนี่กวนประสาทชะมัดเลย ดีนะที่ฉันไม่กระโดดลงไปช่วยตั้งแต่ตอนแรก นิสัยแบบนี้น่าปล่อยให้โดนรุมจนหาทางกลับบ้านไม่ถูก!
?ฟราน โวยวายอะไรอะ?
เสียงไมโลดังขึ้นด้านหลัง ก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่หน้าออกมาทั้งที่มือยังถือโทรศัพท์อยู่ ฉันหันกลับไปมองอย่างหงุดหงิด ก่อนจะชี้ลงไปข้างล่างที่นายหน้าหล่อนั่นยืนอยู่
?ไมโล หมอนั่นน่ะสิ เขา...?
?หือ...ใคร?
ไมโลชะโงกหน้ามองลงไปด้านล่าง แต่ทว่า...หมอนั่นกลับหายไปแล้วซะอย่างนั้น ฉันอ้าปากค้างชะโงกหน้าจนเกือบหน้าทิ่มลงไปข้างล่าง ดีที่ไมโลคว้าขอบกางเกงไว้ทัน ไม่งั้นฉันอาจจะลอยลงไปโดยไม่ทันตั้งตัว
?หายไปแล้ว...?
?คงเป็นวัยรุ่นแถวนี้มั้ง...แถวนี้เด็กเยอะ?
?ไม่รุ่นนะ โตแล้ว...? หล่อด้วย...ประโยคหลังไม่ได้พูดนะ >__<
?จะใครก็ช่างเถอะ...มานี่ดีกว่าฟราน ฉันจะเม้าท์เรื่องเพื่อนๆ ให้ฟัง?
ยัยไมโลผิวปากเดินกลับไปในห้อง ส่วนฉันก็เดินตามทั้งที่ยังเหลือบไปมองเผื่อจะเจอหมอนั่นอีกครั้ง
ตั้งแต่เกิดมาก็คุยกับคนแปลกหน้ามาไม่น้อย แต่มีวันนี้วันแรกที่ฉันคิดอยากจะหาเรื่องคนแปลกหน้าด้วยเหตุผลส่วนตัวของฉันเอง
ไอ้หมอนั่น...อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย =?=
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อเมืองที่เคยสงบสุขเกิดคดีฆาตกรรมต่อเนื่องขึ้น แถมหนึ่งในคนที่ตกเป็นเหยื่อก็ยังเป็นเพื่อนซี้สุดรัก งานนี้อดีตเจ้าแม่นักบู๊สุดสวยอย่างฉันเลยทนอยู่เฉยไม่ได้ >O< ต้องออกโรงสืบหาคนร้ายด้วยตัวเอง ตั้งแต่สืบคดีนี้ฉันก็เจอกับเรื่องเฉียดตายหลายครั้ง แต่ก็โชคดีรอดมาได้ทุกครั้ง แต่ที่น่าแปลกใจก็คือ ฉันจะพบเพื่อนข้างบ้านสองคนอยู่ในเหตุการณ์ด้วยเสมอ ฉันเลยใช้เบาะแสน่าสงสัยนี้สาวไปถึงเงื่อนปมทั้งหมด จนได้รู้ความจริงที่น่าตกใจว่า...คนที่ฆาตกรปริศนาต้องการตัวจริงๆ แล้วก็คือฉัน! และยิ่งช็อกหนักไปอีกเมื่อเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของคนร้าย O_O! นี่ ?เขา? ทำเรื่องเลวร้ายทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไรกันแน่ แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย โอ๊ย! ฉันงงไปหมดแล้วนะเนี่ย!!
