กลางทะเลทรายมหานครแห่งนั้นมีนามว่าโมดูล่า...ถอยหลังจากปัจจุบันไปหนึ่งร้อยปี...
?นั่นจะไปไหน...อย่าเข้าไปในพระอุทยานนะ...ที่นั่นเป็นที่หวงห้ามนะดูริยา...?
เสียงที่เรียกและคำที่ห้ามดูเหมือนจะไม่เป็นที่ใส่ใจของเด็กหญิงวัยสิบขวบอย่างดูริยาเลยแม้แต่น้อย...
พอเสียงเอ็ดของมารดาเงียบไป...เด็กหญิงก็พาตัวเองวิ่งตื๋อจากตึกที่บรรดาสาวใช้กำลังทำงานกันอยู่วิ่งเข้าไปในพระอุทยานทันที...
ที่นั่นมีดอกไม้สวยงามที่หล่อนชอบ...มีที่กว้างให้วิ่งเล่น...ข้อสำคัญได้แอบดูนางในฮาเร็มที่สวยงามเหล่านั้น...บางนางใจดีเหลือเกิน พอเห็นดูริยาแล้วก็เรียกเข้าไปหา...ให้ขนมนมเนยและผลไม้หวานเจี๊ยบที่เด็กหญิงไม่เคยได้แตะ...ได้ชิม...เธอกินอย่างเอร็ดอร่อย...แถมมีเสื้อผ้าเก่าๆ ให้มาด้วย ซึ่งมันสวยงามเสียจนดูริยาต้องนั่งมองนอนมองมันอยู่นั่นแหละ เพราะยังเด็กเกินกว่าจะสวมใส่มันได้...
แต่วันนี้พอพาตัวเองเข้าไปในเขตอุทยานก็ต้องชะงัก เพราะมีผู้คนมากมายอย่างที่ไม่เคยเห็น ทำให้เด็กหญิงต้องย่อตัวเองลอดผ่านไปตามผืนหญ้าเขียวชะอุ่ม ตรงเข้าไปสู่หมู่คนอันมากมายนั้น
ขณะที่คลานตรงเข้าไปนั้น...ก็มีร่างร่างหนึ่งคลานอยู่ตามสนามหญ้าเช่นกัน มาเจอกันเข้าโดยต่างฝ่ายต่างไม่ตั้งใจสักนิด...ทำเอาเด็กหญิงดูริยาชะงักงัน...จ้องมองร่างผอมสูงของอีกฝ่ายอย่างถอนใจ...
เขาเป็นเด็กชาย...แต่ไม่เหมือนหล่อนที่แต่งกายด้วยผ้าเก่าๆ...สีหม่นมัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า...
เด็กชายคนนั้นสวมผ้าคลุมศีรษะสะอาดเอี่ยม...แม้อะกาละที่สวมทับจะเป็นสีดำ แต่ก็มีสีทองสลับมาด้วย ดูสวยงามแปลกตา...และไม่เหมือนเด็กชายอื่นๆ ที่หล่อนเคยเห็น
?เจ้ามาจากไหน...!??
เด็กชายหยุดคลาน แล้วถามทันทีที่มองเห็นกันถนัด...
?แล้วเจ้าล่ะมาจากไหน...ข้าเข้ามาในอุทยานนี้หลายหนไม่เคยเจอเจ้าเลย...?
?ข้ามากับเสด็จ...เอ้ย...พ่อข้า...แล้วเจ้าล่ะ...มากับใคร...?
?ข้ามาคนเดียว...?
?เจ้าเข้ามาได้ยังไง...?
?ก็คลานมาอย่างเจ้าล่ะ...แต่วันนี้ทำไมคนเยอะจัง...?
?เพราะเอ้อ...พ่อข้ามามั้ง...?
?พ่อเจ้าพาคนมาเยอะเชียวเรอะ...ไหนล่ะพ่อเจ้า...?
ไม่พูดเปล่า แต่ดูริยาชะเง้อชะแง้โผล่หน้าออกไปดูให้เห็นชัดๆ ซะอีก เล่นเอานางในฮาเร็มคนหนึ่งหันมามอง แล้วก็ส่งเสียงกันพลางชี้กันไป...แล้วทหารที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดก็หันมาคว้าเด็กหญิงออกไปอย่างรวดเร็ว...
?นี่มันเด็กที่ไหนกัน...แอบเข้ามาในที่หวงห้ามนี่ได้ยังไง...ลูกใคร...ใครบังอาจฝ่าฝืนกฎ ลากตัวมันมา...?
เสียงของแอชฮาร่า...นางกำนัลผู้เฒ่าดังขึ้นทันที...ก่อนที่จะทอดตาไปยังเต็นท์ใหญ่ที่ ?พระราชา? ทรงเสด็จเข้ามาประทับและทอดพระเนตรตรงมาพอดี...
?นั่นมันเด็กที่ไหนกัน...?
ทรงถาม เมื่อเห็นร่างมอมแมมนั้นถูกทหารหิ้วผ่านพระพักตร์ไป...
?หยุดก่อนซิ...?
ทันทีที่ทรงทัก...ทหารที่เตรียมจะหิ้วตัวดูริยาออกไปก็หยุดตามพระกระแสรับสั่งทันที
?นังเด็กคนนี้มันแอบเข้ามาพ่ะย่ะค่ะ...กำลังจะเอาตัวออกไปโบยสักสิบที...แล้วจะตามแม่มันมารับโทษด้วย...คงจะเป็นนังคนใช้คนใดคนหนึ่งอย่างแน่นอน...?
ทหารกราบบังคมทูลถวายรายงานให้ทรงทราบ...แล้วหยุดฟังว่าจะทรงบัญชาอย่างไร...
พระราชามองดูเด็กอยู่ชั่วครู่ก็สลัดพระหัตถ์ให้เอาออกไป...เพื่อทำโทษหรืออะไรก็ช่างเถอะ...ถ้าไม่ได้ทรงสดับพระกระแสเสียงที่ดังตามมาเสียก่อน...
?พระบิดา...เด็กคนนั้นเป็นเพื่อนของลูก...?
เจ้าชายโมฮัมเหม็ด คาเมล เดอแกม ทรงโผล่ออกจากที่ซ่อนวิ่งเข้าไปหาพระบิดาทันที...
เวลานั้นกษัตริย์ทารีฟทรงกะพริบพระเนตรมองมายังพระโอรสอย่างสงสัย...
?เจ้าไปรู้จักมันได้ยังไง...?
?เราเจอกัน เอ้อ...ในสวนนี่แหละ...นางเป็นเพื่อนลูก...ปล่อยนางเถอะ...ลูกชอบนาง?
?หือ!?? กษัตรย์ทารีฟทรงมองพระโอรสอย่างไม่ทรงเชื่อ...และไม่อยากเชื่อ...
?เสด็จพ่อ...ให้ทหารปล่อยเพื่อนลูกเถอะพ่ะย่ะค่ะ...?
เสียงทวงไม่ยอมวางของพระโอรสก็ทำให้ต้องทรงตามพระทัย...
?เอ้า...ปล่อยไอ้เด็กนั่นมา...?
?เธอเป็นผู้หญิง...ไม่ใช่ผู้ชาย...?
คำบอกเล่าของเจ้าชายทำให้พระบิดาทรง ?งง? เข้าไปอีก เมื่อทหารหิ้วร่างกระจ้อยร่อยนั้นมาวางลงตรงหน้า...
?พ่อไม่อยากเชื่อเลย คาเมล...พ่อเพิ่งมาที่นี่วันนี้...เจ้ามีเพื่อนได้ยังไง...?
?หม่อมฉันก็เพิ่งเจอวันนี้แหละ เราจะไปเล่นกัน?
?แต่มันไม่ใช่ที่เล่นของเจ้า...มันเป็นที่ของเหล่าสนมของพ่อ...ที่ของพวกหล่อน?
?แต่ลูกชอบ...มา...ไปกันเถอะ...?
เจ้าชายบอกพระบิดา แล้วหันมาดึงเพื่อนสาวตัวน้อยวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว...
เวลานั้นจีเรียน ราชองครักษ์ก็โผล่เข้ามาเห็น แล้ววิ่งตามกันออกไปในทันที...และก่อนที่กษัตริย์จะทรงตรัสอะไร...เสียงดนตรีก็ดังขึ้น...แล้วนางรำทั้งหลายก็พาตัวเองออกมาโชว์โฉม โชว์ความงามของตัวเองอย่างยั่วยวนช้าๆ...ทีละคน...ดึงความสนพระทัยไปจากพระราชาจนลืมพระโอรสที่ติดตามมาด้วยในที่สุด...
******************************
?ขอบใจนะที่ช่วย ทำไมไม่บอกว่าเป็นเจ้าชายล่ะ...?
เด็กหญิงตัวน้อยวางมาดใหม่ ทั้งๆ ที่เมื่อครู่ตอนถูกทหารจับเอาไว้ได้นั้นกลัวจนตัวสั่น
?บอกไปก็แค่นั้น...ไม่สำคัญหรอก...ข้าชื่อคาเมล แล้วเจ้าล่ะ...?
?ดูริยา...?
?เพราะดีนี่...แปลว่าอะไร...?
?ไข่มุก แม่บอกว่ายิปซีคนหนึ่งเป็นคนตั้งให้ตอนข้าเกิด...และทำนายไว้ด้วยว่าข้าจะเป็นที่รักยิ่งของกษัตริย์องค์หนึ่งในอนาคต...?
เด็กหญิงเล่าไปอย่างนั้น...ทีท่าไม่ได้เข้าใจ ?ความหมาย? ที่มารดาบอกหรือยิปซีทำนายแม้แต่นิด...
?แล้วยิปซีคนนั้นไปไหนแล้วล่ะ...ข้าจะได้ไปให้นางทำนายบ้าง...?
?ไม่รู้สิ...ตั้งแต่ข้าโตขึ้นมาก็ไม่เห็นนางแล้ว...?
?เจ้าเข้ามาที่นี่บ่อยไหม...?
เจ้าชายถามเมื่อทั้งคู่พากันเดินผ่านแนวสนเตี้ยๆ ไปเรื่อยๆ...เวลานั้นจีเรียนราชองครักษ์ก็ตามมาทันพอดี...
?บ่อย...ข้ามาทุกวัน...นางในฮาเร็มที่นี่บางคนใจดีมาก...ให้ขนมข้า...ให้เงินข้า แต่บางคนก็ใจร้าย อย่างนางแอชฮาร่า...นางไม่ชอบเด็ก...นางชอบไล่ข้าเสมอ...ชอบว่าข้าสกปรก...แต่ข้าว่านางนั่นแหละสกปรก...หัวใจนางสกปรก...แม่ข้าเตือนไม่ให้เข้าใกล้นาง เจอเมื่อไหร่ให้หนีให้เร็วที่สุด...?
?นางแอชฮาร่าใจร้ายขนาดนั้นเชียวรึ...!?? เจ้าชายถามอย่างสงสัย
?ใช่...แม่ข้าเล่าว่าผู้หญิงในฮาเร็มถูกนางฆ่าตายหลายคนแล้ว...?
?ฮ้า!?? เจ้าชายทรงอุทานอย่างทรงตกใจ...
?จริงหรือ...!??
?ไม่รู้เหมือนกัน เพราะข้าไม่เคยเห็นนางฆ่าใครสักที...ยกเว้นเมื่อกี้ถ้าท่านไม่ช่วยเอาไว้มีหวังข้าคงตายเป็นแน่...แล้วแม่ข้าก็อาจจะถูกจับขังคุกจนตายเช่นกัน...ต้องขอบใจท่านอีกครั้งที่ช่วยข้าคราวนี้นะ...?
?งั้นก็ไปเล่นที่อื่นกันดีไหม...ที่ที่ข้าอยู่กับแม่ก็มีอุทยานสวยๆ แบบนี้เหมือนกัน...ไปเล่นที่อุทยานข้างๆ วังของข้าก็ได้...?
มันไกลไป...แม่ข้าทำงานอยู่ในโรงซักล้างข้างหลังฮาเร็มนี่เอง...ถ้าข้าไปไกล แม่จะห่วง...
?งั้นไม่เป็นไร...ข้าจะมาเอง...ข้าเคยมา...?
?ไม่ดีกระมังฝ่าบาท ที่จะมาเองน่ะ...?
จีเรียนซึ่งเดินตามมาเงียบๆ ให้ความเห็น...
?มันไกลเกินไป และพระมารดาคงไม่ชอบ...?
?แต่พระบิดาทรงพาข้ามาเองนะวันนี้...ทรงบอกว่าข้าจะต้องเรียนรู้ไปทีละอย่าง...นอกจากความรู้ทั่วไป...วิชาการ...การปกครองบ้านเมือง แล้วก็ต้องเรียนรู้เรื่องผู้หญิงด้วย...ทำไมต้องเรียนรู้ก็ไม่รู้...ลำพังพระมารดาและพระชายาอีกสามคนข้าก็ปวดหัวจะแย่แล้ว...ท่านเห็นด้วยไหมจีเรียน...?
?ค่อยๆ ศึกษาไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ...ถึงแม้วันนี้จะทรงปวดหัว...แต่พอทรงเป็นหนุ่มก็จะทรงชอบเหมือนอย่างผู้ชายทั่วไปชอบ...?
?ไม่มีทางจีเรียน...ข้าไม่ชอบผู้หญิงเยอะแยะ...โตขึ้นมาจะมีมเหสีเพียงองค์เดียว ไม่มีสามสี่คน หรือเป็นร้อยเป็นพันเต็มฮาเร็มแบบนี้หรอก...เห็นเวลาหล่อนมองพ่อข้า แล้วแย่งกันเสนอตัวให้พ่อข้าแล้วข้าไม่ชอบเลย...?
?เมื่อพระองค์ทรงเจริญพระชันษาเป็นผู้ใหญ่...อย่าลืมที่ทรงตรัสในวันนี้ก็แล้วกันฝ่าบาท...?
จีเรียนตอบและยิ้มพลางส่ายหน้าให้เจ้าชายน้อยอย่างไม่เชื่อถือที่พระองค์พูดเลยแม้แต่น้อย...และเดินตามเจ้าชายและเด็กหญิงวิ่งเล่นกันไปจนทั่วพระอุทยานในวันนั้น...
*********************************
?ไหน...นางดูรันที่เอาลูกเข้ามาทำงานด้วย...?
นางดูรันมารดาดูริยากำลังตากผ้าพอดี...ถูกทหารลากตัวออกไปพบนางแอชฮาร่าในเวลาต่อมา...
?ข้าเคยห้ามแล้วไม่ใช่รึ...ไม่ให้พาลูกเข้ามาในนี้...?
?ขอโทษเถอะเจ้าค่ะ...ฉันไม่อยากทิ้งลูกไว้ลำพัง...ห่วงเจ้าค่ะ...?
นางแฮชฮาร่ามองดูมารดาดูริยาอยู่ชั่วครู่ ขณะที่สมองของนางทำงานอย่างรวดเร็ว...
?เอาเถอะ...วันนี้ข้าจะยกโทษความผิดให้เจ้าสักครั้ง...แต่คราวหน้า...เจ้าจะต้องตอบแทนที่ข้ายกโทษให้ในคราวนี้...?
นางแอชฮาร่าวางตัวไว้เหนือนางดูรัน...ก่อนจะเดินจากไป...ยกมือให้ทหารปล่อยตัวมารดาดูริยากลับไปทำงานต่อในวันนั้น...
พอนางแอชฮาร่าลับหลังไปไม่นาน เด็กหญิงดูริยาก็วิ่งกลับมาหามารดา ในมือมีผ้าที่ห่อขนมนมเนยและผลไม้มาเต็มจนแทบจะหอบไม่ไหว...
?แม่จ๋า...หนูเอาขนมมาฝากจ้ะ...?
นางดูรันจ้องมองลูกอย่างอ่อนใจ ก่อนจะก้มลงรับห่อขนมมาเปิดดู...แล้วพบว่ามันเป็นของดีมากๆ...จนนางคิดว่าจะต้องเป็นของเสวยอย่างแน่นอน...ไม่ใช่ของธรรมดาๆ ที่นางในฮาเร็มเคยให้มา...
?นี่...ลูกไปเอาของเหล่านี้มาจากไหน...?
?ก็...วันนี้ลูกเจอกับเจ้าชายคาเมล...พระองค์ให้มา...?
?ฮะ!?...อะไรนะ!?...เจอใครนะ...!??
?เจ้าชายคาเมลจ้ะแม่...ทรงรับลูกเป็นเพื่อนกับพระองค์...แล้วทรงบอกกับพระราชาด้วย วันนี้เราวิ่งเล่นกันทั้งวัน แล้วก็ทรงให้พวกนี้มา...?
ดูริยาเล่าให้มารดาฟังซื่อๆ...ขณะที่ผู้เป็นมารดาเข้าใจแล้วว่าวันนี้ทำไมนางแอชฮาร่าถึงดูใจดีกว่าปกตินัก...
นางดูรันก้มลงมองลูกสาวซึ่งแม้จะมีเพียงวัยสิบขวบ...แต่ความงามของดูริยาก็เริ่มฉายแววให้ทุกคนเห็นแล้วว่าเป็นเด็กหญิงหน้าตาดีมาก...แล้วในอนาคตล่ะ...
นางดูรันคิดว่าลูกควรจะอยู่ที่ไหน...รับจ้างทำงานเหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้วก็มีผู้ชายชาวบ้านที่ไร้น้ำใจ เห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ มาเป็นเจ้าของลูกสาวนาง...สูบฝิ่นกินเหล้า...มีเมียคนแล้วคนเล่าโดยไม่คิดจะเลี้ยงดูอย่างที่เคยเห็นเคยเป็นมาแล้ว...
หรือจะยอมให้ดูริยาถูกดึงตัวเข้าไปอยู่ในฮาเร็ม...มีชีวิตเป็นอยู่อย่างดี...มีเงินทองใช้สบาย...โดยมีพระราชาเป็นผู้เลี้ยงดู
นางดูรันคิดแล้วถอนใจยาว...เมื่อบอกตัวเองว่าได้อย่างก็ต้องเสียอย่าง...ยังไงผู้หญิงก็ต้องเป็นคนรับใช้ ไม่มีสิทธิ์ มีเสียงใดๆ ตลอดกาลอยู่แล้ว...
แล้วทำไมจึงจะปฏิเสธความสบายและเงินทองที่มีคนหยิบยื่นมาให้เสียล่ะ...ดูรันคิด...และนั่งมองลูกอยู่อย่างนั้น โดยไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี...
------------------------------------------------------------------
ครั้งวัยเยาว์เจ้าชายพระองค์น้อยต้องชะตากับเด็กหญิงคนนี้จนรับเป็นพระสหาย ระยะเวลาผ่านไปเธอเติบโตขึ้นและเป็นสาวสวยที่งามชนิดหนึ่งไม่มีสอง เมื่อ ?เจ้าชายโมฮัมเหม็ด คาเมล เดอแกม? เสด็จกลับมายังราชวังถึงกับต้องใจ พระองค์จะไม่ยอมปล่อยให้ ?ดูริยา? ต้องทุกข์ทนหนีคนใจร้ายที่พระองค์ฝากฝังไว้อีกแล้ว ความเจ็บปวดที่หญิงสาวได้รับเจ้าชายหนุ่มจะขอทำนุรักษาให้หายรวดร้าวเอง แม้นางจะเป็นเพียงสาวชาวบ้านธรรมดาสามัญที่พลัดหลงเข้าไปในฮาเร็มก็ตาม ทว่าดูริยาก็พัดพาลมรักลมเสน่หาเข้าตรึงหัวใจทั้งดวงของเจ้าชายไว้เช่นกัน เจ้าชายจึงมอบรักอันยิ่งใหญ่ให้ด้วยการปฏิเสธสาวงามทุกเมืองที่มาถวายตัว ทรงอยู่คู่กับหล่อนตั้งแต่เป็นเพื่อน...เป็นพระสนม...จนกระทั่งพรากจากไป โดยไม่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาแทรกได้เลยตลอดระยะเวลาที่อยู่ร่วมกัน
