วิ่งผ่านป่าทึบมืดเข้าไป บนฟ้ามีเมฆแปลกพิลึกกำลังขดตัวเป็นเกลียว ขาเหนื่อยจนหมดแรง ขยับไม่ได้ดั่งใจคิด ฝืนก้าวขาที่หมดแรงออกไปข้างหน้า เด็กสาวกระเสือกกระสนจนไปต่อได้
กิ่งไม้เล็กๆ มาเกี่ยวขาทำให้ความเจ็บปวดแผ่ซ่าน พอวิ่งต่อไปทั้งที่เป็นอย่างนั้น ป่าทึบก็แหวกออกโดยไม่ทันได้สังเกต จนมองเห็นแสงไฟ
บ้านสไตล์ยุโรปโบราณตั้งอยู่ที่นั่น คฤหาสน์หลังใหญ่ที่ทำให้นึกถึงปราสาทในยุคกลางลอยเด่นอยู่กลางป่าทึบราวกับภาพวาด หลังคาทั้งหลังเป็นสีช็อกโกแลตดูน่ากิน
ตรงส่วนกลางมีอาคารที่ดูเหมือนหอคอยยอดแหลมอยู่ คงมีห้องอยู่เยอะล่ะมั้ง กำแพงแผ่กว้างราวกับงอกออกมาจากหอคอย มีหน้าต่างขนาดใหญ่ติดอยู่หลายบาน แสงไฟลอดออกมาจากกรอบหน้าต่างที่ทำจากไม้ เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่ามีคนอาศัยอยู่ พอเงยหน้าขึ้นมองซุ้มประตูที่อยู่ตรงหน้าก็เห็นป้ายโค้งที่แขวนอยู่ตรงนั้น
[ร้านช็อกโกแลตที่จะช่วยให้ความปรารถนาเป็นจริง Chocolat Noir]
บนป้ายถูกเขียนด้วยตัวหนังสือแปลกประหลาดที่ตรงส่วนปลายม้วนขด
มีจริงๆ ด้วย
เด็กสาวที่วิ่งไม่ได้หยุดพักมาเป็นเวลานานมีสีหน้าโล่งอกดีใจ
เธอเดินผ่านซุ้มประตูเข้าไปเปิดประตูคฤหาสน์ และค่อยๆ เปิดประตูอันใหญ่โตโอ่อ่าออกพร้อมเสียงดังเอี๊ยดอ๊าด
พอเปิดประตู กลิ่นหอมหวานก็ลอยฟุ้งขึ้นพร้อมกัน
อ้อ กลิ่นหอมของช็อกโกแลตนี่เอง
เด็กสาวสูดลมหายใจ สูดเอากลิ่นหอมหวานจนเต็มปอด
พอเข้าไปข้างใน บรรดาช็อกโกแลตสวยงามทั้งหลายก็เรียงรายอยู่บนตู้โชว์
มีทั้งทรัฟเฟิล มาการง ช็อกโกแลตชิ้นเล็กพอดีคำมากมายหลายชนิด ส่วนเค้กก็มีอยู่หลายชนิดเหมือนกัน
ส่วนมากเป็นช็อกโกแลตที่เด็กสาวไม่รู้จัก ช็อกโกแลตจำนวนมากมายนั้นส่องประกายและชวนให้หลงใหลจนไม่อยากจะคิดว่าเป็นสิ่งที่มีอยู่บนโลกใบนี้ ทำให้มองดูเพลินจนละสายตาไปไหนไม่ได้เลย
?ยินดีต้อนรับ ขอต้อนรับสู่ช็อกโกลาต์ นัวร์ ร้านช็อกโกแลตที่จะช่วยให้ความปรารถนาเป็นจริง?
เธอเงยหน้าขึ้นเพราะตกใจที่อยู่ๆ ก็มีเสียงคนพูด เด็กสาวที่ดูน่าจะเป็นเจ้าของร้านยืนอยู่ตรงนั้น
หน้าตาสวยจัง อายุน่าจะสักสิบหกสิบเจ็ดได้ล่ะมั้ง และสัมผัสความเยือกเย็นประหลาดๆ ได้จากผิวเนียนเรียบราวกับเครื่องเซรามิกนั้น
ชุดกระโปรงสั้นสีดาร์คช็อกโกแลตขับให้ผิวขาวนวลเปล่งประกาย
ผมที่ยาวเลยเอวมีสีม่วงสวย ทำให้นึกถึงท้องฟ้ายามโพล้เพล้ ดวงตาคู่นั้นเป็นสีครามเช่นเดียวกับยามค่ำคืน
รอยยิ้มลึกลับที่ให้บรรยากาศแบบผู้ใหญ่แฝงอยู่ในความน่ารัก เธอกำลังจ้องแขกที่มาเยือนถึงร้าน
ความน่าเกรงขามของเจ้าของร้านทำให้ตะลึงไปชั่วขณะ
ได้ยินเสียงแมวร้องขึ้นมาด้วย
พอมองไปใกล้ๆ อย่างไม่ตั้งใจก็เห็นแมวสีดำสนิทมีดวงตาสีพระจันทร์เสี้ยวกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้
?ฉันเป็นช็อกโกลาติเย่ ชื่อ ไอคาว่า ช็อกโกล่า เอาล่ะ ขอฟังหน่อย.... ความปรารถนาของเธอ?
บทที่ 1
?นี่ รู้รึเปล่า เรื่องช็อกโกแลตที่ช่วยทำให้ความปรารถนาเป็นจริงน่ะ?
อิโอริขมวดคิ้วแปลกใจกับเรื่องที่ถูกพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน
?ทำหน้าอย่างนั้นแสดงว่ายังไม่รู้งั้นสินะ คนเขาพูดกันว่า ในป่าลึกของเมืองนี้มีร้านช็อกโกแลตที่จะช่วยให้ความปรารถนาเป็นจริงอยู่ด้วย ที่เป็นตำนานของเมืองยังไงล่ะ?
คนที่กำลังพูดอย่างยืดอกอารมณ์ดีอยู่นี้คือ คูมิ เพื่อนของอิโอริ ที่สนิทกันเพราะได้เรียนอยู่ห้องเดียวกัน
คูมิเป็นเด็กที่ชอบข่าวลือ เธอชอบนำเรื่องที่ตัวเองได้ยินได้ฟังมาเล่าต่อให้อิโอริฟังอยู่เสมอ เรื่องที่คูมิชอบข่าวลือนั้นก็ดังไปทั่วโรงเรียนมัธยมต้นแห่งนี้ด้วยเหมือนกัน แต่ว่าเรื่องเล่าส่วนใหญ่มักจบลงแค่เป็นข่าวลือ
?แค่กินช็อกโกแลตก็ทำให้สมหวังได้เนี่ยนะ มันจะมีเรื่องง่ายแบบนั้นเหรอ? อิโอริพูดเซ็งๆ
?ข่าวลือไงจ๊ะ ข่าวลือ แต่ว่าถ้ามีจริงล่ะก็ สงสัยจะอร่อยน่าดูเลยแฮะ?
คูมิจินตนาการไปถึงช็อกโกแลตแสนอร่อย จนอ้าปากหวอ
อิโอริหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นท่าทางตะกละตะกลามของเพื่อน
ช่วงพักกลางวันของโรงเรียน เธอมักจะมานั่งทานข้าวกลางวันกับคูมิในสวนกลางโรงเรียน
ในสวนมีต้นไม้อยู่มาก วันไหนที่อากาศดี นักเรียนคนอื่นก็จะมานั่งเล่นในช่วงพักกลางวันกันที่นี่เหมือนกัน
ทั้งสองนั่งหลบแดดอยู่บนม้านั่งตัวเดิม ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่สถานที่นี้ได้กลายเป็นที่ประจำไปซะแล้ว แสงแดดจากช่วงต้นฤดูร้อนที่ให้ความรู้สึกดีส่องให้เกิดร่มไม้สีเขียว
คูมิไม่พึงพอใจกับปฏิกิริยาของอิโอริสักเท่าไร งั้นลองนี่! ว่าแล้วเธอก็ยื่นช็อกโกแลตออกมา
?ไม่ใช่ช็อกโกแลตเวทมนตร์หรอกนะ แต่เป็นขนมออกใหม่น่ะ!?
?นี่มัน ขนมที่นางแบบโฆษณาเอาไว้ใช่มั้ย?
?ใช่แล้ว! นางแบบที่ชื่อเคียวกะ วางขายวันนี้แล้วล่ะ!?
คูมิพูดพร้อมตั้งท่าเดียวกับที่เคียวกะถ่ายในหน้าโฆษณาของนิตยสาร
คูมิไม่ได้นำเสนอแค่ข่าวลือเพียงอย่างเดียว แต่บรรดาขนมออกใหม่ก็เป็นสิ่งที่คูมิจัดมาให้เช่นกัน อาจเป็นเพราะเหตุนี้ก็ได้จึงทำให้คูมิมีรูปร่างอวบอั๋นกว่าเด็กคนอื่น
อิโอริหยิบช็อกโกแลตไปกิน
?รสชาติก็งั้นๆ ล่ะมั้ง?
ขนมที่อยู่ในปากละลายและทิ้งไว้เพียงความหวานติดอยู่ที่ลิ้น
คูมิคอตก ผิดหวังกับปฏิกิริยาของอิโอริ
?อิโอรินี่เป็นนักชิมซะจริงเลยน้า ข้าวกล่องวันนี้ก็ดูหรูน่าอร่อยเชียว! มีคุณแม่ทำอาหารเก่งทำให้ได้กินแต่ของดีๆ แบบนี้ก็ลำบากนะ ดูฉันสิ ต้องกินขนมปังอยู่เรื่อย เพราะแม่บอกว่าไม่ว่างจะทำข้าวกล่องให้ น่าอิจฉาจัง?
อิโอริมองดูข้าวกล่องของตัวเองเมื่อได้ยินที่คูมิพูดเช่นนั้น กับข้าวและข้าวปั้นจัดเรียงกันสวยงาม ราวกับสวนจำลองขนาดจิ๋ว ผักที่หั่นอย่างประณีตเป็นรูปดอกไม้และรูปกระต่าย ข้าวปั้นมีสีสันสวยงามทั้งสีชมพูและสีเหลือง แน่นอนว่าไส้ที่อยู่ข้างในไม่เหมือนกัน กับแกล้มก็มีไข่ม้วนที่ม้วนได้สวย ไส้กรอกรูปปลาหมึกและยังมีแฮมเบิร์กชิ้นเล็กๆ อีกด้วย อิโอริจ้องมองดูข้าวกล่องผลงานชิ้นเอกของแม่
?แม่ของฉันเป็นแม่บ้านเต็มตัว เด็กที่เอาข้าวกล่องมาด้วยก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละ?
คูมิทำหน้าตกตะลึง
ว่าแล้ว เธอก็รีบแย่งไข่ม้วนจากกล่องข้าวของอิโอริไปกิน
?ยัยคนไม่รู้จักคุณค่า! ยังไม่ขอบคุณอีกนะ!?
อิโอริชำเลืองมองคูมิที่โมโหเธอ พร้อมหัวเราะเฝื่อนๆ
แม่ของอิโอริเป็นแม่บ้านเต็มตัว ทำอาหารเก่ง การจัดข้าวกล่องแบบเต็มฝีมือก็เป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่ง ส่วนพ่อทำงานบริษัท กลับบ้านดึกทุกวัน จะได้เห็นหน้ากันเฉพาะตอนทานข้าวเย็นเท่านั้น เธอไม่ค่อยได้พูดคุยกับพ่อเท่าไหร่ แต่เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา
เพียงแค่อดทนฟังคำบ่นจุกจิกบ้าง พ่อแม่ก็จะตามใจแล้ว จึงไม่มีสิ่งใดที่เธอรู้สึกไม่พอใจพ่อแม่
สำหรับอิโอริ มันเป็นเรื่องปกติธรรมดาอยู่แล้ว ถึงจะมาพูดให้ขอบคุณกับสิ่งที่ควรจะทำก็เถอะ เธอมองดูนักเรียนคนอื่นที่กำลังเล่นกันสนุกสนานภายในสวน ราวกับขอให้คนอื่นเห็นด้วยกับความเห็นของตน
แม้จะไม่มีความสุขอะไรมากนัก แต่ก็ไม่ทุกข์ร้อนอะไรมากเช่นกัน ซึ่งมันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นประจำไม่ใช่หรือ
อิโอริหาวอย่างอารมณ์ดี พร้อมเหม่อมองดูบ่อน้ำกลางสวนที่สะท้อนแสงเป็นประกายระยิบระยับ
2
เมื่อออกจากโรงเรียนกลับมาถึงบ้าน อิโอริเก็บกระเป๋าในห้องของตัวเอง
เธอนั่งลงบนโต๊ะเตรียมตัวเริ่มทำการบ้าน เธอรู้สึกติดใจกับข่าวลือที่คูมิพูดถึง ?ร้านช็อกโกแลตที่ทำให้ความปรารถนาเป็นจริง? อยู่บ้างเหมือนกัน เธอจึงหยิบแผนที่ซึ่งใช้เรียนออกมาจากกระเป๋านักเรียน
พลิกแผนที่ไปเรื่อยจนเปิดถึงหน้าแผนที่ของเมืองนี้
ป่าที่คนเขาลือกันอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ไกลไปจากบ้านของอิโอริสักเท่าไหร่
วงกลมขนาดใหญ่ในแผนที่ สวนสาธารณะอันกว้างใหญ่ทำให้นึกถึงพื้นที่ของปราสาทเก่า ป่าใหญ่อยู่ในนี้แหละ เธอเอนตัวพิงพนักเก้าอี้พร้อมจ้องดูแผนที่
ไม่น่าเชื่อแฮะ สถานที่ประหลาดอย่างร้านช็อกโกแลตที่ทำให้ความปรารถนาเป็นจริงอะไรนั่นจะมาอยู่ใกล้ขนาดนี้ได้ยังไงกัน
ขณะที่เธอเอนพิงพนักเก้าอี้มากกว่าเดิมด้วยท่าทางขี้เกียจและมองดูแผนที่ไปด้วยนั้น เสียงของแม่ก็ดังมาจากชั้นล่าง
?กินข้าวเย็นได้แล้วลูก?
ค่า อิโอริตอบอย่างไร้อารมณ์ พร้อมเดินลงไปที่ห้องรับแขกชั้นล่าง
อาหารเย็นหน้าตาน่าอร่อยเหมือนกับทุกครั้ง เธอกินข้าวจนเสร็จโดยไม่มีเรื่องที่จะพูดคุยเป็นพิเศษ อิ่มแล้วก็ลุกจากที่นั่ง พ่อกำลังนั่งดูข่าว เป็นอย่างนี้ทุกวันไม่เปลี่ยน
อิโอริกลับมาที่ห้อง เตรียมตัวจะเข้านอน
เธอเอนกายลงบนเตียง อิโอริหลับใหลพร้อมกับอีกหนึ่งวันที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
หลังจากนั้นอิโอริก็เข้าสู่ห้วงความฝัน
ในฝันอิโอริกำลังวิ่ง
สัมผัสได้ถึงน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
ปลายทางที่เธอวิ่งอย่างเหนื่อยหอบแทบหายใจไม่ทันนั้นเธอเริ่มมองเห็นคฤหาสน์ใหญ่โตหลังหนึ่ง
เมื่อเข้าไปในนั้นก็พบกับเด็กสาวคนหนึ่ง
ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังพูดอะไรอยู่
เธอรับของที่ถูกหยิบยื่นมาให้เอาไว้
มันคือช็อกโกแลตนั่นเอง
ความฝันที่รู้ตัวอยู่ว่าคือความฝัน
อิโอริคิดว่ามันช่างเป็นความฝันที่แปลกซะจริง พร้อมหยิบช็อกโกแลตไปกิน
อิโอริที่เริ่มหายใจไม่ออกลืมตาขึ้น
ต้องเป็นเพราะคูมิเล่าเรื่องนั้นให้ฟังแน่ๆ เราถึงได้ฝันแปลกๆ อย่างนั้น ดื่มน้ำสักหน่อยดีกว่า
เธอขยับตัวให้ตื่น ยืดแขนออกเพื่อที่จะลุกขึ้น
แต่เธอต้องแปลกใจเมื่อมือสัมผัสได้ถึงความแข็งและเย็น พอเอามือลูบดูก็เกิดเสียงแปะๆ
ชักจะแปลกๆ แฮะ
เธอลุกขึ้นมองดูรอบตัว อิโอริถึงกับอึ้งพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นสถานที่ที่เธออยู่
ทั้งที่นอนหลับอยู่ในห้อง แต่ที่ตรงนั้นคือกลางถนน
มีกลิ่นเหมือนฝุ่นติดตามร่างกาย ชุดนอนที่ใส่กลายเป็นชุดนักเรียนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่ามานอนอยู่กลางถนนตั้งแต่เมื่อไหร่ ชุดนักเรียนก็ดำเปื้อน
เมื่อสำรวจดูรอบๆ จึงรู้ว่าตัวเองอยู่ใกล้บ้าน
ต้นไม้ที่ปลูกเรียงรายตามเสาโทรศัพท์ เธอมองเห็นแสงไฟจากรถยนต์ในย่านศูนย์การค้า เป็นภาพบรรยากาศที่เธอจดจำได้ดี
เสียงน้ำพุที่ได้ยิน ไม่ผิดแน่ อิโอริเริ่มแน่ใจ
ที่นี่คือสวนที่อยู่ใกล้กับบ้าน นี่เรายังฝันอยู่อีกเหรอ
อิโอริพยายามลุกขึ้นยืนด้วยขาที่อ่อนแรง แต่ก็ล้ม ลุกไม่ขึ้น
?โอ๊ย?
ขาถลอกมีเลือดออกด้วย นี่มันไม่ใช่ความฝันแล้ว
เธอนั่งนิ่งตกใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เธอตบหัวที่กำลังรู้สึกมึนงง แต่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
เธองงอยู่สักพัก ว่าแล้วอิโอริก็มุ่งหน้าไปทางกลับบ้านด้วยความคิดที่ว่า ยังไงก็ต้องกลับบ้านก่อน
น่ากลัวจัง มันต้องเกิดอะไรสักอย่างขึ้นแน่ เธอถึงได้มาอยู่นี่ แต่กลับนึกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น
อิโอริวิ่งออกจากสวนสาธารณะอย่างรวดเร็ว ราวกับจะหนีจากความน่าสะพรึงกลัวนี้
----------------------------------------------------------------------------------------
อยู่มาวันหนึ่ง คนรอบข้างอิโอริก็ลืมว่าเธอมีตัวตนอยู่ เธอถูกคนแปลกหน้าหมายปองชีวิตและหนีออกจากเมืองที่อาศัยมานานจนไปถึง ?ร้านช็อกโกแลตที่จะช่วยให้ความปรารถนาเป็นจริง Chocolat Noir? ที่นั่นคือคฤหาสน์ของไอคาว่า ช็อกโกล่า แม่มดแห่งช็อกโกแลตนั่นเอง... ช็อกโกแลตเวทมนตร์ของช็อกโกล่าคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ความเคียดแค้น ความโศกเศร้า ความอิจฉา...และอีกหลากหลายความรู้สึกของมนุษย์มาเกี่ยวข้องพัวพันกัน นี่คือดาร์คแฟนตาซีซีรี่ส์ที่ได้เสียงตอบรับอย่างดีจากนิตยสาร ?Ciao? และพบกับเนื้อเรื่องออริจินัลในรูปแบบนิยายครั้งแรก!!
