ท่ามกลางความเงียบสงบ มีเพียงสายลมที่พัดไหวกับเสียงก้าวเท้าอย่างเชื่องช้าของใครบางคนเท่านั้น ที่ทำให้ทางเดินที่ปูด้วยพื้นหินอ่อนส่งเสียงก้องไปทั่วอาณาบริเวณ...
นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเหลือบมองไปรอบๆ ภาพตรงหน้าคือทางเดินที่ลาดยาวออกไปไกล มีแสงสว่างรำไรเป็นระยะ สะท้อนให้เห็นประติมากรรมชั้นเลิศที่ประดับประดาเอาไว้ทั้งสองด้านริมผนัง รูปปั้นนูนต่ำแสดงประวัติศาสตร์ของเทพเจ้ากรีกโบราณราวกับส่งเสียงทักทายผู้มาเยือนจนทำให้ใครหลายคนหวั่นวิตก แต่สำหรับหญิงสาวผู้นี้แล้ว... คำอธิษฐานอันแรงกล้าที่ตั้งใจและวาดหวังเอาไว้ทำให้เธอไม่รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด
โมนาลิซ่าเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เมื่อรู้สึกได้ถึงจิตใจอันร้อนรุ่มของตัวเองที่อาจจะแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ รูปปั้นสิงสาราสัตว์ และเทพเจ้าผู้พิทักษ์ไม่ได้รับความสนใจใดๆ อีก และเพียงไม่นาน เจ้าของร่างบางก็เข้ามาถึงด้านในของวิหารศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้
ภายในวิหารมิเลทัส (????????) เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ และเต็มไปด้วยผลงานของจิตรกรชั้นยอดที่สร้างสรรค์ผลงานกันมาแต่ช้านาน ไอน้ำสีขาวที่เกิดจากการเปลี่ยนอุณหภูมิอย่างเฉียบพลันของน้ำพุเย็นจากด้านนอก กระทบกับหินร้อนด้านในลอยละล่องจนเสมือนว่าที่นี่คือดินแดนแห่งความฝัน อย่างยิ่งเมื่อตามตำนานที่กล่าวขานกันมา ก็ทำให้หญิงสาวเชื่อว่าคำอธิษฐานที่เธอต้องการจะเป็นความจริง
ว่ากันว่าที่วิหารศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ไม่ว่าใครที่ประสงค์ต้องการสิ่งใด ก็มักจะได้ตามที่ปรารถนาทั้งนั้น หากคำร้องขอดังกล่าวถูกเอ่ยออกมาพร้อมกับความตั้งมั่นด้วยใจจริง
ที่ทิศตะวันออกของวิหารมิเลทัส ปรากฏรูปปั้นเทวดาองค์ใหญ่ที่ถูกสร้างด้วยหินอ่อนชั้นดี เครื่องหน้าระบายรอยยิ้ม นัยน์ตาชวนฝัน กับปีกขนาดมหึมา
มิคาเอล คือเทวดาจิตใจดี มีไว้สำหรับขอพรอันเป็นศรีแก่ตัว
ในขณะที่ทางทิศตะวันตก ปรากฏรูปปั้นองค์ซาตานที่มีใบหน้างดงาม เจ้าของปีกขนาดใหญ่ที่สะท้อนให้เห็นถึ.็นชาได้เป็นอย่างดี
ลูซิเฟอร์ คือซาตานจอมโหด ที่มีไว้เพื่อขอพรสาปแช่งคนอื่น
ร่างบางก้าวเดินต่ออย่างมั่นคง ก่อนทรุดกายนั่งคุกเข่าลงตรงหน้ารูปปั้นหินอ่อนขนาดใหญ่ สองมือกุมแน่น และหลับตาลงเพื่อตั้งจิตอธิษฐาน
?องค์ลูซิเฟอร์คะ...? น้ำเสียงแหบแห้งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนถูกเอ่ยออกมาแผ่วเบา ?ฉันเกลียดผู้หญิงคนนั้น คนที่ไม่เห็นจะมีอะไรดีสักอย่างในชีวิต แต่กลับได้รับความรักจากผู้ชายที่ฉันหมายปอง?
พอเอ่ยถึงตรงนี้ ร่างบางก็ขมวดคิ้วมุ่น ความรู้สึกเกลียดชังในร่างกายเธอกำลังส่งกระแสจิตบางอย่างจนน่ากลัวไปหมด หญิงสาวหลับตาแน่น ไม่ได้รู้สึกลังเลสักนิดที่จะเอ่ยคำสาปแช่งออกมา
?ฉันขอให้ผู้หญิงคนนั้นมีอันเป็นไป...?
คำอธิษฐานด้วยจิตใจที่ขุ่นมัวถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากสีแดงสด แต่ทันใดนั้นก็ราวกับเกิดความปั่นป่วนภายในวิหารแห่งนี้ ทั้งๆ ที่โมนาลิซ่าหลับตาแน่น แต่เธอกลับรู้สึกได้ถึงแสงสีขาวที่สว่างวาบสะท้อนเข้ามาในดวงตา หญิงสาวรีบลืมตาขึ้น หากภาพตรงหน้ากลับไม่มีความผิดปกติใดๆ
ร่างบางลุกขึ้นยืนพร้อมกับพนมมือไหว้เทพเจ้าที่เธอเพิ่งกล่าวคำอธิษฐานออกไปเมื่อครู่ จากนั้นจึงหมุนตัวกลับตั้งใจจะออกจากวิหารศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงแสงสีขาวที่สว่างจ้าราวกับแสงไฟสปอตไลท์จากด้านหลัง แต่ก็เหมือนเดิมที่เธอไม่เห็นความผิดปกติอะไรเลย
?สงสัยลูซิเฟอร์จะรับคำอธิษฐานของฉันแล้วล่ะมั้ง ก็ดี?
โมนาลิซ่ายักไหล่ และก้าวเดินออกจากสถานที่ดังกล่าวทันทีโดยไม่ได้หันหลังกลับมามองอีกเลยว่า เจ้าของแสงสีขาวที่ส่องสว่างในตอนแรกนั้นกำลังปรากฏกายอยู่ตรงนี้แล้ว!
ร่างสูงยืนกอดอก ใบหน้าหล่อเหลาตึงเครียดและขมวดคิ้วมุ่น มีเพียงปีกสีขาวราวขนนกเท่านั้นที่กำลังเคลื่อนไหว
?แต่ฉันคือมิคาเอลนะ เฮ้อ...?
1
?โมนาลิซ่า!?
เสียงเรียกชื่อฉันดังห้วนขึ้น จนทำให้สองขาที่ออกแรงวิ่งมาตั้งแต่เนินเขาด้านหลังโรงเรียนจนถึงหน้าห้องโถงของหอประชุมใหญ่ภายในโรงเรียนเซนต์มิเลทัสแห่งนี้ถึงกับหยุดชะงักไปเองโดยอัตโนมัติ ครั้นพอหยุดนิ่งได้ สายตาดุดันที่ใครต่อใครพากันหวาดผวาก็จับจ้องไปที่เจ้าของน้ำเสียงดังกล่าว
?มีอะไร!? พร้อมกับตวาดขานรับออกไปทันที
?เอ่อ... มาสเตอร์เรียกหาเธอน่ะ?
?รู้แล้ว!?
ฉันตอบกลับไปอีกครั้ง ถึงจะนึกขอบใจเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่อุตส่าห์เตือนความจำ แต่ทว่าฉันก็ยังเคืองอยู่ดีที่ยัยนั่นบังอาจเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ไม่รื่นหูสักนิด
?โมนาลิซ่า? เฉยๆ อย่างนั้นเหรอ...
เหอะ... เธอกล้าดียังไงถึงเรียกฉันแบบนั้น
ใช่! ถึงแม้ว่าชื่อของฉันจะคือโมนาลิซ่า แต่ทุกครั้งที่มีคนเอ่ยเรียก ถ้าไม่นำหน้าด้วยคำว่า ?คุณ? ก็มักจะตามด้วยถ้อยคำที่อ่อนหวานเสมอ ?โมนาลิซ่าจ๊ะ?, ?โมนาลิซ่าจ๋า? ถึงแม้ฉันจะฟังออกว่าทุกคนเสแสร้ง แต่มันก็ดีกว่าการถูกเรียกแบบไร้มารยาทแน่นอน แล้วนี่... เรียกชื่อฉันห้วนๆ ยังไม่พอ ยังจะตะคอกตะคั้นให้เสียอารมณ์อีก
?ยัยเฟอร์ลินดาต้องโดนสั่งสอนซะบ้างแล้ว?
ฉันบ่นพึมพำพร้อมกับถลึงตาใส่ร่างเล็กที่วิ่งหนีไปเมื่อครู่ พลางนึกถึงเหตุการณ์ล่วงหน้าที่คิดว่าตัวเองจะสั่งสอนเพื่อนร่วมชั้นให้หลาบจำเสียบ้าง ฉันควรจะสั่งห้ามทุกคนไม่ให้คุยกับยัยนั่นสักสองสัปดาห์ ไม่สิ... น่าจะสักหนึ่งเดือนไปเลยยิ่งดี
หึ... อย่าว่าฉันอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ แต่ใครที่บังอาจขัดใจฉัน มันก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอ
เพราะฉันน่ะคือ ?โมนาลิซ่า? เชียวนะ
โมนาลิซ่า ตามตำนานคงหมายถึงผู้หญิงลึกลับที่ปรากฏอยู่ในภาพวาด ซึ่งได้รับการยกย่องกล่าวขานมากที่สุดในโลก เป็นสุภาพสตรีที่ใบหน้าสวยปนเศร้า มีดวงตาและรอยยิ้มที่เป็นปริศนา
แต่สำหรับฉัน... โมนาลิซ่าคนนี้คือผู้หญิงที่เป็นเจ้าของตำแหน่ง ?ดวงดาวแห่งมิเลทัส? ตั้งแต่วินาทีแรกก้าวเข้ามาเรียนในสถานที่แห่งนี้ และนับจากวันนั้นก็ยังไม่เคยมีใครโค่นตำแหน่งของฉันได้อีกเลย
ดวงดาวแห่งมิเลทัสใช่ว่าเพียงมีรูปงามเท่านั้น แต่คุณสมบัติทั้งหมดของฉันถือได้ว่าเหมาะสม ฉันเรียนดีจนถึงขั้นอัจฉริยะ สุภาพอ่อนน้อม (อย่างน้อยๆ ก็กับผู้หลักผู้ใหญ่ -_-) หัวไว และเรียนรู้สิ่งต่างๆ ได้อย่างรวดเร็ว จึงไม่แปลกเลยที่ฉันจะกลายเป็นที่รักใคร่ต่อมาสเตอร์และเพื่อนร่วมสถาบันเกือบทุกคน
ก็แค่เกือบน่ะนะ เพราะจริงๆ แล้วก็มีบางส่วนที่ไม่อยากยุ่งกับฉัน แต่ถามว่าแคร์ไหม? คำตอบเดียวที่มีก็คือไม่ล่ะ เพราะพวกที่ไม่ยุ่งกับฉัน ไม่คุยกับฉัน พวกเขาเหล่านั้นไม่มีประโยชน์ใดๆ อยู่แล้ว ส่วนมากก็เป็นพวกกิ๊กก๊อกไร้คุณภาพ ขืนเอาตัวลงไปเกลือกกลั้วด้วย รังจะมีแต่ผลเสียน่ะสิไม่ว่า...
ฉันยกข้อมือเพื่อดูนาฬิกาอีกครั้ง เพิ่งรู้ในตอนนี้เองว่ามันหยุดเดินไปนานแล้ว จำได้ว่าครั้งสุดท้ายก่อนที่ฉันจะเดินทางไปที่วิหารด้านหลังโรงเรียน เข็มยาวและเข็มสั้นก็อยู่ในตำแหน่งราวๆ นี้ สงสัยว่านาฬิกาจะตายตั้งแต่ตอนที่ฉันขอพร
พรที่ปรารถนาจะได้จากลูซิเฟอร์
พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา อารมณ์คุกรุ่นที่เกิดจากยัยเฟอร์ลินดาก็มลายหายไปจนหมดสิ้น ริมฝีปากบางสีแดงสดที่มีรอยหยักชัดเจนแปรสภาพเป็นรอยยิ้มจาง ฉันใช้มือข้างหนึ่งสะบัดเส้นผมสีน้ำตาลทองของตัวเอง พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ฉันรู้... ลูซิเฟอร์มักให้ในสิ่งที่เราปรารถนาได้เสมอ
ถึงฉันจะมองว่าเรื่องนี้มันหนักหนาเกินไป แต่การที่ทำให้ดวงดาวแห่งมิเลทัสอย่างฉันไม่พอใจ ?เขา? ในฐานะเทพเจ้าอันศักดิ์สิทธิ์ก็น่าจะให้ความช่วยเหลือไม่ใช่เหรอ
ก็แค่... ทำให้ผู้หญิงคนนั้นมีอันเป็นไป
ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับลูซิเฟอร์สักหน่อยนี่นา
ฉันผุดรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนก้าวเดินไปยังห้องพักมาสเตอร์ที่ท่านนัดฉันไว้ตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว แต่ยังไม่ทันไรฉันก็รู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมาเสียดื้อๆ ประกอบกับมีเด็กสาวรุ่นน้องเดินผ่านมาพอดี ฉันจึงเอ่ยรั้งเธอไว้
?นี่เธอ?
?ค...คะ?? เด็กนั่นเนื้อตัวสั่นเทาตอนที่ตอบออกมา เธอไม่กล้าสบตาฉันด้วยซ้ำเถอะ ?คุณโมนาลิซ่ามีอะไรให้หนูรับใช้เหรอคะ?
ฉันยิ้ม...
ดี... ดีมาก เธอนอบน้อมต่อฉัน เธอจะไม่ลำบาก
?เดินไปที่ห้องพักของมิสลิลลี่หน่อยนะ บอกท่านว่าฉันขอเลื่อนนัด?
?คะ??
?เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง? ฉันเริ่มอารมณ์เสีย ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซากนะ
?เอ่อ เปล่าค่ะ คือว่า...?
?ฉันสั่งอะไรก็ทำตามนั้นสิ! หรือว่าเธออยากมีปัญหากับฉันงั้นเหรอ...?
ท้ายประโยคฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ น้ำเสียงข่มดังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลเข้มของฉันจ้องมองคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ คิ้วเรียวขมวดมุ่น ริมฝีปากขบเม้ม
...ฉันกำลังไม่พอใจ
?เปล่านะคะ! หนู... เอ่อ... ค่ะๆ จะรีบทำตามคำสั่งของคุณโมนาลิซ่าเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ?
พูดยังไม่ทันจบประโยคดี เด็กนั่นก็วิ่งออกไปไกลแล้ว ฉันมองตามเธอไป ก่อนสะบัดหน้ากลับมาในทิศทางเดิมพลางถอนหายใจออกมา
แค่นี้ก็ต้องทำให้ฉันหงุดหงิดด้วยนะ อยากจะบ้า!!
จากเดิมที่ตั้งใจว่าจะกลับเข้าห้องเรียน แต่เพราะยัยเด็กไม่รู้ประสานั่นทำให้ฉันหงุดหงิดขึ้นมาอีกรอบ ก็เลยพาตัวเองมาที่เนินเขาอีกด้านของโรงเรียนเซนต์มิเลทัสแห่งนี้ จริงอยู่ที่ตอนนี้เป็นเวลาเข้าเรียนตามปกติ แต่สำหรับโมนาลิซ่าคนนี้แล้ว ไม่ใช่เรื่องแปลกใดๆ เลยที่จะขาดเรียนสักสองสามชั่วโมง
ฉันเป็นเด็กกิจกรรม มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ดวงดาวแห่งมิเลทัสคนนี้ต้องปฏิบัติ ไม่ว่าจะเป็นถ่ายภาพนิ่งเพื่อโปรโมทสถานศึกษา หรือบันทึกเสียงของตนเองเพื่อนำไปเปิดในช่วงพักกลางวัน ทุกครั้งที่ฉันไม่เข้าเรียน มาสเตอร์ก็จะเข้าใจกันไปเองว่าฉันติดภารกิจอยู่ และฉันก็ชอบให้มันเป็นไปแบบนั้นซะด้วยสิ ถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันอยากจะเข้าเรียนใจจะขาด เพราะอยากรู้ว่าพรที่ฉันขอจากท่านลูซิเฟอร์มานั้นจะสัมฤทธิผลหรือยังก็ตามที
คงจะรู้สึกดีไม่น้อย หากฉันก้าวขาเข้าห้องเรียนแล้วพบว่ายัยมารหัวใจที่นั่งสลอนอยู่หน้าห้องหงายท้องตึงและสิ้นลมไปต่อหน้าต่อตา...
หึ...
หรือฉันควรจะกลับเข้าไปเรียนดีนะ
แต่ไม่ล่ะ ตอนนี้ฉันเบื่อเกินกว่าที่จะเห็นภาพคนตายไปแบบนี้น่ะนะ เอาไว้เช็คข่าวทีหลังก็ไม่สายนี่นา
ฉันเอนหลังพิงต้นไม้ใหญ่ สายลมเย็นๆ ที่พัดแผ่วมาทำให้ฉันเคลิ้มจนเกือบจะหลับ ทว่าเสียงสะท้อนที่ดังก้องอยู่ในสมองของฉัน... ถ้อยคำที่ตัวเองเอ่ยขอออกไป กลับค่อยๆ กระจ่างชัดขึ้นราวกับมีคนมาพูดให้ฟังอีกรอบ
?ฉันขอให้ผู้หญิงคนนั้นมีอันเป็นไป...?
?ฉันขอให้ผู้หญิงคนนั้น...?
?...มีอันเป็นไป?
ฉันรู้ ความปรารถนาของฉันเป็นสิ่งที่เลวร้าย ยิ่งเมื่อเป็นการเอ่ยขอพรกับท่านลูซิเฟอร์ เทพเจ้าศักดิ์สิทธิ์ที่มีไว้เพื่อสาปแช่งคนอื่น ถึงที่ผ่านมาจะยังไม่เคยมีใครกล้าขออะไรที่รุนแรงแบบนี้ ฉันอาจเป็นคนแรกด้วยซ้ำ แต่ว่า... นั่นมันก็เหมาะสมแล้วไม่ใช่หรือไง
ก็ผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรดีเลยในชีวิต หล่อนสวยสู้ฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ ผลการเรียนก็งั้นๆ หน้าตาธรรมดา แถมยังเฉื่อยชา เดินอืดอาดยืดยาด มีดีก็แค่รอยยิ้มสดใส ที่ต่อให้ฉันสั่งห้ามคนเกือบทั้งโรงเรียนคุยกับเธอ แต่ยัยนั่นก็ยังไม่เคยร้องไห้ให้ฉันเห็น ฉันสั่งให้คนอื่นเอาหนังสือเธอไปซ่อน จนหล่อนถูกมาสเตอร์ทำโทษ ข่มขู่ทางอ้อมด้วยการกรีดโต๊ะเรียนด้วยคัตเตอร์จนเป็นรอยปรุประน่าหวาดผวา แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังใช้รอยยิ้มมาเยาะเย้ยฉันอยู่ดี
โดยเฉพาะรอยยิ้มที่ยัยนั่นส่งให้พี่เนียร์!
เห็นทีไรฉันก็แทบอยากจะกระโจนเข้าไปกรีดหน้าหล่อนให้เป็นแผลเหวอะไปซะทุกที!!
แต่ถ้าทำแบบนั้น พี่เนียร์ก็อาจจะหวาดกลัว เพราะเท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ เขาก็แทบจะไม่มองฉันอยู่แล้วด้วยซ้ำ...
ฉันชอบพี่เนียร์มาก ชอบตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนที่นี่ เขาอายุมากกว่าฉันหนึ่งปี แต่ความเป็นสุภาพบุรุษในตัวเขากลับเกินตัวมากมาย ตอนนั้นฉันหกล้มในงานปฐมนิเทศ ทุกคนพากันรุมล้อมและแสดงความห่วงใยด้วยคำพูดเต็มไปหมด แต่พี่เนียร์เป็นคนเดียวที่พุ่งเข้ามา เขาแปะปลาสเตอร์ยาให้ฉัน ก่อนจะเดินหนีไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ แต่พี่เนียร์ไม่รู้หรอกว่านั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันประทับใจ
จะหาว่าฉันโรคจิตก็ได้ แต่เพราะท่าทีของพี่เนียร์ที่หมางเมินฉันในตอนนั้น ทำให้ฉันรู้สึกหวามไหวอย่างบอกไม่ถูก
แต่...! พอมองตามร่างสูงออกไปก็กลับพบว่าเขาเดินไปหาหญิงสาวหน้าตาจืดชืด พร้อมกับลูบศีรษะอย่างเอ็นดู ฉันจำภาพวันนั้นได้อย่างติดตา จำรอยยิ้มที่สองคนนั้นมีให้แก่กันได้อย่างติดใจ
ยิ่งพอรู้ว่าสองคนนั้นรู้จักกันมาช้านาน และใครต่อใครก็พากันลงความเห็นว่าพี่เนียร์ชอบผู้หญิงคนนั้น หัวใจของฉันก็ราวกับถูกกรีดด้วยของมีคม!!
มันผิดเหรอ หากความปรารถนาของฉันคือการทำให้ยัยนั่นมีอันเป็นไป!!
ไม่มีเธอสักคน สายตาของพี่เนียร์จะได้หันมามองผู้หญิงที่พร้อมทุกอย่างแบบฉันเสียที!!
ดิสนีย์!! เธอผิดเองที่ก้าวเข้ามาในวังวนหัวใจของโมนาลิซ่าคนนี้...
คนอย่างเธอสมควรตาย!!
ใบหน้าของผู้หญิงที่ได้ชื่อว่าเป็นมารหัวใจอย่างดิสนีย์ผุดขึ้นมาในความคิด ทำให้ฉันต้องกำมือตัวเองแน่นเพื่อระงับอารมณ์โมโหร้าย ฉันหลับตาแน่นสนิท โดยไม่รับรู้ถึงความผิดปกติของสายลมที่กำลังพัดรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งแสงแดดที่อยู่ดีๆ ก็สว่างจ้าขึ้นมาจนฉันที่หลับตาปี๋ในตอนแรกจำต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ครั้นพอลืมตาขึ้น ภาพตรงหน้าก็ราวกับเป็นแสงจากดวงอาทิตย์ที่ฉันไม่อาจจ้องมองได้ด้วยตาเปล่า
ฉันหยีตาและใช้ฝ่ามือช่วยบังแสงจ้าดังกล่าว กระทั่งแสงสว่างค่อยๆ จางลง พร้อมๆ กับร่างของใครบางคนที่เดินฝ่าแสงมหัศจรรย์นั้นมา...
ผู้มาใหม่เป็นผู้ชายร่างสูงโปร่ง เพราะแสงจ้าจากทางด้านหลังของเขาทำให้ฉันมองเห็นอะไรไม่ถนัดนัก กระทั่งเขามาหยุดอยู่ตรงหน้าและยืนค้ำหัวฉัน ฉันจึงใช้โอกาสนี้มองเขาอย่างท้าทาย
ร่างสูงในชุดสูทสากลสีขาวตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าจ้องฉันตอบ ใบหน้าได้รูปของเขาดูดีราวกับเป็นรูปสลักของพระผู้เป็นเจ้าที่บรรจงสร้างขึ้นมา คิ้วเรียวพาดโค้งรับกับดวงตาสีเทาอ่อนสวย จมูกโด่งเป็นสันพอดิบพอดี เข้ากันกับริมฝีปากรูปกระจับสีชมพูอ่อนที่แย้มยิ้มหวานอยู่ตลอดเวลา
ฉันไม่รู้จักผู้ชายคนนี้ เขาไม่ได้เรียนที่เซนต์มิเลทัสแน่ๆ ฉันไม่คุ้นหน้าเขา แต่ที่น่าแปลกก็คือ ทั้งๆ ที่ฉันมั่นใจว่าเราไม่รู้จักกัน เขากลับจ้องมองฉันและเอาแต่ยิ้มอยู่นั่นแหละ!
ฉันไม่ได้ยิ้มตอบ ที่ทำก็คือลุกขึ้นยืนและเผชิญหน้ากับร่างสูงด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความคุกรุ่นของตัวเอง ฉันไม่ชอบให้ใครมารบกวน และที่ไม่ชอบอย่างมากก็คือการยืนมองฉันแบบไร้มารยาทอย่างนี้ด้วย!
?นี่นาย...!?
?โมนาลิซ่า...?
ฉันกำลังจะต่อว่าเขา โทษฐานที่มองหน้าฉันอยู่ได้ แต่เขาผู้มีหน้าตาและรอยยิ้มเป็นอาวุธร้ายก็กลับเอ่ยเรียกชื่อฉันอย่างสนิทสนม ฉันขมวดคิ้วสงสัย ถึงจะรู้ดีว่ามันไม่แปลกเลยสักนิดกับการที่ใครต่อใครจะรู้จักฉัน แต่ทว่ากับประโยคถัดมานี่น่ะสิ...
?เธอไม่ควรปรารถนาให้ใครมีอันเป็นไปนะ?
?!!!?
ให้ตายเถอะ... นั่นมันคำขอของฉันที่มีต่อท่านลูซิเฟอร์ไม่ใช่หรือไง!!
แล้วหมอนี่มารับรู้ด้วยได้ยังไงเนี่ย!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ใครจะไปคาดคิดว่าเพียงคำอธิษฐานสั้นๆ ?ขอให้ผู้หญิงคนนั้นมีอันเป็นไป? จะทำให้ฉันได้พบกับเทพในตำนานอย่าง ?มิคาเอล? แต่เดี๋ยวนะ! ฉันขอพรไว้กับซาตานลูซิเฟอร์ต่างหาก ไม่ใช่เทวดาหน้ายิ้มอย่างหมอนี่สักหน่อย แต่กว่าจะรู้ตัวว่าขอพรจากเทพผิดองค์ ชีวิตอันโรจน์รุ่งของฉันก็พุ่งลงเหวไปแล้ว มิคาเอลบอกว่าคำขอของฉันมันชั่วร้ายเกินกว่าที่เขาจะรับได้ แถมทุกครั้งที่ฉันทำร้ายใคร เขาก็ยังเสกให้ฉันโดนแบบนั้นไม่ต่างกันอีก แต่อย่าคิดว่าแค่นี้จะทำให้คนอย่าง ?โมนาลิซ่า? ยอมแพ้นายเทวดานี่ง่ายๆ นะ ยังไงดาวเด่นที่สุดในโรงเรียนอย่างฉันก็ไม่ยอมเป็นดาวดับแน่นอน!
?ฉันมาเพื่อสั่งสอนเธอ โมนาลิซ่า?
?ใครจะยอมให้นายสั่งสอนกันยะ! ไอ้เทวดาวิปริต!!
