บทที่ 1
ยูอิชิโร่...ลูกชายของคินโซกับยูอิชา ซึ่งยามาโมโตรับมาเลี้ยงเมื่อคินโซเสียชีวิต...พาร่างสูงของหนุ่มน้อยวัยยี่สิบสี่ซึ่งจบมหาวิทยาลัยมาหมาดๆ มายืนอยู่ตรงหน้าผู้เป็นปู่ เมื่อถูกตามมาพบในบ้านหลังใหญ่
บ้านที่เขาและแม่...ไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้ามาเลย
?คุณปู่ต้องการพบผมหรือครับ...?
เขาถามเมื่อมายืนอยู่ตรงหน้ายามาโมโตในห้องรับแขกใหญ่ มีลูกน้องยากูซ่าคอยรักษาความปลอดภัยอยู่สองสามคน...
?ใช่...ได้ยินว่าแกเรียนจบแล้วไม่ใช่หรือ...?
?ครับ...กำลังหางานทำ...หลังจากทำงานที่คุณปู่ใช้ให้ทำเรียบร้อย...?
?ฉันมีงานให้อีกชิ้น...สำคัญมาก...แกต้องทุ่มเทกับมันจนกว่าจะเรียบร้อย...ไม่ต้องไปสนใจงานอื่น...?
พูดจบผู้เป็นปู่ก็ยื่นรูปถ่ายรูปหนึ่งให้...
?ใครครับ...?
?เธอชื่อคะซัง...เป็นลูกของเคนอิชิและซายูริ...เป็นหลานของไทโย...?
พอได้ยินชื่อไทโย ยูอิชิโร่ก็นึกอ้ออยู่ในใจ...เพราะผู้เป็นปู่พูดถึงตระกูลนี้ให้เขาฟังบ่อยจนรู้จักหมดทุกคนแล้วกระมัง...
?ฉันต้องการให้แกแต่งงานกับหล่อน...ด้วยวิธีไหนก็แล้วแต่...ถ้าแกทำได้สำเร็จฉันจะยกกิจการในเมืองไทยที่เพิ่งไปเปิดไว้ให้แกทั้งหมด...?
ยามาโมโตพูดจบก็ลุกขึ้นจากที่นั่งเดินจากไป...ปล่อยให้ยูอิชิโร่ถือรูปถ่ายใบนั้น...แล้วมองมันราวกับจะให้ทะลุออกไปเลยก็ว่าได้
เขาเอารูปนั้นกลับบ้าน...นั่งมอง...นอนมองจนจำหล่อนได้แม่นยำรวมทั้งคำสั่งของปู่ด้วย...
ความจริงยูอิชิโร่ไม่ได้ต้องการทรัพย์สมบัติอะไรจากปู่เลย...ที่เขาทำตามความต้องการของปู่เพื่อความกตัญญูอย่างเดียว ที่ปู่เลี้ยงแม่และเขามา จนเขาเรียนสำเร็จสามารถทำงานทำการได้แล้วต่างหาก...
ส่วนสมบัติอื่นไม่คิดและไม่สนใจ...
เขารู้อยู่เต็มอกว่าคุณปู่เป็นหัวหน้ายากูซ่าแก๊งหนึ่ง...มารดาเขาถูกขายให้ยากูซ่าแก๊งนี้...แต่โชคดีไปเจอผู้เป็นพ่อเสียก่อน...
มันเป็นต้นเหตุให้ยูอิชิโร่ไม่ปรารถนาจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรด้วย...และไม่คิดเป็นยากูซ่าด้วยเช่นกัน...
************************************************************************************
ชายหนุ่มไปหยุดยืนอยู่หน้ามหาวิทยาลัยที่คะซังเรียนอยู่ในวันต่อมา...
วันนี้...คะซังเลิกเรียนแค่ครึ่งวัน...แล้วหล่อนก็ตั้งใจจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆ
หล่อนหลบลูกน้องของพ่อที่ส่งมาเฝ้าเช้ากลางวันเย็น ไปกับฝูงเพื่อนที่พาคะซังหลบสายตาของบอดี้การ์ดเหล่านั้นได้พ้น...ยกเว้นสายตาของคนคนหนึ่งที่ไม่ยอมให้หล่อนหลุดพ้นไปได้
ดวงตาคมกริบของยูอิชิโร่มองตามหล่อนไปไม่คลาดเลยแม้แต่วินาที พร้อมกับร่างสูงในสูทหนังด้านๆ สีดำกระชับตัว...ทะมัดทะแมง...มีกระเป๋าเป้ที่บรรจุทุกอย่างสีดำใบโปรดอยู่ตรงหน้า ถุงเท้าดำ รองเท้าราคาแพงสีดำตามไปติดๆ
หล่อนกับเพื่อนพากันขึ้นรถไฟฟ้าตรงไปยังดิสนีย์แลนด์...เพื่อไปเที่ยวมันเป็นครั้งสุดท้าย...ก่อนจะเรียนจบแยกย้ายกันไป...
สาวๆ วัยรุ่นต่างวิ่งขึ้นรถกันอย่างสนุกสนาน...โดยไม่มีใครคิดหวาดระแวงชายหนุ่มร่างสูงที่ตามติดขึ้นมาเป็นคนสุดท้ายนั่นเลย...
ยูอิชิโร่พาตัวเองข้ามาจนใกล้คะซัง...และสบตากันอย่างจังเมื่อเข้าไปใกล้พอจะมองหล่อนได้เต็มตา
หล่อนกะพริบตาอย่างงงๆ ในวินาทีแรกที่สบตากับเขา...นึกสนใจเจ้าลูกตาคมสีดำสนิทที่มองมานิ่งๆ นั้นอย่างสงสัย...มองดูคิ้วเข้มๆ ที่ขนานกับเจ้าลูกตาคู่นั้นเป็นสิ่งต่อไป...ก่อนจะเลื่อนไปทั่วดวงหน้านั้นในที่สุด...เช่นเดียวกับที่ยูอิชิโร่มองดูหล่อน...
หนุ่มสาวทั้งคู่มองกันอยู่หลายนาทีกว่าที่รถจะแล่นออกจากบริเวณนั้นตรงไปยังจุดหมายปลายทางข้างหน้า
?ใครน่ะ...?
เพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ ถามพลางปรายตามองหนุ่มหน้าคมอย่างสนใจ...
?ไม่รู้...? คะซังตอบ...
?หล่อจัง...?
เพื่อนอีกคนชม...
?ฉันไม่เคยเจอผู้ชายหล่อขนาดนี้เลย...?
?เขามาได้ไง...ตามเรามาเหรอ...?
เพื่อนอีกคนหนึ่งถาม
?เพิ่งเห็นบนรถนี่แหละ...? คะซังตอบ
?แต่งตัวเท่ชะมัด...ฉันชอบชุดที่เขาใส่จัง...?
อีกคนกล่าวชมพลางมองยูอิชิโร่หัวจรดเท้า...
?ฉันไม่เคยเห็นใครรูปหล่อเท่าหมอคนนี้เลย...เขาสนใจใครล่ะนี่...?
คำถามนั้นยังถามขณะที่คะซังยังจ้องเขานิ่ง...ก่อนจะกวาดตาไปมองเพื่อนๆ ทุกคนแล้วย้อนกลับมามองเขาใหม่...แต่ยูอิชิโร่ก็ยังไม่เปลี่ยนสายตาไปจากหล่อน
?เขาสนใจใครในพวกเรา ไหนตอบมาซิ...?
เพื่อนสาวยังถามทั้งๆ ที่เห็นสายตาคมคู่นั้นจ้องนิ่งมายังคะซังคนเดียว...จนในที่สุดทุกคนต้องยอมรับความสนใจของเขา แล้วพากันถอยไปด้วยแยกย้ายกันนั่ง ณ ที่ว่างบนรถ
?คุณมองหน้าฉันมานานแล้วนะ...ต้องการอะไรก็บอกมา...?
คะซังชักสงสัย...ความจริงหล่อนก็สนใจเขาอยู่หรอก...ผู้ชายหล่อระเบิดแบบนี้ไม่ได้เดินเข้ามาให้เห็นบ่อยๆ ยิ่งเขามาจ้องหน้าไม่ยอมเปลี่ยนสายตาไปไหนแบบนี้มันทำให้สงสัย...
?ต้องการเธอไง...? ยูอิชิโร่ตอบอย่างมั่นใจ
?หือ!?...? หล่อนถามใหม่ให้แน่ใจ ?ต้องการตัวฉันไปทำไม...?
?แต่งงาน...?
?ฮะ!!...?
หล่อนงงเลยทีนี้...ขยับห่างไปทันทีอย่างไม่อยากเชื่อ และงงงวย...
?ทั้งๆ ที่เพิ่งเห็นหน้ากันนี่นะ...!??
หล่อนงงและรู้สึกขำตามมา
?ทำไม...คนเพิ่งเห็นหน้ากันแต่งงานกันไม่ได้รึ...? เขาถามโดยไม่เปลี่ยนสายตาไปไหนแบบเดิม
?พูดจริงพูดเล่น...!??
?พูดจริง...?
เขาย้ำและมองกวาดไปทั่วดวงหน้าอันน่ารักราวกับตุ๊กตาของหล่อน
?คุณบ้าไปแล้ว...?
หล่อนบอกเขาแล้วทำท่าจะถอยห่าง แต่ยูอิชิโร่กลับเกี่ยวปลายนิ้วเขาไว้กับปลายนิ้วหล่อน...ไม่ยอมให้ถอยไปโดยง่าย...
นอกจากนั้น...ชายหนุ่มยังค่อยๆ ย้ายเป้ของเขาไปไว้ด้านหลัง...ปลดซิปเสื้อหนังสีดำที่สวมอยู่ แล้วล้วงปลายนิ้วเข้าไปในสาบเสื้อขาวด้านในสุด...ดึงกระดุมเม็ดที่สองของเสื้อออกมาวางลงใส่มือนุ่มที่เขากางมันออกด้วยปลายนิ้วของตัวเอง...แล้วจับทุกนิ้วของหล่อนกำมันเอาไว้...
?ฉันชื่อยูอิชิโร่...ฉันจะแต่งงานกับเธอ...?
พูดจบร่างสูงในสูทหนังสีดำแสนเท่ของเขาก็ถอยห่างไป...พอรถจอดเขาก็ลงไปตั้งหลักมองหล่อนอย่างนั้นจนประตูปิดลงและรถแล่นต่อไป...
?เขาชื่ออะไร...? เพื่อนๆ พากันรุมถามหล่อนทันทีที่คะซังนั่งลง...
?ยูอิชิโร่...?
?เขามาจากไหน...?
?ไม่รู้...?
?แล้วเขาจะมาเจอเธออีกไหม...?
?ไม่รู้...?
?เขาไม่ได้บอกอะไรสักอย่างเลยหรือ...?
เพื่อนๆ พากันถาม...แต่คะซังตอบไม่ได้...
จะให้บอกว่าผู้ชายรูปหล่อคนนั้นบอกว่าจะแต่งงานกับหล่อนรึ...แล้วฝากหัวใจของเขาไว้ในมือนี่
คะซังกำกระดุมเม็ดที่สองที่ใกล้หัวใจที่สุดของเขาไว้แน่น...ทั้งงงงันทั้งแปลกใจ...ทั้งสงสัย...แต่ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้สักข้อ...
ในที่สุดหล่อนก็ไปถึงดิสนีย์แลนด์ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยปริศนามากมายที่ไม่ได้คำตอบ...
เวลานั้นหล่อนไม่ได้สนใจเครื่องเล่นแล้ว...ได้แต่เดินมองดูกระดุมเสื้อในมือที่เขาให้มาอย่างเป็นปริศนา...
อีตาคนนั้นเป็นใครกัน...เขาตามหล่อนมาเพื่อขอแต่งงานงั้นรึ...ทั้งๆ ที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนงั้นรึ...บ้าจัง...
***************************************************************************************************************
เย็นนั้น...ยูอิชิโร่กลับบ้าน...นั่งลงตรงหน้ามารดา...ยูอิชาหาอาหารให้ลูกแล้วนั่งแปะลงกับพื้นบ้านตรงหน้าเขา...
?เป็นยังไงลูก...วันนี้...?
?ผมจะทำให้ฝันของปู่ยามาโมโตเป็นจริง...?
คำบอกเล่าของเขาทำเอามารดาถึงกับอึ้งและตกใจ...
?นี่ลูกจะเป็นยากูซ่ารึ...!??
?เปล่าครับ...?
?อ้าว...แล้วพูดถึงคุณปู่ทำไม...?
?ผมพูดถึงความฝันของปู่ต่างหาก...ผมจะทำให้ฝันของท่านเป็นจริง...จะไม่ยอมให้การรอคอยของท่านเป็นหมัน...ผมจะแต่งงานกับลูกหลานของไทโยให้ได้...?
ยูอิชิโร่พูดแล้วหยิบตะเกียบขึ้นคีบอาหารใส่ปาก...ขณะที่ผู้เป็นแม่นั่งมองเขาตาปริบๆ
?ชิโร่พูดอะไร...แม่ไม่เข้าใจ...?
?คุณปู่เล่าให้ผมฟังทุกเรื่องแล้วครับแม่ เกี่ยวกับเรื่องของพ่อในอดีต...และวันนี้ผมก็ไปเจอเธอมาแล้ว...ผู้หญิงคนนั้น...?
?ซายูริน่ะนะ...!?? แม่อุทานอย่างงง...
?ไม่ใช่ครับ...ผู้หญิงคนนั้นคือ ?คะซัง? ลูกสาวของคุณซายูริ...คุณปู่เอารูปถ่ายมาให้ผมดู...ผมไปเจอเธอมาแล้ว...และบอกเธอแล้วด้วยว่า...ผมจะแต่งงานกับเธอ...?
?พูดเป็นเล่นนะลูก...คุณซายูริไม่ยอมให้ลูกสาวมาแต่งงานกับเราหรอก...?
?ทำไมครับ...เพราะเรารวยไม่เท่าเขาหรือไง...?
?พวกนี้เขาจะแต่งงานด้วยความรักนะลูก...ไม่มีทางแต่งเพื่อผลประโยชน์ แม่รู้ประวัติเขาทั้งคู่ ทั้งคุณเคนอิชิและคุณซายูริ...?
มารดาบอกกับลูกชายรูปงามอย่างเข้าใจดี...
?นั่นแหละครับ...จะด้วยผลประโยชน์...หรือความรัก...สุดท้ายก็คือการแต่งงานอยู่ดี...คุณปู่พูดกับผมมานานแล้ว ผมจะทำให้ท่านสมหวัง...?
?พ่อของลูก...เลือกแม่เพราะความรักนะชิโร่...?
มารดาเตือนเสียงเรียบ ไม่อยากให้ลูกทำร้ายตัวเอง...
?ปู่บอกผมว่าถ้าแต่งงานกับผู้หญิงตระกูลนั้นได้...ท่านจะให้ผมขึ้นดำรงตำแหน่งแทนท่าน...?
?พ่อของลูกไม่ได้เลือกจะเป็นยากูซ่านะชิโร่...พ่อของลูกเลือกจะเป็นผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง และหาเลี้ยงแม่อย่างคนธรรมดาคนหนึ่ง...ไม่ใช่นักเลงเหล่านั้น...ถ้าลูกเลือกเดินตามทางคุณปู่...พ่อของลูกต้องเสียใจแน่นอน...?
?แต่คุณปู่ดูแลเรามาตั้งแต่พ่อตายนะแม่...?
?นั่นแหละ...แม่ถือว่าเป็นบุญคุณ...แต่ยังไงก็ไม่อยากให้ลูกยึดอาชีพแบบนั้น แม่อยากให้ลูกเลือกเกียรติเลือกศักดิ์ศรี...มากกว่าเงิน...เราไม่จำเป็นต้องร่ำรวย...เราก็ไม่อดตาย...?
?ผมจะทำให้คุณปู่ยอมรับ...แล้วเรื่องอื่นค่อยพูดกันทีหลัง...?
?แม่ไม่อยากให้ลูกทำผิด...?
?ผมไม่ได้ทำผิด...?
?ก็ลูกว่าจะแต่งงานกับเธอ...ลูกจะทำยังไงให้เธอมาแต่งงานกับลูกได้ถ้าไม่ใช้วิธีที่คุณปู่เคยใช้...?
?ผมจะทำให้เธอแต่งงานกับผมอย่างเต็มใจ...ไม่ต้องขโมยตัวเธอมาจากใครหรืออะไร?
คำอธิบายของลูกทำให้แม่ต้องกะพริบตาถี่ๆ
?หมายความว่าไง...ลูกจะทำให้เธอรักแล้วแต่งงานกับลูกงั้นหรือ...?
?ครับ...? ยูอิชิโร่รับคำสั้นๆ พร้อมคีบอาหารใส่ปากได้รูปอย่างครุ่นคิด
?แล้วลูกรักเธอด้วยหรือเปล่า...?
คำถามอันนี้ของยูอิชาไม่ได้รับคำตอบจากลูกชาย...ยูอิชิโร่นั่งรับประทานอาหารไปจนอิ่ม...โดยไม่ตอบคำถามนั้นของแม่เลย...
**************************************************************************************************************
เคนอิชิมองลูกสาวด้วยความโมโห เมื่อเขาไปหิ้วตัวคะซังลงมาจากเครื่องเล่นอันน่าหวาดเสียวในดิสนีย์แลนด์ด้วยตัวเอง...
?ลูกคิดว่าตัวเองทำแบบนี้ถูกต้องแล้วหรือ...?
เขาถามลูกเมื่อนั่งรถกลับบ้านด้วยกัน...
?หนูเพียง...อยากมาเที่ยว...?
?ก็บอกให้คนของเราพามาก็ได้...?
?หนูชอบทำอะไรเหมือนเพื่อนๆ...ไม่ต้องมีบอดี้การ์ด ไม่ต้องนั่งรถคันใหญ่ๆ แบบนี้ หนูอยากไปแบบคนธรรมดานะคะ...?
คำตอบของลูกทำให้เคนอิชิต้องถอนใจยาว เข้าใจลูกทุกอย่างแต่ทำไม่ได้...
?หนูรู้ไหมลูกว่าเราทั้งหมดอยู่ในอันตราย ต้องมีคนคอยป้องกัน โดยเฉพาะหนูที่เป็นผู้หญิง พ่อห่วงมาก...?
เขายื่นมือไปจับหัวลูกเข้ามากอด...คะซังเป็นผู้หญิงจึงทำให้เขาห่วงมาก ไม่เหมือนลูกชาย...
?เรียวอิชิ? ที่ถ่ายทอดความรู้ความสามารถจากเขาไปได้ทั้งหมด ส่วนลูกสาวนี่ไม่เอาอะไรสักอย่างนอกจากจะเรียนหนังสืออย่างเดียว...
?หนูดูแลตัวเองได้เหมือนเพื่อนๆ ค่ะพ่อ...ไม่มีใครมีบอดี้การ์ด เขาก็ไม่เห็นเป็นอะไร...?
เคนอิชิถอนใจเฮือกเพราะพูดถึงเหตุผลนี้กับลูกมาหลายครั้ง...เขานั่งนิ่งจนมาถึงคฤหาสน์ใหญ่ของตระกูลที่ทิ้งไปนาน...ได้กลับมาอยู่เอาตอนลูกๆ โตต้องเข้ามหาวิทยาลัย และซายูริไม่ยอมอยู่ในหมู่บ้านอีกต่อไป...
หล่อนไม่ยอมให้ลูกเดินทางมาเรียนไกลๆ จึงงัดข้อกับเขาด้วยการขโมยลูกสองคนมาทั้งหมด...ทำให้เขาอยู่ไม่ได้...ต้องตามมา...
เคนอิชิมองดูภรรยาวิ่งลงมาที่รถทันทีที่จอด...พอเห็นลูกก็หยุดมองอย่างโกรธๆ
ใช่แล้ว...เมื่อมีคะซังอยู่ในท้องซายูริขี้โมโหมาก...ทะเลาะกันเป็นประจำและหนีเขากลับบ้านบ่อยๆ...เคนอิชิก็ตามมาหิ้วหล่อนกลับไปที่หมู่บ้านของเขาทุกครั้ง...จนท้องหล่อนโตขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็อ้วนขึ้นเรื่อยๆ แบบเดิม...
เขาห่วงเหมือนกันว่าภรรยาสาวสวยของตัวเองจะหายไป แล้วได้สาวอ้วนมาแทน...แต่ซายูริก็ลดน้ำหนักลงมาจนเหมือนเดิมให้เขาโล่งใจ...
ตอนนี้หล่อนลงมายืนคอยลูกสาวที่ลูกน้องรายงานว่าหายไปจากมหาวิทยาลัย ไม่รู้หายไปไหน ต้องแยกกันออกติดตาม...ร้อนถึงเคนอิชิต้องออกตามลูกด้วยตัวเอง...เพราะจำได้ว่าคะซังเคยชวนเขามาเที่ยวที่นี่...แต่เขาไม่ว่างสักที...แล้วก็เจอแม่ภูเขาไฟน้อยๆ เข้าจริงๆ
หล่อนได้ชื่อว่า ?คะซัง? แปลว่าภูเขาไฟ เพราะเมื่อออกจากท้องแม่ก็เอาแต่ร้อง...ร้อง...แล้วก็ร้องลั่นโรงพยาบาลอย่างไม่ยอมหยุด
ไม่ว่าใครเอาอะไรมาล่อ...คะซังก็ไม่หยุด...จนกระทั่งเหนื่อยแล้วเงียบไปเอง...
เคนอิชิรักลูกสาวคนนี้ยิ่งกว่าชีวิตเพราะหล่อนสวยงามเหมือนเขา...เพียงแต่เป็นผู้หญิงเท่านั้น...ส่วนเรียวอิชิลูกชายกลับเหมือนซายูริราวกับแกะกันออกมา...
เรียวอิชิหน้าหวานเหมือนแม่...แต่กลับมีนิสัยแบบเขา สลับกันไปเลย...
เขาเห็นคะซังแล้วมักจะใจอ่อนเสมอ...อาละวาดกับลูกไม่ลง ไม่เหมือนซายูริ...ปล่อยให้แม่ลูกเขาจัดการกันเองแล้วกัน...
เคนอิชิแยกตัวไปทำงาน เมื่อภรรยาลากตัวลูกสาวจากไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ชายหนุ่มตัดสินใจทำตามคำสั่งของปู่คือการแต่งงานกับลูกสาวยากูซ่าตัวเอ้ให้สำเร็จ เพียงเพราะต้องการตอบแทนพระคุณ แต่เมื่อได้เห็นความงามของผู้หญิงในรูปใบนั้นเข้า มันเหมือนมีกระแสต้องตาต้องใจทะลุผ่านเข้ามาในความรู้สึกของเขา
?ยูอิชิโร่? ทำทุกวิถีทางจนได้แต่งงานกับหล่อนแม้พ่อแม่เจ้าสาวจะไม่เห็นด้วย จูบเร่าร้อนของเจ้าบ่าวในค่ำคืนแรกทำให้ ?คะซัง? ที่ไม่ประสาสั่นไปทั้งตัว กายกำยำที่ของเขาฝากฝังไว้กับหล่อนประสานกันเป็นหนึ่งเดียวด้วยความเต็มใจ
แต่แล้วความสุขที่ช่วยกันก่อร่างสร้างขึ้นมาก็พังทลายลงต่อหน้าต่อตา คะซังได้ยินชัดเจนว่าเขาแต่งงานกับหล่อนโดยไม่มีคำว่ารักปรากฏ ความเด็ดเดี่ยวที่มีในตนเองของลูกสาวยากูซ่าทำให้คะซังออกจากชีวิตเขา วันเวลาผ่านไปยิ่งทำให้ยูอิชิโร่รู้ตัวว่าเขาต้องทำทุกอย่างอีกครั้งเพื่อขอรักกลับคืนจากเธอ
