?พี่แจ๊ค? เสียงเรียกที่ดังพอประมาณทำให้คนถูกเรียกหันมามองเจ้าของเสียง มือข้างหนึ่งของเขากำลังอุ้มเด็กชายตัวน้อยไว้ในอ้อมแขน ส่วนมืออีกข้างก็ถือถุงใส่ของใบใหญ่ยืนรอลิฟต์อยู่
เมื่อเห็นหน้าคนคุ้นเคย...รอยยิ้มดีใจก็ปรากฏบนใบหน้าก่อนจะเดินเร็วรี่เข้ามาหาคนเรียก แล้วยื่นเด็กชายที่กำลังหัวเราะดีใจเมื่อเห็นหญิงสาวให้อย่างไม่รอช้าซึ่งณีระการ์ก็รับทันที
?โอ๊ะโหยวแม่คุณ ทำไมกลับช้านัก รู้มั้ยว่าพี่ไปซื้อของพร้อมเจ้านี่...? เขาจิ้มนิ้วเบาๆ ไปยังหน้าผากของคนที่อยู่ในอ้อมแขนหญิงสาวอย่างหมั่นไส้ระคนเอ็นดูก่อนจะพูดต่อ ?มันเมื่อยแค่ไหน?
?นานๆ ไปซื้อของกับหลานตัวเองทำเป็นบ่น ร้านลุงเคนก็อยู่ไม่ไกลมาก เดี๋ยวต่อไปณีไม่รับฝากหลานไว้ดีกว่า ให้พี่แจ๊คไปกับตาชายเอง? ณีระการ์หัวเราะเสียงเบาพลางหอมแก้มเจ้าตัวน้อยซ้ายทีขวาที คนฟังถึงกับตาโตเมื่อได้ฟังคำขู่อย่างไม่จริงจังนั่น...รีบยกมือลูบศีรษะหญิงสาวไปมาอ่อนโยน แล้วพูดจาด้วยน้ำเสียงขอความเห็นใจ
?โธ่ น้องรัก อย่าใจร้ายสิ พี่เคยชินกับการไปซื้อของคนเดียวมาเกือบปีแล้ว ห้ามมาแกล้งพี่ตอนนี้เชียว...ไม่งั้นมีเคือง? ท้ายเสียงพูดนั้นคนฟัง...ฟังออกชัดเจนว่าอีกฝ่ายแกล้งทำเป็นโกรธ ณีระการ์จึงยกมือขึ้นไปจับมือของเขาที่จับศีรษะตัวเองไว้...ตั้งใจจะยกออกแต่ยังไม่ทันทำอะไรทั้งคู่ก็ต้องหันไปมองประตูลิฟต์ที่เปิดออกเพราะมีเสียงเรียกดังออกมา
?อุ๊ย! คุณแจ๊ค ไปซื้ออะไรมาคะ...เยอะแยะเชียว? น้ำเสียงหวานเฉียบพร้อมกับตัวคนพูดก้าวออกจากลิฟต์มาเกาะแขนเจ้าของชื่อไว้ พลางชายตามองมือของทั้งคู่ที่เกาะกุมกันไว้เหนือศีรษะหญิงสาวที่หน้าตาน่ารักพอสมควร และไม่มีทีท่าจะแยกจากกันอีกต่างหาก
?ไปซื้อของใช้น่ะครับ แล้วนี่คุณดาวจะไปไหนเหรอครับ? แจ๊คถามอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าขาว หล่อคม นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่มีแววตาเจ้าชู้ก้มลงไปใกล้ใบหน้าที่แต่งไว้สวยงามนั้นนิดหนึ่ง แต่แค่นั้นก็ทำให้ดาวหรือดารกาหน้าแดงจนคนมองเห็นได้ชัดเจน
?จะออกไปหาเพื่อนน่ะค่ะ ดาวอยากให้คุณแจ๊คไปด้วยจัง? น้ำเสียงเว้าวอนเล็กน้อยจนณีระการ์รู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน เธอรีบยกมือของชายหนุ่มออก แล้วขยับตัวไปกดลิฟต์เพื่อให้เปิดออกอีกครั้ง ปากก็พูดไปโดยไม่มองหน้าใคร
?พี่แจ๊ค เดี๋ยวณีพาหลานกลับห้องก่อนนะ? พูดเสร็จก็หันมายิ้มให้กับหญิงสาวที่เกาะติดชายหนุ่ม ซึ่งดูจากหน้าตาก็พอจะคาดเดาได้ว่าอายุคงจะมากกว่าเธอไม่กี่ปี
?คนนี้ใครเหรอคะ...ดูสนิทเชียว? ดารกาถามเสียงเบา ตาก็มองตามหลังณีระการ์ไปด้วยพร้อมยิ้มให้เด็กชายในอ้อมแขนของหญิงสาวที่มองมายังเธอด้วยแววตาไร้เดียงสา
?น้องสาวครับ?
?เอ๋! ไหนคุณแจ๊คบอกว่ามีกันแค่สองคนอาหลานไงคะ??
เมื่อประตูลิฟต์เปิด ณีระการ์รีบเดินเข้าไปโดยไว เพราะไม่อยากตอบคำถามที่เคยถูกถามอยู่บ่อยๆ จากคนแปลกหน้า...ทิ้งอีกคนให้เป็นคนตอบแทน และก่อนที่ประตูจะปิดสนิทเธอก็ได้ยินคำตอบเดิมๆ เช่นกัน
?น้องสนิทครับ?
**************************************************************************************************************
ณีระการ์อุ้มเด็กชายไว้พลางมองดูหมายเลขที่เปลี่ยนไปตามชั้นจนถึงชั้นที่พัก เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องของชายหนุ่มที่มีขนาดใหญ่กว่าห้องของเธอมากมายจนอดแปลกใจไม่ได้ในครั้งแรกเมื่อเข้ามาอยู่...เจ้าของโครงการคิดยังไงถึงสร้างให้ห้องราคาถูกกับห้องราคาแพงมาอยู่ใกล้กันได้ เธอปล่อยเด็กชายลงคลาน ส่วนตัวเองก็นอนคว่ำหน้ากับพื้นทันทีเช่นกัน พร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ถึงสิบนาทีประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
แจ๊คมองดูคนนอนคว่ำหน้าอย่างเหนื่อยๆ นั่นครู่เดียว แล้วมองไปยังหลานชายซึ่งนอนเอกเขนกเล่นตุ๊กตาช้างอยู่อีกมุมหนึ่ง เขาปิดประตูเบาๆ แล้วยืนพิงประตูมอง ?น้องสนิท? ที่กำลังถอนใจเฮือกใหญ่นั่น
?เหนื่อยเรื่องงานหรือว่าเรื่องคนล่ะ? แจ๊คถามด้วยน้ำเสียงที่มีรอยขบขัน คนถูกถามเอียงหน้ามามอง ?พี่สนิท? ก่อนจะถอนใจเสียงเบาอีกครั้งแล้วลุกขึ้นนั่งทับส้นเท้า สองมือประสานกันไว้ที่ตัก ดวงตามองไปยังเด็กน้อยที่กำลังเล่นตุ๊กตาอยู่นั่นแล้วจึงหันมาตอบชายหนุ่ม
?จะเป็นเรื่องอะไรล่ะคะ นอกจากเรื่องของน้องใหญ่ยิ่งนั่นล่ะ เฮ้อ! จะตื๊อทำไม...บอกไม่รู้กี่ครั้งแล้วว่าเราไม่ได้รักหรือชอบก็ยังจะมาวุ่นวายอยู่ได้ รู้งี้วันแรกที่เจอไม่พาไปกินข้าวด้วยก็ดี? พูดเสร็จก็ก้มตัวลงจนหน้าผากแนบพื้น สองมือวางแนบข้างศีรษะราวกับกำลังบูชาอะไรสักอย่าง แจ๊คมองท่าทีนั้นด้วยอาการอยากหัวเราะแต่ก็ต้องกลั้นไว้ แล้วเดินไปคุกเข่าไว้ข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็ชันศอกไว้แล้วใช้ปลายนิ้วเคาะเบาๆ ที่เส้นผมดำยาวนุ่มนั้น
?เขาชื่ออัครวิทย์ไม่ใช่รึ...แล้วคราวนี้หมอนั่นมากวนใจอะไรเราอีกล่ะ?
?เฮ้อ! ก็เรื่องเดิมล่ะค่ะ โผล่หน้ามาให้เห็นแล้วก็ทำตัวราวกับสนิทกันมาแต่ชาติปางไหน แต่คราวนี้เจ้านายของณีเขาเรียกณีไปเตือน...เรื่องที่ณีควรจะอยู่ให้ห่างจากน้องใหญ่ยิ่งแล้วเนี่ย...จะทำไงดีพี่แจ๊ค?? น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายชัดเจนพร้อมกับมองแจ๊คที่ตอนนี้ได้ย้ายตัวเองไปอยู่ในครัวและกำลังชงนมใส่ขวด พอทำเสร็จก็เดินไปอุ้มหลานพามานั่งที่โซฟาตัวสวยราคาแพง แล้วจัดการป้อนนมใส่ปากหลานชาย
?จะเปลี่ยนงานก็ไม่ได้สินะ งานดี เงินดีขนาดนี้?
?ก็แน่สิคะ งานดี ที่พักไม่แพง เจ้านายก็ดี ลาออกก็บ้าแล้ว เฮ้อ! กลุ้ม กลับห้องดีกว่า? คนพูดลุกขึ้นนั่งด้วยหน้าตาเซ็งชีวิต ก่อนจะค่อยๆ ยืนแล้วก็หยุดนิ่งเมื่อได้ยินเสียงถามแสนเบาจากอีกฝ่าย
?แล้วไม่อยากรู้จักเธอ...คนตะกี้รึ??
เพียงเท่านั้น หน้าตาเบื่อโลกก็เปลี่ยนแปลงทันที น้องสนิทเดินเร็วมานั่งข้างอีกฝ่ายอย่างไม่รอให้ถามซ้ำ สายตาก็มองอย่างคาดคั้นจนแจ๊คต้องหัวเราะ แล้วยื่นหลานชายที่ดูดนมเสร็จแล้วภายในเวลาอันรวดเร็วส่งให้เธอ
?เธอชื่อดารกา มาซื้อห้องอยู่คนเดียวได้หลายเดือนแล้ว เธออยู่ชั้นถัดจากเรานี่แหละ แถมห้องก็ยังตรงกับห้องของณีด้วยนะ? เขาชี้นิ้วไปยังพื้นข้างล่างให้อีกฝ่ายเข้าใจ
?อะไรจะบังเอิญอย่างนี้เนี่ย คนที่มาชอบพี่ดันอยู่ห้องข้างล่างณี เดี๋ยวนะ...? ชายหนุ่มมองดูการนับนิ้วของหญิงสาวอย่างเดาได้ว่า...นับไปเพื่ออะไร จึงได้แต่ก้มหน้ายิ้มกับเด็กน้อย แล้วรอฟังวจีต่อไปของเธอที่จะตามมา ?พี่รู้จักสาวๆ เกือบทุกชั้นแล้วนะ เมื่อวานตอนเช้าณีก็เจอคุณคนนั้น...สาวตาคม ผมบ๊อบ ชื่ออะไรก็ลืมไปแล้ว เธอยังถามหาพี่เลย ระวังเหอะ วันซวยมาเยือนเมื่อไหร่จะเจอสาวรุมสกรัม?
?พี่ไม่ได้ไปทำอะไรเธอเหล่านั้นนี่ แค่คุยด้วยเท่านั้นเอง จะเจอรุมสกรัมได้ไง?
?จ้ะ พ่อหล่อเลือกได้ แล้วนี่พี่ถามข้อมูลของคุณดารกาจากใครรึ...รู้ชัดจริง?? ณีระการ์ถามอย่างไม่ต้องการคำตอบนัก เพราะเขาก็บอกเธอแบบนี้ทุกครั้งที่เจอสาวคนใหม่ เพียงแต่เธอไม่ใส่ใจจำรายละเอียดของสาวๆ เหล่านั้นไว้เลย และอีกฝ่ายก็ไม่ตอบ เอาแต่ยิ้ม แต่ครู่หนึ่งก็ทำหน้าเหมือนนึกขึ้นมาได้ เขาเดินไปยังถุงข้าวของที่ซื้อมาแล้วหยิบหนังสือมายื่นส่งให้คนมองที่ยิ้มปากแทบฉีกเมื่อเห็นหนังสือ
?พี่ไปซื้อหนังสือพิมพ์เห็นนิยายเจ้าโปรดของณีออกเล่มใหม่ เลยซื้อมาให้?
?ขอบคุณมากนะคะ ฮะฮ่า...รอตั้งนาน เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจ่ายตังค์นะ ชาย...อาได้หนังสือใหม่มาแล้ว? หญิงสาวโบกหนังสือให้เด็กน้อยบนตักดูอย่างร่าเริง
?เมื่อไหร่จะเลิกอ่านนิยายแนวทะลุมิติเสียทีนะ โตขนาดนี้แล้ว?
?แหม พี่แจ๊คก็ เคยบอกแล้วไง ณีเชื่อว่าอีกมิติหนึ่งจะเป็นที่ที่มีแต่ความสุข ไม่มีความทุกข์มาให้เรารู้สึกเลย...ที่นั่นจะไม่มีการพลัดพราก...ทุกคนจะอยู่ด้วยกันตราบชั่วนิรันดร์ หากณีได้มีโอกาสทะลุมิติแบบในนิยาย...ณีจะพาทุกคนไปด้วยกัน พี่แจ๊คไปด้วยกันนะ? หญิงสาวมองอีกฝ่ายที่ทำหน้าจะยิ้มก็ไม่ใช่จะขำก็ไม่เชิง
?พี่เชื่อว่า...ชีวิตคือการต่อสู้นะ...ไม่ใช่การหนี...หนีไปอยู่มิติไหนก็ไม่รู้ คนเราหนีไม่ได้ตลอดหรอก?
?พี่แจ๊คอย่าจริงจังสิ?
?พี่น่ะ...ไม่จริงจังหรอก ณีสิจริงจัง...ไม่งั้นจะอ่านนิยายพวกนี้ได้รึ? แจ๊คพูดเสร็จก็หัวเราะในลำคอ
?เรื่องนิยายของณีช่างมันเถอะค่ะ สนเรื่องงานของณีดีกว่า? หญิงสาววกกลับมายังเรื่องที่กำลังไม่สบายใจ ใบหน้ายุ่งเล็กน้อยก่อนจะส่งเด็กน้อยให้ชายหนุ่มแล้วเดินไปยังประตู แต่ไม่ทันเปิดก็หันมามองคนทั้งคู่อีกครั้ง ?พี่รู้เรื่องสาวสวยในคอนโดฯ เยอะขนาดนี้ พี่น่าจะรู้วิธีช่วยณีบ้างก็ดี?
พูดเสร็จก็เปิดประตูออกไปโดยไม่รอคำตอบ ชายหนุ่มมองหลานชายที่กำลังส่งยิ้มมาให้เขาอย่างอารมณ์ดี เขายิ้มแยกเขี้ยวให้เด็กน้อย สักพักก็พูดเสียงเบา
?พี่ก็อยากช่วยอยู่หรอก...แต่คนบางคนไม่อนุญาตให้พี่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านนี่สิ จริงมั้ย...เจ้าหนู!?
?เจ้าหนู? หัวเราะร่าทีเดียวเมื่อคนเลี้ยงก้มหน้าใช้แนวเคราไซ้แก้มอย่างมันเขี้ยว
****************************************************************************************************************
เสียงเปิดประตูของห้องติดกันในเช้าวันต่อมาทำให้แจ๊คโผล่หน้าออกมามองในทันที ราวกับว่า...เขารออยู่แล้ว
?ณี พรุ่งนี้ตอนเย็นพี่จะไม่อยู่ ฝากหลานด้วยนะ?
ณีระการ์ที่อยู่ในชุดทำงานมองหน้าชายหนุ่มพลางพยักหน้าพร้อมกับเปิดปากหาว ทำให้คนที่มองดูอดถามติดจะขำไม่ได้
?อะไร...นอนดึกเหรอ??
?เปล่าค่ะ นอนปกติแต่มันไม่หลับ มัวแต่นึกว่าจะทำยังไงถึงจะแก้ปัญหาน้องใหญ่ยิ่งได้? พูดเสร็จก็หาวอีกรอบ
?เอาน่า พี่ว่าเจ้านายเราน่าจะช่วยเหลือลูกน้องนะ?
?ค่ะ ณีก็คิดอยู่ ยังไงเจ้านายก็ต้องช่วยแน่ ว่าแต่...พี่จะกลับคืนพรุ่งนี้หรือมะรืนคะ?? พรุ่งนี้คือวันหยุดที่เธอไม่ต้องไปทำงาน ตามปกติชายหนุ่มมักจะฝากเด็กชายไว้เสมอ ส่วนตัวเขา...จะหายไปไหน น้องสนิทไม่เคยสนใจเลย
?พี่ยังไม่รู้เลย แล้วยังไงจะโทร.หานะ?
?ค่ะ เออ...พี่คะ ตอนเย็นพาณีไปเดินซื้อของที่ตลาดนัดหน่อยสิคะ?
?อืม...ได้ ตอนเย็นเจอกัน?
?ได้ค่ะ? รับคำแล้วก็หาวอีกรอบ ก่อนจะเดินเชื่องช้าผ่านหน้าเขาไปยังลิฟต์ที่มีคนยืนรออยู่ก่อนแล้วสองคน โดยมีสายตาขบขันแกมเป็นห่วงของแจ็คมองตามหลัง
เมื่อเข้าไปในลิฟต์ได้ก็ยึดมุมว่างทันทีก่อนจะหลับตาอย่างง่วงเต็มที แต่ลงมาได้ชั้นเดียวก็ต้องลืมตาเมื่อมีคนเดินเข้ามาในลิฟต์ พอมองไปยังผู้ที่เข้ามาใหม่ณีระการ์ก็เบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นคนคุ้นหน้า...ทำให้เกิดอาการหายง่วงในทันที...จะก้มหน้าหลบทำเป็นมองไม่เห็นก็ทำไม่ได้เพราะสบตากันแล้ว
?ว่าไงคะ...น้องสนิท? เสียงทักที่หวานหูจนน่ากลัว แววตาก็เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม
?แหะๆ ก็ไม่ว่าไงค่ะ คุณดาวตื่นเช้าจัง? ณีระการ์ยิ้มให้อย่างมีไมตรี แต่สงสัยอีกฝ่ายจะไม่อยากมีไมตรีตอบเท่าไหร่ ฟังได้จากน้ำเสียงเย็นเยียบในตอนแรก หญิงสาวได้แต่คิดว่า...มาอีกคนละ สาวที่หลงรูปตาแจ๊ค... คิดยังไม่ทันจะจบก็ต้องตาโตอีกครั้งเมื่อเห็น...
?อ้าว! ไงคะ...น้องสนิท ไปทำงานเหรอคะ??
น้ำเสียงครื้นเครงของหญิงสาวผมบ๊อบ ตาคมจากการกรีดอายไลเนอร์ เดินเข้ามาในลิฟต์พร้อมรอยยิ้มที่ส่งให้แทบทุกคนทั้งลิฟต์จนมาหยุดยังณีระการ์ที่ได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ ออกไปเป็นการทักทาย เกิดความรู้สึกอยากออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นี่เหลือเกิน
ตาพี่แจ๊คทำแสบ!
ดารกาหันไปมองคนมาใหม่แล้วยิ้มหวานให้แต่นัยน์ตาไม่หวานเอาซะเลย โดยมี...น้องที่ไม่อยากสนิทกับแจ๊คแล้ว...ยืนกลั้นหายใจอยู่เป็นระยะ
***********************************************************************************************************
?เฮ้อ! เกือบตาย? คนพูดที่มาถึงที่ทำงานก่อนเข้างานสิบนาทีทรุดตัวลงนั่งกับโต๊ะ แล้วก้มหน้าเอาแก้มแนบโต๊ะนัยน์ตาเหม่อลอย จนเพื่อนโต๊ะข้างกันที่กำลังแต่งหน้าทาปากอยู่หันมามอง
?ไปเจออะไรมาเหรอ??
?ก็เมื่อเช้านี่สิ ที่คอนโดฯ ตอนลงลิฟต์จะมาทำงาน ฉันเจอแต่สาวๆ ของพี่ชายฉัน คิดดูนะ...ตั้งแต่ชั้นเก้าไล่ลงมาจนถึงชั้นสี่เลย แถมแต่ละคนยังมาเรียกฉันว่าน้องสนิทอีก แถมยังยิ้มน่ากลัวให้กันอีก พูดแล้ว...ยังเสียวไม่หายเลย นึกว่าจะเกิดจลาจลในลิฟต์ซะแล้ว โอย! น่ากลัว? ณีระการ์ทำหน้าสยดสยองจนคนมองอดหัวเราะไม่ได้
?ก็ไหนเธอบอกว่าพี่ชายไม่เจ้าชู้ไง?
?เขาไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ แต่หน้าตาบวกคำพูดของเขาน่ะสิ...ดันมีเสน่ห์เหลือเกิน จนผู้หญิงคนไหนได้คุยด้วยก็อยากจะเป็นแฟนทั้งนั้น?
?แหม...พูดจนอยากเห็นหน้านะเนี่ย โชคดีนะที่เธอเป็นน้องเขา? เพื่อนในที่ทำงานพูดเพราะไม่รู้อะไรแล้วก็หันไปแต่งหน้าต่อ คนฟังจึงยิ้มเฉยเสีย ไม่ยอมบอกความจริงที่อีกฝ่ายไม่รู้
ณีระการ์หลับตาแล้วหวนนึกไปถึงสองปีก่อนตอนที่เธอเพิ่งสมัครเข้ามาทำงานที่นี่หลังจากไม่ได้ทำงานมาหลายเดือน แล้วเจ้านายให้ไปพักที่คอนโดฯ นั่นตามสวัสดิการของพนักงานที่ไม่มีครอบครัว แต่คนโสดในบริษัทเกือบทุกคนต่างก็พากันเลือกไปพักที่คอนโดฯ อื่นที่ใกล้และราคาถูกพอกัน มีเพียงเธอ...ที่เจ้านายสั่งแกมขอร้องให้มาพักที่นี่ซึ่งไกลจากที่ทำงานพอควร นั่นก็เพราะคนรู้จักของเขาสร้างคอนโดฯ ไว้ขายและให้เช่า แต่ในช่วงแรกแทบจะไม่มีคนสนใจมาอยู่เลย เจ้านายของเธออยากช่วยคนรู้จักจึงให้เธอมาอยู่ที่นี่เพื่อเป็นการช่วยไม่ให้คอนโดฯ เงียบจนเกินไป เธอก็ไม่ปฏิเสธเพราะในตอนนั้นไม่มีใจจะตอบปฏิเสธ!!
แต่มาอยู่ได้แค่สามวันเธอก็ทำกุญแจห้องหาย ระหว่างที่กำลังนั่งน้ำตาไหลเต็มหน้าเพราะคิดหาทางไม่ออก ไม่รู้จะไปตามใครมาช่วย ประตูห้องข้างเคียงก็เปิดออก คนเจ้าน้ำตาหันไปมองด้วยแววตาสิ้นหวังและนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้แจ๊คกับชายเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต จนกลายเป็น...พี่สนิทและน้องสนิท
และแม้ว่าหญิงสาวหลายคนจะอยากเป็นแฟนกับชายหนุ่มเหลือเกิน แต่คนที่ไม่อยากเป็นแฟนของเขาแน่นอน ก็คือเธอนี่แหละ!
ณีระการ์ค่อยๆ ลืมตาตื่นจากความคิดคำนึงถึงอดีตแล้วมองเพื่อนร่วมงานที่กำลังสะกิดไหล่ตัวเอง ก่อนแอบชี้นิ้วไปทางประตู คนกำลังจะเดือดร้อนรีบถามเพื่อนทันทีโดยไม่หันไปมองตามนิ้ว
?เจ้านายเข้ามาแล้วใช่มั้ย? เดี๋ยวไปหานายก่อนนะ? ไม่ต้องรอคำตอบ เธอรีบเดินไปยังห้องของนายที่เปิดประตูกว้างไว้เสมอ ยกเว้นเวลาที่เขายังไม่พร้อมแต่ก็น้อยมาก ที่เจ้านายทำแบบนี้ก็เพื่อให้ลูกน้องกล้าเข้ามาพูดคุยเวลามีปัญหา โดยไม่ต้องรอถามเลขานุการหน้าห้อง ผู้ที่มักถูกเรียกจากทุกคนในที่ทำงานอยู่บ่อยครั้งว่า ?น้องจืด? เพราะเป็นเลขาฯ แสนเก่งที่ไม่ชอบแต่งหน้าเอาเสียเลย ยกเว้นแต่จะต้องออกไปติดต่องานข้างนอกกับเจ้านายเท่านั้น...ใบหน้าจึงจะมีสีสัน โชคดีว่ารูปหน้าสวยเท่านั้นเอง
ณีระการ์เดินแกมวิ่งเข้ามาในห้องผู้เป็นนายซึ่งมีอายุเกือบสี่สิบแล้ว เจ้าของห้องเงยหน้ามองหน้าตื่นๆ ของลูกน้อง แล้วต้องเปิดปากยิ้มเล็กน้อยอย่างพอเดาได้
?นั่งสิ เดี๋ยวจะหางานให้ทำ นายวิทย์มาแล้วรึ...วันนี้มาแต่เช้าเชียว? พูดไม่ทันขาดคำ คนถูกพาดพิงก็เดินเข้ามาในห้องด้วยกิริยาสบาย เด็กหนุ่มผิวขาวเหลืองหน้าตาตี๋นิดๆ วัยยี่สิบปียกมือไหว้เจ้าของห้องที่พยักหน้ารับไหว้พร้อมกับพูดขึ้นทันทีโดยไม่ยอมให้อีกฝ่ายที่เพิ่งเข้ามาได้ตั้งตัวติด
?วิทย์ น้านึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีก...ว่าที่นี่น่ะ พ่อเรามีหุ้นแค่สิบเปอร์เซ็นต์ ดังนั้นวิทย์จะมาเที่ยวรบกวนพนักงานของน้าไม่ได้นะ? เจ้าของห้องพูดไปก็เขียนงานที่จะให้หญิงสาวทำไปด้วยจึงไม่เห็นแววตาอวดดีแวบหนึ่งนั่น เขายิ้มให้กับหญิงสาวพลางเดินไปนั่งที่โซฟาด้วยท่าทีไม่รู้ไม่ชี้
?ก็บอกพ่อไปแล้วว่าวิทย์ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย วิทย์แค่มาชวนพี่ณีคุยเท่านั้นเอง?
ผู้ใหญ่อีกสองคนมองหน้าคนพูดทันทีเมื่อได้ยิน ?เท่านั้นเอง? แล้วตี๋ก็ส่ายศีรษะไปมาอย่างระอา ก่อนจะก้มหน้าเขียนงานที่จะให้หญิงสาวรับไปทำต่อ
บริษัทของเขา...เป็นบริษัทรับทำงานทางด้านบัญชีตามบริษัทต่างๆ ที่ไม่ใหญ่มากและไม่มีงบมากพอจะจ้างคนทำบัญชีเก่งๆ มาอยู่ด้วย ตี๋มองเห็นช่องทางนี้จึงเปิดบริษัทขึ้นมารองรับความต้องการเหล่านี้ โดยมีณีระการ์เป็นหนึ่งในทีมงานที่มีประสิทธิภาพ
หญิงสาวมองเด็กหนุ่มอยู่ครู่หนึ่งแล้วหันกลับมามองนายของตน ?แขก? จึงทำหน้าเบื่อก่อนจะพูดใหม่ เพราะเมื่อคืนพอกลับบ้านเขาถูกพ่อเรียกไปอบรมจนหูชา
?ต่อไปวิทย์จะขอแค่มานั่งดูหน้าพี่ณีทุกวันจนกว่ามหาวิทยาลัยของวิทย์จะเปิดเทอม น้าตี๋คงไม่ว่านะครับ?
น้าตี๋แต่ผิวไม่ตี๋เงยหน้ามองลูกน้องแวบเดียวก่อนเบนสายตาไปหาลูกของผู้ถือหุ้นที่กำลังส่งยิ้มหวานไปยังณีระการ์ พอปิดเทอมอัครวิทย์ก็มาขอฝึกงานที่นี่ แต่แค่วันแรกก็ดันมาตกหลุมรักณีระการ์ที่ได้รับคำสั่งจากเขาอีกต่อหนึ่งให้ดูแลหลานชาย ซึ่งเขาก็เห็นว่าหญิงสาวดูแลตามปกติตามหน้าที่ แต่ทำไมเด็กหนุ่มถึงหลงรักลูกน้องของเขามากนักก็ไม่รู้ได้
พอเป็นแบบนี้...มันทำให้ทุกคนในที่ทำงานยามณีระการ์ไปติดต่อด้วยพลอยไม่ได้ทำงาน เพราะอัครวิทย์แสดงตัวกับทุกคน โดยเฉพาะผู้ชาย...ว่าตัวเองชอบหญิงสาว ซึ่งดูน่าเกลียดมากกว่าจะน่ารัก ตลอดเวลาตี๋เห็นถึงความลำบากใจของณีระการ์จนต้องตัดสินใจเรียกมาถามว่าตกลงจะเอายังไง จึงรู้ว่าลูกน้องแทบจะทนไม่ไหวแล้ว เขาจึงต้องช่วยอีกทาง
?แล้วนี่อีกนานแค่ไหนกว่ามหาวิทยาลัยของเราจะเปิดน่ะ??
?อีกสองอาทิตย์ครับ?
?งั้น...เริ่มจากวันพรุ่งนี้ ห้ามวิทย์เข้ามาที่ทำงานของน้าอีกนะ น้าบอกพ่อเราไปแล้วว่า...ต่อไปยามจะไม่ให้เข้ามา?
ตี๋รู้เหมือนกันว่ามหาวิทยาลัยของหลานเปิดวันไหนจึงจัดการสั่งยามไว้ล่วงหน้าแล้วเช่นกัน แต่อัครวิทย์พอได้ฟังก็มีสีหน้าไม่พอใจทันที
?แต่น้าตี๋ครับ ผมยังฝึกงานไม่เสร็จเลย?
?ทุกวันนี้น้าไม่เห็นเราจะทำงานอะไรเลยนะ? ตี๋มองหลานชายนอกไส้แววตาดุก่อนจะก้มหน้าเขียนงานต่อ สักครู่ตี๋จึงยื่นแผ่นกระดาษให้หญิงสาวที่รับไว้แทบทันที ทั้งสองคนมองเจ้าของห้องด้วยความรู้สึกคนละแบบ
คนหนึ่งทั้งดีใจและขอบคุณ ส่วนอีกคนไม่พอใจชัดเจนแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะหุ้นส่วนของพ่อคนนี้เด็ดขาดแค่ไหนเขารู้ดี...ดีแค่ไหนแล้วที่ตี๋ยังให้เขาได้อยู่ที่นี่ในวันนี้...หนุ่มวัยเรียนหันไปหาหญิงสาวที่ตัวเองถูกใจตั้งแต่ได้คุยด้วยครั้งแรก ซึ่งแววตาของเธอเหมือนจะดีใจเมื่อรู้ว่าจะไม่ต้องเจอกันอีกแต่พยายามเก็บซ่อนไว้
อัครวิทย์บอกตัวเองทันทีว่า...ไม่รู้ล่ะ ผู้หญิงนิสัยดี ผิวขาวจนออกจะซีด หน้าตาก็น่ารักใช้ได้คนนี้ เขาจะตื๊อให้ถึงที่สุดล่ะ
คนที่แอบหวังไว้ในใจลุกจากโซฟาเดินไปใกล้สาวรุ่นพี่ที่มองเขาอย่างไม่เต็มตานัก แล้วล้วงหยิบเอาสร้อยเส้นเล็กมาจากกระเป๋ากางเกงยื่นส่งให้คนที่หมายปอง ซึ่งหญิงสาวพอดูแวบเดียวก็รู้ว่า...เป็นสร้อยที่ราคาไม่แพงมากนัก
ตี๋ที่มองอยู่เหมือนกันนึกยอมรับในใจว่าคนให้เลือกของเป็น ไม่สักแต่ว่าพ่อรวยแล้วจะซื้อแต่ของแพงๆ มาฝากสาว...สร้อยน่ารักมาก ตรงกลางเป็นรูปกามเทพตัวน้อยชายหญิงสองคนยิ้มให้กัน ต่างฝ่ายต่างกำลังเล็งธนูแห่งความรักเข้าใส่กัน
?ผมให้พี่ ไม่ว่ายังไง...ผมก็จะตื๊อจนพี่ยอมเป็นแฟนผมให้ได้? อัครวิทย์พูดอย่างมั่นใจแล้วจับมือหญิงสาวแบออกก่อนวางสร้อยใส่มือนุ่มสวยนั่น
?น้องวิทย์ พี่อายุมากกว่านะคะ...?
?แค่สามปีเอง คู่อื่น...อย่างนักร้องผู้หญิงที่ดังๆ นั่นเขาก็ยังอยู่กับแฟนเด็กของเขาเลย? หนุ่มหน้าอ่อนพูดแทรกก่อนที่เธอจะพูดจบ แล้วเขาก็ทำในสิ่งที่ไม่มีใครจะคาดคิด ด้วยการก้มจูบหน้าผากของสาวเจ้าท่ามกลางสายตาคนอื่น เลขาฯ หน้าห้องที่แอบมองถึงกับตาโตทีเดียว ณีระการ์มองคนอุกอาจอย่างพูดไม่ออก ผิดกับอัครวิทย์ที่ยิ้มหน้าซื่อ
?วันนี้ผมไม่อยู่กวนพี่ก็ได้ ผมจะไปรอพี่ที่หน้าบริษัท แล้วตอนเช้ากับตอนเย็นเราจะได้เจอกัน? พูดจบเด็กหนุ่มก็หันไปยกมือไหว้เจ้าของห้องที่มองมาด้วยหน้าตาดุ แต่คนทำเรื่องก็เอาแต่ยิ้มแล้วเดินตัวปลิวจากไป ทิ้งณีระการ์ให้พูดไม่ออกกับการกระทำของเด็กปีสอง
ตี๋มองหน้าลูกน้องก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่...อีกสองอาทิตย์ ช่างเป็นสองอาทิตย์ที่น่ากลัวสำหรับลูกน้องของเขาจริงๆ
?คุณอายุยี่สิบสามแล้วนะณีระการ์ ทำไมไม่ทำตัวให้เข้มแข็งเด็ดขาดมากกว่านี้หน่อย นายวิทย์จะได้ไม่กล้ามายุ่งกับคุณ เวลาทำงานบัญชีคุณออกจะมุ่งมั่นจริงจัง แถมยังมีความเด็ดขาดกับลูกค้าที่เรื่องมากด้วย ไม่ยอมให้งานผิดพลาด แต่พอเวลาแบบนี้ผมรู้สึกว่า...คุณเหมือนเด็กไม่ยอมโต ไม่เด็ดขาดเอาเสียเลย ต้องคอยให้คนอื่นช่วยตลอด? ตี๋บอกเสียงนุ่มเบา ใบหน้ายิ้มอย่างให้กำลังใจลูกน้อง แต่คนตรงข้ามกลับทำหน้าจืดเจื่อนเต็มที ไม่ยอมพูดอะไร เจ้านายเลยต้องพูดต่อ ?งั้นตั้งแต่วันนี้ ผมจะให้รถบริษัทไปรับไปส่งคุณนะ?
?ขอบคุณค่ะ? คนที่กำลังเหนื่อยใจมองชายหนุ่มแล้วยกมือไหว้ก่อนจะยิ้มเซียว
?แล้วที่พักยังสะดวกดีใช่มั้ย?? ตี๋เปลี่ยนเรื่องพูด
?ค่ะ ดีมากเลย?
?ผมก็ว่าดี?
?เจ้านายอยู่ที่นั่นด้วยเหรอคะ??
?ไม่หรอก แต่คนรู้จักอยู่ที่นั่นน่ะ? เจ้านายพูดพึมพำเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน มือก็วุ่นกับการรื้อค้นเอกสารตรงหน้าทำให้ลูกน้องต้องขอตัวออกมาโดยเร็ว พอออกมาจากห้องก็นึกได้ว่า...ลืมใบสั่งงาน เพราะตะกี้เธอเผลอวางกระดาษไว้ตอนรับสร้อยจากอัครวิทย์ แต่ณีระการ์ก็ไม่คิดจะเข้าไปเอาเพราะเดี๋ยวตี๋ก็ให้น้องจืดหยิบมาให้อยู่ดี อีกอย่าง...ทุกคนที่เป็นลูกน้องรู้ดีว่าเจ้านายไม่คิดจะสั่งงานเป็นกระดาษอยู่แล้ว เขาชอบที่จะโทร.มาสั่งงานแล้วให้ลูกน้องจดคำสั่งเองมากกว่า
****************************************************************************************************
?พี่แจ๊ค พี่จะซื้ออะไรมากมายนักหนา วันก่อนพี่ก็เพิ่งซื้อจากร้านลุงเคนไม่ใช่รึ??
ณีระการ์มองดูถุงหิ้วถุงใหญ่หลายถุงที่ชายหนุ่มถือด้วยท่าทีราวกับว่าไม่หนักเลยอย่างสงสัย ในอ้อมแขนของเธอก็คือเด็กน้อยที่มองดูรอบตัวอย่างสงสัยใคร่รู้ตามประสาเด็ก แล้วคำตอบที่ได้จากพี่สนิทก็คือ...
?ของพี่ที่ไหน พี่ซื้อให้น้องของพี่ต่างหาก ของใช้ ของกินเล่นในห้องของณีใกล้จะหมดแล้วไม่ใช่รึ??
หญิงสาวหลบให้คนที่เดินสวนมา แล้วจึงหันไปหาพี่สนิทที่เริ่มเมียงมองขนมโปรดของเธอที่แม่ค้าวางขายอยู่ใกล้ๆ
?พี่แจ๊คน่ะ ณีบอกแล้วนะ...ว่าอย่าซื้อของให้ณีมากขนาดนี้ กว่าจะใช้หมดหรือกินหมด...มันนาน แล้วณีก็จ่ายเงินให้พี่ไม่หมดหลายทีแล้ว อย่ามาอวดรวยกับน้องตัวเองได้มั้ย ไปอวดรวยกับสาวสวยในคอนโดฯ สิ!?
คนพูด...พูดไปก็ดึงแขนของอีกฝ่ายไว้ด้วย เพื่อกันไม่ให้เขาเดินไปร้านขนมที่ขายวุ้นแฟนซีของโปรด แจ๊คจึงหันมาทำหน้าบูดใส่คนหน้าหงิก
?ไม่ซื้อของให้น้องแต่วิ่งไปซื้อของให้คนอื่นน่ะนะ พวกนั้นมันบ้า ครอบครัวคือแรงหนุนสำคัญที่ทำให้คนหลายคนออกจากบ้านไปสู้ศึกนอกบ้านได้อย่างไร้กังวลนะ แล้วที่พี่ซื้อให้ก็เพราะเราเป็นพี่น้องกัน ถึงจะเจอกันแค่ไม่กี่ปีก็เถอะ แล้วอีกอย่าง...พี่รวย บรรพบุรุษทิ้งเงินไว้ให้ใช้เยอะแยะ ซื้อแค่นี้กระจอก? แจ๊คพูดเสร็จก็ดึงแขนออกจากมือนุ่มนิ่มนั่น แล้วเปลี่ยนใจจากการจะซื้อวุ้น เพราะชิ้นสุดท้ายที่หมายตาไว้ถูกคนอื่นซื้อไปแล้ว เขาเดินไปซื้อขนมครกซึ่งกำลังอุ่นมาให้ทั้งคู่ที่มองตาม ก่อนหยิบชิ้นหนึ่งส่งเข้าปากน้องสนิทคล้ายจับยัด แล้วค่อยปาดเอาส่วนแป้งนุ่มๆ ป้อนหลานชาย ณีระการ์เคี้ยวด้วยความอร่อยจนหมดคำแล้วทั้งคู่ก็ออกเดินต่อ
?พี่น่าจะพาแฟนมาแนะนำให้น้องพี่รู้จักได้แล้วนะ โสดนานเกินไปณีจะตายได้ เพราะผู้หญิงที่แอบปลื้มพี่ทั้งคอนโดฯ นั่น เธอทั้งหลายพากันเข้าใจเราทั้งคู่ผิดจนขี้เกียจพูดแล้ว?
?ณีมีแฟนเมื่อไหร่ พี่จะมีบ้าง?
?จริงอ่ะ??
?เออ?
หญิงสาวรีบมองไปยังผู้คนมากมายที่เดินซื้อของยามเย็น...พยายามมองหาผู้ชายที่เดินเดี่ยว
?พี่แจ๊ค ผู้ชายคนนั้นที่อยู่หน้าร้านยำรสแซบน่ะ...เป็นไง ไปเดินชนไหล่ดีมั้ย เผื่อเขาจะรักณีตั้งแต่สบตา?
?เจ้านั่นมีแฟนหนึ่ง...กิ๊กสาม?
น้องสนิทหันมามองคนพูดที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้นั่น แล้วเธอจึงหันไปมองหาคนอื่นต่อ
?คนที่ใส่หมวกแก๊ปสีเขียวล่ะ??
?นั่นเมียสาม?
?แล้วนั่นล่ะ...ที่ยืนถือพัดลมตัวจิ๋วเป่าหน้าอยู่นั่น??
?นั่นเมียหนึ่ง ลูกสาม?
?เมื่อไหร่พี่จะหยุดรู้ไปทุกเรื่องเสียที?? หญิงสาวหันมามองแจ๊คด้วยแววตาเบื่อหน่าย
?แล้วเชื่อมั้ยล่ะ ทำหน้าแบบนั้นไม่เชื่อแน่เลย งั้นเดี๋ยวนะ...จะเดินไปถามให้?
?เชื่อแล้ว พี่แจ๊ค! จะบ้าเรอะ หนูอายเขานะ?
ณีระการ์รีบใช้สองมือที่อุ้มหลานไว้จับต้นแขนอีกฝ่ายไว้ทันที พี่สนิทจึงหัวเราะกับอาการตื่นกลัวของคนข้างกาย คนหน้าตื่นมองดูอาการหัวเราะขำตัวเองสักพักแล้วจึงหัวเราะตาม แต่ครู่เดียวก็หยุดก่อนจะมองดูแจ๊คด้วยสายตาเทิดทูน
?วันนั้น...ที่หน้าห้อง พี่แจ๊คไม่น่าออกมาจากห้องเลยเนอะ ณีจะได้ไม่ขอให้พี่ช่วยเรื่องกุญแจห้อง...ไม่ต้องขอเป็นน้องพี่ แล้วก็ไม่ต้องกลายเป็นปลิงเกาะพี่ไม่ปล่อยอยู่แบบนี้ ขนาดเจ้านายยังบ่นเลยเรื่องที่ณีทำตัวเหมือนคนไม่ยอมโต ณีอยากบอกคุณตี๋มากเลย...ว่าที่ณีเป็นแบบนี้ ส่วนหนึ่งเพราะณีไม่อยากเข้มแข็งเพื่อให้พี่อยู่ห่าง ณีอยากให้พี่คอยอยู่เคียงข้างน้องคนนี้ไปอีกนานเท่าที่จะนานได้?
หญิงสาวพูดยิ้มๆ แต่เสียงสั่น รีบหันไปหยิบเบคอนแช่แข็งที่มีขายดาษดื่นหลายห่อแล้วยื่นส่งให้คนขายที่รับไปใส่ถุงทันที แต่ดวงตาก็มองลูกค้าอย่างฉงน แจ๊คมองด้านหลังคนขี้แยอย่างรู้ทัน เขายื่นเงินให้คนขายพร้อมรับถุงมาถือไว้ มือแข็งแรงก็ยกขึ้นจับศีรษะหญิงสาวที่เอาแต่เดินก้มหน้าซ่อนน้ำตา แต่แจ๊คชอบล้อเสมอเวลาที่เธอทำแบบนี้ว่าก้มหน้าหาเศษเหรียญตามพื้นดิน
?บอกเป็นร้อยครั้งแล้วไง พี่เต็มใจเพราะพี่ก็อยากมีน้องสาวกับเขาสักคน หยุดร้องเถอะ คนมองเต็มแล้ว?
ณีระการ์จึงรีบเช็ดน้ำตาโดยเร็ว จากนั้นค่อยเงยหน้ามองทางเดินเช่นเดิม ตามมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามจะให้แจ่มใสดังเดิม
?พี่รวยใช่มั้ย งั้นเดี๋ยวพาน้องสาวกับหลานไปทานเนื้อย่างที่ร้านข้างหน้านะ เอ๋! คุณดาวนี่นา?
แจ๊คมองตามสายตาของน้องสนิทก็เห็นดารกาเดินเลือกของใช้บางอย่างเพียงลำพังอยู่อีกฟากหนึ่ง ซึ่งใกล้กับร้านเนื้อย่างที่อยากทาน
?อย่าเพิ่งไปใกล้เลยพี่แจ๊ค ณีขี้เกียจยิ้ม แต่แหม...คุณดาวมาเดินตลาดนัดก็เป็นแฮะ นึกว่าจะถนัดเดินห้างตากแอร์เสียอีก กลับห้องดีกว่า...ให้พี่แจ๊คทำกับข้าวให้น้องกินแล้วกัน?
?ไม่มีปัญหา จะกินอะไรล่ะ??
เพียงคำพูดนั้นทำให้ณีระการ์ส่งเสียงเจื้อยแจ้วออกไปโดยมีแจ๊คมองตามหลังด้วยแววตาที่อ่อนโยน
หากไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในอนาคต เขาก็จะเป็นหลักให้ณีระการ์เกาะเดินไปแบบนี้ จนกว่าเธอจะเดินได้แข็งแรงด้วยตนเองแน่นอน...แต่หากมีเหตุการณ์ที่ทำให้เขาไม่สามารถอยู่ข้างกายของน้องสนิทได้ล่ะ
แจ๊คมองไปตามทางเดินที่น้องสนิทเดินนำหน้าแล้วต้องถอนใจลึก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณีระการ์..ผู้หญิงผิวขาว หน้าจืด มีความยุ่งยากใจกับเด็กหนุ่มที่คอยตามติดแจ แต่แล้ววันหนึ่งพลังลึกลับจากห้องข้างๆ ก็ดึงเธอเข้าไปทว่ามันเป็นอีกมิติหนึ่ง ณีระการ์ตื่นเต้นที่ได้มาอยู่ในดินแดนแห่งเวทที่มองไปทางไหนก็ทันสมัยไปเสียหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืนที่ทุ่งดอกไม้จะมีหนุ่มรูปงามคนหนึ่งอยู่ที่นั้น แค่เพียงแวบแรกเห็นณีระการ์ก็ตกหลุมรักโอเซอาห์ทันทีซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธ
ทว่านั่นมันเป็นแผนการหลอกใช้ต่างหาก...ณีระการ์อกหักจึงขอให้พี่ชายส่งเธอกลับไปยังโลกมนุษย์ เมื่อเธอกลับไปแล้วดันเป็นชายหนุ่มเสียเองที่เพิ่งได้รู้ว่ารสจูบที่เคยฝากไว้ที่ริมฝีปากเธอมันมีความหมายเพียงใด โอเซอาห์ไม่รอช้า...เขาตามเธอมาด้วยการปลอมตัวมาหลงรักหล่อนอีกครั้ง ทว่าความรักอันมั่นคงของณีระการ์ไม่สามารถให้ชายใดเข้ามาได้อีกแล้วนอกจากเขา
