เวลานั้นเป็นเวลายามเย็น...ตะวันใกล้จะตกดิน
พระอาทิตย์ทอแสงเป็นสีชมพูกระจายไปทั่วท้องฟ้าแต่บนผืนน้ำกลับกลายเป็นเงาสีทองอร่ามงดงามจับตาจับใจผู้มองเห็นจนไม่สามารถบรรยายออกมาได้ถูกว่าตระการตาเพียงใด...
ในบริเวณริมทะเลสาบแห่งนั้นเป็นที่ตั้งของวังอันงดงามนามว่าพระราชวังพิลลิแกน อันเป็นนามเดียวกับทะเลสาบ ซึ่งมีชื่อว่าพิลลิแกนเช่นกัน ขณะนั้นประตูบานหนึ่งของพระราชวังได้เปิดออกพร้อมกับร่างอันทรงพระเยาว์ของเจ้าชายตัวน้อยๆ ที่วิ่งตรงไปยังทะเลสาบเบื้องหน้า โดยมีร่างเด็กหญิงตัวน้อยๆ ตามไปติดๆ...
?เจ้าชายจะเสด็จไปไหนเพคะ...?
?เราจะไปเล่นที่ทะเลสาบ...?
?เย็นแล้วนะเพคะ...เดี๋ยวเสด็จแม่ดุ...?
?ช่างเสด็จแม่ปะไร....ถ้ากลัวถูกดุก็ไม่ต้องตามมา?
เสียงสั่งนั้นทำให้เด็กหญิงชะงักเท้าเพียงนิดหนึ่ง แล้วก็วิ่งตามต่อไปในเวลาต่อมา...ทั้งนี้เพราะรู้ว่าไม่ว่าจะถูกดุเพียงใด ก็ไม่มีใครกล้า ?ทำอะไร? เจ้าชายอย่างแน่นอน...
แต่ตัวหล่อนสิ...เด็กหญิงตัวน้อย ไลลาคิดผิดถนัด เพราะเสด็จแม่ของเจ้าชายนั้นไม่ทรงลงโทษไลลาหรอก แต่ ?น้าของไลลา? นั่นแหละที่จะหวดจนเจ็บระบมไปหลายวันเชียวล่ะ ถ้าใครคนหนึ่งจะเข้ามาห้ามไว้ไม่ทัน...
?อุ๊ย...โรซาน....มาจับไม้น้าไว้ทำไม...ปล่อยนะโรซาน น้าจะตีสั่งสอนไลลาให้เข็ด...?
?ไลลาเป็นคู่หมั้นผมแล้ว...น้าจะตีเธอได้ยังไง...?
คำตอบของโรซาน...หนุ่มน้อยวัยสิบแปดซึ่งเวลานี้กำลังเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งเมือง ?อัสรา? ไม่เพียงทำให้น้าโซเนียของไลลาชะงักไปเท่านั้น...แต่สามารถทำให้เด็กหญิงหันไปมองเขาด้วยความรู้สึกดีใจคาดไม่ถึงเช่นกัน...
?แต่ไลลาทำผิดนะคะ ที่หนีไปเล่นจนค่ำมืดแบบนั้น ดีที่ผู้ใหญ่ตามพบนะคะ ถ้าไม่พบจะทำยังไง...?
?แต่เจ้าชายน่ะ...ไม่มีใครถวายไม้เรียวสักคน แม้แต่พระราชินีนะครับ...แล้วทำไมน้าโซเนียจะต้องตีไลลา...?
?แต่ไลลาเป็นผู้หญิง ไม่ควรที่จะ...?
?แค่พากันไปหลงก็ตกใจกันแทบแย่แล้ว เธอยังเด็กแค่นั้นไม่รู้ภาษาหรอกครับ...ผมไม่ยอมให้น้าตีไลลานะครับ...?
พูดจบโรซานก็ขว้างไม้ทิ้ง แล้วดึงตัวเด็กหญิงมาจากน้าไปคืนให้บิดาของหล่อนภายนอกบ้านทันที...
พอเห็น ?โยฮัน? ผู้เป็นบิดา เด็กหญิงวัยสิบขวบก็ผวาเข้าไปกอดเอาไว้แน่น...
?อ้าว หายไปไหนมาลูก พ่อมองหาอยู่...?
?น้าโซเนียกำลังตีเธออยู่ในครัวครับ...ผมไปพาเธอออกมา...?
?อ้าว แล้วกัน...ทำไมทำโทษหลานโดยไม่บอก...?
โยฮันพึมพำอย่างไม่พอใจ...แต่ทำอะไรไม่ได้ถนัด เพราะเขาปล่อยให้ดูแลลูกสาวแทนมารดาที่ล่วงลับไปแล้วมานาน...
?ผมห้ามใครมาตีคู่หมั้นตัวน้อยๆ ของผมอีกนะครับ ท่านองครักษ์?
โรซานเรียกอีกฝ่ายตามตำแหน่งที่ดำรงอยู่ขณะนั้น
โยฮันยิ้มแล้วส่ายหน้า ขณะที่กอดลูกไว้หลวมๆ...
?ตกลงๆ...จะสั่งโซเนียไว้ว่าห้ามตีไลลาตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เพราะคู่หมั้นเขาไม่ชอบ...?
โยฮันพูดเป็นเชิงล้อเลียน ทั้งๆ ที่เขาและบิดาของโรซานตกลงหมั้นลูกชายหญิงไว้ด้วยกันตามประเพณีตั้งแต่เด็กหญิงลืมตาดูโลกก็ว่าได้
?แล้วมาคราวนี้ได้พักกี่วันล่ะโรซาน...?
?อาทิตย์เดียวครับ อาทิตย์หน้าต้องไปฝึกหลักสูตรพื้นฐานบอร์ดี้การ์ดที่อเมริกา...?
คนตอบตอบพลางทรุดนั่งลงตรงหน้าเพื่อนพ่อ...และคู่หมั้นสาวน้อยวัยสิบขวบที่จ้องมองมายังเขาเขม็งอย่างอยากรู้อยากเห็น แต่ไม่เข้าใจอะไรมากนัก...
?เออ...เหนื่อยหน่อยนะ...แต่ทำยังไงได้ พวกเราสาบานกันไว้แล้วว่า ลูกชายคนโตของทุกคนจะต้องทำงานนี้...?
?ผมยินดีทำครับคุณลุง...ที่มานี่คุณพ่อฝากของที่ระลึกมาด้วย...และสั่งให้ผมมาเยี่ยมคู่หมั้นบ้าง...?
พอเขาพูดจบ...ไลลาก็วิ่งตื๋อผ่านหน้าออกไปจากห้องโดยไม่รู้อะไรด้วยเลย...
บุรุษทั้งคู่ทอดตามองหล่อน แล้วโยฮันก็หันมาส่ายหน้า
?ขอโทษแทนล่ะนะ...เธอยังเด็กเกินไป...?
?ครับ...ผมไม่ถือสา...และเพราะเหตุนี้ผมถึงไม่เห็นด้วยที่น้าโซเนียทำโทษเธอเพราะไปหลงทางมาจนค่ำมืด...แค่เธอและเจ้าชายพากันกลับมาได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว...?
?ฉันก็คิดเช่นนั้น...แต่โซเนียไม่ค่อยจะฟังเราหรอก...เขาคิดว่าหลานเขาเลี้ยงมา...ลุงจะขวางก็กลัวจะกินใจกัน...?
?เอาเถอะครับ บอกน้าโซเนียว่าผมขอไว้แล้วกัน...?
?ตกลง และก็ขอบใจแทนไลลาด้วยที่ไปช่วยเธอจากไม้เรียวของโซเนียได้ทัน...?
?ไม่เป็นไรครับ...ผมมาเห็นคุณลุงสบายดีก็จะกลับไปบอกพ่อว่าไม่ต้องเป็นห่วง...?
?เออ...ขอบใจ ว่าแต่วันนี้อย่าเพิ่งรีบกลับนะ อยู่ทานข้าวเย็นกับลุงสักมื้อนะ...?
?ครับผม..ผมว่าจะค้างอยู่ด้วยสักคืนด้วยซ้ำ ว่าพรุ่งนี้จะพาคู่หมั้นไปซื้อขนมและของเล่นสักหน่อย ก่อนกลับ...?
?ได้เลย...ถ้าเขายอมไปด้วย...ลุงไม่ขวาง...?
โยฮันบอกอีกฝ่ายแล้วหัวเราะ ทั้งนี้เพราะรู้ดีว่าพอถึงเวลาจะพาไปทีไร...ไลลาเป็นไม่ยอมไปด้วยสักที จนผลสุดท้ายอีกฝ่ายต้องส่งทั้งขนมและของเล่นมาแทนตัวเมื่อจากไป...
***************************************************
สามปีต่อมา...ไลลาถือซองสีน้ำตาลใบหนึ่งซึ่งบิดาสั่งให้เอาไปให้น้าสาว เดินมาตามทางจนถึงกระท่อมของโซเนียที่แยกมาอยู่กับสามีหล่อนเมื่อแต่งงาน แต่ก็ยังไปดูแลบ้านช่องให้กับบิดาไลลาเหมือนเดิม...
คนข้างในไม่ได้ยินเสียงไลลา เมื่อหล่อนไปถึงจึงไม่มีใครระมัดระวังกิริยาเท่าที่ควร ดังนั้นไลลาจึงเห็นสิ่งที่หล่อนไม่คิดว่าจะเห็นเป็นครั้งแรกเมื่อโผล่ประตูเข้าไป...
นั่นคือสามีของโซเนียกำลังซ้อมเมียของตัวเองราวกับหล่อนเป็นกระสอบทรายอย่างไม่ปรานีปราศรัยจนโซเนียล้มไปกองอยู่กับพื้น...
เวลานั้นเสียงร้องอย่างตกใจของไลลาทำให้ทั้งสองหันขวับมามองหล่อน...
โซเนียนั้นตกใจอย่างเห็นได้ชัด...ตรงข้ามกับสามีของหล่อนที่ทอดตามองมายังไลลาด้วยสายตาท้าทาย...
?อ้าว...ลูกสาวท่านองครักษ์มาตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ?
สามีของโซเนียมีนามว่าซัน...ค่อยๆ สาวเท้าเข้ามาใกล้ไลลาด้วยท่าทางไม่น่าไว้วางใจ
?อย่าแตะต้องเธอนะ...ไม่งั้นท่านองครักษ์ฆ่าเจ้าแน่...?
เสียงของโซเนียที่เตือนมาจากเบื้องหลังทำให้เจ้า ?ซัน? ชะงักอย่างคิดถึงผลดีผลเสียที่จะตามมาทันที...
แต่แล้วนาทีต่อมาก็วิ่งเข้ามาดึงซองในมือไลลาหนีไปอย่างรวดเร็ว...
?ตายแล้ว...นั่นมัน...?
ไลลาส่งเสียง แล้วทำท่าจะวิ่งตามถ้าโซเนียคว้าตัวไว้ไม่ทัน
?ช่างมันเถอะค่ะ...ไม่ต้องตามหรอก...?
?แต่นั่นมันเงินเดือนของน้านะคะ...?
ไลลาทำเสียงเสียดาย ขณะที่กวาดตามองร่างน้าสาวซึ่งผอมโซและบาดเจ็บจนเห็นได้ชัดในระยะหลังๆ นี้
โซเนียนั้นยืนพูดกับหลานสาวได้ไม่กี่คำก็ต้องเอามือกุมท้องถอยไปนั่งอยู่เงียบๆ
ไลลาตามไปทรุดตัวลงตรงหน้าอีกฝ่าย แล้วพูดว่า...
?หนูจะบอกพ่อ...?
?อุ๊ย...อย่านะไลลา...อย่าบอก...?
?ทำไมคะ เขาทำกับน้าแบบนี้ น้ายังจะปิดบังอีกหรือคะ?
น้าหล่อนฟังแล้วถอนใจพลางส่ายหน้า
?น้าไม่อยากให้พ่อหนูกังวล ไหนๆ ก็จากมาแล้ว...ก็จะทนให้ถึงที่สุด...?
?ทำไมต้องทนด้วยคะ? ไลลาถามอย่างไม่เข้าใจ
?ก็เราเป็นผู้หญิงนี่คะ...ในเมื่อเราเลือกแล้ว...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น...เราก็ต้องทน...?
?ทนให้เขาทุบตี...ทนให้เขาซ้อม แล้วแย่งเงินที่เป็นของเรานี่น่ะหรือคะ...?
ไลลาถามอีกฝ่ายแล้วส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วยสักนิด...
วันนั้น...หล่อนเดินกลับบ้าน พลางครุ่นคิดถึงเรื่องน้าสาวไปพลางอย่างไม่สบายใจเลย...แต่ก็ไม่บอกกับบิดาตามคำขอร้องของโซเนีย
******************************************************
หลังจากนั้นไม่กี่วัน...ใครคนหนึ่งก็โผล่เข้ามาในบ้านก่อนอาหารค่ำไม่กี่นาที...
?เอ้า โรซาน...มาตั้งแต่เมื่อไหร่...แล้วมากับใคร...?
?ผมไม่ได้มาคนเดียวหรอกครับ...คราวนี้พ่อมาด้วย...?
ชายหนุ่มหลีกทางให้บิดาซึ่งบัดนี้ดูจะเตี้ยกว่าเขาเสียแล้วให้ได้ออกมาเผชิญหน้ากับเพื่อนเก่า และทักทายกันอย่างดีใจก่อนจะดึงกันเข้าบ้าน...
ส่วนเขา...โรซานนึกถึงดวงตาของสาวน้อยที่เขาไม่เคยลืม แล้วมองหาหล่อนพร้อมกับกล่องช็อกโกแลตและตุ๊กตาน่ารักในมือ...
ไลลามองเห็นมันและอยากเข้าไปหาเขาเพื่อรอรับขนม
แต่อะไรบางอย่างในความทรงจำเกี่ยวกับสามีของโซเนียทำให้หล่อนเริ่มไม่แน่ใจ...
แน่นอน เด็กสาวกำลังสงสัยว่าโรซานในปัจจุบันนี้จะเหมือนสามีของโซเนียหรือไม่...
แล้วถ้าเหมือน...จะทำยังไงดี...
ในความคิดของเด็กหญิง...หล่อนจำได้ว่าก่อนที่โซเนียจะแต่งงาน ผู้ชายคนนั้นก็มาพร้อมดอกไม้เสมอ แต่บัดนี้ดอกไม้กลายเป็นกำปั้นไปเสียแล้ว ใจของคนมันช่างน่ากลัวเสียจริง
ทั้งหมดพากันเดินเข้าไปในห้องรับแขกโดยไม่รู้ว่าเด็กหญิงค่อยๆ ย่องตามไปแอบฟังบทสนทนาอยู่เงียบๆ
?แล้วนี่คิดจะแต่งงานเมื่อไหร่หือโรซาน ปีนี้ไลลาสิบสามแล้ว คิดว่าอีกสามปีพอเธออายุสิบหกก็ถึงเวลาสมควรนะ พวกเราแก่แล้วจะได้เห็นหลานๆ ซะที...?
?กว่าจะถึงเวลานั้นโรซานก็เรียนจบพอดี...?
?อาจจะใช้เวลาอีกสักปีสำหรับฝึกงานเตรียมเข้ารับหน้าที่ราชองครักษ์นะ?
ไลลาได้ยินมาถึงตรงนั้นหล่อนก็เห็นโรซานลุกขึ้นเดินห่างออกมาจากบิดาของเขาและหล่อน
เด็กหญิงรู้โดยอัตโนมัติว่าเขาจะต้องตามหาหล่อนแน่นอน
ดังนั้น...เวลานี้ไม่มีอะไรจะดีไปหว่าหนีให้เร็วทีเดียว แต่ไม่ทันที่หล่อนจะขยับตัวเสียของโซเนียก็ดังขึ้น
?อ้าวไลลา มาอยู่ตรงนี้ทำไม...เข้าไปสิ...นั่นโรซานมาพอดี...?
ไลลาถูกจับตัวดันเข้าไปในห้องรับแขกพอดีกับร่างสูงของคู่หมั้นเดินมาถึง
ชายหนุ่มยิ้มทันที และก้มลงมองหล่อนด้วยสายตาเอ็นดูพร้อมกับยื่นกล่องช็อกโกแลตของโปรด และตุ๊กตาบาร์บี้ที่ไลลาชอบสะสมมาให้ถึงมือ...
เด็กหญิงจำต้องรับโดยไม่อาจหลีกเลี่ยง และถูกดึงให้เดินตามกันไปร่วมวงสนทนาทันที...
หล่อนเลือกวิ่งไปนั่งกับบิดาที่หน้าเตาผิง ซึ่งแต่เดิมบิดาของหล่อนจะอุ้มไลลานั่งตักเสมอ...แต่บัดนี้หล่อนโตเกินกว่าจะนั่งตักเขาได้แล้ว...แต่ก็มีเก้าอี้ตัวเล็กสำหรับหล่อนตั้งอยู่ใกล้ๆ เก้าอี้ของเขา
ไลลานั่งเก้าอี้ของหล่อนแล้วหันมามองโรซานด้วยสายตาหวาดหวั่น ซึ่งมันก็ทำให้รู้สึกแปลกใจและหันมามองหล่อนอย่างพิจารณา
เด็กหญิงจึงหลบตาลงแกมก้มหน้าลงดูตุ๊กตาเฉยเสีย...ไม่ยอมสบตากับใครในที่นั้น...
บิดาของโรซานซึ่งเป็นองครักษ์เช่นกัน และมีความรู้สึกไวต่อปฏิกิริยาของผู้คนรอบตัวก็หันมามองลูกชายเมื่อรู้สึกผิดสังเกต
?มีอะไรรึโรซาน...? เขาถามทันที ซึ่งเวลานั้นโรซานยังไม่ยอมเปลี่ยนสายตาไปจากไลลา...
?เธอมองผมแปลกๆ ครับ...ผมคิดว่าเธอกลัวผม...?
?หือ!?? คราวนี้บิดาของทั้งคู่ทำเสียงในลำคอเกือบพร้อมกัน
โยฮันก้มลงเชยคางลูกสาวขึ้นทันที แล้วก็ตกใจเมื่อไลลาปัดมือบิดา แล้วกระโจนลงจากเก้าอี้อย่างไม่ใส่ใจทั้งตุ๊กตาและขนมอีกต่อไป
แต่หล่อนวิ่งไปไม่กี่ก้าวโรซานก็เข้าขวางแล้วจับตัวเอาไว้ได้
ส่วนผู้เป็นบิดาก้าวพรวดเดียวถึงตัวหล่อนด้วยความไวเกินกว่าจะคิด...และทรุดตัวลงมองลูกอย่างพิจารณาจริงจังเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมา...
เวลานั้น...ผู้ชายทั้งสามคนต่างมองดูหล่อนด้วยสายตาห่วงใยพร้อมๆ กัน...
?เกิดอะไรขึ้นลูกไลลา...ทำไมต้องกลัวโรซาน ทำไมต้องกลัวพวกเรา...?
เด็กหญิงไม่ตอบ...เอาแต่ก้มหน้างุด แล้วดิ้นอย่างเดียว...
พอบิดาไม่ยอมปล่อยแล้วยึดไว้แน่น หล่อนก็ร้องออกมาเสียงดัง
?ปล่อยหนูนะ...ปล่อยหนู...ปล่อย...?
เสียงของหล่อนแสดงความแตกตื่นตกใจจนบิดาต้องรวบร่างน้อยเข้าไปกอดไว้กับอกแน่นด้วยกิริยาปลอบโยน...
?ไลลา...ไม่ต้องกลัวลูก...นี่พ่อนะ...ไลลา...นี่พ่อนะ...?
เสียงของโยฮันดังขึ้น ราวจะปลุกให้หล่อนรู้สึกตัว...
เวลานั้นไลลาได้แต่ร้องไห้และดิ้นรนอยู่ตลดเวลา
?นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับไลลา โซเนีย ไหน...มานี่...?
เสียงของพ่อดังลั่นบ้าน และน้าสาวก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา...
?อะไรกันคะ...?
?ดูซิ...ไลลาเป็นอะไร...ทำไมถึงกลัวตัวสั่นแบบนี้...จะหนีท่าเดียว...เธอดูหลานยังไง...ไลลาเป็นอะไร...ไปโดนอะไรมา?
ได้ยินคำถามเป็นชุดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจยิ่งยวดของพี่ชายทำให้โซเนียต้องถอนใจ...
?ไลลาไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ...เพียงแต่เธอเห็นสิ่งที่ไม่น่าเห็นเท่านั้น...?
?อะไร...? โยฮันถาม แต่สายตาของทุกคนมองเขม็งมายังหล่อน...
โซเนียถอนใจ...หล่อนไม่อยากพูดเลย...
?น้าโซเนียถูกซ้อมค่ะ...?
เสียงไลลาดังขึ้นบอกทุกคนในที่นั้น...เหมือนจะระเบิดสิ่งที่หล่อนเก็บและเห็นมาตลอดสามสี่ปีหลังนี้ให้ทุกคนรับรู้
?ใครซ้อม? โรซานถามงงๆ
?สามีเขา...?
คำตอบของไลลาที่เห็นเหตุการณ์รุนแรงในครอบครัวโซเนียหลายครั้งทำให้ทุกคนเข้าใจทันที...
?แต่ทำไม...ไม่มีร่องรอยบาดแผลเลยล่ะ...หรือว่า...?
โยฮันพึมพำเมื่อมองหน้าหล่อน...
?เขาชกเธอที่ลำตัวค่ะพ่อ...ชกที่ท้อง ชกที่ตัวแล้วเอาเงินที่ห่อให้หนูเอาไปให้เธอไปค่ะ...หลายครั้งด้วย...?
คำตอบฉอดๆ ของไลลาทำให้ทุกคนในที่นั้นหันมามองโซเนียด้วยสายตาเห็นใจ
?น้าโซเนียไม่ยอมให้หนูบอกพ่อค่ะ เธอกลัวพ่อเล่นงานเขา...พ่อคะ...หนูไม่อยากแต่งงานค่ะ พ่อคะ หนูไม่แต่งงานได้ไหมคะ?
ไลลาสรุปด้วยการกอดบิดาเอาไว้แน่น และบอกเขาตามความคิดของหล่อน...ทำเอาผู้ชายทั้งสามคนต้องหันมามองหน้ากันแล้วก็พูดไม่ออกไปตามๆ กัน...
************************************************************
นับตั้งแต่นั้นโรซานและพ่อของเขาก็แทบจะไม่ได้มาเยี่ยมบิดาของหล่อนอีกนอกจากจะโทรศัพท์มา แล้วพูดกันนานๆ จนกระทั่งไลลามีอายุสิบหกปีเต็ม...
?ถึงเวลาที่ลูกต้องแต่งงานแล้วนะลูก...?
โยฮันบอกลูกสาวเมื่ออยู่กันตามลำพัง...
?พรุ่งนี้โรซานจะมาพักที่นี่สักสองสามวัน แล้วรับตัวลูกไปเป็นเจ้าสาวของเขา...พ่อก็จะไปด้วย...?
เวลานั้นไลลานั่งอยู่หน้าเตาผิงกับพ่อ...
?โรซานเป็นคนดีนะลูก...เขาไม่มีวันทำร้ายลูกนอกจากจะปกป้องดูแลอย่างดี...?
?พ่อรู้ได้ไงล่ะคะ ถ้าหนูไม่บอกอย่างน้าโซเนีย?
คำถามลูกโดยไม่เปลี่ยนสายตาจากเตาไฟเบื้องหน้าทำให้โยฮันถอนใจและบอกหล่อนว่า...
?เมื่อถึงเวลานั้น...ถ้าลูกรักพ่อ ลูกต้องบอกเพราะพ่อเป็นคนเดียวที่ช่วยลูกได้...?
?ทำไมต้องรอให้หนูเป็นแบบน้าโซเนียก่อนล่ะคะ...ทำไมไม่ปฏิเสธการแต่งงานเสียเลยล่ะคะ...?
?โรซานยังไม่ได้ทำอะไรผิดนะลูก...พ่อทำแบบนั้นไม่ได้ มันเป็นประเพณีของเรา ถ้าพ่อประกาศถอนหมั้น ฝ่ายเขาจะเสื่อมเสียโดยไม่มีความผิด เราต้องยุติธรรมนะลูก...?
?โดยมีชีวิตของหนูเป็นเดิมพันงั้นหรือคะ...นี่ถ้าหนูไม่พูดน้าโซเนียอาจตายไปแล้วนะคะ...?
เหตุผลของหล่อนทำให้บิดาเถียงไม่ออกไปด้วย และทั้งคู่ก็นึกถึงวันที่บิดาไปเห็นโซเนียถูกซ้อมด้วยตาตนเอง
นายซัน...ซ้อมเมียจนสลบแล้วหันมาเห็นคนที่เปิดประตูเข้าไป...
ดวงตากระหายเลือดของเขาเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นว่าใครที่เข้ามา...
ไลลามาด้วยเพราะหล่อนมาเห็นเหตุการณ์ แล้ววิ่งกลับไปบอกพ่อตามที่ถูกสั่งเอาไว้
บิดาสั่งให้ทหารใต้บังคับบัญชาพาโซเนียกลับบ้านพร้อมไลลา...แล้วปิดประตู...
ไลลารู้ว่าพ่อต้องแก้แค้นให้โซเนียแน่นอน แต่ไม่ยอมให้หล่อนได้รู้ได้เห็นด้วย เพราะรู้ว่าสะเทือนจิตใจของหล่อน และสะเทือนไปถึงผู้บริสุทธิ์อีกหลายคน รวมถึงโรซาน...หลังจากนั้นโซเนียก็ถูกพากลับมาอยู่รวมกับครอบครัวหล่อนตามเดิม...แล้วนายซันคนนั้นก็หายไปด้วย...
ไลลามาอยากถามถึง...หล่อนดีใจที่ได้ตัวน้าสาวกลับมาในที่สุด...แม้ว่าจะเปลี่ยนโซเนียที่ขยันขันแข็งกลายเป็นโซเนียขี้โรค...ไม่แข็งแรงเหมือนเดิมก็ตาม
เมื่อเห็นพ่อเอาแต่นิ่ง เอาแต่เงียบ ไลลาก็รู้ตัวว่าพ่อคงไม่ช่วยหล่อนแน่ในกรณีนี้...
ดังนั้นไลลาจึงเลือกที่จะช่วยตัวเองโดยไม่เอ่ยปากบอกใครอีก...
**************************************************************
วันรุ่งขึ้นโรซานกับพ่อเขามาถึง...แต่ไลลาไม่อยู่เสียแล้ว
?เธอหายไปแล้วค่ะ...ดิฉันตามหาจนทั่วแล้ว...ไม่เห็นเลย?
โซเนียมาบอกทุกคนที่รออยู่ ทำเอาหนุ่มทั้งสามคนต้องลุกยืนพร้อมๆ กัน...
?เราต้องหาเธอให้พบ...?
เสียงของโยฮันเครียดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...เขายกโทรศัพท์ขึ้นเรียกทหารภายใต้บังคับบัญชามาทันที...ส่วนโรซานหันมามองโซเนียแล้วถามว่า...
?คุณรู้ไหมว่า ใครที่ไลลาสนิทที่สุด แล้วที่ไหนที่เธออาจจะไปได้...?
เขาถามและมองหล่อนอย่างต้องการคำตอบ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?แองเจลา? ถูกพาตัวมาจากเต็นท์พยาบาลอย่างไม่เต็มใจโดยชายหนุ่มรูปงาม ในทีแรกเขาอยากได้ใครสักคนที่พอจะรักษาลูกน้องจากคมกระสุนได้ แต่ในเวลานี้ ?เจ้าชายฟารุก? ต้องการหล่อนเพียงคนเดียวเพียงแค่วินาทีนั้นที่ได้สบตากัน กระแสแห่งรักเสมือนขั้วประจุที่ดึงทั้งสองเข้าหากันตลอดเวลาแม้จะมีอุปสรรคนานาประการ
พระมารดาของพระองค์ไม่ต้องการให้สาวฝรั่งผมทองคนนี้ขึ้นเคียงราชบัลลังก์ การพลัดพรากเริ่มต้นขึ้นอย่างทรมานหัวใจทั้งสองฝ่ายที่รู้ว่ารักแต่ด้วยเธอและเขามันคนละชนชั้นกัน บทสรุปของเจ้าชายที่รอบกายมีแต่นางในฮาเร็มและชีวิตผจญภัยอย่างเบดูอินจบสิ้นลงทันทีโดยสิ้นเชิง
เจ้าชายฟารุกหันกลับมาเป็นคนดีให้พร้อมสรรพเพื่อพิสูจน์รักแท้กับผู้หญิงอีกฟากโลกที่เขาไม่เคยลืมและตามหาหล่อนตลอดเวลา แองเจลาไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินประโยคขอแต่งงานอีกครั้ง...นี่หล่อนไม่ได้ฝันอย่างเมื่อสิบปีที่ผ่านมาใช่ไหม?
