?คุณคิมครับ...ไปเถอะครับไปก่อนเชื่อผม...แล้วเมื่อเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย ผมจะส่งข่าวให้รู้...ว่าแต่คุณคิมไปอยู่ที่ไหนแล้วส่งข่าวมาแล้วกัน...เมื่อเรื่องเรียบร้อยค่อยเข้ามอบตัว เชื่อผม...?
คำแนะนำของทนายความทำให้ธนาคิม ธาราเทพ จำต้องนิ่งเงียบหลังจากเถียงกันมาแล้วครู่ใหญ่...
ความจริงแล้วเขาไม่อยากหนีเลย...แต่ถ้าไม่หนีติดคุกก่อนแน่กว่าจะสางเรื่องราวเรียบร้อยอย่างที่ทนายยงยศพูด...ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ทำ ไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลย...
ชายหนุ่มถอนใจเฮือกเมื่อไม่รู้จะหาทางออกตรงไหนดีให้ตัวเองเวลานั้น...เพราะไอ้เพื่อนทรยศอย่างจักรตรองแท้ๆ ตายเวลาไหนไม่ตาย...ดันมาตายตอนเขาโผล่เข้าไปในคอนโดหรูของมันพอดี
ชายหนุ่มคิดแล้วถอนใจอีกเฮือก ก่อนจะพาร่างสูงของเขาลุกขึ้นยืนแล้วบอกทนายรุ่นพ่อว่า...
?ก็ได้...ผมจะไปชั่วคราว...ได้เรื่องเมื่อไหร่บอกด้วยแล้วกัน...ทำไมจะต้องมามีเรื่องบ้าๆ นี่ด้วยไม่รู้...?
เขาเดินบ่นออกไปจากออฟฟิศแห่งนั้น ท่ามกลางสายตากังวลของทนายยงยศที่มองตามมาแล้วก็มองกลับไปทบทวนเรื่องที่ลูกความคนสำคัญของตนได้เล่าเมื่อครู่...
ธนาคิมบอกเขาว่าตอนเจอคนตายน่ะตัวแข็งแล้ว...นี่แหละที่ทนายยงยศใช้สู้ความได้...ให้มันรู้ไปว่าเขาจะช่วยลูกความคนสำคัญในคราวนี้ไม่ได้...ทนายเฒ่าบอกตัวเอง...
*******************************************************************
ชายหนุ่มขับรถคันใหญ่ของเขาออกมาไกลเท่าไหร่ไม่รู้ได้ จนกระทั่งค่อยๆ คิดกังวลอันมีมากมายในสมองออกมา มองไปรอบๆ ข้างทางซึ่งบัดนี้มีแต่ป่ารก....และถนนที่คดเคี้ยวแคบๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองหลงเข้ามาตรงไหน...แล้วก็จอดรถลงหน้ารั้วพังๆ ด้านหนึ่ง ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหน้ารถ...หยิบอาวุธประจำตัวมาสอดเข้าขอบกางเกงด้านหลังเอาไว้อย่างรอบคอบเพราะมาต่างถิ่น...ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองป้าย ?ไร่ดวงดาว? ซึ่งห่วงเหล็กที่แขวนป้ายหายไปข้างหนึ่ง ปล่อยให้ป้ายตกลงมาแก่วงไปแกว่งมาอยู่บนคานแขวนที่เป็นไม้ใหญ่ซึ่งมีลวดลายสวยงาม แต่ตอนนี้ความเก่าของมันทำให้มองไม่เห็นความสวยงามนั้นเสียแล้ว...
ธนาคิมละสายตาจากป้ายแล้วพาตัวเองเดินเข้าไปเรื่อยๆ พร้อมกับความคิดที่พุ่งขึ้นมาว่าเขาน่าจะหลบอยู่ที่นี่สักพักก็ได้...มันไม่ไกลกรุงเทพฯ นัก และเส้นทางก็คดเคี้ยวลดเลี้ยว...เรียกว่าถ้าไม่รู้จักทางก็คงมาไม่ถูก...ชายหนุ่มบอกตัวเอง แล้วก้าวเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ....จนเห็นบ้านหลังหนึ่งกว้างใหญ่...แต่สายตาของเขาต้องละจากตัวบ้านมายังเหตุชุลมุนหน้าบ้านอย่างตกใจ...เพราะตอนนั้นกำลังมีเหตุชกต่อยกันอุตลุด
ชายหนุ่มสองคนกำลังรุมเล่นงานชายแก่คนหนึ่ง...และอีกคนกำลังฉุดกระชากลากถูหญิงสาวคนหนึ่งอยู่...
ผู้หญิงแก่อีกคนวิ่งเข้าไปช่วยหญิงสาวผู้นั้นแต่ถูกมันชกทีเดียวลงไปคลุกอยู่กับพื้นเหมือนนกปีกหัก ก่อนจะหันมาลากผู้หญิงไปยังรถจี๊ปเก่าๆ ที่จอดอยู่...
เมื่อเห็นตำตาแบบนั้น ธนาคิมจึงไม่รีรอที่จะเข้าไปช่วยผู้หญิงที่กำลังจะถูกฉุดไปต่อหน้าต่อตาเขาทันที...
ร่างสูงวิ่งพรวดเข้าไปหาไอ้หนุ่มที่มันลากหล่อนมาจนถึงรถ...กระชากหญิงสาวหลุดจากมือมันเหวี่ยงไปทางหนึ่งแล้วสกัดมันด้วยกำปั้นรุ่นๆ ที่หนักหน่วงและเด็ดขาดสองสามที จนตัวมันอ่อนลง...
แล้วธนาคิมก็ยกเข่าขึ้นเสยอกที่งอลงมาเต็มแรง ตั้งใจให้มันสลบคาที่เลย...ก่อนจะหันไปช่วยชายแก่ที่ร่วงเป็นนกปีกหักไปแล้วอย่างรวดเร็วด้วยวิธีการต่อสู้ที่เขาช่ำชองพอตัว...จนเหลือคนสุดท้ายที่มันเห็นว่าสู้ไม่ได้แน่ก็วิ่งหนีไปดื้อๆ ทันที...
?เฮ้ย...เอาเพื่อนมึงไปด้วย...?
ธนาคิมหันไปลากเพื่อนมาโยนใส่มัน ซึ่งไอ้หนุ่มนั่นก็หันมาลากพรรคพวกไปด้วยกันทันทีเหมือนกัน
ไม่ช้า...รถจี๊ปเก่าๆ นั่นก็แล่นออกไปจากไร่นั้นอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงชายหนุ่มที่หันมามองหญิงสาวที่วิ่งไปประคองหญิงสูงวัยที่ถูกชกจนล้มลงไปเมื่อครู่ ตรงไปยังชายแก่ที่ถูกรุมซ้อมจนน่วมไปเลยนั่น...
?ขอบใจมากนะพ่อหนุ่ม...?
หญิงสาวสูงวัยเดินตามเข้ามาทีหลังขอบคุณเขา
?ไม่เป็นไรครับ...มันเรื่องอะไรกันครับนี่...?
?มันบุกรุกเข้ามาในบ้านเรา...?
คนตอบคือหญิงสาวที่พยายามดึงชายแก่ผู้นั้นให้ลุกขึ้น...แต่เขาตัวหนักเกินกว่าที่หล่อจะพยุงไหว...ธนาคิมจึงเข้าช่วยพยุงอีกปีกหนึ่ง พาผู้ชายคนนั้นเข้าไปนั่งอยู่ในระเบียงด้านใน แล้วหล่อนก็วิ่งหายเข้าไปในบ้าน
?เป็นไงบ้างลุง...? ธนาคิมถามชายสูงวัยคนนั้น...
?ไม่เป็นไรแล้วครับ...ค่อยยังชั่วแล้ว...เฮ้อ...เมื่อกี้มันจุกไปหมด ทั้งจุกทั้งเจ็บจนลุกไม่ขึ้น...?
ขณะที่พ่อเฒ่าบ่นพึม...หญิงชราก็เดินเข้ามานั่งลงตรงข้าม...และหญิงสาวก็วิ่งออกมาจากข้างในพร้อมทั้งยาดม ยาลม ยาหม่อง ยาแดงและสำลีเต็มมือ...
หล่อนส่งยาดมให้มารดาพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำผืนเล็กที่แตะลงที่มุมปากซึ่งเลอะไปด้วยเลือดก่อนจะหันมาหาอีกคน...และเช็ดปากที่แตกหลายแผลของชายผู้นั้น...ก่อนจะส่งยาหม่องให้และคว้าขวดยาแดงมาใช้สำลีชุบแต้มบริเวณที่แตกให้ทั้งหน้าผาก โหนกแก้มและใบหน้า...
เวลานั้นชายหนุ่มพาร่างสูงของเขาเข้ามายืนกอดอกดูทุกๆ คนและมาหยุดนิ่งที่หญิงสาวที่สาละวนทำแผลให้ทุกคนอยู่...
?มันเข้ามาทำไมกันครับ...? ชายหนุ่มถามชายสูงวัยเมื่อเห็นเขามีอาการดีขึ้นแล้ว...
?เข้ามาฉุดคุณหนู...? คำตอบนั้นทำเอาชายหนุ่มหันขวับไปมองหญิงสาวที่หันไปพยุงมารดาเข้าไปด้านใน...
?คนนั้นน่ะหรือครับ...? ธนาคิมมองตามหลังหล่อนไป...
?นั่นแหละคุณหนูดารา...คนแก่นั่นคุณแม่เธอ เจ้าของไร่ชื่อคุณดวงดาว?
?แล้วลุงล่ะครับ?
?ลุงชื่อหวัง...สมหวัง...แล้วคุณล่ะพ่อหนุ่มชื่ออะไร ถึงได้โผล่เข้ามาได้เวลาพอดี...?
?ผมชื่อเอ้อ...คิม...เรียกคิมเฉยๆ ก็ได้...ผมขับรถผ่านมา....ว่าจะเข้ามาหางานทำ...?
คำตอบของเขาทำให้ผู้เฒ่านิ่งไปหลายอึดใจ...
?คุณไม่เห็นประตูรั้วหรอกรึ ที่มันเก่าจนพังไปแล้ว...ป้ายก็พัง...ทุกอย่างเก่าแก่จนจะพังไปหมดแล้วเหมือนกับคนในบ้านนี้...?
?แล้วไงล่ะครับ...?
คำถามต่อไปของเขาทำให้ลุงสมหวังเหลือบมองชายหนุ่มตรงหน้าที่หันไปคว้าเก้าอี้เก่าๆ ใกล้ตัวหมุนเข้ามาหาตัวแล้วก้าวขายาวๆ ของเขาข้ามไปนั่งคร่อมมันเอาไว้ และวางแขนทั้งสองข้างกับพนักเก้าอี้และมองดูแกอย่างสนใจ...
หน้าตาคมคายน่ามอง...และพูดได้เต็มปากเลยว่าหล่อเหลาสะดุดตากว่าผู้ชายในแถบนี้ทั้งหมด รวมทั้งท่าทางที่ดูจะแข็งแรง แคล่วคล่อง แถมมีฝีมืออีกต่างหาก ทำให้ลุงสมหวังต้องถอนใจก่อนจะตอบไปว่า
?เราไม่มีปัญญาจ้างใครหรอก...ตอนนี้เราไม่มีเงินเลย...จะจ้างคนมาทำไร่ต่อก็ยังต้องคิดกันเลยว่าจะมีข้อเสนออะไรให้เขาดี...เขาจะได้สนใจเข้ามาทำงานให้เรา...?
คำตอบและคำอธิบายลุงหวังทำให้ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปนานเลยทีเดียว
?แสดงว่าที่นี่ไม่รับคนงาน...?
เขาสรุปและมองลุงหวังเป็นเชิงถาม
?แต่ถ้าคุณจะพักอยู่เป็นแขกของเราสักพักก็ได้...บ้านนี้กว้างใหญ่พอจะรับแขกได้สบาย เพราะในอดีต...มันเป็นไร่ที่ใหญ่ที่สุดในแถบนี้...?
ลุงหวังบอกกับเขา
?ขอบคุณลุง...เพราะผมก็กำลังต้องการที่พักสักแห่ง...ผมขับรถหลงเข้ามาแล้วก็คิดว่าจะมาหาที่อยู่...และหางานเล็กๆ น้อยๆ ทำแถวนี้...?
?เดี๋ยวผมจะลองคุยกับคุณผู้หญิงให้ก็ได้...เผื่อจะมีทางได้ช่วยคุณมากกว่านี้...?
ลุงสมหวัง...ให้ความหวัง...
?แล้ว...ลุงอยู่ที่นี่ด้วยรึเปล่า...?
?ผมมีบ้านของผมอยู่ด้านหลัง...ผมอยู่กับครอบครัวผม ภรรยาและเอ้อ...หลานเล็กๆ อีกคน...ภรรยาผมชื่อน้ำตาล...คุณเรียกเธอว่าป้าตาลก็ได้...?
?แล้วนี่เธอไม่อยู่หรือครับ...?
ชายหนุ่มถามเพราะคิดว่าถ้าป้าตาลอยู่คงจะออกมาช่วยแล้ว...
?ใช่...เขาไปตลาดก่อนหน้าที่พวกมันจะเข้ามา...แต่เดี๋ยวคงกลับ...คุณนั่งอยู่ก่อนนะ เดี๋ยวผมจะไปพูดกับคุณผู้หญิงให้...?
?ขอบคุณครับ...?
ธนาคิมบอกตัวเองก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆ บ้านไม้เก่าๆ แต่ออกแบบเอาไว้ทันสมัยสวยงามอย่างน่าพอใจ...
ความจริง...เขาอาจจะค่อยออกไปหาบ้านเช่าด้านนอกก็ได้...แต่บรรยากาศรอบๆ ตัวทำให้ชายหนุ่มค่อนข้างพอใจกับความเงียบสงบของมันอยู่มาก...ข้อสำคัญ...รายละเอียดหลายอย่างที่เขาได้รู้และมองเห็นทำให้ธนาคิมอยากอยู่ที่นี่อีกสักพัก...
ขณะที่เขากำลังคิดอยู่นั้น...ร่างบางของหญิงสาวที่เขาช่วยไว้เมื่อครู่ก็เดินออกมาจากภายใน...ตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา...ทำให้ชายหนุ่มต้องลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับหล่อนและได้มองกันได้ชัดเจนในเวลานั้น...
?ลุงหวังบอกว่าคุณมาหางานทำหรือคะ...?
ธนาคิมก้มลงมองหล่อนเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาถามเขา...และรู้เหตุผลว่าทำไมพวกมันจึงเข้ามาฉุดหล่อนถึงในบ้าน...หล่อนสวยอย่างนี้นี่เล่า...เขากวาดตาไปตามดวงหน้าของหล่อน...
เมื่อกี้มันกำลังฉุกละหุกวุ่นวาย...เขาไม่มีเวลาได้สนใจอะไรมากจนถึงเวลานี้...
?ลุงหวังบอกว่าที่นี่คงไม่จ้าง...แต่ผมไม่มีที่พักเลยตอนนี้...จะขออาศัยอยู่อีกสักพักได้ไหม?
?ได้ค่ะ...แม่ให้ฉันมาบอกคุณว่าท่านยินดีต้อนรับคุณในฐานะแขกของเราคนหนึ่ง...เชิญคุณพักอยู่กับเราได้เลยตามที่คุณต้องการ...และขอบคุณอีกครั้งที่ได้ช่วยเรา...ว่าแต่คุณชอบที่จะอยู่ตรงไหนคะ...เรามีทั้งห้องด้านบนและด้านล่าง...? หล่อนบอกเขาด้วยสีหน้าค่อนข้างเฉยเมย...
?ผม...อยู่ข้างล่างก็ได้...?
?งั้น...เชิญตามฉันมาค่ะ...ฉันชื่อดาราวดีค่ะ...คุณล่ะคะ...?
?เรียกผมว่า ?คิม? สั้นๆ ก็ได้...?
?เชิญทางนี้ค่ะ ฉันจะพาคุณไปที่ห้องพัก...?
ว่าแล้วหล่อนก็พาเขาเดินผ่านเข้าไปในบ้านกว้างที่มีด้านขวามือเป็นบริเวณรับแขกและถัดไปด้านหลังเป็นโต๊ะอาหาร...และถัดไปก็เป็นที่บริเวณนั่งเล่นและมีทีวีใหญ่เก่าๆ ตั้งอยู่...ส่วนห้องพักของเขาอยู่ทางด้านซ้ายมือ...กว้างพอควร...มีห้องน้ำในตัวเรียบร้อย เพียงแต่ทุกอย่างดูเก่าไปหมดเท่านั้น...แต่ก็สะอาดน่าใช้
เมื่อพาเขามาดูห้องพักแล้ว หล่อนก็เดินจากไปปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามร่างบางนั้นเดินขึ้นชั้นบนไปเงียบๆ เข้าใจว่าคงจะกลับไปดูแม่ของหล่อน...
เขามองตามไปด้วยความห่วงใยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน...อาจเป็นเพราะได้มาพบความน่าห่วงอยู่เมื่อครู่กระมัง...ดูเอาเถอะ...ไอ้พวกนั้นมันบุกเข้ามากลางวันแสกๆ นี่ถ้าเขาไม่เข้ามาเห็นซะก่อนจะเป็นยังไงล่ะนี่...
ชายหนุ่มคิดขณะที่เดินออกมาจนถึงหน้ารั้วด้านนอก...มาขับรถสี่ประตูคันใหญ่ของเขาเข้าไปจอดนิ่งไว้ที่หน้าบ้าน และขนของลงจากรถไปเก็บในห้องพัก
เมื่อเก็บของเรียบก็ถามตัวเองว่าได้ที่พักแล้ว...คราวนี้จะทำยังไงต่อล่ะ...แจ้งให้ทนายความเขารู้รึไง...
ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกมายืนมองมันอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเปลี่ยนใจซุกมันกลับเข้าไปเก็บตามเดิม...
เวลานั้นมีเสียงมอเตอร์ไซด์แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน...เขาจึงเดินไปหยุดมองผ่านออกมาทางบานหน้าต่าง และเดาว่าคนที่กลับมาคงเป็น ?ป้าตาล? ภรรยาลุงหวังอย่างแน่นอน
นางจูงเด็กเล็กๆ มาด้วย...และพากันเดินเข้าหลังบ้านไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ดาราวดีหลับตาลงเมื่อถูกอีกฝ่ายเชยคางหล่อนให้แหงนเงยขึ้นรับจุมพิตจากเขาอย่างอบอุ่นและเต็มใจ ก่อนเลื่อนริมฝีปากลงไปตามลำคอแล้วมือนั้นค่อยแตะปลายซิปแล้วดึงรวดเดียวสุดสาย ธนาคิมไม่ปล่อยให้หล่อนได้คิดอะไรมาก...แม้หล่อนชั่งใจอยู่ชั่ววินาที ทว่าตัดสินใจดึงกระโปรงตัวสวยออกจากตัว...ปล่อยมันลงไปกองกับพื้น...หล่อนกำลังนึกถึงที่เขายื่นมือเข้ามากอบกู้ครอบครัวให้หล่อนโดยไม่หวังอะไรทั้งสิ้น... หล่อนควรจะตอบแทนเขาจึงจะถูก...ตอบแทนให้สมกับที่เขารักใคร่ยกย่องเชิดชูหล่อนไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าใคร ปลายนิ้วเรียวของหญิงสาวเอื้อมมือไปปลดตะขอบราเซียร์ ปล่อยให้ทรวงอกอวบอิ่มสปริงชูชันออกมาอย่างท้าทายแล้วซับในชิ้นน้อยก็ตามตกลงไปยังปลายเท้าเรียวงาม แล้วเริ่มแสดงความรักกับเขาเหมือนที่เขาเคยแสดงความรักกับหล่อน...
