?เราเลิกกันเถอะ?
ชายหนุ่มหน้าใส ผมสีน้ำตาลเกรียมแดด ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรเอ่ยเสียงเรียบ เขาไม่เงยหน้าสบตากับหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าสักนิดเดียว
?งั้นเหรอ...แสดงว่าข่าวลือที่นายไปชอบผู้หญิงคนอื่นก็เป็นความจริงสินะ?
หญิงสาวถามกลับ แม้จะไม่มีน้ำตาแห่งความเสียใจไหลหลงมาสักหยด แต่ตอนนี้...หัวใจเธอก็ได้สลายไปพร้อมกับคำพูดของเขาแล้ว
?อืม ฉันชอบผู้หญิงคนอื่นแล้ว?
ชายหนุ่มตอบกลับอย่างเย็นชา
?โอเค ขอบใจนะที่บอกกันตรงๆ?
หญิงสาววางเงินค่าเค้กและเครื่องดื่มในส่วนของตัวเองไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินจากไป
........................
................
........
?ฝันถึงเรื่องนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย?
หญิงสาวใบหน้ารูปไข่กับทรงผมซอยสไลด์ระต้นคอทำให้มองเผินๆ แล้วเธอดูเหมือนเด็กหนุ่มเสียมากกว่าพึมพำขึ้น ก่อนจะดันตัวลุกจากเตียงเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน หลังจากได้ทุนโควต้านักกีฬาไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่นเกือบสี่ปี เธอก็ได้กลับมาที่ประเทศไทย และวันนี้คือวันที่เธอจะได้กลับมาเรียนที่โรงเรียนเดิมอีกครั้ง...
โรงเรียนที่เต็มไปด้วย...เรื่องไม่น่าจดจำ
?แน่ใจนะสโนว์ว่าจะไม่ให้แม่ไปส่ง? มารดาของหญิงสาวเอ่ยถามขึ้น ก่อนจะส่งจานขนมปังกับนมให้เธอรับประทานก่อนไปโรงเรียน
?ไม่เป็นไรค่ะแม่ โรงเรียนอยู่ใกล้แค่นี้เอง ปั่นจักรยานไปแป๊บเดียวก็ถึง? หญิงสาวตอบ ก่อนจะรีบยัดขนมปังเข้าปากเพราะไม่อยากไปโรงเรียนสายในวันแรกของการเปิดเทอม
?งั้นก็ตามใจ วันนี้แม่คงกลับค่ำหน่อยนะ มีงานเลี้ยงส่งเจ้านายที่บริษัทน่ะ?
?ค่ะ แม่ไปเถอะ?
พูดจบหญิงสาวก็ยกนมดื่มทีเดียวรวดก่อนจะเดินออกจากบ้านไป เธอเข็นจักรยานคู่ใจที่ลงทุนเอากลับมาจากญี่ปุ่นด้วยไปที่หน้าบ้าน และปั่นไปทางโรงเรียนด้วยความเร็ว
สองข้างทางที่แม้จะไม่ได้เห็นมาสี่ปีแต่เธอก็ยังจำได้ไม่เคยลืม ริมฟุตบาธที่แฟนเก่าของเธอมักจะเดินมาส่งเธอกลับบ้านเป็นประจำ ตอนเช้าก็มารอที่หน้าบ้านเพื่อเดินไปโรงเรียนพร้อมกัน ช่วงเวลานั้นเธอมีความสุขมาก และคิดว่าจะเป็นความสุขที่อยู่กับเธอไปชั่วนิรันดร์ แต่แล้ว...ก็ไม่ใช่
?ไม่เปลี่ยนไปเลยแฮะ?
สายตาของหญิงสาวเหลือบไปเห็นสนามเด็กเล่นข้างทางซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอนัก เครื่องเล่นทุกอย่างยังมีเท่าเดิม ไม่มีอะไรเพิ่มขึ้นมา แถมยังดูเก่ากว่าปกติซะด้วยซ้ำ จะมีก็แค่ชิงช้าสองตัวที่เธอและแฟนเก่าจะมานั่งเล่นด้วยกันเสมอ มันยังใหม่เหมือนเมื่อก่อน คล้ายกับว่ามีคนมาคอยทำความสะอาดมันอยู่เป็นประจำ หญิงสาวเบรกจักรยาน จ้องมองไปที่ชิงช้าสองตัวนั้นด้วยความสงสัย
?แปลกจริง สี่ปีแล้วนี่นา?
แล้วภาพที่เธอกับแฟนเก่าเคยนั่งเล่นชิงช้าด้วยกันอย่างสนุกสนานก็กลับเข้ามาในห้วงความคิดอีกครั้ง หญิงสาวมองเห็นภาพเด็กผู้หญิงหนึ่งคนนั่งอยู่บนชิงช้า โดยที่เด็กผู้ชายอีกคนยืนไกวให้อยู่ข้างหลัง ทั้งสองหัวเราะกันอย่างมีความสุข
?.....?
เมื่อนึกถึงช่วงเวลานั้นทีไร หญิงสาวก็จะรู้สึกว่าตัวเองทำผิดทุกที คล้ายกับเธอกำลังทรยศหัวใจของตัวเอง ที่ไปนึกถึงผู้ชายใจร้ายคนนั้น...
และวันนี้...เธอก็ต้องได้พบกับผู้ชายใจร้ายคนนั้นอย่างแน่นอน...
1
ฉันเบรกจักรยานที่หน้าโรงเรียนซึ่งไม่ได้มานานเกือบสี่ปี ก่อนจะเข็นเข้าไปด้านในแทน และทันทีที่เท้าของฉันเหยียบย่ำลงที่เขตโรงเรียน สายตาของนักเรียนทุกคนก็หันมาราวกับนัดหมาย ทั้งหมดมองฉันแล้วก็หันไปซุบซิบกันเอง ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายก็ต่างหน้าแดงเวลามองฉันกันทั้งนั้น
?มองอะไร -_-?
ฉันหันไปถามกลุ่มเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง พอพวกเธอได้ยินฉันพูดด้วยก็พากันวี้ดว้ายกระตู้วู้อย่างน่ารำคาญ มันน่าฟาดด้วยไม้เบสบอลจริงๆ ยัยพวกนี้ -_-*
?รุ่นพี่สโนว์ไวท์ใช่มั้ยคะ >///////<?
?รู้จักฉันด้วยเหรอ??
ฉันเอียงคอถามอย่างงุนงง ถึงฉันจะเคยเรียนโรงเรียนนี้มาก่อน แต่มันก็แค่ 6 เดือนเท่านั้น เพราะฉันได้โควต้านักกีฬาเบสบอลหญิงยอดเยี่ยมไปเรียนที่ญี่ปุ่นซะก่อน และวันนี้ก็คือการกลับมาเรียนที่นี่วันแรกในรอบเกือบ 4 ปีของฉัน ไม่น่าจะมีคนรู้จักฉันนี่นา หรือถ้าจะมีก็ต้องเป็นแค่เพื่อนๆ รุ่นเดียวกันที่ตอนนี้คงจะอยู่ ม.5 แล้วก็พวกรุ่นพี่ ม.6 บางคนเท่านั้น
?รู้จักสิคะ ก็ในหนังสือรวมสุดยอดคนเก่งของโรงเรียนเราน่ะ มีรูปแล้วก็ประวัติของรุ่นพี่อยู่ด้วย ในผลโหวตคนส่วนใหญ่ก็ปลื้มรุ่นพี่ทั้งนั้นเลยค่ะ >////<?
มีหนังสืออะไรแบบนั้นด้วยเหรอ -*-
?เอ่อ...ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยครับ >////<?
ไอ้หมอนี่มันใครอีกล่ะเนี่ย -*-!
ฉันปรายตามองผู้ชายคนหนึ่งที่ถือกล้องเข้ามาด้วยสายตาฟาดฟัน ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจแล้วเข็นจักรยานเดินต่อไป ฉันไม่ใช่ดารา ไม่ใช่นักร้อง หรืออะไรก็ตามที่ต้องมีแฟนคลับมาคอยขอถ่ายรูป ฉันเป็นแค่เด็กนักเรียนธรรมดาๆ เพราะฉะนั้น...อย่ามายุ่งกับฉันจะได้มั้ย -_-
?ถ้าจำไม่ผิด ชมรมเบสบอลจะรับสมัครสมาชิกเฉพาะช่วงเช้า เหลืออีกสิบห้านาที! ต้องรีบแล้ว?
ฉันรีบเข็นจักรยานไปจอดไว้ที่โซนจอดจักรยานทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ แล้วโรงยิมมันไปทางไหนกันนะ ให้ตายสิ! ฉันลืมไปแล้ว!
?มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ ^^?
?ขอถามทางไปโรง...?
?!!!?
?.....?
เหมือนเวลาของโลกใบนี้ได้หยุดหมุนไป ฉันยืนเบิกตากว้างมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกใจ เขาเองก็มองฉันอย่างตกใจไม่แพ้กัน
ผมสีน้ำตาลเกรียมแดดที่ยุ่งเหยิงเหมือนไม่เคยแตะหวีมาก่อน แต่ก็ไม่น่าเกลียดสักนิดเมื่อมันอยู่บนใบหน้าของเขา นัยน์ตาสดใสรับกับจมูกเรียวโด่ง ริมฝีปากบางเฉียบสีชมพูอ่อน ที่เวลายิ้มแต่ละครั้งก็จะทำให้คนมองใจเต้นอยู่ร่ำไป...
?สโนว์...? เขาเอ่ยชื่อฉันด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว เบาจนฉันแทบจะไม่ได้ยิน...
?นายรู้จักฉันด้วยเหรอ?
ฉันเลิกมองเขาแล้วออกเดินไปทางสนามฟุตบอลที่อยู่ข้างหลัง โดยมีเขาเดินตามมาติดๆ นี่ฝันร้ายกลายเป็นจริงทันทีเลยเหรอเนี่ย!
?อะไรกัน จำฉันไม่ได้เหรอ ^^?
?นายเป็นใคร -_-?
ฉันโต้กลับทันควัน และเร่งฝีเท้าตัวเองให้เร็วขึ้น แต่เขาก็ยังตามทัน ใบหน้าทะเล้นซุกซนโผล่มาขวางทางฉันเอาไว้
?จะไปไหนเหรอ~?
?เรื่องของฉัน -_-?
ฉันเดินเบี่ยงไปอีกทาง แต่เขาก็ยังตามมาขวางไว้เหมือนเดิม ไอ้หมอนี่ -_-*
?กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นบอกฉันเลย ^^?
?ทำไมฉันต้องบอกนาย นายเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย?
ฉันเบี่ยงตัวไปอีกฝั่ง ถ้าตามมาขวางอีกคราวนี้เจอลูกเตะแน่ -_-*
หมับ!
เขาคว้าหมับที่ข้อมือข้างหนึ่งของฉันพร้อมกับพูดอย่างรู้ทันอีกว่าฉันคิดจะทำอะไร -*-
?ฉันไม่เดินไปขวางเธออีกครั้งเพื่อให้เธอเตะได้หรอกนะ ^^?
?ปล่อยฉัน!?
ฉันพยายามบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมของเขา แต่ก็ไม่เป็นผล
?จะไปชมรมเบสบอลใช่มั้ย?
?มันเรื่องของฉัน ปล่อย!?
?ถ้าเธอไม่ยอมให้ฉันช่วย ระวังไปสมัครไม่ทันนะ ^^?
ฉันมองเขาอย่างเคียดแค้น ทั้งที่เขาคือคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดแท้ๆ แต่กลับได้เจอตั้งแต่วันแรกที่กลับมาเรียน! แถมเขายังไสหน้าทะเล้นๆ ของตัวเองมาช่วยเหลือฉันอีก ให้ตายสิ! ซวยกว่านี้มีอีกมั้ย
?โรงยิมไปทางไหน -_-?
ฉันยอมเอ่ยปากขอความช่วยเหลือในที่สุด อีกสิบนาทีก็จะหมดเวลาในการสมัครเข้าชมรมแล้ว เสียฟอร์มสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง T^T
?ก็แค่นี้ ดื้อไม่เปลี่ยนเลยนะ ^^?
?อย่ามาใช้คำว่าไม่เปลี่ยนกับฉัน เพราะฉันไม่รู้จักนาย -_-!?
นี่ฉันกำลังโมโหเขาอยู่นะ ฉันกำลังโมโห! ทำไมเขาถึงได้ทำเหมือนว่าฉันกำลังยืนคุยกับเขาอย่างสนุกสนานเลยล่ะ หน้าบึ้งน่ะทำเป็นมั้ย!
?งั้น...ใช้คำว่าเหมือนเดิมก็ได้ ^^?
?เหมือนเดิมก็ไม่ได้!?
ฉันตวาดลั่น พยายามสูดลมหายใจเข้าปอดให้แน่นที่สุดเพื่อระงับอารมณ์อยากฆ่าคน แต่เขาก็หัวเราะอย่างสบายอกสบายใจแล้วจับมือพาฉันไปที่ไหนสักที่
ก็น่าจะเป็นโรงยิมนั่นแหละ =__=
?ปล่อยมือฉัน ฉันเดินเองได้ -_-?
?เมื่อก่อนก็จับแบบนี้นี่นา~?
?นี่นาย!?
?บีไอครับ ^^?
?ฉันไม่ได้ถามชื่อ -_-*!?
ฉันอยากจะบ้าตายให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ ผู้ชายคนนี้เคยฟังความคิดเห็นของคนอื่นบ้างหรือเปล่า เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ไม่เปลี่ยนเลย!
มะ...ไม่เปลี่ยนเหรอ บ้าหรือไง! ฉันไม่ได้รู้จักหมอนี่สักหน่อย ฉันไม่เคยรู้จักเขา!
?คิดถึงเมื่อก่อนเนอะ เราสองคนจะเดินจับมือกันไปที่ห้องชมรมทุกวัน รู้มั้ย...ตอนนั้นมีแต่คนอิจฉาคู่เรามากเลยนะ ^^?
?นายจำผิดคนหรือเปล่า ฉันกับนายไม่เคยรู้จักกัน?
ฉันสวนกลับ ตอนนี้สายตาของฉันจดจ้องอยู่ที่มือของฉันซึ่งถูกเขากุมเอาไว้แน่นเท่านั้น ทำยังไงถึงจะหลุดออกมาได้ล่ะเนี่ย หรือต้องตัดมือทิ้งซะ มือใครล่ะ? ก็ต้องมือหมอนั่นสิ! มือฉันมีค่ามากเกินกว่าที่จะต้องโดนตัดทิ้งเพราะคนพรรค์นี้!
?งั้นเหรอ แล้วเธอชื่อสโนว์ไวท์หรือเปล่าล่ะ ถ้าใช่...ก็ไม่ผิดคนหรอก?
?นี่นาย!?
?บีไอครับ ^^?
ฉันไม่ได้ถามชื่อ (โว้ยยย!)
?คงแค่คนชื่อเหมือนกัน?
?หน้าตาก็เหมือนนะ?
?บนโลกนี้คนหน้าตาเหมือนกันเยอะแยะ!?
จะเอาชนะให้ได้เลยใช่มั้ยหมอนี่ ได้...เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับสโนว์ไวท์ แบบนี้มันก็ต้องเจอกันสักตั้ง! ฉันไม่มีทางยอมแพ้คนอย่างนายแน่นอน
?ตา หู จมูก ปาก เหมือนหมดเลยนะ?
?ก็บอกแล้วไงเล่าว่าแค่หน้าเหมือน!?
เด็กในโรงเรียนนี้ก็เหมือนกัน จะมองอะไรกันนักหนา! ไม่เคยเห็นคนเดินจับมือกันไปโรงยิมหรือไง มองจนตาจะถลนออกมาจากเบ้าอยู่แล้ว!
?แต่...ความรู้สึกทุกครั้งที่ได้จับมือกันก็เหมือนนะ ใจเต้นแรงมากเลย ^^?
?!!!?
ฉันหยุดเดิน ทำให้เขาต้องหยุดเดินไปด้วย บีไอหันมามองฉันอย่างงงๆ เขายังเหมือนเดิม...เหมือนเดิมจริงๆ
?ฉันจำได้แล้วว่าโรงยิมไปทางไหน?
แรงเฮือกสุดท้ายถูกฉันดึงเอามาใช้ เพื่อสะบัดมือออกจากมือของเขา และมันก็...สำเร็จ ฉันโค้งให้เขาเล็กน้อยเป็นการขอบคุณก่อนจะออกตัวเดินต่อไปเอง
?นายมันทำตัวเป็นพระเจ้าเหมือนเดิมจริงๆ? ฉันพึมพำเบาๆ
ขอแค่ได้พูดในสิ่งที่ตัวเองคิด คนที่ฟังจะรู้สึกยังไง คิดเห็นยังไง เขาก็ไม่แคร์ทั้งนั้น แค่ได้ทำตามใจตัวเองก็เป็นพอ นี่แหละหมอนั่น...ไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่ฉันไม่อยากเจออีกเลยตลอดชีวิต!
ในที่สุดฉันก็มาถึงโรงยิมทันเวลาแบบเฉียดฉิว ดูเหมือนว่าโรงยิมจะใหม่ขึ้นเยอะ สงสัยคงมีการซ่อมแซมหลังจากฉันไปญี่ปุ่น แต่ก็ดี เพราะโรงยิมเป็นที่ที่ฉันชอบมาเวลามีเรื่องไม่สบายใจ การที่มันยังสะอาดเหมือนใหม่อยู่แบบนี้ก็เท่ากับว่าความทรงจำดีๆ ของฉันยังพอมีเหลืออยู่บ้าง
แอด...
ฉันเปิดประตูที่ใหญ่มากและแสนหนักของโรงยิมก่อนจะเดินเข้าไป เสียงคุยเจื้อยแจ้วดังก้องไปทั่ว คงเป็นพวกนักเบสบอลนั่นแหละ ส่วนใหญ่นักเบสบอลของโรงเรียนมักจะมาสุมหัวกันที่โรงยิมมากกว่าห้องชมรม เพราะโรงยิมที่นี่ติดแอร์ =__=;; และจะเปิดรับสมาชิกเฉพาะตอนเช้าก่อนเข้าเรียนเท่านั้น เป็นกฎที่รุ่นพี่ซึ่งเป็นผู้บุกเบิกก่อตั้งทีมเบสบอลของโรงเรียนตั้งขึ้น และก็ได้รับการสืบทอดสานต่อจากรุ่นน้องรุ่นต่อๆ มา
ทันทีที่เดินเข้าไป คนที่ฉันเพิ่งจะสลัดมือหลุดมาได้เมื่อกี้ก็เสนอหน้าเข้ามาก่อนเป็นคนแรก หมอนี่เป็นผีหรือไง! ฉันเดินมาก่อนแท้ๆ แต่เขากลับถึงก่อนแบบนี้!
?มาสมัครเข้าชมรมเหรอครับ ^^?
?อืม...?
?เชิญทางนี้ ^^?
บีไอผายมือไปที่โต๊ะรับสมัครก่อนจะปัดมือไล่นักเบสบอลที่นั่งอยู่แถวนั้นให้ออกไป หมอนี่กลายเป็นหัวหน้าชมรมเบสบอลแล้วสินะ -*- ความซวยของฉันมันไม่หมดลงง่ายๆ จริงๆ ด้วย!
?สวัสดี ฉันบีไอ เป็นหัวหน้าชมรมเบสบอลทั้งหญิงและชาย เป็นโค้ชด้วย ^^?
?ฉันไม่ได้ถาม -_-?
?กวนแบบนี้ไม่ให้เข้าเลยดีมั้ย ^^?
?นี่นาย!?
?บีไอครับ ^^?
ฉันจะพยายามนับหนึ่งถึงร้อยทุกครั้งที่คุยกับหมอนี่ก็แล้วกัน เพราะถ้าฉันไม่ทำแบบนั้น แน่นอนเลยว่าเขาต้องถูกฉันเอาทุกสิ่งที่อยู่ใกล้มือขว้างใส่จนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่งแน่ๆ!
?เอาเถอะ ฉันจะมาสมัคร...?
?ชมรมเบสบอลหญิงสินะ แบตเตอร์ขาดไปคนหนึ่งพอดี?
?สมัครเป็นผู้จัดการทีม -_-?
?หา??
เขาร้องเสียงหลง มองฉันด้วยแววตางุนงงปนสงสัย พอๆ กับสมาชิกในทีมคนอื่นๆ ที่อยู่บริเวณรอบๆ และได้ยินคำตอบของฉัน
?ทำไม...หรือฉันสมัครไม่ได้?
?สะ...สมัครได้ แต่ผู้จัดการของทีมเบสบอลหญิงมีแล้ว ขาดก็แต่ของทีมเบสบอลชาย เธอจะสมัครมั้ยล่ะ?
นั่นไง! ความซวยของฉันยังไม่หมดจริงๆ แต่จะทำไงได้ ในเมื่อฉันไม่สามารถเล่นเบสบอลได้อีกแล้ว ทางเดียวที่ฉันจะได้อยู่ข้างๆ เบสบอลต่อไปก็คือเป็นผู้จัดการ เอาก็เอา! เป็นไงเป็นกัน
?ตกลง เริ่มเย็นนี้เลย?
ฉันตอบสั้นๆ ก่อนจะก้มลงเซ็นใบสมัครแล้วเดินออกจากโรงยิม พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นนักเรียนทั้งชายและหญิงมากมายยืนออกันอยู่ที่หน้าโรงยิม สายตาทุกคนจับจ้องมาที่ฉันเหมือนฉันเป็นตัวประหลาด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันล่ะเนี่ย -_-!
?(-_- )?
ฉันมองไปทางนักเรียนหญิงกลุ่มหนึ่งที่กำลังมองมาทางฉันด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ก่อนจะสะดุดตากับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง หน้าตาเหมือนตุ๊กตาไม่มีผิด ละ...แล้วฉันเดินตรงมาหายัยเด็กนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ซวยล่ะสิ...จะพูดอะไรดี
?กำไลข้อมือสวยดีนะ -_-?
นะ...นี่ฉันพูดอะไรออกไป -*- แต่เอาเถอะ ดีกว่าเดินเข้ามาหาโดยไม่มีเหตุผลก็ละกัน ถึงจะยังงงๆ ว่าทำไมต้องสนใจยัยเด็กคนนี้เป็นพิเศษก็เหอะ
?เอ่อ...ขะ...ขอบคุณค่ะ?
เธอตอบกลับ ฉันมองเธอนิ่งๆ อยู่ประมาณสามวินาทีได้ก่อนจะเดินแยกออกมา ไม่รู้จะพูดอะไรแล้วนี่นา ขนาดเดินเข้าไปตอนไหนฉันยังไม่รู้ตัวเลย นี่สติสตังมันหายไปไหนหมด กลับมาได้แล้วววว TOT!
ตลอดทางเดินมาห้องเรียนมีแต่คนมองมาที่ฉันและหันไปซุบซิบกัน บางคนก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมารัวถ่ายรูปฉันกันยกใหญ่ ฉันไม่ใช่พวกความอดทนสูงนะ ทำเหมือนฉันเป็นหมีแพนด้ามาเรียนหนังสือไปได้! ที่ตัวฉันก็ไม่ได้มีอะไรต่างไปจากเด็กคนอื่นเสียหน่อย
?สโนว์! ไอ้สโนว์!?
เสียงนี้มัน...คุ้นๆ
หมับ!
?จะกลับมาทำไมไม่โทรบอกกันก่อนวะ!?
เจ้าของเสียงหรือ ?ซีคอน? เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ฉันมีอยู่ตั้งแต่ตอนเด็กๆ พูดอย่างดีใจพร้อมกับกอดฉันไว้แน่น ตะ...ตัวมันใหญ่กว่าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
?ไอ้...ไอ้ซีคอน นี่แก...สูงกว่าฉันได้ยังไง -*-?
?นี่คือคำทักทายของเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบสี่ปีเหรอวะ =___=;;?
ซีคอนถามหน้าเจื่อน ก่อนจะเลื่อนมือมากอดคอฉันแทนแล้วพากันเดินต่อไป มันสูงชะลูดจนฉันอดตกใจไม่ได้จริงๆ หรือช่วงเวลาที่ฉันไม่อยู่ ไอ้ซีคอนมันแอบต่อกระดูกเพิ่มความสูง -*-
?แกอยู่ห้องเดียวกับฉันเหมือนเดิมนะเว้ย ดีใจมั้ย?
?งั้นเหรอ นี่ฉันต้องทนเรียนกับแกอีกสองปีเลยเหรอเนี่ย -_-?
?อ้าว พูดงี้เปิดเวทีมวยกันเลยมั้ยไอ้คุณเพื่อน =_=!?
?หึ...?
ฉันหัวเราะเบาๆ ในความต๊องไม่เปลี่ยนแปลงของเพื่อนซี้ นอกจากจะสูงขึ้นและหุ่นแมนขึ้นแล้ว หมอนี่ยังหล่อขึ้นอีกต่างหาก นับว่าเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี เพราะเมื่อก่อนซีคอนจะเตี้ยกว่าฉันเกือบเท่าตัว ผอมบางและใส่แว่นเหมือนเด็กเนิร์ด ท่าทางติ๋มๆ คอยเดินตามหลังฉันตลอดเพราะขาสั้น ฉันเคยนึกว่ามันหยุดโตตั้งแต่ชั้นประถมซะด้วยซ้ำ ไปไหนมาไหนด้วยกันมีแต่คนคิดว่าหมอนี่เป็นน้องชายของฉัน -*-
?ฉันดีใจจังที่แกกลับมา จะได้มีคนคอยปกป้องฉันเหมือนเมื่อก่อนด้วย?
?แกเป็นเด็กสามขวบหรือไง -*- โตเป็นควายแถมยังตัวใหญ่กว่าฉันตั้งเยอะ ยังจะมาหวังให้ฉันปกป้องอะไรอีก -*-?
ตั้งแต่เกิดจนถึงตอน ม.1 ฉันก็ต้องคอยตามดูแลหมอนี่ต้อยๆ ราวกับเป็นพี่เลี้ยงมัน ด้วยความที่มันตัวเล็กและและท่าทางเรียบร้อยกว่าเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกันทั่วไปเลยตกเป็นเป้านิ่งน่าแกล้งของพวกนั้น พ่อกับแม่มันเลยมาขอให้ฉันช่วยดูแลมันให้ที เพราะเหตุนี้ไอ้ซีคอนเลยติดฉันแจอย่างกับเป็นน้องชายมากกว่าเพื่อนสนิท วันแรกที่มันรู้ว่าฉันจะต้องไปญี่ปุ่น ซีคอนเอาแต่หมกตัวร้องไห้อยู่ในห้องไม่ยอมพูดยอมจากับใคร ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน กว่าจะอธิบายให้มันเข้าใจได้ก็เกือบตาย และพอฉันไปญี่ปุ่น ฉันก็เลือกที่จะไม่ติดต่อกับมันอีก ไม่อย่างนั้นซีคอนก็คงไม่ยอมโตสักที
?แกไม่ต้องปกป้องฉันก็ได้ เพราะตอนนี้ฉันจะปกป้องแกเอง ดีมั้ยวะ?
?ทำให้ได้อย่างที่พูดละกัน?
ฉันยีหัวมันอย่างมันเขี้ยว แต่เป็นการเล่นหัวกันที่ลำบากที่สุด เมื่อก่อนมันเตี้ยกว่าฉันเลยยีหัวมันได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้มันสูงกว่าฉันเป็นสิบเซ็นต์ จะยีหัวมันแต่ละทีเลยต้องเขย่งสุดปลายเท้า ทรมานคนเตี้ยจริงๆ =___=;;
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
?บีไอ? เป็นหนึ่งในแก๊งหนุ่มเจ้าเสน่ห์ที่ฮอตมาก และเขาก็เคยเป็นแฟนของ ?สโนว์ไวท์? คนนี้เองแหละ แต่นั่นก็เป็นอดีตไปแล้วล่ะ ก็จู่ๆ เขาดันบอกเลิกฉันหน้าตาเฉย (-_-*) ฉันเลยกรวดน้ำคว่ำขันชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย แต่สงสัยเคราะห์จะยังไม่หมด ไปอยู่ญี่ปุ่นมาสี่ปีกลับมาก็ยังเจอหมอนี่อีกจนได้! แถมเขายังมาพูดคุยสนิทสนมเหมือนจำเรื่องที่ทำไว้กับฉันไม่ได้งั้นแหละ แล้วที่ซวยไปกว่านั้น! ฉันดันกลายเป็นเครื่องต่อรองของแก๊งอรินายบีไอ ต้องถูกพวกเขาสองฝ่ายแย่งตัวไปมา โอ๊ย! นี่มันอะไรก๊าน ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาของพวกนายนะ >O< แค่ปัญหาตัวเองที่เจออยู่ก็แย่พอดูแล้ว ยังต้องมาวุ่นวายเพราะผู้ชายบ้าๆ พวกนี้อีก โฮ~ แล้วชีวิตฉันจะสงบสุขได้สักวันมั้ยเนี่ยยยย! TOT
